Θρηνωδός

Ένα από τα πολλά στριπ σχετικά με την αυτοκίνηση και τους κινδύνους του δρόμου, παρουσιασμένους σε μια εξωραϊστική χιουμοριστική εκδοχή από τον Γερμανό καρτουνίστα Wolfgang Sperzel. Ο συγκεκριμένος είχε ένα φεγγάρι αναλάβει και διαφημιστική καμπάνια της Φολκσβαγκεν.

Εφιάλτης πολλών Από το λεξικό της κρίσης του Περικλή Κουλιφέτη της εφημερίδας των συντακτών

Ο Ivan Reber είναι concept artist από την Βέρνη. Ιδού το σάιτ του για να πάρετε μια ιδέα και ένα βίδεο https://www.artstation.com/ivan_reber τον γνώρισα πέρσι στο Swiss Comic Con, είχε πάγκο με την κοπέλα του. Απρόσμενα ευχάριστοι για γερμανοελβετοί, πιάσαμε κουβέντα για αρκετή ώρα και τσιμπήσαμε ένα πριντ που μας υπέγραψε. Προς το τέλος του κον περάσαμε να τον χαιρετήσουμε και είδαμε πως είχε ένα ντοσιέ με original art, σκίτσα με μολύβια χωρίς μελάνια. Αφού σχεδιάζει στο χαρτί, σκαναρει και μονταρει τις ζωγραφιές ψηφιακά (χρώμα ή αλλαγές στο σχέδιο). Τσιμπήθηκε με συνοπτικές το παρακάτω σχέδιο, μολύβι Α4 στην αστεία τιμή των 50 chf. Πολύ ιδιαίτερο χέρι πραγματικά το αυθεντικό σχέδιο που πλέον μπήκε σε κορνίζα ....και αλλαγές που έκανε ψηφιακά

Ένα μονοσέλιδο φόρος τιμής του Moebius στον Pratt, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του δεύτερου το 1995. Από τον έναν δάσκαλο στον άλλο.

Από το Ρώτα τον Νικήτα! του Κωσταντίνου Μοσχονά, αρχικά δημοσιευμένο στην σελίδα Comic Book Bubble στο Facebook και σε έντυπη μορφή από τις Εκδόσεις του Κάμπου.

Σπάστε κουμπαράδες και ξετινάξτε λογαριασμούς. Το artcurial.com έχει αύριο στις 14:30 δημοπρασία με πίνακες,original art και εσωτερικές σελίδες κόμικ από την ελίτ της ευρωπαϊκής σκηνής. Απλησίαστα νούμερα προφανώς αφού για estimated price σε αντικείμενα του Moebius έχει από 20.000$ μέχρι 100.000$, στου Pratt φτάνουν μέχρι 50.000$ και στου Tardi εσωτερικές σελίδες του Nestor Burma κοπανάνε 20.000$. Ελάτε μωρέ να πάρουμε ένα ο καθένας, λεφτά υπάρχουν. Εν πάση περιπτώσει, το σάιτ πέρα από την πλάκα έχει μερικά εξαιρετικά κομμάτια που σε κάνουν να σου τρέχουν τα σάλια όπως και να χει. Μπείτε να χαζέψετε λίγο και δείτε τι ποσά φεύγουν, διασκεδάστε. https://www.artcurial.com/en/sale-3891-comic-strips και μερικά π.χ. πάρε @germanicus κάνα δύο μωρέ να έχεις στολισμένα, κοψοχρονιά τα δίνουν αυτό μην το κοιτάτε καν, το κλείσαμε με τον @GeoTrou. Όπου να 'ναι περιμένουμε τον μαυραγορίτη να έρθει σπίτι να αγοράσει τα νεφρά μας.

Διάβασα τα δύο trade του Tomorrow Stories με σενάριο του μπαμπά των Κόμικς και πιο εικονικού μουσιού και διάφορους καλλιτέχνες. Το κάθε τεύχος από τα 12 που κράτησε η σειρά περιέχει είτε 3 είτε 4 αυτοτελείς ιστορίες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Ο John Quick είναι ένας σουρεάλ 11χρονος μπόμπιρας επιστήμονας ο οποίος κάνει πειράματα με απλά αντικείμενα και καταστρέφει όλους τους φυσικούς και αφύσικους κανόνες, ο Greyshirt είναι ένας μυστηριώδης vigilante, η cobwebb μια εξίσου μυστήρια αντι-ηρώισα και ο The First American με το πιστό του sidekick U.S. Angel οι στερεοτυπικοί golden age σουπερήρωες. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Μουρ σατυρίζει και κράζει άπειρα 3 από τα πιο χιλιοπαιγμένα ζάνρα στα κόμικς, αυτά του sci-fi, noir και superhero. Έχει μερικές πανέξυπνες ατακάρες που αν έχεις μια άλφα εμπειρία με την ποπ κουλτούρα τις πιάνεις και τις απολαμβάνεις, αλλά στο σύνολο κάποιοι χαρακτήρες με έκαναν να βαρεθώ. Συγκεκριμένα, ενώ λάτρεψα John Quick και Greyshirt με τα ούμπερ-σουρεαλιστικά σενάρια τους, η cobwebb και o First American είχαν πολύ αλλοπρόσαλλο στήσιμο, με την cobwebb να έχει τον κάθε διάλογο της στημένο ως έναν έμμεσο (αν και λίγο άξεστο) σχολιασμό του Μουρ στις λεσβίες ενώ ο First American, όπως ήταν αναμενόμενο, έκραζε φουλ τα αμερικανικά υπερηρωικά των προηγούμενων δεκαετιών στα οποία είμαι ξένος οπότε η σάτιρα τους μου ήταν εξίσου ξένη (πέρα από τα προφανή βέβαια). Τώρα όσον αφορά τους σχεδιαστές, αφού ήταν πολλοί ισχύει ο,τι ισχύει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις: κάποιοι θα αρέσουν και κάποιοι όχι, ανάλογα τα γούστα του καθενός. Έβαλα στο πρώτο τομάκι 2/5 και στο δεύτερο 3/5 μιας και τσούλαγε πολύ πιο απαλά. Υ.Γ. Στο δεύτερο τομάκι εισάγεται και ένας χαρακτήρας φτιαγμένος εξ'ολοκλήρου από μελάνι που παίρνει δικές του ιστορίες ονόματι Splash Brannigan, μέσω του οποίου ο Μουρ κράζει τα κακώς κείμενα της βιομηχανίας των κόμικ. Είχε την πλάκα του και αυτός.

ταληρααααα ταληρααααα ταληρα μόνο εντικαααα

Κι όμως, το 2.89 που αναφέρεις το έχει το Sept Psychopathes που ήταν ένα από τα 3 επί συνόλου 20 που είχε κάτι να πει. Αντίθετα, το Sept Voleurs που έχει 3.37 ήταν πολύ χειρότερο. Γενικότερα όμως βαθμολογίες στο ίντερνετ τις λαμβάνω ελάχιστα υπόψιν έως καθόλου, ειδικότερα όταν είναι από τόσο μικροσκοπικό δείγμα (στο Sept Psychopathes έχουν ψηφίσει μόλις 138 άτομα και στα άλλα δεν ξεπερνούν κατά μέσο όρο τους 40-50). Συγκεκριμένα για αμετάφραστα γαλλοβελγικά, αυτοί οι λίγοι που μπαίνουν στην διαδικασία να βαθμολογήσουν πάνε στο bedetheque και όχι στο goodreads. Goodreads και imdb, μιας που συζητάμε για βαθμολογίες, είναι κάργα αναξιόπιστα. Ειδικά αν συνυπολογίσεις ότι υπάρχουν καταχωρήσεις που είναι ανοιχτές σε βαθμολογήσεις για βιβλία/κόμικ/ταινίες που δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει ή δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Ποιος τα παίρνει αυτά στα σοβαρά; Εξυπηρετούν άριστα στο να καταλογογραφείς τι διαβάζεις και τι βλέπεις, και πότε. Καταλαβαίνω πως το λες πάντως, και εγώ κάποιες φορές ταινίες που έχουν κάτι 3 και 4/10 δεν πρόκειται να μπω στον κόπο να τις κατεβάσω. Αλλά τώρα το goodreads είναι...ένας αχταρμάς συμφερόντων που χαντακώνει κατά καιρούς τρομερά καλό υλικό για χάρη σαβούρας.

Εξώφυλλα των παιχνιδιών Panzer Dragoon για το Sega Saturn και Fade to Black για Playstation 1, φιλοτεχνημένα από τον Moebius.

Και κάπου εδώ κλείνει ο κύκλος του θρηνωδού με το fables multiverse. Το κλείσιμο έμελλε να γίνει, όπως περίμενα, με το πρώτο tpb του Jack of Fables, της spin-off σειράς με πρωταγωνιστή τον Τζακ από το παραμύθι "Ο Τζακ και η φασολιά". Η σειρά συνεχίζει την ιστορία του από τα τεύχη #26-30 της κύριας σειράς αν θυμάμαι καλά. Ποτέ δεν συμπάθησα τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, αυτό το καζανόβας στυλάκι του με κούραζε και το βρήκα από την αρχή εντελώς ξένο με τον χαρακτήρα της σειράς. Αναρωτιέμαι γιατί διάλεξαν αυτόν από όλους τους μαμάτους πρωταγωνιστές για να του αφιερώσουν ολόκληρη σειρά, όπως επίσης αναρωτιέμαι πως και πούλησε τόσο πολύ ώστε άντεξε να βγάλει και 50 τεύχη. Τέλος πάντων, το πρώτο trade με το story-arc των τευχών #1-5 που αρχίζει και εισάγει τους Literals δεν ήταν τοοοοσο κακό όσο περίμενα, δεδομένου του ότι και ο Tony Akins έχει ένα σχέδιο που δεν μ'αρέσει. Όμως διαβάστηκε ψιλό αδιάφορα και δεν με τράβηξε καθόλου να ανοίξω τον δεύτερο τόμο για να δω που το πάει, έτσι ίσα για την ικανοποίηση της περιέργειας. Δεν πρόκειται να την συνεχίσω την συγκεκριμένη και αμφιβάλω αν θα ξανακάτσω στο μέλλον να ασχοληθώ, ειδικά όταν θα έχω πλέον ξεχάσει και πολλές από τις λεπτομέρειες του κύριου τίτλου. Ωραίο ταξιδάκι ήταν πάντως στο σύνολο του, Bill και Mark. (έτσι σε περίπτωση που κάποτε διαβάσουν το φόρουμ ).

Διάβασα μερικά τεύχη από την BD σειρά Sept. Η όλη ιδέα πίσω από αυτή την σειρά ήταν ο αριθμός 7. Κάθε τεύχος θα ήταν αυτοτελές, δημιουργημένο από διαφορετικό ζευγάρι σεναριογράφου/σχεδιαστή και θα είχε πάντα 7 πρωταγωνιστές. Ήταν προγραμματισμένο να βγουν 7 τεύχη αλλά τελικά η σειρά συνεχίστηκε και τώρα είναι στο #20. Το μόνο κοινό μεταξύ των τευχών είναι ο αριθμός των πρωταγωνιστών/στριων, μιας και π.χ. το πρώτο ονόματι Sept Psychopathes διαδραματίζεται στο μέσο του Β.Π.Π. ενώ το δεύτερο ονόματι Sept Voleurs (οι εφτά κλέφτες) έχει epic fantasy ιστορία. Την σειρά την ξεκίνησα κατά τύχη διαβάζοντας το #15 Sept Nains του Wilfrid Lupano (Ocean d'amour) το οποίο ήταν πολύ αστείο και κόντρα το κλασικό παραμύθι της χιονάτης που αποφάσισα να δω αν υπάρχουν και άλλα. Δεύτερο στοιχείο που αύξησε το κύρος της σειράς ήταν πως στο πρώτο τεύχος, "Οι εφτά ψυχοπαθείς", δούλεψαν οι Fabien Vehlmann και Sean Phillips. Αν και η πρώτη ιστορία είχε την φάση της χωρίς να είναι κάτι το εξωφρενικό, οι υπόλοιπες μέχρι το #5 όπου και σταμάτησα ήταν μέτριες και κακές. Χλιαρά σενάρια χωρίς ψυχή με άνευρα τέλη, σχεδιαστές που έδιναν πολύ έντονη διαδικαστική αίσθηση στις δουλειές τους. Τα 2 κακά δηλαδή που δυστυχώς συναντάμε σε πάρα πολλά σύγχρονα γαλλοβελγικά. Ειδικά τα #3 και #5 ήταν τόσο χάλια που παίζει να τα διάβασα πριν μια βδομάδα και δεν θυμάμαι χριστό. Εξαίρεση όπως είπα αποτελεί το πρώτο τεύχος που είναι πιο σοβαρό και δουλεμένο (αναμενόμενο με τα ονόματα από πίσω του), το #16 με τους νάνους και το #20 Sept Athletes που είχε ενδιαφέρουσα ιστορία με 7 αριστερούς Γάλλους αθλητές που ξεκινούν να πάνε στους αθλητικούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1936 (είχαν οργανωθεί σε κόντρα των ολυμπιακών του Βερολίνου) και καταλήγουν να πολεμούν με την αντίσταση κατά του Φράνκο στο ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα σταματήσω να διαβάζω τα 5-6 ακόμα που έχω βρει σε scanlation. Αυτό γιατί το καθένα έχει άλλο σενάριο και άλλους συντελεστές, γεγονός που δεν αποκλείει ότι το κάθε επόμενο μπορεί να είναι καλό μιας και δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα. Αλλά σίγουρα θα τα διαβάσω με λιγότερη όρεξη. Είχα σκοπό να κάνω ξεχωριστή παρουσίαση στην αρχή αλλά το σύνολο της αποδείχθηκε μέτριο για να την αξίζει.

Διάβασα την τελευταία βδομάδα δύο βιβλιαράκια της Αγκάθα Κρίστι. Δεν είμαι μεγάλος φαν ιδιαίτερα, ας ξεκινήσουμε με αυτό. Την θεωρώ υπερεκτιμημένη με πολύ βασική γραφή και την διασημότητα της την κοστολογώ περισσότερο στις συνθήκες υπό τις οποίες έγραφε και στην διαφήμιση που είχε από πολύ συγκεκριμένους λογοτεχνικούς/αναγνωστικούς κύκλους του Λονδίνου. Αυτό που δεν μ'αρέσει είναι η στενότητα των περιβαλλόντων της που μόνιμα κινούνται σε αγγλικά αρχοντικά και σε "καθαρά" και "ρομαντικά" εγκλήματα με περιτύλιγμα της ξιπασιά της αγγλικής αστικής τάξης. Προσωπικά θέλω τον συγγραφέα που γράφει crime fiction να λερώνει τα χέρια του, χωρίς να εννοώ ότι πρέπει να μπουκώνει κάθε σελίδα με σφαξίδια, αίμα και όσο πιο αρρωστημένα πράγματα μπορεί να σκεφτεί για να σοκάρει και συζητηθεί το βιβλίο του. Θέλω να μπλέκει όμως και να εξερευνά πολλές κοινωνικές τάξεις ειδικά σε μυθιστορήματα εποχής, κάτι που η Κρίστι δεν έκανε ποτέ γιατί α) όπως είχε παραδεχθεί η ίδια δεν ήθελε να "ρίξει" την γραφή της και τα κείμενα της σε λαϊκούς πρωταγωνιστές και β) γιατί είδε πως το συγκεκριμένο μοτίβο δούλευε, είχε αποκτήσει δυνατό κοινό το οποίο, τι έκπληξη, ερχόταν από το ίδιο παρελθόν με τους χάρτινους ήρωες και ταυτιζόταν και έμεινε εκεί. Έχοντας αυτά στο μυαλό, έχω διαβάσει παραπάνω βιβλία της απ'ότι θα περίμενε κανείς, είτε επειδή τα βρίσκω πάμφθηνα (όπως τα δύο αυτά) είτε επειδή είναι μικρά και εξυπηρετούν όμορφα ως διαλείμματα, είτε επειδή απλά μερικές φορές παραδέχομαι πως είναι διασκεδαστικά στο πως συνδέουν το crime fiction με έναν σχεδόν παιδικό εξωραϊσμό και παραμένουν ανάλαφρα. Δεν είναι πάντως η τελευταία φορά που θα συναντηθώ με την μεγάλη κυρία του αστυνομικού μυθιστορήματος όπως πολλοί την αποκαλούν. Κίτρινες ίριδες: Συλλογή μικρών ιστοριών, κάποιες με πρωταγωνιστή τον Πουαρώ, άλλες όχι και 1-2 που δεν είναι αστυνομικές καν. Οι λόγοι που δεν μ'αρέσει η Κρίστι και ανέφερα παραπάνω βρίσκονται όλοι σε αυτή τη συλλογή. Ένα ακόμα αρνητικό που γενικά με βρίσκει τελείως κάθετο είναι η προτίμηση της Κρίστι μερικές φορές να αφήνει την απονομή της δικαιοσύνης στους εμπλεκόμενους στο έγκλημα και όχι στην αστυνομία (υπάρχει φάση που τύπισσα προσπαθεί να σκοτώσει τον θετό γιο της, αυτός γλυτώνει τελευταία στιγμή και αυτή ξεφεύγει. Αντί λοιπόν να ενημερωθεί η αστυνομία, η απόφαση μεταξύ των παρευρισκομένων πέφτει στον γιο και εκείνος νωχελικά αποφασίζει πως "τώρα θα τρόμαξε αρκετά ώστε να μην επιχειρήσει ξανά κάτι τέτοιο, οπότε ας την αφήσουμε να ζήσει την ζωή της μακριά από δω"). Δηλαδή, wtf. 2/5 Δέκα μικροί νέγροι: Εδώ ήξερα από πριν τι γίνεται γιατί είχα δει την πολύ καλή προσαρμογή τριών επεισοδίων. Παρόλα αυτά εδώ δεν πέρασα άσχημα. Διάβασα όλο το βιβλίο σε μία μέρα σχεδόν, ήταν γρήγορο και στην περίπτωση που δεν ξέρεις τι γίνεται δεν παίζει να το αφήσεις πριν μάθεις το τέλος. Μαζί με τον φόνο του Ρότζερ Άκροϋντ και τα τρία μικρά γουρουνάκια, είναι από τα καλύτερα της και προσωπικά αγαπημένα. Εδώ, όπως και στα άλλα δύο, είναι από τις λίγες φορές που όντως ασχολείται σοβαρά να στήσει στεγανό μυστήριο χωρίς 1002 τρύπες, δίνει καλοδουλεμένο plot twist και εξηγεί στο τέλος τα πάντα με έξυπνο τρόπο. Βέβαια, δεν είναι αρκετό για να με κάνει να την εξυμνήσω στο σύνολο της καριέρας της αλλά μεμονωμένα είναι πάρα πολύ καλό βιβλίο και βαρύς τίτλος στο κλασικό και μη, αστυνομικό μυστήριο. 5/5

Ντάξει σίγουρα τους έχω πετύχει κάπου κάποιους από αυτούς (προφανώς στους άγνωστους δεν μέτραγα τον Στάναρο ο οποίος παρεμπιπτόντως παίζει και στο the professor and the madman τον ψυχίατρο/διευθυντή του ασύλου που είναι έγκλειστος ο Πεν) αλλά δεν μου μένουν, ειδικά όταν είναι σε 2-3ους ρόλους. Έχω καταλήξει εδώ και καιρό όταν το pool βρετανών ηθοποιών πάντα μένει σε υψηλές δεκάδες και όχι παραπάνω, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να έχουν παίξει στα περισσότερα. Κλασικό να βλέπουμε μια βρετανική σειρά με την μαριάννα και κάθε 5' να σταματάμε και να προσπαθούμε να δούμε ποιος θα θυμηθεί πρώτος που είδαμε τελευταία φορά τον τάδε και τον δείνα. Μου θύμησες ένα σκηνικό που είχαμε κλείσει τουρ στον πύργο του λονδίνου και ο ξεναγός μας ήταν beefeater και έκραζε ασταμάτητα τον Γκίμπσον και το Braveheart. Έχοντας δει και εκείνο, το outlaw king είναι κλάσεις ανώτερο. Αν όμως δεν σε πείθει αυτό για να το ξαναδείς, άκου το ost τουλάχιστον. Δυστυχώς δεν βρήκα μεμονωμένα βιντεάκια με τους ύμνους που χρησιμοποίησαν (που btw, στο imdb γράφει ότι είναι πιστοί στους ορίτζιναλ ). Ένας άκυρος συσχετισμός: Ο Γκίμπσον μεταξύ του braveheart και του Professor and the madman έμαθε να κάνει πολύ πολύ πολύ καλύτερη σκωτσέζικη προφορά.

Από τα πολλά και διάφορα που έχω δει τις τελευταίες βδομάδες, θα αναφέρω μερικές που μου έμειναν και κάποιες που βρήκα ανέλπιστα εξαιρετικές. No Country for old men: Πολύ καλή περιπέτεια μυστηρίου που κερδίζει κυρίως για την ερμηνεία του Χαβιέ Μπαρδέμ. Εξαιρετικός. 8/10 The Mule: Δεν περίμενα να μ'αρέσει τόσο. Αρκετά συναισθηματική με μια τίμια ερμηνεία από τον Ιστγουντ που γενικά βέβαια δυσκολεύεται να βγάλει συναίσθημα στην οθόνη, οπότε ένα παραπάνω. Μου έδωσε έντονα την αίσθηση της αυλαίας για τον ίδιο και την καριέρα του, μια αξιοπρεπέστατη αυλαία βέβαια χωρίς το τρελό βάθος υπόθεσης. Outlaw King: Νετφλιξική ταινία για τον Robert the Bruce, τον Βασιλιά της Σκωτίας και την δεύτερη σκωτσέζικη επανάσταση κατά των άγγλων το 1307. Περίμενα μούφα, κατέληξα να κολλήσω μέχρι να τελειώσει. Αξιοπρεπείς ερμηνείες από σχετικά άγνωστους ηθοποιούς (εγώ δεν ήξερα από πολλούς ρόλους τον Chris Pine) και αρκετά πιστή στην ιστορία, αυτό που μου έμεινε όμως ήταν το εκπληκτικό ost με την χορωδία που τραγουδούσε μεσαιωνικά σκοτζέζικα τραγούδια και ύμνους. Έδωσε πααααααρα πολλούς πόντους στην ταινία η μουσική της. 8/10 Hitchcock: Αν και τσίγκλησε πολλούς η συγκεκριμένη για το portrayal του αγαπημένου τους Χίτσκοκ, είναι αρκετά τίμια στο τι συνέβη στην πραγματικότητα με το Ψυχώ και τα γυρίσματα του, παραλείποντας βέβαια 1-2 λεπτομέρειες (π.χ. ότι το funding δεν ήταν από προσωπικό κεφάλαιο του Χιτσκοκ αλλά από τα έσοδα της τηλεοπτικής σειράς). Αλλά η ερμηνεία του Χοπκινς ήταν spot-on για όσους έχουν δει συνεντεύξεις του πραγματικού Χιτς και η Έλεν Μίρεν δίνει ρέστα ως Alma Reville. Η ταινία έχει την καλύτερη σκηνή της που έχω δει και της άξιζε όσκαρ μόνο και μόνο γι'αυτήν (ο μονόλογος της στον Χόπκινς στα 2/3 της ταινίας). 7/10 Και τώρα στα καλά. Unbreakable: Ντάξει, δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ. Είδα την συγκεκριμένη αρχικά για να έχω μια εικόνα για το τι συμβαίνει στο glass και κατέληξα να μείνω με το στόμα ανοιχτό. Η ταινία δίνει νέο νόημα στην έννοια "υπερ-ηρωική ταινία" με ένα plot twist στο τέλος που με άφησε χαζό. 9/10 Stan & Olie: Ταινία αφιερωμένη στο πιο γνωστό κωμικό δίδυμο, αυτό του Χοντρού και Λιγνού. Φοβερή ταινία. Στην μισή με είχαν πάρει τα ζουμιά, πολύ φορτισμένη και μια ε-ξαι-ρε-τι-κη ερμηνεία από Coogan & Reilly. Δεν το ξερα ότι το είχε τόσο ο Reilly, οι πολλές χαζοκωμωδίες που είχε κάνει τον είχαν φέρει στα μάτια μου στο επίπεδο του Adam Sandler. Φοβερός όμως, μπράβο του. Όποιος γουστάρει έστω και λίγο Laurel and Hardy ας ετοιμαστεί για ένα πολύ συναισθηματικό ταξίδι των τελευταίων στιγμών του ζευγαριού. 9/10 The Professor and the Madman: Ταινία με πρωταγωνιστές Sean Penn και Mel Gibson, σχετικά με την ιστορία της συγγραφής του Oxford English Dictionary, του πιο γνωστού λεξικού παγκοσμίως. ΦΟΒΕΡΗ ταινία, που ενώ καταπιάνεται με ένα εκ πρώτης βαρετό θέμα, έχει τόσο καλή κινηματογραφία, σκηνοθεσία, φωτογραφία, κουστούμια και ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο που σε καθηλώνει μέχρι το τέλος. Ο Γκίμπσον κάνει τον γλωσσολόγο που αναλαμβάνει το εγχείρημα να γράψει το λεξικό με την ομάδα του και ο Πεν τον σχιζοφρενή δολοφόνο που μέσα από το άσυλο αποτελεί τεράστια βοήθεια με τα γράμματα και τις συμπληρώσεις του στις λέξεις. Δείτε την οπωσδήποτε. Αν αυτή και το Stan & Ollie δεν σαρώσουν στα επόμενα όσκαρ, ο θεσμός θα είναι για γέλια. Ειδικά ο Sean Penn πρέπει να του στείλουν το όσκαρ α' ανδρικού από τώρα, δεν παίζει ανταγωνισμός. Ήταν μακράν η καλύτερη ερμηνεία του και από τις καλύτερες που έχω δει στον κινηματογράφο.

Α δεν ξέρω αν γίνεται και έτσι, πολύ πιθανό. Δεν το έχω ψάξει

https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/membersshop/ το δεύτερο από αριστερά στην δεύτερη σειρά. Και ο τίτλος και το όνομα πλέον αλλάζει με πόντους

Κλειδώθηκε και η συνέχεια εδώ

Από τον ίδιο σκηνοθέτη/σεναριογράφο του "Η Κατοικία των Θεών", ήρθε μια νέα ταινία με πρωταγωνιστές τους αγαπημένους ανά τον κόσμο Γαλάτες ήρωες με τίτλο "Αστερίξ: Το μυστικό του μαγικού ζωμού" για την οποία πληροφορηθήκαμε στο preview topic τον περασμένο Δεκέμβριο. Αυτή τη φορά όμως έχουμε να κάνουμε με πρωτότυπη ιστορία, η οποία βέβαια παίρνει bits'n'bites από διάφορες ιστορίες των Goscinny/Uderzo. Μετά από μια πτώση από δέντρο και ένα διάστρεμμα αστραγάλου, ο Πανοραμίξ πιστεύει πως πλέον γέρασε αρκετά και πως ήρθε η ώρα να βρει διάδοχο για να γίνει δρυίδης του τελευταίου ελεύθερου Γαλατικού χωριού και να μάθει την μυστική συνταγή του μαγικού φίλτρου. Με συνοδούς τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και ένα μικρό αλλά δαιμόνιο κορίτσι, γυρίζει όλη την Ευρώπη ψάχνοντας για τον κατάλληλο μαθητή, συναντώντας άλλους δρυίδες, υποδουλωμένους Γαλάτες αλλά και παλιούς εχθρούς. Για ιστορία που δεν έγραψε ο Γκοσινί δεν ήταν και άσχημη. Άλλωστε πήρε πραγματάκια από την Οδύσσεια του Αστερίξ και από τον Αγώνα των Αρχηγών (και πιθανά και από άλλες που πιο διαβασμένοι στον Αστερίξ θα πιάσουν), αλλά ήταν αρκετά εξτραβαγκάντ για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε. Δεν ξενίζει βέβαια, έχει καλό και φρέσκο χιούμορ που θυμίζει την τρομερά ατακαδόρικη γραφή του Γκοσινί και το animation είναι εξίσου καλό με το Domain de Deux. Για κάθε φαν του μικρού Γαλάτη είναι must-see, προσφέρει μια διασκεδαστικότατη 1 ώρα και 24'. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Γαλλία στις 5/12/18 ενώ στην χώρα μας ήρθε 17/01/19 με τίτλο "Αστερίξ: Το Μυστικό του Μαγικού Ζωμού", ομιλούμενη γλώσσα τα Γαλλικά. Φαν Φακτ, την φωνή του Αστερίξ δανείζει ο Christian Clavier που τον έπαιξε στις live-action μεταφορές. [imdb=tt8001346]

Μόλις τελείωσα το Mnemovore, μια μικρή σειρά τρόμου 6 τευχών της vertigo με ιστορία από τους Hans Rodionoff, Ray Fawkes και σχέδιο του Mike Huddleston. Αν είχα 1 ευρώ για κάθε wannabe ιστορία τρόμου που κοπιάρει κακόγουστα το σύμπαν του λοβκραφτ...δεν θα ήμουν πλούσιος αλλά δεν θα πεινούσα κιόλας. Βαρετή, ασαφής για χάρη της ασάφειας, κουραστική ιστορία χωρίς να πιάνει παλμό σε κανένα σημείο και, προπάντων, χωρίς να έχει ούτε ένα από τα θετικά που κάνουν το horror τόσο ιδιαίτερο genre. 6 αραιογραμμένα τεύχη σε σύνολο ~160 σελίδων και έχασα το μέτρημα των φορών που ξεφύσηξα από βαρεμάρα και σκέφτηκα να το παρατήσω. Σχέδιο επίσης άνευρο και τελείως μα τελείως αδιάφορο. Γενικά, μια μπούρδα που δεν αξίζει ούτε τα 30 λεπτά που χρειάζεται για να την τελειώσεις.

@GeoTrou Μπλακ κανάρυ από κάτω! Πύλη αξιού από πάνω!

Αυτό είναι το εξώφυλλο του Μπλε Κομήτη #8 από την Korinna Veropoulou. θα κυκλοφορήσει και στο comicdom.