Βίκτορ Σακβίλ

"Εμείς ήμασταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουμε αδημοσίευτες στην Ελλάδα ιστορίες από 15 διαφορετικούς χαρακτήρες μέσα σε ένα δίμηνο. Ωστόσο μας πρόλαβε η βροχή από βατράχια, το σύννεφο από ακρίδες και η πτώση μετεωριτών και το αφήσαμε για αργότερα."

Δεν αντέχω τον πειρασμό, θα σχολιάσω! Παραφράζοντας ελαφρώς το Γιώργο Γεωργίου: "το κλασικό πρόχειρο άρθρο του Έλληνα δημοσιογράφου"! Έχει συνδέσει τα ασύνδετα, έχει googlαρει πέντε ονόματα, έχει ανακατέψει μερικές ασύνδετες πληροφορίες από κινηματογράφο, αστυνομική λογοτεχνία, κόμικς και τον... Πάολο Μοτούρα (!) και έτοιμο το άρθρο για να βγει το μεροκάματο. Αλήθεια, η φωτογραφία του Κένεθ Μπράνα από το "Murder on Orient Express (2017)" τι σχέση έχει με το βιβλίο της Σόφι Χάνα; Της οποίας το όνομα υπάρχει γραμμένο στα αγγλικά στην αρχή και στα ελληνικά στο τέλος της ίδιας παραγράφου! (Φαίνεται ότι το έκανε copy- paste από διαφορετικά κείμενα...) Αν θέλει ο αγαπητός δημοσιογράφος να κάνει σοβαρή δουλειά, ας διαβάσει λίγο περισσότερο, αλλιώς ας γράψει για... τις φθορές των υποδομών στο Πάρκο Τρίτση!

Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είδους δικαιώματα έχει η Μαμούθ για το Λούκυ Λουκ. Αν δεν τρέξει γρήγορα να εκδώσει ένα τεύχος, μπορεί ένας άλλος να πάει να το εκδώσει; Ο Matthiew Bonhomme είναι διαφορετική περίπτωση από οποιονδήποτε άλλο σχεδιαστή Λούκυ Λουκ; Αυτή τη φορά οι εκδόσεις Γράμματα δεν έτρεξαν γρήγορα να βγάλουν πριν τη Μαμούθ το τεύχος; Θα μπορούσαν αύριο οι εκδόσεις Γράμματα να τρέξουν να εκδώσουν π.χ. το "Le Dernier Pharaon" (Blake et Mortimer);

Δεν ξέρω πως θα πάει εμπορικά αυτό το εγχείρημα. (Γενικά δεν μπορώ να προβλέψω τι θα κάνει εμπορική επιτυχία. Ευτυχώς που δεν είμαι επιχειρηματίας!) Όμως εδώ βλέπουμε έναν εκδότη που δε φοβάται να ανακατέψει την τράπουλα, να μαγειρέψει μια συνταγή λίγο διαφορετικά και να τη σερβίρει σε ένα ωραίο πιάτο. Μακάρι να πάει καλά!

Μάλλον εννοεί καρφίτσα ο συμφορουμίτης.

Αν η Καθημερινή έβγαζε αυτή την έκδοση με σκληρό εξώφυλλο, σε μεγαλύτερο μέγεθος, με ενδιαφέροντα extras, με αρίθμηση και στο τέλος με πλαστικό κουτί στο οποίο να μπορείς να βάλεις όλα τα τεύχη μαζί, τότε θα ήταν πραγματικά άδικο! Θα ήταν άδικο, γιατί στις εκδόσεις Ντίσνεϊ δεν κάνει κάτι ανάλογο. Οπότε η Καθημερινή για να μην αδικήσει κανένα αναγνώστη, τα βγάζει όλα με τον ίδιο πρόχειρο και αδιάφορο τρόπο! Μπράβο στην Καθημερινή που είναι τόσο δίκαιη! Υ.Γ. 1) Και τι έγινε που είναι φέτος τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821; Του χρόνου θα είναι τα 201 χρόνια! Πρέπει να συγκλονιστεί η Καθημερινή για τα δύο μηδενικά του 200; Υ.Γ. 2) Σε μερικά χρόνια θα βλέπετε αυτά τα τεύχη να τα πουλάνε για συλλεκτικά με 50 ευρώ το ένα. Να δούμε τι θα λέτε τότε!

Για να ταιριάζει με το απλοϊκό σενάριο! Τι μονόλογος είναι αυτός: "Τον πόλεμο θα τον χάσουν. Θα μας υποτιμήσουν. Θα κάνουν εσφαλμένους υπολογισμούς ότι δε θα πολεμήσουμε και θα την πάθουν!" Αν ήταν ελληνική ταινία θα δικαιολογούσαμε το exposition, λόγω έλλειψης χρημάτων (π.χ. στην ταινία Υποβρύχιο Παπανικολής, στο 9ο λεπτό, έχουμε μια τέτοια σύσκεψη αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, που κάνει αυτό ακριβώς, αλλά καλύτερα!) Στα κόμικς όμως γιατί να έχεις τέτοια εισαγωγή;

Εντάξει, ξέρω ότι στην Αμερική μετά από τις βιογραφίες- αγιογραφίες βγάζουν και βιογραφίες- διαβολογραφίες για να καλύπτουν όλα τα γούστα του αγοραστικού κοινού. Όμως αυτό το πράγμα είναι αστείο! Ο μακαρίτης ήταν προσεκτικός με τη διαχείριση των χρημάτων (σε μία χώρα που 4 στους 10 χρεωκοπούν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους). Ένα από τα σλόγκαν του Spiderman ίσως να το είχε σκεφτεί κάποιος άλλος νωρίτερα. Δεν διαφήμιζε τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Το καλύτερο: δεν προωθούσε αρκετά τον αδερφό του και δεν άφηνε την κόρη του να σπαταλήσει όλα τα λεφτά που είχε! Προτάσεις για επόμενα ανάλογα βιβλία: Μια μέρα ο Stan Lee πέταξε ένα χαρτάκι από τσίχλα στο δρόμο. Δεν έπλενε συχνά τα δόντια του (τι παράδειγμα έδινε στα παιδιά μας;) Τραγουδούσε παράφωνα. Δεν είχε διαβάσει ολόκληρο το "Πόλεμος και ειρήνη" (το παράτησε στο 2ο κεφάλαιο!) Καλές πωλήσεις στο βιβλίο σας κύριε Abraham Riesman και όσα λεφτά βγάλετε να τα δώσετε στην κόρη σας και τον αδερφό σας να τα ξοδέψουν!

Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω! Την αφηγηματική δεινότητα ή την άριστη γνώση της ελληνικής ιστορίας; Χωρίς διδακτισμό ή ωραιοποίηση. Τέτοιο ρεαλιστικό συνδυασμό πραγματικών προσωπικοτήτων με φανταστικούς χαρακτήρες είχαμε να δούμε στη λογοτεχνία από την εποχή της Πηνελόπης Δέλτα. Στα ελληνικά κόμικς όμως, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι ισάξιο. Όταν με το καλό ολοκληρωθεί η σειρά, καλό θα ήταν να έριχνε η Ακαδημία Αθηνών μια ματιά.

Ναι, αυτή την εκδοχή είχα δει. Ευχαριστώ πολύ! Τα χρώματα είχαν αυτή την απόχρωση και τελικά η γλώσσα ήταν τα γαλλικά. Από ότι φαίνεται έχουν ενώσει ψηφιακά δύο σελίδες με 2 καρέ ανά 3 σειρές και τις έχουν μετατρέψει σε μία σελίδα με 3 καρέ ανά 4 σειρές. Δεν ξέρω αν είναι όλα στη σωστή θέση ή αν έχουν τροποποιήσει το μέγεθος ορισμένων καρέ. Πάντως το τελικό αποτέλεσμα θεωρώ πως είναι καλό και προτιμώ αυτή την εκδοχή από κάθε επίσημη που έχει κυκλοφορήσει ως τώρα.

Έχω την εντύπωση ότι είχα πετύχει παλιότερα στο issuu το "Tintin au pays des Soviets" όχι μόνο χρωματισμένο, αλλά και μονταρισμένο σε 4 γραμμές ανά σελίδα. Ακόμα τότε δεν πρέπει να είχε εκδοθεί από τη Μαμούθ στα ελληνικά. Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία και έτσι δε θυμάμαι αν ήταν στα γαλλικά ή στα αγγλικά. Επίσης δεν πρόσεξα αν υπήρχαν αλλαγές στο σχέδιο σε σχέση με το αρχικό. Ξέρετε κάτι περισσότερο;

Ο πίνακας είχε την ατυχία να τον "συντηρήσει" ο Mr Bean το 1997. Από τότε είναι κάπως έτσι:

Οι ιστορίες δεν κατασκευάζονται από μόνες τους. Πρέπει να υπάρχει και ένας ή περισσότεροι αξιόλογοι καλλιτέχνες από πίσω, αλλά και το αντίστοιχο αγοραστικό κοινό. Το 2053 δεν ξέρω αν θα ενδιαφέρεται κάποιος να ασχοληθεί με τον Τεντέν. Η διαχείριση των δικαιωμάτων του από τον Nick Rodwell θεωρώ πως είναι κοντόφθαλμη και σε βάθος χρόνου θα συντελέσει στο να φύγει ο Τεντέν από τη συλλογική μνήμη.

Κανείς και πουθενά δεν έχει το δικαίωμα να εκδώσει τη συγκεκριμένη ή άλλη απομίμηση νόμιμα. Μόνο μετά το 2053 που λήγουν τα δικαιώματα θα μπορεί ο καθένας να σχεδιάσει και να εκδώσει όποια νέα ιστορία θέλει.

Μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε ανεβασμένο στο issuu, αλλά πλέον το έχουν κατεβάσει. Ο σύζυγος της χήρας του Herge δεν αστειεύεται με ότι έχει να κάνει με την περιουσία του! Δεν ήταν άσχημο. Θα έλεγα πως ήταν στο επίπεδο "κοσμήματα της Κασταφιόρε" και καλύτερο από την "πτήση 714 για Σίδνεϋ".

Ενώ στις παλιές ιστορίες του Λούκυ Λουκ όλοι οι λευκοί χαρακτήρες ήταν όμορφοι σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη, καλοσυνάτοι σαν τον Ντάμπο το ελεφαντάκι και έξυπνοι σαν τον Λεονάρντο ντα Βίντσι!

Θεωρώ πως θα είναι χρήσιμο να υπάρχει ένα συγκεντρωτικό θέμα για τα Γαλλοβελγικά κόμικς. Συγνώμη, όμως, για την παρατήρηση, αλλά ο τίτλος δεν πρέπει να μείνει έτσι: Γαλλοβελγικά Κομικς(Τεντεν, Αστεριξ, Λούκυ Λουκ, Μπλεϊκ & Μόρτιμερκ.τ.λ.)Αναδημοσιεύσης, Προσφορές, Σημεία Πώλησης Επιπλέον πληροφορίες, Δημιουργοίκ.τ.λ. Πρέπει να μπουν οι τόνοι, όπου χρειάζεται. Πρέπει να ξεκολλήσουν οι λέξεις που είναι κολλημένες μεταξύ τους. Αντί για κ.τ.λ. πρέπει να μπει κ.α. (και άλλα). Οι αναδημοσιεύσεις γράφονται με ει, είναι ονομαστική πληθυντικού αριθμού. Μετά τη λέξη Πώλησης χρειάζεται κόμμα (ασύνδετο σχήμα). Επίσης καλό είναι να μπει και μία εικόνα που να εκφράζει το θέμα. Συγνώμη, και πάλι, για τις παρατηρήσεις και εύχομαι το θέμα να εμπλουτίζεται καθημερινά με ενδιαφέρουσες πληροφορίες και χρήσιμα νέα!

Χτες το βράδυ παρακολουθούσα την προσεδάφιση του Perseverance στον πλανήτη Άρη. Ένα εξελιγμένο αρειανό ρομποτικό όχημα, που αυτή τη φορά συνοδεύεται και από ένα μικρό αυτόματο ελικοφόρο. Το ενδιαφέρον είναι αυξημένο, καθώς σύντομα θα δούμε και ένα κινεζικό ρομποτικό τροχοφόρο να κατεβαίνει στην επιφάνεια του Άρη και να αυξάνει τον ανταγωνισμό. Σκεφτόμουν πόσο έχει αλλάξει η εικόνα που έχουμε για τον Άρη από την εποχή που ο Edgar Rice Burroughs έγραφε την Πριγκίπισσα του Άρη το 1912. Ο Burroughs δεν έγραφε επιστημονική φαντασία. Έγραφε ηρωική φαντασία και απλώς ο Άρης ήταν το σκηνικό (όπως αντίστοιχα η ζούγκλα ήταν το σκηνικό του Ταρζάν). Η Γη είχε σε μεγάλο βαθμό εξερευνηθεί, ενώ ο Άρης ήταν ο άδειος καμβάς που όλα ήταν δυνατά. Τα μόνα που ήταν δεδομένα τότε ήταν: ότι ο Άρης δεν είχε θάλασσες ή άλλες μεγάλες συγκεντρώσεις νερού και ότι η επιφάνεια του ήταν κοκκινωπή. Τα εξώφυλλα των βιβλίων είχαν εικονογράφηση που παραπέμπει σε ρωμαϊκή εποχή με σανδάλια και χλαμύδες και διαφέρουν από την αισθητική της ταινίας. Η ταινία αναγκαστικά ακολουθεί για τα τοπία την εικόνα που έχουμε σήμερα για τον Άρη, ενώ για τις ενδυμασίες και τις μορφές των εξωγήινων προσπαθεί να συμβιβάσει κάποιες από τις περιγραφές του Burroughs με ιδέες που έχουμε ξαναδεί στο Star Wars universe. Στον Burroughs άρεσε να γράφει για διαφορετικές ανθρωπόμορφες φυλές με την οπτική ενός λευκού Αμερικανού άνδρα που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ειδικά στην εποχή που διανύουμε, αυτή η οπτική δεν αντιμετωπίζεται με καλή διάθεση, αλλά με αυξανόμενη κριτική. Η ταινία John Carter βγήκε στους κινηματογράφους το 2012 για την επέτειο των 100 χρόνων από Πριγκίπισσα του Άρη (εκδόθηκε το 1912). Πιστεύω πως σήμερα η Ντίσνεϋ δε θα προχωρούσε στη δημιουργία μιας ανάλογης ταινίας. Έχουν θέση στη σημερινή εποχή οι ιστορίες του Edgar Rice Burroughs; Οι ιστορίες που έγραφε, μέσα σε ένα σκονισμένο δωματιάκι γεμάτο με ανακατεμένα χαρτιά, ένας νεαρός με πουκάμισο και γραβάτα; Ο οποίος φανταζόταν όμως, ζούγκλες και μακρινούς πλανήτες, όπου τολμηροί τυχοδιώκτες έβρισκαν χώρο για περιπέτεια. Ο πραγματικός κόσμος έξω από το σκονισμένο δωματιάκι γινόταν όλο και πιο πεζός και άσπλαχνος, ενώ δύο χρόνια μετά την Πριγκίπισσα του Άρη θα ξεκινούσε ο 1ος Παγκόσμιος πόλεμος.

Είναι στα πρότυπα της "Διάπλασης των παίδων", που την έγραφε όλη ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μόνος του, με διαφορετικά ψευδώνυμα, για να φαίνεται πως δουλεύουν πολλοί στο περιοδικό του! Μόνο που αυτός είχε στήλη με επιστολές!

Θα μπορούσαν να συνέχιζαν μόνο με ιστορίες- παραγεμίσματα μετά το τέλος του Ρόσα. Αλλά εκεί μπήκε η εξής σκέψη: "Ποιος είναι καλός, δεν τον ξέρουν τα 7χρονα και τον έχουμε έτοιμο; Ο Μπαρκς! Ρίχτον!" Για αυτό λέω ότι υπάρχει κάποιο σκεπτικό πίσω από τις αποφάσεις. Δεν είναι εντελώς στα τυφλά, άσχετα αν δε συμφωνώ καθόλου με το σκεπτικό αυτό. Για τους μικρότερους αναγνώστες υπάρχει ήδη το super Μίκυ, το οποίο είναι μια χαρά έντυπο!

Από την επαναχρησιμοποίηση ιστοριών του Μπαρκς, αλλά και την πρόσφατη θεματολογία του Μίκυ Μάους μπορούμε να επιβεβαιώσουμε μερικά συμπεράσματα που είχαμε ξαναδιατυπώσει στο παρελθόν. Δεν ισχύει ότι τα περιοδικά της Καθημερινής πάνε με τον αυτόματο πιλότο. Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, που απλώς σε κάθε πρόβλημα παίρνει την απόφαση που απαιτεί τη λιγότερη δυνατή ενέργεια, που έχει το μικρότερο φαινομενικά ρίσκο και θα χρειαστεί τις λιγότερες εργατοώρες. Ο υπεύθυνος έχει ένα βασικό στόχο. Να διατηρεί όπως όπως όσο λιγότερα περιοδικά Ντίσνευ, για να μην είναι μεγάλο το κόστος, αλλά και να μη χαθούν τα δικαιώματα. Έτσι ώστε το καλοκαίρι να μπορούν να βγάζουν μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής ένθετα και έτσι να ενισχύουν την κυκλοφορία της. Όλα τα υπόλοιπα είναι αναγκαίο κακό για τις καθημερινές εκδόσεις. Έτσι θα συνεχιστεί η κατάσταση και στο μέλλον.

Αυτή είναι η διαφορά ενός εκδότη που έχει και τις γνώσεις και την αγάπη για αυτό που κάνει. Δεν πήρες το Εκουατόρια, γιατί εξαντλήθηκε; Σου το ξαναβγάζει! Θέλεις και διαφορετικό εξώφυλλο; Ορίστε, πάρτο! Θέλεις και νέα άρθρα; Πάρτα και αυτά! Πραγματική όαση μέσα στην ξηρασία!

Θεωρώ πως ο Τζάκσον έκανε καλά που γύρισε σαν τριλογία το Χόμπιτ. Ήταν η μόνη λύση για να δούμε ξανά τους χαρακτήρες που μας άρεσαν από την τριλογία του Άρχοντα, με τους ίδιους ηθοποιούς, σε ένα ενιαίο σύμπαν. Ο Τζάκσον δε μπορούσε να χρησιμοποιήσει υλικό από άλλα βιβλία του Τόλκιν, ούτε καν επιπλέον στοιχεία για χαρακτήρες που υπάρχουν στον Άρχοντα. Προσθήκες, όπως η Tauriel, ήταν πολύ καλά ενταγμένες, σε βαθμό που να μην γίνονται αντιληπτές, αν δεν είχε διαβάσει κάποιος το βιβλίο. Λιγότερο ταιριαστός ήταν ο Bard the Bowman του Luke Evans. Δεν ξέρω πώς το κάνει αυτός ο ηθοποιός, κάθε φορά στις ταινίες που παίζει, φαίνεται να μην ταιριάζει σωστά. Πήραμε δύο καλές ταινίες και μία μέτρια, ενώ ο πήχης ήταν πολύ ψηλά, λόγω της προηγούμενης τριλογίας του Άρχοντα. Η τρίτη ταινία είχε πολλές οπτικές ευκολίες που έριχναν το επίπεδό της. Σε κάθε επόμενη ταινία μιας σειράς θέλεις να δεις και κάτι καινούριο. Έτσι έφτασε να πετάει ο Λέγκολας, ενώ στην πρώτη ταινία του Άρχοντα οι δυνάμεις του είναι πιο "φυσιολογικές".

Αν θέλεις να διαδραματίζεται η ιστορία σου στο Θιβέτ, αλλά να μην σου απαγορεύσει κανείς την πρόσβαση στην τεράστια κινεζική αγορά, υπάρχει λύση! Θα βάλεις όλα όσα θέλεις: βουνά, χιόνια, ερημιές, αυτές τις περίεργες σημαίες που η κάθετη διάσταση είναι μεγαλύτερη από την οριζόντια, τύπους με ξυρισμένα κεφάλια, μεγάλα κτήρια με πυραμιδοειδείς στέγες, σοφούς δασκάλους/ πολεμιστές/ ερημίτες, μακρόχρονες εκπαιδεύσεις κ.λ.π. ΑΛΛΑ δεν θα αναφέρεις μερικές κακές λεξούλες, όπως Θιβέτ, Δαλάι Λάμα, Βουδιστικό μοναστήρι, κινέζικος στρατός κ.λ.π. Έτσι όλοι θα είναι χαρούμενοι και το προϊόν σου θα τα βγάλει τα λεφτά του!

Μην προβληματίζεστε πολύ! Δεν βλέπουν πολλοί αυτές τις παρουσιάσεις...