Jim Slip

Προσωπικά σπάστηκα που τα άρθρα προπαγανδίζουν το γνωστό παραμύθι πως οι τράπεζες δανείζουν τις καταθέσεις τους. Θα τα διαβάσουν τα παιδιά και θα τους δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις (εδώ το πιστεύουν πολλοί ενήλικοι). Όποιος ασχολείται με οικονομικά ξέρει πως αυτό είναι ψέμα και πως στην πραγματικότητα τα δάνεια δημιουργούν νέο χρήμα εκ του μηδενός.

Η πρώτη έκδοση δεν είχε ιστορίες, είχε όμως πολύ ψαγμένα άρθρα για όποιον ενδιαφέρεται για το θέμα. Αυτή η δεύτερη έκδοση έχει μεν ιστορίες, όμως αυτές είναι χλιαρές και τα συνοδευτικά άρθρα πολύ επιφανειακά

Όταν ξεκίνησε η έκδοση της Κ για κάποιο διάστημα το έπαιρνα κάθε Παρασκευή, το είδα σαν ευκαιρία να έχω μια συλλογή απ' το πρώτο τεύχος, αλλά από ένα σημείο και μετά το πήρα απόφαση πως είμαι ασύμβατος με τη νεοϊταλική σχολή και πλέον το παίρνω όταν κάτι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον (πχ Καστύ, Μοτούρα κ.ο.κ.).

Ντόϊνγκ, τι κουλαμάρα έκανε πάλι η Καθημερινή; Παρεμπιπτόντως, το μέγεθος είναι αυτό του Κόμιξ, Σούπερ Μίκυ κ.ο.κ., οπότε τουλάχιστον δε θα δούμε τη συνηθισμένη παραμόρφωση του aspect ratio.

Η συλλογή μου. https://inducks.org/browsecollec.php?user=Jimbo Slip&sortbycode=1

Α, ΟΚ, ίσως εγώ να μην κατάλαβα καλά αυτό που είπε, ή ίσως εκείνος να μην κατάλαβε καλά αυτό που του είπα εγώ.

Τι έγινε ρε παιδιά με κάτι τίτλους που είχε αγοράσει η Κ, κάτι Οικονομίες του Θείου Σκρουτζ κλπ; Πάμε για καλοκαίρι και ακόμα να δούμε κάτι (λατρεύω τις special εκδόσεις από μικρός);

Επειδή ήθελα κι εγώ κάποια παλιά τεύχη, πήγα στο περίπτερο της γειτονιάς και μου είπε πως θα τα παραγγείλει απ' το πρακτορείο και βλέπουμε.

Ωραία ιστορία το "Ντονάμλετ". Οι χαρακτήρες είναι λες και έχουν βγει απ' τη δεκαετία του '60, χωρίς καθόλου πολιτική ορθότητα: μπαστουνιές στον ανιψιό, Ρόμπαξ έτοιμος για όλα, Σκρουτζ έχει τη Τζένυ στο φτύσιμο κ.ο.κ. Απ' την άλλη, βάζει και το μοντέρνο στοιχείο, αλλά με μέτρο. Αναφέρομαι σε μερικά μελό καρέ, όπως αυτό με τον Ντόναλντ να ατενίζει τον ορίζοντα στην ακτή, ή στο τέλος με το κάστρο να επανεμφανίζεται με σινεματικό τρόπο. Καλό.

Τελικά έβαλε η Κ ημερολόγιο;

Ωραία ιστορία το "Το μαγικό μελάνι". Πάντα πίστευτα πως το επιτελείο του ΚΟΜΙΞ της δεύτερης περιόδου κάνει καλή δουλειά στην επιλογή των μη κεντρικών ιστορίων. Η απογοήτευση προκύπτει κυρίως απ' τις κεντρικές.

Καλύτερα να βλέπαμε "χαρτοπολτό", παρά αυτό το χαρτάκι που ποτίζει απ' τα μελάνια και βγαίνει κυματιστό.

Κι εγώ νομίζω πως παραανέβηκε ο πήχης ψηλά. Ωραία ιστορία, ωραία χτισμένο το χωροχρονικό αλαλούμ, ωραία η ιστορία μέσα στην ιστορία, αλλά εν τέλει δεν ήταν παρά ένα ακόμα κυνηγητό του Μίκυ με τον Πήτ. Πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε το συναισθηματικό τέλος ("η αγάπη κι η φιλία δε γερνάνε ποτέ"). Γερνάω και γίνομαι συναισθηματίας.

Το διάβασα περιμένοντας τα χειρότερα. Από τη μία οι πολύ αρνητικές κριτικές, από την άλλη το γεγονός πως κάτι συνέβη στον Μίλερ στα τέλη της δεκαετίας του '90 και έπαθε καθίζηση ποιότητας, με είχαν προδιαθέσει πολύ αρνητικά όμως - προς έκπληξη μου - το κόμικ είναι αξιοπρεπές και διαβάζεται ευχάριστα, αρκεί φυσικά να μην διακατέχεσαι από αλλεργίες πολιτικης ορθότητας. Ειλικρινά, δεν πίστεύω πως σαν ιστορία είναι υποδεέστερο απ' το Year One (το οποίο πάντα θεωρούσα υπερεκτιμημένο). 'Ισα-ίσα που η σκληρότητα του κόμικ του δίνει μια ενέργεια που δε συναντάς συχνά στο υπερηρωικό σύμπαν. Προφανώς δε συγκρίνεται με τα αριστουργήματα προ του 1995, όμως είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει κάνει απ' το 1998 και μετά. Κρίμα που δεν τελείωσε.

Προφανώς δεν επρόκειτο για κάτι προσωπικό (?!).

Δεν έβαλα τα disagree για τα εγκωμια στο ΚΟΜΙΞ.

Αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ όταν διάβασα την πρώτη ιστορία, η οποία ήταν τελειώς κωμωδία.

Εδώ θα 'θελα να ξαναγράψω για κάτι που με ενοχλεί τρομερά, και δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο η Καθημερινή εμμένει σε αυτό. Ως γνωστό η Κ εκδίδει τα περιοδικά της σε διαφορετικό φορμά από αυτό του Τερζόπουλου. Ενώ έχουν το ίδιο πλάτος, είναι λίγο πιο μεγάλα σε ύψος. 'Ομως οι ιστορίες δεν είναι φτιαγμένες γι' αυτό το μέγεθος, και γι' αυτό η Κ τις "τραβάει" προς τα πάνω, παραμορφώνοντας έτσι τις διαστάσεις τους. Για του λόγου το αληθές, εδώ έχω βάλει τις δύο εκδοχές του "Η χαμένη βιβλιοθήκη" δίπλα-δίπλα. Στα αριστερά βλέπουμε την ιστορία απ' τα Μεγάλα Σήριαλ #30 (εκδόσεις Τερζόπουλου), και στα δεξιά απ' την Κλασική Βιβλιοθήκη #5 (εκδόσεις Καθημερινής). Βλέπουμε πως ενώ το πλάτος είναι περίπου το ίδιο, το ύψος μεγαλώνει δυνανάλογα στην έκδοση της Κ, αλλοιώνοντας τις αναλογίες και λεπταίνοντας το σχέδιο. Το ερώτημα είναι για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. Imo ο λόγος είναι πως η Κ ηθελε να εντυπωσιάσει το αναγνωστικό κοινό εκδίδοντας το ΜΜ σε λίγο μεγαλύτερο μέγεθος από αυτό του Τερζόπουλου. Όμως δεν ήθελε να βάλει το χέρι βαθειά στην τσέπη (το σωστό φορμά σε αυτή την περίπτωση θα ήταν όπως αυτό του παλιου Ντόναλντ, του Τερζό), και γι' αυτό κατέληξε σε αυτή την κουλή εκδοχή. Αρκετά όμως. 'Οποιος κι αν ήταν ο λόγος, αυτό το φορμά δε λειτουργεί. Με πιάνει πονοκέφαλος διαβάζοντας τις ιστορίες συμπιεσμένες προς τα μέσα. Πλιζ Καθημερινή, καλύτερα να μικρύνεις το μέγεθος των ΜΜ και Ντόναλντ, παρά αυτό το χάλι.

Νομίζω πως μέχρι στιγμής αυτός είναι ο αγαπημένος μου τόμος της σειράς. Τίποτα συγκλονιστικό αλλά ευχάριστα πράγματα, ό,τι πρέπει για χαλάρωση. Μ' αρέσει και η θεματολογία της Αρχαίας Αιγύπτου. Τα "Η Εκδίκηση του Ντόναλντραμσή" και "Η Πυραμίδα του Σφυρί-Καλέμ" είναι ο ορισμός της ιταλικής σχολής, ελαφρώς παλιομοδίτικα, ίσως γι' αυτό μ' αρέσουν. Το σχέδιο του Celoni κλεβει τις εντυπώσεις στο "Η χαμένη βιβλιοθήκη". Αυτό που μ' αρέσει περισσότερο στο "Το φάντασμα της Κλεοπάτρας" είναι το εύρημα στο τέλος, με τον Ινδιάνα στο παρόν, μέσα στην ομίχλη, να ατενίζει την Κλεοπάτρα στο παρελθόν και το αντίστροφο. Κάποιος μπορεί να φτιάξει μια ιστορία βασιζόμενος σ' αυτή την ιδέα και μόνο.

Νόμιζα πως η Καθημερινή θα συνέχιζε τα άπαντα του Σκάρπα; 'Εχω χάσει κάποιο επεισόδιο;

Κι άλλος Ρόσα; Εδώ περιμένουμε πως και πως να τελειώσουν οι δημοσιεύσεις στο ΚΟΜΙΞ για να δούμε τι θα μπει μετά.

Λολ, ο ιταλικός τόμος είχε 4 αδημοσίευτες και βάλανε μόνο μία. Τι να πει κανείς.

'Οταν το πρωτοπαίρνεις και είναι φρεσκοτυπωμένο σου δίνει αυτή την εντύπωση, όμως μέσα σε μια εβδομάδα σκληραίνει και όχι μόνο ανοίγει δύσκολα, αλλά επίσης παραμορφώνεται και δύσκολα ξαναπαίρνει το αρχικό του σχήμα. Με άλλα λόγια η ποιότητα της τυπογραφίας/ βιβλιοδεσίας είναι τραγική.

Είναι παρωδία του Twin Peaks.

'Οταν το 'χα πρωτοδιαβάσει το θεωρούσα αριστούργημα (το είχα αγοράσει σε trade paperback το 1997 απ' το Solaris). Τώρα μου φαίνεται πομπώδες και υπερβολικά θεατρικό, αλλά παραμένει καλό κόμικ. Ωραίο το ψυχόδραμα που στήνει ο Matteis ανάμεσα στους χαρακτήρες και το παιχνίδι που κάνει με μεταξύ κυνηγού - θηράματος κλπ.