Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αρκάς'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Τιμή καταλόγου: 5 ευρώ Το νέο πόνημα του Αρκά που είναι παραγωγικότατος είναι η συνέχεια των περιπετειών του Ναπολέοντα και της Ασημίνας (το πρώτο άλμπουμάκι τους εδώ) . Ένα ζευγάρι τρίτης ηλικίας που τρέφει μίσος ο ένας για τον άλλο και οι βιτριολικές ατάκες δίνουν ρεσιτάλ. Σίγουρα καλύτερο από αλλες πρόσφατες δουλειές του δημιουργού.
  2. Τιμή καταλόγου: 5 ευρώ Τελειωμό δεν έχει η παραγωγή του Αρκά την τελευταία πενταετία. Κατά τα φαινόμενα, τώρα εγκαινιάζει μια νέα σειρά με ήρωες τους ηλικιωμένους Ναπολέοντα και Ασημίνα, οι οποίοι, αν και παντρεμένοι εδώ και 65 (!) χρόνια - ή ίσως εξαιτίας αυτού - μισούν σχεδόν θανάσιμα ο ένας τον άλλο. Είναι προφανές, ότι το έδαφος αποδεικνύεται πρόσφορο για τον Αρκά, ο οποίος έχει διαπρέψει σε παρόμοιες καταστάσεις με εντελώς αταίριαστα δίδυμα. Με μεγάλη ικανοποίηση, λοιπόν, διάβασα το συγκεκριμένο αλμπουμάκι, το οποίο διαφοροπείται από τα περισσότερα πρόσφατα έργα του με αμιγώς πολιτικό περιεχόμενο και πειστρέφει στα παλιά, γνώριμα μονοπάτια (ή στην "πεπατημένη", όπως ίσως έλεγε κάποιος που έχει απολαύσει τα τελευταία του άλμπουμ). Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές του, αλλά υπάρχουν πολύ πετυχημένα σκίτσα και φονικές ατάκες. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι θα δούμε και συνέχεια (της συγκεκριμένης σειράς, εννοώ, γιατί γενικότερα από τον Αρκά, θα δούμε σίγουρα κι άλλο αλμπουμάκι προσεχώς ) Ακολουθούν δύο ενδεικτικές γελοιογραφίες που τις βρήκα στο Ίντερνετ:
  3. Indian

    ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

    Πρόκειται γι'άλλο ένα άλμπουμ τσέπης του,κατά τα άλλα,μέγιστου Έλληνα καλλιτέχνη,το οποίο ανήκει στην διαβόητη και πασίγνωστη "Μικρή Σειρά"...! Το συγκεκριμένο κόμικ το είχα αγοράσει από τα Public στην Καλαμάτα κατά τις καλοκαιρινές μου διακοπές...!Μετά την ανάγνωσή του μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε περισσότερο από κάθε άλλο της σειράς αυτής...! Τα στριπάκια δεν είχαν την σπιρτάδα και την ευφυΐα που χαρακτηρίζει τον Αρκά...!Τα αστεία στην πλειοψηφία τους ήταν κρύα και μερικά ξαναειπωμένα...!Αυτά με τα οποία χαμογέλασα μπορούσα να τα μετρήσω με τα δάχτυλα του ενός χεριού...! Το σχέδιο ήταν χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη...! Αφιέρωμα στον Αρκά
  4. leonidio

    ΖΕΥΓΑΡΙΑ

    Ιδιαίτερα παραγωγικός τον τελευταίο καιρό ο Αρκάς, αφού έχουμε τρίτο αλμπουμάκι του σε ισάριθμους μήνες (μετά τη Διαχρονική Λουκρητία και τα Τεστ). Ξέρετε τι περίπου θα διαβάσετε, εξάλλου αρκετά έχουν ήδη "διαρρεύσει" στο Ίντερνετ. Ξεκαρδιστικά κάποια σκίτσα, αδιάφορα κάποια άλλα, τουλάχιστον ένα αστείο έχει ξαναχρησιμοποιηθεί αλλού από τον Αρκά, αλλά σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι το αποτέλεσμα δεν θα σας απογοητεύσει. Να και ένα από τα πιο πετυχημένα, κατά τη γνώμη μου:
  5. Το σημειωματάριο του Καλοκαιριού! Με 80 ξεκαρδιστικά σκίτσα! Ένα συλλεκτικό σημειωματάριο με τις πιο εμβληματικές δημιουργίες του κορυφαίου Έλληνα κομίστα: Επικίνδυνα νερά, Ζευγάρια, Περιμένοντας τη βροχή, Μήνες, Θανασάκης! Αυθόρμητο χιούμορ και απολαυστικές ατάκες σε ένα σπιράλ σημειωματάριο, 160 σελίδων που περιλαμβάνει: ετήσιο ημερολόγιο, παγκόσμιες ημέρες, εορτολόγιο, χρήσιμα τηλέφωνα. Το αυθεντικό χιούμορ είναι πιο σπάνιο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Το δημιουργικό χιούμορ, εκείνο δηλαδή που λαμβάνει και καλλιτεχνική μορφή, αναγνωρίσιμη και δημοφιλή, είναι ακόμη σπανιότερο. Αυτό ακριβώς το πολυδιάστατο πράγμα ενσαρκώνει ο Αρκάς τα τελευταία σαράντα χρόνια. Γέλιο και προβληματισμός γεννιούνται αδιαχώριστα και εκρηκτικά μέσα από το χιούμορ του Αρκά, αυτό το πολύτροπο, ανελέητο, δηκτικό και πνευματώδες χιούμορ. Κανένας άλλος δεν μας επιτρέπει, όπως ο Αρκάς, να ξεκαρδιστούμε τόσο απελευθερωτικά με τα ανθρώπινα, από την ανοησία και την αυταρέσκεια μέχρι την απελπισία και τον θάνατο. Το χιούμορ του Αρκά μπορεί να εκκινεί από το καθημερινό, το τετριμμένο και μπορεί να αγγίξει το υπαρξιακό, το μεταφυσικό. Ο Αρκάς είναι, αναμφίβολα, μια μοναδική περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα. Η διάρκειά του και η εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν προς το (αφανές) πρόσωπό του διαφορετικές γενιές επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Ας θυμηθούμε, τέλος, τι έχει πει η ποιήτρια Κική Δημουλά για τον Αρκά, ότι «μας βοηθάει να ανοίγουμε και να κλείνουμε το πικρό τετράδιο της μέρας με την άλλη όψη του δραματικού: το υπέροχα κωμικό». ΠΗΓΗ
  6. Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της εποχής είναι ο Αρκάς. Τον τελευταίο καιρό άπειρος τόνος διαδικτυακής μελάνης έχει χυθεί ασκώντας κριτική, αποθεώνοντας ή και καταρρίπτοντας το μύθο του μέχρι πρότινος αγαπητού από όλους μας ευθυμογράφου. Το κείμενο αυτό δεν γράφεται με σκοπό να παραθέσει απόψεις σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις του Άρη Καστρινού-όνομα το οποίο του αποδίδεται καθώς τα αρχικά του συμπληρώνουν το ίσως αρκτικόλεξο όνομα του. Το κείμενο αυτό επίσης δεν έχει σκοπό να διαδώσει τις ομολογουμένως σπαρταριστές θεωρίες συνωμοσίας που συνδέονται με τη καλλιτεχνική φύση του πνευματικού πατέρα του «Ζωή Μετά». Δεν έχουμε σκοπό να αναφέρουμε πως ακούγεται πως ο Αρκάς έχει «πουλήσει» τον χαρακτήρα του σε κάποιον και κάνει διακοπές σε εξωτικά νησιά. Η αλήθεια είναι πως όσοι λένε πως ο Αρκάς έχει χάσει το παλιό, καλό και φλεγματικό του χιούμορ έχουν δίκιο. Είναι άσχημο να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να καταρρέει καλλιτεχνικά ο άνθρωπος που σε έκανε σαν πιτσιρικά να γελάς, να προβληματίζεσαι, να ψυχαγωγείσαι και γιατί όχι, ακόμα και να συγκινείσαι όσο παράλληλα χτίζεις χαρακτήρα. Ξέρουμε όλοι πως δεν μας είναι εύκολο να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τη «πτώση» των μύθων που μας μεγάλωσαν. Ίσως γιατί νιώθουμε πως μαζί τους παίρνουν και ένα κομμάτι μας, κάτι δικό μας το οποίο τους εμπιστευτήκαμε. Όπως και να έχει, ο μύθος του Αρκά συντηρείται και θα μας απασχολεί για όσο καιρό αποφασίζει εκείνος- όποιος είναι αυτός- να σκιτσογραφεί. Ο λόγος που τον κάνει τόσο ξεχωριστό όλα αυτά τα χρόνια είναι πως δεν έχουμε δει ποτέ την πραγματική του εικόνα. Ποτέ; Κι όμως αυτό δεν ισχύει μιας και το 1982, οι αναγνώστες του «Βαβέλ» μετά από έντονες πιέσεις, αποζημιώθηκαν. Έτσι, οι άνθρωποι του περιοδικού ζήτησαν από τον διάσημο σκιτσογράφο να σχεδιάσει τον εαυτό του. Το σχόλιο του περιοδικού ήταν το εξής « Πολλοί αναγνώστες μας ζήτησαν επίμονα μια παρουσίαση του Αρκά, πιστεύοντας πως μετά από έναν χρόνο και ένα μήνα ζωής στις σελίδες της Βαβέλ είναι καιρός να γίνουν οι συστάσεις. Εμείς πιστεύουμε πως το αίτημα είναι λογικό και δίκαιο. Όμως ο Αρκάς είναι τύπος εξαιρετικά συνεσταλμένος γα να δεχτεί οποιαδήποτε προβολή του. Χρειάστηκε ιδιαίτερη επιμονή για να υπερνικήσουμε αυτή την έμφυτη σεμνότητα και ιδού το αποτέλεσμα.» Ο ίδιος αποτύπωσε τον εαυτό του ως έναν ψηλό γεροδεμένο, γενειοφόρο άνδρα. Να είναι άραγε έτσι; Πάντως έχει πολύ ενδιαφέρον αν σκεφτείς πως ενώ σχολιάζεις, γελάς, ξεκαρδίζεσαι, κατηγορείς τον Αρκά, μπορεί το μεσημέρι να του παραχώρησες τη σειρά σου στο σούπερ μάρκετ χωρίς να έχεις ιδέα…. ΠΗΓΗ
  7. Indian

    ΑΡΚΑΣ: ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

    Το καλοκαίρι μάς αποχαιρέτησε, μπήκε ο Οκτώβριος, τα δέντρα άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους, άρχισε μία ελαφριά ψύχρα κι ο Αρκάς είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει ο ότι το φθινόπωρο είναι προ των πυλών. Ο βετεράνος δημιουργός, μέσω της εφημερίδας "Το Βήμα της Κυριακής", που κυκλοφόρησε στις 03/10/2021, μας χάρισε ένα ακόμα από τα σημειωματάρια - ημερολόγιά του, που αντλούν την θεματολογία τους από τους κλασικούς (αλλά και νεότερους) χαρακτήρες των σειρών του. Όπως γνωρίζουμε και από τις προηγούμενες αντίστοιχες δουλειές του για την Άνοιξη, το Καλοκαίρι και (μετέπειτα) τον Χειμώνα, έτσι και το συγκεκριμένο σπιράλ τομάκι δεν έρχεται να μας εκπλήξει με την πρωτοτυπία στην μορφή του, καθώς ο αναγνώστης που έχει προμηθευτεί τουλάχιστον ένα από αυτά τα σημειωματάρια, ξέρει τι θα συναντήσει, ξεφυλλίζοντας κι αυτό. Αν εσείς, πάντως, δεν γνωρίζετε, μπορείτε να αντλήσετε τις πληροφορίες σας από το σημειωματάριο της Άνοιξης. Κι εδώ αναφέρεται ότι την εικονογράφηση την επιμελήθηκε ο ίδιος ο δημιουργός, ενώ ο σχεδιασμός είναι της Κατερίνας Μαρούσιτς. Όσον αφορά τον κύριο λόγο που κάποιος θα θελήσει να προμηθευτεί κι αυτό το σημειωματάριο, εννοείται ότι είναι οι πρωταγωνιστές των κόμικς που όλοι αγαπήσαμε κι αυτοί είναι οι εξής: "Θανασάκης" "Μήνες" "Ισοβίτης" "Προφήτης" "Ναπολέων και Ασημίνα" "Καστράτο" Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα καλαίσθητο σημειωματάριο, που δεν θα έπρεπε να λείπει από το γραφείο κανενός φίλου του Αρκά. Τώρα, αν χρειάζεται να αποκτηθούν και τα τέσσερα τομάκια, αυτό είναι κάτι που σηκώνει πολλή συζήτηση. Αφιέρωμα στον Αρκά
  8. Indian

    ΑΡΚΑΣ: Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΜΕΣ

    Την τελευταία ημέρα του 2021, η εφημερίδα "Βήμα", μαζί με την επανακυκλοφορία του ημερολογίου τοίχου του Αρκά, που είχε κυκλοφορήσει τα Χριστούγεννα, χαρίζει στους αναγνώστες κι ένα μικρό βιβλίο με τίτλο "Η Κυριακή και οι εργάσιμες". Αφήνουμε για λίγο ήσυχο τον Θανασάκη να φάει τις πατάτες του κι ασχολούμαστε, λοιπόν, με τις ημέρες της εβδομάδας, οι οποίες λειτουργούν σαν κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα με αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Σε αυτές ξεχωρίζει, βέβαια, η Κυριακή, η οποία είναι πιο ανέμελη και ράθυμη από τις υπόλοιπες ημέρες κι αυτό στέκεται αφορμή να ξεσπάσουν διάφορα ειρωνικά πειράγματα, πάντα με το βιτριολικό χιούμορ του βετεράνου κομίστα. Η έκδοση έρχεται σε μικρές διαστάσεις, έχει τίμιο πάχος στο εξώφυλλο, ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό. Η κόλληση φαίνεται ανθεκτική. Γενικά θα την χαρακτήριζα μία απλή δουλειά, που όμως δεν θα απογοητεύσει εκείνους που δεν ζητούν μεγάλη πολυτέλεια από τις εκδόσεις περιπτέρου. Αφιέρωμα στον Αρκά
  9. Εκτάκτως την Παρασκευή με ΤΟ ΒΗΜΑ, ο Αρκάς σας εύχεται...Ευτυχιθμένο το 2022! Eνα μεγάλο, συλλεκτικό ημερολόγιο τοίχου με τις περιπέτειες του απολαυστικού Θανασάκη! Οι σπαρταριστοί διάλογοι με τη μαμά του και τους φίλους του, αλλά και ο μεγάλος του έρωτας για τη Σίσσυ! Αυθεντικό χιούμορ και απολαυστικές ατάκες από τον φοβερό πιτσιρικά με τη θεληματική φράντζα. Αφεθείτε στην παιδική αθωότητα, που τόσο έχουμε ανάγκη! Το αυθεντικό χιούμορ είναι πιο σπάνιο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Το δημιουργικό χιούμορ, εκείνο δηλαδή που λαμβάνει και καλλιτεχνική μορφή, αναγνωρίσιμη και δημοφιλή, είναι ακόμη σπανιότερο. Αυτό ακριβώς το πολυδιάστατο πράγμα ενσαρκώνει ο Αρκάς τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ο Θανασάκης ή Σάκης ή «Αθανάθιοθ», όπως λέει ο ίδιος το όνομά του, επειδή δεν μπορεί να πει το σίγμα, ανήκει στις πρόσφατες δημιουργίες του κορυφαίου έλληνα κομίστα. Συνιστά μια δική του σπουδή πάνω στην παιδική αθωότητα, που, μοιραία, όλοι χάνουμε και στην οποία, ευτυχώς, συχνά επανερχόμαστε. Ο Θανασάκης, αυτός ο φοβερός πιτσιρικάς με τη θεληματική φράντζα, ικανός για τον πλέον συντριπτικό κυνισμό αλλά και την πιο γλυκιά τρυφερότητα, είναι η επιτομή εκείνου του μικρού και του τρελού από το οποίο, κατά το κοινώς λεγόμενο, μαθαίνουμε την αλήθεια. Ο Θανασάκης, αφελής και δηκτικός, ένα αυθόρμητο παιδί, αυτό το απίθανο ζιζάνιο, αυτός ο γκρινιάρης αισθηματίας, πρωταγωνιστεί στη νέα προσφορά του «Βήματος». Οι αναγνώστες παρακολουθούν τις περιπέτειές του κατά το 2022, ημερολογιακά, μήνα τον μήνα. Ο Θανασάκης είναι απολαυστικός και έχει μέλλον μπροστά του! ΠΗΓΗ
  10. Βασιλεύς των κόμικς

    ΑΡΚΑΣ 2018

    Από το 2013,μέχρι και εφέτος,η παράδοση συνεχίζεται Το επιτραπέζιο ημερολόγιο του 2018,με τα κόμικς του αξεπέραστου Αρκά για μια ακόμα χρονιά θα μας συντροφευει και θα σκορπά απλόχερα το γέλιο . Φέτος την σκυτάλη την παίρνει η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αφού η συνεργασία του κομίστα τελείωσε με την προηγούμενη (ΕΘΝΟΣ) Το τομάκι κινείται στα ίδια επίπεδα με αυτά των προηγούμενων ετών,είναι σκληρόδετο και βολικό στην χρήση. Οπως κάθε ημερολόγιο που σέβεται τον εαυτό του έχει αλφαβητικό και μηνιαίο εορτολόγιο,ακολουθεί το πλάνο του 2018 και 2019,για να ξεκινήσουν έπειτα οι σελίδες με τις ημέρες κάθε μήνα...!Το ημερολόγιο κλείνει με σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου και χώρο για σημειώσεις.. ΟΙ χαρακτήρες που θα μας κάνουν παρέα το2018 μεταξύ άλλων είναι οι : Προφήτης,Χαμηλές Πτήσεις,Ξυπνας μέσα μου το ζωο ,Μαλλι με μαλλί ,Ζωή μετά ,Συνομίλικοι,Ισοβττης ,Καρχαρίας ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
  11. Έχω βρει το παρακάτω στριπ του Αρκά. Γράφει ότι είναι από τις Χαμηλές πτήσεις. Εγώ έχω το επίτομο, που θεωρητικά συγκεντρώνει όλο το δημοσιευθέν υλικό των τευχών και μέσα εκεί δεν υπάρχει σίγουρα. Το ξεφύλλισα 3 φορές. Γνωρίζει κανείς από που είναι;
  12. Τρεις μήνες μετά ,απο το πρώτο σημειωματάριο που εκδόθηκε από την εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΚΥΡΙΑΚΗΣ” η εφημερίς ετοίμασε ένα άλλο για το καλοκαίρι του 2021, με τίτλο “Το σημειωματάριο του Καλοκαιριού” με την υπογραφή του Αρκά. Το οποίο περιέχει 80 σκίτσα του, προερχόμενα από γνωστούς χαρακτήρες διαφόρων τίτλων, τα σκίτσα δεν είναι καινούργια αλλά έχουν ξαναδημοσιευτεί ,οι ήρωες που θα απολαύσουμε τις ατάκες τους είναι: “ Ο ΘΑΝΑΘΑΚΗΣ ”“ΞΥΠΝΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΖΩΟ ” “ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ” "EΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΝΕΡΑ''και “ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ”. Ο σχεδιασμός είναι πανομοιότυπος με το προηγούμενο σημειωματάριο πού είχε βγει την Άνοιξη. Παρουσίαση του είχε κάνει ο @ Indian που λεπτομερώς μας είχε αναλύσει το πως είναι φτιαγμένο. Καλύτερη δεν θα μπορούσα να κάνω και για αυτό σας παραπέμπω https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/44107-αρκασ-το-σημειωματαριο-τησ-ανοιξησ-2021/ Θα διαφωνήσω με τον Γιάννη που το θεωρεί συλλεκτικό ,εγώ θα το θεωρήσω μία απλή ξεπέτα που ο δημιουργός πληρώνεται για δουλειές που έχει κάνει στο παρελθόν. Η δουλειά όλη έχει γίνει από την Κ. Μάρουσιτς. Είναι κρίμα με τόσους καλούς ατακαδόρους σχεδιαστές που υπάρχουν, να μην γίνονται τέτοιες δουλειές και με αυτούς αλλά ο ΑΡΚΑΣ έχει το χρυσό άγγιγμα του Μίδα ,οι εφημερίδες τον εμπιστεύονται. Και η ''ξεπέτα" συνεχίστηκε για τις 2 επόμενες εβδομάδες που η εφημερίδα έδωσε σακίδια πλάτης με σκίτσο του δημιουργού . ΓΙΑ ΤΟ G.C. ΒΑΣΙΛΕΥΣ των ΚΟΜΙΚΣ
  13. YOSHIMITSU

    Ο ΑΡΚΑΣ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

    Πέρασαν πολλά χρόνια από την στιγμή που έπεσε το πρώτο τομάκι του Αρκά στα χέρια μου και που αυτομάτως απλά τον λάτρεψα, μέχρι την ημέρα που ολοκλήρωσα την συλλογή μου (σχεδόν) με τα άπαντα του με μία συνολική σκούπα σε αλμπουμάκια που είτε μου έλλειπαν επειδή είχα τα σκληρόδετα, είτε τα είχα σε μάλλον κακή κατάσταση πια. Την ίδια μέρα ανακοινώθηκε από τον φίλο Dark Chris στο φόρουμ, μία ειδική έκδοση μέσω της Κυριακάτικης έκδοσης της εφημερίδας Το Έθνος. Χμ... δεν προλάβαμε να σβήσουμε τις τελευταίες εστίες και μία νέα φωτιά άναβε μέσα μας... κι άλλοι Αρκάδες για κυνήγι; Αφού τα έχεις πια σε όλες τις μορφές.Τέλος πάντων αν είσαι καμμένο φανμπόι, δεν θέλει και πολύ σκέψη τί μέλεσθαι να πράξεις. Έτσι λοιπόν, έφτασε και η Κυριακή που θα έβγαινε το πρώτο τομάκι στα περίπτερα και με συνοπτικές διαδικασίες καταβλήθει το αντίτιμο των 4,00€ για το πακέτο (εφημερίδα, CD Μαχαιρίτσας, περιοδικό ΤιΒι και ...) και με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι η έκδοση είναι πάρα πολύ καλή. Ακολουθούν οι διαφημίσεις από το site της εφημερίδας και φωτογραφία από την εφημερίδα (από τον φίλο ramirez) και την ανακοίνωση της σειράς: http://www.ethnos.gr...&pubid=63714224 Σκληρόδετο με γυαλιστερό εξώφυλλο, σε μεγαλύτερες διαστάσεις από τα κανονικά τομάκια/αλμπουμάκια και όμορφα χρώματα μέσα στις τύπου ιλουστρασιόν σελίδες, με μόνη παρατήρηση τις ίσως πιο λεπτές νομίζω σελίδες που επιτρέπουν λίγο περισσότερο από ότι συνήθως την εμφάνιση του ειδώλου των πίσω σελίδων. Εκδοτική φαίνεται στο εξώφυλλο το "ΕΘΝΟΣ" και εσωτερικά "©2012, Εκδόσεις Έθνος Α.Ε.", παρόλα αυτά μέσα υπάρχει κανονικά σελίδα με όλες τις εκδόσεις του Αρκά που έρχονται από την εκδοτική "ΓΡΑΜΜΑΤΑ" και την κλασσική διαφήμιση του βιβλιοπωλείου Πρωτοπορία. Είναι όπως είπαμε σε μεγάλο μέγεθος 21x28,5 εκ. σκληρόδετο με 70 συνολικά έγχρωμες σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα). Εσωτερικά αναγράφεται ως το ISBN: 978-960-8305-88-5 επίσης στο πρότελευταίο τεύχος (Σόου Μπίζνες) προστέθηκε και ο αριθμός σετ (λογικά το ISSN) 978-960-8305-87-8. Στην τελευταία εσωτερική σελίδα αναγράφεται ότι: Ανάτυπο από ότι είδα σημαίνει πανομοιότυπο με το αρχικό αντίστοιχο τομάκι και όχι έκδοση με επιλογές από το σύνολο των επτά άλμπουμ της σειράς όπως αρχικά λανθασμένα υπέθεσα. Οπότε όπως αντιλαμβάνεστε, τελικώς μιλάμε για ένα ακριβώς ίδιο τομάκι απλά σε άλλο μέγεθος και ποιότητα έκδοσης, ως αρχικά υπολογίζαμε βλέποντας και το άλλο τομάκι των χαμηλών πτήσεων και αυτό είναι μετά από σύγκριση του με το αντίστοιχο τομάκι της εκδοτικής Γράμματα. Η έλλειψη αριθμού στο πλάι ή κάπου εσωτερικά, μάλλον υποδεικνύει ότι η "σειρά" αυτή θα έχει ένα ή παραπάνω τομάκια κράχτες από κάθε σειρά του Αρκά και θα είναι ένα μέσο γνωριμίας με τον δημιουργό και μέρους από το έργο του. Οι πωλήσεις της εφημερίδας ανέβηκαν πολύ από τις 73Κ~76Κ (5η θέση) πριν την προσφορά στις 106Κ (4η θέση) την πρώτη Κυριακή, μετά έπαιζε συνήθως στην δεύτερη με τρίτη θέση με πωλήσεις από 110Κ στην χειρότερη έως 125Κ στην συνηθισμένη, ενώ έφτασε και τις 141Κ για δύο - τρία Κυριακές (σε συνδυασμό με την τότε προσφορά κουπονιού έκπτωσης 10€ από σούπερ μάρκετ). Στην πλειοψηφία των εβδομάδων πάντως είχε κατακτήσει πλέον σταθερά την δεύτερη θέση και με πωλήσεις αρκετά πάνω από τα νούμερα που είχε πριν την προσφορά του Αρκά. Στις 16 Δεκεμβρίου 2012 και στην τότε διαφήμιση για τον επόμενο τόμο, ανακοινώθηκε το τέλος της σειράς με το σχόλιο ότι αυτός ο τόμος (Πειραματόζωα) θα ήταν και ο τελευταίος, μίας πολύ αξιόλογης και όμορφης (και συμφέρουσας) προσφοράς. Θεωρητικά αναμένουμε τις επόμενες εβδομάδες αντίστοιχα τομάκια από: Λοιπόν, με την σειρά που εκδόθηκαν, τα τομάκια της σειράς είναι τα: Χαμηλές Πτήσεις: Μπαμπά Πετάω Η Ζωή μετά: ΑΙωνιότητα είναι θα περάσει Καστράτο: Απρέπειες Χαμηλές Πτήσεις: Σπουργίτι είσαι και φαίνεσαι Κόκκορας: Κορίτσια μας βιάζουνε Η Ζωή μετά: Δουλειά δεν είχε ο Διάβολος Ισοβίτης: Κακές Παρέες Χαμηλές Πτήσεις: Τίμα τον Πατέρα σου Ξυπνάς μέσα μου το Ζώο: Παιχνίδια για Δυο Η Ζωή μετά: Ένα Θάνατο τον Έχουμε Καστράτο: Όσο Πατάει η Γάτα Ξυπνάς μέσα μου το Ζώο: Αταίριαστοι Έρωτες Σόου Μπίζνες Πειραματόζωα: Δεν Βλέπω Βελτίωση Έπειτα βλέπουμε... Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Kabuki, The_Sandman, Comics Fan, Φλοκ, KILLMATH, comicsking, Indian & quees.
  14. Indian

    ΑΡΚΑΣ: ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

    Στις 11/04/2021 η εφημερίδα “Το Βήμα της Κυριακής” κυκλοφορεί ένα σημειωματάριο του Αρκά, το οποίο το ονομάζει “Το σημειωματάριο της Άνοιξης”. Πρόκειται για ένα έντυπο, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε συλλεκτικό και το οποίο περιέχει 80 σκίτσα του βετεράνου δημιουργού, προερχόμενα από γνωστούς του τίτλους, όπως: “Η Ρόζα” “Ξυπνάς μέσα μου το ζώο” “Οι μήνες” “Χαμηλές Πτήσεις” “Συνομήλικοι” Εκτός από το σημειωματάριο και τα σκίτσα, ο αναγνώστης θα βρει την κλασική σελίδα στην οποία ο κάτοχος μπορεί να συμπληρώσει τα προσωπικά του στοιχεία, για να ακολουθήσουν οι σελίδες με τα χρήσιμα τηλέφωνα, παγκόσμιες και διεθνείς ημέρες, παγκόσμιες ημέρες του ΟΗΕ, συνοπτικά ημερολόγια του 2021 και του 2021 και τέλος το αλφαβητικό εορτολόγιο και η επίσημες αργίες του 2021. Στην συνέχεια, στον κύριο κορμό του εντύπου, θα βρούμε ένα πρωτότυπο ημερολόγιο, do it yourself, στο οποίο δεν αναγράφεται η ημερομηνία, αλλά την βάζει ο ίδιος ο κάτοχος. Με αυτόν τον τρόπο, το παρόν σημειωματάριο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ημερολόγιο και μετέπειτα. Ορίστε κι ένα δείγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Το όλο πόνημα φαίνεται ότι έχει πολλές ομοιότητες (τουλάχιστον στην κατανομή των σκίτσων στις σελίδες) με την σειρά σημειωματάριων, που κυκλοφορούσε το 2019 σχεδόν κάθε μήνα, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι του “Βήματος”, αποφάσισαν να μην κάνουν το λάθος που έκανε το “Πρώτο Θέμα” κι έτσι το σημειωματάριο είναι one-shot, χωρίς βέβαια να αποκλείεται (αν και δύσκολο κατά την ταπεινή μου γνώμη) να έχει εποχιακή κυκλοφορία. Όσον αφορά την έκδοση, η βασική της πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι το δέσιμο έχει γίνει με λευκό σπιράλ έλασμα, κάτι το οποίο είναι καλό γιατί επιτρέπει το ανεμπόδιστο γύρισμα των σελίδων, αλλά από την άλλη το σημειωματάριο είναι επιρρεπές στο σκίσιμο. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και γυαλιστερό, ενώ το εσωτερικό χαρτί είναι παχύ και ματ. Αφιέρωμα στον Αρκά
  15. Είναι πρωτοφανής για ορισμένους δημιουργούς, που στο παρελθόν έχουν καταφέρει να πείσουν άπαντες για το ταλέντο τους, η δίχως όρια πτώση της έμπνευσής τους. Μέχρι ένα σημείο βέβαια εξηγείται: πόση έμπνευση και πόση δημιουργικότητα μπορεί να απελευθερώσει ένα ανθρώπινο μυαλό; Λογικό είναι κάποια στιγμή να στερεύει. Για κάποιες περιπτώσεις ωστόσο, αυτή η τόσο έντονη αλλαγή ποιότητας προκαλεί πραγματικά τεράστια έκπληξη. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από αυτό του Αρκά: ο σκιτσογράφος που στο παρελθόν χάρισε διαμάντια απόλυτου γέλιου, πλέον βγάζει τη μια σειρά σκίτσων μετά την άλλη, που αν τις συγκρίνεις με εκείνες του παρελθόντος, θα ορκιζόσουν ότι τις έχει φτιάξει άλλο χέρι. Η ποσότητα των σκίτσων έχει αυξηθεί (για τις ανάγκες του Facebook), δυστυχώς όμως η ποιότητα έχει πέσει πάρα πολύ… Είναι να απορεί κανείς αν θα γελούσε κάποιος με τα αστεία που κάνει πλέον ο Αρκάς ακόμα και τη δεκαετία του ’60, που το χιούμορ δεν ήταν τόσο εξελιγμένο και πατούσε σε πιο απλοϊκά γούστα. Και είναι να απορεί κανείς πως αυτή η θλιβερή αλήθεια αφορά έναν σκιτσογράφο που στα '80s και στα '90s έκανε χιούμορ πολύ μπροστά από την εποχή του. Οι φήμες που τον θέλουν να έχει πουλήσει το brand name του και να μην βγάζει πλέον ο ίδιος τα σκίτσα του, ασφαλώς και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όμως ο λόγος που έχουν φουντώσει δεν έχει να κάνει τόσο με θεωρίες συνωμοσίες, όσο κυρίως με την τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην παλιά και την σύγχρονη εκδοχή του. Η τελευταία σειρά σκίτσων του Αρκά ωστόσο, πρέπει να βρίσκεται σε αληθινά ιστορικά χαμηλά όσον αφορά την ποιότητα των δημιουργημάτων που φέρουν την υπογραφή του. Ο λόγος για τη σειρά με πρωταγωνιστή τον Θανασάκη… Ο Θανασάκης είναι ένας γκρινιάρης πιτσιρικάς που βρίσκεται στο ίδιο σύμπαν με μια άλλη ηρωίδα του Αρκά, τη Ρόζα (άλλος ανέμπνευστος χαρακτήρας…). Έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που πρέπει να μοιάζει αστείο σε ορισμένα παιδιά δημοτικού, αλλά για ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει αυτή την ηλικία και βρίσκονται από το γυμνάσιο και πάνω, είναι μάλλον ο ορισμός της κρυάδας: ο Θανασάκης δεν μπορεί να πει το «σίγμα», και έτσι ψευδίζει. Ούτε στις ελληνικές ταινίες που έβγαιναν σε βιντεοκασέτες το ’80 δεν πρέπει να ήταν αστείο κάτι τέτοιο, αντίθετα αυτό το χιούμορ πρέπει να ήταν από τότε ξεπερασμένο. Ο Θανασάκης λοιπόν λέει διάφορα αδιάφορα πράγματα που δεν προκαλούν καν ένα μικρό χαμόγελο. Το ψεύδισμά του δε χρησιμεύει απλά στο να γίνεται πιο δύσκολη η ανάγνωση των κοινοτοπιών υπό μορφή χιούμορ που μας σερβίρει ο Αρκάς. Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί και άλλα ανούσια ευρήματα που υποτίθεται πως πρέπει να μας κάνουν να γελάσουμε, που έχουν να κάνουν με την απροσεξία του Θανασάκη, ο οποίος χτυπάει κατά λάθος σε κάτι έπιπλα (ναι, αυτό είναι αστείο υποτίθεται) και διάφορα άλλα τέτοια. Αναρωτιέται κανείς: ποιος γελάει με όλα αυτά; Και άντε, ας πούμε πως υπάρχουν κάποιοι που γελάνε. Ο ίδιος ο Αρκάς γελάει πράγματι με αυτά; Ο άνθρωπος με το πάλαι ποτέ τόσο κοφτερό χιούμορ, αλήθεια τα βρίσκει αστεία αυτά που μας σερβίρει με το Θανασάκη του; Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Μοιάζει με… κακό αστείο. Εκτός αν απλώς μεγαλώσαμε και γίναμε εμείς γεροπαράξενοι και το χιούμορ του Αρκά παραμένει το ίδιο καλό. Αυτή θα ήταν μια κάποια λύση, για τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων… Και το σχετικό link...
  16. Ο κάθε ένας και η κάθε μία που έχουν μπλεχτεί στην μικροκαθημερινότητα των social media, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο έντονος μπορεί να είναι ο παραμορφωτικός φακός μέσα από τον οποίο συνηθίζεις να βλέπεις την πραγματικότητα. Τα like που λαμβάνεις, τα σχόλια που γίνονται στα ποσταρίσματά του, οι αντιδράσεις άγνωστων ανθρώπων σε αυτά που λες: όλα αυτά γίνονται ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα στο μυαλό σου. Όμως, προφανώς, ζεις σε μια πλάνη. Είναι τόσο γοητευτική και ταυτόχρονα, τόσο ελκυστικό να «μετακομίσεις» στη δική της ρουτίνα όμως ταυτόχρονα, είναι και ο τέλειος δρόμος για να χαθείς από την αλήθεια. Οι διαδικτυακές παρωπίδες φοριούνται πανεύκολα και μετά, άντε να βγουν. Και δεν έχει σημασία αν είσαι ένας απλός ανώνυμος χρήστης ή μια ήδη διάσημη περσόνα. Και στις δυο περιπτώσεις, η παραμόρφωση των τεκταινόμενων είναι ένας ύπουλος και εξαιρετικά πιθανός κίνδυνος. Σε αυτή τη μεγάλη μαρμίτα της εικονικής πραγματικότητας φαίνεται πως έχει πέσει για τα καλά εδώ και μπόλικο καιρό ο Αρκάς, ένας από τους πιο πολυσυζητημένους σκιτσογράφους της Ελλάδας με φανατικούς οπαδούς αλλά - τα τελευταία χρόνια μέσω των εξαιρετικά αμφιλεγόμενων σκίτσων του - και με φανατικούς εχθρούς. Είναι άλλωστε μια παγίδα στην οποία πέφτουν κατά βάση άνθρωποι άνω των 50, που με δυσκολία μπορούν να προσαρμοστούν στις ειδικές συνθήκες του διαδικτύου. Ο Αρκάς είναι αυτό ακριβώς: κάποιος που η βασική περίοδος δραστηριοποίησής του έλαβε χώρα σε μια εποχή πριν το διαδίκτυο και συνεπώς, η προσαρμογή του σε αυτά τα νέα δεδομένα είναι μια δύσκολη υπόθεση, κάνει διάτρητες τις άμυνες του και ελλειπτικό τον τρόπο διαχείρισης των πραγμάτων από μεριάς του. Για έναν τέτοιο άνθρωπο, οι παρεξηγήσεις των social media έρχονται τόσο φυσικά όσο το ανθρώπινο σώμα παράγει ιδρώτα. Προφανώς, το κύριο και μεγαλύτερο πρόβλημα του Αρκά είναι η ελαχιστοποίηση του κοινωνικού του ενστίκτου και μέσω αυτού η συντηρητική στροφή του σε πολιτικό επίπεδο. Όμως, η κατακραυγή που δέχεται από μεγάλη μερίδα ανθρώπων που στο παρελθόν αγαπούσαν το χιούμορ του είναι μια διαδικασία που θα μπορούσε να τον διορθώσει, θα μπορούσε να τον κάνει να προβληματιστεί. Δυστυχώς για τον Αρκά ωστόσο, αυτή η δυσαρέσκεια, για λόγους που αναλύθηκαν παραπάνω, δεν είναι ορατή. Ο Αρκάς ανεβάζει κάθε μέρα στο προσωπικό του προφίλ το ένα μέτριο αστείο μετά το άλλο και η μια συντηρητική αστοχία του ακολουθεί την άλλη. Ωστόσο, αυτό που λαμβάνει ο ίδιος ως αντίδραση στις δημιουργίες του προέρχεται από τον στενό πυρήνα των φίλων του και των ακολούθων του. Και τα «χαχα», οι καρδούλες, τα like και τα θετικά σχόλια που παράγονται από τον στενό πυρήνα του Αρκά αγγίζουν καθημερινά κάτι δεκάδες χιλιάδες: σαν τον μέσο παραπλανημένο χρήστη του Facebook που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, έτσι και ο Αρκάς, έχει διαμορφώσει μια παρεξήγηση στο κεφάλι του: νομίζει πως αυτός ο κύκλος είναι ο κόσμος όλος. Και κάπως έτσι, ο Αρκάς ακολούθησε μέσα από το Facebook μια διαδρομή αντίθετη από εκείνη που ακολουθούν πολλοί σε επίπεδο καριέρας: αντί να απογειωθεί από αυτό, χάλασε εξαιτίας του. Και το να φτιάξει αυτή η παραφωνία στην διαδρομή του μέσα στον δημόσιο διάλογο μοιάζει μια υπόθεση πολύ δύσκολη πλέον… Και το σχετικό link...
  17. Indian

    ΑΡΚΑΣ - ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

    Την τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου και για την ακρίβεια στις 29 του μηνός, η εφημερίδα Πρώτο Θέμα της Κυριακής, θα κυκλοφορήσει το (αναμενόμενο πλέον) σημειωματάριο - ημερολόγιο του Αρκά. Το σημειωματάριο έρχεται σε πράσινο χρώμα, το χρώμα του στρατού, μιας κι αυτόν τον μήνα έχουμε μία από τις Εθνικές μας γιορτές. Η δομή του διατηρείται ίδια κι απαράλλαχτη με τα σημειωματάρια των προηγούμενων μηνών. Υπάρχει το εορτολόγιο, οι παγκόσμιες ημέρες του μήνα, ένα συνοπτικό ημερολόγιο του 2019 και του 2020, ένα συνοπτικό ημερολόγιο του Οκτωβρίου, για να ξεκινήσουν αμέσως μετά οι διπλές σελίδες με την κάθε ημέρα ξεχωριστά και φυσικά τα καρέ του βετεράνου δημιουργού (τα οποία φαντάζομαι είναι κι ο λόγος που το αγοράζουμε ). Μόλις ολοκληρωθούν οι μέρες του μήνα, το τομάκι έχει μία δεύτερη ενότητα, όπου είναι ο χώρος για σημειώσεις. Στα σκίτσα φαίνεται να υπάρχει ποικιλία από διάφορες σειρές του μεγάλου δημιουργού, όπως οι Μήνες, ο Καστράτο, ο Ισοβίτης, Χαμηλές Πτήσεις, Ζευγάρια και Προφήτης. Επίσης, να τονίσουμε ότι υπάρχουν πολλά σκίτσα πολιτικής υφής. Ας βάλουμε και τις καθιερωμένες δύο σελίδες από το εσωτερικό, για να πάρετε μία ιδέα. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά
  18. Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο και πριν τελειώσει ο Αύγουστος και ο κολιός έρχεται και το ημερολόγιο του ΑΡΚΑ όπως και κάθε μήνα τον παρόντα χρόνο. Για άλλη μια φορά μια πολυτελής σκληρόδετη έκδοση 120 με ειδικό λάστιχο και σελιδοδείκτη, αναλυτικό ημερολόγιο και αρκετές σελίδες για σημειώσεις. Σε αυτή τη σειρά συλλεκτικών εκδόσεων, οι χαρακτήρες που έχουν επιλεγεί για τον μήνα Σεπτεμβρίου είναι από τις ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ, ΞΥΠΝΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΖΩΟ! και φυσικά από τους ΜΗΝΕΣ. ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Αφιέρωμα στον Αρκά
  19. Έχουν ειπωθεί πολλά για τον γελοιογράφο Αρκά · τα γνωστά «προοδευτικά». Το καλύτερο όλων το έγραψε ένας νέος συγγραφέας ονόματι Θωμάς Τσαλαπάτης. Ο Αρκάς, λέει, «εδώ και καιρό έχει υποπέσει στο μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σφάλμα στο οποίο μπορεί να υποπέσει ένας κωμικός καλλιτέχνης (...) Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν είναι πια αστείος. Και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική απόφανση...» («Ο Αρκάς και η πολιτική ορθότητα», «Εφημερίδα των Συντακτών», 25.08.2019). Έτσι, μετά τη «σωστή τέχνη» του σοσιαλιστικού ρεαλισμού που άνθησε στα χρόνια του Στάλιν, αποκτήσαμε και το «λάθος χιούμορ». Δεν ξέρουμε πώς μετριέται η «υποκειμενικότητα» ή η αντικειμενικότητα μια κρίσης για έναν κωμικό καλλιτέχνη, το γεγονός όμως ότι εκατομμύρια παρακολουθούν τις αναρτήσεις του, και χιλιάδες τις αναπαράγουν στα social media, υποδηλώνει ότι κάτι βρίσκουν σε αυτές. Μάλλον θα γελάνε. Έτσι κι αλλιώς για το χιούμορ ισχύει ότι και περί ορέξεως: κολοκυθόπιτα. Γράψαμε και παλαιότερα για τις διαδικτυακές επιθέσεις που δέχθηκε ο σεμνός σκιτσογράφος όταν άρχισε να σχολιάζει τα κακώς κείμενα της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως «Έχω εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Είναι άνθρωποι που πατάνε γερά στον αέρα», ή «Ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή, η οποία δεν θα ερχόταν αν δεν κυβερνούσε» κ.ά. Τώρα, με τη νέα του σειρά, που θα μπορούσε να ονομαστεί «Κόκκινη Ρόζα», σαρκάζει με δηλητηριώδη ομολογουμένως τρόπο τη μόδα της πολιτικής ορθότητας που εισήχθη εσχάτως στη χώρα. Το μικρό κοριτσάκι με τις μακριές κοτσίδες και το κόκκινο φορεματάκι, ουρλιάζει «βρωμερέ φαλλοκράτη» στον συμμαθητή της, επειδή αυτός δήλωσε ευχαριστημένος που γεννήθηκε αγόρι. Σε αυτές τις καρικατούρες κάποιοι βλέπουν την εισαγωγή του Alt-Right κινήματος (Εναλλακτική Δεξιά, που στην ουσία είναι η αμερικανική Ακροδεξιά) στην Ελλάδα. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος «είναι η σφοδρή κριτική του στη λεγόμενη πολιτική ορθότητα, η οποία συνοδεύεται από μια προσπάθεια οικειοποίησης και διαστροφής τους νοήματος της ελεύθερης έκφρασης. Το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση γίνεται – ή μάλλον επιχειρείται να γίνει – στα χέρια της Alt-Right μέσο κανονικοποίησης της ρητορικής μίσους ... ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Harvard Political Review αναφέρεται στην Alt-Right ως κίνημα αντι-κουλτούρας (counterculture). Ενάντια στην ηγεμονική κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, των δικαιωμάτων, της πολυπολιτισμικότητας κ.ο.κ.» (Αντώνης Γαλανόπουλος, «Είναι ο Αρκάς η φωνή της Alt-Right στην Ελλάδα;», parallaximag.gr 18.8.2019). Πέρα από το σφάλμα του συλλογισμού «αστυνομικός - μπουζούκι -όργανο», από το Harvard Political Review μαθαίνουμε ότι είναι ηγεμονική η κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας που σαρκάζει ο Αρκάς. Επομένως, τι άλλο θα περίμεναν από έναν αιρετικό καλλιτέχνη; Και το σχετικό link...
  20. Σε έναν άθλιο κόσμο όπως ο δικός μας για κάποιους το αντικείμενο σάτιρας είναι η Ρόζα και οι χοντροί. Ένας σχολιαστής κάτω από ένα ποστ του Αρκά κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στην πολιτική ορθότητα με, όπως ο ίδιος το τονίζει, μπροστάρη τον Αρκά. Και εγώ να πω την αλήθεια μου, επειδή ασχολούμαι πολύ με το ζήτημα, έχω δει πολλούς - πάρα πολλούς - δεν φαντάζεστε πόσους μπροστάρηδες στη μάχη ενάντια στην πολιτική ορθότητα, μια έννοια που κατασκευάστηκε από τους Aμερικανούς συντηρητικούς τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο: να την εχθρεύονται. Μέσα λοιπόν, στην κατάνυξη του ελληνικού Αυγούστου, όταν όλοι ακολουθούσαν την ιεροτελεστία των διακοπών, ο Αρκάς, ένας από τους αναμφισβήτητα σημαντικότερους - με όρους επίδρασης - γελοιογράφους στην Ελλάδα, ένιωθε στο πετσί του τη λογοκρισία. Στις 11 Αυγούστου κοινοποιεί ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος αδυνατεί να κάνει οτιδήποτε στη σελίδα του για μια βδομάδα, επειδή σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, αυτή δέχτηκε σωρεία αναφορών υποθέτω λόγω κάποιων σκίτσων που έκανε εις βάρος, wait for it, των χοντρών. Πολύ θαρραλέα πράξη να κοροϊδεύεις τους χοντρούς σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της για ζητήματα body shaming. Ή και όχι. Στην πράξη όμως τα πράγματα φαίνεται ότι ίσως και να είναι διαφορετικά. Όπως διαβάζω, η ποινή περιορισμού δεν ισχύει για περιπτώσεις αναφορών, όπως ανακοινώνουν οι διαχειριστές της σελίδας στην αρχική τους ανάρτηση. Το πιθανότερο είναι πως η ποινή ανάρτησης προέκυψε μετά από ένα άλλο ποστ που είχε κάνει λίγες μέρες πριν ο Αρκάς το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να επισύρει μια ποινή λόγω ανάρμοστου υλικού (γυμνό, σεξ, κτλ). Για περισσότερα δείτε και εδώ. Και εδώ θα βρει κανείς μια πολύ όμορφη εκδοχή όλης αυτής της ιστορίας που αφορά όσους εχθρεύονται την πολιτική ορθότητα. Η κατασκευή ενός τέρατος που απειλεί με διανοητική τυραννία, με καταστροφή της αρχής της ελευθερίας του λόγου, με έναν πυρηνικό όλεθρο που έρχεται να ισοπεδώσει κάθε τι δεδομένο για τη σύγχρονη δυτική κοινωνία: το χιούμορ, το φλερτ, τον έρωτα. Ωστόσο, ακριβώς επειδή αυτή η ρητορική προκύπτει ως κατασκευή από το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Reagan και επειδή δεν υπάρχει καμία πραγματική απειλή για όλα αυτά, το concept της πολιτικής ορθότητας έπρεπε να διανθιστεί με ψεύτικες ιστορίες, προκειμένου να κατορθώσει να σταθεί ως ηθικός πανικός. Ήδη λοιπόν από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και μέσα στη δεκαετία του '90, στον συντηρητικό αγγλοσαξωνικό τύπο κυκλοφορούν ιστορίες φόβου και παράνοιας, πολλές από τις οποίες παρμένες από βιβλία με ανέκδοτα για την πολιτική ορθότητα αλλά παρουσιασμένες ως πραγματικές ιστορίες. Η πιο συχνή αυτή που δήθεν κάποιος παρήγγειλε τον καφέ του ‘black’ (χωρίς γάλα) και δήθεν κάποιος από το μαγαζί ή ο σερβιτόρος (ανάλογα με την εκδοχή του μύθου) θίχτηκε και τον πέταξε έξω από το μαγαζί). Ιστορία που προφανώς ουδέποτε συνέβη και δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι το χιούμορ είναι το πεδίο που έχει επικεντρωθεί περισσότερο από κάθε άλλο στην κριτική της πολιτικής ορθότητας. Από την αρχή του το χιουμοριστικό πεδίο είτε ήταν στην καθημερινότητα είτε φτιαγμένο από καλλιτέχνες, έχει τη λειτουργία του χώρου που μπορεί να καταπιάνεται με θέματα ταμπού με μια παιγνιώδη πάντα διάθεση. Το ίδιο το πλαίσιο του χιουμοριστικού κειμένου θεωρητικά σε εντάσσει σε ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορείς να μιλήσεις για τη σεξουαλικότητα, την εξουσία, την πολιτική, τις καθημερινές σου συνήθειες χωρίς να έχει την αγωνία της σοβαροφάνειας. Το ασφαλές όμως είναι πάντα σχετικό. Τα παραδείγματα ηγετών ή ισχυρών που φοβήθηκαν περισσότερο τον εξευτελισμό που θα τους προσφέρει απλόχερα ένα χιουμοριστικό κείμενο, με αυτή την υπερβολή που έχει μέσα της η σάτιρα, από μια σκληρή μη χιουμοριστική κριτική είναι άπειρα. Καλώς ή κακώς, αυτή τη διάκριση μεταξύ του χιούμορ από τα κάτω προς τα πάνω και το αντίστροφο δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Ο κωμικός λοιπόν, βλέπει το κοινό του και εν μέρει το διαμορφώνει, προκειμένου να βρει μια αλληλεπίδραση μαζί του. O Aρκάς, απευθυνόμενος και αυτός σε ένα κοινό που έστησε μέσα από τη μεταστροφή του από έναν πολιτικό αλλά υπερκομματικό γελοιογράφο σε έναν γελοιογράφο που ασχολήθηκε με την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά, όταν η κατάσταση άλλαξε, έπρεπε κάπως να κρατήσει το αντισυστημικό του προφίλ. Η πολιτική ορθότητα του προσέφερε την κατάλληλη ευκαιρία, ενώ με την επινοημένη δίωξη των ιδεών ο τέντζερης κούμπωσε για τα καλά με το καπάκι. Στην εμπροσθοφυλακή της εκστρατεία του κατά της πολιτικής ορθότητας είναι η διεκδίκηση ή καλύτερα η προάσπιση της ελευθερίας του λόγου. Ο ίδιος ο Αρκάς βλέπει τον εαυτό του ως διωκόμενο και το χιούμορ του ως λόγο υπό διωγμό. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ελευθερία του λόγου είναι κάτι που πρέπει να κατοχυρώνεται νομικά για κάθε κοινωνία, όσο και αν είναι αρκετά γοητευτικό να σκεφτεί κανείς σε φιλοσοφικό επίπεδο γιατί προκρίνεται τόσο η ελευθερία του λόγου σε σχέση με την ελευθερία των πράξεων. Ωστόσο είναι εξίσου αλήθεια ότι μια απόλυτη ελευθερία του λόγου δεν είναι παρά μια φαντασίωση σε οποιαδήποτε περίπτωση φεύγουμε από το νομικό σκέλος. Όταν παράγουμε λόγο, όπου και αν το κάνουμε αυτό, είτε είμαστε σε δεξίωση του Προεδρικού Μεγάρου είτε τρώμε σουβλάκια με τον κολλητό μας, κινούμαστε εντός ενός πλαισίου κανόνων και συμβάσεων. Η απόλυτη ελευθερία λοιπόν, που ταυτίζεται με το να πετάω οτιδήποτε έρχεται στο μυαλό μου σε οποιαδήποτε περίσταση και αν βρισκόμαστε είναι κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά. Εξάλλου, μέρος της ελευθερίας του λόγου είναι και η ελευθερία στην κριτική αυτών που εκφράζει ελεύθερα ο απέναντι. Από τη στιγμή λοιπόν που κανείς δεν διεκδικεί την ποινικοποίηση των σκίτσων του Αρκά και ταυτόχρονα το concept της απόλυτης ελευθερίας του λόγου είναι ουσιαστικά μια φαντασίωση, εναντίον τίνος αγωνίζεται ο Αρκάς και οι οπαδοί του; Γιατί πράγματι υπάρχει μια αλλαγή σε σχέση με αυτό που συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό που περιγράφεται ως πολιτική ορθότητα και κατασκευάστηκε τις δεκαετίες που η συντηρητική παράταξη είχε κυριαρχήσει στην Αγγλία και την Αμερική, δημιουργήθηκε για να κάνει μια ανακατάληψη σε όσα επιτεύχθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες από τα κινήματα των civil rights. Αυτό που διεκδικεί λοιπόν ο Αρκάς και οι οπαδοί του, δεν είναι το προνόμιο να λέει τη γνώμη του. Διεκδικεί το για τον ίδιο χαμένο προνόμιο να γράφει και να μιλάει μόνο αυτός χωρίς κανέναν αντίλογο. Γιατί αυτό που κάνει η πολιτική ορθότητα, όχι ο μύθος της τώρα, είναι να διεκδικεί χώρο για εκείνους που μέχρι πρότινος δεν είχαν φωνή, να προωθεί ένα διαφορετικό λόγο με βάση τον εξουσιαστικό. Εδώ που τα λέμε είναι δικαίωμα του καθενός να ασχολείται με αυτό ακριβώς που θέλει όταν κάνει χιούμορ. Είναι επίσης δικαίωμά του μέσα σε έναν κόσμο, όπως είναι ο κόσμος μας, να επιλέγει να βάλει στο στόχαστρο τους χοντρούς που πάνε στην παραλία. Το να παριστάνει όμως τον ζωσμένο με εκρηκτικά αστεία επαναστάτη που δεν μπορεί να κοροϊδέψει ελεύθερα τις χοντρές που πάνε παραλία, ε, είναι αρκετά γελοίο. Το ίδιο και τα κηρύγματα περί τέλους του χιούμορ. Εδώ που τα λέμε, αν το χιούμορ γενικότερα ταυτίζεται με τα αστεία με τους χοντρούς, αυτό είναι πρόβλημα του δικού σου χιούμορ και όχι κίνδυνος για το χιούμορ γενικά. Και το σχετικό link...
  21. Νομίζω πως δεν θα συγκατέλεγα τον εαυτό μου ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν απαίτηση από ανθρώπους ή καλλιτέχνες, που κάποτε τους συγκίνησαν ή έστω τους έκαναν να γελάσουν, να μην τους απογοητεύσουν στην πορεία. Πιστεύω πως ένα έργο έχει την αυτοτέλειά του. Τόσο από τα έργα που θα το ακολουθήσουν όσο και από τον ίδιο τον δημιουργό. Νομίζω πως η κουλτούρα της προδοσίας δεν μου λέει -και δεν θέλω να μου λέει- κάτι. Η λέξη ξεπούλημα, η δίκαιη ή άδικη καταδίκη δεν είναι αυτό που αναζητούμε. Μεγαλώσαμε μέσα σ' αυτό. Το βαρεθήκαμε. Και μάθαμε να μένουμε ικανοποιημένοι ακόμα και με την ανάμνηση. Δεν δικαιολογώ. Προσπαθώ να περιγράψω μια εξάντληση του φορέα των απαιτήσεων. Και λίγο να τονίσω πως οι άνθρωποι που συνεχίζουν με την ίδια συνέπεια και την ίδια ένταση το έργο τους δεν επιτελούν κάτι αυτονόητο και κατακτημένο. Αλλά καταφέρνουν μια ισόπαλη διαδικασία με διαρκή ένταση. Και αυτό είναι εντυπωσιακό και ποτέ αυτονόητο. Ο Αρκάς σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας από αυτούς. Εδώ και καιρό έχει υποπέσει στο μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σφάλμα στο οποίο μπορεί να υποπέσει ένας κωμικός καλλιτέχνης. Και δεν αναφέρομαι στην ξαφνική πολιτική επιφοίτηση που, όσο ξένη και να μου είναι, δεν νομίζω πως με ενοχλεί τόσο. Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν είναι πια αστείος. Και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική απόφανση. Το σχέδιο έχει γίνει πρόχειρο, πολλές φορές copy paste, οι χαρακτήρες των σχεδίων έχουν καταλήξει δισδιάστατες καρικατούρες χωρίς βάθος, που στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν εμμονές (και όχι πραγματικά αφηγηματικά χαρακτηριστικά), στη χειρότερη είναι απλώς γεμάτα στόματα που εκφράζουν άδειες φράσεις, τα αστεία είναι ανιαρά λογοπαίγνια, χωρίς ειρωνεία ή αυτοσαρκασμό, χωρίς τα στοιχεία αυτά που είναι απαραίτητα σε κάθε κωμική στιγμή: την ανατροπή και το τσαλάκωμα. Το χιούμορ έχει γίνει προβλέψιμο, όχι επειδή επαναλαμβάνει παλαιότερα μοτίβα, αλλά ακριβώς γιατί αποκλίνει από αυτά. Γιατί είναι μια κοινότοπη πλακίτσα που το μόνο που δικαιολογεί την εικονογράφησή της είναι η υπογραφή του δημιουργού της. Όλες αυτές οι παθογένειες έγιναν εκκωφαντικές στα τελευταία σκίτσα του δημιουργού. Μαζί με μια γενναία δόση μικροψυχίας, κακογουστιάς και νοηματικής αφυδάτωσης. Μιλώ για τη στρατευμένη επίθεση στο πολιτικά ορθό με την εμμονή του φανατικού και την κομψότητα του φονταμενταλιστή. Και βεβαίως χωρίς ίχνος κωμικής έμπνευσης. Τα τελευταία σκιτσάκια του Αρκά είναι απλώς θέση. Και μάλιστα μια θέση παρωχημένης θέασης του φεμινισμού της δεκαετίας του '80 και αναπαραγωγή στάσεων και αντιλήψεων της σύγχρονης alt-right ακροδεξιάς ιδεολογίας. Όταν αφαιρέσεις την κωμωδία από την πολιτική γελοιογραφία, καταλήγεις απλώς να κάνεις προπαγάνδα. Αλλά ακόμα και η θέση που υπερασπίζονται τα σκίτσα είναι για κλάματα. Για έναν απλό λόγο. Σε μια χώρα που οι δολοφονίες γυναικών και η ενδοοικογενειακή βία είναι καθημερινές πρακτικές, σε μια χώρα που μπορεί να γίνει δημοσίως συζήτηση για το αν η ενδυμασία της γυναίκας επιφέρει τον βιασμό της, σε μια χώρα όπου ακόμα και θεσμικά υπάρχουν μόνο 5 γυναίκες σε υπουργικές θέσεις είναι ανέκδοτο να μιλάς όχι για κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας, αλλά ακόμα και για την ύπαρξή της. Στην Ελλάδα το επίπεδο της πολιτικής ορθότητας φτάνει στο όριο του να μη ρεύεσαι δημοσίως ή να μην κατουράς την πόρτα του γείτονα (τουλάχιστον τη μέρα). Δεν διαφέρει από τη στοιχειώδη ευγένεια ή τους απαραίτητους τρόπους συμπεριφοράς. Είναι γελοίο να μιλάς για περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης από την πολιτική ορθότητα σε μια χώρα που το «Μακελειό» κυκλοφορεί έξω ελεύθερο. Γιατί η συζήτηση γύρω από την πολιτική ορθότητα αντλεί την ουσία της ανάλογα με τον χρόνο και τον χώρο στον οποίο διατυπώνεται. Κόντρα στο πολιτικά ορθό μπορεί να υπάρξει κριτική από τα αριστερά και κριτική από τα δεξιά, κριτική από γλωσσολογική ή από φιλοσοφική σκοπιά. Αυτό όμως που είναι απόλυτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι η ύπαρξη και η εφαρμογή της πολιτικής ορθότητας. Εδώ όμως δεν βρισκόμαστε μπροστά σ' αυτό. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην κατασκευή ενός ανύπαρκτου περιορισμού με στόχο την αυτοθυματοποίηση. Έναν χλευασμό των δικαιωμάτων της γυναίκας, των ομοφυλόφιλων, των περιορισμένων στο όνομα της προσωπικής αχαλίνωτης ελευθερίας τού «έτσι γουστάρω». Μια επίδειξη ισχύος ενός ατόμου που, ενώ κλαψουρίζει για τον περιορισμό της ισχύος του, στην πραγματικότητα την επεκτείνει μέχρι το όριο της άνευ όρων καφρίλας. Και οι αντιδράσεις που έχουν επιφέρει αυτά τα γελοία σχέδια δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και ορθές. Και το σχετικό link...
  22. Ακόμα καλοκαίρι είναι, μην ακούτε που σας λένε «καλό χειμώνα» όσοι επιστρέφουν. Το καλοκαίρι λοιπόν βάζουμε περισσότερες επαναλήψεις και αναδημοσιεύσεις απ’ό,τι συνήθως, αλλά τη σημερινή αναδημοσίευση δεν την διάλεξα επειδή βαριόμουν να γράψω άρθρο αλλ’ επειδή αναπτύσσει, πολύ εύστοχα πιστεύω, κάτι που κι εγώ είχα σκεφτεί. Στον γελοιογράφο/κομίστα Αρκά δεν έχουμε αφιερώσει άρθρο στο ιστολόγιο, αν και στο Φέισμπουκ τον έχω σχολιάσει κάμποσες φορές. Αγαπούσα πολύ τα σκίτσα του στη δεκαετία του 80, με ενθουσίαζαν λιγότερο στις δυο επόμενες δεκαετίες όταν (από το Σπουργίτι και μετά) είδα το χιούμορ του να στερεύει και το στριπάκι του πολλές φορές να εξαντλείται στην εικονογράφηση ήδη γνωστών ανεκδότων ή καλαμπουριών. Όμως υπήρχαν σωτήριες αναλαμπές όπως και καλοδιαλεγμένα θέματα. Άλλωστε, μεγάλωσε κι εκείνος (και όχι μόνο εκείνος, φευ). Ο Αρκάς απέφευγε πάντοτε την τρέχουσα πολιτική, τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις αναφορές στην επικαιρότητα. Μία μόνο φορά θυμάμαι σκίτσο δικό του επικαιρικό -το 1988-9, με τις αλλεπάλληλες διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά όταν μία φορά στην Πρώτη έφτιαξε πρωτοσέλιδο με τον Ισοβίτη και με το ποντίκι να λεει (στον Τόμπρα, ίσως) «Γιά περάστε!» Όμως ήταν πρωτοσέλιδο σκίτσο, όχι κόμικς -κι έμεινε άλλωστε μοναδικό στα χρονικά. Ως το 2015 ή το 2016, όταν ο Αρκάς στράφηκε ολομέτωπος ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μια κίνηση που σόκαρε αρκετούς από το παλαιό κοινό του αλλά βέβαια τον βοήθησε να αποκτήσει πολυπληθές νέο κοινό ιδίως από τότε που άρχισε να δημοσιεύει στο ρυπαρό Πρώτο Θέμα. Ο Αρκάς έκανε αμέτρητα ευθέως πολιτικά (και αντιΣύριζα) σκίτσα, και πρέπει να έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μοναδικός στα χρονικά γελοιογράφος που τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν ευθέως από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι άλλοι γελοιογράφοι έχουν ασκήσει δριμύτατη κριτική σε κυβερνήσεις, αλλά αυτοί ήταν εξαρχής διακηρυγμένοι πολιτικοί γελοιογράφοι, τη δουλειά τους έκαναν. Ο Αρκάς εξήγησε κάποια στιγμή οτι απεχθάνεται ν’ασχολείται με την τρέχουσα πολιτική αλλά ήταν τόση η ανηθικότητα, η ανικανότητα κτλ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το καβούκι του. Δεν το βρίσκω πειστικό, διότι από το 1985 ως το 2015 δεν σκιτσάριζε στο Λουξεμβούργο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι η αντιΣύριζα στροφή του Αρκά. Έγιναν οι εκλογές, έφυγε η κυβερνηση. Άλλοι γελοιογράφοι έκαναν το αυτονόητο, να αρχίσουν τώρα να ρίχνουν βέλη κατά πρώτο λόγο στη νέα κυβέρνηση. Ο Πετρουλάκης αυτό έκανε, με αποτέλεσμα οι φανατικοί δεξιοί που διαβάζουν Καθημερινή να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι. Πιο συνετός, ο Χαντζόπουλος κάνει υπαινικτικότερη κριτική. Ο Αρκάς σε πρώτη φάση επέστρεψε στα μη πολιτικά σκίτσα: μήνες και μέρες, σκάκι, χοντροί, ζευγάρια, ο Χάρος. Κάποια από τα σκίτσα για χοντρές γυναίκες ενόχλησαν πολύ αρκετούς (ναι, υπήρξε η Χοντρή του Θησαυρού αλλά έχουν περάσει και 60 χρόνια από τότε) αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το τελευταίο άλμπουμ του Αρκά, που το δημοσιεύει καθημερινα εδώ και δέκα μέρες περίπου, και η δριμύτατη επίθεσή του στις υποτιθέμενες υπερβολές της «πολιτικής ορθότητας», στην πραγματικότητα επίθεση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ρωτήσετε: δεν υπάρχουν υπερβολές και ακρότητες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας ή των παρακλαδιών του όπως το MeToo; Θα απαντήσω ότι είναι αντιστροφή της πραγματικότητας να γίνεται λόγος για τέτοιες υπερβάσεις σε μια χώρα όπου η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού θεωρείται καταρχήν ένοχη προκλησης, όπου δημοσιογράφος χλεύασε χυδαία γνωστόν γκέι συγγραφέα αλλ’ εξακολουθεί να έχει εκπομπές, όπου ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ανέφικτο όραμα, όπου κυκλοφορεί το Μακελειό. Δεν γράφει στο Λουξεμβούργο ο Αρκάς, ξαναλέω, ούτε στη Νέα Υόρκη. Mου φαίνεται μάλιστα ότι με το τελευταίο του ιδίως άλμπουμ έχει υποκύψει στη σαγήνη ενός όψιμου κωλοπαιδισμού. Όπως το παιδί των πέντε χρονών που προκαλεί τους μεγάλους λέγοντας «σκατά, χέζω» και άλλα τέτοια «κακά λόγια», θέλοντας να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει χωρίς να αντιδράσουν, ο Αρκάς σκαρφίζεται ολοένα και πιο γκροτέσκες μορφές αντιστροφής της πραγματικότητας. Έχει άλλωστε ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιδρούν οι θαυμαστές του Αρκά σε κάθε νέο σκίτσο του. Κυριαρχούν οι γηπεδικές επευφημίες όπως «Δώσε πόνο» ή «Γλέντα τους Αρκά» ή οι ακόμα πιο απερίφραστες κραυγές ενάντια σε «δικαιωματάκηδες» που «θέλουν να θεωρηθεί ομαλό το κάθε τι ανώμαλο». Θα έλεγε κανείς, κοινό του Σεφερλή. Δείγμα γραφής: Και δεν είναι ο μόνος που προωθεί αυτή την ατζέντα. Εναντίον της υποτιθέμενης κυριαρχίας της κορεκτίλας, του ορθοπολιτικού Μεσαίωνα, ξιφουλκεί συχνά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καθώς και άλλοι ακόμα πιο ανόητοι σαν τον Σάκη Μουμτζή. Οπότε, υπάρχει θέμα. Αλλά είπα πολλά. Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μπαμπούλια (εδώ η αρχική δημοσίευση) και μετά προσθέτω καναδυό πράγματα ακόμα. Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας το παραπάνω σκίτσο του Αρκά, του κατά πάσα πιθανότητα πιο γνωστού Έλληνα σκιτσογράφου όλων των εποχών, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την μεταμόρφωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πολιτική του τοποθέτηση που υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχεδόν αποκρουστικά κομματική υπέρ της ΝΔ — αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός, με το βάρος και την ευθύνη να τα επωμίζεται ο ίδιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο σκίτσο, ήταν ότι αποτελούσε μια Σεφερλίδια παραλλαγή αντίστοιχων “χιουμοριστικών” memes όπως αυτά που κυκλοφορούν στα δίκτυα της λεγόμενης Alt-right. Έγραψα λοιπόν στο τουίτερ, σε μια απόπειρα παλαιο-Αρκάδιου χιούμορ, “Αν ερχόταν πριν μερικά χρόνια κάποιος και μου έλεγε ότι ο Αρκάς θα γινόταν ο μπροστάρης της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα, θα έπαιρνα το 100.” Με αφορμή αυτό το σχόλιο, ο Αντώνης Γαλανόπουλος (Υποψήφιος Διδάκτωρ, με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis) έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook το οποίο αργότερα έγινε κείμενο για την σελίδα Parallaximag και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στο κείμενο ο Γαλανόπουλος αναλύει σε περισσότερο βάθος το γιατί ακριβώς μπορεί ο Αρκάς όντως να θεωρηθεί ως πρεσβευτής της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το κείμενο μαζί με τα σκίτσα που παραθέτει: “Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.” “Το Alt-Right κίνημα έχει μια -ας την πούμε- πολιτιστική διαστάση. Θέλει να φτιάξει μια ποπ κουλτούρα, να επηρεάσει τις κοινωνικές νόρμες, να διευρύνει τα όρια του αποδεκτού στην δημόσια σφαίρα. Φαίνεται πως βρήκε λοιπόν τον εκφραστή της στην Ελλάδα.” Λέει αλλού ο Γαλανόπουλος, και συμφωνώ απόλυτα. Από όταν δημοσιεύτηκε το κείμενο, έχω λάβει αρκετά σχόλια από οπαδούς προφανώς του Αρκά στο στύλ “βέβαια, με όποιον διαφωνούμε τον λέμε φασίστα και ρατσιστή”. Όταν παρατήρησα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης είχε αλλού στο timeline του τον όρο “γυφτοσκοπιανός” πχ και του είπα να μου κάνει τη χάρη, με κατηγόρησε ότι πάσχω από έλλειψη “ανοχής”. Ήμουν δηλαδή εγώ ο φασίστας, επειδή αποκαλώ τους ρατσιστές και φασίστες ως τέτοιους, και δεν τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα όπως είναι το δικαίωμα τους. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Μέσα από αυτό το παράδειγμα άρχισα να σκέφτομαι την έκταση που έχει πάρει πια η “κλοπή” της γλώσσας που επιχειρείται από την αντιδραστική και την άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή την πραγματικά τερατώδη προσπάθεια να υφαρπάξουν την έννοια πχ της ανοχής στο διαφορετικό και να την μετατρέψουν σε “ανοχή” για ρατσιστικές και μισογύνικες απόψεις να εκφράζονται ελεύθερα, και στην πορεία να βαφτίσουν τους εαυτούς τους ως “θύματα της πολιτικής ορθότητας”. “Ελευθερία του λόγου” για αυτούς ορίζεται το να προσβάλλεις όποτε θες και από δημόσιο βήμα την LGBT κοινότητα, το φεμινισμό, τους χοντρούς. Αλλά αυτή η “ελευθερία” δεν ισχύει όταν τους αποκαλείς αυτό που είναι: ρατσιστές και φασίστες. Ο Όργουελ θα γυρνάει στον τάφο του (συμπτωματικά, είμαστε στα 70 χρόνια από την έκδοση του 1984). Το φαινόμενο αυτό φυσικά το έβλεπα για πολλά χρόνια να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα (αποκορύφωμα του η εκλογή του Donald Trump το 2016). Τελικά έφτασε και στην Ελλάδα — με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως. Όμως είναι πραγματικά τραγικό το πόσο ενώ είναι εισαγόμενο και ξένο, ταυτόχρονα μοιάζει και τόσο οικείο. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα μαζί μας. Το ερώτημα είναι φυσικά τι μπορείς να αντιπαραθέσεις σε αυτή τη λογική; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και το άσπρο γίνεται μαύρο, αναρωτιέσαι αν μιλάτε καν την ίδια γλώσσα. Κι ακριβώς αυτό είναι το όπλο τους: δεν μπορείς να πεις κάτι γιατί έχεις να κάνεις με μια τεχνολογία εξουδετέρωσης του νοήματος και της γλώσσας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο και το μεγάλο κόλπο. Ξεκίνησε με το rebranding της “κοινής λογικής” ως εργαλείο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών ενστίκτων της Ελληνικής κοινωνίας. Εντελώς τυχαία η “κοινή λογική” όπως προωθήθηκε στην Ελλάδα είναι υπερ-συντηρητική και εναντίον των μεταναστών πχ. Τώρα διεκδικεί την “ελευθερία του λόγου” ώστε να προσβάλει και να μειώσει και να δείξει την δική της ανωτερότητα. Είναι μια λογική λούμπεν, που απευθύνεται στον κατώτερο κοινό παρανομαστή. Πως διαφέρει αυτό από ότι γινόταν πάντοτε, και εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα; Υπό αυτό το φως, ο Αρκάς πλέον — και ειδικά μέσα από το FB — δεν είναι απλά ένας σκιτσογράφος: είναι ένας thought-leader θα λέγαμε, που μαζεύει γύρω του ένα κομμάτι της κοινωνίας που νιώθει “αδικημένο” κι ας είναι η “λογική” του και τα “αστεία” για ξανθιές και χοντρούς η απόλυτα κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι ένας λιγότερο edgy Milo Yiannopoulos. Κι αυτό είναι, για να μην κρύβουμε λόγια, επικίνδυνο. Κουμπώνει με το κλίμα της πλέον άκρατης δεξιάς υστερίας για το Μακεδονικό και άλλα ζητήματα. Κι ας θυμίζει λίγο η γραμμή του ένα αστείο από το American Dad, όπου ο πρωταγωνιστής λέει “Μου λείπουν οι παλιές καλές εποχές, τότε που οι λευκοί άντρες είχαν όλη την εξουσία, κι όχι απλά την περισσότερη από αυτή”. Γιατί δεν είναι αστείο. Το “χιούμορ” του Αρκά είναι επί της ουσίας μια παλιννόστηση της καφρίλας (που ποτέ δεν έφυγε, ξαναλέω) που μοιράζει συχωροχάρτια, που σου λέει μαλακά στο αυτί “όχι, δεν είσαι εσύ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι”. Που λέει ότι η πολιτική ορθότητα είναι απλά καπρίτσιο και “δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο;”. Σου λέει ότι απειλείσαι, δε σε αφήνουν να μιλήσεις, θα τους αφήσεις; Με λίγα λόγια, είναι μια τεχνολογία εκφασισμού. Μέσα της οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που λένε, μετατρέπουν τα κοινωνικά κινήματα σε καρικατούρες, τις γυναίκες σε υστερικές σκύλες κτλ. Είναι η αποθέωση του φαύλου και του εύκολου χιούμορ κι ένας τρόπος για κάποιους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Ας μην φοβόμαστε να πούμε καθαρά το τι συμβαίνει, γιατί προελαύνει ο φασισμός και ο απολυταρχισμός σε όλο τον κόσμο πλέον. Οι ισχυροί, ακόμη και δισεκατομμυριούχοι, προσπαθούν μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη αλλά ότι είναι οι ίδιοι θύματα. Προσπαθούν μας πείσουν πως “Αυτά που βλέπετε και αυτά που διαβάζετε, δεν είναι αυτά που συμβαίνουν”, όπως είπε ο Trump. Κι αυτό δίνει ο Αρκάς στον κόσμο του. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που θέλει τον Αρκά να “μοιράζει πόνο”. Βλέπουν ότι χτυπάει τους κάτω, αυτούς που, στο μυαλό τους, έχουν σηκώσει κεφάλι: τις γυναίκες, τους φτωχούς, τους αδύναμους. Χαίρονται με αυτό γιατί κατα τ’άλλα νιώθουν ριγμένοι που δεν μπορούν να πουν τη γυναίκα στο δρόμο πατσαβούρα (κι ας τη λένε). Θέλουν να κλοτσήσουν τον χοντρό γείτονα. Πιστεύουν όντως πως αυτοί είναι οι μόνοι πια που δεν μπορούν να εκφραστούν όπως θέλουν. Στο μυαλό τους, είναι ήδη 2+2=5. Κι ο Αρκάς είναι ο Μπαμπάς τους. Κλείνοντας, παραθέτω λινκ προς ένα άρθρο της Λάιφο με κάποιες εύστοχες επισημάνσεις. Τέλος, από τον John Antóno μια «πολιτικά μη ορθή» απάντηση στον Αρκά. Δίστασα να τη βάλω, διότι δεν μ’ αρέσουν οι παραλληλισμοί με τους Ναζί. Αλλά «στη σάτιρα δεν υπάρχουν όρια», έτσι δεν είναι; Link για το άρθρο
  23. Yπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Αρκά. Πρόκειται άλλωστε για έναν καλλιτέχνη που διακατέχεται από μια τρομακτική μυστικοπάθεια όσον αφορά την αληθινή του ταυτότητα και το γεγονός αυτό ευνοεί τις διάφορες θεωρίες αναφορικά με το πρόσωπό του. Για πολλούς, ο αληθινός Αρκάς έχει πεθάνει και πλέον, υπάρχουν άλλοι σκιτσογράφοι που έχουν οικειοποιηθεί το χαρακτηριστικό στιλ σχεδιασμού του και εκμεταλλεύονται το εμπορικό bandname του. Για άλλους, το παραπάνω σενάριο ισχύει απλά με τον Αρκά να ζει: απλά έχει πουλήσει τον bandname του και πλέον έχει αποσυρθεί. Και για κάποιους άλλους, εκείνους που θεωρούν πως η σωστή απάντηση είναι και η πιο απλή, ο Αρκάς απλώς έχασε την έμπνευσή του και πλέον δημιουργεί κατά παραγγελία και με βασικό κίνητρο τα λεφτά. Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει πάντως, το δεδομένο είναι ένα: ο παλιός Αρκάς δεν υπάρχει πια. Το χιούμορ του, έτσι όπως το μάθαμε από τις παλιές δουλειές του, ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν και η εξυπνάδα με την οποία προσέγγιζε τα πράγματα είναι μια ανάμνηση που δεν έχει καμία σχέση με τις τωρινές δουλειές του. Ο παλιός, καλός Αρκάς διακατεχόταν από μια φιλοσοφία στον τρόπο σκέψης και έκφρασής του, που εμπεριείχε σχεδόν υπαρξιακά χαρακτηριστικά, τα οποία με έναν υπόγειο τρόπο αποτελούσαν ένα σύνολο ειρωνείας απέναντι σε κάθε κατεστημένη και συντηρητική αντίληψη. Ήταν, με άλλα λόγια, ένας καλλιτέχνης σχεδόν αντιεξουσιαστής, όχι τόσο με τον πολιτικό ορισμό της λέξης αλλά κυρίως, με τον φιλοσοφικό. Ο τωρινός Αρκάς από την άλλη, είναι ένας τύπος (ή μια ομάδα) με βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ. Πολλές φορές, η συζήτηση για τη μετάλλαξη του Αρκά περιορίζεται γύρω από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναλωθεί σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εξόφθαλμη στράτευση του Αρκά μπορεί να είναι συζητήσιμη αλλά σε μεγάλο βαθμό, αποπροσανατολιστική: δεν είναι τόσο οι διαφοροποιημένες σε σχέση με το παρελθόν πολιτικές απόψεις του Αρκά που ξενίζουν (άλλωστε είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνθρωποι να αλλάζουν απόψεις) αλλά κυρίως ο τρόπος που τις εκφράζει. Η λεπτή ειρωνεία που όριζε τις παλιές του δουλειές και το χαρακτηριστικό του παραλογισμού που βάραινε σαν κατάρα του ήρωές του (γεγονός που τους έκανε αυτόματα συμπαθητικούς) έχει δώσει τη θέση του σε ένα πολύ χοντροκομμένο χιούμορ. Ένα χιούμορ σεξιστικό, χοντροφοβικό, ξεκάθαρα ρατσιστικό με άλλα λόγια: ο Αρκάς κάνει πλέον ένα βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ, τόσο στη μεθοδολογία του όσο και στο περιεχόμενό του. Είναι δεδομένο πως τις περισσότερες αντιδράσεις θα τις δεχόταν από το πάλαι ποτέ κοινό του. Πρόσφατα, ο Αρκάς ανέβασε στην σελίδα του ένα σκίτσο, ξεκάθαρα χονδροφοβικό και ξεκάθαρα σεξιστικό. Και αυτό δεν είναι συζητήσιμο: όποιος διαφωνεί πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρατσιστικό καρέ, προφανώς πρέπει να του γίνουν μαθήματα για το τι σημαίνει ρατσισμός. Το καρέ ήταν αυτό: Σύντομα, οι αναφορές είχαν πάρει τόσο μαζική μορφή που η σελίδα του Αρκά μπλοκαρίστηκε από το Facebook και ο τελευταίος ανέβασε αυτό: Πρόκειται φυσικά, για μια μορφή λογοκρισίας. Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το χιούμορ του Αρκά έχει καταντήσει ξεκάθαρα αηδιαστικό: το να επιδιώκεται να φιμωθεί κανείς είναι βαρβάτη λογική λογοκρισίας. Και προφανώς, κάπου εδώ η συζήτηση αρχίζει να γίνεται λίγο πιο περίπλοκη. Το θέμα της λογοκρισίας είναι πολύ βαθύ και πολυδιάστατο και στα χρόνια της κυριαρχίας των social media ανοίγει πολύ συχνά. Είναι θεμιτό να φιμώνονται ρατσιστικές φωνές ή μήπως η εναντίωση στη λογοκρισία είναι αυταξία και δεν πρέπει να παραβιάζεται σε καμία περίπτωση; Η συζήτηση αυτή είναι εξαιρετικά μεγάλη και έχει προεκτάσεις που έχουν να κάνουν με τη έννοια της δημοκρατίας, που είναι λίγο πιο σύνθετες από ένα υπεραπλοϊκό «η λογοκρισία είναι κακό πράγμα». Ωστόσο, στην περίπτωση του Αρκά, τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Πρόκειται άλλωστε για κάποιον που μοιάζει να είναι αυτοπαγιδευμένος σε μια συνθήκη που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της μακρόχρονης παρουσίας του στο δημόσιο διάλογο. Κάθε σκίτσο που ανεβάζει ο Αρκάς προκαλεί αντιδράσεις από τους ανθρώπους στο παρελθόν τον ακολουθούσαν: είναι το ίδιο το κοινό του (ή μάλλον, το πρώην κοινό του) που του κάνει επίθεση. Αυτή η κατάσταση εκθέτει τον Αρκά πολύ παραπάνω από μια αναφορά και από κάθε κατέβασμα της σελίδας του, που άλλωστε, σε τελική ανάλυση, τον κάνει να φαίνεται ήρωας και να πλασάρεται ως αντισυστημικός που φιμώνεται. Αν κάθε φορά που ένα σκίτσο του Αρκά ανεβαίνει στο Facebook, τα σχόλια που επικρατούν κάτω από αυτό δομούν μια επιχειρηματολογία που εκθέτει τη βαθιά αντιδραστική ουσία τους, τότε αυτόματα ακυρώνεται η υποτιθέμενη παρεμβατικότητά του και απονομιμοποιείται το ίδιο το χιούμορ του. Άλλωστε, τα social media είναι -μεταξύ άλλων- ένα μεγάλο μέρος ζύμωσης, ανταλλαγής απόψεων και φυσικά, αντιπαράθεσης, σαν ένα καφενείο σε διαδικτυακή μορφή. Ναι, με τις αναφορές στον Αρκά, το αντιδραστικό χιούμορ του παύει να «ακούγεται» σε αυτό το καφενείο αλλά αυτό δεν λέει κάτι: δεν ηττάται καθοριστικά, απλά «απαγορεύεται». Είναι μάλλον μεγαλύτερη ήττα για τον Αρκά να βρίσκει διαρκώς απέναντί του αντιδράσεις κάθε φορά που εκφράζεται. Άλλωστε, αν σε «φτύνουν» διαρκώς όλοι εκείνοι που κάποτε σε αγάπησαν, δεν είναι απλά δύσκολο να το αποφύγεις αλλά και αδύνατο να προσποιηθείς ότι βρέχει. Και το σχετικό link...
  24. Φέρεται να είπε ψέματα για τον αποκλεισμό του απ’ το FB, και βρήκε ως εχθρό την… πολιτική ορθότητα Όταν ο Αρκάς το παράκανε με κάποια σκίτσα του πριν από κάμποσο καιρό και κάποιοι του ασκούσαν κριτική, τους αποκαλούσε κομπλεξικούς και έλεγε ότι ασκεί κριτική στην εκάστοτε εξουσία. Έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τότε που η εξουσία άλλαξε χέρια και, ως δια μαγείας, ξέχασε να σατιρίσει την νέα εξουσία. Εκτός και εάν για τον Αρκά η εξουσία της χώρας είναι η πολιτική ορθότητα, την οποία μάχεται σαν να προκάλεσε όλα τα δεινά της χώρας. Το να μην έλκεται ιδιαίτερα ένας γελοιογράφος από την πολιτική ορθότητα έχει κάποια βάση, καθώς του περιορίζει τα πεδία που μπορεί να ασκήσει το χιούμορ του. Το να καυτηριάζει τις υπερβολές που μερικές φορές υπάρχουν σε αυτήν, είναι λογικό. Αλλά το να επιδίδεται σε ένα ανελέητο πόλεμο εναντίον της πολιτικής ορθότητας, λες και είναι από τα χειρότερα πράγματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει απολύτως καμία λογική. Για παράδειγμα, το να γελοιοποιεί την έννοια του αυτοπροσδιορισμού, ο οποίος μπορεί να έχει πολλές μορφές (εθνικός, έμφυλος, σεξουαλικός κλπ) είναι ντροπή, καθώς πρόκειται για ένα σημαντικό ιστορικό και κοινωνικό επίτευγμα. Ο αυτοπροσδιορισμός δεν είναι για για να γελάμε μαζί του, αλλά θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που υφίσταται. Λογική δεν έχει και το να δημιουργεί συνεχώς σκίτσα στα οποία σατιρίζει δήθεν την πολιτική ορθότητα, εφευρίσκοντας δικές του εκφάνσεις της πολιτικής ορθότητας που ούτε στην πιο ακραία της μορφή δεν υφίστανται! Ουσιαστικά το παραδέχεται και μόνος του ότι στόχος του πλέον δεν είναι η εξουσία, ορίζοντας ποιον θα έχει απέναντί του στη σάτιρα: Ο Αρκάς μοιάζει να έχει χάσει τη μπάλα. Πέρα από την αλλαγή του στόχου της σάτιράς του, από το ύφος των σκίτσων του πηγάζει μία διχαστική νοοτροπία, η οποία αποτυπώνεται στους θαυμαστές του. Πλέον, οι περισσότεροι θαυμαστές του δεν σχολιάζουν την ουσία των σκίτσων, αλλά γράφουν σχόλια του τύπου «Γλέντα τους», «Δώσε πόνο» και γενικά έχει αναπτυχθεί μια ποδοσφαιρική -γηπεδική για την ακρίβεια- νοοτροπία. Τέλος, όλοι θα ακούσατε για τον αποκλεισμό της σελίδας του Αρκά στο Facebook, επειδή «κάποιοι με μίζερη ύπαρξη» έκαναν αναφορές στη σελίδα. Τι έγινε στ’ αλήθεια με τη σελίδα του Αρκά, και πώς ανέβασε status ενώ τον «μπλόκαραν»; Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τέτοιοι είδους αποκλεισμοί δεν επιβάλλονται εξαιτίας αναφορών από χρήστες, αλλά λόγω αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού (σκίτσων με γυμνό) από το Facebook. Μάλιστα, οι διαχειριστές της σελίδας ενημερώνονται για τον ακριβή λόγο που επήλθε ο αποκλεισμός. Εάν ισχύει ο παραπάνω ισχυρισμός, τότε πρόκειται για τον απόλυτο ξεπεσμό του Αρκά, ο οποίος χρησιμοποίησε μια ποινή του Facebook για γυμνό για να παρουσιαστεί ως θύμα που φιμώνεται από τους επικριτές του. Αναλυτικά η τεκμηριωμένη εξήγηση που δημοσίευσε στο Facebook o Αντώνης Ηλιάδης ~ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ «ΠΟΙΝΗΣ» ~ […]Οι διαχειριστές εξήγησαν ότι το φέισμπουκ τούς επιτρέπει να κάνουν δημοσιεύσεις, απλώς αυτές οι δημοσιεύσεις δεν θα εμφανίζονται στις Ενημερώσεις (Newsfeed) των φόλοουερς της σελίδας. Παρέθεσαν, δε, πάλι σε σχόλιο -με κόπι/πέιστ, και έχει σημασία αυτό, θα δούμε στη συνέχεια γιατί- την αιτιολόγηση που έλαβαν από τους υπεύθυνους του φέισμπουκ: «Έχουν επιβληθεί περιορισμοί στο ARKAS -The Original Page. Οι ιστορίες από τη Σελίδα σας δεν εμφανίζονται στις Ενημερώσεις. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δραστηριότητες από τη Σελίδα σας που δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές του Facebook. Αυτός ο περιορισμός είναι προσωρινός και λήγει στις Σάββατο, 17 Αυγούστου 2019 στις 11:47 μ.μ.». Ξεκινώντας: πράγματι, υπάρχει τέτοιος περιορισμός (να μπορείς δηλαδή να δημοσιεύσεις, αλλά οι αναρτήσεις σου να μην φτάνουν στις Ενημερώσεις των φόλοουερς) και πράγματι πιθανότατα έχει επιβληθεί στην σελίδα τού Αρκά. Το θέμα είναι ότι ο συγκεκριμένος περιορισμός, η συγκεκριμένη ποινή, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΑΦΟΡΩΝ, όπως ανακοινώνουν οι διαχειριστές τής σελίδας στην αρχική ανάρτηση. Όταν υπάρχουν μαζικές αναφορές και γίνει έλεγχος και διαπιστωθεί πρόβλημα, τότε η ποινή είναι μπαν για χι χρονικό διάστημα (όπου μπαν, βλέπε: δεν μπορείς καν να δημοσιεύσεις). Η ποινή του περιορισμού που επιβλήθηκε στον Αρκά μπορεί να επήλθε ως αποτέλεσμα αυτόματης αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού από την πλατφόρμα (το τί θεωρεί ανάρμοστο υλικό η πλατφόρμα -ρώγες, γυμνό, κτλ.- είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα). H μίλιον ντόλαρ κουέστιον, λοιπόν, είναι: η σελίδα του Αρκά είχε αναρτήσει πρόσφατα κάποιο τέτοιο, πιθανώς ανάρμοστο (κατά την κρίση και την πολιτική της πλατφόρμας, πάντοτε) υλικό; Η απάντηση είναι: ΝΑΙ. Τις προηγούμενες ημέρες η φβ-σελίδα του Αρκά είχε δώσει λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα του δημιουργού από την επίσημη ιστοσελίδα του. Πρόκειται για αυτά: (hapato note: τα έβαλα σε spoiler λόγω ελαφρού NSFW) Ξανατονίζω: είναι τα δύο πιο πρόσφατα και τα δημοσίευσαν οι διαχειριστές τις προηγούμενες δυο μέρες και εδώ, στο φέισμπουκ. Όπως γνωρίζουμε όλοι, όταν δημοσιεύεις κάποιο λινκ εδώ μέσα, δημιουργείται ένα αυτόματο preview. Για την περίπτωση του πρώτου κινούμενου σκίτσου, που το είδα με τα μάτια μου, το preview που δημιουργήθηκε ήταν το ζευγάρι που έκανε σεξ στο κρεβάτι (για την ανάρτηση που πιθανώς έγινε για το [β] σκίτσο δεν έχω άποψη, δεν την είδα). Αν ψάξετε αυτή τη στιγμή στο τάιμλάιν του Αρκά, δεν θα βρείτε τις αναρτήσεις με τα λινκ για κανένα από τα δύο αυτά πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα, οι οποίες αναρτήσεις, όμως, ξαναλέω έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Εγώ, επαναλαμβάνω, είδα με τα μάτια μου την ανάρτηση για το πρώτο πριν δύο μέρες (πιθανώς να πετύχατε κάποια από τις δύο και όσοι από εσάς παρακολουθείτε την δραστηριότητα της σελίδας του Αρκά). Ταυτόχρονα, υπάρχουν ακόμα οι αναρτήσεις για τα αμέσως επόμενα πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα. Επομένως, οι αναρτήσεις που έδιναν το λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα «ανάρμοστα» σκίτσα στο σάιτ αφαιρέθηκαν. Ήδη αντιλαμβάνεστε πού οδηγεί αυτό το νήμα: οι αναρτήσεις δεν αφαιρέθηκαν από τους διαχειριστές της σελίδας του Αρκά, αλλά από το φέισμπουκ, επειδή το φέισμπουκ αναγνώρισε στο preview κώλο, βυζιά, και σεξ (απαραίτητη σημείωση: όσοι αναρωτιέστε αν οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται και σε σκίτσα ή κινούμενα σχέδια, και όχι μόνο σε κανονικό, ανθρώπινο γυμνό, δοκιμάστε να αναρτήσετε εδώ μέσα hentai porn). Εικάζω, επιπλέον, ότι η αφαίρεση αυτή συνοδεύτηκε από το μήνυμα στους διαχειριστές ότι θα επιβληθεί περιορισμός της ορατότητας των αναρτήσεών τους για διάστημα μιας εβδομάδας. Εδώ κάπου αρχίζει το πράγμα να γίνεται ενδιαφέρον. Ο περιορισμός που επιβλήθηκε στην σελίδα του Αρκά, κατά 99% ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ με αναφορές από «κάποιους που προσπαθούν να δώσουν νόημα στην μίζερη ζωή τους». Κατά 99% οφείλεται σε «ανάρμοστο» υλικό που εντόπισε η πλατφόρμα. Και στην ειδοποίηση που έστειλαν στους διαχειριστές, θα υπάρχει η επεξήγηση ως προς το για ποιά ανάρτηση επιβλήθηκε ο περιορισμός. Δηλαδή: ΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ. Και εδώ έρχεται η σημασία του κόπι/πέιστ, με το οποίο ενημέρωσαν τους φίλους τους: με κόπι/πέιστ δίνουν μόνο το κείμενο της ειδοποίησης. Αντιθέτως, ένα σκρήνσοτ της ειδοποίησης που έλαβαν, θα έδειχνε σε όλους μας συνολικά τί ακριβώς έχει παιχτεί (με αναφορά σε αναρτήσεις, κτλ). Εν κατακλείδι, οι διαχειριστές τής σελίδας του Αρκά χρησιμοποιούν έναν περιορισμό που ΞΕΡΟΥΝ ότι τους επιβλήθηκε αυτόματα για υλικό που ανέβασαν πρόσφατα, με σκοπό να παρουσιαστούν ως θύματα που δέχονται αναφορές από εχθρούς. Πρόκειται για χυδαία υποτίμηση της νοημοσύνης πρώτ’ απ’ όλα των φανς του Αρκά και των φόλοουερς της σελίδας. (…) [UPDATE: Οι αναρτήσεις με τα λινκ προς τα «άσεμνα» κινούμενα σκίτσα στην ιστοσελίδα του Αρκά έχουν εμφανιστεί ξανά στο τάιμλάιν της φβ-σελίδας του. Εδώ για το [α]: https://bit.ly/2H0YfPy. Εδώ για το [β]:https://bit.ly/2KCFeUw. Το [β] είναι η αμέσως προηγούμενη ανάρτηση πριν από την ανακοίνωση των διαχειριστών περί αναφορών. Το [α] δημοσιεύτηκε λίγο νωρίτερα από το [β], την ίδια μέρα. Μένει να δούμε αν με την επαναφορά των αναρτήσεων, υπάρξει πιθανώς και κάποια ανακοίνωση από τους διαχειριστές περί άρσης του περιορισμού.] [UPDATE 2: οι διαχειριστές πόσταραν από την σελίδα ότι επανήλθαν κανονικά: Ο Αρκάς πήρε ένα boost δημοσιότητας για να διατηρηθεί στην επιφάνεια, τα φιλικά προς αυτόν μέσα τσίμπησαν και αναπαρήγαγαν πρόθυμα το παραμύθι των αναφορών και της θυματοποίησης, καλλιεργήθηκε κλίμα αγώνα απέναντι στα κακά τρολ, τέλος καλό, όλα καλά, πάμε γι’ άλλα τώρα. Αν στο αρχικό ποστ εξέφραζα εικασίες -εύλογες μεν, εικασίες δε-, πλέον με την άρση του περιορισμού, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι ισχύουν όλα ακριβώς: δεν υπήρχαν αναφορές από τρολ, το φέισμπουκ απέσυρε προσωρινά κάποιες πρόσφατες αναρτήσεις με γυμνό και με (διαφαινόμενο) σεξουαλικό περιεχόμενο για να τις ελέγξει, έστειλε ειδοποίηση στους διαχειριστές, ταυτόχρονα έλεγξε και βρήκε ότι οι αναρτήσεις είναι χιουμοριστικές/σατιρικές άρα δεν υπόκεινται στους περιορισμούς της πολιτικής της πλατφόρμας (“Restrictions on the display of sexual activity also apply to digitally created content ***unless it is posted for educational, humorous or satirical purposes***, βλ. εδώ), επανέφερε τις αναρτήσεις αφού συμμορφώνονται με τους κανόνες λειτουργίας και επανήλθε κανονικά και η σελίδα… Link για το άρθρο
  25. Το νέο σκίτσο του Αρκά δεν μας προβληματίζει τόσο όσο τα σχόλια των θαυμαστών του. Νόμιζες πως κάθε χρόνο ο γνωστός Θεσσαλονικιός δικηγόρος που μιλούσε περί «Φαλαινών στις παραλίες» θα ήταν εκείνος που θα σου υπενθύμιζε πως στην χώρα μας είναι ακόμα ακατόρθωτο να μην κρίνεις τον άλλο για την εμφάνισή του και με τα στάνταρ που εσύ υποκειμενικά κρίνεις ως φυσιολογικά; Λάθος έκανες. Φέτος το ζήτημα πάχος, την τυραννία της ζυγαριάς και την όποια ανασφάλεια μπορεί να νιώθουμε σε σχέση με το σώμα μας ήρθε να ενισχύσει μία ανάρτηση του Αρκά (και ακόμα περισσότερα δεκάδες σχόλια που ακολούθησαν). Ο γνωστός σκιτσογράφος ετοιμάζει μία νέα σειρά σκίτσων με γενικό τίτλο «Χοντρά αστεία» και προετοίμασε το έδαφος, αναρτώντας ένα από αυτά στο Facebook και προειδοποιώντας: «Έρχεται! Πολιτικά ορθοί, ετοιμάστε την πυρά!». Η λεζάντα δεν είναι διόλου τυχαία, όπως κατάλαβες, καθώς λειτουργεί στο να ταυτιστεί όποιος δε μοιράζεται μία ίδια «χοντροκομμένη» για να μιλήσω στην ίδια γλώσσα, αίσθηση του χιούμορ, όποιος θεωρεί το ότι τα αστεία με βάση τη διαφορετικότητά του άλλου, την εμφάνισή του, τα κιλά του, το ύψος του, τα μαλλιά του, τα μάτια του, τον αγκώνα του, είναι εύκολα και παλιακά, με κάποιον εμμονικό τύπο με την πολιτική ορθότητα που ψάχνει την παραμικρή αφορμή να ξεσπαθώσει. Δεν είναι όμως ζήτημα εμμονής. Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης. Είναι ζήτημα διάκρισης μεταξύ του πραγματικά αστείου και του πασέ. Πάνω από όλα αυτό το τελευταίο. Η πολιτική ορθότητα (και όσοι μιλάμε) γι' αυτή είναι ζήτημα που προέκυψε από την ανάγκη να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει, να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε, να μη μαθαίνουμε σε μία ακόμα γενιά που δεν έχει αναπτύξει την κριτική της σκέψη, ότι είναι ok να «πειράζεις» και να «αστειεύεσαι» με οποιονδήποτε δε μοιάζει στη μάζα, με οποιονδήποτε διαφορετικό. Εξάλλου τα αστεία αυτά, περί εμφάνισης, πάντα υπήρχαν σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο έργο του Αρκά το οποίο ως έφηβη διάβαζα κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Απλά, ιδανικά, περιμένουμε από τους καλλιτέχνες που θεωρούνται οξυδερκείς, να εξελίσσονται αντί να καταφεύγουν στις εύκολες, και πλέον, ευτυχώς λόγω εποχής, κατακριτέες λύσεις. Καθώς το νέο άλμπουμ δεν έχει εκδοθεί ακόμα, εύχομαι και ελπίζω ο Αρκάς να με διαψεύσει και ως "πολιτικά ορθή" να παραδεχτώ πώς είναι ανάμεσα σε αυτούς τους οξυδερκείς καλλιτέχνες που αγαπώ να βλέπω να προχωράνε. Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως από το πρώτο αυτό σκίτσο και τη λεζάντα, ενός σκιτσογράφου που δουλειά του είναι, μπορεί εκείνος να διαλέξει οτιδήποτε θεωρεί αστείο για να το σατιρίσει και απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική να προτάξει την εποχή της πολιτικής ορθότητας αν θέλει, είναι το γεγονός ότι οι διαδικτυακοί του φίλοι -και όχι μόνο- μπήκαν στη διαδικασία να σχολιάσουν τη φωτογραφία με τρόπο που επιβεβαιώνει ακριβώς όσα σου έγραψα πιο πάνω. Μερικά από αυτά στα παραθέτω παρακάτω: «Ντροπή, δε φτάνει που έχουν τα χάλια τους οι χοντρές, έχουμε και τον Αρκά να κάνει πλάκα» «Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι χοντρές αφού όλες έχουν γκόμενους. Μια διάβασα έχει τρεις. Αλίμονο στα μοντέλα». «Ότι τους κάνεις χιούμορ τους πειράζει. Το να είναι πιο γεμάτοι από έγκυο ρινόκερο προφανώς όχι. Καμία αιδώς. Πέστα Αρκά!» «Ε ρε γλέντια με τις φεμινίστριες που έχουν να γίνουν. Να είσαι αμείλικτος Αρκά. Βάλε και λίγη τρίχα στη μασχάλη να δεις για πότε θα έχεις 200 χιλιάδες σχόλια από τις μπόγλες». «Πλέον αν πεις τη χοντρή χοντρή και τον φούστη φούστη είσαι ρατσιστής, είσαι σεξιστής, κάνεις bodyshaming και όλες αυτές τις ηλίθιες προοδευτικές π@π@ριές. Κάπου στο τέλος των 90's και στα μέσα του 2000 γίναμε ευαισθητούληδες που πλέον δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τουλάχιστον μπροστά στους άλλους ή στο ίντερνετ. Τα λέμε μόνο στο κολλητό/η και στον κοσμο το παίζουμε Παναγίες κάτι σαν τις θρήσκες γιαγιάδες». «Εντωμεταξύ όλοι οι θιγόμενοι με τα χοντρά αστεία του Αρκά, ξεραίνονται στα γέλια αν δουν σε μια ελληνική ταινία κανένα κεκέ η γκέι...» «Σχόλια από φεμινίστριες σε 3,2,1...» Οι φεμινίστριες όπως καταλαβαίνεις, παντού χωράνε, και πάντα για κάποιους είναι απαραιτήτως οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους και κατά κανόνα είναι άσχημες (νομίζω αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πάθαιναν σοκ αν συνειδητοποιούσαν πως και ένας άνδρας μπορεί να χαρακτηρίζεται φεμινιστής αν το θέλει). Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα σε λίγες λέξεις. Επίσης δεν έλειψαν και άλλοι που όταν κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για το πως η παχυσαρκία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια (η Αμερικανική Ιατρική Ένωση την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια από το 2013) πέρασαν στην αντεπίθεση. Και συνεχίζω «Με τους χοντρούς γελάμε γιατί τρώνε ασταμάτητα και κάνουν κακό στην υγεία τους. Και από κάθε Δευτέρα ξεκινάνε δίαιτα. Ήμουν μικρός χοντρός και ξέρω. Και έτρωγα και πολύ κορόιδεμα. Αλλά δεν ήμουν κομπλεξικός! Οπότε κάτσε και απόλαυσε τα αστεία του Αρκά χωρίς πολλές κουβέντες. Χοντρέ!» «Δεν είναι ασθένεια, είναι επιλογή και αδυναμία χαρακτήρα... Ασθένεια την κάνατε οι ευαισθητούληδες για να δικαιολογείτε την τεμπελιά σας (και μη μου αρχίσεις την καραμέλα με τον θυρεοειδή, οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες). Να κλείσουν το στόμα τους το σκέφτηκαν ποτέ; Ότι επιβαρύνουν την δημόσια υγεία με χρήματα πολιτών που πληρώνουν, τα σκέφτηκαν ποτέ; Σκέφτηκαν ποτέ να αφήσουν την ηδονή της γεύσης για καλό της υγείας τους; Όσο τους πληρώνω, θα το διασκεδάζω. Είμαι σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πληρώνω. Να με συμπαθάτε. Όσο πληρώνω τον καπνιστή, τον ναρκομανη και άλλους σε εξάρτηση». Φυσικά υπήρχαν και σχόλια ανθρώπων που εξέφρασαν και αποδοκιμασία προς το σκίτσο και προς τα ακραία σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν για χιούμορ που δεν είναι χιούμορ, για την κοινωνία που προοδεύει και δε γίνεται να γελάει ακόμα με τα ίδια αστεία κι άλλοι που επεσήμαναν το αυτονόητο: Το χιούμορ, τα αστεία, διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενιών, εκείνων που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, εκείνων που μαθαίνουν μιμητικά να θεωρούν αστείο ό,τι τους υποδεικνύουν ως αστείο οι μεγάλοι. Παλιά έκαιγαν τις ανεξάρτητες γυναίκες ως μάγισσες, πείραζαν μέχρι τελικής πτώσεως τον «τρελό» του χωριού (θυμάσαι τη Γιαννούλα την Κουλουρού στην Πάτρα;), έκαναν τον εύσωμο να υποφέρει επειδή κατ' αυτούς «δεν σταματούσε να τρώει», έπαιζαν κορόιδο με το πιο κοντό παιδάκι, ακύρωναν την προσωπικότητα του ευαίσθητου ανθρώπου (του ευαισθητούλη όπως είδες πιο πάνω) ως μη αποδεκτή, χτυπούσαν όποιο αγόρι δεν τους φαινόταν αρκετά «αγόρι». Σήμερα μπορεί να μην ετοιμάζουμε την πυρά όπως φοβάται ο Αρκάς, αλλά τσακίζουμε με την γλώσσα μας (και με τα σκίτσα μας καμιά φορά) με την πρώτη ευκαιρία, τους ίδιους χαρακτήρες γύρω μας. Γι' αυτό χρειάζεται και η πολιτική ορθότητα. Γι' αυτό χρειάζεται κυρίως η διάκριση και η επιλογή στο τι θα μάθουμε στα παιδιά μας, τι θα τους περάσουμε ως αστείο, τι θα τους περάσουμε ως σοβαρό και η απόφαση να πάψουμε να κρίνουμε και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους ως «φυσιολογικούς», ως «διαφορετικούς», ως «κομπλεξικούς», ως οτιδήποτε. Ας μείνουμε στην κατηγορία άνθρωποι και μόνο. Κι ας θυμηθούμε ότι όπως ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε ελευθερία της έκφρασης και δώσαμε αγώνες για να την εξασφαλίσουμε, έτσι ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε και την ελευθερία να υπάρχουμε στον κόσμο όπως θέλουμε αν δε βλάπτουμε τον διπλανό μας. Να υπάρχουμε με όσα κιλά θέλουμε ή με όσα κιλά μπορούμε, με μαλλιά όπως τα θέλουμε, με σώματα όσο γυμνασμένα ή αγύμναστα αισθανόμαστε άνετα να έχουμε, με τρίχες στη μασχάλη ή αποτριχωμένες με λέιζερ, βαμμένες ή άβαφες, με τακούνια ή χωρίς. Απαιτούμε την ελευθερία να ζούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε χωρίς να γινόμαστε υπόλογοι για το πώς δείχνουμε και χωρίς να γινόμαστε στόχος κακεντρέχιας με το προκάλυμμα του χιούμορ, αυτή την κολυμβήθρα που ξεπλένει τα πάντα. Να εκφραζόμαστε ελεύθερα, λοιπόν, αλλά μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε, επιτέλους, το δικαίωμα στους ανθρώπους να υπάρχουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς με τον τρόπο που επιθυμούν. Κεντρική φωτογραφία: Facebook/Arkas The Original Page Link για το άρθρο
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.