Μετάβαση στο περιεχόμενο

Kurdy Malloy

Moderator
  • Περιεχόμενο

    3124
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Κερδισμένες ημέρες

    10

Blog Entries δημοσιεύτηκε από Kurdy Malloy

  1. Kurdy Malloy
    Σου πήρα το βιολί του Νίκου Παγκανίνι
     
    όχι δε μαθαίνω βιολί, αλλά θεώρησα σωστό να μοιραστώ λίγη από την γνώση μου πάνω στα χαρτάκια. Κυρίως επειδή βλέπω τόσα και τόσα λάθη στα σόσιαλ μήδια που οδηγούν σε τόσα και τόσα χαμένα λεφτά και τόσο και τόσο κόσμο να το παρατάν.
     

     
    Μερικά προσωπικά στοιχεία πρώτα. Η παραπάνω ήταν η πρώτη μου συλλογή ή τουλάχιστον η πρώτη που έχω ακόμα γιατί είχα παλιότερα εκείνη που η φωτογραφία της ομάδας ήταν χωρισμένη στα 9 και κάναμε τις ομάδες κολάζ, νομίζω από κάποια γκοφρέτα, πιθανόν έτσι να έγινα χοντρός. Επίσης έχω μία αμυδρή μνήμη να έχω και την παλιότερη συλλογή του 81, αλλά ήταν χωρίς τον Ηρακλή που τότε μας είχαν ρίξει στην Β και το έχω σβήσει από τη μνήμη μου. 
     
    Δυστυχώς τότε οι γονείς δεν ήταν τόσο υποστηρικτικοί με την έννοια χόμπι και ότι παίρναμε ήταν με το χαρτζηλήκι και αντί να πάρουμε κάτι από το κυλικείο. Σιγά σιγά οι περισσότεροι το παρατούσανε και αν δεν κάνεις ανταλλαγές καταλήγεις με μία συλλογή μισή και ένα πάκο άχρηστα χαρτάκια που τα πληρώνεις από τα λεφτά που δεν έχεις. Έτσι μετά από 3 άλμπουμ η συλλογή μπήκε στο συρτάρι.
     

     
    Ένας πατέρας έχει την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί όταν κάνει γιο και να μεγαλώσει μαζί του. Βέβαια όπως με τα κόμικς και τα επιτραπέζια, ποτέ δεν πίεσα τον γιο μου να ακολουθήσει ένα χόμπι μου. Αλλά η χαρά μου ήταν τεράστια όταν αποφάσισε το 2016 να συμπληρώσει το άλμπουμ του Euro. Έκτοτε μαζεύουμε. Αλλά σε αυτά τα λίγα χρόνια το χόμπι υπέστη στην Ελλάδα κανονική μετάλλαξη. Το 2016 το μόνο που υπήρχε ήταν αυτό το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα. Στις ΗΠΑ όμως οι συλλογές γινόταν πάντα με τις Sports Cards που είχαν λίγα χρόνια πριν κάνει τα πρώτα δειλά βήματα και στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα πρακτικά ήρθαν με το Μουντιάλ 2018 της Ρωσίας και κέρδισαν αμέσως το παιδικό κοινό. Σαφώς καλύτερη η κάρτα που την παίρνεις και μαζί σου ανά πάσα στιγμή από το χαρτάκι που άπαξ και το κολλήσεις είναι εκεί καρφωμένο για πάντα. Πλέον το χόμπι είναι κυρίως κάρτες.
     
    ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ Ή ΚΑΡΤΕΣ;
     
    Ιδού η απορία. Στην Ελλάδα (και γενικότερα στην Ευρώπη) έχουμε καταφέρει τον συνδυασμό. Μαζεύουμε κάρτες με τη λογική των αυτοκόλλητων. Μου λείπουν το 112 και το 247, σηκώνω γη και ουρανό να τα βρω να καλύψω τα κενά. Ο Αμερικάνος αυτά δεν τα ξέρει δεν έχει καν άλμπουμ (binders όταν μιλάμε για κάρτες). Δεν τον νοιάζει να μαζέψει όλες τις κάρτες. Αυτός θα κυνηγήσει ότι έχει βγει από τον Μέσι ή τον Λεμπρόν ή τον Κάρι. Θα κυνηγήσει και παιδάκια από το κολλέγιο ή ρούκις και θα μοσχοπουλήσει την κάρτα τους όταν γίνουν All Stars ή θα την κρατήσει περήφανα να λέει ότι εγώ κράτησα την ρούκι κάρτα του Γιόκιτς και ας ήταν 41 στο ντραφτ. Και φυσικά θα κυνηγήσουν την Limited κάρτα ή την Special edition αλλά και να μην τις έχουν όλες δε χάθηκε ο κόσμος. Τα άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα όμως έχουν την αίσθηση της πληρότητας και της συλλεκτικότητας. Μαζεύεις αναγκαστικά τα πάντα γιατί αλλιώς μένει κενό στο άλμπουμ, όλα τα χαρτάκια έχουν την ίδια αξία. Μην πω ότι ο Ρονάλντο έχει μικρότερη αξία από τον αναπληρωματικό του Ιράν εάν αυτός είναι που σου λείπει. Στο τέλος όμως έχεις έναν πλήρη οδηγό και ταυτόχρονα και αναμνηστικό από μία μεγάλη ή μικρή διοργάνωση. Διαλέξτε και πάρτε αρκεί να κατανοήσετε τις διαφορές.

    Δύο συμβουλές για το τέλος εάν κάποιος θέλει να ή ήδη μαζεύει κάρτες. 
    1. Limited είναι εκτός συλλογής, εάν τις θέλετε να ξέρετε ότι θα φάτε πολύ χρήμα να τις βρείτε όλες. Τις θέλετε όμως όντως όλες; Επειδή όμως πολλοί τις κυνηγάνε σε πολύ κόσμο περισσεύει πολύ πράμα από απλές κάρτες. Οπότε αν πάτε απλά για να γεμίσετε binder με απλές κάρτες από ένα σημείο και μετά πάρτε απλές κάρτες από τα social media, μη γεμίζετε αδίκως διπλά
    2. Εκτός από την αγορά single όμως για όλα τα άλλα μην πάτε στα social media. Ειδικά αν έχετε πάνω από μία συλλογή, ο λογαριασμός στο Last sticker είναι μονόδρομος. 
     
    Κλείνω με ένα λινκ στη συλλογή μου για όποιον ενδιαφέρεται:
    https://www.laststicker.com/user/stavroscorto/collections
     
    Στη διάθεσή σας για κουβέντα ή απορίες
     
     
  2. Kurdy Malloy
    Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο μικρός άρχισε να ρωτάει όλο και περισσότερα για τη Μάρβελ, οπότε αναγκάστηκα να του κάνω μία πλήρη αναδρομή σε ότι έχει βγει σε ταινία από το 2000 και μετά (αντε 1997 αν βάλουμε και τα MiB). Επειδή δεν το πολυέχουμε με το horror κλπ άφησα έξω Blade & Ghost Rider, ειδικά τα δεύτερα δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω Νίκολας Κέιτζ.
     
    - Αγόρι μου από δω και πέρα οδηγός είσαι εσύ, λέγε που θες να πάμε
    - Να τα δούμε όλα με τη σειρά που βγήκανε
    - ΟΚ αν και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα, μιλάμε για ανεξάρτητες γραμμές μεταξύ τους. Να προτείνω να δούμε πρώτα τα Spider-Man και μετά τα Χ-ΜΕΝ που είναι και ελαφρώς πιο βίαια;
    - Άντε καλά
     
    1. SPIDER-MAN 1 (2002)
     

     
    Όταν βάλαμε να δούμε αυτή την κλασσική πλέον ταινία, να πω την αλήθεια είχα μία περιέργεια πως θα μου φανεί. Αν και είναι 2 χρόνια νεότερη από τους Χ-ΜΕΝ, για μένα έχει αντίστοιχη θέση στην ιστορία των κόμικς σε ταινία, με τον πρώτο Superman. Μιλάμε για έναν κορυφαίο ήρωα για την εταιρία, ίσως τον κορυφαίο, με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να είχε τραβήξει πάνω του τα βλέμματα με το Pleasantville (ελπίζω να το γράφω σωστά), αλλά δεν τον λες και πρωτοκλασσάτο και μάλιστα ο ηθοποιός αυτός στιγματίστηκε τόσο πολύ από τον ρόλο του αυτό που πλέον οι λέξεις Μαγκουάιρ και Σπάιντερμαν είναι περίπου ταυτόσημες. Γενικά δεν είμαι φαν του Σπάιντι γιατί δεν μπορώ το τόσο αίσθημα που υπάρχει σε κόμικς και ταινίες του. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και πάρα πολλά. Αλλά αυτό που παρατήρησα από όσα και να διάβασα είναι ότι έχει με διαφορά τους καλύτερους villains της Μάρβελ (άντε βγάζω έξω τον Μαγκνέτο). Άρα η γνώμη μου για τον ήρωα επηρεάστηκε κατά πολύ από τις πρώτες ταινίες και τούμπαλιν. Τόσα χρόνια μετά να πω την αλήθεια η πρώτη ταινία μου έκανε μετριότερη εντύπωση από ότι την πρώτη φορά, αλλά και πάλι τη θεωρώ πάρα πολύ αξιόλογη ταινία για το είδος. Χωρίς να έχει σχεδόν πουθενά κάποιο "πρώτο" όνομα όπως οι Χ-ΜΕΝ που έτρεχαν παράλληλα, είχε ηθοποιούς που τα έδωσαν όλα στους ρόλους τους στον απόλυτο βαθμό. Με αποτέλεσμα από τότε κιόλας τον Ντεφόε που έχει αξιολογότατη καριέρα (OK με μερικές αστοχίες) τον βλέπω και τον αποκαλώ Γκριν Γκόμπλιν.
     
    Βέβαια η ταινία έχει μερικές εμφανείς αδυναμίες. Ο Μαγκουάιρ σε πολλά σημεία κάνει overacting (συγνώμη δεν ξέρω τον ελληνικό όρο), Κίρστεν Ντανστ και γενικότερα ο ρόλος της MJ μου φαίνεται αδιάφορος σε εκτέλεση και προβληματικός. Δηλαδή ρόλος και εκτέλεση δεν δικαιολογούν τις αντιδράσεις. Καμία σχέση με την Έμα Στόουν για παράδειγμα. Και τέλος (αυτό είναι συνολικό συμπέρασμα) δε μου άρεσε η απαλλαγή του villain δια του θανάτου, σημάδι ότι το στούντιο τότε δεν έβλεπε καθόλου μακριά.
     
    Για τον μικρό τι να πω; Ανακάλυψε με την ταινία αυτή το μπιντζ γουότσινγκ. Ήταν Μεγάλη βδομάδα και είδαμε τις 3 ταινίες νεράκι. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα
     
    2. SPIDER-MAN 2 (2004)
     

     
    Και πιάνουμε τα κλασσικά θέματα της Μάρβελ... Τα υπαρξιακά. Τι σημαίνει να είσαι υπερήρωας; Είναι ευλογία ή κατάρα; Τον ζηλεύουμε ή τον λυπόμαστε; Εντάξει ακόμα και εγώ που σίγουρα δεν είμαι μαρβελάκιας βλέπω διαρκώς αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Προτιμώ την DC γιατί μου αρέσει οι ήρωες να είναι αυτό που είναι. Αυτές τις παλινδρομήσεις ποτέ δεν τις βρίσκω του γούστου μου. Αυτή η ταινία είναι γεμάτη από αυτές, έχουμε άλλωστε ένα μεγάλο μέρος όπου ο Πάρκερ παύει να είναι ο Σπάιντερμαν, γεγονός που το βρίσκω λίγο αστείο. Αν έγινε γενετική αλλαγή έγινε γενετική αλλαγή. Δεν ξέρω πως, αλλά έγινε. Ήταν κάτι αντικειμενικό. Η ψυχολογική κατάσταση του Πίτερ Πάρκερ θεωρητικά δε θα έπρεπε να το επηρεάζει, δεν είναι κανένας Ντόκτορ Στρέιντζ να πρέπει να κάνει διαλογισμό για να πιάσει το ξόρκι. Ή γενετικά πετάς ιστό ή όχι. Τέλος πάντων το αφήνουμε στην άκρη, η ταινία είναι εξαιρετική κυρίως λόγω του εξαιρετικού Άλφρεντ Μολίνα (για το δίδυμο των πρωταγωνιστών ισχύουν ότι είπα παραπάνω) και του δόκτωρα Οκταπούς (αφρόλουτρο παπάκι για όταν θα κάνεις ντους  ).
     
    Για τον μικρό δεν λέμε τίποτα, συνέχεια στο καπάκι με την 3η ταινία
     
    3. SPIDER-MAN 3 (2007)
     

     
    Η ταινία για την οποία γράφτηκε το παγκοσμίου φήμης best seller: "Πως να πετάξετε ένα πετυχημένο franchise στον κουβά"
    Εδώ το στούντιο προσπάθησε να τα κάνει όλα. Να βάλει στο παιχνίδι το Venom, τον Sandman, να επανεισάγει τον Green Goblin, να βάλει ολίγη από Gwen Stacy, να αλλάξει το παιχνίδι για τον Πίτερ Πάρκερ. Και τι κατάφερε; Να φτάσει και να ξεπεράσει κατά καιρούς τα όρια της γελοιότητας. Δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο ήταν σκόπιμο, πόσο ήθελαν πραγματικά να δείξουν τόσο έντονα τις μεταστροφές του Πίτερ Πάρκερ, αλλά αν βάλουμε το συχνό overacting του Μαγκουάιρ νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια του αποδεκτού. Ο cool Spider-Man νομίζω πως είναι ότι χειρότερο έχω δει σε υπερηρωικό. Δηλαδή πείτε μου:
     
    και άντε αυτός κάνει τα καραγκιοζλίκια του. Οι νεοϋορκέζες τόσο χάπατα είναι και δεν πάει η φάπα σύννεφο; Ή έχουμε την κλασσική αμερικανιά, "πίστεψέ το μέσα σου και θα το πετύχεις"; Τέλος πάντων μαζί με τη γελοιότητα αυτή, μιλάμε για τόσο πολύ φόρτωμα σε sub-plots σε σκηνές σε villains σε οτιδήποτε που λογικό είναι ότι μαζί με την ταινία κατέρρευσε και το concept Sam Raimi's Spider-Man μαζί της.
     
    Μέχρι και ο μικρός έπαθε overdose. Τις είδαμε στα καπάκια, αλλά ήταν τόσο βαρύ το τελευταίο πιάτο που το επόμενο βήμα ήταν οι Χ-ΜΕΝ.
     
    Με τα σημερινά κριτήρια βλέπουμε το πόσο λάθος ήταν ο χειρισμός της Sony στο όλο θέμα. Η προσέγγιση που είχε προηγηθεί στον Superman και τον Batman, "γυρίζουμε μία ταινία και αν πάει καλά γυρίζουμε και επόμενη" ήταν η μόνη λογική προσέγγιση πριν το MCU, αλλά είναι τόσο εύθραυστη που τελικά βλέπουμε ότι οδηγεί πάντα σε κατάρρευση. Γενικά όμως θεωρώ αδιανόητο κάποιος να αγνοήσει αυτή την τριλογία επειδή είναι πριν ή εκτός MCU. 
  3. Kurdy Malloy
    Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να πιάσω πως σκέφτεται ο μικρός, αλλά ψάχνοντας να βρει τι άλλο έχει βγει από Μάρβελ προ MCU είδε διάφορα. Για κάποιο λόγο δεν ήθελε να δει τον Hulk, ήθελε να δει τις υπόλοιπες. Οπότε τις είδα κι εγώ
     
    DAREDEVIL (2003) 
     

     
    Την είχα δει τότε, δε θυμόμουν και πολλά πράματα, θυμόμουν μόνο ότι ούτε μου είχε αρέσει ούτε με είχε ενοχλήσει. Βρήκα την Directror's Cut κόπια και την είδαμε. Με μισή καρδιά να πω την αλήθεια θεωρώ ότι οι ιστορίες του Daredevil ξεπερνούν το όριο βιαιότητας που θέλω για τον μικρό και έβλεπα το 5,3 και πίστευα ότι θα είναι χαμένος χρόνος. Τελικά τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς έτσι. Η ταινία δεν ήταν κακή. Δεν ήταν και καλή, δηλαδή δεν είχε κάτι για να τη θυμάμαι, αλλά κακή δεν τη λες, εκτός από το ότι ο κακός της ταινίας, ο Bullseye όχι ο Kingpin, ήταν λίγο καρικατούρα. Αλλά και πάλι σε σχέση με άλλους villains μια χαρά τον βρήκα. ΒΕΒΑΙΑ οι περισσότεροι λένε ότι το Director's Cut βελτιώνει πολύ την ταινία, που να θυμάμαι πως ήταν το Theater version 15+ χρόνια μετά.
     
    Παρομοίως και ο γιος μου, ο οποίος μάλιστα από τότε με πρήζει να δούμε και την πατριώτισσά μας την Ηλέκτρα, αλλά ακόμα δεν έχει μπει στο πρόγραμμα, έχω ακούσει τα χειρότερα. Μάλιστα μετά με έπρηξε κατόπιν πολλών καβγάδων να δούμε και το TV series επειδή του άρεσε ο ήρωας. Δεν είναι για σένα, θα τρομάξεις, θα ενοχληθείς από τη βία. Όχι, όχι, όχι. Επειδή τον ξέρω ότι δεν την μπορεί την πολλή τη βία του έβαλα ένα επισόδειο και του κόπηκε ο βήχας. Αργότερα λοιπόν.
     
    FANTASTIC FOUR (2005)
     

     
    Κι αυτό το είχα δει τότε παλαιά και το θυμόμουν σαν μία διασκεδαστική ταινία, αλλά μέχρι εκεί. Τωρα τόσα χρόνια μετά μπορώ να διακρίνω ποια ήταν τα βασικά ή μάλλον το βασικό μειονέκτημα της ταινίας. Το cast. Πραγματικά δεν ξέρω τι ρόλο βαράνε οι ήρωες στα κόμικς δεν έχω διαβάσει ούτε καρέ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο λάστιχο τόσο υπερήρωα, αλλά δε θα το κάνω θέμα. Αλλά ούτε ο Ioan Gruffudd (ο ποιός; ) με έπεισε ότι είναι ο σουπερ ουαου επιστήμονας και δεν μπορείς να μου έχεις για πρωταγωνίστρια μία σούπερ επιστήμονα και να μου βάζεις την Τζέσικα Άλμπα. Δηλαδή μία Μπάρμπι. Γενικά αν και ήταν origin story δεν πίθηκα, αλλά δεν ενοχλήθηκα κιόλας. Και ο Τζούλιαν ΜακΜάον σαν Ντουμ ήταν αρκετά καλός.
     
    Ο μικρός δεν ενθουσιάστηκε από την ταινία καθαυτή, αλλά του άρεσε που έβλεπε τον Κάπταιν Αμέρικα να είναι άλλος ήρωας πιο χαλαρός, λιγότερο δυσκοίλιος. Ο Έβανς ήταν γι αυτόν το highlight της ταινίας
     
    FANTASTIC 4: RISE OF THE SILVER SURFER (2007)
     

     
    Για να φτάσουμε σε μία ιστορική ταινία. Ιστορική ως προς την πορεία των παρακολουθήσεών μας. Φτάσαμε στην πρώτη ταινία που ο μικρός είπε απερίφραστα: Δε μου άρεσε. Για μένα ο Silver Surfer ήταν αυτό:

    Δε νομίζω να θυμούνται πολλοί το Breathless αλλά νομίζω ότι όσοι είχαν δει τότε τη Βαλερί Καπρίνσκι δύσκολα μπορούν να την ξεχάσουν. Κατά έναν περίεργο τρόπο στην ταινία έπαιζε και ο Silver Surfer. Οπότε ήρθε η ταινία του για να μας λύσει την απορία: Τι στο διάλο είναι ο Silver Surfer; Αλλά τζίφος, με την απορία μείναμε. Ο Σέρφερ το μόνο που έκανε ήταν να σερφάρει, κάθε προσπάθεια σύνδεσης με τους πρωταγωνιστές ήταν τραγική το bigger than life σενάριο ήταν ό,τι να'ναι, η σαπουνόπερα των σχέσεων των F4 μεταξύ τους άστα να πάνε.
     
    Ο μικρός; Είπαμε. Κατάφερε αυτή η ταινία να μην του αρέσει...
     
     
    To be continued
     
  4. Kurdy Malloy
    Επιστροφή από τις διακοπάρες μας, επιστροφή και στο χρονολόγιο. Να πω την αλήθεια προσπάθησα να αποτρέψω τον μικρό από το franchise των Χ-ΜΕΝ γιατί πιστεύω ότι σε πολλές περιπτώσεις η βία ξεφεύγει πέρα από το χρειαζούμενο, μιλάμε για ταινίες από κόμικς, ΟΚ; Δε θα ωριμάσουν με στοιχεία από σπλάτερ. Αλλά δεν πρέπει να ήμουν και πολύ πειστικός γιατί οι πρώτες ταινίες Χ-ΜΕΝ είναι ΙΜΗΟ από τις καλύτερες υπερηρωικές, από τις περιπτώσεις που ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και πήγαν όλα καλά. Οπότε ήρθε η ώρα για το αναπόφευκτο. Ξεκινάμε και τα Χ-ΜΕΝ.
     
    1. X-MEN (2000)
     

     
    Δεν ξέρω αν είμαι αντικειμενικός, αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι κακό για αυτή την ταινία. Δύο εκπληκτικοί ηθοποιοί για πρωταγωνιστές σε μία φοβερή συνάντηση και παίζοντας στα ζεστά και σοβαρά το ρόλο τους. Ένας Γουλβερίν να παίζει το ρόλο για τον οποίο γεννήθηκε. Και όλο το υποστηρικτικό καστ να αποδίδει τα αναμενόμενα, με αποτέλεσμα να έχουμε πειστικές ερμηνείες ακόμα και από γνωστές μετριότητες όπως η Hale Berry. Villain με λόγο ύπαρξης που κατά καιρούς να κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού για μένα είναι το Α και το Ω μίας πετυχημένης ταινίας. Αυτό δίνει τις ανατροπές και όχι τα ψευτοϋπαρξιακά και οι αμπελοφιλοσοφίες. 
     
    Ο μικρός ενθουσιάστηκε και επειδή παρακολουθεί το AVX που βγάζει η Ανούμπις κατά μεγάλη μου έκπληξη δε χαώθηκε με τα πρόσωπα και τις ιδιότητες τους. Του άρεσε φυσικά (ή έτσι μου είπε, γιατί έχω την υποψία ότι αν δει πως κάτι μου αρέσει αυτός λέει συμφωνεί έτσι κι αλλιώς) και προχωράμε.
     
    2. X2: X-Men United (2003)

     
    Συνεχίζουμε όπως πριν. Για μένα ότι ίσχυσε νωρίτερα, ισχύει και εδώ. Μου άρεσε ακόμα παραπάνω γιατί αυτή η uneasy alliance που έχουν συχνά ο Μαγκνέτο με τους άλλους Χ-ΜΕΝ δίνει την ανατροπή που χρειάζεται αλλά δομημένα και αιτιολογημένα. Θυμάμαι τότε παλαιά που το είχα δει, είχα αρχίσει να μπερδεύομαι με τα ποιος είναι ποιος, τι κάνει ο ένας, τι κάνει ο άλλος. Προς μεγάλη μου έκπληξη αυτό δεν συνέβη τώρα, έχω βέβαια σταματήσει να σνομπάρω τα αμερικάνικα υπερηρωικά και έχω μία μεγαλύτερη οικειότητα. Ο μικρός βέβαια δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα. Πως τα καταφέρνουν έτσι τα μικρά δεν ξέρω - μπράβο του.
     
    Τι κριτική βέβαια να κάνω; Νομίζω ότι μιλάμε για μία αξεπέραστη στιγμή του υπερηρωικού σινεμά, τολμώ να πω ότι πρόκειται για ότι καλύτερο βασίστηκε σε Μάρβελ κόμικ.
     
    3. X-Men 3: The Last Stand (2006)
     

     
    Και πάμε στην 3η ταινία με την οποία έκλεισε ο πρώτος κύκλος της σχετικής ομάδας. Εδώ να πω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του MCU στην κινηματογραφική βιομηχανία είναι ότι την ξεκόλησε από τις τριλογίες, τότε όμως είχαμε ακόμα το κόλημμα αυτό. Και ερχόμαστε στο πιο ευαίσθητο όπως αποδεικνύεται κομμάτι της ιστορίας των Χ-ΜΕΝ. Η μετατροπή της Τζιν Γκρέι σε Phoenix/Dark Phoenix. Δεν ξέρω, δε βγαίνει καλά στην οθόνη, φορτώνεται πολύ η δράση, μία δίωρη ταινία έχει άλλες δυνατότητες από 10-20-50 κόμικς; Ίσως όλα αυτά, οι πολλοί νέοι χαρακτήρες (βέβαια γνωστοί στους κομιξάδες: Beast, Angel, Colossus αν δεν κάνω λάθος δεν υπήρχαν πριν) δε βοήθησαν στο όλο μπάχαλο. Παραδόξως ο μικρός όχι δεν μπερδεύτηκε αλλά χάρηκε που είδε τους παραπάνω ήρωες στην οθόνη γιατί τους ήξερε από τα κόμικς. Εγώ όμως θυμάμαι τότε που το είχα δει είχα ζαλιστεί, τώρα και πάλι ζαλίστηκα αλλά λιγότερο. Και φυσικά νομίζω ότι ήταν η πρώτη ταινία που η βία ξέφυγε. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέφυγε πέραν του απαραίτητου, αλλά ξέφυγε και εγώ αισθάνομαι άβολα να εξοικειώνω τον μικρό με τόση βία. Και υπάρχει και ένα λεπτό σημείο. Καλά τα PG, αλλά όταν κάτι έχει υπογραφή Μάρβελ δύσκολα το κόβεις από έναν 10χρονο. Το ξέρω ότι ψάχνω δικαιολογίες για το ότι δεν κάνω σωστά τη δουλειά μου σα γονιός, αλλά και πάλι.
     
     
    Παρά το μπάχαλο της τρίτης ταινίας νομίζω ότι τόσο ο μπαμπάς, όσο και ο μικρός το ευχαριστήθηκαν. Οι ταινίες δε φαίνονται παρωχημένες παρά το ότι η πρώτη είναι σχεδόν 20 ετών και (προσωπικά) τις βρίσκω αρτιότατες ειδικά τις 2 πρώτες. Ενδιάμεσα είδαμε και μερικές άλλες ταινίες των 2000ς (Daredevil, F4) αλλά σε αυτές είναι αφιερωμένο το επόμενο entry
  5. Kurdy Malloy
    Δεν έχω βρει κάτι δυσκολότερο στο μεγάλωμα του γιου μου (κλείνει συντομότατα τα 9) όσο το τι να κάνω σε σχέση με τα δικά μου χόμπι και πάθη. Τον ωθώ στα κόμικς ή τον αφήνω (με τα κατάλληλα ερεθίσματα) να τα ανακαλύψει μόνος του; Παίζουμε επιτραπέζια; Με ποιανού την προτροπή; Δική μου ή δική του; Γήπεδο πάμε; Τον φανατίζω με τον Ηρακλή; (αστεία ερώτηση) Αυτοκίνητα; Φόρμουλα; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να έχουμε παρόμοια ενδιαφέροντα, όχι τίποτε άλλο, αλλά να κάνουμε και μία μικρή απόσβεση των εξόδων μου, αλλά από την άλλη αν τον πιέζω μην του βγει αντίδραση αργά ή γρήγορα;
     
    Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι και οι ταινίες, ειδικά οι ταινίες ποπ και κόμικ κουλτούρας, τα μεγάλα franchises δηλαδή. Τόλκιν, Star Wars, Star Trek, Marvel, DC κλπ. Τελικά από ένα σημείο και μετά σταμάτησα κι εγώ να βλέπω τις νέες παραγωγές και περίμενα να έρθει η ώρα να τα δω ή να ξαναδώ με τον μικρό όλες αυτές τις σειρές ταινιών. Πρώτη προσπάθεια Star Wars στα 7 περίπου. Παταγώδης αποτυχία, εκεί που εξαφανίστηκε ο Όμπι-ουάν το κλείσαμε και δεν το ξανανοίξαμε. Δεύτερη ήταν (ελεεινό και σαν σκέψη εκ μέρους μου) κατόπιν προτροπής του όταν το είδε στο media player η πρώτη ταινία Star Trek. Τον λυπήθηκα. Μετά με ρώτησε ποια είναι η πρώτη υπερηρωική που έχει βγει και του είπα ότι όλα ξεκίνησαν από τον θρυλικό Superman με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν. Ούτε αυτό το τελειώσαμε λόγω διάρκειας, αλλά δεν τον είδα να ψήνετε και να τελειώσουμε.
     
    Και κάπου εδώ έρχεται η μάστιγα των μαθητών: Youtube. Δεκάδες βλακώδη βιντεάκια με ακόμα πιο βλακώδη μουσική να λένε ότι τους κατέβει. Πολλά από αυτά έχουν αναφορές στους ήρωες της Μάρβελ, σε δυνάμεις σε εξέλιξη και στις ταινίες. Έχει βέβαια και ένα αρκετά αστείο με το οποίο κόλησε ο μικρός:
    Είχαμε δει και τον Βλακ Πάνθηρ το καλοκαίρι στο σινεμά του κάμπινγκ (τεράστιο Ποσείδι, το καλύτερο κάμπινγκ του γαλαξία), οπότε τέταρτη προσπάθεια: MARVEL! 
    - Τι να δούμε μπαμπά;
    - Κοίτα παιδάκι μου η Μάρβελ έχει βγάλει πάνω από 40 ταινίες, αν θες τη γνώμη μου περιοριζόμαστε στο MCU και προλαβαίνουμε να δούμε τον νέο Σπάιντερ-Μαν στο σινεμά το καλοκαίρι
    - Γιατί έχει και άλλα; 
    - Φυσικά και έχει κι άλλα, για την ακρίβεια το MCU βασίστηκε στην αρχή σε ότι είχε περισσέψει στη Μάρβελ και δεν είχε βρει στούντιο να τον πουλήσει τον καιρό που ήθελε κι εκείνη να μπει στα σινεμά. 
    - Δηλαδή δεν είναι Μάρβελ = Αβέντζερς;
    - Όχι βέβαια, κάθε άλλο. Για την ακρίβεια όταν ήμουν μικρός (υπήρξε και τέτοια εποχή) Μάρβελ ήταν ο Σπάιντερ-Μαν και οι άλλοι. Γούσταρα και τους Χ-ΜΕΝ (εν μέρει από τότε που ηρθε στον Ηρακλή ο Χ-ΜΑΝ  
    o κόσμος ήξερε και τον Χουλκ (τεράστια ξενερωσιά να λέει κάποιος Χαλκ ) από ένα άθλιο Β-σήριαλ και για λόγους που αγνοώ είχαν αρκετή δημοφιλία και οι Φαντάστικ 4. Αλλά τον Κάπτεν Αμέρικα τον είχαν ξεχάσει όλοι και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν στα πολύ κάτω του, ο Iron Man ελαφρώς δευτεράντζα και με τραγικούς villains και ο Θωρ εντάξει. Δεν τον λες και ο Μέσσι των κόμικς. Να μη μιλήσω για όλους τους άλλους που προ MCU πουλούσαν πιο λίγο και από το Σωφεράκι.
     
    Εδώ να διακόψω και να πω ότι η εικόνα που έχω για τη Μάρβελ είναι το λιγότερο ελλειπής είναι η άποψη που είχα από την απ'όξω. Παρόλα αυτά τον έπεισα να ξεκινήσουμε με το MCU. Στην πορεία όμως ήθελε να δει και Χ-ΜΕΝ, να δει τα πρώτα Spider-Man, με έβαλε να δω τον Daredevil και θέλει να δει και το πατριωτάκι μας την Ηλέκτρα, είδαμε τους Φ4, όταν έχουμε λίγη ώρα βλέπουμε SHIELD και γενικά επικρατεί ένας αχταρμάς. Περίπου σαν το σύμπαν της Μάρβελ.
     
    Από το επόμενο θα δούμε πιο αναλυτικά τον αχταρμά, μεταφέροντας και τις εντυπώσεις μου μέσα από τις αντιδράσεις του μικρού. Ενδιαφέρον το βρήκα.
     
     
     
  6. Kurdy Malloy
    Δεν πρόλαβα χθες συνεχάω σήμερα χωρίς παύση όπως ακριβώς και η προβολή των ταινιών. Πρώτος στόχος ήταν οι πρώτοι Avengers και εκεί φτάσαμε χωρίς παραστρατήματα και λοξοδρομήσεις που έγιναν μετά.
     
    4. THOR 1 (2011)
     

     
    - Μπαμπά πόσοι είναι οι Αβέντζερζ;
    - Βασικά 4, αλλά όπως κάθε τι που φέρνει την υπογραφή Μάρβελ από ένα σημείο και μετά χάνεται η μπάλα, ο μπούσουλας και όλα αυτά μαζί.
    - Που πάμε μετά; 
    - Θωρ
     
    Θεότητα, ελαφρώς διάστημα, υποψία sci-fi, ανταγωνισμός, εξωγήινοι, ήταν λογικό ότι ο μικρός ψάρωσε. Ο μπαμπάς όμως; Ο μπαμπάς έχει να πει ότι παραδέχθηκε το μεγαλείο της Μάρβελ και το πόσο γάτες είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Αφού τσίμπησαν τα αγοράκια τι μένει για να γίνει το τοπ pop culture φαινόμενο; Τα κοριτσάκια βεβαίως βεβαίως. Και ιδού έχουμε την πρώτη υπερηρωική ταινία στην κινηματογραφική ιστορία του είδους που βασικό της μέλημα είναι να φέρει στο είδος και το γυναικείο φύλλο. Και σε ένα βαθμό μιλάμε για πρωτοποριακή ταινία, γιατί να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ανάλογο μπλοκμπάστερ να χειρίζεται τον άνδρα πρωταγωνιστή με τόσο σεξιστικό τρόπο, όπως (κακώς) μας έχουν συνηθίσει με τις όμορφες γυναικείες παρουσίες. Η ταινία όμως; Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως θα την έκρινα αν δεν προερχόμουν από 2 συνεχόμενες προβολές μετριότατων προς το παντελώς αδιάφορο ταινιών τις αμέσως προηγούμενες μέρες. Αλλά μου φάνηκε αξιοπρεπέστατη. Φυσικά με τα εσωτερικά μου θέματα, γιατί από την πρώτη στιγμή που βγήκε είχα σαφές θέμα να πάρω στα σοβαρά μία ταινία με βασικό κακό τον Λόκι; Γιατί; Φυσικά φταίει η καλύτερη υπερηρωική κωμωδία όλων των εποχών (και των μελλοντικών) και στο μυαλό μου γινόταν διαρκώς η σύγκριση:

    Κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα ταινία και σε ένα βαθμό σπονδυλωτή. Ένα πρώτο μέρος space fantasy με αντίστοιχες μάχες και ένα δεύτερο που συνοψίζεται στο "Δύο νέοι αγαπιούνται. Ο ένας από τους δύο είναι ο Θωρ" (και η άλλη η Πάντμε Αμιντάλα γιατί θα έχει και αγοράκια στην αίθουσα). Όπως και να έχει και παρά το σχετικώς άγνωστον (την εποχή εκείνη) των 2 πρωταγωνιστών, το ισχυρότατο supporting cast - ίλιγγος (Χόπκινς, Ελμπά, Σκαρσγκάαρντ ή όπως λέγεται, Πόρτμαν) και η θέληση των 2 πρωταγωνιστών να καθιερωθούν διά του ρόλου έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, το αντίθετο από τον Χουλκ.
     
    5. CAPTAIN AMERICA 1: THE FIRST AVENGER
     

     
    The First Avenger = The Last built-up. Γενικά έχω την αίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση του MCU και της ποπ κουλτούρας έχει φέρει σε μία σχετικά άβολη θέση την Μάρβελ σχετικά με το πως πρέπει να διαχειριστεί το βασικό υπερηρωικό σύμβολο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο κάπταιν Αμέρικα είναι το κόμικ ανάλογο του θείου Σαμ, ακόμα και για αυτούς που δεν είχαν διαβάσει ούτε μία σελίδα (βάλτε με κι εμένα μέσα). Οπότε η Μάρβελ πήρε άλλη μία εμπνευσμένη απόφαση. Τον βάζουμε στο αρχικό context και τον μεταφέρουμε με τον κλασσικό τρόπο της κατάψυξης στο σήμερα, έχοντας δώσει έναν ωραίο και ιδεαλιστικό τρόπο για την ύπαρξή του. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Έπρεπε να περάσουν 5 ταινίες για να δούμε τον πρώτο villain για τον οποίο αξίζει να δεις την ταινία και να τον θυμάσαι και μετά. Δυνατός villain, εξαιρετική επιλογή ο Agent Elrond Smith για το ρόλο και αν εξαιρέσουμε τη βολική αυτοκαταστροφή του Red Skull (κλασσικό πρόβλημα όταν κάνεις overpower τον villain) η ταινία κυλάει εξαιρετικά και ευχάριστα. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα ούτε καν για τα μέτρα του είδους, αλλά τον μπαμπά τον άρεσε. Είναι και λίγο αγαπημένο θέμα ο Β'ΠΠ, είχα εκτιμήσει και την Χέιλι Άτγουελ στο συγκλονιστικό Pillars of the Earth (όποιος δεν το έχει δει, παρατάει ότι κάνει το κατεβάζει και το βλέπει) και οι αμερικανιές δε με πείραξαν ιδιαίτερα ούτε επίσης και η (σχετικά σπάνια) μεταγραφή πρωταγωνιστή από άλλο υπερηρωικό.
     
    Για τον μικρό δεν υπάρχει θέμα: 100% commitment μας άρεσε και ο Καπετάν Αμέρικας πάμε παρακάτω. Σε σημείο να βάλουμε στο πρόγραμμα να δούμε και την Agent Carter tv series.
     
    6. THE AVENGERS (2012)
     

     
    Και κλείνει η σειρά με την ταινία στην οποία οφείλει την ύπαρξή του και τη δημοφιλία του το MCU (my 2c). Μία ταινία που καταργεί κάθε ένοια λογικής. Από ποια άποψη; Μα αν πιάσεις σχεδόν κάθε τομέα της ταινίας ξεχωριστά θα δεις ότι πάσχει. Το σενάριο; Το εύρημα και η πλοκή; Το κάστινγκ; Τι να πω. Βλέπουμε ξαφνικά στην αρχική ομάδα έναν άλλο Χουλκ. Και όχι απλά άλλο στη φάτσα, αυτό έγινε και με τον πωστονλεν φίλο του Άιρον Μαν, αλλά άλλο ήρωα. Το μόνο κοινό τους ήταν το χρώμα και το μέγεθος. Μπήκε ένα σωρό κόσμος και ντουνιάς σε μία ιπτάμενη μηχανή με αποκλειστικό σκοπό να στραβώσουν τα πράματα και μάλιστα να στραβώσουν μέχρι τέλους. Έχουμε κάτι αδιευκρίνιστους κακούς που έρχονται να μας καταστρέψουν για λόγους που πανάθεμα και αν κατάλαβε κανείς. Έχουμε τον μπαντας Τζουλς από το Pulp fiction με βασική του ιδιότητα να σπάει τα νεύρα όλων των άλλων. Μπαίνει και ο Λόκι που έφυγε, αλλά ξαναήρθε γιατί είναι θεός, αλλά τελικά είναι απλά εξωγήινος. Με λίγη από θεό για τα δικά μας κριτήρια, αλλά όχι με τα δικά τους και ουφ και ξαφνικά μετατρέπει με το καλημέρα σε δικούς του τον γέρο που ξέραμε και έναν υπερήρωα που πανάθεμά μας κι αν ξέραμε ότι υπάρχει καν. Δικαιώνοντας φυσικά την αξία του build up που έκανε τόσα χρόνια η Μάρβελ, μια και ο Χωκάης εν τέλει χωρίς την αντίστοιχη ταινία ήταν μία αμήχανη παρουσία.
     

     
    BUT
     
    Όλα αυτά είναι σκέψεις που ίσως τις κάνεις αν κλείσει επιτέλους το σαγώνι σου καμία ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Η δράση ο τρόπος που είναι δομημένη αυτή, η σκηνοθεσία, τα πιασάρικα πλάνα δεν είμαι σίγουρος ότι δίνουν περιθώρια για λογική κριτική. Ο ενθουσιασμός του γιου μου ήταν σίγουρα πέρα από κάθε λογική και προσδοκία. Τελείωσε η ταινία και το παιδί ήταν απολύτως σίγουρο ότι δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από τους Αβέντζερς, Σούπερμαν, Σπάιντερ-Μαν, Μπατμαν, Γιούνγκερμαν, όλα αυτά δεν υπάρχουν στην υπερηρωική κουλτούρα; Γιατί; Γιατί δεν είναι Avengers. & _
     
    Και εδώ τελείωσε και η πρώτη περίοδος προβολών όπου ο μικρός ήθελε εφ όλης της ύλης κουβέντα για το πως θα συνεχίσουμε. Μέχρι στιγμής απολογισμός: Για μένα 2 εξαιρετικές ταινίες, 2 καλές και 2 πάρα μα πάρα πολύ μέτριες. Για τον μικρό; Μία jawdropping, 4 πολύ καλές και μία (Χουλκ) που δεν του άρεσε και τόσο (λέει)
     
  7. Kurdy Malloy
    Η αρχική ερώτηση ήταν απλή. Που ξεκινάμε μικρέ; Εγώ λέω από το MCU, ώστε να κάνουμε γρήγορα catch-up και να βλέπουμε τις επόμενες ταινίες κανονικά στο σινεμά όταν βγαίνουν και μετά ασχολούμαστε και με τα άλλα. ΟΚ, συμφώνησε και ο γιος (μέχρι να διαφωνήσει αργότερα), οπότε ξεκινάμε με τις ταινίες του MCU στη σειρά
     
    1. IRON MAN 1 (2008)
     

     
    Η αρχή λοιπόν έγινε με τον καταλληλότερο τρόπο. Οι συνομήλικοί μου ξεκίνησαν με τον Σούπερμαν, οι σημερινοί 30κάτι με τους Χ-ΜΕΝ. Τα σημερινά πιτσιρίκια με τον Iron Man. To βρήκα πολύ πιο κατάλληλο και ταιριαστό. Ένας απλός άνθρωπος με βασική του υπερδύναμη το χρήμα (ΟΚ, ΟΚ αυτός είναι ο Μπάτμαν, αλλά πλέον έτσι σκατά που τα έκανε η DC αυτός είναι ο Iron Man) που εξ ανάγκης εξελίσσεται σε υπερήρωα. Εντάξει για μένα η όλη φάση ήταν ελαφρώς αστεία, είμαι διατεθιμένος να πιστέψω σε μεταλλαγμένους που στραβώνουν υποβρύχια και εξωγήινους που πετάνε φωτιές από τα μάτια, αλλά έρευνα που οδηγεί στη στολή του Iron Man σε μία σπηλιά στο Αφγανιστάν; Ούτε στις τσόντες παιδιά δε γίνονται αυτά. Από την άλλη υπήρχε εξαιρετική επιλογή του καστ. Ένας εξαιρετικός ηθοποιός σε ένα ρόλο που φάνηκε να θέλει να παίξει, μία δευτεραγωνίστρια που το ταβάνι της είναι για εκεί (παρά τις τότε προσπάθειες να μας πείσουν ότι είναι πρωταγωνίστρια και Hollywood superstar) και στο ρόλο του κακού ο Dude. Όλα σωστά δεμένα, όλα σωστά βαλμένα. Ξεκίνημα με το δεξί για τη Μάρβελ, χατ-τρικ στο πρώτο 10λεπτο.
     
    Ο μικρός; Δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβε και τι όχι, αλλά το wow factor της ταινίας ήταν υψηλότατο. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε μετά είναι η επόμενη ταινία και άρχισε να βλέπει βιντεάκια στο youtube για τον Iron Man
     
    2. THE INCREDIBLE HULK (2008)
     

     
    Uh, oh! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Μετά το wow ξεκίνημα, συνέχεια με ένα απίστευτο πιλάφι. Απορώ ποιος είδε αυτή την ταινία και του άρεσε. Τι πήγε στραβά; Όλα. Ένας υπερήρωας που σε κανένα σημείο της ταινίας δεν παίρνουμε μία λογική εξήγηση ότι είναι ή του αξίζει να είναι υπερήρωας. Δηλαδή τι κάνει τον Χουλκ ήρωα και όχι villain; Σύμφωνα με την ταινία; Τίποτα. Ένας επιστήμονας που όταν γίνεται Χουλκ είναι ο Νο1 κίνδυνος για το ανθρώπινο είδος. Μία συμπρωταγωνίστρια που η δουλειά της είναι απλά να υπάρχει (μεγάλε Στιβ έκανες κούκλα κόρη - εδώ τελειώνουν τα καλά) και ένας antagonist (δυσκολεύομαι να τον πω villain) που είναι σαν τα σκατά τα μαύρα. Ο Έντουαρτ Νόρτον παρά την κάτω βόλτα που έχει πάρει η καριέρα του, έχει ένα στυλ "εγώ δεν είμαι για τέτοια σκουπίδια αλλά ας όψεται η κακούργα κενωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα κύριε Πετροχείλο" και ως εκ τούτου δεν πείθει καθόλου. Γενικά όλος ο κόσμος (αξιολογότατο καστ) έχει λογική ξεπέτας - νομίζω ότι τώρα αν έβλεπαν τι εστί MCU όλοι θα είχαν πάρει πολύ πιο σοβαρά τους ρόλους τους.
     
    Ο μικρός; Αυτόν τον είδα ελαφρώς μπερδεμένο. Δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται η ταινία, δεν κατάλαβε τι είναι ο Χουλκ (το καημένο το παιδάκι τον λέει Χαλκ! έτσι κάνουν οι νέοι σήμερα; κατάντια), είδε μία ταινία με άφθονες καταστροφές και κλωτσοπατινάδα. Πάμε παρακάτω.
     
    3. IRON MAN 2 (2010)
     

     
    Σίγουρα πράματα. Μας άρεσε ο Iron Man; Θα χτίσουμε το MCU γύρω του; (ε δεν έχουμε και κανέναν άλλον που δεν τον πουλήσαμε). ΟΚ πάμε για δεύτερη ταινία. FAIL! Ξεκινάμε με αυτογκόλ. Villain ή κάτι τέτοιο ο Μίκι Ρουρκ; Ο Μίκης ο Ρουρκ; Που η μόνη του προσφορά στην 7η τέχνη είναι ότι έβαλε την Κιμ να κάνει στριπ τιζ; Μπορώ παρακαλώ να μάθω ΜΙΑ ταινία που ο βασιλιάς του αποτυχημένου λίφτινγκ να είναι έστω και απλά αποδεκτός; Μπροστά του ο Νίκολας Κέιτζ μοιάζει Λόρενς Ολίβιε! Δεν ακούω σαχλαμάρες για το Sin City. Ο άνθρωπος δεν κάνει. Και ως εκ τούτου η ταινία δεν κάνει. Γενικά ως κομικ φαν έβρισκα ότι οι villains της Μάρβελ είναι (ευγενικά το λέω) αδύναμοι, βγάζω έξω τον Σπάιντι και τον Μαγκνέτο. Αλλά εδώ πλέον το παρακάναμε. Δεν περιγράφω άλλο βαρέθηκα γρήγορα τα υπαρξιακά του Σταρκ (εξαιρετικός ο Ντάουνι, μην τα ξαναλέμε), βαρέθηκα τον villain, βαρέθηκα τον Ρουρκ και στο τέλος της ταινίας είδα ότι είχα απόλυτο δίκιο. Έγινε ακριβώς ότι περίμενα να γίνει. Γιον!
     
    Ο μικρός; Αυτουνού του άρεσε. Δεν μπορεί να καταλάβει βαρετές ερμηνείες, δεν έχει δει ακόμα εκατοντάδες ταινίες να δει το που το πάει από μία ώρα πριν (μην πω από το trailer), είδε ιπτάμενες στολές, είδε φανταιζί πράματα και παραδόξως (εδώ μου έκανε εντύπωση) τον είδα να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον (κοινώς: με ζάλισε στις ερωτήσεις) για τα υπαρξιακά και τα ενεργειακά του Τόνι Σταρκ.
     
    Για μένα μία φοβερή ταινία που ακολουθήθηκε από δύο αποτυχίες. Σε σημείο που να αναρωτιέμαι πως κρατήθηκε το MCU. Για τον μικρό μία wow ταινία ακολουθήθηκε από 2 ταινίες που του κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον. Έτσι μάλλον κρατήθηκε. Επανέρχομαι  
     
    ΥΓ Οι επί μέρους κριτικές θα μπούνε κάποια στιγμή και στα τόπικ των ταινιών, να δω και τι έχετε γράψει να γελάσω με την ησυχία μου (εις βάρος σας  )
  8. Kurdy Malloy
    Συνεχίζουμε ακάθεκτοι αυτό το τόσο ενδιαφέρον θέμα που από ότι βλέπω παρακολουθούν όλο και λιγότεροι (σταθερά όμως, το τελευταίο μάλλον θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα το διαβάσει κανένας άλλος ή θα το περάσω μία εγώ μπας και βρω κανένα λάθος . Δε με νοιάζει κιόλας, ξεκινήσαμε θα το τελειώσουμε (να δω πως είναι και αυτό το συναίσθημα).
     
    Είχαμε μείνει στην απρόσμενα καλή εντύπωση που μου έκανε το Quelques pas vers la lumiere, οπότε είναι πάρα πολύ ταιριαστό το ξεκίνημα της σημερινής δημοσίευσης:
     
    La licorne
     

     
    Όποιος παρακολουθεί τις σχετικά πρόσφατες παραγωγές στα BD, τα διακεκριμένα και δημοφιλή νέα γαλλικά κόμικ, αποκλείεται να μην έχει πέσει και πάνω στο Licorne. Σημείο αναφοράς, αγαπημένο των κριτικών και των λιστών. Με μία λέξη; ΜΑΠΑ. Έχει όλα τα μειονεκτήματα της γαλλικής σχολής. Μπερδεμένο σενάριο χωρίς λόγο, με απίστευτες ευκολίες κάπου και λογικά άλματα, αδιάφορο θέμα που πλασάρεται σαν σούπερ ενδιαφέρον (η μεγάλη του Χόντο σχολή) παλ χρώματα να βγάζουν μία αύρα κουλτούρας και πχιότητας και σχέδιο με άποψη; Ή απλά μέτριο; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι να το τελείωσα, μπορεί και να το έκανα, με 1000 ζόρια όμως. Τι μας λέει; Αναγεννησιακό genetic engineering με ολίγη από εκκλησιαστική συνωμοσία (τι πρωτότυπο...) και μία πρωτότυπη ματιά σε πλάσματα των θρύλων. Βαρέθηκα τις αδερφότητες, τις συνωμοσίες, τα φοβερά μυστικά που θα συνταράξουνε τον κόσμο. Μπάστα! Ακολουθεί η εκδοχή της "Σειρήνας" να δείτε τι τράβηξα.

     
    Le Roy des Ribauds
     

     
    Από την άλλη για την προηγούμενη κριτική μου μπορεί να έφταιγε και το ότι είχα διαβάσει μία πραγματικά καλή μεσαιωνική περιπέτεια εκείνο το διάστημα, δυστυχώς έχω βρει μόνο τον 1ο της τόμο. Εδώ οι Brugeas/Tullhoat που κάπου είχαμε κουβεντιάσει νομίζω ότι θα αναλάβουν Κόναν, δίνουν απλή περιπέτεια, ιστορικά επιβεβαιωμένες συνωμοσίες σα βάση της ιστορίας, μιλάμε για τον 12ο αιώνα, ότι προηγήθηκε του 100ετούς, με την Ελεονόρα της Ακουϊτανίας στο επίκεντρο των τότε εξελίξεων. Σφιχτό με δυνατό σχέδιο, περιμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω και τα υπόλοιπα, όπως και οι αγγλόφωνοι αναγνώστες καθώς και σε σκανλέισο μόνο ο 1ος τόμος υπάρχει. Μπορώ επίσης να παραδεχθώ ότι δεν είμαι αντικειμενικός γιατί και εδώ κυριαρχουν τα παλ πχιοτικά χρώματα, αλλά αυτό μου άρεσε. Έτσι!

     

    Le troisieme Testament - Julius
     

     
    Την Τρίτη Διαθήκη φαντάζομαι την ξέρουμε εδώ στο GC χάριν και στο εξαιρετικό scanlation του αγαπητού μας Τεκ @ngramm. Aυτό που δεν είχα διαβάσει είναι το spin-off Julius που περιγράφει την προέλευση αυτής της 3ης Διαθήκης και την ιστορία του Ρωμαίου Julius που συχνά πυκνά αναφερόταν. Και εδώ το στήσιμο και η ιδέα έγιναν από κοινού από τους Ντοριζόν, Αλίς. Μετά τον πρώτο τόμο όμως ανέλαβε ο Αλίς και πλέον έχει αναλάβει τη συγγραφή και το σχέδιο είναι του Montaigne. Να πω την αμαρτία μου; Αυτό μου άρεσε περισσότερο. Δεν ξέρω αν ήμουν σαφής στην πρώτη σημερινή κριτική, αλλά ΕΧΩ ΜΠΟΥΧΤΙΣΕΙ με εκκλησιαστικές μεσαιωνικές συνωμοσίες στα γαλλικά ιστορικά κόμικ μου. Αυτό είναι μία ρωμαϊκή, παλαιοχριστιανική, κριτική ματιά στην πρωτοχριστιανική εποχή, στη γέννηση των θρησκειών, το μεσσιανισμό. Ο Julius είναι ενδιαφέρον τύπος (και ο Κόνραντ ήταν, αλλά ο Ιούλιος με έκανε πιο κλικ) και γενικά ρέει πάρα πολύ πιο ευχάριστα. Ο δε Αλίς ότι έχω διαβάσει δικό του μου άρεσε. Σε 2 βδομάδες βγαίνει και 5ος τόμος, τον περιμένω.

     
    Mauvais genre
     

     
    Να αλλάξουμε λίγο θέμα. Μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε τη Γαλλία του μεσοπολέμου είναι το θέμα αυτού του έργου. Η ιστορία του Paul Grappe ο οποίος για να γλιτώσει τον πόλεμο ντυνόταν και ζούσε σα γυναίκα. Το παράδοξο του ότι αυτό το έκανε όχι από αρχική διεμφυλικότητα αλλά για να είναι μαζί με τη γυναίκα του και ο τρόπος που εν τέλει στην πορεία άλλαξε σεξουαλικότητα ή έστω αυτό του δημιούργησε ψυχολογική αστάθεια κάνουν την ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα για τους Γάλλους. Τα τελευταία χρόνια έχει βγει βιβλίο, κόμικ, ταινία, προφανώς η όλο και πιο ανοιχτή συζήτηση για τον σεξουαλικό προσδιορισμό κάνουν όλο και πιο επίκαιρη αυτή την ιστορία των 90 ετών. H δημιουργός είναι η Κλοέ Κρυσοντέ και με απλό σχέδιο, αλλά άμεσο δίνει μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που σε κρατάει, ενώ πολύ όμορφη είναι και η χρήση του κόκκινου χρώματος σε ένα α/μ κατά τα άλλα έργο. Δεν το έχω δει σε άλλη γλώσσα, αλλά νομίζω ότι ακόμα και στη δική μας θα μπορούσαμε να το δούμε λόγω θέματος.

     
    The property
     

     
    H Rutu Modan θα έρθει στο προσεχές Athens ComicdomCon, όπως διάβασα κάπου εδώ μέσα. Λίγο πριν είχα δει σε λίστες βραβευμένων το παρόν έργο και το διάβασα. Εδώ και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τις θετικές κριτικές. Μία εβραϊκή ιστορία γερόντων επιζησάντων, ένα ειδύλλιο που υπήρχε πριν τους Ναζί, μία ιδιοκτησία που άλλαξε χέρια με όχι και τόσο σαφή τρόπο. Μία εγγονή συνοδεύει τη γιαγιά της στη Βαρσοβία όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε από το Ισραήλ που ζει τώρα για να διεκδικήσει την ιδιοκτησία της. Είναι προφανέστατο ότι η γιαγιά φέρεται τουλάχιστον περίεργα, κρυμμένα μυστικά κλπ κλπ κλπ. Το έργο έχει υλικό, αλλά σε καμία στιγμή δεν απογειώνεται, παραμένει ήπιο, χαμηλό. Τελειώνει και λες τώρα γιατί; Είχε τόσες δυνατότητες, γιατί έτσι γλυκανάλατο; Ξέρω γω; Ρωτήστε την Ρούτου τώρα που θα τη δείτε. Αν κάτι μου άρεσε, είναι τα κλισέ για τους εβραίους από μία εβραία.
     

     
    Histoire sans heros
     

     
    Σήμερα το θέμα θα μας φανεί αρκετά τετριμένο, αλλά το 1977 με το δυστύχημα της Ουρουγουάικης ομάδας να είναι ελάχιστα χρόνια πριν, το θέμα αεροπορική τραγωδία σε μέρος μακριά από σωστικά ήταν αρκετά επίκαιρο. Ο Βαν Χάμε δίνει με τη γνωστή του μαεστρία, μία δική του εκδοχή στο θέμα, πλέκει όμορφα τους ετερόκλητους χαρακτήρες παίζει με τις κρυφές ή φανερές ιστορίες τους δίνει λύση, ήρωες, αντιήρωες και έναν απρόσμενο σωτήρα. 20 χρόνια μετά τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στην ιστορία οι Dany/Van Hamme δίνουν τη συνέχεια της ιστορίας με πολλούς από τους τότε ήρωες να επανέρχονται και να μας φωτίζουν πλευρές που είχαν μείνει μυστικές. Μία περιπέτεια από έναν σεναριογράφο που ξέρει να μας δίνει τέτοιες όσο ελάχιστοι και ένα σχέδιο που είναι χαρακτηριστικό της εποχής, αλλά σήμερα μοιάζει αρκετά ξεπερσμένο. 

     
    Λίγο έμεινε, μία ή δύο δημοσιεύσεις ακόμα. Υπομονή  
  9. Kurdy Malloy
    Λίγο πριν μπει το 2019 ολοκληρώνεται και η ανασκόπηση του 2018 όσον αφορά τις εντυπώσεις μου για ότι νέο διάβασα στο χώρο (κυρίως) των BD. Σκέτη ταλαιπώρια - τι ήθελα και το ξεκινούσα και πολλά άλλα τέτοια. Από την άλλη ξεπέταξα τσακ-μπαμ καμιά 50αριά παρουσιάσεις έργων που όπως και να το δει κανείς αν τις έκανα ανεξάρτητα, όλο και κάτι παραπάνω θα έγραφα.
     
    Βαθιά ανάσα και φύγαμε:
     
    Les Aigles de Rome - Livre V
     

     
    Για τούτο δω και αφού έχει σελίδα στο GC είχα γράψει 2-3 γραμμές: Μόλις διάβασα τον 5ο τόμο. Μη σας απασχολεί που δεν ξέρετε γαλλικά. Βρείτε τον και διαβάστε τον. Έχει σελίδες και δισέλιδα που κόβουν την ανάσα. Ο Μαρίνι έχει φτάσει σε φάση εκπληκτικής ωριμότητας. Το θέμα με τους άνδρες πρωταγωνιστές που νομίζεις ότι θα βγει από καμιά γωνιά ο Τζίπσι ή ότι ο Μάκρους είναι ο Αρμάντο Καταλάνο (ακα Σπορπιός) μεταμφιεσμένος, εξακολουθεί αλλά όπως είχα αποδείξει και με μερικές σελίδες (που θα ξαναβάλω από κάτω μία, έχει κάνει φοβερή δουλειά επιπέδου πίνακα ο τύπος. Νο1 στη wishlist μου για το Con της Θεσσαλονίκης.
     

     
    Murena  10
     

     
    Τι κουράγιο ή τι θάρρος ή τι θράσος μπορεί να έχει κάποιος για να συνεχίσει τη δουλειά ενός απαράμιλου καλλιτέχνη που έφυγε πρόωρα; Τι τύχη μπορεί να έχει μία σειρά όταν χάνει το βασικό της ατού και συνεχίζει με τον σεναριογράφο που αργά ή γρήγορα θα την κάνει τη ... καταλάβατε και θα την .... εεεε ... πάλι καταλάβατε, τη σειρά; Τελικά ο Theo σεβάστηκε τον μεγάλο του προκάτοχο και έδωσε σελίδες μεγάλης δεξιοτεχνίας κρατώντας τη σειρά στο γνωστό της υψηλότατο επίπεδο. Γιατί αν περιμέναμε από το σενάριο που φιλιώσανε ο Νέρωνας με τον Μουρήνα, αλλά ξανά έπεσε θύμα συνωμοσίας και μετά... ΟΚ ΟΚ Φτάνει.
     

     
    Zombillenium
     

     
    Πιθανότατα να το έχετε πετύχει ή να έχετε δει την ταινία ή να έχετε ακόυσει για την ταινία κλπ. Ένα από τα πλέον ανερχόμενα νέα γαλλικά κόμικ, το Ζομπιλένιουμ είναι η ιστορία ενός theme park με Ζόμπι που έχει μία μικρή ιδιαιτερότητα. Τα φαντάσματα στο τρένο-φάντασμα είναι όντως φαντάσματα, τα βαμπίρ πραγματικά βαμπίρ και τα ζόμπι είναι ζόμπι. Ένα καταφύγιο για τέρατα, δαίμονες, σκελετούς και νεκροζώντανους που ζούνε με την κάλυψη ότι είναι απλά μεταμφιεσμένοι εργαζόμενοι σε ένα θεματικό πάρκο. Αναμφίβολα πιασάρικη η ιδέα και αρκετά καλή η εκτέλεση όπως άλλωστε δείχνει και η απήχηση. Το σενάριο σε κρατάει, το σχέδιο είναι αυτό που πρέπει, ζόμπι περιεχόμενο που είναι της μοδός, λογικό είναι να έρθουν και οι μεταφράσεις σχετικά γρήγορα από την NBM. Υπάρχει και σε online αναγνωστήριο, ρίχτε το μια ματιά.
     

     

    Ce qu'il faut de terre a l'homme
     

     
    Αυτό είναι κάτι που δε θα μου φανεί παράξενο να το δω στα ελληνικά, καθώς είναι η απόδοση σε κόμικ του έργου του Τολστόι "Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος". Το έπιασα στα χέρια μου, καθώς ήταν ο νικητής του ειδικού βραβείου της επιτροπής στην περσινή Ανγκουλέμ. Πράγμα που με παραξένεψε, γιατί το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο, ενώ το σχέδιο είναι, καλό. Μέχρις εκεί, ΟΚ θα το δείτε παρακάτω. Δεν μπορώ να καταλάβω, δε θα σκοτωνόμουν να το βρω, αν βγει στα ελληνικά θα το πάρω και θα το προτείνω.
     

     
    Katanga
     

     
    Δύο λέξεις: Φαμπιάν Νουρύ. Συνταγή της επιτυχίας. Και μάλιστα αυτή τη φορά ξανά με τον Συλβαίν Βαλέ για μία δεύτερη συνεργασία μετά το Il etait une fois en France. H συνταγή και πάλι η ίδια. Ένα ιστορικό πλαίσιο το οποίο είναι οι αναταραχές που συγκλόνισαν το πρώην βελγικό Κονγκό μετά την ανεξαρτησία του και οδήγησαν στην εκτέλεση του γνωστού κονγκολέζου αγωνιστή και ηγέτη Πατρίς Λουμούμπα. Πάνω εκεί βάζουμε μερικούς ιστορικούς χαρακτήρες, μερικούς φανταστικούς, τραβάμε μερικές καταστάσεις για να γεμίσει η δράση, πολιτική, μάχες, διαμάντια, τι άλλο μπορεί να θελήσει ένας αναγνώστης; Μα φυσικά τον επόμενο τόμο. Βέβαια παρά την επιτυχία του, εγώ ζορίστηκα να βρω τους τόμους στα γαλλικά, φαντάζομαι για αγγλικό σκανλέισο υπάρχει μία δυστοκία. Βέβαια ο Dargaud συμμετέχει στη Europe Comics, άρα μπορείτε να ελπίζετε.
     

     
     
    Και κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος. 49 έργα. Έλεγα να βάλω και ένα αμερικάνικο να τα κάνω 50; Μετά σκέφτηκα, γιατί 50; Επειδή μετράμε σε δεκάδες; Μετράμε σε δεκάδες επειδή έχουμε 5 δάχτυλα, αν είχαμε 7 και το 49 μια χαρά αριθμός θα ήταν. Πάντως αν για κάποιο θέλετε αναλυτική παρουσίαση, περισσότερα λόγια ή οτιδήποτε, μπορείτε να το ζητήσετε. Και του χρόνου.
  10. Kurdy Malloy
    Εντάξει έχει καταντήσει γελοίο, αλλά προσπαθώ κάθε φορά που βρίσκω λίγο χρόνο και ησυχία να το προχωράω. Μπορεί να είναι το τελευταίο μέρος, μπορεί και όχι. Θα φανεί στην πορεία. Ξεκινάμε μπας και προλάβω πριν νυστάξω.
     
    Les carnets de Cerise
     

     
    Από τα κορυφαία παιδικά ή μάλλον προεφηβικά BD των τελευταίων ετών, με την ανάλογη αναγνώριση. Μία μαθήτρια και η κοριτσοπαρέα της, μπλέκουν σε περιπέτειες, αυτή θέλει να γίνει συγγραφέας, φαντάζεται παντού μυστήρια και προσπαθεί να τα λύσει. Χμμμμμ... Πολύ καλό, αν είχα κορίτσι θα το έπαιρνα, αν έβγαινε στα ελληνικά πιθανότατα να το έκανα δώρο σε όποιον ξέρω να έχει κορίτσι. Αλλά δεν έχω. Και παραείναι κοριτσίστικο. Και πέρα από αυτό είναι και ελαφρώς επαναλαμβανόμενο στην πλοκή. Είναι γραμμένο σαν ημερολόγιο εναλλάσονται σελίδες κόμικ με ημερολογίου. Θα άξιζε αν μπορούσε να βρεθεί σε μία πιο προσιτή γλώσσα.
     

     
    La colère de Fantômas
     

     
    O Φαντομάς πριν τον κάνει γαϊτανάκι ο Λουΐ ντε Φυνές ήταν από τους δημοφιλέστερους, εντυπωσιακότερους και βιαιότερους ήρωες της γαλλικής λογοτεχνίας των αρχών του 20ου. Οι ταινίες που ανάφερα, ίσως τον καθιέρωσαν σαν καρικατούρα στο μυαλό των πολλών. Ευτυχώς ήρθε αυτό το έργο και τον επανατοποθέτησε στη θέση που του αξίζει. Όσοι παρακολουθούν τα νέα BD και ειδικά τα λεγόμενα critically acclaimed που λέμε και στην Καλλιράχη, υποθέτω ότι θα τον έχουν τρακάρει. Ένας Φαντομάς βίαιος, αδίστακτος, πανούργος, αποφασισμένος, τρομακτικός. Το σχέδιο απέχει συνειδητά από τον ρεαλισμό και δίνει ακριβώς αυτή τη φαντασιακή ατμόσφαιρα που χρειάζεται, ελαφρύνοντας κάπως και τη σπλατεριά. Κρίμα που δεν το βρίσκω ούτε σε σκανλέισο, από τα πραγματικά αξιόλογα έργα των τελευταίων ετών. Ας ελπίσουμε να γυριστεί καμία ταινία Φαντομάς τώρα στα κοντά να το ανακαλύψει και κανένας εκδότης.
     

     
    Le vol du corbeau
     

     
    O Gibrat είναι ένας πολύ ταλαντούχος κατά τη γνώμη μου καλλιτέχνης. Εξαιρετικά σενάρια, που έχουν μία ισορροπία στην περιπέτεια, την ελαφριά πολιτική και στο αίσθημα-συναίσθημα. Επίσης είναι και εξαιρετικός σχεδιαστής, με όμορφες ή πετυχημένες φιγούρες και εξαιρετικά αστικά ή υπαίθρια τοπία. Ένα θεματάκι βέβαια το έχει με τις φάτσες. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να διαβάσω κι αυτό, έχοντας μείνει πάρα πολύ ικανοποιημένος από το Matteo, και η πρωταγωνίστρια μου φάνηκε οικεία φάτσα και ο μορφονιός έμοιαζε με τον Ματέο, λίγο εδώ η έμπνευση μοιάζει να είναι ρηχή, αλλά δεν πειράζει. Όλο το υπόλοιπο είναι αρτιότατο. Κυκλοφορεί και στα αγγλικά από την IDW υπό τον τίτλο Flight of the Raven. Η υπόθεση για όποιον νοιάζεται, είναι γαλλική αντίσταση και το λαβ στόρι μεταξύ ενός τομαριού κλεφτρονιού και μιας αντιστασιακιάς, τις τελευταίες μέρες των Γερμανών στο Παρίσι.
     

     
     

    Le Bois des Vierges
     

     
    Είναι μία δουλειά σε σενάριο Dufaux. Και εδώ όσοι (αν υπάρχουν) με παρακολουθούν θα πάθουν ένα μικρό σοκ. Μου άρεσε. Η μικρή του διάρκεια; Το όμορφο σχέδιο της Tillier - διαδόχου του αξέχαστου Delaby στο Complainte και κοντά του στο στυλ και την προσέγγιση; Η έξυπνη διαχείριση του ανθρωπομορφισμού και των φανταστικών πλασμάτων των μύθων; Το αποτέλεσμα είναι καλό. Ειδικά όταν ξεκινάς με μικρό καλάθι λόγω του σεναριογράφου. Όχι πως είναι κακός, το έχω πει επανειλλημένως, αλλά θα κάνει πάντα την παραπάνω ντρίπλα και θα χύσει την καρδάρα με το γάλα. Εδώ παίξαμε απλή μπαλίτσα και το αποτέλεσμα ήρθε 
     

     
    Largo Winch 21
     

     
    To διαζύγιο Van Hamme και Francq ήταν ένα από τα πλέον πολύκροτα στα BD των τελευταίων χρόνων. Η σειρά είναι ίσως το magnus opus του Van Hamme, τόσο σε σκέτα συγγραφικό επίπεδο με βιβλία όσο και σε επίπεδο κόμικ με την αποκλειστική συνεργασία και αφιέρωση του Φρανκ στον Λάργκο. Ήταν λοιπόν δεδομένο ότι υπήρχε μεγάλη αγωνία σε όλους τους πολυάριθμους φαν της σειράς για το αποτέλεσμα. Στο θέμα σχέδιο όχι και τόσο, η αξία του Φρανκ είναι αποδεδειγμένη. Βέβαια και αυτός ίσως απελευθερωμένος έκανε πιο κινηματογραφικό το σχέδιό του και σχεδίασε μία Claire Underwood σε βασικό ρόλο, ενώ και άλλοι χαρακτήρες μου θύμισαν γνωστούς ηθοποιούς. Το δε σενάριο κινήθηκε εκ του ασφαλούς, ο Τζακομέτι βάδισε στα γνωστά μονοπάτια του μεγάλου προκατόχου του και βγήκε ένα αποτέλεσμα όχι εντυπωσιακό, αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπές. Αν ήταν πρώτο τεύχος η σειρά δεν ξέρω που θα έφτανε, αλλά τώρα συνεχίζει χωρίς να ενοχλεί. Επίσης να προσθέσω και κάτι πρωτοφανές για τη σειρά. Το επισόδειο τελείωσε σε έναν τόμο.
     

     
    Άλλη μία δημοσίευση έμεινε. Κουράγιο αδέρφια!
     
     
  11. Kurdy Malloy
    Απίστευτο κι όμως αληθινό, τελειώνοντας αυτή την ανάγνωση οι όποιοι αναγνώστες αυτής της αναδρομής θα έχουν περάσει σαφώς τη μέση. 5 down 2 to go, αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα - ποτέ δεν πάνε. Το σημερινό μενού περιέχει σε ίσες δόσεις (4 και 4) Ανγκουλεμικά ή ανγκουλεμικού ύφους one shots και πιο εύπεπτες σειρές. Πάμε να δούμε, μπορεί κάποιος να βρει κάποιος να του αρέσει κάτι, μπορεί να βρεθούν γενικότερα απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα του φόρουμ, θα δούμε
     
    Shangri-La
     

     
    To Σάνγκρι-Λα είναι ένα ονειρικό παραδεισένιο μέρος κάπου αόριστα στην Κίνα. Εδώ δεν έχουμε τίποτα το ονειρικό ούτε το παραδεισένιο, ξεκινάμε με μία πλανητική καταστροφή και μετά μεταφερόμαστε 1.000.000 χρόνια αργότερα όπου η ανθρωπότητα ζει σε έναν διαστημικό σταθμό, μαζί με ανθρωπόμορφα ζώα ή ζωόμορφους ανθρώπους (διαλέξτε) σε ένα σχετικά συστοπικό μέλλον. Εμείς βλέπουμε ανήσυχους νέους να θέλουν να μάθουν την αλήθεια, να θέλουν να αλλάξουν την κατάσταση. Σε ένα εντονα αλληγορικό έργο, με δυνατούς παραλληλισμούς με τη σημερινή εποχή, την εμπορευματοποίηση, τον πραγματικό βαθμό μας ελευθερίας, τις διακρίσεις και τον ρατσισμό, βλέπουμε και μία όμορφη sci-fi δυστοπική περιπέτεια. Παντού τα πήγε καλά αυτό το έργο του Μπαμπλέ και κατά τη γνώμη μου δικαίως. Και σε αυτό βάζω ότι αδικείται από την οθόνη που το διάβασα. Yπάρχει στα αγγλικά στο readcomiconline μπορείτε να του ρίξετε μία ματιά και τώρα.

     
     
    Yekini, le roi des arenes
     

     
    Είναι ωραίο όταν ένα κόμικ σου μαθαίνει πραματάκια. Έτσι εδώ με αυτό το βραβευμένο κόμικ, έμαθα για την τοπική πάλη της Σενεγάλης, τον παροξυσμό που επικρατεί στις μεγάλες της μονομαχίες, τη δημοφιλία των αρχιπαλαιστών. Το σχέδιο είναι απλό. Ο @germanicus το έβαλε μέσα στα παραδείγματα του σχεδίου - ανθρωποδιώχτη που βραβεύτηκε στην Ανγκουλέμ. Δε θα διαφωνήσω κάθετα. Αλλά είναι ωραίο, εμένα μου άρεσε. Μου έδωσε ότι ήθελα ή ήθελε να δώσει. Μάλιστα το κόμικ είναι διανθισμένο από πραγματικές αφίσες - πρωτοσέλιδα, φωτογραφίες και πραγματικά η συνολική εμπειρία είναι πολύ καλή. Για καλή ή κακή σας τύχη δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα πλην της γαλλικής, απολαύστε μία σελίδα και τη φιλική φάτσα του Γεκινί.

     
    Le grand siècle 
     

     
    O μεγάλος αιώνας της Γαλλίας, είναι η βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ' ή Λουΐ κατόρζ ή βασιλιά-Ήλιου ή το κράτος είμαι εγώ κλπ κλπ κλπ. Εδώ ένας κομίστας ονόματι Σιμόν Αντριβό στο μοναδικό του έργο μέχρι στιγμής, δίνει μία περιπέτεια συνωμοσίας σε εκείνη την εποχή. Η έμπνευση δε βρίθει πρωτοτυπίας, ειδικά αν δούμε και το πλοτ: χαμένο εξώγαμο τέκνο, διασήμου βασιλιά που επηρρεάζει διαδοχές κλπ κλπ κλπ, δολοφονίες, συνωμοσίες, αθέλητοι μάρτυρες. Το σχέδιο είναι πάρα πολύ καλό, γενικότερα όλο το αποτέλεσμα είναι ένα πάρα πολύ καλό BD εποχής. Σε 12 χρόνια ο Αντριβό έχει βγάλει 3 τόμους, ο τελευταίος σχεδόν 8 χρόνια πίσω. Νομίζω ότι σε αυτό το ζήτημα είναι ο GRR Martin του BD.

     
    Ekhö monde miroir
     

     
    Όπως έχουν οι αμερικάνοι τα υπερηρωικά για αγνή και ανόθευτη διασκέδαση σε κόμικ, στη Γαλλία υπάρχει ο Arleston. Δημιουργός του κόσμου του Troy, εδώ μας δίνει κάτι εκτός του αγαπημένου του σύμπαντος. Ο Ekho είναι ένας κατοπτρικός κόσμος της Γης, όπου όλα είναι ίδια και όλα διαφέρουν με κάποιο τρόπο. Σε αυτόν τον τόπο πέφτουν η Φουρμίλ και ο Γιούρι Πόντροφ, η πρώτη σκόπιμα και ο δεύτερος κατά λάθος. Ευχάριστη περιπέτεια, χάρμα οφθαλμών η Φουρμίλ, διασκεδαστικό, δε θα πάει μπροστά η ανθρωπότητα με αυτό το κόμικ, αλλά θα έπρεπε κάθε έργο να αλλάζει τον κόσμο; Υπάρχει άφθονα τόσο σκαναρισμένο, όσο και στο ονλάιν αναγνωστήριο που ανάφερα παραπάνω, μπορείτε να αποκτήσετε άποψη και από πρώτο χέρι. Μέχρι τότε λίγη Fourmille!

     

    Petites Coupures a Shioguni
     

     
    Πίσω στα Ανγκουλεμικά one shots με ένα γαλλικό έργο που διαδραματίζεται και είναι πολύ επηρεασμένο από την Ιαπωνία. Σχέδιο με άποψη, λέτερινγκ με ακόμα περισσότερη άποψη, σίγουρα μια δημιουργία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Βέβαια το λέτερινγκ με δυσκόλεψε πάρα πολύ θυμίζει λίγο Τόμεκ, ξαναλέω ότι ίσως είμαι τύπος πιο mainstream από ότι θα ήθελα, βέβαια πιθανόν αυτό που δεν είδα απλά να μην υπήρχε, δεν μπορώ βέβαια να αρνηθώ ότι το όλο concept είναι δεμένο και ενδιαφέρον. Ίσως το ξαναδιαβάσω, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάτι μου προξένησε, αλλά κάπου με κούρασε κιόλας. Αν ήταν ελληνικό θα μου άρεσε να πω την αλήθεια. 
     

     
    Le droit chemin
     

     
    Mετά το Ivresse des fantômes η δεύτερη συνεργασία Λουπανό και Τανκό. Μία ιστορία του μεσοπολέμου με ατίθασα νιάτα, έρωτες, παλιά μυστικά, γαλλική επαρχία. Συνταγή συμπαθητικής γαλλικής ταινιούλας που ούτε θα την κυνηγήσεις, αλλά αν την πετύχεις θα κάτσεις κιόλας να τη δεις. Πολύ ευχάριστο, όχι ιδιαίτερα βαθύ take it or leave it. 
     

     
    Come prima
     

     
    Και μια και ανάφερα τα κόμικ που είναι σαν ταινίες, ιδού και ένα road movie. Κλασική συνταγή όσο δεν πάει. Αδέρφια χαμένα από τον πόλεμο, ετοιμοθάνατος πατέρας, παλιά μυστικά, μίση, πίκρες και ένα σαράβαλο Φιατ 500αράκι. Ταξίδι από τη Γαλλία μέχρι το χωριό στη Σικελία ή κάπου εκεί (δεν θυμάμαι ακριβώς) και όλη η ευκαιρία να ξεδιπλωθούν όλες οι πτυχές της υπόθεσης. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα του έργου, η εναλλαγή του σχεδίου στα flashback. Tο στυλ του Alfred μου θύμισε λίγο τον Μπρούνο και τον Tyler Cross, δε μου φάνηκε ότι ήταν κάτι το τόσο πρωτοποριακό ή ξεχωριστό ώστε να δικαιολογήσω τα βραβεία του. Πολύ καλό. Με όμορφο σχέδιο. Αυτό. Υπάρχει σε scanlation, δώστε του μία ευκαιρία θα περάσει ευχάριστα η ανάγνωση.
     

     
    Quelques pas vers la lumière
     

     
    Είναι ωραίο να εκπλήσεσαι ευχάριστα από απλά πράματα. Αυτή τη σειρά την έψαχνα πάρα μα πάρα πολύ καιρό και έβρισκα μόνο το δεύτερο τόμο της. Ξαφνικά το φθινόπωρο τους βρήκα όλους και εντυπωσιάστηκα. Ένα αριστούργημα της ligne claire, ένας θηλυκός Τεν-τέν να πω; Mόρτιμερ; Δεν ξέρω. Όχι πως έχει τόσο μεγάλη σχέση αλλά η όλη ατμόσφαιρα και το στυλ του Μαρσάν με γύρισαν στις βασικές αρχές της καθαρής γραμμής. Λίγο μεταφυσικό, λίγο αισθηματικό, λίγο ευαίσθητο (καθώς γυναίκα η πρωταγωνίστρια), διαβάστηκε γρήγορα και με το που διάβασα τον 5ο τόμο, πήγα στα σχετικά φόρα και είδα ότι ο εκδότης δε θα βγάλει άλλο (έχουν κλείσει κανονικά 2 story arc δεν υπάρχει εκρεμότητα) πραγματικά στενοχωρέθηκα. Ακόμα δυστυχώς δεν το βρήκα ώστε να το προτείνω κιόλας σε μία πιο προσιτή γλώσσα, αλλά έχετε το νου σας. Αν λίγο σας αρέσει η ligne claire νομίζω θα σας ικανοποιήσει πλήρως.

     
    ... a suivre
     
     
     
  12. Kurdy Malloy
    Ζητάω συγνώμη από τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Προβλήματα υγείας και οι αυξημένες υποχρεώσεις που αυτά συνεπάγονται σε αυτό το βαρετό και πεζό πεδίο που ονομάζεται πραγματική ζωή, με ανάγκασαν να καθυστερώ τα άρθρα που ήθελα να τελειώσουν μέσα στον Γενάρη. Τώρα θα πάρει λίγο παραπάνω αλλά ελπίζω να μην πιάσουμε 2019, και αυτό είναι δέσμευση! 
     
     
    Le château des étoiles
     

     
    O Alex Alice δεν έχει κάποια απεριόριστη εργογραφία, έχει δημιουργήσει λίγα πράματα, αλλά όλα είναι πάρα πολύ καλά. Την Τρίτη Διαθήκη, τον Siegfried και τώρα δημιουργεί αυτήν την περιπέτεια. Είναι παιδικό, βαριά εφηβικό, αλλά με εξαιρετικό σχέδιο και μία υπόθεση που θυμίζει κάτι ακαθόριστο από την τριλογία του Πούλμαν ως προς το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, αλλά με steampunk θεματολογία. Αυτά τα 3 που βλέπετε είναι το πρώτο story arc, κάθε τεύχος είναι σχετικά μικρό - καμιά 20αριά σελίδες. Έχουν βγει 3 περιπέτειες τις 2 επόμενες ακόμα τις ψάχνω και θέλω να τις βρω γιατί πρόκειται για ένα πραγματικά σπουδαίο έργο για αυτές τις ηλικίες. Τη χρονιά που μας πέρασε εκδόθηκε και στα αγγλικά με τίτλο The Castle of Stars.
     

     

    La Vengeance Du Comte Skarbek
     

     
    To μοναδικό έργο του Ροζίτσκι που δεν είχα διαβάσει, είναι επίσης και το μοναδικό έργο του Yves Sente που αποτελεί δικιά του έμπνευση - σενάριο. Γιατί κατά τα άλλα, αγαπημένη του ασχολία είναι να μαγαρίζει ιστορικές σειρές (ΧΙΙΙ, Blake & Mortimer, Thorgal). Και εδώ τα κολήματά του σεναριογράφου είναι εμφανή. Το έργο μεταφράζεται ως η εκδίκηση του Κόμη Σκάρμπεκ και είναι (οποία έκπληξις) μία ιστορία εκδίκησης, με ρίζες στο βαθύ παρελθόν, όπως αρέσει στον Σαντ, όπως αυτή ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα δικαστήριο με άπειρα flashback. Εγώ όμως το τίμησα για να έχω πλήρη εικόνα του έργου του Ροζίτσκι που και εδώ, δίνει μία από τις χαρακτηριστικές του δουλειές. Όμορφα τοπία, τεράστιο επίπεδο επαγγελματισμού, δίνει τόσο το πειρατικό κομμάτι όσο και το δικαστικό πολύ παραστατικά. Δίτομο είναι, αν το βρείτε τιμήστε το. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά είναι ένα καλό BD από έναν κορυφαίο σχεδιαστή της Ευρωπαϊκής σκηνής.
     

     
    Quai d'Orsay
     

     
    O αγαπημένος αυτό τον καιρό από το BDGest Christophe Blain, εδώ σε ένα χιουμοριστικό έργο. Ένας γιάπης πιάνει δουλειά στο ΥπΕξ της Γαλλίας (που βρίσκεται στην τοποθεσία Quai d'Orsay). Είναι δύσκολο να γελάσεις με ξενόγλωσσο κόμικ ειδικά με πολιτική σάτιρα, που όπως και να το κάνουμε θα πρέπει να έχεις και μία επαφή. Αλλά εδώ πιστεύω ότι έχουμε μία πολύ πετυχημένη δουλειά. Με κάτι από Yes Minister ή άλλες πολιτικές κωμωδίες, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή (Άρθουρ αν θυμάμαι καλά) πως απορροφάται από τη δουλειά, τον παραλογισμό του Υπουργού, το άγχος της πολιτικής, τη δυσκολία στην πραγματική ζωή. Σε πάρα πολλά σημεία αυτό βγάζει αβίαστο γέλιο, ειδικά όταν τα κολήματα του υπουργού γίνονται πλέον αστεία και προβλέψιμα. πχ η μανία του να τα καθορίζει όλα τσακ, τσακ, τσακ. 
    Αυτό μας δίνει μία από τις πιο αστείες σελίδες που έχω διαβάσει σε BD το τελευταίο διάστημα.

    Υπάρχει και στα αγγλικά με τίτλο Weapons of Mass Diplomacy, δοκιμάστε το!
     
    Blue Note
     

     
    Τελευταίες μέρες τις ποτοαπαγόρευσης και εμείς σε αυτό το πολύ ατομοσφαιρικό BD, βλέπουμε δύο ιστορίες. Ενός πυγμάχου, βγαλμένου από τις σελίδες των βιβλίων του μεγάλου Έλροϋ και ενός τζαζίστα που η ζωή και πορεία του μοιάζουν να είναι αυτές του ιδρυτή του Club 27 Robert Johnson. Βέβαια η ποτοαπαγόρευση έληξε το 33 και ο Τζόνσον πέθανε το 1938, αλλά είπαμε: μοιάζει να είναι... Ατμοσφαιρικό επιβλητικό εμπνευσμένο από τα νουάρ της εποχής, δεν έχει κάτι το σενάριο που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά μερικές φορές το σχέδιο σε αφήνει άφωνο (όπως επίσης και το εξώφυλλο του 2ου τόμου). To έχω δει και σε αγγλικό σκανλέισο.


     
    Frenchman, Iroquois, Canoe Bay
     

     
    O Patrick Prugne είναι ένας δημιουργός που ειδικεύεται σε one shot ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στην αποικιακή εποχή των ΗΠΑ. Με τη φύση να οργιάζει, τους δυτικούς να μην έχουν εισχωρήσει παρά ελάχιστα στην ενδοχώρα, τους Ινδιάνους να είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό κυρίαρχοι της πατρίδας τους. Αν έχετε δει το Revenant θα καταλαβαίνετε. Με μία υψηλού εικαστικού περιεχομένου προσέγγιση με αρκετά απλές αλλά δυνατές ιστορίες, έχει αποκτήσει ένα δικό του και σταθερό κοινό. Σίγουρα είναι από τις δουλειές που οι λάτρεις του σχεδίου αξίζει να χαζέψουν ασχέτως αν καταλαβαίνουν ή όχι τη γλώσσα, όπως βλέπουμε και στη σελίδα με τα original art του στον εκδότη.

     
     
    Εντάξει ξαναπήρε μπροστά, μπορεί και κάποτε να τελειώσει...
     
    A suivre
  13. Kurdy Malloy
    Συνέχεια λοιπόν με όσα προλάβω γιατί θα γίνει everlasting το τοπικό αλλιώς:
     
    Cher pays de notre enfance
     

     
    Το έβλεπα συχνά-πυκνά είπα να το προσπαθήσω. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ σε κόμικ, ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος και όχι κομίστας και ασχολείται με τις παρακρατικές και τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν στη Γαλλία τις αρχές των 70ς. Για τους Γάλλους ειδικά τους κάποιας ηλικίας φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, σα να κάνει κάποιος εδώ για την πρώιμη 17Ν. Μετά μεγάλου κόπου και δυσκολίας το διάβασα όλο, ήθελε είτε γνώση είτε συνεχή αναζήτηση, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε τόσο το concept όσο και το σχέδιο. Σίγουρα πάντως δεν απευθύνεται σε όλους.
     
    Stern

     
    Όσοι ενημερώνονται τακτικά για τα BD και ειδικότερα για τα Western σίγουρα θα έχουν προσέξει μία σύμπτωση. Το 2015 εκδόθηκαν δύο δουλειές που κέρδισαν κοινό και κριτικούς με πρωταγωνιστές νεκροθάφτες (μάλλον ο Μορρίς έχει επηρρεάσει αρκετούς ). Για το Undertaker των Dorison/Meyer θα αναφερθώ αναλυτικά όταν φτάσει η σειρά του για διάβασμα (εντός του μήνα). Η άλλη σειρά που δεν την έχω δει σε scanlation (αν και νόμιζα ότι κάπου την είχε πάρει το μάτι μου) είναι το Stern. Ένας απομονωμένος και με περίεργη συμπεριφορά νεκροθάφτης μιας τρεχαγύρευε πόλης. Μπλέκεται στις υποθέσεις του και μέσα σε όλα αυτά μπλέκεται (προφανώς) και το ίδιο του το παρελθόν το οποίο κρατάει στη σφαγή της πόλης Λώρενς του Κάνσας από τον Κουάντριλ με συμμετοχή μάλιστα και του Φρανκ Τζέιμς. Τα γράφω αυτά γιατί νομίζω ότι είναι 3 συνολικά τα BD που αναφέρονται στο γεγονός το οποίο αγνοούσα. Μέχρι και ο Μπλουτς με τον Τσέστερφιλντ χώσανε την ουρά τους. Η δράση δεν είναι καταιγιστική, ο ήρωας είναι για λύπηση, το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ δεμένο και ικανοποιητικό. Θα το πρότεινα σε ωριμότερους αναγνώστες που έχουν άλλα κριτήρια δράσης και πλοκής από τα καθιερωμένα.
     
    Gung Ho
     

     
    Μέσα στο 2017 ανακάλυψα και το Gung Ho. Γερμανικό αυτό, αλλά με μεγάλη απήχηση και στη Γαλλία. Τα έχω γράψει κι αλλού. Μπορεί το σενάριο να είναι εφηβικό, η ως τώρα πλοκή αρκετά προβλεπόμενη, αλλά η προσέγγιση και το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα με άφησαν απολύτως ικανοποιημένο. Από τις δημιουργίες που προσφέρουν πραγματικά καινούργια πράματα και πνοή στο χώρο. Αν και έχει ήδη μεταφραστεί σε 3 τουλάχιστον γλώσσες τα αγγλικά είναι ακόμα απόξω, παρόλα αυτά αν το βρείτε δείτε το. Οι διάλογοι είναι αυτοί που φαντάζεστε .
     
    L'arabe du futur 
     

     
    Άλλη μία πολυσυζητημένη και πολυβραβευμένη σύγχρονη σειρά που έπεσε στα χέρια μου το προηγούμενο έτος. Κι εδώ ότι είχα να πω το είπα στην παρουσίαση, απλά επειδή τα έγραψα και παραπάνω και επειδή στο ενδιάμεσο διάβασα και τα Ημερολόγια της Εστέρ, να προσθέσω και να τονίσω ξανά το εξής. Και εδώ έχουμε έναν δημιουργό με σφραγίδα. Δικό του στυλ γραφής και εικονογράφησης και χρωματισμού. Ανεξάρτητα αν κάποιος αρέσει ή δεν αρέσει τα έργα του, πιστεύω ότι μπορεί να αναγνωρίσει είναι ότι προσφέρουν καινούργια πράματα.
     
    L'or et le sang
     

     
    Αυτή η σειρά δεν είναι και τόσο πρόσφατη, αλλά περίμενα να βρω και τον 4ο και τελευταίο της τόμο που βγήκε το 2014 να τη διαβάσω ολοκληρωμένη. Κάπου στο μεσοπόλεμο το βόρειο Μαρόκο της Μεσογείου δηλαδή, προσπάθησε να γίνει ανεξάρτητο με το όνομα Ριφ. Ακολούθησε πόλεμος με Ισπανούς και Γάλλους με την αναμενόμενη κατάληξη. Το ξέρατε; Πιθανότατα όχι, εκτός αν ψάχνοντας για μερικά λουλούδια του Ισπανικού Εμφυλίου όπως ο Φράνκο ή ο Πρίμο ντε Ριβέρα, είδατε ότι πολέμησαν στο Ριφ. Με βάση αυτό ο Νουρύ με άλλους 3 λιγότερο γνωστούς συνεργάτες στήνει μία ιστορία Λόρενς της Αραβίας. Το μείγμα είναι το ίδιο, ιδεαλισμός, τυχοδιωκτισμός, έρωτας, φιλοδοξία, προδοσία, όλα. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως χειρίζεται όλες αυτές τις συνεργασίες ο Νουρύ, υποθέτω ότι χτενίζει σενάρια άλλων και τα τελειοποιεί. Εδώ βέβαια ο άλλος είναι ιστορικός οπότε μάλλον έδωσε ιστορικό τόνο στην μυθιστορία. Τέλος πάντων μην το κουράζω, το αποτέλεσμα είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα ρομαντικής πολεμικής περιπέτειας εποχής. Αν το βρείτε δώστε του μία ευκαιρία.
     
    Siegfried
     

     
    O Alex Alice συνδημιουργός με τον Dorison της Τρίτης Διαθήκης, δίνει τη δική του ματιά στο έπος των Νιμπελούγκεν. Εδώ έχουμε την κανονική ιστορία όπως και στο έργο του Ράσελ, όχι έμπνευση μεταφορά ή δεν ξέρω και γω τι, με σαφώς πιο BD σχέδιο. Μου άρεσε και η προσέγγιση και ειδικά το λέτερινγκ. Δε θα διαβάσετε κάτι που δεν έχετε ξαναδιαβάσει, αλλά θα το διαβάσετε αρκετά ευχάριστα.
     
    Les Équinoxes
     

     
    Για να μη γράφουμε μόνο καλά λόγια και να μας πάρουν για χαζοχαρούμενους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αν κάτι δε με ικανοποίησε το προσπέρασα και δεν κάνω αναφορά εδώ, εκτός αν πρόκειται για κάτι αρκετά αναγνωρισμένο όπως τα έργα του Cyril Pedrosa. Αυτό με κούρασε. Και εκτός από το ότι με κούρασε, η απλή παρεμβολή 3 σελίδων κειμένου μέσα στο έργο με έκανε να το σταματήσω. Πιθανότατα να έκανα άσχημα, από παντού διαβάζω καλά πράματα. Αν κάποιος το μεταφράσει θα το τιμήσω. Αλλά να διαβάζω πρόζα σε ξένη γλώσσα σε οθόνη, όταν η ψυχολογία μου είναι, θα διαβάσω κόμικ, μου έπεσε πολύ βαρύ.
     
     
     
    Έχω βάλει κάποια εξώφυλλα. Από αυτό το αφιέρωμα τα εξώφυλλα είναι οι τόμοι που διάβασα κατά τη διάρκεια του 2017 και διαμόρφωσαν την άποψή μου, ώστε να μπορεί κάποιος να κρίνει.
  14. Kurdy Malloy
    Συνεχίζει η ανασκόπηση, μπας και τελειώσει ποτέ. Θυμίζω τα πρώτα δύο μέρη: Α & Β.
     
    Ξεκινάμε
     
    LastMan
     


     
    Ένα ευρωπαϊκό μάνγκα πολεμικών τεχνών. Με έντονη δράση, πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ακροβατεί στα όρια του φανταστικού, με εναλλαγές μεταξύ του σήμερα και του μεσαίωνα, κρατώντας τα πάντα και από τις δύο εποχές. Έχει 200 χορταστικές σελίδες, 20 έγχρωμες και οι υπόλοιπες α/μ. Εννοείται πως τα κλισέ δε λείπουν, εννοείται ότι σαν καλό μάνγκα απευθύνεται σε πιο νεαρό ακροατήριο, αλλά προσωπικά με κράτησε και είναι κάτι που το χρειάζεται η ευρωπαϊκή παραγωγή. Η επιτυχία του σε αρκετές χώρες το επιβεβαιώνει κιόλας, νομίζω ότι βγαίνει και στα αγγλικά.
     
    Zai zai zai zai
     

     
    Μία παράλογη κοινωνικοπολιτική σάτιρα, με απλοϊκό σκίτσο, παράλογο θέμα και αστείες (στο όλο κλίμα αντιδράσεις), που πήρε κάποια χρονιά το βραβείο κριτών νομίζω στα BDGest'Arts. Ποιο είναι το θέμα; Ο νεαρός του εξωφύλλου πηγαίνει να ψωνίσει στο σούπερμαρκετ, και έχει ξεχάσει στο άλλο παντελόνι την κάρτα του σούπερ. Αυτό είναι αρκετό για να στιγματιστεί, να χαρακτηριστεί ως επικίνδυνος, να καταζητείται και να προσπαθεί να ξεφύγει σε όλη τη χώρα. Κάθε σελίδα είναι ανεξάρτητη σχετικά, αλλά προχωράει την υπόθεση. Ευχάριστο και τροφή για σκέψη, αν και δεν πιάνει και τίποτα εξηζητημένα θέματα.
     
    Le grand mort
     

     
    Ήρθε κι αυτουνού η ώρα. Εδώ ο Λουαζέλ κάνει μόνο το σενάριο και στο σχέδιο είναι ο συνεργάτης του στο Quete de l'Oiseau du Temps, o Mallie. Κάτι μεταξύ fantasy, μυστηρίου και θα μπορούσε ή μπορεί να γίνει στο μέλλον έως και horror. Δύο κόσμοι μπερδεύονται, όταν μαζί με αυτόν που κάνει τη μεσολάβηση, μπαίνει στον κόσμο των μικρών όντων και μία φοιτήτρια. Από εκεί και πέρα τα πράματα παίρνουν ανεξέλεγκτη και τρομακτική τροχιά. Γεννιέται ένα πλάσμα βγαλμένο από όλα τα παλιομοδίτικα θρίλερ με τα δαιμονικά παιδιά του εξαπωδώ. Δεν έχω καταλήξει που το πάει, ίσως του λείπει το κάτι παραπάνω, γενικά είναι μία πάρα πολύ καλή δουλειά που δικαίως έχει κερδίσει αναγνώριση, αλλά νομίζω ότι κάτι θέλει ακόμη, απλά δεν είμαι σίγουρος τι. Φυσικά όμως ψάχνω να διαβάσω και τον τόμο που μόλις βγήκε.
     
    Il porto proibito ή Le port des marins perdus ή The Forbidden Harbour
     

     
    Βάζω τη γαλλική έκδοση, καθώς αυτή διάβασα. Όπως φαίνεται από τον τίτλο πλέον μεταφράστηκε και επισήμως στα αγγλικά. Αυτό στερεί από οποιονδήποτε τη δικαιολογία να μην το διαβάσει. Κορυφαία στιγμή των ιταλικών κόμικ, μία ρομαντική και πικρή περιπέτεια που καταπιάνεται με θέματα διαχρονικά και πανανθρώπινα. Ο σκοπός της ζωής, ο θάνατος, η αδικία, το δίκιο και η δικαίωση, δίνονται με έναν εξόχως λυρικό και απολαυστικό τρόπο. Ίσως ως γυναίκα η Ραντίτσε να είναι λίγο πιο λυρική από ότι θα ήθελα, αλλά αυτό δε μειώνει αυτό το κορυφαίο έργο. Από Ντισνεϊκούς συντελεστές, ίσως έχει καλές πιθανότητες να το δούμε και στη γλώσσα μας, αν και οι εποχές που μετέφραζε η Βαβέλ εναλλακτικά ιταλικά κόμικ έχουν παρέλθει. Ίσως κάποιος φουμετατζής; Μακάρι.
     
    L'assassin qu'elle merite 4
     

     
    Ολοκληρώθηκε και την ολοκλήρωσα κι εγώ αυτή η σειρά των Λουπανό/Κορμπόζ. Τελικά το τέλος δεν ήταν ούτε δυνατό ούτε συγκινητικό όπως στον Αλίμ. Δεν το λες και κακό, αλλά το βρήκα αρκετά εύκολο. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και στην άλλη συνεργασία των 2 (Celestin Gobe-la-Lune). Φανταζόμουν επικούρες για το τέλος και τελικά απλά τελείωσε. Για όσους ανοίξαν τώρα τους δέκτες τους μία σύντομη σύνοψη. Είμαστε στο 1900 και δύο αργόσχολα κακομαθημένα κωλοπαίδια πλουσιόπαιδα από τη Βιέννη αποφασίζουν να χαρίσουν στην κοινωνία τον δολοφόνο που της αξίζει (αυτό σημαίνει ο τίτλος). Βρίσκουν το θύμα τον Βίκτωρα και η ιστορία παίρνει το δρόμο της με μερικά τραγικά στο ενδιάμεσο. Πιάνει ενδιαφέροντα θέματα, όπως η άνοδος του ρατσισμού, αντισημιτισμός, ένοπλη πάλη, τρομοκρατία, με την απαραίτητη κριτική στην άρχουσα τάξη (εδώ το κάνει το Star Wars, o Lupano θα παραλείψει;  ). Αξιόλογο, ειδικά η εικονογράφηση του Κορμπόζ είναι άψογη. Εικονογράφηση BD στα καλύτερά της.
     
     
     
    A suivre, νύσταξα
     
  15. Kurdy Malloy
    Και αφού ο καλός μάγος Βαλτάσαρ μας έδωσε μπλονξ για να παίζουμε ας κάνω μία ανακεφαλαίωση τι ξεχώρισα από αυτά που διάβασα τη χρονιά που μόλις μας τελείωσε. Προσοχή δεν αφορά φετινές εκδόσεις, ούτε έχω κλείσει τις εκκρεμότητες με το παρελθόν - κάθε άλλο, ούτε μπορώ να βρω ότι βγαίνει σχετικά γρήγορα για να το διαβάσω. Ξεκίνησα να κάνω ένα ΤΟΡ-10 που είναι και της μόδας, στην πορεία και κάνοντας μία shortlist μου βγήκαν 49 υποψήφιοι τίτλοι. Οπότε μαζί με ένα από τα αμερικάνικα θα κάνω μία αναφορά σε 50 έργα που ξεχώρισα από όσα διάβασα φέτος. Για κάποια έχω γράψει κάτι, για άλλα όχι, δε βαριέσαι. Πάμε με τη σειρά που τα έχω στις σημειώσεις μου (δηλαδή καμία συγκεκριμένη  )
     
    LE RAPPORT DE BRODECK

     
    Aυτό το διάβασα πέρσι στις γιορτές. Και μόλις το τελείωσα έκανα εδώ παρουσίαση. Αυτό λέει από μόνο του κάποια πράματα. Ο Λαρσνέ κράτησε τα σκοτάδια και την άσχημη και αδύναμη φύση του ανθρώπου από το Blast και με οδηγό το πολύ δυνατό κείμενο του best seller του Κλοντέλ μας έδωσε κάτι παραπλήσιο. 400 σελίδες χορταστικό έργο, από αυτά στα οποία αρέσκονται να μεταφράζουν οι εδώ εκδότες - ελπίζουμε. Βέβαια δεν είμαι αντικειμενικός με το Blast (μπορεί και να είμαι) και ήταν αναμενόμενος ο ενθουσιασμός μου. Βαδίζει όμως στα ίδια δύσβατα μονοπάτια.

     
    Magasin général

    Όποιος παρακολουθεί τα γαλλόφωνα προφανώς και θα έχει πέσει αρκετά συχνά-πυκνά σε αυτό το χρονικό που έκαναν από κοινού οι Tripp & Loisel. Η ζωή σε ένα χωριό του Κεμπέκ στο μεσοπόλεμο γύρω από την Μαρί (αυτή εδώ πάνω). Κοινωνικό, slice of life, αγγίζει πάρα πολλά ευαίσθητα ζητήματα, με κυρίαρχο την κοινωνική και ερωτική ζωή πέρα από το καθιερωμένο "άντρας και γυναίκα παντρεύονται". Το αποτέλεσμα είναι πετυχημένο, δένεσαι με τους πρωταγωνιστές, με το χωριό, προβληματίζεσαι και όλα αυτά στο γνωστό επίπεδο του μεγάλου Λουαζέλ. Ίσως μερικά να τα έχασα ως λογοπαίγνια ή διαφορές στη γλώσσα Γαλλίας - Κεμπέκ, αλλά ΟΚ τα βασικά τα πήρα. Τι με ενόχλησε; Ότι τελικά βρήκα την κοινωνία ενός χωριού στου διαβόλου τη μάνα κατά το μεσοπόλεμο πολύ ανεκτική για να είναι ρεαλιστική, αλλά επειδή αισθάνθηκα ότι το γενικότερο νόημα είναι πως είμαστε πιο ανεκτικοί με αυτούς που γνωρίζουμε προσωπικά, ίσως αυτός να ήταν ο στόχος. Υπάρχει και σε σκανλέισον για τους μη Γαλλόφωνους.

    Buffalo Runner

    Αυτό το είχα σταμπάρει από τα βραβεία BDGest'Arts όπου απέσπασε το βραβείο σεναρίου.... ΟΟΟΟΟΟΚ. Δε θα το πω κακό, δε θα αποτρέψω κάποιον από να το διαβάσει, σίγουρα δεν είναι χαμένος χρόνος, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Ίσως επειδή με έχει κουράσει η κατάχρηση των φλασμπακ στα κόμικ και το συγκεκριμένο είναι όλο ένα φλασμπακ; Ίσως γιατί εν τέλει δεν είδα κάτι το ξεχωριστό; Καλό είναι, να βγει και στα ελληνικά - μακάρι - αλλά υπάρχουν και καλύτερα western ακόμα και σ'αυτή τη λίστα.

     
    Le grand mechant Renard

    Άλλη μία περίπτωση έργου που με το που το τελείωσα έκανα παρουσίαση εδώ. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο, είναι από τις λίγες φορές που βρήκα κάτι τόσο ευχάριστο και τόσο αστείο. Από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Προφανώς και δεν απευθύνεται σε ενήλικους, πιθανότατα με επηρεάζει το ότι απευθύνεται στην ηλικία του γιου μου και το συγκρίνω με τα υπόλοιπα σκουπίδια επιπέδου Νικελόντεον που υπάρχουν, αλλά εμένα με άρεσε.

     
    Silas Corey

     
    Εδώ μιλάμε για τη 2η ιστορία, δηλαδή τους τόμους 3 & 4. Η σειρά αναβαθμίστηκε, έμπειροι οι δημιουργοί κράτησαν ότι έπρεπε, πέταξαν τα βαρίδια και βελτίωσαν μία ήδη πετυχημένη σειρά. Από τις σειρές που αξίζει να περιμένει κανείς τι καινούργιο θα βγει και από αυτές που αξίζει να εκδοθούν. Τι να λέμε; Νουρύ = εγγύηση, αν είναι όμορφο και το σχέδιο, είναι η συνταγή της επιτυχίας. Ελπίζω σε ακόμα καλύτερη συνέχεια, έχει περιθώρια.


    Servitude

    Δεν ξέρω... Οι Γάλλοι δεν το πολυέχουν με το ηρωικό, με το fantasy, γενικώς. Βέβαια αν κρίνω από τις βαθμολογίες, κάποια από αυτά τους αρέσουν κιόλας, όπως το Servitude, αλλά εμένα δε με έψησε. Δεν μπορώ να παραβλέψω βέβαια ότι εγώ διαβάζω από cbr σε μία ξένη γλώσσα, ενώ οι Γάλλοι στο χαρτί στη μητρική τους. Οπότε τα fantasy elements θα τους χαώνουν λιγότερο. Υποθέτω. Πάντως παρά τις θετικότατες κριτικές που έχει αυτή η σειρά, εμένα δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ειδικά όταν ο δεύτερος τόμος είχε άσχετο θέμα με τον πρώτο και δένουν στη συνέχεια. Εικαστικά είναι αυτή η παλ μονοχρωμία που επίσης κουράζει στην οθόνη... ΟΚ αν το βρείτε δώστε του μία ευκαιρία. Μπορεί και να το αδίκησα. Πάντως ούτε scanlation βρίσκω, άρα... Μόλις βγήκε 5ος τόμος, θα του δώσω μία ευκαιρία ακόμα.

     
     
     
     
    Α suivre...
  16. Kurdy Malloy
    Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν ο ηγέτης των πιστών, ο μάγος Βαλτάσαρ, μας ανακοίνωσε ότι θα έχει και blog το νέο φόρουμζ σκέφτηκα. Και; Σιγά μην κάθεται να διαβάζει κανείς blog posts. Και η επίσης μαύρη αλήθεια είναι ότι κατά τα φαινόμενα είχα δίκιο. 87 εμφανίσεις σε ένα άδειο blog αρχικά, 100+ στο πρώτο blog post και όλο και λιγότερες στα επόμενα (όπως βλέπουμε πάω πολύ όμορφα να καλύψω το ότι γράφω αηδίες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν - αλλά να αναφέρω ένα αξίωμα: ΔΕΝ γράφω αηδίες. Adhoc που θα έλεγε και ο πειρατής).
     
    Παρόλα αυτά εδώ πρέπει να δηλώσω ότι μετά το πρώτο ποστάρισμα κατάλαβα το λόγο που τα blog είναι πετυχημένα. Ή μάλλον ήταν κάποτε μέχρι να τα πάρει αμπάριζα το facebook. Απελευθερώνουν το συγγραφέα. Γράφει ότι θέλει, εντός γενικότερου πλαισίου αλλά εκτός του ασφυκτικού πλαισίου που οριοθετείται από τον τίτλο ενός τοπικού. Θένκιου λοιπόν Βαλτάσαρ και νγραμμ και όποιος άλλος δούλεψε να μας φέρει αυτό το βήμα (ο τόνος είναι δίπλα στο λ και γράφτηκε βλημα αρχικά. Λες; )
     
    Συνεχίζω λοιπόν επανερχόνενος στις προηγούμενες σκέψεις μου. Μάλλον είναι γεροντίστικη παραξενιά. Αισθάνομαι ότι δε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα έχω σκοπό ή αξίζουν τον κόπο ή κάτι σαν κι αυτό που περιέγραψε εδώ ο Μπίλμπο: 
     
     
    Όποιος κατάλαβε εδώ (μπέσα όμως) τι ακριβώς λέει ο Μπίλμπο, ίσως καταλάβει πως αισθάνομαι για κάποια κόμικς, βιβλία, επιτραπέζια, αλλά εδώ μιλάμε για τα κόμικς σωστά; προς το παρόν τουλάχιστον.
     
    Και ποιος είναι ο τρόπος να γνωρίσω πάνω από τα μισά και να τα εκτιμήσω όσο αξίζουν; Να κόψω τα ξερόκλαδα. Όλο και συχνότερα λοιπόν βρίσκω τον εαυτό μου να του έχω θέσει το ίδιο και το ίδιο ερώτημα. Αυτό γιατί να το διαβάσω; Αν διαβάσω και το παρακάτω θα αλλάξει κάτι στην εμπειρία μου ή τις εντυπώσεις μου; Σήμερα θα μιλήσω και με παραδείγματα.
     
    Παράδειγμα 1ον (τραβηγμένο από το μαλλί):

    Στα βραβεία κάθε χρόνο δίνονται και prix jeunesse. Παιδικά όπως θα τα λέγαμε εδώ. Προσπαθώ να τα διαβάζω και αυτά για τη διαμόρφωση άποψης. Τα τελευταία χρόνια βλέπω συνεχώς τούτο εδώ, 4 τόμοι ως τώρα. Χαριτωμένο. Πολύ χαριτωμένο. Ένα κοριτσάκι που θέλει να γίνει συγγραφέας και προσπαθεί να λύσει μυστήρια (παιδικού επιπέδου - δεν είναι Σκούμπι Ντου), κάνει έρευνες, έχει και 2 κολητές κλπ κλπ κλπ. Παιδικό και κοριτσίστικο, δεν παίζει άντρας ούτε κατά λάθος στους βασικούς ρόλους. Ενδιάμεσα παρεμβάλονται σελίδες από ημερολόγια είτε με κείμενο είτε με παιδικές ζωγραφιές κλπ. Διάβασα ένα, ανοίγω και το δεύτερο. Σε κάποια φάση το κλείνω. Μεταφορικά μιλώντας cbr γαρ. Θα βρει την άκρη η Σερίζ, θα θριαμβεύσει η φιλία, κάπου θα σπάσει λίγο τη μουρίτσα της κι όλα καλά κι όλα ωραία. Στο επόμενο τεύχος (από ότι είδα έπαιξαν χιόνια - άλλο σκηνικό) θα γίνει κάτι ανάλογο. Το consept το έπιασα, μου φάνηκαν δίκαια τα βραβεία, αλλά έχω λόγο να συνεχίσω;
     
    Παράδειγμα 2ο:

     
    Aυτό πάει παλιά. Όταν ακόμα διάβαζα Dufaux με ενδιαφέρον. Εξακολουθώ να τον διαβάζω, αλλά πλέον ίσως και να τον αδικώ λόγω προκατάληψης. Στην αρχή εδώ είχαμε τη Τζέσικα που της σκότωσαν τον γκόμενο αν θυμάμαι και καλά, έχουν περάσει χρόνια. Μικρά story arcs, ατμόσφαιρα νεο-νουάρ, ωραία δράση. Μετά όμως από μερικούς τόμους, η απλή παρουσία της Τζέσικα κάπου αρκούσε να σκορπίσουν παντού πτώματα, θανάσιμες απειλές, εκδικήσεις. Στην αρχή το συνέχιζα για να δω που το πάει. Μετά μπήκε στο μυαλό μου ότι δεν το πάει πουθενά και όσο παραπάνω και να διάβαζα θα είχαμε ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο. Ωραία σειρά, καλοστημένη, ενδιαφέρον σχέδιο πλην όμως ξεπερασμένο πλέον, αλλά τόση επανάληψη δεν την άντεχα άλλο.
     
    Παράδειγμα 3ο (και τελευταίο, θα μπορούσα να το πάω μέχρι το πρωί):

     
    Εδώ έχουμε ένα spin-off. Διάβασα όταν διάβασα τα Blueberry, είπα να διαβάσω και το spin-off. Στην αρχή τα πρώτα ήταν Charlier - Giraud. Μικρές ιστορίες, ένα κλασσικό origins που θα μπορούσε να είναι και εντός σειράς. Αφού είδα λίγο τα 3 πρώτα τεύχη που μου έδωσαν και χρήσιμες πληροφορίες μετά είχαμε άλλα σχεδόν 20 όπου είχαμε αντίστοιχες περιπέτειες με τις ώριμες, αλλά τοποθετημένες στον Εμφύλιο. Εδώ το σιχτίρισμα δεν άργησε, ότι ενδιαφέρον είχε ο αρχικός Μπλούμπερι, τόση βαρεμάρα είχε ο νεαρός εξυπνάκιας Γιάνκης αξιωματικός που όλο έμπλεκε κι όλο ξέμπλεκε γιατί είναι γαμάτος.
     
    Αλλού όμως κολλάω. Διαβάζω τα καινούργια από τις κλασσικές σειρές. Δεν είναι το ίδιο τα spin-off. Τα κάνον είναι πάντα κάνον. Υπάρχουν βέβαια και παράξενες περιπτώσεις όπως ο κακομοίρης ο Θόργκαλ.

    Η βασική σειρά γέννησε 3 spin-off. OK η μία είναι το origins, jeunesse όπως το λένε και οι Γάλλοι που έφυγε από την κανονική σειρά. Η Kriss de Valnor διαβάζεται, είναι στο ίδιο επίπεδο με την κανονική σειρά. Η Louve που ακολουθεί την γυναίκα και την κόρη του Θόργκαλ, δε διαβάζεται. Πραγματικά. Τι να κάνω όμως; Έχει ανακοινωθεί ότι μετά από συνολικά 3 ή 4 τόμους τα spin-off θα ξαναπέσουν μέσα στην κανονική σειρά.

    Το παρατάς; Ή το τρως σαν το καμένο φαγητό της γυναίκας σου που δε θες να τη στενοχωρήσεις; 
     
    Συγκλονιστικά διλήμματα, φοβερά first world problems.
     
    Και για να επιβραβεύσω όσους διάβασαν μέχρι εδώ, να αναφέρω ότι διάβασα τους 3 τόμους του La Colère de Fantômas. Όταν το βρείτε σε γλώσσα που μπορείτε να το διαβάσετε χτυπήστε το άφοβα.
  17. Kurdy Malloy
    Θέμα ελεύθερο λέγεται το μπλογκ, για αρχή όμως η μπουρδολογία θα έχει κάποια θεματάκια. Βασικά τα θεματάκια αυτά τα έχω αρκετά στο μυαλό μου, μάλιστα αφορούν άμεσα το τι διαβάζω, ως εκ τούτου θα αναγκάσω να τα υποστούν όσοι έχουν την ατυχία να με διαβάζουν.
     
    Το βασικό βέβαια πρόβλημα δεν αλλάζει και είναι η ηλικία μου. 46 χρονών αισίως, πέρασε η μισή ζωή διχώς να καταλάβω που έλεγε και ο αξέχαστος και μέγας Νικόλας και όλο και συχνότερα ειδικά σε ότι διαβάζω σε ηλεκτρονική μορφή μου γεννιέται το εξής ερώτημα: "Έχω χρόνο για ξόδεμα ώστε να διαβάσω ΚΑΙ αυτό;" Και άντε... Αν είναι κανένα μίνι series ή κανένα one shot graphic novel, το τρως. Το διάβασα, μου άρεσε/δε μου άρεσε πάμε παρακάτω. Αλλά τελικά τι συμβαίνει σε σειρές μαμούθ (καμία σχέση με τη συμπαθέστατη εκδοτική) με τις οποίες για τον α ή β λόγο έχουμε κολλήσει; Σε κάποια άλλα άρθρα (για την ακρίβεια σε εκείνα που νερντοειδώς αναλύω ένα-ένα τα τεύχη των αγαπημένων μου σειρών - θυμηθείτε να με ρωτήσετε γιατί έχω καιρό να ανεβάσω) έχω αναφέρει ότι πλέον απολαμβάνω (μαζοχιστικά είναι η αλήθεια) να διαβάζω κλασσικές ή και όχι τόσο κλασσικές φαραωνικές σειρές BD με τη σειρά έκδοσης. Βλέπω διαφορές, εξελίξεις, ιδέες που κάποτε ήταν θεμελιώδεις αλλά εγκαταλείφθηκαν, γκαγκ που μπήκαν για ένα καρέ και τελικά έμειναν για πάντα, κολήματα κάποιου δημιουργού που άλλος τα διέγραψε.
     
    Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και αν κατά βάθος το νερντιλίκι μπορεί να έχει αποκτήσει προσήλωση σταυροφόρου, πάντα θα υπάρχει το σημείο Ξεκλίκ. Όλοι μιλάνε για αυτό που τους έκανε κλικ σε μία σειρά και κόλησαν με αυτήν, αλλά τελικά πότε μία σειρά στην οποία επενδυσαμε ενδεχομένως χρήμα, αλλά κυρίως χρόνο μας φέρνει στο αμήν; Και λέμε ΟΚ, ως εδώ, καλά περάσαμε αλλά πρέπει να διακόψουμε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις ακόμα και για το ίδιο πρόσωπο. Άλλη προσέγγιση θα είχα 20 χρόνια πριν που νόμιζα ότι μπορώ να διαβάζω ότι βγήκε, βγαίνει ή θα βγει και άλλη τώρα. Και προφανώς άλλη σε 10-15 χρόνια γεροί να είμαστε.
     
    Για μένα το ξεκλίκ έρχεται αρκετά απλά. Έρχεται στην σελίδα 5 ή 7 μιας ιστορίας. Αισθάνεσαι ότι ξέρεις τι θα διαβάσεις. Ακριβώς. Απλά η μελαχροινή λατίνα στήνει μία παγίδα με την ίδια λογική που το έκανε ο σωματωδης γερμανός 3 τεύχη πριν. Ξέρεις ότι στη σελίδα 25 ο ήρωας θα είναι μέχρι τη μύτη μέσα στο σκατό, στη σελίδα 40 κάτι θα αχνοφανεί και στη 43 θα έχει καθαρίσει η μπουγάδα. Εντάξει αυτό συμβαίνει στο 90% των περιπετειών αυτό σε ξίνισε; Ε λοιπόν όχι, ποτέ δεν μπορεί να με ξινίσει αυτό. Αυτό το αποδέχεσαι. Ακόμα και σε ιδιοφυείς σειρές τα μοτίβα είναι εκεί. Ειδικά όταν μιλάμε για αμερικάνικες σειρές; 9 φορές στις 10 όταν σπάνε τα μοτίβα στις μεγάλες σειρές, βαράς την κεφάλα σου στον τοίχο γιατί το έκαναν. Και ναι, θέλουμε τα κλισέ μας, αυτά δίνουν στις σειρές την ταυτότητα.
     
    Το σημείο κλειδί βέβαια είναι το σχέδιο. Εκεί ήθελα να καταλήξω. Η ειδοποιός διαφορά του κόμικ από το βιβλίο, η αλυσίδα που σε κρατάει δεμένο με μία σειρά. Όταν το σχέδιο είναι μονότονο, κουραστικό, παραφορτωμένο, αχρείαστα επιδεικτικό, ανέμπνευστο, φέρνει τον χωρισμό πιο κοντά. Αλλά ένα πραγματικά καλό σχέδιο; Θα σε κάνει να ξεφυλλίσεις κάτι προσεκτικά και εκεί που τρως χρόνο σε μία σελίδα; θα δεις και τι γράφει. Και θα δεις και το επόμενο. Και θα μείνεις και λίγο παραπάνω. Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι αλλιώς να σου σερβίρεται μία ιστορία έτσι: 

     
     
    Φτάνει τόσο. Θα επανέλθω.
     
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.