Ranxerox

Try this: The Killer

Δεν έχει καινούριο Dylan Dog ?

Παίζει να βγει κανένα καινούριο Dylan Dog?

Μηπως ηταν πρωταπριλιατικο?

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4627083 Κρις Γουέρ Ο εξυπνότερος άνθρωπος στα κόµικς Του Νικόλα Ζώη ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 16 Απριλίου 2011 Το «Jimmy Corrigan, The Smartest Kid On Earth» (ΤζίµI Κόριγκαν, το εξυπνότερο παιδί στη Γη), χαρακτηρίστηκε το µεγαλύτερο επίτευγµα των graphic novels, ενώ ο «New Yorker» κάθε φορά που κυκλοφορεί µε εξώφυλλό του γίνεται ανάρπαστος. Καλεσµένος για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το 6o Φεστιβάλ Κόµικς του περιοδικού «Comicdom», ο διάσηµος κοµίστας βρήκε λίγο χρόνο και µας µίλησε για τον εαυτό του και τη δουλειά του. Εχει κρατήσει στα χέρια του το βραβείο Will Eisner, το Οσκαρ των κόµικς, οκτώ ή εννιά φορές. Οι κριτικοί λένε γι' αυτόν ότι µε κάθε νέα δουλειά εξωθεί στα όρια τις δυνατότητες του µέσου του. Οµως ο Κρις Γουέρ δεν κοµπάζει ποτέ και για τίποτα από αυτά. Εχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του στο «Comicdom Con 2011», υπογράψει και σκιτσάρει αµέτρητα αντίτυπα για τουςθαυµαστές του µε έναν γραφικό χαρακτήρα που θυµίζειστοιχεία τυπογραφείου κιέπειτααπό µια ξενάγηση«στις ιστορικές τελετουργικές τοποθεσίες της Αθήνας όπως ο Παρθενώνας» κάθεται συνεσταλµένα στο γωνιακό καναπέτου καφέ της Ελληνοαµερικανικής Ενωσης. Με τα δύο του χέρια στο τραπέζι, και σε διακριτικά αµυντική στάση. «∆εν θα συνιστούσα σε κανέναν τη δουλειά µου, ακόµα κι αν το αποτέλεσµα θα ήταν να µη διαβαστεί ποτέ», λέει µε ένρινη χαµηλή φωνή και µια υποψία κρυµµένης έντασης. «∆εν πιστεύω σε κανενός είδους προώθηση, οποιουδήποτε έργου. Και δεν θα το έκανα σε κανέναν, εκτός αν ήθελανα τον παραπλανήσω. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καθοδηγητέςπου θα τους υποδεικνύουν τι να διαβάσουν». Από το 2001 πάντως που εκδόθηκε, και παρ' όλη την αυτοµείωση του δηµιουργού του, πολλοί αναγνώστες διάβασαν το ηµιαυτοβιογραφικό «Jimmy Corrigan, The Smartest Kid On Earth» και το βρήκαν ιδιοφυές. Κάποιοι κριτικοί είπαν ότι είναι για τα κόµικς ότι ο «Οδυσσέας» του Τζέιµς Τζόις για τηνπεζογραφία. «∆εν γίνεται να µην σε κολακεύουν τέτοιοι χαρακτηρισµοί. Σε τελική ανάλυση όµως, το “Jimmy Corrigan” είναι ένα ακατάστατο,χαοτικό έργο, και ίσως αυτό προσπαθούν να πουν όσοι το συγκρίνουν µε τον «Οδυσσέα»», απαντάει ο Γουέρ. Επειτα από µια µικρή παύση, γίνεται πιο διαλλακτικός. «Από µια οπτική γωνία, ίσως και τα δύο προσπαθούν ναψηλαφίσουν την υφή της ζωής και τη θέση που έχουν σε αυτήν τα ανθρώπινα συναισθήµατα των ηρώων τους. Ιδίως εκείνα που παραµένουν για καιρό κρυµµένα». Σαν να υπαινίσσεται ότι το κλειδί για την αποκωδικοποίηση του εαυτού του είναι η περίοδος που οι πρώτες του συγκινήσεις γεννήθηκαν, εκδηλώθηκαν ή συγκαλύφθηκαν. Τα φωτεινά καρέ της ζωής του Γουέρτον δείχνουν να έρχεται στον κόσµο το 1967 στη Νεµπράσκα, και τον πατέρα του να φεύγει από το σπίτι ενώ εκείνος ήταν ακόµα βρέφος. Μεγάλωσε σαν µοναχοπαίδι, νιώθοντας συχνά τρόµο για ό,τι συνέβαινε έξω από το σπίτι του, µίσος για τον εαυτό του, και ντροπή για τα συνεχή πειράγµατα των συνοµηλίκων του. Στο σύµπαν των χάρτινων ηρώων στράφηκε όταν αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να διαπρέψει «σε οτιδήποτε έχει να κάνει µε τον αθλητισµό», και µε τη βοήθεια των κόµικς που βρήκε δηµοσιευµένα σε εφηµερίδες σε έναν τεράστιο πάκο στο υπόγειο το σπιτιού του. Μια τυπική ιστορία, ενός «nerd» που βρήκε καταφύγιο στηνίδια τη φαντασία του. «Τυπική για τη δική µου ηλικία», διευκρινίζει σήµερα, πίσω από το συρµάτινο σκελετό των χοντρών φακώντου. «Ανήκω στη γενιά που µεγάλωσε κυρίως στο δωµάτιό της, παρέα µε τις περιπέτειες των αγαπηµένων της υπερηρώων». Μέχρι που παρόµοιες ιστορίες άρχισαν να ξεπηδούν από το δικό του χέρι. Με επιρροές όπως «τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, τα αντεργκράουντ κόµικς,ο Ρόµπερτ Κραµπ,αλλά και δηµιουργοί της δικής µου γενιάς σαν τον Τσαρλς Μπερνς ή τον Τσέστερ Μπράουν», πρωτοεµφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίαςτου ’80, στις σελίδεςτης φοιτητικής εφηµερίδας «Daily Texan». Σχεδίασε τον χαρακτήρα Quimby the Mouse, τον Floyd Farland – λέγεται ότι πλέον τον έχει αποκηρύξει, ξανασχεδιάζοντας τις ίδιες ιστορίες σε όποιον αναγνώστη το ζητήσει – και µε τη σειρά «Acme Novelty Library», κατάφερε να γίνει µόνιµο θέµα συζήτησης στους κύκλους της ένατης τέχνης. Mε τον «Jimmy Corrigan» και σε αρκετούς ακόµα. «Ο κεντρικός ήρωας είναι ένα “παιδί” που έχει θαφτεί ζωντανό στο σώµα ενός ενήλικα µε αδέξια και κακόκεφη προσωπικότητα, συναισθηµατικά υπανάπτυκτου και µε περιορισµένη κοινωνική ζωή» λέει, µιλώντας µάλλον άβολα για τον δηµοφιλή ηµιαυτοβιογραφικό χαρακτήρα του. Που,όπως και ο δηµιουργός του, αποζητά την επικοινωνία µε τον χαµένο πατέρα του. Στη διάρκεια του σχεδιασµού µάλιστα, ο πραγµατικός κύριος Γουέρ ήρθεσε επαφή µε τον γιο του, και οι δυο τους είχαν µια συνάντηση «µάλλον τροµακτική». Που θα έκανε τον δηµιουργό να νιώσει«ανόητος για το µίσος όλων αυτών των ετών, αφού τελικά εκείνος δεν ήταν και κανένας εγκληµατίας πολέµου». Προβολή του έργου του, µε τη βοήθειατης δηµόσιας αυτοανάλυσης θα πει κανείς. Και ίσως να είχε δίκιο, αν δεν γνώριζε ότι ο Γουέρ θα προσπαθούσε διαρκώς να συµφιλιωθεί µε τους δαίµονές του, και θα το κατάφερνε µε µερικούς, όταν θα γινόταν και ο ίδιος πατέρας. «Η γέννηση της κόρης µου µε κάποιοτρόπο απάντησε σε όλα µου τα ερωτήµατα και έλυσε όλα µου τα προβλήµατα µέσα σε µία ώρα. Εγινα ευτυχισµένος για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή µου, και οι στιγµές µου έγιναν ξαφνικά πιο πολύτιµες. Γι' αυτό τον λόγο άλλωστε δεν είµαστε εδώ;» αναρωτιέται µε ένα συγκρατηµένο χαµόγελο, και συστήνει την πατρότητα σε όσους αµφιβάλλουν για την αξία της. Προσπαθώ να είµαι συναισθηµατικά τίµιος µε αυτό που κάνω και να µη γεµίζω µε ψέµατα τις σελίδες µου

Comicdomιστες καντε κατι για τον ανυπαρκτο κλιματισμο!!!

Μια μονοσελιδη ιστορια του Enki Bilal απο την Βαβελ #70

απο το www.comicart.gr To έργο του Δημοσθένη Βουτυρά (1871-1958) αποτελεί μοναδική περίπτωση στη νεοελληνική λογοτεχνία. Οι παράξενες, σκοτεινές ιστορίες του, με πρωταγωνιστές ταπεινές φιγούρες που εξεγείρονται, συχνά με απελπισμένη αγριότητα, ενάντια στη μοίρα τους, διαβάζονται με αμείωτο ενδιαφέρον εδώ και έναν αιώνα. Το Παραρλάμα και άλλες ιστορίες, με εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου, κείμενα του Δημήτρη Βανέλλη και επίβλεψη του Βάσια Τσοκόπουλου (επιμελητή των Απάντων του Δημοσθένη Βουτυρά), είναι ένα τολμηρό γραφιστικό αφήγημα βασισμένο σε εννιά συναρπαστικές ιστορίες του Βουτυρά, με θέμα την απληστία, την προδοσία, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το ανυποχώρητο μίσος, τον μεταφυσικό τρόμο. «Για να σχολιαστούν ορισμένες πρωτοτυπίες της τέχνης του Bουτυρά χρειάζεται να γίνει ένας παραλληλισμός με εκπροσώπους τού πιο μοντέρνου γραψίματος σήμερα», έγραφε ο Στρατής Τσίρκας στη μελέτη που αφιέρωσε στον ομότεχνο που θαύμαζε. Ο Δημοσθένης Βουτυράς αντιλήφθηκε από τους πρώτους στην Ελλάδα αυτό που αντιλαμβάνονταν οι περισσότεροι σύγχρονοί του Ευρωπαίοι συγγραφείς: η κοινωνία είναι μια κόλαση και η ευτυχία δεν είναι παρά ένα όμορφο ψέμα που αποκοιμίζει τις συνειδήσεις. Ο κοινωνικός θυμός, ως επακόλουθο αυτών των σκληρών διαπιστώσεων, στον Βουτυρά αποκτά τη μορφή μιας αδυσώπητης, βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας, που υπερβαίνει τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας –ακόμα κι όταν οι ήρωές του βρίσκονται στα έσχατα όρια της επιβίωσης– δημιουργώντας στο τέλος καταστάσεις απίστευτης παράνοιας. Δύσμoρφα, ρυτιδωμένα, καταταλαιπωρημένα, αρρωστημένα, κακοποιημένα, στενόχωρα, θυμωμένα, σκοτεινιασμένα, δύσμοιρα, δύστροπα, κακότροπα, συγκλονισμένα, αγριεμένα, τρελαμένα και, εν τέλει, τραγικά πρόσωπα. Αυτός ακριβώς είναι ο κόσμος του Δημοσθένη Βουτυρά. Αυτή η πινακοθήκη του σκότους αποτελεί το απόλυτο σκηνικό του, την ιστορία του, την πλοκή του. Το κατόρθωμα των «αρχιτεκτόνων» αυτού του τόμου είναι ότι κατάφεραν ο μεν Δημήτρης Βανέλλης, στο επίπεδο του σεναρίου, να αναδείξει το καίριο, δηλαδή τον κοινωνικό θυμό που εκπέμπεται ως υπαρξιακή αγωνία, ο δε Θανάσης Πέτρου, στο επίπεδο της γραφιστικής σχεδίασης, να αποδώσει με εξαιρετικά πειστική εικόνα το σπάνιο αίσθημα που ο επαρκής αναγνώστης αποκομίζει όταν διαβάζει τις σελίδες του Βουτυρά. Ένας καθ’ όλα «μοντέρνος», «σύγχρονος» συγγραφέας, σε μια καθ’ όλα μοντέρνα» σύγχρονη επίσης ανάγνωση. Το τολμηρό, δυνατό κείμενο του Βουτυρά ευτύχησε να βρει στους δημιουργούς τού Παραρλάμα και άλλες ιστορίες τους καλύτερους αναγνώστες του – ανανεώνοντας έτσι με μοναδικό τρόπο το ενδιαφέρον για τον σπουδαίο αυτόν συγγραφέα. Ο Θανάσης Πέτρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στην Κοινωνιογλωσσολογία. Το 2002 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 2ο Διαγωνισμό Κόμικς του ένθετου «9» της εφημερίδας Ελευθεροτυπία στην κατηγορία των Νέων Ταλέντων. Το 2005 αποφοίτησε από τον ΑΚΤΟ (τμήμα Σκίτσο-Κόμικς-Καρτούν). Από το 2004 είναι μόνιμος συνεργάτης του «9». Κόμικς του έχουν δημοσιευτεί στο «9», στη Γαλέρα, στη Βαβέλ και αλλού. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις κόμικς (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Σερβία, Κίνα, Σαρδηνία, Πολωνία). Το 2008 κυκλοφόρησε η συλλογή κόμικς του με τίτλο Ο Τυμπανιστής και οι φίλοι του από τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος». Ο Δημήτρης Βανέλλης γεννήθηκε στη Λέσβο και από το 1976 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται στη Βιβλιοθήκη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Από το 1990 γράφει σενάρια για κόμικς για πολλούς Έλληνες δημιουργούς (Δερβενιώτη, Γ. Δημητρίου, Ζαφειράτο, Ζήκο, Ζογλοπίτου, Κυριαζή, Πέτρου, Σόλη κ.ά.), που δημοσιεύονται στη Βαβέλ, το «9», το Σινεμά κ.α., αρκετά άρθρα, ενώ τέσσερα άλμπουμ της σειράς «Φανούρης Άπλας» (με συν-σεναριογράφο τον Δ. Καλαϊτζή και σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη) εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1990 από τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΚΣ. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία Η μουσική στο κεφάλι μου, Ασμόλ, Έξω από την Γκρίζα Χώρα και Το καλοκαίρι μου έξω από τον Θόλο. Επιπλέον στοιχεία για το βιβλίο, θα βρείτε online στο www.toposbooks.gr

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_13/03/2011_435322 13/3/2011 Εντονα βιωματικό και μηδενιστικό μαύρο χιούμορ Schizo, ένα κόμικς του αμερικανικού περιθωρίου Της Σελανας Bροντη ΙΒΑΝ ΜΠΡΟΥΝΕΤΙ Schizo εκδ. Κορμοράνος Πριν από μερικές εβδομάδες επανακυκλοφόρησε στα ελληνικά το «Schizo» του Ιβάν Μπρουνέτι. Πρόκειται για μια υποδειγματική έκδοση, ένα φοβερό κόμικς του αμερικανικού περιθωρίου, πυκνό και ελλειπτικό, γραμμένο με νοσηρή αίσθηση του χιούμορ, μεταξύ 1994 και 2004. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ένας κοντόσωμος άντρας με μούσι, μαύρα γυαλιά και μεγάλη μύτη σαν μελιτζάνα· ένα καταθλιπτικό ον που περιφρονεί τον εαυτό του και την ανθρωπότητα. Ο Μπρουνέτι, ο οποίος γεννήθηκε το 1967 στην Ιταλία, ξεκινά την ιστορία του ξεφωνίζοντας: «Σας μισώ. Σας μισώ όλους!». Βιωματικό, χωρίς ωστόσο να είναι ρεαλιστικό, το κόμικς αυτό αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση κατά των αξιών (πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία κ.λπ.). Δεν υπάρχει ταμπού ή ηθικός κανόνας που να μην έχει καταρρίψει ο Αμερικανός κομίστας. Οι συντελεστές Το «Schizo» ανήκει στη σειρά Ink Press των νεοσύστατων εκδόσεων Κορμοράνος. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2009 και τα χίλια πρώτα αντίτυπα εξαντλήθηκαν γρήγορα. Πίσω από αυτό το εκδοτικό εγχείρημα βρίσκονται ο 30χρονος μουσικός Ιλάν Μανουάχ και ο 33χρονος κινηματογραφιστής Χάρης Λαγκούσης, απόφοιτος του London Film School. Η επιλογή τους να τυπώσουν αυτό το βιβλίο έχει, αν μη τι άλλο, αισθητική αξία. Το «Schizo» ήρθε ουσιαστικά να καλύψει ένα κενό στην ελληνική αγορά: λίγα βιβλία της παγκόσμιας εναλλακτικής λογοτεχνίας κόμικς βρίσκουν τη θέση τους στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ειδικά μετά το κλείσιμο της «Βαβέλ» και του «Παραπέντε», και φυσικά εξαιρώντας τις προσπάθειες των εκδόσεων ΚΨΜ που, μεταξύ άλλων, έχουν κυκλοφορήσει στη γλώσσα μας τα σπουδαία πολιτικά κόμικς του Joe Sacco. «Θέλαμε να διαβάσουμε, στα ελληνικά, πράγματα που εμείς θεωρούμε καλά», λέει ο Χάρης, λάτρης της αμερικανικής και καναδικής ανεξάρτητης σκηνής κόμικς, που συνάντησε μεγάλη άνθηση στη δεκαετία του ’80. «Ο μέσος Ελληνας αναγνώστης, εκτός από τους μυημένους, όταν ακούει για κόμικς νομίζει ότι είναι Μίκυ Μάους ή ιστορίες με σούπερ ήρωες. Δεν είναι εξοικειωμένος με την τέχνη αυτή», διατείνεται ο Ιλάν Μανουάχ. Να σημειώσουμε ότι και οι δυο τους είναι σκιτσογράφοι. Ο Ιλάν, Ελληνας εβραϊκής καταγωγής, σπούδασε κόμικς στη Σχολή Καλών Τεχνών Institut Saint-Luc, στις Βρυξέλλες, και έχει κυκλοφορήσει δέκα περιοδικά στη χώρα του Τεν Τεν. Τα σκίτσα του είναι πιο καλλιτεχνικά. «Δεν έχω ήρωες. Μερικές φορές δεν έχω καν ιστορίες ή διαλόγους», λέει ο ίδιος. Η δουλειά του Χάρη, από την άλλη, ακολουθεί περισσότερο τον δρόμο της αφήγησης. Πρόσφατα βγήκε το πρώτο τεύχος του «3Α4», που είναι η ιστορία ενός ανθρωποκυνηγητού. Εκτός από το «Schizo», οι εκδόσεις Κορμοράνος έχουν κυκλοφορήσει το «Σαν σιδερένιο ομοίωμα γαντιού από βελούδο» του Ντάνιελ Κλόους και το «Ποτέ δεν σε συμπάθησα» του Τσέστερ Μπράουν. Το πρώτο –μια σουρεαλιστική ιστορία μυστηρίου γεμάτη θεωρίες συνωμοσίας και ανωμαλίες– είναι «ο Ντέιβιντ Λιντς σε κόμικς», ενώ το δεύτερο είναι μια αυτοβιογραφία με θέμα την προβληματική εφηβεία. «Ο Τσέστερ Μπράουν συμπυκνώνει τα παιδικά του χρόνια σε ένα κόμικς. Χρησιμοποιεί πολύ συναίσθημα, χωρίς ωστόσο να γίνεται συναισθηματικός. Το σχέδιό του είναι υπέροχο. Μας αρέσει πολύ ο τρόπος που έχει τοποθετήσει τα καρέ στη σελίδα», λέει ο Ιλάν. Και στα τρία αυτά βιβλία τον σχεδιασμό της γραμματοσειράς, τη σελιδοποίηση και το εικαστικό μέρος ανέλαβε ο Ιλάν Μανουάχ, ενώ τη μετάφραση υπέγραψε ο Χάρης Λαγκούσης. «Η μετάφραση κόμικς διαφέρει από τη μετάφραση λογοτεχνίας, γιατί πρέπει να λάβει κανείς υπόψη το θέμα των χωρικών ορίων – ο λόγος πρέπει να χωρέσει μέσα στα μπαλονάκια. Στην Ink Press μεταφράζουμε επίσης τους τίτλους, δεν χρησιμοποιούμε αστερίσκο και υποσημειώσεις στο κείμενο», σημειώνει ο μεταφραστής. Επειδή και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο της δουλειάς, προσπάθησαν να φέρουν τα έργα όσο γινόταν πιο κοντά στα πρωτότυπα. «Διατηρούμε τον γραφικό χαρακτήρα του σκιτσογράφου και μεταφέρουμε αυτούσια τα ηχητικά εφέ». Στο τυπογραφείο κάθονται ώρες πάνω από το κεφάλια των υπαλλήλων «για μην ξεφύγει καμιά σκόνη στο καρέ». Στα μελλοντικά τους σχέδια συγκαταλέγονται το «Sidetrack City» του Kaz, «ένα σουρεαλιστικό πανκ αφήγημα με επιρροές από Ποπάι», και το αυτοβιογραφικό «Daddy’s girl» της Debbie Drechsler, που περιγράφει τη σεξουαλική κακοποίηση ενός κοριτσιού από τον πατέρα του. Πληροφορίες: www.inkpress.gr