Ionas Aggelis

Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΝΑΤΗ ΤΕΧΝΗ! 10 εβδομάδες πριν, όταν δημοσιεύσαμε το πρώτο μας τεύχος, δειλά-δειλά, δεν φανταζόμασταν την ανταπόκρισή σας προς αυτό το εγχείρημα... Και για αυτό εμείς βελτιωθήκαμε για να σας παρέχουμε το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο, κάνοντας μερικές βασικές αλλαγές στην ύλη, στο design, και γενικότερα στην ποιότητα του περιοδικού. Πιστεύουμε πως μέσα από το #02, σας παρουσιάζουμε στο έπακρον το όραμα μας για το περιοδικό, τι πραγματικά μπορούμε να προσφέρουμε στην μικρή κόμικς-κοινότητα της χώρας μας, με βλέψεις για διεύρυνσή της! Βρίσκεται ήδη διαθέσιμο online στην διαδικτυακή πλατφόρμα του issuu, και σε pdf από εδώ, για όποιον επιθυμεί. Με περίπου 30 άρθρα και 9 απολαυστικά κόμικ, μέσα σε 68 σελίδες, πιστεύουμε πως σας δίνουμε μία "γεμάτη" έκδοση. Το εξώφυλλο είναι του σπουδαίου Λέανδρου, από τον οποίο θα βρείτε συνέντευξη στο τεύχος μας... Αρχισυντάκτης: Ίωνας Αγγελής Art Director: Sotos Anagnos Επιμέλεια - Διόρθωση Κειμένου: Ίωνας Αγγελής Συντακτική Ομάδα: Ίωνας Αγγελής, Σπύρος Ανδριανός, Χρήστος Ασάρβελης, Μάνος Βασιλείου Αρώνης, Νίκος Γιακούμελος, Γιώργος Ζωίτας, Γιάννης Ιατρού, Λάζαρος Κολαξής, Αλέξανδρος Μινωτάκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Διονύσης Τζαβάρας. Σε Αυτό Το Τεύχος Επίσης Συνεργάστηκαν: Soloup, Θεώδορος Παπαδόπουλος, Κυριάκος Σφακιανάκης, Γιώργος Μπότσος, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Περικλής Κουλιφέτης, Κωνσταντίνος Κάτσος, Γρηγόρης Δημακόπουλος, Έλενα Ναβροζίδου, Elodie Kohler, Θανάσης Λάμπρου, Σάββας Αμπατζίδης, Βασίλης Χειλάς, Θάνος Κόλλιας, Παναγιώτης Τσαούσης, Λέανδρος, Άρης Λάμπος. Ελπίζουμε να σας αρέσει η νέα, ανανεωμένη, μορφή του περιοδικού, για μία ακόμα καλύτερη συνέχεια! Issuu https://issuu.com/ionasaggelis/docs/1by1all PDF Comic Cultura #02.pdf

Εγώ δεν παίζει να αντέξω άλλους 4 μήνες (αν μετράω σωστά) για το επόμενο άλμπουμ... Προβλέπω αγορά των BOOKS (με 18 τεύχη μέσα το καθένα)... Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα αγοράσω και την Ελληνική έκδοση, ήμαρτον...

Με το "λογοκρισία" εννοώ την αρνητική -με καλές πάντα προθέσεις- κριτική, στο περιοδικό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να σχολιάσω

Μόλις χθες έκλεισε η παραγωγή του τεύχους νο. 2, και έχω να πω πώς είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος για το πως εξελίχθηκε το δεύτερο τεύχος. Μετά από όλη την δικαίως λογοκρισία που έλαβε το πρώτο τεύχος, στο #2 έχουμε δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό περιοδικό. Πλέον, με όμορφο layout, λιγότερα άρθρα, περισσότερα κόμικ, το περιοδικό μας έχει μετατραπεί σε κάτι που κανείς δεν περιμένει... Θα πρέπει να αναμένεται ακόμα 2 ημέρες για την δημοσίευση του τεύχους, αλλά θα είναι worth the wait. Θέλω να ζητήσω ευχαριστώ από όλη τη κοινότητα για τις απαραίτητες συμβουλές που μας δώσατε. Στο #02 συνεργάστηκαν 35 συνολικά άτομα, όλοι του χώρου, από καλλιτέχνες σε συντάκτες κλπ κλπ. Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια σας, και την σίγουρη έκπληξή σας για το τεύχος... Το εξώφυλλο δια χειρός Λέανδρου: 01.pdf

Εγώ ξέρω πως αυτό το κόμικ με έβαλε απόλυτα στο mood της Carol Danvers / Captain Marvel, λίγο πριν δω την ταινία... Μου άρεσε πάρα πολύ, αν και θέλω να ολοκληρωθεί ώστε να έχω μία συνολική άποψη. Η έκδοση αν και φτηνιάρικη, μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν θα την φανταζόμουν αλλιώς. Πολλά πολλά μπράβο στην Οξύ!

Έφτασε και το trailer του Μπλεκ Νο3! Και από 4 Απριλίου σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία... Στα περιεχόμενά του περιλαμβάνει πέρα από τα 9 ήδη γνωστά (από το #02), και το κόμικ "Ο Ίσκιος" των Alberto Ongaro & Hugo Pratt () ενώ από Έλληνες καλλιτέχνες θα έχουμε έργο του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη! Σημαντικότερη προσθήκη είναι δίχως δεύτερη σκέψη το "Ο Μικρός Κυνηγός" του Μπλεκ, που πρόκειται για μία ιστορία EsseGesse δημιουργημένη στις αρχές του 1954, δηλαδή πριν καν δημιουργηθεί ο Μπλεκ, και έχει πρωταγωνιστή τον Ρόντυ, με την πρώτη του αποτυπωμένη στο χαρτί περιπέτειά του να έρχεται και στην χώρα μας (να σημειωθεί πως δεν έχει ξαναδημοσιευθεί ποτέ άλλοτε σε καμία χώρα έως και σήμερα, μετατρέπεοντάς σε all-time-classic). Πολλά πολλά μπράβο! Στο σύνολο τα περιεχόμενα του περιοδικού: - Μπλεκ - Ο Μικρός Κυνηγός των EsseGesse - Μάντυ Ρίλεϋ - Γαλαζοπράσινη των R. Collins & E. Gracia Seijas - Λ-Ο - Πήγασος 4-Ω του Σ. Ορνεράκη - Στον Κόσμο Μου του Κ. Σκλαβενίτη - Ο Υπεράνθρωπος - Η Γέφυρα (μέρος Β') του Θ. Κόλλια - Ο Ίσκιος - Ενάντια Στον Υπέρτατο των Alberto Ongaro & Hugo Pratt - Φάντομ - Οι 5 Ημέρες Του Δράκου (μέρος Γ') των C. Dixon & G. Nolan - Δικαστής Ντρεντ - Δύναμη Πυρός των G. Ennis & C. Mcneil - Ταρζάν - Ματωμένη Δίκη του J. Kubert - Στορμ - Ο Ζωντανός Πλανήτης των M. Lodewijk & D. Lawrence - Το Παιδί Πάνθηρας των T. Tully & M. Western, E. Bradbury Και ακόμη: - Κόμικς Νέα - Στήλη Νούμερο 1: "Γκολ" του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη - Αφιερώμα: "Μια Ημέρα Στην Ανγκουλέμ" του Λεωκράτη Ανεμοδουρά - Συνέντευξη: Κώστας Σκλαβενίτης - The Pop Corner του Μάνου Νομικού - Εύθυμη Σελίδα του Βαγγέλη Σαΐτη Η ανακοίνωση στην ιστοσελίδα Υ/Γ: το εξώφυλλο είναι πανέμορφο...

Δεν χάνεται

Πάντως για να αναφέρετε στον Μπλε Κομήτη #7, μέσα με τέλη Μαρτίου να το περιμένουμε...

«Αν θες να λυτρωθείς μια λέξη αρκεί λίγο θέλει απλώς να εννοήσεις πως ούτε οι Θεοί δεν μπορούν να παρεμβληθούν στο αδράχτι μιας ψυχής με το οποίο υφαίνει το ριζικό της» Ο πρωταγωνιστής, μετά τον θάνατο της κόρης του, μετά το πέρας τριάντα χρόνων προσωπικού μαρτυρίου, αποζητά τη λύτρωση. Η αναζήτησή του, και ο χρησμός που θα λάβει, θα τον οδηγήσουν στην άκρη του κόσμου, στη Γη των Τεθνεώτων. Θα μπορέσει άραγε να διασχίσει αυτή τη μυθική χώρα; Θα μπορέσει να ξεπεράσει το φράγμα που οι θεοί έχτισαν για να φυλάνε τους νεκρούς και να φέρει το παιδί του πίσω; Στο πρώτο διήγημα που φιλοξενούμε στο 2ο μας τεύχος, με τίτλο "ΑΝΑΓΚΗ", πρόκειται να σας καταπλήξει... Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος, πολιτικός μηχανικός που ζει κι εργάζεται στην Καρδίτσα, είναι συγγραφέας της τριλογίας φαντασίας Εποχή των Θρύλων και αποτελεί ένα από τα βασικά μέλη στη Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας. Το διηγήμα του "Το εκρεμμές" έλαβε την τρίτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό Φαντασία 2018, στα πλαίσια του φεστιβάλ Fantasmagoria. Συγκαταλέγεται στο συλλογικό του έργο το Έπος της Φαντασίας ΙΙ [εκδόσεις I Write] και ετοιμάζεται η έκδοση του πρώτου από τρία μέρη του αφηγήματος "Εποχή των Θρύλων" [Πρότυπες εκδόσεις]. Την εικονογράφηση την αναλαμβάνει ο Κώστας Φραγκιαδάκης και πραγματικά εντυπωσιάζει! Ένα διήγημα που θα παίξει με τη φαντάσια σας... Σύντομα στο Comic Cultura #02... #soon #προσχέδια #comiccultura

Η πολιτική πραγματικότητα είναι σκληρή. Αλλά ο Soloup επιλέγει μία πιο χιουμοριστική απόδοση! Παίρνοντας πένα και μολύβι, σκιτσογραφεί 4 στριπ, πιο πολιτικά επίκαιρα από ποτέ... Έρχεται στο Comic Cultura #02 και πρόκειται να προκαλέσει τις εντυπώσεις... #soon #comiccultura #προσχέδια

Μετά από αυτό που είδα... μάλλον πρόκειται για must αγορά...

@leonidio πρέπει σίγουρα να επανεξετάσετε τα κόμικς, ή περιοδικά [όπως το Comic Cultura] σε ηλεκτρονική μορφή. Αδιαμφισβήτητα, δεν μπορεί ένα forum - "εορτασμός" για την 9η τέχνη τόσο εγχώρια όσο και σε διεθνές επίπεδο, να έχει τέτοια έλλειψη - η οποία όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνετε όλο και μεγαλύτερη (υποτίθεται ψηφιακό κόμικς = μέλλον). Εκτός άμα προβάλεται μονάχα έντυπες έκδοσεις. Και το λέω αυτό, επειδή το Comic Cultura καθίσταται ανθολογία, και του χρόνου αξίζει να συμπεριληφθεί (από το #2 και μετά ιδιαίτερα)... Χωρίς να θέλω να σπαμάρω το θέμα φυσικά, αφιερώστε χρόνο επί του θέματος σας παρακαλώ

Συμφωνά απόλυτα μαζί σου. Κανένα Κόρτο δεν καθίστατε άσχημο. Κάποια ίσως είναι πιο αδύναμα σε ιστορία, πλοκή κλπ. Αλλά Κόρτο που να περάσεις άσχημα την ώρα σου δεν υπάρχει. Και φυσικά, είναι κόμικς "ψαγμένο", δηλαδή θέλει μία χψ εμπειρία στο αντίκειμενο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάποιος μη "ψαγμένος" αναγνώστης δεν θα του δώσει την ίδια αξία-τιμή με κάτι "κατώτερης κλάσης"...

Εγώ για να καταλάβω, ποιος ο λόγος να ξεκινήσει την σειρά από τη μέση (Σαμαρκάνδη) και όχι από την αρχή (Μπαλάντα); Δεν έχει λογική. Ο εκδότης έχει πει πως θα κινηθεί και με τα υπόλοιπα άλμπουμ σε έκδοση πάμπολες φορές. Και το πρώτο που θα βγάλει είναι το "Η Κρυφή Αυλή Του Μυστηρίου" (μάλλον για να συνοδέψει την επερχόμενη ταινία), κάτι που το είπε σε συνέντευξή του εδώ: Comic Cultura #1. Εγώ πάντως διαλέγω την Μπαλάντα, καθώς είναι δυσεύρετη, δεν έχει εκδοθεί έγχρωμη σε αντίθεση με τις υπόλοιπες από την Μαμούθ (εκτός Σιβηρίας, Τανγκό, Βενετία, Μου), και γενικά θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ και το νούμερο ένα. Οπότε φυσικά, αυτό θέλω να κοιτάξω πρώτο.

Το όλα είναι η μόνη σίγουρη επιλογή. Αλλά πρώτη και τελευταία μου επιλογή είναι η Μπαλάντα Της Αλμυρής Θάλασσας.

Και για εμένα είναι το καλύτερο κόμικ της χρονιάς. Η συναισθηματική φόρτιση που σου προκαλεί, η ένταση, αλλά παράλληλα η γαλήνη και η αρμονία που πηγάζει μέσα από το το απίθανο αυτό graphic novel. Ο Soloup είναι προσωπικά ο καλύτερος καλλιτέχνης της Ελληνικής σκηνής. Το ότι κατάφερε να με κρατήσει να διαβάσω 270 σελίδες απνευστί (σοβαρά μιλάω) για εμένα είναι μεγάλο κατόρθωμα. Διαβάζοντάς το καταλαβαίνεις πόση σκέψη και πόση δουλειά έχει πέσει σε αυτό το αριστούργημα. Νομίζω έχουμε ήδη βρει τον νικητή στα φετινά Ελληνικά Βραβεία Κόμικς

O Soloup επιστρέφει δυναμικά στον χώρο των κόμικς, και ειδικότερα στα graphic novels, με το «Ο Συλλέκτης – Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο». Ο βασικός άξονας της ιστορίας είναι οι χωρισμένοι γονείς και τα αποτελέσματα αυτής της πράξης. Το καθένα από τα 6 εικονογραφημένα διηγήματα ξεδιπλώνει ένα ακόμα ζήτημα που μαστίζει την εποχή μας, τον εγωισμό αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης τους, αυτό που μας οδηγεί στον αποχωρισμό με αγαπημένα μας πρόσωπα. Το κόμικς δεν στέκεται όμως μόνο στον στενό ορισμό της έννοιας οικογένεια, αλλά και ευρύτερα, στον σύντροφο σου, στον φίλο σου, στον συνοδοιπόρο σου. Μέσα στις 270 σελίδες του μπορεί να συγκινηθείς, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να συγχυστείς, να νιώσεις συμπόνια για τους πρωταγωνιστές. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά μέσα στην ιστορία, βλέποντας τις αλλαγές στους πρωταγωνιστές, αλλάζεις και εσύ μαζί τους, μετατρέποντας σε, σε έναν παθητικό αναγνώστη. Το πρώτο διήγημα με τίτλο «Πεταλούδες», μας δίνει μία «τρίτη» ματιά στην ιστορία, μέσω αφήγησης. Επιπλέον, δρα ως εισαγωγή στον όρο του «Συλλέκτη» δίνοντας το υπόβαθρο της ιστορίας που θα ακολουθήσει. Στο «Σουρσουρής» έχουμε μία ακόμα αφήγηση από ένα τρίτο πρόσωπο, αυτή τη φορά όμως ο πρωταγωνιστής της αφήγησης αλλάζει, με κύριο πρόσωπο τον Χαλίτ, ένα μικρό πουλί, που μέσα από την ιστορία του καταλαβαίνουμε την δυσκολία της κατάστασης της οικογένειας. Να προσθέσω πως μας δίνει και μία ρεαλιστική απεικόνιση της Ελληνικής Αστυνομίας της εποχής μας. Το διήγημα «Μαύρη Τρύπα» πρόκειται για το πιο αδύναμο από τα 6, αλλά παρ’ όλα αυτά καθίσταται ίσως και το σημαντικότερο. Γεμάτο κρυφά νοήματα, μας δίνει την γενικότερη θεματολογία του κόμικς, αυτή του ανθρώπινου κενού και τον τρόπο «επούλωσής» του. Μαζί με το «Αχώριστοι», μας δίνουν αφηγήσεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, και πιο συγκεκριμένα από τους παππούδες της Φωτεινούλας. Στην 2η, ο παππούς αφηγείται μία ακόμα ιστορία αποχωρισμού. Η πιο τραγική ιστορία κατά τη γνώμη μου σε ολόκληρο το κόμικς που είναι απίθανο να μην σε κάνει να κυλήσεις ένα δάκρυ. Τελειώνει το διήγημα με μία συμβουλή, πως ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μας να τον ελέγξουμε, και πως πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία με το που μας δίνεται. Το πιο «εκεί έξω» διήγημα δεν είναι άλλο από την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η παρομοίωση της Κοκκινοσκουφίτσας με την Φωτεινούλα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφυέστατο. Μετά από μερικές αλλαγές που γίνονται στο κλασσικό παραμύθι, η ιστορία ξεδιπλώνεται δίνοντας μας την βασική ιστορία από την αρχή έως το τέλος της. Μία πραγματική απεικόνιση της θέσης του παιδιού ανάμεσα στους γονείς του που πρέπει να προβληματίσει πολλούς. Για αυτό δεν είναι τυχαία η επιλογή χρωματισμού του συγκεκριμένου διηγήματος. Τελευταίο και το πιο «προσωπικό» διήγημα, τιτλοφορείται «Κακός Λύκος», μας συνδέει με ότι προηγήθηκε, δείχνοντας μας τις σκέψεις του πατέρα, με τέτοιο ρεαλισμό, που μπορείς να ταυτιστείς μαζί του. Η ιστορία κλείνει με έναν ύμνο, μία ακτίνα ελπίδας μέσα από τη μιζέρια, και το δράμα που πηγάζει το κόμικς. Τελικά, ο Soloup κατάφερε να με μεταφέρει και στις 270 σελίδες με μαγικό τρόπο, μετατρέποντας το, σε ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα της ζωής μου. Είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα τρία καλύτερα κόμικς που είδαμε το 2018. Εύχομαι σε μία καλή συνέχεια, και να μας χαρίσει και άλλα τέτοια εξαιρετικά κόμικς, που σε μαθαίνουν πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες υπάρχει μία ακτίνα ελπίδας! Πηγή

Το Μπλεκ επέστρεψε με το 2ο τεύχος του και αυτό τον μήνα, αυτή τη φορά συνεχίζοντας στον δρόμο που χτίσθηκε από το πρώτο τεύχος, και τώρα εξερευνώντας νέους τρόπους ψυχαγωγίας του κοινού, και ενδυνάμωσης της ύλης. Το περιοδικό με το νέο του τεύχος μας δίνει ξανά τα καλά του πρώτου τεύχους, εν δίδοντας σε αυτό ακόμα περισσότερο. Όπως εμείς πλέον εμπιστευόμαστε τον εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά στις κινήσεις του, έτσι και εκείνος εμπιστεύεται εμάς, όπως μας δείχνει στο Editorial του τεύχους. Στις εκπλήξεις του #2 διακρίνουμε την νέα ένταξη, ή μάλλον επανένταξη, του Υπεράνθρωπου, ενός αφηγήματος της δεκαετίας του ’50, που ο Θάνος Κόλλιας – γνωστός για την δουλειά του στο Ύψιλον – αναλαμβάνει τα χρέη σεναριογράφου και σκιτσογράφου, σε ένα πολλά υποσχόμενο ριμέικ. Το τεύχος επαναφέρει τίτλους φαβορί του πρώτου τεύχους, ανάμεσά τους ο Μάντυ Ρίλεϋ, ο Δικαστής Ντρεντ, ο Ταρζάν και φυσικά τον Στορμ. Ο Φάντομ, ο Λ-Ο και το Παιδί Πάνθηρας συνεχίζουν τις ιστορίες του από το πρώτο τεύχος, και ο Μπλεκ – ο πρωταγωνιστής ουσιαστικά – μας δίνει μία νέα ιστορία, ερχόμενη να κλείσει τα στόματα παραπονεμένων αναγνωστών. Στις 164 σελίδες που τον περιλαμβάνουν, μπορούν να βρεθούν και άρθρα – γραμμένα από γνώστες του αντικειμένου, τον Λευτέρη Ταρλαντέζο [που στην στήλη Κόμικς Νέα αναφέρει και το περιοδικό μας Comic Cultura] , τον Μάνο Νομικού και τον Νίκο Δημ. Νικολαΐδη -, τόσο για τα κόμικς όσο και για την ποπ κουλτούρα, με νέα, αφιερώματα και μία συνέντευξη του Θάνου Κόλλια, όπως επίσης το χιουμοριστικό μονοσέλιδο «Μα Τα Χίλια…» του Βαγγέλη Σαΐτη. Το εξώφυλλο αποτίνει τιμή στον Φάντομ – σε σκίτσο των Bret Blevins & Terry Austin -, ήρωα που φιλοξενείται στο παρόν τεύχος. Ας περάσουμε όμως στο κάθε κόμικς ξεχωριστά… ΜΠΛΕΚ – Οι Κλέφτες Του Βορρά [EsseGesse - "I Ladri Del Nord", Collana Freccia #1-21, 1958 / Μεγάλος Μπλεκ #77, 02/1975] – σελίδες 6-43 Το πρώτο, και πολυσέλιδο, κόμικς του τεύχους δεν είναι άλλο από αυτό του Μπλεκ. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δημοσιεύεται ξανά ιστορία εκ χειρός EsseGesse, ακόμα και αν αποτελεί αναδημοσίευση – με τον πρώτο τίτλο που του δόθηκε να ήταν «Η Εκδίκηση Του Αδελφού». Η πλοκή έχει ως εξής: ένας πρώην δοιηκητής των Αγγλων και ένας χωρικός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκδικηθούν τον Μπλεκ. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά η ιστορία, αν και την καταλαμβάνει μία παιδική αφέλεια καθ’ όλη τη διάρκεια. Διαβάζοντας την νιώθεις αυτόματα την νοσταλγία, και την ηλικία του έντυπου, πράγμα που σε απομακρύνει από την ανάγνωση του. Το σκίτσο είναι αρκετά καλό, και ο χρωματισμός που έγινε αρκετά καλά μελετημένος, μετατρέποντάς σε μία ιστορία που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις του ήρωα, και σε μεγάλης ηλικίας κοινό. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν κάνει μία πολύ ψυχαγωγική ανάγνωση! ΜΑΝΤΥ ΡΙΛΕΫ – Το Πρώτο Δάκρυ [Ray Collins / Ernesto Garcia Seijas - "La Primera Lagrima", Scorpio #113, 1985] – σελίδες 46-55 Το αγόρι που αποτέλεσε την απόλυτη έκπληξη του πρώτου τεύχους, επέστρεψε, με αυτή τη φορά μία δεκασέλιδη περιπέτειά του. «Το Πρώτο Δάκρυ» ακουμπά – όπως κατά κύριο λόγο οι ιστορίες του Ρίλεϋ – λεπτά θέματα, με αυτή τη φορά, την ορφάνια, την έννοια της μητριάς, την οικογένεια και τέλος, την ενηλικίωση. Η λέξη «συγγνώμη» παίζει σημαντικό ρόλο στη ροή της ιστορίας, αυτή τη φορά δίνοντας τη δυνατότητα και σε αναγνώστες άγνωστοι με τον ήρωα, να συμπαθήσουν και πάνω από όλα, να κατανοήσουν. Ο Collins με τους εξαιρετικούς διαλόγους του, που μπορεί μέχρι και να σε στοιχειώσουν, σε ταξιδεύει στον κόσμο του Ρίλεϋ λες και είναι κάτι φυσικό. Το σχέδιο του Garcia Seijas πανέμορφο από κάθε άποψη, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά των προσώπων του κάθε ήρωα, βοηθώντας μας να συνδεθούμε με τον καθένα συναισθηματικά. Να προσθέσω, πως ο συμβολισμός του φιδιού τελικά έχει μεγαλύτερο νόημα από ότι είδαμε στο πρώτο τεύχος, καθώς ουσιαστικά δείχνει τα κακά αισθήματα, και το κόψιμο του κεφαλιού σηματοδοτεί την ελευθέρωση από τα δεσμά των κακών αυτών συναισθημάτων… Λ-Ο: ΠΗΓΑΣΟΣ 4-Ω [Σπύρος Ορνεράκη - Το Ρόδι, 1981] – σελίδες 56-59 Η συνέχεια του Λ-Ο ακουμπά αυτή τη φορά ένα ακόμα μεγάλο ιστορικό γεγονός, που μας γυρνά στις ρίζες της Ελληνικής ιστορίας, και αυτό να είναι ο θάνατος του Αθανάσιου Διάκου. Στις 4 σελίδες που αποτελείται, σας υπόσχομαι δεν θα έχετε ούτε ένα ερέθισμα. Μία πραγματικά αδιάφορη ιστορία, χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης. Η πραγματική απογοήτευση είναι το γεγονός πως ο Λ-Ο παίρνει 3η θέση στην ιστορία, αντί για πρώτη όπως στο #1, όπου σε εκείνο βοήθησε την πλοκή, ενώ σε αυτό απλά τα κοιτάει να γίνονται. Στα καλά του όμως συγκαταλέγουμε το σκίτσο, που ο Ορνεράκης απλά διαπρέπει. ΦΑΝΤΟΜ – Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου (Μέρος Β’) [Tony Bedard / Allan Goldman - "The Five Days Of The Dragon", The Phantom Annual#1, 01/2007] – σελίδες 60-69 Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του τεύχους είναι ο Φάντομ, και η υπέροχη ιστορία του. Το β’ μέρος στο «Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου» εξερευνά το έπος του ενδέκατου Φάντομ, αυτή τη φορά στο χρονικό πλαίσιο του Πολέμου Της Ανεξαρτησίας, το 1782, με τον νέο αυτό Φάντομ να προσπαθήσει να αποκτήσει το δεύτερο κομμάτι του Δράκου. Η συγκεκριμένη ιστορία πιστεύω θα σοκάρει με το περιεχόμενό της, και πόσο ιστορικά ακριβής είναι. Μας δείχνει τις κακουχίες της περιόδου, με μία πιο σκληρή ματιά, μία πιο ρεαλιστική σκοπιά, αποτυπωμένα στα πρόσωπα των χαρακτήρων – αλλά και στα σώματα με παράδειγμα τον Ινδό -, αλλά ακόμα περισσότερο στην ενδυμασία του Φάντομ, που – αν και over the top – δουλεύει με το περιεχόμενο και είναι κατανοήτη. Ο Goldman, ένας από τους καλύτερους Βρετανούς καλλιτέχνες του σήμερα, μετατρέπει αυτή την ιστορία σε αληθινό διαμάντι. Το χρώμα είναι απίστευτο. Το σενάριο και οι διάλογοι του Bedard αρκετά καλοί για το υλικό που έχει στα χέρια του. Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό, διδάσκοντάς μας πράγματα. ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΝΤΡΕΝΤ – Όλα Βρίσκονται Στον Κήπο [John Wagner / Arthur Ranson - "Everyhing On The Garden", 2000AD #1465, 11/2005] – σελίδες 70-75 Μία «φτωχή» ιστορία θα την έλεγα, στα ίδια επίπεδα με αυτή του πρώτου τεύχους, βέβαια αυτή τη φορά με κάποιο μάθημα στο τέλος, και πολλούς κρυφά νοήματα. Τα «κρυφά» αυτά μηνύματα δεν είναι άλλα από τον κήπο, το πράσινο, που πεθαίνει, και που οι γέροι προσπαθούν να επαναφέρουν στη μνήμη τους, με τα λουλούδια να συμβολίζουν την εξέλιξη και τα έντομα την κατάρριψη, εννοώντας πως κατάρριψη θα είναι ένα μέλλον δίχως το πράσινο. Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι η συντομία της, και οι 6 σελίδες που δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί όπως θα έπρεπε, με ειδικά τις τελευταίες σελίδες να μπορούσαν άνετα να είναι 4 με 6. Το τέλος μας δίνει ένα μήνυμα, ίσως προφητικό, αλλά ποιοι είμαστε εμείς να το κρίνουμε… Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ – Η Γέφυρα (Μέρος Α’) [Θάνος Κόλλιας - βασισμένο στον χαρακτήρα των Στέλιος Ανεμοδουράς και Βύρωνας Απτόσογλου] – σελίδες 79-90 Μετά από ένα κατατοπιστικό 2-σέλιδο αφιέρωμα και μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του δημιουργού, το πρώτο μέρος του νέου έπους του Θάνου Κόλλια, το υπ’ αριθμόν νο.97 στην ιστορία του Υπεράνθρωπου. Το νέο Ελληνικό κόμικς αποτελεί και την απόλυτη ευχάριστη έκπληξη του τεύχους. Το πρώτο μέρος από πολλά εύχομαι, επιστρέφει τον Κόλλια στο χώρο μετά από πολύ καιρό, ειδικευμένος στον υπερηρωικό τομέα, δημιουργώντας τι θα μπορούσε να ήταν και το καλύτερο μέχρι στιγμής έργο του. Αν και είναι πάρα πολύ α’ μέρος μίας ιστορίας, με τον Υπεράνθρωπο να εμφανίζεται μονάχα στην τελευταία σελίδα, σε μία άβολη για εκείνον στιγμή, η εξέλιξη της είναι πραγματικά απίθανη. Οι διάλογοι με εντυπωσίασαν, με την χρήση ελεύθερης γλώσσας κατά κύριο μέρος, αλλά και popculture αναφορές αναμεταξύ. Το σενάριο κινείται γρήγορα, με πολλά jumps-and-cuts, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή ως το τέλος, με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας έρχονται στη συνέχεια… Το σκίτσο είναι τόσο υπέροχο, απλά προσκυνάω. Οι γραμμές ξεκάθαρες, χαρακτηριστικά προσώπου, λεπτομέρειες, και σε πολλά panels έπαιζε με την συνείδησή μας. Το χρώμα δουλεύει εξαιρετικά με το σχέδιο, με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς σε κόμικ. Δεν μπορούμε να σχολιάσουμε κάτι περαιτέρω σε σχέση με την πλοκή από την άποψη πως, ακόμα δεν έχουμε δει κάτι που να φέρει στον μυαλό μας τον Υπεράνθρωπο. Πάντως κάτι που μας υπόσχεται είναι ένα θεότρελο ταξίδι… Ανυπομονώ για την συνέχεια όσο τίποτε άλλο! TARZAN – Παγωμένη Ζούγκλα [Joe Kubert - "Ice Jungle", Tarzan #227, 01/1974] – σελίδες 91-108 Η νέα περιπέτεια του Tarzan του Joe Kubertείναι μία ακόμα όμορφη προσθήκη του τεύχους. Το σενάριο αν και εργό σε φάσεις, εξυπηρετεί απίστευτα το περιεχόμενο, και ιδιαίτερα το σκίτσο που για άλλη μία φορά αποτελεί έργο τέχνης. Μπορείς να χαζεύεις με τις ώρες το σκίτσο του κόμικς. Η πλοκή έχει ως εξής: Η ιστορία ακουμπά ξανά ρατσιστικά θέματα, αλλά και θέματα κακομεταχείρισης ζώων, και τέλος το θέμα της ενηλικίωσης. Η ιστορία σε σχέση με την προηγούμενη περιπέτεια έχει κορύφωση και καταλήγει σε ένα όμορφο συμπέρασμα. Το να διαβάζεις Tarzan του Kubert είναι απλά θεϊκό δώρο… ΣΤΟΡΜ – Τα Κυνηγόσκυλα Του Μάρντουκ [Martin Lodewijk / Don Lawrence - "De Honden Van De Mardouk", Storm #14, 1986] – σελίδες 109-155 Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείψει από το περιοδικό το εξαιρετικό κόμικς επιστημονικής φαντασίας, Στορμ, του αγαπημένου Don Lawrence, μετά από την θετική ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού, μετατρέποντάς τον αναπόσπαστο κομμάτι του τίτλου πλέον. Στο 14ο κατά σειρά άλμπουμ – που δημοσιεύεται στο τεύχος ξανά με το εξώφυλλό του – που αποτελεί ταυτόχρονα το 5ο και τελευταίο κεφάλαιο στα «Χρονικά Της Πανταρβέ» - τελευταίο μόνο εικονικά, υπάρχουν άλλες 8 ιστορίες – και είναι για ακόμη μία φορά ένα αληθινό αριστούργημα. Σε αυτή την ιστορία βέβαια, έχει περισσότερη πλοκή από αυτή στο #1, όπου εκεί η ιστορία ήταν περισσότερο straight-forward παρά αυτή στο #2. Στην ιστορία επεκτείνεται σε μεγάλα επίπεδα ο μύθος του ήρωα, γνωρίζοντάς μας αρκετούς νέους χαρακτήρες, που θα μας απασχολήσουν και στη συνέχεια. Για άλλη μία φορά το σκίτσο του Lawrence σε συνδυασμό με τα χρώματα, μετατρέπει κάθε panel σε καλλιτεχνικό πίνακα. Αναμένουμε τη συνέχεια… ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΝΘΗΡΑΣ [Tom Tully / Mike Western & Brad Bradburry - "The Leopard From Lime Street", Buster, 1976 / Μπλεκ Νέας Περιόδου, 1983] – σελίδες 157-162 Το #2 κλείνει για άλλη μία φορά το Βρετανικό υπερηρωικό κόμικς «Το Παιδί Πάνθηρας» του Tom Tully, συνεχίζοντας εκεί που σταμάτησε το #1. Αυτό το μέρος είχε πολλή δράση, και η πλοκή κινούταν με γρήγορο και εύθυμο τρόπο. Το σχέδιο και το σκίτσο αρκετά καλά. Περιμένουμε για την συνέχεια… Σε γενικές γραμμές, ένα τεύχος σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο, με 9 υπέροχα κόμικς, σε καλύτερη διανομή σελίδων, και ένα άκρως «χορταστικό» τεύχος. Άμα είχατε κάποιους ενδοιασμούς με την αγορά του πρώτου τεύχους, σας διαβεβαιώνω πως με το δεύτερο δεν θα απογοητευτείτε! Πολλά συγχαρητήρια ξανά στην εκδοτική για την απίθανη έκδοση και περιμένουμε και συνέχεια… Πηγή

Το Saga αποτελεί ένα από τα διασημότερα και πιο πολυβραβευμένα κόμικ της τελευταίας δεκαετίας. Συνολικά έχει στη συλλογή του 12 βραβεία Eisner και 17 βραβεία Ηarvey. Όμως τι ακριβώς έκανε για να διακριθεί τόσο; Είναι το έργο των Brian K. Vaughan (σενάριο) και της Fiona Staples(σχέδιο) μια συνωμοσία ή ένα βαρετό κόμικ με μια ιστορία αγάπης και εντυπωσιακό σχέδιο, που απλά έπεισε το νεότερο κοινό και οι μεγαλύτεροι δε μπορούσαν να κατανοήσουν; Η αλήθεια είναι πως το Saga μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι (μόνο) μια ιστορία αγάπης. Μάλιστα πολλές φορές αδικείται από κριτικές που το περιορίζουν σε αυτή τη διάσταση. Ωστόσο τα βραβεία του τα άξιζε γιατί το Saga καταφέρνει και δίνει φωνή (και εικόνα) στις ανησυχίες μιας διαφορετικής γενιάς δημιουργών. Εκει παρατηρούμε τις σκέψεις μια γενιάς που πια δεν επιθυμεί ήρωες, που δεν την νοιάζει η επιστροφή στη παιδικότητα, αλλά αντίθετα η έξοδος από αυτή, όσο κι αν τα ίδια τα παιδικά χρόνια γυρνούν τα πλοκάμια τους για αντεπίθεση. Το Saga (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ) με το ταυτόχρονα προσγειωμένο και διαστημικό του σενάριο, τα ζεστά, ρευστά χρώματα αλλά και τις ξεκάθαρες γραμμές του, χρησιμοποιεί σαν όχημα μια οικογένεια (προσφύγων ουσιαστικά) που με όπλα τις τύψεις και τον λόγο, μας ξεναγεί σε έναν γαλαξία που θυμίζει πολύ τη μικρή μπλε σφαίρα μας. Οι σούπερνόβες του ιμπεριαλισμού, μια μόνιμη σύγκρουση μεταξύ Κέντρου (Στεριάς) και Περιφέρειας (Στεφάνη) αντηχούν παντού γύρω μας και οι εκρήξεις τους δημιουργούν αθώους νεκρούς, ένοχους ζωντανούς -νεκρούς, ραγισμένες (ρομποτικές) συνειδήσεις, παιδιά σκλάβους και καταπιεσμένους. Ο Vaughan στήνει πολύ έξυπνα ένα αντιπολεμικό σενάριο και την ίδια στιγμή αφήνει ανοιχτό για τον ίδιο τον αναγνώστη το ερώτημα των ίσων αποστάσεων απέναντι στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ενώ η βαρβαρότητα κυριαρχεί, η αμφιβολία υπάρχει πάντα για το αν η μία πλευρά -η Στεφάνη ή Wreath στο πρωτότυπο- έχει το δίκιο με το μέρος της. Παράλληλα το Saga μας ταξιδεύει γύρω από άστρα και πρίσματα σεξουαλικότητας, όπου αναδυόμενες συνθήκες προσπαθούν να βρουν τη φόρμα τους και οι παλαιότερες, ετοιμόρροπες αλλά Επίμονες, κάτι να στηριχθούν, όσο και αν δε το θέλουν. Το τεράστιο σύμπαν του Saga θυμίζει το δικό μας: ένας κόσμος σε σύγκρουση και σε μία επίπονη διαδικασία μετάβασης που συνυπάρχουν μεγάλες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον με το φόβο για ένα σκοτάδι δίχως τέλος. Και μέσα σε όλα αυτά μια οικογένεια και μια ιστορία αγάπης κόντρα στις πολιτικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές αντιθέσεις, όχι όμως κόντρα στις ταξικές ομοιότητες τους. Η Αλάνα και ο Μάρκο αποτελούν τελικά τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, δυο άνθρωποι που μονάχα για συμβολικούς λόγους κυνηγιούνται τόσο. Μαζί με αυτούς, το Saga φέρνει στο προσκήνιο και όλους τους άλλους ανθρώπους που ποτέ δεν ακούγονται, πιάνοντας τις θεματικές των ανθρώπινων δικαιωμάτων και εκπροσώπησης με τις οποίες η comic κοινότητα φαίνεται πως ακόμα προβληματίζεται, όσο και αν πληθαίνουν τα ποιοτικά παραδείγματα γύρω της που να φέρνουν μια άλλη φωνή. Ταυτόχρονα βέβαια οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως μια τέτοια ιστορία απέχει πολύ από το να θεωρηθεί πρωτότυπη, ακόμα και υπό το διαστημικό/ μαγικό πλαίσιο, ακόμα και με τα κέρατα και τα φτερά και τους παραδοσιακούς συμβολισμούς που φέρουν. Η μείξη στοιχείων από Star Wars και Game of Thrones με την κλασική φόρμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας παρουσιάζει ενδιαφέρον και έχει πολλά να δώσει. Ωστόσο πάντα στον πυρήνα της έχει μία ιστορία αγάπης με κάποια δεδομένα μοτίβα και δυναμικές. Επιπρόσθετα, η μείξη στοιχείων sci-fi και καθαρόαιμου high fantasy στο format της πλοκής αλλά κυρίως στο σχέδιο αποτελούν το πάτημα για τις καλύτερες στιγμές του comicκυρίως οπτικά. Η Staples έχει απόλυτο έλεγχο της κινησιολογίας των χαρακτήρων και οι άφθονες σκηνές δράσης είναι έντονες, με ρυθμό και ζωντάνια. Επιπλέον oι δημιουργοί μεταχειρίζονται στο έπακρο τις δυνατότητες που τους δίνει το διάστημα, εισάγοντας κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες, ακόμα και εξωφρενικές εξωγήινες μορφές. Παράλληλα όμως, όσο ελεύθερη και αν είναι η φαντασία στο κομμάτι της απεικόνισης, οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, όσα χέρια ή κεφάλια ή παράδοξες ιδιότητες και αν διαθέτουν, πατούν γερά στο έδαφος ενός συναισθηματικού ρεαλισμού και μάλιστα ιδιαίτερα προσγειωμένου. Σε αυτό βοηθάει πάρα πολύ ο πεζός σε σημεία διάλογος, που διανθίζεται ελεύθερα με βρισιές και αργκό. Αυτό είναι και το σημείο που εκτιμάται δεόντως η μετάφραση του Βασίλη Μπαμπούρη, που φέρνει χωρίς απρόοπτα το έργο και τις διαστάσεις του στα ελληνικά. Σε κάθε περίπτωση όμως, πρέπει να αναφερθεί πως o πρώτος τόμος που κυκλοφορεί έχει ως επί το πλείστον εισαγωγικό χαρακτήρα, να δωσει το κοινό μια γεύση από το διαστημικό έπος του Brian K. Vaughn και της Fiona Staples. Η εξέλιξη του είναι ακόμα καλύτερη και όσο περισσότερο αναπτύσσεται ο γαλαξίας που μας υπόσχονται οι δημιουργοί, τόσο καλύτερο γίνεται το ίδιο το έργο, επομένως μιας και είδαμε πως μια μεταφορά είναι παραπάνω από εφικτή, ανυπομονούμε για τη συνέχιση του project απ’ τις εκδόσεις Οξύ. Πηγή

Είναι απλά τα πράγματα... Ξεκινά με 3 σελίδες εισαγωγή. Το πρώτο κεφάλαιο είναι 46 σελίδες (44 κόμικ + 2 εισαγωγή). Τα κεφάλαια 2-4 είναι από 24 σελίδες (22 κόμικ +2 εισαγωγικές). Το κεφάλαιο 5 είναι 23 (22 κόμικ + 1 εισαγωγική) Άρα έχουμε: 3+46+24×4+23= 168+4= 172 The End...

Οι σελίδες είναι 144 χωρίς εξώφυλλο, και 148 με εξώφυλλο. Και στα μαθηματικά δεν με φτάνετε Edit: 168 σελίδες χωρίς εξώφυλλο και 172 με εξώφυλλο τελικά, sorry...

Διαβάστηκε το "Το Μοναστήρι Του Κενού" και έχω να πω πώς είμαι άφωνος από το πόσο καλό ήταν! Τρόμος; μέσα Ψυχολογικό θρίλερ; μέσα Ένταση; μέσα. Το σχέδιο νομίζω είναι στα καλύτερά του, με πολύ καθαρές αλλά και παράλληλα "βρώμικες" γραμμές που αντιπροσωπεύουν την κατάσταση του ήρωα. Το σενάριο μπορεί να μην είναι κανένα αριστούργημα, πάντως η αισθητική αυτού του κόμικ σε κάνει να θες να διαβάσεις τη συνέχεια no matter what! Πιστεύω πώς όλοι, φανς και μη, του Dylan Dog θα την λατρέψουν... Συγχαρητήρια στην εκδοτική για την επιλογή!

Διαβάστηκε και το νέο τεύχος και έχω να πω πώς σε γενικές γραμμές, είναι λίγο καλύτερο από το πρώτο. Δεν θα περάσω σε λεπτομέρειες, αλλά τα κόμικς που ξεχώρισαν ήταν δίχως δεύτερη σκέψη το 10-σέλιδο του Μάντυ Ρίλεϋ, "Το Πρώτο Δάκρυ", το β' μέρος του Φάντομ, ο Στορμ (λες και υπήρχε περίπτωση για το αντίθετο) και πάνω από όλους, κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα, ο Υπεράνθρωπος. Ειδικά το τελευταίο, αποτελεί ένα από τα καλύτερα σχεδιασμένα Ελληνικά κόμικ που έχω διαβάσει ποτέ μου. Ο Θάνος Κόλλιας έκανε μεγάλη εντύπωση με αυτή την επιστροφή του, και ελπίζω να βλέπουμε τέτοια έργα και παρόμοια σε καλλιτεχνικό επίπεδο και στη συνέχεια. Η απογοήτευση του τεύχους ήταν ο Πήγασος 4-Ω με μία ιστορία πραγματικά δίχως νόημα ύπαρξης. Τώρα θα στραφώ στα άρθρα του τεύχους. Το ύφος άλλαξε εμφανώς, τόσο στο graphic design όσο και στον τρόπο γραφής. Η στήλη "Κόμικς Νέα" ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, και διάβασα με μεγάλο καμάρι να διαφημίζεται και το ψηφιακό περιοδικό μου Comic Cultura, όσο και έργα κόμικς που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν (σε αντίθεση με τον Μπλε Κομήτη που πολλές φορές μένει στα βασικά). Η στήλη "The Pop Corner" είναι ίσως και η καλύτερη προσθήκη στο περιοδικό, δίνοντάς του μία πιο "παγκοσμιοποιημένη" άποψη. Το αφιέρωμα στον Υπεράνθρωπο και στον Φίλαθλο, ήταν άκρως απογοητευτικά, από τη πλευρά πως ήταν "λίγα". Η συνέντευξη του Κόλλια ήταν και το καλύτερο μέρος του τεύχους αδιαμφισβίτητα (συμμερίζομαι την άποψη του @Dredd). Τελικώς, το περιοδικό βρίσκει τον δρόμο του, αν δεν τον έχει βρει ήδη. Ένα πράγμα βέβαια που με απογοήτευσε ήταν η απουσία νέων κόμικς. Οκ, ο Υπεράνθρωπος, κάτι άλλο; Όσο και αν μου αρέσει ο Ρίλεϋ, πιστεύω πως άξιζε να γνωρίσουμε κάποιον νέο Λατινικό τίτλο κόμικς παρά να ξαναδιαβάσω Ρίλεϋ (που προσωπικά λατρεύω, αλλά αν τον έβαζαν κάθε 2 τεύχη δεν θα με χάλαγε). Τέλος, η απουσία του Hugo Pratt ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής... Συγχαρητήρια στην εκδοτική για το εξαιρετικό τεύχος, και αναμένουμε για το επόμενο

@JPapados η τιμή είναι όλη δική μας! Η συμμετοχή σου στο περιοδικό ήταν πολύτιμη, και το 2ο τεύχος δεν θα ήταν το ίδιο δίχως την δική σου συμμετοχή. Να πω και εγώ με την σειρά μου, ως αρχισυντάκτης του περιοδικού, πως το 2ο θα είναι όλα όσα είπε ο Γιάννης και ακόμα περισσότερα. Στο 2ο τεύχος αλλάξαμε πλεύση, με πιο επαγγελματικό ύφος, και αλλαγές απαραίτητες στην ύλη. Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ, είναι πως το 2ο τεύχος θα προκαλέσει πολλά ανοιχτά στόματα. Ανακοινώσεις έρχονται σε 10 ημέρες...