GeoTrou

Ο Hugo Eugenio Pratt (Ούγκο Εουτζένιο Πρατ) υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς όλων των εποχών. Αποτελεί μια εξέχουσα φιγούρα των ευρωπαϊκών -και όχι μόνο- κόμικς, ενώ τα έργα του είναι πολύ αγαπητά και στη χώρα μας. Ως σκιτσογράφος απογείωσε την τεχνική της ακουαρέλας, με το χαρακτηριστικό του απλό και συχνά αφαιρετικό σχέδιο. Ως αφηγητής μπορούσε να εξιστορήσει οποιαδήποτε ιστορία, ρεαλιστική ή φανταστική. Παράλληλα, όμως, υπήρξε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, που έζησε μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Ο Πρατ γεννήθηκε το 1927 στο Ρίμινι της Ιταλίας, γιος του Rolando Pratt και της Evelina Genero. Ο παππούς από τη μεριά του πατέρα του ήταν αγγλικής καταγωγής και συγγενής του γνωστού ηθοποιού ταινιών τρόμου Μπορίς Καρλόφ (Φρανκενστάιν, Η Νύφη του Φρανκενστάιν, Ο Γιος του Φρανκενστάιν). Από τη μεριά της μητέρας του, είχε σεφαρδίτικες και τουρκικές ρίζες. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων στη Βενετία. Το 1937 έφυγε με τη μητέρα του για την Αιθιοπία, όπου βρισκόταν ο πατέρας του, στρατιώτης των δυνάμεων κατοχής του Μουσολίνι. Ο πατέρας του αιχμαλωτίστηκε από τους Βρετανούς και πέθανε το 1942, ενώ ο Πρατ και η μητέρα του στάλθηκαν ως αιχμάλωτοι στην πόλη Ντίρε Ντάουα. Εκεί, λες και ήταν αληθινά γραφτό του, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την ένατη τέχνη, αφού αγόραζε κόμικς από τους φύλακες. Λίγο αργότερα, στάλθηκε στην πατρίδα του από τον Ερυθρό Σταυρό και το 1943 επέστρεψε στην αγαπημένη του Βενετία. Εκεί, μπήκε σ' ένα στρατιωτικό κολέγιο, όπου και εργάστηκε ως μεταφραστής μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1944, παραλίγο να εκτελεστεί από δυνάμεις των ναζιστικών SS, καθώς εσφαλμένα θεωρήθηκε Νοτιοαφρικάνος κατάσκοπος. Μαζί με άλλους δημιουργούς κόμικς όπως ο Αλμπέρτο Όνγκαρο και ο Μάριο Φαουστινέλλι σχημάτισε τη λεγόμενη Ομάδα της Βενετίας. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε το ταξίδι και η αναζήτησή του, όχι μόνο σε καλλιτεχνικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Το περιοδικό της ομάδας, γνωστό ως Albo Uragano και αργότερα ως Asso di Picche, πρωτοκυκλοφόρησε το 1945 και επικεντρωνόταν σε κόμικς περιπέτειας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ο Πρατ μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες. Στην Αργεντινή παρέμεινε για πέντε μόνο χρόνια, αλλά θεωρείται μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους του. Από κοινού με τον Αργεντινό δημοσιογράφο και συγγραφέα κόμικς Έκτορ Χερμάν Έστερχελντ δημιούργησε σημαίνοντες χαρακτήρες, όπως τον Λοχαγό Κερκ και τον Έρνι Πάικ. Ο μεν Κερκ είναι ένας κλασικός ήρωας της Άγριας Δύσης, ο δε Πάικ είναι ένας πολεμικός ανταποκριτής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Πολέμου της Κορέας. Κατά τη διαμονή του στην Αργεντινή, ο Πρατ γνωρίστηκε με πολλούς κομίστες που αργότερα θα έγραφαν (ή θα σκίτσαραν, αν προτιμάτε) ιστορία, όπως ο Αλμπέρτο Μπρέκια και Φρανθίσκο Σολάνο Λόπεζ. Παράλληλα, επισκέφτηκε πολλά μέρη της Νοτίου Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του Αμαζονίου. Κατά την περίοδο αυτή αποκρυσταλλώθηκε το ύφος των μετέπειτα κόμικς του Πρατ, όχι τόσο όσον αφορά στο σχέδιο, αλλά στη γενικότερη ατμόσφαιρα: παρότι τα σενάρια δεν ήταν του ιδίου, τα σκίτσα του απέπνεαν ένα μυστηριώδη ρομαντισμό και μια παράξενη νοσταλγία. Από το 1959 μέχρι το 1960, ο Πρατ έζησε στο Λονδίνο, όπου συνεργάστηκε με αρκετούς Βρετανούς συγγραφείς κόμικς. Επέστρεψε για λίγο στην Αργεντινή και το 1962 μετακόμισε στην Ιταλία. Εδώ συνεργάστηκε με το παιδικό περιοδικό Il Corriere dei Piccoli, για το οποίο εικονογράφησε διάφορα μυθιστορήματα της κλασικής λογοτεχνίας. Το 1967, έπειτα από ένα ταξίδι στην Καραϊβική, ο Πρατ δημιούργησε την Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας, το πρώτο κόμικ που φιλοξένησε τον Κόρτο Μαλτέζε. Ο λακωνικός ναυτικός με τον ακέραιο χαρακτήρα στέκεται στο πάνθεον των ευρωπαϊκών κόμικς. Πολλοί τον θεωρούν τον κλασσικότερο και γοητευτικότερο χαρακτήρα των ευρωπαϊκών κόμικς. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι η γαλλική εφημερίδα Le Monde συμπεριέλαβε την Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας στη λίστα της με τα 100 καλύτερα αναγνώσματα του 20ού αιώνα. Το 1970, ο Πρατ μετακομίζει στη Γαλλία και ξεκινάει τη δημιουργία ιστοριών του Κόρτο Μαλτέζε για το γαλλικό περιοδικό Pif gadget. Τέσσερα χρόνια μετά άρχισε η δημοσίευση μεγαλύτερων ιστοριών από το ιταλικό περιοδικό Linus. Ο Πρατ συνέχισε να δημιουργεί νέες ιστορίες του Κόρτο για τις επόμενες δυο δεκαετίες, πολλές από τις οποίες δημοσιεύτηκαν στο ομώνυμο περιοδικό κόμικς. Το 1988 ξεκίνησε η σειριοποίηση της τελευταίας περιπέτειας του Κόρτο Μαλτέζε (Μου), η οποία ολοκληρώθηκε τον επόμενο χρόνο. Το 1969 εκδόθηκε για πρώτη φορά ένα άλλο πολύ σημαντικό δημιούργημα του Πρατ: Οι Σκορπιοί της Ερήμου. Το κόμικ αυτό αφηγείται τις περιπέτειες μια ομάδας Βρετανών στρατιωτών κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιο συγκεκριμένα, οι στρατιώτες αυτοί ανήκουν στο Long Range Desert Group, ένα σώμα που έδρασε στη Βόρεια Αφρική, με κύρια καθήκοντά της, την αναγνώριση εχθρικού εδάφους και τον ανταρτοπόλεμο. Ο Πρατ συνέχισε να ταξιδεύει και επισκέφτηκε πολλά μέρη της Γης, όπως ο Καναδάς, η Παταγονία και τα νησιά του Ειρηνικού. Από το 1984 μέχρι το 1995, έζησε στην Ελβετία. Την περίοδο αυτή δημιουργεί μαζί με το μαθητή και φίλο του Μίλο Μανάρα τα κόμικς Tutto ricominciò con un' estate indiana (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει ως Ένα Ινδιάνικο Καλοκαίρι) και El Gaucho. Το 1993 έγραψε ένα βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο Άνεμος από Μακρινές Στεριές. Ο Πρατ συνέχισε να δημιουργεί κόμικς μέχρι το θάνατό του το 1995 από καρκίνο του εντέρου, που τον τυραννούσε επί μήνες. Τελευταία του δουλειά το Morgan, όπου ακολουθούμε τις περιπέτειες του ομώνυμου νεαρού Βρετανού υποπλοίαρχου στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ούγκο Πρατ παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε δέκα παιδιά, όχι όλα από τις νόμιμες συζύγους του. Ήταν ένας γνήσιος πολίτης του κόσμου. Κάτι παραπάνω από πολυταξιδεμένος, ρουφούσε τις ομορφιές κάθε τόπου και της ζωντάνευε στις ιστορίες του. Συναναστρεφόταν από απλούς ανθρώπους και άτομα του υποκόσμου μέχρι μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο διάσημος τρομπετίστας της τζαζ Dizzy Gillespie. Ήταν δε μεγάλος λάτρης της ιστορίας και της λογοτεχνίας, κάτι που έντονα αποτυπώνεται άλλωστε στα κόμικς του. Παρότι ο πατέρας του ήταν φανατικά αντίθετος στον Ελευθεροτεκτονισμό, ο Πρατ εισήχθη σ' αυτόν τη δεκαετία του 1970. Έφτασε μάλιστα αρκετά ψηλά στην ιεραρχία σε Στοές της Ιταλίας και της Γαλλίας. Μέσω της επαφής του με τη Μασονία, καλλιέργησε την αγάπη του για το συμβολισμό και τα μυστήρια του παρελθόντος. Άλλα κόμικς του Pratt: CATO ZULÚ L'UOMO DEL GRANDE NORD

Υπάρχει αφιέρωμα στον Πρατ; Δε βρήκα κάτι, αλλά μου φάνηκε περίεργο

Τιμούλα;

Το βασικότερο! Δεν πειράζει την επόμενη φορά

Ας παραμείνουμε σε κλίμα manga... ζητάω μια επική μάχη Luffy vs Super Goofy!

Μάγκα είπαμε να τον κάνουμε, όχι φλώρο Εξάλλου, το "μοντέλο" που χρησιμοποίησα ήταν κάπως έτσι.

1. Δε φαίνεται καθαρά και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω γι' αυτό. 2. Μάγκας είναι, manga δεν ξέρω αν είναι...

Δε θα έχει bazaar με κόμικς;

Τέλειωσα πριν λίγες μέρες τον τόμο Mafalda 1-12... Εντάξει, τι να πει κανείς; Κατά τη γνώμη μου, το κορυφαίο κόμικ του είδους. Ευχαριστούμε Quino!

Λέω να προσπαθήσω για πρώτη φορά να σχεδιάσω έναν manga μάγκα...

Το 'χει αναλάβει κάποιος;

Υπάρχει κανείς από το φόρουμ που θα διαθέσει εκεί τα κόμικς του; Αν κάποιος έχει παραγγείλει κατιτίς, να τα βρούμε εκεί.

Άλλο ένα των Iced Earth είναι το V, προφανώς από το V for Vendetta. Έχω όμως την εντύπωση ότι αναφέρεται πιο πολύ στην ταινία, παρά το κόμικ. https://www.youtube.com/watch?v=sw55YayXUB8

Είσαι μες στο μυαλό μου!

Ποια χώρα πιστεύετε ότι είναι η πιο φιλική προς το χώρο της 9ης τέχνης; Φιλική, δε θεωρείται μόνο μια χώρα με μεγάλη παραγωγή, αλλά και μια χώρα όπου μεταφράζεται μεγάλος όγκος ξένων έργων και τα κόμικς δε θεωρούνται αντάξια μόνο των παιδιών.

Είμαι ο μόνος που χαλάστηκε με την εικονογράφηση; Όχι πως ήταν κακή, αλλά ρε παιδάκι μου σου βγαίναν τα μάτια να καταλάβεις τι απεικονίζεται σε μερικά καρέ. Άσε που πολλές φάτσες μου έμοιαζαν ίδιες και μπερδευόμουν . Κατά τ' άλλα εξαιρετικό comic, η ίδια η έκδοση είναι υπέροχη.

Woodpriest, κάτι σαν θεός-προστάτης του δάσους Timberlaw, ο νόμος του δάσους Robin Wood (μπλιαχ)

Θα προσθέσω τα ζόμπι των Hugo Pratt, Rene Goscinny και Moebius Από ζωντανούς Moore, Jodorowsky, Morrison, άντε και κάνα Uderzo. Τον Manara τον έχασα, ελπίζω να μας ξανατιμήσει.

Το έθεσες πολύ ωραία! Συμφωνώ!

Χαχα πάντα αναρωτιόμουν αν το nickname σου είχε σχέση με τον Dio! Keep rocking!

Προσωπικά θα έλεγα, η ποικιλία!

Αλλάζω συχνά, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω το Dove των Beggar's Blues Diary. Όσοι ακούν ροκ αξίζει να τους ακούσουν, είναι Έλληνες!

Με πολύ μικρή διαφορά DC, κυρίως λόγω Martian Manhunter, Batman και Joker.

1. Αμερικάνικα: δύσκολο... το Scalped; 2. BD: όοοοοοολα τα αμετάφραστα του Moebius! 3. Manga: το Vagabond 4. Fumetti: δεν έχω ιδέα!