Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μου κάνει εντύπωση η στροφή της Anubis στα manga. Στα Marvel-DC με manga στυλ όπως η Justice League και το Deadpool το καταλαβαίνω, αλλά το να βγάλει κάτι πιο πρόσφατο ενώ στο παρελθόν είχε προσπαθήσει με classics, με εκπλήσσει θετικά. Ίσως υπάρχει κοινό για το Solo Leveling λόγω και της anime σειράς που βγήκε φέτος.

Ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε, ωστόσο κατάφερε στα 68 χρόνια ζωής του να επηρεάσει περισσότερες από μία γενιές, αλλάζοντας προς το καλύτερο τα ΣΚ μας. Το Bird Studio, η εταιρεία που ίδρυσε ο Akira Toriyama το 1983, ανακοίνωσε την Πέμπτη (στην Ελλάδα η είδηση έγινε γνωστή το πρωί της Παρασκευής) ότι ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε την 1η Μαρτίου από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Ήταν 68 ετών. «Είχε πολλά ακόμη να πετύχει. Ωστόσο έχει ήδη αφήσει μεγάλο έργο σ’αυτόν τον κόσμο», διαβάζουμε στο αντίο του στούντιο. Ο Toriyama είναι πιθανότατα ο πιο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής μετά τον Hayao Miyazaki. Το δημοφιλέστερο manga του που φυσικά διαδόθηκε με τη βοήθεια του anime, ήταν επόμενο να φτάσει και στη χώρα μας, τότε που το να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να μπαστακώνεσαι τελετουργικά μπροστά από την τηλεόραση ήταν ψηλά στην to do list κάθε νέου. Χωρίς καμία αμφιβολία, το Dragon Ball άλλαξε τη ζωή του Toriyama. Το 1984, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το manga, είχε ήδη γευτεί την επιτυχία με το Dr. Slump, όμως το πρώτο του hit θα συρρικνωθεί μπροστά στον Goku και την παρέα του. Βασισμένο στο κλασικό κινεζικό έπος Ταξίδι στη Δύση, αλλά προσαρμοσμένο με χιούμορ και έμφαση στις πολεμικές τέχνες, το Dragon Ball, ειδικά μόλις προστέθηκε το Z και έγινε σειρά, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παγκόσμια επιτυχία. Η γνωριμία του υπόλοιπου πλανήτη με το shonen Από το 1996, το Cartoon Network έβαλε το Dragon Ball Ζ σε εκατομμύρια αμερικανικά σπίτια. Αυτόματα, αν σκεφτούμε τη δύναμη επιρροής των ΗΠΑ και την τάση μας να ακολουθούμε – πολλές φορές ετεροχρονισμένα – τα βήματά της, ήταν θέμα χρόνου να εξαπλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1998 έφτασε και στην Ελλάδα και την τηλεόραση του ANT1, αυτή ήταν και η πρώτη μας επαφή με το έργο του, αλλά και το shonen. Για πολλούς εκτός Ιαπωνίας, το αφηγηματικό στιλ shonen ήταν άγνωστο. Ένα νεαρό αγόρι και οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν (πάντα με έμφαση στην επιμονή και τη συντροφικότητα) καλούνται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που προκύπτουν στην ιστορία τους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο με την εκτεταμένη, αργά αναπτυσσόμενη πλοκή που δημιούργησε ο Toriyama. Η απήχηση του anime στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις για τον θάνατο του δημιουργού του, ήταν μεγάλη. Η χώρα μας ωστόσο μοιάζει με πινέζα μπροστά στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική. Φανταστείτε πως στη δεύτερη, ο Goku θεωρούνταν λαϊκός ήρωας. Πριν από περίπου ένα χρόνο μάλιστα, οι Los Angeles Times δημοσίευσαν ένα χιουμοριστικό κείμενο με τίτλο In celebration of Goku, a Latino icon. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής πρόβαλαν πολλές ιαπωνικές σειρές επειδή το κόστος τους ήταν μικρό και ο Goku έγινε κάτι σαν άγιος. Στα μέρη μας μπορεί να μην έγινε άγιος, όμως έγινε ο λόγος που πολλά παιδιά ξυπνούσαν χαρούμενα τα Σαββατοκύριακα. Το Dragon Ball είναι παντού Ως δημιουργός manga, ο Toriyama φλέρταρε έντονα με την υπερβολή, άρα και τη διακωμώδηση των πρωταγωνιστών του. Από τις εκφράσεις των χαρακτήρων του ξεπηδούν συναισθήματα, πολλές φορές γελοία, που αλλάζουν στην αμέσως σκηνή δίνοντας τη θέση τους σε πιο άγρια ένστικτα που συνδέονται με την επιβίωση και την εκδίκηση. Για να ξυπνήσει αυτά τα ένστικτα ο Goku χρησιμοποιεί τις πολεμικές τέχνες, κάτι που θα ενέπνεε αργότερα ολόκληρο το είδος των fighting video games. Οι πύρινες μπάλες στο Street Fighter σας λένε κάτι; Τα μυτερά/αγκαθωτά μαλλιά τα βλέπουμε επίσης παντού, όμως η εξωτερική απεικόνιση του τσι, της πνευματικής ενέργειας που διατρέχει το ανθρώπινο σώμα, είναι ίσως η πιο διαδεδομένη (τη βλέπουμε και στο Star Wars). Όλοι γίναμε Super Saiyan για μια φορά στη ζωή μας όταν νιώσαμε ότι αδικούμαστε, απλώς δεν το καταλάβαμε. Στις ταινίες τις Marvel βλέπουμε διάφορες εξωπλανητικές σκηνές δράσης που μας φέρνουν στο μυαλό το Dragon Ball. Ακόμα και στη μουσική γίνονται αναφορές, ειδικά από τη hip-hop σκηνή. Πέρα από την τηλεόραση, ο Toriyama δάνεισε την τέχνη και το στιλ του και αλλού. Με την Enix, ο Toriyama βοήθησε στη δημιουργία του Dragon Quest, ενός από τα σημαντικότερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Ήταν επίσης ο επικεφαλής σχεδιασμού στο Chrono Trigger για το Super Nintendo, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που πέρασαν από την κονσόλα. Το βράδυ της Πέμπτης, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Toriyama έφυγε από τη ζωή, καλλιτέχνες και animators από όλες τις βιομηχανίες που άγγιξε με τη δουλειά του είπαν το δικό τους αντίο. Το ίδιο έκανε και ο Eiichiro Oda, ο δημιουργός του franchise One Piece, του οποίου η τέχνη ακολουθεί τα βήματα του Toriyama. Το ίδιο μάλλον έκαναν και όσοι ξυπνούσαν από νωρίς και πατούσαν το κουμπί της τηλεόρασής τους κάθε Σαββατοκύριακο εδώ στην Ελλάδα. Τα παιδιά των 90s που κοντεύουν ή πέρασαν τα 30, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Λατινική Αμερική και τη χώρα μας, κουβαλάνε μέσα τους τον Akira Toriyama. Και είναι απόλυτα λογικό. Σκεφτείτε την απάντηση που δίνετε μόλις σας κάνουν την κλασική ερώτηση «ποιο είναι το πρώτο anime που είδες ή κόλλησες μαζί του». Όλοι ξέρουμε ότι είναι το Dragon Ball Z, όλοι ξέρουμε ότι κάποτε ήθελες να γίνεις και εσύ Super Saiyan. Και το σχετικό link...

Σκοτεινή, πεσιμιστική και, βέβαια, εντελώς επίκαιρη, η σειρά βασίζεται σε ιστορία του θρυλικού πατέρα των manga Oσάμου Tεζούκα. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι παντού αυτές τις ημέρες. Για πολλά χρόνια ήταν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ως όρο και ως κόνσεπτ τη συναντούσες στα βιβλία του Iσαάκ Ασίμοφ ή, ακόμη πιο παλιά, στον κινηματογράφο και στο θρυλικό «Metropolis» του Φριτς Λανγκ. Ο Ασίμοφ μάλιστα, είναι αυτός που εμπνεύστηκε τους τρεις βασικούς νόμους της ρομποτικής που μέχρι σήμερα έχουν καθορίσει τη γενικότερη συζήτηση στη Δύση σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και οι οποίοι, λίγο πολύ, λένε ότι ένα ρομπότ δεν επιτρέπεται να κάνει κακό σε άνθρωπο. Περιέργως, την ίδια περίοδο που ο Ασίμοφ οραματιζόταν τους ρομποτικούς νόμους του, ένας άλλος σπουδαίος δημιουργός έθετε τα δικά του όρια μεταξύ μηχανών και ανθρώπων. Δεν είναι ακριβώς επιβεβαιωμένο αν ο πατέρας των manga και των anime, Oσάμου Tεζούκα, γνώριζε το έργο του Ασίμοφ όταν παρουσίαζε στο παιδικό αναγνωστικό κοινό στην Ιαπωνία τις περιπέτειες του Astro Boy. Μεταπολεμικά δεν ξέρουμε αν τα αμερικανικά περιοδικά του φανταστικού, όπου κυκλοφορούσαν οι μικρές ιστορίες του, έφταναν στην Ιαπωνία. Τo manga «Tetsuwan Atom» («Ο τρομερός Άτομ»), στο οποίο βασίστηκε το μετέπειτα anime «Astro Boy», πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Οι ρομποτικοί νόμοι του Aσίμοφ εμφανίζονται για πρώτη φορά σε ένα διήγημα που εκδόθηκε το 1942 στο «Astounding Science Fiction» και αργότερα στη συλλογή «Ι, Robot» το 1950. Αν και Ασίμοφ και Τεζούκα συγκλίνουν στο γεγονός ότι ένα ρομπότ δεν μπορεί να βλάψει ή να σκοτώσει έναν άνθρωπο, οι νόμοι του δεύτερου ήταν σχεδιασμένοι ώστε να αφορούν μόνο την ιαπωνική κοινωνία και κουλτούρα. Σε αυτούς ένα ρομπότ υπηρετεί την ανθρωπότητα, πρέπει να αποκαλεί τον δημιουργό του «πατέρα» και δεν μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του με αντάλλαγμα τα χρήματα. Τα ανδροειδή του Tεζούκα είναι στην πλειοψηφία τους ανθρωπόμορφα. Στην ουσία του το Astro Boy είναι μια μεταφορά του Πινόκιο στον 21ο αιώνα. Ο Atom είναι ένα ρομπότ που μοιάζει στον νεκρό γιο του εφευρέτη του, Tobio, και έχει κληρονομήσει την αθωότητα και την αφέλεια ενός μικρού παιδιού. Όταν ο πατέρας του, δρ. Τένμα, που δουλεύει στο υπουργείο Επιστήμης, συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται να μεγαλώσει ποτέ, τον απαρνείται και τον διώχνει. Ένας άλλος συνάδελφός του τον υιοθετεί και τον κάνει μέλος της δικής του ρομποτικής οικογένειας, την οποία ο Atom ορκίζεται να προστατέψει, ιδιαίτερα τη μικρή του αδελφή-ρομπότ Uran. Σε αυτό το σύμπαν κινείται το «Pluto» του Nαόκι Ουρασάουα, το οποίο βασίζεται στην ιστορία του «The Greatest Robot on Earth» του Tεζούκα. Ο Nαόκι Ουρασάουα Ο Gesicht, ένας ντετέκτιβ-ρομπότ που δουλεύει για τη Europol, προσπαθεί να εξιχνιάσει μια σειρά φόνων ανθρώπων και ρομπότ σε όλο τον κόσμο. Η υπόθεση περιπλέκεται περισσότερο όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί ένα ρομπότ ίσως κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία – και θα είναι η πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια που ένα ρομπότ σκοτώνει άνθρωπο. Όπως όλα δείχνουν, στόχοι του δολοφόνου είναι τα επτά πιο εξελιγμένα ανδροειδή στον πλανήτη – ανάμεσά τους και ο Atom –, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ στο στόχαστρο μπαίνουν και οι επιστήμονες που τα δημιούργησαν και όσοι είναι υπέρμαχοι των ίσων δικαιωμάτων των ρομπότ. Η σειρά παίρνει το όνομα της από τον βασικό ανταγωνιστή και είναι πολύ πιο σκοτεινή και πεσιμιστική από το ορίτζιναλ υλικό, από το οποίο δανείζεται στοιχεία. Υπάρχουν πολλά επίπεδα στην υπόθεση του Ουρασάουα, o οποίος δεν διηγείται απλώς εκ νέου την κλασική ιστορία του Tεζούκα. Για όσους δεν γνωρίζουν το έργο του, είναι ένας από τους σημαντικότερους mangaka της γενιάς του. Δημιουργός του «Monster», ενός από τα σπουδαιότερα manga της σύγχρονης εποχής – το οποίο έγινε anime το 2004 και παίζεται επίσης στο Netflix –, στο οποίο προσπαθούσε να απαντήσει στο ερώτημα ποια είναι η πραγματική φύση του κακού, εδώ αναρωτιέται ποια είναι η πραγματική φύση του ανθρώπου. Για το είδος του anime, οι σειρές που βασίζονται σε έργα του θεωρούνται σπάνιες. Είναι πιο σοβαρές σε ύφος ενώ απουσιάζει κάθε ίχνος fan service. Διαφορετικό στη δομή από το «Monster», που ολοκληρωνόταν σε 74 μισάωρα επεισόδια, το «Pluto» μετράει 8 ωριαία επεισόδια. Η αρχή του είναι κάπως αργή και χρειάζεται χρόνο μέχρι να βρει τον ρυθμό του ανάμεσα σε τόσους χαρακτήρες. Αν αντέξει κανείς μέχρι το τέταρτο επεισόδιο, ανταμείβεται με ένα roller coaster έντασης και συναισθημάτων. Οι δυο σειρές, που μοιάζουν να συνδιαλέγονται, έχουν αρκετά κοινά στοιχεία, γεγονός που οφείλεται στον τρόπο που δουλεύει ο Ουρασάουα τα πρότζεκτ του – σχεδόν ταυτόχρονα. Π.χ. o βασικός πρωταγωνιστής του «Monster» ονομάζεται Tένμα και είναι γιατρός. Επιπλέον, αν στο «Monster» ο Ουρασάουα εξετάζει την επίδραση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και του ναζισμού στη μεταπολεμική Ευρώπη, στο «Pluto» φαντάζεται την Αραβία ως μια απέραντη έρημο, εντελώς ρημαγμένη μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο – ξεκίνησε να το γράφει το 2001 ως αντίδραση στον πόλεμο του Ιράκ. Εκείνη την εποχή σίγουρα δεν περίμενε ότι το έργο του θα παρέμενε επίκαιρο μέχρι σήμερα, και όχι μόνο λόγω της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά θα κάνουμε spoiler αν πούμε περισσότερα. Και το σχετικό link...

To είδα πριν από κανένα μήνα περίπου. Πάρα πολύ ωραία σειρά και ολίγη σχέση έχει με την ταινία που βγήκε. Σε μεγάλο βαθμό στο μέσο της σειράς, ο Scott είναι εξαφανισμένος και τα ηνία παίρνουν η Ramona και οι άλλοι χαρακτήρες που είναι πολύ ενδιαφέροντες. Το voice acting όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικό και πραγματικά από την αρχή έως το τέλος, η σειρά δε με άφησε με κανένα παράπονο. Το animation είναι κοντά στο anime με κάποια 8-bit στοιχεία και απέδωσε μια διαφορετική οπτική από αυτήν που είχαμε με την ταινία, πιο κοντά στο κόμικ. Το πρόσημο είναι θετικότατο και ελπίζω και σε συνέχεια προσωπικά.

Αντιγράφω από το superheronews.gr: Το Netflix στο πλαίσιο της φετινής ΝΥCC, πριν από μερικά λπετά έδωσε στη δημοσιότητα το προωθητικό trailer για την anime σειρά "Scott Pilgrim Takes Off" η οποία είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει παγκοσμίως στις 17 Νοεμβρίου. Οι Michael Cera (Scott Pilgrim), Mary Elizabeth Winstead (Ramona Flowers), Satya Bhabha (Matthew Patel), Kieran Culkin (Wallace Wells), Chris Evans (Lucas Lee), Anna Kendrick (Stacey Pilgrim), Brie Larson (Envy Adams), Alison Pill (Kim Pine), Aubrey Plaza (Julie Powers), Brandon Routh (Todd Ingram), Jason Schwartzman (Gideon Graves), Johnny Simmons (Young Neil), Mark Webber (Stephen Stills), Mae Whitman (Roxie) και Ellen Wong (Knives Chau) θα δανείσουν τις φωνές τους. Οι Bryan Lee O'Malley και BenDavid Grabinski (Are You Afraid of the Dark?) θα είναι οι δημιουργοί, ειδικοί παραγωγοί και showrunners του Scott Pilgrim Takes Off. Η Science SARU θα κάνει το animation και η Eunyoung Choi θα έχει χρέη παραγωγού. Ο Abel Gongora έχει αναλάβει να κάνει τη σκηνοθεσία. Χρέη ειδικού παραγωγού θα έχουν και οι Edgar Wright, Nira Park, Marc Platt, Jared LeBoff και Adam Seigel και Michael Bacall.

Anime (Manwha) News: Το πρώτο teaser για το anime του Viral Hit manwha

Περίοδος πένθους για τον Goku και τον Vegeta... Ποιος ήταν ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα που έγινε γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς, με προμετωπίδα το Dragon Ball. Ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα Ακίρα Τοριγιάμα, γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς όπως τα «Dragon Ball» και «Dr. Slump», πέθανε την 1η Μαρτίου σε ηλικία 68 ετών από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα, ανακοίνωσε χτες ο εκδοτικός οίκος του, ο Shueisha, σκορπώντας παγκόσμια θλίψη στους λάτρεις των anime. Tο «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιχνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, καθώς για πολλούς θαυμαστές, η πορεία του Goku από ένα παιδί που δεν καταφέρνει να μάθει τις πολεμικές τέχνες, σε έναν ήρωα που πετάει, τηλεμεταφέρεται, μπορεί να εκτοξεύει ακτίνες ενέργειας από τα χέρια του, αντικατοπτρίζει τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αυτοαμφισβήτηση καθώς ενηλικιώνονταν, ενώ όλοι είχαμε δοκιμάσει μικροί να κάνουμε ένα Kamehameha! Η σειρά – μια άποψη του κουνγκ φου στο είδος manga shōnen (ή νεαρών ενηλίκων) – αντλήθηκε από ταινίες δράσης από Κίνα και Χονγκ Κονγκ, καθώς και από την ιαπωνική λαογραφία. Επίσης, ο αξιαγάπητος χαρακτήρας του Goku, που μέσα από το DNA που έχει ως καθαρόαιμος Saiyan τον βοηθά συνεχώς να γίνει δυνατότερος, σε συνδυασμό με την αγάπη του για την Γη, την οικογένειά του και τους φίλους του. Μάλιστα, έφτασε σε σημείο να είναι τόσο δυνατός, ώστε να μπορεί να τα βάλει με τους Θεούς της Καταστροφής από τα 7 σύμπαντα, αλλά και τους Αγγέλους, που ήταν ότι πιο κοντά στον πανίσχυρο... Zeno! Σύμφωνα με πληροφορίες του Japan times, η κηδεία του δημιουργού του «Dragon Ball» πραγματοποιήθηκε σε κλειστό κύκλο. Η επίσημη ιστοσελίδα του Dragon Ball εξέφρασε τη θλίψη και τη λύπη για τον ξαφνικό χαμό του, λέγοντας ότι «δούλευε με πάθος πάνω σε πολλά έργα» και ότι «υπήρχαν τόσα πολλά ακόμα που ήθελε να ολοκληρώσει». Παράλληλα εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τους θαυμαστές του Τοριγιάμα. «Τον υποστήριξαν τόσοι πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο που του επέτρεψαν να μπορέσει να συνεχίσει τις δημιουργικές του προσπάθειες για πάνω από 45 χρόνια. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι ο κόσμος των μοναδικών έργων του Ακίρα Τοριγιάμα θα συνεχίσει να αγαπιέται από όλους και για πολύ καιρό ακόμα», αναφέρεται στην ανακοίνωση. Ποιος ήταν ο Ακίρα Τοριγιάμα Ο δημιουργός γεννήθηκε στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας το 1955. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στην παιδική του ηλικία. Τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και, μετά το λύκειο, άρχισε να εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία όπου σχεδίαζε αφίσες και διακρίθηκε για το πάθος και το ταλέντο του. Ξεκίνησε την επαφή του με τη βιομηχανία manga σε ηλικία 23 ετών, όταν συμμετείχε με ένα έργο του σε διαγωνισμό που διεξήγαγε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό Μάνγκα. Τότε δεν τα κατάφερε μεν, ωστόσο στη συνέχεια άρχισε να στέλνει σχέδια σε μια άλλη έκδοση: Weekly Shōnen Jump. Το 1984 ο Toriyama δημιούργησε το Dragon Ball, μια ιδιοκτησία που θα του έφερνε διεθνή αναγνώριση και θα τον έκανε έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς manga στην Ιαπωνία, με την περιουσία του να ανέρχεται σε περίπου 55 εκατ. δολάρια ενώ οι περιπέτειες του Goku και της παρέας του έχουν εκτιμώμενη αξία άνω των 24 δισ. δολαρίων σύμφωνα με το Τitle Max, καθώς σαρώνουν σε πωλήσεις παγκοσμίως αποφέροντας σημαντικά έσοδα. «Θαύμα» Βασισμένο σε ένα παλαιότερο έργο με τίτλο Dragon Boy, το Dragon Ball κυκλοφόρησε σε 519 κεφάλαια στο Weekly Shōnen Jump από το 1984 έως το 1995 και γέννησε ένα franchise-υπερπαραγωγή, στα οποία συμπεριλαμβάνονται μια αγγλόφωνη σειρά κόμικ, πέντε ξεχωριστές τηλεοπτικές διασκευές – με το Dragon Ball Z το πιο οικείο στο δυτικό κοινό – και spin-offs, πάνω από 20 διαφορετικές ταινίες και μια τεράστια γκάμα βιντεοπαιχνιδιών. Σε συνέντευξή του το 2013 στην ιαπωνική εφημερίδα Asahi, ο Τοριγιάμα δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα πώς το Dragon Ball έγινε τόσο δημοφιλές σε όλο τον κόσμο. Ο δημιουργός του Dragon Ball χαρακτήρισε τη σειρά ως θαύμα, «δεδομένου ότι βοήθησε κάποιον σαν εμένα που έχει δύσκολη προσωπικότητα να κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά και να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία». «Όταν σχεδίαζα τη σειρά, το μόνο που ήθελα πάντα να πετύχω ήταν να ευχαριστήσω τα αγόρια στην Ιαπωνία», είπε, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων AFP. Και το σχετικό link...

Μίλτος Τεντόγλου: Η ανάρτησή του για τον θάνατο του Akira Toriyama, δημιουργού της σειράς μάνγκα «Dragon Ball» Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μια αδυναμία στα anime και μάλιστα ο αγαπημένος του χαρακτήρας είναι ο Luffy. Μάλιστα στο παρελθόν μετά από νίκες του, έχει μιμηθεί πόζες του Luffy. Στη 1 Μαρτίου, πέθανε σε ηλικία 68 ετών ο Akira Toriyama, ο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης manga που δημιούργησε τη σειρά Dragon Ball. Ο αθλητής τον αποχαιρέτησε με ένα instastory του και συγκεκριμένα τον Son Goku με φωτοστέφανο ενός αγγέλου. Ποιος ήταν ο Akira Toriyama Ο εκδοτικός του οίκος ανακοίνωσε ότι πέθανε την 1η Μαρτίου, σε ηλικία 68 ετών, από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Το «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιγνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο Τοριγιάμα ήταν επίσης γνωστός ως σχεδιαστής χαρακτήρων και τεράτων στην πολύ επιτυχημένη σειρά του παιγνιδιού ρόλων «Dragon Quest». Και το σχετικό link...

Μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό για comics, μουσική και φυσικά για "Hard Rock". Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως η σκηνή των comics στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση που έχει βρεθεί ποτέ καθώς η παραγωγή έχει αυξηθεί αισθητά, φεστιβάλ πλέον γίνονται σε όλη την Ελλάδα και νέοι αξιόλογοι δημιουργοί εμφανίζονται κάθε χρόνο. Έχοντας αισίως κλείσει μια 20ετία φτιάχνοντας comics, ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εξάλλου το "Hard Rock", το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει το 2007 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αποτελεί μία σπουδαία σειρά που μετρά πολλούς φανατικούς αναγνώστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αφού έχει κυκλοφορήσει και στην Ιταλία. Comics του μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα από τις εκδόσεις Jemma Press και Μικρός Ήρως. Στο τέλος του προηγούμενου έτους λοιπόν, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν δύο επετειακά άλμπουμ, όπου δεκαοχτώ καλλιτέχνες δημιούργησαν τις δικές τους μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αφιερωμένες στα 70 χρόνια του "Μικρού Ήρωα". Με αφορμή την συμμετοχή του Τάσου Μαραγκού στον ένα από τους δύο τόμους με μια πρωτότυπη ιστορία, μιλήσαμε μαζί του για τον Μικρό Ήρωα, τα comics, τους Iron Maiden και πολλά άλλα. Τάσο καλησπέρα. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Καλησπέρα. Εγώ ευχαριστώ. Ας ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη δουλειά σου στο συλλογικό έργο για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, αλλά διάβαζες ποτέ Μικρό Ήρωα; Δεν διάβαζα γιατί όταν ήμουν πιτσιρίκι εκεί στα τέλη ‘80s – αρχές ‘90s που πήγαινα μόνος μου στο πρακτορείο Τύπου ή στο περίπτερο για να πάρω comics, πάντα με γοήτευαν τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα γιατί μου άρεσαν τα χρώματα, η δράση κι όλο αυτό που από παιδιά το έχουμε στο μυαλό μας με τους κακούς ναζί, αλλά όταν το άνοιγα κι έβλεπα πως δεν είναι comics έλεγα πως εγώ θέλω κάτι σαν το Λούκι Λουκ, σαν το Αστερίξ κτλ. Οπότε δεν είχα ποτέ στο σπίτι κι ούτε οι δικοί μου διάβαζαν. Έκανες καθόλου έρευνα προκειμένου να κάνεις την ιστορία σου "Κόμικς, Κεμπάπ και Φάπες"; Ναι, έκανα έρευνα και από το βιβλίο που είχε βγει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα και από το internet για να δω ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες και ποιοι είναι οι κακοί, από τους οποίους τελικά διάλεξα τον πιο γνωστό, δηλαδή τον διαβολογερμανό ή αλλιώς Σεϊτάν Αλαμάν. Και πριν κάνω την ιστορία όμως είχα κάνει μια μικρή έρευνα, πιο πολύ στο οπτικό κομμάτι μιας και η ιστορία που έκανα για τον τόμο είναι με τους χαρακτήρες που είχα φτιάξει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Δηλαδή, ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος ως σύγχρονοι αντιφασίστες στη σημερινή εποχή περίπου, γιατί μπορεί να είναι και στα ‘90s, μπορεί και στις αρχές των ‘00s. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή να τους φέρεις στο σήμερα; Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε, δηλαδή αν το σκέφτηκα πολύ ή αν μου έσκασε ξαφνικά σαν ιδέα αλλά γενικά μου αρέσει όλη αυτή η κουλτούρα και η μουσική των skinheads, αν και είναι κάπως παρεξηγημένη. Δηλαδή, οι skinheads δεν ήταν φασίστες. Ως κίνημα ξεκίνησε από μαύρους στην Αγγλία που ακούγανε ska, φορούσαν παντελονάκια σηκωμένα, αρβύλες και τέτοια. Μετά μπήκανε κι άλλοι στο κόλπο, κι εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το υιοθέτησαν οι φασίστες. Δηλαδή άμα δεις σήμερα ξυρισμένο κεφάλι, μπουφαν fly και αρβύλα λες είναι skinhead φασίστας αλλά εντάξει, υπάρχουν και άλλα σημάδια για να τους καταλάβεις. Οπότε ήταν και μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της κουλτούρας αυτής; Ναι, μάλιστα είχα λάβει κι ένα μήνυμα στο Instagram από έναν τύπο που μέχρι να του απαντήσω εξαφανίστηκε το μήνυμα και δεν ξέρω καν ποιος είναι, που μου έγραφε πως είναι skinhead πολλά χρόνια και είναι κακό που π.χ. στο "Hard Rock" ή σε κάποιο παλιότερο στριπάκι έχω βάλει έναν φασίστα να έχει το κλασσικό στυλ «τιράντα, ξυρισμένο κεφάλι, κολλητό παντελόνι και άρβυλα». Οπότε στο Μικρό Ήρωα τους έφτιαξα, όχι σαν skinheads γιατί θα ξεφεύγαμε πολύ από την κλασσική εικόνα τους, αλλά έτσι ώστε το στυλ τους να παραπέμπει εκεί. Ο Σπίθας μάλιστα φορά και μια κονκάρδα της SHARP (Skinheads Against Racial Prejudice) που είναι παγκοσμίως γνωστή αντιφασιστική ομάδα. Θεωρείς πως οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα παραμένουν επίκαιρες στις μέρες μας; Δυστυχώς ναι, γιατί βλέπουμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή οι φασίστες, που για πολλά χρόνια ήταν στις τρύπες τους βγήκαν έξω με την Χρυσή Αυγή, μετά είχαμε την αυταπάτη με την καταδίκη πως κάτι έγινε αλλά δεν έγινε τίποτα και πλέον η ακροδεξιά έχει ξαναφουσκώσει. Βλέπουμε δηλαδή πιτσιρίκια, και αυτό είναι το κακό, να υιοθετούν ένα προπολεμικό look φασιστικό, δηλαδή και με τα κουρέματα και με το πως ντύνονται, και οι ιδέες τους να είναι τελείως σάπιες. Είσαι από τους δημιουργούς που επιλέγουν να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα, κάτι που πιθανά να δυσαρεστεί μέρος του κοινού σου. Αισθάνεσαι πως σου έχει στοιχίσει αυτό; Μπορεί και να μου έχει στοιχίσει αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι μην μου στοιχίσει πιο χοντρά. Δηλαδή θα ακουστεί λίγο κοινότοπο αλλά κόσμος σκοτώθηκε για τις ιδέες του. Άλλοι πολέμησαν, εκτελέστηκαν, κρεμάστηκαν, πήγαν σε ξερονήσια, τώρα για τα comics θα φοβόμαστε; Πάντως τα τελευταία χρόνια τα ιστορικά comics έχουν μπει δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Θα έκανα αν με ενδιέφερε πολύ κι ένιωθα πως θέλω να το κάνω. Μιλάμε φυσικά για μεγάλη έκταση, όχι π.χ. ένα short story. Αν ένιωθα πως γουστάρω πολύ και μπορώ να το κάνω, θα το έκανα. Για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες στο Hard Rock είναι ο Ραμόν που τον βλέπουμε στη Σύρο και μαθαίνουμε σιγά-σιγά πως είναι Ισπανός που πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, μετά με την επικράτηση του Φράνκο πέρασε στη Γαλλία και συμμετείχε στην Αντίσταση κι ύστερα, με κάποιο τρόπο, κατέληξε στη Σύρο κι έμεινε εκεί. Αυτό λοιπόν θα ήθελα να το κάνω αλλά είναι ένα project που θέλει μελέτη, το αφήνω για την ώρα στην άκρη και ποτέ δεν ξέρεις. Τελευταία φορά που είχες μιλήσει στο Rocking ήταν το 2011. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όσον αφορά την πορεία σου ως δημιουργό; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για μένα προσωπικά, γιατί έχω αλλάξει σχεδόν τέσσερις πόλεις. Τότε ήμουν Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο πήγα στο Βερολίνο που δεν μου έκατσε και μετά από εφτά μήνες πήγα στο Ρέθυμνο, από εκεί επέστρεψα στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου βρίσκομαι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Αλλά και σαν δημιουργός έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε. Δηλαδή τότε έκανα τα τελευταία "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα οπότε συνέχισα το "ΚΡΑΚ" με μια άλλη ιστορία, ακολούθησαν πολλά στριπάκια, συνεργασίες με την Ελευθεροτυπία και με site, και μετά επέστρεψα στο "Hard Rock" που ανέβηκε λίγο και σε δημοτικότητα όταν βγήκε ο τόμος. Γενικώς έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και η σκηνή των comics πόσο έχει αλλάξει; Η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς πιστεύω από τότε. Δηλαδή θυμάμαι όταν πρωτοέκανε το Comicdom CON Athens το φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τριήμερο, η Παρασκευή ήταν τρόμος. Δηλαδή λέγαμε «πω πω, πήγε χάλια η Παρασκευή, θα πάει όλο χάλια» αλλά μετά το Σαββατοκύριακο ήταν σούπερ. Και μετά με τα χρόνια, ξαφνικά και την Παρασκευή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Και δεν είναι μόνο η αύξηση του κόσμου που ασχολείται αλλά και το ότι υπάρχουν και περισσότεροι δημιουργοί που βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Υπάρχουν νέα παιδιά που κάνουν φοβερά πράγματα και δημιουργοί που δουλεύουν φουλ με εξωτερικό όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Γιώργος Καμπάδαης, η Dani, έχουν αυξηθεί και τα Φεστιβάλ οπότε η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς. Οπότε θα έλεγες πως τα comics στην Ελλάδα περνάνε μια περίοδο ακμής; Τι πιστεύεις πως συνετέλεσε σε αυτό; Ναι, ζούμε μια περίοδο ακμής και δυστυχώς σε λάθος εποχή. Γιατί αν αυτό συνέβαινε στα ‘90s λέμε τώρα, που εγώ δεν θα το είχα ζήσει γιατί ήμουν μικρός, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί τότε δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν τα social media και το έντυπο θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω αν είναι κάποια τάση ή αν έχει να κάνει με το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει την pop κουλτούρα, και δεν μιλάω για τον κόσμο που ήταν άρρωστος με τα comics από μικρός, αλλά ο άσχετος που ξαφνικά ανακάλυψε τα comics, διάβασε κάποια ελληνικά, κόλλησε, άρχισε να στηρίζει τη σκηνή, δεν ξέρω να σου πω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό, αλλά είναι καλό. Όσον αφορά το κοινό, θεωρείς πως έχει σπάσει η λογική του "τα comics είναι για παιδιά"; Περίπου. Κάποιοι ακόμη το πιστεύουν αυτό για τα μικυμάου που είναι μόνο για παιδιά και κάποιοι θα σου πούνε πως «ok, τα κομικς δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά τα graphic novel είναι πολύ πιο καλά». Που είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή. Το graphic novel είναι μια μορφή comic αλλά κάποιοι αποφεύγουν τη λέξη όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί υπάρχει όλη αυτή η ρετσινιά ότι τα comics είναι για τα παιδιά ή ότι είναι κάτι φτηνό ή λαϊκό, το οποίο στην τελική δεν είναι και κακό. Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος από τα comics στην Ελλάδα; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εγώ δηλαδή που το έχω πετύχει το κάνω με νύχια και με δόντια, με συνεχόμενο άγχος, ανασφάλεια, τρέχοντας από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ γιατί από εκεί μπορούμε και βιοποριζόμαστε, και με το να βγάζω συνέχεια καινούργια πράγματα. Δηλαδή να, τώρα τελείωσε το Athens Con, λίγες μέρες ξεκούραση και μετά ξεκίνημα για το Comicdom CON, μετά για Κρήτη, και μετά το ίδιο πάλι. Θα μπορούσα να δουλεύω γραφίστας μιας και από εκεί ξεκίνησα, να έχω τώρα 20-25 χρόνια σε ένα γραφείο και να παίρνω φαντάζομαι έναν πολύ καλό μισθό σε μια ιδιωτική εταιρία, όμως αυτό που ζω δεν θα το άλλαζα. Πολλές φορές δηλαδή ακόμη και σήμερα δεν το συνειδητοποιώ ότι μπορώ και ζω από τα comics, με όλες τις δυσκολίες φυσικά, αλλά μπορώ. Το "Hard Rock" όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μία βασική σταθερά. Θες να μας πεις πώς προέκυψε η αρχική ιδέα του comic; Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν πως κάνουν comics όλη τους τη ζωή από μικρό παιδάκι. Δεν έκανα comics, έκανα ζωγραφιές. Πρώτη φορά έκανα comics το 1998 για μια εργασία στη σχολή γραφιστικής που έπρεπε να φτιάξω ένα μικρό έντυπο κι είχα κάνει κάτι με τον Batman, ένα χάλι τελείως. Και τότε είχα ενδιαφερθεί, είχα κάνει κάποια μαθήματα, διάβαζα και πολλά comics, μετά για κάποιο ηλίθιο λόγο που δεν αξίζει να αναφέρω για τρία χρόνια δεν έπιασα μολύβι, και μετά ήρθε το «9» που με έβαλε στη πρίζα να κάνω comics. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια εναλλακτικά αμερικάνικα comics και άρχισε να ξεκλειδώνει κάπως το πράγμα στο μυαλό μου. Δηλαδή πως θέλω να κάνω μια ιστορία με τις μαλακίες που κάναμε ως έφηβοι, τρίτη λυκείου. Και τα κορίτσια, και τους μπάφους, και το metal, και το σχολείο, και τις αλητείες, και σκεφτόμουν πως θα το κάνω. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, το 2005 νομίζω, ο πρώτος τόμος του Hate του Peter Bagge και όταν το διάβασα ήταν λες και με έλουσε φως στο πρόσωπο γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα το κάνω. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με το "Hate" στα πρώτα "Hard Rock". Και μετά ήρθε και το "Love & Rockets" κι έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή ήθελα να κάνω μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον αλλά να είναι ρεαλιστική. Να μην έχει ούτε υπερδυνάμεις, ούτε action, ούτε φοβερά τρελά πράγματα. Κι όταν έκανα το πρώτο "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", νόμιζα πως αυτό θα είναι μόνο, μία κι έξω. Μια ιστορία για την πρώτη φορά που κάνει σεξ ένας μαθητής τρίτης λυκείου στη Σύρο. Κι είδα που άρεσε στον κόσμο κι είπα κάτσε να κάνω κι ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο και κύλισε. Κι έτσι λοιπόν φτάσαμε τώρα να δουλεύεις το έβδομο τεύχος του vol. 2 του "Hard Rock". Τι να περιμένουμε σε αυτό και πότε θα κυκλοφορήσει; Ναι, είμαστε στο 15ο ή 16ο επεισόδιο νομίζω. Το δουλεύω τώρα κι ελπίζω πως θα το έχω έτοιμο στο Comicdom Con Athens τον Μάιο στην Τεχνόπολη μιας και το καινούργιο τεύχος θα είναι διπλό και θα αποτελείται από 64 σελίδες κι όχι από 32 που ήταν τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί θα είναι spoiler αλλά θα υπάρχει μια εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και θα έχει σίγουρα cliffhanger γιατί συνηθίζω να κλείνω τα τεύχη έτσι. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο γιατί εγώ είμαι ενθουσιασμένος όταν κλείνω το σενάριο καθώς αυτό είναι και το πιο αγχωτικό σημείο της όλης δουλειάς. Δηλαδή μπορεί τώρα να έχω ένα πάκο σελίδες που αγχώνομαι πως πρέπει να γεμίσουν με μολύβια, μελάνια, υπολογιστή κτλ. αλλά το σενάριο είναι το πιο απρόβλεπτο σκέλος, αφού μπορεί μια μέρα να βγάλεις δέκα σελίδες και την επόμενη μόνο μία γιατί έχεις κολλήσει. Ή να έχεις βάλει σημείωση πως εδώ δεν μου πάει καλά και πρέπει να βρω μια λύση για να κάνω το transition από μια σκηνή στην άλλη. Οπότε είναι σημαντικό που έχω τελειώσει το σενάριο και στην έκθεση Εν Αιθρία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μπορεί κανείς να δει και το έργο που έκανα, που είναι μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Δεν θα είναι αυτό ακριβώς αλλά είναι η βασική ιδέα του. Είχες εξαρχής στο μυαλό σου όλη την ιστορία; Δηλαδή είχες αποφασίσει από πόσα τεύχη θα αποτελείται το δεύτερο μέρος; Από πόσα δεν είχα αποφασίσει. Όταν το ξεκίνησα ήξερα πως θέλω να εξελιχθεί αλλά δεν ήξερα πως θα τελειώσει. Κάποια στιγμή ενώ είχα φτάσει στη μέση βρήκα και το τέλος. Φυσικά μέχρι να φτάσω εκεί μπορεί να μου έρθει κάποια καλύτερη ιδέα και να δω πως χρειάζομαι παραπάνω τεύχη. Με βάση αυτό που έχω για την ώρα στο μυαλό μου και μου αρέσει ως τέλος, πιστεύω πως θα βγει αυτό το τεύχος τώρα και μάλλον ένα ακόμη, που ή θα είναι μονό ή διπλό, κι εκεί θα τελειώσει ο δεύτερος κύκλος. Και μετά; Θα υπάρξει τρίτος; Μπορεί. Αλλά μεγαλώνουμε κιόλας. Δηλαδή σκέψου το ξεκίνησα στα 29 μου κι είμαι 47. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, και μικρότερα και μεγαλύτερα. Συνεπώς το Hard Rock θα πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν αξίζει να ξεκινήσω τρίτο κύκλο, να βγάλω ένα τεύχος και μετά από δύο χρόνια άλλο τεύχος. Έχω και κάποιες ιδέες μήπως ο τρίτος κύκλος, αν τελικά όντως γίνει, δεν αποτελείται από τεύχη αλλά είναι μικρές ιστορίες του τύπου 80-100 σελίδες, μικρά βιβλιαράκια, με ένα κεντρικό θέμα, μια ιστορία που θα έχει αρχή – μέση – τέλος και προχωρά χρονολογικά. Δηλαδή, σκέφτομαι μήπως κάνω μια ιστορία για τον Δεκέμβρη του ’08 που είναι κάτι που μας σημάδεψε όλους, μήπως μετά κάνω ένα άλμα και είναι στο σήμερα όλοι οι χαρακτήρες. Θα δείξει. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψες στις αυτοεκδόσεις με το "Kuro the Black Magik Kat". Πως προέκυψε αυτή σου η επιλογή και πόσο διαφέρει από το να συνεργάζεσαι με μια εκδοτική; Γενικά ξεκίνησα από τις αυτοεκδόσεις με το "Big Bang!" το 2004, 20 χρόνια πριν που ήταν μια συλλογική αυτοέκδοση, δηλαδή έτρεχα εγώ όλα τα γραφιστικά και τις περισσότερες ιστορίες και συμμετείχαν και κάτι άλλα παιδιά που ήταν φίλοι από τη Σύρο, το οποίο το συνέχισα και στη Θεσσαλονίκη όταν πήγα. Όταν μετά ξεκίνησα το "ΚΡΑΚ" το 2007, που ήταν η πρώτη επίσημη έκδοση από την Giganto Books τότε, ξέρεις την είχα ακούσει λίγο όπως όλοι την ακούνε κι έλεγα πως δεν θα κάνω τώρα fanzine. Οπότε από το 2007 έως και το 2015 δεν είχα βγάλει καμία αυτοέκδοση. Και ξαναέβγαλα στο πρώτο Athens Con το "Holy Shit Comix" το πρώτο, μετά έβγαλα κι άλλο, και μετά κάποια άλλα πιο μικρά και μου άρεσε όλο αυτό οπότε ξαναμπήκα στο τριπάκι. Είναι ωραία φάση να κάνεις τα πάντα μόνος σου, να πας στο τυπογραφείο, να τσεκάρεις το χαρτί αν βγαίνει καλά, και να ελέγχεις όλη τη διαδικασία. Φυσικά οικονομικά είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βάλω λεφτά και μετά να κανονίσω να πουληθούν αυτά τα κομμάτια για να πάρω τουλάχιστον πίσω τα λεφτά που έδωσα, και αν βγει και κάτι σε κέρδος. Τώρα, η ιστορία με το Kuro ξεκίνησε γιατί πήρα γάτα το 2017 και σιγά- σιγά μου σκάγαν ιδέες. Δηλαδή το πρώτο που έβγαλα ήταν αποκλειστικά για όσους στηρίζουν οικονομικά τη σελίδα μου στο patreon και παίρνουν κάποια δώρα. Αυτό ήταν το τεύχος #0 και λέω μετά να βγάλω το #1 στο Comics n' beer, το πρώτο Φεστιβάλ μετά τα lockdown και την πανδημία που είχε γίνει στην Κυψέλη. Και – κλασσικά – γάτες πήγε καλά, οπότε έβγαλα το και το επόμενο και τώρα είμαι στο τέταρτο. Παρακολουθείς τη διεθνή σκηνή των comics; Ναι, εκτός του ότι τα φτιάχνω είμαι κι άρρωστος με το να διαβάζω. Ποιο ήταν το τελευταίο comic που σου έκανε εντύπωση; Το "Monica" του Daniel Clowes. Διαβάζω πολλά όμως και μάλιστα πλέον τα σημειώνω. Δηλαδή πέρυσι το πήγα εντελώς μπακαλίστικα, τα σημείωνα σε τετράδιο αλλά φέτος τα έχω στον υπολογιστή και κρατάω λίστα με το τι διαβάζω όλη τη χρονιά και τα βαθμολογώ. Άλλα είναι στο 3,5/5 άλλα στο 2,5/5, αν και γενικά προσέχω τι αγοράζω, το Monica είναι το μόνο που έχει πάρει 5 αστεράκια. Είχα τσεκάρει από πριν τα reviews και μετά το διάβασα και είναι όντως τόσο καλό. Γενικά μου αρέσουν όλα τα comics του Clowes, αν και τώρα με το "Monica" πάλι στο τέλος ήμουν σε φάση δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβα. Οπότε άρχισα να ψάχνω και είδα πως άλλα κατάλαβε ο ένας, άλλα ο άλλος, όμως δεν ήταν αυτό το «δεν κατάλαβα τίποτα» αλλά με έκανε να θέλω να το ξαναδιαβάσω. Γενικά ο Clowes είναι το αντίθετο από τον Peter Bagge που μου άρεσε πολύ, δηλαδή το "Hate" το θεωρώ κορυφαίο comic αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου αξιόλογο. Όπως π.χ. και το "Love & Rockets" το παίρνω, το διαβάζω, λέω ok, αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον; Ναι, π.χ. τώρα έχω παραγγείλει το "A Guest in the House" της Emily Carroll. Ένας άλλος δημιουργός που παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσουν κάποιες δουλειές του είναι ο Daniel Warren Johnson, που έχει φοβερό σχέδιο. Διάβασα δηλαδή το "Murder Falcon", το "Do A Powerbomb", το "Transformers" παρόλο που έγινε χαμός δεν με τράβηξε τόσο πολύ. Τα superhero τα παρακολουθείς; Ή τις ταινίες; Έχω δει αρκετές ταινίες αλλά τις τελευταίες δεν τις βλέπω γιατί είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Οπότε βλέπω λίγο τα reviews, αν δω πως δεν λένε και πολλά προτιμώ να διαβάσω κάτι ή να ξαναδώ κάτι που μου άρεσε. Είμαι π.χ. από αυτούς που μου άρεσε πολύ το τελευταίο "Batman" ενώ δεν μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά με τον Christian Bale. Και παρόλο που ο Robert Pattinson μου είχε ξενίσει σαν επιλογή, και όχι λόγω "Twilight", μου άρεσε πολύ. Αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Batman Returns". Τώρα με τα υπερηρωικά comics δεν ασχολούμαι πολύ. Μόνο Batman αλλά ο Batman δεν είναι υπερήρωας, ένας ψυχάκιας είναι που ξέρει καλό καράτε κι έχει πολλά λεφτά και gadgets. Superman για παράδειγμα δεν με τράβηξε ποτέ. Παρόλο δηλαδή που ο Λευτέρης από το Jemma Books & Comics μου προτείνει καμιά φορά comics και μπορεί να μου έχει πει να διαβάσω κάποιο Superman, δεν με τραβάει καθόλου ο ήρωας. Punisher π.χ. που κι αυτός δεν είναι υπερήρωας έχω διαβάσει καλά πράγματα αλλά πλέον τα Spider-Man ή τα X-Men που τα γούσταρα ως παιδάκι δεν με τραβάνε καθόλου. Τώρα γίνεται χαμός με τα manga και τα anime. Είσαι fan; Διαβάζω αλλά τα πολύ κλασσικά. Δηλαδή το Akira θεωρώ πως είναι στην κορυφή των πάντων και κοιτάει όλα τα comics από ψηλά. Είναι δηλαδή το top δημιούργημα και σεναριακά και σχεδιαστικά. Μου αρέσει φουλ ο Junji Ito και γενικά μου αρέσουν τα τρόμου ή κάτι παλιά των ‘60s, π.χ. τώρα διαβάζω το "Kitarō" που είναι ωραίο. Αλλά αυτά τύπου "Naruto" ή το "One Piece" που έχουν 100 τόμους, δεν τα πολυπιάνω. Αλλά γίνεται χαμός με αυτά. Βιώνουμε manga πανζουρλισμό. Και δεν είναι μόνο τα πιτσιρίκια. Και από ελληνικά; Κοίτα, υπάρχουν δημιουργοί που μου αρέσουν όπως ο Aldo Shabani που μου αρέσει πολύ το σχέδιο του αλλά δεν έχει κάτσει να κάνει κάτι πιο μεγάλο. Μετά εντάξει, η Dani είναι φοβερή αλλά έχει πλακωθεί τώρα στα εξώφυλλα, και καλά κάνει, και μου άρεσε και το "Zawa" του Διαλυνά. Αλλά κάθε χρόνο παίρνω και διαβάζω και αυτοεκδόσεις. Μου έχει ξεφύγει ένα για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα, το "Ντανταϊστικό Κοκτέιλ" του Αρη Τ., το οποίο θέλω να το διαβάσω αλλά δεν το έχω βρει γιατί έγινε χαμός κι εξαφανίστηκε. Όμως πλέον κυκλοφορούν τόσα πολλά και τα περισσότερα κυκλοφορούν στο Comicdom CON όπου δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, κάτι που εννοείται από τη μία είναι καλό γιατί είναι η δουλειά μου αλλά, από την άλλη, θα ήθελα να πάω σε ένα Φεστιβάλ και να μην κάνω τίποτα. Τελευταία φορά το έκανα το 2018 στο Athens Con που δεν είχα ούτε καινούργια δουλειά, ούτε τραπέζι, κι είχα βγάλει το εισιτήριό μου κι είχα πάει κανονικά βόλτα. Δηλαδή στο Comicdom από τότε που ξεκίνησε το Artists Alley δεν έχω πια χρόνο. Μου έχει λείψει. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι βιογραφίες μουσικών σε comics. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Ναι, θα έκανα αλλά αυτό απαιτεί φοβερή έρευνα. Για το "Hard Rock" δεν χρειάζεται να ψάξω και πολλά και ούτε με ενδιαφέρει να δείξω πως ήταν π.χ. η Αθήνα το 2001. Κάτι τέτοιο όμως θα ήθελε πολύ ψάξιμο. Υπάρχει κάποιος δημιουργός του οποίου την ιστορία θα ήθελες να κάνεις; Κοίτα, θα γούσταρα να κάνω Ramones γιατί ήμουν για χρόνια ραμονάκιας κι ακόμη τους θεωρώ σπουδαία μπάντα, αλλά τους έχω ακούσει τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ. Θα έκανα κάτι με τους Iron Maiden γιατί στα ‘90s ήμουν κολλημένος μαζί τους αλλά τα πρώτα χρόνια, μέχρι εκεί που έσκασε ο Dickinson. Δηλαδή παρόλο που πιτσιρικάς τον γούσταρα και τα "Number of the Beast", "Powerslave", "Piece of Mind" είναι αλμπουμάρες, πριν καν γίνει όλη αυτή η ιστορία με το καπνογόνο δεν τον άντεχα. Ok, ήταν βλαμμένος και ο Paul Di Anno, αλλά πήγαμε στο live του που έσκασε με το καροτσάκι και ο τύπος είναι respect μέχρι την τελευταία ρανίδα. Κι ο Robert Johnson θα μου άρεσε γιατί πιστεύω σε αυτόν βασίστηκε όλο το rock’ n’ roll και όλη αυτή η ιστορία με το rock που είναι σατανικό. Δηλαδή αν ακούσεις και πρώιμους Rolling Stones το βλέπεις πως όλα στα blues πατάνε. Οπότε στο ερώτημα Beatles ή Rolling Stones είσαι με τους Stones; Ναι, όχι πως μου αρέσουν πολύ κι αυτοί. Δηλαδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους και τζάμπα να μου έλεγαν να πάω αλλά τους προτιμώ. Θυμάμαι δηλαδή όταν έφτιαχνα το πρώτο "ΚΡΑΚ" τον Απρίλιο του 2007, άκουγα τη δισκογραφία τους αλλά μέχρι τα μέσα των ‘60s. Οι Beatles πάλι δεν μου άρεσαν ποτέ. Όχι πως τους μισώ αλλά δεν μου είπαν ποτέ κάτι. Στο πρώτο τεύχος του "Hard Rock" το 2006 ο Μάρκος φορούσε μπλούζα Slayer. Στα πιο πρόσφατα τον βλέπουμε με μπλουζάκι Husker Du. Αυτή η μετάβαση είναι κάτι που αντικατοπτρίζει και τη δική σου εξέλιξη ως ακροατή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί π.χ. να έχει να κάνει με το τι ακούω εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι δηλαδή εκεί στο τέταρτο επεισόδιο με την πενταήμερη που φοράει Cramps γιατί τότε άκουγα πολύ rockabilly, psychobilly και τέτοια πράγματα. Ή μετά σε ένα τεύχος φορούσε μπλούζα Lou Reed. Να, τώρα στο σενάριο έχω σημείωση πως μέσα στο επεισόδιο πρέπει να φορά τέσσερα διαφορετικά μπλουζάκια γιατί υπάρχει και μια χρονική μετάβαση. Ή θα κάνω κανένα poll στο Instagram ή θα αποφασίσω εγώ ποιες μπάντες θα φοράει. Ίσως να έχεις και δίκιο βέβαια σε αυτό που λες για τα γούστα μου γιατί όταν εγώ άκουγα metal άκουγα μόνο metal. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σε φάση «όλες οι άλλες μουσικές δεν αξίζουν τίποτα, είναι όλα σκατά». Και μετά σιγά- σιγά μπήκε το punk, είχαν σκάσει και οι Nirvana πιο πριν, λίγο Bodycount, και μεγαλώνοντας άκουσα και ηλεκτρονική μουσική αλλά όχι techno, house κτλ. αλλά π.χ. και τώρα ακούω Pertubator που παίζει νταρκίλα καλή. Παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις; Όχι πολύ. Ό,τι περνάει από τα social media και ό,τι πιάσει το ραντάρ μου. Ανυπομονώ να ακούσω το καινούργιο Judas Priest γιατί βαράνε ακόμη ωραία. Γενικά, με τους Iron Maiden ήμουν πάρα πολύ πορωμένος σε φάση δεν φορούσα άλλο μπλουζάκι, ήξερα τα πάντα, δίσκους, σημαίες, αυτοκόλλητα, ό,τι έφερνε το δισκάδικο στη Σύρο πήγαινα και το αγόραζα. Όλο αυτό μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson, το οποίο ήταν μαχαιριά. Δεν είχα ακούσει τους δίσκους που είχαν βγάλει μετά με τον Bayley και από τότε, ενώ τα έχω ακούσει τα άλμπουμ, δεν βρίσκω κάτι να με τραβάει. Δηλαδή και το τελευταίο που βγήκε, το "Senjutsu", δεν μου έκανε. Δεν ξέρω τώρα αν είναι σωστό κι αυτό που λέω αλλά μου μοιάζει πιο progressive κάπως. Ok, είναι 60 χρονών αλλά κι ο Rob Halford 70 χρονών είναι και βγάζει heavy metal. Θα ήθελα πολύ να βγάλουν ένα άλμπουμ που να έχει λίγη από τη ζωντάνια των παλιών άλμπουμ. Δηλαδή, θα ήταν μαγκιά να πουν οι Maiden στον Dickinson κάνε εσύ τώρα τα δικά σου αυτά τα "The Mandrake Project" πως τα λένε, να γκρινιάζεις για τα καπνογόνα και να βγάλουν ένα τελευταίο άλμπουμ μιας και είναι μεγάλοι άνθρωποι, με τον Di Anno σε καροτσάκι, σε κρεβάτι, σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος, να κάνουν και μια περιοδεία μαζί και γεια σας. Οπότε ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που σου άρεσε πολύ; Ξέρεις τι γίνεται; Πλέον ακούω περισσότερο κομμάτια. Το Metallica π.χ. νόμιζα θα είναι καλό με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλαν αλλά το υπόλοιπο δεν μου άρεσε. Τώρα, το Judas Priest που σου είπα πιστεύω θα είναι καλό. Τις προάλλες άκουσα μια ωραία μπάντα με πιτσιρίκια, τους Speed of Light, και είπα «υπάρχει ελπίδα» γιατί ήταν μικρά και βαρούσαν υπέροχα. Σε συναυλίες πας; Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες; Πήγα Jazz Sabbath τον Δεκέμβριο. Γενικά προτιμώ τις πιο μικρές. Δηλαδή είχα πάει και στους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ και όλο αυτό το τεράστιο πράγμα δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ. Μου αρέσει να βλέπω συναυλίες σε πιο μικρούς, κλειστούς χώρους παρόλο που κάποια ξέρεις πως δεν γίνεται να τα δεις εκεί. Για να επιστρέψουμε όμως και στο οπτικό κομμάτι, ποιο εξώφυλλο δίσκου θα ήθελες να έχεις σχεδιάσει; Δεν ξέρω συγκεκριμένο εξώφυλλο αλλά για συγκρότημα θα σου πω πάλι Iron Maiden, γιατί αυτοί ήταν και ο λόγος που ζωγράφιζα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δηλαδή όλο τον Eddie έκανα και κάτι ζόμπι στα θρανία. Διάφορα εγχώρια συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό επιλέγουν ως promotional αφίσα ή εξώφυλλο σχέδια δημιουργημένα από AI. Πώς βλέπεις αυτή την επιλογή τους; Χάλια επιλογή. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, και δεν είμαι σίγουρος αν το κάνουν τα συγκροτήματα ή αυτός που διαχειρίζεται το image τους, αλλά είναι κάτι που προσβάλει τους καλλιτέχνες. Είναι σαν πω εγώ πως θέλω να κάνω το "Hard Rock" ταινία και θέλω να έχει μέσα original heavy metal μουσική, και να μην πάω να πληρώσω τη μπάντα να βγάλει κομμάτια αλλά να βάλω το A.I. να κάνει κάτι στην τύχη. Ε, δεν θα το έκανα αυτό. Δηλαδή, βρείτε γνωστούς σας, πληρώστε κάτι. Στην τελική εγώ προτιμώ να κλέψεις ένα σχέδιο δικό μου και να φτιάξεις την αφίσα σου παρά να το κάνεις με A.I. Πιστεύεις πως, μέσω ενός νομικού πλαισίου, μπορεί να μπει ένα φρένο στην επέλαση του AI ή απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο; Σιγά μην μπει φρένο. Η φάση φαίνεται πως θα γίνει δυστοπία. Δηλαδή, θα μας επηρεάσει το A.I. σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Και όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι επειδή θα χάσουμε τις δουλειές μας κι όλο αυτό. Για παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου με ένα φουσκωτό μπουφάν σαν ράσο και το είχαν πιστέψει όλοι. Και ναι, ok, φαινόταν πολύ αληθοφανές αλλά ψάξε ρε φίλε λίγο. Πιστεύω τα επόμενα χρόνια που όσο πάει το μηχάνημα θα εξελίσσεται, θα έχουμε θέμα και με ειδήσεις και με άλλα πράγματα και φυσικά, και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό για τον άλλο. Δηλαδή οι μεγάλες εταιρίες τύπου Marvel ή DC μπορεί να τσιμπήσουν και πουν πως θα κάνουν ένα comic με Α.Ι. εικόνες. Για την ώρα δεν θα τους πήγαινε καλά αλλά στο μέλλον δεν ξέρω πως θα πάει. Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες κάποιον επίδοξο δημιουργό που θέλει να ασχοληθεί με τα comics; Να ασχοληθεί. Να το κάνει και ας μην του φαίνεται πως θα πάει καλά. Όταν ξεκίνησα να κάνω comics δεν υπήρχε η ιδέα του θα το κάνω επαγγελματικά ή θα ζήσω από αυτό. Ήταν αστεία όλα αυτά. Εντάξει, το «9» είχε ξεκινήσει καλά και πλήρωνε τους δημιουργούς αλλά τώρα είναι διαφορετικά που βλέπουν πως όντως κάποιοι ζούμε από αυτό. Μην περιμένουν όμως αυτό να γίνει αμέσως. Αλλά να το κάνουν κι ας φάνε και άκυρα από περιοδικά ή από εκδοτικούς, να κάνουν αυτοεκδόσεις και να σχεδιάζουν ασταμάτητα μέχρι να τους κοπεί το χέρι. Μην περιμένουν δηλαδή πως θα βγάλουν μια ιστορία ή ένα fanzine και θα πάει γαμάτα. Κι αν βγάλουν ένα που θα πάει γαμάτα, να κάνουν το επόμενο που θα πάει ακόμη καλύτερα. Και μετά, αν θέλουν κάνουν την μετάβαση σε μια εκδοτική ή στο εξωτερικό. Αλλά το θέμα είναι να μην μασήσουν και να κάνουν πράγματα συνέχεια. Και ας μην είναι δημοφιλή. Μπορεί μετά να γίνουν ή να μην γίνουν ποτέ και να μην φτάσουν στην πρώτη θέση. Αλλά εμένα η πρώτη θέση πάντα με τρόμαζε. Το να είσαι ο καλύτερος κάπου έχει μοναξιά και ανασφάλεια μην σου φάνε την πρωτιά. Καλύτερα να είσαι στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση. Δεν σου λέω να είσαι στη δέκατη πέμπτη, αλλά να υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλύτερα πράγματα από σένα. Πολύ συχνά σκέφτομαι μεγάλους δημιουργούς σαν τον Moebius που θα είχαν γνώση ποιοι είναι και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θα ήθελα να είμαι ευχαριστημένος εγώ με αυτό που φτιάχνω και να αρέσει και στον κόσμο. Σε όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο. Εγώ ευχαριστώ. * Η φωτογραφία είναι του Κωστή Γωγιού από το Comicdom CON Athens 2018. Και το σχετικό link...

Iδού μια αναλυτική λίστα που'χω φτιάξει για anime βασισμένα σε video games: https://vetusomaru.blog.fc2.com/blog-entry-1.html Στην λίστα συμπεριλαμβάνονται αρκετά retro anime βασισμένα σε retro video games.

Συμφωνώ σε αυτό και προσθέτω ότι πέραν του βιβλίου για τον Cavazzano δεν βρήκα ούτε fumetti ούτε εκδόσεις για Ιταλούς δημιουργούς και μου έκανε εντύπωση. Ίσως αυτό οφείλεται ότι το μαγαζί που μπήκα ήταν επικεντρωμένο σε anime και αμερικάνικα.

Η "Anubis", μετά από το δίτομο manga DEADPOOL: ΣΑΜΟΥΡΑΫ της "Marvel", αποφάσισε να φέρει στη χώρα μας και manga από το αντίπαλο δέος, την "DC". Έτσι μας παρουσίασε στο τέλος του Ιανουαρίου το BATMAN AND THE JUSTICE LEAGUE μέρος πρώτο. Πρόκειται για το πρώτο manga της DC που βλέπουμε στην Ελλάδα και αυτό ήταν η αφορμή να ασχοληθώ και εγώ με αυτό το είδος, γιατί μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει ούτε ένα. Κάτι το ασπρόμαυρο σχέδιο, κάτι το ανάποδο διάβασμα, με απωθούσε να ασχοληθώ με αυτό το είδος. Αν και υπήρχαν απόπειρες στο παρελθόν αλλά δεν... Την αρχή ήταν να την κάνω με το Deadpool Σαμουράυ, αλλά με πρόλαβε το Batman. Η Υπόθεση Ένας Ιάπωνας (τι έκπληξη για ένα manga) ο Ρούι Αραμίγια φτάνει στην Αμερική για να μάθει τι συνέβη στους γονείς του που είχαν ένα ατύχημα στο εργοστάσιο που εργάζονταν. Φτάνοντας στην Γκόθαμ Σίτι, τι πιο φυσικό, μπλέκει σε φασαρίες και τι ακόμα πιο λογικό να τον σώσει (ο ποιος λέτε ) αυτός που φαντάζεστε . Εντωμεταξύ κάνουν την εμφάνιση τους και δύο από τους πιο γνωστούς κακούς της DC (Τζόκερ και Λεξ Λούθερ) και μάλιστα συνεργάζονται και τα σχέδιά τους περιλαμβάνουν και τον Ρούι Αραμίγια. Φυσικά βλέπουμε και άλλους γνωστούς χαρακτήρες, όπως τον Τζέιμς Γκόρντον της αστυνομίας της Γκόθαμ, τον μπάτλερ του Μπάτμαν τον Άλφρεντ και βέβαια τον Σούπερμαν. Όλοι μαζί προσπαθούν να προστατέψουν τον Ρούι (που όπως αποκαλύπτεται δεν είναι ένας φυσιολογικός νέος) και να αποτρέψουν την πραγματοποίηση των σχεδίων των Τζόκερ-Λούθερ. Προς το τέλος έρχεται στην παρέα και ένας τρίτος κακός... που θα μάθουμε τελικά τι θα γίνει στο δεύτερο μέρος.. Σχολιασμός Αν και ο τίτλος είναι Batman and the Justice League, στο πρώτο μέρος είδαμε μόνο τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν, η υπόλοιπη λεγεώνα λάμπει δια της απουσίας της. Φαντάζομαι θα τους δούμε στο δεύτερο μέρος. Τελικά δεν με δυσκόλεψε καθόλου το ανάποδο διάβασμα. Το σενάριο μου φάνηκε καλογραμμένο με ωραία πλοκή, μου θύμισε πολύ δυτικό κόμικ. Δεν ήταν πυκνογραμμένο, φαντάζομαι όπως τα περισσότερα manga. Το σχέδιο τύπου anime (λογικό), όμορφο αν και ασπρόμαυρο, βοηθούσε πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας και την κατανόηση της. Γενικά μου άρεσε αρκετά. Εν αναμονή της συνέχειας... Η Έκδοση Η έκδοση της Anubis πολύ καλή. Έχει μεγαλύτερο μέγεθος από τα κλασικά manga (δεν ξέρω για πιο λόγο), με γυαλιστερό εξώφυλλο, ματ εσωτερικές σελίδες, μετάφραση και επιμέλεια μια χαρά όπως πάντα. Στα έξτρα μια συνέντευξη και ένα μικρό βιογραφικό κάτω από μια φωτογραφία της δημιουργού μαζί με μια γάτα, μια εικονογράφηση των χαρακτήρων και στην τελευταία σελίδα (πρώτη για τους δυτικούς) οδηγίες πως να διαβάσουμε ένα manga. Σύνοψη από τον εκδότη Mια συναρπαστική ιστορία που συνδυάζει τα ιαπωνικά κόμιξ με μερικούς από τους διασημότερους υπερήρωες στον κόσμο. Ο ΡΟΥΙ ΑΡΑΜΙΓΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΣΤΟ ΓΚΟΘΑΜ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ Ένα χρόνο πριν, οι γονείς του — και οι δύο επιστήμονες — υποτίθεται πως σκοτώθηκαν σε μια έκρηξη που κατέστρεψε το εργοστάσιο όπου εργάζονταν. Όμως ο Ρούι πιστεύει πως έχουν επιζήσει. Τουλάχιστον, είναι αποφασισμένος να μάθει τι ακριβώς τους συνέβη. Μα σύντομα θα βρεθεί μπροστά σε πανίσχυρες δυνάμεις — δυνάμεις που θα χρειαστεί τη βοήθεια τόσο του Μπάτμαν όσο και της Justice League για να τις υπερνικήσει. Η μάνγκακα Shiori Teshirogi (Saint Seiya: The Lost Canvas) δημιουργεί μια συναρπαστική ιστορία που συνδυάζει τα ιαπωνικά κόμιξ με μερικούς από τους διασημότερους υπερήρωες στον κόσμο.

Anime News: Go! Go! Loser Ranger! – Έρχεται δυναμικά το anime το 2024 Power Rangers anime ή κάτι άλλο από τα τυπικά;

Μπόλικα άρθρα σήμερα! Review: Παρελθόν Χωρίς Μέλλον (Μίκυ Μάους 98 Β΄ Περίοδος) από @ Monkey D. Luffy Anime News 1: Kaiju No. 8 – Έρχεται τον Απρίλιο 2024 Anime News 2: Mashle: Magic and Muscles – Divine Visionary Candidate Exam

Anime News: Solo Leveling – Νέα Promo και Trailer με το anime opening

Anime News 2 (για σήμερα): Το Dandadan αποκτά anime! Το πρώτο teaser trailer

To One Piece είναι shonen manga δημιουργός του οποίου είναι ο Eichiro Oda. Ξεκίνησε να εκδίδεται το 1997. Ο Eichiro Oda ή απλώς Oda-sensei όπως τον αποκαλούν πολοί fans επιρεάστηκε φανερά από το Dragonball του Akira Toriyama. Η σειρά One Piece λαμβάνει χώρα σε έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος την παρούσα χρονική περίοδο διανύει μια "μεγάλη εποχή πειρατών". Αυτό συμβαίνει διότι ο επονομαζόμενος "Βασιλιάς των Πειρατών", Gold Roger, συνελήφθη και εκτελέστηκε πριν μερικά χρόνια και άφησε τον αμύθητο θησαυρό του, ονόματι One Piece (εξ' ου και το όνομα της ιστορίας) στο τελευταίο νησί του μεγαλύτερου ωκεανού, στην "Μεγάλη γραμμή". Βασικός πρωταγωνιστής του One Piece είναι ο Monkey D. Luffy o οποίος έχει φάει ένα από τα λεγόμενα Devil's fruit τα οποία σου δίνουν υπεράνθρωπες δυνάμεις(συγκεκριμένα το Gomu Gomu No mi , δηλαδή το Rubber Rubber Fruit. Μαζί λοιπόν , με το πλήρωμά του, αναζητά το θησαυρό αυτό περνόντας μέσα από πολλές περιπέτειες. Στην αρχή το πλήρωμα απαρτίζεται από 5 άτομα , τον Καπετάνιο Monkey D. Luffy , τον Ξιφομάχο Roronoa Zoro( ) την Πλοηγό Nami , τον Σκοπευτή Usopp και τον Μάγειρα Sanji ( ) Zoro Nami Sanji Είναι εξαιρετικό και μέχρι στιγμής εχει 569 chapters. Για μένα (αλλά και για πολλούς άλλους είναι το κορυφαίο manga (και anime βέβαια)). Aldark Commands you to read it! [mal type=manga id=13]

«Tomahawk Angel»: Το ελληνικό manga του Mangaka Ody Ο Οδυσσέας Θεοδωράτος, ευρέως γνωστός στο διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια ως Mangaka Ody, είναι Έλληνας mangaka. Πρόκειται για τον δημιουργό του manga «Tomahawk Angel» το οποίο εκδίδεται από την Dark Horse σε συνεργασία με την TAPAS Entertainment. Έχει λάβει μέρος, σε διάφορους διαγωνισμούς manga, εκ των οποίων και του Shounen Shoujo monthly manga 2019 όπου κέρδισε με τη συμμετοχή του manga του «After Darkness» το βραβείο Monthly Shounen Prize αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια. Παρακάτω ο Οδυσσέας απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις μας σχετικά με το manga του και τον ίδιο. Τον ευχαριστούμε πολύ για τις απαντήσεις και ευελπιστούμε να βρείτε αυτή τη συνέντευξη τόσο ενδιαφέρουσα όσο την βρήκαμε εμείς. Η συνέντευξη πάρθηκε από τους @ ΚΟΜΙΞ & @ PhantomDuck Πότε και πώς σου ήρθε η ιδέα για να ξεκίνησες το Tomahawk Angel; Υπάρχει κάποιο manga που σε ενέπνευσε; Όλα άρχισαν όταν ήμουν στο λύκειο και είδα το anime του Death Note και αμέσως μετά το Tokyo Ghoul και Attack on Titan. Με εντυπωσίασαν τόσο πολύ που το έβαλα στόχο μια μέρα να έχω κι εγώ το δικό μου anime. Μετά από πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε διαγωνισμούς manga, άρχισα να δουλεύω στο πρώτο μου μεγάλο project το οποίο ονόμασα «Tomahawk Angel». Η ιδέα του Tomahawk Angel γεννήθηκε πολύ σταδιακά. Στην αρχή δεν ήταν παρά μόνο μια απλή σκηνή καταδίωξης με ένα τέρας και αργότερα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησες να δημοσιεύεις την ιστορία σου Online στο Webtoon. Τι σε ώθησε να επιλέξεις αυτήν την πλατφόρμα και γιατί πλέον έχεις μετακομίσει στο Tapas; Στην αρχή είναι αλήθεια πως ήμουν στο Webtoon. Διάλεξα αυτή τη πλατφόρμα λόγω του τεράστιου κοινού της. Αργότερα, με πρόσεξε η Tapas και μου πρόσφεραν μια καλή συμφωνία και φυσικά δέχτηκα. Να μετακομίσω στο Tapas ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ στην ζωή μου. Μέχρι και σήμερα βγάζεις ένα επεισόδιο κάθε Παρασκευή. Πώς καταφέρνεις να είσαι συνεπής κάθε εβδομάδα; Πριν αρχίσω να βγάζω επεισόδια κάθε Παρασκευή, έκανα πρακτική για χρόνια. Ήθελα να είμαι 100% σίγουρος ότι μπορούσα να αντέξω την πίεση της δουλειάς χωρίς να εξαντλήσω τον εαυτό μου. Μπορώ να πω πως το να βγάζω επεισόδιο κάθε Παρασκευή είναι πλέον μια χαλαρή δραστηριότητα για μένα. Στο Tomahawk Angel βλέπουμε μία περιπέτεια επιβίωσης με φόντο μία μεταποκαλυπτική Αθήνα. Έχεις λάβει εντυπώσεις από ξένους αναγνώστες που σχολίασαν αυτήν την ασυνήθιστη γεωγραφική επιλογή; Σίγουρα η επιλογή της Αθήνας για ένα manga είναι κάτι ασυνήθιστο. Γενικά έχω ακούσει θετικά λόγια από ξένους και κυρίως από τους συμπατριώτες μας. Το κοινό δείχνει να θέλει να εξερευνήσει αυτόν τον «καινούργιο» κόσμο της μεταποκαλυπτικής Αθήνας, εξάλλου δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Η ιστορία ξεκινάει με μία μοναχική πρωταγωνίστρια, όμως όσο προχωράει η πλοκή, πλαισιώνεται με ολοένα και περισσότερους χαρακτήρες. Να ελπίζουμε πως όσο προχωράει η ιστορία, θα εξερευνηθούν κι αυτοί περισσότερο; Φυσικά! Σκοπεύω να χτίσω όλους τους σημαντικούς χαρακτήρες, αλλά σε γενικές γραμμές η Valerie θα είναι πάντα το επίκεντρο της ιστορίας. Όσο εξελίσσεται η πλοκή, δίνονται κάποιες εξηγήσεις αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται περισσότερα ερωτηματικά. Γνωρίζεις από τώρα την πλήρη ιστορία, ή ανακαλύπτεις κι εσύ τον κόσμο όσο δημιουργείς την ιστορία; Γενικά έχω μια ιδέα για το πού θέλω να κινηθεί η ιστορία. Ωστόσο, κάθε σκηνή και διάλογος δημιουργείται on the spot. Δηλαδή δεν γνωρίζω το τι θα απεικονίσω μέχρι τη στιγμή που θα το ζωγραφίσω. Όσο για το τέλος, μέχρι πριν μερικές μέρες δεν ήξερα το end-game του Tomahawk Angel, αλλά τώρα πλέον ξέρω πώς θα μοιάζει και θα είναι κάτι που κανείς δεν θα περιμένει. Στην πρώτη σεζόν πήραμε μία πρώτη γεύση από τον κόσμο, ενώ στη δεύτερη εμβάθυνες περισσότερο στο παρελθόν της πρωταγωνίστριας και είδαμε μία μεγάλη μάχη. Τι να περιμένουμε στην τρίτη σεζόν που ξεκίνησε πριν λίγο καιρό; Ανυπομονούσα πολύ καιρό για την σεζόν 3. Οι στρατιώτες Angelwings θα εξερευνήσουν την Αθήνα και θα έρθουν αντιμέτωποι με μια πρόκληση που δεν έχουν αντιμετωπίσει ξανά. Οι δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσει η Valerie θα μεγαλώσουν και ξέρω πως θα απολαύσω πάρα πολύ την ζωγραφική αυτών των μελλοντικών επεισοδίων. Σχεδιάζεις το Tomahawk Angel στο στυλ «webtoon», δηλαδή σε μακρόστενο φορμάτ ώστε να διαβάζεται όσο «σκρολάρει» κάποιος. Αντιμετώπισες προβλήματα όταν έπρεπε να διαμορφωθεί σε μορφή έντυπου μάνγκα; Για την ακρίβεια πρώτα το ζωγραφίζω σε μορφή manga ( σε σελίδες ) και όταν έρθει η ώρα να ανεβάσω το επεισόδιο στην Tapas, παίρνω τα panels από τις σελίδες και τα κατατάσσω σε κάθετη διαμόρφωση για το webcomic. Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ενεργός στα σόσιαλ μίντια ενώ έχεις τόση δουλειά με το manga καθημερινά; Θυσιάζω την κοινωνική μου ζωή. Συνήθως, όταν ένας καλλιτέχνης θέλει να γνωστοποιήσει τη δουλειά του, συμμετέχει στα artist alley των διάφορων φεστιβάλ κόμικς όπως το AthensCon. Στην περίπτωσή σου έγινε το αντίστροφο. Πρώτα έγινες γνωστός και μετά εμφανίστηκες στο artist alley. Πώς νιώθεις για αυτό; Από εδώ και πέρα θα σε βλέπουμε σε φεστιβάλ κόμικς; Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά, έτσι μπορεί να φαίνεται. Στην πραγματικότητα προηγήθηκαν 6 χρόνια καθημερινής ασταμάτητης δουλειάς. Είμαι φυσικά πάρα πολύ χαρούμενος που παίρνω μέρος σε μια εκδήλωση όπως το AthensCon, είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουν. Ωστόσο η δουλειά συνεχίζεται και δεν αφήνω τον υπερβολικό ενθουσιασμό να με εκτροχιάσει από το πρόγραμμά μου. Πιστεύω πως η πρώτη μου εμφάνιση στο AthensCon δεν θα είναι και η τελευταία. Πώς μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τη δουλειά σου; Έχεις να πεις κάτι άλλο στους Έλληνες αναγνώστες σου; Ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξει κανείς την δουλειά μου είναι να πάρει ένα αντίτυπο από το Tomahawk Angel vol 1 το οποίο βρίσκεται τώρα στα βιβλιοπωλεία και online (Amazon , Crunchyroll store κλπ). Ο δεύτερος τόμος θα κυκλοφορήσει 26 Μαρτίου 2024! Σε όλους τους αναγνώστες μου , έχω να πω το μεγαλύτερο ευχαριστώ γιατί δεν θα βρισκόμουν εδώ χωρίς την υποστήριξή σας. Παρακαλώ συνεχίστε να εξερευνάτε τον κόσμο του Tomahawk Angel, το ταξίδι μόλις ξεκίνησε! Το αρχικό άρθρο της συνέντευξης στο KomixPress

Όντας τεράστιος φαν του One Piece, όταν έμαθα ότι θα βγει live action πραγματικά γέλασα. Όσες φορές έχει επιχειρηθεί η μεταφορά ενός anime, ειδικά σε αμερικάνικη παραγωγή, έχουμε κατά 99% τραγωδία, κλαυθμό και οδυρμό. Βλέποντας τους ψιλοάγνωστους ηθοποιούς δεν πείστηκα, αλλά το τρέιλερ κάπου με κέρδισε. Είχα μια ελπίδα ότι ίσως δούμε και κάτι καλό. Εν τέλει αυτό που είδα δεν είναι απλά καλό, αλλά από τις καλύτερες μεταφορές άνιμε που μπορώ να θυμηθώ εγώ τουλάχιστον. Οι παραγωγοί έκαναν εξαιρετική δουλειά όσον αφορά το μοίρασμα των επεισοδίων. Εκμεταλλεύτηκαν όλη τη σεζόν για τα arcs που έχουμε στο East Blue όπου γνωρίζονται και τα βασικά μέλη του καστ. Επίσης αφιερώνουν πολύ σοφά από δύο επεισόδια σε κάθε arc φέρνοντας έτσι στην οθόνη σαν κακούς τον Buggy, τον Kuro και τον Arlong που λειτουργεί σαν ο μεγάλος κακός της σεζόν. Επίσης χρησιμοποιούν τέλεια στη ροή τα flashbacks όλων των χαρακτήρων ως παιδιά και αργά και σταθερά αυτή η εξέλιξη χαρακτήρα και το δέσιμο μεταξύ τους βγαίνει στην οθόνη χάρη σε αυτές τις σκηνές. Επιπλέον είναι τρομερό πως κάποιες συναισθηματικές στιγμές του anime κυρίως όσον αφορά την πίστη και το δέσιμο των Zoro και Nami προς τον Luffy αποδόθηκαν εξαιρετικά. Αυτή η πρώτη σεζόν κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο. Να πάρει 45 επεισόδια του anime, να τα χωρέσει σε 8 μονόωρα αφηγηματικά και ταυτόχρονα να πιει μια πολύ καλή ιστορία για τη φιλία και τη συντροφικότητα. Ακόμα και οι δεύτεροι χαρακτήρες έχουν αποδοθεί τέλεια με πολύ καλές επιλογές ηθοποιών και αναφέρω κυρίως τους Garp, Buggy και Shanks που ξεχώρισαν πραγματικά. Και όλα αυτά καταφέρνοντας με έναν πολύ οργανικό τρόπο να επιλέξουν ηθοποιούς διαφορετικών φυλών χωρίς να φαίνεται κάτι επιτηδευμένο ή να αλλάζει κάτι ριζικό. Δεν ξέρω τι θα δούμε στη δεύτερη σεζόν, έγινε ένα teaser για τον Smoker, αλλά μετά πιστεύω είναι δύσκολο να χωρέσουν όλο το Arabasta Saga. Τους έχω όμως εμπιστοσύνη πλέον.

Αφιέρωμα: Περίεργοι και μοναδικοί φωτεινοί σηματοδότες πεζών ανά τον κόσμο Από τους Αντιρίξ & Συμφωνίξ, σε βίκινγκ, anime και ανατολικογερμανικά ανθρωπάκια Από τον Κώστα Γκαζή4/1/2024 Πρόσφατα, για να τιμήσει η Βαρκελώνη τον τοπικό δημιουργό κόμικς Francisco Ibanez, υπεύθυνο για τους χαρακτήρες Mortadelo & Filemon, γνωστούς σε εμάς ως Αντιρίξ & Συμφωνίξ, παρουσίασε τέσσερις μοναδικούς φωτεινούς σηματοδότες για πεζούς, με τις φιγούρες των δυο ηρώων, δίνοντας ιδιαίτερο αέρα στην ισπανική πόλη, κάτι που έχουμε δει κατά καιρούς να γίνεται ανά τον κόσμο με πρωτότυπα αποτελέσματα. Οι μυθικοί κωμικοί χαρακτήρες Mortadelo και Filemón -Αντιρίξ και Συμφωνίξ "ελέγχουν" ήδη την κυκλοφορία σε τέσσερα φανάρια στη Βαρκελώνη, με το πρώτο από αυτά να βρίσκεται στη συμβολή των οδών Treball και Concili de Trento, στη συνοικία Sant Martí, όπου έζησε ο κομίστας Ibáñez. Το συγκεκριμένο κόμικς είναι από τα δημοφιλέστερα ισπανικά κόμικς της ιστορίας, με πωλήσεις που έχουν ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια αντίτυπα. Στα ελληνικά, η μετάφραση σε Αντιρίξ και Συμφωνίξ έγινε για να “κλέψουν” λίγη από τη δόξα του Αστερίξ, ενώ αρχικά το κόμικ εμφανίστηκε στο περιοδικό Βαβούρα, πριν εκδοθεί αυτόνομα από τις εκδόσεις Όσκαρ Πρες (1987) και Εκδόσεις Παπαχρυσάνθου (1989-1990). Τα φανάρια στη Βαρκελώνη παρουσίασε ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης, Jaume Collboni, με την οικογένεια του σχεδιαστή να έχει δώσει το πράσινο φως. Μια καλαίσθητη και έξυπνη κίνηση, που μας δίνει ελπίδες να δούμε και εμείς κάποια στιγμή φανάρια φόρο-τιμή στα “μπαντιλίκια”! Πηγή: https://www.motomag.gr/news/epikairotita/afieroma-periergoi-kai-monadikoi-foteinoi-simatodotes-pezon-ana-ton-kosmo

Anime News: Solo Leveling – Σχολιασμός του τελικού trailer

Τεντόγλου: Βγαλμένη από το αγαπημένο του anime η χειρονομία που έκανε στην παρουσίαση Μία κίνηση βγαλμένη από το anime "One Piece" χρησιμοποίησε ο Μίλτος Τεντόγλου στη διάρκεια της παρουσίασης του τελικού του μήκους στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης. Ο Μίλτος Τεντόγλου χρησιμοποίησε τη χειρονομία από το αγαπημένο του anime, το "One Piece" κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των αθλητών που συμμετέχουν στον τελικό του μήκους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, που διεξάγεται στη Βουδαπέστη. Ο Λούφε κάνοντας την κίνηση την οποία μιμήθηκε ο Μίλτος Τεντόγλου Και το σχετικό link...

Anime News 2: Rurouni Kenshin – Η δεύτερη σεζόν «Kyoto Disturbance» το 2024

Anime News: Digimon Adventure 02: The Beginning – Μεταγλωττισμένο Trailer Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Σάρλο για τον σχολιασμό όσο αφορά την ταινία και την όλη του εμπειρία

Μία κλασσική τριλογία anime με super robots (πελώωωωωρια με πολλά ωμέγα mechs) ήταν αυτή του Tadao Nagahama, η οποία ονομάζεται και Robot Romance Trilogy. Αποτελείται από τις εξής τρεις σειρές (με χρονολογική σειρά): Chou Denji Robo Combattler V, Chou Denji Machine Voltes V και Toushou Daimos. Chou Denji Robo Combattler V (1976-1977) Η σειρά που τα ξεκίνησε όλα! Πριν χιλιάδες χρόνια, οι κάτοικοι του πλανήτη Campbell αποφάσισαν να αφήσουν τον πλανήτη τους και να αναζητήσουν νέους κόσμους για να τους εποικίσουν. Μία από αυτές τις ομάδες, η οποία είχε ως επικεφαλή την επιστημόνισσα Oreana, ήρθε στη Γη, αλλά έπεσε σε ένα είδους λήθαργο, και παρέμειναν παρατηρητές του ανθρωπίνου γένους. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η ομάδα της Oreana ξυπνάει και βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο της κατάκτησης της Γης. Η μόνη αποτελεσματική άμυνα ενάντια στα γιγάντια βιομηχανικά τέρατα των Campbellians είναι ένα σούπερ ηλεκτρομαγνητικό ρομπότ, ονόματι Combattler V, που απαρτίζεται από 5 οχήματα με ισάριθμους ικανούς πιλότους. Άλλο βέβαια που πρόκειται για αλλόκοτους χαρακτήρες... Πρόκειται για τους Hyouma Aoi, μηχανόβιος και τρελαμένος με την ταχύτητα, Juzo Naniwa, ένας πρωταθλητής στην σκοποβολή, Daisaku Nishikawa, ένας μεγαλόσωμος δάσκαλος του τζούντο που του αρέσει να... σχεδιάζει, Chizuru Nanbara, η εγγονή του δημιουργού του Combattler, Δόκτωρος Nanbara και Kosuke Kita, ένα παιδί φαινόμενο με απίστευτη ευφυία και εφευρέτης. Η σειρά είχε συνολικά 54 επεισόδια και δεν έχει προβληθεί στην Ελλάδα. Chou Denji Machine Voltes V - Vultus 5 (1977-1978) Το δεύτερο μέρος της τριλογίας θα ξυπνάει σε πολλούς αναμνήσεις, μιας και παίχτηκε ΚΑΙ στην Ελλάδα, με το... περίφημο Βρισκόμαστε στη Γη, στο μέλλον, και κακοί εξωγήινοι με κέρατα, από τον πλανήτη Boazan, αποφάσισαν να προσθέσουν τον πλανήτη μας στην αυτοκρατορία τους. Οι Boazanians είναι μια περίεργη ράτσα, με μεσαιωνική κουλτούρα αλλά απίστευτα επιστημονικά επιτεύγματα. Όμως όσοι Boazanians δεν έχουν κέρατα θεωρούνται σκλάβοι και κατακάθια. Λοιπόν, κάποια στιγμή γεννήθηκε ένας γιος αριστοκράτη χωρίς κέρατα και τον προμηθεύουν με ψεύτικα για ευνόητους λόγους. Όταν μεγάλωσε, έγινε ο κορυφαίος επιστήμονας των Boazanians, και άμεσος υποψήφιος για τον θρόνο του Boazan. Όμως ο ύπουλος Zambojil έμαθε την αλήθεια για τα κέρατα και η ιδιοφυία έγινε αμέσως σκλάβος ενώ ο Zambojil στέφθηκε αυτοκράτορας. Με όπλο την ιδιοφυία του, ο έκπτωτος ξεκίνησε μια μεγάλη επανάσταση των σκλάβων με τον ίδιο επικεφαλή και κατόθωσε να διαφύγει στη Γη. Ξέροντας ότι ο Zambojil θα θελήσουν να σκλαβώσουν την Γη, συνεργάζεται με τις αμυντικές δυνάμεις της Γης για να φτιάξει το υπέρτατο όπλο: το πελώριο ρομπότ Βόλτους 5 (Chodenji Machine Voltes Five)! Με το όνομα Go Kentaro, η Boazanian ιδιοφυία θα παντρευτεί μια Γήινη, κάνοντας 3 παιδιά, τους Kenichi, Daihhiro και Hiyoshi. Τα τρία παιδιά του, μαζί με την κόρη του Στρατηγού Oka, Megumi, και τον πρώην σταρ του ροντέο Mine Ippei θα πιλοτάρουν τα επιμέρους οχήματα του Βόλτους 5. Στην ουσία, το Vultus 5 είναι μία απομίμηση, ή ένα upgrade αν θέλετε, του Combattler V, σχεδόν σε όλους τους τομείς... Είχε κυκλοφορήσει και σε βιντεοκασέτες, ενώ μπορείτε να βρείτε ριπαρισμένη την πρώτη από αυτές ως Voltus 5 Part 1.avi Η σειρά στο σύνολό της, είχε 40 επεισόδια. Toushou Daimos (1978-1979) Και ερχόμαστε στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας. Μετά την καταστροφή του πλανήτη τους, οι επιζώντες του πλανήτη Barm πηγαίνουνε στην Γη με σκοπό να αγοράσουν ένα μέρος για να μείνουν (!). Όμως κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο αρχηγός τους, Leon, δολοφονείται από τον δεύτερο στην ιεραρχία Olban, και η αντιπροσωπεία των Γήινων κατηγορείται για τον φόνο! Στο χάος που ακολουθεί, ο Δόκτωρ Isamu Ry?zaki πυροβολείται και μένει στον τόπο. Μετά από αυτά τα καταστροφικά γεγονότα, οι Barmians ξεκινούν μια εκστρατεία τρόμου ενάντια στην Γη, με επικεφαλή τον γιο του Leon, Ναύαρχο Richter, ο οποίος εξαπολύει στρατιές από "Mecha Soldiers" για να καταστρέψει όλες τις άμυνες της Γης. Το μοναδικό πράμα που μπορεί να αποτρέψει την εξόντωση της ανθρωπότητας είναι (μαντέψτε) ένα σούπερ ρομπότ που μεταμορφώνεται και ξέρει καράτε, ονόματι Daimos, με πιλότο τον Kazuya Ryuzaki. Όμως στην πορεία θα ερωτευθεί την μυστηριώδη Erika, η οποία θα αποδειχθεί ως είναι η αδερφή του Richter! Το ζευγάρι θα μάθει ότι δεν είναι όλοι οι "δικοί τους άνθρωποι κακοί αλλά ούτε και όλοι καλοί... Ίσως είχαν προβληθεί κανά-δυο επεισοδιάκια στο Τζούνιορ'ς TV, αλλά μέχρι εκεί. Η σειρά είχε συνολικά 44 επεισόδια, ενώ αργότερα το 1979 βγήκε και ταινία η οποία στην ουσία ήταν τα αρχικά επεισόδια της σειράς ενωμένα. Αναλυτική παρουσίαση δια χειρός Phantom Duck για μία άλλη σημαντική τριλογία εκείνης της περιόδου, τη δουλειά του θρύλου Go Nagai (Mazinger Z, Getter Robo, Grendizer) θα βρείτε εεεεεδώ! Πηγές: Combattler in Wikipedia Voltes in Wikipedia Daimos in Wikipedia AniDB.net BuddyParaiso's photostream [mal type=anime id=1068]