Indian

Ας βάλουμε κι έναν Hellboy,από το αντίστοιχο graphic novel.

Εννοείται. Απλά εμένα μου θύμισε παλιό φανζίν.

Διαβάστηκε λοιπόν. Σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου ταυτίζονται με τους περισσότερους που το έχουν διαβάσει. Πρόκειται με ένα έξυπνο σενάριο,που μιλάει για μία δυστοπική Ευρώπη και που ίσως να έχει προφητικές ιδιότητες. Η πλοκή κυλάει ευχάριστα,αλλά σε κάποια σημεία ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται. Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη επεξήγηση για τις ζωές των χαρακτήρων,αλλά και για το πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση που περιγράφεται. Σίγουρα όμως αυτή μου η επιθυμία δεν επηρέασε τόσο την απόλαυση της ανάγνωσης. Ο χαρακτήρας του Κέιν κάνει την διαφορά σε σύγκριση με άλλους πρωταγωνιστές. Στο στυλ του Δικαστή Ντρεντ,είναι κάτι ανάμεσα σε καλό και κακό. Σε ήρωα και σε άκαρδο μισθοφόρο. Βαδίζει επάνω στην γραμμή που χωρίζει το σωστό από το λάθος. Μου άρεσε αυτή του η ιδιαιτερότητα. Σχεδιαστικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Σίγουρα υπήρχαν τα σημεία που δεν έβγαζαν την ζωντάνια που έπρεπε,αλλά στην πλειοψηφία του το έργο ήταν καλοσχεδιασμένο. Νομίζω επίσης ότι το ασπρόμαυρο χρώμα πρόσδιδε στο έργο τον χαρακτήρα που του ταιριάζει. Πιστεύω ότι δεν θα έδειχνε τόσο καλά,έγχρωμο. Η έκδοση είναι απλή,σαν ένα καλό φανζίν της προηγούμενης δεκαετίας,χωρίς όμως να υστερεί σε ποιότητα. Το χαρτί είναι παχύ και το εξώφυλλο έγχρωμο. Μου θύμισε ρετρό κόμικς. Μιας και ξεκινήσαμε να βάζουμε και τα οπισθόφυλλα στην βάση,ας το κάνουμε κι εδώ. Από τα πέντε τεύχη που κυκλοφόρησαν,υπάρχουν τρία διαφορετικά οπισθόφυλλα. Τα τεύχη #1 και 5 έχουν το ίδιο οπισθόφυλλο. Το ίδιο και τα τεύχη #2 και 3. Αξίζει νομίζω να σταθούμε και στην υψηλή προσωπικότητα που κοσμεί το οπισθόφυλλο του τεύχους #4.

Τελικά δεν είμαστε μόνο εμείς που τρέμουμε στην ιδέα του γιατρού. Είναι και τα αγαπημένα μας κατοικίδια. Ακολουθεί ένα βίντεο από αντιδράσεις ζώων που οι ιδιοκτήτες τους τα πάνε στον κτηνίατρο. Για να δείτε τι τραβάει και η αγαπητή μας @imacmaria !

Ακόμα ένα πολιτικό σκίτσο του Αρκά,αλιευμένο από το FB,την προηγούμενη εβδομάδα.

Και να πως μία δύσκολη κι άχαρη (κατά πολλούς) επιστήμη,γίνεται ευχάριστη με την πινελιά του θείου Carl.

Μπα σε καλό σου. Με συγκίνησες!

Διαβάστηκε κι από εμένα. Πρώτη εντύπωση μου έκανε η πλοκή,στην οποία έχουμε δράση και καταλαβαίνουμε ότι θα προκληθεί χάος στην συνέχεια,από την πρώτη κιόλας σελίδα. Το σενάριο είναι καλογραμμένο και οι εχθροί που έχουν δημιουργηθεί είναι εξίσου δυνατοί με την Justice League,γεγονός που δυσκολεύει το έργο της ομάδας σε μεγάλο βαθμό. Όσο προχωράνε οι σελίδες,περισσότερα μέτωπα ανοίγουν και δεν αργεί να έρθει ο απόλυτος όλεθρος. Οι πρωταγωνιστές δρούσαν ενωμένοι,αλλά φαίνεται ότι ο καθένας διαδραμάτισε τον δικό του προσωπικό ρόλο στην καταστροφή του εχθρού. Η αλήθεια είναι ότι το στο τέλος το έχασα λιγάκι,καθώς μένουν ανοιχτοί λογαριασμοί που μάλλον καλύπτονται στο επόμενο άλμπουμ. Διορθώστε με αν κάνω λάθος. Γενικά όμως το σενάριο δεν θα μπορούσε να είναι πιο περιπετειώδες. Με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Αξιόλογος ήταν και ο σχεδιαστικός τομέας,χωρίς όμως να είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει. Η απόδοση των προσώπων ήταν ικανοποιητική,αλλά οι σκηνές δράσης,καθώς και κάποια μεγάλα καρέ,με έκαναν να τα χαζεύω για αρκετά λεπτά. Όσον αφορά το χρώμα,η ποικιλία που υπήρχε δεν είχε προηγούμενο. Πολλά χρώματα,όμορφα δεμένα μεταξύ τους. Προσωπικά θα προτιμούσα λίιιγο περισσότερο φως. Η έκδοση της Anubis είναι πανέμορφη. Η κόλληση φαίνεται αρκετά ανθεκτική και το χαρτί ποιοτικό. Ευχάριστο "διάλειμμα" είναι τα εναλλακτικά εξώφυλλα,τα οποία χώριζαν τα κεφάλαια σαν άτυποι σελιδοδείκτες.

Ήμουν κι εγώ από αυτούς που τα αγόρασαν και τα έξι άλμπουμ σε προσφορά που έγινε για την επαρχία. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά η εν λόγω σειρά. Το χιούμορ είναι διακριτικό,αλλά καίριο σε αρκετά σημεία,ενώ παράλληλα έχει στοιχεία από νουάρ και φυσικά κι από γουέστερν. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (ο Κότον Κιντ κι ο Τρέβορ) έχουν χημεία μεταξύ τους. Έχει πλάκα όταν ο Τρέβορ φέρνει εις πέρας τις αποστολές (λέμε τώρα) που του αναθέτει το θρυλικό γραφείο του,ενώ στην ουσία είναι παντελώς άχρηστος. Μου θύμισε κάτι από Ροζ Πάνθηρα. Θα πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι έχει στυλ. Εντύπωση μου κάνει και το στήσιμο που έχει το κάθε άλμπουμ,το οποίο είναι ίδιο σε όλα της σειράς (εκτός από το τελευταίο). Ξεκινάμε με ένα ψευδές ανδραγάθημα του μεγάλου αδελφού για να πάμε στην κύρια υπόθεση (που είναι διαφορετική),για να καταλήξουμε στο γραφείο Πίνκερτον και στο...κρεβάτι του Κόττον. Βέβαια είναι αρκετές οι φορές που δυσανασχέτησα με τον φυλετικό ρατσισμό που υφίσταται οι μαύροι υπηρέτες,αλλά κι ο φουκαράς ο Κινέζος δικηγόρος. Σίγουρα οι δημιουργοί θα ήθελαν να αποτυπώσουν το καθεστώς της δουλείας στον Νότο και τίποτα περισσότερο. Σχεδιαστικά μου φάνηκε μία χαρά. Όμορφες αποδόσεις των χαρακτήρων και των τοπίων και ενδιαφέρουσα ποικιλία χρωμάτων. Αρκετές ήταν οι φορές που νόμιζα ότι ξεφυλλίζω ένα Λούκυ Λουκ. Γιατί άραγε??? Εν κατακλείδι,μιλάμε για μία πολύ τίμια δουλειά,που όποιου του αρέσει το καλό χιούμορ και το Far West,τότε να επενδύσει άφοβα. Εγώ δεν το μετάνιωσα σε καμία στιγμή. Όποιος όμως νομίζει ότι θα διαβάσει κάτι σαν τις περιπέτειες του "φτωχού και μόνου καουμπόι",ας προσπεράσει.

Ήμουν σίγουρος ότι ο,συμπαθής και πάντα καυστικός,Ζαχαρίας θα άφηνε του "Συνομηλίκους" και θα έκανε σόλο καριέρα. Είναι ένας χαρακτήρας που έχω συμπαθήσει ιδιαίτερα και χάρηκα με αυτό το άλμπουμ. Όσον αφορά τα σκετσάκια,έβγαζαν γέλιο μέσα από σαρκαστικό,ειρωνικό,μαύρο (και πολλές φορές στα όρια του μακάβριου) χιούμορ,όπως μόνο ο Αρκάς ξέρει να προσφέρει. Το γελοιογραφικό στοιχείο το βρήκα εύστοχο,πάντα για τα σημερινά δεδομένα της έμπνευσης του μεγάλου δημιουργού. Αν κάτι τέτοιο έβγαινε την χρυσή εποχή του,ίσως να ήταν μέτριο. Μέσα στο κόμικ,σαν guest stars,κάνουν την εμφάνισή τους οι δύο γέροι από τους "Συνομηλίκους",αλλά κι ο Χάρος,από τα "Μαύρα". Το σχεδιαστικό μοτίβο δεν έχει παρεκκλίνει από την γραμμή του Αρκά. Έτσι,ο αναγνώστης θα βρει τα κλασικά "πρόσωπα" των πρωταγωνιστών με τα περίεργα μάτια και στην πλειοψηφία τους τα καρέ έχουν ανύπαρκτο ή απλά διεκπερεωτικό background. Ευχάριστη έκπληξη το πανέμορφο τοπίο των σελίδων 40 και 41. Η έκδοση μοιάζει με την "Μικρή Σειρά",μόνο που οι υπεύθυνοι ήθελαν να την μεγαλώσουν λίγο σε μέγεθος. Υπάρχει ένα καρέ σε κάθε σελίδα,αλλά με αυτό το φορμά νομίζω ότι είναι πιο ευδιάκριτα. Είμαι υπέρ αυτού του μεγέθους. Από εκεί και πέρα η έκδοση είναι καλαίσθητη και με στιβαρή κόλληση. Το χαρτί είναι αρκετά παχύ και φαίνεται ανθεκτικό.

Ωχ,για περίμενε...ακούς κάτι...? ...είναι τα κόκαλα του Disney που τρίζουν!

Το εξώφυλλο του τεύχους #226 βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Την επόμενη Παρασκευή (19/10) θα έχουμε την ιστορία "Η τελευταία ναυμαχία".

Πέθανε η διάσημη ισπανίδα σοπράνο Μονσεράτ Καμπαγιέ.

Πραγματικά ό,τι και να πω είναι λίγο... Κατάφερες αυτό που εύχονται να καταφέρουν οι απανταχού φίλοι των Disney κόμικς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν το κράτησες για τον εαυτό σου,αλλά το μοιράστηκες με την κοινότητα και μάλιστα με τόσο γλαφυρές περιγραφές,που νιώσαμε ότι ήμασταν κι εμείς μαζί σας. Ειλικρινά,σ'ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για αυτή σου την αφήγηση,αλλά και για το φωτογραφικό σου υλικό. Ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα άρθρα που μας ετοιμάζεις. Και νομίζω ότι αξίζει να ενισχύσουμε το παρόν άρθρο με τέσσερα βίντεο από το σπίτι του μεγάλου δημιουργού (που μας προσφέρει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Jano),για να κάνουμε όλοι μαζί ένα εικονικό tour.

Όντως,κι εμένα μου ξύπνησαν πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από το μακρινό 1995. Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από την εν λόγω σειρά και την είχα συμπληρώσει. Το που έχω βάλει τα τεύχη και τον δεινόσαυρο,είναι άλλο θέμα. Ευτυχώς που η μητέρα μου δεν μου πετούσε ποτέ τίποτα. Το αρνητικό είναι ότι αυτά που παρατούσα,τα καταχώνιαζε σε κούτες και τα στρίμωχνε στα τρίσβαθα του παταριού. Μου ανοίγετε δουλειές όμως τώρα. Με αυτές τις παρουσιάσεις,με "τσιγκλάτε" να αρχίσω το ψάξιμο. EDIT --> Για να είμαστε ακριβείς,μήπως θα έπρεπε να βάλουμε και το θαυμαστικό στον τίτλο της σειράς?

Αν είναι να έχουμε και ένα τέτοιο γλυκάκι στην παρέα μας,χαλάλι η ομιλία του προέδρου.

Δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.

Μία χαρά! Το μυρίζει ο @φλοκ και μας λέει την περίληψη.

Από τους τελευταίους γερόλυκους στον χώρο της γελοιογραφίας. Δεν είχα διαβάσει άλλη συνέντευξή του κι ομολογώ ότι μου άρεσε ο τρόπος που μιλάει. Τόσο ζεστός και ειλικρινής,με λόγο της πιάτσας. Εύχομαι να έχει τα κουράγια να μας χαρίζει απλόχερα το γέλιο για πολλά χρόνια ακόμα.

Τι,δεν θα βγουν αυτό το μήνα???

Και γιατί δεν έβγαζε κατευθείαν όλο το κεφάλι,παρά το ξήλωσε πρώτα?

@Μενίγ Πουαγώ ΕΔΩ είναι.

@GeoTrou Αυτό το παπί όπως,φαιδρώς κι άκρως ειρωνικά,το αποκαλέσατε κύριε είναι ένας βιοπαλαιστής που αναθρέφει τρία ανίψια,που έχει έναν θείο που δεν ξέρει τι έχει και παρόλα αυτά δεν του δίνει τίποτα,που ο ίδιος θείος τον κακομεταχειρίζεται και τον εκμεταλλεύεται στο έπακρο,που δεν τα βρήκε όλα έτοιμα,που δεν κλαίει σαν γατάκι επειδή πέθαναν οι γονείς του πριν από 30 χρόνια,που δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα. Και το βασικότερο κύριε? Που έχει για αρραβωνιαστικιά αυτήν... Θα σέβεστε κύριε... Θα σέβεστε.

Δεν θυμάμαι να έχω συστηθεί με τις κυρίες,οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Είμαι κύριος εγώ! Κι όπως με έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου,ένας σωστός τσέκλεμαν!

Ε,μάλλον ο Ποπάυ. Είναι δυνατός,τσαμπουκάς κι έχει και μία στρωμένη δουλειά στα χέρια του. Ο άλλος είναι περισσότερο αφελής κι αγαθός (για να μην πω ηλίθιος και παρεξηγηθώ ). Για τον Γκούφυ όμως μιλάμε. Αν μιλούσαμε για τον Σούπερ Γκούφυ,τότε το πράγμα θα άλλαζε.