BATNICK

Μέρες τώρα αμιφαταλαντευόμουν αν θα το πάρω ή όχι. Γενικά είμαι πολύ φαν του ΛΛ, αλλά όχι τόσο του Κιντ και προσωπικά νιώθω και μια ξενέρα να 'χει βγει κανονική ιστορία Λουκ, να παραμένει ακυκλοφόρητη και να βλέπουμε να βγαίνει το Κιντ. Διάβασα κιόλας ότι δεν είναι φουλ ιστορία, αλλά μια ολιγοσέλιδη και μετά μονοσέλιδες, ε αυτό ήταν, άντε γεια...

Από το 1961 μέχρι και τέλη των 70ς, ο παλιός ο σωστός ο ορθόδοξος ο καπνιστής!! Γενικά όμως από 60ς που καθιερώθηκε λίγο-πολύ η τελική του μορφή είμαι μια χαρά ικανοποιημένος με όλα τα σχέδια, ακόμα και τα νεότερα του Ασντέ.

Εγώ να σας πω την αλήθεια απογοητεύτηκα. Όχι με τη μαύρη στολή και τη σκηνή γενικότερα, αυτά γ@μ... Απλά περίμενα να μας δώσουν ένα κλιπ από κάποια άλλη σκηνή. Αυτή ήξερα ότι υπήρχε, είχαμε δει και τμήμα της στα τρέιλερς. Όσο για τα μούσια δεν είμαι σίγουρος αν θα έχει. Ίσως μονάχα στην αρχή που τον επαναφέρουν. Η τελική μάχη θα 'ναι λογικά όπως τον βλέπουμε εδώ, ξυρισμένος και με τη μαύρη στολή.

Κι όμως παίζει να 'ναι η μόνη ταινία που έχει πιθανότητες να βγει, πολύ απλά γιατί σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν περιμένει ιδιαίτερες εισπράξεις

Αυτό ακριβώς ένιωσα κι εγώ βλέποντάς το. Γενικά αυτή η ταινία πέρασε από μύρια κύματα. Ξεκίνησα με αρκετά υψηλές προσδοκίες, όσο καθυστερούσε η έξοδος της ταινίας, σε συνδυασμό με τα reshoots και το PG-13 όλο και μειώνονταν, με τις αλλεπάλληλες αναβολές κάπου έχασα και το ενδιαφέρον μου, αλλά η εισαγωγή πραγματικά μου το ανεθέρμανε. Μακάρι να αποδειχθεί το τελευταίο καλό κεφάλαιο στους X-Men της Fox!!

Εγώ πάντως δεν έχω πρόβλημα να με πείτε απρόσεκτο, αμελή και εγωιστή, μιας και αυτό θα το θεωρήσω κατανοητό κι αναμενόμενο στα πλαίσια της παραξενιάς του άλλου

Ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνουν όσοι πέθαναν. Ναι οκ, άλλο η υπόθεση άλλο η βεβαιότητα του σπόιλερ. Αλλά για μένα προβλέψιμη ήταν και η ιστορία και οι θάνατοι. Μόνο το πώς κατάντησαν τον Θωρ και τον Χαλκ δεν μπόρεσα να προβλέψω δυστυχώς

@Kurdy Malloy συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες. Πέρα από whodunit πλοκές που οκ εκεί άμα φας σπόιλερ τον δολοφόνο σου γ@μ... όλη την αγωνία, σε όλα τα άλλα είναι λίγο φάση "είπανε του τρελού να χ... κι αυτός ξεκ....κε". Δυστυχώς στην εποχή του ίντερνετ είναι εύκολο να φας σπόιλερ και δυστυχώς αυτό έβγαλε στο προσκήνιο και πολλούς υπερευαίσθητους. Θέλω να μείνω μόνο στο θέμα των τρέιλερς που ανέφερες. Κι εγώ τελευταία σταματώ από κάποιο σημείο να βλέπω κάθε νέο τρέιλερ που βγαίνει, αλλά όχι γιατί φοβάμαι μην φάω σπόιλερ, απλά γιατί οι εταιρίες - ιδίως όταν μιλάμε για υπερηρωικές ταινίες - το 'χουν κυριολεκτικά ξεφτιλίσει. Δλδ ναι οκ θέλω να δω 1-2 τρέιλερς, για να δω τι παίζει και να ψηθώ να δω την ταινία. Αλλά δεν θέλω να δω μισή ντουζίνα τρέιλερς πριν βγει η ταινία. Κάπου μπάστα δλδ, τα τρέιλερς υποτίθεται υπάρχουν για να σου δώσουν μια πρόγευση για την ταινία, και πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο η ταινία να υπάρχει απλά για να μπορούμε να βγάζουμε αναρίθμητα σποτάκια. Χώρια που αν κάτσω και δω τα τρέιλερς πριν την ταινία, μπορεί να σιχτιρίσω όταν δω την ταινία γιατί κάποιος παπ... έκρινε σκόπιμο να κόψει σκηνές από το theatrical cut, ενώ μας τις είχε δείξει στο τρέιλερ και γούσταρα. Και μου 'χει τύχει και στο Suicide Squad αυτό με την σκηνή της Χάρλεϊ στο μπαρ και στο Endgame με τον Χαλκ που στο τέλος μην πω πώς τον κατήντησαν γιατί πάλι θα βρεθεί κάποιος να πει "ΣΠΟΪΛΕΡ"

Ναι γιατί η πλοκή του Endgame ήταν τόσο απρόβλεπτη που μόνο σπόιλερς μπορούσαν να στο χαλάσουν

Αδίκως το παλεύεις πάντως να προσπαθείς να με πείσεις. Δεκτή η άποψή σου, αλλά δεν θα συμφωνήσω. Για μένα καλώς το έγραψε η DC όπως το έγραψε, καλώς το παρέθεσε κατά λέξη ο Τσάκλας και γενικά έγινε πολύ κακό για το τίποτα. Πολύ απλά γιατί το θέμα σπόιλερς το βλέπω τόσο μα τόσο διαφορετικά και πιο χλιαρά απ' ότι οι περισσότεροι. Να στο θέσω πιο απλά και ξερά, πέρα από περιπτώσεις που προανέφερα π.χ. ταινίες whodunit ή υλικό πολύ πρόσφατο, στις όποιες άλλες περιπτώσεις ΑΝ βάλω σπόιλερ θα 'ναι στη λογική "κάτσε να το κρύψω αυτό, γιατί πάλι θα βρεθεί κάποιος υπερευαίσθητος να θιχτεί και να το κάνει θέμα", γιατί πολύ απλά βαριέμαι όλη αυτή την συζήτηση που από χτες έχετε τραβήξει από τα μαλλιά. Αν θες συνέχισε να προσπαθείς να με πείσεις ότι μονάχα η δική σου γνώμη μετράει και είναι σωστή, εγώ επειδή θεωρώ ότι όλοι έχουμε δίκιο από την δική μας οπτική, θα προτιμήσω να αποχωρήσω από την συζήτηση και να συνεχίσω με κάτι άλλο.

Για μένα εξαρχής δεν έγινε κανένα λάθος, οπότε...

Τα παράπονά σας στην εκδοτική, γιατί εν προκειμένω ο @Tsaklas απλώς παρέθεσε κατά λέξη το δικό τους κείμενο

@apetoussis82 Κατάλαβα ότι έγραψες την δημοσκόπηση με κάθε καλή πρόθεση και έκανες τις διατυπώσεις ώστε να βγάζουν γέλιο. Και δεν είναι τόσο ότι παρεξηγήθηκα, αν και στον γραπτό λόγο η διαφορά είναι δυσδιάκριτη. Το θέμα είναι το αν περιμένεις από μια δημοσκόπηση σοβαρές απαντήσεις ή τρολάρισμα. Αν ήθελα να τρολάρω θα απαντούσα το γαλλική κουζίνα ή κάνα Μήτρογλου ξέρω 'γω Ήθελα όμως να απαντήσω σοβαρά και η πρόταση που μ' εξέφραζε είχε μέσα μια υποπρόταση που δεν με εξέφραζε, αλλά διατυπώθηκε από άλλον χρήστη γιατί έτσι επέλεξε να ερμηνεύσει/παρερμηνεύσει τη γνώμη μου. Τεσπά, το θέμα έληξε και σ' ευχαριστώ για την αναδιατύπωση. Κατά βάση διαβάζω κόμικς και βλέπω ταινίες. Σπάνια θα διαβάσω κάνα βιβλίο, αλλά επέλεξα την επιλογή που καλύπτει και τα τρία είδη. Όσο για το σποϊλάρισμα, ψήφισα την 6η κατά σειρά επιλογή "Δεν κάνω spoilers σε πρόσφατες ταινίες, βιβλία κλπ. Αν όμως έχει περάσει καμιά δεκαετία από την πρώτη τους κυκλοφορία, θεωρώ φυσιολογικό να τα συζητούμε δημόσια..." που εκφράζει καλύτερα το σκεπτικό μου για το πότε πρέπει να τελειώνει το απαγορευτικό. Επιτρέψτε μου όμως να αναλύσω λίγο το σκεπτικό μου γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι απλά άσπρο ή μαύρο. Καταρχάς σπόιλερ με σπόιλερ για μένα διαφέρει. Ας πούμε π.χ. ότι μιλάμε για μια ταινία μυστηρίου (τύπου Χίτσκοκ ή Αγκάθα Κρίστι κλπ), εκεί θα σεβαστώ τον άγραφο νόμο του σπόιλερ και 100 χρόνια μετά. Πολύ απλά γιατί το κλειδί, η όλη ουσία της ταινίας, είναι ακριβώς το κλίμα σασπένς και αγωνίας, το "Whodunit". Αν σου αποκαλύψω τον δολοφόνο, έστω κι άθελά μου, θα σου χαλάσω όλο το κλίμα αγωνίας που κρατά ως το φινάλε σχεδόν και που είναι προαπαιτούμενο για να δεις και να απολαύσεις την ταινία. Όταν όμως μιλάμε για υποπλοκές μιας ταινίας, όπως ας πούμε το ποιος είναι στ' αλήθεια ο Νταρθ Βέιντερ, 40 χρόνια μετά, με ένα ολόκληρο σύμπαν να 'χει χτιστεί, σόρι αλλά δεν θα κρυφτώ πίσω από ένα σπόιλερ, επειδή κάποιος κάπου κάποτε δεν το έμαθε ποτέ. Θεωρώ δεδομένο ότι όσοι αγαπούν το scifi το ξέρουν και όσοι δεν το ξέρουν δεν νοιάζονται για το franchise του SW και το είδος του scifi γενικότερα. Ναι σίγουρα υπάρχουν πιτσιρικάδες που δεν πρόλαβαν ακόμα να γνωρίσουν το σύμπαν. Ξέρετε κάτι, δεν με νοιάζει. Και δεν το λέω με κακή διάθεση του "ας πρόσεχαν, να γεννιόντουσαν νωρίτερα" ούτε χάριν εκδικήσεως "έχω φάει κι εγώ σπόιλερ στη ζωή μου για παλιές ταινίες, σειρά σας τώρα μπουχαχα", το λέω απλά γιατί πιστεύω ότι το σπόιλερ έχει νόημα μόνο για 1-2 χρόνια από την πρεμιέρα μιας ταινίας ή την ολοκλήρωση μιας σειράς και σίγουρα όχι επ' άπειρον για δεκαετίες και βάλε. Κάπου να σταματήσουμε να 'μαστε τόσο υπερευαίσθητοι και στη τελική ο καθένας φέρει και την προσωπική του ευθύνη. Όταν δηλαδή συζητάμε για το σίκουελ μιας ταινίας ή ενός κόμικ όπως για το Watchmen που ξεκίνησε η κουβέντα, κι εσύ μπαίνεις να διαβάσεις για το σίκουελ μην γνωρίζοντας το ορίτζιναλ υλικό, σόρι αλλά είσαι και λίγο άξιος της μοίρας σου. Όταν μπαίνεις σε μια ειδική συζήτηση για μια σειρά που κρατά τώρα 8 χρόνια ας πούμε, ε όσοι βρίσκονται εκεί μέσα είναι λογικό ότι βλέπουν τη σειρά. Θες να διαβάζεις όλα τα σχόλια, σε ελεύθερη χώρα ζούμε (έτσι λένε τα χαρτιά τουλάχιστον) κάντο, αλλά με δική σου ευθύνη. Και πριν αρχίσεις να σιχτιρίζεις τους κακούς που σου έκαναν σπόιλερ για κάτι προπολεμικό, κοίταξε πρώτα να σβήσεις τα σόσιαλ μίντια σου, γιατί σε όποια τρύπα κι αν κοιτάξεις θα βρεις ένα μιμίδιο να σου σποϊλάρει μια σειρά που δεν έχεις δει.

Όπως το θέσατε στο 6 απλά στοχοποιείτε και γελοιοποιείτε όσους λέμε ότι δεν είναι δυνατόν να προσέχουμε πάντα και για τα πάντα. Ψηφίστε μόνοι σας λοιπόν ότι σας βολεύει, γιατί προσωπικά δεν με εκφράζει κάτι.

Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα

Δεν το μάθατε από μένα αλλά...

Και γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουμε, γιατί προσωπικά με βρίσκει αντίθετο η άλλη νοοτροπία του να προσέχω πάντα τι αποκαλύπτω από την τάδε πλοκή κι ας μιλάμε για κάτι που βγήκε πριν 40 χρόνια. Όσον με αφορά η αποφυγή σπόιλερς έχει κάποιο νόημα για τα πρώτα 1-2 χρόνια το πολύ από την πρώτη στιγμή που βγήκε κάτι και σίγουρα όχι μετά από δεκαετία και βάλε. Μετά ο καθένας διαβάζει με δική του ευθύνη. Και όσο για τους μικρότερους, δεν είμαι ο Χαϊλάντερ να ζω ξέρω 'γω 300-400 χρόνια, ώστε να τα 'χω δει όλα σε πρεμιέρες. Έχω φάει δεκάδες σπόιλερς για ταινίες που βγήκαν το '70 και πίσω και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ, το θεωρώ φυσικό επόμενο.

Θα σ' εκπλήξω, αλλά όχι. Απλά θεωρώ δεδομένο ότι όταν μιλάμε για υλικό ετών, πόσο μάλλον δεκαετιών, δεν τίθεται πια ζήτημα για σπόιλς. Δλδ δεν θα κάτσω κάθε φορά που μιλάω για τον Πόλεμο των Άστρων, να προσέχω μην πω ότι ο Νταρθ Βέιντερ είναι πατέρας του Λουκ, επειδή μπορεί να υπάρχει κάποιος που ακόμα δεν το ξέρει. Αν θέλω να αποφύγω σπόιλς για κάτι τόσο παλιό, απλά δεν διαβάζω σχετικές συζητήσεις.

Έγκλημα να 'ταν, 30-40 χρόνια μετά θα 'χε παραγραφεί

Σε ευχαριστώ, Παππού, που ήρθες να μου υποδείξεις τα αμπελοχώραφά μου

Μεταφράζω χρόνια τώρα, οπότε μόνο άπειρος δεν είμαι. Το να με συγκρίνεις κιόλας με μεταφράσεις τύπου "κομμάτι κέικ" που βλέπω στον κάθε τυχάρπαστο στο νετ, προσωπικά με προσβάλλει κιόλας. Η λέξη επίτροπος και ετυμολογικά αν το δούμε σημαίνει αυτόν που έχει την ευθύνη να διοικεί κάτι. Στην Ελλάδα δεν έχουμε κάποιον αντίστοιχο τίτλο και ό,τι πιο κοντινό έχουμε είναι το "Αρχηγός της Αστυνομίας". Αν δεν συμφωνείς με το επίτροπος, είναι δικαίωμά σου. Προσωπικά δεν το χρησιμοποιώ, προτιμώ το Επιθεωρητής στις μεταφράσεις μου του Μπάτμαν ή το Αρχηγός, γιατί έτσι τον ξέρω από παιδί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα θεωρήσω λάθος όποιον το μεταφράσει ως επίτροπος. Για μένα το θέμα έληξε, αν θέλετε μπορείτε να απευθυνθείτε στον Μπαμπινιώτη για περισσότερα που είναι λιγότερο άπειρος.

Στις ΗΠΑ και στο ΗΒ (ίσως και σε άλλες χώρες) στις μεγάλες μητροπολιτικές πόλεις ο αρχηγός της αστυνομίας φέρει τον τίτλο του Επιτρόπου, αυτό σημαίνει το Commissioner. Παλαιότερα το μεταφράζαμε λανθασμένα ως Επιθεωρητής Γκόρντον. Εναλλακτικά μπορούμε να το πούμε Αστ. Διευθυντής ή Αρχηγός, αλλά και το Επίτροπος δεν είναι λάθος.

Είπα να κάνω έναν μαραθώνιο με τις ταινίες Μπάτμαν, μιας και είχα αρκετά χρόνια να τις δω, οπότε σκέφτηκα ευκαιρία είναι να γράψω και δυο λόγια για την καθεμιά... Batman (1989) + Batman Returns (1992) 30 χρόνια μετά, ο Τιμ Μπάρτον εξακολουθεί να μας παραδίδει τις δυο καλύτερες comic book ταινίες Μπάτμαν, τις μόνες που ισορροπούν άψογα ανάμεσα στην κόμικ αισθητική και τον ρεαλισμό μιας live action μεταφοράς. Ο χαρακτήρας του Μπάτμαν δένει άψογα με το γκοθ στοιχείο, η μουσική παραμένει ίσως η πιο εμβληματική και χαρακτηριστική για τον Άνθρωπο Νυχτερίδα, και το ίδιο ισχύει για τα οχήματα και τη στολή. Αν ο Ντένις Ο'Νιλ και ο Φρανκ Μίλερ ευθύνονται για την αναγέννηση του Σκοτεινού Ιππότη και την επιστροφή στις ρίζες του, ήταν όμως ο Τιμ Μπάρτον που τον αναγέννησε στο πανί κι έθεσε τις βάσεις για την καλύτερη animated μεταφορά του λίγα χρόνια αργότερα στο τηλεοπτικό "Batman TAS". Σε κάποια λίγα σημεία όπως στη σκηνή με την πρόσκρουση του Μπατ-πλάνου, γίνεται φανερή η ηλικία της ταινίας και οι αδυναμίες των πρακτικών εφέ της εποχής. Όμως σε γενικές γραμμές και οι δυο ταινίες παραμένουν εξαιρετικά καλοφτιαγμένες ακόμα και σήμερα και βλέπονται το ίδιο ευχάριστα. Μάλιστα βλέποντας τες και κάνοντας μια σύγκριση με αντίστοιχες σημερινές κόμικ ταινίες, νιώθεις μια πικρία γιατί βλέπεις τι κατάφερναν οι παραγωγοί με μόνο πρακτικά εφέ και ελάχιστο (για τα σημερινά δεδομένα) μπάτζετ, την ώρα που σύγχρονες ταινίες με πολλαπλάσιο μπάτζετ στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε ψηφιακά εφέ και καταφέρνουν να δείχνουν πιο ψεύτικες και πιο ξύλινες. Ο Μάικλ Κίτον με το ύψος του "ένα κι ένα milko" εκ πρώτης όψεως δεν σε πείθει ότι μπορεί το βράδυ να δέρνει κόσμο ντυμένος νυχτερίδα. Αλλά από την πρώτη σκηνή που τον βλέπουμε σαν Μπάτμαν, νιώθουμε ότι γεννήθηκε για τον συγκεκριμένο ρόλο. Η επιτυχία του είναι ίσως και το πιο ισχυρό αντεπιχείρημα σε όσους κράζουμε για τον τάδε ή τον δείνα ηθοποιό σε κάποιο καστ. Ο Τζακ Νίκολσον μας δίνει τον πιο comic accurate Τζόκερ της μεγάλης οθόνης και ο ρόλος του πηγαίνει γάντι. H Μισέλ Φάιφερ ως η σαγηνευτικά επικίνδυνη και επικίνδυνα σαγηνευτική Κατγούμαν και ο Ντάνι ΝτεΒίτο ως ο εκ γενετής παραμορφωμένος Πιγκουίνος, εξελίσσουν τους χαρακτήρες τους σε κάτι περισσότερο από μια ταλαντούχα διαρρήκτρια και έναν κομπλεξικό ψευδο-αριστοκράτη κακούργο και ίσως για πρώτη φορά οι χαρακτήρες τους δείχνουν όντως απειλητικοί. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο Μάικλ Γκαφ που παρότι υιοθετεί πλήρως το λουκ ενός δουλοπρεπή μπάτλερ και περνάει σε δεύτερο ρόλο, καταφέρνει όμως μέσα από κάποιες έστω λίγες σκηνές να φανερώσει την πατρική αγάπη του για τον Μπρους και πόσα περισσότερα σημαίνει γι' αυτόν. Βέβαια δεν λείπουν και κάποια αρνητικά. Ο Επιθ. Γκόρντον ακολουθεί την παράδοση των '60ς που τον ήθελε ως τον κομπάρσο με καλές μεν προθέσεις που όμως αδυνατεί να πράξει κάτι παραπάνω. Ο Μπίλι Ντι ως Χάρβεϊ Ντεντ επίσης αναλώνεται πλήρως σε τρίτο ρόλο και δυστυχώς ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να μας παρουσιάσει την δική του εκδοχή του Διπρόσωπου. Σεναριακώς υπάρχουν επίσης λίγα κενά π.χ. ο "θάνατος" του Νέηπιερ και η χειρουργική του επέμβαση και επάνοδος ως Τζόκερ φαίνεται να διαδραματίζονται όλα μέσα σε λίγες ώρες που απλά δεν στέκει. Μιλάμε όμως για μια κόμικ ταινία και τέτοιες "ευκολίες" είναι συνήθεις και στα κόμικς και θα 'ταν άδικο να σταθούμε εκεί, όταν μάλιστα μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά. Και οι δυο ταινίες θα έλεγα ότι είναι σχεδόν ισάξιες, αλλά με διαφορά στήθους θα δώσω το προβάδισμα στην αρχική και θα της βάλω 9.5/10 (9 στην IMDB) και 9/10 στο Returns. Batman Forever (1995) Όπως και στο σίκουελ που ακολούθησε, έτσι κι εδώ προσπάθησαν να φορέσουν κωμικό ένδυμα σε σκοτεινό σετ. Απλά το έκαναν σε μικρότερο βαθμό απ' ότι στο σίκουελ, υπήρχαν 2-3 δραματικά στοιχεία που ανέβαζαν το σενάριο (όπως η δολοφονία των Γκρέισονς ή η εσωτερική πάλη του Γουέην) και ο Κίλμερ το υποστήριξε καλύτερα απ' ότι ο Κλούνεϊ. Μου άρεσε που ανέπτυξαν τον Μπρους Γουέην, τον είδαμε στην εταιρία του να συζητά με εργαζομένους, να ενδιαφέρεται όπως στην περίπτωση του "αυτόχειρα" που ενέκρινε αποζημίωση για την οικογένεια του, αυτό είναι κάτι που έλειπε από τα φιλμς του Μπάρτον (το πρώτο ιδίως) και μου άρεσε σαν προσθήκη. Κατά τ' άλλα οι κακοί το ίδιο υπερβολικοί και γελοίοι όπως στο σίκουελ. Ο Τόμι Λι είναι σαν να φοράει ξένο ρούχο, απορώ γιατί δέχτηκε να παίξει κιόλας, ίσως απλά γιατί πίστευε ότι η ταινία θα ήταν σαν του Μπάρτον. Και ο Κάρεϊ είναι απλά ο Κάρεϊ και κάνει τα δικά του. Μια χαρά υποστήριξαν αυτό που τους δόθηκε, απλά αυτό που τους δόθηκε ήταν κιτς εμφανισιακά και ΓΤΠ σεναριακά. Ο Διπρόσωπος δεν σου έβγαζε ούτε στιγμή την τραγικότητα/δυαδικότητα του χαρακτήρα (το γελοίο κοστούμι και το κάκιστο μακιγιάζ δεν βοηθούσαν), και ο Γρίφος ήταν περισσότερο ο Γρίφος από τη σειρά του '66, παρά ο πονηρός πανέξυπνος Γρίφος της σύγχρονης εποχής. Ο Ρόμπιν του Ο'Ντόνελ ηλικιακά δεν σε έπειθε με τη καμία. Ο τύπος ήταν 25 χρονών όταν βγήκε η ταινία και όπως κι αν έχει έμοιαζε με ενήλικο, δλδ για ποιο λόγο έπρεπε να τον "υιοθετήσει" ο Γουέην;; Επίσης ξαναβλέποντας τον μετά από τόσα χρόνια θα έλεγα ότι ήταν σεναριακά κάτι από Γκρέισον και κάτι από Τοντ. Σε κάθε περίπτωση καλύτερη και τιμιότερη από το σίκουελ. 7.5/10 (7 στην IMDB). Υ.Γ. Ανεξάρτητα από το διαφορετικό ύφος, αν δει κανείς τα σετ της Γκόθαμ ή το μέγαρο Γουέιν, ξεκάθαρα μιλάμε για άλλο universe απ' ότι του Μπάρτον και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί τόσα χρόνια μετά ακόμα θεωρούνταν όλα ως ένα ενιαίο σύμπαν. Batman & Robin (1997) Ίσως η χειρότερη ταινία Μπάτμαν μέχρι σήμερα, αλλά όπως έχω ξαναπεί είναι από τις ταινίες που παρά τα χίλια δυο κουσούρια που θα μπορούσες να της καταλογίσεις, την βλέπω πάντα ευχάριστα. Ξαναβλέποντας την μετά από πολλά χρόνια, διέκρινα πάρα πολλές ομοιότητες υφολογικά με την τηλεοπτική σειρά του '66 και νομίζω ότι αυτό ήταν και το κυρίως μείον της, όχι όμως τόσο γιατί προσπάθησε να μιμηθεί ένα ύφος μιας εποχής που πέρασε (και που κακά τα ψέματα το κοινό στα τέλη '90ς δεν έδινε δεκάρα να ξαναδεί), αλλά περισσότερο γιατί δεν το αγκάλιασε ποτέ ολοκληρωτικά. Το "Batman & Robin" ουσιαστικά προσπάθησε να φορέσει το ανάλαφρο, αφελές, παιδικό ύφος της silver age στους χαρακτήρες της dark age. Ίσως το τρανότερο παράδειγμα είναι ο Μίστερ Φριζ του Άρνι. Ξεκάθαρα είναι σαν να βλέπουμε τον Φριζ του Otto Preminger ή του Eli Wallach, απλά περισσότερο εκσυγχρονισμένο. Αλλά την ίδια ώρα το σενάριο υιοθετεί το δραματικό όριτζιν του Φριζ από το "Batman TAS" και ούτε ο Άρνι μπορεί να το υποστηρίξει, ούτε και το ύφος της ταινίας συνάδει. Από τη στιγμή που ήθελαν η ταινία να 'ναι ένα live action cartoon, ίσως θα ήταν καλύτερα να το ακολουθούσαν μέχρι τέλους. Να βλέπαμε τον Μπάτμαν με στολή παρόμοια μεν με του Κήτον ή του Κίλμερ, αλλά στο κλασικό μπλε-γκρι στυλ, να βλέπαμε τον Ρόμπιν ως Ρόμπιν και όχι ως μια κακή προσπάθεια να παρουσιάσουμε τον Νάιτγουϊνγκ, και να αποφεύγαμε πλήρως τα όριτζινς των κακών, αλλά να τους βλέπαμε απλώς ως κάποιους παράφρονες εγκληματίες με υπερδυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν την πόλη. Κάτι τέτοιο θα ήταν τιμιότερο θεωρώ. Όπως κι αν έχει, η ταινία παραμένει ευχάριστη στη θέαση μέσα στη χαζομάρα που τη διακρίνει, στο βαθμό όμως που την αντιμετωπίζουμε ως μια ποπκορνική ταινία για να περάσεις ένα 2ωράκι. 6/10. Batman Begins (2005) Έχοντας αρκετά χρόνια να το δω και επηρεασμένος από την καθολική αποδοχή του "The Dark Knight", είχα πιστέψει κι εγώ ότι ήταν στη καλύτερη το 2ο καλύτερο της τριλογίας... Δεν θα μπορούσα να κάνω περισσότερο λάθος. Ξαναβλέποντας το μετά από τόσα χρόνια και "back-to-back" με το σίκουελ, άλλαξα ριζικά τη γνώμη μου. Ανάμεσα στις τρεις ταινίες του Νόλαν το "Batman Begins" το βρήκα όχι μόνο το πιο άρτιο σεναριακά, αλλά και το πιο "Μπατμανίστικο" απ' όλα. Η πιο πλήρης και καλογραμμένη παρουσίαση του origin του Μπάτμαν, ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να ξαναειπωθεί στη μεγάλη οθόνη για τα επόμενα 10-20 χρόνια, ένα ψυχογράφημα θα έλεγα του Μπρους Γουέην για να καταλάβει και ο πιο άσχετος με τα κόμικς θεατής ποιος είναι και γιατί κάνει αυτό που κάνει. Τόσο ο Μπάρτον όσο και ο Νόλαν έπιασαν άψογα τον ψυχισμό του, δείχνοντάς μας ότι το πραγματικό πρόσωπό του είναι αυτό που φοβούνται οι εγκληματίες, ενώ η περσόνα του εκατομμυριούχου επιχειρηματία δεν είναι παρά η μάσκα του. Παρόλο που και οι τρεις ταινίες χαρακτηρίζονται έντονα από το στοιχείο της ρεαλιστικότητας, στο "Batman Begins" ο Νόλαν καταφέρνει να το εξισορροπήσει και να μείνει περισσότερο πιστός στις κόμικ ρίζες (εμπνεόμενος σε κάποια σημεία από το "Year One", αλλά και το πρώτο φιλμ του Μπάρτον). Ο Μπάτμαν μοιάζει όντως με ένα πλάσμα της νύχτας που άμα τη εμφανίσει του σκορπά τον τρόμο στις ψυχές των κακούργων. Η Γκόθαμ Σίτυ, αν και στερείται του γκόθικ στοιχείου, παρουσιάζεται τόσο σκοτεινή, βρώμικη και διεφθαρμένη όσο και στα κόμικς. Η σπηλιά επιβλητική. Η στολή όπως ακριβώς την θέλω, τρομαχτική και σαν ένα ενιαίο κοστούμι και όχι σαν μια πανοπλία αποτελούμενη από κομμάτια-κομμάτια. Ο Γκόρντον για πρώτη (και μοναδική αν εξαιρέσουμε το "Gotham") φορά σε live action μεταφορά δεν είναι κομπάρσος, αλλά παρουσιάζεται ως ένας πολύ ικανός αστυνομικός, αλλά και ως η μοναδική αχτίδα φωτός μέσα σε ένα απολύτως διεφθαρμένο αστυνομικό σώμα. Εξίσου άψογος ερμηνευτικά ήταν και ο Μάικλ Κέιν ως Άλφρεντ. Οι villains αν και παίζουν καλά όλοι τους οι ηθοποιοί, σεναριακά περνάνε σε 2η μοίρα, αν μάλιστα μπούμε σε σύγκριση με τα δυο σίκουελ που είναι περισσότερο "κακουργοκεντρικά". Αλλά δεν θα έλεγα ότι ζημιώνει αυτό την ταινία, μιας και η κυρίως ιστορία αφορά την γένεση του Μπάτμαν. Μοναδικά αρνητικά στοιχεία, η κουκούλα, το σημείο του αυχένα ειδικότερα, που θα μπορούσαν να το 'χουν φτιάξει εξαρχής πιο λειτουργικό και η φωνή του Μπέιλ ως Μπάτμαν που 'ναι σαν να 'χει φαρυγγίτιδα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα δυο, ίσως δικαίως να άξιζε το 10άρι. Τώρα από μένα είναι ένα 9.5/10 (9 στην IMDB). The Dark Knight (2008) Κατά πολλούς η καλύτερη ταινία Μπάτμαν και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 'χω πει και παλιότερα και μετά την εκ νέου θέασή της το ξαναλέω... Αναμφισβήτητα είναι μια εξαιρετική ταινία, καλογραμμένη, με άρτια σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική και έναν Λέτζερ να δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Αλλά είναι και υπερεκτιμημένη σε κάποιο μικρό βαθμό. Αν δεν είχε προηγηθεί ο θάνατος του Λέτζερ, προσωπικά αμφιβάλλω ότι θα 'χε κερδίσει το αγαλματίδιο ή ότι θα 'χε γίνει ο ίδιος ντόρος και "μυθοποίηση" της ταινίας που εκ των υστέρων έγινε. Σίγουρα αυτό είναι απλά υπόθεση και ποτέ δεν θα το μάθουμε. Στα της ταινίας τώρα, σαν ταινία είναι εξαιρετική όπως προείπα. Αλλά για μένα το μεγάλο της μείον είναι η σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη από μέρους του Νόλαν της κόμικ αισθητικής. Νιώθω ότι στο πρώτο φιλμ ο Νόλαν έκλινε γόνυ και νέρωσε το κρασί του σε μια προσπάθεια να προσδώσει στην ταινία του κόμικ ύφος. Ενώ στα δυο DK τα κόμικς έκλιναν γόνυ και προσαρμόστηκαν στον Νόλαν και το γνώριμο ύφος του. Η σπηλιά αντικαταστάθηκε από μια αίθουσα, ο Μπάτμαν δεν είναι πια το τρομαχτικό πλάσμα της νύχτας, αλλά ένας ιππότης (με ανάλογη αρματωσιά) στην υπηρεσία της αστυνομίας, η Γκόθαμ είναι άλλη μια μητρόπολη, θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Νέα Υόρκη, Σικάγο, Μητρόπολη και τίποτα δεν θα άλλαζε. Το Μπάτμομπιλ θα περίμενε κανείς να 'χει μια εξέλιξη, να γίνει πιο λειτουργικό για καταδιώξεις εντός πόλεως, απ' ότι είναι ένα τανκ, αλλά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και ο Τζόκερ, αν και ερμηνευτικά εξαιρετικός, είναι κάπως σαν μια μείξη του Τζόκερ και του Άναρκι και του λείπει το κόμικ στοιχείο. Ξεκάθαρα όλοι οι χαρακτήρες στο σύμπαν του Νόλαν είναι όσο πιο ανθρώπινοι και ρεαλιστικοί γίνεται, με εξαίρεση ίσως τον Διπρόσωπο, και ο Τζόκερ δεν εξαιρείται. Στην ουσία δεν είναι ο Τζόκερ που ξέρουμε, που έχει παραμορφωθεί και είναι αδύνατη η αναγνώριση του ανθρώπου κάτω από τη "μάσκα". Ο Τζόκερ του Λέτζερ είναι απλά μακιγιαρισμένος και σε κάποια φάση μάλιστα τον βλέπουμε φευγαλέα χωρίς το μακιγιάζ και με τις ουλές του. Εξαιτίας αυτού όμως απορώ ως θεατής, γιατί όταν τον συλλαμβάνουν δεν τον ξεμακιγιάρουν; Η λογική λέει ότι θα προσπαθήσουν να τον αναγνωρίσουν, αφού πρώτα ξεβάψουν το πρόσωπο και τα μαλλιά του, αλλά αντ' αυτού απλά τον κρατάνε ως έχει. Γι' αυτό δεν μου βγάζει το παραμικρό νόημα, πέρα από το ότι θέλουμε μεν έναν ρεαλιστικό Τζόκερ, αλλά δεν θέλουμε και να τον δείξουμε τελείως με την κανονική του μορφή, οπότε κάνουμε ότι μας βολεύει. Μην παρεξηγηθώ, δεν το θεωρώ τόσο τραγική σεναριακή τρύπα, απλά μου χτύπησε κάπως όταν το είδα και ήθελα να μείνω λίγο σ' αυτό. Στο σημείο αυτό θέλω να πω κι ένα μεγάλο μπράβο στον Νόλαν γιατί δεν ακολουθεί την εύκολη οδό του green screen και των ψηφιακών εφέ προς τέρψιν των οφθαλμών μας. Βαθμολογικά την κατατάσσω στη 2η θέση της τριλογίας του Νόλαν. Αν έμενα στην έλλειψη της κόμικ αισθητικής θα της έβαζα ένα 8.5, αλλά επειδή γενικότερα είναι μια εξίσου δυνατή και καλοφτιαγμένη ταινία και θα ήταν άδικο να κολλήσω στο δικό μου υποκειμενικό κριτήριο της βάζω 9/10. The Dark Knight Rises (2012) Ξεκίνησα να ξαναβλέπω το τελευταίος μέρος της τριλογίας, όντας βέβαιος ότι είναι το πιο αδύναμο σεναριακά. Και ίσως όντως να 'ναι, αλλά πραγματικά δεν νοιάζεσαι, απλώς αράζεις και απολαμβάνεις ένα εξαιρετικό κλείσιμο στην ιστορία του Μπάτμαν. Για μένα η πιο χτυπητή αδυναμία της ταινίας ή τρύπα ή όπως θέλετε πείτε το, είναι το κομμάτι που αφορά την σωματική αποκατάσταση του Γουέην και την επιστροφή του στο Γκόθαμ. Μέσα σε λίγους μήνες όχι απλά έγινε καλά, άλλα έγινε καλύτερα και από πριν (αφού πριν έφαγε της χρονιάς του από τον Μπέιν) και πραγματικά τώρα πώς στον π***** βγήκε από τον λάκκο (που σημειωτέον πρέπει να βρίσκεται στη μέση του πουθενά) κυριολεκτικά στο παρά πέντε και επέστρεψε στη Γκόθαμ εγκαίρως;;; Θα μου πείτε κόμικ ταινία βλέπουμε, να μην το ψειρίζω. Ναι οκ, στα κόμικς και τα καρτούνς αυτά είναι συνηθισμένες ευκολίες, αλλά όταν έχεις μπουκώσει την τριλογία με ρεαλισμό και υιοθετείς μια τέτοια οφθαλμοφανή ευκολία, δεν μου κάθεται καλά. Τεσπά, δεν θα μείνω άλλο σ' αυτό και δεν αξίζει άλλωστε. Όπως και στο "The Dark Knight" έτσι κι εδώ πιστεύω ότι την παράσταση κλέβει απολύτως ο κακός. Τόσα χρόνια μετά και εξακολουθώ να μην πιστεύω ότι ο Μπέιν είναι ο Τομ Χάρντι. Μην μπορώντας να εκφραστεί με το πρόσωπό του, μας παραδίδει μια καθ' όλα τέλεια φωνητική ερμηνεία. Αλλά και σωματικώς σε πείθει ότι είναι ο θηριώδης Μπέιν που ξέρουμε. Αν κρίνω τις τρεις ταινίες ως σύνολο, τότε οι Μπέιλ, Κέιν και Όλντμαν πιθανότατα παρέδωσαν τις καλύτερες ενσαρκώσεις των Γουέιν, Άλφρεντ και Γκόρντον αντίστοιχα, με την έννοια ότι οι χαρακτήρες τους είχαν βάθος και ο θεατής παρακολουθεί την εξέλιξή τους, ή όπως θα έλεγε η ινδιάνικη παροιμία "βαδίζει μέσα από τα μοκασίνια τους". Αν και ο Ρόμπιν είχε ένα σχετικότερο όνομα, αντί ενός που βρήκαμε τυχαία ανοίγοντας κάποιον τηλεφωνικό κατάλογο, θα ήταν καλύτερα. Η βαθμολογία μου είναι 8.5/10 (9 στην IMDB). Συνοπτική κριτική/σύγκριση μεταξύ Μπάρτον και Νόλαν: Είναι περισσότερο από εμφανές πιστεύω ότι η αδυναμία μου είναι οι ταινίες του Μπάρτον, με αυτές μεγάλωσα, αυτές αγαπώ, αυτές έχουν το απαραίτητο για τα γούστα μου comic book στυλιζάρισμα. Αν προσπαθήσω να τις κρίνω περισσότερο αντικειμενικά, ο Μπάρτον υπερέχει στην παρουσίαση του Μπάτμαν, αλλά ο Νόλαν υπερέχει στην παρουσίαση του δίπολου Γουέην/Μπάτμαν και στο σενάριο. Ο Μπάρτον μας παρέδωσε τις πιο σκοτεινές και περισσότερο comic book ταινίες μέχρι σήμερα. Ναι μεν υιοθέτησε το γνώριμο προσωπικό του ύφος και προσπάθησε να μεταφέρει το σύμπαν του Μπάτμαν στην μεγάλη οθόνη με όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλισμό, όμως διατήρησε στην πορεία εκείνες τις κόμικ πινελιές που προσωπικά πιστεύω ότι πάντα καλό είναι να διατηρούνται σε ανάλογες ταινίες. Ο Νόλαν από την άλλη παρότι σεβάστηκε την ουσία των χαρακτήρων, θυσίασε όμως σχεδόν πλήρως την όποια κόμικ αισθητική χάριν του ρεαλισμού, ιδιαίτερα στα δυο DK. Όμως τις αδυναμίες μιας ρεαλιστικής οπτικής, αντισταθμίζει μέσω του σεναρίου και της φωτογραφίας στα οποίο δίνει κυρίως βάση και μας παρουσιάζει τα πιο άρτια κινηματογραφικά ψυχογραφήματα στους κεντρικούς του χαρακτήρες, αλλά και μέσω μιας δυνατής ενιαίας ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος. Στο τέλος της ημέρας, η ζυγαριά δεν γέρνει σε βάρος κανενός, αλλά απολαμβάνεις εξίσου και τις δυο κινηματογραφικές μεταφορές.

Αγοράζω επιλεκτικά και μόνο όσους τόμους μ' ενδιαφέρουν, για την ώρα έχω πάρει 6 τόμους, τις 3 ιστορίες του Αραχνούλη, καθώς και τα Wolverine, Daredevil & Britain. Για το Captain Britain θα συμφωνήσω με τον @Manitou Tο πήρα καθαρά από περιέργεια, θέλοντας να γνωρίσω τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Δεν είναι ότι το μετάνιωσα, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Δυσκολοδιάβαστο θα το χαρακτήριζα, το ξεκίναγα και το παράταγα επί μια βδομάδα σερί μέχρι να το ολοκληρώσω. Ίσως φταίει ότι δεν μπορούσα να συνδεθώ με τους - αγνώστους για μένα - χαρακτήρες, ίσως επειδή δεν ξεχώριζες που ξεκινά και που τελειώνει το κάθε τεύχος, ίσως λόγω της πλοκής που βρήκα τόσο τρελή και μπερδεμένη όσο τρελός ήταν και ο κεντρικός villain. Αυτά που ευχαριστήθηκα πραγματικά ήταν το Wolverine και οι δυο κλασικές του Αραχνούλη (Venom & Kraven), ειδικά το Κρέιβεν το διάβασα κυριολεκτικά μονορούφι και ήταν πολύ ευχάριστη η κίνηση της Hachette να το συμπεριλάβει και μάλιστα τόσο σύντομα. Για το Daredevil μόνο δεν έχω ακόμα γνώμη, μιας και εκκρεμεί η ανάγνωσή του. Όσον αφορά την έκδοση, είναι αυτό που λέμε και στο χωριό μου "value for money", 10€ για σκληρόδετους τόμους, με δυνατές κλασικές ιστορίες, με προσεγμένη μετάφραση και αναλυτικά επεξηγηματικά άρθρα, που υπό κανονικές συνθήκες θα κόστιζε το λιγότερο τα διπλά λεφτά. Αξίζει σίγουρα μέχρι και την τελευταία δεκάρα!!!!