JohnnyMZ

Η Ξαντούμ στους X-Men;

Πολλοί από εδώ μέσα γνωρίσαμε τον Claudio Sciarrone πέρυσι το Δεκέμβριο, όταν επισκέφτηκε την Αθήνα σαν Disney comics special guest του AthensCon 2017. Γνωστός για τις ιστορίες του με τους χαρακτήρες του Disney και ιδιαίτερα για τη συμμετοχή του στη σειρά PK και το φουτουριστικό του στυλ, ο Claudio μας συστήνεται εκ νέου μέσω της τελευταίας του δουλειάς, Sirena. Αν δεν απατώμαι, πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του καλλιτέχνη στο "ρεαλιστικό" κόμικ, και από τις πρώτες εικόνες φαίνεται πως το 'χει! Από την άλλη, ο σεναριογράφος Giorgio B. Borgazzi είναι Ιταλός σκηνοθέτης και συγγραφές κινηματογραφικών ταινιών (σύντομων και μεγάλης διάρκειας). Στο σύντομο βιογραφικό του στη σελίδα της καμπάνιας αναφέρεται πως οι δουλειές του έχουν βραβευθεί σε πολλά σχετικά φεστιβάλ. Εδώ η ιντερνετική σελίδα του, με πληροφορίες για την εργογραφία του: http://www.borgazzi.com/BORGAZZI.html Συμμετοχή στο σενάριο έχει η επίσης κινηματογραφική συγγραφέας, Simona Fiori. Παραθέτω την ιστορία στα αγγλικά, όπως την περιγράφουν οι συντελεστές της: Μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον και το έχω ήδη στηρίξει. Θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα στα ιταλικά και τα αγγλικά, αν έχω καταλάβει σωστά. Αν και ο στόχος των 30.000€ μου φαίνεται υπερφιλόδοξος, ελπίζω να φτάσουν σε ικανό σημείο για να πραγματοποιηθεί το έργο και να μη μείνει ανολοκλήρωτο. Μένουν 23 μέρες για την ολοκλήρωση του fundraising. Το link στο indiegogo: https://www.indiegogo.com/projects/sirena-graphic-novel-first-edition#/

Τι να πει κανείς. Πραγματικά, κάθε χρονιά είναι και καλύτερη...! Το convention έχει βρει το ρυθμό του και πολλά πράγματα πλέον βγαίνουν χωρίς άγχος και πίεση, θες λόγω εμπειρίας, θες λόγω δημιουργίας αυτοματισμών, θες λόγω τύχης...; Πάντως ειλικρινά φέτος -άσχετα από την όποια κούραση- αισθανόμουν, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, σημαντικά μικρότερα επίπεδα άγχους και αμηχανίας. Η φετινή καλεσμένη μας από την Disney ήταν η Roberta Migheli. Μία εξαιρετική γυναίκα, η οποία δέχτηκε τα περισσότερα θετικά σχόλια, τόσο από τους επισκέπτες (οι οποίοι αν τη βλέπανε κουρασμένη της ζητούσαν "τον πιο εύκολο χαρακτήρα που μπορεί να σχεδιάσει" και διαρκώς επισήμαιναν "πόσο καλή είναι που σχεδιάζει δωρεάν για τόσες ώρες ασταμάτητα"), όσο και από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Ο Mark Waid ήρθε στο τραπέζι της το Σάββατο και τη συνεχάρη για τη δουλειά της, το ταλέντο της και την εργατικότητά της, οι υπόλοιποι συνάδελφοί της δημιούργησαν ένα πηγαδάκι στο ξενοδοχείο και περνούσαν τη δουλειά (πρωτότυπα σκίτσα, προσχέδια ιστοριών, τελειωμένα εξώφυλλα με μελάνι) της από χέρι σε χέρι, συγχαίροντάς τη για την τεχνική της, ενώ μάλιστα της έγιναν προτάσεις για αγορά original art, κάτι που δεν έχει ξανακάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά χαίρομαι πολύ, γιατί σταδιακά το AthensCon καθίσταται με εμφατικό τρόπο μέρος συνάντησης, ζύμωσης και δημιουργίας ευκαιριών όχι μόνο για τους Έλληνες σχεδιαστές ή εκδότες, αλλά και για τους διεθνείς καλεσμένους. Στα λοιπά, ήταν πολύ ευχάριστη η συναναστροφή με το "ιταλικό γκρουπ". Εκτός από την Roberta, φέτος είχαμε τη Maria Laura Sanapo και τον Marco Santucci, ζευγάρι καλλιτεχνών, οι οποίοι ταίριαξαν και οι τρεις μεταξύ τους και κάνανε καλή παρέα όσο ήταν εδώ (μόνιμο άγχος δεδομένου ότι, λόγω γλώσσας, ο Ιταλός καλλιτέχνης μπορεί να είναι λίγο "εκτός" στο hanging-out μεταξύ των καλεσμένων). Πολύ συμπαθείς ήταν ο Tom Lyle και ο Howard Mackie, με τους οποίους όμως δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες, ο Clive Russel ήταν ένας απίστευτα γλυκός και ευγενικός άνθρωπος και ο James O' Barr, αν και ψαρωτικός αρχικά, είχε απίστευτο χαβαλέ. Αποκάλυψη αποτέλεσε ο guest της Jemma Press, ο Φιλανδός JP Ahonen! Ο τύπος ήταν εξαιρετικά συμπαθής και είχε πολύ ενδιαφέρον και χαβαλέ, ενώ το κόμικ του Belzebubs είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που διάβασα τελευταία. Κάναμε μία συνέντευξη στο τέλος του διημέρου, την οποία μπορείτε να βρείτε από χθες στο καρέ-καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών αυτού του Σαββατοκύριακου. (δυστυχώς εκ παραδρομής δε δημοσιεύτηκε το όνομά μου - από βδομάδα θα υπάρξει διόρθωση ) Κατά τ' άλλα, φέτος ήταν και τα 90 χρόνια Μίκυ Μάους, ένα event που εορτάστηκε όπως έπρεπε: με μία διάλεξη του μεγαλύτερου φανατικού ντισνεϋκού στο ποίμνιό του. Ο @PhantomDuck έδωσε ρεσιτάλ για ακόμα μια φορά με τις γνώσεις του και παρουσίασε με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του ποντικού στα παγκόσμια και τα ελληνικά δρώμενα, συνοπτικά αλλά χωρίς να παραλείπει πολλά από τη μία, αποφεύγοντας να κουράζει από την άλλη. Ήμουν κι εγώ εκεί να "συντονίζω", αν και τελικά πήρα άλλο ρόλο: με έβαλε να δείχνω και να ξεφυλλίζω τις ελληνικές εκδόσεις του Μίκυ Μάους που είχε απλώσει σαν εκθέτης στον έναν από τους τρεις καναπέδες. Ήμουν κάτι μεταξύ τηλεπωλητή και αεροσυνοδού που δείχνει βουβά τις οδηγίες ασφαλείας ενώ κάποιος μιλάει στους επιβάτες από τα ηχεία. Ατάκες όπως "όσο αυτός μιλάει εσείς παραγγέλνετε" πέρασαν αρκετές φορές από το μυαλό μου, αλλά αποφεύχθησαν - δε μου άφηνε και χρόνο, κάθε λεπτό με έβαζε να ξεφυλλίζω άλλο κόμικ. Εδώ μπορείτε να δείτε 2 παπιά μεταμφιεσμένα σε ποντίκια! Ένα μικρό κομικσάκι για την τουαλέτα. Στο τραπέζι της Roberta Migheli, όπου σχεδίαζε ασταμάτητα. Στην τελευταία φωτογραφία βλέπετε τα δώρα μου: το σκίτσο με τον Τζούνιορ Ντακ που μου άρεσε άπειρα και ένα original εξώφυλλο που είχε φέρει μαζί της (του οποίου την τελική μορφή είχαμε σαν banner από πίσω της). Φυσικά πήρα σκίτσα και από το ζεύγος των Ιταλών, αλλά και τον James O' Barr! Και τα τρία γίνανε όταν αράζαμε για καφέ και συζητούσαμε για το πόσο ενοχλητικό είναι να περιμένουν οι θαυμαστές να τους κάνεις σκίτσα στο τζάμπα. Μη με ρωτήσετε αν πλήρωσα Φωτογραφίες με τα δύο αγαπημένα μου cosplay στο χώρο. Φωτογραφίες για τη συνέντευξη με τον JP Ahonen. Βόλτα στην Ακρόπολη, στη μία φωτο με το ιταλικό γκρουπάκι και στην άλλη σέλφι με τον Clive Russel! Άλλη μια ωραία εκδήλωση. Χάρηκα που είδα ξανά κόσμο που είχα καιρό να δω και μιλήσαμε, έστω και λίγο. Από κόμικς, προσπάθησα να είμαι συγκρατημένος γιατί δε διανύω και την καλύτερη περίοδο οικονομικά ( ), τίμησα όμως σχεδόν όλες τις καινούργιες ελληνικές εκδόσεις. Περισσότερα εν καιρώ! Και του χρόνου!

Εγγόνι των Κλασσικών Εικονογραφημένων, του Μικρού Ήρωος και του Μίκυ Μάους, παιδί και ανίψι της Κολούμπρας, του Μαμούθ, της Βαβέλ και του Παρά Πέντε και μικρό ξαδέρφι του 9 και του mov, ο Μπλε Κομήτης, το νέο ελληνικό περιοδικό για κόμικς «έσκασε» σε περίπτερα, κομιξάδικα και βιβλιοπωλεία εδώ και (λίγο παραπάνω από) ένα χρόνο. Και, όπως όλα δείχνουν – αν και… κομήτης – ήρθε για να μείνει. Θα ξεκινήσω με τα κλασικά και τα εύκολα. Δε χωρά αμφιβολία πως η παρουσία μίας ελληνικής περιοδικής έκδοσης για κόμικς μόνο ως θετική εξέλιξη μπορεί να εισπραχθεί. Ή ακόμα, ως η εκπλήρωση μίας μακροχρόνιας ανάγκης. Ας μην ξεχνάμε πως το 9 της Ελευθεροτυπίας κυκλοφόρησε για τελευταία φορά το 2010, ενώ το mov. δεν πέρασε τα 10 τεύχη, μέχρι το 2011. Το κενό ήταν υπαρκτό, μακροχρόνιο και βαθύ, και φυσικά, φιλότιμες προσπάθειες όπως οι συχνά εξαιρετικές διαδικτυακές δουλειές στην πλατφόρμα του socomic.gr ή το καρέ-καρέτης Εφημερίδας των Συντακτών δε θα μπορούσαν να το καλύψουν, από την ίδια τους τη φύση. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το Σεπτέμβριο του 2017 το νέο περιοδικό για κόμικς, ο Μπλε Κομήτης, από τις εκδόσεις Polaris. Και όταν λέμε «για κόμικς», δεν αναφερόμαστε μόνο στο ζωτικό κομμάτι των πρωτότυπων ελληνικών δημιουργιών κόμικς, αλλά και στα περιφερειακά, σχετικά κείμενα: παρουσιάσεις-προτάσεις, κριτικές, απόψεις, συνεντεύξεις… Πρόκειται για ένα «φυσικό τόπο» όπου, όποιος ασχολείται, ενεργά ή συγκυριακά, με την 9η Τέχνη, θα βρει όμορφα δείγματα έργων της λεγόμενης «ελληνικής σκηνής», ενδιαφέρουσες αναγνωστικές προτάσεις, μία βασική ενημέρωση για το τι παίζει στο χώρο, διεθνώς και εγχωρίως, αλλά και συζητήσεις με άτομα που ασχολούνται με αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και όλα αυτά στο χέρι σου, συμπυκνωμένα σε λίγες σελίδες – όχι λιμνάζοντα σε ακατέργαστη αφθονία στην αρχική σελίδα του facebook ή σε χαοτικές αναζητήσεις στο Google και το wikipedia. Με το πέμπτο τεύχος του, το περιοδικό γιόρτασε το Σεπτέμβρη του 2018 τα πρώτα του γενέθλια. Παρακολουθώντας την… τροχιά του Μπλε Κομήτη από την αρχή της κυκλοφορίας του, στο τέλος αυτού του μικρού, πρώτου κύκλου του, αισθάνομαι πως βρισκόμαστε σε ασφαλές σημείο για μία σχετική αποτίμηση, μέσα από ευρύτερη κριτική, παρατηρήσεις, προτάσεις αλλά και απόδοση ευσήμων…! Αρχισυντάκτης και βασικός εμπνευστής του περιοδικού είναι ο Γιώργος Γούσης, σχεδιαστής του πρόσφατου, επιτυχημένου γκράφικ νόβελ «Ερωτόκριτος» (εκδόσεις Polaris), της διασκευής του γνωστού ποιήματος του Βιντσένζου Κορνάρου σε κόμικ. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται διασκευή κάποιου έργου της ελληνικής γραμματείας σε κόμικ. Η άρτια μεταφορά, όμως, την οποία φιλοτέχνησαν ο Γούσης με το Γιάννη Ράγκο και το Δημοσθένη Παπαμάρκο (επίσης συνεργάτες/συντελεστές του περιοδικού – ο τελευταίος συνέβαλε καθοριστικά στις συζητήσεις που οδήγησαν εν τέλει στην έκδοση του περιοδικού), οδήγησαν σε μία εντυπωσιακή εκδοτική επιτυχία, από αυτές που δε μας έχει συνηθίσει ο ελλαδικός χώρος της 9ης Τέχνης. Αυτή η ώσμωση μάλλον ώθησε το περιοδικό να στραφεί κατ’ αρχήν σε αντίστοιχης λογικής ιστορίες: το πάντρεμα, δηλαδή, κόμικς και λογοτεχνίας. Αυτή η κεντρική επιλογή εντοπίζεται από το πρώτο τεύχος μέχρι το πιο πρόσφατο, με σύντομες ιστορίες βασισμένες σε (ομότιτλα) διηγήματα. Από αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα, θα ξεχώριζα μάλλον την Παραλογή του Πέτρου Ζερβού και το Έγκλημα στ’ Ανάπλι του Δημήτρη Καμμένου, αμφότερα αποπνέοντα μία αύρα ελληνικής παράδοσης και λαϊκού μύθου, παρόλο που συνεγράφησαν το 2014. Άξια αναφοράς είναι, βέβαια, και η συμμετοχή του καλλιτεχνικού διδύμου Πέτρου-Βανέλλη με τον Τόπο Ψυχών, το οποίο, συγκρινόμενο αυθόρμητα με τις παλαιότερες διασκευές έργων του Βουτυρά από τους ίδιους δημιουργούς, μου φάνηκε υποδεέστερο. Η πίστη στη σεναριακή αναβάθμιση των (σύντομων) ιστοριών κόμικς μέσω της ανάμιξης του Μέσου με έργα και ανθρώπους της λογοτεχνίας δεν εξαντλείται στην αναζήτηση έμπνευσης σε ήδη δημοσιευμένα διηγήματα, αλλά από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού παίρνει μία πιο φιλόδοξη τροπή: στον Μπλε Κομήτη #2 εγκαινιάζεται η συνεργασία του με την Ε.Λ.Σ.Α.Λ. (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας – www.elsal.gr). Μέλη της Λέσχης, συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, σε συνεργασία με επιλεγμένους σχεδιαστές, φιλοτεχνούν από κοινού μία ιστορία αστυνομικού μυστηρίου. Μια επιλογή που ταιριάζει περισσότερο στην προσπάθεια ενός νέου, σύγχρονου περιοδικού να καινοτομήσει – η απόπειρα παρθενογένεσης είναι σαφώς μία πρόκληση πιο ενδιαφέρουσα από την ασφάλεια της διασκευής. Ο Παναγιώτης Μητσομπόνος ήταν η κατάλληλη πένα για να εγκαινιαστεί αυτή η σειρά ιστοριών. Γνωστός για τη νουάρ αισθητική του και το παιχνίδισμα με το ατμοσφαιρικό ασπρόμαυρο από τις προηγούμενες δουλειές του, είχε την τιμητική του ήδη από το πρώτο τεύχος, όταν ο Γιώργος Γούσης επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον πιο χαρακτηριστικό ήρωα του Μητσομπόνου, Φιλ Πωτ, για μία κάπως νοσταλγική νουάρ ιστορία-φόρο τιμής. Στο ίδιο πλαίσιο, το πρώτο τεύχος του περιοδικού αφιέρωσε το εξώφυλλό του στον εν λόγω χαρακτήρα, σε ένα καλαίσθητο πορτραίτο δια χειρός Παναγιώτη Πανταζή. Ο Μητσομπόνος, λοιπόν, σε συνεργασία με τον Αντώνη Γκόλτσο, συνδημιούργησαν το νουάρ δεκασέλιδο πυροτέχνημα «Στην Καντίνα». Οι ιστορίες που ακολούθησαν, στο πλαίσιο της συνεργασίας με την ΕΛΣΑΛ δεν έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρξαν αξιόλογες προσπάθειες, όπως η Σκουριά (Δανέλλης – Γώγου) ή το Stalker (Μπαξεβάνη – Στεργίου). Άλλη μία ευχάριστη έκπληξη με αφετηρία το δεύτερο τεύχος ήταν η μακάβρια σειρά κόμικ «Μυρίζει Αίμα», με θέμα τα εγκλήματα που σόκαραν το πανελλήνιο, υπό τη συγγραφική επιμέλεια του Γιάννη Ράγκου. Είναι πράγματι σοκαριστικό να τελειώνεις την ανάγνωση μερικών σελίδων εικονογραφημένης αφήγησης και να αναλογίζεσαι πως αυτό το ανατριχιαστικό συμβάν που μόλις διάβασες, πριν μερικά χρόνια έπαιζε σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα καφενεία, ως μία στυγερή πραγματικότητα. Εδώ θα ξεχωρίσω το πρόσφατο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», κυρίως λόγω της ιστορικής προέκτασης που έχει – spoiler: πρόκειται για το έγκλημα που οδήγησε στην τελευταία εκτέλεση δια θανατικής ποινής στην Ελλάδα. Απόσπασμα από το πρώτο επεισόδιο των «Γυμνών Οστών», σε σχέδιο Μιχάλη Διαλυνά. Απογοητευτική, από την άλλη, ήταν η τροπή που πήρε η αρχικά εντυπωσιακή σειρά «Γυμνά Οστά». Στο πρώτο τεύχος, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μας εισήγαγε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο κατεστραμμένο με φαινομενικά ελάχιστους επιζόντες, ανθρώπους και άλλα μυστήρια πλάσματα να παλεύουν (ή και να συμμαχούν) με στόχο την επιβίωση και, δυνητικά, την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Την εικονογράφηση αυτής της ιστορίας επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες ανέλαβε στο πρώτο επεισόδιο ο Μιχάλης Διαλυνάς. Το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό – άλλωστε, ο Διαλυνάς έχει αποδείξει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε είδους πρόκληση: ίσα-ίσα, όσο πιο φανταστικό, τόσο το καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως βραβεύτηκε ως το «Καλύτερο Ένθετο» στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2018. Δυστυχώς, όμως, ο Διαλυνάς δε συνέχισε τη συνεργασία πέρα από το πρώτο επεισόδιο και ο αντικαταστάτης του, Δημήτρης Κ. Πανταζής (βλ. εικόνες παραπάνω), δεν κατάφερε να πείσει. Φταίει που δεν του ταιριάζει το ύφος της ιστορίας; Φταίει που η μετάβαση από το εύπλαστο και εκφραστικό σχέδιο του Διαλυνά στο εμφανώς πιο αφαιρετικό και δύσκαμπτο κινησιολογικά και εκφραστικά στυλ του Πανταζή μου έκατσε… βαριά; Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να επισημάνω πως τα «Γυμνά Οστά» είχαν τα φόντα να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστή εντός του περιοδικού (μία post-apocalypse sci-fi περιπέτεια δράσης σε συνέχειες – πόσο πιο mainstream;!) και κατέληξαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε κομπάρσο. Φυσικά, εκτός από τις παραπάνω… σταθερές, ο Μπλε Κομήτης προσφέρει τις σελίδες του κατά βάση σε σύντομες, αυτοτελείς ιστορίες. Η μία είναι πάντα… ερωτικού περιεχομένου. Από εκεί και πέρα, δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει ένας -σχετικός, έστω- προσανατολισμός, σε αυτό το κομμάτι, από τους συντελεστές του περιοδικού. Προς το παρόν πάντως, δεν εντοπίζω την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ξεκάθαρου χαρακτήρα, μίας διακριτής ταυτότητας. Πολλές από τις ιστορίες παραμένουν προσκολλημένες στην ξεπερασμένη φάση της… «θολοκουλτούρας», χαρακτηριστικό εύρημα σε αντίστοιχες εκδοτικές προσπάθειες του παρελθόντος. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για την -εν τοις πράγμασι- απόδειξη της αδυναμίας μεγάλου μέρους του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού να στήσει μία ιστορία κόμικς με σεναριακή, αφηγηματική συνοχή – για να μη σχολιάσω την κατάχρηση των επεξηγηματικών λεζαντών που αγνοεί κατ’ εμέ τους κανόνες του ίδιου του Μέσου, καθιστώντας το ανάγνωσμα ένα… πιο ποιοτικό, καλλιτεχνικά, φωτορομάντζο. Έτσι, συχνά επιλέγονται φλου θεματικές, ψευδοσουρεάλ ιστορίες χωρίς ειρμό και, εν τέλει, χωρίς καμία ελπίδα να ξεχωρίσουν. Τουλάχιστον, συχνά το οπτικό αποτέλεσμα αποζημιώνει τα λεπτά που αφιέρωσες να τις διαβάσεις. Από την άλλη, καταλαβαίνω πως το περιοδικό επιχειρεί ταυτόχρονα να επιτελέσει το ρόλο ενός «σχολείου» για νέους καλλιτέχνες. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι πράγματι πιθανό οι διάφορες ζυμώσεις να αποτελέσουν το έναυσμα για την εξερεύνηση νέων καλλιτεχνικών μονοπατιών και να επιτρέψουν στους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το περιοδικό να βελτιώσουν τις ελλείψεις τους, σε βάθος χρόνου, τόσο με την τριβή όσο και με το feedback από τους εκδότες, τους συνεργάτες τους και, κυρίως, το κοινό. Στο ίδιο μήκος κύματος, μία σημαντική έλλειψη που εντοπίζω στο περιοδικό είναι η ισχνή παρουσία αμιγώς χιουμοριστικών κόμικς. ΟΚ, δεν πιστεύω ότι μπορεί -ή ότι θέλει- να γίνει ένα «ελληνικό MAD», αλλά, όσο στερεοτυπικό και να ακουστεί, μου φαίνεται λάθος κατεύθυνση η προσπάθεια να αποκολληθεί το κόμικ από την παραδοσιακή του φύση και την ετυμολογική του ρίζα: το κωμικό στοιχείο. Φυσικά, υπάρχει το μόνιμο εισαγωγικό στριπ «Ο Θάνατος» του μαιτρ του είδους Αντώνη Βαβαγιάννη, η συμμετοχή του Τάσου Ζαφειριάδη με το Diet Orchestra και εσχάτως η (μακριά από το γούστο μου, αλλά οκ, περί ορέξεως…) «Ραλλού» της Ίριδας Μουζου. Δεν είναι όμως λίγα για ένα περιοδικό περί των 80 σελίδων; Ιστοριούλες όπως το ευρηματικό «Ensalada Mixta #3» του Tomek, ή το «Μεσήλικες Βαμπίρ» του Douglas Paszkiewicz (γνωστός στην Ελλάδα από τη σειρά «Δηλητηριώδες Νανούρισμα» (Jemma Press), αποτέλεσε την παρθενική συνεργασία του περιοδικού με δημιουργό του εξωτερικού) νομίζω θα έπρεπε να έχουν περίοπτη θέση σε κάθε τεύχος του Μπλε Κομήτη. Από την άλλη, οφείλω να αναγνωρίσω στο περιοδικό την άνεση με την οποία εντάσσει έργα με κοινωνικοπολιτική χροιά. Το 11 vs 0 των Αλεξία Λουγιάκη και Γιάννη Ράγκου, συνοδευόμενο από το εντυπωσιακό εξώφυλλο του Μάνου Λαγουβάρδου (το πιο καλαίσθητο οπτικά μέχρι τώρα, κατ’ εμέ) αναφέρεται, με αφορμή το Μουντιάλ, στην ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλιέντε και τη δικτατορία στη Χιλή, ενώ το βιογραφικό Emma Tenayuka – Η Πασιονάρια του Τέξας του Kanellos Cob δε μασάει τα λόγια του. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί, βάσει της πρόσφατης ανακοίνωσης του περιοδικού, στο τεύχος #6 κι εφεξής, το εξαιρετικό έργο του Ιταλού Zerocalcare «Kobane Calling», ένα γραφικό οδοιπορικό στην περιοχή του Κουρδιστάν και των συνόρων Συρίας-Τουρκίας, δοσμένο μέσα από χιουμοριστικές αναφορές αλλά και σκληρές, ακατέργαστες αλήθειες. Μία επιλογή που θα έχει πολλαπλά οφέλη για όλους: αρχικά, την ποιοτική αναβάθμιση του περιοδικού, συνακόλουθα την τέρψη των αναγνωστών, αλλά τέλος και κυριότερα την αφετηρία ενός «καλλιτεχνικού διαλόγου» ανάμεσα σε έργα και δημιουργούς από άλλες χώρες, με διαφορετικά ερεθίσματα και κουλτούρα -κομικσική και ευρύτερη- στο δρόμο που χάραξαν και τα περιοδικά-πρόγονοι του Μπλε Κομήτη. Κλείνοντας, η προσέγγιση του περιοδικού στο κόμικ, την τέχνη και την κουλτούρα δεν περιορίζεται στη δημοσίευση έργων Ελλήνων (και πλέον και ξένων) δημιουργών. Έχουμε ευφάνταστες ανταποκρίσεις από φεστιβάλ, όπως η μνημειώδης γαλλική Ανγκουλέμ αλλά και το «δικό μας» Comicdom Con, ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με ανθρώπους που ασχολούνται με το Μέσο, άμεσα ή έμμεσα, όπως ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης ή το επιτελείο της ιστορικής Βαβέλ, αλλά και, φυσικά, προτάσεις κόμικς και παρουσιάσεις δημιουργών. Και φυσικά, σε κάθε τεύχος δημοσιεύεται ένα ολιγοσέλιδο πρωτότυπο διήγημα, όπως έκανε παλαιότερα και το περιοδικό 9. Κλείνοντας ένα χρόνο παρουσίας, ο Μπλε Κομήτης έχει δώσει σημαντικά και αξιόλογα δείγματα γραφής, και δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε μία εξίσου ορμητική συνέχεια, καβάλα στο χείμαρρο της δημιουργικότητας των πολλών ικανών καλλιτεχνών μας, που έχουν πλέον ένα χώρο να εκφραστούν -δε λέω, καλά και τα φανζίν, αλλά η παρουσία σε ένα περιοδικό, καλώς ή κακώς, «σε βάζει σε πιο πολλά σπίτια». Από τη νέα χρονιά σε διμηνιαία βάση, και όχι σε τριμηνιαία, όπως ξεκίνησε. Δείγμα, μάλλον, της καλής πορείας του περιοδικού μέχρι σήμερα, αλλά και της όρεξης των συντελεστών να το «τρέξουν» περισσότερο. Αφού διαβάσατε την παραπάνω ανασκόπηση, σίγουρα θα σας ενδιαφέρει να ακούσετε τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι συντελεστές του περιοδικού: ο αρχισυντάκτης, Γιώργος Γούσης, και μερικοί από τους συνεργαζόμενους δημιουργούς του περιοδικού θα βρίσκονται στο AthensCon 2018 για να σας μιλήσουν για το περιοδικό, τα έργα και τις ημέρες του, αλλά και τα νέα σχέδια, και φυσικά να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κοινού. Ένας χρόνος Μπλε Κομήτης και η τροχιά συνεχίζεται… Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 17:30 – 18:20 στο AthensCon, στο Στάδιο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο, Αθήνα. Μείνετε σε τροχιά…! Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/11/22/blue-comet/

Damn. Αν μπορώ παρά την παραπάνω ανεπάρκεια να προστεθώ κι εγώ στο αναφερόμενο pm γνωριμιών "και ό,τι προκύψει" πολύ θα το ήθελα

Μου φαίνεται περίεργο, ενώ σε προηγούμενες απαντήσεις βρίσκει κανείς σχόλια από άτομα που ασχολούνται και σίγουρα έχουν καλύτερη κατάρτιση όσον αφορά τα υπερηρωικά κόμικς, άρα προσφέρονται -φαντάζομαι- περισσότερο για ουσιαστική συζήτηση για το έργο, να καταπιάνεται κανείς mot a mot με τα δικά μου σχόλια - σχόλια ενός σχετικά άσχετου, σχόλια αρκετά επιφανειακά, ομολογουμένως. Απλά διάβασα 1 τεύχος και με βάση αυτό είπα κάποιες γενικές εντυπώσεις, καθιστώντας άλλωστε σαφές το πρίσμα (μίας σχετικής ασχετοσύνης) υπό το οποίο αντιμετωπίζω το θέμα. Δε διατυμπανίζω τις απόψεις μου με ύφος ειδήμονα. Τέλος, το "δυνατή ιστορία" με την έννοια που το θέτεις, είναι προφανές πως δεν μπορώ ακόμα να το κρίνω, αφού ακόμα δεν την έχω διαβάσει. Εννοώ πως είναι δυνατή σαν τίτλος, σα θέμα, σαν εξώφυλλο ακόμα. Εντυπωσιακή. Πιάνει την προσοχή όσων το βλέπουν. "Avengers vs X-Men", ουάου. Κι ας βγει πατάτα, ή μέτρια, ή λίγο ή πολύ καλή, αφού θεωρητικά απευθύνεται σε άτομα που δεν την έχουν διαβάσει. Με αυτές τις σκέψεις, μου φαίνεται πως προσφέρεται για μία επιτυχημένη πορεία στα περίπτερα.

Το πήρα κι εγώ, και με κέρδισε αρκετά. Καταρχάς είναι η πρώτη φορά που αγοράζω από το περίπτερο μία σειρά superhero comics σε τεύχη και σε συνέχειες, οπότε μου αρέσει αυτή η αίσθηση και η αναμονή που ξεκίνησα να αισθάνομαι διαβάζοντας το πρώτο μέρος της ιστορίας. Βέβαια αυτό το συναίσθημα, δε θα ήταν τόσο έντονο, αν δε μου άρεσε η ιστορία. Η οποία, πράγματι, φαίνεται να είναι καλοστημένη - τουλάχιστον, σε κάθε περίπτωση, βρίσκει έναν ικανοποιητικό λόγο για να οδηγήσει μερικούς από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους υπερήρωες του σύμπαντος της Marvel να πλακωθούν μεταξύ τους. Ο Cyclops ποτέ δε μου άρεσε (κατά βάση η επαφή μου με το χαρακτήρα είναι στις ταινίες X-Men), και για ακόμα μια φορά μου φαίνεται ανώριμος και ανυπόφορος. Τουλάχιστον, η Hope έχει ενδιαφέρον σα χαρακτήρας και, δεδομένου ότι φαίνεται η ιστορία να στηρίζεται εν πολλοίς πάνω της, περιμένω να δω την εξέλιξή της. Σχέδιο Romita κλασικό, πάντα μου άρεσε, το ίδιο κι εδώ. Σε κάθε περίπτωση, μόνο θετικά μπορεί να σχολιαστεί το γεγονός ότι νέες εκδόσεις κόμικς επανέρχονται στα περίπτερα (και τα κομιξάδικα), πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δυνατές ιστορίες, σαν τη συγκεκριμένη. Μπράβο Anubis!

Με αφορμή τα 90 χρόνια από τη δημιουργία του Μίκυ Μάους, αυτές τις μέρες στη γειτονική Ιταλία έλαβε χώρα ένα σχετικά εντυπωσιακό ιβεντάκι. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του Lucca Comics & Games (του μεγαλυτέρου, μάλλον, comics convention στην Ιταλία), ο γνωστός μας πλέον Claudio Sciarrone ανέλαβε, υπό την αιγίδα της Disney Co. και Disney Italia, τη δημιουργία του μακρύτερου Disney comic-strip στον κόσμο, με την πιστοποίηση των Βραβείων Guiness! Το στριπάκι (ή καλύτερα, η στριπάρα) φιλοτεχνήθηκε σε διάστημα τριών ημερών και έφτασε τα 297.5 μέτρα! Σενάριο και σχέδιο, Claudio Sciarrone. Παρακάτω, παραθέτω μερικές εικόνες και βίντεο που παρακολουθούν όλη τη διαδικασία μέχρι το φινάλε της.

Άλλη μια ταινία που είδα (κανονικά) τελευταία, στο πλαίσιο του MCU marathon στο οποίο έχω βυθιστεί τις τελευταίες ημέρες. Είχα προσπαθήσει να τη δω όταν είχε πρωτοβγεί, αλλά δε μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τώρα που την παρακολούθησα προσεκτικά, οφείλω να ομολογήσω πως, ακόμα και μετά από όλες τις superhero movies των τελευταίων 10 ετών, παραμένει μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους + εξαιρετικό και χορταστικό origin του χαρακτήρα. Φυσικά, ο Robert Dawney Jr. κλέβει την παράσταση στο ρόλο, ο οποίος του ταιριάζει γάντι και πλέον θα είναι δύσκολο να αποκολληθεί από αυτόν. Κρίμα για τον Howard, μου άρεσε αρκετά. Θα ήταν εξαιρετικός στο ρόλο. Όχι ότι χαλάει κάπως τη σειρά η αλλαγή, αλλά γενικά με ενοχλεί να αλλάζουν ηθοποιοί οι επανεμφανιζόμενοι χαρακτήρες. Τοπ σκηνικά, εφέ, φωτογραφία γενικά. Καλοστημένη ταινία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η πρώτη εμφάνιση του Nick Fury με τον απανταχού παρών Samuel Jackson στο ρόλο, στην post-credits scene, θα πρέπει να είχε εξιτάρει πολύ τους φανς των Avengers. Εκ των υστέρων, που έχουν δει τόσα πράγματα το φως της δημοσιότητας, δεν είναι και τόσο... αποκαλυπτικό. Παραμένει, πάντως, σημαντική στιγμή για το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Μου αρέσει πολύ η Peppers. Φαίνεται χαζούλα, αλλά δεν είναι καθόλου. Τέλος, η μουσική υπόκρουση είναι όλα τα λεφτά. Τόσο ροκ όσο και ο ήρωας. 7.5/10 άνετα

Πρόσφατα είδα την ταινία για πρώτη φορά. Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, όσον αφορά την Asgard. Πράγματι, η απόδοσή της στην οθόνη ήταν πολύ ωραία οπτικά, και, βασικά, πολύ πειστική. Ο Anthony Hopkins στο ρόλο του Odin, τρομερός. Ταιριαστός ρόλος, επιβλητική παρουσία, ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Εξίσου δυνατή παρουσία βρήκα και τη Renne Russo στο ρόλο της γυναίκας του, Frigga. Ο Hemsworth, από την άλλη, δε μου άρεσε. Στις επόμενες ταινίες, σαν να αλλάζει κάτι πάνω του και να γίνεται πιο ταιριαστός για το ρόλο... Εδώ μου φάνηκε αρκετά... βουτυρένιος. Βασικά κάτι με ενοχλεί στη φάτσα του. Είναι σαν αγουροξυπνημένος σε όλη την ταινία. Ο αγαπημένος μου Ασγκαρντιανός είναι, μακράν, ο Heimdall. Τρομακτική φυσιογνωμία, φαίνεται πολλά κιλά πολεμιστής. Για μένα, το βασικό σε αυτήν την ταινία είναι η εισαγωγή στο μύθο του Θεού του Κεραυνού, για να αξιοποιηθεί στις επόμενες ταινίες, παρά η δημιουργία μιας καλής υπερηρωικής ταινίας. Όχι ότι ήταν κακή ταινία. Αλλά, κακά τα ψέματα, σε επίπεδο... θεάματος και ψυχαγωγίας, ο Destroyer ήταν μάλλον ένα μέτριο "boss". Το χτίσιμο, πάντως, που γίνεται, ειδικά στο χαρακτήρα του Loki, αλλά και στη S.H.I.E.L.D., είναι κομβικό σε αυτήν την ταινία. Και πράγματι, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι εμφανίζεται τόσο στιγμιαία αλλά τόσο νωρίς και απροσδόκητα το Infinity Gauntlet. Δείχνει ότι οι άνθρωποι είχαν οραματιστεί πλήρως την πορεία του MCU. Σε γενικές γραμμές, βρήκα αδιάφορο το κομμάτι που διαδραματίζεται στη Γη. Δε λέω, χαβαλέ είχε, όπως και οι... γήινοι πρωταγωνιστές της ταινίας (εσείς ξεχωρίζετε τη Jane Foster (Natalie Portman), εγώ νομίζω ερωτεύτηκα την Darcy Lewis (Kat Dennings) από την πρώτη σκηνή!), αλλά τουλάχιστον, θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί καλύτερα - το ερωτικό στοιχείο προέκυψε εντελώς από το πουθενά, δίχως το κατάλληλο build-up, ενώ γενικά συμπεριφέρονται όλοι σαν να έχασαν σημαντικό ποσό μονάδων στο δείκτη IQ τους, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Θωρ στη Γη και μετά. Βέβαια, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πόσο γέλιο μου προκάλεσε η σκηνή στο νοσοκομείο: "How dare you attack the son of Odin?!" Όντας newbie στο μαρβελικό χώρο, πράγματα όπως η πιστότητα στις πρωτότυπες ιστορίες δε με απασχόλησαν ιδιαίτερα, αλλά αισθάνομαι πως -ειδικά τα τελευταία χρόνια-, σε αυτό το κομμάτι, η Marvel τα πάει καλά, ούτως ή άλλως. Overall, 6.5/10, αλλά θα μπορούσε να φτάσει το 7, κυρίως για συγκεκριμένες ερμηνείες και την οπτική πανδαισία της Asgard.

1. Infinity War 2. Captain America: Civil War 3. The Avengers 4. Spider-Man: Homecoming 5. Thor: Ragnarok 6. Ant-Man 7. Iron Man 3 8. Black Panther 9. Iron Man 10. Captain America: The First Avenger 11. Captain America: The Winter Soldier 12. Ant-Man and the Wasp 13. Guardians of the Galaxy 14. The Incredible Hulk 15. Guardians of the Galaxy Vol. 2 16. Doctor Strange 17. Iron Man 2 18. Avengers: Age of Ultron 19. Thor: The Dark World 20. Thor Όντως, αρκετά πιστά αποτελέσματα. Πλέον έχει προστεθεί και το Ant-Man and the Wasp στο κουίζ.

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τα σχόλια περί "επιστροφής στα 00s". Πράγματι, αυτό είναι το βασικό feeling που παίρνεις από την ταινία. Ένα ανάλαφρο ταινιάκι με τυπάδες που έχουν φανταστικές υπερδυνάμεις. Ναι οκ. Πάμε παρακάτω. Δυστυχώς, αντίθετα με τις προσδοκίες μου, τα ειδικά εφέ του 2018 (!!!) δεν μπόρεσαν να υπερκαλύψουν την έλλειψη σεναριακών/σκηνοθετικών χαρισμάτων των συντελεστών. Δεν ξέρω, είμαι σίγουρος πως μπορούσε να βγει καλύτερο. Αρχικά και βασικά, δε δημιουργεί έναν... εμβληματικό κινηματογραφικό χαρακτήρα, κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος λόγος "απογοήτευσης". Δημιουργεί έναν ιδιαίτερο superhero (villain) της... σειράς, και ειδικά η αποδέσμευση από το MCU οδηγεί το κοινό, νομίζω, στο να τον θεωρεί "αναγκαστικά" δεύτερης μοίρας. Από εκεί και πέρα, δεν είδα ούτε τις φαντασμαγορικές σκηνές δράσης που περίμενα, ούτε αντίκρισα την νταρκίλα που περίμενα - συνδυασμένη με χιούμορ, δε λέω, αλλά χρειαζόταν λίγη σοβαρή νταρκίλα- και τέλος, ούτε τις ερμηνείες που περίμενα, ειδικά γνωρίζοντας εδώ και τόσον καιρό πως πρωταγωνιστεί ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς (και δυνατό όνομα στο χώρο γενικά), ο Tom Hardy. Για την απουσία του Αραχνάκια δε θα υπερθεματίσω, μπορώ να καταλάβω πως η "πρώτη" ταινία δεν τον χρειαζόταν απαραίτητα. Ίσως όμως χρειαζόταν να δώσει κάποια στοιχεία, να καλλιεργήσει αυτήν την απέχθεια και να την κορυφώσει σε μία πιθανή και (εύχομαι σίγουρη) μελλοντική συνάντησή τους. Πάντως, θα συμφωνήσω, η post-credits scene και η εισαγωγή του Carnage δίνουν την ελπίδα να φτιάξει το κινηματογραφικό Venom series μελλοντικά, κι ας έχει μία -κατά τη γνώμη μου- μέτρια εισαγωγή του βασικού χαρακτήρα. Νομίζω πως θα δώσω 5.5/10

Το θέλω!

Εννοείς ότι θα μου αρέσουν ΜΟΝΟ αυτά;;; Ήδη διάβασα το Spider-Man: Πρώτες Περιπέτειες και το Civil War, και τα βρήκα συμπαθέστατα. Μη με προκαλείς!

Εκμεταλλευόμενος το Marvel Comics 50% Bazaar, αποφάσισα να εντρυφήσω στο υπερηρωικό κόμικ σιγά σιγά...

Bonus εικόνα: το εξαιρετικό σκίτσο του Lucio Leoni, Σούπερ Γκούφυ εναντίον Φάντομ Ντακ, που θα είναι το banner της σελίδας όσο κρατάει το αφιέρωμα.

Όπως ανακοινώθηκε ήδη, η φετινή ντισνεϋκή guest είναι η Roberta Migheli, γνωστή κυρίως για τις ιστορίες της με τον Τζούνιορ Ντακ και τη συμμετοχή της στη σειρά "Σούπερ Ήρωες". Φυσικά, όπως οι περισσότεροι σχεδιαστές της γενιάς της, έχει κάνει κι ένα πέρασμα από το PK. Έχει πάρει το μάτι μου κάτι γκρίνιες στα ίντερνετς, δεδομένου όμως ότι φέτος θέλαμε να καλέσουμε γυναίκα δημιουργό, θεωρώ τη συγκεκριμένη πολύ καλή επιλογή! Επίσης, ετοιμάζονται πολλά πραγματάκια για την επέτειο των ενενηκοστών γενεθλίων του Μίκυ Μάους, τα οποία θα ανακοινωθούν εν καιρώ.

Με αυτό του το σκίτσο ο Αρκάς αποδεικνύει πως, πέρα από καλά πληρωμένος κομματικός εκπρόσωπος, είναι και μικρόψυχος.

Με καθυστέρηση αναφέρω κι εγώ ότι παρέλαβα και όλα ήταν άψογα! Ευχαριστώ πολύ!

Δείγμα της συλλογής μου, με τα άπαντα του One Piece Έχουμε γεμίσει, σύντομα θα γίνουν ανακατατάξεις και θα ανέβει τακτοποιημένη ολόκληρη η συλλογή.

Είναι από τους λίγος Έλληνες δημιουργούς κόμικς που θα στήριζα, σε κάθε προσπάθεια. Μάλιστα διάλεξα τα 10$ το μήνα. Ειδικά τα 3$ το μήνα είναι πολύ τίμια επιλογή. Απ' ό,τι κατάλαβα το πακέτο μου εμπεριέχει και ένα (σε φυσική μορφή) κομιξάκι, δεν κατάλαβα ακόμα ωστόσο αν θα είναι τύπου "τεύχη" με την ιστορία (μακάρι) ή κάτι εντελώς ξέχωρο.

Βάλε και αυτό!

Ενδιαφέρομαι για Che, Homo 1-5 και ΤΥΦΩΝ

Την 1η Μαρτίου 1953, ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης – ο Ιωσήφ Βησσαρίονοβιτς Στάλιν – παθαίνει σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Δεν επιτρέπεται να κληθεί γιατρός, μέχρι να συνεδριάσει η κεντρική επιτροπή, να τεθεί το θέμα σε ψηφοφορία, και να αποφασιστεί έτσι ποιος γιατρός θα αναλάβει. Η Κεντρική Επιτροπή έχει άλλη μια δυσκολία να αντιμετωπίσει: το γεγονός ότι ο σύντροφος Στάλιν είχε μόλις διατάξει την εκτέλεση των κορυφαίων γιατρών της Σοβιετικής Ένωσης! Κι έτσι ξεκινά ένα γραφειοκρατικό γαϊτανάκι, που σύντομα εξελίσσεται σε μάχη για την κατάκτηση της κορυφής της εξουσίας στο αχανές Σοβιετικό Κράτος… Το αμφιλεγόμενο γκράφικ νόβελ, «Ο Θάνατος του Στάλιν», αποτελεί την ενσάρκωση της ματιάς δύο… Δυτικών πάνω στην αρχή του τέλους του σταλινικού καθεστώτος, που οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση στη φάση της αποσταλινοποίησης. Ο Fabrien Nury (σενάριο) και ο Thierry Robin (σχέδιο), Γάλλοι αμφότεροι, αποφάσισαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, να καταπιαστούν με ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης: τι συνέβη μετά το θάνατο του Στάλιν; Και η απάντηση που δίνουν, μπορεί να συνοψιστεί εύκολα σε μία λέξη: χαμός. Στην αρχή του βιβλίου, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μία καίρια προειδοποίηση: μολονότι η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, δεν παύει να είναι δημιούργημα φαντασίας. Η δημιουργική έμπνευση των συγγραφέων κατασκεύασε μια ιστορία βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια ελλιπή, κάποιες φορές μεροληπτικά, και συχνά αντιφατικά. Ήδη από τις πρώτες σελίδες, βλέπουμε πώς η καλλιτεχνική άδεια παρεισφρέει στην ιστορική πραγματικότητα: ο περιβόητος θάνατος του Στάλιν συντελείται στον πρόλογο του κόμικ, υπό συνθήκες… αφηγηματικής ευκολίας. Στις λίγες σελίδες που ο Σοβιετικός ηγέτης είναι ακόμα ζωντανός, οι δημιουργοί αισθητοποιούν έντονα το φόβο και την καταπίεση που αυτός εξέπνεε στους πολίτες του, επισημαίνοντας πόσο παράτολμο και σχεδόν… επαναστατικό ήταν να του φέρει κανείς αντίρρηση. Και μετά τον Στάλιν, το χάος. Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τα Μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ και τον αγώνα τους να γεμίσουν την κενή καρέκλα της εξουσίας με την αφεντιά τους. Το εναρκτήριο λάκτισμα, ωστόσο, δίνεται από κοινού: εκμεταλλευόμενοι τη γραφειοκρατία που μόνο ο ίδιος ο Στάλιν μπορούσε να αγνοήσει, καθυστερούν να παράσχουν ιατρική περίθαλψη στον Πατερούλη του Λαού, θεριεύοντας ένα ιάσιμο -ίσως- εγκεφαλικό σε βέβαιο θάνατο. Και εκεί ακριβώς, ξεκινάει ένα Σοβιετικό Game of Thrones, με τη διαφορά ότι οι διεκδικητές του θρόνου δεν είναι γαλαζοαίματοι, λαμπεροί ήρωες με φανταχτερές στολές και εντυπωσιακές πανοπλίες, αλλά απεγνωσμένοι χαρτογιακάδες, διεφθαρμένοι και υποκριτές πολιτικοί που καπηλεύονται αξίες και ιδανικά. Ή έτσι επιλέγουν να τους παρουσιάσουν οι δημιουργοί. Συνωμοσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, υπόγειες συμφωνίες και προδοσίες που διαδέχονται η μία την άλλη. Ο καθένας χρησιμοποιεί ό,τι μέσο έχει για να τη φέρει στον άλλο, επιλέγοντας προσεκτικά τους συμμάχους και τα λόγια του. Το πάνω χέρι σ’ αυτό το σύντομο παιχνίδι εξουσίας φαίνεται να έχει ο Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια, στενός συνεργάτης του Στάλιν, ο οποίος έμεινε γνωστός για τη διαστροφή του να βιάζει και να σκοτώνει γυναίκες, καταχράζοντας την εξουσία που είχε, μεταξύ άλλων, ως επικεφαλής της NKVD. Ωστόσο, οι συσχετισμοί σταδιακά γέρνουν εις βάρος του. Ο Γκεόργκι Μαξιμιλιάνοβιτς Μαλένκοφ, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας, αναλαμβάνει προσωρινά τα καθήκοντα του αποβιώσαντος και φαίνεται το ιδανικό υποχείριο για τον δολοπλόκο Μπέρια, ο οποίος κινεί τα νήματα, έχοντας ενοχοποιητικά στοιχεία για όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και γερές διασυνδέσεις στο διοικητικό μηχανισμό και την NKVD. Όμως, όταν τα υπόλοιπα μέλη με προεξέχοντα τον Νικίτα Χρουστόφ συσπειρώνονται, το μόνο που μένει είναι η καθοδήγηση και συγκατάθεση του Υπουργού Εξωτερικών και διπλωμάτη Βιάτσεσλαβ Μολότωφ. Ποιος θα μπορούσε να «καθαρίσει» καλύτερα τους πολιτικούς του αντιπάλους, αν όχι ένας από τους βασικούς εκφραστές της Μεγάλης Εκκαθάρισης, που οδήγησαν στις περίφημες «Δίκες της Μόσχας»; Ο Στάλιν, αν και νεκρός, παραμένει «ζωντανός» για τους πολίτες της ΕΣΣΔ και τους κοντινούς του ανθρώπους και συνεργάτες. Σημαντικό ρόλο, όχι τόσο για το ιστορικό κομμάτι και τα παιχνίδια εξουσίας, αλλά για τη σκιαγράφηση του προφίλ ενός από τους πιο αμφιλεγόμενους πολιτικούς ηγέτες παγκοσμίως, έχει η παρουσία των δύο παιδιών του στο έργο: της Σβετλάνα και του Βασίλι. Η πρώτη, αν και απεχθάνεται τον πατέρα της, αφού αιχμαλώτισε και εξόρισε στη Σιβηρία έναν μεγάλο της έρωτα με την κατηγορία ότι είναι πράκτορας του Ιμπεριαλισμού, απεχθάνεται πιο πολύ το στημένο πανηγυράκι που στήνεται εις βάρος των ιδανικών του Κομμουνισμού. Ο δεύτερος, αποτελεί το comic relief του έργου: κάτοχος υψηλόβαθμου αξιώματος στην αεροπορία λόγω ονόματος, είναι διαρκώς μεθυσμένος και εξευτελιστικός. Μέχρι που εξορίζεται, για να πεθάνει 2 χρόνια αργότερα. Αν έχεις κενό γνώσεων για την εποχή που πραγματεύεται το κόμικ, διαβάζοντας και την τελευταία σελίδα μένεις με την αίσθηση πως οι αυθαίρετες προσθήκες της φαντασίας των δύο συγγραφέων είναι πολύ περισσότερες από τα πραγματικά γεγονότα που απεικονίζει. Κι όμως. Μία πολύ σύντομη έρευνα -σίγουρα η δική μου ήταν πολύ μικρότερη από την πολυετή έρευνα του Thierry Robin- είναι αρκετή για να επαληθεύσει κανείς ότι σχεδόν όλα τα περιστατικά, αν και φαίνονται τόσο τρελά για να είναι αληθινά, ισχύουν. Εμποτισμένα, σαφώς, με γερές δόσεις αφηγηματικής υπερβολής. Είναι, πράγματι, μια ιστορία για κόμικς. Ή και για ταινία, απ’ ό,τι φάνηκε. Κάποια από τα παραποιημένα γεγονότα αναφέρονται στον επίλογο του κόμικ, προς αποκατάσταση της ιστορικής ακρίβειας. Αυτό που τελικά ξεπερνάει τα όρια του συγγραφικού αυτοσχεδιασμού και φλερτάρει με τη δημιουργία εντυπώσεων, είναι η σκηνή με το θάνατο όσων ήρθαν απ’ όλη τη Ρωσία στη Μόσχα για την κηδεία του Στάλιν: ενώ στην πραγματικότητα το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο που οδήγησε στο να ποδοπατηθούν εκατοντάδες πολίτες, το καλλιτεχνικό δίδυμο επιλέγει να το μετατρέψει σε μία οργανωμένη σφαγή από τουφεκισμούς. Κατά τα άλλα, οι Robin και Nury προσεγγίζουν όσο πιο προσεκτικά μπορούν, δίχως να αμβλύνουν τις προσωπικές τους οπτικές και χωρίς να ωραιοποιούν τις καταστάσεις, μία ιστορική περίοδο και ένα πρόσωπο που παραμένουν πηγές έριδας μέχρι και σήμερα. Οι σχετικές πληγές, όποια μορφή και αν πήραν, σε όποιο μέρος του κόσμου, όποτε κι αν κλήθηκαν να απαντηθούν παρόμοια ερωτήματα, παραμένουν ανοιχτές. Το κόμικ κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Οξύ το Δεκέμβρη του 2017, με αφορμή την επικείμενη τότε κυκλοφορία της ομότιτλης ταινίας στον κινηματογράφο. Μία ταινία που απαγορεύτηκε να προβάλλεται στη Ρωσία, ως αντισοβιετική. Λίγους μήνες νωρίτερα, με αφορμή την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να υπογράψει κείμενο που ουσιαστικά έφτανε σε συμψηφισμό του ναζισμού με τον κομμουνισμό, είχε ανακινηθεί στην ελληνική επικαιρότητα η συζήτηση για τα εγκλήματα των Κομμουνιστών, με βασικό σημείο αναφοράς, φυσικά, τον Στάλιν. Το hashtag #εγκληματα_κομμουνιστων είχε πάρει φωτιά. Τότε, ο πάντα πρόθυμος Αρκάς – για να διατηρήσουμε τη συζήτηση σε… κομιξικούς όρους – έφτασε σε σημείο να εξομοιώσει το ναζισμό με τον κομμουνισμό και τα κέντρα συγκέντρωσης με τα γκούλαγκ, πιστός στις εντολές και στη γραμμή των πολιτικών καθοδηγητών του. Ερωτηθείς σχετικά σε συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη για την Εφημερίδα των Συντακτών, ο σεναριογράφος του κόμικ «Ο Θάνατος του Στάλιν» απάντησε: Ό,τι κι αν έκανε ο Στάλιν, λοιπόν, αυτή η εξίσωση, πέρα από ανιστόρητη, είναι και επικίνδυνη. Δυστυχώς, όμως, οι πρακτικές που εφάρμοσε ο… Πατέρας του Λαού στο όνομα του κομμουνισμού, όσο κι αν απέχουν από την ιδεολογία που ο τελευταίος πρεσβεύει, εργαλειοποιούνται μέχρι και σήμερα, με άγνοια – εύχομαι – κινδύνου, από πολιτικούς και κάθε λογής δημοσιολογούντες. Ο Κομμουνισμός, όμως, ούτε γεννήθηκε ούτε πέθανε με το Στάλιν. Και τέλος πάντων, άσχετα από τα πιστεύω του καθενός, όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία και την ελευθερία, μπορούν και οφείλουν να καταδικάζουν τις καθεστωτικές μεθόδους του Στάλιν, του χρωστάνε όμως ένα μεγάλο ευχαριστώ: το 1945 στη μάχη του Βερολίνου, ο Κόκκινος Στρατός, υπό την ηγεσία του, τσάκισε με πυγμή το τέρας του Ναζισμού. Κι αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε. Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/05/28/la-morte-de-staline/

Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, λένε. Μία φράση με πολλές ερμηνείες ανά τους αιώνες, της οποίας τα γενέθλια εντοπίζονται, μάλλον, κάπου στην αρχαιότητα, όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αποφάσισαν να εντάξουν στη μυθολογία τους μία τυφλή θεότητα, τη Θέμιδα. Η Θέμις, Justitia αργότερα – στη ρωμαϊκή περίοδο -, ήταν η θεά της δικαιοσύνης. Οι μυθογράφοι επέλεξαν να είναι τυφλή, ως δείγμα αντικειμενικότητας και αμεροληψίας στην κρίση της. Αιώνες περάσανε από τότε, και η δικαιοσύνη δε χάνει την ευκαιρία να μας αποδεικνύει, κατά καιρούς, πως είναι πράγματι τυφλή. Ίσως, με τα χρόνια να έγινε και ολίγον κουφή. Αναμφίβολα, τα επιτεύγματα του νομικού κόσμου στη σύγχρονη εποχή είναι ανεκτίμητα και προς τη σωστή κατεύθυνση, πάντα όμως θα υπάρχουν παραφωνίες που θα αμαυρώνουν το έργο της. Και αν μιλήσουμε για εκείνη με ευρεία έννοια, και όχι αποκλειστικά αυτήν εντός των δικαστικών αιθουσών, τότε η δικαιοσύνη μάλλον θα δικαιούταν επίδομα αναπηρίας. Εμπνευσμένος, ίσως, από το μύθο της θεάς Θέμιδας, ο βετεράνος Αμερικανός δημιουργός υπερηρωικών κόμικς, Stan Lee, με συνεργό του τον επίσης κορυφαίο δημιουργό Jack Kirby, δημιούργησε έναν ήρωα που ενσαρκώνει την έννοια της δικαιοσύνης, ή τουλάχιστον προσπαθεί. Αυτός δεν είναι άλλος από τον «Διάβολο του Χελς Κίτσεν», τον Ντερντέβιλ (Daredevil). Τη μέρα, φοράει το κοστούμι του και αγωνίζεται για το δίκαιο στις δικαστικές αίθουσες ως δικηγόρος, και τη νύχτα αγωνίζεται για το δίκαιο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, φορώντας την κόκκινη στολή του. Και, όπως η θεά της δικαιοσύνης, είναι τυφλός. Η ιστορία του, λίγο-πολύ, είναι γνωστή στους κόλπους των κομιξόφιλων, ας κάνω όμως, για την πληρότητα της παρουσίασης, μία σύνοψη του origin του ήρωα. Ο Ματ Μέρντοκ (Matthew Murdock) ήταν ο γιος ενός παλαίμαχου μποξέρ, του Τζακ. Σε νεαρή ηλικία, ο Ματ ενεπλάκη σε ένα ατύχημα, στην προσπάθεια να σώσει έναν τυφλό παππού από μία βέβαια σύγκρουση με ένα φορτηγό, το οποίο μετέφερε ραδιενεργά υλικά. Για κακή του τύχη, στην προσπάθειά του να ελιχθεί, το φορτηγό «έχασε» ένα από τα κιβώτια και το περιεχόμενό του κατέληξε στο πρόσωπο του ήρωά μας, αφαιρώντας του την ικανότητα να βλέπει. Παράλληλα, το ατύχημα προκάλεσε την όξυνση όλων των υπόλοιπων αισθήσεών του, καλλιεργώντας μάλιστα την «αίσθηση ραντάρ» που αναπληρώνει με το παραπάνω την απώλεια της όρασης. Ο Ματ καταφέρνει και μπαίνει στο πανεπιστήμιο, σπουδάζει στη Νομική όπου γνωρίζεται και γίνεται κολλητός με τον Φόγκυ (Franklin Nelson), με τον οποίο αργότερα ανοίγουν ένα δικηγορικό γραφείο. Ωστόσο, φέρει μία βαθιά πληγή. Ο πατέρας του έχει μπλέξει με τον υπόκοσμο του μποξ, στην προσπάθειά του να μεγαλώσει το γιο του χωρίς να του λείπει τίποτα. Όταν συμφωνεί να χάσει έναν ακόμα στημένο αγώνα, βλέπει το γιο του στο κοινό, να τον υποστηρίζει. Μη θέλοντας να απογοητεύσει το γιο του που τον θαυμάζει, κερδίζει τον αγώνα, αντίθετα στη συμφωνία. Χάνει, όμως, τη ζωή του. Και ο Ματ ορκίζεται να εκδικηθεί όσους δολοφόνησαν άδικα τον πατέρα του. Η ιστορία του, μία ολοκληρωμένη εισαγωγή στο θρύλο του ήρωα με την κόκκινη στολή και τα κέρατα, παρουσιάζεται από τα έμπειρα και ταλαντούχα χέρια των Frank Miller και John Romita Jr. στο «Daredevil: The Man Without Fear». Πρόκειται ουσιαστικά για το origin του χαρακτήρα, μία ψυχογραφικού χαρακτήρα ιστορία που παρακολουθεί την εξέλιξη του Ματ Μέρντοκ, από την παιδική του ηλικία μέχρι τα πρώτα του βήματα ως Ντερντέβιλ. Το ατύχημα, ο θάνατος του πατέρα του που τον καθόρισε, η γνωριμία του με τον Φόγκυ αλλά και με το μεγαλύτερο ειδύλλιό του, την Ελληνίδα Ηλέκτρα. Η εκπαίδευση με τον επίσης τυφλό Στικ (Stick), αλλά και η δημιουργία της αέναης κόντρας με τον βασιλιά του υποκόσμου, Κίνγκπιν (Kingpin). Το όνομα Ντερντέβιλ και ο απόηχος που έχει στη συγκρότηση του ήρωα, κυριαρχεί σε όλη την ιστορία. Από μισητό παρατσούκλι των παιδικών χρόνων, γίνεται παράσημο για τον ατρόμητο ήρωα. Όντας η πρώτη έκδοση αποκλειστικά αφιερωμένη στον τυφλό υπερήρωα, οι Εκδόσεις Οξύ κυκλοφόρησαν στα ελληνικά την ιστορία «Daredevil: Ο Ατρόμητος», το Μάρτιο του 2017. Και μάλλον, ήταν η καλύτερη επιλογή για να ξεκινήσουν, αφού έχουμε μία συμπυκνωμένη μεν, εκτενή δε, εισαγωγή στις περιπέτειες του, σε μία ιστορία που πρωτοκυκλοφόρησε το 1993 με αφορμή τα 30α γενέθλια του ήρωα. Το καλλιτεχνικό δίδυμο των Frank Miller και John Romita Jr., εκ των οποίων ο πρώτος έδωσε στο παρελθόν μία νέα πνοή και υπόσταση στο μύθο του ήρωα (όπως θα δούμε παρακάτω), και ο δεύτερος είχε την καλλιτεχνική επάρκεια για να παρουσιάσει έναν κλασικό ήρωα με μία σύγχρονη οπτική, ήταν η καλύτερη επιλογή για αυτό το εγχείρημα. Εκτός από την προαναφερόμενη έκδοση, οι Εκδόσεις Οξύ τόλμησαν πρόσφατα ένα ακόμα εκδοτικό ρίσκο, κυκλοφορώντας το Daredevil των Frank Miller & Klaus Janson. Κατά πολλούς, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα runs του ήρωα, με τον Frank Miller στο σχεδιαστικό τιμόνι, αλλά όχι μόνο: πολύ συχνά η πλοκή της ιστορίας ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας του κορυφαίου δημιουργού με τον σεναριογράφο της εποχής Roger McKenzie. Όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης, ένας κλασικός ήρωας της Marvel επαναπροσδιορίζεται από έναν από τους μεγαλύτερους οραματιστές των κόμικς! Για τον Miller, η ενασχόληση με τον ήρωα ήταν μία μεγάλη πρόκληση, όπως δηλώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου: «Πάντα με ενδιέφερε η ιδέα ενός ήρωα του οποίου η καθοριστική ιδιότητα είναι μια αναπηρία – ένας τυφλός πρωταγωνιστής σε ένα καθαρά οπτικό μέσο – και, το πιο σημαντικό, το Daredevil μου προσέφερε την ευκαιρία να σχεδιάσω τα τρομακτικά εγκληματικά κόμικς που πάντα ονειρευόμουν. Η προσωπικότητα του ήρωα αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται στα τεύχη που κυκλοφόρησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, όπως και η θέση του στο σύμπαν της Marvel. Οι δευτερεύοντες αντίπαλοι του Spider-Man ανακτούν καίριο ρόλο στις ιστορίες του Daredevil, καθιστάμενοι βασικοί αντίπαλοι του «ντι-ντι», όπως αρέσκεται να τον αποκαλεί ο αραχνάνθρωπος «κολλητός» του. Με προεξέχοντα τον Κίνγκπιν, ο οποίος καταλήγει να είναι ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές των ιστοριών του Ντερντέβιλ. Ο πιο εμβληματικός κακός, βέβαια, δεν είναι άλλος από τον Μπούλσαϊ (Bullseye). Ένας ψυχάκιας ήρωας με ακριβέστατο στόχο και τρομερή δύναμη, ώστε να μπορεί να διαπερνά κρανία εκτοξεύοντας μολύβια ή χάρτινα αεροπλανάκια. Η κόντρα του με τον Ντερντέβιλ κρατάει πολλά χρόνια, από την πρώτη του εμφάνιση το 1976. Στις ιστορίες του προαναφερθέντος τόμου, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από το Δεκέμβριο του 2017, έρχεται πολλές φορές αντιμέτωπος με τον αγαπημένο μας ήρωα, ομολογώντας έμμεσα την ψύχωση που έχει μαζί του. Μάλιστα, χρησιμοποιεί την Μαύρη Χήρα (ένα από τα ερωτικά ενδιαφέροντα του Ματ Μέρντοκ), αλλά αργότερα και την Ηλέκτρα, σαν δόλωμα για να τραβήξει την προσοχή του. Το φινάλε του τεύχους #168 με τίτλο «Elektra» (περιλαμβάνεται στον τόμο Daredevil: Frank Miller & Klaus Janson. Εκτός από την εμφάνιση μεγάλων ονομάτων του σύμπαντος της Marvel, όπως η Μαύρη Χήρα, ο Μπούλσαϊ, ο Δρ. Όκταπους, ο Κίνγκπιν, ο Σπάιντερμαν και ο Χαλκ, θεωρώ πως το σημαντικότερο τεύχος της σειράς είναι το #168 με τίτλο «Ηλέκτρα». Ο Frank Miller δημιουργεί από το μηδέν μία εμβληματική ηρωίδα, όχι μόνο για τη σειρά, αλλά για το υπερηρωικό κόμικ γενικότερα. Όσο βλέπουμε την επανεμφάνισή της στη ζωή του -εκδικητή πλέον- Ματ, παρακολουθούμε μέσω αναδρομών στα φοιτητικά χρόνια του νεαρού πρωταγωνιστή την καθοριστική γνωριμία του με την Ελληνίδα, κόρη πρέσβη, Ηλέκτρα. Όπως και για τον ήρωά μας, έτσι και για την ηρωίδα, ο τραγικός θάνατος του πατέρα της σηματοδοτεί την εξέλιξή της σε μία ψυχρή πληρωμένη δολοφόνο. Παρά το σύντομο της ερωτικής τους περιπέτειας, το ψυχολογικό δέσιμο με τον Ντερντέβιλ είναι το μόνο τρωτό σημείο της. Ο Miller κατάφερε, με μόλις ένα κεφάλαιο, να καλλιεργήσει ένα από τα σημαντικότερα ειδύλλια στο χώρο της Ένατης Τέχνης. Η Ηλέκτρα δεν άργησε να αποκτήσει και τα δικά της κόμικς, όπως το κορυφαίο Elektra: Assassin. Ο Daredevil συνεχίζει να εκδίδεται μέχρι και σήμερα (#604). Κατά κοινή ομολογία, ωστόσο, η καλύτερη περίοδος του ήρωα ήταν όσο στο τιμόνι της σειράς βρέθηκε ο Frank Miller: με αφετηρία τον τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, μέχρι το Born Again των Miller και David Mazzuccheli. Από τα πιο πρόσφατα, μάλλον θα ξεχώριζα το Shadowland, που αποτέλεσε μάλιστα ένα μεγάλο crossover, με την εμφάνιση πολλών γνωστών ηρώων από άλλες σειρές, με τον ήρωα να υποκύπτει στη σκοτεινή του πλευρά. Άλλωστε, διαχρονικά, ο Daredevil ακροβατεί ανάμεσα στον υπερήρωα και τον αντιήρωα. Όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει ο Frank Miller, ο Ντερντέβιλ έχει βασικά το υπόβαθρο ενός «κακού»: παρατημένο παιδί, μεγαλωμένο μόνο με τον πατέρα του, θύμα bullying στο σχολείο, ανάπηρος από ατύχημα, βιώνει τη δολοφονία του πατέρα του από τον υπόκοσμο… Αυτό που τον κράτησε μακριά από το σκοτεινό μονοπάτι, ήταν μάλλον η νομική του κατάρτιση και η προσήλωσή του στην έννοια της δικαιοσύνης. Η επιτυχία του ήρωα, δεν άργησε να οδηγήσει στη μεταφορά του και σε άλλα μέσα. Παρακάμπτοντας τα σύντομα περάσματα στη μικρή οθόνη με τη μορφή κινουμένων σχεδίων, η πρώτη δυναμική εμφάνιση του Daredevil στην οθόνη ήταν το 2003, στην ομότιτλη ταινία με πρωταγωνιστή τον Ben Affleck. Δύο χρόνια μετά, ήρθε και η ταινία Elektra. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως και οι δύο ταινίες δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν το μεγαλείο του DD. Αυτός που τα κατάφερε, ήταν ο Charlie Cox. Ο νεαρός ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην πολύ επιτυχημένη σειρά Daredevil, που ξεκίνησε από το Netflix το 2015, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Έχοντας παρουσιάσει ήρωες όπως ο Κίνγκπιν, ο Στικ, ο Punisher και η Ηλέκτρα μέχρι τη δεύτερη σεζόν, περιμένουμε εναγωνίως την τρίτη. Στο μεταξύ, υπάρχει και το The Defenders, για να μας δίνει μια γεύση. Και, ποιος ξέρει, ίσως σύντομα δούμε να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, σαν κομμάτι του βασικού Marvel Cinematic Universe… Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/06/22/daredevil-justice-is-blind/