Μετάβαση στο περιεχόμενο

Otis

Members
  • Περιεχόμενο

    241
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από Otis

  1. Πρώτον, για να αναφέρει τη "Μαρία Κάλλας" του Ιόλα. Όπου έχει την ευκαιρία να πει κάτι, προσπαθεί απεγνωσμένα να συνδεθεί με διάφορα πράγματα με τα οποία δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση. Δεύτερον, επειδή δεν είναι για όλους η τέχνη σε τέτοιο υψηλό επίπεδο και πρέπει να κοπιάσεις για να τη γευτείς.
  2. Otis

    ASTERIX

    Το Asterix το σχεδιάζει πλέον τμήμα marketing όπως τα περισσότερα στις μέρες μας. Η ποιότητα όμως στο δράμα κάθε είδους πρέπει να προέρχεται απ' την ουσία του, δηλαδή την πλοκή με τα εκπληκτικά της, την περιπέτεια και την αναγνώριση, και τα ήθη, δηλαδή τους χαρακτήρες και αυτά που εκφράζουν μέσα απ' τη διαλεκτική του συνδυασμού τους. Το marketing προσπαθει να ακολουθήσει την αγορά ενώ το δράμα πρέπει να ακολουθεί τις αρχές του. Αν το δράμα ακολουθεί τις αρχές του, μπορεί να φτιάχνει νέα αγορά αντί να ακολουθεί αυτή που υπάρχει, και μπορεί να παράγει ποιότητα που διαρκεί στο χρόνο. Το marketing απλά εκμεταλλεύεται την περίσταση της αγοράς, δεν πρέπει να υπαγορεύει το σχεδιασμό του δράματος.
  3. Otis

    ASTERIX

    Λίγοι ξέρουν ότι είναι διασκευή από ταινία.
  4. Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει στην Αθήνα είναι οι κάτοικοι. Τέτοιους θέλουμε. Τολμηρούς.
  5. Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το σενάριο τoυ διηγήματος είναι ξεκάθαρα βασισμένο στο σενάριο του Robert Bloch για το επεισόδιο του Star Trek The Original Series "What Are Little Girls Made Of?" που προβλήθηκε October 20, 1966, δηλαδή πολύ πριν την έκδοση του διηγήματος. Η αντιγραφή συνεχίζεται και στο Blade Runner, όπου υπάρχουν πέρα απ' τις γενικές ομοιότητες και σκηνές που υπάρχουν και στο Star Trek, πχ αυτή που ένα android τραβάει τον Captain Kirk απ' το γκρεμό, και το ρομάντζο του Kirk με άλλο android. Οι σκηνές είναι φυσικά καλύτερα αιτιολογημένες στο Star Trek παρά στο αντίγραφο. Ο Philip K. Dick πρόσθετε κάτι κουταμάρες και η ταινία δεν πρωτοτύπησε πολύ. O Dick πχ τα λέει android, η ταινία ισχυρίζεται ότι πρωτότυπησε και τα λέει replicants, αλλά στο Star Trek αντιγράφονται από άνθρωπο σε ένα μηχάνημα. Ξεδιάντροποι replicators. Ναι, αμέσως μετά τον σηκώνει απ' το χέρι, αλλά δεν αρχίσει να αυτοσχεδιάζει ποίηση.
  6. Όμηρο γενικά. Και τη Βίβλο. Ο Alberto Ostini το έχει σε συζήτηση ανάμεσα στον Eco και τον Sclavi, οπότε δεν ξέρω πόσο σοβαρά πρέπει να το πάρουμε ως κριτική.
  7. Συμπληρώνω τα σχετικά της Λευκής Ίριδας με δυο παρωδίες που ακολουθούν την ίδια μανιέρα με το συγκεκριμένο Αστερίξ. Του SNL στο sketch Don Pauly (Oct 11, 2020) και του Φισφή στο sketch Η Συμμορία (Oct 30, 2020).
  8. To MCU έχει μεγάλο πρόβλημα. Χτίστηκε με τη λογική ότι θα έχουμε ένα οικοσύστημα που θα βγάλει ενδιαφέρον υλικό μέσα απ' το συνδυασμό και θα είναι οικονομικό απέναντι στον ανταγωνισμό που δεν έχει τόσο έτοιμο υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά. Η πολιτική στην ανάπτυξη ήταν να προκύπτει πάντα σύνδεση με άλλους χαρακτήρες. Ξεκινούν νέο χαρακτήρα πχ και εμπλέκουν χωρίς ουσιαστικό λόγο διάφορους παλιότερους και τον βάζουν στον ίδιο κόσμο. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά. Οικονομία στην παραγωγή απ' το έτοιμο υλικό. Γνώριμοι χαρακτήρες που έχουν ήδη κοινό και δε χρειάζεται να το κερδίσουν. Επανάληψη που φτιάχνει από μόνη της κοινό. Φανατικοί οπαδοί. Δε διαφέρει απ' τη φιλοσοφία της showbiz των νέων μέσων, πχ τις παρέες των Ελλήνων Youtubers. Η αρχή των κόμιξ είναι η ίδια με τoυ sitcom, πχ του Friends, και των τηλεοπτικών δράματων σε σειρά, πχ του ER, η αρχή της σειριακότητας. Αυτή δίνει ζωή για μεγάλο διάστημα και φτιάχνει τα ftanchise. Η δυνατότα να δεις τα επεισόδια σε τυχαία σειρά. Η σειριακότητα έχει δύο αρχές. Πρώτον, πρέπει να υπάρχουν σαφείς και σταθεροί χαρακτήρες. Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει μηχανισμός επαναφοράς της κατάστασης δεν πρέπει να υπάρχει δηλαδή πλοκή που τραβάει για πολλά επεισόδια. Η πλοκή περιορίζεται στο επεισόδιο, ή το πολύ σε 2 ή 3 επεισόδια. Όταν η πλοκή τραβάει περισσότερο, δεν είναι πλοκή, αλλά γνωριμία με τον χαρακτήρα μέσα από μια σχετικά μόνιμη και αργή στην εξέλιξη κατάσταση. Στο ER πχ, η ιατρική πλοκή έχει 3-4 γραμμές που μένουν στο επεισόδιο, και η μακροπρόθεσμη πλοκή είναι χαλαρή και συναισθηματική, δεν είναι δηλαδή δράμα στην ουσία αλλά σταδιακή παρουσιάση των χαρακτήρων μέσα απ' την προσωπική τους ζωή. Δεν είναι η πλοκή μιας τραγωδίας. Το ίδιο ισχύει και στην κωμωδία. Όταν μια σειρά επιχειρεί να αποκτήσει πλοκή που τρέχει από επεισόδιο σε επεισόδιο, πχ ρομάντζα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, χάνει την ποιότητά της, γιατί αυτό δεν ταιριάζει σε μια σειρά μια και συγκρούεται με τη σειριακότητα. Γίνεται σαπουνόπερα ή περιπλέκεται σε σημείο που χάνει την ουσία της ή πιέζεται σε λύσεις στη φάση της επίλυσης του προβλήματος της πλοκής. H παραγωγή γενικά ψάχνει φτηνές λύσεις και χάνει την ουσία σε όλες τις αγορές. Έλληνας παραγωγός πχ βρίσκει 5 youtubers. Ο ένας έγινε γνωστός για κωμικά σκετσάκια, ο άλλος επειδή παίζει παιχνίδια, ο τρίτος επειδή σχολιάζει την επικαιρότητα, η τέταρτη επειδή ασχολείται με μόδα, και η πέμπτη γιατί δείχνει τη ζωή της και είναι ενδιαφέρων χαρακτήρας. Βρίσκει σπόνσορες ή βάζει λεφτά να κάνει παραγωγές με αυτούς. Αντί να αξιοποιήσει αυτό που έχει να δώσει ο καθένας, σκέφτεται ότι έχει κοινο ο καθένας και το κοινό θα αυξηθεί αν αρχίζουν να συνδυάζονται. Greek Youtube Universe. Δε μπορούν όμως να συνδυαστούν στον τομέα τους, οπότε τους χειρίζεται ως celebrities και τους εμφανίζει σε άσχετα πράγματα, ή τον ένα στο χώρο του και τον άλλο στον ίδιο χώρο δηλαδή σε άσχετο απ' αυτόν στον οποίο τον γνώρισε ο κόσμος. Ο κάθε χαρακτήρας όμως δουλεύει καλύτερα μόνος του ή με χαρακτήρες που σχεδιάστηκαν μαζί του και στο περιβάλλον που ενισχύει το χαρακτήρα του. Μακροπρόθεσμα οι youtubers απομακρύνονται απ' το χώρο τους και χάνουν την αξία που είχαν. Στο τέλος είναι απλά celebrities και καταλήγουν όλοι να κάνουν το πιο αδιάφορο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος που δεν έχει καν χώρο αλλά είναι γνωστός, podcast. Στο podcast Θα ψάχνει ο καθένας άλλους για να τραβήξει αξία απ' αυτούς, θα κάνει δηλαδή αυτό που έκανε ο παραγωγός καθώς του κατέστρεφε την αξία. Τα μειονεκτήματα στην περίπτωση του MCU είναι πολλά. Το νέο υλικό μπορεί μόνο να είναι παράγωγο, περιορισμένο στην κατάσταση, κρεμασμένο στο υλικό που υπάρχει ήδη. Η δημιουργικότητα μειώνεται γιατί υπάρχουν πολλές εύκολες λύσεις. Αποθαρρύνεται η δημιουργία νέου ανεξάρτητου υλικού. Τα σενάρια αναγκάζονται να συνδυάσουν χαρακτήρες που δε σχεδιάστηκαν για συνδυασμό. Αντιμετωπίζεται η απλή εμφάνιση ενός χαρακτήρα ως αξία και περιεχόμενο ενώ αυτό δεν αληθεύει. Μόνη δυνατότητα ανανέωσης φαίνεται η αλλαγή του ίδιου του χαρακτήρα, αλλά η σειριακότητα βασίζεται στο ότι είναι σταθερός ο χαρακτήρας. Στην απόπειρα να προκύψει κάτι νέο, σχεδιάζεται πλοκή που τρέχει για πολλά επεισόδια, όπως σε ένα mini series, αλλά κι αυτό συγκρούεται με τη σειριακότητα. Μπορεί να δουλέψει μόνο αν το υλικό θα είναι νέα μικρή σειρά και δε θα εμπλέκεται εξωτερικό υλικό. Η λύση για το MCU είναι να απομονωθούν οι χαρακτήρες όσο γίνεται ώστε να μπορούν να είναι ο εαυτός τους στην κατάστασή τους. Αν πρόκειται για σειρά κόμιξ ή τηλεοπτική σειρά, πρέπει να επανέλθουν στις αρχές τις σειριακότητας, ώστε να μπορεί να ζήσει η σειρά χρόνια αντί για 6, 12 ή 24 επεισόδια. Αν πρόκειται για ταινία, πρέπει να σχεδιαστεί σαν ταινία, να δοθεί έμφαση δηλαδή στον χαρακτήρα και στη συγκεκριμένη κατάσταση, χωρίς πάλι να εμπλέκεται πολύ το MCU, και να έχει φυσικά κανονική πλοκή ταινίας. Αν δεν αλλάξει η πολιτική του MCU, μια μέρα θα παρουσιάζουν podcast οι χαρακτήρες και θα εμφανίζονται σε διαφημίσεις στον ελεύθερο χρόνο τους.
  9. Κανονικό μέγεθος είναι για το είδος. Είναι παλιό σχετικά: https://www.marvel.com/comics/series/887/gravity_2005 Ενδιαφέρον αν κάποιος θέλει να δει σενάρια από κόμιξ που έφτασαν αλλά και δεν έφτασαν σε παραγωγή: https://seanmckeever.com/scripts.cfm
  10. Χτες έκανα ένα πείραμα με την προτροπή ενός φίλου. Μου έστειλε μια σύνοψη 15 λέξεων για ένα κόμιξ της Marvel που λέγεται Gravity, το εξώφυλλο, και link για το σενάριο του πρώτου τεύχους απ' το site του δημιουργού του. Το πείραμα ήταν να προβλέψω το περιεχόμενο, δηλαδή τις σκηνές που περιέχει και την εξέλιξή τους. Έγραψα μια ανάλυση 1080 λέξεων και μια σύνοψη 70 λέξεων με τις σκηνές που θεωρώ ότι περιέχει. Έκανα δηλαδή σύνθεση του τεύχους όπως θα έκανα αν το έγραφα ο ίδιος. Στη συνέχεια έκανα ανάλυση του πραγματικού σεναρίου. Έβγαλα σύνοψη 44 λέξεων για τις σκηνές που όντως περιέχει και ανάλυση 501 λέξεων με τις σκηνές και τις λεπτομέρειές τους. Έπεσα πολύ κοντά. Δε θα έπρεπε να μπορεί κάποιος να προβλέψει με τέτοια ακρίβεια ολόκληρο τεύχος. Αυτό είναι από μόνο του κακό σημάδι. Το σενάριο έχει περίπου 3000 λέξεις περιγραφών και οδηγιών και 2000 λέξεις διαλόγου. 115 καρέ για κόμιξ 22 σελίδων.
  11. Χαλάλι ο Ηρακλής. Τους είχαν σκλάβους και δεν τους αποζημίωσαν ποτέ. Δεν τους έδωσαν γη να γίνουν κανονικοί πολίτες στη χώρα που φτιάξανε με τον ιδρώτα τους. Ούτε 40 acres, ούτε καν το μουλάρι. του William Tecumseh Sherman. Ακόμα συναντάς μαύρο στη ρεσεψιόν για ξεκάρφωμα σε εταιρίες με 99% λευκούς. Με Wakanda, μαύρη Κλεοπάτρα, και σχετική μυθολογία λύθηκε το πρόβλημα. Bonus το ότι έτυχε να καβαλήσουν την ιστορία του Black Panther Party. Ταυτόχρονα, τροφοδοτούν έναν ιδιόμορφο εθνικισμό που βασίζεται σε παραμύθια με υποτιθέμενη ιστορική τεκμηρίωση και απομακρύνει το πρόβλημα απ' την Αμερική και τους αποικιοκράτες της Ευρώπης, δηλαδή απ' τους μόνους υπεύθυνους για την εκμετάλλευση της φυλής και των παλιών εθνών τους. Είχαμε τους Σκοπιανούς. τώρα έχουμε και άλλους με αναθεωρητική ιστορία και μυθολογία. Τόσοι μαύροι υπάρχουν και δε κάθονται να φτιάξουν μερικούς ήρωες να ταιριάζουν στην κουλτούρα τους. Ακόμα και όταν εμπλέκονται μαύροι στις παραγωγές, και σχεδόν αποκλειστικά μαύροι στο κάστ, παίρνουν 100% κατεύθυνση από λευκούς, σαν να είναι house slaves της show business. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε απ' το 1800. Και τους λένε και Αφρικανούς ενώ είναι παλιότεροι και περισσότερο αμερικάνοι απ' τους περισσότερους, και προσέφεραν περισσότερα στην οικονομία της χώρας, δεν πήγαν όταν έγιναν εύκολα τα πράγματα όπως οι υπόλοιποι.
  12. Διάβασα το ελληνικό. Χρησιμοποιεί την κατάσταση του Asterix οπως θα έκανε κάποιος σε μια παρωδία στο youtube ή σε fan fiction. Μπήκε η κατάσταση που ήθελε ο σεναριογράφος στον Αστερίξ αντί να μπει ο Αστερίξ στην κατάσταση. Υπερίσχυσε η παροδική κατάσταση του επεισοδίου δηλαδή, γι αυτό και δε δένει πολύ με τον Αστερίξ συνολικά. Η παροδική κατάσταση του επεισοδίου ήταν η σημερινή κατάσταση της θετικής ενέργειας, της αφύπνισης, της σοφιστικής της αυτοβοήθειας, του βιγκανισμού, της πολιτικής ορθότητας, κλπ αλλά δεν είδα τίποτε δημιουργικό στο χειρισμό και όλα ήταν απλές και προφανείς αναφορές που πρόχειρα κόλλησαν σε κάποιον χαρακτήρα. Η πλοκή είχε ποιότητα παρωδίας και ο διάλογος ήταν χειρότερος από παρωδία. Μέτριο προς κακό.
  13. Μεγάλη σειρά αυτά τα άρθρα αλλά την ουσία δεν την αγγίζουν. Περιστρέφονται γιατί δε βλέπουν το σύνολο, αλλά μόνο κάτι που τους ενόχλησε. Ο άντρας στο έργο του Αρκά πέρασε τελικά τρεις φάσεις αν και όχι απόλυτα διαχωρισμένες χρονικά. Η γυναίκα τις πέρασε μέσα απ' τον άντρα. Στην πρώτη φάση ο χαρακτήρας είναι έφηβος που κατηγορεί τις γυναίκες επειδή δεν τις καταλαβαίνει, τις χρειάζεται αλλά του φαίνονται απροσπέλαστες, βλέπει τον ερωτισμό τους ως απειλή, και βλέπει ως κυνικούς όσους τις ξέρουν καλύτερα. Τυπική εφηβική φάση που οι πιο πολλοί άντρες την περάσαμε, έστω για ένα χρόνο ή ένα μήνα. Αυτή η περίοδος είναι καλή γιατί αποδίδει την πραγματικότητα. Στη δεύτερη φάση ο άντρας είναι ώριμος στην ηλικία, βλέπει τις γυναίκες χρηστικά τις ελάχιστες φορές που υπάρχουν ως χαρακτήρες, τις θεωρεί επιφανειακές και κουτές, και είναι προφανώς προσκολλημένος στο μπαμπά του και σε άλλους άντρες. Είναι η ψευδοφιλοσοφική περίοδος, από αντρικό πρίσμα και με πλήρη απουσία της γυναικείας πλευράς. Δεν είναι ο Dante αλλά σε στριπακι πρωταγωνιστεί, δεν περιμένει κανείς ιδιαίτερο βάθος. Το χιούμορ του Αρκά είναι επιπέδου stand up όπως πάντα αλλά με κάτι ψευτοsetup βγαίνει ολόκληρη σελίδα. Αν τη μουλιάσεις λίγο, ένα στριπακι με δυο καρέ μένει βέβαια όπως πάντα. Οι χαρακτήρες συνεχίζουν το μπανάλ δίπολα της στοιχειώδους αντίθεσης χαρακτήρων που φαίνεται να είναι το καλλιτεχνικό όριο του Αρκά στο θέμα του συνδυασμού χαρακτήρων. Μέτρια περίοδος για τον Αρκά. Στην τρίτη φάση έρχεται ο γέρος. Ο μπαμπάς δεν υπάρχει και οι φίλοι έχουν απομακρυνθεί οι περισσότεροι ή έχουν πεθάνει. Θα περίμενε κανείς ο άντρας αυτής της φάσης να είναι ο χήρος ή ο εργένης με το κατοικίδιο που θέλει την ηρεμία του και να παίζει τάβλι με όποιον συνομήλικο έχει μείνει, ελεύθερος απ' τη γυναίκα που τον καταδίωκε και τον απασχολούσε, αλλά εδώ υπάρχει μια έκπληξη. Ο άντρας περνάει απ' αυτό το στάδιο αλλά δε σταματάει εκεί. Γίνεται και γέρος που τον ενοχλούν οι γυναίκες, τις θεωρεί πρόβλημα, τις θεωρεί και κακές πλέον. Δεν εμφανίζεται όμως ποτέ ως ο ίδιος, γιατί ο Αρκάς τον προσπατεύει απ' την επίδειξη κακού ήθους όσο μπορεί. Ντύνεται παιδάκι για να εκφράσει τα χειρότερα με πλεονέκτημα συμπάθειας, ή βάζει τη γριά του να κάνει την κακιά για να θυματοποιηθεί. Ο άντρας παρουσιάζεται και στις δύο ηλικίες ως θύμα της γυναίκας, καταπιεσμένος και συναισθηματικά κακοποιημένος. Η φάση της ωριμότητας λείπει κι εδώ, όπως έλειπαν και οι γυναίκες σχετικά απ' αυτή. Κι εδώ είναι το πρόβλημα των χαρακτήρων της τρίτης φάσης που εντοπίζουν οι περισσότεροι. Τυχαίνει να εμφανίζονται στην κουλτούρα παράλληλα φωνές διαφόρων σοφιστών στην αγορά της αυτοβοήθειας, που κατηχούν την απομάκρυνση από τις γυναίκες. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως παράλογες, απαιτητικές, φιλοχρήματες, καταπιεστικές, φεμινίστριες που θα καταστρέψουν την κοινωνία. Το κοινό είναι έφηβοι και ανώριμοι με άγνοια του γυναικείου φύλου, όπως ο χαρακτήρας της πρώτης φάσης του Αρκά, οπότε η καμπάνια πουλάει καλά και τα έσοδα των σοφιστών αυξάνονται. Το λογαριασμό τον πληρώνει η κοινωνία όπως πάντα. Μπορώ να υποθέσω ότι είναι εμπορική κίνηση απ' τον Αρκά και καβάλημα ενός ακόμα ρεύματος για τη δημοσιότητα, όπως έκανε με την πολιτική προπαγάνδα, δηλαδή απλή σοφιστική, αλλά μπορώ να το θεωρήσω και απλά γεράματα. Τα γράφει ο Αριστοτέλης. Τα υπόλοιπα σχόλια του Αρκά για διάφορα θέματα τα θεωρώ καλλιτεχνικά και ουσιαστικά ασήμαντα και δεν αποτελούν περίοδο. Εϊναι η άποψή του και δεν έχει ούτε πρωτοτυπία στο θέμα ούτε δημιουγικότητα στην έκφρασή. Θυμίζει τις απόπειρες των πιο ατάλαντων του stand up να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε είναι στη δημοσιότητα ή να πουν το αυτονόητο. Υπάρχει εκμετάλλευση της ομάδας, όπως στο πρόχειρο stand up. Από ειρωνεία μέχρι προφανείς μεταφορές φτάχνει ο σχολιασμός του και ξεπέφτει και σε συναισθηματικό exploitation κάποιες φορές. Εδώ απουσιάζουν και οι χαρακτήρες και το αποτέλεσμα είναι φτωχό.
  14. Otis

    ASTERIX

    Χρησιμοποιείς μια πολύ βαριά έκφραση με πολύ άκομψο τρόπο και φαίνεται να ευχαριστιέσαι την άσκηση μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης εξουσίας. Τέτοια εξουσία έχουν μόνο κάποιοι παραγωγοί και εκδότες, δηλαδή άνθρωποι που ξέρουν και το καλλιτεχνικό και το εμπορικό κομμάτι, και πληρώνουν οι ίδιοι το κόστος παραγωγής ή εξασφαλίζουν ότι θα το πληρώσουν άλλοι. Αυτοί έχουν εξουσία γιατί είναι σε θέση να σώσουν ένα έργο απ' την αποτυχία ή την αφάνεια, και το υπογράφουν και με το όνομά τους και με επένδυση. Αν ο επιμελητής αρχίσει να βλέπει εξουσία με φιλοσοφία κλητήρα θα φύγει απ' τη δουλειά. Σ' αυτό το θέμα είμαι πολύ ευαίσθητος γιατί το βλέπω χρόνια τώρα στην επαφή μου με το δημιουργικό χώρο. Όλοι θέλουν να βάλουν στη θέση του κάποιον στη Ελλάδα, κανείς δε θέλει να δει τον εαυτό του ως βοηθό, και η συνεργασία ίσων είναι πρακτικά αδύνατη. Έχουμε κυρίως πρωτόγονες αντιπαραγωγικές δομές όπως τη συνεργασία ανίσχυρων υποτακτικών κάτω από κάποιον που κάνει κουμάντο σε όλα, και τη συνεργασία ενός ισχυρού με έναν υποτακτικό. Οι υπόλοιποι δουλεύουν μόνοι τους. Στις παραγωγικές δομές πρέπει να δεχτείς οριζόντια ισότητα και κάθετη ανισότητα ταυτόχρονα, αλλά και να αντιληφθείς ότι η σειρά παραγωγής και ο έλεγχος ποιότητας δεν είναι δομή εξουσίας. Τα έργα μας καταλήγουν να έχουν μικρό ύψος, γιατί οι δομές που τα παράγουν έχουν μικρό ύψος και κακή δομή. Software είναι, κουζίνα εστιατορίου είναι, τηλεοπτική παραγωγή είναι, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα.
  15. Otis

    ASTERIX

    Μεγάλη ελευθερία δε μπορεί να υπάρχει γιατί είναι κώδικας. Η χρησιμότητά του εξαρτάται απ' την τυποποίησή του. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι ιδιομορφία, είναι εμπόδιο στην επικοινωνία. Αν απλοπιίσο τιν ορθογραφία πχ, θα μισθί ι ταχίτιτα αναγνοσις. Ναι, μισθί έγραψα, όχι μιοθί.
  16. Otis

    Βαρυσήμαντη δήλωση

    Τα μέσα δεν κινούνται με τα comics ομως, κινούνται με την κινούμενη εικόνα που έχει το χρήμα. Η αγορά των comics απλά τραβάει απ' την άνθηση της κινούμενης εικόνας και τα δις που πέφτουν στο σχετικό marketing. Το τεράστιο κόστος των μεγάλων ταινιών φέρνει συντηρητισμό και μονοπώλιο στην αγορά. Και δε μιλάμε για μεγάλη εταιρία που είναι καρχαρίας, αλλά για ζιζάνιο που καλύπτει την αγορά, απ' το ράφι μέχρι την αίθουσα, και δεν αφήνει τα μικρά να αναπτυχθούν και να φανούν. Ο ψαγμένος δε φτιάχνει αγορά ποτέ, εκτός κι αν είναι στέλεχος των μέσων και ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο μέσος αναγνώστης φτιάχνει την αγορά και στις σύγχρονες συνθήκες του marketing η σιγουριά του παρελθόντος έχει αρχίσει να βαραίνει το μέλλον.
  17. Otis

    Βαρυσήμαντη δήλωση

    To 1991, o chairman στα Disney Studios της εποχής, ο Jeffrey Katzenberg, έστειλε ένα υπόμνημα στα στελέχη για την κατάσταση και το μέλλον. Τα ίδια προβλήματα που βλέπουμε σήμερα έβλεπε. Αγορά υλικού αντί για ανάπτυξη, ατολμία, φιλοσοφία blockbuster και sequel, υπερβολικά μεγάλοι προυπολογισμοί, event films, υπερβολικές αμοιβές ηθοποιών, και υπερβολική εμπιστοσύνη στις δοκιμές στο κοινό και στο marketing. https://sriramk.com/memos/katzenberg.pdf Η παλιά σχολη έλεγε ότι υπάρχει ένα στέλεχος με διαίσθηση στο θέμα του δράματος, δουλεύει με μόνιμους συνεριογράφους, δίνει ευκαιρίες σε νέα ταλέντα στο σενάριο και στην υποκριτική, γίνονται πολλές ταινίες μέτριου κόστους για να υπάρχει περιθώριο αποτυχίας, κι έτσι προκύπτει η εξέλιξη στο θέμα της ποιότητας και το κέρδος σε τελική ανάλυση.
  18. Otis

    ASTERIX

    Με τη φράση φυσική πραγματικότητα της γλώσσας δεν εννοώ "απλά την προφορική γλώσσα", εννώ τη φυσική πραγματικότητα της γλώσσας. Φυσική, δηλαδή με τη δύναμη της φύσης, μια και έχει φυσική ιστορία και φυσική εξέλιξη. Δεν είναι φιρμάνι γλωσσολόγου ή πολιτικού καθεστώτος. Πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που υπάρχει και όχι αυτό που φαντάζεται ο ένας και ο αλλος. Το έγκλημα της καθαρεύουσας το έκαναν ανόητοι που πίστευαν ότι μπορούν και πρέπει να ρυθμίσουν τη γλώσσα. Το έγκλημα της απαγόρευσης της νοηματικής στην εκπαίδευση το έκαναν ανόητοι που έκριναν ότι δεν ήταν κανονική γλώσσα ο κώδικας των κωφών. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να κρίνει άλλη αυθεντία ότι είναι κανονική γλώσσα σε όλες τις μορφές της. Γλώσσα, γιατί η γραφή δεν είναι γλώσσα, είναι μια ατελής αποτύπωση. Ο γιαγιά μου η αγράμματη έφτιαχνε παραμύθια και επικοινωνούσε. Αυτή είναι η γλώσσα. Η γραφή διαφέρει απ' τη γλώσσα και είναι ατελής μόνο με την έννοια της ακρίβειας. Το ότι υπάρχουν ατέλειες δε σημαίνει ότι πρέπει να προσθέσουμε νέες, ιδίως χωρίς λόγο όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τα διπλά δεν είναι ατέλειες. Κουβαλάνε πληροφορία για το παρελθόν και τη σύνθεση της λέξης η οποία έχει χαθεί στη γλώσσα. Δε χρειάζεται αλλαγές η γραφή επειδή τυχαίνει να μην καταλαβαίνεις τη σημασία αυτής της πληροφορίας. Όταν η γραφή δεν ταιριάζει με τη γλώσσα σε άλλη σημεία, αυτό γίνεται συνήθως για να γράφονται με τον ίδιο τρόπο οι λέξεις και δεν ειναι μεγάλο κακό. Σήμερα πχ, εξυπηρετεί στην ηλεκτρονική αναζήτηση της λέξης και δεν είναι γενικά πρακτικό να έχουμε πολλαπλές μορφές για την ίδια λέξη ανάλογα με το τί προηγείται. Η αλλαγή σπάει και τη συνέχεια της γλώσσας κι αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα από μόνο του. Οι Πόντιοι έκαναν πειράματα με σκοπό την απλοποίηση της γραφής και την ενσωμάτωση μικροδιαφορών της προφοράς στη γραφή χωρίς να σκεφτούν τη συμβατότητα με το παρελθόν και το παρόν της ελληνικής. Έκαναν και το πείραμα να περάσουν στη δημοτική χωρίς να σκεφτούν ότι είχαν ήδη γλώσσα. Tα 24 γραματα προτι αςυς Ελενας μεταχιριςτανατα ι Ιωνες κεπεκι ι Αθινει κιςτερνα ολ ι αλι Ρομει. Ακομαν υς ατορα ςο πυρζυαδικον τιν Ελαδαν ταλφαβιτον τΕφκλιδι εχνε. Εμις πα το ςοςτον πολα μακρα κεπιγαμε αν κε επρεπεν να παμε. Εβγαλαμε μονον τα περιςα -η- κε -ω- κε το -ξ- κε το -ψ-. Τα διο προτα γιατι ατορα κςαι κεπεμνανε ςιν γλοςανεμυν κε τα διο τελεφτεα για να λιπ ι ςινχιςι. Επιδι ατα διπλα ελεγανατα κε διπλα ατα ινε κε πρεπ να γραφκυνταν με διο γραματα. Το επιχιριμαν τι ςιντομιας κε εφκολιας πυ φερνε καπιι πυδεν κι κρυι. Κιαν ενυνιζαν ατο ντο λεγνε, κι θα ελεγανατο καμιαν. Γιατι αν εν εφκολια μεναν γραμαν να γραφομε διο φτονκυς, γιατι να περιορισκομες ςατα κεκα μονο κε να μι διπλαςιαζομε κε ταλα κε να τριπλασιαζοματα αν αγαπατε αμον ντεπιναν ι καλογερ κε αμον ντο εςαν γραμενα τα παλεα τα θριςκεφτικα τα βιβλια! Ατο ολιγον να νυνιζιατο κανενας εγρικα πος παλαλοςινια εν. Οχι εφκολιαν, διςκολιαν διγνε τα διπλα τα γραματα. Το 24 γράμματα, πρώτοι απ’ όλους τους Έλληνες μεταχειρίστηκαν οι Ίωνες και απ’ εκεί οι Αθηναίοι και αργότερα όλοι οι άλλοι Ρωμιοί. Ακόμα, ως τώρα, στην μπουρζουάδικη Ελλάδα το αλφάβητο του Ευκλείδη έχουν. Εμείς όμως, το σωστό δεν το πήγαμε και πολύ μακριά, παρότι έπρεπε να πάμε. Βγάλαμε μόνο τα περιττά -η- και -ω- και το το -ξ- και το -ψ-. Τα δυό πρώτα γιατί τώρα καθόλου δεν απέμειναν στη γλώσσα μας και τα δυό τελευταία για να λείπει η σύγχυση. Επειδή αυτά “διπλά” τα λένε και διπλά αυτά είναι και πρέπει να γράφονται με δύο γράμματα. Το επιχείρημα της συντομίας και ευκολίας που φέρνουν κάποιοι, πουθενά δεν στέκει. Και αν σκέφτονταν αυτό που λένε, καμιά φορά δεν θα το έλεγαν. Γιατί αν είναι ευκολία με ένα γράμμα να γράφουμε δύο φθόγγους, γιατί να περιοριστούμε σ’ αυτά εδώ μόνο και να μην διπλασιάζουμε και τριπλασιάζουμε αν αγαπάτε, όπως έκαμαν οι καλόγεροι και όπως ήταν γραμμένα τα παλιά θρησκευτικά βιβλία! Αυτό λίγο να το σκέφτεται κάποιος, καταλαβαίνει ότι είναι ανοησία. Όχι ευκολία, δυσκολία δίνουν τα διπλά γράμματα Δεν αποδέχομαι τα πειράματα στη γλώσσα. Αν υποθέσουμε ότι τα κράτη και τα έθνη φτιάχνονται με πολιτική, δε φτιάχνονται με την ισοπέδωση των διαφορών αλλά με την ανάδειξη των ομοιοτήτων. Αυτοί που επιλέγουν οι εξωτερικές δυνάμεις για να φτιάξουν τα έθνη και τα κράτη στην πλάτη μας, φαίνεται ότι θεωρούν το λαό κατώτερο και ηλίθιο στα ίδια τα γραπτά τους, όπως φαίνεται και ότι δεν είναι ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι και ότι είναι δουλικοί στο ήθος και ακατάλληλοι για την πολιτική. Αυτά τα τρία σε κάνουν καλό ηγέτη αποικίας μάλλον. Εγώ δεν κατάλαβα ότι η γραφή είναι σύμβαση; Δε διαβάζεις προσεκτικά. Δεν καταργώ το τελικό ν των αρσενικών. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι δεν υπήρχε και ότι κάποιος επιχείρησε πρόσφατα να το προσθέσει. Συμβαίνει το αντίθετο απ' αυτό που έχεις καταλάβει.
  19. Otis

    ASTERIX

    Όπως έδειξα, το ν στο αρσενικό δε στέκει στη φυσική πραγματικότητα της γλώσσας, και δε διορθώνει υπαρκτό πρόβλημα. Το πρόβλημα της επιμέλειας λύνεται εύκολα. Περνάς το κείμενο από 3 άτομα. Ο πρώτος θα ασχοληθεί όσο ασχολείται, ίσως και λιγότερο. Οι επόμενοι κάνουν τη δουλειά σε πολύ λίγο χρόνο. Η διάφορά στο κόστος της έκδοσης είναι ασήμαντη. Δε φταίει το κόστος για τα προβλήματα της επιμέλειας, αλλά η φιλοσοφία του εκδότη.
  20. Otis

    ASTERIX

    Εγώ θα τους έβαζα ισόβια τους συντελεστές της. Ήταν γλωσσική γενοκτονία που την πληρώνει ακόμα η Ελλάδα.
  21. Otis

    ASTERIX

    @constantinople (δεν ξέρω πώς δουλεύει αυτό το σύστημα)
  22. Otis

    ASTERIX

    Η ρύθμιση θα χρησίμευε σε όποιον διαβάζει "Στο γραπτό λόγο" και αναρωτιέται τί σόι πράγμα είναι αυτό το λόγο που είναι και γραπτό. Πώς κατάφερε όμως να μάθει να διαβάζει αυτός ο άνθρωπος και σε τί του χρησιμεύει σε τελική ανάλυση:)
  23. Otis

    ASTERIX

    Δεν ισχύουν τα περισσότερα. Η πρόταση του Τσοπανάκη για το τελικό ν, πέρα από ανόητη μια και προσπαθεί να ρυθμίσει με διάταγμα την προφορά μιας γλώσσας που μιλάμε εκατομμύρια, βασίζεται σε μια πρόφαση που δεν έχει καν ισχύ στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στις οποίες υποτίθεται ότι χρησιμεύει. Το "τελικό" ν είναι δεδομένο όταν η γλώσσα το χρειάζεται. Θα το ακούσεις άψογα από ανθρώπους που δεν πήγαν ούτε μια μέρα σχολείο. Το θυμό, τον εχθρό, στο μαγικό ζωμό, ένα φίλο.
  24. Otis

    ASTERIX

    Προσθέτεις ν ή αφαιρείς;
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.