Θλιμμένος Μπούφος

Oscars 2018: Αν οι αφίσες των ταινιών έλεγαν την αλήθεια!

Οι περισσότεροι Έλληνες δυστυχώς δεν έχουν βασικές γνώσεις ούτε ελληνικής ούτε παγκόσμιας ιστορίας.Ναι, το ημερολόγιο της ΑΦ είναι από τα πιο γνωστά βιβλία, αλλά πόσοι το έχουν διαβάσει/εκτιμήσει; Τραγικό παράδειγμα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπως ανέφερε πιο πάνω και ο Kurdy. Από ιστορικά βιβλία ευτυχώςυπάρχει μια καλή ποικιλία (για τα ελληνικά δεδομένα) , αλλά ένα κομικ τόσο εξειδικευμένο στην Ελλάδα πιστεύω θα περνούσε απαρατήρητο. Πάντως η συγκεκριμένη προσπάθεια μου φαίνεται αρκετά καλή για αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο. Να πω την αλήθεια περίμενα το σχέδιο πολύ χειρότερο αλλά φαίνεται όμορφο

Η πηγή:

Είδα το Darkest Hour. Πανέμορφη ταινία από όλες τις απόψεις και τρομακτική ερμηνεία Oldman. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω κα΄τι αρνητικό σε αυτήν την ταινία. Θα μπορούσα άνετα να δω άλλες 2+ ώρες. The Shape of Water. Ιστορία που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, όμως εδώ είναι τόσο υπέροχα φτιαγμένη. Εξαιρετική! Είδα επίσης το The Visit του 2015. Όμορφη έκπληξη. Πιστεύω θα μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερο με καλύτερους ηθοποιούς και καλύτερο σενάριο (έξυπνη ιδέα αλλά προβλέψιμη ιστορία). Σε γενικές γραμμές όμως δεν απογοήτευσε, ίσα ίσα..

Διάβασα αρκετά μικρά βιβλία αυτήν την περίοδο, όμως αυτό που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι το Διαβατήριο από τον Σαμαράκη, μια συλλογή διηγημάτων που αφορούν την περίοδο της Χούντας. Ο Σαμαράκης και εδώ χρησιμοποιεί την ποιητική του έκφραση για να περιγράψει κάποια πραγματικά απαίσια γεγονότα και σε βάζει σε σκέψεις και προβληματισμό. Γενικά σαν συγγραφές δεν με έχει απογητεύσει ποτέ, είναι κρίμα που δεν δημοσίευσε παραπάνω έργα.

Από τις κορυφαίες του είδους. Είναι ίσως η πρώτη ταινία anime που είχε επιτυχία στην Δύση. Πιστεύω πως έχει αρκετά σεναριακά προβλήματα, μιας και προσπάθησαν να μεταφέρουν ένα αρκετά μεγάλο manga, όμως είναι τόσο καλοφτιαγμένη που δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα. Πολύ ωραία παρουσίαση Geotrou

Το εξώφυλλο του νέου βιβλίου που έρχεται 22/5

Αυτές οι δημοσκοπίσεις καλό είναι να μην γίνονται Ψήφισα το 2ο, αλλά αύριο μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη. Κανείς πάντως δεν φτάνει τον Pacino. Σε κανένα από τα 3. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη επιλογή στον ρόλο.

Συγχαρητήρια BladeRunner! Σταθερή και ουσιαστική συνεισφορά στο forum! Άξιος!

@Dredd Εμένα δεν με ενδιαφέρει το ότι είναι Έλληνες ούτε και οι "λογοτεχνιικές βλέψεις", αλλά η ανικανότητα να παράξουν μια μικρή ιστορία με συγκεκριμένη ροή. Για παράδειγμα, προσπαθώ να καταλάβω την δουλειά του σεναριογράφου στην ιστορία με το έγκλημα. Χρησιμοποιεί αφηγηματικά πλαίσια με απλή καταγραφή γεγονότων (σαν να διαβάζεις εφημερίδα) και χαραμάει ένα ολόκληρο καρέ για να μας δείξει 2 παγωτά σε ιστορία 4 σελίδων.. Αντίθετα, η πρώτη ιστορία του πρώτου τεύχους (με τον δήμιο) ήταν μια απλή, μικρή και όμορφη 4σέλιδη που έφτιαχνε ωραία ατμόσφαιρα και σου προκαλούσε ένα αίσθημα συμπόνιας. Απλή και ωραία. Αυτό που θέλω να πω ότι αν θέλουν μπορούν να φτιάξουν κάτι αξιόλογο σε λίγες σελίδες, αλλά ίσως πιστεύουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να περάσουν "κάτι" στον αναγνώστη και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Βέβαια, δεν ξέρουμε τι ιστορίες λαμβάνουν στο περιοδικό και ποια είναι τα κριτήρια τους για την τελική δημοσίευση. Κατά τη γνώμη μου πάντως πρέπει να επιλέγουν αρχικά αυτές που είναι σωστά δομημένες, απο κει και πέρα ας βάλουν όση κουλτούρα και φιλοσοφία θέλουν.

Είδα το Goodfellas του 1990. Οκ. Περίμενα πολλά περισσότερα από αυτήν την τανία. Εν μέρη απογοητεύτηκα, ειδικά με αυτά που διαβάζω σε κριτικές. Ξεκινάει πολύ όμορφα, με όμορφυ στυλ αφήγησης και φτιάχνοντας ένα περιββάλλον που υπόσχεται κάτι καλό, αλλά...τίποτα. Περιμένεις όλη την ώρα ότι θα γίνει κάτι σημαντικό και ότι υπάρχει κάποιος προορισμός στο σενάριο, αλλά και πάλι τίποτα. Γνωρίζεις τον ένα ασήμαντο χαρακτήρα μετά τον άλλο, η αφήγηση έχει γίνει πιο κουραστική από τον πρωταγωνιστή και έχεις βαρεθεί να ακούς όλη την ώρα Rolling Stones και Clapton. Από μια φάση και μετά ο πρωταγωνιστής εξηγήσει τα αυτονόητα και αφήνει στην άκρη αυτά που πραγματικά χρειάζονται εξήξηση. Παράλληλα έχεις έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών και δεν τον χρησιμοποιείς ΚΑΘΟΛΟΥ. Άσε τον άνθρωπο να κάνει αυτό που ξέρει. Οι μόνοι που έσωσαν σε έναν βαθμό την τανία είναι η σκηνοθεσία του Scorsese και ο Pesci. Αν ξαναδώ το έργο θα είναι για αυτούς τους δυο και μόνο.

Διαβάστηκε και το 2ο με μεγάλη καθυστέρηση. Καταρχάς μου άρεσε πολύ η συνολική βελτίωση του σχεδίου. Το τεύχος αν και μεγαλύτερο, διαβάζεται πολύ πιο γρήγορα από το πρώτο. Γενικά πιστεύω πάλι ότι οι περισσότερες ιστορίες είναι στο ίδιο επίπεδο, αλλά αυτό είναι ένα σκαλί πιο ψηλά από το προηγούμενο. Όλες όμως έχουν τεράστια σεναριακά προβλήματα που πρέπει να διορθωθούν. Στον επόμενο θα μου άρεσε να δω ιστορίες με λιγότερη αφήγηση και πιο απλές σεναριακά. Σε 4 ή 6 σελίδες δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα, αν προσπαθήσεις να φιλοσοφήσεις τότε το πιο πιθανό είναι να μπουρδουκλωθείς.

ΓΡΑ- ΓΡΟΥ, παρουσίαση στην Πρωτοπορία Θεσσαλονίκης, 1/2/2018 στις 7μ.μ. Το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία στη Θεσσαλονίκη και οι εκδόσεις Ίκαρος σας προσκαλούν στην παρουσίαση του κόμικ ΓΡΑ- ΓΡΟΥ των Τ. Ζαφειριάδη, Γ. Παλαβού (σενάριο) και Θ. Πέτρου (σχέδιο). Το graphic novel των Τάσου Ζαφειριάδη, Γιάννη Παλαβού και Θανάση Πέτρου ξετυλίγει μια ατμοσφαιρική ιστορία, όπου η παράδοση τέμνεται με το σήμερα και η ρεαλιστική αφήγηση υπονομεύεται από στοιχεία του φανταστικού. Με φόντο το ομώνυμο εστιατόριο, σημείο αναφοράς για τη Βόρεια Ελλάδα επί μια ολόκληρη εποχή, το Γρα-Γρου φιλοτεχνεί μια γοητευτική πινακοθήκη χαρακτήρων λίγο πριν ο καθένας τους διαλέξει το «μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι». Η έκδοση συνοδεύεται από πρωτότυπη μουσική που συνέθεσε ο Μιχάλης Σιγανίδης. Η παρουσίαση θα γίνει στο χώρο του βιβλιοπωλείου την Πέμπτη 1/2/2018 στις 7 μ.μ. Παρουσίαση GC

Με απήγαγε ο κακός από το In the Line of Fire έρχεται να με σώσει ο Sheldon Cooper και η παρέα του..

Πανέμορφη έκδοση, απλή και ωραία ιστορία με εντυπωσιακό σχέδιο και χρωματισμό. Καλή αρχή λοιπόν, θα ξανασχολιάσω (λογικά) όταν τελειώσει η σειρά και ελπίζω αυτό να είναι με το 16ο τεύχος. Πάντως, όσοι το σκέφτεστε, πάρτε το! Αξίζει.

Πολύ όμορφη εικόνα από τις σελίδες που ανέβασε ο retroplaymo! Μακάρι να έχουν κάνει καλή δουλειά στην ποιότητα και στην αντοχή του τεύχους, ώστε να το απολάυσουμε όπως του αξίζει

Μια πρωτότυπη ιστορία που αναμειγνύει με μαεστρία στοιχεία του φανταστικού με πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ιδανικό παράδειγμα της νέας εποχής του ελληνικού κόμικ. ο «Γρα-Γρου» είναι ένα καινούργιο κόμικ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ίκαρος, μια ιστορία των Γιάννη Παλαβού και Τάσου Ζαφειριάδη που εικονογράφησε ο Θανάσης Πέτρου. Η υπόθεσή του αφορά τις ιστορίες μοναχικών ανθρώπων που τους στοιχειώνει ένα γεφύρι σε ένα ερημικό και ξεχασμένο χωριό στα κρύα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Αυτά είναι αρκετά για να μην κάνουμε spoiler, μια και στο συγκεκριμένο έργο υπάρχει έντονο το στοιχείο της έκπληξης. Για κάποιον που έχει ζήσει στην Αθήνα ή στη Νότια Ελλάδα ο περίεργος τίτλος του κόμικ δεν θυμίζει τίποτα. Για όσους όμως είναι από τη Βόρεια Ελλάδα ή έχουν ζήσει εκεί, το «Γρα-Γρου» αποτελεί σύμβολο μιας παλιάς εποχής. «Ήταν ένα μικρό εστιατόριο στην παλιά εθνική οδό Βέροιας-Κοζάνης» λέει ο Γιάννης Παλαβός. «Χτίστηκε το 1925 έξω από το χωριό Καστανιά, στο Βέρμιο, από Σανταίους πρόσφυγες. Άλλαξε διάφορες χρήσεις: αρχικά ήταν χάνι, έπειτα κουρείο και τελικά έγινε εστιατόριο ονομαστό στη Βόρεια Ελλάδα. Επί ογδόντα χρόνια, το "Γρα-Γρου" ήταν το διάλειμμα για αναρίθμητους οδηγούς από τις ατέλειωτες στροφές του Βερμίου. Ήταν κάτι σαν καταφύγιο. Από κει περνούσαν καθημερινά εκατοντάδες αυτοκίνητα έως το 2004, οπότε άνοιξε η Εγνατία Οδός και το κτίριο κατεδαφίστηκε. Δεν υπάρχει ταξιδιώτης που να μην το νοσταλγεί». Ο Γιάννης ακόμη θυμάται τα συγκλονιστικά φαγητά που έφτιαχναν εκεί, τη φασολάδα και την κοτόσουπα. «Έχω έντονες αναμνήσεις από το ρυζόγαλο που τρώγαμε, από το πάτωμα που έτριζε, από τα κάδρα στους τοίχους –ιδίως τη "Σκάλα της ζωής του άντρα"–, από τη σόμπα που "μπουμπούνιζε", από τα τζάμια που τα θόλωνε το κρύο και, φυσικά, από τους ιδιοκτήτες του». Το είχαν βαφτίσει έτσι παράξενα «από το γρύλισμα των μηχανών στην ανηφόρα», αναφέρει ο Τάσος Ζαφειριάδης. Αυτό ήταν, όπως μας είπαν, το βασικό έναυσμα για την ιστορία του κόμικ, όπως και η μοναδική τοποθεσία του. «Νομίζω ότι η πρώτη εικόνα που είχα ήταν αυτή του πέτρινου γεφυριού που χάνεται στην ομίχλη. Όταν κόλλησε αυτή η εικόνα με την Καστανιά, όλα άρχισαν με μαγικό τρόπο να μπαίνουν στη θέση τους και να συμπληρώνουν την ιστορία: το εκκλησάκι του Αγίου Χριστόφορου απέναντι από το Γρα-Γρου, το ποντιακό στοιχείο, η σύγχρονη Εγνατία Οδός με τις κοιλαδογέφυρές της που παρέκαμψε το χωριό, μια γέφυρα στη Βέροια που αποδίδεται εσφαλμένα στον Οθωμανό αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν, αλλά και τα κουδαρίτικα, η συνθηματική γλώσσα των μαστόρων. Κλείδωσαν όλα μεταξύ τους με τρόπο που δεν μπορούσα να φανταστώ στην αρχή». Οι δημιουργοί του έχουν χτίσει μια σοβαρή ιστορία μυθοπλασίας που αναμειγνύει με μαεστρία στοιχεία του φανταστικού με πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Ο συμβολισμός του γεφυριού, που είναι ο άλλος πρωταγωνιστής του έργου, πέρα από το εστιατόριο, θίγει με έμμεσο τρόπο πολλές καταστάσεις από τη σύγχρονη κοινωνία. Το κέντρο βάρους πέφτει και στο ρεαλιστικό σκίτσο του Θανάση Πέτρου. «Μια βασική διαφορά με τις προηγούμενες δουλειές μου είναι ότι το lettering είναι χειρόγραφο και όχι στον υπολογιστή, οπότε υπάρχει μεγαλύτερη συνάφεια μεταξύ του κειμένου και του σχεδίου. Από κει και πέρα, βασικό μου μέλημα ήταν να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα πειστική και αληθοφανή στα μάτια του αναγνώστη, που να ακολουθεί σκηνοθετικά και αισθητικά το πνεύμα της ιστορίας» λέει και, όπως το μαρτυρούν οι σελίδες, το έχει πετύχει. Έχει πιάσει ακριβώς την ατμόσφαιρα και τον ρυθμό της ιστορίας, αλλά κυρίως το «σκληρό» κλίμα της περιοχής. Με αφορμή αυτό, όμως, οι δημιουργοί του βρήκαν την ευκαιρία να ξεπεράσουν και ένα παλιό τους απωθημένο, το να ντύσουν ένα κόμικ με μουσική ώστε να αποτελεί μια πιο ολοκληρωμένη πρόταση. Επομένως, στις πρώτες σελίδες του ανακαλύπτεις ότι έχει και το δικό του σάουντρακ, επτά ορίτζιναλ κομμάτια που έχει συνθέσει ο Μιχάλης Σιγανίδης, εμπνευσμένα από την υπόθεση. Σκέφτομαι αν θα μπορέσει να αποτελέσει ιδανικό παράδειγμα της στροφής που κάνουν τελευταία οι Έλληνες δημιουργοί σε ελληνοκεντρικά θέματα και το κατά πόσο τα ελληνικά κόμικς αλλάζουν. Είναι τόσο προσεγμένη δουλειά, που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε ευρωπαϊκά ή αμερικανικά graphic novels και αν έχει τύχη, να βγει και σε άλλη αγορά, εκτός της χώρας του. Αν και δεν είναι ακόμα ευδιάκριτη η πορεία που θα πάρει η ελληνική «σκηνή» των κόμικς, όπως αναφέρει ο Θανάσης Πέτρου. «Ο όρος "σκηνή" υπονοεί κάποια κοινά χαρακτηριστικά, κάποιες αισθητικές τάσεις ή υφολογικές επιλογές, γεγονός που, καλώς ή κακώς, δεν είναι διακριτό σε γενικές γραμμές στα ελληνικά κόμικς. Δημιουργοί, κυρίως σχεδιαστές και λιγότερο σεναριογράφοι πάντοτε υπήρχαν και συνεχώς εμφανίζονται νέοι και πολύ ταλαντούχοι. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα παρατηρείται πολύ μεγάλη αύξηση στον χώρο των αυτοεκδόσεων, τις οποίες όμως, μια και συνήθως δεν έχουν διανομή, είναι δύσκολο να τις βρει το αναγνωστικό κοινό ‒ μόνο στο πλαίσιο κάποιων φεστιβάλ ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποια εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία. Το ζήτημα είναι να υπάρχουν εκδότες οι οποίοι θα υποστηρίξουν και θα προωθήσουν τις νέες δημιουργίες. Τελευταία έχουν μπει και μεγάλοι εκδότες στον χώρο των κόμικς, οπότε μόνο καλό θα κάνει αυτή η αλλαγή τακτικής». Πηγή

Tα ελληνικά κόμικς δεν γνωρίζουν απλώς μια δεύτερη άνθιση το 2017. Η άφιξη του «Μπλε Κομήτη», ενός νέου περιοδικού (με βάση του την Αθήνα) για κόμικς, αποτελεί ίσως την κυριότερη ένδειξη ότι βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή τους εδώ και πολλά χρόνια. Ο διμηνιαίος «Κομήτης», που ετοιμάζεται να εκδώσει το δεύτερο τεύχος του σε λίγες μέρες, έρχεται να καλύψει το μεγάλο κενό που άφησαν πίσω τους το κλείσιμο του «9» και της «Βαβέλ» πριν από επτά χρόνια. Έκτοτε δεν είχε εμφανιστεί ένα μέσο που να προβάλλει σε ένα ευρύτερο κοινό νέες δουλειές και νέους δημιουργούς από τον χώρο των κομικς και το κενό ήταν εμφανές. Όπως μας λέει ο Γιώργος Γούσης, αρχισυντάκτης του περιοδικού και δημιουργός ο ίδιος: «Καθημερινά τρίβουμε τα μάτια μας με τις δουλειές που βλέπουμε και απορούμε πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Ελπίζουμε πως ο "Μπλε Κομήτης" θα γίνει ο χώρος εκείνος που θα υπηρετήσει άξια την άνθιση των ταλέντων τους». Το καταλαβαίνει όμως κάποιος από την επιτυχία φεστιβάλ όπως το Comicdom Con Athens που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Οι πάγκοι με τις αυτοεκδόσεις που παρουσιάζουν κυρίως νέα ταλέντα στα πρώτα τους βήματα στον χώρο φέτος έκαναν ρεκόρ με πάνω από 70 συμμετοχές και δημιουργοί ξεπουλάνε το υλικό τους από την πρώτη μέρα, γεγονός ενδεικτικό του έντονου ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού. Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία, επίσης, ενισχύει αυτή την εντύπωση. Μεγάλοι εκδοτικοί στηρίζουν το ελληνικό κόμικ και κυκλοφορούν πρωτότυπα έργα Ελλήνων δημιουργών αλλά και οι μικρότερες εξιδεικευμένες εκδόσεις συνεχίζουν να βγάζουν νέους τίτλους. Η Jemma Press επιμένει να μεταφέρει στο χαρτί τα πιο δημοφιλή ελληνικά διαδικτυακά κόμικς από το socomic.gr, με το τέταρτο άλμπουμ των Κουραφέλκυθρων του Αντώνη Βαβαγιάννη και το Hard Rock του Τάσου Μαραγκού. O Τasmar εικονογράφησε φέτος και το Γιατί μου φταίνε όλα! του Βασίλη Παπαθεοδώρου από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ένα άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι οι Έλληνες δημιουργοί στρέφουν το βλέμμα τους σε πιο ελληνοκεντρικά θέματα και στην ελληνική Ιστορία για έμπνευση. Το Γρα-Γρου των Τάσου Ζαφειριάδη, Γιάννη Παλαβού και Θανάση Πέτρου από τις εκδόσεις Ίκαρος αναφέρεται σε μια ταβέρνα στο Βέρμιο που βρίσκεται στο πέρασμα που ένωνε την Κεντρική με τη Δυτική Μακεδονία πριν φτιαχτεί η Εγνατία Οδός. Το Στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές της Κατερίνας Σέρβη, σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου από τον Πατάκη, ένα θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται στην Αρχαία Ελλάδα, ανασύρει ιστορικές μνήμες. Η Comicoτραγική ιστορία της Ελλάδας 1909-1949 του Παναγιώτη Κατσανάκη από τις εκδόσεις Αρμός είναι ακριβώς αυτό που αναγράφει ο τίτλος. Το Τέρμινους του Λευτέρη Παπαθανάση αφορά τη βαριά ιστορία της αντίστασης και του εμφυλίου στα βουνά της Ηπείρου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Ακόμα και τα Εξάρχεια έχουν το δικό τους graphic novel, με το Εξάρχεια: Το πικρό νεράντζι του Nicolas Wouters σε εικονογράφηση Δημήτρη Μαστώρου, που αφηγείται φανταστικές ιστορίες από την περιοχή. Ειδική μνεία στη Στέλλα Στεργίου που μεταφέρει εμπνευσμένα τον Μικρό Πρίγκιπα του Σεντ-Εξιπερί σε graphic novel από τις εκδόσεις Polaris. Εκτός όμως από τους Έλληνες, φέτος μεταφράστηκαν και σπουδαίες δουλειές από το εξωτερικό, όπως το συγκινητικό Πρόσφυγες των Όουεν Κόλφερ, Άντριου Ντόνκιν και Τζοβάνι Ριγκάνο (Πατάκης), το Mercy on me του Kleist Reinhard (Ηλίβατον) για τη ζωή του Νικ Κέιβ, που σημειώνει απρόσμενη εκδοτική επιτυχία, και η Φιλοσοφία σε Κόμικς του Μάικλ Πάτον (Ψυχογιός). Ο Παίκτης του Ντοστογιέφσκι γίνεται graphic novel από τους Στέφαν Μικέλ και Λοϊκ Γκοντάρ (Polaris), καθώς και το Παιχνίδι της Μίμησης του Jim Ottaviani που αναφέρεται στη ζωή του Άλαν Τιούρινγκ (Κριτική). Τέλος, το 2017 σημαδεύτηκε από την επιστροφή ενός αγαπημένου χάρτινου ήρωα. Μπορεί να κυκλοφόρησε στα τέλη του '16 για να γιορτάσει τα 70 του χρόνια, αλλά το Ποιος σκότωσε τον Λούκυ Λουκ; ανασταίνει τον Λούκυ Λουκ με μια καινούργια ιστορία από τον Ματιέ Μπονόμ. Πηγή

Για να μειωθεί λίγο ο μέσος όρος λοιπόν, ας πω και εγώ ότι μου αρέσει πολύ η στροφή αυτή της εκδοτικής και ελπίζω να εκδόσει και άλλες μικρές σειρές. Η συνεργασία εφημερίδων-εκδοτικών για κόμικς νομίζω είναι στα καλύτερα της αυτήν την περίοδο

Δηλώνω και γω συμμετοχή!

@Bonadrug Δεν αντιλέγω, απλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο να χρησιμοποιούμε κακές μεταφράσεις 50-60 χρόνων, τη στιγμή που έχουμε ιντερνετ και όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ Αγγλικά. Εδώ που τα λέμε το "Αιχμάλωτος της Ερήμου" θα μπρορούσε να αναφέρεται στο 50+% των ταινιών του JW, οπότε και Αγγλικά να μην ξερει κάποιος πάλι είναι άστοχο.

Γεια σου Δημήτρη, ελπίζω να περάσεις όμορφα την ώρα σου στο greekcomics.

"The Searchers" και "The Good, the Bad and the Ugly". To "The Searchers" δεν είναι από τις αγαπημένες μου, αλλά αναγνωρίζω ότι είναι πολύ ανώτερο από τα άλλα. Απο Clint, όλα είναι 1 και 1. Ξεχωριστή θέση έχει για μένα το "Two Mules for Sister Sara" που είδα στο δημοτικό και από τότε ξεκίνησα να βλέπω westerns. Φυσικά και το Unforgiven που δείχνει πόσο ωρίμασε κινηματογραφικά. Αγαπημένη ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι έχω. Πάντως, αν είναι να ονομάσουμε το "The Searchers" - "Αιχμάλωτο της Ερήμου" , γιατί να μην ονομάσουμε τον John Wayne - Γιαννάκη;