MORIBUS

Επειδή πρόσφατα βρήκα τα μεγάλου μεγέθους Τζόννυ Λόγκαν, τα οποία ήταν και τα μοναδικά που μου έλειπαν, ανακάλυψα ότι ως δευτερεύουσα ιστορία φιλοξενούσαν το φοβερό ισπανικό στριπ Las Trillizas, δημιουργία ενός από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της μεγάλης ισπανική σχολής, του Jaime Rumeu, ο οποίος υπογράφει το κόμικ αυτό ως Homero. Αυτή η σχολή - Romero, Maroto κ.λπ.- άφησε ιστορία για τον ιδιαίτερα σέξυ τρόπο που απεικόνιζε τις γυναίκες και ειδικά τα μαλιά τους, επηρεάζοντας ακόμη και τους αμερικανούς. Το στριπ σήμερα δείχνει μάλλον ξεπερασμένο, αλλά οι γυναικείες φιγούρες του Rumeu παραμένουν κλασικές. Αποτελούσε πρωτοπορία για την εποχή ένα ενήλικο στριπ σε ένα παραδοσιακό εκδοτικό οίκο όπως ο Ανεμοδουράς, άλλα ούτως ή άλλως και ο Τζόννυ Λόγκαν ήταν από μόνο του ένα προχωρημένο κόμικ. Οπότε η παρέα των υπερσέξυ Trillizas του πήγαινε γάντι!

Λίγο misplaced, αλλά ήθελα να το μοιραστώ. Ξέρουμε ότι ο Παύλος Λευτέρης Σερπιέρης, όπως ομολόγησε ο Ίδιος, δημιούργησε την Ντρουούνα του σύμφωνα με τα σωματικά πρότυπα της Βαλερί Καπρίσκι. Για τον φίλο Μανάρα, ιδέα δεν είχα ποια τύπισσα λάτρευε και αναπαρέστησε -με παραλλαγές- στα δεκάδες κόμικς του, ώσπου, τυχαία, πριν από κάτι μήνες έπεσα πάνω σε μια ξεχασμένη ταινία του Πολάνσκι που λέγεται "che" (την προέβαλε το Ε)! Εκεί λοιπόν, πρωταγωνιστεί η γυναίκα που άλλαξε την καλλιτεχνική ζωή του Μανάρα! Sydne Rome ονομάζεται, είναι μια ατάλαντη αμερικανίδα σταρλετίτσα που ξεβράστηκε στην Ιταλία, αλλά οι σωματικές της αρετές και οι απίθανα αθώες εκφράσεις της, κόβω το κεφάλι μου, έκαναν σούπα τα μυαλά του Ιταλού κομιξά! Ψάξτε το και θα καταλάβετε τι εννοώ!! (Μη σας τα δίνω κι όλα στο πιάτο...!) (Τώρα, αν κάποιος άλλος έχει προλάβει και το ΄χει γράψει πριν από μένα, τότε τι να κάνουμε...greekcomics είναι αυτό, ποτέ δεν μπορείς να είσαι ασφαλής!)

Όλα καλά, Dr. Paingiver, φτάνει να διορθώσεις κι εδώ τα εκδομένα τεύχη που είναι 345 κι όχι 336!

Λοιπόν, σύντροφοι, το μυστήριο λύθηκε. Οπότε, μπορώ πλέον με απόλυτη σιγουριά να σας ενημερώσω για την σωστή αρίθμηση του Σεραφίνο! 1: Η Πρώτη σειρά ολοκληρώνεται με το τεύχος 345 (25-2-76). 2: Η δεύτερη σειρά, με τον ήρωα του Ισαάκ, ξεκινά αμέσως μετά (3-3-76). 3: Η δευτερη σειρά ολοκληρώνεται με το τεύχος 139 (25-10-78). 4: Την επόμενη εβδομάδα (1-11-78) δεν κυκλοφορεί τεύχος του Σεραφίνο στα περίπτερα! 5: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος με τα συνενωμένα νούμερα που είναι το 485 (8-11-78) κι αυτό γιατί ο Καμπανάς προσθέτει σωστά, δηλαδή 345 συν 139, που είχε εκδώσει ως τότε, μας κάνουν 484, άρα το πρώτο τεύχος της συνένωσης είναι –σωστά, όπως έλπιζα να έχει κάνει ο Καμπανάς, στο παλιό μου ποστ- το 485! Οπότε, μπορούμε οριστικά να θεωρήσουμε ως τελικό νούμερο εκδοθέντων της πρώτης σειράς τα 345 και να διορθώσουμε το 336! Κι άλλη μια φορά, για να το εμπεδώσουμε: 1-345,1-139,485-τέλος. Αυτά…και ουφ!!!

Υπάρχουν δύο τρόποι για να εκφράσω τη γνώμη μου γι' αυτό το δημιούργημα. Ο πρώτος θα ήταν να κάνω μια ανάλυση της ιστορίας και των εντυπώσεων που μου άφησε, κάτι που θα έπαιρνε διπλοσέντονα αναρτήσεων και μάλλον θα τον αποφύγω και ο δεύτερος να ανακοινώσω μια λίστα με τα -σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη- πέντε καλύτερα κόμικς όλων των εποχών, κάτι που είναι πολύ πιο απλό και θα το κάνω τώρα αμέσως: 1) Watchmen, 2) From Hell, 3) The Black hole, 4) Maus, 5) V For Vendetta. Αυτά. Υ.Γ.: Το γεγονός ότι τα δύο από αυτά τα έχει εκδόσει ένας πολύ μικρός εκδοτικός οίκος, κάτι θα πρέπει να μας λέει...

Παιδιά, στην παρουσίαση του εκδοτικού, παραλείψαμε τον σπουδαιότερο τίτλο και το, κατά τη γνώμη μου, σημαντικότερο περιοδικό τσέπης -όταν έγινε περιοδικό τσέπης- των ελληνικών κόμικς: Βέλος (1968).

You, know, Matt, it's kinda funny! I know so much about the american related material that Kabanas published in the '70s, -into the following years I managed to collect about the 95% of everything Marvel published between 1970 and 1977- that some people proposed me to write a book about it! My answer was allways this: who the heck would ever be interested in that stuff? With you, my man, is the first time that I feel that maybe there are some crazy maniacs like myself out there that would be really happy if a book like this were ever published! Thank you, Matt!!

I bought the Photo-journal guide just when it came out, so I know, of course, of these covers (Εκδικητές, Μαν-Γουλφ, Πόλεμος των άστρων and Χουλκ were included). I remember that It was a great surprise for me when I saw them, back then. As for the Kabanas family, I know for sure, that his daughter, Thalia survived him, and that she was the sole publisher when their collaboration with Marvel came to an end.

If I am right, this guy had nothing to do with the Kabanas publishing. He was only a fan that he could not afford the messed-up covers. He may did this immediately, after the books got out, in the '70s, ten years later, or last year, doesn't matter. What matters is his obsession to set things right that derived from his great love for the material. A great fan surely, albeit a little coocoo.

Matt, if you want my opinion, I think the person who forged these issues wanted so hard to fix the Kabanas error that didn't mind to destroy the numbering. For him only the american stuff had some value and by clipping the right cover to the right story he felt as if he owned the original issue!! And in a way, he became, for one time, the editor and the publisher himself!

I 'll gladly answer anything you want in every possible way, but let's start this tomorrow because I realy have to leave home right now...Damn!! (And, Mat, the nickname is Moribus, from the misspelled name on the cover of Amazing Spider-Man # 102, that hosts the origin of that Greek-born anti-hero!)

Okay, Matthew, I'll try to answer some of your questions about the Kabanas publishing company. 1) This publisher got very rich in the early '70s, just because of two comic strips of italian origin, that are completely unknown to US fans: Tiramola and Serafino. 2) He started the Marvel run with the Master of Kung Fu title because the Kung Fu TV show -with Carradine- had a major success those days in Greece. 3)He defined the term cheap in everything that has to do with publishing! His translations ranged from mediocre to incompehencible. His parer were pulp of the pulp. In the creative department he was lucky to have a talented artist -Isaak- that worked almost alone, and when this guy left for unknown reasons, the looks of his comics were severely damaged! He didn't bother to buy veloxes so he had the staff -people totaly unskilled- to colorize the pages! 4)But he was lucky -or instinct driven- enough to publish some of the greatest comic stories of all time, so I give him credit for it. (I'll be back with more informations tomorrow.)

Προφανώς, αυτό που έχει το site ως 17 είναι κάλπικο καί αυτό και πρέπει να αλλάξει θέσεις με το επόμενο -αυτό με το Οκτάπους στο εξώφυλλο- αλλά και σκανάρισμα με ένα αυθεντικό που να αναγράφει το σωστό του νούμερο (18). Σκανάρισε και στείλε το δικό σου, Μάνο, είναι απολύτως αυθεντικό.

Τελικά ο crc μας το εξήγησε, Μάνο, στο άλλο thread, ήταν κάλπικο το 17 με τον Punisher! Ευτυχώς, γιατί δε θα άντεχα να σηκώσω 5000 τεύχη για να βρω τους παλιοκαμπανάδες!!!

Ε, λοιπόν, τελείωσαν όλα!! Έχω όλα τα τεύχη του Καμπανά και από τις 21 σειρές που εξέδωσε μέχρι το ΄80 -από το πρώτο Μάστερ Κουνγκ-Φου ως το τελευταίο μεγάλο Σπάιντερ-Μαν- τα οποία παλαιότερα τα είχα σε δεκάδες αντίτυπα το καθένα, προσπαθώντας, ο σχιζοφρενής, να βελτιώνω συνέχεια την κατάσταση κάθε τεύχους, ώσπου τα πούλησα όλα (τα πολλαπλά εννοείται) το σωτήριον έτος 1992 μέσα σε 1,5 μήνα! ΠΟΤΕ δεν συνάντησα αυτήν την παράξενη αρίθμηση στα 17-18! Όμως, παρ΄ ότι για να τα ξετρυπώσω από εκεί που τα έχω, τα καταραμένα, κυριολεκτικά θα φτύσω αίμα, υπόσχομαι ότι θα ψάξω σαν τυφλοπόντικας και θα λύσω αυτό το μυστήριο!!

If you want an opinion from a guy that was there and bought these issues when they first came out: this is a forgery from some wise guy -Greek most probably- who spotted the high prices that some people insist to sell them for and decided to make his own copies. I used to have at least 8 times these particular issues -with the 18nth being the one with the Punisher- that I purchased at entirely different times and places and I never came across this inconsistency. But maybe I got very lucky and that bastard Kabanas is now laughing at us from his grave!!

Νίκο, believe me I know, το 29 είναι οπωσδήποτε το 10ο της σειράς. Δε χρειάζεται να μπει στον κόπο κάποιος να ψάξει.

Μια μικρή παρέμβαση εδώ, επειδή η παρουσίαση των Βίπερ έγινε κάτω από την πινακίδα των pulps. Τεχνικά μιλώντας και ανεξάρτητα περιεχομένου, τα Βίπερ δεν ανήκουν στα pulps αλλά στα paperbacks. Τα δύο κύρια στοιχεία -γιατί υπάρχουν και πολλά δευτερεύοντα- που τα κατατάσουν στη δεύτερη κατηγορία είναι 1ον: ο αριθμός των σελίδων, που στα pulps ήταν σαφώς μικρότερος, και 2ον: η αραιή εσωτερική εικονογράφηση που δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ στα paperbacks. Τα Βίπερ ήταν ένα κλασικό paperback στο στυλ των Bell, ή των βρετανικών Penguin Books.

Μόνο δυο-τρία πράγματα γι΄ αυτό το κόμικ, που είναι πράγματι πολύ καλό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα: 1) Τεχνικά, είναι κατασκευασμένο στα πρότυπα του Blankets. Ανεξάρτητα του θέματος του, η σχέση του με το κόμικ του Thompson θυμίζει αυτήν του Persepolis με το Maus. Μ΄ άλλα λόγια, αν δεν προυπήρχε το Blankets, το κόμικ αυτό θα ήταν εντελώς διαφορετικά φτιαγμένο. 2) Το σχέδιο είναι επηρεασμένο βαθειά απο τα manga. (Συμπέρασμα 1 & 2: ζήτω η εποχή της παγκοσμιοποίησης ΚΑΙ στα κόμικς!!) και 3) Το ποδοσφαιράκι που παρουσιάζει η Μαρό είναι κατασκευασμένο λάθος! Οι παίκτες αμύνονται και επιτίθενται αντίστροφα!! Αυτά...

Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, πιστεύω πως μιλάς για την ιστορία του Marvel Spotlight # 22 (Ιούνιος 1975), σε σενάριο Steve Gerber και σχέδιο Sal Buscema. Αν και διάβασα τη συγκεκριμένη ιστορία πριν 34 χρόνια, ως μεγάλος φαν του Γκέρμπερ, μου έμεινε καρφωμένη στον εγκέφαλο! Πρόκειται για μια συμβολική ιστορία όπου ο Hellstrom προσπαθεί να εξουδετερώσει τον κακό-σατανικό (!!!) άλλο του εαυτό...Το πλάσμα που είδες, αν θυμάμαι καλά, ήταν ένας basilisk. Anyway, αν βρω το τεύχος σε μια από τις βιβλιοθήκες μου, θα σου πω σίγουρα.

Μια καθυστερημένη απάντηση σε ένα παλιό ποστ του Aridriv, που μόλις τώρα είδα: Όχι, Άρη, δεν ξέρω ποιος είναι ο σχεδιαστής του ποστ 271. Κάτι μου θυμίζει, μπορώ να το ψάξω, όμως δεν έχω ιδέα πως λέγεται. Και όντως, είναι μάλλον μετριότατος καλλιτέχνης...

Μόνο δύο επισημάνσεις, παιδιά: 1) Ο Περσίδης, όπως με ενημέρωσαν από το Άργος, μετά την απόσυρσή του, την περασμένη εβδομάδα, από τα περίπτερα της Αθήνας, κυκλοφορεί από σήμερα στα περίπτερα επαρχίας και Κύπρου. 2) Στην απάντηση της 8ης ερώτησης, στη συνέντευξη του comicdom, αλλάξτε την τελευταία λέξη (αποκλειστικά) σε "κόμικς" για να βγαίνει νόημα! Αυτά...

Όχι, Άρη, δεν ήταν αυτός ο λόγος. Απλά το αμερικανικό υλικό των στριπ τους είχε τελειώσει, αφού είχαν προσεγγίσει σχεδόν τις σύγχρονες με αυτούς ημερομηνίες κι έτσι σταμάτησαν ώστε να συγκεντρωθεί νέο υλικό που θα δημοσίευαν 5 ας πούμε χρόνια μετά. Στη συνέχεια βέβαια μόλλον συνειδητοποίησαν ότι ήταν πολύ πιο εύκολο να επικεντρωθούν στο ιταλικό υλικό, το οποίο δεν ήθελε τεχνική αναπροσαρμογή -από στριπ σε κόμικ μπουκ- κι έτσι ξέχασαν το αμερικανικό υλικό. Στο μεγάλο Ποπάυ, όπως έχω ξαναπεί, ξεκίνησαν με υλικό από τα κόμικμπουκς της Τσάρλτον αλλά και Ντελ, τα οποία όμως ήταν εξαιρετικά κακής ποιότητας, σε σύγκριση ακόμα και με τα αντίστοιχα ιταλικά, κάτι που μάλλον παρατήρησε και ο Δραγούνης. Δυστυχώς η μεταφορά του Ποπάυ από τα στριπ στην μορφή του μπουκ ατύχησε, ακριβώς όπως η μεταφορά του Μίστερ Μπιν από την τι-βι στην μεγάλη οθόνη. Φαίνεται πως κάποια πράγματα είναι κομμένα και ραμμένα για το αρχικό μέσο στο οποίο πραγματώθηκαν.

Μπράβο, ρε Νίκο, αυτό που βρήκες είναι άκρως διαφωτιστικό! Φαίνεται πως η σχέση μάνας-γιου μεταξύ Ση-χάγκ και Μπλούτο προέρχεται από μια παρεξήγηση που δημιούργησαν οι Αμερικανοί και ακολούθησαν οι Ιταλοί! Ο Σάγκεντορφ ήθελε να φέρει τον Μπλούτο στο κόμικ, ο οποίος Μπλούτο του Σιγκάρ δεν είχε καμμιά συγγενική σχέση με τη Χαγκ-όπως αποδεικνύουν και τα καρτούν της εποχής- αλλά δεν μπορούσε, επειδή υπήρχε πρόβλημα στην χρήση του ονόματος. Έτσι εμφάνισε έναν σωσία του Μπλούτο με το όνομα Σάνυ-Μπόυ (Γιόκας), που κάποια στιγμή αποφάσισε να ονοματίσει γιο της Χαγκ! Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούσε έναν άλλο χαρακτήρα, αποφεύγοντας τις τριβές με τα κόπυράιτ, αλλά εισέπρατε τα ίδια ωφέλη δημοτικότητας αφού ο νέος χαρακτήρας παρέπεμπε στον Μπλούτο. Κάποια στιγμή μάλιστα, αποφάσισε να του δώσει και το παλαιότερο όνομα Μπρούτους που του είχε δοθεί όταν η ΚΦΣ νόμιζε -αν είναι δυνατόν- ότι τον Μπλούτο είχαν δημιουργήσει τα στούντιο Φλάισερ για λογαριασμό της Παραμάουντ, αγνοώντας ότι ήταν ήρωας του Σιγκάρ! Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια ήταν δικά τους τα πλήρη δικαιώματα και δεν το ήξεραν, δημιουργώντας χωρίς λόγο έναν δεύτρο πανομοιότυπο χαρακτήρα! Απίστευτο μπάχαλο και ασφαλής απόδειξη ότι για τους φίλους μας τους αμερικανούς το χρώμα του χρήματος είναι αυτό που και τότε και τώρα και για πάντα μετρούσε, μετράει και θα μετράει περισσότερο!!!

Aridriv, η εξήγηση είναι πάρα πολύ εύκολη. Από τη στιγμή που στις εκατοντάδες ιστορίες των Ιταλών που δημοσίευσε ο Δραγούνης ο Bluto παρουσιάζεται ως γιος της Sea Hag, είτε οι Ιταλοί, αν πήρε ο Δραγούνης τις ιστορίες ήδη μεταφρασμένες στα ιταλικά, είτε ο ίδιος ο Έλληνας εκδότης, άλλαξαν-παραποίησαν τις προσφωνήσεις, ώστε να ταιριάζουν με το ήδη κυρίαρχο στάτους κβο.