Otis

62% αύξηση στις Ηνωμένες Πολιτείες από 1998 μέχρι αρχές 2020, δηλαδή πριν τον ιό και πριν τις πρόσφατες αλλαγές στην ενέργεια, με αναφορά στη μέση τιμή Diamond (δείγμα top 300). Με τον πληθωρισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ανέβει ένα αγαθό 59% στο ίδιο διάστημα, και 89% απ' το 1998 μέχρι σήμερα.

Για όλα φταίνε οι αλλαγές σε επίπεδο διοίκησης. "That model was in its prime during the 1990s, when Sorrell blazed a marketing services acquisition trail that brought him to global dominance. It was a time of mega brands growing ever more mega. A time when Unilever, Procter & Gamble, Reckitt Benckiser, Diageo and their like were attempting to impose an elite portfolio on a universal consumer. ‘Think global, act local’ was the fashionable catchphrase. But, increasingly, the ‘local’ became buried in ‘global’ megalomania. National marketing teams found their authority eroded by regional and eventually global units. The marketing director as board director and, increasingly, as CMO in the ‘C-suite’, was the great talk of the day." https://www.marketingweek.com/marketing-ages-1990s-calm-digital-storm/ Μετά τα 90s χάθηκαν οι αρχές που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, γιατί ανέλαβε το μάρκετινγκ πράγματα για τα οποία δεν είχε ούτε γνώση ούτε πείρα. Το μάρκετινγκ το κάνουν πλέον μη δημιουργικοί που δεν ξέρουν τα βασικά, όχι δημιουργικοί που αναγκάζονται να ασχοληθούν με αυτό. Και πάμε στο χειρότερο όσο περνάει ο χρόνος. Υπάρχει η μείωση ρίσκου του μάρκετινγκ που συγκρούεται με την αρχή της δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα προκύπτει πάντα από νέο υλικό οπότε έχει ρίσκο απ' τη φύση της. Δε μπορείς να τη βγάλεις με ασφαλείς λύσεις, επαναλήψεις, ριμέικ και κατάλογο απ' το παρελθόν. Πρέπει να ρισκάρεις σε νέο υλικό. Κανείς δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας. Όταν κάνεις την ασφάλεια κουλτούρα σε έναν οργανισμό που πουλάει δημιουργικότητα, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα και μια μέρα χάνεις και την ασφάλεια που έψαχνες. Υπάρχει και η αρχή της διαθεσιμότητας. Όταν κάτι το εκθέτεις, μειώνεις την αξία του. Όταν έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις ένας ηθοποιό, ο ηθοποιός είχε αξία. Όταν τον φθείρεις στα μέσα συνεχώς με την προσδοκία ότι θα οδηγήσει αυτό κόσμο στο ταμείο, και φθείρει και ο ίδιος τον εαυτό του καθημερινά, έχετε χάσει όλοι τη μπάλλα. Ο ηθοποιός γίνεται influencer και διαφημιστής αντί να κάνει τη δουλειά του, να φέρνει κόσμο στο σινεμά. Είναι ουσιαστική αλλαγή ρόλου. Η προέλευση του εισοδήματός σου δείχνει ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμά σου. Τελευταία υπάρχει και κακή χρήση exploitation. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν στα σενάρια οποιοδήποτε θέμα απασχολεί την κοινή γνώμη για πα πάρουν δημοσιότητα, όταν φυσικά υπάρχει έντονη συζήτηση γι αυτό. Το exploitation όμως δε γίνεται έτσι. Exploitation ενός πράγματος κάνεις μόνο αν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις εσύ και δε μπορούνοι άλλοι. Μπορείς πχ να βάλεις πολλή βία στον κινηματογράφο αλλά λίγη στην τηλεόραση, οπότε κάνεις exploitation βίας στον κινηματογράφο. Αν προσπαθήσεις να κάνεις exploitation σε κάτι που δε δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το κοινό σε βαριέται και ρίχνεις και την ποιότητα συνολικά με την έμφαση σε κάτι που δεν παράγει ποιότητα από μόνο του. Exploitation στα κοινωνικά ζητήματα, τον φεμινισμό, την ταυτότητα του φύλου κλπ είναι αδύνατο να κρατήσει πολύ εκ των πραγμάτων, γιατί γίνεται παντού σε σημείο κορεσμού. Στην Ελλάδα πουλάει ακόμα στην τηλεόραση, αλλά στο εξωτερικό το πρόβλημα έχει εμφανιστεί ήδη, σε σημείο που απασχολεί και τους κριτικούς.

Πρέπει να αγωνιά για τις εξελίξεις στο ΑΙ που θα του επιτρέψουν να παραστήσει εκτός απ' τον ζωγράφο και τον σεναριογράφο. Το ΑΙ θέλει να σχολιάσει Αρκά πάντως. Μπερδεύεται ακόμα αλλά θα τη βρει την άκρη. Μια μέρα θα κάνει αιχμηρά σχόλια για όλα.

Το 90 είναι η τελευταία πραγματικά δημιουργική δεκαετία σε όλα.

'Απ' τον εαυτό του. Εκανε ένα σχέδιο και το χρησιμοποιούσε ξανά και ξανά. Αφού τον απασχολεί η οικονομία στα πιο πρόσφατα, είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήσει AI. Είναι και το είδος του σχεδίου στο στριπ ιδανικό για μαζική παραγωγή με ΑΙ, με συγκεκριμένες πόζες και συγκεκριμένα background. Το ΑΙ τα κταφέρνει πλέον καλά και σε περίπλοκες δουλειές βέβαια αλλά η εκπαίδευση απαιτεί περισσότερο υλικό, όπως ακριβώς και στον άθρωπο.

Αν δω αλλαγή τεχνοτροπίας στον Αρκά, ή κάτι από Αρκά που φαίνεται να παίρνει 10 ώρες αντί για 10 λεπτά, απαιτώ τεστ Τuring, γιατί τον Προφήτη τον έκανε copy paste.

Για την αποθήκευση σε ελεγχόμενη υγρασία υπάρχουν ντουλάπες αν δεν έχει αναφερθεί πιο πάνω. Υποτίθεται θα βοηθήσει στην υδρόλυση και την οξείδωση. Φτιάχνει πχ η Sirui που φτιάχνει τα φωτογραφικά. Το κόστος για το μοντέλο με υαλοπίνακα είναι περίπου 3 ευρώ το λίτρο για τα 200 λίτρα, και 40Kw κατανάλωση το χρόνο υποθέτω. Οι αλλαγές θερμοκρασίας νομίζω ότι μπορούν να ομαλοποιηθούν πολύ με απλή θερμομόνωση με φελιζόλ σε σημαντικό ποσοστό της εξωτερικής επιφάνειας, αλλά μια και ελέγχεται η υγρασία, ίσως υπάρχει αντίκτυπο. Υποθέτω ότι έχουν μικρή κυκλοφορία αέρα σε σχέση με τα ανοιχτά ράφια, οπότε θα κάνουν λίγο πιο ομαλές τις αλλαγές θερμοκρασίας ούτως ή άλλως, και θα περιορίζουν σημαντικά τα έντομα. Σίγουρα περιορίζουν τα οργανικά που φτάνουν στο χαρτί με τη σκόνη και τις μυρωδιές. Πολύ σημαντικό στα ελληνικά υπόγεια που μπορεί να έχουν και καυστήρες κλπ, και σε μικρά διαμερίσματα με καθιστικό στον ίδιο χώρο με την κουζίνα. Έχουν κλειδιά για βασική προστασία από αδιάκριτους, παιδιά, κατοικίδια και γενική καθαριότητα όταν αυτή γίνεται από τρίτους ή δικούς μας ανθρώπους που δεν ξέρουν από κόμιξ. Έχουν tempered glass μπροστά στα μεγάλα μεγέθη, οπότε μπορείς να αφήσεις να φαίνεται κάπως το περιεχόμενο ή να προστατεύσεις και απ' το φως με απλή κάλυψη του υαλοπίνακα από μέσα. Και ο υαλοπίνακας μόνος του πρέπει να κόβει πολλά απ τα καταστροφικά. Το κόστος είναι σίγουρα υψηλότερο από μια απλή ντουλάπα ανάλογης κατασκευής, αλλά όχι και τόσο πολύ στις μέρες μας. Πληρώνουμε πλέον ακόμα και τη χειρότερη ποιότητα κλειστού ραφιού χρυσή. Δεν ξέρω τί αντοχές έχουν σε βάρος. https://cdn1.sirui-photo.com.au/wp-content/uploads/sites/18/2020/03/13164531/SIRUI-Cabinets-introduction.pdf

Σας έχει φάει η ξενομανία. Δείτε και τις ελληνικές κωμικές σειρες που φτιάξαμε φέτος: Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη Cuéntame cómo Pasó (Τα καλύτερά μας χρόνια). Ivanovy-Ivanovy (Ποιος Παπαδόπουλος). Kud Puklo da Puklo (Χαιρέτα μου τον πλάτανο). Escenas de Matrimonio (Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα). Somos Familia (H δική μας οικογένεια). Dar Mar (Εκτός υπηρεσίας). La Hipocondríaca (Κι όμως είμαι ακόμη εδώ).

Πιστεύω ότι ο ναρκισσιμός είναι υπεύθυνος για τα πιο πολλά κακά του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Όταν το ναρκωτικό σου είναι να φαίνεσαι, δέχεσαι πολλά, και σφαλιάρες με κάθε έννοια, και κακοποίηση κάθε ειδους, και εξευτελισμό, και να δουλεύεις κάτω απ' το όριο της επιβίωσης. Δεν έχεις τη βασική αξιοπρέπεια που πρέπει να έχει ένας εργαζόμενος, πόσο μάλλον ένας καλλιτέχνης που πρέπει να σκέφτεται περισσότερα. Ο Στανισλάβσκι στο έργο του για την υποκριτική φτιάχνει κάποιους χαρακτήρες για να εκφράσει ο καθένας ένα πρόβλημα της τέχνης. Μια κοπέλα απ' την ομάδα που διδάσκει ο χαρακτήρας αναλαμβάνει τον ναρκισσισμό. Έχει καλές προθέσεις στο μυαλό της αλλά ο δάσκαλος βλέπει το πρόβλημα μετά τη δοκιμή και της το λέει. Και στη συνέχεια, επειδή ήταν μεγάλος δάσκαλος ο Στανισλάβσκι και έβλεπε το πρόβλημα, κάνει μια επίθεση που δεν την κάνει στο ίδιο βαθμό σε κανένα απ' τα άλλα προβλήματα. Της λέει ότι εκμεταλλεύεται την τέχνη. Ότι δείχνει τα χεράκια της και τα ποδαράκια της και ανέβηκε στη σκηνή για τα τα επιδείξει, και ότι είναι όμορφα μεν, αλλά φλέρταρε με το κοινό αντί να παίξει τον χαρακτήρα. Καταλήγει: "Λοιπόν, βάλτε καλά στο νου σας αυτό που θα σας πω τώρα: το θέατρο, με τη φήμη που μας εξασφαλίζει και με την εντύπωση που κάνει γενικά, τραβάει πολλούς που δεν ζητούν τίποτε άλλο, παρά να το εκμεταλλευτούν αξιοποιοώντας την ομορφιά τους ή κάνοντας μια καριέρα. Επωφελούνται απ' την αμάθεια του κοινού και το στρεβλωμένο του γούστο, απ' τις ψευτοεπιτυχίες τους, την ευνοιοκρατία, τις ραδιουργίες και πολλά άλλα μέσα που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δημιουργική τέχνη. Αυτοί οι εκμεταλλευτές είναι θανάσιμοι εχθροί της τέχνης. Έχουμε καθήκον να πάρουμε τα πιο αυστηρά μέτρα εναντίον τους και, αν δε μπορούν να διορθωθούν, τότε πρέπει να τους διώξουμε απ' τη Σκηνή." Εγώ θα προσθέσω δύ πράγματα: 1) Η μοίρα του εκμεταλλευτή είναι να τον εκμεταλλεύονται. 2),Το ελληνικό κοινό έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Η νέα γενιά που έχει δει καλύτερα πράγματα επειδή εκτίθεται στην παγκόσμια κουλτούρα, έχει αρχίσει να απομυθοποιεί τους ηθοποιούς. Απ' την άλλη όμως τα social media δίνουν ένα φοβερό εργαλείο στους ναρκισσιστές τους επαγγέλματος που μεγαλώνουν το κοινό τους, συνεχίζουν δηλαδή την εκμετάλλευση της τέχνης σε βαθμό που δε μπορούσε να το κάνει ένας ηθοποιός του θεάτρου. Αν ο Στανισλάβσκι σε κάποιο σημειο αναφέρθηκε στην έκθεση του ηθοποιού και στη συμπεριφορά του στην καθημερινή ζωή και έδωσε συμβουλές γι αυτό, πόσα θα έγραφε αν έβλεπε τη σημερινή κατάσταση.

Αν κάποιος διαλέγει την τέχνη για το ψωμί, δεν κάνει καλή επιλογή. Την τέχνη πρέπει να τη διαλέγεις επειδή σου αρέσει να κάνεις κάτι ή επειδή θες να προσφέρεις. Στον ηθοποιό πχ μπορεί να αρέσει η διαδικασία της μελέτης του ρόλου επειδή τον ενδιαφέρει η ψυχολογία, ή να θεωρεί ότι βοηθάει τον συγγραφέα να δείξει ένα ήθος καλά στο κοινό και να το βοηθήσει ή να το διασκεδάσει. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως διαλέγει την τέχνη επειδή επιθυμεί να προβληθεί, η υποκριτική πχ γίνεται πεδίο δράσης του ναρκισσισμού. Αυτο οδηγεί σε πολλά προβλήματα. Η συνεργασία σε παράλληλο επίπεδο είναι κακή γιατί υπάρχει πρόβλημα στον χαρακτήρα,και η συνεργασία με τον ανώτερο στην παραγωγή και τον ικανότερο στην υποκριτική είναι ακόμα χειρότερη. Όσο ικανότερος είναι ένας ηθοποιός, τόσο λιγότερους φίλους έχει στο επάγγελμά του και τόσο καλύτερα συνεργάζεται προς τα πάνω. Αν πάλι είναι κακός ή μέτριος είναι συνήθως αξιαγάπητος στο χώρο της υποκριτικής. Έτσι είναι ο ναρκισσισμός. Δε δέχεται ούτε ανωτερότητα ούτε εξουσία. Στην τέχνη μπορείς να είσαι καλύτερος απ' το μηχάνημα ή τον νέο ανταγωνιστή αν είσαι πραγματικά καλός σ' αυτό που κάνεις. Έχουμε πρόβλημα σε πιο μεγάλες αγορές. Υπάρχουν χώρες που βασίζουν την οικονομία τους σε μεγάλο βαθμό στο ένδυμα. Παλιότερα ήθελες 100 εργάτες για να φτιάξεις ένα ένδυμα σε μια ποσότητα, σήμερα θες 12 μηχανές που είναι φτηνότερες από 3 εργάτες και 10 εργάτες, και αύριο θα θέλεις ένα ρομπότ που θα είναι φτηνότερο από έναν εργάτη. Το κόστος του ρομπότ που μπορεί να χειριστεί ύφασμα πέφτει 15% το χρόνο και το κόστος του εργάτη μένει σταθερό. Είναι αναπόφευκτο να αντικατασταθούν όλοι. Τον αυτοματισμό και τα αποτελέσματά του τα είχαν προβλέψει ακόμα και οι αρχαίοι. Το ΑΙ απειλεί ήδη την εξυπηρέτηση πελατών και άλλα επαγγέλματα, μια και ήδη δίνει καλύτερες απαντήσεις απ' το μέσο εργαζόμενο και κάνει κάποια πράγματα καλύτερα. Το θέμα είναι ότι αν δουλεύεις σε εταιρία που παράγει συγκεκριμένες κόλλες για συγκεκριμένα υλικά, και το ΑΙ είναι καλύτερο από σένα στην υποστήριξη, μήπως πρέπει να γίνεις καλύτερος στη δουλειά σου; Μιλάμε για ηθοποιό. Δεν είναι η μεταγλώττιση η βασική δουλειά του. Αν δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό από ερασιτέχνες, σαφώς και πρέπει να αλλάξουν δουλειά. Αυτό ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα. Αν το ότι κάνουν καλύτερη δουλειά δεν το βλέπει το κοινό και δεν το βλέπει και ο παραγωγός, πρέπει να τους υποστηρίξουμε με δεδομένο ότι είναι τόσο καλοί που δεν τους εκτιμούν αυτοί που τους πληρώνουν, κι αυτό είναι επικίνδυνο μονοπάτι στην τέχνη. Την απεργία στην Αμερική τη βρήκα αστεία. Το ΑΙ ήταν στο χέρι τους να το ελέγξουν στο κομμάτι της χρήσης της εικόνας τους που είναι το σημαντικό ζήτημα. Την απαίτηση να δουλεύει συγκεκριμένος αριθμός σεναριογράφων σε μια εργασία τη βρίσκω απαράδεκτη. Αν μπορεί ένας να γράψει μια σειρά, ας τη γράψει. Σε αυτά πρέπει να υπάρχει μέγιστη ευελιξία για να μη μπαίνουν εμπόδια στις τέχνες. Στην απεργία είδα να αποκρύπτονται απ' το κοινό οι παραγματικές αμοιβές, που είναι καλές, και να αναφέρονται οι σχεδόν μηδενικές των δικαιωμάτων. Όταν αυτός που κάνει απεργία παραπλανεί για να πάρει την υποστήριξη του κόσμου, το πράγμα βρωμάει. Αν οι λεγόμενοι καλλιτέχνες που παίζουν και γράφουν θέλουν απλά μια δουλειά, ας το πάρουν απόφαση ότι είναι εργάτες όπως οι άλλοι, όπως είναι πχ οι ηχολήπτες, οι μακιγιέρ, κι αυτοί που βάφουν σκηνικά, ας ορίσουν αμοιβές σε ανάλογα επίπεδα και ας παραιτηθούν από ολα τα δικαιώματα πέρα απ' την αρχική αμοιβή. Αν είναι καλλιτέχνες με πραγματική δημιουργική συνεισφορά, ας βελτιώσουν την ποιότητά τους και θα έχουν όσα αξίζουν. Στην τέχνη δεν πρέπει να εξασφαλίζεται η απασχόληση. Αυτό εϊναι αντίθετο στις αρχές της. Διαφωνώ πχ με την εξσφάλιση συγκεκριμένων θέσεων εργασίας από κρατικά θέατρα, ιδίως όταν φτάνουμε στο σημείο να ορίζουμε την ηλικία αυτών που απασχοληθούν. Αν είσαι 60 ετών και περιμένεις δουλειά απ' το κράτος αντί να είναι οι πόρτες ανοιχτές για το επίπεδο της τέχνης σου και να σε πληρώνουν μαθητές να τους διδάξεις, ίσως δεν έκανες ποτέ τέχνη σε τελική ανάλυση. Το κόστος αυτών των θέσεων εργασίας είναι ασήμαντο, αλλά διαφωνώ στον τρόπο σκέψης. Καλύτερα να τους βγάλουν ένα επίδομα και να μείνουν στο σπίτι τους.

Στη Ρωσία μην τους κακολογείς, γιατί κάνουν κάτι πρωτότυπο, αφήνουν και τον πρωτότυπο διάλογο σε κάποιες. Ξεκίνησε από έλλειψη πηγής, πχ καναλιών ήχου χωρίς διάλογο, αλλά έγινε συνήθεια:) Στην τέχνη δεν έχουν νόημα οι συντεχνίες. Αν είμαι συγγραφέας και φοβάμαι μη μου πάρει το ψωμί κάποιος τυχαίος, ντροπή μου είναι, μια και δείχνει ότι δεν είμαι καλλιτέχνης αλλά απλά εργάτης που μπορεί να με αντικαταστήσει άλλος. Τα επιχειρήματα των γιατρών, των μηχανικών, κλπ δεν υπάρχουν. Το κανάλι θα κάνει ό,τι θέλει. Δεν πέφτει λόγος στη συντεχνία των μεταγλωττιστών. Αν υπάρχει νομοθεσία που το απαγορεύει ή κατορθώσει η συντεχνία να περάσει τέτοιος νόμος, τότε μιλάμε, αφού πρώτα τους ρίξουμε μερικά φάσκελα όμως για τον τρόπο σκέψης. Το βίντεο πρέπει να ντρέπεται όποιος το σκέφτηκε. Αναρωτιέμαι αν έχουν πληρωθεί τα δικαιώματα των χαρακτήρων που εμφανίζονται στο βίντεο και αν πήραν άδεια απ' τον δημιουργό στο ηθικό κομμάτι. Εγώ δε θα έδινα άδεια γι αυτό το σκοπό.

Ένα σχόλιο ακόμα. Όσοι παρακολουθούν τη γιαπωνέζικη παραγωγή στη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, και την τηλεόραση, και βλέπουν έναν πρωτογονισμό και μια άγνοια όταν κοπάσει η επιρροή του ασυνήθιστου και διαφορετικού, που κοπάζει γρήγορα αν ξέρεις πέντε πράγματα, αρκεί να διαβάσουν για την ιστορία των ειδών στην Ιαπωνία και να διαπιστώσουν πόσο πρόσφατες είναι οι εξελίξεις που είναι αρχαίες στον δυτικό κόσμο. Στα μέρη μας δεν είχαμε μόνο έπη με περίπλοκη αφήγηση, με πρόσωπα στην αφήγηση και οπτικές τεχνικές, και τραγωδιες και κωμωδίες με όλα τα σύγχρονα στοιχεία, είχαμε μέχρι και θεωρία του δράματος και της κριτικής του δράματος απ τους αρχαίους χρόνους, αυτή που έγραψε ο Αριστοτέλης. Η υστέρηση της Ιαπωνίας δε μετριέται μόνο σε αιώνες, συνήθως μετριέται σε χιλιετίες.

Έργα τέχνης είναι όλα τα έργα της συγκεκριμένης τέχνης. Αν εννοείς εξαιρετικά, ίσως κάποια είναι. Τη μεταγλώττιση την αναφέρω ως ένα πρόβλημα του είδους. Δε θεωρώ ότι μειώνει την ποιότητα του πρωτότυπου, απλά δε διευκολύνει την κατάσταση. Ούτε ο Άρνολντ του πρωτότυπου είναι πολύ καλός:) Το πρόβλημα είναι ότι θεωρείται από πολλούς μια παραγωγή καλή γενικά. Αυτό δε μπορεί να κάνει τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Η παραγωγή έχει καλές και κακές στιγμές. Ο οπαδισμός δε βοηθάει την ποιότητα κανενός πράγματος. Η γερμανική κωμωδία πχ έχει το αντίθετο πρόβλημα. Θεωρείται άθλια γενικά, αλλά δεν είναι και τόσο κακή σε σχέση με την κωμωδία άλλων χωρών.

Έχω ακούσει, και μπορώ με συγκεκριμένα παραδείγματα να δείξω ότι δεν ισχύει αυτό που γράφεις. Το τί ακούς και το τί καταλαβαίνεις είναι διαφορετικά πράγματα. Φωνάζουν υπερβολικά στο δράμα όπως έγραψα, αλλά στην ομιλία τους κάνουν το αντίθετο και εκεί βλέπω το πρόβλημα. Τα γιαπωνέζικα έχουν προφανώς έμφαση με αλλαγή της συχνότητας και όχι της έντασης, γι αυτό τα χαρακτηρίζω ευαίσθητα. Αυτό μπορεί να σε παραπλανήσει, αλλά δε μιλάω γι αυτό. Δε συγκρίνω αυτά που νομίζεις, δηλαδή θεατρικές και κινηματογραφικές ερμηνείες με αγγλικές μεταφορές γιατί είναι διαφορειικά πράγματα. Το ένα είναι ερμηνεία και το άλλο μεταφορά ερμηνείας στην οποία προσπαθείς να κρατήσεις ό,τι πρέπει απ' το πρωτότυπο. Συγκρίνω την ερμηνεία γενικά με ίσους όρους. Σε ελάχιστες παραγωγές ακούγονται τα ονόματα; Σίγουρα μεγάλωσες στην Ελλάδα; Αν θες δίνουμε παραδείγματα ερμηνείας στα γιαπωνέζικα και μεταφορές σε αγγλικά και ελληνικά να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με την ερμηνεία και τη μετάφραση.

Χμ, anime. Κάπως υπερεκτιμημένα. Ένα πρόβλημα που έχουν είναι οι δυνατότητες των ηθοποιών τους. Δεν έχουν σε καμιά περίπτωση τη γκάμα των ευρωπαίων. Η φυσική τους γλώσσα έχει γκάμα όπως έχουν όλες οι γλώσσς, και μάλιστα ιδιαίτερα ευαίσθητη, αλλά οι ερμηνείες περιέργως έχουν μόνο 3 επίπεδα. Υπερισχυρό επιβλητικό και άγριο, ουδέτερο, και παραιτημένο σε επίπεδο καρπαζοεισπράκτορα που κλαίγεται πεσμένος στα γόνατα. Όποια και να είναι η σχέση των χαρακτήρων και η κατάσταση, εκεί καταλήγει, και στις ταινίες και στα anime. Πολύ φτωχό για τα δυτικά πρότυπα. Δεν ξέρω αν φταίει το παρελθόν ή η εκπαίδευση, αλλά η διακύμανση της φυσικής γλώσσας έχει μεγεθυνθεί σε περίεργο επίπεδο ακόμα και σε πολύ καλές ταινίες και η ακρίβεια έχει χαθεί. Δεύτερο είναι το marketing. Επειδή έπεσε πολύ χρήμα όταν τα είδαν οι αμερικάνοι ως καλή πηγή εσόδων, ιδίως κάποια στούντιο (μη λέμε ονόματα), οι κακές κριτικές μηδενίστηκαν στους επαγγελματίες κριτικούς, και όλα θεωρούνται αυτόματα αριστουργήματα. Το να γίνεται αυτό επειδή μια ταινία έχει μια προέλευση είναι απίστευτα ανόητο και ενοχλητικό. Τρίτο είναι η μεταγλώττιση. Η μεταγλώττιση σπάνια είναι καλή στα συγκεκριμένα, κι αυτό ισχύει σε αρκετές γλώσσες. Η αγγλική είναι με διαφορά η καλύτερη μεταφορά κατά γενική ομολογία. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις τη γλώσσα για να το καταλάβεις. Ο σωστός δρόμος θα ήταν η μείωση της δυναμικής, μια και η κουλτούρα της υποκριτικής είναι διαφορετική εδώ, αλλά δεν τον ακολουθούν σχεδόν σε καμιά χώρα. Τέταρτο πρόβλημα είναι ειδικά η ελληνική μεταγλώττιση. Γενικά, όσο λιγότερη μεταγλώττιση και περισσότερο υπότιτλο έχει μια χώρα τόσο χειρότερη είνα ιη μεταγλώττιση και καλύτερος ο υποτιτλισμός. Ο υποτιτλισμός στην Ελλάδα είναι πρωταθλητισμός σε όλα τα επίπεδα, απ' το περιεχόμενο μέχρι το χρονισμό. Δεν τον ακουμπάει καμιά χώρα αν και γίνεται σε άθλιες συνθήκες πίεσης και για ελάχιστα χρήματα. Αυτά που ξέρει ο Έλληνας που υποτιτλίζει ένα χρόνο δεν τα ξέρει αυτός που υποτιτλίζει μεγάλες ταινίες για ακριβές εκδόσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις άλλες χώρες. Η ελληνική μεταγλώττιση μπορεί να είναι και η χειρότερη στον κόσμο αν και δεν έχω ακούσει αρκετές γλώσσες ώστε να είμαι απολυτα σίγουρος. Οι ηθοποιοί της μεταγλώττισης έχουν ένα ή δύο άθλια υπερβολικά κλισέ ο καθένας που χρησιμοποιούν στα πάντα και ένα γενικό ψεύτικο χρωματισμό σε όλες τις δουλειές τους. Αυτός μπορεί να είναι κάτι εντελώς απίθανο, πχ μόνιμος επιθανάτιος ρόγχος, φωνήματα μετά από ορμονική θεραπεία ετών σε πειραματικό εργαστήριο, μόνιμη υστερία, ήχοι έμεσης με ομιλία από πάνω κλπ, Πιο υπερεκτιμημένη κατηγορία απ' τους έλληνες της μεταγλώττισης δεν υπάρχει. Εξαιρετικά κακοί στην απόδοση του χαρακτήρα και πολύ κάτω ακόμα ακόμα κι απ το επαρκές της ανάγνωσης σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά ο κόσμος τούς θεωρεί σπουδαίους. Οι περισσότερο δεν καταφέρνουν ούτε την έμφαση να βρουν στο κείμενο. Είμαστε η μόνη χώρα ίσως στον κόσμο που πιπίλιζε το ονοματεπώνυμα των ηθοποιών της μεταγλώττισης ως διαφήμιση στα αυτιά μικρών παιδιών μετά τα επεισόδια, κι έτσι έφτιαξαν όνομα πολλοί, τη στιγμή που ικανότατοι ηθοποιοί είναι άγνωστοι. Στις άλλες χώρες βλέπουμε γραμμένο για λίγο το όνομα του ερμηνευτή σε σειρές που έφτιαξε την αυθεντική ερμηνεία του χαρακτήρα ο ηθοποιός. Αυτούς δεν τους ξέρουμε, ακόμα κι αν μιλάμε για διάσημους χαρακτήρες με 20 χρόνια στην τηλεόραση. Τον κάθε τυχαίο που έκανε την ελληνική έκδοση της φωνής άρπα κόλλα τον έχουμε κάνει σελέμπριτι. Και το κύκλωμα της μεταγλώττισης έχει πρόβλημα. Λίγο πολύ μονοπωλιακό φαίνεται επειδή ή αγορά ήταν μικρή. Ακόμα και οι τεχνικοί που έκαναν όνομα στο χώρο μού ακούγονται άσχετοι με τον ήχο όταν μιλάνε για το θέμα. Ελληνικές καταστάσεις. Και η μυθολογία που καλλιεργούν στους αδαείς και τα ψεύδη και ανοησίες που λένε όσοι ανήκουν στο χώρο για τη μεταγλώττιση στις άλλες χώρες για να εξυψώσουν τον εαυτό τους και τη δουλειά, ξεπερνούν πολύ τα όρια του γελοίου. Εδώ πάει το ήτανε στραβό το κλήμα. Καλύτερα στην αρχική γλώσσα με υπότιτλο πάντως.

Το πέμπτο είχε μεγάλα λάθη στο σχεδιασμό των δύο συντρόφων του Indiana. Ο σκοπός του σχεδιασμού είναι το ηθικό τους πρόβλημα να μείνει στα όρια της φιλαργυρίας και της κατεργαριάς όπως είναι το σωστό στην κωμωδία της περιπέτειας, αλλά το πήγαν πολύ πιο μακριά και πέρασαν και οι δύο το όριο της κακίας κατ' επανάληψη. Υπερβολικά μεγάλη άγνοια του θέματος για ανθρώπους που δουλεύουν σε μεγάλο franchise. Υποβάθμισαν μια ταινία για μια αναγνώριση και μια σαχλαμάρα που θα ταίριαζε μόνο σε παραμύθι. Αυτά τα προβλήματα τα αισθάνεται το κοινό.

Αυτό υποτίθεται ότι το έγραφε ο Θανάσης ο Τσόγκας, αυτός που έγραψε για τους Idols τρικυμία στην καρδιά μου έχεις φέρει φοβερή και θα χαρίσω μια καρδιά και θα πάρω δυο φιλιά. Πιο λογικό θα ήταν να είναι ένα ακόμα μυθιστόρημα αν σκεφτούμε την αγορά της εποχής.

Οι νέες ταινίες έχουν περιεχόμενο αλλά δεν έχουν πολλή ουσία. Οι χαρακτήρες πχ είναι παλιοί και φθαρμένοι. Οι συμπεριφορές συγκεκριμένες. Η πλοκή σχεδιασμένη αλλά μηχανική γιατί δεν υπάρχει το βάθος των χαρακτήρων που θα της δώσει δραματική ουσία. Τα καλά σημεία γράφτηκαν πριν δεκαετίες. Οι νέες ταινίες είναι επιφανειακές ηθοπλασίες σε περιπέτεια. Τα ουσιαστικά στοιχεία της κατάστασης, αυτά που ήταν έκφραση της ανθρώπινης κατάστασης, και είχαν τη φιλοσοφική γενικότητα που πρέπει να έχει η τέχνη, μπαίνουν στην άκρη σαν να μη γίνονται αντιληπτά απ' τους νέους επιμελητές των παραγωγών. Οι ήρωες και οι κατάστάσεις δεν είναι πλέον παραδείγματα, είναι συγκεκριμένες κατάστάσεις και αυτό που είναι, χωρίς προεκτάσεις. Η παραγωγή είναι πολύ φτωχή εδώ και πολλά χρόνια. Η κουλτούρα ανακυκλώνει αντί να παράγει νέο υλικό. Τα σενάρια θα μπορούσαν να ανατεθούν σε οποιονδήποτε, όπως και η σκηνοθεσία. Δε θα εκανε μεγάλη διαφορά στο αποτέλεσμα. Και σ' αυτό διαφέρει η νέα παραγωγή απ' το παρελθόν. Δεν υπάρχουν τα πρόσωπα που έχουν και προσωπική ματιά πέρα απ' τη φιλοσοφική θεώρηση του δράματος. Αυτό που φτιάχνει τα μεγάλα franchise είναι η φιλοσοφική γενικότητα. Ο μύθος της υπερδύναμης πχ, που είναι φυσικά αρχαίος, συνδέεται σε πολλά σημεία με τον ψυχισμό ενός νέου ανθρώπου που ανακαλύπτει τον εαυτό του και τις διαφορές του απ' τους άλλους, αναγκάζεται να ζει με αυτές, να τις πληρώνει, και αν έχει θάρρος να τις διεκδικεί και να φτάνει στις δυνατότητες που του προσφέρουν, για τον εαυτό του αλλά κυρίως για τους άλλους. Η ηθοπλασία πάντα έτσι δούλευε, αυτό ήταν που ενθουσίαζε τους νέους, κι αυτή ήταν η κοινωνική χρησιμότητά της. Η πραγμάτωση του ατόμου. Αν το παρελθόν ήταν ο spiderman που αποκτούσε τυχαία μια υπερδύναμη και ανακάλυπτε το κόστος και την κοινωνική ευθύνη που του έδινε, ώστε να ορίσει το μέλλον του, το μέλλον είναι ο spiderman που παίρνει διαταγές απ' την εξουσία του χρήματος και του εργολάβου του δημοσίου Tony Stark, ή του κρινόμενου απ' το κράτος στρατιωτικού Nick Fury. Κανείς απ' τους δύο δεν έχει υπερδυνάμεις. Ο αρχέτυπος υπερήρωας είχε τη δυνατότητα της προσωπικής πορείας, και της προσωπικής επιλογής, δηλαδή της πραγμάτωσης και της πραγματικής ευθύνης. Ο νέος υπερήρωας είναι μάλλον κομπάρσος που εντάσσεται στο σύστημα και ευνουχισμένος. Αυτός που διαφέρει ανάμεσα σε όμοιους είναι ανώτερος, είτε διαφέρει απ' τη μέρα που ήρθε στον κόσμο, είτε είναι επίκτητο, είτε και τα δύο μαζί. Το μέλλον του είναι ή να κυβερνήσει τους κατώτερους, ή να προσαρμοστεί και να ενταχθεί, ή να εξοστρακιστεί. Έτσι λειτουργούσe πάντα η πολιτεία των ανθρώπων. Αυτή είναι η ουσία της ηθοπλασίας, αυτό είναι που συνδέει τον υπερήρωα με τους νέους, και οι σχετικές αποφάσεις τον κάνουν υπερήρωα. Αυτό το έχουν πολλά western και πολλά δράματα, αλλά οι ταινίες με υπερήρωες το έχουν χάσει. Οι αποφάσεις κρίνονται από ανόητους που κρίνουν με το συναισθηματικό αποτέλεσμα όπως το έχουν διδαχτεί στις κουτές προσεγγίσεις των πανεπιστημίων, με όρους ικανοποίησης του κοινού στο επιφανειακό επίπεδο, και με όρους θαυμασμού του κοινού προς τους ήρωες. Η ηθοπλασία όμως κρίνεται, και στην ουσία της και στην εμπορικότητά της, σε πιο βαθύ και ουσιαστικό επίπεδο. Δεν είναι η ουσία της η επίδειξη ήθους και αρετής, αλλά η προσωπική επιλογή και η αξία της μπροστά στο δυναμική του κάθε χαρακτήρα. Ο ήρωας είναι απλά το μέσο συνδεσης με τον θεατή σε αυτό το επίπεδο, δεν είναι η ουσία.

Αυτό θα μπορούσε να είναι το ποστερ του Κοζάκου spiderman, και δεξιά o Kingpin με τα τσιράκια του: Είναι απ' την ταινία Cossack, who are you with? With us or with them? του 1920. Ξέρουμε ποια πλευρά διάλεξε ο Spiderman γιατί έγινε τζιτζιφιόγκος.

Ανάθεμα αν έχω "βρει" τίποτε απ' όσα διάβαζα μικρός. Όταν είσαι μικρος 20% διαβάζρις και 80% φτιάχνεις στην φαντασία σου. Θυμάμαι ολόκληρη σκηνή, ένα καρέ ήταν. Θυμάμαι υπόθεση, δεν υπήρχε καν τελικά. Θυμάμαι χρώμα, ήταν ασπρόμαυρο. Θυμάμαι δράση, ήταν βαρετό. Θυμάμαι καλή ποιότητα, ήταν άρπα κόλλα. Θυμάμαι χαρακτήρες με ενδιαφέρον, ήταν στερεότυπα. Το μόνο πράγμα που είδα μικρός και ξαναείδα μετά από δεκαετίες και ήταν πολύ καλύτερο απ' αυτό που θυμόμουν, ήταν η αρχική σειρά του Star Trek. Η ποιότητα της γραφής ήταν εξωπραγματική τελικά, με κλοπιμαία από επεισόδιά της προέκυψαν ολόκληρα franchise και καριέρες, και ακόμα και η μέθοδος παραγωγής τροφοδοτεί ακόμα σειρές.

Δυο θήκες μπροστά δυο τσιγκέλια πίσω τί τεχνολογία! George Costanza

Κωμωδία είναι, ε;

Δεν έχουν αγωνιστικές να παίξουν οι βασικοί, με τον πάγκο θα ασχοληθούν;

Γιατί έχει μηδενικά μπροστά; Μας περιγράφει κυρίως πώς ξενυχτάει ο Donald; Και αν 3:00 είναι σε τέτοια κατάσταση, τί κάνει μέχρι τις 4:05 και είναι τόσο ανανεωμένος; Και 11:40 με 12:10 τί παθαίνει; Και τί ρολόι είναι αυτό που πάει τις ώρες με μιά απότομη κίνηση;