Otis
-
Περιεχόμενο
241 -
Εγγραφή
-
Τελευταία επίσκεψη
Τύπος περιεχομένου
Προφίλ
Ενότητες
Blogs
Events
Γκαλερί
Καταχωρήσεις δημοσιεύτηκε από Otis
-
-
On 24/12/2012 στο 1:18 ΠΜ, Lord Makro είπε:
Το ξέσκισα στο ρεαλισμό το συγκεκριμένο
Θέλω να το ξαναφωτογραφίσω πάντως γιατί το είχα στον ήλιο και βγήκε πολύ φωτεινό για αυτά τα χρώματα, στην πραγματικότητα φαίνεται πιο σκούρο και τα μαύρα δένουν καλύτερα...
Κάπως έτσι ας πούμε
-
Γιατί υπάρχει σόλο και υπάρχει και Σόλο:
Ϋπάρχει και ΣΟΛΟ
Και μια μπάντα που ανακάλυψα εξ αιτίας του Ταραντίνο (Dusk Till Dawn, Salma Hayek Snake Dance):
-
5
-
-
Δύο που ξεχωρίζουν για τον ήχο τους. Κάθε φορά κάτι νέο προσέχεις και μαθαίνεις αν σε ενδιαφέρει το αντικείμενο. Και κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσες:
Arthur Piantadosi και άλλοι. Ο ήχος έχει πάντα πολλούς συντελεστές.:
Walter Murch:
-
4
-
1
-
-
Το χρώμα και το χαρτί
Κάθε τύπος χαρτιού έχει διαφορετική γκάμα, δηλαδή μπορεί να αποδώσει διαφορετικό εύρος χρωμάτων.
Σε μια οθόνη RGB βλέπουμε αυτά τα χρώματα:
Ανάλογα με το εύρος της, μπορεί να τα διακρίνουμε όλα. Ανάλογα με το πόσο βαθύ είναι το μαύρο της, τα βλέπουμε και πιο πιστά. Το πόσο βαθύ είναι το μαύρο δεν είναι μόνο θέμα προδιαγραφής ή μέτρησης, αλλά και φωτισμού στο χώρο που βρίσκεται η οθόνη. Μια οθόνη OLED πχ έχει θεωρητικά μηδενικό μαύρο, αλλά μόνο σε πολύ χαμηλό φωτισμό θα έχουμε πλεονέκτημα. Σε πραγματικές συνθήκες φωτισμού μπορεί να έχει ανάλογη απόδοση με μια απλή. Η λόγος μαύρου και λευκού είναι το contrast ratio της οθόνης, το οποίο καθορίζει το εύρος των χρωμάτων του υλικού που βλέπουμε σε οθόνη, πχ μιας ηλεκτρικής έκδοσης κόμιξ. Το πόσο δυνατό είναι το λευκό, περιορίζεται πάλι από της συνθήκες θέασης, πχ το πόση φωτεινότητα αντέχει το μάτι. Σε σκοτεινό περιβάλλον, μπορεί και τα 100nits να είναι πολλά. Σε φωτεινό μπορεί να μη φτάνουν τα 10,000nits.
Σε μια εκτύπωση σε επιχρισμένο χαρτί καλής ποιότητας βλέπουμε περίπου αυτά τα χρώματα:
Το μαύρο φυσικά δεν είναι τόσο βαθύ στο χαρτί, αφού περιορίζεται από πολλές παραμέτρους σε σχέση με μια οθόνη, πχ από το μελάνι και την υφή του χαρτιού ή από το ότι η οθόνη φωτίζεται από πίσω, ενώ το χαρτί από μπροστά.
Σε μια εκτύπωση σε χαρτί καλής ποιότητας χωρίς επίχριση, βλέπουμε περίπου αυτά τα χρώματα:
Στο χαρτί που δεν είναι επιχρισμένο, περισσότερο μελάνι μπαίνει στο χαρτί, αντί να μείνει στην επιφάνεια να μας δώσει μεγάλο κορεσμό. Επίσης, το φως διαχέεται περισσότερο πριν φτάσει στο μάτι. Υπάρχουν απώλειες και σε επίπεδο λεπτομέρειας, επειδή περισσότερες ίνες είναι εκτεθειμένες, οπότε το χρώμα ταξιδεύει λίγο σε αυτές. Το βαθύ χρώμα είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί. Στο μαύρο μελάνι τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αν και πρέπει να ξεχάσουμε το έντονο μαύρο, αλλά στα υπόλοιπα χρώματα της τετραχρωμίας υπάρχει μεγαλύτερος συμβιβασμός.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Οι αποδώσεις χρωμάτων που παρουσιάζονται αναφέρονται σε καλής ποιότητας και λευκότητας χαρτιά και εκτύπωση από γνώστη του αντικειμένου. Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι υποδεέστερο, ελάχιστες είναι καλύτερο.
Αυτά όμως είναι θεωρητικά. Στην πράξη υπάρχουν περιορισμοί που κάνουν τις διαφορές πολύ μικρότερες.
Οι εικόνες έχουν μεγάλο εύρος που αξιοποιεί τη γκάμα RGB (πιο συγκεκριμένα sRGB αυτή τη στιγμή, αν και υπάρχουν και ευρύτερες) μόνο όταν προέρχονται από φωτογραφίες φυσικών πραγμάτων, πχ ουρανού, λουλουδιών κλπ. Στο κόμιξ όμως μιλάμε παραδοσιακά για σχέδιο, για κάτι που βρίσκεται σε χαρτί, και είναι χρωματισμένο με μελάνι. Η γκάμα λοιπόν είναι περιορισμένη, αν και μπορεί να αυξηθεί με επεξεργασία στη συνέχεια. Επίσης, με στατιστική ανάλυση σε εκδόσεις, προκύπτει ότι η πραγματική γκάμα είναι συνήθως πολύ μικρότερη, δηλαδή δε χρησιμοποιούνται πολύ κορεσμένα χρώματα. Ένα παιδικό βιβλίο πχ ή ένα κόμικ της γαλλοβελγικής σχολής, περιέχει χρώματα με μεσαίο κορεσμό. Ένα αμερικάνικο πάλι, περιέχει περισσότερο βασικά και κορεσμένα χρώματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας. Επίσης, πολλά κόμιξ χρωματίζονται πλέον σε υπολογιστή όπου δεν υπάρχει κανένας περιορισμός χρώματος από το χαρτί και το μελάνι. Αυτά φυσικά περιορίζονται πολύ όταν εκτυπώνονται, και πολλά τυπώνονται σχετικά άσχημα και πρέπει να περιοριστούν ώστε να βελτιωθεί η εκτύπωση.
-
2
-
-
4 ώρες πριν, DaDiRa είπε:
Άξιο αναφοράς είναι ότι τα δοκίμια του Τερζόπουλου για το οποία έγινε κουβέντα σε αυτό το τόπικ (από εδώ και μετά) πριν τεσσεράμισι μήνες, πέφτουν σταδιακά και έχουν φτάσει μέχρι και τα 19.90€ πλέον
. Τα ακριβότερα (που δεν θυμάμαι πόσο τα κοστολογούσε τότε) είναι τώρα στα 59€.
Δεν υπάρχει κάτι να τους δίνει αξία κατά τη γνώμη μου. Υποτίθεται ότι όσο πιο κοντά στο δημιουργό είναι κάτι, τόσο περισσότερο αξίζει, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι μιλάμε για δημιουργική δουλειά. Για παράδειγμα, ένα proof ενός μυθιστορήματος που δεν έχει τις διορθώσεις και πήγε σε έναν κριτικό, πρέπει να αξίζει λιγότερο από το κανονικό αντίτυπο, γιατί δεν είναι περισσότερο κοντά στο δημιουργό, και δεν είναι και κανονικό αντίτυπο. Δε γίνεται να του δίνει αξία το ότι περιέχει κάποια μικρά λάθη, γιατί η διόρθωση αυτών των λαθών δεν προσδίδει μοναδικότητα. Η συγκεκριμένη δουλειά δεν αμείβεται παραδοσιακά ως δημιουργική, όποιος και να την κάνει, διορθωτής, συγγραφέας, ή τυπογράφος, ακόμα και όταν είναι πιο εκτενής, όταν γίνεται δηλαδή στην κανονική φάση της.
Φυσικά, είναι συνηθισμένο να πωλούνται δοκίμια σε υψηλότερες τιμές από το κομμάτι παραγωγής της έκδοσης. Η αξία δεν είναι πάντα αιτιολογημένη, είναι απλά αυτό που την κάνει η ζήτηση.
-
2
-
1
-
-
On 15/5/2018 στο 10:49 ΜΜ, Kurdy Malloy είπε:
Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι την τιμή ΔΕΝ την καθορίζει ο πωλητής. Ο πωλητής μπορεί να πει πόσο το δίνει, αλλά μέχρι να βρεθεί κάποιος να τα δώσει δε θα γίνει ποτέ πωλητής, θα είναι απλά ιδιοκτήτης. 2 χιλιάρικα κάτω λοιπόν η μία σελίδα προς το παρόν.
Μερικά πράγματα είναι commodities όπως η κρυσταλλική ζάχαρη. Μισή ποσότητα, μισή αξία ή λίγο παραπάνω γιατί παραμένει το κόστος συσκευασίας/πώλησης. Διπλή ποσότητα, διπλή αξία ή λίγο λιγότερο από διπλή για τον ίδιο λόγο. Η διαφορά είναι αισθητή μόνο και μόνο επειδή τα κόστη συσκευασίας/πώλησης είναι σημαντικό μέρος του συνολικού κόστους του αγαθού.
Σε άλλα η πληρότητα έχει κάποια αξία Το σύνολο είναι ακριβότερο από τα μέρη του, όπως όταν μιλάμε για τα τεύχη μιας σειράς κόμιξ. Η αξία προστίθεται και δικαιολογείται από την επιπλέον προσπάθεια και το κόστος της αναζήτησης του μέρους που λείπει. Άλλωστε πολλές φορές η αναζήτηση των τελευταίων κομματιών είναι εξαιρετικά ακριβή ή και αδύνατη επειδή δεν υπάρχει προσφορά. Πέρα από τη χαμηλή προσφορά και το νόμο προσφοράς/ζήτησης που αυξάνουν την τιμή, η σπανιότητα αυξάνει και το κόστος αναζήτησης.
Μερικές φορές όμως μιλάμε για αγαθά στα οποία καλύπτεται η ανάγκη ακόμα και από ένα πολύ μικρό μέρος. Ίσως μερικά αγαθά έχουν τέτοια status που ακόμα και ένα μικρό μέρος είναι αρκετό για τον αγοραστή. Μια σελίδα από ένα χειρόγραφο πχ μπορεί να αξίζει περισσότερο από την αξία που της αντιστοιχεί ως κλάσμα του συνόλου. Τότε η αξία του μέρους μπορεί να γίνει δυσανάλογα υψηλή σε σχέση με το μέγεθός του. Κόβοντας το τίμιο ξύλο στα δύο η συνολική αξία του διπλασιάζεται αντί να μένει η ίδια όπως θα ήταν λογικό για ένα commodity, ή να μειώνεται όπως στα αγαθά που έχει αξία η πληρότητά τους. Το αν είναι λογικό να έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο οι σελίδες ενός τεύχους μιας περιοδικής έκδοσης που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα, είναι άλλο θέμα.
-
6
-
-
Και για το θέμα της καταλληλότητας:
Όταν ήμουν περίπου σε αυτή την ηλικία είδα το Ghostbusters και το Robocop.
To Ghostbusters είχε αναφορές στο σεξ αλλά δεν ήξερα πολλά (άλλες εποχές) οπότε απλά δεν τις κατάλαβα. Και να τις καταλάβαινα, το πολύ να μου κινούσαν την περιέργεια.
Η σκηνή όμως του διαμελισμού στο Robocop μου έκανε κακό.
Με τις βρισιές έχω ένα θέμα. Με τα χάλια των ελλήνων youtubers δε σώζεται, αλλά προσέχω να μην προσθέτω στο πρόβλημα.
"ὅλως μὲν οὖν αἰσχρολογίαν ἐκ τῆς πόλεως, ὥσπερ ἄλλο τι, δεῖ τὸν νομοθέτην ἐξορίζειν (ἐκ τοῦ γὰρ εὐχερῶς λέγειν ὁτιοῦν τῶν αἰσχρῶν γίνεται καὶ τὸ ποιεῖν σύνεγγυς)· μάλιστα μὲν οὖν ἐκ τῶν νέων, ὅπως μήτε λέγωσι μήτε ἀκούωσι μηδὲν τοιοῦτον· ¨ (Αριστοτέλης, Πολιτικά Ζ)
-
2
-
-
31 λεπτά πριν, GreekComicFan είπε:
'Όσα περισσότερα πεις για τα γούστα του 13χρονου που - απ'ότι καταλαβαίνω - ενδιαφέρεσαι να λάβεις προτάσεις ή για τι είδους κόμικς ψάχνεις εσύ να του δώσεις να διαβάσει, τόσο περισσότερες προτάσεις θα λάβεις. Αν εσύ δεν γράψεις κάτι, κανείς επίσης δεν θα ασχοληθεί.
Πιστεύω ότι το "Graphic novels σε ελληνική μετάφραση για 12-13 ετών" ήταν ιδανικό. Ίσως και το "μετάφραση" να ήταν περιττό και επιζήμιο ή άδικο για την ελληνική παραγωγή, οπότε επαναδιατυπώνω: "Graphic novels στα ελληνικά για 12-13 ετών"
1) Θα μπορούσα να πω ότι είναι κορίτσι αλλά δε θέλω να διαχωρίζω με βάση το φύλο.
2) Το να πω ότι έχει συγκεκριμένο γούστο σε αυτή την ηλικία ένα παιδί είναι υπερβολή. Και αν έχει, γιατί να το κρίνω εγώ και γιατί να του δώσω μια από τα ίδια;
3) Θεωρώ ότι διευκολύνω κάποιον γράφοντας αυτό ακριβώς που έγραψα. Θέλω αυτό που θα έρθει αμέσως στο μυαλό κάποιου. Δε θέλω να το περιορίσω, πέρα από το ότι δε θέλω να περιέχει πράγματα ακατάλληλα για ένα παιδί, πχ υπερβολική βία, γι αυτό έδωσα μόνο την ηλικία. Το μόνο φίλτρο είναι αυτό. Αν είναι καλό και περνάει το φίλτρο, μου κάνει.
4) Δε θέλω καν να είναι παιδικό το βιβλίο, δε θέλω δηλαδή να έχει απαραίτητα γραφτεί για παιδιά. Αν ήθελα κάτι τέτοιο θα κοίταζα τις κυκλοφορίες για παιδιά. Το τι αρέσει στα παιδιά και το τι απευθύνεται στα παιδιά το ξέρω. Έχω διαβάσει πολλή βιβλιογραφία στο αντικείμενο και παρακολουθώ την αγορά.
5) Θέλω κάτι που θα δείξει σε ένα παιδί που διαβάζει ότι υπάρχει κάτι καλό και σε αυτή τη μορφή, των κόμιξ.
-
2
-
1
-
-
5 ώρες πριν, Βασιλεύς των κόμικς είπε:
Συμφωνω με αυτά που λες,αλλά γιατι εγω δεν βλέπω τίποτα παρα μια άδεια καταχωρεσή;τα έπαιξα ;
Είχα εξαντλήσει το θέμα στον τίτλο και δεν ήξερα τι να προσθέσω:)
(Δεν είναι άδεια. Έχει μια τελεία.)
-
-
-
-
Χιλιόχρονοι. Και μουσείο μια μέρα.
-
14
-
-
Είχα δει τις διαφημίσεις που παίζατε στο MEGA στις ειδήσεις, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μια μέρα βρήκα σε ένα site στο οποίο βρέθηκα τυχαία μια αναφορά στο The Sculptor του Scott McCloud. Το είχα διαβάσει όταν βγήκε στην αγγλική εκείνη η κουμούτσα. Το συγκεκριμένο έχει απόλυτα κινηματογραφική σκηνοθεσία, και μάλιστα όλων των σχολών, και αναρωτήθηκα αν γενικά αντιμετωπίζονται τα κόμιξ ως το ενδιάμεσο ανάμεσα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο που είναι στην πραγματικότητα. Ο MacCloud σε αυτό μου τα χάλασε λίγο, γιατί όπως και οι περισσότεροι θεωρητικοί του μέσου που αγαπούν, δεν το παρουσιάζει με την απλότητα που του αξίζει, αλλά ως κάτι πιο περίπλοκο απ' ότι είναι, σε μια προσπάθεια να του δώσει μεγαλύτερη αξία.
Έψαξα λοιπόν μήπως βρω καμιά αναφορά στα ελληνικά, και το ένα έφερε το άλλο. Όταν μπήκα δεν πήγα καν στο θέμα του Γλύπτη τελικά.
Το συγκεκριμένο έχει πολύ καλή δουλειά ακόμα και στον ήχο. Έχει διάφανα μπαλονάκια, μπαλονάκια με ορνιθοσκαλίσματα, μπαλονάκια με κείμενο που έχουν κομμένες τις άκρες, κλπ.
-
5
-
-
Τώρα που το θυμήθηκα, στο σπίτι είσαι συνέχεια ή λείπεις κάποιες συγκεκριμένες ώρες;
-
5
-
-
Και γιατί γίνεται κόμιξ ο Μέσι και αγκαλιάζεται ο Μπέκαμ με τον Deadpool;
SpoilerΤα πραγματικά γεγονότα ξεπερνούν στις κριτικές τα μυθιστορήματα, τα πρωτότυπα σενάρια, αλλά και τους μύθους/θρύλους:
Ξεχνάμε όλο και πιο πολύ το πως γράφεται το δράμα, οπότε το ψαρεύουμε όπου πιστεύουμε ότι υπάρχει:
Διὰ γὰρ τοῦτο, ὅπερ πάλαι εἴρηται, οὐ περὶ πολλὰ γένη αἱ τραγῳδίαι εἰσίν. Ζητοῦντες γὰρ οὐκ ἀπὸ τέχνης ἀλλ᾽ ἀπὸ τύχης εὗρον τὸ τοιοῦτον παρασκευάζειν ἐν τοῖς μύθοις· ἀναγκάζονται οὖν ἐπὶ ταύτας τὰς οἰκίας ἀπαντᾶν ὅσαις τὰ τοιαῦτα συμβέβηκε πάθη. (Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής)
Γι αυτό πάει στα πραγματικά γεγονότα η παραγωγή:
Ακόμα και στα ντοκιμαντέρ που δεν πουλάνε και πολύ καλά:
Και φυσικά στην ανακύκλωση:
Ένα βήμα πιο πέρα είναι να μην υπάρχει καν πλοκή. Να ρίχνουμε απλά ανθρώπους σε μια κατάσταση, μήπως προκύψει κάτι, με ελάχιστες παρεμβάσεις από τον παραγωγό ή ελπίζοντας ότι θα πέσουμε σε ταλέντο:
Και αν υπάρχει πάτος στο βαρέλι, τον ξύνουμε όταν δεν υπάρχει τίποτε πίσω από το celebrity. Όταν δε συνέβη τίποτε ενδιαφέρον ή δραματικό στη ζωή του. Όταν είναι διάσημος επειδή είναι διάσημος. Ούτε καλή μπάλα παίζει, ούτε έκανε δεκάδυμα.
Σε τελική ανάλυση, ένα μικρό πρόβλημα σεναρίου αντιμετωπίζουμε. Κατά τ' άλλα πάμε μια χαρά:)
-
1
-
-
15 λεπτά πριν, Indian είπε:
Η πλειοψηφία των αντρών νομίζουν ότι επειδή οδηγούν ένα αυτοκίνητο,μπορούν άνετα και να το επισκευάσουν.
Ψάξε car mechanic simulator στο youtube.
-
3
-
1
-
-
Για όσους δεν ξέρουν το δημιουργό:
-
5
-
2
-
-
30 λεπτά πριν, GreekComicFan είπε:
Η tidalwave είναι η Bluewater μετονομασμένη. Είναι εταιρία για αρπαχτές και κακοπληρωτές όσο αφορά τους δημιουργούς της και αυτό δεν έχει αλλάξει με την νέα επωνυμία τους. Δικά της είναι και τα Bill Gates και Steve Jobs. Δεν είναι όλες οι βιογραφίες της επιφανειακές όμως: Έχει βγάλει υλικό που αγγίζει τα όρια της συκοφαντικής δυσφήμισης. Έτσι και αλλιώς, κατά βάση, δεν είναι επίσημες βιογραφίες.
Γενικά υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Ας πούμε ότι σήμερα η ουσία είναι λίγη, είτε την φτιάχνει η τύχη είτε η τέχνη, και αυτοί που παρασιτούν στην ουσία είναι πολλοί. Αν δεν έχεις την τέχνη άλλωστε, περιμένεις την τύχη και την πραγματικότητα να σου φτιάξουν κάτι ενδιαφέρον. Πανάρχαιο πρόβλημα του δράματος. Τα παράσιτα φυσικά είναι ωφέλιμα για τον ξενιστή. Έτσι ο ξενιστής ανέχεται να του κλέβεις το 50% της ταινίας του ή το 100% της μουσικής του, και να τη "σχολιάζεις" στο youtube, ή να κάνεις μια "παρωδία" βασισμένη σε αυτή. Ανέχεται και την κακή κριτική, τις ανακρίβειες και τα ψέματα, γιατί όχι. Νερό στο μύλο του είναι. Αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο, γράψε και για τη ζωή του την ίδια. Αυτή είναι η νέα γενιά παράσιτων που αυτοαποκαλούνται παραγωγοί και δημιουργοί και πολλοί τους περνάνε για δημιουργούς. Τρέφονται συνήθως με ψίχουλα που κολλάνε στα δόντια των δημιουργών και πιο συχνά με τις εκκρίσεις που αφήνουν στο πέρασμά τους οι δημιουργοί. Είναι πλέον δεμένοι με τους δημιουργούς, και απαραίτητο κομμάτι των media, γιατί δεν κοστίζουν τίποτε σχεδόν και για την ώρα είναι χρήσιμοι. Έτσι είναι η σχέση ξενιστή και παρασίτου γενικότερα.
Με όλο το σεβασμό σε όσους βγάζουν μεροκάματο κυκλοφορώντας ή συμβάλλοντας στη δημιουργία αυτού του υλικού. Η αντίρρηση μου αφορά την τέχνη, όχι τα πρόσωπα ή τα σχετικά επαγγέλματα.
-
2
-
1
-
-
Μια από τις αγαπημένες:
Και ο Francis Ford Coppola να προσπαθεί να μιμηθεί το αρχαίο δράμα στη μορφή του, χωρίς να κατανοεί ακόμα την ουσία του:
-
4
-
-
ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ! Στην Ελλάδα έχουμε τόσο ενδιαφέροντες χαρακτήρες στους παράγοντες, με τους παίκτες θα ασχολούμαστε;.
-
2
-
1
-
1
-
-
Για το χαρτί
Εισαγωγικά:
Στις εκδόσεις συναντάμε τρία είδη χαρτιών:
1) Εφημερίδας ή με λιγνίνη.
Λευκό, γκρίζο ή κίτρινο. Παλιώνει άσχημα. Η απόδοση χρώματος είναι μέτρια έως κακή. Κιτρινίζει εύκολα όταν εκτίθεται στον αέρα. Είναι χημικά πολύ ευαίσθητο γιατί δεν αφαιρείται η λιγνίνη. Το κιτρίνισμα ξεκινάει από τις άκρες του βιβλίου όπου ή έκθεση είναι μεγαλύτερη και φτάνει σε λίγα χρόνια στο εσωτερικό. Πολλά παλιά κόμιξ έχουν τέτοιο χαρτί. Τα περισσότερα βιβλία τσέπης σήμερα έχουν τέτοιο χαρτί. Το χρώμα είναι περισσότερο γκρίζο παρά κίτρινο. Θα το βρούμε συνήθως σε εκδόσεις διπλωμένες όπως οι εφημερίδες, με καρφίτσα, και με θερμή κόλλα.
2) Χαρτί χωρίς λιγνίνη, χωρίς επίχριση.
Το κοινό χαρτί βιβλίου. Στην πιάτσα το λένε γραφής, αν και σαν όρος δε σημαίνει πολλά. Παλιώνει πολύ καλά. Δεν κιτρινίζει. Ανάλογα με την ποιότητα μπορεί να αντέξει εκατοντάδες χρόνια. Πολλά χαρτιά έχουν μελετηθεί για μεγάλη διάρκεια ζωής, με αυξημένο pH κλπ. Πολλά έχουν πιστοποιήσεις για την αντοχή στο χρόνο. Η ποιότητα χρώματος είναι γενικά μέτρια αλλά το κείμενο είναι εξαιρετικά ευανάγνωστο. Είναι ακριβό είδος χαρτιού γιατί απαιτεί πολύ ξύλο καλής ποιότητας. Φτιάχνεται από διάφορα ξύλα, αλλά μπορεί να φτιάχνεται και από άλλες ίνες, πχ από βαμβάκι. Υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις ανάλογα με τη λεύκανση του πολτού, και διάφορες υφές, πχ με γραμμές, σφυρήλατο, κλπ. Υπάρχουν τεχνικές για βελτίωση της επιφάνειάς του χωρίς επίχριση. Το χρώμα είναι από κίτρινο μέχρι ιβουάρ και μπεζ, αλλά υπάρχει σε όλες τις κλίμακες του λευκού, από φυσικό μέχρι φωτεινό ψυχρό λευκό (πχ ένα καλό χαρτί φωτοτυπικού). Το κίτρινο χρώμα δεν είναι ένδειξη κακής ποιότητας, και δεν αλλάζει με το χρόνο. Το κίτρινο χρώμα υποτίθεται ότι κάνει πιο ευανάγνωστο το κείμενο (παραδοσιακός μύθος κατά τη γνώμη μου), και χρησιμεύει στο να μη λερώνονται με τη χρήση οι άκρες κάποιων βιβλίων. Θα το βρούμε σε ποιοτικές εκδόσεις, με ράψιμο ή ψυχρή κόλλα.
3) Χαρτί με επίχριση.
Το χαρτί περιοδικών, κόμιξ, κάποιων βιβλίων που περιέχουν φωτογραφίες, και αρκετών ειδικών εφαρμογών (πχ inkjet). Το συναντάμε και στα εξώφυλλα των βιβλίων και των περιοδικών, όταν απαιτείται να έχουν καλή απόδοση στο χρώμα, να βερνικωθούν ή να πλαστικοποιηθούν. Στην πιάτσα το λένε ανάλογα με την υφή του, πχ βέλβετ, μεταξένιο κλπ. H επιφάνεια καλύπτεται με κάποιο υλικό που επιτρέπει να μειωθεί η απορρόφηση του μελανιού. Περισσότερο χρώμα μένει στην επιφάνεια, η επιφάνεια είναι πιο λεία και δε μπουκώνει με μεγάλη ποσότητα χρώματος, οπότε η ποιότητα του χρώματος βελτιώνεται δραματικά. Είναι και οικονομικό στην εκτύπωση γιατί απαιτεί λιγότερο μελάνι για το ίδιο βάθος χρώματος. Υπάρχουν διάφορες ποιότητες όσον αφορά την αντοχή στο χρόνο. Η βάση του μπορεί να είναι πολύ κακής ποιότητας, όπως και η επίχριση. Είναι πολύ φτηνό, αρκετά φτηνότερο από το χαρτί γραφείου, αλλά υπάρχουν και πολύ ακριβές ειδικές μορφές του (πχ για inkjet). Ο κόσμος γενικά το λέει ιλουστρασιόν και νομίζει ότι είναι καλύτερης ποιότητας από το χαρτί χωρίς επίχριση. Γενικά το βλέπει ως κάτι ακριβό, πολυτελές και ποιοτικό ενώ αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το χαρτί χωρίς επίχριση κοστίζει 20% έως 1000% πιο πολύ από το χαρτί με επίχριση. Δεν είναι απαραίτητα γυαλιστερό. Το χρώμα συνήθως είναι από ζεστό λευκό (πχ το χαρτί περιοδικού) μέχρι εντελώς λευκό (πχ το χαρτί εγκυκλοπαίδειας). Θα το βρούμε σε φυλλάδια πιτσαρίας, περιοδικά, κλπ, δεμένο με καρφίτσα ή θερμή κόλλα.
Η κορυφαία ποιότητα χαρτιού από πλευράς διάρκειας στο χρόνο είναι συνήθως από βαμβάκι ή καλά επεξεργασμένο ξύλο, με ειδική επεξεργασία, χωρίς επίχριση. Το χρώμα είναι αρκετά καλό και το κείμενο είναι πολύ ευανάγνωστο. Τα περισσότερα χαρτιά χωρίς επίχριση σήμερα έχουν μεγάλη αντοχή στο χρόνο, ακόμα και το φτηνό χαρτί του φωτοτυπικού.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Ο τύπος του χαρτιού δεν είναι πάντα εμφανής. Υπάρχουν επιχρισμένα χαρτιά που δεν είναι λεία στην υφή τους, και δεν αντανακλούν πολύ το φως, δεν είναι δηλαδή γυαλιστερά στην εμφάνιση. Επίσης, υπάρχουν πλέον μέθοδοι ψηφιακής εκτύπωσης που κάνουν επίχριση του χαρτιού μόνο στις περιοχές που αυτό τυπώνεται, δηλαδή μερικώς επιχρισμένα στη φάση της εκτύπωσης.
Η ιστορία του χαρτιού, η μηχανή του χαρτιού
4. Από το ξύλο στον πολτό: Είδη πολτού, ποιότητες, χρώμα πολτού
22. Από τον πολτό στο χαρτί: Καθάρισμα, πρόσθετα, μηχανή χαρτιού, επίχριση και υφή, κόψιμο
65. Είδη και χρήσεις χαρτιού.
67. Χαρακτηριστικά χαρτιού: Βάρος, φωτεινότητα, νερά, κλπ
Φωτεινότητα, πάχος, νερά, υγρασία, ειδικά χαρτιά
Η επίχριση του χαρτιού
Φινίρισμα, πακετάρισμα
-
1
-
-
Νομίζω ότι το μυστήριο θα το λύσει το πίσω εξώφυλλο του Νο2. Η διαφορά θα προέρχεται μόνο από την έκθεσή του στο φως.
-
3
-
-
9 λεπτά πριν, Lord Makro είπε:
Να ξαναπώ για μια ακόμα φορά ότι τα τεύχη αυτά δεν τα έχει δει ποτέ ήλιος.
Η διαφορά στα 5 χρόνια δε φαίνεται τεράστια. Ίσως η συνολική στα 50 να δικαιολογείται και να μην πήρε απότομα την κάτω βόλτα. Θυμάμαι μια σειρά από χαρτιά για φωτογραφίες πριν δεκαετίες στα οποία η ζημιά ήταν αναπόφευκτη. Η ίδια ακριβώς και στο σκοτάδι. Δεν είχε μείνει τίποτε σωστό απ' όσα είχαν τυπωθεί σε αυτό, σε κανένα σημείο του πλανήτη, ακόμα και στις αποθήκες των μουσείων.
-
4
-
ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΕ [ θα πεθάνετε από τα γέλια ]
σε ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ
Δημοσιεύτηκε
Το τετελεσμένο προκύπτει σε κάθε πώληση, γιατί είναι μικρή η αγορά. Δεν είναι ανάγκη να αγοράσουμε θραύσματα από το σουτιέν της Μέριλιν:)
Για την Ελλάδα δεν ξέρω πολλά. Ξέρω όμως λίγα πράγματα για τον Καναδά. Στα κόμιξ γίνεται ότι και στα βιβλία, αλλά πολύ πιο οργανωνμένα. Υπάρχουν καμιά 10αρια άτομα που αγοράζουν σε κούτες από καταστήματα, αλλά και ολόκληρες συλλογές, συνήθως από ανθρώπους που ξέρουν κάποια πράγματα χωρίς να είναι συλλέκτες. Ο θησαυρός του μακαρίτη αλλά και η έλλειψη χώρου του παντρεμένου, χωρισμένου, φοιτητή κλπ που δεν είναι συλλέκτης. Το να πουλήσει ο αρχικός κάτοχος ένα ένα τα τεύχη είναι πρακτικά ασύμφορο, αλλά δε θα δεχτεί και πολύ χαμηλή τιμή γιατί ξέρει ότι δεν πουλάει κάτι άχρηστο. Πολλοί πουλάνε χωρίς να φέρουν κάποιον που ξέρει να ρίξει μια ματιά.
Αυτοί που αγοράζουν από αυτές τις πηγές λοιπόν, έχουν δεκάδες χιλιάδες κομμάτια έκαστος και κάνουν αυτή τη δουλειά δεκαετίες. Έχουν δυο τρεις που τα ξεσκαρτάρουν σε τέσσερις κατηγορίες, και ναι, πάντα περισσότερους από έναν και από διαφορετικές περιοχές, γιατί δεν εμπιστεύονται. Το να γίνεις γνώστης απαιτεί αγάπη για το αντικείμενο και πολύ χρόνο οπότε δεν είναι στα ενδιαφέροντά τους. Ό,τι προκύπτει από αυτούς είναι σε άριστη ή πολύ καλή κατάσταση συνήθως. Αυτά είναι σε αποθήκες λοιπόν.
Όποτε προκύπτει κάτι με μεγάλη αξία (κατηγορία Α) βγαίνει αμέσως στην αγορά, γιατί ποιος ξέρει μέχρι ποτέ θα πέφτουν εκατομμύρια στο μάρκετινγ των υπερηρώων του Χόλιγουντ. Άλλωστε εμπόριο κάνουν, δεν περιμένεις ποτέ να εξαντληθεί το περιθώριο κέρδους στο εμπόριο, και ο κορεσμός στην ποπ κουλτούρα είναι εφήμερος από τη φύση του. Αυτά πηγαίνουν σε δημοπρασίες, μαγαζιά που γίνονται μεσάζοντες, κλειστά παζάρια κλπ.
Οτιδήποτε υπάρχει μεγάλη προοπτική να ανέβει ή ξεκινάει να ανεβαίνει (κατηγορία Β), μένει εκτός αγοράς μέχρι να σταθεροποιηθεί. Τότε βγαίνει στην αγορά για να εξυπηρετήσει την ώριμη ζήτηση. Είναι λίγο χρηματιστήριο.
Τα μικρού ενδιαφέροντος (κατηγορία Γ) περιμένουν, γιατί δεν έχουν μεγάλη αξία να χάσουν, και παλιώνουν χωρίς απώλειες. Άλλωστε, μπορεί να φιλοτιμηθεί το Χόλιγουντ να γυρίσει τίποτε και να πάρουν αξία. Αυτά έχουν στοιχεία εμπορικότητας. Δεν είναι τα απούλητα που ήταν ένα τεύχος μια κι έξω. Αυτά ανήκουν στην επόμενη κατηγορία.
Τα κατηγορίας Δ, είναι τα αποτυχημένα εμπορικά, που ήταν συνήθως καταδικασμένα από την έκδοσή τους κιόλας. Αυτά που έχουν μηδενικές πιθανότητες να ανέβουν. Αυτά χάνουν αξία μέρα με τη μέρα. Δεν προχώρησαν, γιατί δεν ήταν σειρές, γιατί δεν ήταν καλά, γιατί ήταν περίεργα στη θεματολογία, ή γιατί δεν ήταν brand. Τα βρίσκουν τακτικά στις κούτες από τα κομιξάδικα και ξέρουν ότι δεν έχουν προοπτική. Και μόνο η μεγάλη προσφορά από την πηγή δείχνει τη χαμηλή αξία. Από εμπορικής άποψης σαβούρα. Κανείς δεν τα θέλει, όπως δεν τα ήθελε και ο πελάτης στο κομιξάδικο, οπότε τα ξεφορτώνονται.
Υπάρχουν φυσικά πολλά μαγαζιά με κόμιξ με δεύτερο χέρι και παλιές κυκλοφορίες. Τί πάει εκεί; Η κατηγορία Δ συνήθως και ό,τι είναι σε μέτρια έως πολύ κακή κατάσταση. Κάποιος τα αγοράζει και αυτά, αλλά μόνο όταν δεν υπάρχει το καλύτερο δίπλα. Αυτά υποθέτω ότι είναι σαν αυτά που "αγοράζει" κάποιος πχ που γυρνάει με το φορτηγάκι στο Παγκράτι που διαλαλεί ότι καθαρίζει ταράτσες, όταν τα δει σε καμιά γωνία, και τα σπρώχνει εκεί που μπορεί. Μερικά είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Κατασχέσεις, γκαράζ, υγρασία, φυσικές καταστροφές κλπ. Οξείδωση, φουσκώματα, κυματισμοί, κιτρινίλες, εξώφυλλα με σκισίματα κάθετα στους συνδετήρες, κλπ.
Εκείνο στο οποίο θέλω να καταλήξω, είναι το προφανές: Κάθε φορά που αγοράζουμε ένα βιβλίο ή ένα κόμικ σε ακριβή τιμή ή σε κακή κατάσταση, κρατάμε το καλύτερο υλικό μακριά από την αγορά και ανεβάζουμε τις τιμές. Το νέο υλικό έρχεται όταν σταματήσει το παλιό να έχει ζήτηση και η τιμή εξαρτάται από το ιστορικό του. Έτσι είναι τα μαγαζιά. Ίσως και στην Ελλάδα η χαμηλή προσφορά υλικού σε καλή κατάσταση και τιμή να είναι τεχνητή. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει οργανωμένο κύκλωμα προσφοράς στο δεύτερο χέρι, γιατί απ' ότι διαβάζω σε άλλα νήματα σχετικά με το θέμα, υπάρχουν μαγαζιά που έχουν όλες τις κατηγορίες, πράγμα πολύ θετικό. Διάβασα αρκετά από τα νήματα για διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Τα ευχαριστήθηκα και ως αναγνώσματα και ευχαριστώ όποιον αφιέρωσε χρόνο να τα γράψει.