GeoTrou

Αν τους πεις ότι χάθηκες και σ' έβγαλε ο δρόμος;

Θα πληρώσει τα έξοδα επισκευής του πίνακα

Την τέλειωσα χθες βράδυ. Για ν' αρχίσω με τα αρνητικά, το «κακό» που έχουν οι δουλειές του Groening τα τελευταία χρόνια, είναι η σκηνοθεσία. Μπορεί να μην προβλέπει κανείς την επόμενη ατάκα, αλλά από τον τρόπο που μιλάει ένας χαρακτήρας ή από το πλάνο, μπορεί να καταλάβει ότι έρχεται κάποιο αστείο. Κι αυτό νομίζω αφαιρεί αρκετό από το χιούμορ. Ενώ στο Futurama ακόμη σπάω το κεφάλι μου να «επιλέξω» αγαπημένο χαρακτήρα (δείγμα του πόσο καλό είναι), εδώ δυσκολεύτηκα γιατί οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι μέτριοι. Κατέληξα πάντως στον Έλφο, μου αρέσει το κοντράστ «γουστάρω να είμαι μπεμπεδάκι, αλλά προσπαθώ πού και πού να το παίξω σκληρό αντράκι». Εν τέλει η σειρά είναι πράγματι χλιαρή στο μεγαλύτερο μέρος της κι ας έχει τις στιγμές της και παίρνει ωραία τροπή στα 2-3 τελευταία επεισόδια. Κακή δεν τη λες πάντως και θα συμφωνήσω με αυτό που διάβασα κάπου, ότι δηλαδή το καλό voice acting (αν και not even close σε Futurama ή Simpsons) καλύπτει το κενό του σεναρίου. Pas mal, βλέπεται ευχάριστα και η δεύτερη σεζόν προμηνύεται πολύ ανώτερη

Εντάξει, προφανώς διάβασα «Η απειλή των Μπομπ» και έκανα εικόνα μια αγέλη λυσσασμένων Μπομπ Σφουγγαράκηδων να κυνηγάει τον Ζαγκόρ

Από το facebook του δημιουργού

Ο Ρομπέν των Δασών ήταν λέρα. Από το Perry Bible Fellowship του Nicholas Gurewitch...

Δεν ξέρω τι είναι ποιο αστείο, το μελισσο-cover του Eminem ή ο ρομπο-χορός του Παπαδόπουλου

Μαθήματα ζωγραφικής από το The 3isters της Έφης Θεοδωροπούλου

Και με το παραπάνω

Το ξεφύλλισα πρόσφατα και μου έκανε εντύπωση το σχέδιο, δε μου θύμισε τυπικό υπερηρωικό. Γνώμες από όσους το έχουν διαβάσει;

Μερικές σελίδες με την καθιστή κυρία του Copi, από τη Βαβέλ #23... * * ... σκαναρισμένη από τον cartonicos

Εξαιρετικότατο κόμικ. Από τα πιο φρέσκα πράγματα που έχω διαβάσει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και όχι μόνο. Ξεκινάει ελαφρώς διστακτικά, γκαζώνει χωρίς να το καταλάβεις κι όταν στο 3 τεύχος κοιτάς πίσω σου έχει διανύσει μια απόσταση γεμάτη έξυπνο χιούμορ, ευχάριστα κλισέ χαρακτήρες και σπάνια αφηγηματική πρωτοτυπία. Το τέλος με έπιασε εξαπίνης και, να πω την αλήθεια, μου φάνηκε ωραίο μεν, αλλά κάπως άκομψα «σκηνοθετημένο». Αλλά σε γενικές γραμμές, όλα ήταν πταίσματα Όσον αφορά το artwork, εκ πρώτης όψης δεν κάνει κλικ, αλλά ο Boss ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και το κάνει άψογα. Μου έκανε δε εντύπωση η επιρροή του από τα manga, η οποία παρότι διακριτική, χτυπάει πολύ ωραία στους φίλους των ιαπωνικών κόμικς. Έξτρα πόντοι για τη διακειμενικότητα των δημιουργών, από τον Pratt και τον Tardi ως τον Sam Peckinpah και τον Sergio Leone.

Έχω σταμπάρει εδώ και αρκετό καιρό το Zits, όχι από χθες. Γενικά, τα στριπ που ανεβάζω σήμερα, έχουν κατέβει, μεταφραστεί και αρχειοθετηθεί τουλάχιστον 1 ή 2 βδομάδες προτού ανεβούν. Μέχρι και excelάκι έχω φτιάξει, σύμφωνα με το οποίο έχω υλικό μέχρι τα μέσα καλοκαιριού. Με λίγα λόγια, το δικό σου μυαλό ήρθε και βρήκε το δικό μου

Το Zits των Jerry Scott και Jim Borgman ξεκίνησε το 1997 και περιστρέφεται γύρω από τον έφηβο Jeremy. Και τις ανασφάλειές του...

Ακόμη κι αν έχεις εμένα μαζί σου;

Νομίζω το Μπέιμπι Μπλεκ θα μπορούσε να καθιερωθεί για να διευκολυνόμαστε

Θα έδωσε του Cabridge το Lower

Εγώ τόσες τις μέτρησα Αν έχει γίνει κάποιο λάθος, θα φανεί αργά ή γρήγορα

Κι εγώ τα ίδια, λέω ας διαβάσω το πρώτο τεύχος να δω τι παίζει... έπεσα στις 3-4 παρά Δεν ξερω αν είναι σίγουρο, αλλά στην εκδήλωση στη Λέσχη είχε ειπωθεί ότι αυτό είναι το σχέδιο

Διάβασα τα Διαβολομαζέματα, που αντιστοιχεί στον πρώτο (καλά ας μην παίρνουμε κι όρκο, εξάλλου και οι Γάλλοι κάπως μπερδεμένα τα έχουν εκδώσει) τόμο του Rubrique-a-brac, το κόμικ που ουσιαστικά εκτίναξε την καριέρα του Gotlib. Φοβερό αλμπουμάκι. Αν και χάνει αρκετά από τη μετάφραση και τα πάμπολλα ορθογραφικά/συντακτικά/τυπογραφικά λάθη (ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε σημειώσει με μολύβι τα λάθη ), είναι φοβερό. Μου ταιριάζει πολύ το χιούμορ του Gotlib, το σχέδιό του τα σπάει ακόμη και με τα στάνταρ της σημερινής εποχής και γενικά ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Κάποια αφηγηματικά τρικ που έκανε, τα βλέπουμε σήμερα και τα θεωρούμε state-of-the-art. Αγαπημένες ιστορίες, αυτές με την καμηλοπάρδαλη και τον άνθρωπο-ιπποπόταμο. Υ.Γ.: Πού θα βρούμε και το #2 ρε παλουκάρια;

Ας βάλει ο Θεός το χέρι του

Θάψανε...;

Χαχα με πρόλαβες, αυτό πήγα να γράψω

Μια ημέρα με νεύρα στο γραφείο. Ή αλλιώς, I Tecnocrati, μια σειρά που δημιούργησε ο Ιταλός Roberto Totaro το 1992

Μα τον Μπελένος, καλωσήρθες και στο δικό μας χωριό τρελών! Ελπίζω να περάσεις καλά εδώ μέσα και να σε βλέπουμε συχνά. Κερνάμε και (ηλεκτρονικό) μαγικό φίλτρο πού και πού