GeoTrou

Ωραίο κόμιξάκι, όπως και Το Νησί της Τρέλας (δεν έχω πιάσει τη Μαντλίν ακόμη). Το σχέδιο θυμίζει animation και μόνο ως θετικό μπορώ να το δω σε ένα παιδικό κόμικ. Η περιπετειώδης πλοκή με το χιούμορ και τους πολύχρωμους χαρακτήρες, μπορεί σίγουρα να ελκύσει τους μικρούς αναγνώστες. Και στέκομαι ιδιαίτερα στο χιούμορ, γιατί τα τελευταία χρόνια παρατηρώ με πραγματικά μεγάλη λύπη ότι υπάρχει μια τάση για «φρουτοκρεμοποίηση» των προϊόντων που απευθύνονται σε παιδιά. Εδώ έχουμε μέχρι και αναφορά στη Λάμψη του Κιούμπρικ! Πολλά μπράβο στον @Dredd για την πρωτοβουλία του και τη δουλειά που ρίχνει και φυσικά στους δύο δημιουργούς που δούλεψαν πάνω στο κόμικ αυτό. Υστερόγραφο αστρομπανάνας #4591: @Stef... θα ήθελα πολύ να σε δω σε ένα space opera για ενήλικους αναγνώστες, μου άρεσε το design των εξωγήινων

Εγώ θα είμαι εκεί!

Και η κοιλιά μου να είναι η κοιλιά του Βασίλη! Υ.Γ.: Ο @kwtsos το έχει ήδη κρεμάσει πάνω απο το προσκεφάλι του

Τόσο κακό ρε παιδιά;

The Grizzwells του Bill Schorr Το συγκεκριμένο στριπ τρέχει από το 1987 και το έχουμε δει στα ελληνικά ως Αρκουδόμαγκες, στο περιοδικό Garfield/Γκάρφιλντ

Πριν από ελάχιστα λεπτά, ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει νέα ongoing σειρά από την Image, από τα χέρια και μυαλά του Dan Watters και της DaNi. Ο τίτλος αυτού, Coffin Bound. Θα είναι ένα κόμικ δράσης «πολλών οκτανίων» όπως μας λέει η εκδοτική, αλλά εγώ βλέπω και στοιχεία φαντασίας (μια post-apocalyptic εσάνς την έχει). Το πρώτο τεύχος θα βγει τον Αύγουστο Για περισσότερες πληροφορίες, κλικάρετε εδώ.

Σουρεάλ στριπ των Tronchet και Boucq, από το Μικρό Παρά Πέντε #19. Δεν είναι γνωστός ο σκαναριστής, αλλά τον ευχαριστούμε...

Και μετά μου λέτε γιατί σκίζω παρθένα Κόμιξ στο δάσος, κάθε νύχτα με Πανσέληνο, τραγουδώντας το Carmina Burana...

Άξιζε η προσπάθεια...

Πιάσ' μια και για μένα, ωρέ ζαγάρ', ξες ποια

Incredible Hulk - The End: δεν τρελάθηκα, ούτε ως προς το σενάριο, ούτε ως προς το σχέδιο. Κακό δεν το λες, αλλά αυτή η έλλειψη πλοκής νομίζω θα με κάνει να το ξεχάσω αρκετά σύντομα...

Και τα κατά του Τεντέν

Θεέ μου, τι επίπεδο...

Κουλτούρα και πχοιότητα, από το Facebook του Κωνσταντίνου Κάτσου

Κι εγώ δεν το θεωρώ αδιάφορο ή κακό. Εισαγωγικό είναι, τι έπρεπε να δείξει;

Τελικά οι επιτυχίες του Τσιτσιπά έχουν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο από τον αναμενόμενο

Ε εντάξει, δε λέω, γουστάρω φουλ Κουραφέλκυθρα, αλλά θα μπορέσω να ζήσω και χωρίς τα Όμνιμπια Είναι και οι αφιερώσεις στα προηγούμενα τεύχη, όπως λες κι εσύ

Η αλήθεια είναι ότι το Omnibus II (που βασικά δεν είναι καν omnibus ) με χάλασε, γιατί δεν είμαι απ' αυτούς που θέλουν να έχουν μια ιστορία σε 26,7 διαφορετικές εκδόσεις, οπότε θα μείνω με τα επιμέρους τεύχη. Από τα οποία, αγαπητέ @dimious200, κάποια είναι εξαντλημένα και κάποια όχι

Όταν λες Martyr, εννοείς το Witness;

Καλά, συμμετέχεις σε Vintage έκθεση και λες ότι τώρα τα κόμικς είναι καλύτερα απ' ότι ήταν τότε;

Τι έπαιζαν άραγε ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν όταν ήταν μικροί; Από το JL8 του Stewart Yale

Μετά το τέλος του "Hush", που έτρεξε στα τεύχη 608-619 του Batman, οι ιθύνοντες παρέδωσαν τον υπερασπιστή της Γκόθαμ στη δημιουργική ομάδα του (εν εξελίξει τότε) 100 Bullets, ήτοι Brian Azzarello (σενάριο), Eduardo Risso (σχέδιο), Patricia Mulvihill (χρωματισμός), Clem Robins (lettering) και Dave Johnson (εξώφυλλα). Το αποτέλεσμα ήταν το story arc "Broken City", που ολοκληρώθηκε στο τεύχος 625. Ο Batman ερευνά τον βίαιο θάνατο της Elizabeth Lupo. Τα σημάδια στο σώμα της δείχνουν Killer Croc, αλλά με την ανάκριση το μόνο που καταφέρνει είναι να σπάσει τα καινούργια δόντια του. Μέσω της όμορφης Margo, οδηγείται στον Angel Lupo, αδερφό του θύματος. Εκείνος το σκάει από το παράθυρο ενός ακατοίκητου σπιτιού και, ενώ τρέχει στο σκοτεινό σοκάκι από κάτω, σκοτώνει ένα αντρόγυνο, αφήνοντας το αγοράκι τους ορφανό. Συγκλονισμένος από την ομοιότητα με τη δολοφονία των δικών του γονιών, ο Batman το παίρνει προσωπικά. Μέχρι να καταλήξει στην αλήθεια, θα συνομιλήσει με τον Penguin, τον Ventriloquist και δυο καινούργιους παίχτες που χρησιμοποιούν ανατριχιαστικά ψευδώνυμα: Fatman και Little Boy... Ο Azzarello δίνει μια πιο νουάρ αίσθηση σε αυτή την ιστορία, βασιζόμενος λιγότερο στο ξύλο (όχι πως ο Batman δεν ανταλλάσσει μπουνιές) και περισσότερο στο υποτιθέμενο δυνατό του σημείο, το μυαλό. Η ιστορία δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι εξαιρετικό, παρόλα αυτά ο Azzarello τη χρησιμοποιεί για να διερευνήσει την ψυχοσύνθεση του ήρωα. Και το κάνει με τρόπο που ελάχιστοι (imho) έχουν κάνει. Στα συν, επίσης, η πολύ καλή και απαιτητική χρήση της γλώσσας, ένα σημείο που πολλοί σύγχρονοι σεναριογράφοι ξεχνούν. Από τη μεριά του, ο Risso κάνει καλή δουλειά, αλλά όχι στο 100% των δυνατοτήτων του. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η γραμμή του μου θύμισε τον σημερινό, κακογερασμένο Frank Miller. Συνολικά, μιλάμε για ένα κόμικ, το οποίο απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και καταφέρνει να τον κρατήσει στην ατμόσφαιρά του. Ίσως δε θα το πρότεινα σε όσους πρωτογνωρίζονται με τον Σκοτεινό Ιππότη, αλλά εν πάση περιπτώσει αποτελεί μία ακόμη ενδιαφέρουσα προσθήκη στον μύθο του.

Ούτε που το θυμόμουν, ούτε που σκέφτηκα να το κοιτάξω

Από το τεύχος 36 του Fluide Glacial, ένα βουβό δισέλιδο του Édika, με τίτλο που αποδίδεται ως «Ούτε είδα, ούτε ξέρω». Λογικά, κάπου θα το έχουμε δει και στα ελληνικά

Νομίζω χθες πρωτοανακοινώθηκε