UncleCarl

Αυτό το ξέρω... Και δε λέω ότι με ενοχλεί γενικά και σε όλες του τις εκδόσεις. Αλλά είναι εκνευριστικό να βλέπεις διαφημίσεις γαριδακίων στο Κόμιξ 200κάτι όσο και να βλέπεις διαφήμιση Playmobil στο οπισθόφυλλο του τεύχους #25 από το 1990 που φιλοξενεί την πρώτη παπιοιστορία του Μπαρκς...

Καθώς αυτο το θρεντ είναι για το "Φάντομ" και όχι για το εάν το Μίκυ Μάους ή το Κόμιξ είναι η ναυαρχίδα της Ν.Α., θα πω δυο λόγια για την έκδοση (την οποία αγόρασα σήμερα). Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ περισσότερο απ' όσο περίμενα. Όμως αυτό το φουτουριστικο-μοντερνο-δεν-ξερω-κι-εγω-τι σχέδικο (και ειδικά η αρχιτεκτονική των κτιρίων) μου κουράζει το μάτι. Είναι από τους λόγους που μου τη ψιλοδίνουν οι περισσότεροι ιταλοί σχεδιαστές. Αλλά μου προκάλεσε καλή εντύπωση το στήσιμο της ιστορίας καθώς και το γεγονός ότι δεν έχει διαφημίσεις (ειλικρινά δεν τις αντέχω τις διαφημίσεις ΕΙΔΙΚΑ στο Κόμιξ επειδή ένα "συλλεκτικό " περιοδικό ΔΕΝ επιτρέπεται να διαφημίζει γαριδάκια η βιντεοπαιχνίδια στο οπισθόφυλλο του).

Πάντως τα φρούτα είναι σχετικά δύσκολα στο σχεδιασμό γιατί δεν έχουν την ευλυγισία και τη φυσικότητα των ζώων ή των ανθρώπων... Μιας και βλέπω καλή ανταπόκριση θα ανεβάσω το πρώτο επεισόδιο και αναμένω σχόλια. Η 1η σελίδα: (λείπει μόνο ο τίτλος επειδή δε βρίσκω το αρχείο που τον περιλαμβάνει (έχω ακατάστατα τα αρχεία μου)) 2: 3: 4: 5:

Σκεφτόμουν να σας παρουσιάσω μια (ανολοκλήρωτη) ιστορία σε συνέχειες που έκανα για πλάκα με σκοπό να το ανεβάσω στο ίντερνετ (κάτι που ούτε έγινε) σε συνεργασία με ένα φίλο μου (που απλά συνέβαλε λίγο στο σενάριο) πριν από λίγα χρόνια (γύρω στην έκτη δημοτικού). Αυτός ο φίλος μου μάλιστα είχε επισκεφτεί τη ΛΕΦΙΚ και μου είπε πως σας μίλησε γι' αυτή (δεν ξέρω αν θυμάται κανείς τίποτα). Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ένα νεαρό μπρόκολο από ένα μανάβικο της Αθήνας. Στον Α' κύκλο επεισοδίων πελάτες του μανάβικου απήγαγαν την οικογένεια του Λάκη (έτσι λένε το μπρόκολο), ενώ στον δεύτερο κύκλο η ιστορία θα ήταν πολύ πιο περίπλοκη με τη δολοφονία του ανανά-μάγου και τα φρούτα και λαχανικά που θα προσχωρούσαν στη σκοτεινή πλευρά του μανάβικου (αλλά δεν υλοποιήθηκε ποτέ αυτή η ιδέα). Επίσης είχα σκεφτεί και για μια πιο ανάλαφρη ιστορία ("Λάκης και Ιουλιέτα") όπου ο πρωταγωνιστής μας ερωτεύεται μία βιολογική μπροκολίνα (ενώ τα βιολογικά είναι αντίπαλα με τα κοινά μπρόκολα). Τέσπα, θα ανεβάσω τώρα κανα-δυο σκίτσα και το 1ο εξώφυλλο και ίσως αργότερα και το 1ο επεισόδειο. Σημείωση: οποιαδήποτε ομοιότητα με τη Φρουτοπία του Ε. Τριβιζά είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τυχαία καθώς ΔΕΝ την είχα διαβάσει όταν έγραψα την ιστορία.

Άμα βγάλουν και περιοδικά με Ντίσνεϋ κόμικς θα έχουν αυτοί και δεν θα έχουν οι Αμερικάνοι. Μια μάλλον απρόβλεπτη εξέλιξη της ιστορίας...

Ο Luciano Capitanio ήταν ξάδερφος του Giorgio Cavazzano.

Ναι αλλά έχω διαβάσει κάπου ότι συνεχίζει να διαβάζει τις επιστολές και τα mail που του στέλνουν οι θαυμαστές του. Τώρα αν έχει αλλάξει ηλ. διεύθυνση δεν ξέρω. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον σενάριο, LAS. Σίγουρα αμέτρητες φορές καλύτερο από τις ιστορίες με την Ούνα. Πάντως δεν υπάρχουν πιθανότητες να δημοσιευτεί αυτή η ιστορία επισήμως καθώς με τον Τερζόπουλο δε βλέπω να βγαίνει κανένας έλληνας σχεδιαστής Ντίσνεϋ... Κρίμα... Ωραίο θα ήταν...

Στο δικό μου φανταστικό παπιοσύμπαν (που ποτέ δεν πρέπει να έχει αποκλίσεις από του Ρόσα), ο Γεδεών είναι ο σημαντικά μικρότερος αδερφός του Σκρουτζ που γεννήθηκε αφότου έφυγε αυτός για την Αμερική. Ίσως ακόμα και εταιροθαλής αφότου πέθανε η Χνουδάτη (μητέρα του Σκρουτζ). Και συμφωνώ με τα προηγούμενα ποστ ότει είναι ένας αδικημένος χαρακτήρας (εγώ προσωπικά έχω διαβάσει μόλις δύο ιστορίες μ' αυτόν, το επικό Μυστήριο των παστών γαρίδων καθώς και μία με πρωταγωνίστρια τη Ντόρις Ντακ) και ότι θα του άξιζαν περισσότερες εμφανίσεις ως βασικός χαρακτήρας. Α, και θα ήθελα να σημειώσω ότι πάντα όταν διαβάζω το μυστήριο των παστών γαρίδων σκέφτομαι πως η Ροφονία είναι στην ουσία η Βρουτοπία του Μπαρκς.

Γεια σας! Χαίρομαι που επιτέλους έγινα μέλος της κοινότητας. Γιατί επιτέλους; Θα σας εξηγήσω όσο συντομότερα μπορώ. Είμαι 14 χρονών και είμαι φαν των κόμικς Ντίσνεϋ από όσο μπορώ να διαβάζω (και λίγο πιο πριν μάλιστα που έβαζα τους γονείς μου να τα διαβάσουν ). Πάντα αγαπημένοι μου σχεδιαστές ήταν ο "θείος" Καρλ Μπαρκς (εξ ου και το nickname μου) και ο Ντον Ρόσα. Έχω μια σχετικά μεγάλη για το νεαρό της ηλικίας μου συλλογή με κόμικς (ένα σωρό Μίκυ Μάους, Κόμιξ με παλαιότερο το #25, Ντόναλντ με παλαιότερο νομίζω το #3 καθώς και Αστερίξ και Λόυκυ Λουκ). Με άλλα λόγια έως εκεί εκτείνεται το ενδιαφέρον μου στα κόμικς. Γι αυτό κι ενώ ήμουν μέλος του komixmag από το 2010 δεν έγινα μέλος αυτού του φόρουμ μέχρι σήμερα. Ίσως και να ευθύνεται ότι απηυδισμένος από την πτώση στην ποιότητα των Ντίσνεϋ κόμικς σχεδόν τα σταμάτησα τον τελευταίο χρόνο ή ότι με την είσοδο στην εφηβεία το ενδιαφέρον μου στράφηκε πιο πολύ στη μουσική. Παρ' όλα αυτά, πριν από λίγες μέρες επειδή δεν μπορούσα να κοιμηθώ "άρπαξα" μερικά παλιά κόμικς και ξανακόλλησα. Μπήκα και στο Youtube και είδα μανιωδώς συνεντεύξεις του Ρόσα και του Μπαρκς λαι στο I.N.D.U.C.K.S. να δω τις τελευταίες κυκλοφορίες που έχω χάσει. Έτσι αναμενόμενο ήταν να βρεθώ κι εδώ... Συγνώμη για την έκταση του ποστ. Και πάλι γεια σας!