Aldark

Κι αν με ξένισε αρχικά η μεταφορά επί μονίμου βάσεως σε εξωτερικό χώρο και δη στην Τεχνόπολη, it...makes sense! Όντως στην Κλαυθμώνος δε χωράγαμε πραγματικά και ίσως δε χωράγαμε και στην Ελληνοαμερική Ένωση φορές φορές. Δυστυχώς θα είναι ένα event που λογικά θα χάσω προσωπικά λόγω...ανειλλημένων στρατιωτικών υποχρεώσεων, έχω απορία πως θα είναι στο χώρο αυτό σίγουρα, αλλά σίγουρα θα υπάρχει "άνεση".

Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά, το πρότζεκτ της καραντίνας με τούτα και με εκείνα δεν ολοκληρώθηκε. Δε θέλω να περιαυτολογώ όμως με αυτά, είμαστε εδώ για το Βίο και την Πολιτεία, αλλά καθώς το ορίτζιναλ θέμα για τα βίντεο αυτά μεταφέρθηκε σε αυτό το θέμα τότε, συνεχίζω και σας ευχαριστώ για τη "φιλοξενία", σαν γραπτές εκθέσεις είναι εξάλλου, όπως τις αποτυπώνω ον δε σποτ στην κάμερα αντί να τις...πληκτρολογώ! Με χαρά λοιπόν ξανάπιασα τον τόμο και περιηγήθηκα στην Αυστραλιανή ήπειρο και το όνειρο! Ίσως το Ζ' Επεισόδιο να μην είναι παρά μία σκέψη, ένα φαντασιακό παιχνίδι του μυαλού, μία αλληγορία αν το θέλετε! Σε κάθε περίπτωση ο θείος Ντον δεν παίρνει την εύκολη οδό εδώ, δεν πάει να μας δείξει καουμποϊλίκια με τους Ντάλτον (θα το κάνει, αλλά μετά και εκτός του σκληροπυρηνικού έργου του, σαν...περιφερειακό) αλλά πάει στην άλλη άκρη του κόσμου για να μας ξεναγήσει σε αρχέγονες ιστορίες και άλλες κουλτούρες, με άλλη πανίδα και τελικά στη στιγμή της μεγάλης απόφασης! Το επόμενο κεφάλαιο είναι η κορυφή του όρους για το νεαρό Σκρουτζ. Στα 30 του πλέον θα κατορθώσει αυτό για το οποίο δουλεύει από μικρό παπάκι.

Χάρηκα πάρα πολύ που σας άρεσε τούτη η ιστορία! Δυστυχώς εγώ δεν είχα την ίδια εμπειρία, ίσως περίμενα κάτι περισσότερο θυμούμενος εκείνα τα τευχάκια του 2006 και 2008 με Μουντιάλ και Γιούρο, αλλά κι εγώ δεν είμαι 10 και 12 χρονών και ο Βασιλιάς των Γκολπόστ είναι μία εντελώς άλλη εμπειρία. Το Σλαμ Ντακ όταν το είχα διαβάσει με είχε συνεπάρει, αυτό όχι και τόσο καλώς ή κακώς αλλά πράγματι έχει πάρα πολλά μηνύματα, έχει όντως πιο ενήλικο μοτίβο σαν σκέψη αλλά και ροή, είναι πιο αργό, αφήνει τις σκέψεις να καθήσουν. Ίσως γι'αυτό και δεν με τρέλανε, αλλά σίγουρα το διάβασα απνευστί και μου άφησε κάτι. Τέλειωσε λίγο απότομα θα έλεγα και επίσης πράγματι ο Σκρουτζ σε κάτι τέτοιες ιστορίες είναι απαράδεκτος. Μάλλον ο villain της υπόθεσης. Πιο πολύ χρησιμοποιείται βέβαια σαν κινητήριος μοχλός για την πλοκή αλλά και για προσωποποίηση του μεγαλοκαρχαρία της βιομηχανίας του θεάματος. Μου άρεσαν αυτά τα σχόλια για τα ριάλιτυ. Δίνει όντως αρκετά μηνύματα για τη σύγχρονη κοινωνία, το συναγωνισμό, τον αθλητισμό, τη διαχείριση της επιτυχίας, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία.

απολαυστικότατο και με άπλετο χιούμορ που σε σημεία γίνεται μπλακ! Ο Περικλής Κουλιφέτης έχει πολλά να προσφέρει και το έργο του αυτό σε μία πολύ καλά επιμελημένη έκδοση (παρά το μικροσκοπικό μέγεθος) το αποδεικνύει. Ταυτίστηκα σε πολλά σημεία με όσα διαβάζουμε στους Έγκλειστους και απαλύνει ο πόνος της κατάστασης που ζήσαμε τόσο μέσα από τις ατάκες του Αγαθοκλή που ζει μόνιμα σε κλουβί και έχει τα δίκια του, αλλά και μέσα απ'την ανθρώπινη ματιά του Στάθη

Πάντα ήθελα να πάω στο Μαγικό Κόσμο αφού είχα και μία επικοινωνία μέσω FB όπου μου έστειλαν κάποια τευχάκια ΚΟΜΙΞ εν μέσω καραντίνας ή λίγο πριν και επιτέλους σε μία απ'τις επισκέψεις μου Θεσσαλονίκη επισκέφτηκα το μαγαζί και τσίμπησα και τρίγωνο Ελλενίδης από τον παραλιακό δρόμο κάτω απ'την Όλγας. Όχι μία αλλά 2 φορές φέτος! Κι έτσι γνώρισα και τον κ. Τριαντάφυλλο και την οικογένεια. Αυτό που θέλω να πω εδώ, πέραν του ό,τι κάναμε ωραίες σύντομες κουβέντες και διάνθησα τη συλλογή μου (δυστυχώς τη δεύτερη φορά που πήγα δεν τα είχα υπολογίσει καλά και ήταν το COMIC CON παράλληλα οπότε κι είχαν φύγει για το συνεδριακό κέντρο τα "καλά" . Δεν έβγαινε με το συμπιεσμένο πρόγραμμα της εκδρομής να πάω και εκεί και να τριγυρίσω, αλλά nevermind), είναι πως για να είναι βιώσιμη η επιχείρηση είναι ένα υπερ-μίνιμάρκετ που έχει πραγματοποιήσει και το όνειρο να πωλεί κόμικς στο δικό τους χώρο δίχως να κλέβουν την παράσταση εκ πρώτης και να αφαιρούν από τη χρηστικότητα του για το ευρύ κοινό ενώ ταυτόχρονα άπαξ και φτάσεις στη γωνία τους τότε σου τραβάνε όλο το βλέμμα και είναι σαν να ταξιδεύεις αλλού. Το βρίσκω φανταστικό και καμαρώνω τη δουλειά και το μεράκι. Πολλά μπράβο. Και μιας και είμαι εδώ και αναπολώ από τις Αθήνες το Μαγικό Κόσμο, μέχρι να επιστρέψω πάνω, πρέπει να ρίξω ένα μήνυμα μπας και σταλεί τίποτα καλό!

απίστευτο, γύρισα στο θέμα μετά από καιρό όπου μόλις στα τελευταία ποστς σχολιάζαμε το Μικρό Μοναστηράκι και βλέπω πως έκλεισε. Με στενοχώρησε γιατί πέραν των δικών μας κόμικς, είχε πολλά άλλα πράγματα. Κρίμα να κλείνει ένα μαγαζί και αναρωτιέμαι που να αρμενίζουν τα τεύχη που είχε. Τι επιλογές υπάρχουν γενικότερα στην Αττική πια, σχεδόν εν έτει 2023 για παλαιά κόμικς πέραν των γνωστών αγνώστων στο κέντρο; Η Ασκληπιού 17 μονοπωλεί τη φάση ή υπάρχουν και άλλα κρυμμένα διαμάντια που εγώ αγνοώ;

Ξεκίνησα μες στην καραντίνα του 21 (τη μεγάλη την καλή ) να αγοράζω το περιοδικό και ενώ ποτέ μου δεν ήμουν τακτικός αναγνώστης ούτε του παλιού Τερζοπουλιακού και ιστορικού Μίκυ Μάους (ως παιδί και έφηβος τότε συνήθιζα να ανήκω στη 2η κατηγορία του εν λόγω πολλ). Ο λόγος που ξαφνικά μπήκα στο χωρό με την τωρινή έκδοση είναι πως ήθελα να είμαι up-to-date με το τι παίζει γιατί έχουν έλθει διάφορα καινοτόμα προτζεκτάκια (όπως ο Young Donald ή η Ιστορία και Δόξα ή και κάτι άλλα που χουν βγει από την παγκόσμια εκδοτική με ιταλική τεχνοτροπία κτλ) αλλά και να τσεκάρω τι βγαίνει στο τοπολίνο. Κι έτσι μιας και άρχισα να μαζεύω και τα παλιά Μικυ Μάους ξαφνικά όπου βρω, αποφάσισα να τα μαζεύω όλα και τα παλιά και τα νέα κι όπου βγει. Είναι ωραίο που κάθε βδομάδα προμηθεύομαι το νέο τεύχος, δεν το χα κάνει ποτέ στη ζωή μου, ήμουν των μηνιαίων άνθρωπος, οπότε it's a date και έχει πλάκα σαν σπορ. Και στηρίζω την πιο τακτική και σοβαρή (με κάθε της ατέλεια...που είναι αρκετές) έκδοση ελληνικών Ντίσνεύ στην Ελλάδα. Ωστόσο ο χώρος έχει αρχίσει να τελειώνει και δυσκολεύομαι αρκετά στο να διαβάζω τα τεύχη κι έτσι μετά και το πέρας των καραντινών που είπαμε στην αρχή, σταμάτησα να διαβάζω κι απλά τα συλλέγω. Αλλά όπως λέω πάντα, καλύτερα να έχεις τους θησαυρούς και ας τους διαβάσεις σε 10 χρόνια, παρά να μην τους έχεις καν...

εντυπωσιάστηκα απ'το τομάκι! Δεν είμαι φαν της ιστορίας και δόξας, μάλλον λόγω της μύησης μου στον κόσμο αυτό κατευθείαν απ'το Ρόσα και έτσι έχω αλλεργία σε ότι ξεφεύγει απ'το δόγμα, αλλά μιλάμε για μάστερφουλ ιστορία απ'τον Ιταλό Μπαρκς (ας μου επιτραπεί) κι εδώ έγινε πολύ καλή δουλειά και στο χρώμα και στα αφιερώματα που έχουμε μάλιστα και τις αναφορές στις ελληνικές εκδόσεις. Κάποιοι δουλεύουν κι απλά σε κάνει να πεινάς και για έξτρα τόμους...Μόνο 4 και αυτοί σπασμένοι στα 2 (!) είναι αποκαρδιωτικοί.

Κυκλοφόρησε τώρα στα κοντά και το δεύτερο μέρος, όμως δεν έχω μπορέσει ακόμα να το διαβάσω. Θα ρίξω και μια επανάληψη στο πρώτο για να έχω πιο φρέσκια τη σύνδεση. Δηλώνω φαν της Δήμητρας εδώ και μια δεκαετία (και κάτι παραπάνω πλέον) αφού μας είχε δώσει από νωρίς μία γερή πρώτη εικόνα του ταλέντου της. Το σχέδιο σκίζει φυσικά όπως και το σέττινγκ. Ξεχωρίζουν τα χρώματα για την απαλότητά τους θα έλεγα. Μπερδεύτηκα επίσης λίγο σεναριακά είναι η αλήθεια, ωστόσο ανέμενα με ανυπομονησία το σήκουελ και χήαρ ιτ ιζ. Εξαιρετική η πρωταγωνίστρια και ο δυναμισμός της.

Με μεγάλη χαρά επιστρέψαμε στο θεσμό που ακούει στο όνομα Comicdom CON και όπως πάντοτε το ταξίδι παραμένει μία καθαρά καθαρκτική και βαθιά προσωπική εμπειρία, μία περιπλάνηση που κρατώ στην ψυχή και στο ντουλάπι των αναμνήσεων, όπως ακριβώς και την επανασύνδεση με παλιούς γνώριμους ύστερα από τη στρεσσογόνα κατάσταση της αποστασιοποίησης και έπειτα την πρώτη επαφή με κάποιους άλλους και μη εξαιρετέους (όπως με τον πολυτάλαντο Περικλή Κουλιφέτη και τον Mr. Phat Comicz Βαγγέλη Χατζηδάκη). Δεν μπόρεσα βέβαια να πετύχω τον εκπληκτικό Meliss για να υπογράψει το δικό του Omnibus του ΤΕΖΑ το οποίο μου είχε προαναγγείλει σαφώς πριν λίγους μήνες , αλλά κάπου θα ανταμώσουμε στο προσεχές μέλλον. Ωστόσο ανταλλάξαμε δύο κουβέντες με τους legends Ακίνδυνο Γκίκα και Αργύρη Παυλίδη και αυτό είναι άλλο ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Κάπου εκεί αντίκρυσα και το νέο Αστερίξ που δεν είχα πάρει χαμπάρι πως βγήκε κιόλας στα Ελληνικά, οπότε έσπευσα να το προμηθευτώ. Ο κόσμος ήταν πολύς ακόμα και την Κυριακή που κάναμε λασπόλουτρο και αγκάλιασε ένα ακόμα Con (πιο απελευθερωμένα από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο). Είναι πάντοτε τιμή να βρίσκομαι κάπου εκεί, στο πλήθος. Άντε και εις τα επόμενα!

Έχει σβήσει το μεγάλο μου χάυπ για ότι φέρει τον υπότιτλο MCU δυστυχώς εδώ και ένα χρόνο...Σαν να τέλειωσε ένα πολύ όμορφο κεφάλαιο της ζωής μου με το Endgame. Απόλαυσα το Λόκι λόγω Χίντλεστον και ως εκεί. Κουράστηκα; Ή κουράστηκαν; Ή κούρασαν; Δεν ξέρω. Δεν πειράζει. Το Spiderman είχε όλη μου την προσοχή και προσμονή, αλλά ειδικά μετά από πολύ σκέψη νιώθω μία μικρή απογοήτευση. Το Ragnarok το αγάπησα πιο πολύ από κάθε ταινία, οπότε ανυπομονούσα για αυτό από όταν το ανακοίνωσαν αλλά δεν τρελάθηκα με το τρέηλερ. Ωστόσο με τον Bale μέσα και με πιο σλόου ρυθμούς, ένα ταξίδι εσωτερικής γαλήνης και ανακάλυψης του Θωρ του Χέμσγουορθ, είμαι ικανοποιημένος. Το τρέηλερ όμως μου θύμισε πως το ταξίδι του μέλιτος και η εφηβική/μεταεφηβική μου μαρβελοταινιομανία έχει περάσει ανεπιστρεπτί και απλά είμαστε σε ένα παρατεταμένο ανκόρ... Εύχομαι να με εκπλήξει θετικά η ταινία ως μεμονωμένο έργο (και βλέπουμε). Πάντως τον Χρήστο τον Χεμσγούρθιο χαίρομαι να τον βλέπω να παίζει το ρόλο. Τη Ναταλία την Πόρτοπουλου αντίθετα όχι και τόσο (δεν ξέρω γιατί εξελληνίζω τα ονόματα, it's just fun).

φίλε μου, έψαχνα τον τελευταίο καιρό να βρω που υπάρχει η ιστορία με τον Τρωικό Πόλεμο και ω θαύμα, ξαφνικά εμφανίζεται εδώ μία αναφορά σε αυτή, σε ευχαριστώ. Επί του τεύχους 397 τώρα, οι Γέφυρες του Κουάκμπεργκ ήταν μία φανταστική ιστορία που κλέβει την παράσταση σε μεγάλο βαθμό από το τεύχος και πραγματικά ανεβάζουν κατακόρυφα την ποιότητα του τεύχους και ίσως και της έκδοσης. Ο Χιονάνθρωπος και το χαμένο κόμιξ μαζί με τον Παντάξιο προσθέτουν μία ανάλαφρη νότα, ενώ τώρα η κεντρική ιστορία, είναι λίγο παράξενη. Απ'τη μία έχει ενδιαφέρον το κόνσεπτ με τον Σκρουτζ που παγιδεύτηκε στο ίδιο του το θησαυροφυλάκιο το οποίο έπεσε στα έγκατα της γης αφήνοντας τη Λιμνούπολη κενή, απ'την άλλη είναι πολύ επαναλαμβανόμενη θα έλεγα και η ίδια αλλά και θυμίζει πολύ έντονα πράγματα που έχει πει ο Ρόσα αλλά και ο Μπαρκς και τα έχουμε δει. Δε χωράει και πολύ πλοτ τουιστ όταν ξέρεις πως στο τέλος θα επανέλθει στη θέση του και Μουργόλυκοι, Μάτζικα θα ηττηθούν για ν-οστή φορά. Παρόλαυτα το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός και μπορώ να απολαύσω μία τέτοια ιστορία σε συνέχειες πάντοτε. Τη σκηνή την κλέβει ο Κύρος γενικά, πολύ δυνατός. Ντόναλντ και Φέθρυ καταντάνε κουραστικοί σε ένα σημείο, απλά τρέχουν γύρω γύρω. Θα τοποθετηθώ μόλις διαβάσω και το 4ο μέρος στο αντίστοιχο θέμα, αλλά ήθελα μέρες να γράψω κάτι πάνω στην ιστορία σα σύνολο. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα είναι το κόνσεπτ, τι γνώμη έχει ο λαός της Λιμνούπολης για τον πλουτοκράτορα ηγέτη του και δη για το σύμβολο της πόλης....

Συνάντησα τον Meliss τον περασμένο Σεπτέμβριο και γνώρισα το Τέζα (αν δεν το γνώριζα ήδη από κάπου κάπως κάποτε) και με πληροφόρησε ό,τι σύντομα θα βγουν τα άπαντα, μιας και ήθελα να πάρω απ'την αρχή το πράγμα, αλλά δεν μπορούσα γιατί το πρώτο είχε εξαντληθεί. Με χαρά λοιπόν αναμένω να το αποκτήσω, γιατί μου φάνηκε πολύ ευφάνταστο ως σύλληψη και πραγματικά γελούσες πχ με το Τέζα Λοβ το οποίο και διάβασα προσφάτως.

Πολύ ενδιαφέρον, αν όντως το κατόρθωσε. Θα σταθώ στην αίσθηση της πληρότητας έναντι της απόλαυσης, η οποία μπορεί να μας πιάνει όλους όσους έχουμε αποφασίσει να ασχοληθούμε με τη συλλογή και συχνά είναι πάνω απ'τις δυνάμεις μας. Και αυτό το κουέστ που επιδίωξε ο κύριος Wolk είναι απίστευτο οπότε και αμέσως το βιβλίο αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον, ευχαριστούμε για την κοινοποίηση του άρθρου λοιπόν Νικόλα

Καλή χρονιά και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου! Έχω πολλά να πω συνήθως για τις ιστορίες, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω πάντοτε να τις διαβάσω on time γι'αυτό και συγκεντρώνω ό,τι με κεντρίζει για να σχολιάσω σε επόμενο χρόνο χαχα. Το να βλέπουμε το σύμπαν του Ρόζα/Ρόσα να είναι επιτέλους κάνον είναι ένα παιδικό όνειρο γενικά που στα πρώτα χρόνια που μελετούσα τις ιστορίες Disney (πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 2000) δεν το συναντούσαμε...και μάλιστα οι Ιταλοί συνήθως ακολουθούσαν την ιστορία του Ρότα όπου ο Ντόναλντ πέφτει από ένα αυγό και υιοθετείται από τα αδέλφια Σκρουτζ και Ελβίρα οι οποίοι συστήνονται μόνιμα ως...θείοι. Οι πιο πρόσφατες ιστορίες που βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα έχουν υιοθετήσει λοιπόν -επιτέλους- το μύθο του Ρόσα διακρίνω, ο οποίος είναι αναπτυγμένος, βραβευμένος και στρωτός και δεν φοβάται να πει πως οι ηρωές του άμα λάχει συνάπτουν ερωτικές σχέσεις και κάνουν παιδιά σαν αληθινά έμφυλα όντα που είναι και δεν φέρνει τα παιδιά...ο πελαργός και όλοι είναι ορφανοί με αμέτρητους ανύπαντρους θείους!