JohnnyMZ

Όπως ενδεχομένως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, εδώ και 2 χρόνια τρέχω στο facebook τη σελίδα των Εικοσάχρονων που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μία σελίδα με κεντρικό της στόχο να χρησιμοποιεί τα καρέ των αγαπημένων μας ιστοριών εκτός πλαισίου. Πέρα από αυτό, όμως, καταπιανόμαστε ευρύτερα με κάθε λογής θέμα γύρω από τα Disney comics. Έτσι, εν μέσω καραντίνας αποφασίσαμε με τον έτερο και συνέταιρο 20χρονο (στην ψυχή) @PhantomDuck να τρέξουμε ένα μεγάλο τουρνουά με τους σημαντικότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες στην Ιστορία των Disney comics! Για να ευνοήσουμε τον ανταγωνισμό, δε συμπεριλάβαμε ήρωες όπως ο Φέθρυ, ο Γκαστόνε, ο Κύρος ή ο Θείος Σκρουτζ, οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν δευτερεύοντες, θα ήταν όμως τα απόλυτα και ανίκητα φαβορί. Όσοι λοιπόν έχετε facebook και το επιθυμείτε, μπορείτε να λάβετε μέρος στο εν λόγω τουρνουά, το οποίο ξεκίνησε σήμερα. Είμαστε σίγουροι πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον και συγκίνηση για κάθε φαν των ντισνεϋκών χαρακτήρων. Ο γύρος #1, όπως ακολουθεί: Γνώμες, παρατηρήσεις, σχόλια, όλα καλοδεχούμενα. Στο μέλλον ίσως πραγματοποιήσουμε κι άλλα παρεμφερή ιβεντάκια!

Οι περισσότεροι δημιουργοί άλλων "σχολών" δεν κάνουν καν σχέδιο. Από Disney τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κάποιος να ζήτησε και να μην πήρε. Μακάρι να είχατε την ίδια πολυτέλεια, να συζητάτε αν σας άρεσε περισσότερο το σκίτσο του Gibbons ή του Miller. Από αυτό όμως, μέχρι να φτάσει να θίγεται το μέγεθος του καλλιτέχνη επειδή δεν έκατσε αυτό που είχα στο μυαλό μου, το θεωρώ συμπεριφορά 5χρονου. Τι συγκριτικά; Να κλαίγεστε κάθε χρόνο για όποιον υπερηρωά έρχεται "γιατί, εντάξει, δεν είναι και Frank Miller"... Η Τζίκε πχ. κάνει απλά σχέδια, αλλά αν έλεγε κανείς ότι είναι μέτριο όνομα, επικαλούμενος μάλιστα επιχειρήματα τύπου "το συζήτησα με άλλους και το είπαν κι αυτοί", βγάζοντας προσωπική πικρία επειδή ήρθε στο κλείσιμο του κον και δεν την πρόλαβε, ε, θα ήταν για γέλια. Όπως είναι και τώρα. Εν τω μεταξύ, ο Καβατσάνο έκανε ελάχιστα σκίτσα, ο Μοτούρα ήταν με το ζόρι 3 ώρες τη μέρα στο κον και ο Ρόσα δεν έκανε ούτε μισό σχέδιο. Το AthensCon έχει φέρει Silvia Ziche, Fabio Celoni, Claudio Sciarrone, Roberta Migheli και Andrea Freccero. Με εξαίρεση ίσως τη Ρομπέρτα, οι υπόλοιποι είναι τον τελευταίο καιρό ό,τι πιο hot στην Ιταλία, δημιουργικά και επαγγελματικά στην καλύτερη φάση τους! Όσον αφορά τα λεφτά, κοινό και καλλιτέχνης συνδιαμορφώνουν την τιμή. Με τιμή στα 30€ ο Φρετσέρο δε σταμάτησε να σχεδιάζει. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, ας το μάθετε μετά το con: Ο Φρετσέρο εδώ και λίγους μήνες είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Topolino. Έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την εικαστική προσέγγιση όλων των ιστοριών όλων των δημιουργών της ιταλικής παραγωγής. Ελέγχει, θα έλεγε κανείς, και τους "καλύτερούς" του. Πόσο πιο καλό timing να έρθει λοιπόν, αν όχι τώρα; Ή τελικά αυτό που προτείνετε είναι να αντιμετωπίζουμε και εμείς, οι και καλά σχετικοί και μυημένοι στο αντικείμενο, τους καλλιτέχνες Disney ξερά ως ένα σκιτσάκι και πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτα...; Ο κόσμος που ασχολείται σοβαρά με τα Disney κόμικς -αλλά και όχι μόνο- φαντάζομαι είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσει και να μάθει πώς λειτοτργεί το Topolino, ειδικά υπό το νέο καθεστώς, και τι σημασία έχει για την παραγωγή (δηλαδή για τις ιστορίες που διαβάζουμε) η επαναθεσμοθέτηση του art director από την Panini. Από εκεί και πέρα, έχει σχεδιάσει άπειρες ιστορίες κι εξώφυλλα, συμμετέχοντας στο PK, συνδημιουργώντας το σύμπαν του Doubleduck και όντας βασικός επιμελητής του Donald Quest. Εδώ και πολλά χρόνια συνεργάζεται ως βασικός εξωφυλλάς με τις γερμανικές εκδόσεις Disney, ενώ πιο πρόσφατα το ίδιο συμβαίνει και με τις αμερικάνικες (IDW). Γι'αυτό και το workshop του επικεντρώθηκε στα εξώφυλλα, ένα θέμα πρωτότυπο για δημιουργό Disney.

Είναι γνωστό ότι στα παπιά επικρατεί πολλή μίρλα. Φυσικά ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα σκίτσα - το γούστο του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Αλλά ότι ο Freccero δεν είναι μεγάλο όνομα... Το διάβασα κι αυτό.

Εξαιρετική επιλογή για να εγκαινιαστεί η σειρά αφιερωμάτων στους Έλληνες δημιουργούς, οι οποίοι πρέπει να "τιμούνται" με κάθε αφορμή. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, με τα Κουραφέλκυθρα, έχει καθορίσει τη σύγχρονη ελληνική "κομικσική" (αν υπάρχει τέτοια) κουλτούρα. Χιουμοριστικό ύφος με ξεκαρδιστικές ατάκες, λογοπαίγνια, σουρεάλ καταστάσεις που προκαλούν αυθόρμητο και τρανταχτό γέλιο, έχει καταφέρει πολλές από τις ατάκες και τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει να αποτελούν σημείο αναφοράς για αυτή τη γενιά, μυημένη ή μη στα βαθιά νερά της nerd κουλτούρας, ιδίως ανάμεσα στους χρήστες των social media, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο και από τους πρώτους τα προνόμια της ιντερνετικής παρουσίας. Από τους νέους καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει πολύ καλές υπηρεσίες στην ελληνική 9η Τέχνη και διατηρεί το χιουμοριστικό "είδος" σε υψηλά επίπεδα με την αυθεντικότητά του. Μακάρι να μπορούσα να έρθω, δυστυχώς η μαμά πατρίδα θα χρειαστεί τις υπηρεσίες μου εκείνη την εβδομάδα.

Δυστυχώς δεν κρατάω σημειώσεις για το πόθεν των καρέ, ειδικά τώρα που ανέβασα πολλά μαζί μου είναι δύσκολο να θυμηθώ τους τίτλους των ιστοριών - θα πρέπει να κάνω πολύ ψάξιμο. Η συγκεκριμένη με τη Χαβανέζα είναι του Μάρκο Ρότα, από το ΚΟΜΙΞ #157 "Το Εξωτικό Κελεπούρι". Κάποια καρέ είναι από τον Μεγάλο Σπλας στη Σίλβια Τζίκε, το καρέ με τον καπνό είναι από "Το Κυνήγι της Χρυσής Ντομάτας" του Romano Scarpa, αυτό με το windsurf από το Ντόναλντ #68 "Ο Βασιλιάς της Ιστοσανίδας", τα αντι-φεμινιστικά από την ιστορία "Η Επιστροφή της Μάρβελ Ντακ", η ιστορία με το παντελόνι του Γκούφυ ονομάζεται "Τάρτα με μήλα" (Μίκυ Μάους #1763). Σε επόμενη φάση ίσως βρω κι άλλους τίτλους (έχω εξεταστική αυτήν την περίοδο), ανεβάζοντας κι άλλα ενδιαφέροντα καρέ.

Μερικές επιλογές από τους Εικοσάχρονους: Μερικές φορές ο Γκούφυ είναι ασυγκράτητος... ...μόρτης... ...αλλά και έντεχνος... Τα Disney comics δε γνωρίζουν πολιτική ορθότητα. Από fatshaming... ... και πατριαρχικά πρότυπα... ...σε παροτρύνσεις βίας... Κατά τ' άλλα, τα σεξουαλικά υπονοούμενα είναι ασταμάτητα στον κόσμο του Ντίσνεϋ: Ωστόσο δε λείπουν και τα κοινωνικά μηνύματα, π.χ. κατά του καπνίσματος ή υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης

Από την ημέρα της ανακοίνωσης του αφιερώματος σε άλλο thread, είδα άτομα που χρωματίζουν το forum με πολιτική χροιά σε διάφορες αναρτήσεις, βγάζοντας προσωπικά απωθημένα σε άσχετα σημεία, σε έναν διαδικτυακό χώρο για κόμικς, να δωρίζουν απλόχερα την αντίδραση "Διαφωνώ". "Διαφωνούν", λοιπόν, που η Λέσχη Φίλων Κόμικς, και συνακόλουθα το greekcomics, παρουσιάζεται σε μία μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα πανελλήνιας εμβέλειας; Αν αισθάνεται έτσι κανείς, μάλλον κακώς βρίσκεται εδώ μέσα. "Διαφωνούν" ακόμα, και μάλλον κυρίως, που η παρουσίαση αυτή γίνεται στην "Εφημερίδα των Συντακτών"; Οι πολιτικές αγκυλώσεις του καθενός είναι δικό του πρόβλημα. Το γεγονός ότι προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη εφημερίδα από τις πιο αξιόλογες, τις πιο έντιμες όσον αφορά την άποψή της και την τήρηση της δεοντολογίας, επίσης, μάλλον, είναι δικό μου, οφείλω όμως να το καταθέσω σαν άποψη. Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ άλλων, η Εφημερίδα των Συντακτών είναι και η μοναδική εφημερίδα που έχει, εδώ και 5 χρόνια, μόνιμη εβδομαδιαία στήλη για την κοινή αγάπη -υποτίθεται όλων- μας, μία στήλη για τα κόμικς: το καρέ-καρέ. Αν "διαφωνούν" που υπάρχει, κάποιοι φίλοι των κόμικς, προσωπικά εύχομαι να (και πιστεύω πως) αποτελούν μία κακή εξαίρεση που μολύνει το χώρο, με το φανατισμό και την ιδεοληψία τους. Γιατί μάλλον κρίνουν καλύτερο το ενδεχόμενο να μη γινόταν το συγκεκριμένο αφιέρωμα που προωθεί τη Λέσχη, αφού βρίσκεται στις σελίδες μιας εφημερίδας με το περιεχόμενο της οποίας διαφωνούν. Το γιατί διαφωνούν και τι θα προτιμούσαν, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο - προσωπικά θα πάρω το ρίσκο να υποθέσω πως αν δημοσιευόταν στην Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα ή το... Μακελειό, θα πατούσαν διπλή καρδούλα. Από εκεί και πέρα, ως συντάκτης του άρθρου και εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, οφείλω να δώσω ορισμένες διευκρινίσεις - όχι σε όσους κακοπροαίρετους αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν τα συμπλέγματά τους, αλλά σε όσους θα διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση και τα θλιβερά σχόλια που την ακολούθησαν: 1. Ως εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, δεν έχω δεχθεί ποτέ την παραμικρή παρέμβαση στο περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι όλα αποκλειστικά δική μου δουλειά, δεν καθοδηγούνται από κανέναν και δεν αλλοιώνονται από κανέναν. 2. Οι φωτογραφίες που έλαβα προκειμένου να εντάξω στο αφιέρωμα ήταν συγκεκριμένες, και πράγματι οι εν λόγω φωτογραφίες, όπως εξήγησε ο Valtasar παραπάνω, "δείχνουν" καλύτερα τους εν λόγω χώρους (εσωτερικό και μπαλκόνι). 3. Στην περίπτωση, λοιπόν, που κάποιος μισάνθρωπος ρατσιστής έχει πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα και του χαλάει την αισθητική, ας γνωρίζει, τουλάχιστον, πως πρέπει να κατηγορήσει για την επιλογή τον Valtasar και κυρίως εμένα που επιμελήθηκα του αφιερώματος, και όχι την Εφημερίδα των Συντακτών που το δέχτηκε ακριβώς έτσι όπως της το έστειλα. 4. Προσωπικά, όσο προετοίμαζα το αφιέρωμα δε σκέφτηκα ούτε στιγμή πως υπάρχει το ενδεχόμενο να κριθεί κάτι τέτοιο. Στα μάτια μου δεν υπήρχε κάτι το... "παράξενο". Μέχρι που είδα αυτά τα προβληματικά σχόλια. Από αυτήν την άποψη, η αντιπαράθεση που προηγήθηκε μου προκαλεί την προσωπική ικανοποίηση πως δεν είμαι σαν αυτούς. 5. Το γεγονός ότι το 2019 κάποια άτομα κρίνουν άξιο σχολιασμού - οριακά χλευασμού, για να είμαστε ακριβείς - το ότι στην κοινωνία μας μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι από διαφορετικές φυλές και θρησκείες και αυτό δεν είναι κάτι κακό, περίεργο ή παράξενο, πραγματικά μου δημιουργεί θλίψη, η οποία μεγεθύνεται όσο αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω και αντιλαμβάνομαι ότι όχι, κάποια πράγματα δεν είναι αυτονόητα τελικά. Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο που έχει στο επίκεντρό της μία μορφή τέχνης και αποδεικνύεται, τελικά, ότι για κάποιους δεν ισχύει το "η Τέχνη όλους μας ενώνει". Θα κλείσω, εκφράζοντας την ευχή αυτοί να αποτελούν τη μειοψηφία και να παραμένουν απομονωμένοι από μια κοινότητα που στόχο (θα έπρεπε να) έχει να συνθέτει, και όχι να προβαίνει σε διακρίσεις τέτοιου είδους. Ας μείνουν με τον Αρκά - τον οποίο πολλοί τελευταία όψιμα επικαλούνται - και τις εσχάτως εκπεφρασμένες απόψεις του, πως οι μειονότητες απειλούν τη δημοκρατία τους. Κι ας αφήσουν ήσυχη τη δική μας.

Δηλώνω συμμετοχή

Ένα Saga για μένα, ευχαριστώ

Ό,τι χειρότερο

το θέλω!

Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω - πραγματικά δε με ενόχλησε καθόλου, παρ' όλο που το είδα στη σχετικά μεγάλη οθόνη του laptop (σε σχέση με κινητά/τάμπλετς που αναφέρθηκαν) με άλλα 3 άτομα (άρα σε μια σχετική απόσταση κιόλας). Ειδικά βλέποντάς το υπό το πρίσμα της προσπάθειας μεταφοράς του θεατή στην ατμόσφαιρα της μάχης, παίρνει πολλά bonus. Κάτι άλλο που δε σχολίασα, ήταν ότι το επεισόδιο ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ. Κουνούσα και ξανακουνούσα το ποντίκι και ακόμα είχε πράμα... Οπότε κι ας είμαστε mid season, έχουμε ακόμα πράμα να μας χορτάσει. Απλά θέλω τα άλλα 3 επεισόδια να είναι κι αυτά φουλ δυνατά και όχι meh, κι ας μην είναι τόσο καλά όσο το τελευταίο.

Τρομερό επεισόδιο! Ξεκάθαρα το καλύτερο της σεζόν. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από το Game of Thrones, ειδικά από τη στιγμή που ξέφυγαν από το πρωτότυπο υλικό και φτιάξαν κάτι άλλο, κάτι πιο εφετζίδικο, πρόχειρο και κακογραμμένο, χωρίς το βάθος και την πολυπλοκότητα του Martin, τόσο σε επίπεδο δολοπλοκιών και παιχνιδιών εξουσίας, όσο και σε επίπεδο εξέλιξης των χαρακτήρων. Κι αυτός είναι ο λόγος που μου άρεσε αυτό το επεισόδιο. Γιατί επικεντρώθηκε στη μάχη. Έχω αποδεχτεί ότι η σειρά πλέον είναι μια μηχανή fanservice και δε θα μου δώσει αυτό που μου υποσχέθηκε στην αρχή, οπότε προσπαθώ να απολαύσω αυτό που πραγματικά έχω απέναντί μου, απεκδυμένο από τις φαντασιώσεις που (εύλογα) είχα στο μυαλό μου. Τα πρώτα δύο επεισόδια της σεζόν ήταν κάτω του μετρίου. Οι ήρωες πλέον συμπεριφέρονται εντελώς ακούρδιστα, οι διάλογοι είναι φτηνοί και ανούσιοι, ειδικά στο δεύτερο επεισόδιο κρίντζαρα εντελώς, λέω ρε φίλε με δουλεύουνε, δε γίνεται τελευταία σεζόν να τρομπάρουν έτσι. Κι όμως, ήρθε η λύτρωσις. Ένα επεισόδιο που πραγματικά σε κρατούσε συνεχώς σε αγωνία, παρά τα άπειρα plot holes που δημιουργούσε ή μεγέθυνε. Όταν σκάσανε οι δράκοι οι παλμοί μου χτυπήσανε κόκκινο, και ειδικά στο τέλος απλά τινάχτηκα όρθιος και ζητωκραύγαζα. Τουλάχιστον ας μας χορτάσουνε fanservice μέχρι το τέλος, να διαβάσουμε μετά τα βιβλία να ευχαριστηθούμε καλή πλοκή. (πολύ διπολικό ποστ, το ξέρω, θα μας στείλει ψυχίατρο αυτή η σειρά ΓΤΠΜ)

Είχα πάει στο σινεμά να δω το Aquaman. Σε κάποιο σημείο, έπιασα 3 άδειες πλαϊνές θέσεις και κοιμήθηκα μέχρι να τελειώσει η ταινία. Ήταν από τους πιο ωραίους ύπνους που έχω κάνει ποτέ.

Έκανα μια γρήγορα έρευνα και δε βρήκα κάτι. Όντως δεν υπάρχει παρουσίαση για το εν λόγω;

Είναι 3 οι Ιταλοί πολιτικοί, για την ακρίβεια. Και πρόκειται απλά για δηλώσεις που έγιναν μόλις μέσα σε ένα μήνα, στο μήνα που μας πέρασε, και που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου. Και αποτέλεσαν την αφορμή για να γράψω το άρθρο, όχι την αιτία. Η απαξίωση των κόμικς στο δημόσιο λόγο είναι λίγο-πολύ δεδομένη, φυσικά δεν κρατάω σημειώσεις κάθε φορά που ακούω κάτι σχετικό, αλλά ταυτόχρονα νομίζω είναι κοινός τόπος για όσους ασχολούνται με το αντικείμενο - μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων εδώ μέσα δεν ταυτίστηκε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με το βιωματικό κομμάτι που αναφέρω στις πρώτες 2 παραγράφους. Συνεπώς, πιάνομαι από τις συγκεκριμένες αναφορές και παραθέτω ορισμένες, σκόρπιες ίσως, σκέψεις πάνω στο θέμα, τόσο όσον αφορά την τέχνη συνολικά, αλλά και όσον αφορά κάποιες συγκεκριμένες υποκατηγορίες κόμικς. Άλλωστε, το υπερηρωικό και το Disney κόμικ αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες και πιο χαρακτηριστικές "σχολές" κόμικς, ενώ ο Μπλεκ υπήρξε -αν δεν είναι ακόμα- ένας από τους πιο δημοφιλείς χάρτινους ήρωες για αρκετές γενιές στο παρελθόν. Και πέρα από τους λόγους που αναφέρω εν τάχει στο κείμενο, για την ανάγκη αντιμετώπισης με σεβασμό ακόμα και κάποιων κόμικ που θεωρούνται "παιδικά" από το ευρύ κοινό, φτάνουμε στο άλλο άκρο αν προσπαθήσουμε να πειστούμε πως όσοι κάνανε αυτές τις αναφορές εκτιμούν κατά τα άλλα τα κόμικς, απλά σνομπάρουν τα συγκεκριμένα. Για τους περισσότερους "μη μυημένους", αυτό είναι το κόμικ. Βάλε και κανα Τιραμόλα, κανα Ποπάι, κανα Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, τα διαβάζαμε μικροί, μεγαλώσαμε, τώρα είμαστε σοβαροί. Και σε όλη αυτή τη σύγχυση παίζει το ρόλο του και η βίαιη είσοδος του όρου graphic novel και η αμηχανία καλλιτεχνών, εκδοτών, βιβλιοπωλών αλλά και αναγνωστών να συμπεριλάβουν τα "σοβαρά" αναγνώσματα σε έναν όρο που στο μυαλό τους αναφέρεται σε αναγνώσματα εξ ορισμού πνευματικά κατώτερα. Ναι, πάντως το ζητούμενο είναι κοινό. Το κείμενο σε καμία περίπτωση δε φιλοδοξεί να αποτελέσει (επιστημονική) ανάλυση επί του θέματος, αλλά περισσότερο να προβληματίσει και να ανοίξει, ενδεχομένως, μία συζήτηση πάνω στο ζήτημα που αγγίζει, και κυρίως να... "υπερασπιστεί", κατά κάποιον τρόπο, την κοινή μας αγάπη.

Δες στο 1:50

Εγώ είμαι ο συγγραφέας του άρθρου ( ) και δεν είμαι σίγουρος ότι έχω αντιληφθεί πλήρως τις ενστάσεις, κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω πως προκύπτουν ως απάντηση στο παραπάνω κείμενο, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω Το ότι κάποιοι που ασχολούνται με κόμικς μπορεί να θεωρούν άλλες κατηγορίες κόμικ παιδικές, ανώριμες ή σαχλές είναι, πράγματι, γεγονός. Αυτό όμως είναι μία εντελώς διαφορετική συζήτηση. Εγώ κατά βάση θίγω το ζήτημα της θεώρησης ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της τέχνης των κόμικς ως τέτοιας. Στο δεύτερο, τώρα, καταρχάς δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι σε εισαγωγικά μια φράση που δεν υπάρχει στο κείμενο ( ), αλλά και τον προβληματισμό σου. Μάλλον διάβασες αρκετά βιαστικά το κείμενο, γιατί αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενό του: να μην αντιμετωπίζονται τα κόμικς σαν μια ενιαία φόρμα, πόσω μάλλον με αρνητικό τρόπο. Αν βρίσκεις ένα τραγούδι, μία ταινία, έναν πίνακα, κακό/σαχλό/παιδικό/ανούσιο/ό,τι άλλο θες, δε θα βγάλεις την αντίστοιχη τέχνη, δηλαδή τη μουσική, τον κινηματογράφο ή τη ζωγραφική, συνολικά σκάρτη. Εμείς μπορεί να λέμε ότι έχουν ενηλικιωθεί, αλλά νομίζω ότι η πραγματική ενηλικίωση (στην ευρεία αντίληψη της κοινωνίας) δε θα έρθει πραγματικά μέχρι να περάσουμε από το στάδιο της συνολικής θεώρησης αυτής της τέχνης ως κατώτερης, στο στάδιο να αναγνωρίζεται σαν μια τέχνη ισότιμη με τις υπόλοιπες και να η συζήτηση και η αξιολόγηση να περιορίζεται πλέον στα έργα καθαυτά.

Καλή φάση! Κι εγώ δηλώνω συμμετοχή!

Ο τζάμπας ζει! Καλό μήνα!

Καλησπέρα και από μένα! Απαντάω σαν μέλος/φίλος του GreekComics, αλλά και συνεργαζόμενος συντάκτης του Comic Cultura. Κριτική στο περιοδικό δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω στο παρόν thread. Θεωρώ πως είναι μία ωραία κίνηση, γνωρίζοντας τα παιδιά που συμμετέχουν και το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων (που από μόνο του δε λέει κάτι) σε συνδυασμό με την όρεξη και την αφοσίωση των περισσότερων στο Μέσο, πιστεύω και ελπίζω σε κάτι πολύ καλό. Προσωπικά, εύχομαι ακόμα κάποια στιγμή, σε ένα μέλλον μακρινό, να μπορέσει να μεταβεί από τις οθόνες των υπολογιστών και smartphones στα χέρια των φίλων των κόμικς, σε έντυπη μορφή. Περαιτέρω σχόλια και παρατηρήσεις, όπως καταλαβαίνετε, θα επισημανθουν απευθείας στον Ίωνα. Θα συμφωνήσω πάντως με σχόλια που αφορούν την ανάγκη γραφιστικής υποστήριξης στο περιοδικό - χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα εκεί. Από εκεί και πέρα. Εγώ συμμετέχω στο περιοδικό κατά βάση με την αναδημοσίευση άρθρων από το προσωπικό μου ιστολόγιο, https://docmz.wordpress.com/ . Δυστυχώς ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μου δε μου επιτρέπουν να αφιερώσω περισσότερη ενέργεια σε αυτήν την προσπάθεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, όπως έτυχε στο πρώτο τεύχος να γράψω μία σύντομη κριτική για το #6 τεύχος του Μπλε Κομήτη, έτσι ελπίζω να μπορώ να συμμετέχω κατά καιρούς με πρωτότυπα κείμενα για το Comic Cultura. Η σχέση μου όμως με το περιοδικό αυτήν την περίοδο έχει περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας "εξωτερικής συνεργασίας". Διάβασα στο παρόν thread δύο σχόλια (@Kurdy Malloy @Dredd) που αφορούν την "κριτική" προσέγγιση σε παρουσιάσεις, αφιερώματα, συνεντεύξεις κλπ. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γενικά, έχω παρατηρήσει μία έντονη αδυναμία της ελληνικής "κομικσο-αρθρογραφίας" να αφεθεί σε σοβαρές, ειλικρινείς, εμπεριστατωμένες κριτικές, καταλήγοντας στην παραγωγή ανούσιων ευχολογίων, αν όχι απλά περιγραφικών παρουσιάσεων των κόμικς περί ων ο λόγος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν το κείμενο αφορά ελληνικά κόμικς, για ευνόητους λόγους. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, έχω βάλει στόχο να μην πέσω σε αυτό το "παράπτωμα" και να μην επιτρέπω "δημοσιοσχετίστικες" ανάγκες να επηρεάσουν την άποψή μου για κάποιο έργο. Μπορεί να αποφύγω να γράψω για κάτι που δε μου άρεσε, αλλά από την άλλη, ακόμα και για κάτι που μου αρέσει πολύ, θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα αδύναμα σημεία του, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία στην κριτική. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τρόπος προσέγγισης, πέρα απ' το ότι διαφυλάσσει την αξιοπιστία του αρθρογράφου, έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για την ενημέρωση των αναγνωστών (όποιοι τέλος πάντων δίνουν βαρύτητα στις κριτικές για τις επιλογές τους) όσο και για τη βελτίωση των συντελεστών του σχολιαζόμενου έργου. Αυτό, από την άλλη, έχει μεγάλη διαφορά από την κακοπροαίρετη κριτική, εν είδει κραξίματος. Πιστεύω είναι ευδιάκριτο όταν κάποιος αντιμετωπίζει με σεβασμό ένα έργο, μία προσπάθεια, και τους συντελεστές της, και επισημαίνει απλά τις (κατά την προσωπική του γνώμη πάντα) αδυναμίες που εντοπίζει, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική. Πριν γράψω την κριτική μου για τον ένα χρόνο του Μπλε Κομήτη, διάβασα με μεγάλη προσοχή διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στα ίντερνετς. Δε βρήκα ούτε ένα να το αντιμετωπίζει με κριτικό ύφος, όπως τουλάχιστον το έχω εγώ στο μυαλό μου. Γι' αυτό προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται σε αυτό που γράφω. Και η αλήθεια είναι ότι όταν το δημοσίευσα, ανησυχούσα για τυχόν αντιδράσεις. Η κοινότητα των κόμικς στην Ελλάδα είναι αρκετά μικρή, ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας - δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει γνώμη για κάτι, ακόμα και μέσα στο greekcomics που είναι, μεταξύ άλλων, ένα παρεΐστικο φόρουμ συζήτησης, και κάποιος συντελεστής του ήταν στραβωμένος μαζί μου την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε. Ευτυχώς, οι συντελεστές του Μπλε Κομήτη αντέδρασαν παραπάνω από θετικά στα σχόλιά μου και συμφώνησαν σχεδόν σε όλα από τα σημεία που εντοπίζω ως αδύναμα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μου προτείνουν ταυτόχρονα μελλοντική συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίθεση ανάμεσα στην κριτική του Μπλεκ και το σχολιασμό της Άρπης έχει να κάνει με την υπογραφή του κάθε κειμένου από διαφορετικό συντάκτη. Από εκεί και πέρα, βρίσκω εντελώς άστοχη την παρατήρηση του @Dredd πως έπρεπε να περικλείνω σε εισαγωγικά την επίμαχη φράση για εγγόνια και ανίψια, και ακόμα πιο άστοχη την υπόνοια λογοκλοπής. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται στον πρόλογο ενός άρθρου-κριτικής για τον ένα χρόνο πορείας ενός περιοδικού, αυτούσια παρμένη από το editorial του περιοδικού, στο πλαίσιο μιας τυπικής και αθώας περίπτωσης δημοσιογραφικού "δάνειου". Θα μπορούσα να το έχω κάνει, πράγματι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας. Ελπίζω η ανάγνωση της εν λόγω κριτικής να μην περιορίστηκε στην πρώτη πρόταση της, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο σχόλιο για την ουσία του περιεχομένου της. Φυσικά, κάθε κριτική καλοδεχούμενη, το ίδιο και συμβουλές, παρατηρήσεις, αλλά το να κολλάμε σε περιφερειακές λεπτομέρειες μικρής σημασίας και μάλιστα να απευθυνόμαστε με εριστικό ή επιτακτικό ύφος, είναι κρίμα. Ειδικά όταν απευθυνόμαστε κατά βάση σε ένα παλικάρι 17 χρονών που αποφάσισε και τόλμησε να κάνει το γούστο του, παρά την απειρία του. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς απ' όλους το μετριοπαθές ύφος του @Valtasar (θενξ μπος), αλλά μια αυτοσυγκράτηση σίγουρα θα βοηθούσε, ειδικά πριν αρχίσουμε τις υπόνοιες ή/και τις κατηγορίες. Τέλος, αν και δεν έχω καμία σχέση με την επιμέλεια του περιοδικού, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω πραγματικά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον @PhantomDuck για το εξαντλητικό ποστ με συμβουλές και καθοδήγηση. Καλή αρχή και καλή συνέχεια, Comic Cultura

Έχω την αίσθηση ότι και στα αγγλικά, παράλληλα με το κουτάκι σκέψης, η φωνή των ηθοποιών επαναλάμβανε τις σκέψεις. Οπότε δεν ήταν "πρωτοτυπία" του ελληνικού. Πολύ πρωτότυπη ιδέα και ικανοποιητικότατη εκτέλεση. Η ταινία συνολικά ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά σίγουρα δεν είναι "η καλύτερη ταινία Spider-Man" ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας με είχε ενθουσιάσει, αλλά ειδικά όταν χώθηκαν τόσοι χαρακτήρες, άρχισα να κομπλάρω με το αποτέλεσμα. Δε με χάλασε εν τέλει, αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας. Ο noir Spider-Man πάντως ήταν τέλειος Στα ΠΟΛΥ θετικά, η μουσική. Πολύ καλή δουλειά - ίσως μάλιστα και λίγο τολμηρές επιλογές. Ορίστε η official playlist με το soundtrack της ταινίας.

"Τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο"; Το διάβασα 2-3 φορές και δε βρήκα κανέναν. Βρήκα μόνο... μισό λόγο, το ότι οι πρωταγωνιστές είναι ανθρωπόμορφα ζώα και άρα φέρουν χαρακτηριστικά του ζώου στο οποίο στηρίχτηκαν, άρα προβλέψιμοι, το οποίο όμως πάει να στηριχτεί σε ένα παράδειγμα, το οποίο τελικά αναιρείται...! Άρα ο μοναδικός λόγος που πάει να στηριχτεί -ο οποίος, και να ίσχυε, δεν καθιστά το κόμικ υπερεκτιμημένο αλλά περιγράφει μια αφηγηματική επιλογή που δεν άρεσε στον συντάκτη- διαγράφεται από τον ίδιο. Άρα...; Αν κατάλαβε κανείς τελικά γιατί ο συντάκτης το θεωρεί υπερεκτιμημένο, ας μου εξηγήσει κι εμέ του έρμου.

Από αυτούς που γράφουν βέβαια χαρτζιλίκι να παίρνουν 3-4.

Μια μικρή διόρθωση: η συνέντευξη έχει δοθεί στον Ιατρού Γιάννη (λέγε με JohnnyMZ). Παραδόξως, δεν αναφέρθηκε το όνομά μου στην έντυπη έκδοση, αλλά στη διαδικτυακή υπήρχε εξαρχής...