Commando Duck

Επαναστάτης της ισλαμιστικής ιδεολογίας; Δημιούργημα των ΗΠΑ που ξέφυγε επικίνδυνα από τον έλεγχό τους; Παράφρονας εξουσιομανής τρομοκράτης; Ή μήπως η μεγαλύτερη απάτη που στήθηκε από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της υπερδύναμης για να δικαιολογήσει τη ληστρική επιδρομή στο Αφγανιστάν και τα διάφορα Γκουαντάναμο; Ό,τι και να ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, το μόνο σίγουρο είναι ότι συνδέθηκε άρρηκτα με τον δημόσιο λόγο της δεκαετίας του 2000, καθώς υπήρξε ο επικεφαλής της (κατά ΗΠΑ) νούμερο ένα παγκόσμιας τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα. Σύμφωνα με την επίσημη άποψη (ίσως ποτέ να μη μάθουμε την πλήρη αλήθεια), η περίφημη Αλ Κάιντα οργάνωσε και πραγμαποίησε την πρωτοφανή πολύνεκρη επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2011. Το αν ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα τα ποικίλα σενάρια για την 11/9 ή ακόμα και για τις συνθήκες της δολοφονίας του Σαουδάραβα τρομοκράτη, δεν είναι βέβαια δική μας αρμοδιότητα να το διερευνήσουμε. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πλούσιο υλικό για διερεύνηση. Εδώ θα αρκεστούμε σε έναν πιο "ταπεινό" ρόλο: θα σας παρουσιάσουμε ορισμένες γελοιογραφίες και κόμικς που απεικονίζουν με χιουμοριστικό τρόπο τον διασημότερο "μπαμπούλα" του δυτικού κόσμου κατά την τελευταία δεκαετία. H κυβέρνηση Μπους, δια στόματος Κόλιν Πάουελ, προσπαθεί να συνδέσει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, λίγες εβδομάδες πριν την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ (από την εφημερίδα "Black Commentator" της 13/2/2003). Ο Μπάρακ Ομπάμα εναντίον του Οσάμα Μπιν Λάντεν, σαν άλλος Captain America vs Hitler. O Μπιν Λάντεν μέσα από την υποτιθέμενη σπηλιά του στο Αφγανιστάν, συλλογίζεται ότι πρέπει να επιτεθούν στις αμερικανικές υποδομές, πριν αυτές καταρρεύσουν... Του Μike Luckovich, 2007. Σχόλιο για την οικονομική κρίση του διεθνούς τραπεζοπιστωτικού συστήματος, σε παρόμοιο πνεύμα. Του ιδίου, 2009. Do you feel safe now, America? Η είδηση της εκτέλεσης του Μπιν Λάντεν την 1/5/2011 από Αμερικανούς κομάντος στο κρησφύγετο του Αμποταμπάντ, πυροδότησε, όπως είναι φυσικό, τα πενάκια των γελοιογράφων ανά τον κόσμο. Τα περισσότερα σκίτσα κινήθηκαν με το αίσθημα απόδοσης κάποιου είδους δικαιοσύνης, αλλά δεν ήταν λίγα και αυτά που αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό την επίσημη προπαγανδιστική γραμμή του Λευκού Οίκου, καθώς και την περίεργη, έως ύποπτη, έλλειψη παντός αποδεικτικού στοιχείου για τη δολοφονία. Παρακάτω μπορείτε να δείτε κάποια επιλεγμένα σκίτσα, όπως δημοσιεύτηκαν στο PoliticalHumor: Ο αμερικανικός αετός "ξεμπερδεύει" με τον ορκισμένο εχθρό του, με δύο γρατζουνιές. Τόσο απλά... "Justice for all..." ...ή αλλιώς: "Όταν ο Ομπάμα έφαγε τον Οσάμα"! Εδώ, ο Αμερικανός πρόεδρος ως άλλος Περσέας. Από το "Yes We Can" της προηγούμενης προεκλογικής καμπάνιας... ...στο "Yes We Did" της επόμενης! "Ο Οσάμα στην κόλαση". Ένα από τα πολλά χαιρέκακα σκίτσα με... διαβολική θεματολογία, που κρατούν επάξια την παράδοση του Β' Π.Π. (όπου κατά περίπτωση ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Τσώρτσιλ ή ο Ρούσβελτ επισκέπτονταν τον Άρχοντα του Σκότους, ανάλογα με την προέλευση της προπαγάνδας). Δεν έλειψαν όμως και οι πιο "αιρετικές" προσεγγίσεις του θέματος... Ο Πρόεδρος Ομπάμα παρουσιάζει άλλο τεκμήριο θανάτου (προφανώς μετά το φιάσκο με τις φωτοσοπιές)... Η ελληνική μυθολογία έχει και πάλι την τιμητική της. Ο "Ηρακλής" Ομπάμα υπερηφανεύεται για το "τρόπαιό" του, με τη "Λερναία Ύδρα της τρομοκρατίας" να ορθώνει αγριεμένη τα υπόλοιπα κεφάλια της... Οι σεκιουριτάδες του Προέδρου απομακρύνουν βιαίως τη συγγενή θύματος 11/9 που έχει το θράσσος να απαιτεί... πραγματικές αποδείξεις για τον θάνατο του Μπιν Λάντεν. Και ένα πολύ εύστοχο σκιτσογραφικό σχόλιο για τις "Αξίες της ζωής" από τον Σπύρο Δερβενιώτη. Bonus: "ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ Όλη η αλήθεια" Κείμενο: Mohamed Sifaoui Εικονογράφηση: Philippe Bercovici Κυκλοφόρησε το 2009 στη Γαλλία και αποτελεί την πρώτη εικονογραφημένη ιστορία με θέμα τη ζωή του Μπιν Λάντεν. Τα στοιχεία της ιστορίας προέρχονται, σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του κόμικ, από εμπεριστατωμένες έρευνες σ' ένα ποσοστό που ξεπερνάει το 80%. Όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας Μωχάμεντ Σαφάουι στον πρόλογό του: "Σήμερα, κάποια χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, έχει γίνει πια απαραίτητη η απομυθοποίηση του. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν πρέπει να γίνει αυτό που πραγματικά είναι: ένας εγκληματίας ιδεολόγος, που αδίσταχτα καπηλεύεται την ισλαμική θρησκεία για να σπείρει την βαρβαρότητα". "Τι λόγο θα είχα να γράψω για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν σ ένα κόμικ; Είκοσι χρόνια τώρα μελετώ την τρομοκρατία, και περίπου άλλα τόσα την ισλαμιστική ιδεολογία. Προσπάθησα να κατανοήσω τους μηχανισμούς της φονταμενταλιστικής ανοησίας, αλλά και την Αλ Κάιντα. Μελέτησα τον βίο και την πολιτεία του Οσάμα Μπιν Λάντεν μέσα από όλες τις "κλασικές" πηγές: τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, βιβλία. Καταδίκασα την ισλαμιστική ιδεολογία- που κατά την γνώμη μου δεν είναι παρά μια μορφή φασισμού, που καπηλεύεται και τη θρησκεία και χρησιμοποιεί τη βία στο όνομα του Ισλάμ. Κι έπειτα ήρθε η ώρα για μια διαφορετική προσέγγιση. Θέλησα, αυτή τη φορά, με όπλο το χιούμορ, να γελάσω μαζί με τους άλλους με την πιο τρομαχτική πλευρά των εξτρεμιστών: το μίσος που τρέφουν για μας, τη βαρβαρότητα που τους χαρακτηρίζει, το φανατισμό που τους τρέφει, την ανοησία που τους εμπνέει. Πιστεύω πραγματικά πως το γέλιο μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο αντίδοτο στον τρόμο και τη φρίκη που θέλουν να μας προκαλέσουν οι εξτρεμιστές. Εξάλλου το χιούμορ είναι το προσόν που μας ξεχωρίζει απ' αυτούς. Εμείς μπορούμε να γελάμε, και μ' εμάς, και με όσους προσπαθούν με τις απειλές να μας εμποδίσουν να ζούμε σύμφωνα με τις οικουμενικές αξίες, που για πολλούς ανθρώπους σ' ολόκληρο τον κόσμο έχουν μεγάλη σημασία. Στο κόμικ αυτό ανακατεύονται πολλά πραγματικά γεγονότα και ελάχιστα φανταστικά- μια στρατηγική που επιτρέπει να επεξεργαστούμε σατιρικά τη βιογραφία του πιο αποτρόπαιου τρομοκράτη του κόσμου (...)". Το κόμικ των Σαφάουι και Μπερκοβίτσι μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο "Μπιν Λάντεν - Όλη η αλήθεια", από τις εκδόσεις "Γνώση". Συμπτωματικά, λίγες εβδομάδες πριν την ανακοίνωση της δολοφονίας του επί 10 χρόνια καταζητούμενου Σαουδάραβα τρομοκράτη.

Πώς θα ήταν μια κοινωνία βασισμένη στις αξίες της αγάπης, της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης; Αυτό το ερώτημα θέτει το ταινιάκι κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους με τον τίτλο "Peace on Earth". Πρόκειται για το κλασικό αντιπολεμικό - χριστουγεννιάτικο φιλμ της Metro Goldwyn Mayer που προβλήθηκε στο πρελούδιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Δεκέμβριο του 1939. Το φιλμ ξεκινάει σε ένα κατάλευκο τοπίο μιας ερειπωμένης και εγκαταλελειμμένης πόλης -σκιάς του εαυτού της. Τα μισογκρεμισμένα κτήρια, με τον καθεδρικό ναό σε περίοπτη θέση, μαρτυρούν ότι η πόλη αυτή έγινε πεδίο μιας σκληρής και ανελέητης πολεμικής σύρραξης. Tο χιόνι προσπαθεί να καλύψει τα εμφανέστατα τραύματα του πολέμου. Παρόλα αυτά, η πόλη συνεχίζει να κατοικείται, όχι όμως πλέον από ανθρώπους, αλλά από ζώα. Κάθε λογής μικρά και μεγάλα ζώα, που εγκαταστάθηκαν στα συντρίμμια της μόλις ο πόλεμος τελείωσε. Το story διαδραματίζεται την Παραμονή των Χριστουγέννων. Ένας ηλικιωμένος σκίουρος διασχίζει τους δρόμους της πόλης, στην οποία είναι διάχυτο το εορταστικό κλίμα του πνεύματος των Χριστουγέννων. Στο background αυτού του χαρμόσυνου, χιονισμένου τοπίου, ακούγεται ο χριστουγεννιάτικος ύμνος "Peace on Earth, Good Will to Men", τον οποίο τραγουδούν τα παιδιά της εκκλησιαστικής χορωδίας. Μόλις ο πρόσχαρος παππούς-σκίουρος φτάνει στο σπίτι του, τον περιμένουν τα δύο εγγονάκια του και η γιαγιά τους. Τα σκιουράκια ρωτούν τον παππού τους ποιοι είναι οι "άνθρωποι" (=men) που αναφέρονται στον ύμνο. Ο παππούς παίρνει τα εγγόνια στα γόνατά του και αρχίζει να τους διηγείται την ιστορία... Η διήγηση κάνει ένα φλασ-μπακ, μεταφέροντάς μας στα άγρια χρόνια του πολέμου. Ενός πολέμου τόσο τρομερού και καταστροφικού, που έλαβε παγκόσμιες διαστάσεις, αφανίζοντας ολοκληρωτικά το γένος των ανθρώπων. Σύμφωνα με τον παππού, ο πόλεμος αυτός κράτησε πάρα πολλά χρόνια και δεν έλεγε να τελειώσει, μέχρι να αλληλοεξοντωθούν και οι δύο τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη γη! Σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, βαθιά χαραγμένο από τα χνάρια του πολέμου, τα ζώα που επέζησαν αρχίζουν δειλά-δειλά να βγαίνουν από τα καταφύγιά τους. Μέσα στα ερείπια της εκκλησίας ανακαλύπτουν ένα αντίγραφο της Αγίας Γραφής. Μια σοφή κουκουβάγια αρχίζει να διαβάζει αποσπάσματα στα υπόλοιπα ζώα. Με βάση τη βιβλική διδασκαλία και τα μηνύματα του χριστιανισμού, τα ζωάκια αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία αφιερωμένη στην ειρήνη και την μη-βία. Στήνουν από το μηδέν μια πόλη στα μέτρα τους, χτίζοντας τις κατοικίες τους με τα κράνη των σκοτωμένων στρατιωτών. Στην πόλη αυτή δίνουν την ονομασία: Peaceville. Το Peace on Earth, πέραν της λυρικής-αισθητικής, έχει και μεγάλη ιστορική αξία. Πρώτον, επειδή δημιουργήθηκε σε μια εποχή κατά την οποία ο Πόλεμος βρισκόταν στα σπάργανα -δεν είχε παρά ελάχιστες εβδομάδες ζωής- και αφορούσε μια περιοχή τοπικού ενδιαφέροντος. Φυσικά μακράν απείχε από το να κάνει κάποιον να φανταστεί ότι θα λάμβανε παγκόσμιες διαστάσεις. Όταν δυο χρόνια αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον "ευρωπαϊκό πόλεμο", τα ταινιάκια προπαγανδιστικού περιεχομένου άρχισαν να δημιουργούνται με καταιγιστικό ρυθμό, το ένα μετά το άλλο. Δεν είχαν όμως την αθωότητα και τον αυθορμητισμό αυτού του πρώιμου αντιπολεμικού καρτούν. Έχει ιστορική αξία επίσης, επειδή δημιουργήθηκε σε μια εποχή όπου στις ΗΠΑ κυριαρχούσε πλήρως το μπλοκ των "απομονωτιστών". Κάθε ιδέα για οποιουδήποτε είδους εμπλοκή σε "έναν πόλεμο που δεν μας αφορά", στηλιτευόταν ως "εχθρική προς την ειρήνη". Τέλος, το 1939 ο κόσμος δεν είχε βιώσει ακόμα την τρομακτική γιγάντωση της πολεμικής μηχανής, με τις ατελείωτες εκατόμβες νεκρών στρατιωτών, τις σφαγές εκατομμυρίων αμάχων και τις εικόνες βιβλικής καταστροφής των βομβαρδισμένων πόλεων που άφησε πίσω της (με αποκορύφωμα το Ναγκασάκι-Χιροσίμα), ενώ η μετέπειτα συστηματική, βιομηχανοποιημένη γενοκτονία του Ολοκαυτώματος φάνταζε τότε ως εφιαλτικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Η μοναδική πρόσφατη παράσταση που υπήρχε το 1939 στη συλλογική μνήμη, ήταν εκείνη του "Μεγάλου Πολέμου", όπως αποκαλείτο τότε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτήν ακριβώς την (ανα)παράσταση μάς δίνει το Peace on Earth, με τις σκηνές μάχης να θυμίζουν περισσότερο τον "πόλεμο των χαρακωμάτων" και λιγότερο τον πρωτοφανούς στην στρατιωτική ιστορία εκτέλεσης "Πόλεμο-Αστραπή" (Blitzkrieg). Συγκρίνετε, για παράδειγμα, τις δύο φωτογραφίες, με το καρτούν (αριστερά) να αναπαριστά Γερμανούς στρατιώτες του Α' Π.Π. που φοράνε μάσκες οξυγόνου για την αποφυγή των επιθέσεων με βόμβες αερίων (δεξιά): ...και την σαφή αναφορά στο κράνος του αυτοκρατορικού γερμανικού στρατού του Κάιζερ: Σύμφωνα με τη νεκρολογία του Χιουγκ Χάρμαν στην εφημερίδα New York Times, το Peace on Earth είχε προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης (παρότι δεν περιλαμβάνεται στην επίσημη βάση δεδομένων για τις υποψηφιότητες των βραβείων Νόμπελ). Το 1994, ψηφίστηκε από τα μέλη του τομέα animation ως το 40ό από τα 50 κορυφαία Kαρτούν όλων των εποχών. Επίσης, ήταν υποψήφιο για το βραβείο Οσκαρ φιλμ μικρού μήκους κιν. σχεδίων του 1940 σύντομα (το οποίο τελικά κέρδισε το "Ασχημόπαπο" της Walt Disney). Δείτε το καρτούν: Χώρα: ΗΠΑ Έτος παραγωγής: 1939 Σκηνοθεσία: Hugh Harman Εταιρεία παραγωγής: ΜGM Διάρκεια: 8’ 42’’

Αναλαμβάνω πλήρως και προκαταβολικώς τις προσωπικές μου ευθύνες. Με πλήρη επίγνωση του τι συνεπάγεται η συνέχιση της "πετριάς" με τα κόμικς, μετά την ενηλικίωση...

Aναδημοσίευση από το War of Cartoons Έχοντας κατά νου το λαμπρό παράδειγμα τής Walt Disney, το Τρίτο Ράιχ προώθησε στη Γερμανία την περίοδο 1933-1945 τη βιομηχανία ταινιών κινουμένων σχεδίων. Σκοπός ήταν, αυτή να καταστεί καλύτερη και μεγαλύτερη από τη Disney, αλλά αυτό αποδείχθηκε σύντομα απατηλό. Οι εμπειρίες τού παρελθόντος ήταν πολύ μικρές. Είναι αλήθεια πως στη Γερμανία υπήρχαν ήδη κάποιες επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων, με κορυφαίες τις ταινίες τής Λότε Ράινιγκερ (με την τεχνική των κινούμενων μαύρων σιλουετών), αλλά μια βιομηχανία animation όπως στις ΗΠΑ δεν υπήρχε. Η άνοδος τού NSDAP στην εξουσία, ήρθε να φέρει μια νέα ώθηση στον συγκεκριμένο τομέα. Λόγω μάλιστα τού προσωπικού ενθουσιασμού τού Χίτλερ για τις ταινίες κινουμένων σχεδίων, η ανερχόμενη βιομηχανία animation επωφελήθηκε καθοριστικά από τη γενναιόδωρη επιδότηση του Ναζιστικού κόμματος. Ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο τού Γκαίμπελς δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας γι’ αυτόν τον σαφή ενθουσιασμό τού Χίτλερ για την 8η Τέχνη: «Χάρισα στον Φύρερ ως δώρο για τα Χριστούγεννα δώδεκα ταινίες Μίκυ Μάους! Έχει ικανοποιηθεί πλήρως από αυτό. Είναι απόλυτα ευτυχισμένος γι’ αυτόν τον θησαυρό» (Ημερολόγιο Γκαίμπελς, 20.12.1937). Η ώθηση των ταινιών κινουμένων σχεδίων ξεκίνησε όταν ο Χίτλερ μια μέρα αναρωτήθηκε για ποιους λόγους το γερμανικό Ράιχ δεν ήταν σε θέση να παράγει ταινίες όπως η Disney. Μέχρι τότε, αν εξαιρέσουμε κάποιες αξιοπρεπείς ταινίες που παράγονταν από μικρά στούντιο, δεν υπήρχε μια πραγματική βιομηχανία animation στη Γερμανία. Η δημιουργία αυτής τής βιομηχανίας ήταν αναπόφευκτο ότι θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς τής ναζιστικής προπαγάνδας, αλλά ο βασικός σκοπός της ήταν η ψυχαγωγία τού κοινού. Πολλοί animators σε όλη τη Γερμανία έλαβαν την εντολή από την προπαγανδιστική μηχανή τού Γκαίμπελς να δημιουργήσουν μια «γερμανική Walt Disney», προκειμένου το Τρίτο Ράιχ να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά το πανίσχυρο μονοπώλιο παραγωγής animation των ΗΠΑ. Οι Γερμανοί animators μελέτησαν λεπτομερώς τις τεχνικές τής Disney, ενώ παράλληλα αναζήτησαν νέες, πρωτότυπες μεθόδους. Για να είμαστε, ωστόσο, ειλικρινείς, η τεχνική των στούντιο Disney είχε επιχειρηθεί να αντιγραφεί από τους Γερμανούς animators πριν την πολιτειακή αλλαγή του 1933. Ήδη το 1931 οι Γερμανοί καλλιτέχνες animation σχεδίαζαν τις φιγούρες τους –κατ’ αναλογίαν με την Walt Disney- με τέσσερα αντί για πέντε δάχτυλα, στοιχείο που προνοούσε μια σημαντική εξοικονόμηση χρόνου κατά την μαζική παραγωγή των σχεδίων. Δύο από τις πρώτες ταινίες μικρού μήκους της προπολεμικής περιόδου ήταν οι: "Mπίζνεσμαν,όχι έμπορος" (Kaufmann, nicht Händler) του 1934 και του 1937, αμφότερες με αντισημιτικό περιεχόμενο. Με το ξέσπασμα τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι ταινίες άρχισαν να υπηρετούν όλο και περισσότερο τους προπαγανδιστικούς σκοπούς τού Τρίτου Ράιχ. Η ταινία κινουμένων σχεδίων Der Störenfried(«Ο ταραχοποιός» ή «Ταραξίας της ειρήνης») που δημιούργησε το 1940 ο Χανς Χελντ, δείχνει πώς όλα τα ζώα του δάσους συνενώνονται, προκειμένου να οδηγήσουν μακριά τον ταραχοποιό -μια αλεπού (η οποία συμβολίζει την Μ. Βρετανία). Στην ταινία αυτή βλέπουμε τους σκαντζόχοιρους με κράνη τής Βέρμαχτ να κινητοποιούνται ενάντια στον εχθρό μαζί με τις σφήκες (Λουφτβάφε). O Γκαίμπελς, όμως, δεν έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό με αυτή την αδέξια προσπάθεια πρωτόλειου animation. Τόσο αυτός, όσο και ο Χίτλερ, συνέχισαν να oνειρεύονται ταινίες σαν τής Disney, με την ποιότητα τής «Χιονάτης και των επτά νάνων». Μια μικρής κλίμακας εταιρία παραγωγής animation με έδρα το Ντάλεμ του Βερολίνου, ιδρύθηκε το 1941 από το Υπουργείο Προπαγάνδας. Επικεφαλής της ορίστηκε ο Λούιζ Ζελ, ο οποίος κλήθηκε από το Ρίο στη Γερμανία για να αναλάβει αυτή τη δουλειά. Βασικό καθήκον τής εν λόγω εταιρίας ήταν η παραγωγή μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων για το βουνό-φάντασμα Ρύμπετσαλ. Το σχέδιο αυτό ναυάγησε λόγω τής ανεπαρκούς οργάνωσης και τής αδυναμίας τής ηγεσίας να ανταποκριθεί στο εγχείρημα. Μετά από αυτή την αποτυχημένη προσπάθεια, ο Γκαίμπελς ίδρυσε το 1942 τη «Ντώυτσε Τσάιχενφιλμ» (Deutsche Zeichenfilm GmbH). Η καλλιτεχνική διεύθυνση δόθηκε στον Δρα Κρούζε. Ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα εκείνης τής περιόδου αποκαλύπτει τι είδους πράγματα είχαν προγραμματιστεί να παραχθούν μέσα στα επόμενα χρόνια -μεταξύ άλλων, π.χ., είχε προγραμματιστεί η υλοποίηση τής πρώτης ταινίας κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, για το έτος 1947. Κατά την έναρξη τής επαγγελματικής παραγωγής ταινιών animation, προσλήφθηκαν ο θεατρικός κριτικός Φρίντριχ Λουφτ και οι animators Χορστ φον Μιέλεντορφτ, Έριχ Όχζεν Πλώιεν και Μάνφρεντ Σχμιντ. Η παραγωγή τής πρώτης ταινίας animation με τον τίτλο Armer Hansi ανατέθηκε σε πέντε ομάδες εργασίας (στούντιο), που έπρεπε να συγκροτήσουν από ένα πλάνο προγραμματισμένης δουλειάς με ανεξάρτητη ευθύνη για την κάθε ομάδα ξεχωριστά. Τα στούντιο ανέλαβαν ένα αναμφίβολα υπερ-φιλόδοξο σχέδιο: επιχείρησαν να δημιουργήσουν εκ τού μηδενός μια γερμανική «σχολή» animation, καλύπτοντας ένα κενό είκοσι ολόκληρων χρόνων (μέσα στα οποία είχε εξελιχθεί θεαματικά η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία) και όλα αυτά μεσούντος τού πολέμου. Ενός πολέμου που αργά αλλά σταθερά φαινόταν να γέρνει σε βάρος τής ναζιστικής Γερμανίας! Μετά την κατάταξη τού Δρος Κρούζε για τη στρατιωτική του θητεία, την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο δραματουργός Φρανκ Λέμπερεχτ. Επειδή υπήρχε έλλειψη ενός μεγάλου αριθμού σχεδιαστών που έπρεπε να σχεδιάζουν μια σειρά από ενδιάμεσα σκίτσα, η εταιρία διόρισε επί πληρωμή αρκετούς Πολωνούς, Γάλλους και Ρώσους αιχμαλώτους. Η 17λεπτη ταινία Armer Hansi απορρόφησε δυο χρόνια δουλειάς και έθεσε νέα πρότυπα, όχι μόνο αναφορικά με τις εικόνες, αλλά και λόγω τής πρωτοποριακής χρήσης ηλεκτρονικής μουσικής. O Γκαίμπελς έγραψε στο ημερολόγιό του: «Είναι αλήθεια, ότι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε υπό την παραγωγή του (ενν. τού Φρανκ Λέμπερεχτ) έχει πολλές αδυναμίες, αλλά αποτελεί μια καλή αρχή». Στο προσκήνιο εμφανίστηκε πολύ σύντομα και το όνομα ενός από τους πιο διακεκριμένους animators τής ναζιστικής περιόδου, τού Χανς Φισσερκόιζεν (Hans Fischer Κoesen). Η ανάγκη για τη συμβολή του προέκυψε κατά την παραγωγή τής μεγάλου μήκους ταινίας με τίτλο Schnuff, der Niesser. Οι ταινίες με τις οποίες διέπρεψε ως ευφάνταστος σκηνοθέτης υπό την αιγίδα τού Υπουργείου Προπαγάνδας ήταν η (1942), και . Λόγω των εξελίξεων τού Πολέμου, τα στούντιο μεταφέρθηκαν στο Μόναχο και στη Βιέννη το 1943, όπου ασχολήθηκαν με τις προετοιμασίες των επόμενων ταινιών. Δε δημιουργήθηκαν, ωστόσο, περισσότερες παραγωγές, μέχρι την διάλυση τής Ντώυτσε Τσάιχενφιλμ τον Οκτώβριο τού 1944. Με το τέλος τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η γερμανική βιομηχανία animation καταστράφηκε ολοσχερώς, πολλοί σχεδιαστές της όμως επανήλθαν αργότερα, κατά τις δεκαετίες τού ’50 και τού ’60, με τη νέα άνθηση που γνώρισε το είδος. Η εργασία ήταν σκληρή, κρατούσε έξι μέρες την εβδομάδα, συχνά κακοπληρωμένη, ενώ συχνά οι υπερωρίες γίνονταν άνευ αποδοχών. Οι περισσότεροι από αυτούς τους καλλιτέχνες έμειναν στην ανωνυμία. Πηγές: http://www.cyranos.ch/animat-e.htm http://www.awn.com/mag/issue1.7/articles/moritz1.7.html

Γεια και χαρά! Κάποιοι εδώ μέσα ίσως με γνωρίζετε, κάποιοι άλλοι προφανώς όχι. Αν και δεν ανήκω στο αμιγώς "νέο αίμα" των Greek Comics -παρακολουθώ τη ΛΕΦΙΚ τόσο διαδικτυακά, όσο και σε αρκετές εκδηλώσεις της- εντούτοις είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να συμμετέχω ενεργά στο φόρουμ. Ήθελα πολύ καιρό να γραφτώ και λόγω της σκληρής και αδυσώπητης καθημερινότητας όλο το ανέβαλλα "ες αύριον". Τεσπα, ελπίζω τώρα να εξιλεωθώ για αυτή τη μακροχρόνια φορουμική απουσία μου! Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν λίγο-πολύ, ότι έχω μια εμμονή με 2-3 συγκεκριμένα πραγματάκια: λίγη Ιστορία, λίγα κόμικς, λίγος κινηματογράφος. Καλά, ο προσδιορισμός "λίγος" είναι τρόπος του λέγειν. Ασχολούμαι και με τα τρία σε βαθμό υπερβολής. Θεωρώ μάλιστα ιδανικό όταν αυτοί οι τρεις άξονες ενδιαφερόντων μου "συναντιούνται" και αλληλοεπιδρούν. Κατά τ' άλλα, πιστεύω όλα τα υπόλοιπα να τα πούμε από εδώ μέσα εν καιρώ. Πιο σημαντικό για μένα είναι να γνωριστούμε καλύτερα με άτομα που μπορεί να ξέρω φατσικά ή ονομαστικά, αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε σε άλλες περιστάσεις. Επίσης, να επικοινωνώ με παλιούς και νεότερους φίλους, γνωστούς και γνωστές, παρόμοιων ενδιαφερόντων, που τα τελευταία χρόνια χαθήκαμε στην πραγματική ζωή, μάλλον με δική μου ευθύνη. Για να μη γράφω όμως περισσότερα: Συνφορουμίτες και συνφορουμίτισσες, καλώς σας βρήκα!

για τα καλά σου λόγια, συνονόματε. Έχοντας μία γεύση από τους καρπούς της γραφίδας σου (ή μάλλον του πληκτρολογίου σου), εμπιστεύομαι την κρίση σου. Πρώτη ανάρτηση προφανώς εννοείς αυτή, σωστά; http://war-of-cartoons.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html Ήταν μια απαραίτητη εισαγωγή, γιατί όντως το θέμα φαινόταν κάπως εξεζητημένο και δαιδαλώδες στην αρχή...

Γενικά με ενδιαφέρει το σύνολο της Ιστορίας (με έμφαση στη νεότερη και σύγχρονη), καθώς έχω σπουδάσει πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Από την άλλη, επειδή η μεγάλη μου αγάπη παραμένει το σκίτσο, με το οποίο ασχολούμαι από μικρός, καθώς και οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστορία της τέχνης (έως τα μοντέρνα καλλιτεχνικά ρεύματα που φτάνουν μέχρι την 9η τέχνη, το 3d animation και το video art), δεν μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό της αλληλεπίδρασης μεταξύ τέχνης και Ιστορίας. Η ενασχόλησή μου, λοιπόν, με την ιστορία του Β' Π.Π., με οδήγησε αναπόφευκτα στην έρευνα για την τεχνική και τα είδη της προπαγάνδας. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία πριν από ενάμιση χρόνο να εκπονήσω μια σεμιναριακή εργασία με θεματικό αντικείμενο τους "Πολέμους της Μνήμης", δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ: θα επικεντρωνόμουν στην αποτύπωση της μνήμης του Πολέμου μέσα από τα κόμικς, τα animation και τις γελοιογραφίες. Τόσο αυτά που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια του Πολέμου, όσο και αυτά που έγιναν μετά τον Πόλεμο, από το 1945 μέχρι σήμερα. Η έρευνα κράτησε πολλούς μήνες και όταν πλέον παρέδωσα την εργασία, πολλοί φίλοι με προέτρυναν να δημοσιεύσω όλες αυτές τις πληροφορίες που είχα μαζέψει, καθώς δεν υπήρχε κάτι ανάλογο στο (ελληνόγλωσσο) διαδίκτυο ή σε κάποια ελληνόγλωσση (ούτε καν μεταφρασμένη) βιβλιογραφία. Και κάπως έτσι κατέληξα στο War of cartoons... Όλα αυτά θα αναλυθούν σε κατάλληλο καιρό. Είναι πάρα πολλά αυτά που έχω να παρουσιάσω και θα αναρτηθούν συντονισμένα, μέσα σε θεματικές ενότητες (μερικές φορές ανάλογα και με τις επετείους, π.χ. αφιερώματα για τα 70 χρόνια από την 28/10/1940 ή για την επερχόμενη επέτειο της γερμανικής εισβολής). Σχετικά με τον Ποπάυ. Καταρχήν είναι γνωστό το ρατσιστικό μίσος που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ εναντίον των Αμερικανών ιαπωνικής καταγωγής, μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Οι αντι-ιαπωνικές φυλετιστικές προκαταλήψεις αποτυπώθηκαν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στα ταινιάκια του Ποπάυ, για δύο λόγους: α. Ο Ποπάυ, ως ναύτης, συμμετέχει κατά βάση σε μάχες στον Ειρηνικό, ερχόμενος αντιμέτωπος, όπως είναι λογικό, με ολόκληρους στόλους Ιαπώνων, τους οποίους διαλύει με τη γροθιά του (σε μία μόνο ταινία ασχολείται με Ναζί), β. Ο Ποπάυ, ως χαρακτήρας και ιδιοσυγκρασία, ενδείκνυτο περισσότερο σε σχέση με άλλους ήρωες για να χλευάσει και να συγκρουστεί με τους "σχιστομάτηδες" Japs. Οι χαρακτήρες της Disney ήταν επιφορτισμένοι, ως πιο δημοφιλείς στο αμερικανικό κοινό, με πιο "υψηλόφρονες" ηρωικές αποστολές για την "τιμή του έθνους", ενώ ο Μπαγκς Μπάνυ και η παρέα του είχε μια ιδιαίτερη... προτίμηση σε "Γερμαναράδες". Οπότε τη "βρώμικη" δουλειά των καρτούν την έκανε ο -σε πολλούς αντιπαθής- Ποπάυ. Δεν ξέρω αν θα ήταν σωστό να καταχρώμαι τον χώρο του GC από τη στιγμή που υπάρχει το αρχικό blog. Εάν πάντως βρίσκεις κάποιο άρθρο ενδιαφέρον, εξυπακούεται -με χαρά μου- ότι μπορείς να το αναδημοσιεύεις όπου θέλεις. Με αναφορά βέβαια στην πηγή...

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκαν από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές όχι μόνο οι πιο εξελιγμένες μορφές οπλικών συστημάτων, αλλά και επιδέξιες τεχνικές προπαγάνδας. Ο πόλεμος διεξαγόταν όχι μόνο στα πεδία των πολεμικών επιχειρήσεων, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, αλλά και στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος κέρδιζε αυτού του είδους τον πόλεμο, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα κέρδιζε και στο στρατιωτικό επίπεδο. Ήταν ο πόλεμος των εντυπώσεων. Ο πόλεμος των ιδεών. Και, φυσικά, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΤΟΥΝ... Στον ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΡΤΟΥΝ, λοιπόν, είναι αφιερώμενο το blog με τον τίτλο War of Cartoons. Πρόκειται για μια πολύπλευρη ιστορική έρευνα πάνω στην προπαγανδιστική τέχνη που κυριολεκτικά οργίασε κατά τον Πόλεμο του 1939-45, μέσα από τις γελοιογραφίες, τα κόμικς και τα κινούμενα σχέδια της εποχής. Σκοπός είναι να αναδειχθούν όλα τα έργα όλων των εμπόλεμων πλευρών της περιόδου που αφορούν στα πολεμικά γεγονότα, αλλά και όσα απ' αυτά δημιουργήθηκαν μετά τη λήξη του Πολέμου και καταπιάνονταν με τη μνήμη του. Φιλοδοξία του War of Cartoons είναι να αποτελέσει, συν τω χρόνω,μια συγκεντρωτική ελληνόγλωσση διαδικτυακή βάση δεδομένων, για όποιον επιθυμεί να περιπλανηθεί στον μαγικό κόσμο της 8ης και της 9ης Τέχνης μαθαίνοντας χρήσιμες πληροφορίες για το ιστορικό περιβάλλον στο οποίο εντάσσονται. Επίσης πιστεύουμε ότι θα φανεί χρήσιμο και στον ερευνητή της Ιστορίας, ειδικότερα της σύγχρονης, ο οποίος μπορεί να ανακαλύψει με διασκεδαστικό και εκλαϊκευμένο τρόπο -χωρίς ωστόσο να μειώνεται η επιστημονικότητα των κειμένων- μια άλλη μορφή προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων, λιγότερο σοβαροφανή, μα εξίσου ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μας, με τα ντοκυμαντέρ και τα προπαγανδιστικά επίκαιρα. Το blog βρίσκεται στη διεύθυνση http://WAR-of-CARTOONS.blogspot.com