Indian

Όντως, πρόκειται για μία αξιόλογη σειρά που φαντάζομαι θα έρθει η ώρα της κάποια στιγμή να την δούμε και στην πατρίδα μας.

Διαβάστηκε και μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε αρκετά, χωρίς όμως να με εντυπωσιάσει. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που δεν θα το αποκαλούσαμε καθαρό νουάρ κι έναν πρωταγωνιστή που δεν ξεδιπλώνει το χάρισμα για το οποίο έγινε γνωστός. Αυτό του καλύτερου ντετέκτιβ. Αντί γι' αυτό, υπάρχει μία πλοκή που κρύβει εντάσεις κι ένας μεγάλος αγώνας δρόμου, γεμάτος αγωνία και δράση, φαίνεται καθ' όλη την διάρκεια. Κι αν ένα τέτοιο ανθρωποκυνηγητό μοιάζει κάπως κοινότοπο και (ίσως) βαρετό, στην εξίσωση εισάγονται συμμορίες, αστυνομικοί με περίεργα κίνητρα, μάχη με τον χρόνο και φυσικά πολύ ξύλο, που εγγυώνται ότι ο αναγνώστης θα μείνει καρφωμένος στις σελίδες. Εν κατακλείδι, το βρήκα ένα καλό ανάγνωσμα, με κράτησε σε αγωνία κι εγρήγορση, αλλά δεν ήταν και η καλύτερη ιστορία του Batman που έχω διαβάσει. Ο εικαστικός τομέας δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει σύμφωνο. Έχουμε ένα σχέδιο αρκετά αφηρημένο στις γραμμές και τα πλαίσια, ενώ οι σκούροι τόνοι και η επιμονή στο μαύρο χρώμα, μειώνει κατά πολύ την απόλαυση της ανάγνωσης. Με διαφορά, λοιπόν, το σχέδιο είναι το πιο αδύναμο σημείο του συγκεκριμένου graphic novel. Εκδοτικά βλέπουμε μία αξιόλογη προσπάθεια. Το μέγεθος του εντύπου είναι μεγάλο (ίσως αχρείαστα μεγάλο αν αναλογιστούμε το σχέδιο που δεν κρύβει κάποια τρανταχτή λεπτομέρεια στα καρέ), το χαρτί είναι γυαλιστερό και με καλή εκτύπωση, ενώ και η κόλληση στην ράχη φαίνεται στιβαρή. Το εξώφυλλο θα το ήθελα περισσότερο παχύ. Το θέμα με την πλαστικοποίηση τελικά λύθηκε και μάλλον φαίνεται ότι άδικα ανησυχήσαμε, μιας και το πρόβλημα που είχαμε εντοπίσει στο κάτω μέρος του εξώφυλλου είναι... η σκιά του Γκόθαμ Σίτυ! Αυτό φαίνεται καλύτερα στο πρωτότυπο εξώφυλλο.

Τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα που υπάρχουν στις παρουσιάσεις και δεν πληρούν τις νέες προϋποθέσεις, που είναι τα 2000px ελάχιστο ύψος και τα 300dpi ανάλυση.

@ mdd45 Δυστυχώς θα πρέπει να είναι σκαναρισμένα από σαρωτή κι όχι φωτογραφημένα...!

Όσο κι αν ο ψηφιακός κόσμος κερδίζει έδαφος καθημερινά, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προβάλλει ως κάτι δεδομένο πια, η υλικότητα του χαρτιού αλλά και η αυθεντικότητα της δημιουργίας από ανθρώπινο χέρι, όχι μόνο διατηρούν τη γοητεία τους αλλά και διεκδικούν μια θέση στο μέλλον. «Είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο», σημειώνει ο εικονογράφος και κομίστας Degphilip (κατά κόσμον Φίλιππος Ντεγίδης), ο οποίος, μεταξύ άλλων, διδάσκει digital art στη Θεσσαλονίκη, και τον οποίο συναντήσαμε στο περιθώριο του φεστιβάλ Chaniartoon. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας και της Comink, ο Φίλιππος εργάζεται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως εικονογράφος, δημιουργώντας πορτραίτα, animations, εξώφυλλα, και εικονογραφίσεις παιδικών βιβλίων, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και φεστιβάλ. Μαζί του μιλήσαμε για το σύγχρονο τοπίο των κόμικ στην Ελλάδα αλλά και τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στην τέχνη που υπηρετεί. Πώς βλέπεις την τέχνη του κόμικ στην Ελλάδα; Πού βρισκόμαστε; Πριν 10 χρόνια νομίζω ότι ήταν κάτι που αφορούσε λίγους ανθρώπους. Ακόμα και οι άνθρωποι των τεχνών το υποτιμούσαν ότι είναι κάτι ευτελές. Νομίζω με τα Comic Con άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση. Μέσα από αυτά γνώρισα κι εγώ τους νεότερους Έλληνες κομίστες. Πλέον μοιάζει να πηγαίνει καλά, κάθε πόλη σχεδόν κάνει ένα φεστιβάλ και ο κόσμος έχει επαφή με αυτή την τέχνη. Πράγματι έχουν αυξηθεί τα Φεστιβάλ και ιδίως τα περιφερειακά. Τι προσφέρουν τα Φεστιβάλ στους νέους δημιουργούς; Την επαφή με τον κόσμο. Την ευκαιρία να δεις τις αντιδράσεις του κοινού. Παλαιότερα δούλευα μέσω ίντερνετ και δεν είχα άμεση επαφή με τον κόσμο. Λάμβανα μηνύματα, αλλά δεν είναι όπως όταν βρίσκεσαι από κοντά με τον άλλο και ανταλλάσσεις απόψεις. Είναι αλλιώς να βλέπεις την αντίδραση κάποιου που έχει διαβάσει τη δουλειά σου κι αλλιώς να σού πατάει κάποιος λάικ. Όσα λάικ κι αν είναι αυτά. Παράλληλα, τα φεστιβάλ σε βάζουν σε μια δημιουργική ψυχολογία και διαδικασία. Αισθάνεσαι ότι πρέπει να ετοιμάσεις κάτι, ανταλλάσσεις απόψεις με συναδέλφους κ.λπ. Κάθε φεστιβάλ είναι και μια γιορτή… Δεν είναι σε όλα τα φεστιβάλ γιορτινό το κλίμα. Στο Chaniartoon αλλά και στη Θεσσαλονίκη ισχύει αυτό. Είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα. Είναι εύκολο να ζήσει ένας εικονογράφος – κομίστας από τη δουλειά του; Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα. Πλέον με το ίντερνετ είναι πιο εύκολο να στέλνεις κάπου τη δουλειά σου, να φαίνεται η δουλειά σου. Πιο παλιά χρειάζονταν να έχεις γνωστούς, να σε συστήσουν κ.λπ. Πλέον, όταν επενδύσεις χρόνο να φτιάξεις ένα portfolio, μπορείς να βρεις δουλειές. Η τεχνολογία διευκολύνει τις συνεργασίες και την επικοινωνία. Ως προς την ίδια την τέχνη του κόμικ πώς νομίζεις ότι επηρεάζουν οι εξελίξεις στην τεχνολογία; Απειλείται η μαστοριά; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί από τη στιγμή που αναπτύχθηκε το AI (η τεχνητή νοημοσύνη). Η δουλειά που κάνει το AI είναι πράγματι πολύ ωραία. Είναι βέβαια μια κλεμμένη δουλειά, αφού στην πραγματικότητα παίρνει από τους καλλιτέχνες τα έργα τους και τα συνδυάζει κάνοντας ένα μιξ. Πιστεύω ότι είναι στα αλήθεια μια απειλή αυτή η εξέλιξη. Πολλοί θα χάσουν τη δουλειά τους. Όμως το ίδιο ίσχυε κι όταν βγήκε το photoshop. Πολλοί έχασαν και τότε τις δουλειές τους, αλλά άνοιξαν άλλες. Ελπίζω ότι έτσι θα γίνει και τώρα. Το θέμα είναι ότι εμείς ζούμε στη μεταβατική περίοδο και δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι ευνοημένοι θα είναι αυτοί που δουλεύουν παραδοσιακά, στο χέρι δηλαδή, με νερομπογιές κ.λπ. Εκεί θέλω να επιστρέψω κι εγώ. Από τη στιγμή που με την τεχνολογία πια είναι πολύ εύκολο με το πάτημα ενός κουμπιού να δημιουργηθεί μια ωραία εικόνα, δεν νομίζω ότι εγώ δουλεύοντας ψηφιακά μια εβδομάδα θα μπορέσω να εντυπωσιάσω κάποιον. Αντίθετα ο παραδοσιακός τρόπος, έχοντας μια αυθεντικότητα, θα έχει θέση, θα είναι κάτι ξεχωριστό. Στις μέρες μας λόγω των ρυθμών ζωής αλλά και της υπερπροσφοράς που υπάρχει σε όλους σχεδόν τους τομείς, μοιάζει περισσότερο να καταναλώνουμε τέχνη όπως καταναλώνουμε κι άλλα πράγματα. Πώς βλέπεις εσύ αυτή τη σχέση κοινού – καλλιτέχνη; Μέσα στο περιβάλλον που ζούμε το κοινό των κόμικ έχει γίνει πιο μεγάλο. Η πλειονότητα ίσως επιζητά κάτι γρήγορο κι αυτή την υπερπροσφορά. Όμως πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που αναζητούν κάτι πιο ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο. Υπάρχει υπερπροσφορά ταινιών μέσα από συνδρομητικές πλατφόρμες αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος θα πάει να δει στον κινηματογράφο μια καλή ταινία. Το ότι αφήνουμε πίσω μας το χαρτί και περνάμε όλο και περισσότερο σε ψηφιακές μορφές επικοινωνίας πώς το βλέπεις; Διδάσκω ψηφιακές τεχνικές σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη αλλά αυτό που διαπιστώνω είναι ότι έρχονται πολλά παιδιά για το μάθημα του σχεδίου στο χέρι. Κι ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει από μικρά παιδιά να ζωγραφίζουν στο τάμπλετ! Ζωγραφίζουν δηλαδή εξαιρετικά ψηφιακά αλλά δεν γνωρίζουν να το κάνουν με το χέρι. Αυτό μου κάνει τόση εντύπωση! Κάνουν το αντίστροφο από ό,τι έκανε η δικά μας γενιά. Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο. Πόσα βιβλία αλήθεια έχεις διαβάσει σε έντυπη μορφή και πόσα σε ηλεκτρονική; Εγώ πάντως που έχω ένα σωρό pdf κόμικ στον υπολογιστή δεν τα έχω ανοίξει ποτέ. Απλά τα έχω ως αρχείο. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΠΗΓΗ

«Η τέχνη ανήκει σε όλους και είναι για όλους, αφού όλοι έχουν ανάγκη να εκφράζονται», δηλώνει με σιγουριά ο Κώστας Ζυγούρης ή αλλιώς ο γνωστός καλλιτεχνικά ως Zgur, ο οποίος όμως δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, αλλά απλώς εραστή της τέχνης. Λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του στο 7ο Chaniartoon, ο γνωστός σκιτσογράφος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για το σκίτσο που θυμάται να βρίσκεται από πάντα στη ζωή του, για την τέχνη που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου αλλά και για την σύγχρονη πολιτική σκηνή κι επικαιρότητα στο χαρτί. – Πότε μπήκε το σκίτσο στη ζωή σου; Θυμάσαι το πρώτο σου σχέδιο; Η αλήθεια είναι ότι ζωγραφίζω – χωρίς υπερβολή – από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και μεταξύ μας, όλοι ζωγραφίζουν από όσο θυμούνται τον εαυτό τους, απλά μετά κάποια στιγμή σταματάνε… Δεν θυμάμαι το πρώτο μου σχέδιο, αλλά για κάποιο λόγο μου έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη το πρώτο σχέδιο που δημιούργησα όταν ήρθαμε από τη Λαμία στην Πάτρα, κάπου στα πέντε μου έτη, όπου έκατσα στην πόρτα του σπιτιού μου να ζωγραφίσω μια χαρακτηριστική πέτρινη βρύση που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η μητέρα μου έχει ακόμα να το λέει! – Η τέχνη τελικά είναι για όλους; Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο καλλιτέχνη ή… πολιτικό μηχανικό; Η τέχνη είναι απλά ένα μέσο έκφρασης κι ο κάθε άνθρωπος θέλει να εκφράζεται. Συνεπώς, η τέχνη είναι για όλους αφού όλοι έχουν την ανάγκη να εκφράζονται. Και αφού υπάρχει σαν βάση η παραπάνω θέση, μοιραία δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Κάνω αυτό που όλοι θα ήθελαν να κάνουν, απλά ορισμένοι – κακώς – έχουν πειστεί ότι η έκφραση μέσω της τέχνης δεν είναι για όλους. Κοινώς, εργάζομαι ως πολιτικός μηχανικός και ως εραστής της τέχνης, κι όποτε νιώθω την ανάγκη βρίσκω μια διέξοδο για την έκφραση των συναισθημάτων μου μέσω των τεχνών. – Πρόσφατα επισκέφθηκες λόγω δουλειάς την πλημμυρισμένη Θεσσαλία. Τι αντίκρισες εκεί; Με τη ματιά του σκιτσογράφου θα το δούμε κάποια στιγμή; Όχι μόνο την Θεσσαλία αλλά και την Φθιώτιδα στην Στερεά Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό θέαμα καθώς καταστρέφονται κυριολεκτικά οι ζωές πολλών ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει μια σκέψη για τον ανθρώπινο παράγοντα και την υπερτίμηση του ρόλου του απέναντι στην φύση, αλλά στην παρούσα φάση είναι τόσο δραματική η κατάσταση των κατοίκων που οποιαδήποτε ανάλυση περνάει προσωρινά σε δεύτερο στάδιο στο μυαλό μου. Το περίεργο είναι ότι συναισθηματικά δεν μου έχει βγει καθόλου η διάθεση να εκφράσω κάτι μέσω των σκίτσων μου για αυτά που είδα. Είναι και λίγο η κούραση που παίζει ρόλο, συν το γεγονός ότι δεν θα ήθελα να θίξω κάτι απλά για να το θίξω. Σε αυτήν την φάση, με την φύση να είναι ανελέητη, είναι μια φράση που θεωρώ πως ταιριάζει: Καπιταλισμό θέλαμε; Ιδού τα αποτελέσματα της απληστίας μας. Και όπως συμβαίνει πάντα, την “πατάνε” κατά κύριο λόγο οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης. – Πολιτική και σκίτσο. Θεωρείς ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή προσφέρεται για καλές γελοιογραφίες και σκίτσα; Σίγουρα, κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το μόνο που σκέφτομαι και μερικές φορές με κάνει να απέχω είναι ότι αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να πω, καλύτερα να μην σκιτσάρω. Ειδικά στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα μια τέλεια μαγιά για άφθονο σκιτσογραφικό υλικό. – Το ιδανικό σκίτσο που θα “περιέγραφε” – ζωγράφιζε τον Zgur πώς θα ήταν; Καλύτερα να απαντήσω με ένα σκίτσο, το οποίο θεωρώ το πλέον αντιπροσωπευτικό για μένα: -Τι είναι ο δρόμος για σένα; Η αλήθεια είναι ότι για μένα τα πάντα είναι δρόμος. Οι αγώνες, οι συναναστροφές μας, οι δράσεις μας και πάνω από όλα… το απόλυτο πεδίο έκφρασης! Ως εκ τούτου, η τέχνη δεν θα μπορούσε να μην είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που είτε ανοίγω πάγκο σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο είτε απλά κάνω τοιχοκόλληση των πόστερ μου στον δρόμο, πάντα σκέφτομαι το εξής ρητό: Εκθέτω στην μεγαλύτερη γκαλερί του κόσμου, η οποία ανήκει σε όλους. Όπως και η τέχνη εξάλλου. – Πώς ήταν η εμπειρία σου στο τελευταίο Chaniartoon -στο οποίο εμφανίζεσαι σταθερά πια στο artist alley; Αν και θα ακουστεί τετριμμένο, πραγματικά κάθε χρόνο το φεστιβάλ με αφήνει άφωνο. Είναι πολύ ζεστό το κλίμα και υπάρχει μια τέλεια ισορροπία στην ταξινόμηση των δημιουργών, ενώ φέτος ήταν και πολύ σημαντική η προσθήκη των δύο Ιταλών δημιουργών από την Ντίσνεϊ. Το γεγονός ότι φέτος παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω δουλειάς και οικογενειακών υποχρεώσεων δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην έρθω, δείχνει πραγματικά πόσο αξεπέραστη είναι η εμπειρία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως η σειρά με τον αστροναύτη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί προέκυψε από τη φετινή θεματολογία της έκθεσης του φεστιβάλ και κατέληξε σε μια σελίδα στην τοπική εφημερίδα, στα “Χανιώτικα νέα”, και κάθε μου στριπ το κάνω πραγματικά με πολλή λαχτάρα και αγάπη. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΤΣΗ ΠΗΓΗ

Διορθώθηκαν Κώστα.

Το ότι θα σε μπανάρω κάποια στιγμή είναι σίγουρο. Απλά το πότε δεν ξέρω ακόμα! Διορθώθηκε!

Δυστυχώς το σύστημα, πλέον, δεν μας επιτρέπει να βάζουμε πολλούς διαφορετικούς αριθμούς σελίδων (όπως πχ στο πεδίο του ISBN ή της τιμής).

@ Captain Cooper Το άρθρο που ανέβασες μεταφέρθηκε εδώ, μιας και δεν αποτελεί άρθρο για κόμικς, αλλά για ταινίες βασισμένες στα κόμικς.

Μία καλή ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος αυτόν τον τίτλο. Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα κάνουν την ίδια έκπτωση και στα υπόλοιπα άλμπουμ της σειράς.

Επιβεβαιώνω. Έχω το τεύχος στα χέρια μου κι όπως είπα και στο ποστ μου στην παρουσίαση του τίτλου, ο αριθμός των σελίδων έχει μειωθεί κατά 30 32...!

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου άλμπουμ σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας, καθώς επίσης το εξώφυλλο προστέθηκε στο πρώτο ποστ της παρουσίασης.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #512 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Δυστυχώς, όμως, θα πρέπει να σας μεταφέρω ένα δυσάρεστο νέο. Το τεύχος αυτό, και φαντάζομαι θα ισχύει και για τα υπόλοιπα, έχει μειώσει τις σελίδες του κατά 30. Έτσι, πλέον το "Μίκυ Μάους" αριθμεί 100 σελίδες, με την ίδια τιμή...! Την επόμενη Παρασκευή θ' απολαύσουμε μία "Διαστημική καταδίωξη".

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τόμου #120, που είναι κι ο τελευταίος της όμορφης αυτής σειράς, σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Στην θέση της σελίδας που διαφήμιζε τον επόμενο τόμο βρίσκουμε μία λιτή ανακοίνωση που επιβεβαιώνει τους φόβους μας και ρίχνει κι επίσημα την αυλαία...

Επομένως το θέμα κλειδώνεται και μεταφέρεται στο Αρχείο Προσφορών.

Ε, και τι πειράζει? Δεν είμαστε ομάδα ποδοσφαίρου!

Το κόστος όλων των τευχών είναι το ίδιο με ένα εισιτήριο της πρώτης θέσης με τον Τιτανικό!

Προστέθηκε.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του πασχαλινού τεύχους #198 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Επίσης και το κόμικ του τεύχους καταχωρήθηκε στην βάση,

Η τελευταία ημέρα (που τυγχάνει να ήταν Κυριακή) του 2023 ξημερώνει και η εφημερίδα "Η Καθημερινή", μαζί με τις υπόλοιπες προσφορές της (συμπεριλαμβανομένου και του ημερολογίου τοίχου των "Peanuts"), χαρίζει στους αναγνώστες της και το βιβλίο "Καραγκιόζης: Μια Φιγούρα από το Χθες στο Σήμερα - 100 Χρόνια από τη Γέννηση του Ευγένιου Σπαθάρη". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ιστορικό εγχειρίδιο, που μας ταξιδεύει στον μαγευτικό κόσμο του Καραγκιόζη και φυσικά όπου κι όποτε ακούγεται αυτός ο ήρωας, το όνομά του είναι πλέον ταυτόσημο με εκείνο του συμπαθούς παππούλη που όλοι αγαπήσαμε, που δεν είναι άλλος από τον θρυλικό Ευγένιο Σπαθάρη. Το καθ' ομολογίαν ογκώδες αυτό βιβλίο χωρίζεται σε 5 θεματικές ενότητες. Αυτές είναι οι εξής: Εισαγωγή 100 χρόνια από τη γέννηση του Ε. Σπαθάρη Ο Καραγκιόζης στον χρόνο και τον χώρο Μεγάλες μορφές Μια τέχνη αιώνων ζωντανή στο παρόν, με το βλέμμα στο μέλλον Νομίζω ότι αντί ν' αναλύω και να φλυαρώ (κι άλλο) στο τι περιέχει η κάθε ενότητα, ας παραθέσω την σελίδα με τα περιεχόμενα για να πάρετε μία ιδέα για τον πλούτο των πληροφοριών οι οποίες συνθέτουν το βιβλίο. Εκτός από το σπάνιο πληροφοριακό υλικό διάφορων ειδικών και μελετητών του χώρου, που βρίσκουμε στις σελίδες του βιβλίου, φιλοξενείται κι ένας ανεκτίμητος θησαυρός φωτογραφιών αλλά και πολύχρωμοι διαφημιστικοί καμβάδες (ρεκλάμες) από σκηνές παραστάσεων, φιλοτεχνημένες από διάφορους καλλιτέχνες του Θεάτρου Σκιών, με εκείνους του αείμνηστου Σπαθάρη να διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στην υποενότητα "Από το θέατρο Σκιών στα λαϊκά φυλλάδια", όπου επιχειρείται μία ιστορική αναδρομή στην παρουσία του Καραγκιόζη στο χαρτί, επιμελημένη από τον γνωστό στους κύκλους της Ένατης Τέχνης στην Ελλάδα, Λευτέρη Ταρλαντέζο, χωρίς να παραλείπεται το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό. Ένα ελάχιστο δείγμα και της δικής μας συνεισφοράς, μπορείτε να δείτε στην ομαδοποίηση του Καραγκιόζη ΕΔΩ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα υποδειγματικό αφιέρωμα στον βίο και την πολιτεία ενός ήρωα τόσο διαχρονικού, αλλά και των βασικών "μαστόρων" που τον κράτησαν ακμαίο και τόσο επίκαιρο όλες αυτές τις δεκαετίες. Όσοι αρέσκεστε, λοιπόν, στον συγκεκριμένο χαρακτήρα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχετε ήδη το παρόν βιβλίο στην συλλογή σας. Η έκδοση έχει μεσαίο προς μεγάλο μέγεθος και φέρει ένα μέτριου πάχους, γυαλιστερό χαρτί, πιασμένο σε μία στιβαρή κι ανθεκτική ράχη. Το εξώφυλλο είναι αρκετά γερό, ενώ η εκτύπωση είναι υποδειγματική κι αποδίδει άψογα τα μελάνια. Ένα βιβλίο που διανεμήθηκε δωρεάν, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να σταθεί μία χαρά και στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ Mandrake που μου υπενθύμισε αυτή την υπέροχη δουλειά.

Ο Ευάγγελος Καλογερογιάννης, εμπνευσμένος από την δράση της σημαντικής ακτιβίστριας Άννας Μαρίας Στεφάν στον τομέα της στήριξης κακοποιημένων ατόμων, δημιουργεί ένα κόμικ με τον τίτλο “Vigilantes”. Όλα ξεκινούν με μία νεαρή μητέρα, η οποία επισκέπτεται μαζί με το μικρό της παιδί έναν Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Όταν ο γιος της την ρωτάει για ποιον λόγο, ενώ εκείνη δεν φημίζεται για την πίστη της, παρόλα αυτά ανάβει κερί στον εν λόγω Άγιο, εκείνη προσφέρεται να του αφηγηθεί τον θρύλο Του. Έναν θρύλο που δεν είναι ακριβώς Εκείνου, αλλά ενός ανθρώπου που την γλίτωσε από το κακό και το πλήρωσε ακριβά! Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα σενάριο αλληγορικό, το οποίο εμπλέκει δεξιοτεχνικά τόσο την θρησκευτική πίστη, όσο και την στυγνή πραγματικότητα, η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι ρόδινη. Μέσα από την πλοκή ξετυλίγεται η ζωή μίας κοπέλας που από την αγκαλιά των δικών της βρέθηκε στα χέρια μαστροπών κι εκμεταλλευτών. Κι εκεί που θα νόμιζε ο καθένας ότι έχει χαθεί κάθε ελπίδα, ξεπροβάλλει ένας σύγχρονος άγιος, ο οποίος δεν διστάζει να ρισκάρει ακόμα και την ίδια του την ζωή, προκειμένου να φέρει πάλι το δίκαιο σε αυτόν τον σκληρό κόσμο. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι στην συντριπτική πλειοψηφία της πλοκής έχουμε αφηγηματικές λεζάντες και πολύ λίγα είναι τα “μπαλονάκια” των διαλόγων. Αυτό πιστεύω ότι δίνει έναν χαρακτήρα περισσότερο μυθιστορηματικό στο κόμικ. Πρόκειται για ένα σενάριο που μίλησε στην καρδιά μου για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δημιουργεί έναν τέλειο παραλληλισμό ανάμεσα στην πίστη και την δικαιοσύνη, μία καλογραμμένη αφήγηση, η οποία συγκινεί και συναρπάζει, ανάλογα την περίσταση, ενώ δεν παραλείπεται και το ερωτικό στοιχείο που φέρνει περισσότερες ρεαλιστικές υφές στην υπόθεση. Τέλος, έχουμε ένα φινάλε άκρως ρεαλιστικό, που δεν χαϊδεύει αυτιά και δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις καταστάσεις. Δίνει ελπίδα, αλλά τονίζει ότι οι πληγές που ανοίγουν συνήθως δεν μπορούν να κλείσουν εύκολα. Καμιά φορά δεν κλείνουν καθόλου… Συμπερασματικά, είναι μία δουλειά που μου άρεσε αρκετά και σίγουρα θα ήθελα να έχει μεγαλύτερη έκταση και περισσότερες λεπτομέρειες. Προτείνεται σε όλους, όσοι θέλουν να διαβάσουν κάτι σοβαρό και ρεαλιστικό. Το σχέδιο αποτελείται από μεγάλα καρέ, ικανά να χωρέσουν πολλές λεπτομέρειες. Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε αδιάφορο, αλλά σίγουρα θα το προτιμούσα λιγότερο στατικό από ότι είναι. Οι χαρακτήρες δεν βγάζουν τις απαραίτητες εντάσεις στις κινήσεις τους, αλλά ομολογώ ότι είναι διακριτά τα συναισθήματά τους στα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου δένουν όμορφα με το σενάριο, ενώ και οι σκιάσεις (που φαίνεται να έχουν γίνει με μολύβι) έχουν αξιοπρέπεια. Τέλος, η γραμματοσειρά μοιάζει να έχει γίνει στο χέρι, αλλά παρόλα αυτά την βρήκα εντάξει. Σε γενικές γραμμές έχουμε μία μέτρια, προς καλή δουλειά στον εικαστικό τομέα, ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να υπερκεράσει τον σεναριακό. Η έκδοση έχει μεγάλο σχήμα και το δέσιμό της έχει γίνει με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ τα εξώφυλλα έχουν γκοφρέ υφή, που φέρνει στο μυαλό αυτοεκδόσεις της δεκαετίας του ‘80. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε την βιογραφία της Άννας Μαρίας Στεφάν, καθώς και του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Συνέντευξη του δημιουργού Σκίτσα, δουλειές και αφίσες του Βαγγέλη Καλογερογιάννη

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και οι περισσότερες από τις οικοσκευές που χρησιμοποιούμε γίνονται όλο κι εξυπνότερες, προσφέροντας στους χρήστες τεράστια βοήθεια στην καθημερινότητά τους. Αλήθεια, όμως, έχετε αναρωτηθεί πώς αισθάνονται αυτές για την, πολλές φορές βίαιη, χρήση που αναγκάζονται να υποστούν, καθώς και για τους χειριστές τους? Αυτή την σκέψη έκανε ο/η Pliatsiko (δυστυχώς δεν γνωρίζω το πραγματικό του/της όνομα) κι έφτιαξε ένα φανζίν, αφιερωμένο στις “Οικοσκευές”. Σε αυτή την αυτοέκδοση θα βρούμε 16 μικρές ιστορίες, 100% σουρεαλιστικές, με πρωταγωνιστές διάφορες οικοσκευές, όπως ηλεκτρική σκούπα, φρυγανιέρα, σεσουάρ για τα μαλλιά, τηλεόραση, κλιματιστικό, ακόμα και σόμπα αλογόνου, να επικοινωνούν πρωτίστως με τον αναγνώστη και καμιά φορά και με τον κάτοχό τους. Προσωπικά η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών με άφησε ικανοποιημένο. Υπήρχαν, φυσικά, και κάποιες που τις βρήκα ότι υστερούσαν χιουμοριστικά. Είναι γρήγορες, ευφάνταστες και αυτή τους η πρωτοτυπία νομίζω ότι συμβάλλει στο κωμικό στοιχείο. Το σενάριο και η όλη πλοκή της κάθε περιπέτειας μίας συσκευής έχει το στυλ του στριπ, όχι στην δομή των καρέ, αλλά στο χιούμορ, καθώς η πλακατζίδικη ατάκα έρχεται κυριολεκτικά στην εκπνοή, στο τελευταίο καρέ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ικανοποιητική προσπάθεια στο σενάριο, το οποίο βασίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα. Πρόκειται για ένα γρήγορο ανάγνωσμα, που δεν θα σας κάνει να χάσετε τον χρόνο σας και πιστεύω ότι θα διασκεδάσει τους περισσότερους. Προτείνεται σε αναγνώστες που αρέσκονται σε αστείες, πρωτότυπες και γρήγορες ιστορίες. Ο εικαστικός τομέας στηρίζεται σε ένα σχέδιο περιγραφικό και κάπως αφηρημένο, το οποίο θα ήθελα να έχει περισσότερη δομή και ρεαλισμό. Παρόλα αυτά βγάζουμε άκρη και δεν στερεί το κωμικό στοιχείο του σεναρίου. Το ασπρόμαυρο χρώμα μού άρεσε, αλλά όσο και να είμαι προσκείμενος στους τόνους του άσπρου και του μαύρου, εδώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλο χρώμα. Από σκιάσεις και μελάνωμα έμεινα ικανοποιημένος. Εντύπωση κάνει το lettering, το οποίο δεν χρησιμοποιεί μία γραμματοσειρά, αλλά υιοθετεί πολλών ειδών, ανάλογα με την συσκευή. Πχ οι ηλεκτρονικές συσκευές χρησιμοποιούν την κλασική “ψηφιακή” γλώσσα. Πολύ καλό! Η έκδοση, που τυπώθηκε τον Μάιο του 2023 και είδε για πρώτη φορά τα φώτα των προβολέων στα πλαίσια του 17ου Comicdom CON Athens, κυκλοφόρησε σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. Πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική εμπειρία του/της Pliatsiko. Το μέγεθος του εντύπου είναι μικρό και το χαρτί στο εσωτερικό, αλλά και στα εξώφυλλα, είναι ματ κι αρκετά παχύ, που έχει υφή χαρτονιού χαρτοκοπτικής. Η εκτύπωση είναι τίμια, ενώ το χαρτί στο εξώφυλλο έχει πάχος, ικανό να αντέξει τα απότομα ξεφυλλίσματα και την κακομεταχείριση. Συνοδευτικό υλικό δεν βρίσκουμε, παρά μόνο δύο σελίδες στο τέλος του κόμικ, που περιέχουν μόνο τα κείμενα όλων των ιστοριών, μεταφρασμένα στα Αγγλικά. Μία πρακτική που προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά!. Πολλές ευχαριστίες στον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Η επίσημη ιστοσελίδα του/της δημιουργού

@ mdd45 Ευχαριστούμε για την προσφορά σου, αλλά από την στιγμή που πρόκειται για φωτογραφίες, δεν μπορούν να ανέβουν, αλλά θα μείνουν στο ποστ σου. Σε περίπτωση που διαθέτεις σκάνερ και έχεις την όρεξη, μπορείς να σκανάρεις το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τόμου σε ανάλυση 300dpi κι ελάχιστο ύψος 2000px και να τα ποστάρεις εκ νέου, προκειμένου να περαστούν στην βάση μας.