CitizenX

Και ναι και όχι. Έχει σίγουρα κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά γενικότερα μπαίνει στην κατηγορία του fiction.

Για την περίπτωση του Χρήστου έχεις απόλυτο δίκιο Αντρέα, η fanzine έκδοση του Αίμα, Δάκρυα & Ιδρώτας, είναι λίγο προβληματική στην καταγραφή της. Για τις fanzine εκδόσεις του Γιώργου, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είναι αυτοχρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες εξαιρετικά περιορισμένου τιράζ τις οποίες ο ίδιος δεν συμπεριλαμβάνει στον κατάλογο των "επίσημων"εκδόσεων της εταιρίας του. Και ίσως κάπως έτσι θα έπρεπε να δούμε και την κυκλοφορία του Χρήστου. Η αλήθεια είναι πως- απ'όσο γνωρίζω- προορίζονταν μόνο για fanzine αρχικά αλλά επειδή τον ικανοποίησε το τελικό αποτέλεσμα το κυκλοφόρησε και επίσημα. Αλλά κάπως έτσι δεν έγινε και με την Ροζ Ταινία του Τσιχλόφσκι; Μήπως θα μπορούσαμε να τα δούμε ως teasers επερχόμενων εκδόσεων; Και μια που γράφω αυτό το ποστ ας σημειώσω και την άποψη μου για τις αυτοεκδόσεις/fanzines που δεν μπαίνουν στην κατηγορία των αυτοχρηματοδοτούμενων άλμπουμ (όπως αυτά που σημειώσα στο προηγούμενο ποστ): Για μένα (και αυτό είναι αυστηρά προσωπικό κριτήριο) μια επίσημη fanzine κυκλοφορία (χρησιμοποιώ τον όρο κάπως αυθαίρετα προς χάριν κατανόησης)είναι αυτή που τυπώνεται σε τουλάχιστον 50 αντίτυπα και διακινείται σε βιβλιοπωλεία και χώρους που φιλοξενούνται αυτοχηματοδοτούμενες εκδόσεις. Γιατί 50; Γιατί τόσα απαιτούνται για να γίνει μια υποτυπώδης διανομή του υλικού. Ένας νέος δημιουργός που μένει στην Αθήνα, με περιορισμένο budget, μπορεί να τυπώσει, με χαμηλό κόστος, 50 κομμάτια με ψηφιακή εκτύπωση, να πουλήσει μόνος του τα 20 και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε Solaris, Jemma, Tilt και Comicon. Με τον τρόπο αυτό εμφανίζεται σε "επίσημα" στέκια του χώρου, και δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν είναι φίλοι του να αγοράσουν τη δουλειά του. Ακόμα και δημιουργοί όπως ο Νεκτάριος Σταματόπουλος ή ο Κώστας Μανιατόπουλος που κατά μέσο όρο τυπώνουν γύρω στα 30 κομμάτια από κάθε δουλειά τους θα μπορούσαν να μπουν σε αυτή την κατηγορία. Και οι δυο τους διέθεταν τη δουλειά τους μόνο σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά όποιος ήθελε μα το αγοράσει ήξερε που να πήγαινε, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει τους δημιουργούς προσωπικά. Οι παραπάνω περιπτώσεις, όμως, κατ'εμέ απλώς αποτελούν εξαιρέσεις ενός "κανόνα" που θέλει την συντριπτική πλειοψηφία των αυτοχρηματοδοτούμενων εκδόσεων να τυπώνεται σε 100-250 αντίτυπα και να διακινούνται σε 3-6 βιλιοπωλεία. Ας πούμε λοιπόν πως η παραπάνω παράγραφος οριοθετεί τον μίνιμουμ τρόπο διακίνησης και τιράζ ενός fanzine. Όσον αφορά τις αυτοχρηματοδοτούμενες εκδόσεις εκπαιδευτικού χαρακτήρα (όπως αυτές που φτιάχνονται στα πλαίσια σχολικών προγραμάτων) ή τις εκδόσεις εξαιρετικά περιορισμένου τιράζ (10 αντίτυπα συνήθως), αυτές (κατ'εμέ πάντα) μπαίνουν σε μια άλλη κατηγορία "ειδικών περιπτώσεων" κάθε μία από τις οποίες οφείλουμε να εξετάσουμε ξεχωριστά. Και φέρνω και παραδείγματα: Το Kibi του Τσούκη (11 ή 12 αντίτυπα), φτιάχτηκε για να συνοδέψει τις original σελίδες που έβγαλε ο δημιουργός προς πώληση, καθώς η ιστορία κυκλοφορεί επίσημα ως μέρος των Ιπτάμενων Δίσκων, Το Πηγάδι του Ιάκωβου Βάη τυπώθηκε σε 10 αντίτυπα που μοίρασε ο δημιουργός σε όσους του τα ζήτησαν απλώς επειδή ήθελε να δει μια ιστορία (που δεν κυκλοφόρησε επίσημα) σε έντυπη μορφή και το σύνολο σχεδόν των εκδόσεων που παράγονται από κάποια φιλότιμη και αξιέπαινη καθηγήτρια καλλιτεχνικών στα πλαίσια του μαθήματος, σπάνια βγαίνουν έξω από τα όρια της τάξης ή του σχολείου. Με τα δικά μου κριτήρια, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μέρος της "επίσημης" εκδοτικής παραγωγής ούτε καν της "επίσημης" underground σκηνής (και εδώ ο όρος χρησιμοποιείται αυθαίρετα, ας μην ανοίξουμε συζήτηση για το τι θεωρείται underground))αλλά ιδιαίτερες εκδόσεις που καλό είναι να καταγράφονται από τη στιγμή που γίνονται αντιληπτές οι οποίες όμως διαθέτουν έναν εφήμερο και αυστηρά προσωπικό χαρακτήρα που δεν συνάδει με την ίδια τη "φύση" των περιοδικών κόμικς που αποτελούν μέρος της pop κουλτούρας και η οποία επιδιώκει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή και την προσέγγιση του μέγιστου αριθμητικά κοινού. Έτσι, σε μια επίσημη καταγραφή των αυτοχρηματοδοτούμενων εκδόσεων, η αξιολόγηση του όγκου και της ποιότητας της παραγωγής θα γίνονταν με βάση τις επίσημες underground εκδόσεις και όχι με βάση τους εκδοτικούς πειραματισμούς του κάθε δημιουργού. Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα...

Και για να το πω πιο απλά: Είναι ΤΕΛΕΙΟ! Διαβάζεται μονορούφι (καλά εντάξει μου πήρε τρεις μέρες λόγω όγκου) και είναι πραγματικά απολαυστικό. Και αν ξέρεις και πέντε πράγματα για τον χώρο του βιβλίου ή για την Golden Age της αμερικανικής σκηνής το απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο.

Να σημειώσω πως δεν θεωρώ τις εκδόσεις του Σταμπουλή και του Τσούκη "αυτοεκδόσεις". Και οι δύο δημιουργοί έχουν κανονικές εκδοτικές εταιρίες (με όλη τη νομική/λογιστική χαρτούρα που αυτό συνεπάγεται)άσχετα αν το έκαναν για να εκδίδουν και να διακινούν τα δικά τους κόμικς. Είναι μικρές εταιρίες μεν αλλά υπαρκτές. Για το ελληνικό κράτος αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εκδοτική εταιρία που λέγεται Ink Situ και μια εταιρία Εκδόσεις Γιώργος Β. Τσούκης. Διαφορετικά θα πρέπει να θεωρήσουμε την original έκδοση του Bone αυτοέκδοση επειδή ο Jeff Smith έφτιαξε μια εκδοτική εταιρία για να διαχειριστεί ο ίδιος τη δουλειά του όπως ήθελε. Οκ, η διαχωριστική γραμμή είναι λεπτή (και έχει μόνο λογιστικο/νομικό χαρακτήρα)αλλά υπάρχει. Και για να κάνω την άποψη μου πιο συγκεκριμένη: Οι Άρχοντες της Πορφυρής Κοιλάδας και οι Ιπτάμενοι Δίσκοι είναι "κανονικές" εκδόσεις. Η πρώτη έκδοση του Ανθρωπόλυκου του Soloup, το Sonny de War του Γιώργου Κωνσταντίνου, το Πρωτόλειο του Δημήτρη Τιμπιλή ή το πιο πρόσφατο Εκτός Θέματος του Helm είναι αυτοεκδόσεις. Όλα φέρουν τα χαρακτηριστικά μιας επίσημης κυκλοφορίας αλλά όλα διακινήθηκαν ως fanzines (δηλ. από χέρι σε χέρι, χωρίς παραστατικά). Ελπίζω να κάλυψα τους αγαπητούς συμφορουμίτες.

Εγώ πάλι κάπου βαρέθηκα. Μάλλον δεν είμαι αρκετά έφηβος.....

Διαβάζεται ευχάριστα. Τίποτε το ιδιαίτερο βέβαια αλλά δεν κλαις και τα λεφτά σου. Αν σας περισσεύουν 12,00 ευρώ ή αν το πετύχετε σε καλύτερη τιμή δώστε του μια ευκαιρία.

Γενικώς, είμαι completist που σημαίνει πως όταν ξεκινάω μια σειρά, σχεδόν πάντα, την ολοκληρώνω. Όσον αφορά πράγματα που παρακαλουθώ χρόνια ανελειπώς, με μια πρώτη σκέψη σημειώνω: Thor: από το 1995 έως σήμερα. Hellblazer: δεν θυμάμαι ακριβώς αριθμό τεύχους από το εκατόν σαράντα κάτι και μετά. Κόμιξ: από καταβολής "κόσμου"... 9: όλα τα τεύχη. Προσθέστε πολλές σειρές τις Vertigo και τις Marvel, complete runs ελληνικών εκδόσεων και έχετε μια εικόνα της "αρρωστημένης" πνευματικής μου κατάστασης...

Θα συμφωνήσω για τις τρανταχτές απουσίες των Bill Mantlo και David Michielinie. Εξαιρετική συγγραφείς οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν πολύ ιδιαίτερα πράγματα (ειδικά ο Mantlo) με εντελώς δευτερεύοντες χαρακτήρες (o Mantlo στα Rom, Micronauts καιένα πολύ καλό run στο Incredible Hulk). Για τον Matt Fraction διαφωνώ με την άποψη σου Θοδωρή. Τα Thor που έγραψε ήταν πολύ ενδιαφέροντα.

I Love Jim Aparo!

Διάβασα πριν από λίγα χρόνια την πιο πρόσφατη έκδοση του "Alan Moore's Future Shocks" και τη βρήκα απολαυστική. Καλή science fiction με μπόλικη 80s αισθητική που αξίζει να γευτείτε. Check it!

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Το σενάριο, χωρίς να είναι κακό, είναι απλώς λειτουργικό αλλά το σχέδιο είναι πραγματικά όλα τα λεφτά. Θυμάμαι πως είχα καιρό να εντυπωσιαστώ από το σχέδιο ενός κόμικ και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Και το πιο παράξενο είναι πως δεν "το πιάνει το μάτι σου" με την πρώτη. Αν σας περισεύουν μερικά ευρουλάκια (εδώ γελάμε ) δοκιμάστε το.

Θα συμφωνήσω στο θέμα των crossovers. Διαβάζω πάνω από 20 χρόνια κόμικς της Marvel και έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να παρακολουθήσω τα τεύχη (ενώ μ'αρέσουν και αγοράζω τευχάκια) μιας και πλέον δεν μπορώ να εντοπίσω πού ξεκινά κάτι και πού τελειώνει. Αν χρειάζεται να αφιερώσω 10 ώρες από τη ζωή μου ψάχνοντας πληροφορίες στο δίκτυο για να αγοράσω κάτι που μ'ενδιαφέρει, λυπάμαι αλλά δεν έχω το χρόνο. Συνεπώς, η ίδια η εταιρία με ωθεί, με τον τρόπο της, στην αγορά των trades. Και φαναταστείτε πως έχω και μια επαφή με τους τίτλους της εν λόγω εταιρίας (για DC δεν αναφέρομαι καν). Σημειώνω και δυο πρόσφατα παραδείγματα προβληματικής μεταχείρησης και αρίθμισης τίτλων: 1)Το Black Panther του Hudlin αλλάζει αρίθμηση από το τεύχος #42 και κάνει relaunch με νούμερο #1 χωρίς καμιά προειδοποίηση στις σελίδες της σειράς (φαντάζομαι στο inetrnet θα το είχαν ανακοινώσει). Και η νέα σειρά σταματά στο #12 με την ιστορία να σταματά σε cliffhanger το όποίο συνεχίζεται σε ένα mini series με τίτλο Doomwar. Άντε βρες άκρη τώρα και τρέχα να παραγγείλεις τελευταία στιγμή τα τεύχη. 2) Το Daredevil μετονομάζεται σε Blank Panther: The Μan Without Fear, συνεχίζοντας, όμως, την αρίθμηση του Daredevil, ενώ ο πρωταγωνιστής της παλιάς σειράς εμφανίζεται σε νέα σειρά με τίτλο Daredevil Reborn. Δεν ξέρω αν εγώ γέρασα αλλά όλα αυτά δεν μου φαίνονται και πολύ user friendly. A! θυμήθηκα και άλλο παράδειγμα. Η ιστορία του limited series Son of M, δεν ολοκληρώνεται εκεί αλλά συνεχίζεται (χωρίς να διευκρινίζεται κάπου) στο limited series Silent War, το οποίο επίσης δεν ολοκληρώνει την ιστορία αλλά τη συνεχίζει κάπου αλλού(που επίσης δεν διευκρινίζει πού) αλλά από ένα σημείο και μετά δεν είχα όρεξη ούτε να ψάξω (και φανταστείτε πως η ιστορία ήταν καλή). Αν δηλαδή μπερδευόμαστε εμείς που παρακολουθούμε κάποια πράγματα, είναι δυνατόν να ασχοληθεί σοβαρά κάποιος νέος ή περιστασιακός αναγνώστης; Λυπάμαι αλλά δεν κατανοώ τη λογική τους. Αλλά σίγουρα η πτώση των πωλήσεων δεν είναι άσχετη με τη συγκεκριμένη μεταχείρηση.

Μανώλη διάβασε τα παλιά του άλμπουμ. Από τον Ύπνο του Τέρατος και μετά το πράγμα χωλαίνει...

Κοιτούσα προχθές το site της Vertigo και έχει ανακοινώσει για τον Γενάρη την κυκλοφορία του πρώτου τόμου του Hellblazer, ο οποίος εγκαινιάζει την -για πρώτη φορά- κυκλοφορία όλων των τευχών σε τόμους με χρονολογική σειρά. Για κάποιο λόγο τα trades που κυκλοφορούσαν μέχρι τώρα περιλάμβαναν μόνο συγκεκριμένα runs ιστοριών. Να η ευκαιρία λοιπόν να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Υ.Γ. Έχεις δίκιο Νίκο για τα πρώτα τεύχη. Είναι κάπως πιο δυσκολοδιάβαστα από τα μεταγενέστερα αλλά αξίζει να ασχοληθείς γιατί κρύβονται διαμαντάκια ανάμεσα τους.

Μια που γίνεται κουβέντα για την Marvel Encyclopedia, να σημειώσω πως στην πρώτης της έκδοση εντόπισα αρκετά λάθη σε πληροφορίες και ημερομηνίες (???!!!) που δίνονταν για τα οποία, όμως, ΔΕΝ ευθύνεται η Anubis η οποία απλώς μετέφρασε τα πρωτότυπα κείμενα. Ελπίζω η αναθεωρημένη έκδοση να έχει και τις απαραίτητες διορθώσεις. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι ένα καλό βιβλίο (και η ελληνική έκδοση ήταν πολύ προσεγμένη). Αξίζει να επενδύσετε.

Διάβασα και τα δύο προήγουμενα άλμπουμ του που εκδόθηκαν στα ελληνικά και ήταν πραγματικά υπέροχα, ειδικά το "Αβάνα". Δεν γνώριζα τον Kleist και πραγματικά με εξέπληξε η ικανότητα του ως αφηγητής. Εννοείται πως θα τσιμπήσω και το "Κάστρο" στο επόμενο ταξίδι που θα κάνω Αθήνα. Και μια που το θυμήθηκα, από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και το πάρα πολύ καλό "Θανατάδικο" (μου διαφεύγει το όνομα της δημιουργού αυτή τη στιγμή) που επιβάλεται να τσεκάρετε όσοι απολαύσατε κόμικς όπως τα "Blankets" και "Box Office Poison".

Οι φιγούρες στο Comicon είναι στοκ από το υποκατάστημα τους που έκλεισε στη Θεσσαλονίκη πριν λίγους μήνες. Δεν νομίζω πως αφορά και τα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία.

Μια που το πήρε το μάτι μου. Νομίζω πως η συγκεκριμένη έκδοση θα πρέπει να μεταφερθεί στα κόμικς. Δεν είναι βιβλίο για κόμικς αλλά κατάλογος έκθεσης με ολόκληρωμένες ιστορίες. Τα δείγματα που αναφέρονται στην παρουσίαση αφορούν μόνο τους δημιουργούς του εξωτερικού και κανα δυο Έλληνες που συμμετείχαν με εικονογραφήσεις. Το 90% του βιβλίου είναι κόμικς. Check it please!

Εκνευριστικό βιβλίο, γεμάτο λάθη και ανακρίβειες! Σεβαστή προσπάθεια, χρήσιμη η βιβλιογραφική καταγραφή και σίγουρα μια από τις πρώτες απόπειρες (αν όχι η πρώτη) καταγραφής της ελληνικής σκηνής κόμικς. Εννοείται πως δεν είναι κακό να το έχει κανείς υπόψη του, μιας και η αντίστοιχη βιβλιογραφία είναι εξαιρετικά περιορισμένη, αλλά είναι πολύ εύκολο να σχηματίσει κάποιος - μη έμπειρος- αναγνώστης μια εντελώς εσφαλμένη εντύπωση για κάποια πράγματα.Και διαφωνώ κάθετα με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τα κόμικς γενικότερα. Απλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μια ανακριβής και αμφιλεγόμενη ιστορική προσέγγιση των κόμικς είναι καλύτερη από μια καθόλου προσέγγιση.

Το διαβάζω ανελλειπώς από το τεύχος #139 και είναι μια από τις αγαπημένες μου σειρές. Το run του Azzarello είναι εξαιρετικό αλλά του λείπει το μαγικό στοιχείο, το οποίο περιόρισε στο ελάχιστο. Γενικά προτίμησε να εστιάσει σε πιο "ρεαλιστικά" storylines. Προσωπικό αγαπημένο είναι το "Good Intensions". Αυτά, όμως, που πραγματικά λάτρεψα ήταν τα τεύχη του Mike Carey που διαδέχτηκε τον Azzarello στη σειρά. Άψογα! Γενικά πάντως θα βρεις πολλές καλές (και διαφορετικού ύφους) ιστορίες σε ολόκληρη τη σειρά. Εγώ θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις να τη διαβάζεις από την αρχή αν και έχει ξεπεράσει τα 260 τεύχη και θα σου καταναλώσει πολύ από το χρόνο σου (και τα λεφτά σου). Αξίζει πάντως να επενδύσεις και σε χρόνο και σε χρήμα.

Μα τον Σαμπ ΝιγκουράΘ!Να θυσιάσουμε κανα δυο παρθένες μήπως και αποφασίσει κάποιος να κάνει αυτά τα καλούδια πραγματικότητα;

Τέλεια! Και εμείς "πήζουμε" στην ελληνική επαρχία.....

Χμμμμ...130 σελίδες είπες...

Μην ανησυχείς! Η ιστορία ολοκληρώνεται (απ΄όσο θυμάμαι δηλαδή γιατί πάνε και κάτι χρόνια από τότε που το διάβασα....) Anyway, δεν θυμάμαι να μου άφησε κάποιο κενό. Α! Και να σημειώσω πως διαφωνώ κάθετα με την άποψη του zade για το συγκεκριμένο κόμικ (σόρρυ Άγγελε...)

Συμφωνώ! Οι όμορφες πόλεις όμορφα καίγονται (ιδίως τα Χριστούγεννα)...