Otis

Ενδιαφέρον, γιατί σε κάποια σχόλια βλέπουμε το πρόβλημα της παραγωγής. Δε μπορώ να μη το σχολιάσω:) Στα κόμιξ την εικόνα την παράγει ο σεναριογράφος σε συνεργασία με τον σχεδιαστή. Μια και δε θα μεσολαβήσουν πολλά άτομα μέχρι να βγει η εικόνα, ο σεναριογράφος έχει δικαίωμα να περιγράψει πράγματα με λεπτομέρεια ως προτάσεις, και από εκεί και πέρα μπορεί να αποφασίσει ο σχεδιαστής ή να ανταλλάξουν απόψεις. Στον κινηματογράφο το αποφεύγεις γιατί είναι δεδομένο ότι θα δουλέψουν πολλοί επαγγελματίες, και κυρίως οι σχεδιαστές παραγωγής που θα αποφασίσουν τι ακριβώς βλέπουν στο σενάριο, στις περιστάσεις και στους χαρακτήρες, Μαλλιά, μακιγιάζ, χρώματα, υφάσματα, στυλ επίπλων και ρούχων, κλπ. Μετά έχουμε και φωτογραφία, το φως και το που θα μπει η κάμερα, και την ερμηνεία των ηθοποιών. Στα κόμιξ κάθε πρόταση είναι χρήσιμη, και δε θεωρείται προσβολή προς αυτούς που θα πάρουν το σενάριο να το κάνουν εικόνα. Στον κινηματογράφο πάλι, είναι έγκλημα το να αποφασίζεις για άλλους. Το κάνουν μόνο ερασιτέχνες. Στα κόμιξ μερικοί θα γράψουν σειρές, παραγράφους, ή και σελίδες για ένα καρέ, ιδίως αν το μέσο τους είναι η λογοτεχνία. Δε συνειδητοποιούν ότι ακολουθεί δημιουργική δουλειά και από άλλον, που χρειάζεται χώρο να αναπτυχθεί, ή απλά θεωρούν τον εαυτό τους τον μόνο αρμόδιο γι αυτά τα ζητήματα, όπως όταν γράφουν μόνοι τους. Δεν καταλαβαίνουν δηλαδή την έννοια της συνεργασίας που απαιτεί το μέσο. Παραγωγή από Neil Gaiman PAGE 1 PANEL 1 A long panel down the left-hand side of the page. Okay, Kelley, now get whatever reference you think you'll need for this - it's as if we're in ninth century Norway, or at least, the ninth century Norwegian idea of what a great palace would be. So the hall is built of woven rushes - no windows, smoky. Forget all the Kirbyish SF stuff: this is dirty and primitive and old- fashioned: almost no metals, just wood and stuff. The floor is mud, strewn with rushes. Odin sits in his chair. At his feet sit two huge gray wolves, sprawled one on each side of him, huge green wolf eyes staring straight at us. Odin sits on a huge wooden chair, sitting staring at us through his one good eye. He Is bare-headed. He has gray hair, thinning, shoulder-length, and a short gray beard-and-moustache. In his left hand he holds a goblet - made of gold, ornamented with jewels. The room is dark and gloomy and muddy. Odin wears a simple leather jerkin; it goes down to his knees and is drawn in at the waist by a heavy leather belt; his legs are covered by cloth leggings, crisscrossed by leather thongs running all the way up his legs. (Check out any good reference on the Vikings.) Odin's face is long and thin and drawn. He doesn't look like a nice man - he looks dangerous, Like an aging hired killer, his one good eye cruel and nasty. You may want to keep his face fairly shadowy here, so that all we can see is one glowing eye. Steve - get as far from the brightly coloured Kirby Asgard as you can here: this is the Asgard of the Old Norse, a bitter, dangerous place, in which all is dull gray and brown, alleviated occasionally by a glint of gold. Odin's right eye is missing - the eye on the left-hand side of his head, as we look at it. CAP (Todd pick a lettering style - something nice and Copperplate, like your 'To be Continued' style, for the 'Location' captions in this issue): Asgard. CAP (normal): in the High Hall of Gladsheim the Lord of the Aesir sits and waits for thought and memory to return to him. CAP: at his feet two wolves attend him. CAP: lacking thought and memory, he could not even name them. The floor of the high hall is mud, scattered with rushes. CAP: he sits and waits, the gallows-god, the one-eyed king of Asgard. Το πρόβλημα στα κόμιξ είναι ότι ο σχεδιασμός παραγωγής είναι δύσκολη τέχνη, για την ακρίβεια πολλές δύσκολες τέχνες. Ο σχεδιαστής που δεν έχει πολλή πείρα, δε θα κάνει τη δουλειά που θα γίνει σε μια ταινία. Δε θα ψάξει τόσο, ούτε θα αναλύσει τόσο. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν πληρώνεται άλλωστε σε καμιά περίπτωση για να κάνει τέτοια δουλειά με τέτοια λεπτομέρεια. Αυτό οδηγεί συνήθως σε διεκπεραιωτικό σχέδιο. Γίνεται εικόνα το δωμάτιο, το βάζο, το σοκάκι, το δέντρο, η κουρτίνα, αλλά παραμένει γενική, δε μπαίνουν δηλαδή τα στοιχεία που θα κάνουν συγκεκριμένο και αληθινό το αντικείμενο ή το χώρο και θα προσθέσουν κάτι στις περιστάσεις και στους χαρακτήρες. Δε διαφέρει πολύ από το να βάλεις τη λέξη "τραπέζι" ή "βάζο" αντί να το σχεδιάσεις. Παραμένουν ιδέες αντικειμένων και όχι πραγματικά αντικείμενα. Την ίδια γενική πληροφορία προσφέρουν, και για την ακρίβεια κάνουν χειρότερο το αποτέλεσμα, γιατί η γενικότητα στη λογοτεχνία θα μπορούσε να ερμηνευτεί από τη φαντασία του αναγνώστη, ενώ η εικόνα του διεκπεραιωτικού σχεδίου αφοπλίζει τη φαντασία του αναγνώστη. Αυτό είναι το γενικό μου δέντρο, και τελείωσε. Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι δεν προστίθεται αρκετή δημιουργική δουλειά σχεδιασμού παραγωγής στα περισσότερα κόμιξ. Λίγοι σχεδιαστές κόμιξ θα δουν 100 φορέματα, 100 βάζα, και 100 δέντρα πριν διαλέξουν, ακόμα και αν για κάποιο μυστήριο λόγο έχουν σχετικές γνώσεις και άφθονο χρόνο. Το πρόβλημα πάει και πιο κάτω. Ο φωτισμός, η σύνθεση, η σκηνοθεσία, είναι και αυτά δύσκολες τέχνες που λίγοι τις ασκούν διαισθητικά με ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Εδώ έχουμε βαρετό επίπεδο φωτισμό και κεφάλια που μιλάνε, όπως στις φτηνές τηλεοπτικές σειρές. Δεν προστίθεται δηλαδή τίποτε πέρα από τη γενικότητα του ότι μιλάνε δύο άτομα σε ένα χώρο. Και εκεί έχουμε πολλές χαμένες ευκαιρίες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο σχεδιαστής καλείται και να ερμηνεύσει στη θέση των ηθοποιών. Να τοποθετήσει το σώμα τους, να φτιάξει την έκφρασή τους, να κάνει πράγματα που θέλουν πείρα πολλών ετών στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Εδώ το κενό καλύπτεται (ο θεός να το κάνει κάλυψη) με στερεότυπα εκφράσεων και ερμηνείας, κοντινά πλάνα που απλοποιούν τη δουλειά, κεφάλια που μιλάνε, ή νομίζουν ότι μιλάνε. Αν το σκεφτούμε, το δημιουργικό φορτίο για τον σχεδιαστή των κόμιξ είναι πολύ βαρύ. Καλείται να κάνει πράγματα που στο θέατρο και τον κινηματογράφο τα κάνει μια μεγάλη ομάδα επαγγελματιών. Υπάρχει ελπίδα βέβαια. Με τον καιρό βελτιώνονται οι σεναριογράφοι ώστε να μη μπλοκάρουν τη διαδικασία, και οι σχεδιαστές κόμιξ ώστε να σκέφτονται δημιουργικά, οπότε έχουμε όλο και πιο καλό αποτέλεσμα, και μερικές φορές εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να συγχωρούμε το μέτριο αποτέλεσμα στα κόμιξ, ακόμα και αν έχουμε πλέον συνηθίσει στις καλοδουλεμένες παραγωγές του σινεμά ή σε κόμιξ που έγιναν από σεναριογράφους και σχεδιαστές με πολύ μεγάλη πείρα. Να κατανοούμε τους περιορισμούς της κάθε δουλειάς και να κρίνουμε ανάλογα. Τις στιγμές που ο σχεδιαστής κάνει τη δουλειά της παραγωγής, που αναζητά δηλαδή έμπνευση σε πραγματικούς χώρους, ανοίγει κανένα βιβλίο, μελετά την εποχή που διαπραγματεύεται, προσπαθεί να ζήσει με τη φαντασία του σε αυτή, βάζει τον εαυτό του στις περιστάσεις όπως ένας ηθοποιός, ψάχνει στο google images, βλέπει τοποθεσίες στο google streetview, κλπ, ο αναγνώστης αυτόματα αντιλαμβάνεται τη διαφορά και απολαμβάνει το αποτέλεσμα. Μετά γυρνάμε στην διεκπεραίωση και τον στεναχωρούμε. Του δώσαμε ένα δείγμα δημιουργικής δουλειάς και μετά τον αφήσαμε. Η δουλειά της παραγωγής είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης, είτε είναι ζωγράφος, είτε κομμωτής, είτε ηθοποιός, γιατί ασκεί τη φαντασία του, και η φαντασία παράγει πραγματική δημιουργία, διαισθητικό αποτέλεσμα που ενσωματώνει την προσωπικότητα του δημιουργού, γιατί ακριβώς δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενο από τη λογική του σκέψη. Αν δεν είναι ο σκοπός της τέχνης αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω ποιος είναι. Συγγνώμη που ακούγεται σαν διάλεξη, και όχι σαν συλλογή παρατηρήσεων στη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά τα έχω τόσο συγκεκριμένα στο μυαλό μου που δε γίνεται αλλιώς. Το γενικό σε αυτή την περίπτωση το θεωρώ και πιο χρήσιμο.

Στρογγυλεμένο σε σχέση με το βιβλίο, αλλά πολύ καλός κινηματογράφος:

Κοντά είναι:

Our love is an old love baby, it's older than all our years, I have seen in strange young eyes familiar tears. We're old souls in a new life baby. They gave us a new life to live and learn, some time to touch old friends and still return Our paths have crossed and parted this love affair was started long long ago This love survives the ages in its story lives are pages fill them up, may ours turn slow Our love is a strong love baby. We give it all and still receive, and so with empty arms we must still believe All souls last forever so we need never fear goodbye. A kiss when I must go...no tears...in time we kiss hello

Βρήκα ένα διδακτικό του ΙΚΑ. https://www.ssa.gov/history/otherhome.html

Ένα πρόβλημα με τα παιδιά είναι ότι το ανάγνωσμα πρέπει να φαίνεται ότι απευθύνεται σε ηλικία τουλάχιστον 3-4 χρόνια μεγαλύτερη:)

Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Δε λείπει τίποτε από τις σελίδες;

Έπρεπε να έχουν όλα ένα σύστημα να φαίνεται στο εξώφυλλο για τι περιεχόμενο περίπου μιλάμε, όπως σε κάποιες αμερικάνικες εκδόσεις κόμιξ και παιχνιδιών. Το 1602 το έχει και εδώ: 15 Marvel Comics Storylines Perfect For An R-Rated Movie https://screenrant.com/best-marvel-comics-stories-r-rated-movie/

Το τετελεσμένο προκύπτει σε κάθε πώληση, γιατί είναι μικρή η αγορά. Δεν είναι ανάγκη να αγοράσουμε θραύσματα από το σουτιέν της Μέριλιν:) Για την Ελλάδα δεν ξέρω πολλά. Ξέρω όμως λίγα πράγματα για τον Καναδά. Στα κόμιξ γίνεται ότι και στα βιβλία, αλλά πολύ πιο οργανωνμένα. Υπάρχουν καμιά 10αρια άτομα που αγοράζουν σε κούτες από καταστήματα, αλλά και ολόκληρες συλλογές, συνήθως από ανθρώπους που ξέρουν κάποια πράγματα χωρίς να είναι συλλέκτες. Ο θησαυρός του μακαρίτη αλλά και η έλλειψη χώρου του παντρεμένου, χωρισμένου, φοιτητή κλπ που δεν είναι συλλέκτης. Το να πουλήσει ο αρχικός κάτοχος ένα ένα τα τεύχη είναι πρακτικά ασύμφορο, αλλά δε θα δεχτεί και πολύ χαμηλή τιμή γιατί ξέρει ότι δεν πουλάει κάτι άχρηστο. Πολλοί πουλάνε χωρίς να φέρουν κάποιον που ξέρει να ρίξει μια ματιά. Αυτοί που αγοράζουν από αυτές τις πηγές λοιπόν, έχουν δεκάδες χιλιάδες κομμάτια έκαστος και κάνουν αυτή τη δουλειά δεκαετίες. Έχουν δυο τρεις που τα ξεσκαρτάρουν σε τέσσερις κατηγορίες, και ναι, πάντα περισσότερους από έναν και από διαφορετικές περιοχές, γιατί δεν εμπιστεύονται. Το να γίνεις γνώστης απαιτεί αγάπη για το αντικείμενο και πολύ χρόνο οπότε δεν είναι στα ενδιαφέροντά τους. Ό,τι προκύπτει από αυτούς είναι σε άριστη ή πολύ καλή κατάσταση συνήθως. Αυτά είναι σε αποθήκες λοιπόν. Όποτε προκύπτει κάτι με μεγάλη αξία (κατηγορία Α) βγαίνει αμέσως στην αγορά, γιατί ποιος ξέρει μέχρι ποτέ θα πέφτουν εκατομμύρια στο μάρκετινγ των υπερηρώων του Χόλιγουντ. Άλλωστε εμπόριο κάνουν, δεν περιμένεις ποτέ να εξαντληθεί το περιθώριο κέρδους στο εμπόριο, και ο κορεσμός στην ποπ κουλτούρα είναι εφήμερος από τη φύση του. Αυτά πηγαίνουν σε δημοπρασίες, μαγαζιά που γίνονται μεσάζοντες, κλειστά παζάρια κλπ. Οτιδήποτε υπάρχει μεγάλη προοπτική να ανέβει ή ξεκινάει να ανεβαίνει (κατηγορία Β), μένει εκτός αγοράς μέχρι να σταθεροποιηθεί. Τότε βγαίνει στην αγορά για να εξυπηρετήσει την ώριμη ζήτηση. Είναι λίγο χρηματιστήριο. Τα μικρού ενδιαφέροντος (κατηγορία Γ) περιμένουν, γιατί δεν έχουν μεγάλη αξία να χάσουν, και παλιώνουν χωρίς απώλειες. Άλλωστε, μπορεί να φιλοτιμηθεί το Χόλιγουντ να γυρίσει τίποτε και να πάρουν αξία. Αυτά έχουν στοιχεία εμπορικότητας. Δεν είναι τα απούλητα που ήταν ένα τεύχος μια κι έξω. Αυτά ανήκουν στην επόμενη κατηγορία. Τα κατηγορίας Δ, είναι τα αποτυχημένα εμπορικά, που ήταν συνήθως καταδικασμένα από την έκδοσή τους κιόλας. Αυτά που έχουν μηδενικές πιθανότητες να ανέβουν. Αυτά χάνουν αξία μέρα με τη μέρα. Δεν προχώρησαν, γιατί δεν ήταν σειρές, γιατί δεν ήταν καλά, γιατί ήταν περίεργα στη θεματολογία, ή γιατί δεν ήταν brand. Τα βρίσκουν τακτικά στις κούτες από τα κομιξάδικα και ξέρουν ότι δεν έχουν προοπτική. Και μόνο η μεγάλη προσφορά από την πηγή δείχνει τη χαμηλή αξία. Από εμπορικής άποψης σαβούρα. Κανείς δεν τα θέλει, όπως δεν τα ήθελε και ο πελάτης στο κομιξάδικο, οπότε τα ξεφορτώνονται. Υπάρχουν φυσικά πολλά μαγαζιά με κόμιξ με δεύτερο χέρι και παλιές κυκλοφορίες. Τί πάει εκεί; Η κατηγορία Δ συνήθως και ό,τι είναι σε μέτρια έως πολύ κακή κατάσταση. Κάποιος τα αγοράζει και αυτά, αλλά μόνο όταν δεν υπάρχει το καλύτερο δίπλα. Αυτά υποθέτω ότι είναι σαν αυτά που "αγοράζει" κάποιος πχ που γυρνάει με το φορτηγάκι στο Παγκράτι που διαλαλεί ότι καθαρίζει ταράτσες, όταν τα δει σε καμιά γωνία, και τα σπρώχνει εκεί που μπορεί. Μερικά είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Κατασχέσεις, γκαράζ, υγρασία, φυσικές καταστροφές κλπ. Οξείδωση, φουσκώματα, κυματισμοί, κιτρινίλες, εξώφυλλα με σκισίματα κάθετα στους συνδετήρες, κλπ. Εκείνο στο οποίο θέλω να καταλήξω, είναι το προφανές: Κάθε φορά που αγοράζουμε ένα βιβλίο ή ένα κόμικ σε ακριβή τιμή ή σε κακή κατάσταση, κρατάμε το καλύτερο υλικό μακριά από την αγορά και ανεβάζουμε τις τιμές. Το νέο υλικό έρχεται όταν σταματήσει το παλιό να έχει ζήτηση και η τιμή εξαρτάται από το ιστορικό του. Έτσι είναι τα μαγαζιά. Ίσως και στην Ελλάδα η χαμηλή προσφορά υλικού σε καλή κατάσταση και τιμή να είναι τεχνητή. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει οργανωμένο κύκλωμα προσφοράς στο δεύτερο χέρι, γιατί απ' ότι διαβάζω σε άλλα νήματα σχετικά με το θέμα, υπάρχουν μαγαζιά που έχουν όλες τις κατηγορίες, πράγμα πολύ θετικό. Διάβασα αρκετά από τα νήματα για διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Τα ευχαριστήθηκα και ως αναγνώσματα και ευχαριστώ όποιον αφιέρωσε χρόνο να τα γράψει.

Κάπως έτσι ας πούμε

Γιατί υπάρχει σόλο και υπάρχει και Σόλο: Ϋπάρχει και ΣΟΛΟ Και μια μπάντα που ανακάλυψα εξ αιτίας του Ταραντίνο (Dusk Till Dawn, Salma Hayek Snake Dance):

Δύο που ξεχωρίζουν για τον ήχο τους. Κάθε φορά κάτι νέο προσέχεις και μαθαίνεις αν σε ενδιαφέρει το αντικείμενο. Και κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσες: Arthur Piantadosi και άλλοι. Ο ήχος έχει πάντα πολλούς συντελεστές.: Walter Murch:

Το χρώμα και το χαρτί Κάθε τύπος χαρτιού έχει διαφορετική γκάμα, δηλαδή μπορεί να αποδώσει διαφορετικό εύρος χρωμάτων. Σε μια οθόνη RGB βλέπουμε αυτά τα χρώματα: Ανάλογα με το εύρος της, μπορεί να τα διακρίνουμε όλα. Ανάλογα με το πόσο βαθύ είναι το μαύρο της, τα βλέπουμε και πιο πιστά. Το πόσο βαθύ είναι το μαύρο δεν είναι μόνο θέμα προδιαγραφής ή μέτρησης, αλλά και φωτισμού στο χώρο που βρίσκεται η οθόνη. Μια οθόνη OLED πχ έχει θεωρητικά μηδενικό μαύρο, αλλά μόνο σε πολύ χαμηλό φωτισμό θα έχουμε πλεονέκτημα. Σε πραγματικές συνθήκες φωτισμού μπορεί να έχει ανάλογη απόδοση με μια απλή. Η λόγος μαύρου και λευκού είναι το contrast ratio της οθόνης, το οποίο καθορίζει το εύρος των χρωμάτων του υλικού που βλέπουμε σε οθόνη, πχ μιας ηλεκτρικής έκδοσης κόμιξ. Το πόσο δυνατό είναι το λευκό, περιορίζεται πάλι από της συνθήκες θέασης, πχ το πόση φωτεινότητα αντέχει το μάτι. Σε σκοτεινό περιβάλλον, μπορεί και τα 100nits να είναι πολλά. Σε φωτεινό μπορεί να μη φτάνουν τα 10,000nits. Σε μια εκτύπωση σε επιχρισμένο χαρτί καλής ποιότητας βλέπουμε περίπου αυτά τα χρώματα: Το μαύρο φυσικά δεν είναι τόσο βαθύ στο χαρτί, αφού περιορίζεται από πολλές παραμέτρους σε σχέση με μια οθόνη, πχ από το μελάνι και την υφή του χαρτιού ή από το ότι η οθόνη φωτίζεται από πίσω, ενώ το χαρτί από μπροστά. Σε μια εκτύπωση σε χαρτί καλής ποιότητας χωρίς επίχριση, βλέπουμε περίπου αυτά τα χρώματα: Στο χαρτί που δεν είναι επιχρισμένο, περισσότερο μελάνι μπαίνει στο χαρτί, αντί να μείνει στην επιφάνεια να μας δώσει μεγάλο κορεσμό. Επίσης, το φως διαχέεται περισσότερο πριν φτάσει στο μάτι. Υπάρχουν απώλειες και σε επίπεδο λεπτομέρειας, επειδή περισσότερες ίνες είναι εκτεθειμένες, οπότε το χρώμα ταξιδεύει λίγο σε αυτές. Το βαθύ χρώμα είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί. Στο μαύρο μελάνι τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αν και πρέπει να ξεχάσουμε το έντονο μαύρο, αλλά στα υπόλοιπα χρώματα της τετραχρωμίας υπάρχει μεγαλύτερος συμβιβασμός. ΣΗΜΕΙΩΣΗ Οι αποδώσεις χρωμάτων που παρουσιάζονται αναφέρονται σε καλής ποιότητας και λευκότητας χαρτιά και εκτύπωση από γνώστη του αντικειμένου. Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι υποδεέστερο, ελάχιστες είναι καλύτερο. Αυτά όμως είναι θεωρητικά. Στην πράξη υπάρχουν περιορισμοί που κάνουν τις διαφορές πολύ μικρότερες. Οι εικόνες έχουν μεγάλο εύρος που αξιοποιεί τη γκάμα RGB (πιο συγκεκριμένα sRGB αυτή τη στιγμή, αν και υπάρχουν και ευρύτερες) μόνο όταν προέρχονται από φωτογραφίες φυσικών πραγμάτων, πχ ουρανού, λουλουδιών κλπ. Στο κόμιξ όμως μιλάμε παραδοσιακά για σχέδιο, για κάτι που βρίσκεται σε χαρτί, και είναι χρωματισμένο με μελάνι. Η γκάμα λοιπόν είναι περιορισμένη, αν και μπορεί να αυξηθεί με επεξεργασία στη συνέχεια. Επίσης, με στατιστική ανάλυση σε εκδόσεις, προκύπτει ότι η πραγματική γκάμα είναι συνήθως πολύ μικρότερη, δηλαδή δε χρησιμοποιούνται πολύ κορεσμένα χρώματα. Ένα παιδικό βιβλίο πχ ή ένα κόμικ της γαλλοβελγικής σχολής, περιέχει χρώματα με μεσαίο κορεσμό. Ένα αμερικάνικο πάλι, περιέχει περισσότερο βασικά και κορεσμένα χρώματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας. Επίσης, πολλά κόμιξ χρωματίζονται πλέον σε υπολογιστή όπου δεν υπάρχει κανένας περιορισμός χρώματος από το χαρτί και το μελάνι. Αυτά φυσικά περιορίζονται πολύ όταν εκτυπώνονται, και πολλά τυπώνονται σχετικά άσχημα και πρέπει να περιοριστούν ώστε να βελτιωθεί η εκτύπωση.

Δεν υπάρχει κάτι να τους δίνει αξία κατά τη γνώμη μου. Υποτίθεται ότι όσο πιο κοντά στο δημιουργό είναι κάτι, τόσο περισσότερο αξίζει, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι μιλάμε για δημιουργική δουλειά. Για παράδειγμα, ένα proof ενός μυθιστορήματος που δεν έχει τις διορθώσεις και πήγε σε έναν κριτικό, πρέπει να αξίζει λιγότερο από το κανονικό αντίτυπο, γιατί δεν είναι περισσότερο κοντά στο δημιουργό, και δεν είναι και κανονικό αντίτυπο. Δε γίνεται να του δίνει αξία το ότι περιέχει κάποια μικρά λάθη, γιατί η διόρθωση αυτών των λαθών δεν προσδίδει μοναδικότητα. Η συγκεκριμένη δουλειά δεν αμείβεται παραδοσιακά ως δημιουργική, όποιος και να την κάνει, διορθωτής, συγγραφέας, ή τυπογράφος, ακόμα και όταν είναι πιο εκτενής, όταν γίνεται δηλαδή στην κανονική φάση της. Φυσικά, είναι συνηθισμένο να πωλούνται δοκίμια σε υψηλότερες τιμές από το κομμάτι παραγωγής της έκδοσης. Η αξία δεν είναι πάντα αιτιολογημένη, είναι απλά αυτό που την κάνει η ζήτηση.

Μερικά πράγματα είναι commodities όπως η κρυσταλλική ζάχαρη. Μισή ποσότητα, μισή αξία ή λίγο παραπάνω γιατί παραμένει το κόστος συσκευασίας/πώλησης. Διπλή ποσότητα, διπλή αξία ή λίγο λιγότερο από διπλή για τον ίδιο λόγο. Η διαφορά είναι αισθητή μόνο και μόνο επειδή τα κόστη συσκευασίας/πώλησης είναι σημαντικό μέρος του συνολικού κόστους του αγαθού. Σε άλλα η πληρότητα έχει κάποια αξία Το σύνολο είναι ακριβότερο από τα μέρη του, όπως όταν μιλάμε για τα τεύχη μιας σειράς κόμιξ. Η αξία προστίθεται και δικαιολογείται από την επιπλέον προσπάθεια και το κόστος της αναζήτησης του μέρους που λείπει. Άλλωστε πολλές φορές η αναζήτηση των τελευταίων κομματιών είναι εξαιρετικά ακριβή ή και αδύνατη επειδή δεν υπάρχει προσφορά. Πέρα από τη χαμηλή προσφορά και το νόμο προσφοράς/ζήτησης που αυξάνουν την τιμή, η σπανιότητα αυξάνει και το κόστος αναζήτησης. Μερικές φορές όμως μιλάμε για αγαθά στα οποία καλύπτεται η ανάγκη ακόμα και από ένα πολύ μικρό μέρος. Ίσως μερικά αγαθά έχουν τέτοια status που ακόμα και ένα μικρό μέρος είναι αρκετό για τον αγοραστή. Μια σελίδα από ένα χειρόγραφο πχ μπορεί να αξίζει περισσότερο από την αξία που της αντιστοιχεί ως κλάσμα του συνόλου. Τότε η αξία του μέρους μπορεί να γίνει δυσανάλογα υψηλή σε σχέση με το μέγεθός του. Κόβοντας το τίμιο ξύλο στα δύο η συνολική αξία του διπλασιάζεται αντί να μένει η ίδια όπως θα ήταν λογικό για ένα commodity, ή να μειώνεται όπως στα αγαθά που έχει αξία η πληρότητά τους. Το αν είναι λογικό να έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο οι σελίδες ενός τεύχους μιας περιοδικής έκδοσης που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα, είναι άλλο θέμα.

Και για το θέμα της καταλληλότητας: Όταν ήμουν περίπου σε αυτή την ηλικία είδα το Ghostbusters και το Robocop. To Ghostbusters είχε αναφορές στο σεξ αλλά δεν ήξερα πολλά (άλλες εποχές) οπότε απλά δεν τις κατάλαβα. Και να τις καταλάβαινα, το πολύ να μου κινούσαν την περιέργεια. Η σκηνή όμως του διαμελισμού στο Robocop μου έκανε κακό. Με τις βρισιές έχω ένα θέμα. Με τα χάλια των ελλήνων youtubers δε σώζεται, αλλά προσέχω να μην προσθέτω στο πρόβλημα. "ὅλως μὲν οὖν αἰσχρολογίαν ἐκ τῆς πόλεως, ὥσπερ ἄλλο τι, δεῖ τὸν νομοθέτην ἐξορίζειν (ἐκ τοῦ γὰρ εὐχερῶς λέγειν ὁτιοῦν τῶν αἰσχρῶν γίνεται καὶ τὸ ποιεῖν σύνεγγυς)· μάλιστα μὲν οὖν ἐκ τῶν νέων, ὅπως μήτε λέγωσι μήτε ἀκούωσι μηδὲν τοιοῦτον· ¨ (Αριστοτέλης, Πολιτικά Ζ)

Πιστεύω ότι το "Graphic novels σε ελληνική μετάφραση για 12-13 ετών" ήταν ιδανικό. Ίσως και το "μετάφραση" να ήταν περιττό και επιζήμιο ή άδικο για την ελληνική παραγωγή, οπότε επαναδιατυπώνω: "Graphic novels στα ελληνικά για 12-13 ετών" 1) Θα μπορούσα να πω ότι είναι κορίτσι αλλά δε θέλω να διαχωρίζω με βάση το φύλο. 2) Το να πω ότι έχει συγκεκριμένο γούστο σε αυτή την ηλικία ένα παιδί είναι υπερβολή. Και αν έχει, γιατί να το κρίνω εγώ και γιατί να του δώσω μια από τα ίδια; 3) Θεωρώ ότι διευκολύνω κάποιον γράφοντας αυτό ακριβώς που έγραψα. Θέλω αυτό που θα έρθει αμέσως στο μυαλό κάποιου. Δε θέλω να το περιορίσω, πέρα από το ότι δε θέλω να περιέχει πράγματα ακατάλληλα για ένα παιδί, πχ υπερβολική βία, γι αυτό έδωσα μόνο την ηλικία. Το μόνο φίλτρο είναι αυτό. Αν είναι καλό και περνάει το φίλτρο, μου κάνει. 4) Δε θέλω καν να είναι παιδικό το βιβλίο, δε θέλω δηλαδή να έχει απαραίτητα γραφτεί για παιδιά. Αν ήθελα κάτι τέτοιο θα κοίταζα τις κυκλοφορίες για παιδιά. Το τι αρέσει στα παιδιά και το τι απευθύνεται στα παιδιά το ξέρω. Έχω διαβάσει πολλή βιβλιογραφία στο αντικείμενο και παρακολουθώ την αγορά. 5) Θέλω κάτι που θα δείξει σε ένα παιδί που διαβάζει ότι υπάρχει κάτι καλό και σε αυτή τη μορφή, των κόμιξ.

Είχα εξαντλήσει το θέμα στον τίτλο και δεν ήξερα τι να προσθέσω:) (Δεν είναι άδεια. Έχει μια τελεία.)

Το όνομα του Αρκά είναι τυπογραφικό ζήτημα. Αν το πάρουμε αυστηρά Ἀρϗάς

.

Δεν το είχα δει αυτό! Πολύ το διασκεδάζω όταν καρφώνεται ο Αρκάς.

Χιλιόχρονοι. Και μουσείο μια μέρα.

Είχα δει τις διαφημίσεις που παίζατε στο MEGA στις ειδήσεις, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μια μέρα βρήκα σε ένα site στο οποίο βρέθηκα τυχαία μια αναφορά στο The Sculptor του Scott McCloud. Το είχα διαβάσει όταν βγήκε στην αγγλική εκείνη η κουμούτσα. Το συγκεκριμένο έχει απόλυτα κινηματογραφική σκηνοθεσία, και μάλιστα όλων των σχολών, και αναρωτήθηκα αν γενικά αντιμετωπίζονται τα κόμιξ ως το ενδιάμεσο ανάμεσα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο που είναι στην πραγματικότητα. Ο MacCloud σε αυτό μου τα χάλασε λίγο, γιατί όπως και οι περισσότεροι θεωρητικοί του μέσου που αγαπούν, δεν το παρουσιάζει με την απλότητα που του αξίζει, αλλά ως κάτι πιο περίπλοκο απ' ότι είναι, σε μια προσπάθεια να του δώσει μεγαλύτερη αξία. Έψαξα λοιπόν μήπως βρω καμιά αναφορά στα ελληνικά, και το ένα έφερε το άλλο. Όταν μπήκα δεν πήγα καν στο θέμα του Γλύπτη τελικά. Το συγκεκριμένο έχει πολύ καλή δουλειά ακόμα και στον ήχο. Έχει διάφανα μπαλονάκια, μπαλονάκια με ορνιθοσκαλίσματα, μπαλονάκια με κείμενο που έχουν κομμένες τις άκρες, κλπ.

Τώρα που το θυμήθηκα, στο σπίτι είσαι συνέχεια ή λείπεις κάποιες συγκεκριμένες ώρες;

Και γιατί γίνεται κόμιξ ο Μέσι και αγκαλιάζεται ο Μπέκαμ με τον Deadpool;