Maya

Ευχαριστώ πάρα πολύ!! Με τίποτα δεν πήγαινε το μυαλό μου ότι ήταν ισπανικής προέλευσης πάντως!

Κι εγώ το σφουγγάρι είμαι!!!! Και τον μισώ τον Sponge Bob....

Κι εμένα το Tilt ήταν το πρώτο κομιξάδικο που πήγα - ακόμη θυμάμαι τι σοκ είχα πάθει, εντελώς αδαής τότε, που νόμιζα ότι τα μόνα κόμικ που υπήρχαν στην Ελλάδα ήταν το Λούκυ Λουκ και ο Αστερίξ στα περίπτερα... Δεν ήξερα ότι η ιδιοκτήτρια ήταν γυναίκα - εγώ όσες φορές είχα πάει ήταν εκεί ο Γιώργος, ο οποίος ήταν στους Last Drive (εντελώς βγαλμένη από ταινία η όλη φάση, ο μουσικός που δουλεύει τώρα στα κόμικ).

Θα συμφωνήσω σε όλα για τις τιμές και να προσθέσω ότι μου κάνει εξαιρετικά άσχημη εντύπωση ο τρόπος που φέρονται στους πελάτες... Δυο-τρεις φορές που έχω μπει μέσα να χαζέψω με δυο φίλους μου, μας υποχρεώσαν ν' αφήσουμε τα πράγματά μας μη τυχόν και τους ρίξουμε κάτι κάτω. Από που να το πιάσω τώρα αυτό; Πρώτον, δεν είμαστε πέντε χρονών παιδάκια, να μη ξέρουμε πώς να περπατήσουμε. Δεύτερον, εφ' όσον έχουν τέτοιο φόβο, θα μπορούσαν να έχουν κλειστές βιτρίνες ή τέλος πάντων λίγο περισσότερο χώρο αντί να νοικιάζουν κάτι τρύπες για να γλυτώσουν το ενοίκιο (μιλάω για το μαγαζί δίπλα στο Solaris, όχι το καινούριο). Και τρίτον, εάν τελικά θεωρούν πως οπωσδήποτε πρέπει να αφήνουμε τα πράγματά μας, υπάρχει και ο ευγενικός τρόπος να ζητήσεις κάτι τέτοιο και όχι αυτό το αλλαζονικό υφάκι που υιοθετούν και σε κοιτάνε σαν ενόχληση και όχι σαν πελάτη... Έλεος... Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι στο μεταξύ, πάντως εμένα με νευρίασαν τόσο πολύ που και να είχα λεφτά για πέταμα δεν θα αγόραζα κάτι απ' το Clipart.

Ευχαριστώ για τα links παιδιά Αν και νομίζω πως η Πάττυ θα παραμείνει το κόμικ-μυστήριο!

Μερικές σελίδες:

Καταλαβαίνω τι λες, και σίγουρα η σύγχρονη προπαγάνδα είναι πολύ πιο "έξυπνη" και δρα με περισσότερους τρόπους απ' ότι η παλαιότερη... Όμως δεν έχει σημασία και ο στόχος της; Φερ' ειπείν, αν το δούμε πολιτικά, η κυβέρνηση στις ΗΠΑ προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της ότι ο Χ πόλεμος που κάνει κάθε φορά είναι δικαιολογημένος, για το καλό τους κλπ. Και όντως πείθει κάποιους. Αν αυτοί οι κάποιοι είχαν περισσότερο ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα, ήταν περισσότερο ενημερωμένοι και γενικά την "έψαχναν" περισσότερο, θα μπορούσε η όποια προπαγάνδα να πετύχει τον στόχο της; Δεν νομίζω. Δεν συμφωνώ δηλαδή με την άποψη ότι ο κόσμος είναι μια μάζα που ο καθένας έξυπνος μπορεί να την πλάσει όπως θέλει - ή μάλλον λάθος: ναι μεν μπορεί να ισχύει αυτό, αλλά δεν το δέχομαι! Κατηγορώντας κάποια έργα ως προπαγανδιστικά, σημαίνει πως υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Άρα πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και ύστερα αυτά θα πάψουν να υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν θα έχουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν. Η μυθοπλασία δεν νομίζω ότι πρέπει να σχετίζεται με την ιστορία - σίγουρα επιρροές υπάρχουν και προς τις δύο πλευρές, όμως άλλο πράγμα μια ιστορία που πλάθουμε τονίζοντας συγκεκριμένα σημεία και προβάλλοντας συγκεκριμένα συναισθήματα και άλλο ένα αντικειμενικό (όσο αυτό γίνεται πάντα) γεγονός που αναγνωρίζεται ως ιστορικό. Τέλος, ένα πράγμα τόσο προσωπικό όσο η τέχνη, οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να είναι ελεύθερο... Και νομίζω ότι αυτό είναι εφικτό, κι ας μη συμβαίνει πάντα.

Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι / πόσες θυμάστε τον Κόσμο της Πάττυ, που δάνειζε το όνομα και στο αντίστοιχο περιοδικό και ήταν μια αρκετά μεγάλη (ή τουλάχιστον έτσι τη θυμάμαι!) σειρά με την Πάττυ, την αδερφή της τη Σάρον κλπ... Έχω φάει το internet να βρω κάποια πληροφορία, για τον σχεδιαστή, πότε βγήκε η σειρά, πόσο κράτησε κλπ αλλά δεν υπάρχει τίποτα! Υπάρχει περίπτωση να είχαμε αλλάξει εμείς εδώ το όνομα, γι' αυτό να μη το βρίσκω; Πάντως κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη!

Τρέλα κανονική είχα με τον Νιλς Χόλγκερσον! Ακόμα θυμάμαι την αγωνία στο τέλος με τον Μάρτιν και τους γονείς του Νιλς!!! Παιδικά τραύματα

Εγώ νομίζω πως αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και όχι το αν το "300" ήταν φασιστικό ή προπαγανδιστικό ως κόμικ ή ως ταινία. Ακόμη και να ήταν έτσι, αν μια "προπαγάνδα" φτάσει σε αυτιά και μάτια ανθρώπων που έχουν δική τους άποψη, προσωπική κρίση και είναι ενημερωμένοι, δεν θα καταφέρει τίποτα. Εκεί λοιπόν είναι το πρόβλημα και όχι στο Χ ή Ψ κόμικ ή ταινία. Επίσης, πιστεύω πως είναι σωστό αυτό που είπε ο dimis, ότι άλλο πράγμα η μυθοπλασία και άλλο η ιστορία. Η τέχνη πρέπει να είναι εξ ορισμού ελεύθερη - αν αρχίσουμε να βάζουμε κανόνες και όρια, το έχουμε χάσει. Τι θέλουμε, ένα "Politically correct" (όπως λεν και οι Αμερικάνοι) αποστειρωμένο και clean-cut αποτέλεσμα; Έχω διαβάσει το "300" και το είδα και στο σινεμά και ούτε φασίστρια ένιωσα, ούτε μ' έπιασε καμιά κρίση πατριωτισμού ή επεκτατισμού, ούτε αναγνώρισα πουθενά τον Μπους (μα ποιος άρρωστος νους μπορεί να τον ταυτίσει με τον Gerard Butler;! ) και το Ιράκ. Αν λοιπόν ο καθένας έχει λίγο μυαλό και το βάζει να σκέφτεται, δεν έχει φόβο από καμιά "προπαγάνδα", σκόπιμη ή μη.

Τον Ρόσα τον θαυμάζω πολύ και μ' αρέσει, αλλά αυτό με το σκίτσο του θανάτου του Scrooge ακόμη δεν του το έχω συγχωρέσει :Nope: Ο κόσμος των παπιών, παρότι διατηρεί έναν ρεαλισμό όσον αφορά τις προσωπικότητές τους κλπ, είναι αυτό που είναι ακριβώς επειδή δεν 'αγκιστρώνεται' στον ρεαλισμό. Π.χ. ξέρετε πολλούς εβδομηντάρηδες που θα κάνανε τρελά κυνήγια για θησαυρούς σε κάθε γωνιά του κόσμου, θα κράταγαν όλα τα λεφτά τους σε νομίσματα για να μπορούν να κάνουνε βουτιές σ' αυτά κάθε πρωί και στις κρίσιμες στιγμές θα βάζανε πρώτα μπροστά τι τους λέει η συνείδησή τους και μετά το συμφέρον τους; Γι' αυτό ακριβώς δεν μ' αρέσει η εικόνα αυτή, με τον Ντόναλντ, τη Νταίζυ και τα ανιψάκια μεγάλα και τον Σκρουτζ να 'χει πεθάνει... Αναιρεί όλο αυτό το σκηνικό. Ελπίζω να μη σκεφτεί ποτέ να το κάνει ιστορία...

Φαντάζομαι τη Marjane Satrapi την ξέρετε όλοι από το Persepolis (και λίγο αργότερα το Embroideries). Το "Chicken with Plums" είναι το καινούριο της (σχετικά: στην Γαλλία κυκλοφόρησε το 2004 ενώ η αγγλική έκδοση εκδόθηκε το 2006), πάλι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για την ιστορία του θείου της, του μουσικού Nasser Ali Khan, και συγκεκριμένα των οκτώ τελευταίων ημερών της ζωής του, αφού αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ο Nasser πέφτει σε κατάθλιψη όταν χαλάει το tar του (ιρανικό έγχορδο όργανο) και έτσι χάνει κάθε διάθεση για ζωή. Το σκίτσο είναι φυσικά στο κλασικό στυλ της Satrapi, και η ιστορία παρακολουθεί μέρα προς μέρα την τελευταία εβδομάδα του Nasser, τις σκέψεις που κάνει και αποσπάσματα από το παρελθόν. Έχει και μια πολύ καλή μικρή ανατροπή / έκπληξη στο τέλος. Πολύ καλό!

Φοβερό σκίτσο όντως... Απ' τη στιγμή που έχω γραφτεί στο forum έχω φορτώσει το wishlist στο Amazon και προβλέπω να συνεχίζεται!

Έχω ακούσει τα καλύτερα για το Fountain και με εντυπωσίασε πάρα πολύ το trailer του, αλλά ακόμη δεν έχω καταφέρει να το δω. Δεν είχα ιδέα ότι είχε προϋπάρξει graphic novel...! Θα το ψάξω οπωσδήποτε!