Προδημοσιεύω εδώ, γιατί απο εδώ ξεκίνησε η σύλληψη της ιδέας(!), τον πρόλογο του βιβλίου που πυρετωδώς ετοιμάζω.
Ο πρόλογος ίσως διαμορφοθεί, έτσι ούτως ώστε, να μήν υπάρξει πρόβλημα με τον εκδοτικό οίκο.
Μία έκδοση που ανήκει σε όλους σας, γιατί κάθε ένας απο εσάς έβαλε έστω μια γραμμή, μόνο και μόνο με την ύπαρξη μιας ερώτησης ή μιάς αναζήτησης.
Έδωσε έτσι το ερέθισμα και οδήγησε στην έρευνα, που με τη σειρά της, δημιούργησε κεφάλαια.
Να είστε όλοι καλά.
Φιλικά
Γιώργος Κοσκινάς
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Η πρώτη μου «απώλεια» αναμνήσεων ήταν και η πιο τραυματική! Το 1977, ένα πρωινό Κυριακής, ξύπνησα από την οσμή καμένου χαρτιού. Σαν από ένστικτο, πετάχτηκα από το κρεβάτι, έχοντας την αίσθηση ότι κάτι κακό συμβαίνει, μην μπορώντας να το προσδιορίσω. Οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν όταν έκπληκτος αντίκρισα μια στοίβα χαρτιών που καίγονταν, σκορπίζοντας τις στάχτες των καλύτερων μου χρόνων, δεξιά και αριστερά! Τα περιοδικά που συγκέντρωνα από το λιγοστό μου χαρτζιλίκι των δύσκολων καιρών της δεκαετίας του`60, ήταν τυλιγμένα στης φλόγες ενός πείσματος της μητέρας μου, λίγα μόλις μέτρα μακριά μου! Το θέαμα με σημάδεψε και η ενέργεια έμεινε ως τώρα αναπάντητη.
Ήταν οι ήρωες που ταυτίστηκα μαζί τους , οι φιγούρες που με ψυχαγώγησαν, τα «χάρτινα» μου πρότυπα και οι πρώτες μου επιρροές στο σκίτσο.
Από εκείνη την αποφράδα μέρα, κράτησα μαζί με την απογοήτευση, και περίπου 20 τεύχη που διασώθηκαν επειδή τα διάβαζα ακόμη!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να αποκαταστήσω την «τάξη» και να αποκτήσω όλα όσα χάθηκαν στην πυρά εκείνη….. Μια υπόσχεση, όμως, που δεν με βοήθησαν οι συγκυρίες να υλοποιήσω. Ξέχωρα από το γεγονός ότι τα χρόνια περνούσαν και οι συνθήκες δυσκόλευαν, στην πορεία οι προτεραιότητες άλλαξαν. Όταν δε, οι ομίχλες αραίωσαν και εξαφανίστηκαν, παίρνοντας μαζί τους τις επαγγελματικές ανησυχίες, και το στρατιωτικό, βαδίζαμε ήδη στα μισά της δεκαετίας του`80, οπότε και οι «πηγές» έμοιαζαν να στερεύουν επικίνδυνα.
Τα πρακτορεία Ελληνικού τύπου, στην Κέρκυρα, είχαν επιστρέψει τα περιοδικά εκείνης της εποχής στα κεντρικά, ενώ οι μόνες πλέον πηγές περιορίζονταν σε φίλους και σε ένα διαρκές ψάξιμο που πολλές φορές κατάληγε σε «θησαυρούς» κρυμμένους στα πατάρια παλιών βιβλιοπωλείων!
Σε ένα από αυτά, το 1988, βρήκα τα 45 πρώτα τεύχη του «Εικονογραφημένου Μικρού Ήρωα» καθώς και πολλά «Ρακάρ», «Ντρέηκ», «Ακίμ», εβδομαδιαίου μικρού σχήματος «Τεν Τεν» και άπειρα «Τιραμόλα», όλα αδιάβαστα, και δεμένα με σπάγκο, έχοντας η κάθε στοίβα ένα χαρτί επάνω της με τον αριθμό των τευχών και τα ονόματα των περιοδικών, προφανώς σε μια προσπάθεια επιστροφής, που από ότι έμαθα αργότερα ποτέ δεν υλοποιήθηκε, λόγω της αλλαγής ιδιοκτησίας!!
Ίσως να ονομάζεται παλιμπαιδισμός, ίσως «κόλλημα», πάντως η χαρά εκείνης της μέρας δεν περιγράφεται και δεν γνωρίζω με πια λέξη από το πλούσιο Ελληνικό λεξιλόγιο να την καταγράψω, σε αυτές τις γραμμές, που υπαγορεύει η νοσταλγία.
Ήρθαν, όμως και οι μέρες, που οι μικρές στιγμές «ανακάλυψης» σχεδόν εξαφανίστηκαν και τα βήματα μου με οδήγησαν στα έντυπα Αγγελιών της δεκαετίας του`90 και από εκεί, λίγα χρόνια έπειτα, στο Μοναστηράκι.
Φαντάζομαι πως την ίδια διαδρομή, ακολούθησαν πολλοί από εσάς, για να μη πω ότι εξακολουθούν να ακολουθούν!
Όταν έπιασα στα χέρια μου το πληκτρολόγιο, έχοντας σαν βασική ιδέα τα περιοδικά εκείνων των χρόνων και την αγάπη μου για αυτά, γνώριζα εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε σαν ένα ψυχογράφημα και ταυτόχρονα σε ένα είδος «θεραπείας», να το πω.
Είχα βέβαια και ακόμη έχω, την σκέψη ότι ίσως λειτουργήσουν τούτες οι γραμμές σαν ένα κάλεσμα, ένα reunion, όλων αυτών των νοσταλγών μιας περασμένης, μα όχι ξεχασμένης εποχής.
Πολλές φορές κάνουμε κάτι που υπαγορεύει το επάγγελμα, η οι ανάγκες μας. Εδώ, και πιστέψτε με, η ίδια μου η ψυχή ήταν αυτή που μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: «…προχώρα. Πρέπει να γράψεις για αυτά. Να τα μοιραστείς....»
Και αυτό κάνω. Δεν είμαι συγγραφέας και ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω. Άλλωστε η γραφή διακρίνεται πολύ εύκολα.
Τα πρώτα μου σκίτσα ήταν πιστά αντίγραφα της γραμμής του Ferri, πρώτου εικονογράφου του περιοδικού «Ζαγκόρ». Μετά μπερδεύτηκα λιγάκι με τους χαρακτήρες των «Μικρού Κάου Μπόυ» και του «Μικρού Σερίφη», για να καταλήξω στον «δρόμο» των Carl Barks και Don Rosa. Αν και δεν με είχε κερδίσει το «Μίκυ Μάους», υπήρχε μέσα του μια αγνότητα που «έκλεινε» μέσα της πολλά παιδικά χαμόγελα και ακόμη περισσότερα όνειρα, άλλοτε με χρώμα, και άλλοτε χωρίς.
Ακόμα διαβάζω το πρώτο του τεύχος εν Ελλάδι, με τίτλο «Στις Πηγές των Μογγόλων», που έφερε ο Χρήστος Τερζόπουλος το 1966 σε μικρό σχήμα με κόστος 3 δραχμές, και τον Μίκυ να καταφθάνει με τις βαλίτζες του, παρέα με τον Πλούτο, και το συγκρίνω με τα σημερινά. Δεν έχουν αλλάξει πολλά ξέρετε.
Το μόνο ίσως που διαφέρει πλέον, είναι ο εναρμονισμός του με το σήμερα. Την τεχνολογία, τους τρόπους διασκέδασης, τις νέες θέσεις εργασίας…….
Κατά τα άλλα εκεί είναι και ο Ντόναλντ, ο Σκρούτζ, τα ανήψια, ο Φέθρυ και ο Μαύρος Πητ. Που να πάνε άλλωστε; Που καλύτερα από την Λιμνούπολη;
Το μαγικό της έκδοσης είναι ότι ακόμη συναρπάζει και κερδίζει νέους αναγνώστες, έστω και αν αναγκάζεται να προσαρμόζεται στις καινούργιες συνθήκες και απαιτήσεις.
Στον κόσμο των Yi-Gi-O και των Transformers, φαντάζει αναχρονιστικό, όμως κάνει τις πωλήσεις όλων των ανταγωνιστών του μαζί, κάθε εβδομάδα!
Ας ξεκινήσουμε ένα μικρό ταξιδάκι στον χρόνο, τι λέτε;
Πάμε να συναντήσουμε τους εμπνευστές και «εισαγωγείς» των πρώτων χάρτινων ηρώων, μαζί με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές;
Προσέξτε! Αν απαντήσετε ναι, να ξέρετε ότι το ταξίδι αυτό μπορεί να έχει συνέπειες στο σήμερα!
:rainbow:
