Kurdy Malloy

Aυστηρά (σε βαθμό αηδίας και ψυχαναγκσμού) το 5-10% του μηνιαίου μου ειδοδήματος. Συνολικά αποφάσισα όταν ξεκινησα να εργάζομαι ότι θα δίνω το 10% στα χόμπι μου συνήθως τα μοιράζω μεταξύ κόμικς και επιτραπεζίων. Συν (φυσικά) ότι παίρνω από ενδεχόμενη πώληση.

Νομίζω ότι η πρώτη επιλογή είναι ατυχής. Υπάρχει αρκετή διαφορά στις προτιμήσεις μεταξύ κάποιου που διαβάζει κάποιο indie με κάποιον που διαβάζει υπερηρωικά αυστηρά. Σίγουρα μεγαλύτερη από αυτή που υπάρχει μεταξύ BD & Αργεντίνικα, όπως επίσης αδικούνται τα fumetti αν μπούνε μαζί με τα BD, θα άξιζαν κατηγορία πολύ περισσότερο από τα καναδέζικα λχ

Eγω το βρήκα ελαφρώς κουραστικό και παρωχημένο. Τα δείχνει τα χρονάκια του. Αν σου άρεσε ο Ξιφίας, τότε διάβασε κατευθείαν (στα αγγλικά όπως και τον Ξιφία) τη Ράβδο του Πλουτάρχου, συνδέονται άμεσα.

Το Ρισκ έχει αρκετά απλούς κανόνες και δεν είναι δύσκολο να παίξεις σε υπολογιστή. Το θέμα πάντα είναι το πόσο εύκολα θα μάθεις τα χούγια της ΑΙ.

Το Age of Empires είναι καταπληκτικό παιχνίδι, πλέον λέγεται νομίζω Glen Drover's Empires για λόγους Microsoft και ακόμα και μένα που έχω παίξει πάνω από 500 διαφορετικά επιτραπέζια, ακόμα με συγκινεί. Έχει βγει και μία πανέμορφη kickstarter έκδοση πέρσι. Βλακείες αυτά για το Legacy. Θα παίξεις 15 φορές υπό μορφή campaign χωρίς καμμία παρτίδα να είναι όμοια με την προηγούμενη ή την επόμενη και στο τέλος θα έχεις ένα custom made Risk με το οποίο θα μπορείς να παίξεις όσες φορές θες. Το ηλεκτρονικό το Risk ή δεν το ξέρω ή δεν έχω καταλάβει για τι μιλάμε. Το War of the Ring αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει κόπια στο marketplace του BGG με 45 ευρώ. Εγώ έδωσα και πήρα το δικό μου γυρω στο 40αρι αν θυμάμαι καλά (το έδωσα γιατί πήρε την καινούργια έκδοση ένας κολητός). Και πάμε στο κρίσιμο ερώτημα στο οποίο θα απαντησω αντίστοιχα με τον τρόπο που είχα απαντήσει και για τα κόμικς. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πω κάποια ιστορία λες και πρέπει να εξηγήσω πως απέκτησα κάποιο κουσούρι. Από μικρός έπαιζα επιτραπέζια όσο και όποτε έβρισκα την ευκαιρία και μεγάλος πλέον όταν άρχισαν να με κουράζουν τα video games και το κυριότερο να με ενοχλεί η αντικοινωνικότητά τους, ξεκίνησα με ένα φίλο αρχικά τις μάχες με μινιατούρες. Σε μαγαζιά και συναντήσεις βρήκα παρέα για παιχνίδι, με κάποιους από αυτούς πλέον είμαστε κολητοί φίλοι στην πάροδο των πολλών ετών, με κάποιους άλλους απλά βρισκόμαστε και παίζουμε. Μακάρι να κέρδιζα το τζόκερ πάντως να προσλάβω 1-2 κοπρόσκυλα για 8ωρο τη μέρα να παίζουμε άνετα και χωρίς πίεση χρόνου και υποχρεώσεων. Τωρα είδα ότι άφησα αναπάντητα ερωτηματα: Πλεον ψωνίζω σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονικά. Όπως και στα κόμικς ένα 10% παραπάνω το δίνω για να αγοράσω από Ελλάδα, παραπάνω όχι δεν είμαι τόσο μπρούκλης. Αγαπημένα; Ξέρω γω; Ας πούμε 1830, COIN, Command & Colors: Ancients, οι μινιατούρες του Axis & Allies, αλλά πάνω από όλα το συνδυαστικό Axis & Allies:1940.

To Dominion είναι αξιοπρεπές παιχνίδι αλλά μετά το Dominion έχουν βγει πολλά και καλύτερα deck building. Όχι πως είναι άσχημο παιχνιδάκι για όσους αρέσει το είδος (εμένα δε με πολυψήνουν) Πλέον όπου χρησιμοποιούνταν ο όρος αμέριτρας θα διαβάσεις thematic. Και σε μεγάλο βαθμό ορθώς γιατί στα περισσότερα κλασσικά euro το θέμα είναι από pasted έως ανύπαρκτο. Και να πω την αλήθεια μία Λέσχη 500χλμ από το σπίτι μου, δυσκολεύομαι να δω πόσο θα με βόλευε Eν τάχει για όσα παιχνίδια ανάφερες: Το Risk είναι ένα πολυ καλό παιχνίδι για αυτό που είναι και πατέρας δεκάδων παιχνιδιών. Αν ο μηχανισμός σου αρέσει αλλά αισθάνεσαι ότι το κλασσικό δε σε καλύπτει πλέον μπορείς να δοκιμάσεις το Risk Legacy. To Trivial δεν είναι παιχνίδι, δηλαδή δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο υπάρχει το ταμπλό το ζάρι και τα κασέρια, καντε τις ερωτήσεις μετράτε σωστό ή λάθος και είναι πιο τίμιο έτσι. Το Lord του Κνίζια είναι αξιοπρεπές μεν, παρωχημένο και όχι κάτι ιδιαίτερο δε. Η επικούρα όμως που έβαλε ο Retroplaymo είναι από τα κορυφαία παιχνίδια - επιγόνους του Ρισκ. Το Age of Mythology θα μπορούσε πολύ καλό παιχνίδι, αλλά εν τέλει είναι μία παπαριά και μισή. Σε υπόλοιπα ειλικρινά ο προσυλητισμός είναι κάτι που δε μ'αρέσει ντιπ, αλλά από την άλλη όποιος θέλει να πληροφορηθεί κάτι, ας μου πει τι θα τον ενδιέφερε ή τι θα του άρεσε και μπορώ να πω γνώμη ή/και προτάσεις

Nαι, δες απαντήσεις 198-201

RÉSUMÉ JOLLY JUMPER NE RÉPOND PLUS TOME 0 Jack Dalton (ou William ? – qui, au fond, sait différencier les deux frères du milieu ?) entreprend une grève de la faim en prison. Lucky Luke est appelé à la rescousse pour résoudre cet énième problème lié aux Dalton. Mais il doit aussi faire face à une autre situation, celle-là inédite et gravissime : Jolly Jumper est boudeur, il fait la tête et ne lui répond plus. Lucky Luke tente désespérément de renouer le dialogue avec son fidèle destrier... Mετάφραση: Ο Τζακ Ντάλτον (ή ο Γουΐλιαμ, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα δύο αδέρφια; ) κάνει απεργία πείνας στη φυλακή. Ο Λούκι καλείται για πολλοστή φορά να αντιμετωπίσει πρόβλημα που αφορά τους Ντάλτον. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσει και μία ακόμα κατάσταση, απρόσμενη και σοβαρότατη: Ο Ντόλης παρεξηγήθηκε, κρατάει μούτρα και δεν υπακούει. Ο Λούκι προσπαθεί απεγνωσμένα να ξανανοίξει το διάλογο με το πιστό του υποζύγιο... Τον Ιανουάριο 2017 εδιτ: Μετάφραση. Χ ne repond plus είναι φράση ναυτική προέρχεται από ασυρμάτους και τα ραντάρ όταν κάτι εξαφανίζεται. Βλέποντας όμως το εξώφυλλο και σκεφτόμενος τη σχέση αλόγου/αφέντη, μάλλον εννοεί ότι δεν υπακούει.

Αφού το ξέθαψα αλλού ας γράψω και εδώ τη γνώμη μου να το ξεθάψουμε επί τη ευκαιρία. Ένα από τα ευφυέστερα BD που έχω διαβάσει. Η ζωή του Μανού Λαρσνέ, σεναριογραφημένη από τον γνωστό μας πλέον από τον Αστερίξ Ζαν-Υβ Φερί και εικονογραφημένη από τον ίδιο. Η πλάκα είναι ότι από τον 3ο νομίζω τόμο αρχίζει να περιγράφεται ΚΑΙ αυτή η διαδικασία - ότι ο φίλος μου από το Παρίσι μου στέλνει σενάριο για τη ζωή μας εδώ και περιγράφονται ξανά διάφορες φάσεις κλπ. Πρακτικά είναι μία συλλογή απο στριπάκια που ενώνονται σε μία μεγαλύτερη ιστορία και κεφαλαιοποιούνται σε ενότητες. Από αυτή την άποψη και σε σχέση με ότι διάβασα φέρνει κάτι από παλιότερους Αρκάδες αλλά και αυτός με τη σειρά του έχει αντιγράψει την πρακτική από τα πρώτα στριπ της Αμερικής κοκ. Για μένα η δουλειά αυτή είναι πάρα πολύ δεμένη. Το σχέδιο του Λαρσνέ μου αρέσει. Μου αρέσει γιατί δίνει έναν αέρα απλοϊκότητας και αμεσότητας, ενώ είναι πάρα πολύ δουλεμένο και πάρα πολύ προσωπικό. Το σενάριο είναι απολαυστικό. Δύσκολα γελάς σε ξένη γλώσσα, εδώ η ευχάριστη διάθεση και το γέλιο είναι σχεδόν μόνιμο (γέλιο όχι χάχανα). Οι δε δεύτεροι ρόλοι με κύριο την κα Μορτεμοντ και τον χοντρό γείτονα που μου διαφεύγει το όνομά του είναι απολαυστικοί. Το έχει μεταφράσει η Europe Comics με τίτλο Back to basics και τόμους τα 1. Real life 2. Making Plans 3. The Great World 4. The Flood 5. Revolutions μπορείτε πλέον αρκετά εύκολα να το βρείτε σε μία πιο προσιτή γλώσσα και να αποκτήσετε αμεσότερη άποψη. ΥΓ έβαλα λινκ μόνο του πρώτου από εκεί ακολουθείτε για τα υπόλοιπα

To λάθος ήταν ότι ψάχναμε για τον διάσημο. Ψάχνοντας για τον απίθανο βρήκα την άκρη αρκετά γρήγορα πάντως. Μπήκα στο Cheval Noir και έψαχνα απίθανους δημιουργούς για κάτι που θυμίζει Fables. Bluebeard επαλήθευση στη συνέχεια και βουαλά.

Ουφ! γλίτωσα γρήγορα από το άγχος της διαχείρησης απαντήσεων. Θενκιου γεοτρου

Καλά κάτι απλό έως ευτελιστικά εύκολο όπως το βλέπω. Δημοφιλές κόμικ (θα μπορούσα να αφήσω μυστήριο την προέλευση, αλλά και οι πέτρες θα καταλάβαιναν ότι είναι η Γαλλία). Θα το έλεγες αυτοβιογραφία αν δεν είχε μία ιδιαιτερότητα: Ο σεναριογράφος περιγράφει τη ζωή του σχεδιαστή όπως την αντιλαμβάνεται μέσω της επικοινωνίας τους και του τη στέλνει να τη σχεδιάσει. Πολύ γνωστοί δημιουργοί στη χώρα τους. Το ΥΓ ισχύει

Ξέρεις πόσες συναντήσεις γίνονται κάθε μήνα στη Θεσσαλονίκη; Τα επιτραπέζια είναι το βασικό μου εξωστρεφές χόμπι και ντίμιους πλέον δε λέμε αμέριτρας, αλλά θεμάτικ. Δε λέω παραπάνω γιατί θα μπορουσα να γράφω μέχρι το πρωί, όποιος θέλει ρωτάει

Πρέπει να βάλω και σχέδιο μαζί;

Bluebeard my dear

James Robinson & Phil Elliot;

Ερώτηση: Αυτά τα 3 είναι τα μοναδικά του Eisner;

Το Onde Septimus έχει τα κλασσικά Σέπτιμους. Μεγα Κύμα κλπ κλπ κλπ. Κάπου ο Ντυφώ το παρατράβηξε βέβαια αλλά εντάξ. Τα υπόλοιπα έχουν κάποια στοιχεία φανταστικού, αλλά είναι σε γενικές γραμμές δράσης κατασκοπείας.

Πόσα μπορώ να ψηφίσω; Ψήφισα 6. H Σφραγίδα και η Πυραμίδα είναι εξαιρετικά όπως και να έχει και επίσης μου αρέσει και το SOS. Από τα επόμενα διάλεξα το καλύτερο μετα-Γιάκομπς την Αλόκοτη Επαφή, εξαιρετική συνεργασία Φαν Χαμε - Μπενουά, τα "ελληνικά" 30 αργύρια και τη ράβδο του Πλουτάρχου που είναι ένα απρόσμενα καλό πρίκουελ του Ξιφία. Τη Διαθήκη του Σέξπηρ δεν την διάβασα ακόμη ελπίζω εντός των ημερών να τη βρω

Aν δε βγω ντιπ τελευταίος θα το θεωρήσω μήνυμα τεράστιας κωλοφαρδίας. Οι κινηματογραφικές μας αναφορές πρέπει να είναι εντελώς ασύμπτωτες.

Eντάξει το ματς είναι Ηρακλής - Ρεαλ. Όσο και να αγαπάμε τον Ηρακλή, το παιχνίδι είναι διπλό από τα αποδυτήρια.

Προφανώς και ποτέ η αλήθεια δεν είναι στη μέση (σόρι, αλλά με εκνευρίζει η έκφραση). Κατ' αρχην δε βλέπω καμμία μέση στο επιχείρημα, γιατί κανείς δεν είπε αυτό που λες. Το να αλλάξεις τα φώτα σε κάτι είναι μία άκρη την οποία κανείς δεν ανάφερε (είναι απλά κακή μετάφραση) άρα σόρι αλλά δε βλέπω κάποιο νόημα. Για να συνεχίσω παραπάνω δείτε το δικό μου το scanlation (του 2005) και την επίσημη μετάφραση. Η γαλλική έκφραση για κάτι που δεν είναι άνετο, είναι il manque de conforts. ΟΚ το ρήμα manquer μεταφράζεται ως απουσιάζω, αλλά η έκφραση "απουσιάζουν οι ανέσεις" είναι εντελώς αφύσικη να την έχει πει ένας σκύλος στα ελληνικά. Οπότε αποφάσισα εγώ αυθαίρετα να πω κάτι πιο ελληνικό: Δεν είναι άνετα εδώ. Τι λέτε λοιπόν; Η κατά λέξη μετάφραση είναι καλύτερη ή χειρότερη;

Ασχέτως προτιμήσεων και σε μένα που είμαι μέγας τεντενόφιλος, το Ζο Ζετ & Ζοκό με δύο λέξεις: ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ. Το δε Quick & Flupke είναι για Διάπλαση των παίδων ή για σκιτσάκια στο Γρίφο. Πάντως επιτρέπετε να σας ρωτήσω για τη χρήση του όρου "στριπ"; Γιατί το Rayon U αποκαλείται στριπ; Επίσης να πω ότι δε νομίζω ότι το Τιφ ε Τοντύ είναι ξεχασμένο, απόδειξη η απήχηση που είχε προπερσι η νέα σειρά Choc. Σίγουρα βέβαια δεν είναι και η αιχμή του δόρατος. Τέλος μία προσθήκη αν μπορώ. Ανάμεσα στον Τεντέν και το Σπιρού, η σημαντικότερη δημιουργία είναι ο Babar. Τα όρια του κόμικ με το εικονογραφημένο διήγημα είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα, αλλά εκείνη την εποχή που τα μπαλονάκια δεν ήταν αυτονόητα, ο Babar άπτεται και στην κατηγορία των κόμικ.

Με μία λεξη: Οι άλλες σειρές του είναι μάπα

Oι δυό κινέζοι Τσιρούτ και Μπέιζ δίνουν ρέστα. Space samurai ή space kung fu master ή space κάτι τέτοιο. Τόσο σε ρόλο, σε ερμηνεία, αλλά κυρίως σε εξοπλισμό κλέβουν την παράσταση. The force is with me and I am one with the force Επίσης και ο Γουΐτακερ είναι ένας Space Ghost Dog για όσους το θυμούνται