Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δρόμων

Members
  • Περιεχόμενο

    35
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από Δρόμων

  1. "Είμαι ο Κανένας" - Έμιλι Ντίκινσον Είμαι ο Κανένας! Εσύ ποιος είσαι; Είσαι... κι εσύ... Κανένας; Είμαστε δύο τότε! Μη μιλήσεις! Αλίμονό μας - θα το μάθουν όλοι! Ω, πόσο ανιαρό... να είσαι... Κάποιος! Πόσο κοινό - σαν Βάτραχος - να λες Ολημερίς Ιούνη μήνα - τ' όνομά σου Σε ένα Βάλτο γεμάτο θαυμασμό!
  2. Χθες είδα το δανέζικο "Τρομακτικά ευτυχισμένοι" ( Frygtelig lykkelig ) [2008]. Ένας αστυνομικός μετά από κάποια νευρική κρίση τοποθετείται σε ένα μικρό χωριό της δανέζικης υπαίθρου. Σιγά-σιγά θα εμπλακεί θέλει δεν θέλει στη ζωή του χωριού, όπου υπάρχουν κάμποσα μυστικά. Ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, με αρκετές ανατροπές. Κάπως μακρόσυρτο πριν αρχίσει να πυκνώνει λίγο μετά τη μέση η πλοκή.
  3. Από δω και στο εξής υπόσχομαι να αποφεύγω τους "χαρακτηρισμούς" ( το "ρηχή κριτική" είναι χαρακτηρισμός; μάλλον όχι αφού το χρησιμοποίησες εσύ) και τις "γενικεύσεις" ( το "ή δεν ξέρω εγώ ποια άλλη αμερικάνικη σαχλαμάρα" είναι γενίκευση; δεν υπάρχουν ΚΑΙ αμερικάνικες σαχλαμάρες; ).Βέβαια, δεν ξέρω τι λεκτικά μέσα θα μου μείνουν για να εκφραστώ, αλλά θα το παλέψω. Ίσως καταφύγω σε επιφωνήματα ή σε παραδείγματα ( "αρρωστημένου γούστου" - αλήθεια τι "επισημαίνει" η ύπαρξη αρρωστημένων γούστων; )
  4. Εννοείται πως είναι εποικοδομητικό να διαφωνούμε για τα γούστα μας. Αλλά το κάνουμε στην αναζήτηση μιας μίνιμουμ αντικειμενικότητας. Όχι για να ταμπουρωθούμε πίσω από τα γούστα μας ("εγώ αυτό γουστάρω, ρε φίλε, κι άντε γ*μ*σου"). Και δεν τσουβαλιάζουμε ("όλες οι αμερικάνικες είναι μάπα"). Προσπαθούμε μέσα από τη συζήτηση να βγάλουμε ένα "αντικειμενικό" (όσο γίνεται) συμπέρασμα. Εμένα αυτή η θεοποίηση της υποκειμενικότητας (με την έννοια που είπα πιο πάνω) μού βρομάει. Δεν θέλω να ζω ούτε σε μια κοινωνία όπου όλοι έχουν δίκιο, ούτε σε μια όπου υπάρχει μόνο μια αλήθεια που την κατέχει μόνο ένας.
  5. Φίλε TinTin, κι εγώ με βάση το γούστο μου μίλησα. Δεν έχεις μόνο εσύ δικαίωμα στο γούστο σου. Πέρα όμως από το γούστο του καθένα, υπάρχει και μια αντικειμενικότητα. Αλλιώς γιατί μιλάμε; Ας κρατήσει ο καθένας τις απόψεις του. Τι τις ανταλλάσσουμε; Για να ναρκισσευόμαστε; Δεν μπορώ να δεχθώ αυτού του είδους την ψευτοδημοκρατική σούπα: ότι όλοι έχουμε δίκιο. Και τα γούστα μας κάτι λένε για την προσωπικότητά μας, πάντως. Π.χ., αν σου αρέσει ο Σεφερλής, λυπάμαι αλλά μάλλον δεν ταιριάζουν τα χνότα μας. (Για να μην αναφέρω κάτι πιο χοντρό που θα ταίριαζε στον εν λόγω κύριο...)
  6. Από πού είναι οι άλλες ταινίες που αναφέρω; Από το Τιμπουκτού;
  7. Μια και μιλήσατε για κωμωδίες, η τελευταία φορά που πραγματικά γέλασα σε ταινία ήταν το "Κι αν σου κάτσει;" (Whatever Works) του Γούντι Άλεν και - λίγο πριν ή λίγο μετά - όταν ξαναείδα μαζί με τον 10χρονο γιο μου το "Μοντέρνοι καιροί" του Τσάρλι Τσάπλιν. ΟΚ, χαμογέλασα λίγο και σε ταινίες όπως Paul και The Kids Are All Right, αλλά μέχρι εκεί. Αν κάποιοι καταφέρνουν και ξεκαρδίζονται με Τζιμ Κάρεϊ, Hangover 1,2,3... ή δεν ξέρω εγώ ποια άλλη αμερικάνικη σαχλαμάρα (με ή χωρίς υπόδειξη γέλιου), λυπάμαι αλλά μου είναι αδύνατο. Νομίζω πως η κωμωδία είναι πολύ δύσκολη και χρειάζεται αληθινό ταλέντο, που προφανώς δεν είναι είδος εν αφθονία στο σημερινό Χόλιγουντ (αλλά και αλλού). Μας λείπουν κωμικοί σαν τον Πίτερ Σέλερς ή τους Μόντι Πάιθον, για να αναφέρω τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στον νου. Αν κάποιος άλλος έχει προτάσεις για αληθινές κωμωδίες, ας μας τις πει και θα τον ευγνωμονούμε αιώνια. Το Picassos Aventyr, που προαναφέρθηκε, υπάρχει στο Vuze σε μέγεθος περίπου 4.3 GB. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς έχω ελάχιστο χώρο στον σκληρό....
  8. Μόλις είδα το "Μια επικίνδυνη μέθοδος" του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ [ A Dangerous Method ]. [Ο Γιουνγκ αναλαμβάνει την ψυχανάλυση της Σιμπίλε Σπιλράιν, υιοθετώντας τη μέθοδο του Φρόιντ. Η κατάσταση της ασθενούς βελτιώνεται ραγδαία, αλλά αργότερα η σχέση τους παίρνει ερωτική χροιά. Παράλληλα, ο Γιουνγκ έχει διάφορες συζητήσεις με τον Φρόιντ που τελικά θα οδηγήσουν στη ρήξη μεταξύ τους.] Ο Κρόνεμπεργκ χειρίζεται το θέμα με αυτοσυγκράτηση. Δείχνει τους χαρακτήρες του (Γιουνγκ και Φρόιντ) μέσα στην καθημερινότητά τους, χωρίς να εξιδανικεύει.Η πλοκή προχωράει ελλειπτικά, με χρονικά άλματα όπου χρειάζεται. Οι ηθοποιίες είναι πολύ καλές. Γενικά, η ταινία μού φάνηκε τεχνικά άρτια. Ίσως, όμως, να είναι κάπως δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς κάποιες από τις συζητήσεις αν δεν ξέρει λίγο τις θεωρίες των δύο ψυχαναλυτών.
  9. Να υποθέσουμε ότι είδες την αμερικάνικη εκδοχή... Γιατί υπάρχει και η σουηδική του 2009.
  10. Εγώ το είδα αλλιώς. Ως πιο προφητικό, ας πούμε. Όμως, ούτε αυτό το διαπραγματεύεται επαρκώς η ταινία ως ενδεχόμενο, ούτε η δική σου εκδοχή στηρίζεται σκηνοθετικά, νομίζω. Ας κρατήσω αυτό στο οποίο συμφωνούμε, πιστεύω, και οι δύο: τη σωστή ατμόσφαιρα.
  11. Είδα και το "Καταφύγιο" [2011] (Take Shelter). Ενδιαφέρον θέμα, αλλά μάλλον "βαρύ" και αργό για το είδος του. Αν και είναι σωστά δοσμένη η δυσοίωνη ατμόσφαιρα, θα ήθελα κάτι πιο συγκεκριμένο για να δικαιολογείται η αμφισημία του τέλους.
  12. Απολαυστικό αστυνομικό-δικαστικό θρίλερ: Fracture [2007] "Μονομαχία" Άντονι Χόπκινς - Ράιαν Γκόσλινγκ. Ο Χόπκινς δολοφονεί τη γυναίκα του επειδή τον απατά. Ο βοηθός εισαγγελέα Γκόσλινγκ νομίζει πως έχει μια ακόμη εύκολη καταδίκη πριν μετακομίσει σε μια μεγάλη νομική εταιρεία. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα περίμενε...
  13. Το The Road είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είχα διαβάσει και το βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθι πριν (αριστουργηματικό!), αλλά σε καμιά στιγμή δεν ένιωσα πως αυτό που έβλεπα δεν στεκόταν στο ύψος του μυθιστορήματος. Εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά! Και μάλιστα από έναν μάλλον άγνωστο σκηνοθέτη, τον Αυστραλό John Hillcoat (The proposition).
  14. - Chinatown - Πολάνσκι - Έβδομη σφραγίδα - Μπέργκμαν - Ο τρίτος άνθρωπος - Κάρελ Ράις - Ο Αμερικανός φίλος - Βέντερς - Ουγκέτσου Μονογκατάρι - Κένζο Μιζογκούσι - Μανχάταν - Γούντι Άλεν - Το πάρτι - Μπλέικ Έντουαρντς - 1492 - Ρίντλεϊ Σκοτ - Million Dollar Baby - Κλιντ Ίστγουντ - Ο δεσμώτης του ιλίγγου (Vertigo) - Χίτσκοκ - Η λάμψη - Κιούμπρικ - Δρ Ζιβάγκο - Ντέιβιντ Λιν Αδυνατώ να αφαιρέσω άλλη. Ήδη κατέσφαξα ένα σωρό πολυαγαπημένες...
  15. Ενισχύεις τις τύψεις μου για τις ταινίες που άφησα έξω από τη λίστα μου.
  16. Μια και πιάσαμε το ζήτημα των αγαπημένων κινηματογραφικών έργων, τι θα λέγατε για ένα ενδεικτικό top 10; Έτσι, για να μάθουμε ο ένας τα γούστα του άλλου. Ή ένα top 20. Βέβαια, ξεκαθαρίζω ότι τα δικά μου top είναι υπο συνεχή επαναδιαπραγμάτευση. Αύριο μπορεί να τα αλλάξω τελείως. Αφού έριξα την ιδέα, ας κάνω και την αρχή: - Chinatown - Πολάνσκι - Έβδομη σφραγίδα - Μπέργκμαν - Ο τρίτος άνθρωπος - Κάρελ Ράις - Ο Αμερικανός φίλος - Βέντερς - Ουγκέτσου Μονογκατάρι - Κένζο Μιζογκούσι - Μανχάταν - Γούντι Άλεν - Το πάρτι - Μπλέικ Έντουαρντς - 1492 - Ρίντλεϊ Σκοτ - Million Dollar Baby - Κλιντ Ίστγουντ - Ο δεσμώτης του ιλίγγου (Vertigo) - Χίτσκοκ - Η λάμψη - Κιούμπρικ - Δρ Ζιβάγκο - Ντέιβιντ Λιν - 1900 - Μπερτολούτσι - Ο κύκλος των χαμένων ποιητών - Πίτερ Γουίαρ - Μοντέρνοι καιροί - Τσάρλι Τσάπλιν Λοιπόν, έβγαλα 15. Ενδεικτικά. Χωρίς σειρά αξιολόγησης. Ομολογώ ότι μου ήταν πολύ επώδυνο να κρατήσω έξω αγαπημένες ταινίες, αλλά το έκανα για να μη "χαθούμε" μέσα σε έναν μεγάλο αριθμό. Αισθάνομαι τα χέρια μου βαμμένα με αίμα (αθώων)! Δεν είναι οι "καλύτερες". Απλώς αυτές που μου "μιλήσανε" λίγο παραπάνω. Επίτηδες δεν βάζω ταινίες πρόσφατης παραγωγής γιατί θέλω να περάσει λίγος χρόνος πριν καταλήξω σε μια γνώμη - να δω τι έχει μείνει μέσα μου από αυτές.
  17. Πω, πω, δεν τις θυμάμαι καθόλου αυτές τις τρεις! Τις γύρισε απ' το 61 ως το 63, ε; Θα με πωρώσεις και θα κάτσω να τις δω!
  18. Κι εγώ θεωρώ κορυφαία του την "Έβδομη σφραγίδα", αλλά θέλω να ξαναδώ κάποιες που τις έχω ξεχάσει για να τις επανεκτιμήσω. Μου έχει μείνει απλώς μια (καλή) ανάμνηση από ταινίες όπως "Η πηγή των παρθένων", ¨΄Αγριες φράουλες", "Καλοκαίρι με τη Μόνικα" - γενικά τις παλιές του. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν το "Μάτι του διαβόλου", που μου άρεσε πολύ παρ' ότι δεν αναφέρεται σαν μια από τις καλύτερές του.
  19. Όχι, όχι, δεν κουράζεις όταν μιλάς για Μεγάλους του κινηματογράφου, όπως ο Μπέργκμαν (ή ο Χέρτζογκ, για να μιλήσω για κάποιους που πρόσφατα αναφέρθηκαν εδώ). Νομίζω πως χρειάζεται να γνωρίζει κανείς τους κλασικούς για να μην εντυπωσιάζεται από ταινιούλες που το μοναδικό τους ίσως προσόν είναι τα ειδικά εφέ και ξεχνιούνται πριν τελειώσει η νύχτα. Δεν αμφιβάλλω ότι ο καθένας μας έχει το προσωπικό του γούστο. Όμως, αντικειμενικά, κάποιες ταινίες μιλάνε για κάτι κι άλλες για τίποτα. Κάποιες δείχνουν το ταλέντο του δημιουργού τους κι άλλες την ανυπαρξία του. Προσωπικά, πολλές φορές έχω δει ταινίες που αποκάλυπταν τη μεγαλοσύνη του σκηνοθέτη τους ακόμη κι αν δεν άρεσαν ιδιαίτερα σε μένα. Και φυσικά, πολλά κρίνονται από μια δεύτερη θέαση. Εκεί φαίνεται αν η ταινία έχει κι άλλα να δώσει ή αν "ξεφούσκωσε"...
  20. Τρόπος τού λέγειν είναι... Μην το παίρνεις τοις μετρητοίς.
  21. Δεν ξέρω αν το είδες; Αν ναι, εσένα πώς σου φάνηκαν όλα αυτά περί "χάρης" (του Θεού, ποιου άλλου, που υπερέχει της "φύσης", οι αναφορές στον Ιώβ, όλες αυτές οι εικόνες που στη σύγκρισή τους με το "αμερικάνικο όνειρο" μόνο στη "δημιουργία" μπορεί να παραπέμπουν; Έτσι μου φάνηκε εμένα. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν θυμάμαι. Πάνε και κάτι μήνες που το έχω δει.
  22. Εμένα πάλι το "Δέντρο της ζωής" του Μάλικ, πέρα από κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες σκηνές που αφορούσαν τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, μου φάνηκε βαρετή μεταφυσική φούσκα. Ιδίως εκεί που πέφταν όλες εκείνες οι αλά Νάσιοναλ Τζιογκράφικ φωτογραφίες - για να μην αναφέρω τα δεινοσαυράκια...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.