GeoTrou

Δεν ήξερα ότι έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Αν έχεις κάνα τεύχος και χρόνο, κοπάνα κάνα σκανάρισμα

Ανάσα δεν παίρνει το πορτοφόλι σου ρε Kabuki! Εμείς μετράμε τις μπύρες για να 'χουμε στη Σαλονίκη κι εσύ μας πετάς στη μούρη σκληρόδετα και φιγούρες

Στο φετινό Comicdom Con, εμφανίστηκε ένα flip comic book, τουτέστιν ένα κόμικ με δύο εξώφυλλα/δύο ιστορίες. Ο Γιώργος Κομιώτης ένωσε τις δυνάμεις του με τον Steve Stivaktis (ή τούμπαλιν, αναλόγως του πώς ανοίξατε το κόμικ) και δημιούργησαν δύο ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούν κάθε είδους πτηνά. Εξ ου και ο τίτλος. Το κόμικ εκτίθετο με το εξώφυλλο του Κομιώτη κι εφόσον ο Stivaktis απουσίαζε από το φεστιβάλ, αυτό επέλεξα ως εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι ότι είναι και πιο εντυπωσιακή αυτή η πλευρά, καθώς θυμίζει τα εμβληματικά αστυνομικά βιβλία των Εκδόσεων Λυχνάρι. Η ιστορία του Κομιώτη, Fowl Noir, είναι ακριβώς αυτό, μια ιστορία μυστηρίου στην Αθήνα του '50-'60, με έναν πρωταγωνιστή αλά Philip Marlowe. Το ύφος των hard-boiled μυθιστορημάτων συνδυάζεται (απρόσμενα) επιτυχημένα με το χιούμορ. Πολύ δυνατό και σχεδιαστικά, παρότι δυστυχώς το μικρό μέγεθος και το χαρτί (επιλεγμένο ώστε να θυμίζει pulp έκδοση), το αδικούν. Η έτερη ιστορία, Μία Περιστέρα Αγάπησα, έχει επίσης μεγάλες δόσεις νοσταλγίας, αφού ο Stivaktis εμπνέεται από τα μελοδράματα του παλιού ελληνικού σινεμά. Σαφώς πιο χιουμοριστική, πιο κουφή, ίσως ένα κλικ χειρότερη από την ιστορία του Κομιώτη. Σχεδιαστικά είναι ελαφρώς πρόχειρη, σε σύγκριση με αυτό που έχει δυνατότητα ο Steve, αλλά δεν ενοχλεί λόγω της ανάλαφρης θεματολογίας. All in all, που λένε και στην ελληνική επαρχία, μια από τις καλύτερες αυτοεκδόσεις της φετινής σοδειάς και ένα από τα πλέον διασκεδαστικά φανζίν που έχω διαβάσει ποτέ. Προτείνεται.

Superlopez του Jan. Όταν λείπει ο αρχισυντάκτης της Daily Planet...

@Lord Makro Όχι, δεν έχουμε, ούτε για το Μις Μαρπλ, ούτε για το Μια Σκιά στην Ομίχλη. Βουρ!

Βωβό δισέλιδο του Zep, το οποίο είναι μεν παρμένο από γαλλικό άλμπουμ, αλλά το έχουμε δει στο Happy Sex της Anubis. Όπου ο τίτλος έχει αποδοθεί ως «Φινέτσα»...

Διάβασα το run των Jeff Lemire και Ramon Perez στο Hawkeye (vol. 5 και vol. 6) ορμώμενος πιο πολύ από το όνομα του σεναριογράφου, παρά από οτιδήποτε άλλο. Έντεκα τεύχη που έφυγαν πολύ γρήγορα, χάρη στην καταπληκτική ροή. Καθώς η αφήγηση χωρίζεται στα τρία (παρελθόν, παρόν, μέλλον), ο Perez χρησιμοποιεί τρία διαφορετικά στιλ, τα οποία μερικές φορές «στεγάζονται» ανά δύο στην ίδια σελίδα. Εντυπωσιακό από μόνο του κι ας μην είναι τα artwork του κάτι το ξεχωριστό. Από εκεί και πέρα, ο τίτλος δεν είχε και πολλά να δώσει. Δεν είναι κακό κόμικ, αλλά νομίζω είναι ό,τι πιο αδύναμο έχω διαβάσει από Lemire. Σημείωση στον εαυτό μου: να διαβάσω τη δουλειά των Fraction/Aja...

Σταμάτα να μου το θυμίζεις αυτό παλιοχρηματιστή

Όταν έψαξα να το βρω ήταν εξαντλημένο ως πακέτο. Αγόρασα λοιπόν το It was the War of the Trenches και τώρα, μετά από αρκετά χρόνια προτίμησα να αγοράσω μεμονωμένα το Goddamn this War Δεν είμαι απ' αυτούς που καίγονται για τις υπερτούμπανες, υπερντελούξ εκδόσεις. Μου φτάνει που τα έχω και τα δύο

Τέλεια νέα! Δε μου είχες πει για το σουβενίρ αυτό! Θα το κολλήσω στην τουαλέτα

Δεν ξέρω γιατί ζητήσατε τη γνώμη μου... Επειδή ξέρω από μοντέρνα τέχνη ή επειδή έχω ένα ολόιδιο ζευγάρι (χωρίς την τρύπα) στο μπαλκόνι μου

Στο Comicdom Con 2019 έκανε την εμφάνισή του ένα μικρό κομιξάκι του Σπύρου Δερβενιώτη, που εντάσσεται στο ίδιο σύμπαν με τα Yesternow και Shark Nation. Τοποθετείται χρονικά μετά από αυτά τα δύο, πολύ σύντομα μετά τα γεγονότα του Shark Nation. Δε θα ήθελα να αναφερθώ στην κεντρική ιδέα, καθώς αποτελεί μεγάλο spoiler και για τους δύο τόμους. Ας πούμε, όμως, ότι ο Δερβενιώτης γράφει για το σχέδιο δολοφονίας ενός κορυφαίου πολιτικού προσώπου, ενώ παράλληλα παίζει με το concept του Terminator. Για όσους έχουν διαβάσει τα προηγούμενα, αρκεί να θυμηθούν ένα συγκεκριμένο καρέ (το πιο αστείο κατ' εμέ) του Yesternow και να κάνουν τη σύνδεση με το εξώφυλλο... Περίμενα κάτι τελείως χιουμοριστικό, αλλά ο δημιουργός δεν ξεφεύγει από το κλίμα του Derveniverse. Έχουμε λοιπόν, ένα πολύ έξυπνο κόμικ, στο οποίο θίγονται ζητήματα της σύγχρονης πραγματικότητας, όπως οι ιντερνετικές κλικοθηρικές σελίδες ενημέρωσης και η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Αν σας άρεσαν Yesternow και Shark Nation, διαβάστε το. Αν και πιθανώς το έχετε κάνει ήδη...

Τον Μάρκο Δεμάρκο τον γνωρίσαμε μέσα από τα Krak Komiks (1, 2) και, πιο πρόσφατα, μας ξανασυστήθηκε από τη συγκεντρωτική έκδοση Hard Rock: School Drugs and Rock n' Roll. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να διαβάσουμε τη συνέχεια των «περιπετειών» του. Όχι, όμως, στον βράχο της Σύρου, αλλά στην Αθήνα. Ο Μάρκος δείχνει να τα πηγαίνει κάπως καλά στη ζωή του: έχει μια δουλίτσα, συγκατοικεί με την κολλητή του και τα έχει με μια όμορφη (λίγο κάφρισσα βέβαια) τύπισσα που παίζει σε μπάντα. Τι μπορεί να τα χαλάσει όλα αυτά; Για όσους είναι νέοι στο «σύμπαν» του Tasmar, πρέπει πρώτα να διαβάσουν τις προαναφερθείσες εκδόσεις, προτού πιάσουν το πρώτο αυτό τεύχος, που έκανε την εμφάνισή του στο Comicdom Con 2019. Μεγάλο μέγεθος, ωραίο χαρτί και δώρο μια διπλή αφίσα. Τσίλικη έκδοση Στο ζουμί τώρα. Μου άρεσε πολύ το σχέδιο του Tasmar. Όχι πως αλλού δεν είναι καλό, απλά εδώ λόγω μεγέθους και θεματολογίας, «φάνηκαν» λεπτομέρειες και «αναγκάστηκα» να σταθώ λίγη ώρα παραπάνω σε μερικά καρέ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ένα κόμικ τριάντα δύο σελίδων, χωρίς βαθυστόχαστο σενάριο ή παραγεμισμένα μπαλονάκια, να διαβαστεί σε περισσότερο χρόνο από το «κανονικό». Κι αυτό, για εμένα, είναι τέχνη. Όσον αφορά την πλοκή και τους διαλόγους, νομίζω ότι θα αρέσει σε όσους γουστάρουν και τα άλλα κόμικς με τον χαρακτήρα. Βγάζει μια αυθεντικότητα η γραφή του Tasmar. Πολύ θα ήθελα να βγαίνει αύριο το επόμενο τεύχος. Fun fact: το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους αποτελεί φόρο τιμής στο #1 της σειράς Love & Rockets των αδερφών Hernandez... Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & hudson.

Δεν είναι και τα δύο σημερινά, αλλά και τα δύο με ενθουσίασαν όταν τα έπιασα στα χέρια μου

Μέχρι κι εγώ το ψήνω, τι κατάντια είν' αυτή

Μετά από ένα κενό λόγω Πάσχατος στο χωριό (πού να διαβάζεις τώρα Μικυμάου, ενώ μπαινοβγαίνει το δωμάτιο η ανηψούλα, ενώ τα ξαδέρφια πετάνε δυναμιτάκια ή μαρσάρουν στο πειραγμένο ποδήλατο), το ολοκλήρωσα χθες το βράδυ. Ξεκινάει απίστευτα καλά, συνεχίζει εξίσου δυνατά και τελειώνει λιγότερο καλά. Όχι κακά ή εύκολα, απλά το φινάλε μου φάνηκε «λίγο» σε σχέση με την όλη πλεκτάνη που εξυφαίνεται στις προηγούμενες σελίδες. Το αντίθετο, δηλαδή, από το Yesternow, που στο μεγαλύτερο μέρος του το θεώρησα απλά διασκεδαστικό και στο τέλος μου τίναξε τα μυαλά. Παρόλα αυτά, θεωρώ το Shark Nation αρκετά τσικ ανώτερο, γιατί είναι απίστευτοι οι παραλληλισμοί με την πραγματικότητα που ζούμε, σε σημείο που ένιωσα κάτι σαν κλειστοφοβία. Γενικά γουστάρω την ελληνική σκηνή κόμικς, δε λέω «καλό για ελληνικό». Όμως ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη «αριστούργημα» για ελληνικό κόμικ. Ε, στην περίπτωση αυτής της σειράς, ίσως να μπορούσα να την γράψω... Ανυπομονώ για τη συνέχεια, γιατί αν δεν κάνω λάθος έχει ειπωθεί ότι θα είναι τριλογία

Δε θα το έλεγα. Όντως υπάρχει και στα δύο σπάσιμο των πλαισίων, αλλά το τρόπος είναι αλά Gotlib. Και την εποχή που βγήκε, ήταν κυρίως ο Gotlib που το έκανε αυτό, τουλάχιστον στην Ευρώπη

Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, στο HBO τρώγανε βελανίδα

Ο δημιουργός του παρακάτω στριπ υπογράφει ως Πάνος και το στιλ του φέρνει (πολύ ευχάριστα) σε αυτό του Gotlib. Από το τεύχος 28 της Βαβέλ (σκανάρισμα του Cartonicos).

Πάντα το υποπτευόμουν ότι ήσουν κλούφρης, αλλά δεν είχα έναν επιστημονικά αποδεκτό τρόπο για να στηρίξω την άποψή μου. Ο Δρ. Βαβαγιάννης με δικαίωσε Υ.Γ.: Vav test

Στο Comicdom Con 2019, η Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη μας παρουσίασε το δεύτερο κόμικ της, Οι Πότες της Λάσπης. Οι σιδηρόφραχτοι ιππότες από το Για Πότες Ιππότες, μια πρωτάρα οδηγός λεωφορείου, τέρατα που προσπαθούν να γλυτώσουν εισιτήριο, εκδικητικά κοράκια και πολλά άλλα αλλόκοτα πλάσματα αποτελούν τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, η οποία λαμβάνει χώρα σ' ένα μαγικό δάσος. Ορίστε και η πρώτη σελίδα: Όπως και στο προηγούμενο κόμικ της, αυτό που πραγματικά μετράει είναι το σενάριο. Εμπνευσμένη από την ιαπωνική μυθολογία και ποπ κουλτούρα, η Μεραμβελιωτάκη χτίζει ένα πολύ ελκυστικό σύμπαν, χωρίς να προσφέρει πολλές λεπτομέρειες στον αναγνώστη. Το χιούμορ κινείται στα ίδια μονοπάτια, κάτι που γούσταρα πολύ. Δυστυχώς, όμως, στο κομμάτι της ροής έχουν γίνει βήματα προς τα πίσω. Κι επιπλέον, η πληθώρα ορθογραφικών λαθών χτυπάει πολύ άσχημα. Μια μικρή απογοήτευση την ένιωσα, γιατί το Για Πότες Ιππότες μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Ακόμη κι έτσι, θα έχω το νου μου για τις επόμενες δουλειές της δημιουργού.

Ο Bilal θα είναι μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών 2019, στην οποία θα βρίσκονται επίσης ο Inarritu (πρόεδρος) και ο Λάνθιμος

Ένα πρωτομαγιάτικο στριπ με τη Nancy, δια χειρός Ernie Bushmiller, δημοσιευμένο το 1972

Επειδή είναι δύσκολο κόμικ, ειδικά προς το τέλος, είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις

Περιμένω γνώμη για το Aama