erma jaguar

Το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει επιλογή γελοιογραφιών από τη ΙΙ Παγκόσμια Έκθεση Γελοιογραφίας που έγινε στην Αθήνα το 1977, με θέμα "Καλημέρα Μόλυνση". Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στο περιβάλλον και έλαβαν μέρος γελοιογράφοι από σαράντα χώρες. Την έκδοση προλογίζουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Τσάτσος και ο Υφυπουργός της Προεδρίας της Κυβερνήσεως Τάκης Λαμπρίας. Την χώρα μας εκπροσώπησαν με τα έργα τους οι Κυρ, Αθηναίος Μεταξάς, Βασίλης Χριστοδούλου, Σπύρος Ορνεράκης, Κώστας Μητρόπουλος, Παναγιώτης Μήλας, Γιάννης Ιωάννου, Αντώνης Κυριακούλης, Γιάννης Λογοθέτης (ΛΟΓΟ), Θύμης Καπετζώνης, Φώτης Μαστιχιάδης, Κ. Νιάρχος, Ν. Ζήκος, Βαγγέλης Παυλίδης, Τάκης Τζελάτης, Στράτος Στασινός, Παναγιώτης Γκιόκας, Νίκος Μαρουλάκης, Πάνος Φλώρος, Βασίλης Μητρόπουλος, Δ. Σκουλάκης, Βαγγέλης Σαΐτης, Διογένης Οικονόμου, Σταμάτης Πολενάκης, Ηλίας Καμμένος, Αρχέλαος Αντώναρος, Χαράλαμπος Αντωνόπουλος & Κώστας Βλάχος.

Αγαπητέ μου, μια κυρία δεν κανονίζει ποτέ μία συνάντηση. Περιμένω την πρόσκλησή σας, για να συναντηθούμε. Erma Jaguar

Ανδρέα, μπορώ να μιλήσω ή ...

Το παρακάτω το βρήκα στο Διαδίκτυο, και δεν έχω καμία άλλη πληροφορία για αυτό. Η σχεδιοαφήγηση από την θέση που είχε αρχικά –να διασκεδάζει τις λαϊκές μάζες- κατορθώνει επάξια να σταθεί πλάι στις υπόλοιπες μορφές τέχνης και να αποτελέσει την 9 τέχνη. Η αποδοχή της ωστόσο, ως έκφραση τέχνης, δεν είναι καθολική. Παρόλο που έχει ενταχθεί σε προγράμματα ακαδημαϊκών σπουδών ακόμα και στη χώρα μας, εξακολουθεί να διχάζει κοινό και κριτικούς. Το σίγουρο είναι ότι η οπτικοποίηση του μηνύματος πάντα γοήτευε το κοινό με την αμεσότητα της εικόνας σε συνδυασμό με το λόγο. Σήμερα υπάρχουν τα κόμικς με κοινωνικοπολιτικα σχόλια στις εφημερίδες και τα αυτόνομα περιοδικά κόμικς. Τα θέματα που διαπραγματεύονται αφορούν υπερήρωες, ιστορίες από την καθημερινότητα νέων, μεταφορές μυθιστορημάτων, μύθων, ακόμα και θεατρικών έργων. Τέλος, τα κόμικς εντάσσονται ομαλά και στην εκπαιδευτική διαδικασία και αποτελεί πρωτοποριακό εργαλείο εκμάθησης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Αναδεικνύοντας την αξία και την πολυμορφία των κόμικς η Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού και Εκπαίδευσης του Δήμου Αχαρνών αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να οργανώσει φεστιβάλ κόμικ που θα διεξαχθεί στις 18, 19, 20 Οκτωβρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Αχαρνών και προσκαλεί δημιουργούς να προβάλουν το έργο τους είτε σε έντυπη είτε σε ψηφιακή μορφή. Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει: -Έκθεση Καλλιτεχνών κόμικς -Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα -Παράλληλες Εκδηλώσεις…(συναυλίες, performance, βιντεοπροβολές) -Μαθητικό Διαγωνισμό Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής καλέστε στο 210-2321470 Καταληκτική ημερομηνία υποβολής έργων 12 Οκτωβρίου 2010 Email: irinihatzopoulou@yahoo.com

Σας ευχαριστώ όλους σας για την άμεση ανταπόκριση Το συγκεκριμένο περιοδικό μου το ανέφερε ένας φίλος μας γελοιογράφος , ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τουρκία. Το θυμόταν ως παιδί, γιατί το διάβαζε φανατικά. Χθες το βράδυ το κουβεντιάζαμε και είπαμε να ψάξουμε το αντίστοιχο ελληνικό.

Υπάρχει περίπτωση να κυκλοφόρησε αυτό το περιοδικό στην Ελλάδα; Ή με άλλον τίτλο; Σας λέει κάτι; Το συγκεκριμένο εξώφυλλο είναι τουρκική έκδοση. Και κάποιες πληροφορίες στα τουρκικά εδώ.

Μια παλαιότερη απάντηση μου για ένα παρόμοιο θέμα, που νομίζω ταιριάζει απόλυτα εδώ. Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα αν είναι τέχνη, αλλά τι είναι τέχνη, γιατί στην πραγματικότητα, η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον οι καλλιτέχνες. Κάποτε ήταν οι άνθρωποι που πήραν χρωματιστό χώμα στα χέρια τους και σχεδίασαν πρόχειρα στον τοίχο της σπηλιάς τους ένα βουβάλι. Σήμερα μερικοί αγοράζουν χρώματα και σχεδιάζουν αφίσες για τους τοίχους. Δεν έκαναν και δεν κάνουν μόνο αυτά, αλλά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δε βλάπτει να ονομάζουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες τέχνη, όσο θυμόμαστε πως η λέξη σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς καιρούς και τόπους, και όσο συμφωνούμε πως η Τέχνη – με κεφαλαίο Τ – δεν υπάρχει. Γιατί η Τέχνη με κεφαλαίο Τ κατάντησε σκιάχτρο και φετιχισμός. Κινδυνεύεις να εξουθενώσεις έναν καλλιτέχνη λέγοντας του πως εκείνο που μόλις έφτιαξε δεν είναι «Τέχνη», παρόλο που είναι καλό. Και αν δηλώσουμε σε οποιονδήποτε πως εκείνο που του αρέσει σε κάποιο έργο δεν είναι, όπως νομίζει Τέχνη, αλλά κάτι διαφορετικό, θα μείνει άναυδος. Δε νομίζω πως οι λόγοι για τους οποίους μας αρέσει ένα άγαλμα ή ένας πίνακας είναι άλλοτε σωστοί και άλλοτε όχι. Μπορεί να σου αρέσει η απεικόνιση ενός τοπίου επειδή σου θυμίζει τον τόπο σου, ή μια προσωπογραφία επειδή σου θυμίζει κάποιο φίλο. Δεν έχει σημασία. Μπροστά σε μια εικόνα, όλοι θυμόμαστε χίλια δυο πράγματα που επηρεάζουν τις προτιμήσεις ή τις αντιπάθειες μας. Δεν πρέπει καθόλου ν’ ανησυχούμε που οι αναμνήσεις μας βοηθούν ν’ απολαύσουμε ό,τι βλέπουμε. Μόνο όταν κάποια άσχετη ανάμνηση μας δημιουργεί προκαταλήψεις, όταν από ένστικτο αποστρέφουμε το βλέμμα από έναν θαυμάσιο πίνακα που παριστάνει ένα τοπίο στις Άλπεις επειδή δε μας αρέσει η ορειβασία, τότε μόνο πρέπει να ψάξουμε να βρούμε το λόγο που προκάλεσε την απώθηση και εμπόδισε τελικά την απόλαυση. Η αποστροφή μας για ένα έργο τέχνης μπορεί να στηρίζεται σε λόγους που δεν είναι σωστοί. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να βλέπουν σε μια εικόνα ό,τι τους αρέσει να βλέπουν και στην πραγματικότητα. Μια τέτοια προτίμηση είναι φυσιολογική. Όλοι αγαπάμε την ομορφιά στη φύση και είμαστε ευγνώμονες στους καλλιτέχνες που την απαθανάτισαν στα έργα τους. Και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δε θα διαφωνούσαν μαζί μας σ’ αυτό το θέμα. Όταν ο Ρούμπενς, ο μεγάλος Φλαμανδός ζωγράφος, σχεδίασε το παιδί του ήταν αναμφίβολα περήφανος για την ομορφιά του και ήθελε να θαυμάσουμε κι εμείς το γιό του. Αυτή όμως η προτίμηση για τα όμορφα και θελκτικά θέματα μπορεί να γίνει εμπόδιο, αν σημαίνει πως απορρίπτουμε έργα επειδή το θέμα τους είναι λιγότερο ελκυστικό. Ο Άλμπερτ Ντύρερ, ο μεγάλος Γερμανός ζωγράφος, σχεδίασε ασφαλώς τη μητέρα του με όση αφοσίωση κι αγάπη ένιωθε και ο Ρούμπενς για το παχουλό παιδί του. Η ακριβής σπουδή μιας γριάς που την έφθειραν οι έγνοιες μπορεί να δυσαρεστήσει το θεατή, που θα στέψει αλλού το πρόσωπό του. Αν όμως ξεπεράσει την αρχική αποστροφή του, θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα, γιατί στην τρομερή του ειλικρίνεια, το σχέδιο του Ντύρερ είναι μεγάλο έργο. Πράγματι, θ’ ανακαλύψουμε σύντομα πως η ομορφιά μιας εικόνας είναι άσχετη με την ομορφιά του θέματός της. Το κακό με την ομορφιά είναι πως τα γούστα και τα κριτήρια για το τι είναι ωραίο μπορεί να διαφέρουν πολύ. Εκείνο που ισχύει για την ομορφιά, ισχύει και για την έκφραση. Συχνά, αυτό που προκαλεί έλξη ή απέχθεια είναι η έκφραση κάποιας μορφής στην εικόνα. Μερικοί προτιμούν μια έκφραση που μπορούν να την καταλάβουν εύκολα και που γι’ αυτό τους συγκινεί βαθιά. Αλλά κι όταν ακόμη αυτή η έντονη συναισθηματική έκφραση μας συγκινεί, δεν πρέπει γι’ αυτό το λόγο ν’ απορρίπτουμε έργα που την έκφρασή τους δεν την καταλαβαίνουμε εξίσου εύκολα. Όπως ακριβώς μερικοί προτιμούν ανθρώπους που μετρούν τα λόγια τους και τις χειρονομίες τους αφήνοντας κάτι και για τη φαντασία, έτσι μερικοί αγαπούν εικόνες που τους επιτρέπουν να προβληματίζονται και να σκέφτονται.. στις πιο «πρωτόγονες» εποχές, όταν οι καλλιτέχνες δεν ήξεραν να παριστάνουν τόσο καλά όσο τώρα τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, είναι, πολλές φορές, ακόμη πιο συγκινητικό να βλέπουμε πόσο προσπάθησαν να εκφράσουν το συναίσθημα που ήθελαν. Πολλοί αμύητοι αντιμετωπίζουν και μιαν άλλη δυσκολία. Θέλουν να θαυμάσουν την επιδεξιότητα του καλλιτέχνη στην απόδοση πραγμάτων που τους είναι οικεία. Προτιμούν έργα που μοιάζουν σαν αληθινά. Δεν αρνούμαι καθόλου πως ο λόγος αυτός είναι σοβαρός. Η επιμονή και η τέχνη που απαιτούνται για μια πιστή αναπαράσταση του φυσικού κόσμου είναι αξιοθαύμαστες. Μεγάλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν μόχθησαν πολύ για να κάνουν έργα όπου και οι μικρότερη λεπτομέρεια καταγράφεται με μεγάλη προσοχή. Αλλά δεν είναι μόνο η απουσία της λεπτομέρειας που ενοχλεί, βασικά, όσους θέλουν να μοιάζουν οι εικόνες «αληθινές». Τους απωθούν περισσότερα ορισμένα έργα που δεν τα θεωρούν σωστά σχεδιασμένα, ιδίως αν ανήκουν σε νεότερη εποχή, οπότε ο καλλιτέχνης «θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα τη δουλειά του». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σε αυτές τις παραμορφώσεις της φύσης. Καμιά φορά είναι σωστό να σχεδιάζονται ορισμένα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι φαίνονται, πως μπορεί κανείς, με κάποιο τρόπο, να τα αλλάξει και να τα παραμορφώσει. Ο Μίκυ Μάους δε μοιάζει πολύ με αληθινό ποντίκι, κι όμως κανένας δε γράφει αγανακτισμένα γράμματα στις εφημερίδες για το μάκρος της ουράς του. εκείνοι που μπαίνουν στον μαγεμένο κόσμο του Ντίσνεϋ δε νοιάζονται για την Τέχνη με Τ κεφαλαίο. Δεν διαβάζουν τα κόμικς του οπλισμένοι με τις ίδιες προκαταλήψεις που κουβαλούν μαζί τους σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Όταν όμως ο καλλιτέχνης σχεδιάζει κάτι με το δικό του τρόπο, χαρακτηρίζεται «ατζαμής» που δεν είναι ικανός για κάτι καλύτερο. Ό,τι όμως και να πιστεύουμε για τους καλλιτέχνες των κόμικς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως ξέρουν, τουλάχιστον, να σχεδιάζουν «σωστά». Ο Πικάσσο, ένας από τους φημισμένους πρωτοπόρους της μοντέρνας τέχνης, σχεδίασε μια κότα για μιαν εικονογραφημένη Φυσική Ιστορία, το 1942. Κανένας δε θα έχει ασφαλώς αντίρρηση γι’ αυτή τη χαριτωμένη απόδοση της κότας με τα χνουδωτά κοτοπουλάκια της. Σχεδιάζοντας όμως έναν κόκορα, για ένα άλλο έργο του, ο Πικάσσο δεν αρκέστηκε να περιγράψει απλώς την όψη του. Θέλησε να τονίσει την επιθετικότητα, το θράσος, τη βλακεία του. Με άλλα λόγια, κατέφυγε στη γελοιογραφία. Δύο πράγματα, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε, όταν δε μας ικανοποιεί η ακρίβεια ενός έργου. Το ένα είναι μήπως ο καλλιτέχνης είχε τους λόγους του για ν’ αλλάξει την όψη των πραγμάτων. Το άλλο είναι πως δεν πρέπει ποτέ να καταδικάζουμε ένα έργο επειδή δεν είναι σωστά σχεδιασμένο, εκτός κι αν είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως έχουμε δίκιο εμείς, και ο δημιουργός άδικο. Όλοι έχουμε την τάση ν’ αποφαινόμαστε βιαστικά ότι «δεν είναι αυτή η αληθινή όψη των πραγμάτων». Έχουμε την παράξενη συνήθεια να νομίζουμε πως η φύση πρέπει πάντα να μοιάζει με τις εικόνες που συνηθίσαμε να βλέπουμε. Έχουμε όλοι την τάση να παραδεχόμαστε πως τα συμβατικά χρώματα και σχήματα είναι και τα μόνα σωστά. Τα παιδιά νομίζουν συχνά πως τα άστρα έχουν το σχήμα του άστρου όπως το σχεδιάζουμε, ενώ, φυσικά, δεν το έχουν. Εκείνοι που επιμένουν πως σε μιαν εικόνα ο ουρανός πρέπει οπωσδήποτε να είναι γαλάζιος και η χλόη πράσινη, δε διαφέρουν πολύ από τα παιδιά. Αγανακτούν όταν βλέπουν άλλα χρώματα σε μιαν εικόνα. Αν ξεχάσουμε όμως όσα ξέρουμε για πράσινη χλόη και γαλάζιο ουρανό και αντικρύσουμε τον κόσμο σαν να έχουμε έρθει από το Διάστημα σε εξερευνητικό ταξίδι και βλέπουμε τη Γη για πρώτη φορά, θα βρούμε ίσως πως τα πράγματα έχουν τα πιο αναπάντεχα χρώματα. Και οι δημιουργοί αισθάνονται πότε πότε πως κάνουν ένα τέτοιο εξερευνητικό ταξίδι. Θέλουν να δουν τον κόσμο για πρώτη φορά, να ελευθερωθούν από όλες τις συμβατικές έννοιες και προκαταλήψεις. Δεν είναι εύκολο να απαλλαγεί κανείς από αυτές τις προκαθορισμένες έννοιες, οι δημιουργοί όμως που το κατορθώνουν, δημιουργούν συχνά τα πιο ενδιαφέροντα έργα. Αυτοί μας μαθαίνουν να ανακαλύπτουμε στη φύση νέες ομορφιές, που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν. Αν τους ακολουθήσουμε και μάθουμε κάτι κοντά τους, τότε, ακόμη και μια ματιά από το παράθυρό μας μπορεί να γίνει συναρπαστική περιπέτεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο για την απόλαυση της μεγάλης τέχνης από την απροθυμία μας να αποβάλουμε συνήθεις και προκαταλήψεις. Ένα έργο που παρουσιάζει ένα θέμα γνώριμο με τρόπο απροσδόκητο, συχνά καταδικάζεται, απλώς και μόνο επειδή «δε μοιάζει σωστό». Όσο συχνότερα χρησιμοποιείται ένα θέμα στην τέχνη, τόσο περισσότερο πειθόμαστε πως πρέπει πάντα να παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, τα βιβλικά θέματα, ιδιαίτερα, δημιουργούν έντονες αντιδράσεις. Αν και όλοι γνωρίζουμε πως η Αγία Γραφή δε μιλά για την εξωτερική εμφάνιση του Χριστού, και πως ο Θεός δεν μπορεί να έχει ανθρώπινη μορφή, και μόλο που ξέρουμε πως οι καλλιτέχνες του παρελθόντος ήταν εκείνοι που, για πρώτη φορά, δημιούργησαν τις παραστάσεις που συνηθίσαμε να βλέπουμε, μερικοί έχουν ακόμη την τάση να θεωρούν πως η απομάκρυνση από τις παραδοσιακές μορφές ισοδυναμεί με βλασφημία. Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει το κακό που μπορούν να κάνουν όσοι κατακρίνουν τα έργα τέχνης χρησιμοποιώντας λανθασμένα κριτήρια. Και το σπουδαιότερο, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως τα «έργα τέχνης», όπως τα αποκαλούμε, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας αινιγματικής δραστηριότητας, αλλά έργα που τα φτιάχνουν άνθρωποι γι’ άλλους ανθρώπους. Ένας πίνακας μοιάζει πολύ απόμακρος όταν τον βλέπουμε κορνιζαρισμένο στον τοίχο. Και στα μουσεία απαγορεύεται – και πολύ σωστά – ν’ αγγίζουμε τα έργα. Αρχικά όμως τα έργα αυτά ήταν καμωμένα για να τα αγγίζουν οι άνθρωποι, να τα χρησιμοποιούν, να τα παζαρεύουν ή να τσακώνονται γι’ αυτά. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως όλα τα στοιχεία τους ήταν αποτέλεσμα κάποιας απόφασης του καλλιτέχνη, πως μπορεί να προβληματίστηκε για ό,τι έκανε και να το άλλαξε πολλές φορές, πως σκέφτηκε ίσως αν έπρεπε ν’ αφήσει κάτι ή να το αλλάξει, πως μπορεί να ικανοποιήθηκε με μια πετυχημένη πινελιά που έδινε μια απροσδόκητη λάμψη και πως πρόσθεσε, απρόθυμα, στο έργο κάποιο πρόσωπο, επειδή επέμενε ο αγοραστής. Γιατί τα περισσότερα έργα που βρίσκονται τώρα στα μουσεία μας δεν έγιναν για να τα εκθέτουμε σαν Τέχνη. Κατασκευάστηκαν με μια συγκεκριμένη αφορμή και για έναν συγκεκριμένο σκοπό, που ήταν στο μυαλό του καλλιτέχνη όταν άρχισε να δουλεύει. Από την άλλη μεριά, όσες ιδέες μας απασχολούν συνήθως, εμάς που δεν είμαστε καλλιτέχνες, ιδέες που σχετίζονται με την ομορφιά και την έκφραση, εκείνοι δεν τις αναφέρουν σχεδόν ποτέ. Αυτό δε συνέβαινε πάντα. Ίσχυε όμως για πολλούς αιώνες στο παρελθόν, και ισχύει και πάλι. Και οφείλεται, ως ένα βαθμό, στο γεγονός ότι οι καλλιτέχνες, άνθρωποι συχνά συνεσταλμένοι, θα αισθάνονταν άσχημα αν χρησιμοποιούσαν μεγάλα λόγια όπως «το Κάλλος». Θα το θεωρούσαν μάλλον επιδεικτικό να μιλάνε για την «έκφραση της συγκίνησής τους» και να μεταχειρίζονται ανάλογες εντυπωσιακές φράσεις. Τέτοια πράγματα είναι γι’ αυτούς αυτονόητα και βρίσκουν πως είναι ανώφελο και να τα συζητούν. Αυτός είναι ο ένας λόγος – και μοιάζει σοβαρός. Υπάρχει όμως και ο άλλος. Μέσα στις καθημερινές έγνοιες του καλλιτέχνη, αυτές οι ιδέες παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο απ’ ό,τι υποθέτουν, νομίζω, οι αμύητοι. Εκείνο που απασχολεί τον καλλιτέχνη, όταν σκέφτεται τι θα σχεδιάσει ή όταν αναρωτιέται αν το έργο του τελείωσε, είναι κάτι που εκφράζεται πολύ δυσκολότερα. Ίσως να έλεγε πως ανησυχεί μήπως δεν το «πέτυχε». Μόνο όταν καταλάβουμε τι εννοεί με τη σεμνή αυτή λέξη, θ’ αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι επιδιώκουν πραγματικά οι καλλιτέχνες. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις την προσπάθεια ενός καλλιτέχνη να βρει τη σωστή ισορροπία. Αν τον ρωτούσαμε όμως γιατί έκανε το ένα ή άλλαξε το άλλο, δε θα μπορούσε ίσως να μας απαντήσει. Δεν ακολουθεί πάγιους κανόνες. Βρίσκει ψηλαφιστά το δρόμο του. Μερικοί καλλιτέχνες ή κριτικοί προσπάθησαν κατά καιρούς να διαμορφώσουν κανόνες. Ακολουθώντας τους, οι μέτριοι καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα, ενώ οι μεγάλοι, αψηφώντας τους, μπόρεσαν να βρουν μια νέα αρμονία. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να θεσπίσει κανείς κανόνες αυτού του είδους, γιατί δεν είναι δυνατό να προδικάσει τι εντύπωση θα ήθελε να πετύχει ο δημιουργός. Μπορεί να θέλει ακόμη και μια στριγκή, παράφωνη νότα, αν νιώθει πως αυτό χρειάζεται. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχουν κανόνες για να κρίνουμε αν ένα έργο πέτυχε, είναι συνήθως αδύνατο να εξηγήσουμε με λόγια γιατί ακριβώς πιστεύουμε πως αποτελεί μεγάλο έργο τέχνης. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως ένα έργο είναι εξίσου καλό με οποιοδήποτε άλλο, ή πως είναι ανώφελο να συζητούμε για θέματα γούστου. Αν δεν ωφελούν σε τίποτε άλλο οι συζητήσεις για την τέχνη, μας κάνουν τουλάχιστον να κοιτάζουμε προσεχτικά τα έργα, και όσο περισσότερο τα κοιτάζουμε, τόσο συχνότερα παρατηρούμε σημεία που μας είχαν διαφύγει. Έτσι αρχίζουμε να διαισθανόμαστε το είδος της αρμονίας που προσπάθησε να πετύχει κάθε γενιά καλλιτεχνών. Όσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε τις αρμονίες, τόσο περισσότερο τις χαιρόμαστε, και στο κάτω κάτω, αυτό είναι το σημαντικό. Η παλιά ρήση ότι δε χωρεί συζήτηση σε θέματα γούστου ίσως είναι σωστή, αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει ν’ αγνοήσουμε το γεγονός ότι το γούστο μπορεί να εξελιχθεί. Το γούστο στην τέχνη είναι, αναμφισβήτητα, κάτι απείρως πιο περίπλοκο από το γούστο στην τροφή και στο ποτό. Το θέμα δεν είναι μόνο να ανακαλύψεις διάφορες λεπτές γεύσεις, αλλά κάτι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό. Σε τελευταία ανάλυση, οι μεγάλοι καλλιτέχνες έδωσαν ό,τι μπορούσαν σ’ αυτά τα έργα, υπέφεραν γι’ αυτά, ίδρωσαν για να τα φτιάξουν, και έχουν, το λιγότερο, το δικαίωμα να ζητήσουν από μας να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θέλησαν να κάνουν. Τα όσα μπορούμε να μάθουμε για την τέχνη δεν έχουν τελειωμό. Πάντα μένουν καινούρια πράγματα ν’ ανακαλύψουμε. Τα έργα τέχνης φαίνονται διαφορετικά κάθε φορά που τα κοιτάμε. Μοιάζουν να είναι τόσο ανεξάντλητα και απρόβλεπτα όσο και οι άνθρωποι. Είναι από μόνα τους ένας συναρπαστικός κόσμος, με τους δικούς του παράξενους νόμους, τις δικές του περιπέτειες. Κανένας δεν πρέπει να νομίζει πως ξέρει τα πάντα γι’ αυτόν, γιατί κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τα μάθει. Τίποτε ίσως δεν είναι τόσο σημαντικό όσο τούτο: για να χαρούμε αυτά τα έργα χρειάζεται ένα φρέσκο μυαλό, ένα μυαλό που να είναι έτοιμο να συλλάβει κάθε νύξη και να ανταποκριθεί σε κάθε κρυμμένη αρμονία, ένα μυαλό που, πάνω απ’ όλα, δεν είναι παστωμένο με ηχηρές λέξεις και στερεότυπες φράσεις. Είναι πολύ καλύτερα να μην ξέρει κανένας τίποτε για την τέχνη, παρά να έχει το είδος της ημιμάθειας που εκτρέφει το σνομπισμό. Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Υπάρχουν π.χ. άνθρωποι που μάθανε, από δω κι από κει, τα απλά πράγματα και που καταλαβαίνουν πως υπάρχουν μεγάλα έργα τέχνης χωρίς καμιά από τις φανερές ιδιότητες της ομορφιάς στην έκφραση και στο σωστό σχέδιο. Οι ίδιοι όμως αυτοί άνθρωποι γίνονται τόσο υπεροπτικοί για τις γνώσεις τους, που τελικά προσποιούνται ότι τους αρέσουν μόνον έργα άσχημα και κακά σχεδιασμένα. Τους κυνηγά ο φόβος μήπως θεωρηθούν αγράμματοι, αν ομολογήσουν πως τους αρέσει κάποιο έργο που είναι έκδηλα ευχάριστο ή συγκινητικό. Καταλήγουν να γίνουν σνομπ, χάνουν την ικανότητα να χαίρονται πραγματικά την τέχνη, και αποκαλούν «πολύ ενδιαφέροντα» όσα θεωρούν περίπου απωθητικά. Δεν θα ήθελα να συμβάλω σε μια τέτοια παρεξήγηση. Προτιμώ να μη γίνω καθόλου πιστευτή, παρά να με πιστέψουν μ’ αυτόν τον άκριτο τρόπο. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής γι’ αυτόν τον κίνδυνο της ημιμάθειας και του σνομπισμού, γιατί όλοι έχουμε την τάση να υποκύπτουμε σε τέτοιους πειρασμούς. Δεν είναι δύσκολο να λέμε εξυπνάδες για την τέχνη, γιατί οι λέξεις που μεταχειρίζονται οι «ειδικοί» περί τέχνης χρησιμοποιήθηκαν με τόσο διαφορετικές αφορμές ώστε έχουν χάσει κάθε ακρίβεια. Είναι πιο δύσκολο, αλλά και πολύ πιο ικανοποιητικό, να κοιτάξουμε ένα έργο με νέο μάτι και να ξανοιχτούμε σ’ ένα ερευνητικό ταξίδι – από το οποίο κανείς δεν ξέρει τι μπορεί ν’ αποκομίσει. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να μάθουμε να τα χαιρόμαστε αυτά καθεαυτά. ------------------------------------------------------------ το παραπάνω ποστ ειναι πλαγιαρισμός (κλεμμένο κείμενο) απο πτυχιακή εργασια "ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ." - ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2006

Μμμμμ!!! Τι δίνεις χρυσό μου; (αλά Ελένη Ανουσάκη στα Κόκκινα Φανάρια, μιας και είμαστε σε σινεφίλ κατάσταση)

Πάντως υπάρχει η ταινία με υπότιτλους

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΚΘΕΣΗ La bande dessinée: H γαλλική «ματιά» στα Κόμιξ 24 Σεπτεμβρίου – 8 Οκτωβρίου 2010 Πνευματικό Κέντρο Δήμου Καλλιθέας «Μελίνα Μερκούρη» Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Εκδηλώσεων συνέχεια από την MAMΟΥΘ ΚΟΜΙΞ που διανύει αισίως το 30ο έτος της ζωής της και συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό να διασκεδάζει και να επιμορφώνει μικρούς και μεγάλους. Μετά την μεγάλη επιτυχία της έκθεσης για τα 50 χρόνια του Αστερίξ, που ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα, (Χανιά, Λάρισα, Πάτρα, Ρόδος, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη), και φιλοξενήθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ο ειδικευμένος στα γαλλόφωνα κόμιξ εκδοτικός οίκος επανέρχεται με μια δυναμική πρόταση. Σε συνεργασία με το Δήμο Καλλιθέας και τον Πολιτισμικό Οργανισμό, η ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ διοργανώνει, από 24 Σεπτεμβρίου (ΕΓΚΑΙΝΙΑ 24/9 στις 20:00) έως 8 Οκτωβρίου, την έκθεση "La bande dessinée: H γαλλική «ματιά» στα Κόμιξ", στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου «Μελίνα Μερκούρη». Η έκθεση αυτή στοχεύει στην πληρέστερη το δυνατόν παρουσίαση σε "ήρωες" και δημιουργούς που έδωσαν και δίνουν το δικό τους στίγμα στη 9η Τέχνη. Συνολικά 64 κάδρα, μια διαδρομή στα Κόμιξ γεμάτη πληροφορίες, εικόνες και φυσικά διασκέδαση! Απευθύνεται τόσο σε νεαρούς φίλους, μα και μεγαλύτερους fans, αμετανόητους συλλέκτες, αλλά και σε όσους αναγνωρίσουν τους δικούς τους ήρωες της παιδικής φαντασίας. Μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων θα δώσουν τη δυνατότητα σε μαθητές των σχολείων της περιοχής, αλλά και των μαθητών των γαλλόφωνων σχολείων, να περιηγηθούν στο μαγικό κόσμο των κόμιξ και να ζήσουν την μοναδική εμπειρία της δημιουργίας του από γνωστούς καλλιτέχνες και δημιουργούς. Συνολικά η παραγωγή αυτή είναι μια ακόμα προσπάθεια της ΜΑΜΟΥΘ να πλησιάσει ακόμα περισσότερο τη νεολαία, να της δώσει ευκαιρίες για δημιουργία, για φαντασία και για παιχνίδι, ενώ παράλληλα να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων και ...γιατί όχι να συγκινήσει με μνήμες και εικόνες... Σας περιμένουμε όλες και όλους, μικρούς και μεγάλους σε αυτή την πολύχρωμη, ψυχαγωγική, διαφορετική συνάντηση!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε Οπότε Mesdames et Messieurs Willkommen και θυμηθείτε ότι

Στους υπαίθριους χώρους του Ζαππείου ξεκινά αύριο το 39ο Φεστιβάλ Βιβλίου με αφιέρωμα στον «Ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό». Εκατόν εξήντα και πλέον εκδότες θα παρουσιάσουν σε 130 περίπτερα τη σύγχρονη εκδοτική παραγωγή (περισσότεροι από 50.000 τίτλους). Τα επίσημα εγκαίνια του Φεστιβάλ, που διαρκεί μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, θα γίνουν την Κυριακή, στις 8 το βράδυ, από τον δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη. Το Φεστιβάλ προσκαλεί τους επισκέπτες και σε ένα πλήθος εκδηλώσεων. Στους χώρους του Ζαππείου θα φιλοξενηθεί έκθεση με ανέκδοτες φωτογραφίες όψεων της Αθήνας από το 1888, που προέρχονται από τη συλλεκτική έκδοση του Ιστορικού Αρχείου του Δήμου Αθηναίων, «Αθήναι». Η πρώτη παρουσίαση του λευκώματος της έκθεσης θα γίνει στις 15 Σεπτεμβρίου, στις 8 το βράδυ. Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου η αστυνομική λογοτεχνία θα έχει την τιμητική της στη συζήτηση «Η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα σήμερα». Ομιλητές θα είναι τα μέλη της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας, Τιτίνα Δανέλλη, Τεύκρος Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μαμαλούκας και Γιάννης Ράγκος. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Μανώλης Πιμπλής. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου οργανώνει επίσης εκδηλώσεις με θέμα «Παραμύθια του κόσμου» για τους μικρούς επισκέπτες. Το Σάββατο 4, την Κυριακή 12 και την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, από τις 7 έως και τις 8 το απόγευμα, τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν παραμύθια της προφορικής παράδοσης και της λογοτεχνίας από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Παραμύθια για πλάσματα παράξενα, για ζώα που μιλούν με ανθρώπινη λαλιά, ιστορίες για όνειρα και επιθυμίες για μικρούς και για μεγάλους, που έφτασαν στις μέρες μας από στόμα σε στόμα ή γράφτηκαν από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Οι εκδηλώσεις θα είναι ανοιχτές στο κοινό. Την εικαστική φροντίδα της διοργάνωσης έχει αναλάβει ο ζωγράφος Βέντσες Λαβιότοβ. Το 39ο Φεστιβάλ Βιβλίου οργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου (ΣΕΚΒ) με συνδιοργανωτές τον Πολιτισμικό Οργανισμό και το Ιστορικό Αρχείο του Δήμου Αθηναίων, ενώ έχει τεθεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. info: Δευτέρα - Πέμπτη: 6.00 -10.30 μ.μ., Παρασκευή και Σάββατο 6.00-11.00 μ.μ., Κυριακή 11.00 π.μ.- 10.30 μ.μ. Ελευθεροτυπία 2/9/2010

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες. Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού αδερφάκι του σύννεφου! Κοντά σου είδες ν' ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο, άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι. Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες, τα πιο χρωματιστά. Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου, ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα. Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη, το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς, το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου αλλά και τ' αγριοχαμόγελο. Σε μεγάλους χτύπους δέντρων. Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα. Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού, εκεί που τ' άστρα προμηνούν τη θύελλα. Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο. Παντελονάκι αέρινο, στήθος του βράχου κρίνο του νερού. Μορτάκι του άσπρου σύννεφου! Οδυσσέας Ελύτης Χρόνια πολλά, όμορφα, χαμογελαστά και ανέμελα, όπως ακριβώς και η εικόνα που έχω για σένα κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Να ΄σαι πάντα καλά.

στον Παράδεισο. Σου εύχομαι καλή διαμονή και καλή διασκέδαση, και φυσικά περιμένουμε και τα δικά σου posts. Επίσης θα χαρούμε ιδιαίτερα να περάσεις μια βόλτα και από εδώ.

στον Παράδεισο. Διαβάζουμε πολλά και διάφορα, αν και έχουμε και ιδιαίτερες προτιμήσεις Σου εύχομαι καλή διαμονή και καλή διασκέδαση, και φυσικά περιμένουμε και τα δικά σου posts. Επίσης θα χαρούμε ιδιαίτερα να περάσεις μια βόλτα και από εδώ.

Η τέχνη του κόμικ διεκδικεί το δικαίωμα να «εκμεταλλευθεί» με τη σειρά της τις άλλες τέχνες: να γιατί ο Γκιούλιβερ του Τζόναθαν Σουίφτ μεταμορφώνεται στη χάρτινη ­ αλλά δεόντως πληθωρική ­ Γκιουλιβεριάνα του Μίλο Μανάρα, τα τραγούδια του Χατζιδάκι αλλά και του Στινγκ διαβάζονται ως «στριπάκια», τα σενάρια του Φεντερίκο Φελίνι δεν γίνονται ταινίες αλλά άλμπουμ. Ο στρατός των Λιλιπούτειων παρελαύνει ανάμεσα στα υπερμεγέθη αλλά καλλίγραμμα πόδια της Γκιουλιβεριάνας. Ο βασιλιάς έχει ρητά απαγορεύσει στους υπηκόους του να κοιτάξουν προς τα άνω ­ το θέαμα θα ήταν αυστηρώς ακατάλληλο δεδομένου ότι το ένδυμα της ηρωίδας δεν είναι άλλο από μια μινιμαλιστική βρετανική σημαία. Βεβαίως εις εκ των στρατιωτών σχεδιάζει να υποκύψει... εν μέρει τουλάχιστον στον πειρασμό. «Όχι, όχι, μην κοιτάς πάνω! Θα σου βγάλουν τα μάτια!», του λέει ο γείτονάς του στη διάρκεια της παρέλασης. «Θα κοιτάξω με το ένα μάτι, έτσι θα μου μείνει το άλλο», απαντάει στωικά εκείνος. Και ποιος να τον αδικήσει αφού η πληθωρική εκδοχή του Γκιούλιβερ που στέκεται ακριβώς από πάνω του είναι σχεδιασμένη από ­ ποιον άλλο; ­ τον Μίλο Μανάρα. Παρ' ότι ο Βενετσιάνος μετρ του ερωτικού κόμικ δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τις κοινωνιολογικές αδυναμίες της αστικής προόδου, πετυχαίνει ­ με τον τρόπο του ­ να προσεγγίσει τον διάσημο σατιρικό «μύθο» του Τζόναθαν Σουίφτ. «Γράφτηκε» ­ στην προκειμένη περίπτωση «σχεδιάστηκε» ­ και αυτό «για να εξιτάρει τον κόσμο». Η χάρτινη «Γκιουλιβεριάνα» του 1996 (Εκδόσεις «Νέα Σύνορα - Λιβάνης») ζωντανεύει τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του 1726 με ένα σπάνιο κοκτέιλ χιούμορ, καυστικότητας και ερωτισμού. Και αν για μερικούς «τρίζουν τα κόκαλα» του Βρετανού συγγραφέα, για κάποιους άλλους το κόμικ διεκδικεί επιτέλους τα δικαιώματά του: «παίρνει» από τη λογοτεχνία ­ αλλά και από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική ­ ό,τι του χρειάζεται για να εξελιχθεί και να καρποφορήσει ως είδος. Αυτές οι «ανταλλαγές πληθυσμών» μεταξύ του κόμικ και των λοιπών τεχνών δεν αποτελούν σαφώς καινούργιο φαινόμενο. Μόνο που για κάποιο λόγο έγινε αποδεκτή μια μονόδρομη έκφρασή τους. Έτσι θεωρείται «απόλυτα» θεμιτό το κόμικ να απορροφάται από τα άλλα μέσα: ο Σούπερμαν και ο Μπάτμαν να μπαινοβγαίνουν στη μεγάλη οθόνη, ο Ενκι Μπιλάλ να μεταφέρει τα φουτουριστικά του σχέδια στα κοστούμια του Μπαλέτου της Όπερας της Λιόν (τα απολαύσαμε στο Ηρώδειο πριν από χρόνια), ο Γιάννης Κακλέας να «στήνει» παραστάσεις πάνω στον Αρκά και τον Αλτάν, ο περιβόητος Σνούπι να κάνει «περάσματα» σε διαφημίσεις μαλακτικών. Οι αντίστροφοι πειραματισμοί ­ σαν αυτόν του Ιταλού καλλιτέχνη ­ είναι σπανιότεροι και πιο... δειλοί. Ξεκινούν συνήθως από ήδη καταξιωμένους σχεδιαστές κόμικ ­ ο Μανάρα δεν δίστασε επί παραδείγματι να συνεργαστεί με τον Ούγκο Πρατ στο «Ινδιάνικο καλοκαίρι» εμπνευσμένο από «Το άλικο γράμμα» του Ναθάνελ Χόθορν ­ ή μετά από την ευγενική παραχώρηση σκηνοθετών, μουσικών και συγγραφέων. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία ανήκει ο Φεντερίκο Φελίνι. Εραστής του κόμικ ­ η μυστική γοητεία του οποίου είναι, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο ίδιος, «η σταθερότητα και η ακινησία των καρφιτσωμένων πεταλούδων» ­, δέχθηκε να το συνδράμει με την τέχνη του. Έτσι συνεργάζεται επανειλημμένα με τον Μανάρα, παραχωρώντας του τα σενάρια ταινιών του που για κάποιο λόγο δεν έγιναν ποτέ. «Το ταξίδι στην Τουλούμ» (1990), από τα πιο φιλόδοξα κοινά εγχειρήματά τους, φέρνει κοντά τις εικόνες που ο ένας σχεδιάζει στο μυαλό και ο άλλος στο μπλοκ του. Το μείγμα εκρηκτικό, οι σινεφίλ δικαιωμένοι και ο Φελίνι να στρογγυλοκάθεται στο τελευταίο καρέ ενός πρωτοποριακού άλμπουμ. Ο Γκιούλιβερ παραμένει πάντως από τους πλέον αγαπητούς και προσαρμόσιμους στην τέχνη του κόμικ λογοτεχνικούς ήρωες. Πρώτος διδάξας (αρκετά πριν από τον Μανάρα) ο Γκουίντο Κρέπαξ. Στα «Ταξίδια της Μπιάνκα», οι φανταστικοί κόσμοι του Σουίφτ μεταφέρονται ­ όχι βεβαίως και τόσο αυτούσιοι ­ στο Διάστημα με κεντρική ηρωίδα μια λίαν προκλητική αστροναύτισσα. Λίγο νωρίτερα, ο Κρέπαξ έχει επιχειρήσει την πρώτη του κατάδυση στις κλασικές μυθοπλασίες με τη μεταφορά σε κόμικ του «Κόμητος Δράκουλα». Βέβαια και ο ζοφερός θαμών των Καρπαθίων εμφανίζεται ιδιαίτερα δημοφιλής. Το πενάκι του αξέχαστου αργεντινού σχεδιαστή Αλμπέρτο Μπρέτσια μεγαλουργεί πάνω στο έργο του Στόκερ, μεταμορφώνοντάς το σε ένα χάρτινο υπερρεαλιστικό «στριπ». Ο κόμης αποφαίνεται «Δεν είμαι πλέον μόνο ένας μύθος» και εξασκεί ξανά το αιμοσταγές του σπορ. Την αυτή τύχη έχουν και οι ιστορίες του Εντγκαρ Αλαν Πόε και του Λάβκραφτ ­ ο Μπρέτσια επιστρατεύει πάλι όλο το ταλέντο του. Αλλά και οι ιστορίες «νουάρ» δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους απανταχού σχεδιαστές κόμικ. Τη δεκαετία του '30 ο «Μυστικός Πράκτωρ Χ-9» ­ καρπός της συνεργασίας του «νονού» του είδους Ντάσιελ Χάμετ με τον Αλεξ Ρέιμοντ ­ «σαρώνει» στην Αμερική, αρχικά ως αυτοτελές «στριπ» στις εφημερίδες και εν συνεχεία ως ενιαίο άλμπουμ αλλά και ως τηλεοπτικό σίριαλ. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν πολύ αργότερα ο Γάλλος σχεδιαστής Ζακ Ταρντί, παρέα με τον συγγραφέα Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, προσελκύοντας το φανατικό κοινό της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το μικρόβιο πέρασε ­ ήταν αναπόφευκτο ­ και σε άλλα ­ λογοτεχνικά και μη ­ είδη. Ο Ιταλός κομικογράφος Ντίνο Μπατάλια δεν διστάζει να εμπνευστεί από τον Γκυ ντε Μοπασάν αλλά και την... Παλαιά Διαθήκη, ο γαλλοτραφής Ντρουιγιέ «δανείζεται» από τη «Σαλαμπό» του Φλομπέρ, ο Γερμανός σχεδιαστής Σουλτχάις εικονογραφεί τα ερωτικά παραληρήματα του Μπουκόφκσι, ο Αμερικανός Γκάρι Τριντό βαπτίζει «Γουόλντεν» το κοινόβιο που περιγράφει στο πολιτικό του κόμικ «Ντούνσμπερι», υπενθυμίζοντας την επίδραση που άσκησε στην τέχνη του το πνεύμα του Χένρι Θορό. Οσο για τον αμείλικτο ­ πλην όμως ξεκαρδιστικό ­ Γκοτλίμπ, «κατακρεουργεί» σε μόνιμη σχεδόν βάση τους μύθους του Αισώπου, την Κοκκινοσκουφίτσα και τη Χιονάτη, τα «σπαγγέτι» γουέστερν αλλά και τις σαπουνόπερες. («Εκείνη είναι στην πραγματικότητα πολύ μακριά... στο παρελθόν. Για να το δώσω αυτό, κάνω "τράβελινγκ" στο πριν, καδράροντας το πρόσωπό της και πλησιάζοντας συνεχώς, μέχρις ότου πιάσω μόνο τα μάτια που γίνονται φλου σταδιακά», οδηγίες για τα γυρίσματα του «επεισοδίου»: «Το τραγικό πικ νικ». Βέβαια το κόμικ έχει την ικανότητα να διεισδύει και σε πιο δύστροπες τέχνες, όπως η μουσική. Σε ειδικό ένθετό του το 1988, το ιταλικό περιοδικό «Μαξ» κυκλοφόρησε σε κόμικ τον δίσκο «Nothing like the sun» του Στινγκ. Ένα ένα τα τραγούδια του LP μετουσιώνονται από κάποιο κύριο Ρόμπερτ Γκλιγκόροφ ­ ο οποίος για κάποιο μυστηριώδη λόγο μοιάζει με τον... δίδυμο αδελφό του Αμερικανού τραγουδιστή ­ σε μελωδικές εικόνες. Ο «αναγνώστης» διαβάζει για πρώτη φορά το «Englishman in New York» και το «They Dance Alone», αποκωδικοποιώντας σε μια ταυτόχρονη διαδικασία τα μηνύματα του συνθέτη, του στιχουργού και του σχεδιαστή. Στην ίδια ακριβώς λογική κινείται τελευταίως ­ για να έρθουμε και λίγο επί τα αυτά ­ ο Έλλην σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος). Ένα πλουσιότατο ρεπερτόριο ­ από τα «Νυχτερινά αγάλματα» του Μάνου Χατζιδάκι και «Τα πικροσάββατα» του Μίκη Θεοδωράκη ως το «Του κάτω κόσμου τα πουλιά» του Μάνου Ελευθερίου και το «Δημοσθένους λέξεις» του Διονύση Σαββόπουλου ­ ξεδιπλώνεται πάνω στο χαρτί, μέσα από την «αυθαίρετη» ματιά μιας προκλητικά στατικής τέχνης. «"Δουλεύω" μόνο με τραγούδια που έχουν νικήσει τον χρόνο ή που εγώ διαισθάνομαι ότι θα τον νικήσουν», λέει ο ίδιος για το ριψοκίνδυνο ­ «το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και καταστροφικό» ­ εγχείρημά του. Οι εφήμερες επιτυχίες δεν έχουν θέση ούτε και σε μια τέχνη τόσο εφήμερη, όπως το κόμικ. «Προσπαθώ να μην εικονοποιώ απλά το τραγούδι», εξηγεί τους όρους της «συγχώνευσης». «Πολλές φορές δημιουργώ μια ιστορία παράλληλη με την ιστορία του τραγουδιού, "αυθαιρετώ" ακολουθώντας τις οδηγίες του στιχουργού αλλά και σεβόμενος την αισθητική του συνθέτη». Οι ίδιοι οι μουσικοί φάνηκαν ιδιαίτερα διαλλακτικοί, έτοιμοι να εμπιστευθούν το απόσταγμα της τέχνης τους σε έναν σύγχρονο σχεδιαστή κόμικ. Κάποιες φορές μάλιστα τραγούδια παρουσιάζονται ένθετα μέσα σε άλλα τραγούδια: για παράδειγμα στον «Θερμαστή», ο καρδιοχτυπημένος ναύτης διαβάζει ένα γράμμα με την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη. Φαίνεται πως η τέχνη του κόμικ καταφέρνει και τα «χωράει» όλα, έστω και σε σμίκρυνση!

Η ανύψωσις του χεριού σου Έχει τη χάρι ζαρκαδιού που τρέχει Σε χλόη γαλάζια σαν τα φύλλα της καρδιάς σου Το στεφάνι που έρριξες στο λαιμό του αλόγου Είναι από άνθη λεπτότερα και από πτερά εντόμων Η συλλογή των λουλουδιών αυτών είναι πολύτιμη Δεν είναι συλλογή κολεοπτέρων Δεν είναι συλλογή αγαλμάτων εξ ελεφαντοστού Είναι μια συλλογή ενθυμημάτων Που η διαφάνειά των ξεπερνά τα πέρατα του κόσμου Οι πληθυσμοί της οικουμένης σε λατρεύουν Οι σκέψεις σου είναι διάφανες όπως εσύ η ίδια Στην επιφάνειά των πλέχουν χίλιες μικρές πομφόλυγες Περιέχουν το πεντάσταγμα της απαλής καρδιάς σου Κάθε παλμός της αυξάνει την ζωή μου Κάθε παλμός της αυξάνει την ζωή μας Είμαι στην άκρη του δάσους και συγκρατώ τους χθεσινούς ψιθύρους Μπροστά μου το λειβάδι απλώνεται όπως χθες Στην χλωρασιά του έφθασε το άλογο που αγάπησες Όμως εσύ δεν ήλθες Τα βήματα του αλόγου είναι ο βηματισμός του ονείρου μας Είναι οι θάλασσες που διαβήκαμε Τα τρεχαντήρια που χρωματίσαμε μαζί Το άλογο αυτό κρατά στο στόμα του μια ημισέληνο Χωρίς να την αφήση χλιμιντρίζει Το άλογο αυτό και εγώ μαζί του Στεκόμαστε στην άκρη του δάσους και σε περιμένουμε Το άλογο αυτό και εγώ Είμεθα πλάσμα εν και αδιαίρετο Είμεθα κένταυρος που σε αγαπά Είμεθα κένταυρος που ξέρει Ότι δεν είναι δυνατόν να μη ξανάρθης. Η μνήμη των αναμνήσεων Ανδρέας Εμπειρίκος Χρόνια πολλά αγαπημένε μου. Σε γλυκοφιλώ Η Δουλτσινέα σου

Είναι το δίχτυ του ανθρώπου αράχνη αρκετά ισχυρό για να τον κρατήσει καθώς αιωρείται από κτίριο σε κτίριο; Γιατί εξερράγη ο γενέθλιος πλανήτης του Σούπερμαν, ο Κρύπτον; Πόσο θα έπρεπε να φάει ο Flash ώστε να κάνει τρέχοντας το γύρο του πλανήτη σε 80 δευτερόλεπτα; Ο άνθρωπος που θέτει τέτοια ερωτήματα είναι ο καθηγητής της φυσικής στο πανεπιστήμιο της Minnesota, Jim Kakalios. Ο Kakalios διδάσκει για δεύτερη φορά φέτος ένα κατ' επιλογήν μάθημα για τους πρωτοετείς που λέγεται " Η επιστήμη μέσα από τα κόμικς". Ο ίδιος λέει ότι όλες του τις γνώσεις για την επιστήμη, τις απέκτησε μέσα από τα βιβλία κόμικς. Λέει επίσης ότι η χρήση των κόμικς για να διδάξεις τη βασική φυσική, είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να διεγείρεις το ενδιαφέρον των σπουδαστών. " Την ώρα που οι σπουδαστές φεύγουν από την τάξη, κοιτάζουν τον κόσμο με πιο κριτική και επιστημονική ματιά" λέει ο ίδιος. 'Η διασκέδαση βρίσκεται στο να ανακαλύψεις που οι συγγραφείς των κόμικς καταλαβαίνουν σωστά την επιστήμη και που την καταλαβαίνουν λάθος" συμπληρώνει. Ο Kakalios, που αγαπάει τις ιστορίες των κόμικς, πήρε την ιδέα για το μάθημά του, όταν εφάρμοσε την φυσική σ' ένα κόμικ του 1973 με τον άνθρωπο-αράχνη, στο οποίο η Gwen Stacy, φίλη του Peter Parker, πεθαίνει. Η Gwen ρίχνεται από μια γέφυρα από τον κακό Green Goblin, αλλά ο άνθρωπος αράχνη την πιάνει με το δίχτυ του μια στιγμή πριν χτυπήσει στο νερό. Όταν ο άνθρωπος αράχνη την τραβάει ξανά επάνω ανακαλύπτει με τρόμο ότι είναι νεκρή. Ενώ λοιπόν ο Spider Man σοκάρεται, ο Kakalios δεν εκπλήσσεται καθόλου. Ο καθηγητής εκτιμά την ταχύτητα πτώσης της Gwen, εφαρμόζοντας τον δεύτερο νόμο κίνησης του Νεύτωνα και υπολογίζει ποιο πολλαπλάσιο της δύναμης βαρύτητας ασκείται, προκειμένου να μειωθεί η ταχύτητα του σώματός της από 95 μίλια την ώρα σε 0 μέσα σε μια στιγμή. Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό γιατί συντρίφτηκε ο αυχένας της, λέει ο Kakalios. Ο Kakalios έκανε τον θάνατο της Gwen ένα πρόβλημα εξετάσεων κατά την προηγούμενη σειρά μαθημάτων του. Η έκρηξη του Krypton, (πλανήτης στον οποίο γεννήθηκε ο Superman), είναι μια από τις περιπτώσεις που οι συγγραφείς των κόμικς κατανοούν σωστά την φυσική, λέει ο Kakalios. Στα πρώτα κόμικς με τον Superman, η εξήγηση για τις υπερδυνάμεις του ήταν προερχόταν από ένα πλανήτη, στον οποίο η βαρύτητα ήταν πολύ ισχυρότερη από αυτή της Γης. Έτσι ένας ήρωας τόσο δυνατός όταν βρέθηκε στο περιβάλλον της Γης, μπορούσε να πηδήξει ένα ψηλό κτίριο με ένα απλό άλμα. Ο Kakalios υπολόγισε την βαρύτητα του πλανήτη Krypton, εργαζόμενος αντίστροφα με την δύναμη που απαιτείται για να πηδήξει ο Superman ένα κτίριο πάνω στη Γη. Από εκεί συμπέρανε ότι ο πλανήτης του Superman έπρεπε να έχει έναν υπέρπυκνο πυρήνα, αποτελούμενο από επικίνδυνα ασταθή υλικά. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί εξερράγη ο Krypton. Και κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει τους οπαδούς του Spider-Man: Ο Kakalios συμπέρανε ότι το δίχτυ του ανθρώπου αράχνη, είναι αρκετά ισχυρό για να του επιτρέπει να αιωρείται από το ένα κτίριο στο άλλο ή να πιάνει μια ηρωίδα που πέφτει. Το κόμικ λέει ότι το δίχτυ αυτό έχει την αντοχή του ατσαλιού στις τάσεις. Από αυτό ο Kakalios συμπέρανε ότι το δίχτυ αυτό μπορεί ν' ασκήσει δύναμη αρκετών τόνων. Για τις τελικές εξετάσεις ο Kakalios ζήτησε από τους σπουδαστές να διαλέξουν το σενάριο από κάποιο βιβλίο κόμικ και να το επεξεργαστούν ως πρόβλημα φυσικής. Μια σπουδάστρια της ιστορίας, προσπάθησε να εκτιμήσει πόση ενέργεια σε θερμίδες πρέπει να καταναλώσει ο Flash για να κάνει το γύρο του κόσμου σε 80 δευτερόλεπτα, όπως απαιτείται στο κόμικ. Αυτή κατέληξε στο ότι ο ήρωας δεν θα μπορούσε να φάει τόσο πολύ ώστε να κάνει ένα τέτοιο κατόρθωμα. "Αυτός θα μπορούσε να τα καταφέρει με την αρχική ενέργεια που απαιτείται για την αρχική του εκτίναξη, αλλά στη συνέχεια θα είχε μάλλον πέσει σε κάποιον ωκεανό ", συμπέρανε η σπουδάστρια αυτή. Ένας σπουδαστής της πληροφορικής, 19 ετών, επεξεργάστηκε επίσης ένα πρόβλημα με τον Flash. Σε κάποιο βιβλίο κόμικ ο Flash βάζει σε ταλάντωση τα μόριά του για να λιώσει τον πάγο μέσα στον οποίο έχει φυλακιστεί. Ο σπουδαστής προσπάθησε να υπολογίσει πόσο γρήγορα έπρεπε να ταλαντώνεται ο ήρωας. "Βγήκε κοντά στα 6.000 μίλια ανά ώρα" λέει ο σπουδαστής αυτός. Δεν είναι βέβαια και πολύ ρεαλιστικό αυτό. Αλλά τότε τι να πει κανείς για ήρωες που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. ASSOCIATED PRESS 10 Μαΐου 2002

Ποτέ δεν είναι αργά να υποβάλλει μια κυρία τα σέβη της σε ένα βασιλιά Παναγιώτη μου, πολλά συγχαρητήρια για την εξαιρετική δουλειά που προσφέρεις στον Παράδεισο του GC, μα πάνω από όλα για την καλή σου παρέα και τις μοναδικές συζητήσεις που κάνουμε όταν βρισκόμαστε από κοντά. Να 'σαι πάντα καλά.

Καλοκαιρινά πειράματα. Πολύ χαίρομαι που ξανάεπιασα τη μηχανή στα χέρια μου ΣΗΜΕΙΑ

Ο σκηνοθέτης Γεράσιμος Ρήγας έχει μάθει απ' έξω και ανακατωτά τη διαδρομή Αθήνα-Άμφισσα. Είναι το καθημερινό του δρομολόγιο από τον Ιανουάριο, όταν ξεκίνησε η δίκη για τον φόνο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο λόγος που την παρακολουθεί είναι κινηματογραφικός. Δεν ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για την ίδια τη δίκη. Αλλά μια ταινία κινουμένων σχεδίων με φόντο τις μαζικές δεκεμβριανές εξεγέρσεις, που συντάραξαν την Αθήνα πριν από ενάμιση χρόνο, πυροδοτήθηκαν από τον θάνατο του εφήβου. Κι αν η επιλογή του κόμικς σάς φαίνεται παράδοξη για ένα θέμα πολιτικό, που έχει στον πυρήνα του την τραγική προσωπική ιστορία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, υπάρχουν δύο τρανταχτά επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της απόφασης του Γεράσιμου Ρήγα να ακολουθήσει τον δρόμο των κινουμένων σχεδίων. Το «Βαλς με τον Μπασίρ» του Αρι Φόλμαν, για τις σφαγές των άμαχων Παλαιστινίων, και το αυτοβιογραφικό «Περσέπολις» της Μαριάν Σατραπί, που διηγήθηκε με χιούμορ τις εμπειρίες της από το Ιράν, είναι δύο εξαιρετικές ταινίες που αποδεικνύουν ότι τα κινούμενα σχέδια μπορούν να γίνουν μάθημα τόσο πολιτισμού όσο και Ιστορίας. Δεν είναι μόνον η πρώτη φορά που ο Γεράσιμος Ρήγας θα κάνει μια ταινία κόμικς, αφού οι δύο προηγούμενές του, οι «Συνήθειες», που σκιαγραφούν την καθημερινότητα στην Κρατική Σχολή Χορού και θα κυκλοφορήσουν σύντομα σε dvd από τη Feelgood Entertainment, και «Πάρβας, άγονη γραμμή», είναι δύο κλασικά ντοκιμαντέρ: θα είναι και η πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων. Το εγχείρημα είναι δύσκολο και δαπανηρό. Ο Γεράσιμος Ρήγας έχει όμως στήσει τη δυναμική ομάδα του, που αποτελείται από τους δύο παιδικούς του φίλους: τον Χάρη Χατζηιωάννου, με τον οποίο συνυπογράφουν το σενάριο, ο οποίος είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας, και τον Βλαδίμηρο Λεβίδη, ο οποίος έχει αναλάβει το καλλιτεχνικό κομμάτι και τον σχεδιασμό των κόμικς και θα συνεργαστεί με τον Παναγιώτη Ράππα της εταιρείας «Time Lapse». Η ταινία, που είναι προς το παρόν άτιτλη, βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Παρ' όλα αυτά, ο Γεράσιμος Ρήγας μάς συστήνει αυτό που οραματίζεται: ΤΟ ΘΕΜΑ «Πρωταγωνιστής είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Πώς θα τον παρουσιάσουμε; Οπως ήταν: ένας έφηβος 15 χρονών. Ένα από τα πρώτα καρέ δείχνει τον Αλέξη να κάθεται στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, ενώ οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας έχουν ήδη αρχίσει να φλέγονται. Υπάρχει ένα εύρημα: ο Αλέξης παρακολουθεί όσα συνέβησαν μετά τον θάνατό του. Αν και είναι αναγνωρίσιμη η πολιτικο-κοινωνική διάσταση, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ανθρώπινη πλευρά. Δηλαδή, το κομμάτι της ιστορίας που έχει σχέση με τον βίαιο θάνατο ενός ανθρώπου και όσα αυτό συνεπάγεται. Κεντρικό θέμα, η αλήθεια, το ψέμα, η μνήμη, η κατάχρηση εξουσίας, η συνείδηση, η απουσία συνείδησης. Τελικά η ευτυχία ή η δυστυχία έχει σχέση με τη συνείδηση. Έχει φυσικά πολλά στοιχεία μυθοπλασίας. Όσο για το σε ποια μαρτυρία θα στηριχτούμε, αυτό αποτελεί και το βασικό κομμάτι της ταινίας». ΓΙΑΤΙ ΚΟΜΙΚΣ «Η ζωγραφική επιτρέπει μια φρέσκια ματιά πάνω σ' ένα τόσο σημαντικό γεγονός, το οποίο βιώσαμε όλοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Καθώς η ταινία θα κινείται από το φυσικό στο μεταφυσικό, η ζωγραφική είναι ένας ιδανικός τρόπος να αποδοθεί η ιστορία. Η αίσθησή μου είναι ότι τα χρώματα της Αθήνας εκείνη την ημέρα ήταν κάπως... Τα κινούμενα σχέδια σου δίνουν την ελευθερία να πεις την ιστορία με όποιον τρόπο θέλεις. Η ουσία της εικόνας είναι ο λόγος. Πίσω από αυτή, διακρίνεις συναισθήματα: λύπη, φόβο, αγωνία, δάκρυα». Η ΔΙΚΗ «Το θεωρούσα απαραίτητο να παρακολουθήσω συστηματικά τη δίκη. Το αποτέλεσμά της, ωστόσο, δεν θα επηρεάσει ιδιαίτερα το σενάριο. Ήταν η πιο διδακτική εμπειρία της ζωής μου, αν κι επίπονη. Είδα από κοντά τη σημασία που έχει να προσπαθείς να είσαι ειλικρινής στη ζωή σου και πώς ο φόβος και η έλλειψη γνώσης μπορούν να σε οδηγήσουν σε λανθασμένες αποφάσεις. Πρόσφατα ρώτησε η πρόεδρος του δικαστηρίου τον κατηγορούμενο Κορκονέα, "Τι θα αλλάζατε, αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι;". Και αυτός απάντησε: "Το αυτονόητο. Δεν θα γύρναγα πίσω" και έτσι θα είχε αποφευχθεί ο φόνος. Ίσως πια το αυτονόητο να είναι δύσκολο στη σημερινή Ελλάδα». ΤΙ ΜΕ ΣΟΚΑΡΕ «Όσο παρακολουθούσα τη δίκη σκεφτόμουν αυτό που είχε πει ο Οσκαρ Ουάιλντ, ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί -χειρότερο και απ' τον θάνατο- είναι η φυλακή. Δεν εννοούσε την πραγματική φυλακή, αλλά τη φυλακή της συνείδησης. Η συνείδηση είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να σε συνθλίψει». ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ από τους γονείς τού Αλέξη Γρηγορόπουλου. «Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε πολλές πληροφορίες. Νομίζω ότι όταν τελειώσει η δίκη, θα συμβάλουν οι γονείς του. Δεν θέλουμε να αφήσουμε τους ανθρώπους που εμπλέκονται να επηρεάσουν το σενάριο, γιατί είναι συναισθηματικά φορτισμένοι. Η ελπίδα μας είναι να καταφέρουμε να κάνουμε μια ταινία που να έχει χρησιμότητα στους θεατές και στην κοινωνία». ΚΟΣΤΟΣ «Υπολογίζω ότι θα στοιχίσει περίπου 1 εκατομμύριο ευρώ. Θα καταθέσουμε το σενάριο και θα αναζητήσουμε χορηγούς. Πάντως δεν είναι μια ταινία όπου ένας άνθρωπος δουλεύει μόνος του. Είναι μια ομαδική δουλειά. Γι' αυτό και θα χρειαστούμε κι άλλους συνεργάτες, π.χ. φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών. Είναι μια ευκαιρία για ανθρώπους που έχουν ταλέντο και φαντασία να σχεδιάσουν την πόλη τους. Μπορεί να πρόκειται βέβαια για μια Αθήνα σε ακραία κατάσταση, αλλά δεν παύει να είναι η πόλη μας». ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ «Ήταν ένα περίεργο Σαββατόβραδο: ενώ έριχνε ψιλόβροχο, είχε ζέστη και ο κόσμος καθόταν έξω, στις καφετέριες. Στρίβοντας με τη μηχανή στη γωνία Σόλωνος και Εμμανουήλ Μπενάκη αντίκρισα την εξής εικόνα: μια ομάδα ανθρώπων έτρεχε κρατώντας καδρόνια και τους καταδίωκαν αστυνομικοί. Γύρω στις 11.30 μ.μ. συνάντησα μια κοπέλα, η οποία μου είπε ότι σκότωσαν ένα παιδί... Η Αθήνα άρχισε να αδειάζει και να πέφτουν δακρυγόνα...». Χρυσούλα Παπαϊωάννου Ελευθεροτυπία 27/7/2010

του πήραν τα παιγνίδια. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να πεθάνει. Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν έτρεξε να τον προστατεύσει κατά των υπερπόντιων καρχαριών που τον είχαν ήδη ματιάξει.

Τι έγινε εκείνο το «Κλεινόν Άστυ»; Έγινε «Αποκλίνον Άστυ» απαντούν οι νέοι καλλιτέχνες, σπουδαστές της Σχολής Ορνεράκη που θα πραγματοποιήσει την ετήσια έκθεση της, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» από 21 έως 26 Ιουνίου 2010. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν κόμικς, πορτραίτα, καρικατούρες, γελοιογραφικά κόμικς, ζωγραφική, προβολές εργασιών κινουμένων σχεδίων στο μάθημα Animation, video των σπουδαστών στα μαθήματα Ιστορία Σκίτσου, Εργαστήριο Δημιουργικότητας, Ιστορία Τέχνης, Εικονογράφηση, καθώς και εργασίες από το παιδικό τμήμα και τμήμα ενηλίκων σκίτσου. Οι σπουδαστές μέσα από τα έργα τους με ιδιαίτερο χιούμορ διακωμωδούν τη σοβαροφάνεια και το δήθεν, αποκαλύπτοντας το κενό πίσω από την βιτρίνα. Η ματιά τους επισημαίνει την αλήθεια. Την αλήθεια όμως που είναι και ελπίδα. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν μοναδικά δρώμενα που θα γοητεύσουν μικρούς και μεγάλους επισκέπτες: Τη βραδιά των εγκαινίων θα παιχθεί θεατρική παράσταση από σπουδαστές της δραματικής σχολής ΒΕΑΚΗ με τίτλο «ΑΣ'ΤΥ ΒΡΟΧΗ» στις 21.00. Την Τρίτη και την Πέμπτη 22 και 24 Ιουνίου και ώρα 17.30- 19.30 θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια σκίτσου-κόμικς για παιδιά ηλικίας 8-16 ετών. Την Τετάρτη και την Παρασκευή 23 και 25 Ιουνίου και ώρα 17.30- 19.30 θα πραγματοποιηθούν work-shop σκίτσου- κόμικ για ενήλικες. Μετά το πέρας της έκθεσης στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», η παρουσίαση θα συνεχιστεί στο κτήριο της Σχολής ΟΡΝΕΡΑΚΗΣ (Θήρας 19, Πλ. Αμερικής). Εγκαίνια: Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010, ώρα 20.00 Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων: Βασ. Σοφίας, Πάρκο Ελευθερίας, στάση ΜΕΤΡΟ: Μέγαρο Μουσικής, τηλ.: 210 72 24 028 Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Σάββατο 10π.μ. - 8μ.μ. και Κυριακή 10π.μ.-2μ.μ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ!!! Μου λείπεις

Η ανακοίνωση που μας έστειλε το Solaris.