Komixakias13

Companeros (1970): αρκετά καλό σπαγγέτι γουέστερν από τον Corbucci ο οποίος χρησιμοποιεί παρόμοιους χαρακτήρες και πλοκή από το προγενέστερο The Mercenary (1968). Αυτή τη φορά βέβαια η πλοκή είναι πιο πυκνή και δεν κουράζει οπως η προηγούμενη. Επίσης μεγαλό συν στην ταινία ο Tomas Milian σε ρόλο στυλ Τσε Γκεβάρα. Αριστή μουσική από Morricone για αλλή μια φορά. Το τέλος νομίζω επίσης ήταν δυνατό και πολύ πιο ικανοποιητικό σε σχέση με αυτό του Mercenary. The Beyond (1981): Το πρώτο ιταλικό horror που βλέπω . Η πλοκή της ταινίας είναι αρκετά αραιή και κουράζει λίγο. Η σκηνοθεσία του Fulci και η φωτογραφία είναι άριστες όπως και η μουσική. Το τέλος θεωρώ πως αποζημιώνει τις όποιες τρύπες στη πλοκή και είναι εξαιρετικό. Όπως είπα δεν έχω δει άλλες ταινίες αυτού του sub-genre και η πρώτη επαφή με αυτό είναι θετική.

Apocalypto (2006): Τρομερή και τολμηρή ταινία για την παρακμή του πολιτισμού των Μάγια. Ωμός ρεαλισμός και βια μεσ'τη μουρη σου. Πολυ καλη πλοκη με ρυθμό που δεν κουράζει. Ο Mel Gibson αποδεικνύει για αλλη μια φορά οτί είναι μαέστρος στη σκηνοθεσία. Παρουσιάζει τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου και καταφέρνει να βγάλει δυνατές ερμηνείες από όλους, έχοντας να καθοδηγήσει πολλούς μη επαγγλεματίες ηθοποιούς. Η φωτογραφία είναι τρομερή και αναδεικνύει στο έπακρον το περιβάλλον της ταινίας. Φοβερό μοντάζ και ηχητικά εφέ. Τα κοστούμια, τα σκηνικά και γενικά η καλλιτεχνική διεύθυνση φτάνουν την τελειότητα. Καταπληκτική μουσική από τον James Horner επίσης. Αξίζει 100% μια θέαση και προσφέρει τροφή για σκέψη.

Μου κάνει εντύπωση που δεν τον γνωρίζεις. Στο σειρά Yellowstone του Sheridan που ανέφερα πρωταγωνιστεί ο Kevin Costner στο ρόλο ενός μεγαλοκτηματία που έχει διαμάχες με τους Ινδιάνους της περιοχής του. Για το Hell or High Water έχω ακούσει τρομερά καλά λόγια.

Καταλαβαίνω τι εννοείς αν και μου φαίνεται αρκετά υπερβολικός ο όρος μπαρούφα. Αν κατάλαβα καλά στην δεύτερη παράγραφο αναφέρεσαι στο υποείδος του Νεο-Γουέστερν. Το εχω στα υπ'οψιν το Wind River του Sheridan διότι θέλω να το δω με αφορμή το καινούργιο του γουέστερν που βγαινει τον Απρίλιο. Μιας που είπα Sheridan μήπως έχεις δει το Yellowstone;

Γιατί το θεωρείς μπαρούφα; Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη μέτα από χρόνια; Και εμένα μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν είχα μάθει ότι το Ghost ήταν υποψήφιο για καλύτερης ταινίας. Όταν ήταν είχα δει στην τηλεόραση μου είχε φανεί τελείως b-movie.

The Hired Hand (1971): Ένα αρκετά περιέργο western από τον Peter Fonda. Αρκετές καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς ξεχωρίζοντας τον Warren Oates. Η φωτογραφία και το μοντάζ ιδίως ήταν ιδιαίτερα πειραματικά. Νιώθω ότι η ταινία το εχασε προς το τέλος το οποίο μου φάνηκε υπερβολικό. Γενικώς σεναριακά δεν είδα κάτι το ιδιαίτερο. Dances With Wolves (1990): Μια πάρα πολύ μεγάλη έκπληξη. Γενικώς τα γουέστερν που έχουν να κάνουν με ινδιάνους δεν είναι του γούστου μου. Η συγκεκριμένη όμως ταινία έχει την αίγλη μιας ταινίας του '50 ή του' 60 λόγω της επικότητας της. Λάτρεψα την ερμηνεία του Kevin Costner (του οποίου δεν ήμουν φαν). Ξεχωρίζω επίσης την ερμηνεία του Graham Greene. Η σκηνοθεσία (πρωτη σκηνοθετική δουλειά του Costner) και η φωτογραφία ήταν άψογες. Το σενάριο ακολουθούσε την κλασική φόρμα και ήταν καλογραμμένο. Είδα το extendend cut και δεν βαρέθηκα. Η ταινία πάνω απ'όλα έκανε κάτι που δεν περίμενα, κατάφερε να με συγκινήσει! Η ταινία κατάφερε να με κρατήσει και να με βάλει μέσα στο κόσμο της το οποίο λίγες ταινίες έχουν καταφέρει. ΥΓ. Ως προς την ιστορική ακρίβεια της ταινίας, προτείνω τη θεάση αυτού του βίντεο:

Πολυ ενδιαφέρουσα η απάντηση σου και οι πληροφορίες που δίνεις. Δεν αναφέρομαι στην πραγματικότητα αλλά στο σύμπαν της ταινίας. Αν δεν κάνω λάθος σε μια σκηνή αναφέρεται ότι αυτοί οι δύο είναι παλιοί φίλοι. Το οποίο όμως δεν αναπτύσσεται και στα μάτια μου το όλο ρομαντικό sub-plot ανάμεσα στους 3 βασικούς χαρακτήρες είναι αρκετά αδύναμο. Μου φαίνεται μεγάλο αρνητικό η θολώδης κινηματογράφηση ακόμα και στους εσωτερικούς χώρους. Δυστηχώς δεν βλέπω αρκετή επικότητα στην εκτέλεση της ταινίας παρότι θεωρητικά θα έπρεπε. Δεν θεωρώ ότι κατάφερε να γίνει ταινία καταγγελίας παρότι αυτή ήταν η θέληση του σκηνοθέτη. Δεν μπορώ να πω ότι μισώ την ταινία αλλά σίγουρα δεν την αγαπώ. Θεωρώ ότι η εμμονική προσήλωση του Cimino στο οπτικό κομμάτι της ταινίας, δεν άφησε την ταινία να αποδώσει καλά το μύνημα που αυτός ήθελε.

Γνώριζω τα facts που αναφέρεις στο post. Καταλαβαίνω το γιατί κάποιος να αγαπήσει αυτή τη ταινία. Δεν θεωρείς όμως ότι το σενάριο και οι σχέσεις που έχουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους είναι σε μεγάλο βαθμό υποανάπτυκτες; Για παράδειγμα η σχέση μεταξύ του πρωταγωνιστή και του χαρακτήρα που υποδύεται ο Chris Walken. Επίσης δεν σου φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης το παράκανε στο θέμα του focus και της ποσότητας νέφους και σκόνης που υπάρχει σχεδόν σε όλες τις σκηνές; Οι περισσότερες θετικές απόψεις που έχω διαβάσει για την ταινία στέκονται πάρα πολυ στην κινηματογράφηση και γενικά στο production design της ταινίας και σχεδόν καθόλου στο σενάριο και στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων.

My name is Nobody (1973): Ένα από τα σημαντικότερα σπαγγέτι γουέστερν που προσπαθεί να σατιρίσει τα γουέστερν αλλά και την ίδια την μυθική έννοια της αμερικανικής Δύσης. Η ιδέα της όλης ταινίας προέρχεται από τον Sergio Leone, ο οποίος είναι και ο παραγωγός αυτής. Στα χαρτιά σκηνοθέτης είναι ο Tonino Valerii πρώην βοηθός σκηνοθέτης του Leone και σκηνοθέτης του αρκετού καλού Days of Anger (1967). Το ποιος είναι πραγματικά ο σκηνοθέτης είναι αντικείμενο μέχρι πρόσφατα μεγάλης διαμάχης μετάξυ των μελών της παραγωγής της ταινίας. Προσωπικά θεωρώ,βλέποντας την ταινία, πως η πλειοψηφία των σκηνών σκηνοθετήθηκε από τον Valerii παρότι θεωρώ ότι ο Leone έχει σκηνοθετήσει τις σκηνές στην κλιμάκωση της ταινίας. Λόγω αυτού έχει προβλήματα στο ύφος της, το οποίο βεβαίως έχει επηρεάστει από τις ταινίες του Trinity με αποτέλεσμα να έχουμε μια ανισορροπία μεταξύ δραματικών και κωμικών σκηνών. Όμως έχοντας δει το Κάποτε στη Δύση (1968), βλέπω καθαρά ότι το νόημα της ταινίας είναι δημιούργημα του Leone. Οι ταινία στηρίζεται αρκετά στις πολύ καλές ερμηνείες του Terence Hill στο ρόλου του Κανένα και του Henry Fonda στο ρόλο του ηλικωμένου πιστολέρο Jack Beauregard. Η φωτογραφία είναι σε πολύ καλό επίπεδο χωρίς σκαμπανεβάσματα παρά την παρουσία τρίων διευθυντών φωτογραφίας. Η πλειοψηφία της ταινίας είναι γυρισμένη στην Αμερική και η υπόλοιπη στην Ισπανία. Γενικά το production design είναι σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Η μουσική του Ennio Morricone είναι παρά πολύ καλή. Προσωπικά ξεχώρισα το κομμάτι The Wilde Horse. Η διαρκεία της ταινίας θα μπορούσε να ήταν αρκετά μικρότερη και κατά τη γνώμη μου μια σκηνή θα μπορούσε να κοπεί τελείως. Κατ'εμέ η ταινία αξίζει μια θέαση λόγω της θέσης που παίρνει για την Δύση και έχει μερικές απολαυστικές σκηνές. [imdb=tt0070215] Heaven' s Gate (1980): Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες στην ιστορία του αμερικανικού σινεμά. Μετά την επιτυχία του Ελαφροκυνηγού, ο Michael Cimino οπλισμένος με πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία γράφει και σκηνοθετεί ένα -στα χαρτιά- επικό γουέστερν. Θέμα του οι συγκρούσεις αναμέσα στους μεγαλοκτηματίες του Wyoming και τους Ανατολικοευρωπαίους μετανάστες της περιοχής στα τέλη του 19ου αιώνα. Να ξεκαθαρίσω ότι παρακολούθησα την ψηφιακά αποκατέστημενη έκδοση των 216 λεπτών που έγινε υπό την επίβλεψη του ίδιου του Cimino και κυκλφόρησησε το 2012. Η ταινία πρώτα απ'όλα έχει κρίση ταυτότητας. Ξεκινάει σαν ιστορικό δράμα, συνεχίζει σαν ρομαντική κομεντί, κορυφώνεται σε επικό γουέστερν και καταλήγει σε ρομαντικο δράμα. Το σενάριο αποτελείται από μεγάλες σκηνές δράσης που δεν εξυπηρετούν καθόλου την πλοκή της ταινίας και είναι αναίτια αργές (π.χ η σκηνή χορού στην αρχή της ταινίας). Είναι επίσης γεμάτο το σενάριο με κακογραμμένους και ανούσιους διαλόγους. Ο πρωταγωνιστής σερίφης Jim Averill είναι αδιάφορος και δεν ενδιαφέρεσαι για το τι πράττει. Για ένα διάστημα στην ταινία είναι επίσης απών χωρίς λόγο. Το ίδιο ισχύει λίγο-πολύ και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Ειδικά για τον χαρακτήρα του John Hurt δεν καταλαβαίνω το ρόλο του στη ταινία. Οι σχέσεις μεταξύ των κύριων χαρακτήρων δεν αναπτύσσονται σχεδόν καθόλου. Ολοί οι ηθοποιοί παίζουν καλά, βέβαια με το σενάριο που τους δόθηκε δεν μπορούν να κάνουν πολλά. Η φωτογραφία της ταινίας που από άλλους θεωρείται καταπληκτική, εμένα μου φανηκέ αντι-αισθητική. Όλα σχεδόν τα πλάνα (με εξαίρεση κάποια νυχτερινά)-εξωτερικά και εσωτερικά-είναι γεμάτα σκόνη και νέφος. Το πόσο κακή είναι η φωτογραφία κατ'εμέ, φαίνεται στις σκηνές μάχης προς το τέλος της ταινιάς. Πάνω που πάει να καθαρίσει το πλάνο και να δούμε τι συμβαίνει κοβεί σε άλλο βρώμικο πλάνο.Στις σκήνες αυτές ο John Hurt καταλήγει σε comic relief. Το τέλος της ταινίας φαίνεται ακατανόητο στα μάτια μου. Η μουσική ταιρίαζει στο ύφος της ταινίας αρά είναι αρκετά υποτονική. Ο μόνος λόγος που αξίζει η θέαση της ταινίας είναι για να δει κάποιος που μπορεί να οδηγήσει η μεγαλομανία και ο εγωισμός ενός σκηνοθέτη. ΥΓ. Όσοι είστε φιλόζώοι ΜΗΝ δείτε την ταινία ή τουλάχιστον τις σκηνές μάχης. [imdb=tt0080855]

Django Kill (If You Live, Shoot!) (ελλ. τίτλος Ενας ξένος, λίγο χρυσάφι, πολλά πτώματα): Ένα αρκετά παράξενο σπαγγέτι γουέστερν που παραμένει σουρεαλιστικό καθ'όλη τη διάρκεια τού.Η εναρκτήρια σκηνή ξεκινάει ψυχεδελικά και θυμίζει ταινία τρόμου . Όταν όμως μπαίνουμε στη πόλη η ατμόσφαιρα βαραίνει περισσότερο και ξεκινάει ένα όργιο βίας η οποία φαίνεται σαν να έχει βγει από κάποιο σπλάτερ. Έπειτα συνεχίζεται η ψυχεδέλεια και όλο αυτό κορυφώνεται σε ένα παράξενο τέλος. Το σενάριο (Guilio Questi και Franco Arcalli-ενός εκ των σεναριογράφων του Κάποτε στην Αμερική) είναι αρκετά περιέργο και μπερδεμένο. Η σκηνοθεσία του Questi είναι πολύ καλή. Η φωτογραφία του Franco Delli Colli (ξάδελφό του Tonino-Κάποτε στη δύση) είναι ατμοσφαιρική και δίνει πολύ ωραία οπτικά το ύφος της ταινίας. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Tomas Milan είναι αρκετά καλή όπως και του υπόλοιπου καστ. Η ταινία μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση λόγω του τέλους. Παντώς αξίζει μία θέαση λόγω του συνδυασμού γουέστερν και σπλάτερ και πιστεύω θα αρέσει σε όσους είναι λάτρεις του σουρεαλισμού. Επίσης υπάρχουν πολλές εκδόσεις της ταινίας που έχουν λογοκριθεί οι σκηνές βίας. Η αρχική της διάρκεια είναι 117 λεπτά. ΥΓ. Το Django στο τίτλο είναι για εμπορικούς σκοπούς και το όνομα δεν ακούγεται κάθολου μέσα στην ταινία. Ο πρωταγωνιστής είναι ανώνυμος. [imdb=tt0062082] If You Meet Sartana Pray For Your Death: Το πρώτο μέρος της σειράς ταινιών με τον Gianni Garko ως Sartana. Η ιστορία έχει να κάνει κλασσικά με συμμορίες και χρυσάφι και προδοσίες. Το σενάριο σε κάνει να μπερδευτείς οπότε καλύτερα είναι να μην προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται για να την απολαύσεις. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι σε πολύ καλό επίπεδο και σκηνές δράσεις είναι πολύ ωραίες. Σαν σπαγγέτι γουέστερν έχει άνω του συνηθισμένου αριθμό πτωμάτων. Πολύ καλές οι ερμηνείες από τον δύο βασικούς πρωταγωνιστές (Garko και William Berger).Επίσης ξεχωρίζω σε μικρό ρόλο τον Klaus Kinski. Σε όσους αρέσει το βίαιο στυλ αυτού του είδους θεωρώ ότι θα περάσουν πολύ ωραία στην θέαση της. [imdb=tt0063568]

The Mercenary: Ένα μέτριο κωμικό σπαγγέτι γουέστερν που αποτέλει το πρώτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας του Corbucci με φόντο την Μεξικανική επανάσταση. Αρκετά καλες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Θεωρώ ότι η ταινία έχει προβλήματα ρυθμού με αναίτια αργές σκηνές. Death rides a horse: Ένα σπαγγέτι γουέστερν για το οποίο διάβασα πολύ καλά λόγια στο φόρουμ. Εγώ προσωπικά το βρήκα απλά καλό. Εκτός της ενακτήριας σκηνής, θεωρώ ότι η ταινία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο σκηνοθετικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κατι καλό, ας πούμε τα απότομα ζουμαρίσματα μου άρεσαν πολύ. Βέβαια το εφέ το όποιο γίνοταν κάθε φορά που ο πρωταγωνιστής ανακάλυπτε έναν από τους δολοφόνους μου φάνηκε φτηνιάρικο. Ο Lee Van Cleef ήταν οπώς πάντα πολύ καλός στο ρόλο του αλλά ο John Phillip Law στο ρόλο του έτερου εκδικητή δεν με έπεισε. Το τέλος επίσης δεν με ικανοποίησε αλλά σε αυτό ίσως και ο πρωταγωνιστής. ΥΓ. Ο βασικός λόγος που έκανα αυτό το ποστ είναι για να δείξω αυτό το βίντεο, το οποίο εξηγεί γιατί ο Λεόνε έχει ξεχωρίσει στο είδος του γουέστερν:

Δεν γνώριζα την ύπαρξη του συγκεκριμένου κόμικ. Σ'ευχαριστώ πολύ.

Ένα πολύ καλό κανάλι στο youtube κάνει σύγκρισεις μεταξύ των κόμικ και της σειράς του 1983/1991 και βρίσκει τις διαφορές. Έχει κάνει βίντεο επίσης για τον Τεντέν και τον Αστερίξ και τις αντίστοιχες σειρές/ταινίες.

White Hunter Black Heart (1990): Πολή καλή ταινία από το θεό Clint Eastwood. Στην συγκεκριμένη ταινία δείχνει τον εκκεντρικό σκηνοθέτη John Huston (Wilson στην ταινία) και τις περιπέτειες του στα γυρίσματα της ταινίας The African Queen. Ο Κλιντ δίνει ρέστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο και αποτυπώνει πολύ καλά την εκκεντρικότητά του. Πολλοί καλοί διάλογοι και ατάκες. Παρά πολύ καλό επίσης το μύνημα που σου περνάει στο τέλος. The Great Silence (1968): Ένα πάρα πολύ καλό πεσιμιστικό spaghetti western από τον Sergio Corbucci. Η ιδιαιτερότητα του είναι ότι διαδραματίζεται σε χιονισμένο τοπίο και το τέλος του. Πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Φυσικά ξεχωρίζω τον χαρακτήρα του κυνηγού επικυρηγμένων Loco, τον ερμηνεύει καταπληκτικά ο Γερμανός ηθοποιός Klaus Kinski. Τον είχα προσέξει και στο For a few dollars more αλλά εδώ δίνει ρέστα. Είναι σαν το διάβολο επί γης. Η ταινία έχει πολύ ζουμί από πίσω και έχουν γίνει αναλύσεις για το νόημα της. Αλλά και για το γενικότερο στυλ της. Για παράδειγμα τα κουστούμια της ταινίας είναι υπερρεασμένα από την χίππικη ενδυμασία. Ο Corbucci είχε μεγάλη αντιπάθεια προς τους χίππηδες.

Είδα πρόσφατα τις spaghetti comedy western ταινίες They Call Me Trinity και Trinity is Still my name. Αμφότερες κάνουν μια καλή σάτιρα του είδους. Αγαπημένη μου σκηνή από την πρώτη αυτή: και από την δεύτερη αυτή: ΥΓ. Ξέρετε αν τα υπόλοιπα western του διδύμου Hill/Spencer είναι το ίδιο κωμικά ή πιο σοβαρά;