Θρηνωδός

Πολύ καλή ταινία, άξιζε όντως το όσκαρ ακόμα και αν γούσταρα πολύ και το isle of dogs που ήταν ο μόνος άξιος αντίπαλος (Το Mirai το 'χω στην λίστα), Wes Anderson Μ'άρεσε πολύ ο Prowler και οι ήχοι που έκανε, πολύ τρομακτικός ακόμα και για animated ταινία. Παίζει όντως να είναι το καλύτερο από όλα τα spiderman που έχουν βγει στην μεγάλη οθόνη, live-action και μη. Μόνη ξενέρα η generic hip-hop -και καλά κουλ και κοντά την νεολαία- μουσική, ό,τι πιο άκυρο και στερεοτυπικό σχετικά με τον πρωταγωνιστή. Παίζει να 'φαγε την μισή μαγεία της ταινίας που κατά τα άλλα ήταν άψογη. Ναι οκ, το μεγαλύτερο ποσοστό των εφήβων ακούει αυτές τις μπούρδες συστηματικά, στα δικά μου αυτιά όμως δεν χωράνε σε μια superhero ταινία όσο και αν θέλει να προσεγγίσει συγκεκριμένα target groups. Αν υπήρχε μόνο ένα πράμα που έκανε καλό το suicide squad π.χ., ήταν το ost. Νομίζω πρέπει να τις έβαλα ένα άξιο 7/10.

Λόγω της ημέρας Από τον Περικλή Κουλιφέτη και το Λεξικό της Κρίσης που δημοσιεύεται στην εφημερίδα των συντακτών. Χρόνια πολλά

Διαβάστηκε και τούτο, μιας και έχω όρεξη για γουλβερινικά κόμικ. Καλό ήταν. Η αλήθεια είναι πως ο χρωματισμός δεν είναι καθόλου του γούστου μου, γενικότερα αυτή η cyberpunk αισθητική με τα νέον χρώματα είναι τελείως αποκρουστική. Οκ, ήταν χρωματισμένα με φωσφοριζέ πράσινα και κίτρινα ακόμα και τα μπαλονάκια, είπαμε. Τουλάχιστον στην αμερικάνικη έκδοση που το διάβασα, το κράτησε έτσι άραγε και η οξύ; Για να είμαστε ειλικρινείς, τα χρονάκια του τα δείχνει και με το παραπάνω, αν και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν μιλάμε για υπερηρωικό. Τα περισσότερα από αυτά, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, γράφτηκαν για την εποχή τους και μόνο. Παρόλα αυτά, διαβάζεται σχετικά ευχάριστα και, όπως ειπώθηκε παραπάνω, δεν είναι τυπικό του ζάνρα σε καμία περίπτωση. βλέπω στο google ασπρόμαυρες σελίδες και αναρωτιέμαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν είχε βγει έτσι Το σχέδιο ήταν αυτό που με κέρδισε παραπάνω, νομίζω από τους καλύτερα σχεδιασμένους γούλβεριν που έχω δει σε κόμικ, μαλλιαρός και μπρουτάλ όσο πρέπει. Μακράν καλύτερος από εκείνη την κιτρινόμαυρη παρωδία, πιο πραγματικός. Η γραμμή μου θύμισε φουλ το Ρόνιν του Μίλερ, άραγε να εμπνεύστηκε από κει; Το σενάριο επίσης ιδιαίτερο, πολύ σοβαρό για Μάρβελ και γι'αυτό το συμπάθησα από την αρχή. Φαινόταν άλλωστε που το πάει. Γενικά αξιοπρεπές, σίγουρα βαρύς τίτλος για διάφορους λόγους και γι'αυτούς που ξέρουν παραπάνω για το MU και το πως εξελίχθηκε. Για μένα ένα οκ ανάγνωσμα που δεν με χαλάει να το έχω στις αναγνώσεις μου, δεν έκοψα και φλέβα όμως. Ισαποστάκιας φουλ με το Όπλο Χ. To μόνο σίγουρο είναι ότι σε έναν κόσμο όπου είχαν κάνει την εμφάνιση τους πλέον το Dark Knight Returns και το Watchmen, η Marvel χρειαζόταν να μπει στο παιχνίδι με ένα εξίσου σκοτεινό και "βαρύ" κόμικ, και ο Barry Windsor-Smith ήταν εκεί για να την σώσει.

Ευχαριστούμε για τον όλο κόπο σου Hayate Εγώ θα ήθελα να διαβάσω δύο πράγματα σχετικά με τα ανέκδοτα, μπορείς να ανεβάσεις το αφιέρωμα σου σε αυτό το θέμα μιας και ενότητα για ξενόγλωσσα βιβλία δεν έχουμε.

Άλλο ένα scanlation του Nancy από την Olivia Jaimes. Εμένα μου θυμίζει λίγο Μαφάλντα. Draw me like one of your snow girls.

Έχω την εντύπωση ότι γενικά ο Robert Crumb δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το γυμνό. Το παρακάτω είναι το μόνο σχετικό που έχω βρει και μ'αρέσουν πολύ οι "ατελείς" αναλογίες. Όχι ότι περίμενα ποτέ ο Crumb να σχεδιάσει μπάρμπι, ευτυχώς. Το συγκεκριμένο ήταν στο Art and Beauty Magazine #1 της Fantagraphics το 1996.

50 χρόνια στο μέλλον και μια post-apocalyptic U.S.A. Οι κακοί έχουν κερδίσει και οι υπερήρωες έχουν παραιτηθεί, ηττηθεί, εξαφανιστεί ή/και εξοντωθεί. Ένας γέρος Wolverine έχει αποκηρύξει το παρελθόν του, έχει κάνει οικογένεια και ζει απομονωμένος σε μια φάρμα. Η ζωή του θα αλλάξει για ακόμα μια φορά όταν ένας τυφλός πλέον Hawkeye θα τον προσλάβει ως συνοδό για την μεταφορά ενός μυστηριώδους φορτίου, με αντάλλαγμα 500 δολάρια. Λεφτά που ο Λόγκαν χρειάζεται οπωσδήποτε για να πληρώσει το ενοίκιο στην συμμορία των Banner (ναι, κακοποιών στοιχείων και απογόνων του Hulk). Πολύ σκοτεινή ιστορία, πολύ εκτός του τυπικού υπερηρωικού. Καραγουστάρισα Σενάριο γεμάτο αναπάντεχα plot-twists με γρήγορη ταχύτητα που δεν σε αφήνει να το αφήσεις, διαβάζεται αυτοτελώς και γεμίζει τα όποια κενά για όσους δεν ξέρουν τι προηγείται με μικρά flashbacks σε καίρια σημεία χωρίς να μπερδεύει. Βλέπουμε πολλούς super-villains (Dr. Doom, Kingpin, Magneto, Red Skull) να παρελαύνουν σε μια ιστορία με λιγότερη αλλά πιο καλοστημένη δράση απ'όσο υπόσχεται ο τίτλος και το εξώφυλλο της, αλλά κυρίως βλέπουμε έναν "σπασμένο" Γούλβεριν που έχει υποσχεθεί να μην ξαναβλάψει άλλο ον αλλά οι συγκυρίες τον στήνουν στον τοίχο. Έναν Γούλβεριν σκοτεινό και πιο σακατεμένο απ'ότι συνήθως, άρτια χτισμένο σαν χαρακτήρα, όλα μέσα σε ένα αξιοπρεπέστατο σχέδιο με ωραίο φωτισμό και χρώμα που αυξάνει την ροή χωρίς να κρατά το μάτι παραπάνω απ'όσο πρέπει. Ο Mark Millar (σενάριο - Civil War,Wanted, Kick-Ass, The Ultimates) και ο Steve McNiven (σχέδιο - Civil War, Guardians of the Galaxy, Death of Wolverine) είπαν την ιστορία τους αρχικά στο Wolverine #66-72 και Wolverine Giant Size Old Man Logan. Όπως περίμενα, το κόμικ έχει μικρή έως ελάχιστη σχέση με την ταινία πέρα από κομμάτι του τίτλου και του όλου "γέρος Γούλβεριν δίνει την τελευταία του παράσταση", αλλά ευχαριστήθηκα και τα δύο. Του πέταξα ένα εύκολο 5/5 στο goodreads. Καιρό είχα να διαβάσω έτσι ανέμελα κομικάκι και να μην πάρω χαμπάρι πότε τελείωσε.

Ααααααα

Αυτός ο τύπος γενικά κάνει ο,τι να'ναι περιγραφές

Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο ποιητής

Μετά από χρόνια που το έλεγα, έκατσα επιτέλους να το διαβάσω. Συμφωνώ πολύ με το από πάνω σχόλιο. Διαβάστηκε ξεκάθαρα λόγω Μοέμπιους. Συνολικά πολύ καλό αν και ο Silver Surfer ήταν πιο μεσσιανικός απ'όσο χρειαζόταν και θα ήθελα, ακόμα και για το όλο θρησκευτικό ύφος της ιστορίας. Παρόλα αυτά έθιξε εύστοχα 2-3 πραγματάκια σε πολιτικό/κοινωνικό επίπεδο, απλά λιτά και απέριττα. Πέρα από το οφθαλμόλουτρο αφήνει και μερικά πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού. Το εν λόγω οφθαλμόλουτρο προφανώς και το απόλαυσα αλλά είχα μόνιμα την αίσθηση ότι ο Μοέμπιους ήταν και δεν ήταν αφιερωμένος σε αυτή την δουλειά, μια αίσθηση ότι θα μπορούσε να δώσει παραπάνω από την τέχνη του αλλά για τους χ,ψ λόγους κρατήθηκε και σε κάποια σημεία, σε συνδυασμό με τον απλά επαρκή χρωματισμό, είχε διαδικαστικά πάνελ. Σίγουρα, δεν άφησε τον εαυτό του να ξεφύγει σε επίπεδο αφήγησης και σκηνοθεσίας, προσγειώνοντας το στιλ του σε πιο γήινη προσέγγιση (αν συγκρίνει κανείς το Parable με το Edena ή ακόμα το Onyx Overlord και το Inside Moebius, για το Arzach ούτε λόγος). Συνολικά πάντως ήταν αρκετά διαφορετικό, πιο βαθύ από το γούτσου-γούτσου γυαλιστερό λάτεξ και σώβρακο πάνω από το παντελόνι superhero και για αλλαγή, συναντώ από την πένα του Stan Lee έναν υπερήρωα τον οποίο μπορώ να καταλάβω λίγο. Ανεβάζω την making-of συνέντευξη που έχει στο τέλος. Πέρα από ένα πολύτιμο insight στο μυαλό και την σχεδιαστική διαδικασία που ακολουθεί για να συνάδει με το αμερικάνικο φορμάτ και να το κάνει λίγο δικό του, η συνέντευξη αυτή αποτελεί, για όσους μπορούν να το εντοπίσουν, άριστη απόδειξη του πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν, πέρα από καλλιτέχνης. Αξίζει φουλ να διαβαστεί.

Από τον Leonard Dove των εξαιρετικότατων εξώφυλλων στο The New Yorker, ένα άτιτλο στριπ που δημοσιεύθηκε στo τεύχος της 17ης Νοεμβρίου 1934. Θα ακολουθήσει ένα κάποιο σχετικό μπλα-μπλα εν καιρώ.

Και γω μέσα.

Saturday Morning Breakfast Cereal έχουμε ξαναδεί σε σκανλέισο του Ραφαήλ πριν κάνα τετράμηνο. Ώρα να ξαναδούμε. Άψογες καμενιές τα συγκεκριμένα στριπάκια, από τον άψογα καμένο Zach Weinersmith. Περισσότερα SMBC είτε στην ιστοσελίδα smbc-comics.com είτε στην καταχώρηση του gocomics.com. Απολαύστε υπεύθυνα.

Σούτο το θέμα λοιπόν μιας και βρέθηκε.

Ψάχνω τον δημιουργό που σκιτσαρε το συγκεκριμένο, αν κάποιος έχει πετύχει κάπου αυτό, έχει δει κάτι παρόμοιο ή έχει κάποια ιδέα, ευπρόσδεκτη η βοήθεια.

Γεροντικές ανησυχίες από την θεία του λατίνου Baldo. Σε σενάριο του Hector Cantu και σχέδιο του Carlos Castellanos.

Το ποστ είχε πάνω από μια φωτογραφίες και δεν έγινε σωστά η αντιγραφή.

Και πού να πληρώνεις μια περιουσία για τις σακούλες σκουπιδιών, εκεί να δεις συμπίεση που συμβαίνει. Drabble του Kevin Fagan.

Το Arale είναι τίτλος που κατά καιρούς πετυχαίνω συχνά στο bedetheque και σε διάφορα σάιτ με ψηφιακά. Έχει μπει στο πρόγραμμα για ανάγνωση

@Kurdy Malloy κάνεις relate ή όχι; Cul de Sac από Richard Thompson.

Άψογος Norm, δικαιολογία που επιβιώνει στους αιώνες. Του Michael Jantze.

Έτσι γίνονται οι δουλειές. Σωστά, αντρίκια και μαύρο χάλι. Φρέσκο Monty από τον Jim Meddick.