Indian
-
Περιεχόμενο
12966 -
Εγγραφή
-
Τελευταία επίσκεψη
-
Κερδισμένες ημέρες
428
Τύπος περιεχομένου
Προφίλ
Ενότητες
Blogs
Events
Γκαλερί
Καταχωρήσεις δημοσιεύτηκε από Indian
-
-
-
Θα συμφωνήσω στα περισσότερα σημεία
με τον γρουσούζημε τον καλό μου φίλο και mod @Retroplaymo . Άλλη μία εξαιρετική εκδήλωση που διοργάνωσε η Λέσχη μας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Μας τίμησαν με την παρουσία τους,εκτός από τον δημιουργό,ο επίσης καταξιωμένος συνάδελφός του,Νικόλας Στεφαδούρος,πολλοί ακόμα γνωστοί καλλιτέχνες της Ελληνικής σκηνής κόμικς,αλλά κι ο εκδότης του νέου κόμικ. Επίσης αρκετά μέλη της Λέσχης,αλλά και πλήθος κόσμου. Γι'ακόμα μία φορά τα χαμόγελα και η καλή διάθεση περίσσευαν,όπως επίσης και τα πειράγματα ανάμεσα στα μέλη. Ο Πρόεδρος της Λέσχης άνοιξε την ομιλία κι αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση (κι όχι μόνο σε μένα φαντάζομαι) ήταν ότι δεν μίλησε περισσότερο από πέντε λεπτά.
Επίσης η συγκεκριμένη εκδήλωση είχε και μία συγκινητική χροιά,μιας και ήταν η τελευταία που έγινε σε αυτόν τον χώρο,έναν χώρο που μας φιλοξένησε για δύο ολόκληρα χρόνια και ήρθε η ώρα να του πούμε αντίο. Με το καλό λοιπόν να είμαστε όλοι υγιείς κι ευδιάθετοι να παραστούμε και στην πρώτη εκδήλωση στον νέο μας χώρο. 
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,"Το νησί της τρέλας" να είναι καλοτάξιδο και να φέρει πολλά χαμόγελα τόσο σε μικρά,όσο και σε μεγάλα παιδιά.
-
13
-
-
Ένα βίντεο που είχα σκοπό να δω,αλλά τελικά πέρασε ο καιρός και το ξέχασα.
Οι δύο φιλοξενούμενοι έκαναν ένα καλό ντουέτο και κατάφεραν να ταιριάξουν άρτια μία εκπομπή για τον κινηματογράφο (γενικά) με τα κόμικς. Δεν ξέρω εάν προσποιούνταν (αν και δεν πιστεύω κάτι τέτοιο) αλλά φαίνεται να απολαμβάνουν την παρουσία τους στην Λέσχη και να εντυπωσιάζονται από την σπάνια ποικιλία των "αποκτημάτων" της. Όντως ο Καρπετόπουλος,εκτός από πολύ καλός αθλητικός δημοσιογράφος,δείχνει να είναι κι αρκετά ενημερωμένος στον τομέα της Ένατης Τέχνης.
Μεγάλη πλάκα έχει το σημείο (στο 1:38 του βίντεο) όπου ο Καρπετόπουλος αναφέρει ότι έχει δει μόνο μονά τεύχη και τραβάει από το πωλητήριο των μεταχειρισμένων ένα Μπλεκ που είναι διπλό. 
Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες εκπομπές που να διαφημίζουν την Λέσχη μας. 
-
5
-
-
Ο θείος Σκρουτζ φαίνεται ότι δεν σταματάει ποτέ να μπλέκει σε περίεργες προκλήσεις. Έτσι γίνεται και στην ιστορία "Σπάταλος με το ζόρι". Βρισκόμαστε στην Λέσχη των Εκατομμυριούχων,όπου είναι η ημέρα να πληρώσει τους καφέδες κι όπως είναι φυσικό κάνει την πάπια (τώρα αυτό δεν ξέρω εάν ακούγεται σωστά
). Αυτή του την συμπεριφορά την παρατηρεί ένας λεφτάς,ο οποίος πρόκειται να συνάψει μία επιχειρηματική συμφωνία μ'εκείνον. Για να την κλείσει όμως του θέτει έναν στοίχημα. Θα πρέπει ο Σκρουτζ να ξοδέψει 1 εκατομμύριο δολάρια μέσα σε μία ημέρα και φυσικά με διάφορους όρους που ελαχιστοποιούν το cheating που λέμε και στην Καλαμάτα. Αν δεν τα καταφέρει,τότε το deal θα το κάνει με τον Ρόμπαξ. Έτσι λοιπόν,ο σπαγγοραμένος φίλος μας,παίρνει μαζί του τον Ντόναλντ για βοηθό και ξεχύνεται στα μαγαζιά. Θα τα καταφέρει άραγε? Με το που τελείωσα την ανάγνωση της ιστορίας,μου ήρθε έντονα στο μυαλό η ταινία "Brewster's Millions". Έξυπνο και λιτό σενάριο,χωρίς εξάρσεις. Για το φινάλε έχω τις ενστάσεις μου. Ήταν κάπως ιδιαίτερο σε σχέση με τα συνηθισμένα,αλλά δεν προάγει την τιμιότητα και την ντομπροσύνη. Το σχέδιο ήταν ικανοποιητικό.
Ο Μαύρος Πητ,στην "Αιφνιδιαστική ανατροπή",φεύγει λίγο από την έδρα δράσης του (το Μίκυ Σίτυ) και πηγαίνει σε ένα γραφικό χωριουδάκι ονόματι Μίκυβιλ (τελικά τον κυνηγάει αυτό το όνομα
). Σκοπεύει να εγκατασταθεί προσωρινά,μαζί με δύο από τα τσιράκια του,σε ένα παλιό σπίτι (ενός συγκρατούμενου του) κι από εκεί να καταστρώσει ένα ληστρικό σχέδιο,που είναι να κλέψει τα περιεχόμενα των θυρίδων της τοπικής τράπεζας. Όλα φαίνονται υπολογισμένα στην εντέλεια. Οι πρωταγωνιστές μας όμως λογαριάζουν χωρίς την καλοκάγαθη γειτόνισσα που,μέσα στην ευγένειά της,τους καθυστερεί αφάνταστα. Κι αν υπολογίσουμε και τους δύο άχρηστους βοηθούς του,δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποια θα είναι η κατάληξη του κόλπου. Πρόκειται για μία κωμική υπόθεση,με τον Μαύρο Πητ να δρα χωρίς το άγρυπνο βλέμμα του Μίκυ,αλλά έχοντας δύο πρωτοεμφανιζόμενους βοηθούς. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε ο Φούμφο. Η πλοκή είναι καλογραμμένη και καταλήγει σε ένα φινάλε διαφορετικό από τα κλασικά. Θα μπορούσαμε να το πούμε happy end για όλους. Το σχέδιο ήταν λίγο ατημέλητο,αλλά μου άρεσε.
Το "Μυστήριο του Ισπανικού δουβλονιού" είναι αφιερωμένο στον Χάρυ Βδέλα. Ο αφελής,επαρμένος κι αποτυχημένος ντετέκτιβ,μετά από μία μεγάλο επαγγελματικό φιάσκο,αποφασίζει να πάει στο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ και να ανοίξει ένα γραφείο με τον Πασχάλη στην εξοχή. Δεν τολμώ να φανταστώ το αποτέλεσμα μίας τέτοιας συνεργασίας.
Για καλή του τύχη ο Πασχάλης δεν είναι διαθέσιμος κι έτσι συνάπτει μία συμφωνία με την ίδια την Γιαγιά Ντακ. Εκείνη θα τον βοηθάει στις υποθέσεις που θα αναλάβει κι αυτός θα την βοηθάει στις αγροτικές δουλειές. Κι ενώ βλέπουμε τον ντετέκτιβ να ζορίζεται αρκετά με το μάζεμα της ντομάτας και το άρμεγμα,μία παράξενη κλοπή ταράζει τα νερά του χωριού. Ένα παλιό,αλλά όχι σπάνιο,Ισπανικό νόμισμα που πρόκειται να εκτεθεί,εξαφανίζεται. Ο Βδέλας θα αναλάβει δράση κι ευτυχώς για τους υπόλοιπους,θα έχει μαζί του μία εξαίρετη βοηθό. Το κομμάτι της κλοπής και οι ικανότητες της Γιαγιάς Ντακ με χαροποίησαν. Έξυπνη σύλληψη. Ο κύριος Βδέλας πρόσδιδε μία κωμική χροιά,αλλά δεν με τραβάει ιδιαίτερα ο συγκεκριμένος χαρακτήρας. Overall (έχω θυμηθεί πολλές φορές σήμερα το χωριό μου ) το σενάριο μου άρεσε κατά το ήμισυ και για να ακριβολογώ,από την μέση μέχρι το φινάλε,ένα φινάλε ευφυές. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.
Η ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο αντίζηλος του Ιντιάνα Τζόουνς,ο Ινδιάνα Γκούφυ,έχει τίτλο "Η δίψα της ερήμου". Ο ήρωάς μας φαίνεται να βρίσκεται σε μία πραγματικά δύσκολη θέση. Είναι μέσα στην καρδιά μίας αφιλόξενης ερήμου και του έχει τελειώσει το νερό. Μέσα στην απελπισία του βρίσκει σαν μάννα εξ'ουρανού ένα λυχνάρι. Το τρίβει και του εμφανίζεται ένα γέρικο τζίνι το οποίο (ως γνωστόν) σκοπεύει να του εκπληρώσει τρεις του επιθυμίες. Άραγε πώς θα εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία που του δίνεται ο συμπαθής Αρχαιολόγος?
Το σενάριο δεν χαρακτηρίζεται από έντονους και βαθυστόχαστους διαλόγους. Για την ακρίβεια,με ελάχιστες σκηνές,είναι απολύτως βουβό. Το περιεχόμενό του είναι εντελώς χιουμοριστικό και κορυφώνεται σε ένα σπαρταριστό φινάλε. Το σχέδιο το βρήκα καλό,αλλά ασφυκτιούσε μέσα στα μικρά καρέ.
Τέλος,η Τζένυ ως σύμβουλος αισθηματικών υποθέσεων,πρωταγωνιστεί σε μία ιστορία με τίτλο "Επιτυχία από την αποτυχία". Η φιλόδοξη επαγγελματίας του έρωτα καλείται να διαχειριστεί μία ασυνήθιστη υπόθεση. Ένας συγγραφέας ρομαντικών βιβλίων,με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του,έχει κατά λάθος εκφράσει γραπτώς τον έρωτά του σε μία του θαυμάστρια. Έτσι λοιπόν προσλαμβάνει την Τζένυ για να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από την ερωτοχτυπημένη κοπέλα. Όπως φαίνεται όμως η πρωταγωνίστρια είναι κατάλληλη μόνο να ενώνει ζευγάρια κι όχι να χωρίζει. Τι θα σκαρφιστεί το παμπόνηρο μυαλό της και ποια θα είναι η κατάληξη? Αν και λίγο κοριτσίστικο το σενάριο,διαθέτει μεγάλη πρωτοτυπία σε σχέση με τα υπόλοιπα της σειράς. Αυτός είναι κι ο λόγος που η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα. Η πλοκή μού κίνησε την περιέργεια για την συνέχεια και είχε ένα άκρως ρομαντικό φινάλε.
Σχεδιαστικά ήταν μέτρια προς καλή.
-
3
-
-
@GreekComicFan Κάτσε βρε φίλε γιατί κάτι δεν μου πάει καλά. Θα μπω με την νταλίκα μέσα στο VOX και θα τους πω ότι έχω να ξεφορτώσω μπύρα στην Λέσχη που είναι δίπλα και δεν θα μου την πέσουν από πορτιέρηδες μέχρι τραγουδιστές να μου τις πάρουν?
-
6
-
-
-
5
-
-
-
Στο 32ο Επεισόδιο του 5ου Κύκλου της "Μουρμούρας",κάνει το πέρασμά του το άλμπουμ του Λούκυ Λουκ με τίτλο "Η απόδραση των Ντάλτον".
Και για του λόγου το αληθές.
-
5
-
-
17 λεπτά πριν, Ionas Aggelis είπε:
Αν και η αλήθεια να λέγεται δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο όπου θα τον πρόφερα "Λάκυ Λουκ" ή "Τυχερός Λουκ".
Αχ και να σε άκουγε ο Καμπανάς.
-
2
-
4
-
-
3 ώρες πριν, DaDiRa είπε:
Επειδή πολλοί γράφετε ότι θα ξεχνάτε να το διαβάσετε, νομίζω επιβάλλεται να βάλουν ένα newsletter εκεί στο socomic
-
5
-
-
Και μόνο η μουσική,ξυπνάει αναμνήσεις.
-
2
-
-
Τουλάχιστον,αν ήσουν εδώ,να το άφηνες σε έναν κάδο κοντά στην Λέσχη.
-
6
-
-
Μετά την ανάγνωση και των δύο τευχών της σειράς,μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος τόσο από το σενάριο όσο κι από το σχέδιο της κεντρικής ιστορίας.
Στο σενάριο της βασικής ιστορίας,ο συγγραφέας φροντίζει να μας ανεβάσει την αδρεναλίνη από την δεύτερη κιόλας σελίδα. Στήνει ένα σκηνικό στο διάστημα,δημιουργεί έναν εξωγήινο εχθρό που είναι φαινομενικά άτρωτος ακόμα και από την υπέρ ομάδα της Justice League και μπορεί να χειραγωγήσει τα μέλη της ομάδας,οδηγώντας τα έτσι στην καταστροφή. Και φυσικά,σαν υπερηρωικό σενάριο που σέβεται τον εαυτό του,αφήνει να εννοηθεί ότι θα κινδυνεύσει η Γη. Η ένταση και η αγωνία για την συνέχεια υπάρχουν σε όλη την εξέλιξη και δεν είναι λίγες οι φορές που ο αναγνώστης νιώθει ότι οι καλοί έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό,δεν λείπουν και τα μηνύματα αλτρουισμού. Από την άλλη,οι κακοί της υπόθεσης έχουν αρκετά αληθοφανή κίνητρα με αποτέλεσμα να μην υπερβάλουν περισσότερο από το φυσιολογικό. Δύο οι ενστάσεις μου. Η πρώτη είναι ο μεγάλος ρόλος που έχει ο Σκοτεινός Ιππότης. Βλέπουμε τον Batman να ενεργεί τελείως άνετα στο διάστημα,ξεχνώντας ίσως ότι είναι ένας απλός άνθρωπος,χωρίς καμία σούπερ δύναμη.
Η δεύτερη είναι το φινάλε. Το βρήκα πολύ βιαστικό. Λες κι ο Manapul ξεχάστηκε με την συγγραφή της πλοκής και δεν του έφταναν οι σελίδες για το κλείσιμο. Το σχέδιο,αν κι έχει πολλές γωνίες,είναι πολύ καλό. Το ίδιο κι ο χρωματισμός.
Η support ιστορία με τίτλο "Καινούργια απειλή" διαθέτει πρωτοτυπία,μιας και βλέπουμε τους βασικούς villains των τριών πρωταγωνιστών του Trinity,να μπλέκουν με αρχαία μεταφυσικά στοιχεία. Μου έκανε εντύπωση η απουσία των καλών (τουλάχιστον η μη φυσική),δίνοντας λόγο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές που είναι ο Lex Luthor,ο Ra's Al Ghul και η Circe (της οποίας δεν ήξερα την υπάρξή της στα κόμικς). Η βασική ιδέα της υπόθεσης μου άρεσε,καθώς κάνει αναφορά στην Ελληνική Μυθολογία κι επίσης μοιάζει σαν οι πρωταγωνιστές να πολεμούν με τους ενδόμυχους φόβους τους. Η πλοκή όμως δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κλικ. Υπήρχαν εκτενείς διάλογοι,που κούραζαν. Ιδίως ο Luthor μιλούσε λες και είναι καθηγητής Πανεπιστημίου.
Για να είμαι όμως ειλικρινής,οι σκηνές μάχης είχαν δυναμισμό,αν και είχαν μικρή διάρκεια. Σχεδιαστικά έχει γίνει αρκετά προσεγμένη δουλειά,με μεγάλη παλέτα χρωμάτων.
Η έκδοση της Anubis είναι η γνωστή για περιοδικό περιπτέρου. Μου φαίνεται θα πρέπει να υιοθετήσει κάτι που έκανε ο Τερζόπουλος στο Κόμιξ. Θα έπρεπε στην κάτω δεξιά γωνία να γράφουν,όχι "συλλεκτικό τεύχος" ,αλλά "προσοχή εύθραυστο".
Το χαρτί του εξώφυλλου είναι τσιγαρόχαρτο και γενικά όλο το τεύχος διακρίνεται από μία "ευαισθησία".
-
7
-
-
-
Ολοκλήρωσα κι εγώ τον πρώτο κύκλο.
Στην τελική ανάλυση μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Δεν είχα ποτέ ξανά άλλη επαφή με τον συγκεκριμένο ήρωα,αλλά τον συμπάθησα. Η σειρά περνά σωστά μηνύματα,υπέρ της λογικής και κατά της βίας. Το γεγονός ότι δεν βλέπουμε το origin του χαρακτήρα δεν με πείραξε (κι ας μην το γνώριζα όπως είπα),μιας και οι υπεύθυνοι της σειράς φροντίζουν (με διαλόγους,αναδρομές στο παρελθόν κ.ά.) να μην μας αφήνουν στο σκοτάδι. Από εκεί και πέρα τα αρνητικά που εντόπισα είναι η μουσική επένδυση (δεν την βρήκα λάθος,απλά δεν είμαι φίλος) και το υπερβολικό acting κάποιων ηθοποιών,μερικές φορές. Παράπονο έχω και από τις σκηνές μάχης. Είναι από τις πιο αργές και πιο προβλέψιμες που έχω δει. Ειδικά ο Black Lightning χτυπούσε τόσο στημένα κι αργά,λες κι έβλεπες μικρά παιδάκια να παίζουν τους κλέφτες κι αστυνόμους.
Σίγουρα θα δώσω ευκαιρία και στην δεύτερη σεζόν και βλέπουμε.
-
2
-
1
-
-
-
Η "Αμερικάνικη Οδύσσεια" συνεχίζεται και μας χαρίζει δύο μεγάλες σκηνές δράσης. Η πρώτη διαδραματίζεται επάνω στο πλοίο,όπου οι πρωταγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα τεράστιο,θαλάσσιο και σαρκοβόρο φυτό. Το μεγαλύτερο κομμάτι του δεύτερου μέρους όμως θα τους βρει στην στεριά,μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα,όπου θα κληθούν να τα βάλουν με αιμοβόρους και υπερτροφικούς γορίλες. Δεν μπορώ να πω,η δράση και η αγωνία έχει ανάψει για τα καλά,αλλά προσωπικά την βρήκα πολύ ρηχή. Η υπόθεση,συν τοις άλλοις,περιγράφει τους διαφορετικούς χαρακτήρες του πληρώματος που έχουν μεν τις διαφορές τους,αλλά αποδεικνύεται ότι έχουν κι αλληλεγγύη μεταξύ τους. Εννοείται βέβαια ότι κι εδώ τον πρώτο λόγο τον έχει ο Ζαγκόρ,ο οποίος δεν θα διστάσει να τα βάλει με τα άγρια θηρία προκειμένου να εξασφαλίσει την επικείμενη αναχώρηση τω συντρόφων του. Δυστυχώς όμως ένιωσα λίγο άβολα βλέποντας τον Ζαγκόρ να δρα κατ'αυτόν τον τρόπο. Τον θεωρώ περισσότερο εγκεφαλικό χαρακτήρα. Από την άλλη δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να έβλεπα τον Ταρζάν (ο ιδανικότερος) ή τον Μπλεκ σε αυτή την θέση,που είναι πιο...χειρονακτικοί τύποι.
Εν πάσι περιπτώσει...συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Το σχέδιο ήταν αξιόλογο.
Η συνέχεια της "Ιστορίας ενός ήρωα" διαδραματίζεται αρκετά χρόνια μετά το πρώτο μέρος,όπου το Ιταλικό βομβαρδιστικό δεν έχει βγει ακόμα στην σύνταξη κι έχει τεθεί στην υπηρεσία ενός αδίστακτου εκμεταλλευτή. Ο Μίστερ Νο και μία νεαρή δημοσιογράφος πετάνε εντελώς συμπτωματικά επάνω από μία δασώδη περιοχή,όταν ανακαλύπτουν ένα ορυχείο,στο οποίο οι εργάτες δουλεύουν αλυσοδεμένοι. Γίνονται αντιληπτοί από τον νέο "ιδιοκτήτη" του "Ριγκολέττο",με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να μπλέξουν σε ζόρικες καταστάσεις. Η υπόθεση τολμώ να πω ότι είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα εδώ,σε σύγκριση με το πρώτο μέρος. Εντύπωση κάνει η οξυδέρκεια της συμπρωταγωνίστριας,αλλά και οι απίστευτες επιδόσεις του Μίστερ Νο στον αέρα. Απολαύσαμε μία εξαίσια σκηνοθεσία,με πολλές εναλλαγές στις ισορροπίες. Εκεί όμως που κυριολεκτικά βγάζω το καπέλο στον δημιουργό είναι στον τρόπο που διαχειρίστηκε το φινάλε. Ένα φινάλε που θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές κάθε ρομαντικού αναγνώστη.
Μακάρι να ήταν καλύτερο και το σχέδιο. Θα μιλούσαμε για έναν αριστοτεχνικό συνδυασμό.
Και φτάνουμε στο καουμπόικο του τεύχους,με τίτλο "Εγώ θα σκοτώσω τον Τεξ Ουίλερ". Από τον τίτλο γίνεται εύκολα κατανοητό ότι έχουμε να κάνουμε με μία πράξη εκδίκησης. Ένας έφηβος συνεργάζεται με τον πατέρα του και διαπράττει ληστείες. Εντοπίζεται όμως από το μακρύ χέρι του νόμου,που ακούει στο όνομα Τεξ,κι ο πατέρας του πέφτει νεκρός από το χέρι του. Έτσι ο μικρός ορκίζεται να προκαλέσει κάποια στιγμή τον φονιά του πατέρα του σε μία δίκαιη μονομαχία. Για να το πετύχει αυτό,προσπαθεί να μπει σε μία συμμορία Μεξικανών,η οποία θα στήσει ενέδρα στους Ρέηντζερς. Άραγε ποια θα είναι η κατάληξη? Πρόκειται για μία όμορφη υπόθεση,σήμα κατατεθέν της εποχής της Άγριας Δύσης. Ο χαρακτήρας του εκδικητή,όσο περνούν οι σελίδες,βγάζει ελαφρυντικά και γενικά μοιάζει περισσότερο θολωμένος παρά κακός. Ο δημιουργός παίζει πολύ με τις αναδρομές στο παρελθόν,αλλά και τα οράματα,χωρίς όμως να υπερβάλει ή να κουράζει τον αναγνώστη. Η πλοκή είναι σκηνοθετικά άρτια,με αποκορύφωμα το θλιβερό φινάλε. Το σχέδιο είναι εξαιρετικό,αν και το βρήκα λίγο σκούρο σε κλίμακα.
Αυτόν τον μήνα,ο Λευτέρης Ταρλαντέζος μνημονεύει τον μεγάλο κομίστα Pino Rinaldi,ο οποίος πρόσφατα έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 60 ετών. Πρόκειται για ένα πλούσιο βιογραφικό,που εστιάζεται στην καριέρα του δημιουργού.
-
9
-
1
-
-
46 λεπτά πριν, laz33 είπε:
Τζόλυ Τζάμπερ(Jolly Jumper) λέγεται το άλογο του Λούκυ Λουκ
Αυτά είναι. Άλογο με ονοματεπώνυμο.
-
2
-
8
-
-
Στο δέκατο επεισόδιο του Βίου και Πολιτείας,με τίτλο "Εισβολή στην Λιμνούπολη",ο Σκρουτζ μετακομίζει στην πόλη στην οποία έγινε γνωστός με σκοπό να ιδρύσει την έδρα της μελλοντικής οικονομικής του αυτοκρατορίας. Μαζί του θα τον συνοδεύσουν και οι δύο του αδελφές,η Ματίλντα και η Βολκάνα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο θα παρελάσουν αρκετοί χαρακτήρες,τους οποίους ο μέσος αναγνώστης Disney τους γνωρίζει ή τουλάχιστον έχει μάθει για αυτούς. Ο πρωταγωνιστής μας,λοιπόν,καταφτάνει στον λόφο Αμαξοφονιά κι εκεί θα ζήσει ακόμα μία περιπέτεια,όπως στο μακρινό Κλοντάικ. Εκτός από τους αδίστακτους και παμπόνηρους Μουργόλυκους,που τον αναγνώρισαν και θα επιχειρήσουν να του αποσπάσουν το χρήμα του,θα δεχτεί και μία κατά μέτωπον εισβολή από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Αμερικής!
Ο ήρωάς μας θα δείξει σε όλους από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος. Ποιος θα περίμενε ότι ο Σκρουτζ θα επιστρέψει από τις περιπετειώδεις εξορμήσεις του στο εξωτερικό και θα αντιμετώπιζε μία ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση? Ένα τέτοιο σενάριο μόνο ο Don θα μπορούσε να μας το προσφέρει. Η πλοκή ξεχωρίζει για την επική μάχη της,για το αστείρευτο και πνευματώδες χιούμορ,αλλά και για τα διάσπαρτα στοιχεία του γενεαλογικού δέντρου των Ντακ. Δεν θα πρέπει να χάσει κανείς αυτή την ιστορία. Για το σχέδιο του Don έχω βαρεθεί να το λέω. Είναι εξαιρετικό. Στον "Ναυαγό πιλότο",ο Ντόναλντ ξεβράζεται σε ένα νησί (μάλλον κοντά στην Λιμνούπολη) κι εκεί θα συναντηθεί με έναν άλλο ναυαγό. Αφού γίνει η πρώτη γνωριμία και σπάσει μεταξύ τους ο πάγος,θα του εξιστορήσει τον λόγο που έφτασε μέχρι εκεί. Εκείνον τον καιρό,ο πρωταγωνιστής μας είναι ικανότατος χειριστής τηλεκατευθυνόμενου αεροπλάνου. Όλα ξεκίνησαν όταν ο θείος Σκρουτζ του αναθέτει να χειριστεί ένα αεροσκάφος (εκ των έσω) και να παρακολουθεί τους Λιμνουπολίτες για να εντοπίσει οποιαδήποτε παρανομία. Εκείνος όμως,τυφλωμένος από την ζήλια,θα τα βάλει με τον Γκαστόνε,ο οποίος γι'ακόμα μία φορά είναι ο αντίζηλός του στα μάτια της Νταίζυ. Πώς θα αντιδράσει λοιπόν ο ήρωάς μας και πώς κατάφερε να έρθει σε μία τέτοια κατάληξη? Πρόκειται για μέτριο σενάριο,που έρχεται στον απόηχο της προηγούμενης ιστορίας. Την ιδέα του Ντόναλντ σαν χειριστή τηλεκατευθυνόμενου την βρήκα άτοπη. Ο δημιουργός θα μπορούσε να του "δώσει" κατευθείαν να πιλοτάρει αεροσκάφος. Δεν είναι λίγες οι φορές που το έχει κάνει. Από εκεί και πέρα το μενού έχει την συνηθισμένη αναμέτρησή του με τον Γκαστόνε. Τίποτα περισσότερο. Το σχέδιο του Rota είναι καθαρό και ιδιαίτερο. Πολύ αξιόλογο.
Φτάνουμε στην ιστορία "Μπάντα τεράτων",όπου βλέπουμε τον Ντόναλντ να έχει προσληφθεί ως φωτορεπόρτερ σε μία εφημερίδα. Ο αρχισυντάκτης του του ανέθεσε να καλύψει το φεστιβάλ τραγουδιού. Εκεί,ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες θα συναντήσει ένα παλιό του ίνδαλμα,τον Τζώννυ Κολοράντο,του οποίου η καριέρα έχει πλέον φτάσει στην δύση της,αλλά κι ένα νέο εκκεντρικό συγκρότημα που έχει ξετρελάνει το νεανικό μουσικόφιλο κοινό,όχι μόνο με το ρεπερτόριό του,αλλά και για το γεγονός ότι τα μέλη του ντύνονται με στολές τεράτων. Ο πρωταγωνιστής μας θα πέσει σε μία παγίδα παρεξηγήσεων και θα γίνει θύμα της λάθος κρίσης του. Διαβάσαμε λοιπόν μία υπόθεση μουσικού περιεχομένου,που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας,αλλά σίγουρα διαβάζεται με ενδιαφέρον. Δίνει νόημα στο ρητό "Τα φαινόμενα απατούν". Το αρνητικό είναι ότι η πλοκή στην μέση της κάνει μεγάλη κοιλιά και επαναλαμβάνεται. Το φινάλε,δεν το περίμενα,αν και είναι πέρα για πέρα δίκαιο. Κι εννοείται ότι το συγκρότημα που αναφέρεται στην ιστορία,έχει τρομακτικές ομοιότητες με τους Lordi.
Το σχέδιο του Vicar είναι πανέμορφο.
Η μοναδική ιστορία,που υπάρχει στο τεύχος με τον Μίκυ,φέρει τον τίτλο "Σκοτεινή μονομανία". Ο δαιμόνιος ποντικός βρίσκεται την νύχτα στην αποβάθρα και παρακολουθεί τον αιώνιο αντίπαλό του κι απατεώνα,τον Μαύρο Πητ,ο οποίος ετοιμάζεται να κάνει ακόμα μία διάρρηξη. Η μάχη μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη και κατά την διάρκειά της ο Μίκυ πέφτει σε μία καταπακτή ενός εγκαταλελειμμένου πλοίου κι εγκλωβίζεται,ενώ ο Πητ ξεφεύγει. Κλεισμένος μέσα εκεί ο πρωταγωνιστής θα πλάσει στο μυαλό του μία απίστευτη ιστορία,ενώ από την άλλη μεριά ο αντίπαλός του θα ξεκινήσει τις κλοπές,κοιτώντας πάντα πίσω του. Περίεργο σενάριο,που κρύβει μερικά πρωτότυπα στοιχεία. Ο δημιουργός,παίζει με την φαντασία των δύο πρωταγωνιστών και μας δίνει να καταλάβουμε το πόσο αλληλένδετοι είναι οι βίοι τους,καθώς και το πόσο επηρεάζεται ο ένας από τον άλλο. Το φινάλε ήταν κωμικό,αλλά και λίγο άνοστο. Το σχέδιο το θεωρώ αρκετά "ενήλικο". Έχει σκοτεινή υφή και σε αρκετά σημεία οι χαρακτήρες (και ιδιαίτερα ο Μαύρος Πητ) φαίνονται τρομακτικοί. Σε άλλα καρέ όμως είναι ατσούμπαλο.
Ακολουθεί μία μικρή ιστορία,μόλις δύο σελίδων,με πρωταγωνίστρια την Μάτζικα Ντε Σπελ και τίτλο "Το μαγικό μαργαριτάρι". Η Ιταλίδα μάγισσα βρίσκεται στο εργαστήριό της κι ετοιμάζει ένα φίλτρο. Της λείπει ένα μεγάλο μαργαριτάρι για να ολοκληρώσει την "συνταγή". Επισκέπτεται λοιπόν τον βυθό της θάλασσας για να το αποκτήσει. Δυστυχώς όμως η τύχη δεν είναι με το μέρος της. Η συγκεκριμένη είναι μία ιστορία που κακώς την βλέπουμε σε ένα περιοδικό όπως το Κόμιξ. Η υπόθεση δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί καθόλου και δεν προσφέρει αστείο. Το μόνο που μαθαίνουμε εδώ είναι ότι η Μάτζικα "κλέβει" λίγη από την ανεξάντλητη γκαντεμιά του αγαπημένου μας Ντόναλντ.
Από εκεί και πέρα προσπερνάμε. Το σχέδιο είναι μέτριο,αλλά τα χρώματα μου άρεσαν.
Στον "Τιμονιέρη του γλυκού νερού" βλέπουμε τον Ντόναλντ να προσπαθεί να απολαύσει το αγαπημένο του χόμπι,που είναι το ψάρεμα,αλλά η Νταίζυ έχει άλλη άποψη για το εν λόγω "άθλημα". Φαίνεται ότι έχει θαμπωθεί από τον φίλο της κολλητής της,ο οποίος είναι άριστος πηδαλιούχος και θα πάρει μέρος με το πλήρωμά του στους κωπηλατικούς αγώνες. Η συγκεκριμένοι αγώνες κάνουν μπαρούτι τον ήρωά μας,επειδή τρομάζουν τα ψάρια του ποταμού και οι ψαράδες δεν πιάνουν ούτε λέπι. Αποφασίζει λοιπόν να πάρει εκδίκηση. Δυστυχώς όμως η ατυχία του είναι τέτοια που θα αναγκαστεί να βρεθεί κι εκείνος σε μία θέση πηδαλιούχου. Φανταστείτε λοιπόν τι χαμός προβλέπεται.
Κι εδώ έχουμε μία ανάλαφρη υπόθεση που δεν προσφέρει πρωτοτυπία,αλλά είναι δροσερή κι ευχάριστη για μία απλή ανάγνωση. Διασκεδάζουμε με τα παθήματα του πρωταγωνιστή,αλλά και με το φινάλε. Το σχέδιο το βρήκα πολύ εκφραστικό κι αρκετά προσεγμένο.
Βλέποντας το πρώτο καρέ τς ιστορίας "Ένας κροίσος στην φυλακή",παθαίνουμε ένα μικρό σοκ,καθώς ο θείος Σκρουτζ είναι πίσω από τα κάγκελα. Εκεί κατόρθωσαν να τον βάλουν οι πανούργοι Μουργόλυκοι! Το συγγραφικό δίδυμο ξεκινάει μία εξιστόρηση των γεγονότων,που έφεραν σε αυτή την θέση τον Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Απηυδισμένη από τα τρομερά καψώνια που της κάνει κάθε φορά που προσπαθεί να εισβάλει στο θησαυροφυλάκιο,η συμμορία,παίρνει την απόφαση να του στήσει μία παγίδα. Με έναν ευρηματικό τρόπο,η αστυνομία θα πιάσει τον πρωταγωνιστή μας κυριολεκτικά στα πράσα,την ώρα που προσπαθεί να κλέψει ένα τεράστιο πολύτιμο πετράδι. Άραγε πώς θα καταφέρει ο γερο-Σκρουτζ να ελευθερωθεί,να αποκαταστήσει την φήμη του και να τους τιμωρήσει? Ιστορία που είχε όλα τα φόντα να δώσει κάτι περισσότερο με την ιδέα του σεναρίου της,αλλά νομίζω ότι η εκτέλεση ήταν καταστροφική. Υπήρχαν αρκετές επαναλαμβανόμενες (και ίσως και κάπως σκληρές για τα παιδικά μάτια) σκηνές,αλλά το κόλπο των Μουργόλυκων ήταν ευφυές. Ούτε η εναλλαγή των σκηνών με εντυπωσίασε. Σχεδιαστικά ήταν μία μετριότητα.
Η δεύτερη ιστορία του Rosa στο τεύχος τιτλοφορείται "Η πρώτη εφεύρεση" και μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ένα ορόσημο καθώς κι έναν φόρο τιμής στον μεγαλύτερο και πιο συμπαθή εφευρέτη στον χώρο των κόμικς,τον Κύρο Γρανάζη. Ο Ντόναλντ και τα τρία του ανιψάκια συναντούν τον Κύρο στο πάρκο και αυτό στέκεται αφορμή να ξεκινήσει μία αφήγηση της στιγμής που γνωρίζονται. Τα εκατομμύρια του Σκρουτζ κινδυνεύουν,επειδή έσπασε ο πάτος του θησαυροφυλάκιου και καταποντίστηκαν στα έγκατα της Γης. Ο Κύρος καλείται να φτιάξει μία εφεύρεση που θα τα επαναφέρει στην αρχική τους θέση. Αυτή η επιχείρηση θα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Θα φέρει πολλές αγωνίες στον ιδιοκτήτη της περιουσίας και στους Λιμνουπολίτες και θα γίνει η απαρχή μίας όμορφης δημιουργίας. Αυτής του Γλόμπου. Πρόκειται γι'ακόμα μία απίστευτη περιπέτεια του βετεράνου δημιουργού,που φροντίζει να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις,αλλά και να πατήσει επάνω σε "ιστορικά" στοιχεία του Carl Barks,που σίγουρα όλοι οι αναγνώστες έχουν την περιέργεια να μάθουν τις ρίζες τους. Μην παραλείψει κανένας,λοιπόν,να την διαβάσει. Το σχέδιο είναι απλά...χάρμα οφθαλμών και συμβάλλει τα μέγιστα στην κωμική πλευρά.
-
3
-
-
Ο Μίκυ κι ο φίλος του ο Γκούφυ ανοίγουν την σειρά με τις ιστορίες στο συγκεκριμένο τεύχος και πρωταγωνιστούν στον "Κλέφτη σκιά". Ο συμπαθής ποντικός πηγαίνει στο σπίτι του φίλου του,ο οποίος του αναφέρει ότι περίεργα φαινόμενα έχουν πέσει στην αντίληψή του. Συγκεκριμένα υποστηρίζει ότι συγκατοικεί με ένα...φάντασμα! Εννοείται ότι ο Μίκυ δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Δεν μπορεί όμως να μην πάρει στα σοβαρά και τον Επιθεωρητή Ο Χάρα,ο οποίος αναφέρει μερικές πολύ παράξενες κλοπές. Διάσημοι δημότες του Μίκυ Σίτυ είδαν τα πολύτιμα αντικείμενά τους να κάνουν φτερά κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Χωρίς κανένα σημάδι διάρρηξης. Παράλληλα,ένας ευφυής επιστήμονας δηλώνει ότι ο συνέταιρός του του έκλεψε μία πρωτοποριακή εφεύρεση. Εννοείται ότι μία τέτοια υπόθεση δεν είναι δυνατόν να μην συγκινήσει τον πρωταγωνιστή μας. Πρόκειται για μία πολύ όμορφη ιστορία,από αυτές που έχουν δημιουργηθεί για τον Μίκυ. Η υπόθεση έχει άρωμα μυστηρίου και νουάρ,με μία πλοκή καλογραμμένη μέχρι το φινάλε. Βέβαια προς το τέλος,πάει το μυαλό μας στον ένοχο,αλλά μόλις ελάχιστες σελίδες πριν την ολοκλήρωση. Δεν χάνεται σε καμία περίπτωση το σασπένς. Πολύ καλό ήταν και το σχέδιο.
Στον "Τρομερό μαλιαμπούλα" μεταφερόμαστε στην Λιμνούπολη,όπου ο Σκρουτζ πρόκειται να αγοράσει ένα μεγάλο διαμάντι από έναν σουλτάνο που μένει σε ένα εξωτικό νησί,χαμένο στον χάρτη. Μαθαίνει λοιπόν ότι ένα τεράστιο κιβώτιο από τον σουλτάνο έχει έρθει στο λιμάνι κι έτσι πηγαίνει,μαζί με τον Ντόναλντ,να το παραλάβει. Μέσα στο κιβώτιο όμως πρέπει να υπάρχει ένα αιμοβόρο τέρας,το οποίο είναι ο φόβος κι ο τρόμος και κανένας δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του. Τελικά ποιος θα καταφέρει να μεταφέρει αυτό το μυστήριο κιβώτιο στον λόφο Αμαξοφονιά? Και τι πραγματικά συμβαίνει με το τέρας? Ευχάριστη υπόθεση,που το φινάλε της το βρήκα αρκετά έξυπνο. Ουσιαστικά υπάρχουν δύο υποσενάρια μέσα στην ιστορία. Το πρώτο ασχολείται με την περιπέτεια της μεταφοράς του κιβωτίου,ενώ στο δεύτερο έχουμε μία μικρή κόντρα ανάμεσα στον Λιμνουπολίτη κροίσο και τους Μουργόλυκους. Στην αρχή είχα μία διαφωνία με την είσοδο των Μουργόλυκων,αλλά στον τελικό απολογισμό νομίζω ότι "κολλούσαν" μία χαρά.
Το ίδιο μία χαρά ήταν και το σχέδιο.
Πάμε πάλι στα πέρατα του σύμπαντος και το μακρινό διάστημα για να ξανά συναντήσουμε την Μίννι και την Κλάραμπελ,ως μεταφορείς,να μπλέκουν σε ακόμα μία περιπέτεια,στην "Αποστολή Σέλφιφον". Οι δύο φίλες αναλαμβάνουν να μεταφέρουν ένα νέο είδος κινητού τηλεφώνου,το οποίο βγάζει τρομερές φωτογραφίες. Όλα πηγαίνουν καλά και τα κινητά έρχονται στον ευτυχισμένους ιδιοκτήτες τους,οι οποίοι αρχίζουν με φρενήρης ρυθμούς μα βγάζουν selfies. Τώρα είναι όμως που αρχίζει το περίεργο. Οι δύο φίλες παρακολουθούν έντρομες όλους όσοι βγάζουν selfie,να εξαφανίζονται.
Οι ατρόμητες μεταφορείς θα τους ακολουθήσουν για να ανακαλύψουν το μυστήριο και ποιο σατανικό και διεστραμμένο μυαλό κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Μέσα στον παραλογισμό (η Μίννι και η Κλάραμπελ στο διάστημα),η ιστορία έχει όμορφη περιπέτεια. Ο villain είναι αρκετά γνωστός στο αναγνωστικό κοινό και το σχέδιό του είναι όντως σατανικό. Ένας συνδυασμός που κάλλιστα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κι ο Μίκυ...και να γράψει ο Casty. Και τα κορίτσια όμως μία χαρά τα κατάφεραν. 
Στην ιστορία υπήρχε το απαραίτητο κωμικό στοιχείο,που με έκανε και γέλασα,ενώ το φινάλε παίρνει εκδίκηση από την νέα τεχνολογία. Το σχέδιο ήταν αρκετά προσεγμένο.
Στο "Κοχύλι μπεζέ" οργώνουμε τις παραλίες της Λιμνούπολης μαζί με τον φίλο μας τον Ντόναλντ. Εκεί,θα διοργανωθεί ένας διαγωνισμός. Οι συμμετέχοντες καλούνται να μαζέψουν στην διάρκεια της ημέρας όσα περισσότερα κοχύλια μπορούν και από την συγκεκριμένη παραλία. Τα κοχύλια αυτά θα τα αξιολογήσουν οι κριτές κι όποιος φέρει την πιο σπάνια συλλογή,θα κερδίσει το πρώτο βραβείο. Ο Ντόναλντ έχει διαβάσει σχετικά βιβλία και ξεχύνεται στις αμμουδιές και τα βράχια προς αναζήτηση κοχυλιών. Ύστερα από μία συνάντηση που είχε με τον Φέθρυ,αποφασίζουν να συνεταιριστούν για να φέρουν ενώπιον των κριτών το πιο σπάνιο κοχύλι που υπάρχει. Θα τα καταφέρουν άραγε? Α,να μην ξεχάσω να αναφέρω και μία μικρή λεπτομέρεια. Στην παραλία λιάζει το κορμί του κι ο Γκαστόνε.
Πρόκειται για ευχάριστη κι άκρως καλοκαιρινή ιστορία,στην οποία ο αναγνώστης απολαμβάνει (γι'ακόμα μία φορά) την ατυχία του Ντόναλντ,την αφέλεια του Φέθρυ,αλλά και την εξοργιστική τύχη του Γκαστόνε,ο οποίος όμως έχει διακριτική,αλλά καταλυτική παρουσία. Το φινάλε είχε μεγάλη πλάκα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό,αν και παραφορτωμένο.
Για το τέλος ο Τζούνιορ Ντακ δίνει την δική του "Μάχη μέχρι την τελευταία βολή". Η κλασική παρέα του Παπιοχωρίου έχει συγκροτήσει μία ομάδα μπέιζμπολ. Ο πρωταγωνιστής μας όμως δεν τα πάει και τόσο καλά με το ρόπαλο,γεγονός που του έχει ρίξει την ψυχολογία. Τα υπόλοιπα παιδιά,και με αφορμή τον τελικό του σχολικού τουρνουά,αποφασίζουν να βρουν μία λύση. Ο Σερίφης του χωριού ήταν στα παιδικά του χρόνια δεινός παίχτης του αθλήματος κι έτσι προσπαθούν να τον πείσουν να τους προπονήσει. Θα προλάβουν άραγε να είναι σε πλήρη φόρμα μέχρι τον μεγάλο τελικό του σχολείου? Παρακολουθήσαμε μία ιστορία αθλητικού περιεχομένου με μέτρια "επίδοση". Η υπόθεση αποδίδει φόρο τιμής στο εθνικό σπορ της Αμερικής. Όποιος έχει μία βασική γνώση του συγκεκριμένου αθλήματος,σίγουρα θα την εκτιμήσει καλύτερα. Το κόλπο που σκαρφίζεται ο Σερίφης για να ανεβάσει το ηθικό του Τζούνιορ μού θύμισε την ταινία "Ο άνθρωπος της καρπαζιάς".
Σχεδιαστικά δεν μπορώ να πω ότι μ'εντυπωσίασε.
-
4
-
-
-
7
-
1
-
-
Εχθές το απόγευμα επέστρεφα από Πάτρα και κάπου κοντά στο Κιάτο με προσπερνάει ένα τουριστικό λεωφορείο (αργότερα είδα ότι είχε ξένες πινακίδες). Όταν έφτασε περίπου στο ίδιο ύψος μ'εμένα,βλέπω ότι μετέφερε πολλά πιτσιρίκια που είχαν κολλήσει τα πρόσωπά τους στο τζάμι και με κοιτούσαν με δέος. Κάποια στιγμή,ένα παιδί έδωσε το σύνθημα και τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Μου έκαναν λοιπόν νόημα να πατήσω την κόρνα. Δεν τους χάλασα το χατήρι. Μόλις πάτησα τον αεροτενόρο άρχισαν να χοροπηδούν και να χειροκροτούν. Μιλάμε η κορυφαία αμερικανιά!
-
8
-
5
-
10
-
1
-
-
On 6/6/2018 στο 9:27 ΠΜ, fotdim είπε:
25 χρονάκια αν και όχι φαντάρος, αλλά σαν ΕΜΘ πέρασα απ όλα τα σταδια (μόνο σκοπιά δεν έτυχε να κάνω)
Ημ. καταταξης 11-10-1985 Ημ. αποστρατείας 12-2 2012
Αν δεν έλεγες ότι ήσουν ΕΜΘ,θα σε ρωτούσα πόση φυλακή σου έριξαν για να απολυθείς μετά από 25 χρόνια.
-
1
-
6
-
-
Όντως,εντυπωσιακό σχέδιο.
Αν και λίγο...παραφορτωμένο.
-
3
-
1
-
Στέριωσα στην Ελλάδα γιατί έχει λιακάδα, θάλασσα και καλό φαγητό [Σαρρής Γιώργος, Έθνος της Κυριακής, 10/06/2018]
σε ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC
Δημοσιεύτηκε
Τελικά είναι λάθος που δεν ξεφυλλίζω την Κυριακάτικη εφημερίδα,παρά παίρνω από μέσα το κόμικ και την πετάω. Χάνω ενδιαφέροντα άρθρα.
Σ'ευχαριστούμε Δήμο για την επισήμανση.