x for xepeta

http://www.wordreference.com/engr/hipster Πάλι δεν κατάλαβα τι θέλεις να διορθώσω.

Βασικά και τον ορισμό έδωσα (όπως τον βρήκα ιντερνετικά) και έγραψα ότι το κείμενο προσπαθεί να γίνει hipster:

Μια πολύ καλή σειρά άρθρων που παρουσιάζουν αγαπημένα κόμικς ως υπερεκτιμημένα και ανάξια του ντόρου του ονόματός τους. Διασκεδαστικότατα αφού βρίσκουν προβλήματα που πέρασαν απαρατήρητα ή αγνοήσαμε οι αναγνώστες ηθελημένα μόνο και μόνο για να απολαύσουμε κάτι για το οποίο πληρώσαμε. Πολλά από τα σχόλια είναι άδικα. Άλλα πάλι εμφανίζουν προβλήματα τόσο υποκειμενικά που δεν μπορείς να τα πολεμήσεις. Και βέβαια πολλές φορές έχουν δίκιο. Και αυτό κάνει διασκεδαστική την εξερεύνηση των κειμένων. Ένα αρνητικό που προσάπτουν συνέχεια είναι η μοντέρνα γραμμή των κειμένων στα νέα κόμικς, τη λεγόμενη hipster γραφή. (=μοδάτος, τρέντι, ψαγμένος, χαμηλοκάβαλο τζίν). Δυστυχώς τα άρθρα προσπαθούν τα ίδια να γίνουν hipster χρησιμοποιώντας αγγλικές λέξεις και εκφράσεις εκεί που δε χρειάζονται. Πράγμα που εκνευρίζει. "του δίνουμε credit, random τερατόμορφες πρακτικές, έχουν καλό characterization, αλλιώς είναι απλό cannon fodder, πασάρει το trope της αξιαγάπητης φονικής μηχανής, To premise είναι ενδιαφέρον, χρησιμοποιεί το shock value σαν καραμέλα, ένα overhyped comic, δεν είναι η καλύτερη ιστορία των X-Men not even close ". Περιμένω τα υπόλοιπα της λίστας για να διασκεδάσω με τα γούστα μας. Ορίστε οι σελίδες. Η παρουσίαση είναι σε εξέλιξη:

Αυτόν το μήνα ο Miles Morales Spider-man έχει την τιμητική του. Με μια ταινία και νέο τίτλο. Έτσι διάβασα την τελευταία σειρά (#1-21, 234-240. Ναι δεν έχουν νόημα οι αριθμήσεις.) Αξιοπρεπέστατη και σχετικά διασκεδαστική, και με διαλόγους που έχουν σενάριο και νόημα. Καμιά σχέση με τους υπόλοιπους ανόητους τίτλους. Οι περιπέτειες του 19χρονου νέου αραχνάκια έχουν ενδιαφέρον, και το καστ γύρω του με τους εφηβους ήρωες και την οικογένειά του σε τραβάει. Πρέπει να είναι από τους ελάχιστους σουπερήρωες που οι γονείς του ζουν και είναι μαζί. Ο Bendis λίγο μαλάκωσε τους διαλόγους με τις ανούσιες στιχομυθίες που σε κουράζουν και κυλάει όλη η ιστορία όμορφα. Έχω να διασκεδάσω με Spider-man από την εποχή Straczynski. Ελπίζω μόνο ο κακός θείος να μην αποδειχθεί ότι είναι ο πατέρας του! Και ο νέος τίτλος (αν και βγήκε μόνο ένα τεύχος) δείχνει να είναι καλός. Δεν έχω όμως δύναμη να ξοδεύομαι για πολλούς Spider-men.

Όλες αυτές οι διαφημίσεις δεν είναι για ένα μόνο limited series? Αυτό που cosmic Ghost Rider σκοτώνει τους πάντες. Δεν είναι κάτι σημαντικό. Μπορούμε να το θεωρήσουμε απομονωμένο και να μην ασχοληθούμε. Μικρό το κακό.

Ποτέ δεν πλήρωσα το ένα ή το άλλο. Πάντα και τα δύο. 15 ευρώ συν το 23%.

Μα πληρώνουμε και τα δύο. Πότε πλήρωσες το ένα χωρίς το άλλο;

Ιστορική εμπορική συμφωνία: Κατάργηση των τελωνειακών δασμών μεταξύ ΕΕ – Ιαπωνίας Τουλάχιστον αυτοί το καταλάβανε. Ελπίζω και ο μπούφος από την άλλη μεριά του Ατλαντικού να έρθει σε συμφωνία με την Ευρώπη και να σταματήσουνε και αυτοί τους τρελούς δασμούς. Άντε γιατί μας τρελάνανε. (Ελπίζω και για μικρές αγοραπωλησίες αλλιώς τι καταλάβαμε; )

Συμπαθέστατο. Ίσως οι μικρές ηλικίες να γελάσουν περισσότερο. Όλοι έχετε δίκιο, θα πω όμως ότι άνω του μετρίου. Άντε με το καλό να τους δούμε Κρήτη, Πελοπόννησο, ή Ρόδο.

Πήρα τα τέσσερα Absolute Sandman και έφτασαν σήμερα. Δεν τα έχω βγάλει καν από το σακουλάκι τους!

Το είδα και γω το άρθρο χτες. Δεν τον έχω σε εκτίμηση τον Morrison αλλά φράσεις όπως " The fact that none of the characters were allowed to be smarter than the author, that really drove me nuts" τις βρίσκω ανόητες. Η γωνία που είδε το κόμικ και το συγκεκριμένο πρόβλημα που ανακάλυψε δείχνει να θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα. Γιατι; Προβολή; O Alan Moore από την άλλη τον κατηγόρισε ότι τον μιμείται σε σενάρια και εμφάνιση: "I announce From Hell and in short order he ‘has the idea’ for a comic strip account of a historical serial murderer. I announce Lost Girls, a lengthy erotic work involving characters from fiction, and within a few months he has somehow managed to conceptualise a Vertigo mini-series along exactly those lines. What I at first believed to be the actions of an ordinary comic-business career plagiarist came to take on worrying aspects of cargo cultism, as if this funny little man believed that by simply duplicating all of my actions, whether he understood them or not, he could somehow become me and duplicate my success. It would appear that at one stage, as an example, he had concluded that the secret to being a big-time acclaimed comic-writer was to be found in having a memorable hairstyle. Perhaps unsurprisingly, the possession of talent, hard-earned craft or even his own ideas would seem never to have occurred to him." Κρίμα... Μπορείτε να βρείτε και άλλα λινκ με κείμενα που ο ένας τα χώνει στον άλλο (τουλάχιστον με το γάντι) αλλά βαρέθηκα στο δεύτερο. Εγώ είμαι Μουρικός. Με τα θετικά και τα αρνητικά του.

Το διάβασα και μπορώ να πω ότι αξίζει σχετικά. Μπα,... κάπου στη μέση είπα δε με νοιάζει κανείς από τους πρωταγωνιστές και αδιαφορώ γιατί ξοδεύω χρόνο σε αυτούς. Όπως είπατε, κάπου στο τέλος δίνει μια τροπή που κάτι έχει να πει. Δεν είναι να ενθουσιαστείς, αλλά τουλάχιστον αυτό το κατιτίς που θα σε κάνει να μην κλαις τα λεφτά σου. Οι μονόλογοι με τις εμμονές στους εξαρτώμενους σελέμπριτι έχουν νόημα (δε λέω πρωτοτυπία με τίποτα), αλλά οι εναλλαγές σκέψεων και διαλόγων είναι πάρα πολύ εκνευριστικές. Χάνεται η ροή και δεν μπορώ να παρακολουθήσω. τόσο που μερικές φορές διαβάζω μόνο τους διαλόγους και μετά μόνο τις σκέψεις-μονόλογους 1-2 σελίδων γιατί εμπεδώνεται καλύτερα το νόημα. Σκεφτείτε κάτι τέτοιο σε μια ταινία, ή σε ένα βιβλίο. Πόσο ανόητη ιδέα. Και το κάνουν πολλοί σε κόμικς. Στο σκίτσο ο Sean Phillips αλλάζει πάρα πολύ την τεχνική του, που νομίζω πρώτη φορά αφήνει τόσο χώρο για το χρώμα. Και τα μελανώματα είναι πιο κλασικές ποπ γραμμές από το στιλ του Mignola που δούλεψε στα προηγούμενά του. Πρέπει να χρησμιποίησε πολύ φωτογραφία για το στήσιμο των καρέ. Τα χρώματα πάλι δίνουν αυτήν την αίσθηση του παστέλ που το βρίσκω αρκετά δροσερο. 5-6/10? Τόσο. Η πρώτη μου βαθμολογία. Το βρίσκω τόσο τεχνοκρατικό

Δε θυμάμαι και πολλά από το βιβλίο. Το φασιστικό καθεστώς της Γης φάνηκε ελάχιστα στην ταινία (πχ. η στολή του Neil Patrick Harris που ήταν βασισμένη σε SS ενδυμασία) άσε που ελάχιστα σκιαγραφήθηκε και η κοινωνία. Το λεγόμενο χαρούμενο ολοκληρωτικό καθεστώς ίσως κάπως να δόθηκε. Εκείνο που μου έμεινε (και δε θυμάμαι αν υπήρχε στο βιβλίο, αλλά πρέπει γιατί το βρήκα πολύ πνευματώδες) ήταν μία από τις τελευταίες ατάκες της Denise Richards. Το πεζικό, η αεροπορία και η διοίκηση στρατού δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Αντιθέτως η μια πλευρά υποβιβάζει ή θυσιάζει χωρίς σκέψη την άλλη. Ε στην τελευταία σκηνή που συναντιούνται οι τρεις φίλοι που αντιπροσωπεύουν την κάθε πλευρά ακούγεται η φράση "όταν είμαστε εμείς οι τρεις μαζί τίποτα δε μας σταματά". Μια μεταφορά του πόσο δυνατοί γίνονται εν τη ενώση τα τρία σώματα. Α και ο διάλογος private or citizen. Και μετά το χάος.

Πω,... ζήλεψα!

Στο Miss Peregrine's Home for Peculiar μου φάνηκε ότι ήταν ο ορισμός της αντιγραφής της Κάρτερ. Σα να γράφτηκε ο ρόλος γι' αυτήν. Μετριότατη ταινία για Τιμ Μπάρτον, που νομίζω θα ήταν χειρότερη αν έπαιζε η Κάρτερ. Έχουν και 15 χρόνια διαφορα. Και στο Ocean's 8 ήταν καρικατούρα που δεν τραβούσε το ενδιαφέρον με τίποτα.

Νομίζω ότι η Έλεν Μποναμ Κάρτερ μετα τον πετυχημένο ρόλο της Λιάννας Κανέλης στον Πλανήτη των Πιθήκων έχει γίνει σκιά των παλιών της ρόλων. Την έχει φάει λάχανο η Έυα Γκριν (μπορεί μόνο στα μάτια μου βεβαια).

Πέρι ανεκτικότητας σε ευπαθείς όμαδες ανέφερα τον τρόπο με τον οποίο προμοτάρονται. Νόμιζα ότι προτείνουμε συγγραφείς που γράφουνε καλά κατά τη γνώμη μας, όχι για το τι πρεσβεύουν. Διότι αν δεν αξίζει ο συγγραφέας που τονίστηκε τι πρεσβεύει καταστρέφεται και αυτό που πρεσβεύει. Δίκοπο μαχαίρι. Όλοι θυμούνται ό,τι μας αναφέρατε γι' αυτόν, όταν δεν αξίζει. Καλά και κακά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θεωρώ ότι το 90% των συγγραφέων της MARVEL είναι απαράδεκτοι. Ασχέτως τι θέλουν να πρεσβεύουν. Από την άλλη στην DC περνάω καλύτερα, αλλά δυστυχώς ανέχομαι εκείνους τους απαράδεκτους Tom King και Scott Snyder από τους οποίους δε θα γλυτώσουμε σύντομα. Μερικοί για να κάνουν καριέρα παρουσιάζονται και με αυτόν τον τρόπο. Ο νέος Editor in Chief C. B. Cebulski φρόντισε να γράψει κόμικς κάτω από το εξωτικό ψευδόνυμο Akira Yoshida ώστε να τον προσέξουν και να τον εκτιμήσουν. Βρε άξιζαν τα κόμικς του αλλά γι' αυτήν του την κίνηση ζήτησε συγνώμη. Πέρι υποχρέωσης των διαλόγων των κακοποιών να σέβονται τις μειονότητες ξεπερνά τη σκέψη μου. Ρε θα πέσει ο κομήτης Μελαγχολία του Λαρς Φον Τριεφ στο κεφάλι σε όλους σας! Έτσι είναι οι κακοποιοί. Αμοραλιστές. Δεν έχουν τρόπους. Προτεραιότητά μου στο σχολείο είναι να καταφέρω τα παιδιά μου να ζήσουν αγαπημένα και να μη μαλώνουν. Αλλά έξω από την αυλή, και μετά τα 18 τους χρόνια δε θα είμαι παρών στην αυλή της ζωής να μου ζητήσουν βοήθεια για να κάνω παρατήρηση αυτούς που τους προσβάλανε και αδικήσανε. Ομοίως η ζωή δεν είναι κόμικς. Μωρό μου. Εδώ σταματάω γιατί νομίζω θα βρω τον μπελά μου. Εν κατακλείδι οι πωλήσεις έχουν χτυπήσει κόκκινο. Τα περιοδικά δεν έχουν ιστορίες που αξίζει να παρακολουθείς, εχουν γίνει διαφημιστικές μπροσούρες ταινιών, με ένα εξώφυλλο, ή και δεκαπέντε διαφορετικά εξώφυλλα. Οι πωλήσεις δεν είναι σταθερές και στοιβαρές σε κανέναν τίτλο για μήνες, αλλά είναι ασταθείς με πτωτικές τάσεις 50% από μήνα σε μήνα που τονώνονται από μια νέα αρίθμηση κάθε χρόνο χωρίς νόημα. Παρά μόνο για εμπορικούς σκοπούς.

Τι θέμα θέτεις τώρα... Εγώ που δεν έφυγα ποτέ από τα σουπερηρωικά μαρβελικα έχω προβλημα να δεχτώ τα νέα κόμικς. Κακογραμμένα στο πόδι από φτηνούς συγγραφείς (διότι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εφαρμόζεται κατά γράμμα) οι ιδέες είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά χωρίς έμπνευση, και στο σκίτσο βολεύονται με δευτεράτζες. Οι νέοι συγγραφείς προμοτάρονται ως κάτι διαφορετικό με σημαντικό άξονα το να ανήκουν σε κάποια μειονότητα. Το ταλέντο τους είναι αμφιβόλου ποιότητας. Αυτό έχει φέρει πόλεμο αναρτήσεων στο ίντερνετ με τον Mark Waid να έχει οργανώσει τη μία πλευρά με μυστικές σελίδες στο Facebook, μηνύσεις, πλαγιομετωπικές επιθέσεις μέσω εκδοτών κλπ. Οι διάλογοι στη ΜΑΡΒΕΛ έχουν γίνει Ντισνεϊ. Προσέχουν τι θα πουν, δεν προσβάλουν ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, και οι συγγραφείς ζητούν συγνώμη ακόμη και αν οι κακοποιοί είναι προσβλητικοί. Εδώ ο Lex Luthor είπε κάποιον αυτιστικό και ο συγγραφέας ζήτησε συγνώμη. Η Batgirl έδειξε ότι σάστισε όταν είδε ότι κάποιος κακοποιός είναι διεμφυλικός, και ο εκδοτικός οίκος ζήτησε συγνώμη για την αντίδραση της ηρωίδας. Αρκούνται σε διαλόγους τύπου Gilmore Girls, Ugly Betty ακόμη και αν κινδυνεύει το σύμπαν. Προτιμούνται σκηνές δράσης του ενός καρέ, μονότονοι μονόλογοι που δε συμβαδίζουν με τη ροή, και πολλές φορές δεν αξίζουν να διαβαστούν. Δημιουργούνται χαρακτήρες που θυμίζουν κοσπλέι παρά τιμωρό του εγκλήματος. Πχ, ο νέος Ghost Rider είναι ο Punisher από ένα μελλοντικό παράλληλο σύμπαν που ήρθε στην εποχή μας. Αφού πρώτα έγινε κύρηκας του Galactus. Δε φτάνει αυτό, αλλά συμπεριφέρεται σαν το λούζερ λυκειακής τάξης νομίζοντας ότι θα γίνει ο νέος Deadpool. Τώρα ο Phantomduck μας διαβάζει και γελά ε;

Κάποτε δήλωσε ότι για το συγκεκριμένο κόμικ διάβασε πολλά πράγματα, είχε γίνει γνώστης του θέματος. Και αφού ήξερε τα πάντα, ή όσα κάποιος της εποχής μας μπορεί να ξερει ό,τι υπάρχει για τις Θερμοπύλες, έγραψε του κεφαλιού του. Πράγμα που δεν το καταλαβαίνω. Αφού καφχιέσαι ότι το κατέχεις, γράφεις ό,τι σου κατέβει; Είχε έρθει τότε στην Ελλάδα και είδε από κοντά το πεδίο της μάχης για να καταλάβει τι το διαφορετικό είχε. Και δήλωνε πόσο τον βοήθησε αυτό. Πάλι αυτό δεν το καταλαβαίνω αφού το στενό δεν υπάρχει πια. Η μορφολογία του εδάφους είναι τελείως διαφορετική πια. Νομίζω μας δουλεύει στις συνεντεύξεις του Το κόμικ είναι πολύ όμορφο, η ταινία με ενθουσίασε, αλλά στη δεύτερη προβολή μου φάνηκε ανόητη. Μου έδινε την εντύπωση Δικαστής Ντρεντ στην Αρχαία Ελλάδα.

Mary Shelley 2017 Αγαπώ Mary Shelley, αγαπώ Frankenstein, αγαπώ Βικτωριανή εποχή. Έχω το βιβλίο σε τρεις ελληνικές εκδόσεις και μια αμερικάνικη (αυτή με τις γκραβούρες του Bernie Wrightson. Είχα δει στο δημοτικό την ασπρόμαυρη ταινία Η μνηστή του Φρανκενστάιν και μου είχαν μείνει τα λόγια της παρουσιάστριας "Οι ηθοποιοί σε αυτήν την ταινία αγγίζουν την τελειότητα". Και είχε δίκιο. Εδώ βλέπουμε τη δραματοποιημένη βιογραφία της συγγραφέως που ομολογώ άλλα πράγματα ήξερα. Ο αντισυμβατικός της χαρακτήρας την οδηγεί να ζήσει με έναν παντρεμένο άντρα, αλλά όταν φτάνει να τον μοιραστεί με άλλες και άλλους δεν το αντέχει. Κάτι τέτοιο έγινε και στην ελληνική ταινία "ο αδερφός μου και γω". Φτάνει στην κατάθλιψη και με αφορμή ένα παιχνίδι τύπου ποιός θα πει την καλύτερη ιστορία φαντασμάτων γράφει αυτό το αριστούργημα, ως εκδήλωση της μοναξιάς της και του πόνου της στη σχέση που ζει. Ασχέτως από το αν είναι πιστή στις πηγές της η ταινία είναι αξιοπρεπέστατη, χωρίς να συγκινήσει στο IMDB. Την ξαναβλέπω άνετα. Σε μικρό ρόλο η Maisie Williams, που χαίρομαι να τη βλέπω να προκόβει. Το μόνο φάουλ της ταινίας είναι ότι ξεχνάει να σου πει για το βιβλίο. Προϋποθέτει ότι γνωρίζεις καλά το σενάριο του βιβλίου. Δεν το αναλύει αλλά το αγγίζει σε μικρομεσαία κλίμακα. 'Ολοι ξέρουμε το βιβλίο, αλλά ελάχιστοι ξέρουν ότι το τέρας δεν έχει όνομα και είναι ένα τέρας που από την πρώτη μέρα δεν το θέλει ούτε καν ο δημιουργός του. Καταδικασμένο να είναι μόνο και να βάζει στόχο της ύπαρξής του να σκοτώσει το δημιουργό του. Πράγμα που δεν το σκιαγραφεί σωστά στην ταινία. Εκείνη η φράση του δόκτωρ Φρανκενστάιν "Μια εγώ το κυνηγάω να το σκοτώσω, μια αυτό με κυνηγάει να με σκοτώσει" δείχνει το πόσο δεμένη και καταστροφική ήταν η σχέση τους. Όσο για το πώς γράφτηκε γνώριζα ότι ήταν πραγματικά ένα παιχνίδι μεταξύ μιας παρέας, και όχι μεταξύ μιας ομάδας λάγνων αμοραλιστών ανθρώπων με σαρκικές απαξιωτικές σχέσεις μεταξύ τους. Και δεν ήταν προϊόν της καταθλιπτικής ζωής της αλλά ενός ονείρου που είδε κάποια στιγμή που έπεφτε να κοιμηθεί. Ocean's 8 Είπα να τη δω. Έχετε δίκιο για όσα είπατε. Συμπαθητική ταινία, κάπως με το ζόρι καταφέρνει να βγει από τη σκιά των προηγούμενων. Μέτρια η Sandra Bullock, υπερθεά η Cate Blanchett, θυμίζει κάτι σε Blondie. H Anne Hathaway δεν είναι μια ηθοποιός που συμπάθησα. City Heat 1984 Σαχλή νουάρ κωμωδία (έχει τέτοια; ) Το διδυμό Clint Eastwood - Burt Reynolds (είδα ονόματα και ενθουσιάστηκα) αναγκάζονται να συνεργαστούν για να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα. Σαχλοί και στους ρόλους τους. Hotel Artemis Τι σκουπίδι ήταν αυτό; Δεν πείθει και δεν ενδιαφέρεσαι με τίποτα γι' αυτό. Βρισκόμαστε μερικές δεκαετίες στο μέλλον και το Λος Άντζελες είναι ανάστατο από επεισοδιακές πορείες στους δρόμους. Θέμα η ιδιωτικοποίηση του νερού. Η Jodie Foster είναι αρχινοσοκόμα σε ιδιωτική κλινική για εγκληματίες. Νονός της νυχτας και ο δολοφόνος του εγκλωβίζονται στο κτίριο και διάφοροι δορυφόροι τους αλληλοσκοτώνονται. Έχει και έναν Dave Bautista που και γι' αυτόν χαίρομαι να βλέπω να προκόβει. Οι χαρακτήρες βαρετοί χτισμένοι χωρίς κατιτίς. Δεν πρόκειται να το ξαναδώ. Φτηνή ταινία φτιαγμένη στο πόδι. Κόστισε μόνο 15 εκατομμύρια και τα έβγαλε με το ζόρι. Βιντεοκασέτα. I Tonya - 2017 Να μια περίεργη ταινία. Πήγαινε για όσκαρ. Η πολυτάραχη ζωή της αθλήτριας του πατινάζ Τόνια Χάρντινγκ που γεμάτη οργή δίνει οργή στους γύρω της και το άθλημά της. Ζώντας ανάμεσα σε δύσκολους και κακούς ανθρώπους γίνεται και αυτή το ίδιο (όχι μαχήτρια αλλά ένας κακός αμοραλιστής άνθρωπος) που προσπαθεί να αναδειχθεί. Εκεί που τα καταφέρνει ακολουθεί η κατρακύλα, αφού συνδέεται με το βίαιο τραυματισμό μιας συναθλήτριάς της. Είναι δεν είναι ένοχη για την γκανγκστερική κίνησή της, έχει γέλιο και ωμή αληθινή οικογενειακή βία. Κάπου όμως ξεχνά να γίνει συμπαθής η πρωταγωνίστρια, και στο τέλος έχουμε μια ταινία με σιχαμένους πρωταγωνιστές. Αξίζει και δεύτερη προβολή.

Ήξερα για τα Watchmen και V For Vendetta αλλά πίστευα για βασικούς χαρακτήρες της DC θα παρέμενε το όνομά του για να πληρωνόταν.

Πολύ βίαιο. Χαίρεσαι ξύλο και αίμα. Το σενάριο είναι λίγο καλύτερο από το κόμικ. Εδώ ο κακοποιός και τα κίνητρά του διαφέρουν από το κόμικ. Πάντως οι χαρακτήρες και ο χώρος θα μπορούσαν να στελεχώσουν και άλλες ιστορίες. Ας πούμε 13-26 επεισόδια. Το κόμικ ήταν μέτριότατο, και το έσωσε η νέα αντιμετώπιση εναλλακτικών σεναρίων, και ο ανερχόμενος Mike Mignola. O Brian Augustyn δεν το έχει, οι διάλογοί του δεν ήταν ποτέ το φόρτε του.

Συμπαθητικό και καλοφτιαγμένο. Ο Matt Ryan πρέπει να γουστάρτει πολύ αυτόν το ρόλο του και προσπαθεί να τον κρατήσει. Μπράβο του. Ενώ λίγο εκνευρίζομαι με τους "γκρίζους" μάγους και τα ημιηθικά τους τεχνάσματα, πέρασα καλά. J.M. DeMatteis στο σενάριο, ξέρει τι κάνει. Ένα περίεργο που παρατήρησα είναι ότι δεν υπάρχει το όνομα του Alan Moore στους δημιουργούς του Constantine.

Ανακοινώθηκε η ημερομηνία του 14ου Comicdom Con. Το Comicdom Con Athens 2019 θα πραγματοποιηθεί για 14η χρονιά στους χώρους της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και στο κτίριο του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος! Όπως πάντα η είσοδος στο Comicdom Con Athens είναι ελεύθερη! 19-20-21 Απριλίου 2019. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου - Κυριακή των Βαϊων. Βολικό για μας που είμαστε από μακρυα. Δεν έχει δοθεί καμιά άλλη πληροφορία. Η ανακοίνωση έγινε με αφορμή την ανακοίνωση για αιτήσεις στο Artists Alley και Self-Publishers Alley.

Ω, έχω ανατριχιάσει...!