erma jaguar

Κάλλιο αργά παρά ποτέ Οι φωτογραφίες από ένα ταξίδι αστραπή και μια θεότρελη βραδιά. Ω ναι! Σας υπόσχομαι ότι θα το ξανακάνω. Πάλι έτσι ξαφνικά

Καλέ μου pop, κάτι σε ημερομηνία μήπως έχουμε, μεγάλη η χάρη Του!

Πάνο, αυτή που έβαλα εγώ είναι Ars Longa. Δεν είναι έκδοση μαζί με τη Βαβέλ όπως άλλες τους δουλειές, πριν χωρίσουν. Είναι έκδοση μετά το διαζύγιο

Ε ρε τι με βάζετε και κάνω βραδιάτικα! Για πάρτε τα εξώφυλλα της πρώτης έκδοσης από την Ars Longa Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση. Τώρα σχετικά με τη χρονολόγηση Αν σκεφτούμε ότι το πρώτο τεύχος του Παρά Πέντε (το Νο 0) κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1984, όλες οι εκδόσεις Ars Longa (σκέτο) είναι μετά από αυτή την ημερομηνία. Επίσης ρίξτε μία ματιά στη διαφήμιση που υπάρχει στο Νο 1 της Επόμενης Μέρας που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1985. Υποψιάζομαι ότι πρέπει να κυκλοφόρησαν με αυτή τη σειρά, γιατί σε διαφημίσεις που βρήκα σε επόμενα τεύχη είναι η ίδια σειρά και έχουν προστεθεί επιπλέον τίτλοι στο τέλος. Βέβαια με τις συγκεκριμένες εκδόσεις ποτέ δεν ξέρεις! Το συγκεκριμένο άλμπουμ, προσωπικά, θα το χρονολογούσα 1985. Δυστυχώς δεν έχω τεύχη του Παρά Πέντε ώστε να ψάξω για περισσότερες πληροφορίες.

Θα σε παρακαλούσα να ξαναδιαβάσεις προσεχτικά τι έγραψες και τι έγραψα Δε νομίζω να σου απαγόρεψε κανείς τίποτα, ούτε υπάρχει εντολή να γράφουμε μόνο για τα θετικά. Αλίμονο! Ο καθένας μας εκφράζει την άποψή του ελεύθερα και με τον πρέποντα σεβασμό εδώ μέσα. Αυτή είναι αρχή του φόρουμ. Είναι αυτονόητο όμως ότι ό,τι ο καθένας εκθέτει (κείμενο, σχέδιο, απόψεις κ.ά.) υπόκεινται σε κριτική. Είτε θετική είτε αρνητική. Δεν σκοπεύω να συνεχίσω εδώ αυτή τη κουβέντα, δεν είναι σωστό γιατί είμαστε στην παρουσίαση. Όποτε θέλεις όμως με μεγάλη μου χαρά να την κάνουμε από κοντά. Κρίμα που δε μπόρεσες να έρθεις στο σουαρέ για τσάι, γιατί όλα αυτά τα συζητήσαμε.

Λένα μου χαλάρωσε Πρώτα από όλα να πω ότι δεν έχω διαβάσει τη συγκεκριμένη ανθολογία, οπότε δεν εκφέρω καμία άποψη. Γράφω μόνο και μόνο για να σου πω ότι δεν χρειάζεται να είσαι τόσο απόλυτη και ότι κάνεις λάθος. Είμαστε πάρα πολλές γυναίκες αναγνώστριες που όχι απλά έχουμε ξεφυλλίσει κοριτσίστικα/γυναικεία κόμικ, αλλά μεγαλώσαμε με αυτά και διαβάζουμε ακόμα και σήμερα. Μια ερώτηση προς τις κυρίες του φόρουμ θα μπορούσε να σε πείσει. Επίσης, προσωπικά πάλι, έχω να πω ότι έχω γνωρίσει κάμποσες γυναίκες δημιουργούς οι οποίες όχι μόνο δεν είναι αγοροκόριτσα αλλά είναι και πολύ θηλυκές παρουσίες και πολύ ερωτικές. Τα κοντά μαλλιά δεν στερούν από μία γυναίκα τη θηλυκότητά της. Όχι τίποτα άλλο αλλά κοντά είναι και τα δικά μου! Σχετικά με το εξώφυλλο, δεν ξέρουμε τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο εκδότης και για ποιο λόγο έκανε αυτή την επιλογή. Χιλιάδες λόγοι. Δεν έχει νόημα να αρχίζω να απαριθμώ. Και κάτι τελευταίο. Το τι είναι όμορφο και τι είναι άσχημο είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Και οι κοντόχοντροι όμορφοι είναι. Όπως και ατάλαντοι. Δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει και το αντίθετο από αυτά που έγραψα. Αυτό που λέω είναι ότι όλα ισχύουν και όλα υπάρχουν. Απόλυτοι δεν μπορούμε να είμαστε σε τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει απόλυτο.

The Art of Rubus Ένας μήνας αφιερωμένος στον Γιάννη Ρουμπούλια στη Λέσχη Φίλων Κόμικς Το Σάββατο 28 Μαΐου στις 8μ.μ. εγκαινιάζεται η έκθεση με πρωτότυπα, και όχι μόνο, έργα του δημιουργού Γιάννη Ρουμπούλια, στη Λέσχη Φίλων Κόμικς, Αγ. Ειρήνης 5 Μοναστηράκι. Ο Γιάννης Ρουμπούλιας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Κάποτε ήταν φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και σχεδιάζει από 3 χρονών. Ανακάλυψε τον κόσμο των κόμικς όταν πρωτοδιάβασε ένα τεύχος του Κόναν του Βάρβαρου στην ηλικία των 10. Από το 2002 συνεργάζεται σαν σχεδιαστής εξωφύλλων και εικονογράφος για τις σειρές βιβλίων Kόναν, Χόκμουν κ.α. των εκδόσεων «Αίολος». Το 2004 κερδίζει το δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό γελοιογραφίας της εφημερίδας «GOAL». Ήταν αυτοδίδακτος μέχρι τo έτος 2004, οπότε και γράφτηκε στη σχολή Ορνεράκη. Συμμετείχε στο περιοδικό fan-zine KA-Pow δημιουργώντας μικρές ιστορίες κόμικς, στην ετήσια έκθεση κόμικς «Εν Αιθρία» όπως και στην ετήσια έκθεση των μαθητών της Σχολής Ορνεράκη. Από το Μάρτιο του 2005 συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο «Ψυχής τα Λαμπυρίσματα» στον χώρο των κόμικς, γράφοντας και σχεδιάζοντας το πρώτο ελληνικό, μηνιαίο κόμικ, ηρωικής φαντασίας που ονομάζεται Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα. Το κόμικ αυτό αποτελεί την πρώτη του μεγάλη δουλειά στο χώρο. Για τη δουλειά του πάνω σε αυτό το έργο βραβεύτηκε (μέσω πανελλαδικής ψηφοφορίας) το 2006, 2007 και 2008 σαν «Καλύτερος Έλληνας Δημιουργός Κόμικς», ενώ το 2007 το κόμικ απέσπασε το βραβείο της «Καλύτερης Ελληνικής Σειράς Κόμικς» στa πλαίσια του φεστιβάλ κόμικς «Comicdom Convention». Έχει δουλέψει επίσης στο αντιπολεμικό περιοδικό Rock the War για τη διασκευή της ταινίας Λούφα και Παραλλαγή σε κόμικ, στο άλμπουμ Τρόμος και Φαντασία, όπου συνεργάζεται με το Θωμά Μαστακούρη και στο κόμικ πρήκουελ της ταινίας Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja, για λογαριασμό του ίδιου εκδοτικού οίκου. Από το 2006 συνεργάζεται και με τις εκδόσεις Comicworld, εκδίδοντας τις ιστορίες του ως νικητής του διαγωνισμού 24 hour comic day 2006, 2007 και 2008. Επιπλέον συνεργάζεται και ως σχεδιαστής εξωφύλλων για την ελληνική έκδοση της σειράς Spawn Godslayer. Το 2005 μαζί με τον Άρη Καπλανίδη, επανδρώνουν την Ερασιτεχνική Κινηματογραφική Ομάδα της Nostalgeek Productions, και δημιουργούν τον μύθο του Μεγιστάνα Σέκερη με την ταινία Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja, η οποία ολοκληρώθηκε το 2007. Ακολούθησε η γνωριμία και η συνεργασία με το νεαρό σκηνοθέτη Θάνο Κερμίτση για τις ταινίες Χιτοκίρι 2, Παρτίδες με το Χάρο και Τρωγλοδύτες. Από τον Απρίλιο του 2007 ως το Νοέμβριο του 2011 εργάστηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» σαν σκιτσογράφος, δημιουργώντας γελοιογραφίες για την μόνιμη στήλη «Βηματοδότης» και όχι μόνο. Οι επόμενες δουλειές του Γιάννη Ρουμπούλια αφορούν κόμικς, σκίτσα και ταινίες όλων των ειδών. Όνειρό του μια μέρα είναι να δουλέψει για το κόμικ του Κόναν. Σιχαίνεται την ψευτοκουλτούρα και τη λογοκρισία στα κόμικς και τις ταινίες. Λατρεύει και βρίσκει συναρπαστική την Μυθολογία κάθε πολιτισμού. Κατά βάθος παραμένει πάντα ένας μπουνταλάς βάρβαρος και του αρέσει, παρόλο που κάποιοι έχουν αντίρρηση σε αυτό. Για τον Γιάννη Ρουμπούλια και το έργο του θα μιλήσουν ο σκιτσογράφος Σπύρος Ορνεράκης και ο εκδότης του εκδοτικού οίκου «Ψυχής τα Λαμπυρίσματα» Φώτης Σαγώνας. Διάρκεια έκθεσης: 28 Μαΐου έως 26 Ιουνίου 2011. Ώρες λειτουργίας: Παρασκευή 6μ.μ. – 10μ.μ. & Σάββατο έως Κυριακή 10π.μ – 2μ.μ. και 6μ.μ. – 10μ.μ. Για πληροφορίες Λέσχη Φίλων Κόμικς Τηλ.: 210 3318168

Υπάρχει και αφιέρωμα για τον δημιουργό

Το τεύχος 4 από τη σειρά Bloodline

Γύρναγε εδώ και πολύ καιρό στο μυαλό μου αλλά μια το ένα μια το άλλο όλο κάτι γινόταν και δεν το αποφάσιζα. Μέχρι που την Τρίτη το βράδυ λέω ας το θα το κάνω! Ε μα πια! Δεν είμαστε και πολλές! Σουαρέ για τσάι! Έτσι τους είπα. Κάποιες δεν μπόρεσαν, κρίμα κορίτσια αλλά είπαμε θα το ξανακάνουμε, μάλιστα η Μαρία (imacmaria) είπε ότι επιβάλλεται, οι περισσότερες όμως ήρθαν. Και περάσαμε τέλεια!!! Είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω τόσο πολύ (η Αλέξια βρήκε το σπίτι από τα γέλια μας), είχα πάρα πολύ καιρό να νιώσω τόσο όμορφα από τόσο ωραίους ανθρώπους. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Καλύτερα να μιλήσουν οι υπόλοιπες κυρίες. Εγώ τα μόνο που έχω να πω είναι, ότι σας ευχαριστώ όλες που ήρθατε, αλλά και εσάς που δεν τα καταφέρατε αλλά που όπως μου είπατε το θέλατε πολύ, και ότι θα το ξανακάνουμε, σύντομα. Δεν μπορώ βέβαια να μην σχολιάσω την απαγόρευση εισόδου στον Φώτη Sorry καλέ μου, ήταν αυστηρά για κυρίες Φωτογραφίες εδώ.

Ορέστη, γνωρίζουμε περιοδικότητα;

ok Όπως θέλεις.

Καλορίζικο το δεύτερο μωρό μας Germ μου να κάνω πάλι σοκολατάκια ή κάτι άλλο για να το γλυκάνουμε; Και μην αρχίσεις πάλι τη γκρίνια, όπως είδες δεν λερώθηκε τίποτα την προηγούμενη φορά Υ.Γ. Είσαι σίγουρος για τα 400;

Ένα άρθρο - κριτική του Περικλή Κοροβέση που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 19/3/2011 Η κραυγή του λαού - Ιστορίες από την Παρισινή Κομμούνα Δύσκολα να συγκεντρωθεί κανένας μετά την ξαφνική αναχώρηση του Μανώλη Ρασούλη. Οσο και αν δεν τα πάω καλά με την έννοια κράτους-έθνους, νομίζω πως αυτή η αναπάντεχη απόφαση του Μανώλη, να μας αφήσει μόνους, έχει για μένα τη σημασία μιας εθνικής απώλειας. Δεν μπορέσαμε σαν κοινωνία να του πληρώσουμε ούτε το νοίκι του ούτε τα έξοδα της κηδείας του. Κατά του «ευεργέτου» για ακόμη μία φορά. Με τον Μανώλη θα ξαναμιλήσουμε σε ένα από τα επόμενα σημειώματά μας για να μη φανούν αυτά τα λόγια μου λαϊκίστικα και φανφαρόνικα. Εμείς οι ζωντανοί έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε με τους πεθαμένους. Κανείς δεν φεύγει απόλυτα από τη ζωή. Ενα μέρος δικό του έχει φωλιάσει μέσα μας και το κουβαλάμε μέχρι να έρθει και η δικιά μας στιγμή. Η ζωή είναι αθάνατη και οι άνθρωποι, κάποιες στιγμές της, που μεταφέρουν αενάως το φως. Ο Μανώλης δεν πρόλαβε να διαβάσει το βιβλίο των Ταρντί-Βοτρέν, για την Παρισινή Κομμούνα, που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις «ΚΨΜ», με τίτλο: «Η κραυγή του λαού». Σε δύσκολες εποχές, ένα κόμικς 320 σελίδων είναι ένα εκδοτικό γεγονός. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα γαλλικά σε τέσσερα λευκώματα, προφανώς για εμπορικούς λόγους, και για το εξωτερικό έγινε μια επιτομή, που δίνει στο βιβλίο μεγαλύτερη ένταση και σφρίγος. Η μετάφραση είναι του Γιάννη Καυκιά, που αποδίδει σε ρέοντα ελληνικά, ένα εξαιρετικά δύσκολο κείμενο που στηρίζεται στη γλώσσα της εποχής και στα διάφορα ιδιόλεκτα της κάθε κοινωνικής ομάδας, που επινοεί τη δικιά της γλώσσα μέσα στην επίσημη γλώσσα. Το βιβλίο αυτό έχει πολλά επίπεδα. Κατ' αρχήν έχουμε ένα μυθιστόρημα του Ζαν Βοτρέν που στηρίζεται και εμπνέεται από τους κλασικούς Γάλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα. Η μυθοπλασία του είναι έντονα επηρεασμένη από τον Βικτόρ Ουγκό. Παράλληλα τα ιστορικά γεγονότα της Επανάστασης της Παρισινής Κομμούνας μεταφέρονται με μεγάλη ακρίβεια, χωρίς εξιδανικεύσεις, ηρωοποιήσεις και παντελή έλλειψη προπαγάνδας. Και εδώ ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Αν νικούσε η Παρισινή Κομμούνα, θα ήταν μεγαλύτερο γεγονός από τη Γαλλική Επανάσταση, γιατί είχε πολλά συγγενικά σημεία με την Αθηναϊκή Δημοκρατία και όλες οι αποφάσεις και τα διατάγματα ψηφίζονταν σε ανοιχτές γενικές συνελεύσεις. Στην εξέγερση συμμετέχουν πολλοί εθελοντές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και Ελληνες που ποτέ δεν μάθαμε τα ονόματά τους. Απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ουδέποτε έγινε μια ιστορική έρευνα για αυτούς τους ήρωες της δημοκρατίας και αμφιβάλλω αν υπάρχουν και στοιχεία. Η καταστολή της Κομμούνας ήταν ένα τρομακτικό σφαγείο. Τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες Παριζιάνοι και ξένοι σφαγιάστηκαν. Οι Βερσαγιέζοι εκτελούσαν αιχμαλώτους, τραυματίες, γυναίκες και παιδιά, άσχετα αν ήταν άμαχοι ή μάχιμοι. Αν τα χέρια σου ήταν ροζισμένα από μια χειρωνακτική δουλειά, αυτό ήταν απόδειξη πως ήσουν κομμουνάρος, και αρκούσε για να εκτελεστείς. Για πολλά χρόνια μετά την Παρισινή Κομμούνα δεν υπήρχε εργάτης στο Παρίσι και οι μετέπειτα κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να φέρουν εργάτες από τις αποικίες. Ο Ζακ Ταρντί, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους κομίστες, κατορθώνει ένα θαύμα. Ζωντανεύει όλη την εποχή και έχεις την εντύπωση πως την κινηματογραφεί. Και αυτό σημαίνει τεράστια έρευνα για την εποχή, όχι μονάχα για τα ιστορικά γεγονότα αλλά για την καθημερινή ζωή και τα χρηστικά αντικείμενά της, π.χ. ρούχα, καπέλα, ποτήρια κ.λπ. Στο μόνο που δεν είχε δυσκολία ήταν στην εικονογράφηση του ίδιου του Παρισιού. Το Παρίσι του 1871 είναι ίδιο με το σημερινό. Οι Παριζιάνοι είχαν την τύχη να μη γνωρίσουν την αντιπαροχή. Μπορεί να έχασαν κάποιο διαμέρισμα, αλλά κέρδισαν την πόλη τους. Περιττό να πούμε πως η Παρισινή Κομμούνα αγνοήθηκε όχι μόνο από την επίσημη γαλλική ιστορία, αλλά και από όλες τις αντίστοιχες ιστορίες όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Στην Ελλάδα έχουμε μεσάνυχτα. Και από αυτή την άποψη, αυτό το βιβλίο καλύπτει ένα αδικαιολόγητο κενό και ταυτόχρονα δημιουργεί ένα πολιτιστικό γεγονός. Θα προσεχθεί άραγε; Η χώρα μας έχει παράδοση να θάβει ό,τι έχει αξία. Περικλής Κοροβέσης Ελευθεροτυπία 19/3/2011

Μόλις είχε παραλάβει μια καινούρια συλλογή από παλιά περιοδικά. Από μικρός ήταν μανιώδης συλλέκτης. Του άρεσε να κοιτάζει τις εικόνες, να διαβάζει τις λεζάντες, να ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο των κόμικς και τον άγνωστο των κοσμικών – σήμερα τους λέμε σόου μπιζ. Θυμάται, στο φτωχικό του σπίτι ζούσε ο ίδιος με τους γονείς του, τις δύο αδερφές και τη γιαγιά, που τους είχε ακολουθήσει, όταν αποφάσισαν στα τέλη του ’60 μα αφήσουν τη μικρή επαρχιακή πόλη του νομού Ηλείας και να ανέβουν στην πρωτεύουσα, αφού εκεί μπορούσαν να βρουν καλύτερες δουλειές από τα χωράφια ή τον παραδοσιακό φούρνο του πατέρα. Ο ίδιος έκανε μικροδουλειές για να βγάζει ένα χαρτζιλίκι, που το ξόδευε με πάθος για να αγοράζει περιοδικά. Τα κρατούσε σε ένα χαρτόκουτο και δε χόρταινε να τα διαβάζει. Με τους φίλους του συνέχεια μαζεύονταν και διάβαζαν τις περιπέτειες του Ταρζάν, τις μάχες του Μικρού ήρωα, τους έρωτες των αστέρων του θεάτρου και του κινηματογράφου και ταξίδευαν με τη σκέψη τους σε κόσμους φανταστικούς ή μη. Το χαρτόκουτο γέμιζε, δίπλα του μπήκε και άλλο και λίγο πιο μετά και άλλο. Το σπίτι, όμως, ήταν μικρό, ο χώρος περιορισμένος και η κατανόηση της μάνας, σε αυτή την πολυέξοδη για την εποχή συνήθεια, απούσα. Άλλωστε, καμιά μάνα δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ένας γιος μάζευε κόμικς, δίσκους κλπ. Αυτή η αρρώστια είναι διαχρονική και ανίατη. Ο μικρός –έφηβος πια – επέστρεψε στο σπίτι και βρήκε τη γωνιά με τις κούτες άδεια. Η μάνα τις είχε πετάξει για να μην πιάνουν χώρο. Το συναίσθημα βαρύ. Ο Γιώργος Θαλάσσης στα σκουπίδια! Ο Γκαούρ Ταρζάν το ίδιο. Η Αλίκη, ο Δεληκάρης και ο Δομάζος, ο Τζον Γουέην….τους πήρε όλους το σκουπιδιάρικο. Η αγάπη του για τα περιοδικά δεν σταμάτησε ποτέ. Συνέχισε να συλλέγει, να κρατάει αρχείο με φωτογραφίες, να ψάχνει για παλιά βιβλία. Η Κυριακή του ήταν αφιερωμένη στη βόλτα στα παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι, όπου χανόταν με τις ώρες αναζητώντας του χαμένους του ήρωες. Τα χρόνια περνούσαν, η ζωή δεν τα έφερε πολύ εύκολα. Οικονομικές δυσκολίες, χρόνια ανεργία, προβλήματα, πίεση, άγχος. Ακόμα και τότε, όμως, ποτέ δε σταμάτησε, σε κάθε ευκαιρία να κάνει μια βόλτα, έστω για να ξεγελάσει τον εαυτό του ότι είναι ακόμα ενεργός. Σε μια από αυτές τις βόλτες γνώρισε κάποιο συλλέκτη. Έπιασαν την κουβέντα και μιλούσαν για ώρα για τα εκατοντάδες τεύχη περιοδικών που είχε ο καθένας στοιβαγμένα και ταξινομημένα σε ειδικούς χώρους στο σπίτι τους. Η συζήτηση έφτασε σε ένα σπάνιο τεύχος κόμικ που ο συλλέκτης έψαχνε μανιωδώς και ήταν διατεθειμένος να πληρώσει ένα αρκετά σεβαστό ποσό για να το αποκτήσει. Το τεύχος αυτό βρισκόταν στη συλλογή του. Η οικονομική στενότητα που περνούσε εκείνη την εποχή δεν του επέτρεψε να σκεφτεί συναισθηματικά. Τον προσκάλεσε σπίτι του με σκοπό να του το πουλήσει. Ο συλλέκτης πήγε και έμεινε άφωνος με τον πλούτο των περιοδικών που αντίκρισε. Μπροστά του υπήρχε ένας θησαυρός εκδόσεων που ακόμα και ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος ότι υπήρχαν. Άρχισε να ψάχνει και να βάζει στην άκρη διάφορα περιοδικά. Έπειτα από ώρα, είχε ξεχωρίσει περίπου 15 κομμάτια. Ζήτησε να τα αγοράσει. Ο ιδιοκτήτης τους αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε ότι ο ίδιος είχε στην κατοχή του τόσα χρήματα να κάθονται. Δέχθηκε να το συζητήσει. Ύστερα από λίγη ώρα διαπραγμάτευσης, ο συλλέκτης έφυγε έχοντας πλέον στην ιδιοκτησία του δέκα από αυτά τα τεύχη, τα οποία, ωστόσο, τα είχε αγοράσει με ένα σημαντικό ποσό. Κλείνοντας το πορτάκι της αποθήκης που φυλούσε τα περιοδικά του, έμεινε με ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν του ήταν εύκολο να εμπορευτεί την αγάπη του, ωστόσο, είχε ανάγκη τα χρήματα και είδε πως μπορεί να βγάλει αρκετά. Αποφάσισε να το δοκιμάσει. Άλλωστε, είχε περάσει κατά πολύ τα 50 πια, και ήταν σίγουρος πως, όταν μετά από χρόνια κλείσει τα μάτια του, όλα αυτά θα μείνουν είτε να σαπίσουν ή ακόμα χειρότερα, θα βρεθούν σε κάποιο σκουπιδότοπο και δεν θα το άντεχε για δεύτερη φορά. Τα παιδιά του δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτά κι έτσι τα περιοδικά του ήταν καταδικασμένα. Στα επόμενα χρόνια κατάφερε να βγάλει αρκετά χρήματα αγοράζοντας και πουλώντας παλιά περιοδικά και βιβλία. Μετά τον αρχικό συναισθηματικό προβληματισμό κατάλαβε πως όλα αποτελούν μέρος ενός κύκλου, αφού πολλά από τα τεύχη που πωλούσε, αργότερα επέστρεφαν στον ίδιο, συνήθως με μικρότερο κόστος από ο,τι αργότερα τα μεταπωλούσε. Με αυτό τον τρόπο και δεν αποχωριζόταν την αγαπημένη του συνήθεια και εξοικονομούσε αρκετά χρήματα. Η οικονομική κρίση, ωστόσο, δεν άφησε ανεπηρέαστη και αυτή τη δραστηριότητα. Οι προτεραιότητες άλλαξαν κι έτσι οι συλλέκτες, χωρίς να εξαφανιστούν, αραίωσαν σημαντικά. Όταν κάποια στιγμή ένας από αυτούς εμφανίστηκε δίνοντάς του ένα πενταψήφιο ποσό για να αγοράσει όλη τη συλλογή του, δεν το σκέφτηκε πολύ. Η διαπραγμάτευση δεν κράτησε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα. Με ζεστό χρήμα στα χέρια και πολλά προβλήματα στην πλάτη, οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε τη δραστηριότητά του. Ένα μικρό μέρος από το ποσό αυτό το χρησιμοποίησε για να αγοράσει και πάλι παλιά περιοδικά. Και τότε, συνέβη το απίθανο. Το γεγονός που όλοι θέλουν να αποκτήσουν όλη τη γνώση της στατιστικής, της φυσικής, των μαθηματικών και οποιασδήποτε άλλης επιστήμης που μπορεί να δώσει εξηγήσεις στα ανεξήγητα φαινόμενα. Μόλις είχε παραλάβει μια καινούρια συλλογή από παλιά περιοδικά. Θέλησε να τα ξεφυλλίσει για να δει τυχόν φθορές, αλλά και για να ταξιδέψει και πάλι για λίγο στις σελίδες τους. Ανάμεσά στα περιοδικά ήταν και «εκείνο» το τεύχος. Το πήρε στα χέρια του, όπως τα άλλα και άρχισε να γυρίζει τις σελίδες χαζεύοντας τις φωτογραφίες και τις ιστορίες του. Κάπου στο μέσο του περιοδικού υπήρχε ένα σκληρό χαρτί. Σαν κάρτα. Ναι, ήταν μια παλιά ευχετήρια κάρτα. «Κάποιος θα την ξέχασε», σκέφτηκε. Πήρε να τη διαβάσει. Το σοκ ήταν μεγάλο: «Αγαπημένη μου Σπυρούλα. Χρόνια Πολλά για τον Κώστα σου. Σας εύχομαι Υγεία και καλή τύχη. Αγαπητέ μου Κώστα. Χρόνια Πολλά για την γιορτή σου. Σας αγαπάμε πολύ και σας περιμένουμε να έρθετε και πάλι στην Αμαλιάδα. Η αδερφή σας, Γιώτα. 17-5-1967» Τα’ χασε. Οι συμπτώσεις ήταν αμέτρητες για να είναι τυχαίες. Προσπάθησε να καθαρίσει για λίγο τη σκέψη του. «Έχει γούστο», σκέφτηκε έπειτα από λίγη ώρα. Πήρε και πάλι το περιοδικό στα χέρια του και το γύρισε με τρεμάμενο χέρι στην τελευταία σελίδα. Ναι, τα αρχικά του υπήρχαν εκεί. «Γ.Σ.». Τα παιχνίδια που παίζει η τύχη καμιά φορά είναι τέτοια που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις. Το περιοδικό αυτό κάποτε ανήκε στον ίδιο. Εκείνα τα χρόνια, ο καθένας έβαζε τα αρχικά του σε οτιδήποτε για να είναι σίγουρος ότι δε θα του το πάρει κανείς. Και αυτό το περιοδικό ήταν κάποτε δικό του! Μέσα υπήρχε μια κάρτα που είχε στείλει η θεία Γιώτα λίγες μέρες πριν από τη γιορτή του πατέρα. Και με κάποιο τρόπο είχε ξεχαστεί ανάμεσα στις σελίδες του. Το περιοδικό αυτό βρισκόταν μέσα στις κούτες που η μάνα είχε πετάξει πριν από πολλά χρόνια για να αδειάσει ο χώρος στο μικρό σπίτι στο Κουκάκι, όπου έμεναν. Κι όμως, έπειτα από τόσα χρόνια, η κάρτα έκανε το δικό της ταξίδι και επέστρεψε στα δικά του χέρια. Συγκινήθηκε. Η θεία Γιώτα είχε πεθάνει μόλις μια εβδομάδα πριν. Και από όλες τις αδερφές της μητέρας του ήταν εκείνη που αγαπούσαν και τους αγαπούσε περισσότερο. Πήρε την κάρτα και την έδειξε στη μάνα. Δάκρυσε κι εκείνη. «Για κοίτα…», φέρεται να γύρισε και να του είπε… Αντί Επιλόγου: Δεν ξέρω κατά πόσο απέδωσα σωστά την ιστορία που μου διηγήθηκε πριν λίγες μέρες η μάνα μου ή αν τα λόγια και η ημερομηνία στην κάρτα ήταν ακριβώς τα ίδια ή τα παρέθεσα με τον τρόπο που τα θυμάμαι. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με έβαλε σε σκέψεις. Κάποτε κάποιος μου είχε πει πως οι πιθανότητες να βρεθεί κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή είναι ίσες με τις πιθανότητες αν βάλεις έναν πίθηκο μπροστά από έναν υπολογιστή, να σου γράψει ένα ποίημα του Σαίξπηρ. Κάποιος άλλος είχε γράψει σε ένα λεύκωμα πως αν αφήσεις κάτι να φύγει και ξαναγυρίσει σε σένα, θα είναι δικό σου για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, θείε μου, η ευχή της θείας Γιώτας γύρισε και πάλι και θα μείνει για πάντα στην αγαπημένη μου γιαγιούλα. Ανυπόγραφο Τα Νέα 13-3-2011

Όποιος τα θέλει μπορεί να τα παραγγείλει στον εκδοτικό, εκτός από τον Άγιο Νικόλαο που είναι εξαντλημένο (στοιχεία επικοινωνία στο 1ο post) Επίσης στα παλαιοβιβλιοπωλεία (όλο και κάτι κυκλοφορεί)

Ευρέθη και ο σχεδιαστής όπου έχει κάνει και το σενάριο. Είναι ο Ιωάννης Βρανός, είναι αυτός που έχει σχεδιάσει και το VAN GOGH KAI O ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ Ημερομηνία έκδοσης και των δύο είναι γύρω στο 1990 - 1992 (θα το επιβεβαιώσω την επόμενη εβδομάδα) Μόνο αυτά τα δύο κυκλοφορούν από αυτή τη σειρά. Η ΑΓΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ που είναι από την ίδια εκδοτική είναι εκτός σειράς. Ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος δεν έχει άλλη έκδοση κόμικς. Και ναι, όπως μάλλον καταλάβατε, τους πήρα τηλέφωνο

Φυσικά. Τι φανταστική Λέσχη θα είμασταν! Η ημερομηνία άλλαξε

Την Κυριακή 6 Μαρτίου η Λέσχη θα είναι κλειστή λόγω Αποκριάς Καλά να περάσετε

Σας ευχαριστώ όλους σας μέσα από την καρδιά μου για τις ευχές σας Δεν υπάρχουν ωραιότερα, και πλέον σπάνια, συναισθήματα από την φιλία και από την αγάπη. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό άνθρωπο που τα βρήκα και τα δύο εδώ μέσα, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας ζουν με την απώλειά τους.

Whoops! The Art of Elias Chatzoudis Ένας μήνας αφιερωμένος στον Ηλία Χατζούδη στη Λέσχη Φίλων Κόμικς Whoops! The Art of Elias Chatzoudis είναι ο τίτλος της έκθεσης με έργα του Ηλία Χατζούδη που παρουσιάζεται από τις 4 Μαρτίου 2011 στον εκθεσιακό χώρο της Λέσχης Φίλων Κόμικς. Ο Ηλίας Χατζούδης γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα και σπούδασε γραφίστας ηλεκτρονικής σχεδίασης εντύπου. Η πρώτη του δουλειά ήταν σε μια τοπική εφημερίδα του Πειραιά τον Πειραϊκό Ανεξάρτητο που εργάστηκε ως γραφίστας και σκιτσογράφος. Αφού δούλεψε για μικρό χρονικό διάστημα σαν γραφίστας σε διάφορα δημιουργικά γραφεία αποφάσισε πως ήθελε κάτι παραπάνω από αυτό. Το 2004 έλαβε μέρος σε έναν διαγωνισμό που διοργάνωσε η σχολή Ορνεράκη με θέμα των ρατσισμό. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα έκανε το πρώτο του εξώφυλλο στο περιοδικό Γραφίστας & Web Design. Ήταν η αρχή μιας συνεργασίας αλλά και φιλίας με τον εκδότη Μιχάλη Αντωνόπουλο. Το 2005 δούλεψε ως γραφίστας και εικονογράφος στο filaki.gr. Εκεί σχεδίαζε ηλεκτρονικές κάρτες. Αυτό ήταν μια ευκαιρία να πειραματιστεί με διάφορα είδη εικονογράφησης και να αποκτήσει το δικό του αναγνωρίσιμο στυλ. Παράλληλα με αυτή την εργασία άρχισε να σχεδιάζει και sexy γυναίκες, τα λεγόμενα Pin Up. Το 2006 του ήρθε μια απρόσμενη πρόταση από μια αμερικανική εταιρεία της Stiken Chick, όπου του άνοιξε το δρόμο για τη διεθνή αγορά. Το ίδιο χρονικό διάστημα συνεργάστηκε ως εικονογράφος με το περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας, όπου σχεδίασε αρκετά εξώφυλλα. Το 2007 εκδίδεται το πρώτο του άλμπουμ το Digital Divas από την Stiken Chick που περιέχει ρεαλιστικά Pin Up και το 2010 από την ίδια εταιρεία το Whoops! The Art of Elias Chatzoudis όπου περιέχει καρτούν (toons) από τη χρονική περίοδο 2008 – 2010. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με τα Goody’s, τα περιοδικά Free, Maxim, Max, 9 και με τους δημιουργούς Stavento και DJ Angela Pantelis. Στο εξωτερικό έχει συνεργαστεί με τις εταιρείες New Love Creations, Trends International όπου βγάζει τα γνήσια προϊόντα της Disney, το περιοδικό Art Scene International κ.ά. Το έργο του Ηλία Χατζούδη χαρακτηρίζεται από δυναμικές, όμορφες, γλυκιές και ταυτόχρονα πολύ sexy γυναίκες. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά. «Από το γυμνάσιο σχεδίαζα γυναίκες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στη Β΄ Γυμνασίου είχα σχεδιάσει την Jessica Rabbit με μαρκαδόρο σε μεγάλη διάσταση και την είχα δίπλα μου καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ γιατί μου αρέσει να σχεδιάζω γυναίκες. Σαν σχεδιαστής μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω καμπύλες, ενδεχομένως αυτός να είναι και ο κύριος λόγος. Ένα γυναικείο σώμα, αν το δούμε από σχεδιαστική άποψη χαρακτηρίζεται από καμπύλες». Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζει μόνο toons, όπου τον εκφράζουν σαν καλλιτέχνη και είναι το στυλ που τον χαρακτηρίζει. Για κάποια από τα σχέδιά του «δανείζεται» πόζες από φωτογραφίες που υπάρχουν στο internet από μοντέλα καθώς και από φίλες του. Μπορεί να του δώσει έμπνευση οτιδήποτε. Του αρέσει να πειραματίζεται και να «δοκιμάζεται». Θεωρεί πρόκληση να βλέπεις την φωτογραφία μιας γυναίκας και να πρέπει να την κάνεις Toon Character με υπερβολές. Το Σάββατο 12 Μαρτίου στις 8μ.μ. εγκαινιάζεται η έκθεση με τα έργα του Ηλία Χατζούδη, στη Λέσχη Φίλων Κόμικς. Για τον Ηλία Χατζούδη και το έργο του θα μιλήσει ο Μιχάλης Δεβανάκης γραφίστας, ενώ για τα Pin Up και την ιστορία τους η Σταματία Αντωνάτου αρθρογράφος του GreekComics. Διάρκεια έκθεσης: 4 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2011. Ώρες λειτουργίας: Παρασκευή 6μ.μ. – 10μ.μ. και Σάββατο έως Κυριακή 10π.μ – 2μ.μ. και 6μ.μ. – 10μ.μ. Λέσχη Φίλων Κόμικς, Αγ. Ειρήνης 5 Μοναστηράκι. Για πληροφορίες Λέσχη Φίλων Κόμικς Τηλ.: 210 3318168

Valtasar πολύχρονος!!! Χρόνια πολλά στον τρελό που τολμάει να πραγματοποιεί τα όνειρά του στους καιρούς που ζούμε (μεγάλη τρέλα αυτή!) δίνοντας έτσι ερέθισμα και σε άλλους να πραγματοποιήσουν τα δικά τους! (αυτό πια είναι ύβρις!) Καρδιά μου, πολλά χρόνια να έχεις, όλα ευτυχισμένα και χαρούμενα, όλα με αγαπημένα πρόσωπα και όλα με την ικανοποίηση της δημιουργίας! Και επειδή, κατά την προσωπική μου άποψη, τίποτα δεν είναι τυχαίο, ας σας δώσω μερικές πληροφορίες. Λοιπόν, σύμφωνα με τη μυθολογία ο Λυκάων, ιδρυτής και εκπολιστής της Αρκαδίας, ήταν γιος του Πελασγού και της νύμφης Κυλλήνης και πατέρας 50 γιών, τους οποίους κατά μία εκδοχή ο Δίας μεταμόρφωσε σε λύκους επειδή του πρόσφεραν ανόσιο γεύμα. Ωστόσο αυτοί οι 50 γιοι θεωρούνται και οικιστές των πόλεων της αρχαίας Αρκαδίας, η αγριότητα του τοπίου της οποίας έκανε τους προγόνους μας να πιστεύουν, ότι εκεί στα βουνά της, είτε γεννήθηκαν είτε προφυλάχθηκαν οι θεοί. Μάλιστα πίστευαν ότι στο Λύκαιον όρος η ύλη έχανε τον ίσκιο της και έφεγγε αυτόφωτα ανατρέποντας κάθε εξήγηση των φυσικών φαινόμενων. Εκεί βρισκόταν και το τέμενος του Λύκαιου Δία όπου απαγορευόταν η είσοδος στους μη μυημένους, όπως δηλαδή ακριβώς αρμόζει σε μια θεϊκή κιβωτό! Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι και ιστορικοί υποστηρίζουν σήμερα ότι το βουνό πήρε το όνομά του από την πανάρχαια αρκαδική ρίζα «λύκ-» που σημαίνει κάθε τι που σχετίζεται με το φως. Παρόμοια είναι τα σανσκριτικά «ryk, rok-e» (luceo), λατινικά «Lux, luceo» (φωτίζω), «luna» (luc-na), γοτθικά «Liuh-ath» (φως), γερμανικά «Liuh-ath» (light), σλαβικά «Luc-a» και λιθουανικά «Lauk-as». Λύκαιον, λοιπόν, σημαίνει εκείνο που εκπέμπει φως, το φωτεινό, όπως ο υπέρλαμπρος ήλιος των αρκαδικών ορέων. Ίσως γι΄ αυτό στη μυθολογία μας, η πρώτη πόλη που αντίκρισε ο ήλιος ήταν και η αρκαδική Λυκόσουρα. Ο λύκος υπήρξε κάποτε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας και στην αρχαιότητα θεωρείτο ιερό ζώο όχι μόνο από τους Έλληνες, αλλά και από τους Αιγύπτιους, τους Ρωμαίους, τους Κέλτες, τους Σκανδιναβούς και άλλους. Χαρακτηριστική, για την ιερότητα του λύκου είναι η πληροφορία ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι υποχρέωναν εκείνον που σκότωνε λύκο να καλύψει τα έξοδα της κηδείας του! Στις παραδόσεις μας ο λύκος συμβολίζει τη ρώμη, την ανδρεία, τη νικηφορία, την ισχύ, την αξιοπρέπεια και το θάρρος μπροστά στον θάνατο, τον κύκλο των αναγεννήσεων, το όνειρο, την ενόραση, την αρμονική ζεύξη του ενστίκτου με τη νόηση, την κοινωνικότητα και τη συντροφικότητα, την αυτοπροστασία και την προστασία των αγαπημένων προσώπων, την επιμονή, την υπομονή, την αξιοπιστία, την αφοσίωση, αλλά και τη φώτιση, κυρίως λόγω της ικανότητάς του να βλέπει τη νύχτα. Έτσι, λοιπόν, κι εμείς, ως μοναχικοί αλλά ταυτόχρονα και κοσμοπολίτες επιλέξαμε ως συνοδοιπόρο, το Λύκο, που αποδεικνύεται καθημερινά, ένας αφοσιωμένος σύντροφος στο σεργιάνι μας στον Παράδεισο που μας φιλοξενεί. Μαζί του ζούμε, αγαπάμε, προσφέρουμε, γελάμε, εισπράτουμε, ερωτευόμαστε τηρώντας την αρχή της αξιοπρέπειας και όλες τις άλλες που μας δίδαξε, ώστε σήμερα να μπορούμε να παινευτούμε ότι συνιστούν τούτον τον Παράδεισο, κάτι το πραγματικά ιδεώδες! Αγαπημένε μου Valtasar, είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου που είμαι συνοδοιπόρος σου. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, όλα τα όνειρα σου να γίνουν ουσιώδης σπαρταριστή πραγματικότητα.

ΜΠΟΜ ΤΣΙΚΑ ΟΥΑ ΟΥΑ Μια Πορνολογία Ανοίξαμε και σας περιμένουμε Ένα νέο ελληνικό blog, το ΜΠΟΜ ΤΣΙΚΑ ΟΥΑ ΟΥΑ υπάρχει εδώ και λίγο καιρό στο διαδίκτυο με σκοπό την δημιουργία πορνό κόμικ από Έλληνες δημιουργούς. Ξεκίνησε με μονοσέλιδες ιστορίες από διάφορους καλλιτέχνες όπως οι Παναγιώτης Μητσομπόνος, Γιώργος Γούσης, Πέτρος Ζερβός, Κωστής Τζωρτζακάκης, Παναγιώτης Πανταζής, Έκτορας Αποστολόπουλος και άλλοι, και στην πορεία ελπίζω να προκύψουν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Το blog είναι ανοιχτό σε προτάσεις και δουλειές. Όλα τα κόμικ θα υπάρχουν και στην αγγλική τους εκδοχή σε αντίστοιχη αγγλική εκδοχή όλου του blog.

Βάιε! Ναι, ας γίνει ξεχωριστή παρουσίαση και βάλε στην παρουσίασή σου ένα link που να οδηγεί σε αυτή του Μέλανδρου, αν είναι ίδιο το περιεχόμενο (που πιστεύω ότι δεν είναι). Αν σου κάνει κέφι βάλε μας και εσωτερικές σελίδες. Πάντα ο Μποστ μας φτιάχνει το κέφι Υ.Γ. Μόλις κάνεις την παρουσίαση θα σβήσω την καταχώρηση εδώ.