nikolas12

Άψογα Θοδωρή! Μιας και φτιάχτηκε το πινακάκι, να σου πω και εγώ με τη σειρά μου πολλά μπράβο για την εξαιρετική παρουσίαση, όμορφη, τακτοποιημένη και με δομημένο κείμενο που μου κίνησε το ενδιαφέρον να το πάρω κάποια στιγμή και εγώ το κόμικ.

Θέλει λίγο καλύτερο σκανάρισμα, ιδανικά 300 dpi για να έχεις ύψος άνω των 2000 pixels που είναι προϋπόθεση για να ανέβει στη βάση. Τώρα είσαι στα 1300.

Από δημοσίευση στο Facebook

Συνήθως δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, ειδικά με σειρές Marvel, αλλά holy shit αυτό φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον! Το design του ήρωα είναι 100% to the point, o Oscar Isaac δείχνει ότι θα ξεδιπλώσει όλες τις αρετές του και τις διαφορετικές πτυχές του, έχει horror στοιχεία, έχει λίγο χιούμορ και κυρίως σε βυθίζει και στην παράνοια του ήρωα που δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα, καθώς και τι συμβαίνει στη ζωή του. Το hype μου βρίσκεται στα ύψη και μακάρι να δικαιωθώ και να μην είναι αδιάφορο ή σούπα.

Τόμος 15: Spider-Man - Η Τρομερή Απειλή του Γκόμπλιν Κάποια πράγματα στη ζωή μπορείς να τα αντιμετωπίσεις σαν αξιώματα. Δηλαδή ό,τι και να γίνει, πάντα θα ισχύουν. Ο ήλιος θα ανατείλει το πρωί και μέσα στην ημέρα θα δύσει. Από δύο σημεία διέρχεται μία μόνο ευθεία. Ο ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται νερό για να επιζήσει. Και φυσικά ο Νικόλας αγαπάει τον Spider-Man, αλλά και κάθε τόμος Spider-Man είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Βιάστηκα λοιπόν να τον πιάσω και πραγματικά απήλαυσα κάθε σελίδα αυτού του φανταστικού αναγνώσματος. Σπάνια με βλέπετε τόσο ενθουσιασμένο. Αλλά είμαι τόσο ενθουσιασμένος! Ίσως το καλύτερο ensemble ιστοριών και κακών μέχρι τώρα Τεύχη 11-15 για το The Amazing Spider-Man και πραγματικά ό,τι και να πει κανείς για τους Lee-Ditko κάνουν παπάδες. Αρχικά οι τέσσερις κακοί είναι ένας κι ένας. Ξεκινάμε με τις πρώτες δύο ιστορίες που μπορούμε τεχνικά να τις δούμε σαν μια ιστορία χωρισμένη στα δύο. Η αποφυλάκιση του Doc Ock πέραν του ότι τον φέρνει αντιμέτωπο με τον Spidey, μας αποκαλύπτει και το μυστικό της Μπέτι από τον προηγούμενο τόμο. Και ποιο είναι αυτό; Ότι ο αδερφός της Μπέτι είναι δικηγόρος του υποκόσμου και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου fun ή Spider-Manίστικο. Μιλάμε για μια από τις πιο σκληρές και πονεμένες ιστορίες που έχω διαβάσει σε κόμικ, σου χαράσσει την ψυχή και σε συγκινεί. Και στο δεύτερο μέρος θα φέρει ξανά τον ήρωα αντιμέτωπο με τον κακό που ευθύνεται για όλο αυτό σε μια ιστορία με σοκαριστικές ανατροπές. Τρίτο τεύχος and here comes Mysterio! O Quentin Beck κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε μια φανταστική ιστορία όπου ο Spider-Man ουσιαστικά κατηγορείται ως κακός και πρέπει να παλέψει με το γεγονός ότι η κοινή γνώμη τον θεωρεί πλέον έναν εγκληματία. Πολύ αστείο επίσης το γεγονός ότι ο J Jonah Jameson νομίζει ότι είχε δίκιο τόσο καιρό και τελικά μετά τη νίκη του Spdey θα αναγκαστεί να τα πάρει όλα πίσω και όλα αυτά σε μια πολύ ευφάνταστη και ανά σημεία σουρεαλιστική ιστορία με τον ήρωα να νιώθει τον κίνδυνο. Τι έμπνευση είχε αυτός ο Lee; Τέταρτο τεύχος και μας φέρνει Green Goblin, ανελέητος με τον Spider-Man να πηγαίνει να γυρίσει ταινία και τελικά ο Goblin παρέα με παλιότερους κακούς να τον παγιδεύουν, ενώ πρώτη φορά θα δούμε και τον Hulk μαζί με τον Spidey. Και φυσικά μας αφήνει και με το μυστήριο της πραγματικής ταυτότητας του Goblin να πλανάται και που θα ήθελα να δω πότε θα λυθεί. Ήθελες κάτι ήρεμο για κλείσιμο; Ο Lee δημιουργεί και τον Kraven the Hunter και για μια ακόμα φορά μας προσφέρει έναν πολυσχιδή κακό με σαφή κίνητρα και τη δράση να είναι καταιγιστική και όπως οι περισσότεροι κακοί, φέρνει τον Άνθρωπο Αράχνη στα όρια του. Hot take: Ο καλύτερος τόμος μέχρι τώρα Ξέρω για πολλούς δε θα είναι hot take, αλλά ίσως να είμαι και υπερενθουσιώδης. Όμως αυτός ο τόμος δεν αξίζει απλά, είναι Φ-Α-Ν-Τ-Α-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ. Λατρεύω τον Spider-Man και σαν φαν είδα έναν εκ των μεγαλύτερων κακών να τον φτάνει στο αμήν και ταυτόχρονα τα origins και τις πρώτες περιπέτειες τριών υπερλατρεμένων κακών. Οι ιστορίες είναι όμορφες, είναι έξυπνες, οι κακοί έχουν σαφή κίνητρα για να κερδίσουν τον ήρωα είτε οικονομικά είτε από άποψη φιλοδοξίας, το σχέδιο είναι εκπληκτικό, λεπτομερές, πολύχρωμο και τα designs, ειδικά των νέων κακών, είναι τόσο πανέξυπνα και πρωτότυπα για την εποχή, δηλαδή σύγκρινε το πόσο τέλεια είναι τα designs των Goblin, Mysterio, Kraven με κάποια από αυτά των κακών σε άλλους τόμους. Και ταυτόχρονα πάει πιο μπροστά και την ιστορία του Peter Parker, τα οικονομικά προβλήματα της θείας Μέι, τη δουλειά στην εφημερίδα, τη σχέση με τη Μπέτι, τη σχέση με τη Λιζ, τον Φλας και τους υπόλοιπους συμμαθητές του, γενικά είναι πολύ ολοκληρωμένες περιπέτειες για κάθε πτυχή του ήρωα.Η δουλειά στον Spider-Man γίνεται με απίστευτο μεράκι και αυτός ο τόμος είναι διαμάντι από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. Ένα μικρό αρνητικό Τι πράγμα είναι αυτό ρε Radnet με την επιμέλεια; Πέραν των λαθών σε αφιερώματα (είχε επισημάνει σε προηγούμενο τόμο κάποιος το Disney Comics για τη DC, δηλαδή ήμαρτον, τώρα βλέπω τον Hawkeye να μεταφράζεται ως Μάτι του Γερακιού, ενώ ας πούμε ο Quicksilver δίπλα γραφόταν απλώς στα ελληνικά, κανένα consistency), αποφασίστε λίγο τη λογική της μετάφρασης, πως θα αναφέρονται οι κακοί, πως τους έχετε σε άλλους τόμους. Έχω κάνει ελάχιστα παράπονα σχετικά με την επιμέλεια των τόμων, αλλά δε γίνεται γαμώτο να έχεις τέτοιο διαμάντι σαν υλικό και να παρουσιάζει θέματα ασυνέχειας, πρέπει να είσαι συνεπής σε μετάφραση και επιμέλεια αν θες να κρατάς ικανοποιημένο τον κόσμο. Σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Σε όλους. Πήγαινε στο περίπτερο και δώσε τα 7 ευρώ σου. Δεν έχεις διαβάσει τους προηγούμενους; Αγόρασε τους online και πάρε και αυτόν. Δουλεύεις πολλές ώρες και δεν προλαβαίνεις; Παραιτήσου και πήγαινε αγόρασε τον τόμο 15. Ειλικρινά σπάνια προτρέπω άλλους σε αγορές, αλλά παιδιά αυτές οι ιστορίες είναι all time classics με κάθε έννοια. Αυτόνομες περιπέτειες ενός εκ των καλύτερων ηρώων της Marvel με μερικούς από τους πιο iconic κακούς να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση; Γιατί να υπάρχει οποιοδήποτε debate αν αξίζει η αγορά του; Τα λάθη της Radnet δεν χρειάζεται να αποτρέψουν κανέναν από την αγορά. Θα το καταευχαριστηθείτε. Καλό διάβασμα λοιπόν

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον δαιμόνιο και ευρηματικό ρεπόρτερ με το μονίμως όρθιο τσουλούφι που ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αντιμετώπισε λαθρέμπορους και κακοποιούς, αλλά πάντα έβγαινε σώος και αβλαβής από τα ριψοκίνδυνα ταξίδια που έκανε; Σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα κόμικς παγκοσμίως, με περισσότερες από διακόσια εκατομμύρια πωλήσεις, ενώ έχει μεταφραστεί σε 58 γλώσσες. Ωστόσο, η λάμψη του άρχισε να φθίνει, μετά τις κατηγορίες εναντίον του για μισογυνισμό, ρατσισμό και αντικομουνισμό. Ο λόγος για τον Τεν Τεν που «γεννήθηκε» στις 10 Ιανουαρίου. Ο Τεν Τεν δημιουργήθηκε από το πενάκι του βέλγου κομίστα Ζορζ Ρεμί, γνωστός και ως Ερζέ, το οποίο αποτελεί αντιστροφή των αρχικών του ονοματεπώνυμού του. Η ιστορία του αποδεικνύει ότι ο ήρωας ενός κόμικ δεν χρειάζεται να έχει πάντα σούπερ δυνάμεις για γίνει αγαπητός από το κοινό. Οι ιστορίες του άρχισαν να δημοσιεύονται στις 10 Ιανουαρίου του 1929 στο παιδικό ένθετο Le Petit Vingtième (Ο μικρός εικοστός) της εφημερίδας Le XXe Siècle (Ο 20ός αιώνας) και συνέχισε να εκδίδεται εκεί μέχρι τις 11 Μαΐου του 1930, υπό τον τίτλο Les Aventures de Tintin (Οι περιπέτειες του Τεντέν). Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι περιπέτειες του μεταφέρθηκαν στη βελγική εφημερίδα Le Soir, στην οποία δούλευε ο Ερζέ, ενώ από τις 26 Σεπτεμβρίου 1946 άρχισε στο Βέλγιο η έκδοση του εβδομαδιαίου περιοδικού Τεν Τέν από την εκδοτική εταιρεία του Raymond Leblanc, η οποία συνέχισε μέχρι το 1993. Ο ρεπόρτερ που ερευνούσε μεγάλες υποθέσεις και έμπλεκε σε απίστευτες περιπέτειες είχε πάντα παρέα του τον πιστό του φίλο Μιλού, ένα φοξ τεριέ το οποίο τον συντρόφευε σε όλα τα ταξίδια του. Άλλοι γνωστοί ήρωες που πλαισίωναν τον Τεν Τεν ήταν ο οξύθυμος Κάπτεν Χάντοκ, ο καθηγητής Τρύφων Τουρνεζόλ, αλλά και οι πασίγνωστοι «δίδυμοι» ντέτεκτιβ Ντιπόν και Ντιπόν. Ένας από τους χειρότερους εχθρούς του ήταν ο ελληνοαμερικανός μεγιστάνας Ροβέρτος Ρασταπόπουλος, ιδιοκτήτης των κινηματογραφικών στούντιο Cosmos Pictures που χρησιμοποιούσε ως βιτρίνα για τις παράνομες δουλειές του. Είναι μάλιστα πιθανό ο Ερζέ να εμπνεύστηκε τον ήρωά του από τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Τεν Τεν έχει γίνει ένα από τα βελγικά σύμβολα, ενώ η χώρα τιμά το διάσημο δημοσιογράφο των καρτούν με ένα ασημένιο νόμισμα των 10 ευρώ, πάνω στο οποίο είναι αποτυπωμένη η μορφή του. Μάλιστα πριν αρκετά χρόνια ο Σαρλ ντε Γκολ είχε πει: «Κατά βάθος, ο μόνο διεθνής αντίπαλός μου είναι ο Τεν Τεν». Ο Ερζέ από τη μεριά του είχε πολλούς γνωστούς θαυμαστές για την καθαρή, εκφραστική και φωτεινή πινελιά του, όπως ο Άντι Γουόρχολ και ο Ρόι Λιχτενστάιν. Πως δημιουργήθηκε ο Τεν Τεν Πηγή έμπνευσης για τον Ερζέ για να δημιουργήσει τον Τεν Τεν αποτέλεσε ένας 15χρονος πρόσκοπος από την Δανία, ο Πάλλε Χούλντ, ο οποίος κέρδισε τον διαγωνισμό μιας τοπικής εφημερίδας για τον εορτασμό των 100 χρόνων προσφοράς του Ιουλίου Βερν. Οι όροι του διαγωνισμού έλεγαν ότι ο επικρατέστερος θα έπρεπε να κάνει μόνος του τη διαδρομή που διέγραψε ο ήρωας του βιβλίου «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες» μέσα σε 46 ημέρες και χωρίς να χρησιμοποιήσει αεροπλάνο. Ο Παλλέ κέρδισε τον διαγωνισμό και έτσι ξεκίνησε την 1η Μαρτίου 1928 από την Κοπεγχάγη και διέσχισε με σιδηρόδρομο και ατμόπλοιο την Σκοτία, τον Καναδά, τη Σοβιετική Ένωση, την Ιαπωνία, την Πολωνία και τη Γερμανία. Όταν μάλιστα επέστρεψε από το ταξίδι του έγραψε ένα βιβλίο με τις εμπειρίες του, το οποίο διάβασε ο Ερζέ και λίγο αργότερα δημιούργησε τις πρώτες ιστορίες του Τεν Τεν. Ρατσιστικές και αντικομουνιστικές ιδεολογίες Οι δύο πρώτες περιπέτειες του Τεν Τεν σε Σοβιετική Ρωσία και Κονγκό, δεν είναι τίποτα παραπάνω από προπαγανδιστικά έντυπα, που αναπαράγουν τις ρατσιστικές και ιδεολογικές εμμονές της ευρωπαϊκής καθολικής Ακροδεξιάς της δεκαετίας του 1930. Ξεκινώντας τις περιηγήσεις του από το Βέλγιο, ο Τεν Τεν ταξίδεψε πρώτα «Στη χώρα των Σοβιέτ» και κατηγορήθηκε για αντικομουνισμό, επειδή ασκούσε κριτική στο σταλινισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θεωρείται για πολλά χρόνια προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Στην ΕΣΣΔ, ο Τεν Τεν συναντά διεφθαρμένους και αιμοσταγείς κρατικούς λειτουργούς, την αφόρητη καταπίεση του πληθυσμού και την επικράτηση της «ενιαίας κομματικής γραμμής». Στο Κονγκό, ο νεαρός ρεπόρτερ, αναπαράγει μια εικόνα στην οποία αφήνει υπονοούμενο πως θεωρεί τους Αφρικανούς ανίκανους να διαχειριστούν τις τύχες τους, χωρίς δυτική και στη συγκεκριμένη περίπτωση βελγική κηδεμονία. Πάντως τα δύο αυτά επεισόδια αποδίδονται στις στενές σχέσεις του με τον ακραίο καθολικό και δεδηλωμένο θαυμαστή του Χίτλερ και του ιταλικού φασισμού, αβάς Ουαλέζ, ο οποίος είναι αυτός που πείθει τον Ρεμί, που εργάζεται στο διαφημιστικό τμήμα του περιοδικού, να αναλάβει εβδομαδιαία στήλη κόμικς. Ακολουθούν άλλες περιπέτειες του γνωστού ρεπόρτερ στην πρωτεύουσα του εγκλήματος, το Σικάγο και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έφτασε στην Αίγυπτο, την Ινδία, την Κίνα ακόμα και στο φεγγάρι. Στόχος του ήρωα ήταν πάντα να πολεμά τους κακούς και να βοθάει τους αθώους σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρισκόταν. Σήμερα, το Ίδρυμα Ερζέ, που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του Τεντέν, έχει μετατραπεί σε μια επικερδής βιομηχανία. Ο ήρωας δεν έχει πρωταγωνιστήσει μόνο στα βιβλία, αλλά και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, ενώ έχει ανέβει και στο θέατρο. Οι ιστορίες του έγιναν και πάλι γνωστές το 2011 μέσα από την μεγάλη οθόνη στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Οι Περιπέτειες του Τεν τεν: Το μυστικό του μονόκερου», αφού είχε προηγηθεί μια πτωτική πορεία εξαιτίας της ιδεολογίας που προέβαλε. Ο Τεν Τεν γιορτάζει τα 90ά γενέθλιά του και προσεχώς θα δικαιούται να έχει μια δεύτερη κινηματογραφική ταινία με πρωτοβουλία του ντουέτου Πίτερ Τζάκσον - Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά ίσως και ένα ανέκδοτο λεύκωμα που θα φθάσει στα βιβλιοπωλεία, όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής εκδόσεων του οίκου Casterman. Παρόλο που ο Τεν Τεν του Ερζέ θα είναι για πάντα μία μηχανή προπαγάνδας, τοποθετημένη μάλιστα μέσα σε παιδικά κόμικ, θα μείνει για πάντα στις καρδιές των περισσότερων ως ο υπερασπιστής του καλού που παρέα με τον πιστό του σκύλο, Μιλού, θα μπλέκουν σε περιπέτειες γεμάτες κινδύνο, όμως πάντα θα καταφέρνουν να ξεφεύγουν αλώβητοι. Και η πηγή

Λέω το running joke του πότε θα διαβάσει ο @ Laz33 το Secret Wars στην άλλη συλλογή, να έρθει σε αυτήν με εμένα να μην έχω διαβάσει Thor και Hulk

Τόμος 13: Iron Man - Ο Κρίμσον Ντάϊναμο Ξαναχτυπά Δεύτερο σετ ιστοριών Iron Man ξεκινάει και αυτή τη φορά έχουμε αρκετά τευχάκια από το Tales of Suspense να δούμε. Ιστορίες με φοβερούς κακούς Όλα τα τεύχη λειτουργούν με τη μορφή που έχουμε συνηθίσει, δηλαδή περιπέτειες με αρχή-μέση-τέλος εκτός από τις τελευταίες δύο που δεν είναι ακριβώς ενιαία ιστορία, απλώς στην πρώτη εκ των δύο εμφανίζεται η Black Widow και στη δεύτερη έχουμε το τι συνέβη μετά και βλέπουμε τη Μαύρη Χήρα ως την κύρια κακό. Σε γενικές γραμμές και γι' αυτό το λόγο δόθηκε στον τίτλο του τόμου η ιστορία του Κρίμσον Ντάϊναμο, ωστόσο πέραν της Μαύρης Χήρας, έχουμε και την πρώτη εμφάνιση του Μανδαρίνου, ενός εκ των σημαντικότερων κακών του Iron Man. Βέβαια το Tales of Suspense έχει κυρίως ολιγοσέλιδες ιστορίες, γι' αυτό και από τον Μανδαρίνο βλέπουμε μικρό εύρος των δυνάμεων του, το οποίο όμως μας προϊδεάζει για το πόσο επικίνδυνος είναι και μας κάνει να ανυπομονούμε για την επιστροφή του. Γενικά τα τεύχη που βλέπουμε, φιλοξενούν μια συνεχή εξέλιξη του ήρωα προς το καλύτερο και έχουν αρκετούς κακούς που πρέπει να αποφύγει ή να ξεπεράσει πολύ έξυπνα. Μέσα σε όλα τα άλλα έχουμε redesign της στολής του Iron Man από το χρυσό και ολίγον ανέμπνευστο σε μια πολύ πιο όμορφη κίτρινη και κόκκινη στολή, κοντινότερη στα σημερινά χρώματα του ήρωα. Από κακούς πέραν της δυνατής τριάδας Κρίμσον Ντάϊναμο-Μαύρη Χήρα-Μανδαρίνος, έχουμε έναν κλασικό recurring κακό του Iron Man, τον Melter, βλέπουμε τον Mr. Doll και τα περίεργα βουντού του και επίσης έχουμε και τον Angel των X-Men επηρεασμένο από ραδιενέργεια. Ακόμα και ο Scarecrow που θύμισε τον ομώνυμο κακό του Batman είχε κάτι να δώσει. Γενικότερα θεωρώ τους κακούς πολύ δυνατό σημείο του κόμικ και δε βρήκα κάποιον τελείως αδιάφορο, κάτι που μου έχει συμβεί με κακούς των Fantastic Four ας πούμε. Πέραν όλων των άλλων αναπτύσσονται και οι σχέσεις του Tony με την Pepper που νιώθει ξεκάθαρα αισθήματα για αυτόν παρά τη μη ανταπόκριση του και τον Happy που νομίζει ότι η Pepper στην πραγματικότητα θέλει αυτόν. Τέλος όπως και στον πρώτο τόμο, το μικρό αρνητικό είναι ότι που και που ξεχειλίζει η αμερικανιά από κάθε τρούπα, η μάλλον η συνηθισμένη παρουσίαση των Αμερικάνων ως η καλή και κουλ πλευρά απέναντι στους κακούς, αδηφάγους κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας και της Κούβας. Νομίζω πως δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός και είναι από τα μηνύματα που ο καθένας επιλέγει αν θα επικροτήσει, αν θα αποδοκιμάσει ή αν θα αγνοήσει και προσωπικά είμαι στην τρίτη οδό. Σχέδιο από Kirby, αλλά και Heck Τα πρώτα τεύχη με λίγο περισσότερες σελίδες (17-18) έχουν το σχέδιο του Kirby, ενώ οι ολιγοσέλιδες (13 συνήθως) από τον Μανδαρίνο και μετά έχουν την υπογραφή του Don Heck. Το έχω ξαναπεί ότι το σχέδιο του Heck μου αρέσει λίγο παραπάνω λόγω λεπτομέρειας (λογικό αν αναλογιστούμε πόσους τίτλους σχεδίαζε κάθε σχεδιαστής τότε) και λεπτότερων γραμμών, σε αυτόν τον τόμο δε θα έλεγα όμως ότι το ξεχώρισα τόσο όσο την προηγούμενη φορά. Αναγνωρίζω ωστόσο ότι στις δικές του ιστορίες και με τη δική του έμπνευση φτιάχτηκαν ή σχεδιάστηκαν ξανά κάποιοι τοπ κακοί. Τελικός απολογισμός Πολλά δεν ήθελα να πω και πάλι πλάτειασα. Ο Iron Man εξελίσσεται σε dark horse της συλλογής και πιστεύω ότι οι δύο τόμοι του μέχρι τώρα τον έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο, προσωπικά περίμενα λίγο απογοήτευση, αλλά οι ιστορίες είναι στρωτές, οι κακοί είναι πολύ ωραίοι, το συνεχές δίπολο Iron Man-Tony Stark και η εξισορρόπηση αυτού έχει τη δική της φάση, πραγματικά πρόκειται για έναν ωραίο τόμο και όσους τους ενδιαφέρει, ναι ο ήρωας από τα πρώτα του βήματα δείχνει ότι είναι αρκετά καλός για κάποιον που θα δείξει ενδιαφέρον. Καλό διάβασμα σε όλους

Αυτή χρονιά συμπληρώνονται 60 χρόνια από το ντεμπούτο του Spider-Man στα κόμικς και η Marvel Comics ανακοίνωσε τη νέα δημιουργική ομάδα που θα ετοιμάζει ένα καινούργιο volume για το The Amazing Spider-Man. Ο Zeb Wells (Daredevil: Battlin' Jack Murdock, Venom: Dark Origin) έχει αναλάβει να γράψει το σενάριο και ο θρυλικός John Romita Jr. θα κάνει την εικονογράφηση. Το πρώτο τεύχος είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει τον Απρίλιο. Και το σχετικό άρθρο από superheronews.gr Επιστροφή Romita Jr. στον αγαπημένο του ήρωα, ίσως και αναμενόμενη λόγω της γενικότερης πολυδιαφημισμένης επιστροφής του στη Marvel. Από εκεί και μετά τον Zeb Wells τον θυμάμαι από το Venom: Dark Origin και από κάποιες εκ των ιστοριών του Brand New Day. Ακόμα δεν έχω διαβάσει το run του Nick Spencer για να πιάσω αν η αλλαγή έγινε για καλό ή για κακό. Θα ήθελα πολύ να δω κάποιον σαν τον Donny Cates στον τίτλο, αλλά αφού ανέλαβε τον Hulk, ας δούμε τι μπορεί να φέρει ο Wells.

Λίγο πριν ο Peacemaker του Τζέιμς Γκαν κάνει την πρεμιέρα του στη μικρή μας οθόνη, στις 14 Ιανουαρίου στο Vodafone TV, το Flix ξεφυλλίζει την ιστορία του πιο αμφιλεγόμενου κακού (ή ήρωα;) της DC. «Δώσε στην ειρήνη μια γαμ#μένη ευκαιρία.» Αν ένας χαρακτήρας κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα από την σωρεία νέων και παλιών χαρακτήρων που έκαναν την εμφάνισή τους στην ταινία «The Suicide Squad», την απενοχοποιημένα διασκεδαστικό blockbuster του Τζέιμς Γκαν, ήταν εκείνος του Peacemaker του Τζον Σένα. Ενας «ειρηνιστής» ο οποίος θα σκότωνε όποιον βρισκόταν στον δρόμο του προκειμένου να φέρει την ειρήνη στον κόσμο. Για πολλούς ήρωας, για ακόμα περισσότερους όμως ένας ακόμη κακός, στο πρόσωπο του Peacemaker χαρτογραφείται σε όλη της την αντιφατική μεγαλοπρέπεια η τρέλα ενός έθνους με την οπλοκατοχή αλλά και η πίστη πως όλο αυτό βοηθάει στην ευημερία και στην διατήρηση της ειρήνης στην Αμερική. Ο Peacemaker επιστρέφει στις 14 Ιανουαρίου με την δική του σειρά οχτώ επεισοδίων, σε παραγωγή και σενάριο του Τζέιμς Γκαν. Η σειρά θα εξετάζει το origin story του χαρακτήρα και το σκοτεινό του πάθος για την ειρήνη. Λίγο πριν η σειρά κάνει πρεμιέρα στο HBO Max, και στο Vodafone TV εδώ στην Ελλάδα, το Flix βουτάει στην ιστορία του χαρακτήρα για να τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τα κόμικς του. O Τζον Σένα στο τηλεοπτικό «Peacemaker» του Τζέιμς Γκαν Ο Peacemaker είναι δημιούργημα των Τζον Γκιλ και Πατ Μποϊέτ κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως εφεδρικός χαρακτήρας στην ομάδα κατασκοπείας του Fightin' 5 #40, το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1966 από Charlton Comics. Οταν αυτή η σειρά ακυρώθηκε με το τεύχος #41, ο Peacemaker έλαβε την δική του σειρά κόμικς, η οποία κράτησε για πέντε τεύχη από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο του 1967, αυτή την φορά με τους Fightin' 5 ως εφεδρική ομάδα, και αργότερα ως επανεκτύπωση από την εκδοτική εταιρεία της Modern Comics. Μετά και το κλείσιμο της Charlton Comics στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η DC Comics εξαγόρασε τον χαρακτήρα και κυκλοφόρησε μια μίνι σειρά με τέσσερα τεύχη τα οποία κράτησαν από τον Ιανουάριο έως και τον Απρίλιο του 1988. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές του Peacemaker, αλλά η πιο γνωστή είναι εκείνη του Κρίστοφερ Σμιθ, ενός ειρηνιστή διπλωμάτη τόσο αφοσιωμένου στην ειρήνη που ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία ως υπερήρωας για να την προωθήσει, καθώς χρησιμοποιεί μια σειρά από ειδικά μη φονικά όπλα, ιδρύοντας επίσης και το Ινστιτούτο Pax, μια φιλανθρωπική οργάνωση με έδρα τη Γενεύη. Οι περισσότεροι από τους κακούς που έρχεται αντιμέτωπος είναι δικτάτορες και πολέμαρχοι. Μετά την σειρά «Crisis on Infinite Earths», ο Σμιθ μαθαίνει ότι οι προσπάθειές του για ειρήνη μέσω βίας ήταν το αποτέλεσμα μιας σοβαρής ψυχικής ασθένειας που προκλήθηκε από τη ντροπή που ένιωθε για τον πατέρα του που ήταν διοικητής σε Ναζιστικό στρατόπεδο. Πιστεύει ότι το πνεύμα του πατέρα του τον στοιχειώνει συνεχώς και επικρίνει κάθε του κίνηση, ακόμη κι όταν προσπαθεί να αφήσει πίσω το παρελθόν του. «Αγαπώ την ειρήνη με όλη μου την καρδιά. Δεν με νοιάζει πόσους άντρες, γυναίκες και παιδιά θα σκοτώσω για να την έχω.» Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετατραπεί σε έναν αρκετά θανατηφόρο τιμωρό, ο οποίος θα σκοτώσει κάποιον με την παραμικρή αφορμή, ενώ αρχίζει να πιστεύει ότι τα φαντάσματα των ανθρώπων που σκότωσε ή που σκοτώθηκαν γύρω το, αρχίζουν να συγκεντρώνονται μέσα στο κράνος του και μπορούν να του προσφέρουν διαρκώς πολύτιμες συμβουλές. Για ένα διάστημα, ο Peacemaker υπηρετεί και ως κυβερνητικός πράκτορας των ΗΠΑ - υπό την αιγίδα του Checkmat - σε μια μονάδα ειδικών δυνάμεων, όπου και κυνηγά τρομοκράτες έως ότου η συμπεριφορά του αρχίζει να γίνεται πολύ ακραία για την κυβέρνηση. Στην σειρά των έντεκα κόμικς «The Janus Directive», η οποία κράτησε από το Μάιο έως και τον Ιούνιο του 1989, η αρχηγός του Suicide Squad Αμάντα Γουόλερ, αρχίζει να στέλνει τους πράκτορες της σε αποστολές εξυπηρετούν την δική της ατζέντα, γνωστή και ως «The Janus Directive», φέρνοντας τα μέλη της Ομάδας σε σύγκρουση με άλλους κακούς μετα-άνθρωπους και κυβερνητικές υπηρεσίες. Εκεί o Peacemaker παίζει τον δικό του σημαντικό ρόλο. Παρόλο που θεωρείται σύμμαχος, ορισμένοι από τους άλλους ήρωες πιστεύουν ότι είναι πολύ... κακός για να τους βοηθήσει. Τελικά συντρίβει ένα ελικόπτερο για να καταστρέψει τανκς που ελέγχονται από τον υπερκακό Eclipso και αναφέρεται νεκρός. Η ψυχή του εμφανίζεται στο βασίλειο του Καθαρτήριου στην σειρά «Day of Judgment» (Νοέμβριος 1999). Εκεί μια ομάδα ηρώων εμφανίστηκε για να στρατολογήσει την ψυχή του Χαλ Τζόρνταν (aka Green Lantern), αλλά αυτό δεν αρέσει στους φύλακες του Καθαρτηρίου και έτσι ο Peacemaker, μαζί με άλλους νεκρούς τιμωρούς, συγκεντρώνονται για να αποσπάσουν την προσοχή των φυλακών ώστε η ομάδα να μπορέσει να επιστρέψει στη Γη. Ο Peacemaker κάνει την εμφάνισή του και σε άλλα κόμικς, με πιο γνωστή εκείνη στο σίκουελ των «The Watchmen», με τίτλο «Doomsday Clock» (2017-2019) συμμετέχοντας στη μάχη στον Αρη εναντίον του Doctor Manhattan. Μια διαφορετική εκδοχή του Peacemaker ήταν και εκείνη που εμφανίζεται για μία φορά στο τεύχος Justice League International #65 ως μέλος των «League-Busters». Αλλη μια εκδοχή του ήταν και του Μίτσελ Μπλακ, ενός χειρούργου ο οποίος στρατολογήθηκε από το «Peacemaker Project», μια οργάνωση που δεν συνδέεται με το Ινστιτούτο Pax και το «Project Peacemaker» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, κάνοντας την εμφάνισή του στην σειρά The L.A.W., ενώ φαίνεται πως σκοτώθηκε από τον υπερ-κακό Prometheus στο Infinite Crisis #7 κατά τη διάρκεια μιας μάχης για να σωθεί η Metropolis από την καταστροφή. Αλλες εκδοχές του ήταν και στην σειρά «Blue Beetle», σε μερικά φλάσμπακ στην σειρά «Kingdom Come» (όπου φοράει μια στολή η οποία φέρνει κάτι από εκείνη του Μπόμπα Φετ από το «Star Wars»), στα τελευταία τεύχη της σειράς «52», αλλά και στο τέταρτο τεύχος της σειράς «The Multiversity» με τίτλο «Pax Americana», ενώ φαίνεται πως ήταν και η έμπνευση για τον χαρακτήρα The Comedian στο «The Watchmen». Ο Ρόμπερτ Πάτρικ και ο Τζον Σένα στους ρόλους πατέρα-γιου στο «Peacemaker» του Τζέιμς Γκαν Ο Peacemaker και η... παρέα του στη σειρά του Τζέιμς Γκαν Στη σειρά του Τζέιμς Γκαν, το νήμα της ιστορίας ξεκινάει μετά το τέλος του «The Suicide Squad», όπου ο Peacemaker έχει επιβιώσει από ένα θανατηφόρο χτύπημα και είναι πλέον έτοιμος να αντιμετωπίσει την προβληματική σχέση με τον πατέρα του αλλά και τη θέση του στο σύγχρονο κόσμο, μέσα από μια ιστορία εκδίκησης που θα ανοίξει σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος. Τo «Peacemaker» θα ολοκληρωθεί σε οκτώ επεισόδια και θα είναι διαθέσιμο στο Vodafone TV από τις 14 Ιανουαρίου Και η πηγή

Άλλη μία Πέμπτη, άλλος ένας τόμος και αυτή τη φορά έχουμε Captain America και Falcon! Τόμος κανονικού μεγέθους με ωραίο ρετρό σχέδιο απ' όσο τον ξεφύλλισα. Εξώφυλλο-οπισθόφυλλο προστέθηκαν στη βάση μας. Στο επόμενο τεύχος θα έχουμε το θρυλικό Weapon X ή στα ελληνικά Όπλο Χ του Barry Windsor Smith.

Ένας ιστορικός από το Άμστερνταμ ανακάλυψε ότι η πρώτη απόπειρα για την αποτύπωση σε κόμικ των ναζιστικών εγκλημάτων και θηριωδιών είχε ήδη γίνει από το 1944 από τον Αμερικανό καρτουνίστα August M. Froehlich.¨Ετσι, εκτός από το πολύ γνωστό κόμικ "Maus" του Art Spiegelman που δημιουργήθηκε και εκδόθηκε μεταξύ 1980-1991, προστίθενται και άλλα έργα στη λίστα των κόμικ αξιοποιούν τη δύναμη της εικόνας και καταγράφουν με ένα άλλο μέσο την ιστορική πραγματικότητα. Δεν υπήρχαν ακόμα φωτογραφικά ντοκουμέντα από το εσωτερικό των στρατοπέδων συγκέντρωσης προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ο Αμερικανός August M. Froehlich σχεδίασε σε κόμικ ήδη από το 1944 τις θηριωδίες των Ναζί, βασιζόμενος στα δημοσιεύματα των Σοβιετικών μετά την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο στρατόπεδο εξόντωσης Μαϊντάνεκ (Majdanek) στην Πολωνία. Ο Kees Ribbens, ένας ιστορικός από το ΝΙΟD Ινστιτούτο στο Άμστερνταμ που ειδικεύεται στις μελέτες του πολέμου, του Ολοκαυτώματος και των γενοκτονιών, ανακάλυψε αυτό το κόμικ καθώς έψαχνε για ιστορίες κόμικ που να σχετίζονται με τον πόλεμο. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια να αποτυπωθεί σε κόμικ ο τρόμος και τα εγκλήματα που λάμβαναν χώρα στους θαλάμους αερίων στα ναζιστικά στρατόπεδα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαναν την εμφάνισή τους σε πολλά κόμικ από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στα 1950’ς σε μια προσπάθεια να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί η (αμερικανική κυριώς) κοινή γνώμη για τα ναζιστικά εγκλήματα. Αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα, ρητά, διαπεραστικά και σκληρά όσο αυτά του Froehlich, ο οποίος-ξεχασμένος εξηντάρης τότε πια- στα πρώτα του έργα δεν άφηνε και πολλά στη φαντασία του αναγνώστη. Παρ΄όλη την απουσία των σκληρών εικόνων για το τι συνέβαινε σε αυτούς τους χώρους, ο Froehlich αποτύπωσε στα σχέδια του με τίτλο “Η ναζιστική παρέλαση του θανάτου” τον τρόπο με τον οποίο οι Εβραίοι και άλλοι κρατούμενοι εκτελούνταν, δολοφονούνταν, γελοιοποιούνταν και εξαθλιώνονταν. Τα κόμιξ, ως μια υποκατηγορία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ήταν αμφιλεγόμενο καθώς οι αναγνώστες πίστευαν ότι υπήρχε μια υπερβολή σε αυτό που απεικονιζόταν. Το συγκεκριμένο κόμικ αποτελεί μια απτή απόδειξη ότι ήδη από το 1944 οι άνθρωποι στον ελεύθερο κόσμο και στις χώρες εκτός πολέμου μπορούσαν να γνωρίζουν και ήξεραν τί συνέβαινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κεντρική Ευρώπη. Ο ιστορικός Kees Ribbens συμπληρώνει ότι: “Κυκλοφορούσαν κάποιες πληροφορίες σε μορφή κειμένου από το Δεκέμβρη του 1942. Αλλά το 1944 ήταν η πρώτη φορά που ένας σκιτσογράφος κατέγραψε το αδιανόητο που γίνεται στο τελικό στάδιο του Ολοκαυτώματος.” Η πρώτη εικόνα απεικονίζει τους κρατούμενους να σπρώχνονται πάνω στα τρένα και τα προσωπικά τους αντικείμενα να στέλνονται στο Βερολίνο. Άντρες, γυναίκες και παιδιά εξαναγκάζονταν να μπουν σε θαλάμους αερίων. Δείχνει επίσης, πως κάποια χρυσά δόντια των κρατουμένων κατέληγαν στις τσέπες των Ναζί και πως απότεφρωναν τα νεκρά σώματα. ¨Ηταν ένα συμπυκνωμένο σύντομο κόμικ αλλά πολύ δυνατό και συγκινητικό. ¨Ηταν μέρος ενός πολιτικού περιοδικού “The Bloody Record of Nazi Atrocities” (Ο αιματηρός κατάλογος των ναζιστικών θηριωδιών) που εκδόθηκε το Γενάρη του 1945, στόχευε στη νομιμοποίηση του αγώνα κατά της ναζιστικής Γερμανίας και βασίστηκε σε σοβιετικές πληροφορίες που αργότερα έγιναν ευρέως γνωστές με την απελευθέρωση του Μαϊντάνεκ από τον Κόκκινο Στρατό. Ένα γεγονός ορόσημο για την διεθνή ευαισθητοποίηση και πληροφόρηση σχετικά με τις διώξεις των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς αποτελούσε και η Νύχτα των Κρυστάλλων, στις 7 Νοεμβρίου του 1938. Αλλά το γεγονός ότι αυτό θα οδηγούσε σε μια τεράστιας κλίμακας φυσική εξολόθρευση ήταν μια πραγματικότητα που έμενε σχετικά μυστική κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του πολέμου. Ο ιστορικός υπογραμμίζει ότι η συνειδητοποιήση ότι πράγματι μια γενοκτονία λάμβανε χώρα δεν ήταν γενικευμένη μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Οι μαρτυρίες που προέρχονταν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν σπάνιες και πολλές φορές θεωρούνταν ως αναξιόπιστες ή μη ρεαλιστικές λόγω της σκληρότητας στις περιγραφές που περιείχαν. Μόνο μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς, του Μπέργκεν Μπέλσεν και του Νταχάου το 1945 η ευρωπαϊκή και η αμερικανική κοινωνία άρχισαν να επεξεργάζονται τη σοκαριστική πραγματικότητα. Το συγκεκριμένο κόμικ είχε εξαφανιστεί από τη συλλογική μνήμη και δε συγκαταλεγόταν στα ιστορικά ντοκουμέντα εκείνης της εποχής. Αλλά ο Ribbens, που το πέτυχε τυχαία, αναρωτιέται πώς και είχε περάσει απαρατήρητο όλες αυτές τις δεκαετίες. Πιθανολογεί ότι πολλοί αναγνώστες θεώρησαν το κόμικ “πολύ τρομακτικό για να είναι αληθινό” ή το αγνόησαν επειδή το περιοδικό στο οποίο είχε δημοσιευτεί σχετιζόταν με την αριστερή προπαγάνδα αφού βασιζόταν στα χρονικά και στα νέα που έδιναν οι σοβιετικές ανταποκρίσεις για τον Κόκκινο Στρατό. Προσθέτει ότι υπάρχουν κάποια αμερικανικά κόμιξ από τη δεκαετία του 1940 που αποτύπωναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τους σαδιστές Ναζί και τα θύματά τους, αλλά αποτελούσαν ημιτελείς στερεοτυπικές απεικονίσεις που δε βασίζονταν σε προσωπικές μαρτυρίες. Το συγκεκριμένο κόμικ τελικά δημοσιεύτηκε χωρίς να αναφέρει ρητά την Εβραϊκή ταυτότητα των θυμάτων, ίσως για να μην προκαλέσει αντισημιτικές αντιδράσεις ή και λόγω του γεγονότος ότι ανάμεσα στα θύματα ήταν και πολλές άλλες μειονότητες, όπως οι τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι και πολιτικοί κρατούμενοι. Το γεγονός ότι ένας σκιτσογράφος καρτούν έκανε μία από τις πρώτες απόπειρες να αποτυπωθεί το Ολοκαύτωμα μπορεί να προκαλεί έκπληξη, αλλά σύμφωνα με τον ιστορικό Ribbens αποδεικνύει ότι οι καρτουνίστες με μια ντοκιμαντεριστική προσέγγιση μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη της εικόνας για να κάνουν κατανοητά κάποια πολύ δύσκολα και ευαίσθητα θέματα. Και η σχετική πηγή

Κυκλοφόρησε το τεύχος 15 με ίσως τον αγαπημένο ήρωα της σειράς για τους περισσότερους, τον Spider-Man και πραγματικά δε χάνεται. Και μόνο που βλέπεις Γκόμπλιν στον τίτλο, αλλά γενικά πρόκειται για φοβερό σετ ιστοριών! Στον επόμενο τόμο, οι Fantastic Four επιστρέφουν και μαζί τους γυρίζει και ο Hulk όπου θα δούμε μία νέα μάχη με το Πράγμα! Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο τεύχους 15 ανέβηκαν στη βάση

Έφυγε από τη ζωή ο Burke Shelley, μπασίστας και τραγουδιστής των Ουαλών Budgie, γνωστών ιδιαίτερα για το τραγούδι Breadfan που διασκευάστηκε και από τους Metallica.

Καλησπέρα σε όλους. Δυστυχώς η κατάσταση εκτροχιάστηκε από χθες και όσο και αν περιμέναμε ότι κάποια στιγμή θα εξομαλυνθεί, το πράγμα χειροτέρευε όλο και περισσότερο. Συζητήσεις άσχετες ή πολιτικές, προσωπικές επιθέσεις και ποστ που ξεκινούσαν καυγά διεγράφησαν. Επίσης ποστ που είχαν άκομψους χαρακτηρισμούς επεξεργάστηκαν, μέχρι και τα quotes αυτών των ποστ αλλάχθηκαν. Για να μη συνεχιστεί όλο αυτό, το τόπικ κλειδώνει και η συζήτηση σταματάει εδώ. Παρακαλώ όχι μηνύματα, γιατί το τάδε δε διαγράφηκε παρά μόνο αν έχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς και μας έχει ξεφύγει. Τέτοιες συζητήσεις μπορούν να γίνουν και σε σάιτ εκτός αυτής της Κοινότητας, προσωπικά και εγώ εκεί τις κάνω και το προτείνω και σε εσάς Καλή συνέχεια σε όλους και με περισσότερη ηρεμία

Πρώτη φορά σχολιάζω τη GB-Publishing σε θέμα αποστολών καθώς χρειάστηκε να ασχοληθώ με μια αντικατάσταση. Το Black Panther δυστυχώς το άνοιξα και το βρήκα σκισμένο, έστειλα αποδεικτική φωτό και απάντησαν κατευθείαν για άμεση αντικατάσταση. Αν και είχαμε κάποιες μέρες καθυστέρηση για τηλεφωνική επικοινωνία, όταν το επισήμανα μου εξήγησαν ότι αυτό γίνεται λόγω τηλεργασίας και προσωπικού ασφαλείας και με κάλεσαν κατευθείαν την επόμενη ημέρα. Διαδικασία αντικατάστασης εύκολη και απλή. Μάλιστα ζήτησα αν γίνεται μαζί να συμπεριλάβουν έναν τόμο που μου έλειπε και το έκαναν γρήγορα. Και φυσικά επειδή είμαι χαζός, είπα λάθος νούμερο τόμου και τους ξαναπήρα και τον αντικατέστησαν και μου έστειλαν σωστό order άμεσα. Μόνο αρνητικό είναι ότι έχει πάντα μεταφορικά που σημαίνει ότι αν το θέλεις στην τιμή των 10 ευρώ πρέπει να τρέχεις Πειραιά (που μου πέφτει μακριά), αλλιώς θα το πληρώσεις παραπάνω, αλλά τι να κάνουμε ένας τόμος μας έλειπε. Συνοψίζοντας η GB-Publishing είναι από τις καλές εταιρείες σχετικά με αποστολές και οι άνθρωποι γρήγοροι, ευγενικοί και εξυπηρετικοί.

Τόμος 39: Iron Man - Δαίμονας στο Μπουκάλι Μιας και τις προάλλες συζητήσαμε εδώ την ιστορία, είπα επιτέλους να την πιάσω μιας και είναι ο μόνος από παλαιότερους τόμους που είχα αφήσει αδιάβαστο. Παρατήρησα επίσης ότι πάω για τριάδα Romita Jr. με Eternals-Iron Man-Black Panther που θα διαβαστεί λίαν συντόμως, είπα όμως προσωρινά να κάνω ένα διήμερο Iron Man, πρώτα με τον τόμο της Hachette και μετά με της Radnet όπου διάβασα και δύο τευχάκια. Πάμε λοιπόν να δούμε το Demon in a Bottle και τι εντυπώσεις μου άφησε. Η αργή πτώση προς το αλκοόλ Ο Michelinie δε χειρίζεται την ιστορία όπως ο κάθε συγγραφέας και αυτό άργησα να το συνειδητοποιήσω. Το Δαίμονας στο Μπουκάλι δεν αφορά τις περιπέτειες ενός Tony Stark που είναι εθισμένος στο αλκοόλ και πως το ξεπερνάει, αλλά περισσότερο αναλύει με έντονη πεσιμιστική διάθεση την αργή και σταθερή πτώση του πρωταγωνιστή μας και την εξάρτηση του από τους δαίμονες του. Ουσιαστικά ξεκινάμε με ένα ωραίο πρώτο arc που αφορά τον Namor και τις προσπάθειες της Roxxon να αντλήσει βιμπράνιο από ένα νησί με τους δύο εχθρούς ουσιαστικά να συμμαχούν για το καλό του νησιού και του κατοίκου του. Ωστόσο το recurring theme της ιστορίας είναι ότι η πανοπλία του Iron Man δε λειτουργεί σωστά μετά από σαμποτάζ του Justin Hammer, ο οποίος είναι ανταγωνιστής του Tony Stark. Τα λάθη της πανοπλίας οδηγούν σε ολέθριες συνέπειες και έτσι αργά και σταθερά βλέπουμε την πτώση του Tony Stark προς το αλκοόλ. Ο Tony δε ρέπει απλώς προς τα εκεί. Αφήνεται και επηρεάζεται από όλο αυτό. Πίνει, μένει απεριποίητος, φέρεται άσχημα σε κοντινούς του ανθρώπους μέχρι που αποφασίζει επιτέλους να κοιτάξει τους δαίμονες στα μάτια και να τους κερδίσει, έτσι ώστε όταν ξαναέρθουν τα δύσκολα να μην καταφύγει πάλι σε αυτούς. Η ιστορία έχει πολλή δράση, ειδικά 1-2 τεύχη αφορούν αποκλειστικά αυτήν, ενώ ταυτόχρονα έχουμε εμφανίσεις πολύ δυνατών κακώς όπως ο Hammer, ο Blizzard, ο Melter και ο Whiplash, των οποίων η διαφορετικότητα και η ποικιλία των δυνάμεων κάνουν τις μάχες με τον Iron Man ιδιαίτερα συναρπαστικές. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο η ιστορία είναι κυρίως για ενηλίκους και δείχνει το πως οι δύσκολες καταστάσεις μπορούν να σε οδηγήσουν σε πάθη, σε λάθη και εθισμούς, αλλά τελειώνει με ένα θετικό μήνυμα. Ότι μπορούμε να τα ξεπεράσουμε και κυρίως ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες των πράξεων μας κατά τη διάρκειά τους. Υπέροχο σχέδιο από John Romita Jr. Ναι και όμως, το είπα. Δεν ξέρω τι έπαθε ο Romita Jr. στα 00s και έκανε όλα τα πρόσωπα ίδια και τετράγωνα, αλλά εδώ είμαστε στα 70s και το σχέδιο είναι όμορφο, παλιάς σχολής με πολλά vibes από Don Heck (ίσως είμαι επηρεασμένος και από τον τόμο της Radnet) και γενικότερα η πανοπλία του Iron Man είναι υπέροχη, οι κακοί είναι φοβεροί, η δράση φανταστική. Δεν ξέρω γιατί άλλαξε στυλ ο Romita Jr. μετέπειτα, αλλά στην εποχή των Iron Man, Daredevil, Spider-Man αξίζει να χαζεύεις το σχέδιό του. Τελικός απολογισμός Πρόκειται για πραγματικά πολύ όμορφη ιστορία, με αρκετά πιο ενήλικο περιεχόμενο, η οποία σκιαγραφεί τη σταδιακή κατάπτωση ενός προβληματικού, πλούσιου playboy όταν τα πράγματα στραβώνουν για τον ίδιο και τη ζωή του. Όπως είπαμε όμως μας αφήνει με θετικά vibes και επιπλέον έχει φανταστικό σχέδιο που την ανεβάζει περισσότερο. Όποιοι γουστάρετε ιστορίες Iron Man ή θέλετε κάτι όντως διαφορετικό, δοκιμάστε το. Στους υπόλοιπους καλό διάβασμα, αν και παίζει να το έχετε ήδη διαβάσει προ εμού

@ Laz33 Τώρα υπέπεσε η κουβέντα αυτή στο ραντάρ μου και επειδή διάβασα τα σχόλια, έχω να σου πω για το τελευταίο ότι ο Tom Taylor σε εμάς που διαβάζουμε αμερικάνικα κόμικ είναι πολύ γνωστός συγγραφέας. Χοντρικά βρίσκεται πίσω από σχεδόν όλα τα Injustice, DCeased, X-Men Red που ήταν σειρές με τεράστιο buzz όταν βγήκαν τα τελευταία χρόνια, γνωστές για την ποιότητα, τη σκοτεινίλα και την πρωτοτυπία τους και γενικότερα μιλάμε για άνθρωπο που έφερε ξανά το Hellblazer στο DC Black Label, έχει γράψει All New Wolverine, Star Wars, Suicide Squad και πάντα βρίσκεται σε Annual κυκλοφορίες. Εν κατακλείδι αν και Αυστραλός, έχουμε έναν συγγραφέα αρκετά γνωστό στην αμερικάνικη σκηνή με μεγάλη βιβλιογραφία, οπότε κανένα λόγο δεν έχει να γράψει μια ιστορία με τον γιο του Superman ως bisexual για να γίνει γνωστός. Οι λόγοι είναι διαφορετικοί και ο καθένας κρίνει αν η εταιρεία έπραξε σωστά ή λάθος με βάση τις προσωπικές του απόψεις. Προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου το πόσο λάθος και clickbait εμφανίστηκε η είδηση στα γνωστά ειδησεογραφικά σάιτ με σκανδαλοθηρικούς τίτλους που οδήγησαν σε λάθος συμπεράσματα, αφορισμούς και απόψεις παντελώς λάθος που βασίζονταν μόνο στον τίτλο. Και δε μιλάω για εδώ, όσο για τα social.

Τόμος 11: Η Μεγάλη Νύχτα Από το Νοέμβριο και τον δέκατο τόμο ήθελα να διαβάσω τον 11ο στα καπάκια, αλλά όλο με κάτι άλλο καταπιανόμουν και σταματούσα. Anyway λίγο πριν την κυκλοφορία του 12ου τόμου στις αρχές του επόμενου μήνα, είπα να πιάσω τον τελευταίο που έχει κυκλοφορήσει και εμπεριέχει δύο ιστορίες. Η πρώτη είναι η συνέχεια της δεύτερης ιστορίας του τόμου 10, στην οποία ο Τζέρι παρέα και με ένα καστ από καινούριους χαρακτήρες γνωρίζει την απειλή μιας μαύρης τίγρης που κυκλοφορεί στη ζούγκλα. Μια εξαιρετικά αραιογραμμένη ιστορία με αρκετή δράση, η οποία όμως δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα προσωπικά. Η δεύτερη έχει αρκετά περισσότερο ενδιαφέρον. Η Βραζιλία ακούει συνεχώς στο ραδιόφωνο ένα σόου με τις περιπέτειες του Φαντάσματος Κανγκασέϊρο, όμως οι συντελεστές της εκπομπής χρειάζονται τον Μίστερ Νο για να γυρίσουν στον τόπο του στούντιο. Ωστόσο μια συμμορία απαγάγει τον σεναριογράφο προκειμένου να μάθει αποκλειστικά τη συνέχεια της ιστορίας και θα πρέπει οι ήρωες να καταφέρουν να τον απελευθερώσουν. Η αφήγηση γίνεται σε δύο μέτωπα, το ένα είναι η πραγματική ζωή και στο δεύτερο βλέπουμε τις περιπέτειες του Κανγκασέϊρο όπως μας τις αφηγείται η εκπομπή, κάτι που έχει ενδιαφέρον πρώτον και δεύτερον δε σε μπερδεύει σε κανένα σημείο. Συνολικά λοιπόν είναι ένας τόμος που διαβάζεται πολύ γρήγορα με μια καλή ιστορία και μία κάπως μέτρια και περιμένω από εδώ και πέρα σε τι μονοπάτια θα κινηθεί η σειρά. Τέλος, δεν ξέρω αν είχαν κι άλλοι το ίδιο πρόβλημα, αλλά ο τόμος με δυσκόλεψε πολύ στο διάβασμα αφού πάρα πολλές σελίδες ήταν ενωμένες, δεν είχαν κοπεί δηλαδή οι άκρες του χαρτιού σε πάρα πολλά και τα χώρισα με φαλτσέτα, αλλά έκοψα και καρέ της ιστορίας. Τέλος πάντων αυτή είναι η γνώμη μου και για τις δύο ιστορίες του τόμου 11 και αναμένω τη συνέχεια της σειράς

Το πήρα κι εγώ σήμερα, έχω γενικά κάμποσο καιρό να πάρω Καθημερινή, αλλά είχα απορία για αυτήν την έκδοση τι ακριβώς θα είναι. Γενικά από Σνούπυ-Charlie Brown δεν έχω ιδέα, αλλά το γεγονός ότι τα κυκλοφορούν με χρονολογική σειρά και ότι θα μπορώ μέχρι ενός σημείου να δω την εξέλιξη τους με την πάροδο των χρόνων. Μακάρι να βγουν κι άλλοι τόμοι πέραν των πρώτων τεσσάρων και να ολοκληρωθεί η σειρά. Όσον αφορά την ποιότητα της έκδοσης, μου αρέσει αρκετά το μέγεθος, είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει σε διάβασμα, ιδανικό για στριπ και απ' όσο διαβάζω παρόμοιο με την αμερικάνικη έκδοση. Γενικά διαβάζεται όμορφα. Για το χαρτί θα συμφωνήσω με το βίντεο του @ PhantomDuck , είναι καλό χαρτί, όχι όμως τόσο κατάλληλο αν αναλογιστούμε το μέγεθος του κόμικ. Συνοψίζοντας είμαι αρκετά ικανοποιημένος με την έκδοση, χαίρομαι που η Καθημερινή βγάζει κάτι καινούριο και κυρίως χαίρομαι για την ευκαιρία να διαβάσω καινούρια κόμικ και δη στριπς παλιότερων δεκαετιών που δεν έχω εντρυφήσει τόσο. Περισσότερα όταν βγουν και οι υπόλοιποι τόμοι.

Τι θα δούμε στον τόμο 62: Captain America & The Falcon Μυστική Αυτοκρατορία 62ος τόμος και επιστρέφουμε στις ρετρό ιστορίες και μάλιστα στον Captain America. Ταξιδεύουμε λοιπόν πίσω στα 70s και συγκεκριμένα στο 1974 σε μια ιστορία που σημάδεψε τον ήρωα ανεξίτηλα. Αρχικά ας λύσουμε μια απορία, το συγκεκριμένο storyline δεν έχει σχέση με το σύγχρονο Secret Empire που έτρεξε στη Marvel πριν από κάποια χρόνια. Έχουν βέβαια ψιλοπαρόμοια υπόθεση, αλλά όλο το Secret Empire και άλλο το Captain America & The Falcon Secret Empire. Η όλη ιστορία έχει χαρακτηριστεί ως retelling του origin story του ήρωα αφού σκοπός της είναι να παρουσιάσει την πτώση του ως Captain America μέσω μιας συνομωσίας του που είχε σκοπό να τον αντικαταστήσει. Σε μια Αμερική που ταράζεται από το σκάνδαλο Watergate, μια συνομωσία γνωστή ως Secret Empire (και με παντελώς άγνωστη ταυτότητα) κάνει το παν προκειμένου ο Cap να κατηγορηθεί για σκάνδαλα και εγκλήματα που δε διέπραξε ποτέ. Όλο αυτό φυσικά οδηγεί στην παραίτηση του Cap από τους Avengers, ενώ σε αυτό το κόμικ βλέπουμε το πως ο Steve Rogers θα εξελιχθεί αργότερα στον Nomad αφού μαζί με τον Falcon θα είναι φυγάδες. Για όσους σας αρέσουν οι X-Men ενημερώνουμε ότι θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην ιστορία, ειδικά όσον αφορά την κατασκευή των κατηγοριών ενάντια στον ήρωά μας. Βάσει κριτικών που διαβάζω πρόκειται για κόμικ που έχει τα ελαττώματά του όσον αφορά την πλοκή και τη διάρθρωση της ιστορίας, από την άλλη είναι αρκετά διασκεδαστικό, έχει σημαντικά μηνύματα πολιτικής φύσεως και είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα σε γενικές γραμμές. Περιλαμβάνει 8 τεύχη, αλλά έχει κάπου στις 170 σελίδες, δηλαδή το μέγεθος είναι όσο μιας μέσης ιστορίας και λίγο ακόμα. Και φυσικά αξίζει πολύ ο Sal Buscema που είναι ένας πολύ καλός σχεδιαστής εκείνης της εποχής. Αυτά τα ολίγα λοιπόν φίλοι μου και τα λέμε σύντομα με τον τόμο στα περίπτερα!

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, καιρός είναι να βάλουμε μιαν ακόμα από τις περιπέτειες του Αστερίξ. Όπως θα θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες, το ιστολόγιο έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό να παρουσιάζει τις 24 περιπέτειες που συνδημιούργησαν ο Ρενέ Γκοσινί και ο Αλμπέρ Ουντερζό, αφού πιστεύω, έστω και με μια δόση υπερβολής, ότι οι 24 αυτοι τόμοι του Αστερίξ είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Η αλήθεια είναι πως ο ρυθμός της παρουσίασης έχει αραιώσει πολύ. Η περιπέτεια που θα παρουσιάσω σήμερα είναι η 19η από τις 24, δηλαδή έχουμε πια μπει στην τελική ευθεία. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά. Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία . Μια ακόμα περιπέτεια παρουσιάσαμε τον Μάιο του 2019, τον Γύρο της Γαλατίας, ενώ τον Νοέμβριο είχαμε ένα εμβολιμο άρθρο, όπου παρουσιάσαμε μια ακόμα καινούργια περιπέτεια, της νέας περιόδου, Ο Αστερίξ και η αδρεναλίνη. Μία περιπέτεια ακόμα παρουσιάσαμε τον Μάρτιο του 2020, τον Αστερίξ Μονομάχο, ενώ φέτος, την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο, τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες. Φέτος επίσης είδαμε μια από τις νέες περιπέτειες του Αστερίξ, Ο Αστερίξ και ο γρύπας. Στο μεταξύ, χάρη στην ευγενική προσφορά αρκετών φίλων, έχω πλέον σκαναρισμένες σχεδόν όλες τις περιπέτειες του Αστερίξ στην έκδοση Ψαρόπουλου, επομένως το βραδύ στάδιο της διαδικασίας είναι πλέον το γράψιμο των άρθρων από μένα (αυτό δεν με συνέφερε να το πω). Λείπει μόνο μία, οι Δάφνες του Καίσαρα. Όποιος την έχει και μπορεί να τη σκανάρει, ας τη στείλει. Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Tη σημερινή περιπέτεια μου την έστειλε σκαναρισμένη ο φίλος μας ο Χρήστος Τσατσαρώνης. Το σκανάρισμα, παρολο που έγινε σε μαγαζί, δεν είναι πολύ καλό, αλλά αυτό έχουμε και με αυτό θα πορευτούμε. Τη σημερινή περιπέτεια την ανέβασα εδώ απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ και η χύτρα είναι χρονολογικά η 13η περιπέτεια από τις 24 της σειράς. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote από τον Οκτώβριο του 1968 έως τον Απρίλιο του 1969 και στη συνέχεια εκδόθηκε σε βιβλίο. Ο γαλλικός τίτλος είναι Astérix et le chaudron. Πράγματι, μια χύτρα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιπέτεια. Αλλά να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Μια ειδυλλιακή ανοιξιάτικη μέρα, το γαλατικό χωριό ταράζεται από την επίσημη επίσκεψη ενός άλλου Γαλάτη αρχηγού, του Moralélastix, όνομα και πράμα. Όπως μας πληροφορεί ο Μοναρχίξ, που τον ξέρει, είναι φιλοχρήματος και συνεργάζεται με τους Ρωμαίους. Η Μαραντέι τον αποδίδει κατά λέξη Ηθικελαστίξ, ο Χιόνης πιο εύστοχα Μαυραγορίξ. Ο Μαυραγορίξ, ας τον πούμε έτσι, έχει έρθει με την ακολουθία του και με μια χύτρα γεμάτη σεστέρσια. Λέει ότι μόλις έμαθε ότι ο Καίσαρας ετοιμάζεται να βάλει καινούργιους φόρους, έχυσε την κρεμμυδόσουπα που έβραζε στη χύτρα του, έβαλε μέσα όλα τα σεστέρσια του χωριού του, και τα έφερε στο ανυπόταχτο χωριό όπου δεν πληρώνουν φόρους. Θα επιστρέψει να τα πάρει όταν περάσει ο φοροεισπράκτορας. Ο Μοναρχίξ δεν μπορεί να αποφύγει την αγγαρεία. Ορίζει τον Αστερίξ φρουρό της χύτρας. Κι έτσι, στο τσιμπούσι που παρατίθεται προς τιμή του Μαυραγορίξ ο Αστερίξ δεν συμμετέχει, αφού φρουρεί τη χύτρα. Σε μια στιγμή, ο Μαυραγορίξ φέρνει φαγητό στον Αστερίξ, κι ύστερα αναχωρεί με την ακολουθία του. Το πρωί, ο Αστερίξ ανακαλύπτει ότι η χύτρα είναι άδεια -τα σεστέρσια έχουν κάνει φτερά. Οι νόμοι του χωριού είναι αμείλικτοι: ο Αστερίξ δεν εκπλήρωσε την αποστολή που του είχε ανατεθεί, οπότε πρέπει να εξοριστεί -έως ότου καταφέρει να γεμίσει τη χύτρα με σεστέρσια. Ο Οβελίξ φυσικά τον ακολουθεί (μαζί κι ο Ιντεφίξ) και οι δυο Γαλάτες παίρνουν τον δρόμο σε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια: πρώτη φορά στη ζωή τους θα προσπαθήσουν να βγάλουν λεφτά! Στην αρχή πηγαίνουν στο γειτονικό ρωμαϊκό στρατόπεδο, το Πετιμπόνουμ. Όμως οι λεγεωνάριοι είναι άφραγκοι -μόλις ακούνε για σεστέρσια νομίζουν ότι ήρθε ο μισθός τους και στήνονται στην ουρά. Φυσικά εισπράττουν φάπες. Ύστερα οι δυο Γαλάτες περνάνε από ένα παραλιακό εστιατόριο που το έχουν ανοίξει οι γνωστοί μας πειρατές -τα κάνουν όλα λίμπα, αλλά μετρητά γιοκ. Μετά, πηγαίνουν στην κοντινή μεγάλη πόλη, την Κονδάτη (η σημερινή Rennes) και προσπαθούν να πουλήσουν τα αγριογούρουνα που έχουν πιάσει -αν και ο Οβελίξ κάνει ό,τι μπορεί για να μείνουν απούλητα, ώστε να τα φάει. Επειδή όμως δεν ξέρουν πόσο κάνουν, πουλάνε τη δωδεκάδα τα αγριογούρουνα για 5 σεστέρσια, όσο κάνει το ένα. Ύστερα, αγοράζουν ένα για να το φάνε -κι έτσι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι φτιαγμένοι για εμπόριο. Πηγαίνουν για μονομάχοι, αλλά το μόνο τους κέρδος είναι κάτι αγαλματάκια, που δίνει για έπαθλο στους νικητές ο οργανωτής. Μετά, γράφονται ηθοποιοί σε ένα πρωτοποριακό θέατρο -η παράσταση καταλήγει σε πανωλεθρία. Παίζουν στον ιππόδρομο -και χάνουν. Στο τέλος, αποφασίζουν να ληστέψουν την τράπεζα -μόνο που είναι ήδη άδεια, τα έχει πάρει όλα ο Καίσαρας. Απελπισμένος ο Αστερίξ αποφασίζει να παραδώσει την άδεια χύτρα στον Μαυραγορίξ και να ζήσει πια οριστικά εξόριστος. Όμως πηγαίνοντας προς το χωριό του Μαυραγορίξ πέφτουν πάνω στον Ρωμαίο φοροεισπράκτορα. Τον ληστεύουν και γεμίζουν τη χύτρα. Εκείνη τη στιγμή, ο Αστερίξ αντιλαμβάνεται ότι τα σεστέρσια που πήρε από τους Ρωμαίους μυρίζουν κρεμμυδίλα, επομένως είναι τα ίδια νομίσματα που είχε η χύτρα και καταλαβαίνει ότι ο Μαυραγορίξ τον είχε εξαπατήσει: όταν πήγε να του μιλήσει το βράδυ που φυλούσε σκοπιά, τον απασχόλησε και την ίδια ώρα οι ακόλουθοί του έκλεψαν τα σεστέρσια. Ο Αστερίξ μονομαχεί με τον Μαυραγορίξ στην άκρη του γκρεμού -η χύτρα πέφτει και προσγειώνεται μέσα στο πειρατικό καράβι που περνούσε από κάτω. Για μια φορά, οι πειρατές είναι τυχεροί -γέμισαν λεφτά, που επιπλέον μυρίζουν κι ωραία. Και βέβαια, η περιπέτεια τελειώνει με τσιμπούσι. Ήδη από το πρώτο καρέ της περιπέτειας, που είναι και αισθητικά όμορφο, έχουμε λογοπαίγνιο: Σου επαναλαμβάνω ότι δεν θα τραγουδήσεις, λέει ο σιδεράς στον βάρδο. Στα γαλλικά, répétition σημαίνει βεβαίως επανάληψη, σημαίνει όμως και «πρόβα». Οπότε, ο βάρδος λέει Με όλες αυτές τις επαναλήψεις/πρόβες θα καταλήξω να μη μπορώ πια να τραγουδήσω σωστά. Το λογοπαίγνιο δύσκολα μεταφράζεται. Ο Χιόνης διάλεξε το «πρόβες», η Μαραντέι, ίσως καλύτερα, το «επαναλήψεις». Ο Μαυραγορίξ ρωτάει τους Γαλάτες αν πληρώνουν φόρους. Μια φορά ήρθε φοροεισπράκτορας, λέει ο Μοναρχίξ, και μετά απαλλαχτήκαμε -και επικρατεί γενική ιλαρότητα. Και άλλο λογοπαίγνιο: Και δεν ξαναήρθε; – Et il n’est jamais revenu ? ρωτάει. Και απαντάει ο Αστερίξ: – Jamais! Donc, pas de revenu, pas d’impôts! Εδώ, το revenu είναι βεβαίως η μετοχή του revenir, ξαναέρχομαι, αλλά σημαίνει και «εισόδημα». Ο φόρος εισοδήματος στα γαλλικά λέγεται impôt sur le revenu. Οι ελληνικές μεταφράσεις προτιμούν να βάλουν τον Μαυραγορίξ να ρωτάει «Και δεν βρήκε τεκμήρια;» και δίνουν μια ταιριαστή απάντηση. Στο καπηλειό των πειρατών, αφού έδειραν τους πάντες στη μεγάλη αίθουσα, ο Οβελίξ πηγαίνει στην κουζίνα. Ο μάγειρας, που είναι ο μαύρος πειρατής που τρώει τα ρο, κρύβεται μέσα στο καζάνι, κι όταν ο Οβελίξ πάει να το ανοίξει του φωνάζει «Εδωμέσα έχει μόνο πουρέ από κάστανα». (Η Μαραντέι προτιμάει να μεταφράσει το marron ως μπρόκολα (!) και να μιλήσει για πουρέ από μπρόκολα, που δεν υπάρχει. Ίσως βέβαια το κάνει για να βρει μια λέξη με ρο, όπως το marron, και να δείξει το ψεύδισμα του μαύρου, αλλά δεν νομίζω ότι είναι καλή επιλογή). Ο Οβελίξ πείθεται και φεύγει. Μετά λέει στον Αστερίξ «Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε τη χύτρα με πουρέ από κάστανα». Μα, δεν είναι η εποχή τους, του απαντάει εκείνος. Οπότε ο Οβελίξ εξοργίζεται: Κάποιος με κορόιδεψε! Και σε επόμενο καρέ, εκεί που δείχνει μια εικόνα γενικής καταστροφής από το εστιατόριο, υπάρχει η λεζάντα Il semble, pourtant, que la saison des marrons ait été précoce cette année, που σημαίνει βέβαια «Τα κάστανα όμως είχαν έρθει νωρίς εκείνη τη χρονιά» αλλά και πάλι έχει λογοπαίγνιο διότι στα γαλλικά marron είναι όχι μόνο το κάστανο αλλά και οι μπουνιές. Καθώς οι δυο Γαλάτες φτάνουν στο παζάρι της Κονδάτης, βλέπουμε ένα ωραίο ταμπλό, διανθισμένο με κάμποσα λογοπαίγνια. Η κυρία αριστερά ζητάει ένα μπουτάκι για ένα όργιο 15 ατόμων. Ο λεγεωνάριος ζητάει λουκάνικο (boudin), αλλά αυτό είναι και υπαινιγμός στον στίχο Tiens, voila du boudin, από το ρεφρέν στο τραγούδι της Λεγεώνας των Ξένων. Και ο άλλος ζητάει από τον μανάβη une frisée, ένα κατσαρό λάχανο, κι αυτός τον στέλνει στον δουλέμπορο, διότι une frisée είναι και η κατσαρή σκλάβα. Αυτό το λογοπαίγνιο η Μαραντέι το σφάζει, διότι έχει τον διάλογο –Ψάχνω μια μάπα; –Θα τη βρείτε στο σκλαβοπάζαρο, λίγο παρακάτω. Ο Χιόνης δεν μεταφράζει κατά λέξη, αλλά καλύτερα: Πού θα βρω βλίτα; Πιο κάτω, στου Βλακομουτρίξ. Καθώς ο πρωτοποριακός θίασος, στον οποίο συμμετέχουν οι δυο Γαλάτες, ετοιμάζεται να δώσει την παράσταση, βλέπουμε όλη την αφρόκρεμα της Κονδάτης να έχει πάρει θέση στις κερκίδες. — Ακουσα πως είναι απαίσιοι, λέει μία θεάτρια (σικ, ρε). — Φρικαλέοι! Είδα κι έπαθα να βρω θέσεις, απαντάει η άλλη. Ο ξανθός που μιλάει στον έπαρχο είναι καρικατούρα του Ουντερζό, ενώ ο θεατής στο άκρο δεξιό με το μπλε χιτώνιο είναι καρικατούρα του Γκοσινί. Να σημειώσουμε ότι ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης λέγεται Eleonoradus, παρμένο από το όνομα της διάσημης Ιταλίδας ηθοποιού Eleonora Duse (1858-1924) ενώ ένας από τους ηθοποιούς του θιάσου λέγεται Juleraimus, υπαινιγμός για τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Jules Raimu (1883-1946). Μια κωμικότατη σκηνή διαδραματίζεται όταν σχεδιάζουν τη ληστεία της τράπεζας. Ο Οβελίξ πηγαίνει να δει το μέρος, σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο Ρωμαίος φρουρός τον θεωρεί ύποπτο και τον προειδοποιεί να μην επιχειρήσει να ληστέψει την τράπεζα διότι φυλάγεται πολύ καλά, και του λέει όλες τις λεπτομέρειες! Ο Οβελίξ επιστρέφει απογοητευμένος: Με κατάλαβε αμέσως και δεν έμαθα τίποτα! Να σημειώσουμε πως η τράπεζα λέγεται Credit Latin, που θυμίζει τη μεγάλη γαλλική τράπεζα Credit Lyonnais. Λατινική πίστη το αποδίδει ο Χιόνης, Λατινική-Λαϊκή η Μαραντέι. Καλά είναι και τα δύο. Όταν τελικά βρουν τα χρηματοκιβώτια της τράπεζας άδεια, ο διευθυντής της τράπεζας τούς λέει ότι η τράπεζα έχει χρεοκοπήσει: – Nous avons mergitur, mon vieux, et je ne sais pas quand nous allons fluctuat de nouveau ! Εδώ χρησιμοποιείται το μότο της πόλης του Παρισιού, fluctuat nec mergitur, «επιπλέει και δεν βυθίζεται». Και οι δυο ελληνικές μεταφράσεις το αποδίδουν «Έχουμε παθητικό και δεν ξέρω πότε θα ξαναέχουμε ενεργητικό», διότι δεν έχει νόημα η κατά λέξη μετάφραση. Μεγάλη πλάκα έχει και η συνάντηση με τον φοροεισπράκτορα, ο οποίος μιλάει με τη φρασεολογία των εντύπων της δημόσιας διοίκησης. Είστε: α) απλοί περαστικοί, β) φιλικά διακείμενοι γ) ληστές, και το αντίστοιχο τετραγωνάκι για να τσεκάρουν. Ο Χιόνης το αποδίδει στην καθαρεύουσα («κινούμενοι εκ φιλικών συναισθημάτων»). Υπάρχουν κι άλλα που θα μπορούσα να σχολιάσω, αλλά μάλλον σάς κούρασα. Η περιπέτεια συνολικά διαβάζεται ευχάριστα, αν και δεν θεωρώ πως είναι από τις κορυφαίες, ίσως επειδή δεν έχει αβανταδόρικο θέμα αλλά μάλλον στριφνό. Από την άλλη, είναι μια πρωτότυπη περιπέτεια, όπου οι Ρωμαίοι παρόλο που είναι συνεχώς παρόντες έχουν μάλλον δεύτερο ρόλο και όπου οι ήρωές μας γνωρίζουν τη μιαν αποτυχία μετά την άλλη πριν από την τελική λύτρωση. Σημειώνω κλείνοντας ότι σε κάποιες γαλλικές αναλύσεις, ο Μαυραγορίξ θεωρείται πορτρέτο του Γάλλου collabo, του συνεργάτη των Γερμανών, με το επιχείρημα «Ναι μεν κάνω εμπόριο με τους Ρωμαίους, αλλά τους χρεώνω διπλά απ’ όσο τους Γαλάτες» (Κι όταν τον ρωτάνε αν κάνει πολύ εμπόριο με Γαλάτες απαντάει ότι οι Ρωμαίοι καταναλώνουν όλο του το εμπόρευμα). Σε κάθε περίπτωση, εδώ τελειώνει η επισκόπηση αυτής της περιπέτειας. Άλλες πέντε μάς έμειναν! Και η πηγή

Αν θεωρείτε κρύο το λογοπαίγνιο μου για τα «φιστίκια» έχω να σας πληροφορήσω πως ο ίδιος ο δημιουργός του comic strip, Τσαρλς Μ.Σουλτς, σιχαινόταν το τίτλο «Peanuts». Εφόσον εκείνος τελικά το ανέχτηκε, δεν έχετε λόγο εσείς να εκνευρίζεστε. Ήταν 9 Δεκεμβρίου του 1965 όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση, η κλασική πλέον χριστουγεννιάτικη ταινία, « Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν». Όλοι οι συντελεστές είχαν τεράστια αγωνία, αν η μεταφορά του κόμικ στριπ στην μικρή οθόνη θα είχε επιτυχία. Ο Τσάρλι, ο Σνούπι και η παρέα τους απέδειξαν πως ήταν ..σκληρά φιστίκια. Αν θεωρείτε κρύο το λογοπαίγνιο μου για τα «φιστίκια» έχω να σας πληροφορήσω πως ο ίδιος ο δημιουργός του comic strip, Τσαρλς Μ.Σουλτς, σιχαινόταν το τίτλο «Peanuts».Τίτλος που του επιβλήθηκε από τους μάνατζερς της United Features Syndicate και προκαλούσε από την αρχή ουκ ολίγα πειράγματα και λογοπαίγνια. Ο ίδιος προσπάθησε αρκετές φορές να αλλάξει τον τίτλο του κόμικς σε «Charlie Brown» αλλά μάταια. Εφόσον εκείνος τελικά το ανέχτηκε, δεν έχετε λόγο εσείς να εκνευρίζεστε. Την δεκαετία του 1960, το κόμικς «Peanuts» ήταν ένα από τα πιο γνωστά comic strips των εφημερίδων της εποχής. Καθημερινά, από τις 2 Οκτωβρίου του 1950, εμφανίζονταν στις σελίδες των μεγαλύτερων αμερικανικών εφημερίδων ενώ η φήμη τους είχε ταξιδέψει και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Μεσα σε αυτή την δεκαετία, την χρυσή όπως θα αποδειχθεί για την παρέα των φιστικιών, οι χαρακτήρες του κόμικς θα γίνουν cultural icons με το Σνούπι να επισκιάζει σχεδόν όλους τους υπόλοιπους. Είναι αλήθεια πως στην Ευρώπη και δη στην Ελλάδα, θυμόμαστε το κόμικς περισσότερο για τον Σνούπι παρά για τον πραγματικό πρωταγωνιστή Τσάρλι Μπράουν. Ήταν τέτοια η απήχηση των Peanuts σε μικρούς και μεγάλους ώστε το 1963 προτάθηκε στον Σούλτς να γυριστεί ένα αφιερωματικό ντοκιμαντέρ μισής ώρας για τους λιλιπούτειους χαρακτήρες του. Ο Σούλτς αποδέχθηκε την πρόταση και ξεκίνησε να συνεργάζεται μαζί με τους άλλους πάνω στο πρότζεκτ. Το ντοκιμαντέρ ονομάστηκε « Ένα αγόρι που το λέγανε Τσάρλι Μπράουν» αλλά τελικά δεν προβλήθηκε ποτέ λόγω έλλειψης χορηγών. Περίεργο για ένα κόμικς που είχε τέτοια επιτυχία στο κοινό αλλά συνέβη. Δύο χρόνια αργότερα, καταφέρνουν να γυριστεί η ταινία « Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν» με σπόνσορα αμερικανική εταιρία αναψυκτικού γνωστή για τις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις της και τις απολύσεις της στην Ελλάδα και ανά το κόσμο.Π ιστευω πως συνεννοηθήκαμε. Ο Σούλτς υπήρξε πάντα τελειομανής ως επαγγελματίας. Σχεδιαζε, έγραφε και χρωματίζε ο ίδιος τις ιστορίες των Peanuts από το πρώτο comic strip του 1950 έως το τελευταίο του το 2000, χρονιά του θανάτου του. Είχε μεγάλη αγωνία αν οι χαρακτήρες του θα είχαν την ίδια επιτυχία στην μικρή οθόνη όσο είχαν στα τέσσερα μικρά καρέ μέσα στα οποία τα σχεδίαζε μια δεκαετία ως τότε. Έχοντας μια δική του οπτική για το πως ήθελε να παρουσιάσει τους ήρωες του στο τηλεοπτικό κοινό πολλοί από τους συντελεστές θεωρούσαν πως η ταινία θα έπιανε πάτο. Ο Σούλτς επέμενε η μουσική να είναι τζαζ, να μην υπάρχουν ηχογραφημένα γέλια ώστε να χειραγωγούν τους θεατές να γελάσουν με τα αστεία, να χρησιμοποιηθούν παιδιά ηθοποιοί για τις φωνές των πρωταγωνιστών και εντός του σεναρίου υπήρχε ολόκληρο εδάφιο της Βίβλου. Σε μια χώρα, σαν την Αμερική, η αναφορά στην Βίβλο σε παιδικό πρόγραμμα ηταν ένα ακανθώδες θέμα το οποίο μπορούσε να προκαλέσει μαζικές αντιδράσεις πολιτών. Οσοι γνώριζαν από τηλεόραση και δη από παιδικά προγράμματα περίμεναν μια καταστροφή η οποία δεν ήρθε ποτέ. Σκοπός του Σούλτς ήταν να διδάξει μέσω της χριστουγεννιάτικης ιστορίας το πραγματικό μήνυμα της γιορτής χρησιμοποιώντας τους πέντε βασικούς του πρωταγωνιστές : Τον Τσάρλι, την Βάιολετ, τον Λίνους, την Λούσι και φυσικά τον Σνούπι. Η ιστορία είναι απλή : Ο Τσάρλι Μπράουν νιώθει στεναχωρημένος παρότι βρισκόμαστε μέσα γιορτές. Οι φίλοι του προσπαθούν να τον βοηθήσουν να αισθανθεί καλύτερα δημιουργώντας μια θεατρική παράσταση. Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και η παρέα αρχίζει να κοροϊδεύει τον Τσάρλι όταν εκείνος αντί για ένα μεγάλο εντυπωσιακό δέντρο φέρνει ένα καχεκτικό. Συντομα όμως καταλαβαίνουν το λάθος τους και όλα τα παιδιά μαζί κάνουν αγαπημένα Χριστούγεννα. Η ατάκα του Τσάρλι Μπράουν συνοψίζει όλο το νόημα της γιορτής και της ταινίας : «Δεν έχει σημασία τι βρίσκεται κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά ποιοι βρίσκονται γύρω από αυτό» Υποδηλώνοντας πως σημασία δεν έχουν τα δώρα και ο καταναλωτισμός που μας πιάνει στις γιορτές αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτές τις ξεχωριστές γιορτινές μέρες. Λίγο ειρωνικό αν σκεφτούμε ποια εταιρία έδωσε χρήματα για ένα τέτοιο μήνυμα.. Υπολογίζεται πως 15 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική παρακολούθησαν αυτό το ειδικό πρώτο επεισόδιο των Peanuts την πρώτη φορά προβολής του. Αν αναλογιστούμε πως τότε μόλις 30.000.000 σπίτια στην Αμερική είχαν τηλεόραση καταλαβαίνετε πως τα μισά από αυτά έβλεπαν τον Τσάρλι Μπράουν και το δεντράκι του. Η σειρά απέσπασε βραβείο EMY με τον Σούλτς να αστειεύεται πως : «Ο Τσάρλι δεν είναι συνηθισμένος να κερδίζει». Πράγματι ο πρωταγωνιστής του ήταν ένα απλό άτολμο παιδί το οποίο δεν ήταν καλός σε τίποτα ενώ χρειαζόταν πάντα τους φίλους του για υποστήριξη. Οι προτάσεις για να γίνουν κινούμενα σχέδια οι ήρωες του έπεσαν βροχή μετά την επιτυχία αλλά ο ίδιος ήταν αρνητικός στην ιδέα οι μικροί του πρωταγωνιστές να κάνουν καριέρα στην μικρή οθόνη αλλοιώνοντας έτσι την πιο σοφιστικέ εκδοχή τους στα comic strips. Τα επόμενα χρόνια γυρίζονται μερικά ακόμα σπέσιαλ επεισόδια. Οι δεκαετίες '60 και '70 στην Αμερική ήταν γεμάτες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές που δεν άφησαν ανεπηρέαστο ούτε τον ίδιο ούτε την παρέα των Peanuts. Τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε ασκούσαν έντονη κριτική στα δρώμενα της χώρας αλλά και του υπόλοιποι κόσμου. Συχνά με υποδόρια σάτιρα στηλίτευε τα σύγχρονα προβλήματα της εποχής του. Υπήρξε πρωτοπόρος στην ανάδειξη των γυναικείων ζητημάτων και χειραφέτησης των γυναικών αφού όλες του οι πρωταγωνίστριες ήταν εξαρχής πιο δυναμικές και ικανές από τα αγόρια από τα μαθήματα μέχρι τα αθλήματα. Παντα με άποψη και έτοιμες να τις υπερασπιστούν. Το 1968, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα αφρο-αμερικάνο αγόρι στις ιστορίες του με το όνομα Φράκλιν. Χωρίς πολλές εξηγήσεις το εντάσσει στην ιστορία σαν να ήταν από πάντα μέλος της παρέας των παιδιών. Σε μια εποχή που οι συγκρούσεις για τις φυλετικές διακρίσεις ήταν έντονες το να παρουσιάζεται στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου ένα κόμικς που δείχνει το δρόμο της αποδοχής δεν είναι καθόλου λίγο πράγμα. Όλα αυτά δεν θα ήταν εύκολα να τα περάσει σε παιδικό πρόγραμμα τηλεόρασης εκείνης της εποχής. Παίρνοντας τα χρόνια πολλοί φανατικοί αναγνώστες παρατήρησαν πως οι ιστορίες γινόταν όλο και πιο απλοϊκές σε σύγκριση με τις πρώτες δεκαετίες και η δημοφιλία του κόμικς αρχίζει να πέφτει αργά αλλά σταθερά από την δεκαετία του '80 και μετέπειτα. Ενώ ο ίδιος χαλάρωσε ως προς την τηλεοπτική προβολή των ηρώων του επιτρέποντας να βγαίνουν νέες ιστορίες ξεχωριστά από το δικό του κόμικς.Οι περιπέτειες των Φιστικιών συνεχίζουν ακάθεκτες μέχρι σήμερα 21 χρόνια μετά τον θάνατο του. Ο Σούλτς αφήνει την τελευταία του πνοή στις 12 Φεβρουαρίου του 2000 μην επιθυμώντας κάποιος άλλος δημιουργός ή ομάδα δημιουργών να αναλάβουν την συνέχεια των ιστοριών των ηρώων του στις εφημερίδες. Ο Σνούπι,ο πιστός σκύλος του Τσάρλι Μπράουν, στο τελευταίο καρέ που σχεδίασε ο Σούλτς, γράφει ένα γράμμα προς τους αναγνώστες που τον συντρόφευαν όλα αυτά τα χρόνια : « Αγαπητοί φίλοι, Ήμουν τυχερός που σχεδίασα τον Τσάρλι Μπράουν και την παρέα του για σχεδόν πενήντα χρόνια. Ήταν η εκπλήρωση της παιδικής μου επιθυμίας. Δυστυχως δεν μπορώ άλλο να ανταποκριθώ στην καθημερινή δημοσίευση του κομικς. Η οικογένεια μου δεν επιθυμεί να συνεχιστεί το κόμικς από κανέναν άλλον και εγώ πρέπει να ανακοινώσω την συνταξιοδότηση μου. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για την εμπιστοσύνη των εκδοτών μου και την αγάπη και υποστήριξη των αναγνωστών μου μέσα σε τόσα χρόνια. Τσαρλι Μπράουν, Σνούπι, Λίνους και Λούσι..Πως θα μπορούσα ποτέ να τους ξεχάσω Τσαρλς Μ.Σουλτς» Όταν το ήθος του δημιουργού καθρεφτίζει την ποιότητα των αναγνωστών του. Και η πηγή

Ναι, αλλά στο Ultimate σύμπαν έτσι είναι ο Iron Man. Δεν είναι θέμα κακού σχεδιασμού του καλλιτέχνη, είναι ζήτημα κακού design κατά τα γούστα σου (και για τα δικά μου εννοείται, δε μου αρέσει η στολή αυτή). Δες πχ εδώ: Είναι η πρώτη ιστορία Iron Man στο Ultimate σύμπαν. Mark Bagley, Andy Kubert μεταξύ σχεδιαστών και Bryan Hitch στο Ultimates. Και οι τρεις είναι καλοί σχεδιαστές. Άρα από όσο καταλαβαίνω δεν είναι ότι σε χαλάει η τεχνοτροπία που τον σχεδιάζουν, το πρόσωπο ή η επιβλητικότητα, αυτά που εγώ βρίσκω στραβά στον Iron Man του Romita σε τίτλους των 00s και των 10s, αλλά δε σου αρέσει το διαφορετικό design της στολής που όπως λέει και ο @ Indian θυμίζει Bumblebee.

Αν και δεν έχω διαβάσει το Demon in a Bottle, είσαι σωστός. Η αναφορά μου γίνεται κυρίως σε πιο σύγχρονες ιστορίες και συγκεκριμένα στο Eternals ή στο Avengers που κάποια στιγμή είχε αναλάβει ο Romita που πραγματικά ο Iron Man είναι κακοσχεδιασμένος. Με τα χρόνια και την ανάληψη πολλών τίτλων είχε χαλάσει το σχέδιο του (το ξαναέφτιαξε αργότερα) ενώ στις αρχές του σε Iron Man και Daredevil ο τύπος έκανε παπάδες. Α και στο Avengers vs. X-Men δε μου άρεσε, γενικά ο Iron Man του δεν είναι επιβλητικός ή λεπτομερής και το κράνος υπερβολικά τετράγωνο.