GeoTrou

Ελαιόλαδο «Ο Ασημένιος»

Θυμήθηκα αυτό

Το "Beyond the Aquila Rift" δε μου έκανε τόσο κλικ λόγω animation. Καλή ιστορία που παίζει με το ερώτημα «τι είναι πραγματικότητα», αλλά τι να το κάνω το CGI; Το "When the Yogurt took Over" μου άρεσε περισσότερο

Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει ένας χαμούλης με το Love Death + Robots, μια animation σειρά του Netflix. Μικρά επεισόδια, (5-15 λεπτά) αυτοτελή, με διαφορετικό στυλ το καθένα. Έχω δει τα οχτώ πρώτα και θεωρώ ότι αξίζει τον ντόρο που γίνεται, παρότι το animation δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις του γούστου μου. Η επιστημονική φαντασία στα καλύτερά της

Πωω το σκέφτηκα, αλλά θυμόμουν ότι εκείνο είναι έγχρωμο και με μπέρδεψε

Συμφωνώ, αλλά από το μικρό δείγμα που έχω, δε βασίζεται σε λογοπαίγνια

Σίγουρα είναι Pratt αλλά δε γνωρίζω την ιστορία

Εν αναμονή των άλλων κόμικς που μας έχει υποσχεθεί η εκδοτική, ανακοινώθηκε ότι Άλλη μια δημοσίευση για επερχόμενο κόμικ από τη Χαραμάδα: Η αλήθεια είναι θα προτιμούσα να δούμε πρώτα όσα έχουν ήδη «ανακοινωθεί», αλλά θα το αφήσω ακούγοντας το υπέροχο τραγούδι των Ennio Morricone και Joan Baez

Στην πλάτη μου!

MIgnola με ποια λογική; Ή το λες με βάση του τι θα ήθελες; Υ.Γ.: κάτι ήξερα που ξεκίνησα να αγοράζω τα trades του 100 Bullets

Σε όλο το κόμικ είναι ευφυές το στήσιμο. Και νομίζω ότι θα ήταν μια πάρα πολύ καλή κίνηση για μετάφραση στα ελληνικά, αλλά φευ...

Είναι πουλί; Είναι αεροπλάνο; Όχι, είναι ο Ανίκητος! Από το οπισθόφυλλο του πρώτου άλμπουμ του Imbattable του Pascal Jousselin

Η έκθεση παρατείνεται για μερικές ακόμη μέρες. Ορίστε και η ανακοίνωση στο Facebook

Το σώμα του εγκλήματος (διάφοροι): μια ανθολογία που προσπαθεί να καταγράψει την εξέλιξη της αστυνομικής λογοτεχνίας από τις απαρχές της, μέχρι την περίοδο που έγινε πραγματικά δημοφιλές είδος με έργα της Christie και άλλων. Δεν θεωρώ ότι το καταφέρνει 100%, αλλά σίγουρα περιέχονται (ανάμεσα σε ορισμένα αδιάφορα και υπερβολικά διηγήματα) μερικές ιστορίες που είναι διαμαντάκια. Ξεχώρισα το πρώιμο και όχι ακριβώς αστυνομικό Η συμφορά του κυρίου Χιγκινμπότομ του Nathaniel Hawthorne, τα πραγματικά αστεία Ο κλεμμένος λευκός ελέφαντας και Το έγκλημα του λόρδου Άρθουρ Σάβιλ των Mark Twain και Oscar Wilde αντίστοιχα και το απρόσμενα καλογραμμένο και πρωτότυπο Τα μυστήρια βήματα του G.K. Chesterton. Το αντίθετο του θανάτου (Robert Saviano): ο Saviano είναι γνωστός στην Ιταλία για τον δημοσιογραφικό/συγγραφικό αγώνα του ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα, αγώνα που τον έχει αναγκάσει να ζει υπό εικοσιτετράωρη αστυνομική προστασία λόγω απειλών για τη ζωή του. Το εν λόγω βιβλιαράκι αποτελείται από δύο νουβέλες. Η μία, μέσα από την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού, επικεντρώνεται στην κακή οικονομική κατάσταση της Νότιας Ιταλίας, που αναγκάζει τους νεαρούς να γίνονται μισθοφόροι και να πολεμούν στο Αφγανιστάν ή αλλού. Η δεύτερη σκιαγραφεί το αληθινό πρόσωπο της Καμόρα, καθαρό από τους κουλ χαρακτήρες που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε τη λέξη «μαφία». Η δυνατή, καθαρή γραφή, με εμφανείς επιρροές από τη δημοσιογραφική ιδιότητα του Saviano, το κάνει εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά προτείνεται με τα χίλια. Η μεταμόρφωση (Franz Kafka): το είχα ξαναπιάσει πριν από χρόνια, αλλά ποτέ δεν το ολοκλήρωσα. Γενικά δεν το έχω και πολύ με την κλασική λογοτεχνία. Η μετάφραση της έκδοσης που έχω (μια παλιά από τα Γράμματα) είναι στην καλύτερη μέτρια, με αποτέλεσμα να χάνομαι σε προτάσεις με καφκικό συντακτικό (pun intended) και να αγωνιώ περισσότερο από τον ίδιο τον Σάμσα για αυτό το «κακό» βιβλίο. Το κεντρικό διήγημα δε με ενθουσίασε τόσο, όσο κάποια άλλα. Θα πρέπει, όμως, να δώσω κι άλλες ευκαιρίες στον κύριο Kafka... Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά (Ρέα Γαλανάκη): η αληθινή ιστορία του Κρητικόπουλου που αιχμαλωτίστηκε και εξισλαμίστηκε, φτάνοντας να γίνει κορυφαία στρατιωτική μορφή της Αιγύπτου του 19ου αιώνα, θα μπορούσε να γίνει ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως η συγγραφέας πνίγει την αφήγηση με πομπώδεις προτάσεις, αφαιρεί όλη τη δράση προτιμώντας περιληπτικές περιγραφές και προσθέτει (αχρείαστα κατ' εμέ) χρονικά/λογικά άλματα για να μας μάθει ιστορία. Αρχικά παρουσίασε ενδιαφέρον αυτή η προσήλωση στα συναισθήματα και τις σκέψεις του πρωταγωνιστή, αλλά εν τέλει με κούρασε. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κακό βιβλίο, αλλά σίγουρα δεν έχει τη δυναμική που περιμένει κανείς όταν διαβάζει την περιγραφή στο οπισθόφυλλο...

Είσαι άτομο που δε διασπά ο Einstein Πες μου λοιπόν αν μ’ αγαπάς ή κλάιν μάιν πες μου λοιπόν αστέρι μου το τε με άλφα γιώτα αφού μου λες πως ένιωσες γιατί αλλάζεις ρότα πάρε την ανάσα μου μακριά σαν το top gun τα ραφτά του μπουφάν μηχανή και ray ban είσαι η γυναίκα μου ή απλώς μια φαν και μετά το fun γίνεσαι σχέδιο Annan πες μου ποτέ υπήρξα της καρδιάς σου o D’Artagnian ή πέρασε η επίδραση ενός κουτιού Ardan θα έκανες μαζί μου τον chosen one μα μου ξηγιέσαι Vader στον Obi Wan κόψε με στα δυο με το φωτόσπαθο σου να γίνω τόσο δυνατός που δε χωράει το μυαλό σου σου 'χω πει πως είσαι της τέχνης μου η μούσα μα με εμπνέεις πιο πολύ όταν είσαι απούσα Ντου γιου λοβ μι Ντου γιου νιντ μι Ντου γιου γουοντ μι Έλα πες αλήθεια πες μου αν με θέλεις ή μου κάνεις πλάκα λες και είμαι ο Κατέλης θα πούνε για το μέλλον μας τα άστρα και τα ζώδια αν είναι να ρωτήσω την Πατέρα που είναι αρμόδια είσαι να πηδήξουμε παρέα τα εμπόδια ή ανήκω στης δεσποινίδος τα κορόιδα θα βγάλουμε μαζί το κάρο απ’ τις λάσπες θες τις μαύρες μέρες μου να μου τις κάνεις άσπρες είμαι ο ήρωας σου είμαι o Green Lantern ή έκανα ένα πέρασμα απ’ το δικό σου pattern απείλησα απείλησες το πρόβλημα επίλυσες με το να χάσουμε και οι δυο τις βασίλισσες ήμουνα o Terry σου γλυκιά μου Candy Candy ή τσάμπα τιμωρούμαι που δεν ήμουνα o Gandhi σαν γάντι ρε χαζή ταιριάζουμε μαζί αφού είμαι κωλόπαιδο και εγώ όπως και εσύ Ντου γιου λοβ μι Ντου γιου νιντ μι Ντου γιου γουοντ μι Έλα shut the fuck up το ξέρεις πως σε θέλω και ας έχω μια τάση να τα κάνω όλα μπουρδέλο δεν έχω και το όμνι να γυρνώ στο χρόνο πίσω και δεν αλλάζει τίποτα το να με χαστουκίσω και ο χειρότερος σκατάς αξίζει δεύτερη ευκαιρία μέχρι κι ο Καλαμάρης που είναι γκρίνια είναι λέρα περνάω το μυαλό σου τη μέρα σαν σφαίρα μικρή μου χρυσοχέρα πες μου γι’ αυτή τη σφαίρα περνάει τόσο γρήγορα και πας παραπέρα ή τόσο δυνατά και σε τινάζει στον αέρα είμαι της ζωής σου τελικά ο mr big ή τραγελαφικός σαν τον mr bean μαθήματα τα λάθος βήματα γι’ αυτό τώρα στα πόδια σου ξερνάω συναισθήματα αγαπημένη δεν είμαι ο καθένας μα αφού δεν είμαι ο ένας θα είμαι ο κανένας Ντου γιου λοβ μι Ντου γιου νιντ μι Ντου γιου γουοντ μι

Σε αυτά τα «μικρά» βρίσκεται όλη η ομορφιά αυτού του φόρουμ Να τα χαίρεσαι Manitou

Ακριβώς, το Mort Cinder

Εγώ σκέφτηκα στιγμιαία για το omnibus του φημισμένου Hawkeye από Fraction/Aja που ήταν σε σχετικά αξιοπρεπή κατάσταση, αλλά τελικά δεν. Γενικά, δεν ξέρω αν αξίζει η όλη «προσφορά». Και πες αρκετά από αυτά μπορεί να βρίσκονται καιρό στα ράφια, οπότε δικαιολογούνται (με τα χίλια ζόρια) τα χτυπήματα. Είδα όμως και κόμικ φρεσκοτυπωμένο, που ήταν βρώμικο και χτυπημένο στις γωνίες...

Η αφίσα των 74ων Όσκαρ, δια χειρός Alex Ross: "The Gold Knight Returns"

Το Tales of the Duck Side ήταν μια «στήλη» που σχεδίαζε ο Duck Edwing για το MAD. Το συγκεκριμένο είναι από το τεύχος 406

Προσπαθώ εδώ και αρκετή ώρα να βρω έναν τρόπο για να δώσω τα απαραίτητα στοιχεία για το συγκεκριμένο κόμικ, αλλά δεν τα καταφέρνω. Τα βασικά συστατικά, είναι μια ειδυλλιακή, ήσυχη παραλία, περικυκλωμένη από πυκνή βλάστηση, οικογένειες που ήρθαν να απολαύσουν τη θάλασσα, ένας φοβισμένος πρόσφυγας από την Αλγερία και το άψυχο κορμί μιας κοπέλας που επιπλέει στο νερό. Σε αυτό το σκηνικό ξετυλίγεται μια παράξενη, αφύσικη ιστορία, που θα μπορούσε να είναι ζωή του καθενός μας... Το Château de Sable («Κάστρο από Άμμο» στα ελληνικά) είναι ένα κόμικ των Pierre-Oscar Lévy (σενάριο) και Frederik Peeters (σχέδιο). Για τον Peeters, μπορείτε να διαβάσετε στην παρουσίαση. Ο Lévy είναι βραβευμένος Γάλλος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους και αυτή είναι η πρώτη του απόπειρα στον χώρο της 9ης τέχνης. Το εν λόγω graphic novel εκδόθηκε το 2010 από την ελβετική Atrabile και δέχθηκε καλές κριτικές, καθότι βραβεύτηκε με Prix Töpffer και ανήκε στη λεγόμενη sélection officielle του 38ου Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ. Έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και η αγγλόφωνη έκδοση κυκλοφόρησε το 2013 από την πολυαγαπημένη SelfMadeHero. Ίσως η περιγραφή που έδωσα αρχικά να μην εξάπτει το ενδιαφέρον πολλών, αλλά δε θα ήθελα να αποκαλύψω κάτι παραπάνω (όποιος περιηγηθεί στο διαδίκτυο μπορεί να βρει επιπλέον πληροφορίες). Και ίσως πράγματι η υπόθεση αυτή καθαυτή να μην είναι κάτι αριστουργηματικό. Ωστόσο, το εικαστικό κομμάτι είναι τουλάχιστον εξαίσιο. Lévy και Peeters συνεργάζονται άψογα και προσφέροντάς μας μια ιστορία που διαβάζεται απρόσκοπτα, παρά το σχετικά μεγάλο της μέγεθος (100 σελίδες). Το ρεαλιστικό σχέδιο του Peeters γίνεται πιο sketchy απ' ότι συνήθως και το ασπρόμαυρο είναι αρμονικά δεμένο με το ονειρικό και δραματικό ύφος της ιστορίας. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, ενώ υπάρχει χιούμορ όπου χρειάζεται. Λόγω και του setting, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω «καλοκαιρινό κόμικ», παρότι δεν έχει την ανεμελιά που προσάπτουμε συνήθως σε τέτοια αναγνώσματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω σε πόσους από εδώ μέσα θα το πρότεινα. Πιστεύω, όμως, ότι όποιος το ανοίξει απλώς και μόνο για να πάρει μια γεύση, δεν πρόκειται να το αφήσει μέχρι να φτάσει στην τελευταία σελίδα. Εγώ αυτό έπαθα...

Απ' ό,τι έχω καταλάβει από ποσταρίσματα στο fb, ήταν επιτυχημένη εκδήλωση Εννοείται ότι περιμένουμε κι άλλους ρεπόρτερ και φυσικά το βίντεο του mr-d. Χωρίς να έχω εμπεριστατωμένη άποψη, θεωρώ ότι η Λάρσα είναι μια πόλη που μπορεί να υποστηρίξει ένα τέτοιο φεστιβάλ κόμικς. Μακάρι να καθιερωθεί

Σίγουρες αγορές τα περισσότερα