Otis

Δεν ξέρεις τί είναι το θάρρος νομίζω. Θάρρος είναι το να θυσιάζεις κάτι για το καλό άλλων. Εδώ χαρακτηρίζεις συνανθρώπους σου περιθωριακή ομάδα, οπότε κάνεις κακό σε άλλους. Ούτε στα πλαίσια του συντάγματος δεν είσαι που λέει ο λόγος. Διόρθωσέ το ο ίδιος και θα φτιάξουν τα σχετικά posts. Αυτές οι απόψεις δεν είναι σωστό να μένουν γενικά αλλά ακόμα περισσότερο σε ένα site αναφοράς.

Δε συμφωνώ με τίποτε απ' όσα αναφέρεις στην πρώτη παράγραφο, αλλά είμαστε εκτός θέματος.

Ε, είναι καουμπόι και εργένης σχετικά, και όταν έβγαλε το τσιγάρο απ' το στόμα με το ζορι, το αντικατέστησε αμέσως. Αυτό με τη μνηστή είναι το πιο ύποπτο απ' όλα. Και φτηνά την έβγαλε. Εδώ άλλοι παντρεύονται. Το ότι το παρουσιάζεις ως επιχείρημα και αισθάνεσαι την ανάγκη να τον υπερασπιστείς λες και τον κατηγόρησα, είναι αστείο βέβαια.

Θα σου εξηγήσω μερικά πράγματα. Οι υπερήρωες είναι η σύγχρονη μυθολογία του πολιτισμού μας. Το περιέχομενο των σχετικών ιστοριών είναι ηθοπλαστικό. Αφού τα παιδιά περάσουν το στάδιο του παραμυθιού, όπου τα ήθη είναι απόλυτα, και άσπρο/μαύρο, χρειάζονται να συνεχίσουν με κάτι που είναι πιο παιδευτικό και έχει κάπως πιο ρεαλιστικά ήθη. Αυτό είναι οι χαρακτήρες της μυθολογίας, που έχουν στόχους και αγωνίζονται γι αυτούς, ή κάνουν κάτι καλό για τον κόσμο με προσωπικό κόστος. Είναι χαρακτήρες με τους οποίες ταυτίζονται οι νέοι, όπως ακριβώς τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των παραμυθιών. Αυτοί οι ήρωες μετά από διάφορα που πέρασε η κουλτούρα μας, απέκτησαν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτό φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική ζωή. Υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι άνθρωποι, και υπάρχουν στη μυθολογία πολλών λαών ήρωες ομοφυλόφιλοι. Είναι απαραίτητο να μην είναι αποκλεισμένη η ομοφυλοφιλία απ τις ιστορίες αυτού του είδους, ώστε να μπορούν να ταυτίζονται με αυτούς τους χαρακτήρες και το ηθοπλαστικό τους περιεχόμενο και οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι. Το ηθοπλαστκό περιεχόμενο δεν πρέπει να είναι κλειστό σ' αυτό το θέμα, όπως δεν πρέπει να είναι και η λογοτεχνία, ο χώρος των τεχνών όπου οι άνθρωποι επίσης αναζητούν ηθοπλαστικό περιεχόμενο, ή ο χώρος των social media. Η αντίδρασή σου σ' αυτό το θέμα πιστεύω ότι βασίζεται σε κάποια πλάνη.

Θα αντιδρούσες με τον ίδιο τρόπο αν έβγαινε ο Λούκυ Λουκ straight τελικά;

Το εφόσον συμφέρει είναι το μεγάλο θέμα, γιατί η μακροπρόθεσμη στρατηγική του μονοπωλίου είναι να πουλάει φτηνά για να γίνει μονοπώλιο, και να ακριβύνει όταν στηθεί το μονοπώλιο. Τότε θα αναγκάζονται και τα μικρά μαγαζιά να βάζουν μεσάζοντα το μονοπώλιο.

1) To bookdepository δεν έχει και δεν είχε ποτέ δωρεάν μεταφορικά. Οι τιμές ήταν πάντα διαφορετικές σε κάθε χώρα. Τα μεταφορικά δεν είναι δωρεάν, είναι άγνωστα και προενσωματωμένα. 2) Όταν ακολουθείται τέτοιο σύστημα, δε συμφέρει να αγοράσεις πάνω από ένα βιβλίο, γιατί ένα κομμάτι απ' το προενσωματωμένο κόστος είναι πάγιο, δηλαδή ανά πακέτο, οπότε θα το πληρώσεις περισσότερες από μια φορές αν αγοράσεις περισσότερα από ένα βιβλία. 3) Όταν όμως τα πάγια μιας αποστολής ανεβαίνουν, πρέπει να αγοράζεις περισσότερα από ένα βιβλία, ώστε να μοιράζονται τα πάγια. Ασύμβατη κατάσταση σε συνδυασμό με το προηγούμενο. 4) Λογικά υπάρχει βιβλιοπωλείο στην Ευρώπη που προσφέρει τους κωδικούς με λογικά μεταφορικά και χωρίς φυσικά εκτελωνισμό, απλά θέλει ψάξιμο. Η προφανής λύση στο θέμα της παραγγελίας δεν είναι ποτέ η ιδανική, γιατί έχει αυξημένη ζήτηση και δεν έχει πλέον λόγο να είναι ανταγωνιστική. Το θέμα είναι για πόσο ακόμα θα υπάρχουν τα βιβλιοπωλεία, ιδίως αυτά που είναι εξειδικευμένα. Όταν ο καταναλωτής φτιάχνει μονοπώλια και ολιγοπώλια το πληρώνει.

Οι υπολογιστές δεν είναι απαραίτητα ακριβοί σήμερα. Τα επώνυμα μοντέλα που διακριτικά έχουν υποβαθμιστεί και ακριβύνει στην ελληνική αγορά την περίοδο που περνάμε, έρχονται με κάρτες γραφικών σε κανονικό κόστος αν το αγοράσεις απ' το εξωτερικό. Δεν πληρώνεις 2πλή και 3πλή τιμή την κάρτα γραφικών δηλαδή, απλά πληρώνεις λίγο πιο ακριβό τον υπολογιστή επειδή είναι έτοιμος και δουλεύει σωστά. Παράδειγμα: Ένας φτηνός σταθμός εργασίας επώνυμος κάνει 1000 ευρώ χωρίς κάρτα γραφικών. Ο ίδιος με κάρτα γραφικών κάνει 1200 ευρώ παραπάνω. Η συγκεκριμένη κάρτα είναι επαγγελματική έκδοση με διπλή μνήμη, μνήμη με ECC, κλπ, και κοστίζει κανονικά 1200 ευρώ και 1500 περίπου αυτή την περίοδο. Καμιά απώλεια εξαιτίας των καρτών γραφικών λοιπόν. Στις επιδόσεις είσαι περίπου αντιστοιχή με μια απλή κάρτα που έχει σήμερα 1000 ευρώ. Το ίδιο ισχύει και στα notebooks. Με 1300 ευρώ παίρνεις 11800Η με κάρτα γραφικών RTX3070 μέτριων επειδόσεων, και με 1900 παίρνεις 11800H με RTX3080 και υψηλότερη ισχύ στην κάρτα γραφικών, και φυσικά ανώτερα όλα τα υποσυστήματα. Και τα δύο είναι πολύ κοντά στις επιδόσεις ενός υπολογιστή που θα συναρμολογήσεις μόνος σου σ' αυτό το κόστος. Σε κάνα δίμηνο θα έχει και 12η γενιά Intel, που θα έχει καλύτερες επιδόσεις, κυρίως στη σταθερότητα του frame rate. Ο συναρμολογημένος υπολογιστής σήμερα δε έχει νόημα αν χρειάζεται κάποιος επειδόσεις στην κάρτα γραφικών. Το λέω εγώ που συναρμολογώ απ' το 1992 και δεν έχω αγοράσει ποτέ έτοιμο υπολογιστή. Η ιδανική λύση είναι ένα notebook. Στα 1200 ευρώ θα είναι καλύτερο απ' την κονσόλα, και μπορεί να κάνει πολλά άλλα πράγματα που κάνει όλο και περισσότερος κόσμος σήμερα, πχ μοντάζ βίντεο ή επεξεργασία φωτογραφίας. Τα gaming notebooks σήμερα υποστηρίζουν μεταβλητό ρυθμό ανανέωσης ώστε να έχεις καλή κίνηση και όταν πέφτει το frame rate. Το κακό με τους υπολογιστές είναι ότι τα παιχνίδια δεν είναι πάντα βελτιστοποιημένο για το σύστημά σου γιατί γράφονται για πολλά διαφορετικά συστήματα. Θεωρητικά είσαι πιο γρήγορος αν πληρώσεις πολύ περισσότερα απ' την κονσόλα, αλλά δεν έχεις βελτιστοποίηση ειδικά για τους περιορισμούς της κονσόλας.

O Thanos δεν είναι κακός. Ο κακός έχει κίνητρο το προσωπικό κέρδος ή είναι απλά κτηνώδης, δηλαδή έχει φύση κατώτερη του ανθρώπου και δε χρειάζεται καν κάποιο κέρδος. Ο Θάνος αντίθετα, επιδιώκει το καλό του σύμπαντος, και θα θυσίαζε και τον εαυτό του γι αυτό, απλά θεωρεί ασήμαντα τα ανθρώπινα δικαιώματα μπροστά στο στόχο του. Αυτό τον τοποθετεί στην ίδια κατηγορία με όσους είχαν την ίδια οπτική, ότι το κοινό καλό κάποιας αφηρημένης έννοιας όπως το σύμπαν ή το κράτος είναι πιο σημαντικό απ' τα ανθρώπινα δικαιώματα, πχ τον Χίτλερ. Ο Darkseid έχει τις ίδιες απόψεις για το θέμα των αθρωπίνων δικαιώματων, αλλά είναι και κακός, γιατί επιδιώκει το προσωπικό κέρδος. Υπεραναπληρώνει κάποιες ελλείψεις που τον σημάδεψαν, όπως οι περισσότεροι που έχουν αυτές τις απόψεις. Αυτό το κάνουν φυσικά και οι καλοί, οι ήρωες. Είναι πολύ ενδιαφέρον στην προσέγγιση αυτών των θεμάτων στη μυθοπλασία το ότι ο συγγραφέας φτιάχνει τον κακό να εκφράζει τις απόψεις που θέλει να χτυπήσει, και αυτοί που έχουν τις απόψεις που θέλει να χτυπήσει χρωματίζουν τον χαρακτήρα ως απλά κακό, ή τον δαιμονποιούν, ώστε να μη χτυπηθούν οι απόψεις που είναι το πραγματικό κίνητρό του. Είναι δεδομένο ότι έχει κερδίσει τη μάχη ο Thanos κι αυτός που τον έφτιαξε.

Αν το πώς θα γίνει ο εκτελωνισμός αφήνεται στα χέρια κάποιου, αυτός ο κάποιος θα φροντίσει να περάσει ο εκτελωνισμός από κάποιον συγκεκριμένο με υπερβολικά μεγάλη αμοιβή σε σχέση με τον κόπο που απαιτεί η δουλειά. Το κράτος επιτρέπει στον συγκεκριμένο που αναφέρω πιο πάνω να διαπραγματεύεται ελεύθερα την τιμή του εκ των υστέρων, μια και η σύμβαση είναι συνέχεια άλλης σύμβασης, της πώλησης, και απαραίτητη για την εκτέλεσή της πώλησης. Η αδυναμία του καταναλωτή να δειχειριστεί ο ίδιος τον εκτελωνισμό λόγω πολυπλοκότητας, αποστάσεων και κόστους σε χρόνο και χρήμα, καθώς και η άγνοιά του για το θέμα, τον βάζει σε δυσμενή θέση που στην ουσία κάνει τη διαπραγμάτευση ανισοβαρή. Είναι απαράδεκτη κατάσταση, ιδίως για πώληση σε καταναλωτή που έχει απ' το νόμο δικαίωμα να γνωρίζει το τελικό κόστος ώστε να επιλέγει. Η αμοιβή για τον εκτελωνισμό σε πακέτα που είναι προφανώς συναλλαγή λιανικής, θα έπρεπε να καθορίζεται με σαφήνεια απ' το κράτος σε κάποια συγκεκριμένη τιμή ανά πακέτο. Οι εταιρίες που δεν κάνουν γνωστό το τελικό κόστος στον καταναλωτή πριν τη σύμβαση, δηλαδή την παραγγελία, πρέπει να απαγορεύεται να πωλούν στην Ελλάδα. Δεν είναι δύσκολο να το αναθέσουν με συγκεκριμένη χαμηλή τιμή σε κάποιον. Ο μόνος που ξέρω ότι κάνει τη δουλειά του εκτελωνισμού χωρίς εκπλήξεις είναι τα ΕΛΤΑ. Αλλά το κράτος επέτρεψε να εξαπλασιαστούν οι τιμές στα κοντέινερ, αυτό θα κοιτάξει; Όταν το 1/10 των κοντέινερ δε μπορούσε να φορτωθεί επειδή αυξήθηκε η ζήτηση, εξαπλασιάστηκαν οι τιμές, και πάλι δεν φορτώθηκε το 10ο φυσικά, απλά μπήκε στην ουρά οπότε διπλασιάστηκε και ο χρόνος παράδοσης. Οι εφοπλιστές που κουβαλάνε κοντέινερ πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους και οι εταιρείες που κερδίζουν στην Ευρώπη είναι συγκεκριμένες, αλλά πέρα βρέχει. Οι τιμές λιανικής ανέβηκαν γιατί ο καταναλωτής πληρώνει τη ζημιά πάντα. Το κράτος δεν επενέβη ώστε να ελέγξει τις τιμές και να προστατεύσει τον καταναλωτή.

Θα έλεγα ότι είναι επειδή δεν αξίζει την επένδυση γιατί οι πωλήσεις είναι οριακά χαμηλές μετά το streaming, η κατάσταση στα σινεμά είναι ήδη οριακή με τον ιό και το streaming, και οι μεγάλοι που έχουν πνευματικά δικαιώματα είναι κατά της κατοχής αντιγράφου εδώ και καιρό. Αν μπορούσαν, και το βιβλίο θα το διαβάζαμε μόνο online, με την άδειά τους,

Το να υπάρχει ένα κομμάτι σε 4χρωμία είναι φιλοσοφία οικονομικής έκδοσης manga. Καλύτερα μονόχρωμο, γιατί καλύτερ να μη σου δώσουν κάτι, παρά να στο δώσουν και να το πάρουν πίσω, ή να στο δώσουν πολύ μετρημένο. Η τετραχρωμία γενικά τρώγεται πάντως. Η διχρωμία είναι το χειρότερο. Συνήθως φαίνεται πιο μόνοχρωμη απ' τους σκέτους τόνους του γκρίζου. Περιέχει χρώμα χωρίς να έχει καμιά δυνατότητα χρωματικού συνδυασμού, μια και είναι όλοι οι τόνοι του χρώματος το ίδιο hue, και το γκρίζο δε δουλεύει ως χρώμα για να συνδυαστεί. Μοιάζει αποτυχημένη απόπειρα σε τελική ανάλυση. Στο The Sculptor του McCloud λειτουργεί η διχρωμία ή δε τον βλέπουμε αντικειμενικά και το δεχόμαστε, αλλά σε κάτι manga είναι σαν να το ανέλαβε παιδί με μαρκαδόρους.

Συμπεράσματα: 1) Σε πάνω από 80% υγρασία το χαρτί γενικά απορροφάει αρκετή υγρασία ώστε να αναπτύξει μούχλα (>10%), ακόμα κι αν δεν παραμείνει η υψηλή υγρασία πολύ. Μπορεί και σε πολύ χαμηλότερη υγρασία να το πάθει κάποιο χαρτί. Σε κάποια νησιά έχει 100% αν κοιμηθείς καλοκαίρι με ανοιχτά παράθυρα. 2) Σε κάτω από 70% υγρασία είναι ασφαλές από σκούριασμα το χαρτί γενικά, αλλά αν έχει χλώριο πάμε στο 40%. 3) Η σκόνη κάνει κακό. Μπαίνει ανάμεσα στις σελίδες στις άκρες επειδή δεν ευθυγραμμίζονται, οπότε θέλει και λίγο τίναγμα το βιβλίο. 4) Με UV ίσως δούμε ένα πρόβλημα πριν αγοράσουμε κάτι; Ποιος θα βγάλει πρώτος λάμπα UV στην Ελλάδα πριν πληρώσει;

Αν ρίξεις πάνω μια καλή λάμπα UV θα δεις ότι υπάρχει και σε άλλα σημεία, απλά δε φαίνεται ακόμα πάρα πολύ στο ορατό φάσμα. Στις κιτρινίλες έχει σκουριά, χαμηλό pH και διάφορα που αφήνουν οι μύκητες. Στο pdf λέει κάποια βασικά πράγματα: https://www.researchgate.net/publication/288743923_Conservation_of_paper_documents_damaged_by_foxing

Όχι και συλλεκτικό το άρπα κόλλα. Δεν υπάρχει δομή και ενότητα. Συλλεκτικό θα ήταν αν περιείχε ανέκδοτα ή αδημοσίευτα ή αδημοσίευτα ανέκδοτα.

Αλμυρή τιμή; Ο γραφίστας που γράφει ολόκληρους τους τίτλους με γραμματοσειρά για αρχιγράμματα κοστίζει. Θα μπορούσε να κόβει βινύλιο για επιγραφές σε σουβλατζίδικα και να κάνει μενού για γάμους και χαραμίζεται στις εκδόσεις. Υ.Γ. Συγγνώμη που δεν το έγραψα με αρχιγράμματα, αλλά μέχρι Comic Sans φτάνουν οι επιλογές. Τελικά είναι κεφαλαία Monotype Corsiva, η γνωστή του Word. Από πάνω κι από κάτω έχει κάποια Bookman Old Style, τη γνωστή απ' το Word. Από πίσω έχουμε πάλι Monotype Corsiva αλλά σε κανονική χρήση.

Μου φάνηκαν περίεργες οι κριτικές. Το sensational το μεταφράζει αισθησιακό αντί για εντυπωσιακό. Το demolished το μεταφράζει διαλύονται αντί για κατεδαφίζονται. To that is αντί να μεταφραστεί "φυσικά", αφαιρείται. Αντί να συνοδεύεται το σεμινάριο στην αφήγηση, συνοδεύεται η αφήγηση σκέτη, με στραμπουληγμένα ελληνικά. To brilliant storytelling το μεταφράζει εξαιρετική αφήγηση αντί για ευφυέστατη αφήγηση. Με το φαναστικό δεν εννοεί fanastic σίγουρα. Ορθογραφικό. Μεταφράζει το truly stellar art work ως πραγματικά φανταστικό σχέδιο, αντί για λαμπρό πραγματικά ή εξαιρετικό πραγματικά. Είναι θέμα γούστου αυτά μέχρι ένα σημείο αλλά διαφωνώ εξαιρετικά και φανταστικά.

Ο υπέρβαρος βουτυρομπεμπές είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη, αν σκεφτούμε ότι είναι ουσιαστικά strongman με τιγρέ σωβρακάκι που σηκώνει ανθρώπους και σπάει αλυσίδες σε sideshow. To Action Comics Νο1 είναι πολύ ενδιαφέρον. Παρουσίαση δυνάμεων απ' την πρώτη σελίδα στο κάλπικο ολυμπιακό ιδεώδες citius altius fortius με εκλαϊκευμένη αιτιολόγηση και αναφορά στην εξέλιξη των ειδών. Πρέπει να του δώσουν βραβείο και μόνο για την πυκνότητα. Απ' την άλλη, η προέλευσή του είναι σαν να γράφτηκε σε δυο λεπτά. Δεν τον ξέρεις, είναι απ' το χωριό το διάστημα. Και ο πατέρας του πήρε μια σκάφη έφτιαξε πρόχειρα ένα αυτόματο διαστημόπλοιο και τον έριξε στο ποτάμι εκτόξευσε προς τη Γη. Υπάρχει περίπτωση να είναι όντως γιος αυτού του ανθρώπου ο Superman; Τί έφτιαξε τόσα χρόνια στη Γη; Μόνο να χαλάει ξέρει και οι δυνάμεις του τού έτυχαν. Γι αυτό δε τον χωνεύει ο Batman που είναι προκομμένος και ιδρώνει να φτιάξει ένα gadget. Και δεν κινδυνεύει από τίποτε, αλλά εντάξει, τον ταλαιπωρεί μια αλλεργία, και από κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο στη Γη. Ο πιο αντιπαθητικός υπερήρωας με διαφορά.

Η φθορά είναι φυσικά διαδικασία απ' την οποία περνάμε κι εμείς οι ίδιοι. Και η ατέλεια είναι φυσιολογική, δηλαδή η έλλειψη της ολοκλήρωσης στη ζωή μας και στα σχέδια που κάνουμε, που τη βλέπουν πολλοί ως ελάττωμα. Όταν είσαι νέος τα εκτιμάς πολύ αυτά τα αφύσικα πράγματα. Το ατσαλάκωτο, το αυτοκίνητο χωρίς γρατσουνιά, το πρόσωπο χωρίς ρυτίδα, και τα μακροχρόνια σχέδια που υποτίθεται ότι θα ολοκληρώσεις. Αργότερα καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν νόημα και ότι είναι μακριά απ' την πραγματικότητα. Η φθορά και το ανολοκλήρωτο είναι στη ζωή και τη φύση κι έχουν την ομορφιά τους. Δεν είναι καλό μονοπάτι να μεταθέτουμε το ανέφικτο της φυσικής ζωής σε υλικά πράγματα που μπορούν θεωρητικά να το υποκαταστήσουν. Δε διαφέρει απ' το να νιώθουμε άσχημα απ' την παραμικρή ασυμμετρία στο περιβάλλον μας επειδή εσωτερικά νιώθουμε απειλή απ' την αβεβαιότητα της ζωής και των καταστάσεών της. Η συλλογή αντικειμένων πρέπει να γίνεται για την τέχνη του αντικειμένου, δηλαδή για την ευχαρίστηση που δίνει μέσα απ' το συναίσθημα που παράγει και τα αισθήματα με τα οποία το πετυχαίνει, και την προσφορά αυτής της ευχαρίστησης και σε άλλους ιδανικά. Το όνειρο του πραγματικού λάτρη μιας τέχνης δεν είναι η συλλογή, αλλά η απόλαυση της συλλογής. Ο συλλέκτης με τα σφραγισμένα τεύχη και τις τέλειες σειρές έχει χάσει την ουσία της τέχνης που υποτίθεται ότι εκτιμά.

Είναι παλιό σενάριο η επιδημία απ' την οποία μας σώζουν μη εκλεγμένοι σε συνεργασία με ιδιώτες, γιατί ως κίνδυνος είναι υπαρκτός και τα πράγματα θα προχωρήσουν γρήγορα τόσο παγκοσμιοποιημένα που είναι όλα σήμερα. Το πιο πρόσφατο που θυμάμαι είναι το λεγόμενο event 201. Εδώ έχει βίντεο και πληροφορίες: https://www.centerforhealthsecurity.org/event201/media Δεν είναι πολύ ενδιαφέρον, πέρα απ' το γεγονός ότι βλέπουν οι ιδιώτες την καταστροφή ως ευκαιρία. Το πρωτότυπο στα σενάρια αυτά είναι ότι αποφασίζουν οι ιδιώτες στην ουσία, και οι μη εκλεγμένοι μεταφέρουν στους πολιτικούς τις αποφάσεις. Βολικό, γιατί τους μη εκλεγμένους που παίρνουν τις επιστημονικές αποφάσεις τους ορίζουν οι ιδιώτες σε τελική ανάλυση, αφού αυτοί κατασκευάζουν την καριέρα τους με την προβολή στα μέσα και ελέγχουν αυτούς που τους προτείνουν. Οι ιδιώτες παίρνουν εργολαβίες, πχ για να μεταφέρουν δείγματα με αεροπλάνα και λύνουν και το πρόβλημα στο θέμα των φαρμάκων. Στα παλιότερα σενάρια ήταν αλλιώς. Ανακατευόταν ο στρατός στη διαχείριση τέτοιων πραγμάτων, γινόντουσαν επιτάξεις αντί για εργολαβίες, και η έρευνα γινόταν από επιστήμονες που καλούσε ο πολιτικός, συνήθως ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Δε θυμάμαι σε ποια ταινία είχαν σηκωθεί τα ζόμπι επειδή είχε διαφύγει κάποιο χημικό και όταν κάλεσαν τον στρατό όπως έγραφαν οι οδηγίες στα δοχεία ο στρατός βομβάρδισε όλη την περιοχή στην οποία είχαν εξαπλωθεί:) Φταίει και λίγο που αυτή η γενιά έχει μεγαλώσει με Atlas Shrugged και Iron Man. Τώρα έχουν ενθουσιαστεί που ο ιδιώτης έκανε επανδρωμένη πτήση, ενώ επανδρωμένες πτήσεις γίνονται πάνω από μισό αιώνα και Ρώσοι/Κινέζοι πηγαινοέρχονται κανονικά τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι και εκείνη την τραγική περίπτωση με τα παιδιά στο σπήλαιο που θα τους έσωζε ο Musk. Τελικά τους έσωσαν καθημερινοί άνθρωποι που έβαλαν τη ζωή των παιδιών πάνω απ' τη δική τους. Σε εκείνη την περίπτωση έδωσε μια καλή απάντηση ένας Βρετανός σπηλαιολόγος που είπε στον Musk τί να κάνει το υποβρύχιο.

Τί να πούμε τώρα.

Το πρόβλημα είναι η σύγκριση, κι είναι το αντίθετο απ' αυτό που θα πίστευε κάποιος. Την ελληνική παραγωγή δε θα τη συγκρίνουμε συνήθως με την αμερικάνικη. Αυτόματα μπαίνει σε άλλη κατηγορία με διάφορες δικαιολογίες, στην τοπική και σχετικά ερασιτεχνική. Κάποιες δικαιολογίες έχουν βάση, πχ το κόστος παραγωγής και το μέγεθος της αγοράς. Προφανώς και δε δικαιολογεί η Ελλάδα μια ακριβή παραγωγή. Στο σενάριο όμως και στην υποκριτική δε γίνεται να υπάρχουν δικαιολογίες. Κοστίζει περισσότερο να γράψεις το σενάριο σωστά ή να παίξει κάποιος αξιοπρεπώς; Κοστίζει χρόνο αλλά αν αγαπάς τη δουλειά σου δεν τον σκέφτεσαι. Δεν πνίγονται και στη δουλειά αυτοί που ασχολούνται με αυτές τις τέχνες. Το καλούτσικο λοιπόν θα θεωρηθεί αριστούργημα και το κακό μέτριο. Η κριτική ίσως δεν επιτραπεί κιόλας εκ των πραγμάτων. Στην Ελλάδα δεν ξέρεις τί γίνεται, μπορεί να σε βρίσουν για την κακή κριτική, να σε εκφοβίσουν ή και να σε πάνε στα δικαστήρια. Αυτοί που δε συγκρίνουν με το αντικειμενικά καλό αλλά με το σχετικό ντόπιο "καλό", πιστεύουν ότι βοηθάνε την ελληνική παραγωγή ενώ κάνουν το αντίθετο στην ουσία, της κόβουν τα πόδια γιατί ρίχνουν τον πήχη σε κάτι στο οποίο ο πήχης είναι ήδη χαμηλά. Δίνουν πάτημα στο άρπα κόλλα και στις μεθόδους του χωριού. Στο χωριό το μέτριο φτάνει κι είναι εύκολο να είσαι πρώτος. Στο χωριό επίσης, οι θέσεις είναι λίγες και πιασμένες. Γι αυτό κι αν είσαι καλός προσπαθείς να πας στην πόλη. Αν θέλουμε καλή ελληνική παραγωγή λοιπόν, πρέπει να κάνουμε στο κακό σενάριο και στην κακή υποκριτική την κριτική που τους ταιριάζει. Έτσι θα ανέβει η ποιότητα και θα έρθουν και στην επιφάνεια οι καλύτεροι που ίσως υπάρχουν.

Προχωράει;

Δε μιλάς για τον Babina, σωστά; Πέρα από αυτό, ομολογώ ότι έχω συνηθίσει να τους κρίνω με βάση την παραγωγικότητα, γιατί είναι γενικά καλό κριτήριο. Η δουλειά σε κάνει καλύτερο με το χρόνο και η περιοδικότητα σε πιέζει να παράγεις. Αυτό δε σημαίνει ότι αν έβγαλες κάτι ψηφιακό με 50 σκίτσα πριν 5 χρόνια δεν έχεις αξία. Συμβαίνουν αυτά στις τέχνες.

Άλλο που βλέπω είναι περιπτώσεις όπως της Sarah Andersen. Πιστεύω ότι συμφωνούμε ότι δεν έγινε δημιουργός τη μέρα που έβγαλε με ISBN. Υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί που είναι σε ψηφιακή πλατφόρμα. Και με τη δημοτικότητα να το πάμε, μερικοί έχουν μεγαλύτερο κοινό από αρκετούς που έχουν εκδοθεί. Σήμερα άλλωστε, εκδίδω τον εαυτό μου αύριο αν θέλω. Δεν είναι πολύ καλό κριτήριο για την αξία μου.