success4a

Πρόσφατα επισκέφτηκα για πρώτη φορά comic con. Ένα απο αυτά που μου έκαναν εντύπωση είναι τα λίγα παιδιά που συνάντησα. Η πλειοψηφία του κόσμου έπαιζε στα 25-30. Συζητώντας με καφέ και τσιγάρο έξω με τον christs για το θέμα μου διηγήθηκε ένα περιστατικό όπου, κομικσόφιλος μάλλον, μπαμπάς προσπαθούσε να σύρει το αγοράκι του μέσα στην εκδήλωση και αυτο τον τραβούσε πίσω λέγοντας του οτι "μπαμπά δεν έχει τίποτα για μένα εδώ", "εδώ είναι για μεγάλους". Που απευθύνεται, λοιπόν, ένα comic con; "είναι για μεγάλους" ; Θα έπρεπε να περιλαμβάνει παράλληλες εκδηλώσεις, παιδικές εκδόσεις κτλ, για παιδιά μικρότερης ηλικίας; Πως θα διαιωνιστεί, τέλος πάντων, το είδος των nerds; ποιται γνομαις

βάζεις!

xxaxaa ειμαι τόσο σχετικός με τα μίκυ που πήγα να δω πως είναι το εξώφυλλο του 2462

ΓΙΕ ΜΟΥ, ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΠΑΤΣΟΣ...

η μεγαλύτερη μάζωξη.... :lol:

"Η Μυστηριώδης Νήσος" απο το τεύχος 385 και "Τα Κατορθώματα του Λευτέρη - Ξεφτέρη" απο τα τεύχη 382, 383, 388, 396, 398.

Λογικά το δικό σου είναι μεταγενέστερη επανέκδοση. Λείπει η δασεία(?) απο το "οι" ενω ο τόνος στο "περιπέτειες" παραμένει. Επομένως η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε πρό τα τέλη του '81 οπότε και ίσχυε το πολυτονικό και σίγουρα υπήρχε και μία ακόμη τουλάχιστον επανέκδοση το '85 όπως μας πληροφορείς και εσυ και ο ION στην παρουσίαση. p.s. Ο παπούλης κύριος πονοδότης χρειάζεται γυαλιά. Η πρεσβυωπία παραμονεύει. Υποθεση: Τα τευχάκια της παρουσίασης είναι όλα κίτρινα γιατί αντικαταστάθηκε το αρχικό καφετί τευχάκι της ανατύπώσης του ΙΟΝ με αυτά που ανέβασε μεταγενέστερα ο Dream Factory.

Τι να πεις και τι να πρωτογράψεις. Τρομερή ατμόσφαιρα, επαγγελματική οργάνωση, πανεμορφος χωρος και τοποθεσια, απίστευτος κόσμος (ουρές στα εκδοτήρια!!), συζητήσεις γύρω σου για έργα και δημιουργούς, κόσμος να διαβάζει κόμικς στα παγκάκια, δίπλα σου να περνάν ξωτικά και spiderman, πρόσωπα γνώριμα και άγνωστα με όρεξη για κουβέντα, πάγκοι, νέες εκδόσεις και άλλα τόσα και άλλα τόσα ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!!!!!!!

:hop:

Παιδιά και σε μένα ενα αντίτυπο! Αν γίνεται επίσης να κρατηθεί ένα αντίτυπο απο το RHB και να τα παραλάβω απο τον πάγκο της Λέσχης στο comic con της Θεσ/νίκης.

οκ ειμαι γκρινιαρης, το ξερω. η κοπελα μου απορει και λεει δεν θελει να ξερει πως θα γινω οταν παππουδιασω. αλλα ρε παιδια 20 σελίδες, μικρο μεγεθος, βγαλε και τα εξωφυλλα, 3,5 ευρω! καποτε νομιζω οι αυτοεκδοσεις ηθελαν να περασουν ενα μηνυμα, να κανουν μια δηλωση, να διαδωσουν μια ιδεα και πει καποιος τη μακακια του τελος παντων και χρεωναν ενα συμβολικο ποσο για να βγουν τα τυπογραφικα. μηπως χασαμε καπου το νοημα στο δρομο;

Η συννενόηση με τον Θοδωρή έγινε, η κατάθεση έγινε, οπότε.....

Οι Αταίριαστοι - Σπύρος Δερβενιώτης Οι Αταίριαστοι 2 Οι Αταίριαστοι 3 Οι Αταίριαστοι 4 Οι Αταίριαστοι 5

Υπάρχουν στα περισσότερα βιβλιοπωλεία, είτε των 20 θέσεων όπως οι συγκεκριμένες, είτε λιγότερων θέσεων ανάλογα το μέγεθος του αντικειμένου που θές να τοποθετήσεις. 60-80 λεπτά η μία έχουν αν θυμάμαι καλά.

τι μου θύμισες τωρα. καλοκαίρι, οικογενειακές διακοπές, παραλία, ψάθα, στυλό και ασκήσεις με τον ροζ πάνθηρα

Απο το kormoranos.gr INKPRESS H inkpress είναι η εκδοτική σειρά που ξεκινήσαμε πριν από μερικά χρόνια (σε έμπνευση και επιμέλεια Ιλάν Μανουάχ και Χάρη Λαγκούση) και με την οποία έχουμε κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα πέντε μεταφράσεις κόμικς από αντίστοιχους δημιουργούς της underground σκηνής προηγούμενων δεκαετιών (SCHIZO του Ivan Brunetti, Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού από Βελούδο του Daniel Clowes, Ποτέ δεν σε συμπάθησα του Chester Brown, Εκτροχιασμένη Πόλη του Kaz και Το Κορίτσι του Μπαμπά της Debbie Drechsler). Τώρα, είμαστε πολύ χαρούμενοι που η inkpress αυτονομείται (πολύ σύντομα και με καινούριο website και δικό της facebook fan page) και βγάζει καινούριο βιβλίο στα τέλη του μήνα (δύο χρόνια μετά το Κορίτσι του μπαμπά): το ψυχεδελικό Love from the Shadows του σπουδαίου Gilbert Hernandez, σε μετάφραση Νίκης Προδρομίδου, γραμματοσειρές Γιώργου Τούρλα και επιμέλεια Ιλάν Μανουάχ και Δημήτρη Ρόκου. Είναι η πρώτη φορά που η σειρά εκδίδει κάτι τόσο σύγχρονο (το πρωτότυπο έργο κυκλοφόρησε το 2011 στην Αμερικάνικη fantagraphics) και - εκτός απροόπτου - το βιβλίο θα πρωτοεμφανιστεί στο περίπτερο της inkpress στο φετινό comicdom, 24 με 26 Απριλίου. review του έργου στο TCJ.

:NoNo:

Θυμίζω τι είχε δηλώσει ο πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικού Βιβλίου, Θάνος Ψυχογιός στη συζητηση για το πολυνομοσχέδιο που περιελάμβανε την κατάργηση της ενιαίας τιμής βιβλίου: Με την απελευθέρωση των τιμών, οι μεγάλες αλυσίδες θα μπουν σε πόλεμο μεριδίων και θα προσφέρουν αρχικά μεγαλύτερες εκπτώσεις από το 10% στη λιανική τιμή των ευπώλητων βιβλίων, πιέζοντας τους εκδότες να τους προσφέρουν και εκείνοι μεγαλύτερες εκπτώσεις. Στην περίπτωση αυτή, οι εκδότες θα αναγκαστούν να ανεβάσουν την προτεινόμενη λιανική τιμή, για να συνεχίσουν να εισπράττουν το ίδιο αντίτιμο. Έτσι, θα δημιουργηθεί μια φούσκα τιμών και στο τέλος ο αναγνώστης θα φτάσει να καταβάλλει το αντίτιμο που καταβάλλει και σήμερα.

«Κι οι δικηγόροι, υποθέτω, ήταν κάποτε παιδιά». To kill a mockingbird, Harper Lee ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και βλέπεις τα μαλλιά σου να “χουν γκρίζα μπαλώματα. Το πρόσωπο σου χρειάζεται ξύρισμα ή κρέμα ματιών. Οι ρυτίδες όλο και πληθαίνουν, οι μαύροι κύκλοι όλο και βαθαίνουν, ενώ το δέρμα σου μοιάζει να “χει λεπτύνει. Σε αντίθεση με το σώμα σου. Κοιτιέσαι και βλέπεις ένα γνώριμο πρόσωπο. Πού τον ξέρεις αυτόν τον κύριο που σε κοιτάζει απ” την άλλη μεριά του καθρέφτη; ~~ Μην εστιάζεις στις ρυτίδες ούτε στα μάγουλα που δεν είναι ροδαλά πια. Κοίτα τα μάτια σου. Λένε πως τα μάτια του ανθρώπου δεν αλλάζουν μέγεθος. Μένουν πάντα ίδια, σαν την ψυχή, και γύρω τους μεγαλώνει, βαραίνει, γερνάει το σώμα. Τα μάτια δεν αλλάζουν χρώμα. Απ” τη στιγμή που αφήνεις το βυζί της μάνας σου, μέχρι να στα σφαλίσει το παιδί σου, τα μάτια μένουν ίδια. ~~{}~~ Ήμασταν κι εμείς κάποτε παιδιά, το θυμάστε; Εμείς, που ψάχνουμε το νόημα της ζωής ή ψάχνουμε λίγα λεφτά να πληρώσουμε το νοίκι, εμείς που οδηγάμε αυτοκίνητο αληθινό -και πληρώνουμε τα αληθινά τέλη κυκλοφορίας. Εμείς που κάνουμε έρωτα, τέχνη και μεροκάματα, εμείς που γίναμε ένα ογδόντα πέντε και μας πονάει η μέση, ήμασταν κι εμείς κάποτε, τόσο παλιά και τόσο πρόσφατα, παιδιά. Μετράγαμε τα παγωτά που τρώγαμε το καλοκαίρι και νομίζαμε ότι τα λεφτά φυτρώνουν στο συρτάρι, δίπλα στο κρεβάτι των γονιών μας. Παίρναμε δυο κατοστάρικα, χωρίς να μας απασχολεί η υποτίμηση της δραχμής, χωρίς να ξέρουμε πόσες δραχμές έμπαιναν στο συρτάρι κάθε μήνα και τρέχαμε στο περίπτερο ή στο μαγαζί ν” αγοράσουμε το καινούριο τεύχος του Αστερίξ. ~~ Ήταν αρχές της δεκαετίας του ογδόντα κι ο πατέρας έβριζε έναν γέρο με ζιβάγκο, που έβγαινε στις πλατείες και μιλούσε για Αλλαγή. Η τηλεόραση είχε δύο κανάλια όλα κι όλα. Έπαιζε παιδικά για δυο ώρες. Ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ. Το μυστήριο του χρυσού πιθήκου. Σαν τέλειωναν έπιανες να διαβάσεις ξανά τον Λούκι Λούκ, τους X-MEN. Υπήρχε κι ο Ιούλιος Βερν, ο Ροβινσώνας Κρούσος, αλλά στα βιβλία δεν άκουγες τη γροθιά να κάνει !ΜΠΟΥΦ! ούτε κάποιον να κλαίει !ΣΝΙΦ! Όσοι ήταν παιδιά στη δεκαετία του ογδόντα χρωστάνε ένα μέρος της παιδικότητας τους στη Μαμούθ Κόμιξ. (Μαμούθ Κόμιξ: Τα κόμιξ που μας μεγάλωσαν) ~~{}~~ Τα χρόνια πέρασαν. Ο γέρος με το ζιβάγκο παντρεύτηκε μια αεροσυνοδό για αλλαγή, η τηλεόραση έγινε ιδιωτική, τα παιδιά μπήκαν στην εφηβεία, διάβασαν Κάφκα και Καβάφη, άκουσαν για πρώτη φορά τη φωνή του Curt Cobain, έκαναν σεξ και ήπιαν όσο άντεχαν, πήγαν πανεπιστήμιο, πήγαν στρατό, έπιασαν δουλειά, ταξίδεψαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν κι ο χρόνος συνέχισε ν” απλώνεται, γραμμικά κι αναπόφευκτα. Το ισόγειο μαγαζί κάτω απ” τη Μαμούθ Κόμιξ, στη Σόλωνος 128, στην άκρη των Εξαρχείων έκλεισε. Οι ιδρυτές έψαχναν κάποιον να το ξανανοίξει, για να συνεχίσει να πουλάει κόμιξ. Βρήκαν τον Μάριο. «Είστε τρελοί!» τους είπε ο Μάριος. «Αγαπάω τα κόμιξ, αλλά δεν τα πάω καλά με τις επιχειρήσεις.» Περπατούσε στο σκονισμένο μαγαζί κι ένιωθε σαν χαμένος. Να μπλέξει, στα καλά καθούμενα, με ΤΕΒΕ; Πήγε προς την πόρτα, λες κι ήθελε να το σκάσει πριν τον πείσουν. Ένα παιδί είχε ακουμπήσει τα χέρια του και τη μύτη του στο τζάμι. Ο Μάριος άνοιξε απότομα. «Τι θες, μικρέ;» Ο πιτσιρικάς δεν τρόμαξε. Ρώτησε με λαχτάρα: «Θ” ανοίξετε; Ξανά;» Ο Μάριος είχε περάσει τα σαράντα, είχε περάσει από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, είχε μουστάκι μακρύ και κέλτικο, αλλά τα μάτια του δεν είχαν αλλάξει. Κοίταξε το παιδί που μετρούσε τα κόμιξ. Πώς μπορείς ν” αρνηθείς σ” ένα παιδί; «Ναι», είπε κουνώντας το κεφάλι. «Θ” ανοίξουμε μικρέ». Το πιτσιρίκι έφυγε χαρούμενο. Δίπλα του χοροπηδούσαν ο Οβελίξ με τον Τεν – Τεν. ~~{}~~ Τα χρόνια συνέχισαν να φεύγουν. Απρόοπτα, έφυγε κι ο Μάριος. Κάποιοι λένε ότι τα κόμιξ δάκρυσαν εκείνη τη μέρα, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένο. Όμως, αυτό το ξέρω με σιγουριά, ένα παιδί ακούμπησε τη μύτη του και τα χέρια του στο τζάμι. «Θα συνεχίσετε;» ρώτησε το παιδί. «Θα συνεχίσουμε», είπε ο Αστερίξ. Κι ένα δάκρυ !ΣΝΙΦ! κύλησε στο κέλτικο μουστάκι του. ~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Γελωτοποιός

Κάπου μέσα στον 2ο τόμο βλέπουμε και το σκίτσο ενός γνώριμου απο το gc αναγνώστη

ξέρασε τα όλα σκουλίκι https://www.youtube.com/watch?v=7Hh6MT9rGnk

Πολλά συγχαρητήρια κι απο μένα!! :congrats: Θα με κάνεις να ξεκινήσω το ανάποδο διάβασμα με τις παρουσιάσεις σου στα ιαπωνικά