mastoras

Παίδες νοιώθω άσχημα που έχω εγκαταλήψει το φόρουμ εδώ και δυο μήνες περίπου. Συμπαθάτε με αλλά αυτή την εποχή ζω για να δουλεύω. Χτυπάω αρκετά 18ωρα και 19ωρα ωράρια στη δουλειά, και ίσα που προλαβαίνω να κοιτάξω τα emails μου, πόσο μάλλον ν' ασχοληθώ με την τρέλα μου (κόμιξ). Τα διψήφια ωράρια τελειώνουν τέλη Νοεμβρίου και ως τότε θα παρακαλούσα αν γίνεται να μη σβηστεί ο λογαριασμός μου εδώ! Καλή συνέχεια σε όλους. Εγώ για την ώρα παραμένω "ακόμα στο εξώφυλλο", όπως αναφέρεται κάτω από το avatar μου.

Εκπληκτική παρουσίαση ενός εξίσου εκπληκτικού κόμικ. Φίλε bonadrug, ενημέρωσέ μας αν βρίσκεσαι πλησιέστερα στην ολοκλήρωση της εύρεσης των τόμων που σου λείπουν. Στην Ελλάδα έχω καμιά 20ριά τεύχη. Όταν βρω την ευκαιρία θα κοιτάξω να δω αν έχω μερικά διπλά. Ίσως να είναι από κείνα που σου λείπουν!

ΟΚ, μετά την αποκωδικοποίησή σου φίλε alagt17 όλα είναι πλέον ξεκάθαρα. Το greekcomics είναι παράδεισος, αλλά μόνο αν ανήκεις στην ομάδα των μυημένων. Με άλλα λόγια είτε είσαι άρχοντας (μικρή πιθανότητα), είτε πλέμπα (το πιθανότερο). Υπάρχουν δε και οι δουλοπάροικοι, οι οποίοι θεωρούνται άψυχα αντικείμενα στον αστικό κώδικα του φόρουμ (βλέπε υπόγειο). Οι μπύρες (βουλγαρικές ή βελγικές) είναι το όπιο του λαού, όπως και οι ρέγγες. Με άλλα λόγια είτε είσαι μέλος της ελίτ (ΔΟ) είτε ανήκεις στην ΚΕΓ (επαναστατικό underground) είτε γίνεσαι θύμα εκκάθαρσης, εκτός κι αν προλάβεις να φυγαδευτείς από την ΚΕΓ σε κάποια λατινοαμερικανική χώρα ως πολιτικός πρόσφυγας. Πως τα πάω;

Τα κόμιξ της δεκαετίας του 70 ήταν πριν την εποχή μου. Εγώ μεγάλωσα με τα κόμιξ των 80ς. Όμως, έχω αρκετά από τα κόμιξ των 70ς στη συλλογή μου, και μου κάνει εντύπωση πόσο πιο επαγγελματικές ήταν οι εκδόσεις τότε, σε σχέση με τη δεκαετία του 80. Από το ελληνικό lettering (ο Θεός να το κάνει) μέχρι τα εξώφυλα και μέχρι τη σελιδοποίηση. Τα κόμιξ της δεκατίας του 70 ήταν κατά πολύ ανώτερα!

Όλο και πιο μυστηριώδης η κατάσταση με το φόρουμ. Μετά τις μπύρες, τις ρέγγες, κλπ, τώρα μου λέτε για ρακές, Κούβες, Βενεζουέλες, υπόγεια, κλπ.......Τι να υποθέσω; Και μαθαίνω επίσης για ύπαρξη "γ.γ του Κ(ινήματος) Ε(ργαζομένων) Γ(κρικομιξ)". Μήπως υπάρχει και σε Συνδικάτο Εργαζομένων Γκρικόμιξ; Και τι σχέση έχει το υπόγειο; Ή μήπως είναι καλύτερα να μη το μάθω;

Παρότι είχε κυκλοφορήσει όταν ήμουν πολύ μικρός για να τ' αγοράσω (πόσο μάλλον να τα διαβάσω) έχω μερικά στη συλλογή μου. Αναγνωρίζω το πρώτο, δεύτερο, ένατο, και δέκατο πέμπτο εξώφυλο. Να είσαι καλά Valtasar!

Συγνώμη για τα αλλεπάλληλα ποστς, αλλά θέλω επίσης ν' αναφέρω πως το ΤΣΙΚΟ επανακυκλοφόρησε τουλάχιστο μία ακόμη φορά τη δεκαετία του 1980, και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1985, από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΧΡΥΣΑΝΘΟΥ. Το πρώτο τεύχος της σειράς εκείνης βγήκε στις 12 Ιουνίου του 1985, σε πολύχρωμη έκδοση (ανά 2 σελίδες) αλλά με ερασιτεχνικότατο lettering, χαμηλής ποιότητας αναπαραγωγή, και μόνο 36 σελίδες. Η τιμή του πάντως ήταν πάλι 30 δρχ. (που δείχνει πόσο είχε υποτιμηθεί η δραχμή μεταξύ 1982 και 1985.....)

Κάποιες πρόχειρες σημειώσεις για την έκδοση του Τσίκο στα ελληνικά. * Εντύπωση προκαλούν τα σχετικά προχωρημένα σταυρόλεξα σε κάθε τεύχος του περιοδικού της εποχής των εκδόσεων ΣΤΡΑΤΙΚΗ. * Επίσης ενδιαφέρον έχει η στήλη των αναγνωστών, σπάνια για εκδόσεις των εποχών της δεκαετίας του '80. * Ξαναδιαβάζοντας τα τομάκια των αφών Στρατίκη, παρατηρώ πως το lettering είναι εντελώς διαφορετικό σε κάθε ιστοριούλα. Στις περισσότερες με το χέρι (αλλά με διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες), ενώ σε άλλες με γραφομηχανή, κάτι που συνηθιζόταν πολύ περισσότερο στα κόμιξ της δεκαετίας του '70. Άρα είναι προφανές πως πρόκειται για επανέκδοση, όπως έχει επισημάνει ο φίλος Valtasar. * Ακόμα, μου κάνουν εντύπωση οι ιστορίες του ινδιάνου Χαγιαβάθα, οι οποίες, αν και ωραίες, δεν ταιριάζουν με το υπόλοιπο στυλ του περιοδικού, σκιτσογραφικά ή θεματολογικά. Αναρρωτιέμαι τελικά εάν το ΤΣΙΚΟ ήταν ένα κολάζ από κόμιξ παρμένα από διαφορετικές ξένες εκδόσεις. Παρατηρώ ακόμα πως στα εξώφυλα πιο πάνω λείπει το τεύχος 6, (Νοέμβρης 1982) το οποίο έχω!!

Ακριβώς. Το greekcomics.gr αναφέρθηκε στο forum των ελλήνων ρετρομανιακών, το retromaniax.gr, στο οποίο συμμετέχω εδώ και μερικούς μήνες. Πιστεύω πως σε ένα βαθμό τα δύο αυτά fora είναι αλληλένδετα, από την άποψη πως το παρών board ασχολείται συγκεκριμένα με τα κόμιξ ως φορείς σκέψεων και συναισθημάτων της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας, ενώ το retromaniax.gr αναμοχλεύει τον ψυχικό περίγυρο και το γενικότερο αισθητικό πλαίσιο της εποχής που πολλοί από εμάς γνωρίσαμε τα κόμιξ.

Καλώς. Ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις σχετικά με τις μυστηριώδεις μπύρες, όπως και τα ψάρια (είσαστε τελείως τρελοί μου φαίνεται) κλπ. Και για να μη νομίζετε πως αρνούμαι να μπω στο κλίμα της ψηφιακής μπυραρίας, σας αφιερώνω την ακόλουθη φωτογραφία, που την έχω φυλάξει εδώ και χρόνια στο σκληρό μου. Αρνείται κανείς πως περιέχει μέσα της κάτι από το νόημα της ζωής;

Λοιπόν μια και προσφερθήκατε, θα ήθελα όντως μια διευκρίνηση. Μπορεί παρακαλώ κάποιος να μου εξηγήσει ήρεμα και νηφάλια τι στο καλό συμβαίνει με τις μπύρες σ' αυτό το φόρουμ; Γιατί κάθε ποστ έχει καμιά ντουζίνα beer icons; Αν δεν ήξερε κανείς το θέμα αυτού του φόρουμ (αν δε διάβαζε ας πούμε ελληνικά) θα νόμιζε πως η θεματολογία δεν αφορά κόμιξ, αλλά μπύρες! Ποια είναι η προϊστορία με τις μπύρες, και σε τι οφείλεται αυτή η επικίνδυνη ανάμειξη του εκρηκτικού κοκτέιλ κόμιξ και μπύρας εδώ μέσα;

Παιδιά σας ευχαριστώ και πάλι για το θερμότατο καλωσόρισμα. Νοιώθω πλέον ένας από σας. Απίστευτο! Ρε μπας και σε ξέρω; Δεν ήμουνα στο Τούρκικο. Ήμουν στο Πέμπτο Δημοτικό, δίπλα στο παλιό ορφανοτροφείο, που αργότερα έγινε μουσικό σχολείο. Κατόπιν στο Δεύτερο Γυμνάσιο, και μετά στο παλιό Πολυκλαδικό. Αλλά όλες οι παρέες μου ήταν στην παλιά πόλη και στο λιμάνι (άμα θες θα σου πω σε pm). Αμέ! Ραντεβού από τώρα για το ερχόμενο καλοκαίρι, καλά να'μαστε. Λοιπόν τελικά αυτός ο Βαγγέλης χρωστάει δανεισμένα κι αγύριστα κόμιξ στο μισό Ρέθυμνο! Πρέπει κάτι να γίνει για να συμμορφωθεί! Κανείς δε συμπεριφέρεται έτσι στη φυλή των κομιξάκιδων! Χρειαζόμαστε άμεσο σχέδιο δράσης!

Εεεεε! Αλλού αυτά! Μπορεί να είμ' από χωριό, αλλά :Dizy: δεν είμαι! Παναγία μου, δηλαδή όταν πατούσα εκείνο το submit όλα κρινόταν από μια κλωστή;;; Πω πωωω. Έχω μείνει άφωνος. Είμαι τρομερά ευγνώμων! Θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο αν είχα απορριφθεί! Politics! Αλλά θα προτιμούσα να δίδασκα αυτο. Λοιπόν, και επί τη ευκαιρία, θέλω να κάνω μια δημόσια καταγγελία. Υπάρχει ένας πρώην φίλος μου στο Ρέθυμνο που λέγεται Βαγγέλης Σ. Σ' αυτόν λοιπόν τον πρώην φίλο μου δάνεισα το 1987, έξω από το φροντιστήριο αγγλικών, τον συλλεκτικό μου τόμο "Ιστορία και Δόξα της Δυναστείας των Ντακ". Και ακόμα να μου τον επιστρέψει!! Και μάλιστα ούτε που τον ξαναείδα από τότε. Πληροφορώ λοιπόν τον πρώην φίλο μου πως εάν βρίσκεται μεταξύ των θαμώνων του φόρουμ, να τσακιστεί να μου στείλει αμέσως pm, ώστε να του πω που να μου στείλει το κλεμένο κόμιξ! Έχει διορία έως τις 12:00 (high noon), ώρα GMT, το μεσημέρι της Παρασκευής. Είκοσι χρόνια είναι αρκετά Βαγγέλη!! Τελεσίδικη Υπογραφή: Μάστορας

Ευχαριστώ όλους τους συν-άρρωστους και τις συν-άρρωστες για το αποστομωτικό καλωσόρισμα. Ένα ιδιαίτερο χαιρετισμό σε όλους τους περήφανους Κρήτες εδώ μέσα που μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν. Σα να μου φαίνεται πως διάβασα κάποια υπονοούμενα παραπάνω για μερικά μέλη του φόρουμ που προσφέρονται να κατέβουν στην Κρήτη και να με "βοηθήσουν" να ταξινομήσω τη συλλογή κόμιξ μου. Να σας κόψω το βήχα από τώρα που είναι νωρίς..... :Nope: Η ντουλάπα με τα κόμιξ μου είναι ασφαλισμένη με τρία λουκέτα, τα δύο με συνδυασμό, τον οποίο ξέρω μόνο εγώ και ο τραπεζίτης μου στον ειδικό λογαριασμό τραπεζικής θυρίδας στην Ελβετία. Ταυτόχρονα υπάρχουν δύο κρυφές παγίδες γύρω από τη ντουλάπα, η μία είναι καταπακτή ενός τούνελ που καταλήγει σε βάραθρο με ακονισμένους πασάλους από ελεφαντόδοντο. Η άλλη έχει να κάνει με ακτίνες λέιζερ. Αν όλα αυτά καταφέρετε να τα ξεπεράσετε, θα σας πιάσει σίγουρα στον ύπνο ο συναγερμός υπερηχητικών ακτίνων, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με το γειτονικό σπίτι του συγχωριανού μου του Μανώλη, που θα βρίσκεται δίπλα σας μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, οπλισμένος με τα ακόλουθα: http://www.youtube.com/watch?v=gsRrno34-sQ Γι' αυτό λοιπόν, όπως λέμε στην Κρήτη, ξα σας.

Γεια χαρά από κομιξάκια στις ΗΠΑ. Μερικά λόγια για μένα [ζητάω προκαταβολικά να με συγχωρήσετε για το μακροσκελές αρχικό ποστ....] Ιούλιος του 1982. Παιδικές κατασκηνώσεις της Εθνικής Τράπεζας στο Διόνυσο (Αττικής). Μικρό παιδί, εννέα χρόνων, κάθε μεσημέρι βρίσκομαι στην πλατεία της κατασκήνωσης ανταλλάσσοντας γλυκά (που τα μάζευα κάθε απόγευμα όταν μας τα μοιράζανε μετά τον μεσημεριανό ύπνο) με κόμιξ. Μαζεύω έτσι την πρώτη μου σειρά «Μάχη των Πλανητών». Έχοντας φύγει για την κατασκήνωση με μια μισοάδεια βαλίτσα, γυρίζω σπίτι μου στην Κρήτη με δύο βαλίτσες, η μία γεμάτη κόμιξ. Φεβρουάριος του 1986: Στα πίσω θρανία του φροντιστηρίου των Αγγλικών. Η (και καλά) γκόμενα της τάξης βλέπει το τεύχος της «Βαβούρας» στην τσάντα μου και σκάει τρομερό γέλιο. «Καλά», μου λέει υποτιμητικά, «ακόμα αυτά τα παιδικά διαβάζεις; Χα χα χα!». Μου κάνει ολιγόλεπτη διάλεξη για την ωριμότητα και τα «σοβαρά βιβλία» κλπ. Σήμερα εκείνη δουλεύει σε ως μανικιουρίστρια στη μικρή επαρχιακή μας πόλη. Εγώ είμαι καθηγητής πανεπιστημίου (και ακόμα διαβάζω τη «Βαβούρα»). Μάρτιος του 1987: Μόλις τα χάλασα με το πρώτο μου κορίτσι. Αφορμή; Είχα παραλείψει να θυμηθώ την επέτειο των γενεθλίων της την προηγουμένη. Ο λόγος; Είχα περάσει το σαββατοκύριακο οργανώνοντας τα τεύχη του «Κόναν» στη συλλογή μου. Ιανουάριος του 1989: Ξεκινώ ένα φανζίν με κόμιξ δικής μου επινόησης, καθώς και μεταφορές από το «Βαβέλ». Το φωτοτυπώ κάθε Παρασκευή στο ψιλικατζίδικο της γωνίας και το μοιράζω σε φίλους στο σχολείο. Μετά από μερικές εβδομάδες με καλεί ο Λυκειάρχης στο γραφείο του για να μου μιλήσει για «τις φυλλάδες που μοιράζω στους μαθητές». Πάω και αντί να μου τα ψάλλει, μου ζητάει αντίτυπα για να τα διαβάσει! Στο τέλος της χρονιάς τέσσερις καθηγητές βρίσκονται στη λίστα διανομής του φανζίν. Στο κύκνειο άσμα του περιοδικού κάνω αφιέρωμα στο πολωνικό σκίτσο. Ιανουάριος του 1991: Εξωτερικό. Από τους ελάχιστους συνδρομητές εξωτερικού του «Παρά Πέντε». Ανακαλύπτω πως οι πολιτισμένες χώρες έχουν μαγαζιά κόμιξ σε κάθε πόλη. Σε εκπαιδευτική εκδρομή στο Λονδίνο το σκάω από το γκρουπ και περνάω ατέλειωτες ώρες στο Forbidden Planet. Αγοράζω το μισό μαγαζί και ζω με κονσέρβες τον υπόλοιπο μήνα λόγω έλλειψης χρημάτων.... Οκτώβριος του 1998: Επιχειρώ να ενώσω την αμερικανική συλλογή κόμιξ μου εδώ στις ΗΠΑ με τα ελληνικά αδερφάκια τους στην Κρήτη. Μεταφέρω στις ΗΠΑ επιλεκτικά καμιά 70ριά από τα 2000+ κόμιξ που έχω στην Κρήτη. Στο αεροδρόμιο στις ΗΠΑ ο παραξενεμένος τελωνιακός μου λέει «I didn’t know they published ‘Woody Woodpecker’ comics in Russia». «It’s Greek», του απαντάω. «What?» μου λέει. «Άστο». Ιούλιος του 2002: Μετακομίζω σε μια μικρή πόλη του νότου των ΗΠΑ που έχει μαγαζί κόμιξ στον κεντρικό δρόμο. «Καλό σημάδι για μια πόλη αυτό!», λέω ενθουσιασμένος στη σύζυγο, η οποία βγάζει έναν μακρύ αναστεναγμό και κουνάει με νόημα το κεφάλι της. Σεπτέμβριος του 2006: Στα γενέθλιά μου, η γυναίκα μου, που έχει πλέον καταλάβει τι ψώνιο είμαι, μου δίνει δωρεπιταγές για το παραπάνω κατάστημα. Μου λέει πως ποτέ της προξένησε τόσον ενθουσιασμό στον παραλήπτη ενός δώρου έχοντας ξοδέψει τόσα λίγα χρήματα. Ιούλιος του 2007: Ανακαλύπτω το greekcomics.gr. Μετά την ολιγόλεπτη λιποθυμία μου, σέρνομαι πίσω στην καρέκλα του γραφείου και γράφω βιαστικά αυτό το μήνυμα. Συνειδητοποιώ πως «I am not alone». Διακατέχομαι από συναισθήματα ευγνωμοσύνης προς όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας. Στέλνω το πρώτο μου μήνυμα και νοιώθω πραγματικά σαν να επιστρέφω από το ψιλικατζίδικο της γωνίας με δύο τόμους «Τομ και Τζέρυ», έναν «Μεγάλο Τιραμόλα», δύο «Βαβούρες» και το τελευταίο «Αντιρίξ και Συμφωνίξ». Να είσαστε καλά όλοι σας και ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου προσφέρατε. Θα τα λέμε τακτικά από εδώ.