Jim Slip

Κακή ποιότητα έκδοσης, κυρίως λόγω της ράχης. Δυσκολεύεσαι να το ανοίξεις και να διαβάσεις τα εσωτερικά καρέ, ενώ μέσα σε μια εβδομάδα το δικό μου τεύχος έχει χάσει το αρχικό του σχήμα. Η χειρότερη ιστορία είναι "Το τραγούδι των σειρήνων", που όπως έγραψε ο Indian είναι λες και ο σεναριογράφος ήταν μεθυσμένος. Το "Γκουφοδύσσεια" δεν ηταν πολύ καλύτερο, προχειρογραμμένο, αλλά τουλάχιστον η εναλλαγή των καρέ έβγαζε λογική συνέχεια. Κάπως καλύτερα τα "Το μυστήριο του Ολύμπου" και "Ο θρύλος των Αμαζόνων" αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Καλύτερη ιστορία το "Ο αληθινός μύθος της Ατλαντίδας", τυπική ιστορία της ιταλικής σχολής στο μεταίχμιο της νέας εποχής, αλλά διαβάζεται ευχάριστα και όντως θυμίζει το (επίσης γραμμένο απ' τον Michelini) "Τα 7 θαύματα των παπιών". Συνολικά μέτρια έκδοση, και αυτό που μένει σαν εντύπωση είναι πως η ιταλική σχολή έχασε τον προσανατολισμό της απ' τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά.

Προσωπικά σπάστηκα που δε βάλανε το "Topolino e l'arca di Bubanassar" (1983, σενάριο Pezzin, σχέδιο De Vita, αδημοσίευτο, καλή βαθμολογία στο inducks).

ΚΟΜΙΞ, μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε. Γιατί επαναφέρεις το ότι είναι δήθεν ο πιο αδύναμος τίτλος; Είπαμε, δε μπορείς να διαιρείς αυθαίρετα τα νούμερα δια δύο για να καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα. Στην τελική, δες το αλλιώς, έχεις πάνω-κάτω τα ίδια έξοδα με κάποιον άλλο τίτλο (δικαιώματα, τυπογραφικά, εργατικά κλπ) και πουλάς 27.000 αντίτυπα. Από άποψης κόστους και αποτελέσματος, είναι η πιο επιτυχημένη έκδοση, γι' αυτό και είμαι της άποψης πως αν ξανάβγαινε ένας τίτλος Κλασικών όπως τον περιέγραψα, θα πηγαινε μια χαρά. 'Οσο για το Φάντομ, είπαμε, εξεζητημένη έκδοση που απευθύνεται σε niche κοινό, και παρ' ολ' αυτά το κρατάνε για 29 τεύχη παρά τις χαμηλές πωλήσεις. Σιγά τους στυγνούς επιχειρηματίες που αποστρέφονται το ρίσκο.

'Εχεις ένα διμηνιαίο τίτλο που το 2004 πουλάει 27.000 τεύχη και το θεωρείς αποτυχία; Αν ήμουν εκδότης θα ήταν απ' τους πρώτους τίτλους που θα έβγαζα, όχι όμως με τα στάνταρ του Τερζόπουλου (προς το τέλος της ζωής του το περιοδικό είχε γίνει φάντασμα του παλιού του εαυτού). Απ' ότι βλέπω οι Ιταλοί βγάζουν δύο εκδόσεις Κλασικών, μία με παλιότερες ιστορίες (300 σελίδες, τιμή 5 ευρώ, μηνιαία), και μία με νεότερες ιστορίες (200 σελίδες, τιμή 3 ευρώ, μηνιαία). Ας πούμε τώρα πως για τα μίζερα ελληνκά δεδομένα βγάζεις ένα διμηνιαίο τίτλο 200 σελίδων με τιμή 3,5 ευρώ οπού συνδυάζεις τους δύο ιταλικούς τίτλους. Πιστεύεις πραγματικά πως δε θα πούλαγε; Το Φάντομ, ένας νεότερος εξεζητημένος τίτλος, τί σχέση έχει; Σε αυτό που συμφωνώ είναι για τα ανοίγματα του Αλαφούζου. Κάηκε με τον Παναθηναϊκό, η τηλεοπτική αγορά είναι σε αναδιάταξη με τις άδειες, ενώ - όπως οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι - η Κ είναι τίγκα στα χρέη, επομένως δύσκολα θα προχωρήσει σε νέα ανοίγματα.

'Εχω την εντύπωση οτι πας να χαντακώσεις τα Κλασικά και να τα βγάλεις με το ζόρι τον τίτλο με τις χαμηλότερες πωλήσεις. -) Η πραγματικότητα είναι οτι δε μπορούμε να κάνουμε τέτοιου είδους αναγωγή , και είναι τελειώς υποθετικό πόσο θα πούλαγε αν έβγαινε κάθε μήνα. Εν τέλει, έχει σημασία; Αυτό που έχει σημασία είναι οτι ο Τερζόπουλος μείωσε τις σελίδες, αύξησε τις επαναλήψεις, και θεώρησε το αναγνωστικό κοινό δεδομένο. Αυτό που επίσης έχει σημασία, βλέποντας τους αριθμούς πωλήσεων, είναι οτι υπάρχει ενδιαφέρον για ένα τέτοιο τίτλο αν γίνει σωστά (ακούει κανείς στην Καθημερινή;).

Αυτό που βλέπω απ' αυτούς τους πίνακες είναι οτι τα Κλασικά είναι ο τίτλος με τις περισσότερες πωλήσεις, πράγμα που είναι ενδιαφέρον γιατί η έκδοση ήταν σε πορεία παρακμής (είχε βελτιωθεί λίγο μεταξύ 1995-1997 βάζοντας θεματικές ενότητες). Εδώ βλέπουμε και την κακοδιαχείριση που κάνει ο Τερζόπουλος, που αντί να εκμεταλλευτεί το όποιο θετικό momentum έχουν οι τίτλοι του βελτιώνοντας τους, ουσιαστικά κάνει ακριβώς το αντίθετο, αρμέγοντας την αγελάδα μέχρι αυτή να ψοφήσει ( παράδειγμα η πορεία του ΚΟΜΙΞ). Αλλά για να απαντήσω στην ερώτηση σου, ΑΝ ο τίτλος ήταν μηνιαίος, το πιθανότερο είναι οι πωλήσεις να ήταν λιγότερες, αλλά όχι οι μισές όπως (αυθαίρετα) το υπολογίζεις.

Λίγο περίεργος ο συλλογισμός σου. Δηλαδή αν μία έκδοση είναι ετήσια θα τη διαιρέσεις δια δώδεκα για να βγάλεις πόσο πουλάει μία υποθετική μηνιαία έκδοση; Δεν πάει έτσι.

Δεν περίμενα οτι θα υπήρχε γκρινια για το οτι θα δημοσιευτούν τα άπαντα και όχι επιλογές. Αλήθεια, ποιός θα έκανε την επιλογή; Με τι κριτήρια; Τις βαθμολογίες του inducks; Τα προσωπικά γούστα των συντακτών; Τέσπα, δεν έχει σημασία. Τώρα που βλέπω και ποιός συγκεκριμένα είναι αυτός που γκρινιάζει, αναμενόμενο ήταν. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος με την επιλογή της Κ να δημοσιεύσει όλη τη σειρά (αν όλα πάνε καλά και δεν αναποδογυρίσει το σύμπαν μέχρι την ολοκλήρωση), όσοι πιστοί προσέλθετε και όποιος αντέξει.

'Οπως είπα και πιο πάνω, ο καθένας επιλέγει την εκδοχή που προτιμά. Εγώ με βάση αυτά που είδα προτιμώ την εκδοχή του ονείρου. Από 'κει και πέρα, το Α και το Ω μιας καλής τηλεοπτικής σειράς είναι οι χαρακτήρες. Εδώ λοιπόν έχουμε το εξής παράδοξο, το The Return κληρονομεί ένα υπέροχο σύμπαν χαρακτήρων απ' την αυθεντική σειρά (έτοιμοι ήρωες με πλούσιο υπόβαθρο και ιστορίες εν εξελίξει), τους οποίους αγνοεί και παρουσιάζει το δικό του σύμπαν μη-χαρακτήρων. Οι λίγοι ήρωες απ' την αυθεντική σειρά είναι απλά διακοσμητικοί (πλην Κούπερ), ενώ οι υπόλοιποι είναι προσωπικότητες χωρίς backstories, χωρίς εξέλιξη, ηρωες που απλά περιπλανιούνται, οι ιστορίες τους εξετάζονται επιφανειακά και μετά ξεχνιούνται. Αυτό ισχύει ακόμα και για αυτούς που είχαν περισσότερο screen time, όπως τον Gordon, την Diane ή την Janey-E. Αυτό μπορεί να δουλέψει σε μια ταινία, αν η ταινία είναι καλή, αλλά όχι σε μια τηλεοπτική σειρά. Βασικά όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο πιστεύω πως ο Lynch είχε απλά κόλλημα να κάνει τηλεοπτική σειρά σε στυλ Mulholland (η συγκεκριμένη ταινία ξεκίνησε σαν ιδέα για τηλεόραση) και από σπόντα έκατσε να κάνει το The Return, μόνο που το σύμπαν του Twin Peaks δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους ακροβασίες, σε αντίθεση με μια απλή ιστορία αγάπης και φόνου που βασικά ήταν τα Lost Highway και Mulholland. Επίσης, αυτή η προσκόλληση στα ίδια και τα ίδια δείχνει οτι βασικά έχει ξεμείνει από ιδέες.

Αυτό είναι το πρόβλημα, οτι γυρίζοντας ψηφιακά δεν έχει περιορισμούς. 'Οσο για το αν ήταν όνειρο, η πλοκή (ο θεός να την κάνει) ήταν τόσο ασυνάρτητη που δε μπορεί να μην ήταν όνειρο. Το λέει κι ο ίδιος ο Κούπερ στο προτελευταίο επεισόδιο, "we live inside a dream". Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τα απανωτά τζάκποτ; Το πως ένας βλάκας που απλά επαναλάμβανε οτι άκουγε όχι απλά ζούσε τη ζωή του αλλά ξεσκέπασε μια ασφαλιστική συνωμοσία; Την παραλίγο εκτέλεση που αποτράπηκε από μια κερασόπιτα; Το κουτί από γυαλί που ποτέ δεν εξηγήθηκε; Τον έμπορο ναρκωτικών που πέταγε κέρματα στον αέρα και αυτά αιωρούνταν; Το παιδί απ' τον εξορκιστή που έκανε εμετό; Την Audrey που έμεινε να κοιτάει ένα καθρέφτη; Αλήθεια, τι ακριβώς ήθελε ο DoppelCoop; Τι έκανε όλα αυτά τα 25 χρόνια; Τι απέγιναν η Becky, ο Steven, η Gersten, η Beverly; Τι ήταν αυτοί οι μαυριδεροί άστεγοι; Ποιός ήταν ο Mr. Strawberry; Η ατομική βόμβα έκανε την Judy να ξεράσει τον Bob; Λολ και πάλι λολ, τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Το όλο πράμα πρέπει να γράφτηκε σε ένα απόγευμα ενώ οι Lynch και Frost ηταν μεθυσμένοι, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Να λοιπόν και το twist στο τελευταίο επεισόδιο και, οποία έκπληξις, είναι η ίδια ανατροπή που χρησιμοποίησε στο Lost Highway, και ξαναχρησιμοποίησε στο Mulholland Dr., και ξαναχρησιμοποίησε στον υπέρτατο βαθμό στο ερασιτεχνικό ντελίριο του Inland Empire. 'Ηταν λοιπόν όλα ένα όνειρο. 'Η ίσως όχι, μπορεί απλά ο Κούπερ να δημιούργησε χωροχρονικό παράδοξο και να δημιουργήθηκε μια νέα εκδοχή της πραγματικότητας. Διαλέξτε όποια εκδοχη σας ταιριάζει, δεν έχει σημασία. Δικαιολογεί αυτό 17 ώρες άνοιας, αυτοσχεδιασμών και ασυνάρτητων ιδεών; 'Οχι. Για 17 επεισόδια δεν υπήρχε πλοκή, δεν υπήρχαν χαρακτήρες, δεν υπήρχε αφήγηση. Ο Lynch τα 'χει παίξει. Από τότε που το γύρισε στο ψηφιακό έχει χάσει κάθε έννοια πειθαρχίας και απλά γυρίζει οτι του κατέβει στο κεφάλι. Γιατί; Γιατί μπορεί ενώ πριν δεν μπορούσε. Αυτή είναι η θλιβερή παρακαταθήκη που μας έχει αφήσει η ψηφιακή τεχνολογία.

'Ενα twist α λα Mulholland Drive/ Lost Highway δε μπορεί να λειτουργήσει σε μια τηλεοπτική σειρά 18 ωριαίων επεισοδίων. Ακόμα και να υπάρξει (3 επεισόδια έμειναν) δε θα συγχωρέσει 15 ώρες βαρεμάρας οπού δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Ενδιαφέρθηκε κανείς γιατί οι Steven και Gersten έχουν φρικάρει στο τελευταίο επεισόδιο; 'Οχι γιατί οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και η πλοκή τους αδιάφορη. Αλήθεια, τι έγινε μ' εκείνη τη γυναίκα-πρεζόνι που επαναλάμβανε κάτι αριθμους στα αρχικά επεισόδια; Τίποτα δεν έγινε, ξεχάστηκε. Και όλη η νέα σειρά είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα. Είναι λοιπόν πιο πιθανό οτι ο Lynch απλά έχασε το ταλέντο του. Συμβαίνει με τους καλλιτέχνες. Επίσης, ήδη απ' το Inland είναι φανερό οτι η αλλαγή από φιλμ σε ψηφιακό δεν του βγαίνει. Τέλος, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως το αυθεντικό Twin Peaks ήταν τόσο καλό επειδή ο Lynch είχε περιορισμένη ανάμειξη (2 επεισόδια στην πρώτη σεζόν, 4 στη δεύτερη). Αν το σκηνοθετούσε ολόκληρο, όπως τώρα, θα κατέληγε ένας τυπικός Lynch-ικός εφιάλτης, χωρίς τα ανάλαφρα στοιχεία να ισορροπούν τη συνταγή. Αυτός ήταν και ο λόγος που το Fire Walk With Me απέτυχε να επαναλάβει τη χημεία της σειράς.

Η νέα σειρά δε βλέπεται. Απαίσια πραγματικά. Αδιάφορη ιστορία, ξεχειλωμένη όσο δεν πάει (18 επεισόδια ενώ 10 και πολλά θα ήταν), αργή, επιτηδευμένη, μέτρια σκηνοθεσία, κακές ερμηνείες, φτηνές εξάρσεις τρόμου, τραγικά cgi εφέ, δεν υπαρχουν παράλληλες ιστορίες που θα μπορούσαν δρουν υποστηρικτικά στην κύρια πλοκή, δεν αξιοποιεί το υπέροχο σύμπαν χαρακτήρων απ' την αυθεντική σειρά, και πολλά άλλα στραβά. Μετά και το απαράδεκτο Inland Empire, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως ο 71χρονος Lynch πρέπει να πάρει σύνταξη.

Μερικά πράγματα για τις καθόλου "πολιτικά ορθές" ιστορίες εκείνης της εποχής. - Οι εποχές ήταν διαφορετικές (δεκαετία '50). Η Ευρώπη είχε μόλις αρχίσει να ανοικοδομείται απ' τα ερείπια του Β'ΠΠ, στην Αμερική οι μαύροι (ουπς, σόρυ, αφρο-αμερικανοί ήθελα να πω) ήταν υποχρεωμένοι να κάθονται στο πίσω μέρος των λεωφορείων και να δίνουν τις θέσεις τους στους λευκούς, το ξύλο στα σχολεία εξακολουθούσε να θεωρείται αποδεκτή παιδαγωγική μέθοδος, και άλλα τέτοια που σε κάποιον που έχει γεννηθεί τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. - Και τί έγινε; Η μη-πολιτική-ορθότητα είναι πιο ρεαλιστική από την υποκριτική αρμονία που βλέπουμε στις ιστορίες τις τελευταίες δεκαετίες. 'Η μήπως ο Ντόναλντ είναι ο μόνος που στο πίσω μέρος του μυαλού του σκέφτηκε οτι θα κληρονομήσει κάποιον πλούσιο συγγενή; Εγώ πάντως ξέρω οτι με τις παλιές ιστορίες αντιπάθησα πιο πολύ τη φιλαργυρία του Σκρουτζ και μου φαίνεται πιο φυσικό οτι απλά είναι κόπανος απ' την περίεργη κατάσταση που βλέπουμε στις νεώτερες ιστορίες, όπου τα πράγματα είναι ως δια μαγείας μέλι-γάλα και δεχόμαστε ως ΟΚ οτι κάποιος είναι πολύ πλούσιος χωρίς να βοηθάει τους στενούς συγγενείς του. Και το ιδιο ισχύει για τις κακές πτυχές του χαρακτήρα του Ντόναλτ (τεμπελιά) που επίσης προβάλλονταν υπέρμετρα κ.ο.κ.. Εν ολίγοις, πέρα απ΄το οτι το να τονίζονται τα αρνητικά σημεία του χαρακτήρα κάποιου αποτελεί καλό υλικό για κωμωδία, εεεε, είναι και πιο κοντά στην πραγματική ζωή.

Να λοιπόν που πάλι κάνουμε την ίδια συζήτηση επειδή ο Rorschach έκρινε σκόπιμο να μας υπενθυμίσει οτι δεν του αρέσει κάποιος παλιός δημιουργός. Το έχουμε εμπεδώσει, Rorschach. Δε σου αρέσει ο Μαρτίνα, ο Σκάρπα δεν ξέρει να γράφει σενάρια, ο Μπαρκς είναι υπερεκτιμημένος, ο Μάρυ είναι για τα μπάζα, ο Στρομπλ σου μυρίζει, ο άλλος σου βρωμάει. Ποιός ο λόγος να το γράφεις ξανά και ξανά; 'Οταν ήμουν μικρός και διάβαζα ΜΜ, δύο ήταν οι δημιουργοί που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Ο ένας ήταν ο Τσίμινο με τις φανταστικές του επινοήσεις (αλλόκοτα αριστουργήματα όπως το Ο Ανάποδος Κόσμος, εμπνευσμένα κόνσεπτ όπως το χρήμα-μαζί-με-ιδέες ως πηγή ενέργειας στο Μάχη στο Διάστημα, δυστοπικές παραβολές όπως το Το μάτι του Ζαφηρόνε, αλλοπρόσαλες κωμωδίες όπως το Οι Τρεις Προσωπικότητες ). Ο άλλος ήταν ο Μαρτίνα με τις επικές του ιστορίες (Δυναστεία των Ντακ), ιστορίες μυστηρίου, κωμωδίες χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, παράξενες ιστορίες στα όρια της ψυχεδέλειας (Επιχείρηση Μπουφο-ρομπότ, Ο Στοιχειωμένος Πύργος). 'Ενα απ' τα αγαπημένα μου τεύχη ήταν τα Κλασικά #58. Το είχα πάρει από ένα μεγαλύτερο σε ηλικία συγγενή, ήταν σε κακή κατάσταση και του έλειπαν σελίδες. Το τεύχος περιέχει δύο απ' τς καλύτερες ιστορίες μυστηρίου του Μαρτίνα (Το φάντασμα του Πύργου, Ο Εφευρέτης), και από διαβολική σύμπτωση έλειπαν οι καταλήξεις των δύο ιστοριών (στον Εφευρέτη έλειπε σχεδόν όλο το δεύτερο μισό). Στο παιδικό μου μυαλό αυτό έδινε στις ιστορίες ανησυχητικές διαστάσεις. Το φάντασμα ήταν αληθινό ή όχι; Ο ληστής μπορούσε πραγματικά να γίνεται αόρατος; Αυτή είναι η μαγεία του εύπλαστου παιδικού μυαλού. 'Οταν ξαναδιάβασα τις ιστορίες σε μεταγενέστερα τεύχη των Κλασικών (1996 και 2001 αντίστοιχα), η μαγεία φυσικά είχε χαθεί. Γι' αυτό γελάω με την ανάλυση που γίνεται στα Ντίσνεϋ από ενήλικους (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου), των οποίων ο τρόπος σκέψης είναι τελείως διαφορετικός από το βασικό target group (αν και τελευταία έχω αρχίσει να έχω αμφιβολές βλέποντας τις επίμονες προσπάθειες των νεοιταλών να εισάγουν πιο "ενήλικα" στοιχεία). Υπάρχει μια εξαίρεση. Τις ιστορίες του Μπαρκς τις εκτίμησα περισσότερο ως ενήλικος. 'Οταν ήμουν μικρός στεκόμουν στα πιο επιφανειακά τους σημεία, αυτό είναι κυνήγι θησαυρού, το άλλο είναι περιπέτεια σε εξωτικό μέρος, τις έβλεπα δηλαδή περίπου σαν επεισόδια του Ducktales και δε μπορούσαν να εκτιμήσω ούτε το δεξιοτεχνικό τους στήσιμο, ούτε την εκπληκτική δουλειά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, ούτε το πολυεπίπεδο του έργου του (παραμυθάς, κωμικός, φιλόσοφος). Για μένα ο Μπαρκς είναι όχι απλά κορυφαίος δημιουργός στα Ντίσνεϋ, αλλά κορυφαίος δημιουργός κόμικ γενικά.

https://comicsloft.wordpress.com/2017/08/19/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-4-%CF%84%CE%BF-%CE%BC/

'Ηθελα να αναφερθώ στο συγκεκριμένο θέμα και συνεχώς το ανέβαλα. Ωραία, μιλάμε για 100+ τόμους και, ναι, αν εκδίδονται 7 τόμοι κάθε καλοκαίρι (που δεν το ξέρουμε) θα πάρει μια αιωνιότητα. Και τι έγινε; Νομίζω όλοι έχουμε επηρεαστεί απ' τις αλλαγές που έχει επιφέρει το διαδίκτυο. Προσωπικά εδώ και καιρό έχω αρχίσει και δυσκολεύομαι να αφομοιώνω τους πολύ γρήγορους ρυθμούς πληροφορίας που έχει η εποχή μας. Το ίντερνετ μας επέτρεψε να ακούμε πρακτικά απεριόριστη μουσική (απ' τους 3-4 δίσκους το μήνα πριν), να βλέπουμε απεριόριστες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές (binge-watching, η νέα μόδα), και να διαβάζουμε απεριόριστα κόμιξ σε ηλεκτρονική μορφή. Η φυσική μορφή έχει αρχίσει και πεθαίνει. Λίγοι πλέον αγοράζουν cd, dvd, βίβλία. Ζούμε στην εποχή των spotify, netflix, kindle. Τα κόμιξ Ντίσνεϋ σε έντυπη μορφή άρχισαν να πληθύνονται στην Ελλάδα απ' τη δεκαετία του '90 και μετά, από τότε δηλαδή που μπήκαμε στην εποχή της φούσκας. Πριν, και για δεκαετίες, είχαμε 3-4 τίτλους (ΜΜ, Μεγάλο Μίκυ, Κλασικά) και περιοδικές σπέσιαλ εκδόσεις (πχ Δυναστεία των Ντακ). Το ΜΜ είχε πολύ λιγότερες σελιδες απ' οτι έχει τώρα (70, ενώ τώρα έχει κοντά 140). Το θέμα είναι, ας υποθέσουμε πως τα άπαντα του Σκάρπα, ως δια μαγείας, ήταν διαθέσιμα (όλοι οι τόμοι) με τη μία. Θα μου έπαιρνε χρόνια να τους διαβάσω (εκτός κι αν αφοσιωνόμουν σε αυτό το σκοπό, που δεν έχω όρεξη). 'Οπως είπα, ήδη δυσκολεύομαι να αφομοιώνω τόσα πράγματα που είναι διαθέσιμα. Μέρος του προβλήματος είναι οτι αυτό που δίνει αξία σε κάτι είναι η περιορισμένη ποσότητα. 'Οταν υπέρβολικές ποσότητες ενός πράγματος είναι διαθέσιμες, αυτό του ρίχνει την αξία, τοσο την εγχρήματη, όσο και τη συναισθηματική. Ας πάρει λοιπόν 10 χρόνια η έκδοση των 'Απάντων. Δε με ενοχλεί.

Ήταν ένα όμορφο παραμύθι, άρτια γραμμένο, άρτια εικονογραφημένο, με πολλές στιγμές που θα κέντριζαν το φαντασιακό ενός παιδιού (και όχι μόνο), αλλά το φόρουμ των ενήλικών που διαβάζουν.. κόμιξ Ντίσνεϋ τη σνομπάρει γιατί είναι πολύ.. παιδική. Σίγουρα κάτι έχει πάει στραβά.

9,5/10; Σοβαρά; Για μία μέτρια ιστορία που μοιάζει με μεταφορά κοινότυπης αστυνομικής ταινίας; Για μία ιστορία που φλερτάρει με πιο ενήλικους τόνους (γιατί άραγε?) χωρίς όμως να έχει στοιχεία που θα έκαναν μια πιο ενήλικη ιστορία να ξεχωρίζει (πλην των όντως ωραίων χρωματισμών); Οι νεοιταλοί έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Προσπαθούν τόσο πολύ να εξελίξουν τη "σχολή" τους που στην πορεία έχουν ξεχάσει τι ήταν αυτό που κάποτε την έκανε να ξεχωρίζει. Και στο καπάκι, έχουμε και την εμμονή της Καθημερινής να "ζουλάει" τα σχέδια προς τα μέσα για να χωράνε στο φορμά που ανεξήγητα έχει διαλέξει και αρνείται να αλλάξει. Ποιός ξέρει, μπορεί να έχουν μεγάλο στοκ χαρτιού κομμένου σε αυτές τις διαστάσεις.

Ο Murry είναι απλά σχεδιαστής, δε γράφει τα σεναρια των ιστοριών που εικονογραφεί. Οπότε το να λέει κανείς οτι οι ιστορίες του Murry είναι για τα μπάζα είναι άνευ ουσίας και μηδενισμός. Στο δια ταύτα, το σχέδιο του Murry είναι κλασικής γραμμής, χωρίς φιοριτούρες. Αυτό στα μάτια μου το κάνει καλό. Για τις ιστορίες τώρα, ειδικά τις 24σέλιδες της μετέπειτα περιόδου (δημοσιευμένες σε τρεις συνέχειες), πολλές έχουν καλογραμμένα και ευφάνταστα σενάρια. Θα αναφέρω ως παράδειγμα το εξαιρετικό Το Διαστημικό Νησί (Σούπερ Μίκυ 8).

Μεταφορά σε Κέρουακ, καλό κι αυτό. 'Αντε, Ιταλοί, κάντε μεταφορά και το Τζάνκι του Μπάροουζ. Τι άλλο θα δούμε,.

Είναι ανάγκη να επαναλαμβάνουμε την ίδια συζήτηση κάθε τρεις και λίγο; Το έχουμε εμπεδώσει οτι κάποιοι από 'σας δε γουστάρουν τον Murry. Νισάφι.

Γιατί ρε παιδιά είναι εξευτελιστική η τιμή; Οι μισθοί έχουν γυρίσει σε επίπεδα της τελευταίας περιόδου της δραχμής. 4 ευρώ = 1300 δραχμές. Υπεραρκετά είναι για την ποιότητα της έκδοσης. Ναι, παίρνεις και την εφημερίδα και 1-2 περιοδικά ακόμα (το Κ και τη Γυναίκα), μόνο που στη δική μου την περίπτωση πήγαν κατευθείαν στα σκουπίδια. Προφανώς δεν είμαι ο μόνος.

Ναι, δεν ισχύει. Το χαρτί του Σπλας ήταν παρεμφερές αλλά ελαφρώς βαρύτερο, κάτι που το κάνει καλύτερο εξ' ορισμού. Επίσης ξέθαψα παλιά τεύχη Κλασικών, ΜΜ κλπ, και το χαρτί που βάλανε στη Βιβλιοθήκη του Σκάρπα είναι το πιο ελαφρύ ματ χαρτί που έχει μπει ποτέ σε εκδόσεις Ντίσνεϋ. Ακόμα και τα ΜΜ της δεκαετίας του '60 (ναι, έχω και τέτοια) είχαν βαρύτερο χαρτί.

Ξαναδιάβασα και το Το Φυλαχτό του Αμούνδσεν. Είναι μια όμορφη ιστορία, που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην ατμόσφαιρα της Ανταρκτικής. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πλοκή. Οι Ντακ μάχονται το απειλητικό, απέραντο, άγνωστο τοπίο.