Θρηνωδός

Πάμε για χαβαλετζίδικο rant & rave, με τον τρόπο που μόνο το GoT αξίζει. ....μέχρι τότε, στην υγεία μας.

πάω να κατεβάσω το τέταρτο

Για την τιμή του σίγουρη αγορά Από τα πιο καλοξοδεμένα χρήματα που έχω δώσει σε κόμικ.

Μετά από αρκετά χρόνια όπου βασίλευε ένα τεράστιο κενό στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία του Ιταλού κομίστα Sergio Toppi η Lionforge έκανε μια ανακοίνωση που ακούστηκε πολύ μελωδικά στα αυτιά των απανταχού θαυμαστών του αλλά και των εν δυνάμει όπως εγώ. Ξεκίνησε να εκδίδει σε τόμους το σύνολο του έργου του μοναδικού αυτού δημιουργού υπό τον τίτλο The Collected Toppi. Ο πρώτος τόμος έφτασε πριν ένα μήνα στα χέρια μου και υποσυνείδητα καθυστερούσα να τον διαβάσω γιατί φοβόμουν μην πέσουν στο κενό οι τεράστιες πρσδοκίες μου, αλλά ευτυχώς συνέβη το αντίθετο. Καταρχήν ο τόμος των 168 σελίδων είναι εξαιρετικής ποιότητας με σκληρό εξώφυλλο και ακριβό χαρτί πάνω στο οποίο γράφει πανέμορφα το βαριά μελανωμενο σχέδιο του Toppi. Τα εξώφυλλα έχουν στρογγυλεμένες γωνίες, μια λεπτομέρεια που ίσως σε κάποιους φαίνεται ασήμαντη αλλά μου φάνηκε πολύ φρέσκια αλλαγή. Με τίτλο "The Enchanted World" περιέχει 11 μικρές ιστορίες (ο Τόπι κατά κύριο λόγο προτιμούσε τα μικρά compact σενάρια που μπορούσε να διηγηθεί σε 5-10 σελίδες) που παίζουν στα όρια μεταξύ fantasy-mystery-horror. Το μαεστρικό του χέρι και το άφταστο επίπεδο του στο ασπρόμαυρο σχέδιο το οποίο είναι ταυτόχρονα ασαφές και πολύ λεπτομερές, προσφέρει ατμοσφαιρικές και σκοτεινές ιστορίες που καταφέρνουν να σε μαγνητίσουν και να σου κάνουν την τρίχα να σηκωθεί με 4 σελίδες και 10 μπαλονάκια λίγου κειμένου, όταν άλλοι χρειάζονται δεκάδες σελίδες ίσα για να σε ιντριγκάρουν. Έχει ένα φοβερό τρόπο να παίζει με τις σκιές έχοντας όλους του τους χαρακτήρες πάντα μισοκρυμμένους από το φως, ενώ ο ριζοσπαστικός τρόπος που ανακατεύει τα καρέ μεταξύ τους και σπάει τα συμβατικά όρια των πάνελ σε απορροφά άμεσα. Είναι πράγματικά από αυτούς που χαζεύεις για πολλή ώρα την κάθε σελίδα μετά την ανάγνωση της. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανταποκρίθηκε σε αυτό που περίμενα και ακόμα παραπάνω, όπως και χαίρομαι που αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή επαφή μου με το έργο του. Παραδέχομαι ότι, αν και τελείως διαφορετικοί, υπήρχαν σημεία που ξεπέρασε και τον Μοέμπιους στο δέος που μου δημιούργησε. Αναμένουμε με δίψα τον δεύτερο τόμο της σειράς που έρχεται τον Ιούλιο.

Στον ύπνο σου το βλέπεις ρε θειο το σόου; Ούτε εννιαμιση δεν έχει πάει ακόμα

@Kabuki κομιξάρα το beautiful darkness, καλή επιλογή

Το καινούργιο τσαντικο του Ρασπουτίν

Εκεί δίπλα πάντως είχε ένα φοβερό παγωτατζιδικο που τίμησα

Θείο αν θες να ξέρεις απλά πήγα προς τα κει και έτυχε να το δω σε έναν δρόμο και να μπω μέσα.. Δεν έχεις και τόσες επιλογές σε μια χώρα που είναι όλη κι όλη μια πόλη σε μια κοιλάδα με βουνά γύρω γύρω

Όχι άλλο Zep, όχι άλλο Zep...

Θα ναι το πρώτο κωλοχαρτο που θα χρησιμοποιήσεις στον στρατο

Είναι τέχνη, απλά εσύ είσαι άσχετος. @GeoTrou πες.

Τι; Σας τριγκεράρει ο τίτλος και μπήκατε να σκίσετε τα ημάτια σας; Μην βιαστείτε μιας και όπως θα παρατηρήσετε, το εύφλεκτο τρίπτυχο είναι λόγια του ίδιου προσώπου στον οποίο είναι αφιερωμένο το παρόν blog post. Ο λόγος για τον Joann Sfar, τον Γάλλο κομίστα που με τους 6-7 ακόμα γνωστούς αγνώστους που ίδρυσαν την L'Association έβαλε κάμποσο το χεράκι του στην αλλαγή της γαλλοβελγικής σκηνής στα μέσα/τέλη του '90 και αρχές του '00. Μαζί με την Σατραπί ήταν οι πρώτοι δημιουργοί που είδαν τα έργα τους να εκδίδονται από την πλέον ιστορική (αν και κλειστή) εκδοτική που το όνομα της έγινε συνώνυμο, ή μάλλον ταυτόσημο, με τον όρο BD alternative. Που αλλού; Στο μουσείο κόμικς της Βασιλείας. Μετά την έκθεση του Tardi πήρε σειρά μια πεντάμηνη έκθεση για τον Sfar, η πρώτη τέτοιας έκτασης σχετικά με αυτόν. Στο νεοκλασικό τριώροφο εκτίθενται πάνω από 200 κομμάτια που συμπεριλαμβάνουν πίνακες, αυθεντικές σελίδες και στριπάκια από σχεδόν όλα τα κόμικ που έχει βγάλει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εσωτερικές σελίδες από το Les Potamoks που έκανε με τον Jose-Luis Munuera, από το Donjon, το Professeur Bell, το Grand Vampire, το Bon anniversaire Scylla και προφανώς το Le Chat du Rabbin (που έχω αναφέρει ότι έχει γίνει και ταινία με σκηνοθέτη τον ίδιο). Χορταστική έκθεση αν μη τι άλλο. Στις 5 του περασμένου Απρίλη λοιπόν η έκθεση έκανε εγκαίνια, είχε δωρεάν είσοδο για το κοινό και το πιο σημαντικό, έφερε τον ίδιο τον Sfar από το Παρίσι για να πει δύο λόγια και να γνωριστεί με τον πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί για να τον δει. Δεν είχε ανακοινωθεί επίσημο signing αλλά ένας γνωστός μου που είναι μέσα στα κομιστικά δρώμενα της πόλης μου είχε πει να φέρω το scetchbook καλού-κακού. Κατηφόρισα, ή μάλλον ανηφόρισα, το ανοιξιάτικο απόγευμα προς την Βασιλεία, υπέμεινα το όχι και τόσο πολιτισμένο πλήθος που είχε στριμωχθεί σε έναν ασφυκτικά μικρό προθάλαμο πριν το μουσείο ανοίξει τις πόρτες και βρέθηκα στις 18:30 να ακούω την παρακάτω ομιλία που φρόντισα να τραβήξω βίντεο για σας. Είναι στα γαλλικά αλλά κάποιον θα βρείτε να σας το μεταφράσει. Ο τίτλος λοιπόν προέρχεται από κει λοιπόν, όταν ο Sfar ανέφερε έναν φίλο του που του έκανε δώρο μια μπλούζα που έγραφε "Gipsy, Jewish and Gay" και αυτός προφανώς την φόρεσε. Ανέφερε μάλιστα ότι τρίγκαρε τόσο τους Γάλλους ακροδεξιούς που τον έβαλαν σε φασιστο-εφημερίδες πρώτη μούρη ως παράδειγμα προς αποφυγή. IMG_6260.MOV Φοβερά ευχάριστος άνθρωπος. Ευγενικός, φιλικός, πρόθυμος να μιλήσει και να υπογράψει το κάθε κόμικ που εμφανιζόταν μπροστά του. Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία να πάρω έναν "γάτο του ραβίνου" στο scetchbook μου, ενώ αγόρασα για την Μαριάννα μια μεταφορά σε κόμικ του Μικρού Πρίγκιπα του Εξυπερί που έκανε ο Σφαρ. Το πιο κωμικό; Από το πουθενά σκάει ο Μαρίνι και πιάνουμε και οι τρεις μας κουβέντα, και καταλήγω στην παρακάτω ΠΟΛΥΤΙΜΗ φωτογραφία όπου ο Σφαρ κάνει σκίτσο-αφιέρωση στο κόμικ της Μαριάννας την ώρα που ο Μαρίνι τον χαζεύει. Πραγματικά ανεκτίμητη στιγμή, ειδικά όταν κάποιος σκεφτεί ότι η Μαριάννα δεν ήρθε καν μαζί Θα χαρώ πολύ να τον ξαναδώ, απ'όσους ξένους δημιουργούς έχω γνωρίσει από κοντά είναι μακράν ο πιο συμπαθής. Είναι δικός μας, αν καταλαβαίνετε πως το λέω. Από αυτή την όχθη του ποταμιού και όχι την απέναντι, των βραβείων της Ανγκουλέμ, των πανάκριβων κομίσιον, της καλλιτεχνικής ξιπασιάς και του σνομπισμού. Να είναι καλά, και αυτός και η κοπέλα του και ο σκύλος του (τον οποίο παρακαλώ έφερε μαζί στην Ελβετία και τον είχε αράξει μέσα στο μουσείο) και να συνεχίσει να μας προσφέρει αναγνώσματα. Εγώ από την πλευρά μου αισθάνομαι τυχερός που έσφιξα το χέρι σε έναν άνθρωπο που, αν και μόλις 47 ετών, έχει προσφέρει πάρα πάρα πάρα πολλά στο ευρωπαϊκό κόμικ. Και ας έχει τον φρέσκο αέρα του 20άρη. Υ.Γ. Σαν καλός φίλος, πήρα τον @GeoTrou τηλ εκείνη την ώρα αν ήθελε να του πάρω κάποιο κόμικ στα γερμανικά/γαλλικά που υπήρχαν διαθέσιμα και σκίτσο. Μου είπε ότι δεν καιγόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να ρισκάρω την τύχη μου με μια Α4 κόλα χαρτί που έγραφε Ρεζερβέ και την τσίμπησα από την μπροστά μπροστά σειρά στην αίθουσα της ομιλίας. Προφανώς και δεν δέχθηκε να κάνει σκίτσο εκεί μιας και είχα πάρει ήδη δύο, κάτι απόλυτα κατανοητό. Την κράτησα όμως αναμνηστικό και θα στην δώσω βρε άτιμε, ακόμα με την κwλόσταμπα της γκόμενας του Sfar που έχει πάρει και το σχήμα. Ανεκτίμητο σουβενίρ, να το πουλήσεις σε κάνα ebay "Α4 κόλα με το σημάδι του πισινού της γκόμενας του Sfar - Μόνο 150 ευρώ"

"Έκθεμα" στο μουσείο σύγχρονης τέχνης του Λιχτενστάιν. Ίσα που μπήκα στην είσοδο, το είδα, το φωτογράφισα, γέλασα με την καρδιά μου και έφυγα. Προφανώς.

Και εγώ μέσα, θενκς.

Μα το fan service δεν είναι εξ´ορισμου αστοχία;

Άμα πιάσει ο Μπιλάλ τον Λάνθιμο στο στόμα του....

Πολύ ωραίο εξώφυλλο, σε μαγνητίζει!

Γαλλία, αρχές 20ου αιώνα. Ο Arthur Même, ή όπως είναι στην αγγλική έκδοση Arthur There, είναι ο τελευταίος απόγονος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής γαλλικής οικογένειας. Πλέον μισότρελος, είναι υπεύθυνος των τειχών και των πυλών ενός τεράστιου κτήματος που ανήκει σε 5-6 οικογένειες. Η τραγική ειρωνεία; Η τεράστια αυτή έκταση με ότι υποστατικά περιέχει άνηκε μέχρι πρότινος στον πατέρα του αλλά με δόλια μέσα, λιγδερούς δικηγόρους και πουλημένη δικαιοσύνη πέρασε στα χέρια των τωρινών του αφεντικών. Παρόλα αυτά προσπαθεί μέσω των δικών του ανίκανων δικηγόρων να πάρει την περιουσία του πίσω και να σταματήσει να ζει στην φτώχεια ανοίγοντας και κλείνοντας τις πόρτες παίρνοντας φραγκοδίφραγκα ως διόδια. Όλα θα αλλάξουν όταν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, βλέποντας την επικείμενη πτώση στις εκλογές, ξαφνικά αποκτά έντονο ενδιαφέρον για το κτήμα του Mornemont όπου δουλεύει ο Arthur, έχοντας ανακαλύψει ένα χαρτί του 1784 που φέρει την βασιλική σφραγίδα και το κηρύσσει ως ανεξάρτητο κράτος μέσα στην καρδιά της γαλλικής επαρχίας. Στο επίκεντρο όλων, η νεαρή Julie, κόρη του αρχηγού της μίας από τις 5 οικογένειες και κρυφός πόθος του Arthur. Το 1979 ο Forest με τον Tardi "σοκάρουν" την γαλλική σκηνή με αυτό το υπερσουρεαλιστικό σατιρικό κόμικ που ήταν από τα πρώτα που έφεραν τον τίτλο graphic novel και άτυπα θεωρείται ότι εισήγαγε το ευρωπαϊκό κόμικ στην Graphic Novel Era. Υπό την έκδοση της casterman, το ασπρόμαυρο άλμπουμ των 170 σελίδων αποτελεί από τις χαρακτηριστικότερες προσαρμογές του Tardi και το σκίτσαρε την ίδια περίοδο που έκανε το Griffu με τον Manchette και το 4ο τεύχος της Adele Blanc-Sec. Σχεδιαστικά ήταν σε πολύ καλό επίπεδο σε εκείνη τη φάση, αν και το όλο περιβάλλον του You are There δεν είχε απαιτήσεις σε τοπία και με μόνο 4 κύριους χαρακτήρες δεν θύμισε έντονα το υπαρκτό πρόβλημα του Ταρντί σε διακριτά πρόσωπα. Μην περιμένετε βέβαια το σχεδιαστικό έπος του Le démon des glaces, αλλά κάτι ικανοποιητικά ατμοσφαιρικό και ζοφερό. Αν με ρωτήσει κανείς τι διαπραγματευόταν το σενάριο δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση να δώσω. Η ιστορία από τις πρώτες δέκα σελίδες σου κάνει ξεκάθαρο ότι είναι υπερβολικά περίεργη και αλλοπρόσαλλη, χωρίς να φέρνει σε οτιδήποτε άλλο έχεις διαβάσει. Κάποιος θα έλεγε ότι αποτελεί κριτική του Forest στην πολιτική σκηνή των late '70s και την διαφθορά της που οδηγούσε σε σπασμωδικές κινήσεις, άλλος ότι κριτικάρει τον υλισμό του σύγχρονου ανθρώπου και το παθητικό του δέσιμο με την περιουσία του. Παρόλα αυτά στον επίλογο ο ίδιος γράφει πως ο πολιτικός σχολιασμός, η σχέση ανθρώπου και υλικών αγαθών, το σεξ, η ανηθικότητα που έχει στο κόμικ αποτελούν όργανα της πλοκής και όχι ο τελικός προορισμός της υπόθεσης, παραλείποντας το να μας πει ποιος ήταν αυτός. Ίσως το άφησε να αιωρείται εσκεμμένα, ίσως τον κυρίευσε η συγγραφική δειλία και το δέλεαρ του πάντα εύκολου και εύπεπτου ανοιχτού φινάλε. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει 1+ αναγνώσεις. Η σκληρόδετη έκδοση της Fanta, ή μάλλον η επανέκδοση με το νέο εξώφυλλο που έχω παραπάνω, δεν χρειάζεται κανένα παίνεμα. Είναι άψογη όπως πάντα παρόλο τα 1-2 ορθογραφικά και με εθιστική μυρωδιά.

Μετά από 2 χρόνια καθημερινών ποστ φτάσαμε επιτέλους στο ίδιο έτος με αυτό που είμαστε

Αυτό που με διασκεδάζει περισσότερο και από το να βλέπω την σειρά είναι τα δύο στρατόπεδα που έχει δημιουργήσει. Αυτό και μόνο φωνάζει από μακριά πόσο πετυχημένη είναι. Τώρα, το επεισόδιο το είδα με μια παρέα που μετά το τέλος οι μισοί μιλούσαν για τραγωδία και άλλα παρόμοια. Το επεισόδιο γι'αυτό που ήταν, ήταν μια χαρά. Όπως λέει και ο τζέοτρου (που ακόμα νομίζει ότι ασχολούμαι με το αν του αρέσει το got ή όχι ) από την 5η σεζόν και μετά η ιστορία είναι γεμάτη τρύπες και δεν αξίζει καν να μπεις στον κόπο να την ξεψειρίσεις, σίγουρα βρίσκεις πολλές ασυνέχειες και κουλαμάρες. Εν τέλει λέω αυτό που είχα πει στην τριλογία του Χόμπιτ (εκεί και αν είχα παράπονα με το σφάξιμο που έπεσε), ότι στο τέλος της μέρας είμαι ευχαριστημένος που βλέπω να ανθίζει το epic fantasy στην οθόνη, γουστάρω να βλέπω δράκους να παίζουν μπούφλες και ζόμπια-γίγαντες. Το θέαμα ήταν φαντασμαγορικό και με ψυχαγώγησε. Από την άλλη, η όποια σκληρή κριτική (δεν είναι όλοι βαλτοί να βγάλουν το γκοτ την χειρότερη σειρά ) είναι πιο σκληρή γιατί η ίδια η σειρά ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά πολύ γρήγορα. Και 2 λόγια για το 2ο επεισόδιο: Ήταν καλύτερο από το πρώτο σαφώς, αλλά θα ήθελα να είχαν συμπιεστεί τα δύο τους σε ένα που θα ήταν πιο δεμένο και μεγαλύτερο σε διάρκεια. Τώρα αυτό για τα σκοτάδια; Ε, σίγουρα έχει ξεφύγει το όλο πράμα πλέον στο κράξιμο για να πέφτει γέλιο, αλλά όντως οι δικαιολογίες τύπου "δείτε το σε σκοτεινό δωμάτιο που να παρομοιάζει σινεμά κλπ" είναι για ντομάτα σάπια λαϊκής. Μην κοροϊδευόμαστε, το να προσπαθείς μερικές φορές να καταλάβεις ποιος κάνει τι δεν προσθέτει ούτε στο dramatic effect ούτε είναι ρεαλιστικό. Υπάρχουν κάποιες ευκολίες που πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να βοηθάς τον θεατή να απολαύσει, γιατί αν όντως γύρναγες μάχη σε σχεδόν απόλυτη νύχτα (όπως και έγινε μετά την ομίχλη του Night King) δεν θα έπρεπε να φαίνεται απολύτως τίποτα. Εκτός και αν πρέπει όλοι να έχουμε τις 4k οθόνες με τις 50'' για να δούμε. Μάλλον όσοι μιλάνε για ρεαλισμό δεν έχουν κάνει ποτέ νυχτερινή άσκηση που δεν έβλεπες ούτε τα πόδια σου, και είχες προβολείς, όχι δαδιά. στην Arya. Από τους μακράν αγαπημένους χαρακτήρες από το πρώτο βιβλίο που είχα διαβάσει. Πολύ καλό γράψιμο χαρακτήρα από τους D&D, και σε αυτήν και στον Jaime. Υποδειγματικό γράψιμο.

Ρε αφήστε τον τζερμανικους τον φανατιλα να σκοτίζεται, θα πάμε όλοι μαζί κάτω από το σπίτι του να φυσαμε διοξείδιο του άνθρακα στην πόρτα Δεν έχεις αρκετές γλάστρες! Θα επανέλθω σχετικά. Μέχρι τότε night vision goggles και πάμε «δείτε το σε θεοσκότεινο δωμάτιο και υψηλή ανάλυση. Όχι επειδή είναι καρασκοτεινο χωρίς λόγο αλλά επειδή έτσι πρέπει, κάτι θα ξέρουν αυτοί!» The night is full and you can't see anything. Ντάξει τα memes άπειρα και διαμάντια όλα τους. Επίσης, η Άρια γ@μ@ει και δέρνει, έτσι απαλά.