Ο τόμος του DD Sound and Fury μ' απογοήτευσε και μιλάω για έναν τόμο που ανυπομονούσα να αποκτήσω καθώς ο DD μ αρέσει γενικά σαν ήρωας. Δεν χώνεψα ποτέ την οπτική του Waid για έναν πιο οπτιμιστή και indie DD από τη στιγμή, μάλιστα, που ο Frank Miller έχει απαθανατίσει τον τυφλό υπηρέτη της δικαιοσύνης και τον έχει οδηγήσει στο απαύγασμα της λάμψης του μέσω της ζοφερής ατμόσφαιρας που τον περιέβαλλε. Άνευρες ιστορίες χωρίς καμία ουσιαστική δράση ούτε κάποιον villain της προκοπής, άσκοπες συναντήσεις, όπως αυτή με τον Captain America, μήπως και γεννηθεί κάποιο ενδιαφέρον για τον αναγνώστη, και γενικά ιστοριούλες καθημερινότητας να 'χαμε να λέγαμε. Το πολύχρωμο και ζωηρό σχέδιο από την άλλη μ άρεσε αρκετά, αλλά, όπως προανέφερα, δεν μου κολλάει με τον συγκεκριμένο ήρωα, ο οποίος αναδεικνύεται καλύτερα στα ανήλιαγα και βρώμικα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στενά μεγαλουπόλεων. Το τόσο φως δεν ταιριάζει στον DD. Άλλωστε, το παραδέχεται κι ο ίδιος ο ήρωας ότι το φυσικό του περιβάλλον κι εκεί όπου αποκτά πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του είναι το σκοτάδι, γιατί εκείνος βλέπει όπου οι άλλοι δεν μπορούν να δουν κι ας είναι τυφλός!!!