Μετάβαση στο περιεχόμενο

alagt17

Members
  • Περιεχόμενο

    758
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Καταχωρήσεις δημοσιεύτηκε από alagt17

  1. Δεν υπάρχουν βάρβαροι στον Ελληνικό χώρο την εποχή που συζητάτε. Ο όρος ''βάρβαρος'' αναφέρεται στο μη Έλληνα -και ειδικότερα στο μη ελληνόφωνο. Το ότι ήταν βάρβαροι οι Σπαρτιάτες ή οι Μακεδόνες ή οι Ηπειρώτες ούτε ως αστείο δε στέκει. Φυσικά είναι πανεύκολο να το αποδείξω αλλά τέτοια ώρα.....Το κόμικ πάλι δεν είναι κακό αλλά απέχει πολύ από το να αποδώσει την ιδιαίτερα περίπλοκη σπαρτιατική κοινωνία και νοοτροπία. Σήμερα ξέρουμε πολλά για τους Σπαρτιάτες που ανατρέπουν την εικόνα μιας κλειστής μιλιταριστικής κοινωνίας και πολλούς μύθους γύρω από αυτήν. Έλεος, σαββατοκύριακο ξημερώνει, μη με βάζετε να δουλέψω...

  2. Μερικά από τα κινούμενα σχέδια τα έχει δώσει σε cd η Modern Times με τον Κόσμο του Επενδυτή (τέσσερα ή πέντε μόνο) Προσπαθώ συνεχώς να τα γλιτώσω από τα καταστροφικά χέρια των παιδιών μου. Ανεξήγητο πάντως παραμένει το γιατί μου αρέσει ένα τόσο παιδικό comic.

    • Like 1
    • Ευχαριστώ 1
  3. Με πρόλαβες andrew. Πράγματι "Η ομορφιά είναι να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε" Όσο και αν η καταστροφή έχει τη γοητεία της ως ιδέα ή διαδικασία, κανείς δε συμπαθεί τα αποτελέσματά της. Παρ' όλα αυτά ο Jerome είναι καλλιτέχνης και έτσι δεν υπόκειται στις παραπάνω κρίσεις.

  4. Απαραίτητη η δημοσκόπηση. Πάντως Λούκυ Λουκ και Αστερίξ κυκλοφορούσαν ευρέως στις παρέες. Η αγορά τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση καθώς τα κόμικ θεωρούνταν από τους περισσότερους γονείς ''πεταμένα λεφτά" και επιπλέον ήταν πανάκριβα (τα παραπάνω) για το πενιχρό χαρτζηλίκι μας. Ωστόσο όλο και κάποιος τα αγόραζε και βολεύονταν όλοι.Υπήρχε και ο ρεφενές άλλωστε. Μπομπ ο Σφουγγαράκης είπες; Υπαρχουν και χειρότερα: Τα Άπαντα της Barbie σε συνέχεια. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια συζήτηση για το τι είναι κόμικ γιατί άλλο ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης και η Barbie και άλλο ο Λούκυ Λουκ..

     

    @Ivorian Και όμως φίλε μου το μέσον που χρησιμοποείται στην τέχνη έχει μεγάλη σημασία για τους ειδικούς κανόνες που καθορίζουν την ποιότητα του έργου τέχνης - άλλοι κανόνες για λογοτεχνία, άλλοι για ζωγραφική. Το αν η ανάγκη μας για ψυχαγωγία εκφράζεται, από μόνο του είναι αδιάφορο: δεν θεωρούμε ίδια μορφή ψυχαγωγίας την όπερα με τη Βίσσυ αλλά η δεύτερη έχει στο φαιδρό τόπο μας πολύ περισσότερους οπαδούς απ΄'οσους έχουν οι floyd με τους U2 μαζί. Το κόμικ άλλωστε είναι και η μοναδική μορφή τέχνης που ανάμεσα στα άλλα καλλιεργεί το χιούμορ στον άνθρωπο. Η Λογοτεχνία - επαγγελματική γνώμη- είναι πολύ πενθιμη, ειδικά η ελληνική

  5. Δεν πρέπει να έχασα επεισόδιό του στην τηλεόραση, αλλά το κόμικ δεν μου πολυάρεσε. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η Βάντα και ο πράσινος κοντός ακόλουθός της με τις φοβερές προσφωνήσεις του. Α και για τις γυναικείες τσάντες παρεμπιπτόντως έχω μια απορία: αφού πρόκειται να κουβαλήσουν ολόκληρο ψιλικατζήδικο γιατί διαλέγουν πάντα να αγοράσουν τη μικρότερη (και, περιέργως, ακριβότερη);

    • Like 1
  6. Δηλαδή αν ο Βαλτάσαρ κατέβαινε βουλευτής θα έβγαινε πανηγυρικά... :dance: αν υπολογίζονταν βέβαια πανελλαδικά οι ψήφοι του. Και πάλι βέβαια στη Β΄Αθηνών θα είχε σοβαρές ελπίδες, γιατί τις υποσχέσεις του τις τηρεί. :clap: Λέτε να του βάζω ιδέες;

  7. Υπάρχει ένα πρόβλημα ορισμού του κόμικ που δημιουργεί αυτή τη διάσταση στις απόψεις μας. Προσωπικά δεν θεωρώ κόμικς τις κάρτες Πόκεμον ή Γιου-γκι-ο. Είναι επιτραπέζια παιγνίδια. Οι ταινίες πάλι με αντίστοιχη θεματολογία ξεφεύγουν από το θέμα μας. Απομένουν τα περιοδικά. Αλλά πόση διάδοση έχουν; Μπορούν - τα κόμικς τα ίδια , όχι οι κάρτες, γιατί παιχνίδια με κάρτες υπήρχαν και την εποχή μου χωρίς να έχουν σχέση με κόμικς - να δημιουργήσουν ένα σταθερό κοινό; Μπορούν να ενταχθούν-πάντα τα κόμικ-στη μαθητική/εφηβική αργκό (ο όρος δεν έχει αρνητική σημασία, υποδηλώνει μια ειδική χρήση της γλώσσας) όπως είχε συμβεί με τον Αστερίξ ή με το Λούκυ Λουκ; Άσε πάλι τα ζητήματα αισθητικής - όχι, δεν ισχύει η υποκειμενικότητα , τα έργα τέχνης υπόκεινται σε κανόνες αισθητικής, όσο και αν οι τελευταίοι διαφέρουν από εποχή σε εποχή.

    Τέλος είμαι πεπεισμένος οτι όλοι διάβαζαν κόμιξ. Δεν θυμάμαι κανέναν συνομήλικό μου να έχει άγνοια του Μπλέκ του Μίκυ ή της Σούπερ Κατερίνας. Και δεν περιορίζω τον κύκλο στην παρέα μόνο. Και στο στρατό θυμάμαι τα κόμικ ήταν πολύ περισσότερα και από τις τσόντες ακόμα.

    Υ.Γ Όχι και διοικητικός ρε germanicus19 ! Για καθηγητή φιλόλογο αυτό είναι μεγάλη προσβολή :blob1:

  8. Άλλη μία πονεμένη ιστορία του παρελθόντος μου. Δεν μπόρεσα ποτέ να τα αγοράσω (απαγορευτική τιμή, αρνητικοί οι γονείς) αλλά ούτε και κάποιος φίλος. :crying: Όταν τελικά τα διάβασα είχα πια ξεφύγει ηλικιακά. Αλλά τι ζόρι τράβηξα...μέχρι και στον ύπνο μου έβλεπα ότι τα αγοράζω...άσε που στην πόλη μου άργησαν πολύ να φτάσουν τα πρώτα τεύχη.

    • Like 2
  9. germanicus19 : αναρωτιέμαι πόση βάση έχει η θέση "τα παιδιά κάποτε διαβάζαν κόμικ". Ειλικρινά, δεν ξέρω.

     

    Υπάρχουν σίγουρα κάποια κριτήρια για να διαπιστωθεί αυτό. Ελλείψει στατιστικών θα περιοριστώ σε κάποια εμπειρικά κριτήρια. Για το διάστημα 1980-90 που (υπερ)καλύπτει τα σχολικά (λυκειακά) μου χρόνια και τη φοιτητική ζωή, μπορώ να πω ότι σ'ένα επαρχιακό λύκειο είναι ζήτημα αν έβρισκες έστω και δέκα άτομα που να μην έχουν διαβάσει κόμικ - φαινόταν αυτό από τα αστεία που γινόντουσαν και φανέρωναν ότι το κόμικ ήταν μια κοινή γλώσσα για όλους -και αυτό ίσχυε ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του καθενός, αν και κάπως περισσότερο για τα αγόρια. Θυμάμαι τον μπατζανάκη μου (τότε συμμαθητή και συγκάτοικο στο θρανίο) να ζωγραφίζει φιγούρες από το MAD στο θρανίο και να με βομβαρδίζει με τις ατάκες του κόμικ σε κάθε νέο τεύχος. Και φοιτητής πάλι έκανα τις ίδιες διαπιστώσεις: όλοι είχαν κάποια σχέση με κόμικ, μεγαλυτερη ή μικρότερη. Σήμερα, επειδή εργασιακά δεν ξέφυγα από το χώρο της εκπαίδευσης, σας πληροφορώ ότι είναι ζήτημα αν πετύχεις δέκα άτομα σ' ένα λύκειο που να γνωρίζουν τον Αστερίξ - ίσως γνωρίζουν τις ταινίες, όχι το κόμικ. Εντάξει, βλέπουν τουλάχιστον ταινίες αλλά δεν βλέπω να καταλαβαίνουν και πολλά.. Άσε που αν η ταινία έχει και πέντε ιστορικές ή πολιτικές αναφορές χάνουν την μπάλα..

  10. Το καλύτερο και το χειρότερο είναι εξαιρετικά σχετικά πράγματα. Δεν διαφέρουν μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και από εποχή σε εποχή στον ίδιο άνθρωπο. Φίλε nickdeli θα διαπιστώσεις ότι ο χρόνος που περνά μας κάνει όλους κάπως συντηρητικότερους, ίσως από διάθεση νοσταλγίας (εξιδανικεύουμε το παρελθόν) ίσως από διάθεση να βρούμε ένα κέντρο, ένα σημείο αναφοράς στο διαρκώς εξελισσόμενο παρόν (και αυτό είναι το παρελθόν, από τη φύση του αμετάβλητο) Όλοι παίζουμε παλιά παιγνίδια στον υπολογιστή (παίζω το ΜΑΜΕ με τα παιδιά μου) αλλά σίγουρα δεν θα ήταν άσχημο να μπορούσα να παίξω και το καινούργιο Call Of Duty αν μπορούσα να πληρώσω και τη αντίστοιχη κάρτα γραφικών. Ακόμη και το playstation μπορεί να γίνει σημείο κοινωνικής διεπαφής ανάμεσα στα άτομα - βλέπω πως παίζουν τα παιδιά μαζί ή βοηθά ο ένας τον άλλο στα διάφορα επίπεδα των παιγνιδιών ή και πως τσακώνονται ακόμα

  11. Το πρόβλημα είναι ότι καμιά τεχνολογία δεν μπορεί να υπο/αντικαστήσει την αίσθηση που δίνει το βιβλίο καθώς σ' αυτή συμμετέχουν η όραση, η αφή, η όσφρηση (κάθε βιβλίο, περιοδικό, κόμικ έχει δική του μυρωδιά) και η ακοή ακόμη (το θρόισμα των σελίδων). Κατά συνέπεια η ευχαρίστηση από την ανάγνωση ενός κειμένου - οποιουδήποτε- στον υπολογιστή παρέχει μόνο ένα κλάσμα της ευχαρίστησης που νιώθει ο αναγνώστης του γραπτού κειμένου. Είναι το ίδιο να διαβάζεις Μίκυ σε αρχείο .pdf ή .jpg και σε περιοδικό;

    Όσο για τα παιγνίδια, το μόνο πρόβλημα είναι νομίζω η απουσία σωματικής άσκησης γιατί η συνεργασία και ο ανταγωνισμός υπάρχουν σε κάθε παιγνίδι, και στα ηλεκτρονικά. Δείτε τι γίνεται με τα RPG παιγνίδια στα νετ καφέ. Τέλος ναι, τα παιχνίδια παλιότερα ήταν καλύτερα γιατί ήμασταν τότε παιδιά. Μόνο γι'αυτό.

  12. Ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή φίλοι μου. Όταν έκανα την εγγραφή δεν περίμενα ότι η ιστορία μου είναι τόσο συνηθισμένη και ότι υπάρχουν τόσοι ομοιοπαθείς. Μια ματιά στα posts (στο "Διάφορα" κυρίως) μου αποκάλυψε την αλήθεια. Σ' ένα κείμενο του Ουμπέρτο Έκο υπάρχουν δύο τύποι που έχουν δει δεκάδες θεατρικές παραστάσεις...μισές για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο καθένας τους γνωρίζει μόνο το μισό της κάθε παράστασης - ευτυχώς όμως δε συμπίπτουν τα μισά αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Έτσι υπολογίζουν να περάσουν τα γεράματά τους συμπληρώνοντας ο ένας τα κενά του άλλου. Σπάνια η ζωή είναι τόσο δίκαιη ώστε να δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται η δική μου δεύτερη ευκαιρία για σοβαρά - το εννοώ- ερωτήματα όπως "τι έχει γίνει πριν" ή "τι θα γίνει στο τέλος" για αρκετά κόμικ που οι συνθήκες δε μου επέτρεψαν να ευχαριστηθώ ολοκληρωμένα (μεταξύ μας ήταν χειρότερο βασανιστήριο και από πλατωνική σχέση...)

    • Like 3
  13. Εδώ ρε παιδιά στο Λύκειο πάνε και δεν ξέρουν ούτε τον Αστερίξ......το κόμικ πια είναι υπόθεση ενηλίκων γιατί κανείς πια πιτσιρικάς δε διαβάζει (γενικά). Και απ΄όσα πρόσεξα στα διάφορα φόρουμ που συχνάζω ούτε στο διαδίκτυο διαβάζουν...άντε κανένα blog με χαζομάρες μόνο. Τέλος πάντων, μπορεί να γερνώ και να γίνομαι παράξενος... :cry:

    • Like 1
  14. Εν αρχή ην ο Βαλτάσαρ (επίκαιρος λογω των ημερών..) και το πρόσφατο διπλό upload του στον γνωστό ελληνικό tracker, συνοδευόμενο από την επίσης γνωστή σε όλους, όπως διαπιστώνω, πρόσκληση για εγγραφή στο συγκεκριμένο φόρουμ. Ανταποκρίθηκα "σαν έτοιμος από καιρό" καθώς έχω μια μακροχρόνια και παράδοξη σχέση με τα κόμικ.

    Το παράδοξο βρίσκεται στο ότι έχω διαβάσει χιλιάδες (χωρίς υπερβολή) κόμικ κάθε είδους ( Μίκυ, Ποπάυ Σεραφίνο, πολεμικά. Μπλεκ, Όμπραξ, Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιζνογκούντ αλλά και MAD, BABΕΛ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ) από τότε που άρχισα να διαβάζω μέχρι σήμερα (σαρανταφεύγα) και έχω σε συλλογή μόνο τα Αστερίξ. Αιτία γι'αυτό ήταν η ανόητη- πανελλαδικά διαδεδομένη όμως- αντίληψη ότι " τα μικυμάους (συλλογική ονομασία για όλα τα comics) είναι στην καλύτερη περίπτωση χάσιμο χρόνου για το παιδί και στη χειρότερη βλαβερή συνήθεια. Οι γονείς μου ήταν (και είναι υποθέτω ακόμα) φανατικοί υπέρμαχοι αυτής της άποψης. Αποτέλεσμα: Τα διάβαζα παντου όπου εύρισκα, δανειζόμουν και τα έκρυβα, διάβαζα σε σπίτια φίλων, στο σχολείο, παντού. Σε μεγαλυτερη ηλικία τα μέτρα χαλάρωσαν, αλλά τότε τα χρήματα πήγαιναν κυρίως στη μουσική. Μόνο φοιτητής απέκτησα μια μικρή βιβλιοθήκη-με έμφαση στο Manara, Bilal, Serpieri, Crepax, Pratt που όμως εξανεμίστηκε ανάμεσα σε θαλασσοδανεισμούς και επεισοδειακές μετακομίσεις. Απέμεινα πια μόνο με τα Αστεριξ (και αυτά συλλογή της γυναίκας μου) και κάποια Λουκυ Λουκ και Αντιρίξ.

    Πέρυσι, ακριβώς ένα χρόνο πριν άρχισα με τη νέα dsl γραμμή να κατεβάζω μουσική ( άλλο ανικανοποίητο πάθος) με το emule και παράλληλα κάποια κόμικ. Δυστυχώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία ειναι στα ισπανικά ή γαλλικά, και ελάχιστα μπορώ να καταλάβω τι γίνεται- λ.χ στα γαλλικά βρήκα τις "Φάλαγγες της Μαύρης Τάξης" κορυφαίο για μένα έργο του Bilal. Κορυφαία επιτυχία μου : τα 110 Χάπια στα Ελληνικά. Πρόσφατο: Hugo Pratt & Milo Manara - Verano Indio (σνιφ, Γαλλικά)

    Αυτά για αρχή

    • Like 5
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.