Μετάβαση στο περιεχόμενο

Otis

Members
  • Περιεχόμενο

    241
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Καταχωρήσεις δημοσιεύτηκε από Otis

  1. Ο Αρκάς θεωρεί ότι δαιμονοποιείται το στρατόπεδό του:

     

    40.jpg

     

    Το θέμα είναι ότι οι φιλελεύθεροι δε θεωρούσαν το λαό ανίκανο να αποφασίσει για το μέλλον του, σεβόντουσαν δηλαδή τη δημοκρατία, και φιλελεύθεροι όπως ο Τσώρτσιλ πίστευαν στην κοινωνική πρόνοια και την τροφοδότησή της από τη φορολογία.

     

    Οι οπαδοί του αποτυχημένου θεωρητικά και πρακτικά αντικειμενισμού προσπαθούν να παρουσιάζονται ως φιλελεύθεροι, ενώ δεν είναι φιλελεύθεροι στην ουσία. 

     

    Και μια και τον πήρα εργολαβία, ας το κλείσω.

     

    Είναι σημαντικός καλλιτέχνης. Ο Κόκκορας είναι ένα διαχρονικό αριστούργημα. Θα διαβάζεται για 100δες χρόνια και θα βρίσκει πάντα κοινό. Οι έφηβοι και νέοι άντρες που τον διαβάζουν ταυτίζονται. Βλέπουν τα προβλήματά τους, τις ανησυχίες τους, τις ανασφάλειες τους. Το σεξ, η εμφάνισή τους, οι γυναίκες, κλπ. Σε αυτή τη σειρά τον έργων όλα σχεδόν έγιναν σωστά. Ο Κόκκορας είναι ιστορία. Αυτά τα έργα τα έγραψε όταν ήταν 18 με 24 υποθέτω, αφέθηκε ελεύθερος, και έβγαλε κάτι καλό.

     

    Η μεγάλη μου αντίρρηση είναι η απότομη στράτευσή του στο πλευρό του αντικειμενισμού. Πέρα από το ότι είναι ανόητη ιδέα, δεν ταιριάζει πολύ και με αυτό που περιμένω από έναν καλλιτέχνη. Τον καλλιτέχνη τον σκέφτομαι πιο κοντά στον αδύναμο. Προφανώς θεώρησε ότι κάτι άλλαζε στα πολιτικά πράγματα, ένιωσε να απειλείται ιδεολογικά, και αντέδρασε. Η αντίδρασή του όμως δεν κράτησε κανένα πρόσχημα, ξεπέρασε το μέτρο. Πήγε εκεί που δεν πήγε ποτέ ο πιο κομματισμένος σκιτσογράφος στην πιο κομματισμένη εφημερίδα. Άνοιξε νέους δρόμους. Διαφήμισε ανοικτά αποτυχημένες συγκεντρώσεις χωρίς λαϊκό έρεισμα. Δικαίωμά του, αλλά καλύτερα να ήταν πιο κοντά στον κόσμο του και πιο μακριά από αυτούς τους λίγους. Καταλαβαίνω ότι πολλοί κουβαλάνε την προπαγάνδα και την τρομοκρατία που έγινε τόσα χρόνια για την αγορές και την ελεύθερη οικονομία και το πως είναι συνδεδεμένα αυτά με το μέλλον μας, και πως θα μας σώσουν, κλπ, αλλά υπάρχει και όριο.

     

    θεωρώ μεγάλο ατόπημα αυτό που έκανε ο Αρκάς. Ο άνθρωπος που κάνει τον κόσμο να γελάει, έχει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Μια σχέση που είναι αγνή και ιερή. Αυτή πρέπει να τη σέβεται, δεν πρέπει να την εκμεταλλεύεται για να κάνει προπαγάνδα στην πρώτη ευκαιρία. Το να βοηθάει στο να πουληθεί η προπαγάνδα εφημερίδων είναι ένα πράγμα. Σε αυτή τη θέση μπαίνουν και μουσικοί, συγγραφείς κλπ. Το δέχομαι. Είναι ένα εξτρά μπας και αγοράσουμε τη φυλλάδα. Δεν είναι κουπόνια για ζαμπόν από χρεοκοπημένο σουπερμάρκετ με απλήρωτους προμηθευτές και εργαζόμενους, είναι Αρκάς. Οκ. Το να γίνεται όμως το ίδιο το υλικό προπαγάνδα είναι κάτι πολύ χειρότερο. Αισθάνθηκα προδομένος από την έλλειψη σεβασμού σε αυτή τη σχέση που ανέφερα. Από την άλλη, δεν είμαι σίγουρος ότι για τον Αρκά ήμουν κάτι παραπάνω από το ευρώ που έβγαζε από το βιβλίο. Ήταν λίγο μονόπλευρη αυτή η σχέση. Το παθαίνουν αυτό συχνά οι αναγνώστες.

     

    Γενικά δεν είδα τον σεβασμό στον αναγνώστη. Και αυτή η στάση με τα δήθεν δωρεάν πού απολαμβάνουμε από τον Αρκά, λες και δε τον έχουμε πληρώσει χρυσό, και δεν κερδίζει από τη δημοσιότητα όπως όλοι οι άλλοι που βάζουν τη δουλειά τους στα κοινωνικά δίκτυα; Δε βρίσκει δουλειά από αυτά; Δε βολεύεται σε νέες συνεργασίες; Δεν ευχαριστεί αυτούς που θέλει να ευχαριστήσει; Δεν στηρίζει αυτούς που θέλει να στηρίξει πολιτικά; Εμείς είμαστε οι αχάριστοι ή αυτός που δεν εκτιμά το ότι τον παρακολουθούμε; Ας πει και ένα ευχαριστώ όπως λένε όλοι οι άλλοι που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα. Ας χάσει τα likes, για να τα εκτιμήσει.

     

    Μια εξίσου σημαντική αντίρρηση που έχω είναι για τη θέση της γυναίκας στο έργο του. Όταν δεν είναι ανύπαρκτη, είναι σε θέση που τη μειώνει. Αυτό δείχνει μια ανωριμότητα. Ο κόσμος του Αρκά περιέχει δύο κατηγορίες ανδρών (ο σοφός/πεφωτισμένος και ο ανόητος/αφελής) αλλά η γυναίκες στο έργο του είναι κάπως περιορισμένες. Κότες, κομμώτριες, στριμμένες σύζυγοι, ανόητες, "γκόμενες" κλπ. Κάπου κάπου θα μπορούσε και μια γυναίκα να λέει κάτι που να δείχνει νοημοσύνη. Αυτή η αντίληψη ότι οι άντρες φιλοσοφούν και οι γυναίκες είναι κάπου αλλού, είναι λίγο παρωχημένη. Γενικά υπάρχει αυτό το πρόβλημα, αλλά στον Αρκά μου φαίνεται περισσότερο έντονο.

     

    Αυτά.

    • Like 4
    • Ευχαριστώ 2
    • Read 2
  2. On 29/3/2018 στο 1:12 ΠΜ, thor77 είπε:

    Νομίζω οτι η Αποικία εκδίδεται στην εφημερίδα ο Φιλελευθερος (δεν είμαι καθόλου σίγουρος όμως) 

     

    Ούτε που θα το φανταζόμουν! Στην "εφημερίδα της μεσαίας τάξης";

     

    https://www.liberal.gr/arthro/179738/epikairotita/2017/diabaste-aurio-ston-fileleuthero-pou-kukloforei-me-tin-apoikia-tou-arka-kai-timi-1-euro.html

     

     

    • Read 1
  3. Ο Κ. Τρικεριώτης γιατί πήγε στη βράβευση; Ήξερε που πήγαινε; Να το δούμε και αυτό. Να ένα απόσπασμα που πέτυχα για ένα άσχετο θέμα, για τον περιορισμό την έκπτωσης στα βιβλία. Το κόβω σε κομμάτια να το πάρω ένα ένα να δω αν συμφωνεί με αυτό τον τρόπο σκέψης. Είναι συνεχόμενο, δε λείπει κάτι ενδιάμεσα:

     

    Στην Αγγλία, που αρέσει σε ορισμένους να αναφέρονται ως παράδειγμα, τα βιβλιοπωλεία

    Διαλέγει τη χώρα και θέλει να μας πει ότι τη διαλέγουν άλλοι. Διαλεκτική πλάνη, αλλά αδιάφορη ιδεολογικά.

     

    δεν επλήγησαν από την μη ύπαρξη διατίμησης, αλλά από το Amazon.

    Διαστρέφει την πραγματικότητα. Το Amazon μπορούσε να ρίξει την τιμή και να δουλέψει με 50% έκπτωση για να κλείσει τους υπόλοιπους. Δε θα μπορούσε αν η έκπτωση περιοριζόταν στο 10%. Το άσπρο μαύρο κυριολεκτικά.

     

    Επλήγησαν και πράγματι έκλεισαν πολλά. Kαι λοιπόν;

    Δέχεται το μοίρασμα της πίτας προς όφελος των μεγάλων ως φυσική εξέλιξη. Επλήγησαν και έκλεισαν. Έτσι απλά. Δε μιλάμε για μικρές σχετικά επενδύσεις και θέσεις εργασίας; Είναι φυσικός νόμος; Αναπόφευκτο; Ο περιορισμός της έκπτωσης προστατεύει αυτές τις επενδύσεις και τις θέσεις σε αρκετές δυτικές χώρες. Κάποιος πιστεύει λοιπόν ότι δεν σωστό το "και λοιπόν;". Νομοθέτες σε δυτικές καπιταλιστικές χώρες, όχι τίποτε λατινοαμερικάνοι.

     

    Ο καταναλωτής δεν αγοράζει φτηνότερα τα βιβλία του; Τελικά τι θέλουμε; Να διατηρήσουμε ένα νόμο που προστατεύει υποτίθεται τα μικρά βιβλιοπωλεία εις βάρος του βιβλιόφιλου καταναλωτή;
    Το χειρότερο, παρουσιάζει τον καταναλωτή ως ωφελημένο από την ανάπτυξη του μονοπωλίου! Για το καλό μας είναι! Για μας τους βιβλιόφιλους που βλέπουμε λίγο πιο κάτω από τη μύτη μας το πολύ. Τα συμφέροντά μας είναι με το μεγάλο βιβλιοπωλείο! Το μικρό επιβιώνει εις βάρος μας! Κοινωνικός αυτοματισμός. Μας συμφέρει να διαλύσουμε το μικρό βιβλιοπωλείο με το νόμο. Έβαλα έμφαση στο υποτίθεται, γιατί αποδεικνύεται με απλά οικονομικά ότι τη ζημιά θα την πάθουν τα μικρά βιβλιοπωλεία. Δεν πρόκειται για υπόθεση.

     

    Στην Ελλάδα, που ως γνωστό είναι η χώρα με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

    Ειρωνεύεται μιλώντας για τη νοημοσύνη του λαού των Ελλήνων. Δεν το εκτιμώ καθόλου, όπως και στην περίπτωση του Αρκά. Μας θεωρεί και κουτούς στην πράξη αν δούμε τα "επιχειρήματα", πράγμα χειρότερο. Παρουσιάζει τον έλεγχο της έκπτωσης του βιβλίου ως μια ελληνική κακή ιδέα ενώ μιλάμε για κάτι που ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ως μέσο προστασίας της αγοράς του βιβλίου.

     

    Οι θηριώδεις επενδύσεις σε βιβλιοπωλεία έγιναν ακριβώς επειδή λειτουργούν χωρίς κανέναν ανταγωνισμό, αφού απαγορεύεται η έκπτωση.

    Χωρίς κανέναν ανταγωνισμό λέει... Δεν είναι μόνο η χαμηλή τιμή ο ανταγωνισμός, είναι και το χαμηλό κόστος. Γι αυτό γίνονται τα μεγάλα μαγαζιά, ακόμα και όταν πουλάνε στην ίδια τιμή. Ο ανταγωνισμός από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία που έχουν οικονομία μεγεθών κλείνει τα μικρά βιβλιοπωλεία, γιατί τα μικρά έχουν μεγάλο κόστος ραφιού και εργατικών ανά μονάδα. Είναι τόσο απλό. Τα μικρά έχουν μεγάλο κόστος, δε μπορούν να δουλέψουν με μεγαλύτερη έκπτωση. Η μεγαλύτερη έκπτωση είναι το κερασάκι στην τούρτα των μεγάλων βιβλιοπωλείων που έχουν χαμηλότερο κόστος και μπορούν να την εκμεταλλευτούν. Δύο πλεονεκτήματα αντί για ένα. Με απεριόριστη έκπτωση το μεγάλο δουλεύει με κέρδος κάτω από το κόστος του μικρού και το κλείνει.

     

    Έτσι, ο νόμος αυτός δεν προστατεύει τα μικρά βιβλιοπωλεία, αλλά τις λεγόμενες αλυσίδες που έχουν μεγάλα λειτουργικά έξοδα».

    Το άσπρο μαύρο. Λέει και ότι οι αλυσίδες έχουν μεγάλα λειτουργικά έξοδα λες και είμαστε μικρά παιδιά να κοιτάξουμε το συνολικό κόστος και όχι το κόστος πώλησης ανά μονάδα που κοιτάζουν οι επιχειρηματίες, αυτό που καθορίζει που θα πάει η αγορά. Με την οικονομία του μεγάλου μεγέθους χτίζονται τα μονοπώλια. Με το χαμηλό κόστος πώλησης ανά μονάδα. Το σκεπτικό όλων των νόμων περιορισμού της έκπτωσης είναι η προστασία του μικρού βιβλιοπωλείου. Αναμφισβήτητο.

     

    Ιδεολογικά είναι σαφές το πράγμα και όλα αυτά θυμίζουν τα γνωστά που ακούμε από διάφορους για την αγορά τα τελευταία χρόνια. Θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με αντικειμενιστή, και ότι ήξερε που πήγαινε. 

     

    ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Απ' ότι διάβασα ο Κ. Τρικεριώτης ήταν και ο μόνος εκδότης που ήταν υπέρ της απελευθέρωσηςτης έκπτωσης στα βιβλία, μέτρο που οι άλλοι εκδότες έβλεπαν ως άκρατο φιλελευθερισμό. Τελικά έπρεπε να βραβεύσουν και τον κ. Τρικεριώτη στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών.

     

    Εκτοξεύτηκαν και κατηγορίες από τις δύο πλευρές. Δεν ξέρω αν το προχώρησαν.

     

    Κι αυτό έχει ενδιαφέρον:

    http://www.athensvoice.gr/politics/58428_o-antilogos-gia-tin-eniaia-timi-vivlioy

     

    "Παρ’ όλα αυτά, ας υποθέσουμε πως πρέπει για κάποιους λόγους, φολκλορικούς, ιστορικούς, συναισθηματικούς, μεταφυσικούς ή τους αστείους που επικαλείται η συντεχνία, ή όποιους άλλους, δεν έχει σημασία, να παραμείνει σε ισχύ ο νόμος αυτός για να προστατευτεί υποτίθεται το καλό βιβλίο και η αγορά του βιβλίου γενικά. "

     

    Συνδικαλισμός, μεταφυσική, συναισθηματισμός και άλλες ανοησίες των αστείων οπισθοδρομικών. 

    • Like 6
    • Ευχαριστώ 1
  4. 22 λεπτά πριν, JohnnyMZ είπε:

     

    Ο απόπατος, κατά τη γνώμη μου. :notalk:

     

    Μα γιατί το λες αυτό; Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών αγωνίζεται για τη Λευτεριά. Ο κ. Χατζής που παρέδωσε το βραβείο στον εκδότη του Αρκά συμμετέχει και στο πρώτο podcast του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών με παρουσιαστή τον κ. Μπογδάνο και τίτλο "Γραμμή του Πυρός #1". Υπάρχει στο youtube αν θέλεις να επενδύσεις 3653 δευτερόλεπτα. Ο κ. Τρικεριώτης έχει πουλήσει πολλά container Αρκά στην Πρωτοπορία και είναι καλός του φίλος, αλλά πήγε στη βράβευση. Ο Αρκάς προφανώς δεν έχει πρόβλημα με τη βράβευση. Δεν ήταν και από την Ακαδημία Αθηνών αλλά τί να κάνουμε.

    • Like 2
    • Read 1
  5. Αυτή η βράβευση είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του, δεν είναι κάτι απλό.

     

    Αν θέλει κάποιος να μάθει τον Αρκά ως άνθρωπο, αρκεί να διαβάσει τις Χαμηλές Πτήσεις. Αυτό είναι το βασικό του έργο, το παιδί απέναντι στον πατέρα του και το πως διαμορφώνει ένας πατέρας τη ζωή του παιδιού του. 

     

    http://www.news247.gr/img/5525/6349758/496000/w660/660/arkasxamilesptiseis5515sk.jpg

     

    Τα έργα στα οποία συμμετέχει ο Κόκκορας υποθέτω ότι είναι οι ανησυχίες ενός ντροπαλού νέου που δυσκολεύεται λίγο στον ύπνο μια περίοδο επειδή έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Τα έργα αυτής της ομάδας είναι τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου από καλλιτεχνικής άποψης. Εκεί ξεκινάει ασυναίσθητα και το πολιτικό ζήτημα στο οποίο θα αναφερθώ πιο κάτω, στην ηθική του πλευρά, και εκφράζεται από την πάλη ανάμεσα στον κόκκορα και το γουρούνι.

     

    Τα βιολογικά του, είναι υποθέτω αποτέλεσμα της μικρής ενασχόλησης με το αντικείμενο για ένα διάστημα.

     

    Τα πολιτικά του που βλέπουμε τελευταία είναι η απόδειξη κατά τη γνώμη μου ότι μας τελείωσε ο νέος, και έχει πια τα ίδια μυαλά με το μπαμπά του και τους φίλους του μπαμπά του. Το ότι φτάσαμε να βραβεύεται από οπαδούς της Ayn Rand, δεν είναι έκπληξη, γιατί ο πολυσυζητημένος Προφήτης πχ, δεν κρύβει την ιδεολογία του. Προφανώς θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τον μέσο άνθρωπο, γιατί αυτό ακριβώς είναι που πιστεύουν οι Αντικειμενιστές. Ο μέσος άνθρωπος δεν είναι άξιος να αποφασίσει για το μέλλον του. Πρέπει να του κάνουμε συστάσεις επικαλούμενοι τα θεία, με το δάκτυλο να δείχνει τον ουρανό δηλαδή, και να του υπενθυμίζουμε ότι η αξία του είναι χαμηλή και η θέση του πρέπει αναπόφευκτα να είναι χαμηλή και αυτή. Το δάκτυλο που επικαλείται τα θεία δείχνει φυσικά το ότι δεν υπάρχει επιχείρημα. 

     

     

    Capture.jpg

     

    Ο Προφήτης και η συμπεριφορά του δεν πρέπει να μας παραξενεύουν. Είναι καλύτεροι από τον μέσο άνθρωπο, και πρέπει να έχουν προνόμια, Χάρη μας κάνουν που υπάρχουν. Αυτό είναι ο Αντικειμενισμός στην ουσία του.

     

    (Σχετικό: Από που βγάζει το ψωμί του ο Προφήτης άραγε; θα του δίνουν φαγητό και στέγη οι χωρικοί.)

     

    (από http://www.aynrand.gr/ , η έμφαση στη μεγάλη παράγραφο είναι δική μου)

    1. Μεταφυσική:Αντικειμενική πραγματικότητα
    2. Επιστημολογία: Λογική
    3. Ηθική: Ίδιον συμφέρον
    4. Πολιτική: Καπιταλισμός.

    "4. Ηθική: «Ο Λόγος είναι ο μοναδικός ορθός κριτής των αξιών και ο μόνος ορθός οδηγός για δράση. Το σωστό επίπεδο ηθικής είναι: Η επιβίωση του ανθρώπου ως άνθρωπος - δηλαδή, η ηθική που χρειάζεται για την επιβίωση του ανθρώπου ως λογικό όν (όχι της στιγμιαίας επιβίωσής του ως ένα άμυαλο κτήνος). Η Λογική είναι η βασική αρετή και οι τρείς βασικές αρχές είναι: ‘Λόγος, σκοπός και αυτοεκτίμηση’. Ο Άνθρωπος – και κάθε άνθρωπος- είναι ο ίδιος σκοπός του εαυτού του, όχι ένα μέσο στους σκοπούς των άλλων. Πρέπει να ζει για το δικό του καλό, χωρίς να θυσιάζει τον εαυτό του σε άλλους και χωρίς να θυσιάζει άλλους προς όφελός του. Πρέπει να εργάζεται για το λογικό ίδιον συμφέρον, με την επίτευξη της δικής του επιτυχίας ως τον υψηλότερο ηθικό σκοπό της ζωής του.» Έτσι ο Αντικειμενισμός απορρίπτει κάθε μορφή αλτρουϊσμού- τον ισχυρισμό πως η ηθική συνίσταται στο να ζεις για άλλους ή για την κοινωνία."

     

    arkas_1812.jpg

     

    Στον αντικειμενισμό ο φτωχός δε χρειάζεται στήριξη. Χρειάζεται ελευθερία. Λες και δεν είναι μοιρασμένη ήδη η τράπουλα από την κλοπή, τον νεποτισμό και την εκμετάλλευση στον παρελθόν. Είναι βολική ιδεολογία αν γεννηθείς με χρήματα και φίλους.

     

    Το ότι η φτώχεια στην Ελλάδα διπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια (22.5%), δεν έχει φυσικά σημασία. Η φτώχεια για τη eurostat είναι το να σου λείπουν 4 από 9 βασικά πράγματα όπως το νοίκι, χρήματα για θέρμανση, μεταφορικό μέσο, κλπ. Δεν φαινόμαστε περισσότερο φτωχοί γιατί τα 3 από τα 9 είναι το τηλέφωνο, η έγχρωμη τηλεόραση και το πλυντήριο.

     

    Δυστυχώς υπάρχουν αυτιά για τον Αντικειμενισμό στις μέρες μας. Είναι αστείο βέβαια, γιατί γίνεται αντικειμενιστής ο κάθε πικραμένος με 3 και 60, έρμαιο του αφεντικού του, και ουσιαστικά εκτός συστήματος. Οι αντικειμενιστές φυσικά τον θέλουν δίπλα τους, όσο δεν καταλαβαίνει τι γίνεται.

     

    DCs9QC8XgAAvvKO.jpg

     

    Ο Αρκάς ρίχνει νερό στο μύλο πολιτικών με αυτή ακριβώς την ιδεολογία και σωστά βραβεύτηκε. Το ότι υπάρχει νεποτισμός είναι απλά μια κωμική λεπτομέρεια. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι αριστοκράτες επειδή τους περισσεύουν οι ικανότητες.

     

    arkas-cover.jpg

     

    Στον αντικειμενισμό, οι ανισότητες στην κοινωνία είναι αναπόφευκτες, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Αυτοί που χρησιμοποιούν τα σκίτσα του Αρκά στη βουλή σκέφτονται ακριβώς έτσι και δεν το κρύβουν, ακόμα και σε δημόσιες ομιλίες τους.

     

    Ο φόρος είναι κλοπή άλλωστε.

     

    arkas-portofoli.jpeg

     

    Φοράμε και ένα φύλλο συκής:

     

    arkas3.jpg

     

    Αλλά τι να καλύψει και αυτό:

     

    http://agonaskritis.gr/wp-content/uploads/2017/01/31.jpg

     

    Το ότι ο Αρκάς παριστάνει ότι δεν είναι αντικειμενιστής, δεν πιστεύω ότι είναι θέμα έλλειψης αυτογνωσίας. Όλοι όσοι ξέρουν ποιος είναι ο Αρκάς, ξέρουν ότι δε χρειαζόταν τον Θέμο για να επιβιώσει. Το φύλλο συκής δεν υπάρχει.

     

    arka3.jpg

     

    Ο αντικειμενισμός βέβαια είναι πολιτικά ασήμαντος μια και τα κόμματα που προσπαθούν να βασιστούν σε αυτόν τα τρώει το μαύρο σκοτάδι και οι ιδρυτές τους καταντούν γραφικοί. Στο βαθμό που μπορεί να διαβρώσει μεγάλα κόμματα ίσως έχει μέλλον. Πρέπει όμως να κρύβεται και να παρουσιάζεται ως καπιταλισμός, φιλελευθερισμός, κλπ. Γι αυτό και δεν πρέπει να μιλάμε για αριστερά και δεξιά στο θέμα του Αρκά. Είναι κακή προσέγγιση, μια και είναι πιο περίπλοκο το θέμα.

     

    Το να ανακατεύεσαι σε τέτοιο βαθμό με την πολιτική ενώ γράφεις με ψευδώνυμο, δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου. Οι επώνυμοι που αρθρογραφούν, σκιτσάρουν, σχολιάζουν την πολιτική και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, κατά κανόνα ελέγχονται για τη ζωή τους και τα πεπραγμένα τους από τους πολίτες. Για να κρίνει ο ψηφοφόρος την αξία της άποψής σου, θέλει να ξέρει κάποια πράγματα για σένα. Αυτό είναι το σωστό και χαίρομαι που δεν έχει γίνει μόδα η ανώνυμη προπαγάνδα, πέρα από τα πληρωμένα τρολ του δικτύου. Αν είναι να δώσουμε την ανωνυμία σε κάποιον, ας τη δώσουμε σε αυτόν που σχολιάζει περιστασιακά έναν πολιτικό, για να προστατέψουμε τον αδύναμο τη στιγμή που ασκεί μια βασική λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, τον έλεγχο.

     

    • Like 7
    • Ουδέτερο 1
    • Ευχαριστώ 1
    • Read 2
  6. Ο Αρκάς είναι και καλλιτέχνης της χρονιάς για τα Βραβεία Προμηθέας 2017 μαζί με άλλους μαχητές της ελευθερίας.

     

    https://www.atlasnetwork.org/news/article/new-liberty-awards-in-greece-honor-tom-palmer-other-freedom-champions

     

     

    Για να γλιτώσετε λίγο χρόνο:

     

    Στο 34:10 ο Tom Palmer αναφωνεί σε σπαστά ελληνικά "Ζήτω η Λευτερία.". Τον τόνο τον έβαλα σωστά. Δε θα ήταν πρόβλημα αν λίγο πριν δεν είχε πει κάποιος τη φράση "..πριν από 1 1/2 χρόνο το καλοκαίρι ήμασταν στη Μύκονο με το Νίκο σε ένα Liberty Fund σεμινάριο..."

    Στο 38:30 ξεκινάει η βράβευση του Αρκά. 

    Μετά έχει ιδρυτή  taxibeat και Στέφανο Μάνο, όπως ακριβώς θα περιμέναμε.

     

    Όταν παίρνει το βραβείο ο εκδότης του Αρκά ακούγεται για λίγο Thus Spoke Zarathustra, Op. 30 (Strauss), το γνωστό στο Space Odyssey 2001. Δεν ξέρουν να διαλέξουν μουσική. Εγώ θα έβαζα χαλί σε όλη την τελετή Bill Conti, αυτό που έγραψε για τη σειρά Δυναστεία.

     

    To Αρκάς τελικά ίσως είναι άκλιτο.

     

    • Like 6
    • Διαφωνώ 1
  7. Ένα κομψοτέχνημα του Nicholas Roeg που αντέχει στο χρόνο. Μοντάζ του Tony Lawson την καλύτερη εποχή του.

     

     

     

    Και τώρα που το θυμήθηκα, γιατί αυτή η ταινία του Roeg δεν είναι πιο γνωστή; Καλό το Don't Look Now και το The Man Who Fell to Earth, αλλά κακή ταινία δεν έχει κάνει ο Roeg.

     

     

    • Like 5
  8. O Eastwood είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει και είναι προφανώς αυτοδίδακτος στην υποκριτική. Αυτός είναι ο λόγος που οι Αμερικάνοι δεν τον αποδέκτηκαν ως ηθοποιό, ό,τι και να κατάφερε. Αυτό που κάνει εγώ το θεωρώ μοναδικό.

     

    Οι Αμερικάνοι διδάσκουν διάφορες μεθόδους υποκριτικής, αλλά όλες είναι μικρά κομμάτια της μεθόδου του Στανισλάβσκι, με υπερβολική έμφαση σε ένα τμήμα της. Είναι μεγάλη ιστορία αυτό το θέμα, αλλά αυτό που κάνει ο De Niro είναι αυτό που θεωρούν σωστό οι Αμερικάνοι. Η μέθοδός του είναι του Lee Strassberg. Μια μέθοδος που φτιάχτηκε και εφαρμόστηκε με ψήγματα γνώσης του συστήματος του Στανισλάβσκι. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να παράγει δυνατές ερμηνείες, αλλά έχει σοβαρά προβλήματα. Είναι δύσκολο να την εφαρμόσεις σε ισορροπημένους ρόλους, και σε καμιά περίπτωση δε μπορείς να βασιστείς πάνω της. Δεν έχει βάθος, ούτε εύρος. Έχει όμως ένταση όταν δουλέψει, και οι Αμερικάνοι αυτό ζητάνε από την ερμηνεία. Αυτή είναι η αντίληψή τους για την τέχνη της υποκριτικής. Σαν μέθοδος απαιτεί μικρή ηλικία και παρθένο έδαφος, το οποίο καλλιεργεί ή μολύνει, ανάλογα με το πως το βλέπει ο καθένας. Με τον καιρό το αποτέλεσμα γίνεται όλο και χειρότερο και βγαίνει όλο και πιο δύσκολα. Εκεί έχεις δύο επιλογές, ή επαναλαμβάνεσαι, ή κάνεις αρπακτές με το όνομα που έφτιαξες. Η φρέσκια δημιουργική δουλειά γίνεται με τον καιρό σχεδόν αδύνατη.

     

    Το πλήρες σύστημα Στανισλάβσκι δε διδάσκεται σε καμιά χώρα του κόσμου. Είναι ένα θαυμάσιο αλλά πολύ περίπλοκο οικοδόμημα, και ο δημιουργός του πάλεψε να το ολοκληρώσει και να το εκφράσει με σαφήνεια χωρίς να το καταφέρει. Πιστεύω ότι μας άφησε αρκετά για να τελειώσουμε τη δουλειά όπως θα την τελείωνε ο ίδιος. Πολλά κομμάτια της μεθόδου διδάσκονται ως ξεχωριστές μέθοδοι από διάφορους δασκάλους. Όλα είναι χρήσιμα φυσικά μια και είναι μέρη της υποκριτικής, γι αυτό και οι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι πρέπει να περάσεις από αρκετές σχολές για να γίνεις καλός στη συγκεκριμένη τέχνη. Πιστεύουν επίσης ότι η διδασκαλία της υποκριτικής δεν τελειώνει ποτέ, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Η μέθοδος καμιάς σχολής δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν είναι δηλαδή πλήρες σύστημα με στοιχεία, αρχές και μέθοδο. Θεωρητικά, η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης μεθόδου θα γινόταν όλο και πιο εύκολη με τον καιρό, όπως γίνεται στις άλλες τέχνες, και το αποτέλεσμα όλο και καλύτερο, γιατί δε θα βασιζόταν στην πίεση του εργαλείου του ηθοποιού αλλά στην απελευθέρωσή του.

    • Like 4
    • Read 3
  9. On 30/10/2016 στο 10:54 ΜΜ, Kurdy Malloy είπε:

    - Ξεκινάμε, πρώτο καρέ, ΚΤΕΛ Δράμας. Και το βλέπω και λέω "ρε μλκ μου, αυτά είναι τα πραγματικά ΚΤΕΛ" μπράβο και πάλι μπράβο. Και μετά; το κενόν. Σχέδιο που περιλαμβάνει τα απολύτως απαραίτητα. Κεφάλια μιλάνε μπροστά στο τίποτα. Σπίτια με σπαρτιάτικη επίπλωση. Κανένα background καμμία επίδειξη έμπνευσης και τεχνικής από τον σχεδιαστή. Γιατί;

     

    Ενδιαφέρον, γιατί σε κάποια σχόλια βλέπουμε το πρόβλημα της παραγωγής. Δε μπορώ να μη το σχολιάσω:)

     

    Στα κόμιξ την εικόνα την παράγει ο σεναριογράφος σε συνεργασία με τον σχεδιαστή. Μια και δε θα μεσολαβήσουν πολλά άτομα μέχρι να βγει η εικόνα, ο σεναριογράφος έχει δικαίωμα να περιγράψει πράγματα με λεπτομέρεια ως προτάσεις, και από εκεί και πέρα μπορεί να αποφασίσει ο σχεδιαστής ή να ανταλλάξουν απόψεις. Στον κινηματογράφο το αποφεύγεις γιατί είναι δεδομένο ότι θα δουλέψουν πολλοί επαγγελματίες, και κυρίως οι σχεδιαστές παραγωγής που θα αποφασίσουν τι ακριβώς βλέπουν στο σενάριο, στις περιστάσεις και στους χαρακτήρες, Μαλλιά, μακιγιάζ, χρώματα, υφάσματα, στυλ επίπλων και ρούχων, κλπ. Μετά έχουμε και φωτογραφία, το φως και το που θα μπει η κάμερα, και την ερμηνεία των ηθοποιών. Στα κόμιξ κάθε πρόταση είναι χρήσιμη, και δε θεωρείται προσβολή προς αυτούς που θα πάρουν το σενάριο να το κάνουν εικόνα. Στον κινηματογράφο πάλι, είναι έγκλημα το να αποφασίζεις για άλλους. Το κάνουν μόνο ερασιτέχνες. Στα κόμιξ μερικοί θα γράψουν σειρές, παραγράφους, ή και σελίδες για ένα καρέ, ιδίως αν το μέσο τους είναι η λογοτεχνία. Δε συνειδητοποιούν ότι ακολουθεί δημιουργική δουλειά και από άλλον, που χρειάζεται χώρο να αναπτυχθεί, ή απλά θεωρούν τον εαυτό τους τον μόνο αρμόδιο γι αυτά τα ζητήματα, όπως όταν γράφουν μόνοι τους. Δεν καταλαβαίνουν δηλαδή την έννοια της συνεργασίας που απαιτεί το μέσο.

     

    Παραγωγή από Neil Gaiman

     

    PAGE 1 PANEL 1 
       A long panel down the left-hand side of the page. Okay, Kelley, now get whatever reference you think you'll need for this - it's as if we're in ninth century Norway, or at least, the ninth century Norwegian idea of what a great palace would be. So the hall is built of woven rushes - no windows, smoky. Forget all the Kirbyish SF stuff: this is dirty and primitive and old- fashioned: almost no metals, just wood and stuff. The floor is mud, strewn with rushes. 
       Odin sits in his chair. At his feet sit two huge gray wolves, sprawled one on each side of him, huge green wolf eyes staring straight at us. Odin sits on a huge wooden chair, sitting staring at us through his one good eye. He Is bare-headed. He has gray hair, thinning, shoulder-length, and a short gray beard-and-moustache. In his left hand he holds a goblet - made of gold, ornamented with jewels. The room is dark and gloomy and muddy. Odin wears a simple leather jerkin; it goes down to his knees and is drawn in at the waist by a heavy leather belt; his legs are covered by cloth leggings, crisscrossed by leather thongs running all the way up his legs. (Check out any good reference on the Vikings.) Odin's face is long and thin and drawn. He doesn't look like a nice man - he looks dangerous, 
    Like an aging hired killer, his one good eye cruel and nasty. You may want to keep his face fairly shadowy here, so that all we can see is one glowing eye. Steve - get as far from the brightly coloured Kirby Asgard as you can here: this is the Asgard of the Old Norse, a bitter, dangerous place, in which all is dull gray and brown, alleviated occasionally by a glint of gold. Odin's right eye is missing - the eye on the left-hand side of his head, as we look at it. 
       CAP (Todd pick a lettering style - something nice and Copperplate, like your 'To be Continued' style, for the 'Location' captions in this issue): Asgard. 
       CAP (normal): in the High Hall of Gladsheim the Lord of the Aesir sits and waits for thought and memory to return to him. 
       CAP: at his feet two wolves attend him. 
       CAP: lacking thought and memory, he could not even name them. The floor of the high hall is mud, scattered with rushes. 
       CAP: he sits and waits, the gallows-god, the one-eyed king of Asgard. 

     

    143015802_page1panel1.thumb.JPG.816664a33b4ce5ab9ab0c05c67bdd7e4.JPG

     

     

    Το πρόβλημα στα κόμιξ είναι ότι ο σχεδιασμός παραγωγής είναι δύσκολη τέχνη, για την ακρίβεια πολλές δύσκολες τέχνες. Ο σχεδιαστής που δεν έχει πολλή πείρα, δε θα κάνει τη δουλειά που θα γίνει σε μια ταινία. Δε θα ψάξει τόσο, ούτε θα αναλύσει τόσο. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν πληρώνεται άλλωστε σε καμιά περίπτωση για να κάνει τέτοια δουλειά με τέτοια λεπτομέρεια.

     

    Αυτό οδηγεί συνήθως σε διεκπεραιωτικό σχέδιο. Γίνεται εικόνα το δωμάτιο, το βάζο, το σοκάκι, το δέντρο, η κουρτίνα, αλλά παραμένει γενική, δε μπαίνουν δηλαδή τα στοιχεία που θα κάνουν συγκεκριμένο και αληθινό το αντικείμενο ή το χώρο και θα προσθέσουν κάτι στις περιστάσεις και στους χαρακτήρες. Δε διαφέρει πολύ από το να βάλεις τη λέξη "τραπέζι" ή "βάζο" αντί να το σχεδιάσεις. Παραμένουν ιδέες αντικειμένων και όχι πραγματικά αντικείμενα. Την ίδια γενική πληροφορία προσφέρουν, και για την ακρίβεια κάνουν χειρότερο το αποτέλεσμα, γιατί η γενικότητα στη λογοτεχνία θα μπορούσε να ερμηνευτεί από τη φαντασία του αναγνώστη, ενώ η εικόνα του διεκπεραιωτικού σχεδίου αφοπλίζει τη φαντασία του αναγνώστη. Αυτό είναι το γενικό μου δέντρο, και τελείωσε. 

     

    Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι δεν προστίθεται αρκετή δημιουργική δουλειά σχεδιασμού παραγωγής στα περισσότερα κόμιξ. Λίγοι σχεδιαστές κόμιξ θα δουν 100 φορέματα, 100 βάζα, και 100 δέντρα πριν διαλέξουν, ακόμα και αν για κάποιο μυστήριο λόγο έχουν σχετικές γνώσεις και άφθονο χρόνο.

     

    Το πρόβλημα πάει και πιο κάτω. Ο φωτισμός, η σύνθεση, η σκηνοθεσία, είναι και αυτά δύσκολες τέχνες που λίγοι τις ασκούν διαισθητικά με ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Εδώ έχουμε βαρετό επίπεδο φωτισμό και κεφάλια που μιλάνε, όπως στις φτηνές τηλεοπτικές σειρές. Δεν προστίθεται δηλαδή τίποτε πέρα από τη γενικότητα του ότι μιλάνε δύο άτομα σε ένα χώρο. Και εκεί έχουμε πολλές χαμένες ευκαιρίες.

     

    Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο σχεδιαστής καλείται και να ερμηνεύσει στη θέση των ηθοποιών. Να τοποθετήσει το σώμα τους, να φτιάξει την έκφρασή τους, να κάνει πράγματα που θέλουν πείρα πολλών ετών στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Εδώ το κενό καλύπτεται (ο θεός να το κάνει κάλυψη) με στερεότυπα εκφράσεων και ερμηνείας, κοντινά πλάνα που απλοποιούν τη δουλειά, κεφάλια που μιλάνε, ή νομίζουν ότι μιλάνε.

     

    Αν το σκεφτούμε, το δημιουργικό φορτίο για τον σχεδιαστή των κόμιξ είναι πολύ βαρύ. Καλείται να κάνει πράγματα που στο θέατρο και τον κινηματογράφο τα κάνει μια μεγάλη ομάδα επαγγελματιών. Υπάρχει ελπίδα βέβαια. Με τον καιρό βελτιώνονται οι σεναριογράφοι ώστε να μη μπλοκάρουν τη διαδικασία, και οι σχεδιαστές κόμιξ ώστε να σκέφτονται δημιουργικά, οπότε έχουμε όλο και πιο καλό αποτέλεσμα, και μερικές φορές εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να συγχωρούμε το μέτριο αποτέλεσμα στα κόμιξ, ακόμα και αν έχουμε πλέον συνηθίσει στις καλοδουλεμένες παραγωγές του σινεμά ή σε κόμιξ που έγιναν από σεναριογράφους και σχεδιαστές με πολύ μεγάλη πείρα. Να κατανοούμε τους περιορισμούς της κάθε δουλειάς και να κρίνουμε ανάλογα.

     

    Τις στιγμές που ο σχεδιαστής κάνει τη δουλειά της παραγωγής, που αναζητά δηλαδή έμπνευση σε πραγματικούς χώρους, ανοίγει κανένα βιβλίο, μελετά την εποχή που διαπραγματεύεται, προσπαθεί να ζήσει με τη φαντασία του σε αυτή, βάζει τον εαυτό του στις περιστάσεις όπως ένας ηθοποιός, ψάχνει στο google images, βλέπει τοποθεσίες στο google streetview, κλπ, ο αναγνώστης αυτόματα αντιλαμβάνεται τη διαφορά και απολαμβάνει το αποτέλεσμα. Μετά γυρνάμε στην διεκπεραίωση και τον στεναχωρούμε. Του δώσαμε ένα δείγμα δημιουργικής δουλειάς και μετά τον αφήσαμε. Η δουλειά της παραγωγής είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης, είτε είναι ζωγράφος, είτε κομμωτής, είτε ηθοποιός, γιατί ασκεί τη φαντασία του, και η φαντασία παράγει πραγματική δημιουργία, διαισθητικό αποτέλεσμα που ενσωματώνει την προσωπικότητα του δημιουργού, γιατί ακριβώς δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενο από τη λογική του σκέψη. Αν δεν είναι ο σκοπός της τέχνης αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω ποιος είναι.

     

    Συγγνώμη που ακούγεται σαν διάλεξη, και όχι σαν συλλογή παρατηρήσεων στη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά τα έχω τόσο συγκεκριμένα στο μυαλό μου που δε γίνεται αλλιώς. Το γενικό σε αυτή την περίπτωση το θεωρώ και πιο χρήσιμο.

     

    • Like 6
    • Read 2
  10.  

    Our love is an old love baby, it's older than all our years,
    I have seen in strange young eyes familiar tears.

     

    We're old souls in a new life baby.
    They gave us a new life to live and learn,
    some time to touch old friends and still return


    Our paths have crossed and parted

    this love affair was started long long ago
    This love survives the ages

    in its story lives are pages
    fill them up, may ours turn slow


    Our love is a strong love baby.

    We give it all and still receive,
    and so with empty arms we must still believe


    All souls last forever

    so we need never fear goodbye.


    A kiss when I must go...no tears...in time we kiss hello

     

    • Like 3
  11. Πριν από 1 ώρα, germanicus είπε:

     

    Άκυρο. Το διάβασα μέσα στο ΣΚ. Έχει μια σκηνή η οποία με κάνει να μην αισθάνομαι άνετος στο να το προτείνω για ένα παιδί τέτοιας ηλικίας που δεν το γνωρίζω συν τοις άλλοις. 

     

    :cheers5: 

     

    Έπρεπε να έχουν όλα ένα σύστημα να φαίνεται στο εξώφυλλο για τι περιεχόμενο περίπου μιλάμε, όπως σε κάποιες αμερικάνικες εκδόσεις κόμιξ και παιχνιδιών.

     

    Το 1602 το έχει και εδώ:

     

    15 Marvel Comics Storylines Perfect For An R-Rated Movie

    https://screenrant.com/best-marvel-comics-stories-r-rated-movie/

     

    • Like 1
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.