-
Περιεχόμενο
5043 -
Εγγραφή
-
Τελευταία επίσκεψη
-
Κερδισμένες ημέρες
14
Τύπος περιεχομένου
Προφίλ
Ενότητες
Blogs
Events
Γκαλερί
Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από ramirez
-
ΚΟΜΙΣΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ [ ερωτήσεις γνωσεων πανω στα κομικς ]
θέμα απάντησε στον ramirez στο Duck ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ
Echolands του J.H. Williams III; -
Σημείο αναφοράς για τα κορίτσια της εποχής, το περιοδικό «Κατερίνα» (αλλά και το «Σούπερ Κατερίνα» που ακολούθησε λίγο αργότερα) κυριάρχησε για δεκαετίες αποτελώντας την εβδομαδιαία συνήθεια χιλιάδων εφήβων που έσπευδαν στα περίπτερα όλης της Ελλάδας για να το αγοράσουν. Στην ουσία επρόκειτο για ένα «Μπλεκ», αλλά προορισμένο για κορίτσια. Δηλαδή ένα περιοδικό μεγέθους τσέπης περίπου, στο οποίο υπήρχαν πολλές εικονογραφημένες ιστορίες οι οποίες αντλούσαν την θεματολογία τους από τις ανησυχίες εκείνου του καιρού. Συνήθως τα κόμικ δεν ήταν αυτοτελή κι έτσι, εφόσον έμπαινες στο νόημα, ήταν δεδομένο ότι θα επέστρεφες κάθε εβδομάδα για να το προμηθευτείς και να μάθεις τι συνέβαινε στην συνέχεια στις αγαπημένες σου πρωταγωνίστριες. Η πρώτη φορά που κυκλοφόρησε ήταν λίγους μήνες μετά την «Μανίνα», ένα αντίστοιχο περιοδικό το οποίο εκδόθηκε το 1972 από τον Νικόλαο Δεληγιώργη σε συνεργασία με τον Κώστα Μπαζαίο. Η «Κατερίνα» ήρθε ως απάντηση και από τον ανταγωνισμό των δύο περιοδικών κερδισμένες βγήκαν οι νεαρές αναγνώστριες καθώς στο πέρασμα του χρόνου, πέρα από τα κόμικ, διανθίστηκαν και με άλλα «καλούδια», όπως αφίσες αγαπημένων ηθοποιών, τραγουδιστών κτλ, σιδερότυπα και δωράκια όπως βραχιόλια, κοσμήματα και άλλα. Στην πραγματικότητα ήταν το «παιδί» της εκδοτικής εταιρείας Περιοδικός Τύπος που ανήκε στην οικογένεια Ανεμοδουρά. Κομβικό ρόλο σε αυτήν την ιστορία έπαιξε λοιπόν η Κατερίνα Ρωσσίου-Ανεμοδουρά, σύζυγος του Γιώργου Ανεμοδουρά κι επομένως νύφη του Στέλιου Ανεμοδουρά, που ήταν και ο «πατριάρχης» της οικογένειας. Έχοντας ασχοληθεί από μικρή ηλικία με τον χώρο, έφερε νέα πνοή στην επιχείρηση και μάλιστα δική της ιδέα ήταν το συγκεκριμένο περιοδικό. Οι υπόλοιποι μάλιστα, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που αν και το θέμα της ονομασίας μπήκε σε ψηφοφορία, όλοι είπαν πως πρέπει να φέρει το όνομα της δημιουργού του και κάπως έτσι γεννήθηκε η «Κατερίνα»! Αρχικά ολόκληρη η έκδοση ήταν ασπρόμαυρη, πράγμα που συνέβη και με την «Σούπερ Κατερίνα» η οποία ακολούθησε το 1979. Είχε μεγαλύτερο μέγεθος, έβγαινε μια φορά τον μήνα, ενώ η θεματολογία της είχε μεγαλύτερο εύρος, δίνοντας πιο πολύ βάρος σε μεγαλύτερες ηλικίες και προσθέτοντας στις ιστορίες περισσότερα δώρα αλλά και στήλες με ζώδια, έγχρωμες γιγαντοαφίσες, γεγονός που την έκανε να αγοράζεται και από αγόρια, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν και πλέον απευθυνόταν κυρίως σε κορίτσια. Στις σελίδες και των δύο περιοδικών, εκτός από τα κόμικς, σταδιακά προστέθηκαν κουίζ, συνεντεύξεις, γράμματα αναγνωστών και αναγνωστριών που έψαχναν εναγωνίως απαντήσεις στα προβλήματά τους (συνήθως σε θέματα φλερτ και σχέσεων, αλλά με την αθωότητα εκείνης της εποχής), αφιερώματα σε ηθοποιούς, σειρές, συγκροτήματα και τραγουδιστές ή τραγουδίστριες και γενικότερα οτιδήποτε απασχολούσε τα νεαρά κορίτσια. Τα χρόνια ακμής των δύο περιοδικών «Κατερίνα» και «Σούπερ Κατερίνα» ήταν κατά κύριο λόγο την δεκαετία του 1980 (προφανώς και εκείνης του 1970), όπως επίσης και των 90’ς, όταν σταδιακά άρχισαν να αλλάζουν και οι προτιμήσεις του κοινού, ενώ παράλληλα γενικότερα τα περιοδικά έβλεπαν τις πωλήσεις τους να συρρικνώνονται. Στα καλά χρόνια δεν ήταν απίθανο ένα τεύχος να πουλούσε ακόμη και 140.000 αντίτυπα, νούμερο το οποίο μοιάζει εξωπραγματικό με τα σημερινά δεδομένα αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τεύχος της «Σούπερ Κατερίνας» με εξώφυλλο τον Τζον Τραβόλτα πούλησε περίπου τόσα, με τα μισά εξ αυτών στην Αθήνα και τα υπόλοιπα εκτός Αττικής. Και ειδικά την δεκαετία του ’80 ήταν συχνό το φαινόμενο τα καλοκαίρια οι αναγνώστριες που παραθέριζαν με τους γονείς σε κάποιο νησί, να ψάχνουν παντού για ένα περίπτερο που θα είχε το περιοδικό στην ώρα του και παράλληλα δεν θα είχε ξεπουλήσει τα (λίγα) κομμάτια που διέθετε. Εάν συνέβαινε αυτό, τα οικογενειακά δράματα ήταν σχεδόν αναπόφευκτα! Πάντως το τελευταίο μεγάλο και άκρως εντυπωσιακό τιράζ, τουλάχιστον για την «Σούπερ Κατερίνα», καταγράφεται στο τεύχος που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1998 με εξώφυλλο τις Spice Girls, με 113.000 πωλήσεις, ενώ τον 21ο αιώνα πια τέτοια νούμερα ήταν πλέον απλησίαστα, καθώς τα social media θέριεψαν και αντικατέστησαν τον περιοδικό Τύπο γενικότερα. Τα τελευταία τεύχη πριν πέσει οριστικά η αυλαία για αυτά κυκλοφόρησαν το 2014, και το κλείσιμο αυτών των περιοδικών σηματοδότησε και το τέλος μια ολόκληρης εποχής… Και το σχετικό link...
-
- 6
-
- κατερίνα
- σούπερ κατερίνα
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Ναζί εναντίον Σούπερμαν [Αντωνόπουλος Γιάννης, efsyn.gr, 13/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Στην αρχή του «Κεραυνοβόλου Πολέμου» η εφημερίδα των SS δημοσίευσε ένα άρθρο κατά του Σούπερμαν, χλευάζοντας την καταγωγή του δημιουργού του που δεν διέφερε πολύ από την καταγωγή του ίδιου του υπερήρωα. Εξώφυλλο τεύχους #17 του περιοδικού Superman, με τον υπερήρωα να συλλαμβάνει τον Χίτλερ και τον Τότζο (Φεβρ. 1942). Ναζιστική Γερμανία, 25 Απριλίου 1940. Η εβδομαδιαία εφημερίδα των SS, «Das Schwarze Korps» («Το Μαύρο Σώμα»), δημοσιεύει έναν λίβελο κατά του πιο διάσημου τότε υπερήρωα των αμερικανικών κόμικς, του Σούπερμαν. Το άρθρο επικεντρώνει τα πυρά του στον εβραϊκής καταγωγής σεναριογράφο Τζέρι Σίγκελ: «Ο Τζέρι Σίγκελ, ένας Εβραίος που έχει υποστεί διανοητική και φυσική περιτομή, είναι ο εφευρέτης μιας πλουμιστής φιγούρας με εντυπωσιακή εμφάνιση, δυνατό σώμα και κόκκινο ολόσωμο μαγιό που της αρέσει να πετάει στους αιθέρες. Ο εφευρετικός Ισραηλίτης ονόμασε αυτόν τον διασκεδαστικό τύπο με το υπερ-ανεπτυγμένο σώμα και το υπανάπτυκτο μυαλό “Σούπερμαν”. Διαφήμισε εκτενώς τις αντιλήψεις του Σούπερμαν περί δικαιοσύνης, ώστε να τον κάνει πρότυπο για την αμερικανική νεολαία. Όπως μπορείτε να δείτε, δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα έκαναν οι Σαδδουκαίοι για το χρήμα!». Σύμφωνα με τον συντάκτη, ο Σούπερμαν δεν είναι τίποτε άλλο από την εβραϊκή αντίδραση στην «αναζωπύρωση» των ναζιστικών «ηρωικών αξιών»: «Ο Τζέρι κοίταξε τον κόσμο και είδε να συμβαίνουν κάποια πράγματα τα οποία τον έκαναν να ανησυχεί. Άκουσε για την αφύπνιση της Γερμανίας, για την αναγέννηση της Ιταλίας, με λίγα λόγια για την αναζωπύρωση των ηρωικών αξιών της Ρώμης και της Ελλάδας. “Τέλεια”, σκέφτηκε ο Τζέρι και αποφάσισε να εισαγάγει την ιδέα των ηρωικών αξιών και να την εξαπλώσει στους νεαρούς Αμερικανούς. Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτός ο “Σούπερμαν”». Το άρθρο «Jerry Siegel greift an!» από τη σελ. 8 της εφημερίδας «Das schwarze Korps» (25/4/1940). Η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση του άρθρου που παρατίθεται στη διεύθυνση <https://research.calvin.edu/german-propaganda-archive/superman.htm>. Ποιον λόγο είχαν όμως τα SS, εν μέσω Blitzkrieg να… κηρύξουν τον πόλεμο στον Σούπερμαν; Είναι προφανές: ο Σούπερμαν είχε κηρύξει προηγουμένως τον πόλεμο στους ναζί! Ήταν Φεβρουάριος του 1940, σχεδόν δύο χρόνια πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, όταν οι ναζί ήρθαν αντιμέτωποι με τον «Υπεράνθρωπο» από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού – στις σελίδες των κόμικς πάντα. Μέχρι τότε ο γερμανικός στρατός προέλαυνε νικηφόρος στην Ευρώπη. Η δε Πολωνία είχε καθυποταχθεί και διαμελιστεί εντός λίγων εβδομάδων από την έναρξη της γερμανικής εισβολής, μεταξύ Γ’ Ράιχ και ΕΣΣΔ, σε εφαρμογή του μυστικού Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου. Σε εκείνη ακριβώς τη συγκυρία, το αμερικανικό περιοδικό «Look» δημοσίευσε μια δισέλιδη ιστορία κόμικς. Σε αυτήν, ο Σούπερμαν κατέστρεφε τη γερμανική πολεμική μηχανή στη γραμμή Ζίγκφριντ και παρέδιδε τον Χίτλερ και τον Στάλιν στη Δικαιοσύνη, ώστε να καταδικαστούν ως εγκληματίες πολέμου. Με κάποιον τρόπο, ένα αντίτυπο αυτού του τεύχους διέσχισε τον Ατλαντικό και τα πεδία των μαχών και κατέληξε αλώβητο στα χέρια των ναζί. Η πρώτη σελίδα από τη δισέλιδη ιστορία κόμικς του περιοδικού «Look» (27.2.1940), που προκάλεσε τον χλευασμό τoυ αρθρογράφου της «Schwarze Korps». Ο συντάκτης του άρθρου περιγράφει τα καρέ της ιστορίας: «...Σε αυτή τη σελίδα σάς παρουσιάζουμε μερικές από τις ιδιαιτέρως αλλόκοτες δραστηριότητές του. Βλέπουμε τον Σούπερμαν, απ’ τον οποίο απουσιάζει κάθε ίχνος στρατηγικής λογικής και τακτικής ετοιμότητας, να κατευθύνεται στο Δυτικό Τείχος φορώντας σορτς. Βλέπουμε πολλούς Γερμανούς στρατιώτες σε ένα καταφύγιο, τα πρόσωπα των οποίων εκφράζουν ανάμεικτα συναισθήματα απελπισίας και χαράς. Βλέπουμε αυτό το ιπτάμενο, παράδοξο πράγμα, σε μια μάλλον περίεργη στάση, να δένει τα κανόνια σαν σπαγκέτι. “Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει”, φωνάζει σε μια άλλη εικόνα, καθώς τσακίζει τα κουβούκλια των τανκ σαν υπερώριμες ντομάτες. Τη δύναμή του δεν διστάζει να την επιδείξει και στον αέρα. Κάνει άλματα στον αέρα για να τσακίσει τον έλικα από ένα περαστικό γερμανικό αεροπλάνο (…). Ένα θριαμβευτικό τελικό καρέ δείχνει τον Σούπερμαν, τον κατακτητή του θανάτου, να εισβάλλει μέσα στο κτίριο της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη. Παρά το γεγονός ότι οι κανονισμοί των εγκαταστάσεων της ΚτΕ προφανώς εμποδίζουν τους ανθρώπους με ολόσωμα μαγιό να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της, ο Σούπερμαν τους αγνοεί ολότελα, όπως άλλωστε αγνοεί και τους υπόλοιπους νόμους της φυσικής, της λογικής και της ζωής γενικότερα. Φέρνει μαζί του τον κακό Γερμανό εχθρό, μαζί με τη Σοβιετική Ρωσία». Πίσω από τα ευγενή κίνητρα του υπερήρωα κρύβεται – τι άλλο; – η (εβραϊκή) δολιότητα και μοχθηρία: «Λοιπόν, θα μπορούσαμε πραγματικά να αγνοήσουμε αυτές τις φαντασιώσεις του Τζέρι – Ισραήλ – Σίγκελ, αλλά εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως. Οι δήθεν τολμηρές πράξεις του Σούπερμαν είναι αυτές ενός σκαθαριού από το Κολοράντο. Εργάζεται στο σκοτάδι, με τρόπο ακατανόητο. Φωνάζει συνθήματα όπως: “Δύναμη! Κουράγιο! Δικαιοσύνη!”, τροφοδοτώντας τους ευγενείς πόθους της αμερικανικής νεολαίας. Αντί όμως να της διδάσκει την αρετή, σπέρνει το μίσος, την καχυποψία, την κακία, τη νωθρότητα και την εγκληματικότητα στις νεανικές καρδιές». Και καταλήγει: «Ο Τζέρι Σίγκελ βρομάει. Αλίμονο στην αμερικανική νεολαία, που είναι αναγκασμένη να ζει σε μια τέτοια δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα και δεν παρατηρεί ακόμα το δηλητήριο που καταπίνει καθημερινά». Γκόλεμ από ατσάλι Γιατί τόσο μένος κατά της «πλουμιστής», «διεφθαρμένης» φιγούρας με το «ολόσωμο μαγιό»; Ίσως το ανομολόγητο μυστικό να εντοπίζεται στην καταγωγή όχι μόνο του συγγραφέα Τζέρι Σίγκελ (και του σκιτσογράφου Τζο Σούστερ), που αποτελούσε ούτως ή άλλως κόκκινο πανί για τους ναζί, αλλά και του ίδιου του υπερήρωα. Και δεν εννοούμε βέβαια τη... φανταστική καταγωγή του από τον πλανήτη Κρύπτον, αλλά το γεγονός ότι από τη μέρα της εμφάνισής του (το 1938, στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Action Comics»), ο Σούπερμαν γεννήθηκε Εβραίος! Ο σπουδαίος Αμερικανοεβραίος δημιουργός Γουίλ Άϊσνερ θεωρούσε βέβαιο ότι ο Σούπερμαν είναι μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή «του γκόλεμ, ενός πήλινου ειδωλίου φτιαγμένου, σύμφωνα με έναν εβραϊκό θρύλο του 16ου αιώνα, από έναν ραβίνο για να προστατεύει τους Εβραίους της Πράγας». Αν στο μέτωπο αυτής της κούκλας έγραφε κάποιος την εβραϊκή λέξη emét (אֶמֶת), που σημαίνει «αλήθεια», το αγαλματίδιο ζωντάνευε. Και ήταν άτρωτο μέχρι να σβήσει κάποιος από τη λέξη emét το αρχικό e (אֶ), διότι met (מֶת) σημαίνει «νεκρός». Ένα από τα αναρίθμητα κόμικς της περιόδου του πολέμου, όπου ο Σούπερμαν επιτίθεται στους ναζί. Όπως εξηγούσε ο Άϊσνερ: «Οι Εβραίοι, εκδιωγμένοι επί αιώνες, χρειάζονταν ήρωες ικανούς να τους προστατεύουν από τις σκοτεινές δυνάμεις. Οι δημιουργοί του Σούπερμαν δεν έκαναν άλλο από το να επανεφεύρουν το γκόλεμ». Ή, όπως τονίζει ο Blair Kramer: «Ο Σούπερμαν υπακούει στην ταλμουδική εντολή να υπηρετεί το Καλό και να θεραπεύει τον κόσμο όπου μπορεί». Από όλα αυτά, διαπιστώνουμε ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο Σούπερμαν να διασταυρώσει τα πυρά του με τους ναζί, την περίοδο που η εβραϊκή κοινότητα (τέκνα της οποίας ήταν οι Σούστερ και Σίγκελ) ευχόταν την εμπλοκή των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξάλλου, εκτός από τους δημιουργούς του Σούπερμαν, μεγάλο ποσοστό Αμερικανών εβραϊκής καταγωγής ήταν πρωτοπόροι στην παραγωγή αντιφασιστικής θεματολογίας κόμικς. Αγωνιώντας για τις εξελίξεις στην Ευρώπη και τον εξανδραποδισμό των εβραϊκών κοινοτήτων στις κατεχόμενες από τους ναζί χώρες, αρκετοί Αμερικανοεβραίοι καλλιτέχνες, προτού οι ΗΠΑ εισέλθουν στον πόλεμο, αξιοποίησαν τους υπερήρωες για να παρακινήσουν, να εμπνεύσουν και να εμψυχώσουν κι άλλους να πολεμήσουν ενάντια στη ναζιστική τυραννία. Και το σχετικό link...-
- 1
-
- superman
- jerry siegel
-
(και 3 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Τα λόγια κάποτε στερεύουν [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Ο Γιόμο Κενιάτα έγινε ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κένυας πριν από ακριβώς 60 χρόνια, μετά από πολυετείς απελευθερωτικούς αγώνες ενάντια στους Βρετανούς. Η αποφθεγματικού τύπου ρήση του σύμφωνα με την οποία «Όταν ήρθαν οι Λευκοί στην Αφρική, εμείς είχαμε τη γη και εκείνοι τη Βίβλο. Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με κλειστά τα μάτια. Όταν τα ανοίξαμε, εκείνοι είχαν τη γη και εμείς τη Βίβλο», αποδίδει με τον πιο ευσύνοπτο τρόπο την κλασική μέθοδο της παραδοσιακής αποικιοκρατίας. Στις μέρες μας, η μετατροπή μιας χώρας σε αποικία είναι, βέβαια, μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία αλλά ορισμένες φορές αρκούν λίγα λόγια και μια σύντομη εικονογράφηση για να γίνει κατανοητή. Αυτήν τη διαδικασία περιγράφει με τον πιο απλό και πλήρη τρόπο ο Gord Hill σε ένα τετρασέλιδο κόμικς του με τίτλο «What is Colonialism?» («Τι είναι η αποικιοκρατία;»), ελεύθερα προσβάσιμο στο warriorpublications.wordpress.com. Ο πενηνταπεντάχρονος πολιτικός ακτιβιστής Gord Hill, που χρησιμοποιεί συχνά το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Zig Zag, ανήκει στο έθνος των Kwakwaka’wakw και ζει στο Βανκούβερ. Εδώ και δεκαετίες δημιουργεί μαχητικά κόμικς για τα δικαιώματα των γηγενών του Καναδά, για τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό και τις σύγχρονες μορφές του ιμπεριαλισμού, του φασισμού κ.ά. Πιο γνωστά βιβλία του είναι τα «The Anti-Capitalist Resistance Comic Book: From the WTO to the G20», «The Antifa Comic Book», «Direct Action Gets the Goods: A Graphic History of the Strike in Canada», «The 500 Years of Indigenous Resistance Comic Book», στα οποία περιγράφει πάντα με διεξοδικό τρόπο τη γέννηση ενός προβλήματος. Προτείνει όμως και λύσεις οι οποίες δεν περιορίζονται στον πασιφισμό και τα λόγια αλλά απαιτούν έμπρακτη δράση. Ίσως τα βιβλία του, ειδικά αυτά που αφορούν τις αποικιοκρατικές εισβολές των «πολιτισμένων» αυτού του κόσμου όπου γης, να αποτελούν την απάντηση σε όσους προτείνουν την αιώνια παθητική αντίσταση και τον ισόβιο διάλογο ως πανάκεια με γνωστή πάντα κατάληξη. Και το σχετικό link... -
Μέσα πάμε καλά; [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Από το πρώτο τεύχος του Καρέ Καρέ πίσω στο 2014 μέχρι σήμερα, ο Γαβριήλ Παγώνης είναι αναντικατάστατο και ξεχωριστό στέλεχος αυτού του ένθετου. Σπουδαίος εικαστικός και ευφυέστατος δημιουργός κόμικς, αναζητά πάντα με πικρό χιούμορ όλα όσα αλλόκοτα κι απρόβλεπτα συμβαίνουν «μέσα μας». Μια συλλογή από τέτοια έργα παρουσιάζει στην έκθεση «Πώς είναι από μέσα – Αποτυπώσεις της εσωτερικής εμπειρίας σε κόμικς», σε διοργάνωση του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας «Δίοδος» στη Ρόδο. Σύμφωνα με το Κέντρο, η έκθεση «στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει το κοινό για θέματα ψυχικής υγείας, ενδυνάμωσης, εξερεύνησης των ρόλων που ενσαρκώνουμε και να προσκαλέσει σε έναν ιδιότυπο διάλογο την κοινότητα» για όσα συμβαίνουν «εκεί μέσα» αλλά διστάζουμε να αποδεχθούμε ή να μοιραστούμε με τους άλλους. ♦ «Πώς είναι από μέσα» Πού: Κατάλυμα της Γαλλίας, Οδός Ιπποτών, Μεσαιωνική Πόλη, Ρόδος Πότε: 14-19 Απριλίου, 10.00-13.00 και 18.00-20.00 Εγκαίνια: Κυριακή 14 Απριλίου στις 18.00 Είσοδος ελεύθερη Και το σχετικό link...-
- 1
-
- γαβριήλ παγώνης
- πώς είναι από μέσα
- (και 3 ακόμα)
-
Mια εικόνα, 321 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Τέτοιες μέρες πριν από 20 χρόνια, κι ας φαίνεται ότι πέρασαν αιώνες από τότε, όλη η Ελλάδα χόρευε στους ρυθμούς των Ολυμπιακών Αγώνων σε ένα ατέλειωτο πάρτι αδιαφανών υπερκοστολογήσεων και δισεκατομμυρίων που διακινούνταν προς άγνωστους προορισμούς. Οι γαλαζοαίματοι Αθάνατοι της ΔΟΕ μαζί με αινιγματικούς τοποτηρητές αλώνιζαν τη χώρα, η Γιάννα Αγγελοπούλου φωτογραφιζόταν χαμογελαστή με εργολάβους και επιχειρηματίες, ο Κώστας Καραμανλής είχε διαδεχθεί αναίμακτα τον Κώστα Σημίτη και η αστυνομία σε συνεργασία με ελληνικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες καταπατούσε δικαιώματα ετών ώστε να μη «λερώσει» κανείς την επερχόμενη «γιορτή». Κάποιοι όμως, λίγοι και τολμηροί, επέμεναν και αντιστέκονταν στο πνεύμα της εθνικής ομοψυχίας και στη νέα Μεγάλη Ιδέα που χτιζόταν πάνω σε σαθρά θεμέλια, όπως αποδείχθηκε οδυνηρά αμέσως μετά. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Καλαϊτζής, πεισματάρης «δεθελοντής» σε ένα κλίμα γενικευμένου εθελοντισμού που έπεισε τον κόσμο ότι δεν αρκεί να μας πάρουν τα σώβρακα, πρέπει να τα προσφέρουμε μόνοι μας και να πούμε κι ευχαριστώ. Αρνητής μιας ευδαίμονος αφασίας που συνεπήρε το έθνος και το ανέβασε ψηλά στον ουρανό με Ολυμπιακούς, Eurovision και ποδοσφαιρικό Euro για να κατακρημνιστεί με πάταγο στη συνέχεια, ο Καλαϊτζής επέλεξε να είναι «παράφωνος». Είχε ήδη προειδοποιήσει με την κυκλοφορία του «2000 στα 4» (Εκδόσεις Άγρα, 2003), με γελοιογραφίες-ντοκουμέντα από μια Ελλάδα που παραληρούσε την ώρα που βυθιζόταν. Πρωταγωνιστές ήταν δικαιωματικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η Γιάννα Αγγελοπούλου ως κακέκτυπα του Φοίβου και της Αθηνάς, των αμφιλεγόμενων μασκότ των Αγώνων. Δίπλα τους ο Ζακ Ρογκ, ο Κώστας Κεντέρης, ο Τράγκας και ο Κακαουνάκης, ο Χριστοδουλάκης, ο Φλωρίδης, ο Χρυσοχοΐδης, ο Πετσάλνικος και ο Γιώργος Παπανδρέου να στήνουν τον χορό στη σκιά του στέγαστρου Καλατράβα με τη γνωστή κατάληξη. Το «2000 στα 4» όπως και το σύνολο του γελοιογραφικού έργου του Γιάννη Καλαϊτζή αποτελεί το πιο γνήσιο ιστορικό αποτύπωμα μιας σκοτεινής περιόδου που προανήγγειλε μια ακόμα σκοτεινότερη. Και γι’ αυτό παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό καθώς τις συνέπειες της Μεγάλης Γιορτής εξακολουθούμε να τις βιώνουμε και να τις πληρώνουμε. Και το σχετικό link...-
- 1
-
- 2000 στα 4
- γιάννης καλαϊτζής
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Απόσπασμα από άρθρο του Παναγιώτη Κούστα στην ιστοσελίδα kathimerini.gr στις 11/04/2024. Ένα ζευγάρι καναρινί κάλτσες με τον Πίκατσου ξεχωρίζει μέσα στη μαυρίλα της ντουλάπας μου. Δεν μου τις χάρισε κανείς. Εγώ ο ίδιος τις αγόρασα επειδή μου φάνηκαν cute, δηλαδή χαριτωμένες. Κι όταν γύρισα σπίτι και τις φόρεσα, μου ανέβηκε η διάθεση. Είδα τον κόσμο γύρω μου υπό τη διαστρεβλωτική, καρτουνίστικη ευφορία τους. Την ίδια ευφορία που ένιωθα στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές των ’90s, όταν διάβαζα Μίκυ Μυστήριο ή έπαιζα με μια σφραγίδα με την εικόνα της Hello Kitty. Η τελευταία αποτελεί σύμβολο της άνοιξης του kawaii (προφέρεται «καουάιι»), δηλαδή της σύγχρονης ιαπωνικής εκδοχής της cute culture, ενός φαινομένου που δεν είναι ιαπωνικό αλλά παγκόσμιο. Κι εδώ, στην αρχή, ας αναφερθεί ότι «kawaii» στα ιαπωνικά σημαίνει ότι κάποιου το πρόσωπο είναι κόκκινο – όπως τα μάγουλα του Πίκατσου – από ενθουσιασμό ή από ντροπή. Γάτες, Μίκυ Μάους και Άστρο Μπόι Ο Μίκυ Μάους, ο πιο διάσημος Δυτικός «cute» χαρακτήρας της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας, στο Steamboat Willie, το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη που προβλήθηκε στις αμερικανικές αίθουσες το 1928, αρχικά δεν ήταν τόσο χαριτωμένος, όσο ήταν άτακτος και χειριστικός. Η εμφάνισή του έγινε πιο νεανική (σύμφωνα με το σχήμα του Λόρεντς) και ο χαρακτήρας του πιο γλυκός και άκακος, σταδιακά. Μάλιστα λέγεται ότι ο Ουόλτ Ντίσνεϊ είχε καρφιτσώσει ένα σημείωμα πάνω από τα γραφεία των σχεδιαστών που εργάζονταν για εκείνον με τη φράση «keep it cute!». Ο Ιάπωνας ομόλογός του, ο Οσάμου Τεζούκα, που δημιούργησε τον Άστρο Μπόι, ένα αγόρι-ρομπότ που για τους Ιάπωνες είναι ότι ο Μίκυ Μάους για τους Αμερικανούς, τον ξεπέρασε ως προς το πόσο «νεανικοί» και χαριτωμένοι ήταν οι χαρακτήρες του, πάλι σύμφωνα με το σχήμα του Λόρεντς: απέκτησαν πιο φαρδιά μέτωπα, μεγαλύτερα μάτια, ροδαλά μάγουλα. Και το σχετικό link...
-
Στην απίστευτη τιμή των 6 εκατομμυρίων δολαρίων πουλήθηκε αντίτυπο της πρώτης έκδοσης του κόμικ «Action Comics» του 1938, στο οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε περιπέτεια του Σούπερμαν (Superman). Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Heritage Auctions είναι το ακριβότερο κόμικ που έχει πουληθεί ως σήμερα, καθώς είναι «το πιο σημαντικό και επιδραστικό που έχει εκδοθεί», αφού σε αυτό δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του σούπερ ήρωα. Το κόμικ πουλιόταν εκείνη την εποχή μόλις 10 σεντς, αλλά σήμερα πλέον, ως πολύτιμο μέρος της ιστορίας των κόμικς, πουλήθηκε σε αστρονομική τιμή. «Χωρίς τον Σούπερμαν και το πρώτο τεύχος της Action Comics, ποιος ξέρει αν θα υπήρχε η Χρυσή Εποχή των κόμικς, ή αν το μέσο θα εξελισσόταν σε αυτό που είναι σήμερα», επισήμανε ο αντιπρόεδρος της Heritage Auctions Μπάρι Σαντόβαλ. Παρά την ηλικία του το τεύχος που πουλήθηκε είναι σε πολύ καλή κατάσταση, με πλούσια χρώματα. Πιστεύεται ότι υπάρχουν μόνο άλλα δύο αντίτυπα του συγκεκριμένου τεύχους που είναι σε καλύτερη κατάσταση και συνολικά υπάρχουν 100 τεύχη της έκδοσης, από τα 200.000 που τυπώθηκαν. Η ιστορία του Σούπερμαν, με τις υπογραφές των φίλων Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, αναφέρεται στα πρώτα βήματα του εξωγήινου παιδιού στη Γη, όπου ήρθε για να διαφύγει από την καταστροφή στον πλανήτη του και στην αγάπη του για την Λόις Λέιν. Ο ήρωας είναι βεβαίως ο Σούπερμαν, που έγινε μια από τις εμβληματικές φιγούρες στην κουλτούρα των κόμικς και στη συνέχεια κατέκτησε τον κινηματογράφο. Ο Σούπερμαν θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στην αμερικανική ποπ κουλτούρα και πρωταγωνιστεί σε ταινίες, βιβλία, παιχνίδια, φθάνοντας να γίνει περιτύλιγμα ακόμα και για τσιχλόφουσκα. Και το σχετικό link...
-
- 5
-
- superman
- action comics
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Οι κρυφές πτυχές των εικόνων [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 6/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
60 χρόνια συμπληρώνονται από τη δημοσίευση της πρώτης πτυχωτής σελίδας του ιδιοφυούς Αλ Τζάφι στο περιοδικό MAD. Κυβέρνηση και οργανωμένο έγκλημα, 1980 Μια εικόνα μπορεί να κρύβει πολλά αρκεί να ξέρεις πώς να τη «διαβάσεις». Μπορεί να κρύβει επίσης κι άλλες εικόνες, εγκιβωτισμένες, οι οποίες αναδεικνύονται αν ξέρεις πώς να την κοιτάξεις. Θα έλεγε κανείς ότι «ξεδιπλώνονται» από την εμπειρία του θεατή κι «ανοίγονται» διάπλατα στο οπτικό και αντιληπτικό του πεδίο. Στην περίπτωση των fold-ins του Αλ Τζάφι (1921-2023), οι κρυμμένες εικόνες και τα κείμενα φανερώνονταν με μια αντίστροφη διαδικασία, με το «δίπλωμα» της σελίδας και την απόκρυψη ενός μέρους της αρχικής επιφάνειας ώστε στο τμήμα που απομένει να γεννιούνται μια νέα εικόνα και ένα νέο κείμενο. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ως πηγή των προβλημάτων των φτωχών στις ΗΠΑ, 1983 Ο Αμερικανός δημιουργός με την πλούσια καλλιτεχνική παιδεία δημιούργησε την πρώτη του μαυρόασπρη πτυχωτή εικόνα το 1964 για λογαριασμό του περιοδικού MAD. Εργαζόταν εκεί σχεδόν δέκα χρόνια κι ενώ προηγουμένως είχε δουλέψει στην εφημερίδα New York Herald Tribune, με τα κόμικς του να αναδημοσιεύονται σε περισσότερες από εκατό εφημερίδες, καθώς και στα περιοδικά της Timely και της Atlas Comics υπό την καθοδήγηση του Σταν Λι. Ήταν στενός φίλος με τον διευθυντή του MAD, τον θρυλικό Χάρβεϊ Κέρτζμαν, τον οποίο και ακολούθησε όταν αυτός παραιτήθηκε από το περιοδικό μετά τις διαφωνίες του με τον εκδότη Γουίλιαμ Γκέινς. Ο φιλόδοξος Κέρτζμαν κυκλοφόρησε τότε το περιοδικό Trump με εκδότη τον μεγιστάνα του Τύπου Χιου Χέφνερ. Λέγεται ανεκδοτολογικά μάλιστα, ότι ενώ «ο Χέφνερ έδωσε στον Κέρτζμαν ένα απεριόριστο μπάτζετ, αυτός κατάφερε να το ξεπεράσει». Το Trump έκλεισε ύστερα από μόλις δύο τεύχη λόγω της μικρής κυκλοφορίας του, αλλά ο Αλ Τζάφι παρέμεινε πιστός στον Κέρτζμαν και τον ακολούθησε και στο νέο του εγχείρημα, το περιοδικό Humbug, το οποίο τα πήγε λίγο καλύτερα αλλά έκλεισε κι αυτό λίγο μετά τα 11 τεύχη. Η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας από τον Τραμπ, 2017 Τότε ο Τζάφι επέστρεψε στο MAD και ξεκίνησε να σχεδιάζει χιουμοριστικά κόμικς και να γράφει σενάρια. Ανήσυχο μυαλό και πρωτοπόρος σε σχεδιαστικές τεχνικές, τον Απρίλιο του 1964 έπειτα από μια κουραστική διαδικασία, όπως την έχει περιγράψει ο ίδιος, ολοκλήρωσε την πρώτη του εικόνα η οποία όταν διπλωνόταν αποκάλυπτε μια άλλη. Το συνοδευτικό κείμενο, σαρκαστικό και ειρωνικό για τα πολυτελή περιοδικά της εποχής που δημοσίευαν σε ακριβό και έγχρωμο χαρτί διπλωμένες σελίδες οι οποίες όταν ξεδιπλώνονταν αποκάλυπταν τεράστιες εικόνες, έλεγε: «Μας ρωτάνε συχνά γιατί δεν βάζουμε ακριβά έγχρωμα τρισέλιδα αναδιπλούμενα φύλλα, όπως κάνουν άλλα περιοδικά υψηλής ποιότητας σαν το Life και το Playboy. Δύο είναι οι λόγοι: πρώτον, το MAD είναι αντίθετο στα επιδεικτικά, υπεροπτικά τεχνάσματα που επιζητούν την αναγνώριση και δεύτερον, το MAD είναι φτηνό! Οπότε οικονομικώς σκεπτόμενοι, ιδού το δικό μας ασπρόμαυρο μονοσέλιδο». Το πρώτο fold-in, 1964 Στη μεγάλη εικόνα φαινόταν η Ελίζαμπεθ Τέιλορ δίπλα στον Ρίτσαρντ Μπάρτον να προστατεύονται από την αστυνομία ώστε να μην τους πλησιάζουν οι θαυμαστές τους, αλλά όταν η εικόνα διπλωνόταν, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον και οι αστυνομικοί εξαφανίζονταν και τη διάσημη ηθοποιό πλησίαζε ο πρώην σύζυγός της, τραγουδιστής και ηθοποιός Έντι Φίσερ, για να της δώσει ένα φιλί. Όμως δεν ήταν μόνο η εικόνα. Με το δίπλωμα της σελίδας, χανόταν και ένα τμήμα της συνοδευτικής λεζάντας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα νέο κείμενο που άλλαζε ριζικά το νόημα του αρχικού. Το τελευταιο fold-in, 2020 Η πρωτοτυπία της μεθόδου ήταν εντυπωσιακή με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι του MAD να ζητήσουν από τον Τζάφι να την επαναλάβει. «Μας συμφέρει γιατί οι συλλέκτες θα τσακίζουν τη σελίδα για να δουν την εικόνα κι έτσι θα αναγκάζονται να αγοράσουν ακόμα ένα τεύχος για να το έχουν ατσαλάκωτο», έλεγε ο Γκέινς. Κι έτσι ο Τζάφι το τόλμησε και δεύτερη φορά και τρίτη και τέταρτη και για 56 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι το 2020 φιλοτέχνησε περισσότερες από 500 τέτοιες εικόνες, συχνά με πολιτική θεματολογία και πάντα με καυστικό χιούμορ, ενώ παράλληλα κατακτούσε δεκάδες βραβεία. Η κρυφή πτυχή του Ρίτσαρντ Νίξον, 1964 Μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο δημιουργός κόμικς με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια καριέρα (78 χρόνια), ενώ το τελευταίο του fold-in δημοσιεύτηκε όταν ήταν ήδη 99 ετών, ανακοινώνοντας τη συνταξιοδότησή του. «Οι σοβαροί άνθρωποι της ηλικίας μου έχουν πεθάνει», έλεγε αυτοσαρκαστικά. Ο Al Jaffee με το βραβείο Eisner, 2013 Το έργο του έχει συγκεντρωθεί σε πολλές αναδρομικές εκδόσεις και με την πρωτοτυπία που το χαρακτηρίζει αλλά και το άφθαστο χιούμορ του, σίγουρα δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Και το σχετικό link... -
Ένας ερωτευμένος Ιεροεξεταστής [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 6/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Ένα μεγάλο μέρος της τεράστιας καριέρας του Αρκά βασίστηκε στις απολαυστικές συνυπάρξεις των απολύτως αντιθέτων. Τα δίπολα που συνέθεταν οι χαρακτήρες του ήταν υπέροχα λόγω της φυσικής και αναπόφευκτης εγγύτητας των δύο πόλων, η οποία ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την αγεφύρωτη απόσταση των εσωτερικών κόσμων τους και των προσδοκιών τους. Κόκορας και Γουρούνι, Βαγγέλης και Χλέμπουρας, Ισοβίτης και Μοντεχρήστος, Καρχαρίας και Κορνήλιος, Καστράτο και Λουκρητία υπήρξαν αξεπέραστα δίδυμα που με τις «περιπέτειές» τους χτίστηκε το όνομα του Αρκά. Ωστόσο κάποιες από τις επιλογές του στη συνέχεια, και κυρίως η προσπάθειά του να αναφερθεί άμεσα στην εκάστοτε τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα τα τελευταία δέκα χρόνια και μάλιστα μέσω διαδικτύου με μια υπερπαραγωγή σκίτσων και γελοιογραφιών, σε συνδυασμό με τη μερική από μέρους του εγκατάλειψη των διπόλων εις όφελος πιο απλοϊκών καστ σε πιο αναγνωρίσιμα κοινωνικά περιβάλλοντα, οδήγησαν στην απομάκρυνση ενός σημαντικού τμήματος των παραδοσιακών αναγνωστών του που ένιωσαν προδομένοι, πολιτικά και θεματικά, από το ίνδαλμά τους. Ο Αρκάς όμως, όσο κι αν διαφέρει από τον Αρκά των πρώτων δεκαετιών, δεν έχει ξεχάσει το πικρό, καυστικό, μαύρο χιούμορ που τον καθιέρωσε. Και το αποδεικνύει με τη νέα του σειρά με τίτλο «Ο Ιεροεξεταστής» και υπότιτλο του πρώτου τόμου το θρησκευτικά παρακλητικό «Μη Εισενέγκης Ημάς» (εκδόσεις Πατάκη, 64 σελίδες). Πρωταγωνιστής είναι ένας εκπρόσωπος της Ιεράς Εξέτασης στην καρδιά του πιο σκληρού Μεσαίωνα, ένα τυφλωμένο από μίσος όργανο της Εκκλησίας που ηδονίζεται να βασανίζει «αμαρτωλούς» μέχρι θανάτου, και δίπλα του βρίσκεται ο άξεστος αλλά ειλικρινής δήμιος Μπερδούγος που πασχίζει να κρατήσει τη δουλειά του ικανοποιώντας κάθε απαίτηση του αφεντικού του. Και όλα βαίνουν καλώς για τους βασανιστές μέχρι που μια νεαρή «μάγισσα» κλέβει την καρδιά του Ιεροεξεταστή, ο οποίος παλεύει χωρίς αποτέλεσμα να απαλλαγεί από τους πειρασμούς. Κι αντί να τη ρίξει στην πυρά, φλέγεται ο ίδιος από το πάθος του γι’ αυτήν χωρίς να μπορεί να το παραδεχτεί. Σε μια έξοχη εκδοχή της παλιάς, δοκιμασμένης και άκρως επιτυχημένης συνταγής, που δικαίως καθιέρωσε τον Αρκά ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς. Και το σχετικό link...- 1 απάντηση
-
- 4
-
- μη εισενέγκης ημάς
- ο ιεροεξεταστής
-
(και 2 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
10 χρόνια Καρέ Καρέ! [Κουκουλάς Γιάννης, Καραγεωργίου Λουίζα, efsyn.gr, 6/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Συμπληρώσαμε δέκα χρόνια έκδοσης. Και συνεχίζουμε με τα πάντα γύρω από τη συναρπαστική τέχνη των κόμικς. Στις 5 Απριλίου του 2014 δημοσιεύτηκε το πρώτο τεύχος του Καρέ Καρέ. Οι προετοιμασίες και οι συζητήσεις είχαν βέβαια ξεκινήσει πολλούς μήνες νωρίτερα, βρέθηκαν οι συνεργάτες, δοκιμάστηκαν τα format και τα λογότυπα, τυπώθηκαν τα πειραματικά φύλλα, σκίστηκαν, άλλαξαν τα πάντα αρκετές φορές και τελικά ένα Σάββατο, η «Εφημερίδα των Συντακτών» απέκτησε στις «Νησίδες» της ένα τετρασέλιδο με κόμικς και με ειδήσεις γύρω από αυτά. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν 513 τεύχη στα οποία προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε δύο πράγματα στον περιορισμένο αλλά πολύτιμο χώρο μας: από τη μια να δημοσιεύουμε κόμικς κορυφαίων Ελλήνων και Ελληνίδων δημιουργών και από την άλλη να γράφουμε όσα περισσότερα μπορούμε για αυτά. Να μεταφέρουμε δηλαδή, νέα και ειδήσεις από την εγχώρια και την παγκόσμια σκηνή, να ψαχουλεύουμε την πλούσια ιστορία του είδους και ειδικότερα τις λιγότερο φωτισμένες πτυχές της, να μελετούμε τις θεωρητικές αναζητήσεις που διεξάγονται διεθνώς, να παρουσιάζουμε με κριτική διάθεση τις νέες εκδόσεις και τα σημαντικά γεγονότα, να μιλάμε με τους καλλιτέχνες και να τους δίνουμε βήμα για να κοινοποιήσουν τη δουλειά τους και τις απόψεις τους. Προσπαθούμε να στηρίξουμε όλες τις αξιόλογες προσπάθειες και γινόμαστε χορηγοί επικοινωνίας σε εκδηλώσεις, εκθέσεις και φεστιβάλ. Διοργανώνουμε συζητήσεις, ομιλίες και δίνουμε το «παρών» στα μεγάλα και τα μικρότερα γεγονότα, στα οποία φυσικά είναι παρόντες και παρούσες οι συνεργάτες μας πάντα σε επαφή με το κοινό και τους αναγνώστες. Θα θέλαμε να μπορούμε να κάνουμε περισσότερα, αλλά είμαστε περήφανοι για όσα έχουμε κάνει ώς τώρα. Το πρώτο τεύχος του Καρέ Καρέ κυκλοφόρησε στις Νησίδες στις 5.4.2014 Για τη σειρά «Η Μέρα της Κρίσης», η οποία κυκλοφόρησε σε έναν ενιαίο τόμο στα ιταλικά και ελπίζουμε σύντομα και στα ελληνικά, στην οποία 54 Έλληνες δημιουργοί φιλοτέχνησαν από μία σελίδα ο καθένας σε μια μοναδική ανθολογία-ακτινογραφία της Ελλάδας των μνημονίων, της επιτροπείας και της νεοναζιστικής αποχαλίνωσης. Για το Λεξικό της Κρίσης το οποίο ακόμα συνεχίζεται με την κυκλική εναλλαγή μιας τετράδας ξεχωριστών συνεργατών μας (Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πέτρου), οι οποίοι κάθε εβδομάδα φιλοτεχνούν ένα διαφορετικό λήμμα, συνθέτοντας ένα πρωτότυπο εικονογραφημένο οιονεί λεξικό. Για τα «πειραγμένα» παραμύθια πολιτικού τρόμου του Πάνου Ζάχαρη, την παρωδία ηθογραφίας μιας νεοελληνικής γειτονιάς του Δημήτρη Καμένου, το πολιτικώς «ανορθόδοξο» σαρκαστικό χιούμορ του Βαγγέλη Παπαβασιλείου, την πικρή ματιά του Λέανδρου για το αναπόφευκτο «Τέλος», τις λυτρωτικές συνεδρίες ψυχανάλυσης της Αλέξιας Οθωναίου. Για τα βραβεία των συνεργατών μας από την Ακαδημία, για τα αφιερώματα που έχουμε κάνει, για τα ειδικά μας τεύχη, για τις συνεντεύξεις μας, για τα κείμενα των Γιάννη Αντωνόπουλου, Γιάννη Ιατρού και Περικλή Κουλιφέτη. Είμαστε περήφανοι και για τους συνεργάτες μας τα προηγούμενα χρόνια, τον Γιάννη Καλαϊτζή που η συμβολή του ήταν καθοριστικής σημασίας κατά την έναρξη αυτού του ένθετου, τον Σπύρο Δερβενιώτη, τον Έκτορα, τον Κωστή Κυριακάκη, τον Τάσο Μαραγκό, τον Σταύρο Ντίλιο, τον Τόμεκ, τον Πέτρο Χριστούλια. Τα 10 πρώτα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Έχουμε πολλά να κάνουμε από εδώ και μπρος. ■ Σημείωση: Στα σημερινά κόμικς και κείμενα του Καρέ Καρέ κρύβονται αρκετά «δεκάρια». Μπορείτε να τα εντοπίσετε; Και το σχετικό link... -
Mια εικόνα, 325 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 6/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Πριν από ακριβώς 25 χρόνια βγήκε στις αίθουσες η ταινία «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» (Notting Hill), μια από τις πιο επιτυχημένες αισθηματικές κομεντί των τελευταίων δεκαετιών σε σκηνοθεσία του Ρότζερ Μίτσελ (1956-2021) στο χολιγουντιανό του ντεμπούτο. Με ένα εξαιρετικό καστ η ταινία αποτέλεσε εισπρακτικό θρίαμβο, ενώ απέσπασε τρεις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες και άλλες τρεις στα βραβεία BAFTA όπου και κατέκτησε το Βραβείο Κοινού. Σύμφωνα με το σενάριο, η διάσημη ηθοποιός και μοντέλο Άννα Σκοτ (Τζούλια Ρόμπερτς) επισκέπτεται το βιβλιοπωλείο του Γουίλ Θάκερ (Χιου Γκραντ) στο Νότινγκ Χιλ του Δυτικού Λονδίνου και ανάμεσά τους γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας ο οποίος, παρά τις παρεξηγήσεις και τις παλινωδίες που θα ακολουθήσουν, θα ολοκληρωθεί χρόνια αργότερα σε ένα υπέροχο happy end. Η ταινία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια και χαρακτηρίζεται από τους απολαυστικούς της διαλόγους, τους θαυμάσιους δεύτερους ρόλους και κυρίως αυτόν του Σπάικ, συγκάτοικου του Γουίλ, τις σιωπές και την αμηχανία του Γουίλ σε κάθε του συνάντηση με την Άννα. Ανάμεσα στις λεπτομέρειες αυτές συγκαταλέγονται και τα ψευδώνυμα που επιλέγει η τελευταία από χαρακτήρες των κινουμένων σχεδίων ώστε να κλείνει ινκόγκνιτο δωμάτια σε ξενοδοχεία (κυρία Μπάμπι, κυρία Φλίντστοουν, κυρία Ποκαχόντας), μπερδεύοντας διαρκώς τον ερωτευμένο βιβλιοπώλη. Μια λεπτομέρεια ωστόσο λίγο μετά την πρώτη τους συνάντηση ξέφυγε από την προσοχή σκηνοθέτη και παραγωγών δημιουργώντας ένα αλλόκοτο goof. Το βιβλιοπωλείο του Γουίλ με όνομα The Travel Bookshop ειδικεύεται στα ταξιδιωτικά βιβλία, σε τουριστικούς οδηγούς και παρεμφερείς εκδόσεις. Όταν μάλιστα ένας ανεπιθύμητος πελάτης ζητά επίμονα βιβλία του Ντίκενς, του Τζον Γκρίσαμ ή τουλάχιστον, με τον Γουίνι τον Αρκούδο, παίρνει την αυστηρή απάντηση του Γουίλ: «Είμαστε ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο. Πουλάμε μόνο βιβλία για ταξίδια!». Γεγονός που δεν εμποδίζει όμως το βιβλίο του Roger Sabin με τίτλο «Comics, Comix and Graphic Novels – A History of Comic Art» (κυκλοφόρησε στα ελληνικά ως «Κόμικς ή Κόμιξ; Η Ιστορία μιας σχεδόν τέχνης») να φιγουράρει σε ράφι-φιλέτο του βιβλιοπωλείου, προκαλώντας ένα απολαυστικό goof σε μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας. Και το σχετικό link... -
ΚΟΜΙΣΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ [ ερωτήσεις γνωσεων πανω στα κομικς ]
θέμα απάντησε στον ramirez στο Duck ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ
Druillet είναι. Πιθανόν από το άλμπουμ Yragael ή το Urm the Mad... -
Ο Κάφκα… σε σκίτσα [Αθηνάκης Δημήτρης, kathimerini.gr, 5/04/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Με αφορμή την έκθεση αφίσας «Komplett Kafka» στο πλαίσιο του «Έτους Κάφκα», η «Κ» συνομιλεί με τη διευθύντρια του Ινστιτούτου Γκαίτε Θεσσαλονίκης και τον εικονογράφο Νίκολας Μάλερ που προσέγγισε τη ζωή του απαράμιλλου συγγραφέα με χιούμορ και… σκοτεινιά. «Είμαι κλουβί σε αναζήτηση πουλιού». Εγκλωβισμένος στη γραφειοκρατική επαγγελματική καθημερινότητα και τον υπαρξιακό εφιάλτη της ενοχής, σε ένα σώμα μονίμως ασθενές, σε μιαν ιστορική περίοδο που συνδύαζε το σκοτεινό fin de siècle, τα τέλη του 19ου αιώνα, με τον επικείμενο Μεγάλο Πόλεμο, ο Φραντς Κάφκα αναζητούσε διαρκώς τον χρόνο, την ησυχία και την αγάπη για να δώσουν νόημα στη φυλακή του μυαλού και του κόσμου του. Του κόσμου στον οποίο ήθελε να γραπτά του να καίγονται στην κυριολεξία, αφού τον βασάνιζε η αμφιβολία για τον εαυτό του – και η υποτίμηση από τον πατέρα του είχε παίξει, όπως λένε οι μελετητές, κεντρικό ρόλο σε αυτό. Ο Κάφκα χωμένος στην εφιαλτική γραφειοκρατία. Ίσως στον κατηραμένο όφι της… Σχέδιο από το βιβλίο του Νίκολας Μάλερ «Komplett Kafka» (εκδ. Suhrkamp, 2023). Εκατό χρόνια συμπληρώνονται στις 3 Ιουνίου από τον θάνατο του συγγραφέα που το όνομά του έδωσε το επίθετο «καφκικός» για να σημάνει το σκοτεινό, το δυσοίωνο, το εφιαλτικό. Ο Φραντς Κάφκα, 100 χρόνια από την εκδημία του και 141 από τη γέννησή του (3 Ιουλίου 1883), δεν παύει να μελετάται, να ανακαλύπτεται διαρκώς, να μεταφράζεται και να διδάσκεται. Βιβλία του αποτελούν υποχρεωτικά αναγνώσματα στον γερμανόφωνο –αλλά ασφαλώς όχι μόνο – κόσμο, παραμένοντας επίκαιρος και συναρπαστικός. Ο θεματοφύλακας, θα έλεγε κανείς, της γερμανοφωνίας, το Ινστιτούτο Γκαίτε, δεν θα μπορούσε παρά να ρίξει εκ νέου φως στον συγγραφέα που εντάσσεται σε κάθε πιθανό λογοτεχνικό κανόνα· σε εκείνον που, όσο λίγοι, βυθίστηκε στον παλαιό κόσμο των αυτοκρατοριών της κεντρικής Ευρώπης που κατέρρεαν και στη μανία του 20ού αιώνα που ερχόταν για να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή, την πολιτική, την τέχνη, την ύπαρξη την ίδια – συχνά με βαρύ φόρο αίματος, ασθενειών και αδιεξόδων. Ο κόσμος όπου έζησε και εκείνος που επιθύμησε Ανατόμος της κεντροευρωπαϊκής ψυχής, «με θέματα και αγωνίες του υπερβαίνουν τον καιρό και τον τόπο, την Τσεχία των αρχών του περασμένου αιώνα, τα κείμενα του Κάφκα είναι κλασικά. Εκτός από τα πιο γνωστά έργα όπως η “Μεταμόρφωση” και η “Δίκη”, έχουν διασωθεί πολυάριθμα αποσπάσματα, ιστορίες, ημερολόγια και αλληλογραφία. Από αυτά, το “Γράμμα στον πατέρα” ξεχωρίζει ως μια σημαντική αυτοβιογραφική μαρτυρία. Η επιστολή, που δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη της, μας μεταφέρει στον κόσμο όπου έζησε και μεγάλωσε ο Φραντς Κάφκα, αλλά και στον κόσμο στον οποίο θα ήθελε να ζούσε αν ο πατέρας του είχε καταφέρει να κατανοήσει και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του», όπως λέει στην «Κ» η διευθύντρια του Goethe-Institut της Θεσσαλονίκης Μπεάτε Κέλερ. «Τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί με ένα τέτοιο σώμα. Θα πρέπει να συνηθίσω την ακατάπαυστη αποτυχία του». Σχέδιο του Νίκολας Μάλερ από την έκδοση «Kompett Kafka» (εκδ. Suhrkamp, 2023). Μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων, το Ινστιτούτο Γκαίτε σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα – όπως προφανώς και σε ολόκληρο τον κόσμο όπου έχει παρουσία – θα εξετάσει γνώριμες και άγνωστες καφκικές πτυχές. Διαλέξεις, εκθέσεις, θέατρο και άλλες δράσεις αναμένεται να διατρέξουν όλο το 2024 αλλά και όλες τις εκφάνσεις του έργου ενός από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς των αιώνων, εκείνου που δεν είχε κατορθώσει να αποδεχτεί τον εαυτό του και δημιουργούσε ασταθείς σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω του και, κυρίως, με τις γυναίκες της ζωής του. «Τα θέματα του Κάφκα όπως οι υπαρξιακοί φόβοι, η γραφειοκρατία, η εξάρτηση από την εργασία και το σύστημα, παραμένουν σήμερα τόσο επίκαιρα όσο και στην εποχή που γράφτηκαν. Τα μοτίβα του Κάφκα παρέχουν ευκαιρίες για ταύτιση σε έναν κόσμο γεμάτο κρίσεις», όπως σημειώνει η Μπεάτε Κέλερ στην «Κ». Ο μινιμαλιστής Κάφκα και ο μινιμαλιστής Μάλερ Μία από τις διοργανώσεις του «Έτους Κάφκα» είναι η έκθεση αφίσας, σε συνεργασία με το Literaturhaus Stuttgart (Λογοτεχνικό Σπίτι) της Στουτγκάρδης, με σχέδια του Αυστριακού Νίκολας Μάλερ, ενός αυτοδημιούργητου εικονογράφου που έχει δημιουργήσει σχέδια για πολλούς συγγραφείς που έχουν ενταχθεί, μεταξύ άλλων, σε graphic novels. Πλην του Κάφκα και της έκδοσης «Komplett Kafka» (εκδ. Suhrkamp, 2023), που αποτελεί και τον κορμό της έκθεσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ο Νίκολας Μάλερ έχει εικονογραφήσει βιβλία για τον Τόμας Μπέρνχαρντ, τον Τζέιμς Τζόις, τον Ιμάνουελ Καντ, τον Ρόμπερτ Μούζιλ, τον Μαρσέλ Προυστ, τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Εμίλ Σιοράν και τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Ο Αυστριακός εικονογράφος Νίκολας Μάλερ Μινιμαλιστής ο ίδιος, ακολούθησε την αφαιρετική τεχνοτροπία του Φραντς Κάφκα συνθέτοντας τη βιογραφία του, που εμφορείται από το μονίμως ανικανοποίητο, την ευθραυστότητα του χαρακτήρα και του σώματός του, από τον εγκλωβισμό σε σπουδές που δεν ήθελε και σε δουλειές που δεν διάλεξε. «Ο ίδιος ο Κάφκα αφιερώθηκε στη ζωγραφική στα πρώτα του χρόνια και οι μινιμαλιστικές “ραβδωτές φιγούρες” του κοσμούσαν αργότερα τις σελίδες τίτλων των έργων του», όπως μας λέει η διευθύντρια του Ινστιτούτου Γκαίτε της Θεσσαλονίκης. «Σε αυτή, ο Νίκολας Μάλερ αποτυπώνει με απλές πινελιές τα δύσκολα θέματα του Κάφκα: τους φόβους, την τελειομανία και την αναζήτηση του νοήματος, ενώ αναδεικνύει τη ζωή και το έργο του με τρόπο απαράμιλλα πνευματώδη και καυστικό», όπως συμπληρώνει η ίδια. Το εξώφυλλο του βιβλίου του Νίκολας Μάλερ Ο Νίκολας Μάλερ, μιλώντας στην «Κ», λέει ότι το βιβλίο «Komplett Kafka» προέκυψε από μια μακρά αναζήτηση περί του Κάφκα και της κληρονομιάς του. «Ήθελα να δουλέψω με κείμενα του Κάφκα για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο να διαλέξω. Υπάρχουν πολλές διασκευές κειμένων του Κάφκα σε κόμικς, οπότε αυτό δεν διευκόλυνε την αναζήτησή μου. Και αφού μου αρέσει να διαβάζω γράμματα και ημερολόγια, αρκέστηκα όχι σε μια διασκευή ενός μυθιστορήματός του, αλλά στη βιογραφία του με αποσπάσματα του έργου του. Δεν ήθελα να το κάνω πολύ σκοτεινό, όπως μπορείτε να δείτε από το λευκό εξώφυλλο, αλλά ελαφρύ και αστείο χωρίς να χάσω τις σκοτεινές πτυχές του καφκικού σύμπαντος. Οι περισσότερες καλές κωμωδίες βασίζονται στο σκοτάδι, οπότε ελπίζω αυτό να ταίριαξε καλά σε αυτό το βιβλίο. Σίγουρα όμως δεν ήθελα να “περιπαίξω” τον Κάφκα». Ο Νίκολας Μάλερ αποτίει φόρος τιμής στον μινιμαλισμό του Κάφκα, «που είναι ακόμα πιο απλός από τον δικό μου», όπως λέει ο ίδιος. Έτσι, ο Αυστριακός καλλιτέχνης παρουσιάζει τη βιογραφία του Κάφκα, πέραν των αποσπασμάτων που χρησιμοποιεί, με σχέδια χωρίς πρόσωπα, με μεγάλα αυτιά και μύτη, με πολύ λεπτό κορμό, αφού και τα καφκικά σχέδια, «τα περισσότερα εξ αυτών, δεν έχουν επίσης πρόσωπα. Και για μια βιογραφία, αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, αφού αφήνει χώρο στη φαντασία των αναγνωστών. Δεν θα ήθελα να δω χαρακτήρες – όπως ο Κάφκα, ο πατέρας του ή η Φελίτσε Μπάουερ – να σχεδιάζονται με ρεαλιστικό τρόπο. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ακούσια αστείο, ακόμα και αμήχανο», όπως αφηγείται ο Νίκολας Μάλερ. «Θανατηφόρες σχολικές ερμηνευτικές αναλύσεις» Ο καλλιτέχνης πάντως, όσο δημιουργούσε τα σχέδια για τον Κάφκα έβρισκε συναρπαστικό το γεγονός ότι «σχεδόν οποιαδήποτε πρότασή του αποτελούσε ενδιαφέρουσα αντίστιξη σε κάθε σχέδιο», συνθέτοντας μία σειρά που διατρέχει τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα χωρίς να δημιουργεί αναγνωστικές… αναταράξεις. «Μπορώ να γελάσω κι εγώ, Φελίτσε, να είσαι σίγουρη. Είμαι γνωστός για το τρανταχτό μου γέλιο». Ως γερμανόφωνος, ο Νίκολας Μάλερ (γεν. 1969) έλαβε τις εγκύκλιες σπουδές του με τον Κάφκα… πανταχού παρόντα αφού, όπως και στα καθ’ ημάς, οι λογοτεχνικές αναλύσεις ήταν επίμονες – και όχι, εντέλει, τόσο… αποτελεσματικές για όλους και όλες μας. «Φυσικά, είναι ένα είδος μυθολογικής φιγούρας, με μια ζωή που μοιάζει φτιαγμένη για μυθιστόρημα ή ταινία. Και στις γερμανόφωνες χώρες, τουλάχιστον για τους ανθρώπους της ηλικίας μου, ο Κάφκα στοίχειωνε τους πάντες στο σχολείο, όπου έπρεπε να κάνουμε ερμηνευτικές αναλύσεις του έργου του. Κάτι που είναι θανατηφόρο φυσικά και σκοτώνει το ενδιαφέρον σου για κάθε συγγραφέα», μας λέει. «Το να ξυπνάς νωρίς είναι απόλυτη ανοησία. Οι άνθρωποι πρέπει να κοιμούνται». Όπως και να ’χει πάντως, ο Νίκολας Μάλερ δεν το έβαλε κάτω και αποφάσισε να ασχοληθεί με το λογοτεχνικό σύμπαν σχεδιάζοντας. Ανάμεσα στους συγγραφείς με τους οποίους έχει ασχοληθεί, ο Κάφκα «είχε τις καλύτερες εκπλήξεις! Δεν γνώριζα ότι ήθελε να γίνει μπεστ-σελερίστας συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών (σ.σ. μαζί με τον συγγραφέα Μαξ Μπροντ). Επίσης, δεν ήξερα ότι στην Πράγα, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ένας νεαρός συγγραφέας έγραψε ένα πρώιμο παράδειγμα ιστορίας από θαυμαστές, που βασίζονται σε ήδη υπάρχοντες φανταστικούς χαρακτήρες (fan fiction), μια συνέχεια της “Μεταμόρφωσης”, όπου το έντομο μεταμορφώνεται ξανά σε άνθρωπο». Και το σχετικό link...-
- 2
-
- φραντς κάφκα
- νίκολας μάλερ
- (και 5 ακόμα)
-
To vo 2457 & 2458. Μεταφέρθηκαν στην βάση.
- 7 απαντήσεις
-
- 2
-
- 1977
- αττικές εκδόσεις
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
3 Απριλίου 1973 Ο Martin Cooper κάνει το πρώτο τηλεφώνημα από κινητό στην ιστορία. Μηχανικός της Motorola τότε, ο άνθρωπος που σήμερα αποκαλείται και «πατέρας» του κινητού τηλεφώνου, στάθηκε στην Sixth Avenue της Νέας Υόρκης και τηλεφώνησε στον μεγάλο του ανταγωνιστή, τον Joel S. Engel, στο Bell Labs της AT & T. Ο Cooper κρατούσε το πρωτότυπο της συσκευής που θα ονομαζόταν Motorola DynaTAC 8000x και θα ήταν το πρώτο κινητό τηλέφωνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει στα καταστήματα. Ίσως θα έπρεπε να έχει σκεφτεί καλύτερα τα λόγια του για αυτή την ιστορική στιγμή. Άλλωστε το όνομά του θα έμενε στην ιστορία, όπως έμειναν και τα λόγια που είπαν άλλοι πριν από αυτόν σε ανάλογες περιστάσεις. Το πρώτο τηλεγράφημα για παράδειγμα, έλεγε «Τι έκανε ο Θεός» («What hath God wrought») και το πρώτο τηλεφώνημα «Κύριε Watson, ελάτε εδώ, θέλω να σας δω». Ακόμα και το πρώτο μήνυμα σε κινητό έγραφε «Καλά Χριστούγεννα». Όμως ο Cooper πιστεύει ότι σε εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα με κινητό είπε κάτι σαν αυτό: «Σου τηλεφωνώ απλά για να δω αν ο ήχος φτάνει καλά σε εσένα». «Υπήρξε σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής», έλεγε ο Cooper στο Bloomberg το 2015. «Μέχρι αυτή την ημέρα, ο Joel δεν θυμάται εκείνο το τηλεφώνημα και δεν είμαι σίγουρος ότι τον κατηγορώ για αυτό», είχε αστειευτεί τότε. Γεννημένος στο Σικάγο, ο Martin Cooper ήταν γιος Εβραίων μεταναστών από την Ουκρανία. Αφότου υπηρέτησε στα υποβρύχια του αμερικανικού ναυτικού στον πόλεμο της Κορέας, έπιασε δουλειά στη Motorola την εποχή που η εταιρεία γινόταν ηγετική δύναμη στα τρανζίστορ, τα μικροσκοπικά μηχανήματα που ελέγχουν τα ηλεκτρικά σήματα και είναι αναγκαία για κάθε ηλεκτρική συσκευή. Ο Dick Tracy και το πρώτο smartwatch Ο Cooper είχε δουλέψει για χρόνια πάνω στην τεχνολογία των ασυρμάτων, όταν ένα κόμικ του έδωσε μία μεγάλη ιδέα. O Dick Tracy ήταν ο κεντρικός ήρωας ενός καθημερινού κόμικ που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 14 Οκτωβρίου του 1931 στην The Detroit Mirror. Γρήγορα έγινε πολύ δημοφιλής, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί σε εφημερίδες ανά τις ΗΠΑ. Ο Tracy ήταν ένας σκληροτράχηλος ντετέκτιβ ο οποίος πολεμούσε τους χειρότερους και πιο επικίνδυνους εγκληματίες. Από το 1946 μάλιστα, φαινόταν να φορά στο χέρι του ένα φουτουριστικό γκάτζετ, το Wrist Radio. Πρακτικά, ήταν ένα ρολόι μέσω του οποίου μπορούσε να επικοινωνεί με την αστυνομία. Και ο Cooper αναρωτήθηκε εάν μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο με το τηλέφωνο: Θα έπρεπε να φτιάξει ένα τηλέφωνο ασύρματο, με μικρό μέγεθος, το οποίο ο χρήστης θα μπορούσε να κουβαλά παντού μαζί του. Με την ομάδα του στη Motorola παρουσίασαν το πρώτο κινητό τηλέφωνο το 1973. Ήταν βέβαια μία ογκώδης συσκευή σε σχήμα μπότας, τόσο βαριά ώστε έμεινε γνωστή ως «το τούβλο». Με εκείνο το πρώτο τηλέφωνο, ο χρήστης μπορούσε να μιλά για 35 λεπτά πριν να πρέπει να το φορτίσει ξανά για 10 ώρες. Η Motorola χρειάστηκε 10 χρόνια για να ξεπεράσει διάφορα τεχνικά και γραφειοκρατικά εμπόδια, έτσι άρχισε να πουλά το πρώτο της κινητό τηλέφωνο το 1983. Ήταν ένα πιο λεπτό μοντέλο, που τότε κόστιζε από 3.500 έως 4.000 δολάρια. Σήμερα, ο Cooper προβλέπει ότι η επόμενη γενιά θα έχει τηλέφωνα ενσωματωμένα κάτω από το δέρμα των αυτιών της. Οι συσκευές αυτές δεν θα χρειάζονται φόρτιση, γιατί «το σώμα μας είναι ο τέλειος φορτιστής», όπως έχει πει στο CNBC. «Όταν τρώμε, το σώμα μας δημιουργεί ενέργεια, σωστά;», θύμισε, προβλέποντας ότι αυτές οι μικροσκοπικές ενσωματωμένες συσκευές θα καταναλώνουν ελάχιστη ενέργεια για να λειτουργήσουν. Σημειώνεται άλλωστε, ότι μια σειρά από startups, όπως η Neuralink του Elon Musk, αναπτύσσουν αυτή τη στιγμή τεχνολογίες που στοχεύουν να συνδέσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο με τους υπολογιστές. Σήμερα, ο βετεράνος μηχανικός λέει ότι τα smartphones έχουν γίνει υπερβολικά περίπλοκα, καθώς έχουν πάρα πολλές εφαρμογές αλλά και σχήμα που δεν ταιριάζει στις καμπύλες του ανθρώπινου προσώπου. «Κάθε φορά που κάνω ένα τηλεφώνημα και δεν έχω ασύρματο ακουστικό, πρέπει να βάλω αυτό το ίσιο υλικό πάνω στο στρογγυλό κεφάλι μου και να κρατάω το χέρι μου σε μία άβολη θέση», εξήγησε. Και την ίδια στιγμή, παραδέχεται πως ποτέ του δεν φαντάστηκε ότι τα κινητά θα γίνονταν φορητοί υπολογιστές, όπως είναι σήμερα. «Πριν από 50 χρόνια ήταν μια πραγματικά πρωτόγονη εποχή. Δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχαν μεγάλης κλίμακας ενοποιημένα δίκτυα, δεν υπήρχαν ψηφιακές κάμερες», είπε ο Cooper. Και ομολόγησε πως η ιδέα ότι τα κινητά θα γίνονταν μια μέρα μια φωτογραφική μηχανή και μία εγκυκλοπαίδεια δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό. «Γνωρίζαμε ότι η σύνδεση είναι σημαντική. Και λέγαμε ένα αστείο: Ότι μια μέρα, τη στιγμή που γεννιέσαι θα παίρνεις έναν αριθμό τηλεφώνου. Και εάν δεν απαντούσες το τηλέφωνο, θα ήσουν νεκρός. Επομένως, γνωρίζαμε ότι μια μέρα όλοι θα είχαν ένα κινητό τηλέφωνο. Και αυτό έχει σχεδόν συμβεί», είπε. Αυτή τη στιγμή, οι συνδρομές κινητής τηλεφωνίας στον κόσμο είναι περισσότερες από τον πληθυσμό της γης, ενώ πάνω από 8 στους 10 ανθρώπους έχουν δικά τους κινητά τηλέφωνα. «Το τηλέφωνο γίνεται μια προέκταση του ανθρώπου», σύμφωνα με τον Cooper. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
- dick tracy
- martin cooper
-
(και 2 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Για όνομα του Τρίνο! [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 30/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
50 χρόνια συμπληρώνονται από τότε που ο Altan φιλοτέχνησε τις πρώτες ιστορίες του Τρίνο, του παράξενου προλετάριου πλάστη του Σύμπαντος στις υπηρεσίες ενός αργόσχολου και κυνικού μάνατζερ. O Francesco Tulio Altan θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους θρύλους των ιταλικών κόμικς. Ο Colombo, μια οπορτουνιστική αποικιοκρατική εκδοχή του Χριστόφορου Κολόμβου, η φιλάρεσκη τυχοδιώκτρια Ada, ο φιλόσοφος βιομηχανικός εργάτης Τσιπούτι και πολλοί ακόμα χαρακτήρες των κόμικς και των γελοιογραφιών του φιλοξενήθηκαν στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά περιοδικά από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα. Στην Ελλάδα οι ιστορίες του δημοσιεύονταν από τη δεκαετία του 1980 στο περιοδικό «Βαβέλ», σε έξοχες μεταφράσεις της Νίκης Τζούδα και του Γιώργου Σιούνα και με το μοναδικό λέτερινγκ της Παυλίνας Καλλίδου. Πάντα με κυνισμό και φαρμακερές ατάκες ο Altan σχολίασε την πολιτική και κοινωνική κατάσταση με ένα ιδιότυπο, πικρό χιούμορ που δεν προκαλεί δυνατό γέλιο, αλλά καρφώνεται στο μυαλό. Ιδιαίτερα από τότε που εισήγαγε στα κόμικς του την πατέντα του εκτός καρέ σχολιασμού, ωσάν ο ίδιος ο δημιουργός να παρατηρεί την ιστορία και να κρίνει τις πράξεις των πρωταγωνιστών του, το όνομά του έγινε συνώνυμο του σαρκασμού. Η τεράστια καριέρα του είχε βέβαια ξεκινήσει πολύ διαφορετικά, από τα παιδικά κόμικς και τον κινηματογράφο, αλλά απογειώθηκε όταν το 1974 στο εμβληματικό περιοδικό «Linus» ξεκίνησε τη σειρά Τρίνο (εκδόσεις Ars Longa, μετάφραση: Πέτρος Λεκαπηνός, λέτερινγκ: Εύα Ματσούκα). Με ένα ανορθόδοξο σενάριο και με αδιάκοπους ειρωνικούς διαλόγους μεταξύ δύο χαρακτήρων που στέκονται σχεδόν πάντα αντικριστά, σαν ακίνητοι, φέρνοντας στον νου τα κόμικς του Copi αλλά και του Feiffer, ο Altan δημιούργησε μια σειρά που σήμερα θεωρείται καλτ. Όπως επισημαίνει ο Γιάννης Μιχαηλίδης σε άρθρο του στο περιοδικό «Πολύφιλος» για την καλλιτεχνική συγγένεια του Altan με τον Feiffer: «Η αφήγηση του Feiffer στηρίζεται περισσότερο στις συνομιλίες και στις ατάκες δύο πρωταγωνιστών και λιγότερο στην αφήγηση που επιτυγχάνεται μέσω της παράστασης. Οι εικόνες είναι σαν μια επαναλαμβανόμενη σταθερή σκηνή που εμφανίζει δύο άτομα που μιλάνε, με τις μικρές παραλλαγές, που αφορούν τις χειρονομίες και τους μορφασμούς τους. Η ανάπτυξη της σελίδας είναι συμβατική, δηλαδή εξελίσσεται παρατακτικά, χωρίς όμως καρέ και βάθος. Το έργο Τρίνο αναπτύσσεται με την παραπάνω μορφή: το σχέδιο είναι απλουστευμένο και στηρίζεται επίσης στους διαλόγους και τις ατάκες των χαρακτήρων. Έχει ως πρωταγωνιστή έναν αδέξιο αγχωμένο θεό, τον Τρίνο, που καταγίνεται με τη δημιουργία του κόσμου. Ο πρωταγωνιστής συνομιλεί με μια ευτραφή φιγούρα, συχνά με τσιγάρο, που εμφανίζεται ως ανώτερη και εντολέας του. Είναι ένα είδος μάνατζερ που τον επιβλέπει στις εργασίες, αλλά ουσιαστικά είναι αυτός που καθορίζει το ηθικό υπόβαθρο της γένεσης. Για παράδειγμα, όταν ο μάνατζερ-εντολέας ακούει ότι ο Τρίνο θα ταΐζει τα ζώα που με δυσκολίες δημιούργησε με μπισκότα, ψωμί και μαρμελάδα, του απαντά: Ξύπνα! Βάλτα να φαγώνονται μεταξύ τους!». Αυτή είναι και η μεγάλη ιδιαιτερότητα του Τρίνο. Ως πρωταγωνιστή δεν έχει ούτε κάποιον αρρενωπό ήρωα, ούτε κάποιον βασανισμένο μεσήλικα σε κρίση ταυτότητας, αλλά έναν θεό (με θήτα μικρό) με ένα τριγωνικό φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του που αναλαμβάνει απρόθυμα να δημιουργήσει τον κόσμο κατ’ εντολή ενός βαριεστημένου, μονίμως καθιστού και γυμνού τύπου που ηδονίζεται να επιπλήττει τον υφιστάμενό του. Οι διάλογοι μεταξύ των δύο είναι εξοργιστικά αδιέξοδοι με τον «μάνατζερ» να έχει παράλογες απαιτήσεις και τον Τρίνο να προσπαθεί να ανταποκριθεί, αλλά να μην τα καταφέρνει με συνέπεια να δέχεται σφοδρή κριτική για τις αναποτελεσματικές μεθόδους του μέχρι που αρχίζει να ξεγελά το «αφεντικό» του για να ξεγλιστρήσει. Και κάποτε, συνειδητοποιώντας την κενότητα και τη ματαιότητα των πράξεών του αλλά και την τυχαιότητα των επιλογών του, αρχίζει να πειραματίζεται και να το διασκεδάζει μέχρι να ακούσει τη φωνή του «ιδιοκτήτη» της Πλάσης που ως αυστηρός εργοδότης τον επαναφέρει στην τάξη. Σ’ αυτό το μοτίβο απολαυστικοί είναι οι θεολογικού τύπου διάλογοι ως προς τη θεϊκή υπόσταση και την τριαδικότητα του Τρίνο, ως προς τη μορφή των πλασμάτων που δημιουργεί με αποκορύφωμα την κότα, τη ζέβρα και τη χελώνα και κυρίως ως προς την προσπάθεια του «αφεντικού», το οποίο προκύπτει πως έχει και αυτό «προϊστάμενο», να πείσει τον «υπάλληλό» του πως πρέπει με τη σειρά του να πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει! Κι αφού ο απελπισμένος Τρίνο δυσκολεύεται ακόμα κι ο ίδιος να πιστέψει την ύπαρξη του εαυτού του και την αναγκαιότητα του ρόλου του, το αφεντικό τον κατακεραυνώνει: «Εγώ σας πληρώνω, άρα υπάρχετε». Με αυτή την ασεβή ερμηνεία της δημιουργίας του κόσμου και με διάχυτη, τουλάχιστον σεναριακά, σουρεαλιστική διάθεση ο Francesco Tulio Altan ξεκίνησε τη μεγάλη διαδρομή του στον χώρο των ενήλικων κόμικς πριν από 50 χρόνια. Αν λάβουμε υπόψη τον κόσμο που ζούμε βέβαια, η εκδοχή του δεν είναι περισσότερο σουρεαλιστική συγκριτικά με αυτή των επίσημων θρησκειών όλου του κόσμου. Και το σχετικό link...-
- 3
-
- francesco tulio altan
- τρίνο
-
(και 4 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Ο μανάβης που έγινε κυνηγός θησαυρών [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 30/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Συμπληρώνεται ένας αιώνας από τις πρώτες περιπέτειες του Wash Tubbs, του γκαφατζή χαρακτήρα του Roy Crane που η πορεία των περιπετειών του αντανακλά το τέλος της αθωότητας των αμερικανικών κόμικς στην περίοδο του Μεσοπολέμου. Ο Roy Crane, ένας από τους πιο επιτυχημένους δημιουργούς κόμικς του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, ξεκίνησε τη σειρά Wash Tubbs το 1924 ως καθημερινό χιουμοριστικό και ρομαντικό στριπ σε εφημερίδες. Σύντομα όμως η σειρά εξελίχτηκε σε μια επική περιπέτεια με ξέφρενη δράση στα πέρατα της Γης. Πρωταγωνιστής ήταν ένας ντροπαλός παντοπώλης με τεράστιες πατούσες και χοντρά γυαλιά, που έφερνε στον νου τον σταρ του βωβού κινηματογράφου Χάρολντ Λόιντ. Τα χιουμοριστικά στριπ διένυαν τη χρυσή τους εποχή τη δεκαετία του 1920 και η αποδοχή του Wash Tubbs από τους αναγνώστες ήταν μεγάλη, καθώς η σειρά ξεχώριζε λόγω της σχεδιαστικής δεξιοτεχνίας του Crane, δημιουργού με έντονες τάσεις πειραματισμού σε τεχνοτροπίες, υλικά και αφηγηματικές πρακτικές, αλλά και εμμονή σε κάθε λεπτομέρεια. Ενδεικτικό είναι πως λίγους μήνες μετά την έναρξη της σειράς, όταν ο Crane θεώρησε πως η ηθογραφία καταστάσεων τον περιορίζει και οι ιδέες του εξαντλούνται, δεν δίστασε να ανατρέψει το σενάριο και να μετατρέψει τον χαρακτήρα του σε μέλος ενός πλανόδιου τσίρκου. Για να το πετύχει, έζησε μαζί με τους ανθρώπους ενός πραγματικού τσίρκου ώστε να γνωρίσει τις συνήθειές τους, να δει από κοντά τις στολές τους, τον τρόπο ζωής τους κ.λ.π. Δεν ήταν όμως αυτή η μόνη αλλαγή. Στο τσίρκο ο Wash Tubbs έμαθε για την ύπαρξη ενός θησαυρού στην Πολυνησία και αποφάσισε να τον αναζητήσει. Τότε ξαφνικά το στριπ από αμιγώς χιουμοριστικό μετατράπηκε σε ένα υβρίδιο πλάκας και περιπέτειας, με το βάρος να πέφτει όλο και περισσότερο προς τη δεύτερη. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ πλησίαζαν με ταχείς ρυθμούς προς τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ολοκληρώθηκε με το Κραχ του 1929. Αυτή η πορεία αποτυπώθηκε με χαρακτηριστικό τρόπο στη σταδιακή μετάβαση των σεναρίων των κόμικς, με το χιούμορ να υποχωρεί όσο οι ανησυχίες εντείνονταν. Πολλοί δημιουργοί στράφηκαν προς τη δράση σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να βοηθήσουν το κοινό τους να ξεχαστεί και να «ταξιδέψει». Τότε εμφανίστηκαν οι πρώτες αστυνομικές περιπέτειες με γκάνγκστερ και κακοποιούς, ιστορίες με πιλότους, τυχοδιώκτες, θαλασσοπόρους και πολεμιστές, ταξίδια σε απάτητες ζούγκλες και μακρινούς ωκεανούς, στο αχανές Διάστημα, στα βάθη του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η αντιηρωική καρικατούρα του Wash Tubbs δεν χωρούσε σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Τότε, τον Μάιο του 1929, στη σειρά εμφανίστηκε ο Captain Easy, ένας ήρωας με σκοτεινό παρελθόν και γωνιώδες πηγούνι, μυώδης, γενναίος και γυναικοκατακτητής. Συμμάχησε με τον Wash στο κυνήγι των θησαυρών και σιγά σιγά τον περιθωριοποίησε μέχρι που του έκλεψε και τον τίτλο της σειράς. Ο μικροκαμωμένος Wash Tubbs έγινε κομπάρσος και ο Captain Easy ένας νέος ατρόμητος πρωταγωνιστής μέχρι το 1943, όταν ο Roy Crane εγκατέλειψε οριστικά τη σειρά για να καταπιαστεί με έναν ακόμα πιο «γνήσιο» ήρωα, τον Buzz Sawyer, σε δραματικές περιπέτειες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Το σταδιακό «τέλος» του Wash Tubbs αντανακλά και το σταδιακό τέλος της ξεγνοιασιάς. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, πού καιρός για αστεία; Και το σχετικό link...-
- 2
-
- wash tubbs
- roy crane
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Ένας μυρμηγκοφάγος στην Κόλαση [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 30/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Για τον Dave Sim και τα κόμικς του έχουμε ξαναγράψει. Αλλά όσο συνεχίζει την αμφιλεγόμενη πορεία του μας υποχρεώνει να επανέλθουμε. Λίγο πριν από τα εβδομήντα του χρόνια, ο Αμερικανός δημιουργός εξακολουθεί να φτιάχνει παρωδίες ιστοριών ηρωικής φαντασίας με πρωταγωνιστή τον Cerebus τον μυρμηγκοφάγο, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο όμως από αυτό εντός του οποίου είχε ξεκινήσει το 1977. Τότε, ο νεαρός Sim είχε εγκαινιάσει τη σειρά Cerebus με τη φαινομενικά υπερφίαλη δέσμευση να την ολοκληρώσει μετά από 300 τεύχη. Επιτιθέμενος στις μεγάλες εταιρείες των κόμικς και στην πολιτική τους να διατηρούν τα δικαιώματα των χαρακτήρων και των τίτλων, ίδρυσε τον δικό του εκδοτικό οίκο (Aardvark-Vanaheim) και πράγματι, κατάφερε επί 300 συνεχείς μήνες μέχρι το 2004, να φιλοτεχνήσει ένα μεγαλειώδες σατιρικό έπος το οποίο, αν και ξεκίνησε ως παρωδία του «Κόναν του Βάρβαρου», εξελίχθηκε σε μια συναρπαστική σειρά με βαθιές πολιτικές προεκτάσεις. Κατά κανόνα όμως αντιδραστικές. Βαθύτατα αντιφεμινιστής ο Sim, δεν έκρυψε ποτέ την απέχθειά του για τα ποικίλα κοινωνικά κινήματα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα να δεχθεί αμέτρητες επιθέσεις τις οποίες ποτέ δεν άφηνε αναπάντητες. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, βρήκε την ευκαιρία να «ξεσπαθώνει» ακόμα πιο συχνά και να διατυπώνει με προβοκατόρικο, πολλές φορές, τρόπο τις απόψεις του. Από το 2017 ξεκίνησε τη σειρά Cerebus in Hell με πρωταγωνιστή τον μυρμηγκοφάγο πολεμιστή που έχει μεταφέρει τη δράση του στην Κόλαση του Δάντη. Στη νέα σειρά ωστόσο, κάθε εξώφυλλο αποτελεί ειρωνική παρωδία κάποιου εμβληματικού εξωφύλλου της ιστορίας των κόμικς, ενώ οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από τα χαρακτικά του Gustave Dore για τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, με μικρές προσθήκες σχεδίων του Sim συνοδεία κειμένων. Φυσικά η θεματική παραμένει ίδια, με την κριτική να γίνεται όλο και πιο οξεία απέναντι στον φεμινισμό, το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ+, τους Δημοκρατικούς, τις εταιρείες των κόμικς, τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες, τη στάση των ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας κ.λ.π. Και παρά την κατακραυγή, ο Dave Sim βλέπει τα τεύχη του το ένα μετά το άλλο να ξεπουλάνε. Συνεχίζοντας τον μοναχικό αλλά, εικαστικά τουλάχιστον, όμορφο και ιδιαίτερο δρόμο του προς τη γενική απομόνωση. Και το σχετικό link... -
Mια εικόνα, 328 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 30/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Στη στήλη αυτή την προηγούμενη εβδομάδα, η Lady Liberty διά χειρός Winsor McCay άφηνε τον πυρσό της το 1912 και σήκωνε μια τεράστια ταμπέλα για να διεκδικήσει το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Τότε ακόμα το Άγαλμα της Ελευθερίας συμβόλιζε τη δικαιοσύνη και την ελπίδα. Λίγες δεκαετίες αργότερα, το μεγαλοπρεπές Άγαλμα, ξανά και ξανά, θα γινόταν συντρίμμια στα κόμικς, στον κινηματογράφο, στην επιστημονική φαντασία. Μια από τις πιο εντυπωσιακές «πτώσεις» του συνέβη στην τελευταία σκηνή του «Πλανήτη των πιθήκων» (1968), όταν μισοβυθισμένο στην άμμο γίνεται η αιτία της συνειδητοποίησης ότι ο «εχθρικός πλανήτης» δεν είναι παρά η Γη μετά την καταστροφή. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο επιμελητής της DC Carmine Infantino, μεγάλος θαυμαστής της σειράς ταινιών «Πλανήτης των πιθήκων» (μέχρι τότε είχαν ήδη γυριστεί τρεις), αφού δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα δικαιώματα για την προσαρμογή τους σε κόμικς, προτρέπει τον Jack Kirby, ο οποίος από το 1970 είχε εγκαταλείψει τη Marvel μετά από διαφωνίες με τον Stan Lee, να δημιουργήσει κάτι με παρόμοια θεματολογία. Ο Kirby ανασύρει μια ιστορία του από το 1957 με τίτλο The Last Enemy, στην οποία τα ζώα είχαν αποκτήσει νοημοσύνη και έλεγχαν τον κόσμο, τη συνδυάζει με μια αδημοσίευτη ιστορία του με τίτλο Kamandi of the Caves και δημιουργεί το Kamandi, The Last Boy on Earth, στο εξώφυλλο του οποίου η σκουριασμένη Lady Liberty βρίσκεται βυθισμένη στη θάλασσα σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο. Σύμφωνα με το σενάριο, μετά από κάποιο δραματικό γεγονός το οποίο ποτέ δεν διευκρινίζεται, οι άνθρωποι κρύβονταν για πολλά χρόνια σε υπόγεια καταφύγια για να μην εκτεθούν στη θανατηφόρο ακτινοβολία, ενώ όσοι έχουν βγει στην επιφάνεια ζουν σε ημιάγρια κατάσταση, άλλοι ως θηράματα, άλλοι ως πειραματόζωα και άλλοι υποδουλωμένοι από φατρίες νοήμονων ζώων σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους. Τα ζώα περπατούν στα δύο πόδια, μιλούν, έχουν αναπτύξει επιστήμη και πολιτισμό και φυσικά σιχαίνονται τους ανθρώπους. Ο Kamandi για να επιβιώσει πρέπει να αναζητήσει συμμάχους. Ανθρώπους όμως; Γιατί οι άνθρωποι ήταν αυτοί που μόνοι τους γκρέμισαν το Άγαλμα της Ελευθερίας και έφεραν την καταστροφή. Και το σχετικό link...-
- 1
-
- kamandi the last boy on earth
- jack kirby
-
(και 1 ακόμα)
Ετικέτα με:
-
Ένα τεράστιο θεματικό πάρκο εμπνευσμένο από τον κόσμο του Dragon Ball ετοιμάζεται να υποδεχθεί όλους τους φανς του Σον Γκόκου και της παρέας του. Την 1η Μαρτίου οι φίλοι του Dragon Ball διάβασαν με μεγάλη στεναχώρια την είδηση πως ο δημιουργός του, Akira Toriyama, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών. Ανάμεσα σε όσους τον αποχαιρέτησαν με κάποια ανάρτηση στα social media ήταν και ο δικός μας, Μίλτος Τεντόγλου. Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα «έσκασε» μια νέα ανακοίνωση, η οποία γέμισε τους φανς του Dragon Ball σε όλο τον πλανήτη με τεράστια χαρά. Κι αυτό γιατί η Qiddiya Investment Company ισχυρίζεται πως είναι έτοιμη να δημιουργήσει το πρώτο θεματικό πάρκο στον κόσμο αφιερωμένο αποκλειστικά στο Dragon Ball. Πού θα γίνει αυτό; Μα φυσικά στη Σαουδική Αραβία. Θα βρίσκεται κοντά στο Ριάντ, ενώ θα εκτείνεται σε περισσότερα από 500.000 τετραγωνικά μέτρα. Επτά διαφορετικές ζώνες θα τιμήσουν το σύμπαν του Dragon Ball, με περίπου τριάντα αξιοθέατα για να ανακαλύψουν οι επισκέπτες. Αρκετά για να ευχαριστήσει τους θαυμαστές του manga, το οποίο πούλησε 300 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και στη συνέχεια έγινε μια επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων στα μέσα της δεκαετίας του '80. Γύρω από το τεράστιο αυτό πρότζεκτ θα κατασκευαστούν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως το κόστος του έργου ή η ημερομηνία έναρξης των εργασιών δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό ακόμη για περισσότερες λεπτομέρειες. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
- dragon ball
- akira toriyama
- (και 3 ακόμα)
-
Ο πρώτος ποπ σταρ του ποδοσφαίρου [Καραΐσκος Δημήτρης, kathimerini.gr, 24/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Ένα εξαιρετικό γκράφικ νόβελ για τον Τζορτζ Μπεστ, που δεν κοιμόταν ποτέ, γιατί δεν τον άφηναν η μπάλα και οι γυναίκες. «Είμαι ανταγωνιστικός, θέλω να είµαι ο καλύτερος, κανείς να µη σκοράρει περισσότερο από μένα, να μην πίνει περισσότερο από μένα, να μην έχει περισσότερες γυναίκες από μένα…». Η παραπάνω δήλωση αποδίδεται στον Τζορτζ Μπεστ, τον ποδοσφαιριστή για τον οποίο ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε πει πως υπήρξε «ο σπουδαιότερος». Πράγματι, ο Βορειοϊρλανδός άσος έλαμψε σαν χρυσός θεός σε μια εποχή που η βρετανική εργατική τάξη έβγαινε από το σκοτάδι του πολέμου και δημιουργούσε μια πολύχρωμη νέα κουλτούρα, με τους δικούς της αγίους και ήρωες. Και ο Μπεστ ήταν ένας από αυτούς – τόσο λαοφιλής, τόσο αντιπροσωπευτικός του παλμού της εποχής του, που βαφτίστηκε «ο πέμπτος Μπητλ». Σε ομώνυμη νουβέλα που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2014 («George Best, le Cinquieme Beatles»), ο κορυφαίος Γάλλος αθλητικογράφος Βενσάν Ντιλίκ προσφέρει ένα πορτρέτο όχι μόνο του Μπεστ, αλλά και των βρετανικών «swinging ’60s». «Ήταν ο πρώτος ποπ σταρ του ποδοσφαίρου. Οι στοχαστές εκείνη την εποχή έλεγαν ότι οι Μπητλς έκαναν τη μουσική και ο Τζορτζ Μπεστ τη χορογραφία. Έγινε θρύλος γιατί σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου στα 27 του, χωρίς να ενδιαφέρεται για άλλες κατακτήσεις, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που τον είδαν ήταν πεπεισμένοι ότι ήταν ο σπουδαιότερος, γιατί κανείς δεν τόλμησε ποτέ, ούτε πριν ούτε μετά, να ζει και να καίγεται όπως αυτός», γράφει παθιασμένα ο Ντιλίκ. Με βάση αυτό το φορτισμένο συναισθηματικά πρωτότυπο υλικό δημιουργήθηκε το 2022 στη Γαλλία ένα γκράφικ νόβελ με τον τίτλο-λογοπαίγνιο «George Best, Twist and Shoot», έκδοση ενός πρωταγωνιστή του χώρου, των εκδόσεων Dalcourt, του τρίτου μεγαλύτερου οίκου γαλλοβελγικών κόμικς στον κόσμο με κυκλοφορία περίπου 500 άλμπουμ τον χρόνο. Πρόσφατα οι εκδόσεις Δίαυλος έφεραν το άλμπουμ και στα εγχώρια βιβλιοπωλεία, σε μια ελληνόφωνη έκδοση με μετάφραση του Γιάννη Ανδρέου και έναν συγκινητικό επίλογο από τον έμπειρο αθλητικογράφο Μάκη Διόγο. Τα σκίτσα υπογράφονται από τον Φλοράν Καλβέζ, έναν εικονογράφο χαμηλών τόνων από τη Βρετάνη ο οποίος έχει περγαμηνές και ως σεναριογράφος. Εδώ συνεργάζεται με έναν άλλο συντοπίτη του, τον Κριστόφ Γκορέ, που εδώ και 22 χρόνια υπογράφει σενάρια με το ψευδώνυμο «Kris» για μεγάλη σειρά από επιτυχημένα γκράφικ νόβελ του ιστορικού οίκου Futuropolis. Η αυλαία στο δράμα ανοίγει αυτοβιογραφικά, με τον συγγραφέα να μας γυρίζει πίσω στον χειμώνα του 1974 και στο ανατολικό Λονδίνο, όπου είχε βρεθεί στα δώδεκά του φιλοξενούμενος μιας αγγλικής οικογένειας. Τα σκοτεινά καρέ και τα εξίσου σκοτεινά λόγια αποδίδουν πιστά μια τυπική σκηνή σε ένα μικροαστικό σπίτι της βροχερής Αγγλίας, όπου όλη η οικογένεια κάθεται στο σαλόνι, λουσμένη από το απόκοσμο φως της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, και μαθαίνει πως ο Μπεστ κρεμάει τα παπούτσια του. «Εκείνο το Σαββατόβραδο τον χειμώνα του 1974, με μια ξένη οικογένεια, στην άκρη του καναπέ, μπροστά από μια τζαμαρία χωρίς κουρτίνα, η τηλεόραση ανακοίνωσε το τέλος μιας εποχής», εξιστορεί δραματικά ο Ντιλίκ, έχοντας ταυτίσει εξαρχής τον ήρωα με την εποχή του. Όπως γράφει, «η Αγγλία είχε αρχίσει να τον νοσταλγεί ενώ ήταν ακόμα εκεί. (…) Είχε δει τη δική της αντανάκλαση στον καθρέφτη των υπερβολών, των αυτοκαταστροφών και των γαλάζιων ματιών, αυτού του όμορφου μελαχρινού που δεν κοιμόταν ποτέ, γιατί τα κορίτσια δεν τον άφηναν να κοιμηθεί». Γυρνώντας πίσω στο 1958, για να μνημονεύσει το αεροπορικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε οκτώ παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (του συλλόγου με τον οποίο συνδέθηκε ο Μπεστ για έντεκα χρόνια, από το 1963 έως το 1974), για να περάσει μέσα από την άνοδο και την κορύφωση και να καταλήξει στο πικρό τέλος του 2005, το άλμπουμ χτίζει σταθερά μια γκρίζα, μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ακόμη και όταν το Λονδίνο ζει ξέφρενα και ο κεντρικός ήρωας πετάει στον ουρανό, κάτι στα λόγια του Ντιλίκ και στα σκίτσα του Καλβέζ φέρνει μια γαλλική ευαισθησία (υπαρξιακή, πολιτισμική ή αμιγώς ποδοσφαιρική) σε μια ιστορία απολύτως βρετανική. Το «George Best, ο πέμπτος Μπητλ», πέραν μιας ευκαιρίας για τους νεότερους να μάθουν ποιος ήταν ο «πρώτος σελέμπριτι» της μπάλας μέσα από ένα εξαιρετικό γκράφικ νόβελ, είναι ακόμη μια μαρτυρία της διαχρονικής γοητείας που ασκεί στη Γαλλία το νησί βόρεια της Μάγχης. VINCENT DULUC, FLORENT CALVEZ George Best, ο πέμπτος Μπητλ μτφρ. Γιάννης Ανδρέου εκδ. Δίαυλος, 2023 σελ. 88 Και το σχετικό link...-
- 3
-
- george best ο πέμπτος μπητλ
- τζορτζ μπεστ
- (και 10 ακόμα)
-
Ο Τεντέν παίζει στο Euro! [Κουλιφέτης Περικλής, efsyn.gr, 23/03/2024]
ramirez δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
To Βέλγιο είναι μία χώρα που λατρεύει τα κόμικς. Όχι απλά έχει γεννήσει μερικούς από τους πιο διάσημους ήρωες του Μέσου, αλλά τους αγαπά και τους τιμά με κάθε ευκαιρία. Η πιο πρόσφατη ήρθε στις 14 Μαρτίου με την παρουσίαση της νέας φανέλας της Εθνικής Βελγίου η οποία θα φέρει τα χρώματα των ρούχων του Τεντέν: γαλάζια φανέλα με λευκό γιακά και καφέ σορτς θα είναι από εδώ και στο εξής η ενδυμασία των «Κόκκινων Διαβόλων»! Το πρώτο τους παιχνίδι με αυτήν θα παίξουν απόψε 23/3 απέναντι στην Ιρλανδία στο πλαίσιο του φετινού Euro. «Ως μεγάλος οπαδός του Τεντέν, χαίρομαι που οι Κόκκινοι Διάβολοί μας θα κατακτήσουν την Ευρώπη με μια φανέλα βασισμένη σε έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες του Βελγίου» δήλωσε με μεγάλες προσδοκίες ο πρόεδρος της Βασιλικής Βελγικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Piet Vandendriessche. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που αποτίουμε φόρο τιμής σε ένα πραγματικά παγκόσμιο είδωλο: τον Ερζέ. Δεν αιχμαλώτισε μόνο σε μένα την καρδιά και το μυαλό μεγαλώνοντας, αλλά και σε τόσες πολλές γενιές». Ο Ερζέ, δημιουργός του Τεντέν, σίγουρα θα ήταν περήφανος... Και το σχετικό link...