leonidio

Μαρτίου 9, 2019

Να και μια απροσδόκητη έκδοση, εντελώς διαφορετική από τα συνηθισμένα και (κατά την άποψή μου) ένα εξαιρετικό κόμικ, που εύχομαι να πάει καλά, γιατί είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο και όχι για όλα τα γούστα

Ένα απίστευτο, συναισθηματικό ταξίδι "αφίχθη" στο Οξύ.

THE ARRIVAL στο ΟΞΥ
Με μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε στις Εκδόσεις μας τον Shaun Tan.
Ένα μαγευτικό ονειρικό ταξίδι σε έναν κόσμο τόσο κοντινό.

Λίγα λόγια, πολλά βραβεία

Hugo Award Nominee for Best Related Book (2008), Locus Award for Best Art Book (2008), New South Wales Premier's Literary Award for Book of the Year & Community Relations Commission Award (2007), Western Australian Premier's Book Award for Overall Winner & Childrens Book (2006), Children's Book Council of Australia Award for Picture Book of the Year (2007)
Moonbeam Children's Book Award (2007), Rhode Island Teen Book Award Nominee (2009), Aurealis Award for Best Young Adult Short Story & Golden Aurealis for Best Short Story (2006), Deutscher Jugendliteraturpreis Nominee for Bilderbuch (2009), Boston Globe-Horn Book Award for Special Citation (2008), Australian Book Industry Award (ABIA) for Older Children (2007), Literaturpreis der Jury der jungen Leser for Sonderpreis (2009), Plano Nacional de Leitura for (Portugal) (0), The Inky Awards Shortlist for Gold Inky (2007)

Μαρτίου 7, 2019

Tεν Τεν, ο αποικιοκράτης

Το σκοτεινό παρελθόν ενός από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες κόμικ

έτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από την έκδοση της πρώτης ιστορίας του Τεν Τεν, του Βέλγου δημοσιογράφου με το τσουλούφι, που αποτελεί μία από τις πιο γνωστές και σημαντικές φιγούρες του ευρωπαϊκού κόμικ στον 20ο αιώνα. Ήδη κυκλοφορούν διάφορα αφιερώματα με στοιχεία για τον χαρακτήρα αλλά και τον δημιουργό του, Ζωρζ Προσπέρ Ρεμί που έγινε γνωστός με το παρατσούκλι Ερζέ. Χωρίς καμία διάθεση να μειώσω αυτά τα κείμενα, θα προσπαθήσω να σταθώ σε ένα άλλο σημείο: στην πολιτική διάσταση του Τεν Τεν και ειδικά στον τρόπο αναπαράστασης των λαών της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής –δηλαδή των μη δυτικών- στα κόμικ του Ερζέ.

Επειδή αυτό που θα ακολουθήσει δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τον Τεν Τεν, στο σημείο αυτό ταιριάζει κάτι σαν προσωπική δήλωση για τη σχέση μου μαζί του. Από όταν έμαθα ανάγνωση, ένα από τα πρώτα πράγματα που έπιασα να διαβάσω ήταν τα Τεν-Τεν του πατέρα μου. Εκεί κόλλησα. Σε όλο το δημοτικό, τα Τεν-Τεν ήταν το πιο σταθερό ανάγνωσμα ό,τι και να έκανα. Λούκι Λουκ, Αστερίξ, Ιζνογκούντ, Μίκυ Μάους και Μάρβελ ήταν πάντα εκεί αλλά τίποτα δεν διαβαζόταν με την ίδια συνέπεια όπως το «Σπασμένο Αυτί», «Η Χώρα του Μαύρου Χρυσού», «η Υπόθεση Τουρνεσόλ» και άλλα τεύχη του Τεν Τεν. Μεγαλώνοντας το περιόρισα κάπως –αποκτώντας μία βαθύτερη εκτίμηση για τον Αστερίξ- αλλά μέχρι και σήμερα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαβάσω για χιλιοστή φορά τις ίδιες ιστορίες. Η αγάπη μου για τον Βέλγο με το τσουλούφι δεν άλλαξε, άλλαξε όμως η εκτίμησή μου για τις περιπέτειές του και για τη σημασία τους. Πιστεύω ότι αυτή η διαδρομή είναι ιδιαίτερα κοινή για πάρα πολλούς φίλους των κόμικ και θέλω να εκφράσω την κατάληξη μίας πορείας, ίσως σε βάρος της αγάπης μου/μας για τα κόμικ του Ερζέ. Έχει όμως αξία να γυρνάμε ξανά και ξανά σε αυτές τις ιστορίες με μία νέα προοπτική, για να καταλάβουμε πόσο βαθιά επηρέασαν ο ρατσισμός και οι διάφορες εκδοχές της αποικιοκρατίας την απεικόνιση των λαών που αποτελούν την πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Καταρχάς, ακόμα και η πιο επιφανειακή ανάγνωση του Τεν Τεν καθιστά σαφές ότι μία τέτοια ανάγνωση δεν είναι καθόλου τραβηγμένη. Η πρώτη εμφάνιση του Τεν Τεν στο καθολικό και συντηρητικό περιοδικό Le Vingtième Siècle (ο εικοστός αιώνας) δεν ήταν ένα οποιοδήποτε ντεμπούτο αλλά έγινε με τη δημοσίευση σε συνέχεια της ιστορίας «ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ» κατά την περίοδο 1929-1930. Η περιπέτεια του δημοσιογράφου στη μετεπαναστατική Ρωσία απηχεί όλη την αντικομμουνιστική υστερία στη Δύση της δεκαετίας του ’20. Ο σοβιετικός λαός υποφέρει, υποχρεώνεται να ψηφίσει υπό την απειλή του όπλου ενώ οι μπολσεβίκοι «κολυμπούν στο χρυσάφι» που έχουν κλέψει από την τσαρική οικογένεια και το κρατάνε κρυμμένο σε ανήλιαγα μπουντρούμια ενώ οι απλοί άνθρωποι πεινάνε. O Ερζέ δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στη Σοβιετική Ρωσία και βασίστηκε σε βιβλία, μυθοπλασίας και μη, καθώς και σε διαδεδομένους μύθους της περιόδου για την «κόκκινη απειλή». Χαρακτηριστικό της άγνοιας του είναι ότι δίνει την πολωνική κατάληξη –ski σε πολλά ρώσικα ονόματα. Ο Τεν Τεν και ο Μιλού είχαν από την πρώτη στιγμή μία σαφή κοινωνικό-πολιτική οπτική που αντανακλούσε τις απόψεις του δημιουργού τους.

τεν-τεν-σοβιετ.jpg

Αν και η πορεία του Ερζέ είναι αρκετά γνωστή, έχει σημασία να σταθούμε σε ένα σημείο. Παρόλο που ο ίδιος δεν ήταν οπαδός των Ναζί, μετά την εισβολή και κατάληψη του Βελγίου από το χιτλερικό στρατό, ο Ερζέ –σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του- έγραψε ιστορίες του Τεν Τεν για το περιοδικό Le Soir (το απόγευμα), το οποίο στήριζε την κατοχική κυβέρνηση. Μεταξύ αυτών των ιστοριών είναι το Μυστηριώδες Άστρο, όπου ο Βέλγος δημοσιογράφος εντάσσεται σε μία αποστολή για να μελετήσουν τις ιδιότητες ενός μετεωρίτη που έπεσε στη Γη, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Η αντίπαλη αποστολή χρηματοδοτείται από τον Μπλουμενστάιν, έναν Εβραίο που απεικονίζεται με όλες τις αντι-σημίτικες φόρμες των Ναζί, καθώς είναι ένας σατανικός επιχειρηματίας με μεγάλη μύτη που χρησιμοποιεί δόλια μέσα για να φτάσει πρώτος στον μετεωρίτη. Αν και ο Ερζέ αργότερα αρνήθηκε τον αντι-σημίτικο χαρακτήρα του σχεδίου του, έκανε αλλαγές σε επανεκδόσεις της ιστορίας, άλλαξε το όνομα του Μπλούμενσταιν σε Μπολβίνκελ και αφαίρεσε διαλόγους μεταξύ Εβραίων τραπεζιτών που εξέταζαν την επικείμενη καταστροφή της Γης από τη σκοπιά των πιθανών χρεών που θα γλυτώσουν (το σκίτσο αυτό παρατίθεται στη συνέχεια). Είναι εμφανές ότι η αρχική δημιουργία ήταν προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της Ναζιστικής προπαγάνδας, η οποία συσχετίζεται με προϋπάρχουσες αντιλήψεις για τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών και για την αντίστοιχη κατωτερότητα των άλλων φυλών. Παρόλο που θεωρώ τραβηγμένη την άποψη ότι ο Ερζέ ήταν υπέρμαχος των Ναζί, μέσα από μία παρουσίαση της πορείας των ταξιδιών του Τεν Τεν σε όλο τον κόσμο, νομίζω ότι θα γίνει σαφές ότι ο δημιουργός του υιοθετούσε μία οπτική που συνδύαζε την αποικιοκρατία του 19ου αιώνα με ρατσιστικές αντιλήψεις της εποχής του.

Καταρχάς, στη 2η περιπέτειά του (1930-1931), μετά το ταξίδι του στη Σοβιετική Ρωσία, ο Τεν Τεν θα πάει στο Βελγικό Κονγκό. Εκεί θα συναντήσει ιθαγενείς που σχεδιάζονται με βάση όλα τα σχετικά κλισέ: μεγάλα χείλη, μικρή νοημοσύνη, μιλάνε «σπαστά» και τους διακατέχει ένας θρησκευτικός θαυμασμός για τα αγαθά του «πολιτισμού», φορέας του οποίου είναι ο Τεν Τεν. Ο δημοσιογράφος θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα μάγο της φυλής που, ως γνήσιος οπισθοδρομικός πρωτόγονος, αντιπαθεί τον Τεν Τεν επειδή θεραπεύει με το φάρμακο κινίνη τις ασθένειες του χωριού. Ο μάγος ξεκινάει έναν πόλεμο μεταξύ δύο φυλών για να υπονομεύσει την εξουσία του Τεν Τεν και του φύλαρχου που τον εμπιστεύεται. Σε όλη τη σύγκρουση που ακολουθεί, ο πρωταγωνιστής μας είναι σταθερά ένας φάρος της νέας τεχνολογίας και της λογικής που επικρατεί έναντι των εχθρών του, οι οποίοι, ακόμα και όταν έχουν στα χέρια τους σχετικά σύγχρονα όπλα, αποτυγχάνουν να τα χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά. Πιθανώς η πιο ενδιαφέρουσα σκηνή από το «Κονγκό» είναι η είσοδος μίας τίγρης σε μία τάξη όπου ο Τεν Τεν κάνει μάθημα (γιατί όχι;). Ενώ οι μικροί Κονγκολέζοι πανικοβάλλονται, ο Τεν Τεν μένει ψύχραιμος, ξεγελάει την τίγρη και την απομακρύνει. Το μήνυμα είναι σαφές: οι «ιθαγενείς» έχουν ανάγκη τον Δυτικό Άνθρωπο (και άνδρα, οι γυναίκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες στις ιστορίες του Ερζέ) όχι απλά για να εκσυγχρονιστούν αλλά και για να αντιμετωπίσουν τους κίνδυνους της πατρίδας τους, ζώα πλάι στα οποία έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει.

Ο «Τεν Τεν στο Κονγκό», όπως είναι προφανές, αντιμετώπισε μεγάλη κριτική ειδικά στα μεταπολεμικά χρόνια, όπου η διάλυση της αποικιοκρατίας έθεσε υπό αμφισβήτηση και ένα ολόκληρο σύστημα ρατσιστικών αναπαραστάσεων των λαών. Η συζήτηση για το «Κονγκό» συνεχίζεται ακόμα και τον 21οαιώνα, καθώς μερικά χρόνια πριν υπήρξε συζήτηση αν θα έπρεπε το παιδικό τμήμα βρετανικών βιβλιοθηκών να περιλαμβάνει το συγκεκριμένο τεύχος. Στην παρακάτω εικόνα βλέπουμε τις αλλαγές του ίδιου του Ερζέ στην ιστορία. Στην αρχική εκδοχή ο Τεν Τεν διδάσκει στους αποικιοκρατούμενους για το Βέλγιο και το αναφέρει ως «η χώρα σας». Στην επεξεργασμένη εκδοχή τους μαθαίνει πρόσθεση και κανείς δεν απαντάει πόσο κάνει 2+2.

Από το Κονγκό, ο Τεν Τεν θα βρεθεί στην Αμερική. Η ιστορία κυκλοφορεί σε συνέχειες την περίοδο 1931-1932, όμως στο μυαλό του Ερζέ συνυπάρχει η Αμερική του 19ου αιώνα με μεγάλες μητροπόλεις, όπου κυριαρχούν γκάνγκστερ. Μόλις ο Τεν Τεν βγει από την πόλη, όλοι είναι ντυμένοι καουμπόηδες και, προφανώς, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ινδιάνοι από μία τέτοια ιστορία. Οι Ινδιάνοι αναπαρίστανται όπως οι Κονγκολέζοι: αφελείς και δεισιδαίμονες, εξαπατώνται εύκολα από τον αντίπαλο του Τεν Τεν και παρασύρονται σε πόλεμο ενάντια στον πρωταγωνιστή, ο οποίος θα τη γλυτώσει εκμεταλλευόμενος και αυτός με τη σειρά του την αφέλειά τους. Το κομμάτι αυτό της ιστορίας θα λήξει με την ανακάλυψη πετρελαίου στη γη των Ινδιάνων — χάρη στον Τεν Τεν προφανώς. Εδώ ο Ερζέ μας δίνει μία διαφορετική οπτική για μερικά καρέ, εστιάζοντας στην αστραπιαία αντίδραση των λευκών που έρχονται και εκτοπίζουν τους ινδιάνους από τη γη τους για να την εκμεταλλευτούν. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί ότι έχουμε άλλη μία αναπαράσταση του «μη δυτικού» που ακολουθεί συγκεκριμένα κλισέ, γιατί ο Ινδιάνος αν και γηγενής κάτοικος της κατεξοχήν δυτικής χώρας ποτέ δεν θεωρήθηκε «δυτικός». Στην παρακάτω εικόνα, ο Τεν Τεν αντικειμενοποιεί τον Ινδιάνο ως κάτι εξωτικό που δείχνει στο σκύλο του.

Μερικά χρόνια αργότερα (1935-1937) στην ιστορία «Το σπασμένο αυτί», ο Ερζέ στέλνει τον Τεν Τεν στη Λατινική Αμερική, κυνηγώντας ένα αγαλματίδιο της φυλής των Αρούμπαγια. Ο πρωταγωνιστής μας θα περάσει από το Σαν Τεοντόρ, μία φανταστική χώρα – δημοκρατία της μπανάνας. Εκεί θα αναμειχθεί στη σύγκρουση των στρατηγών Ταπιόκα και Αλκαζάρ. Αυτοί οι χαρακτήρες επανεμφανίζονται διαρκώς στις περιπέτειες του Τεν Τεν, αναπαράγοντας την εικόνα μίας Λατινικής Αμερικής βυθισμένης σε εμφύλιες συγκρούσεις και ταραχές. Στο «Σπασμένο Αυτί», ωστόσο, η έμφαση πέφτει στη φυλή των Αρούμπαγια, οι οποίοι σκοτώνουν όσους ξένους μπαίνουν στις περιοχές του και με απόκρυφα μάγια συρρικνώνουν το κρανίο τους. Εδώ δεν έχουμε τόσο την εικόνα του «αφελούς ιθαγενούς» όσο του αγρίου που έχει προσκολληθεί στον οπισθοδρομικό τρόπο ζωής του και τον υπερασπίζεται με βίαια μέσα που προκαλούν αποτροπιασμό στον πολιτισμένο πρωταγωνιστή μας.

Μέχρι στιγμής, έχουμε αναφερθεί σε προπολεμικές ιστορίες. Σύμφωνα με μία προσέγγιση του Τεν Τεν, ο Ερζέ αναπαρήγαγε συγκεκριμένα στερεότυπα επηρεασμένος από το κλίμα που κυριαρχούσε στις δεκαετίες 1930 και 1940. Σύμφωνα με την ίδια λογική, στις μεταπολεμικές ιστορίες απουσιάζουν οι ρατσιστικές απεικονίσεις και αναδεικνύεται καλύτερα ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του Τεν Τεν. Αυτή η άποψη μπορεί να στηριχθεί σε σενάρια όπως το «Κάρβουνα στο αμπάρι» (1956-1958) όπου ο Τεν Τεν και ο καπετάνιος Χάντοκ αποκαλύπτουν ένα κύκλωμα δουλεμπόρων. Πράγματι, σε αυτή την ιστορία η απεικόνιση των μαύρων έχει ξεφύγει, σε ένα βαθμό, από τις ρατσιστικές καρικατούρες του Κονγκό, αν και πάλι το σενάριο περιστρέφεται γύρω από το μοτίβο του «λευκού που σώζει αβοήθητους μαύρους». Το κυριότερο είναι ότι η άποψη περί ριζικής αλλαγής του Τεν Τεν στις μεταπολεμικές δεκαετίες παρακάμπτει βασικά στοιχεία των ιστοριών. Είναι αλήθεια ότι, από ένα σημείο και μετά, ο Ερζέ δεν αναπαριστά χαρακτήρες στη βάση εξόφθαλμα ρατσιστικών κλισέ. Απουσιάζουν οι σουβλερές μύτες των σατανικών Εβραίων και οι πιθηκοειδείς μαύροι. Ωστόσο, η δυτικοκεντρική – αποικιοκρατική οπτική παραμένει αν και με συγκαλυμμένο τρόπο. Στην «Υπόθεση Τουρνεσόλ» (μία από τις καλύτερες ιστορίες του Ερζέ), ο αφηρημένος και βαρήκοος καθηγητής Τουρνεσόλ βρίσκεται στο στόχαστρο πρακτόρων από τη Συλδαβία και τη Μπορδουρία, φανταστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όπου κυβερνούν δικτατορίες. Η διάσωση του από τον Τεν Τεν και τον Χάντοκ δεν έχει τα στοιχεία της περιπέτειας στη Σοβιετική Ρωσία, καθώς οι πρωταγωνιστές μας δεν συγκρούονται ευθέως με το «απολυταρχικό καθεστώς» αλλά αρκούνται στη διάσωση του φίλου τους. Ωστόσο, η ψυχροπολεμική οπτική κυριαρχεί: τα αυταρχικά κράτη της Ανατολής επιδιώκουν να απαγάγουν ένα δυτικό επιστήμονα για να αξιοποιήσουν την εφεύρεσή του ως όπλο.

Πολύ περισσότερο, η κλασική οπτική του Τεν Τεν είναι απολύτως ζωντανή στην ιστορία «Ο Τεν Τεν και οι Πίκαρος», το 23ο άλμπουμ του Τεν Τεν και το τελευταίο που ολοκλήρωσε ο Ερζέ –το 24ο έμεινε ημιτελές. Εδώ οι ήρωες μας επιστρέφουν στη Λατινική Αμερική και το Σαν Τεοντόρ για να σώσουν την τραγουδίστρια της όπερας, Kασταφιόρε, η οποία κρατείται από τον δικτάτορα Ταπιόκα. Εκεί θα ενωθούν με τον Αλκαζάρ και την ομάδα ανταρτών του, τους Πίκαρος. Η ιστορία κυκλοφόρησε την περίοδο 1975-1976 και αποτελεί ευθεία αναφορά στην Κουβανική Επανάσταση του 1959 και τους αντάρτες των Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκεβάρα. Ο Τεν Τεν τάσσεται με τους Πίκαρος αν και γνωρίζει τις αυταρχικές τάσεις του Αλκαζάρ. Οι αντάρτες απεικονίζονται ως ένα απείθαρχο μπουλούκι με βασικό πρόβλημα τον αλκοολισμό, που τους εμποδίζει να πάρουν στα σοβαρά την υπόθεση της επανάστασης. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την ελευθερία της πατρίδας τους δεν μπορούν να σταματήσουν να πίνουν τα μπουκάλια που τους παρέχει αεροπορικά η κυβέρνηση, για να τους κρατήσει ακίνδυνους. Ο Τεν Τεν θα τους βοηθήσει –με ένα αρκετά ύπουλο τρικ- να σταματήσουν να πίνουν και θα καταστρώσει το σχέδιο που τους οδηγεί στη νίκη και την ανατροπή του δικτάτορα Ταπιόκα. Το τελευταίο καρέ είναι αποκαλυπτικό της άποψης του Ερζέ: ο Τεν Τεν, ο Χάντοκ και ο Τουρνεσόλ επιβιβάζονται στο αεροπλάνο ενώ οι κάτοικοι της πρωτεύουσας ζουν στην ίδια εξαθλίωση με πριν. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Αλκαζάρ, ακολουθώντας τα πρότυπα του προκατόχου του, έχει αλλάξει την κεντρική ταμπέλα ώστε να γράφει «Ζήτω ο Αλκαζάρ». Θα μπορούσε ίσως όλο αυτό να διαβαστεί ως ένα σκωπτικό σχόλιο για την εξουσία γενικά. Όμως η όλη αφήγηση και η περίοδος που γράφεται η ιστορία δεν αφήνουν τέτοια περιθώρια. Το μήνυμα είναι σαφές: οι καθυστερημένοι λαοί, όσο και να τους βοηθήσει ο Δυτικός Άνδρας, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την καταπίεση.

Ο Τεν Τεν εξελίσσεται καθώς η συγγραφή των ιστοριών του εκτείνεται σε μισό αιώνα. Το σχέδιο βελτιώνεται, τα σενάρια γίνονται όλο και πιο σύνθετα, ενώ συγκεκριμένες προκαταλήψειςείτε απαλείφονται είτε διατηρούνται με κεκαλυμμένο τρόπο. Υπάρχει όμως ένα γενικό πλαίσιο διαρκούς υποβάθμισης των μη δυτικών λαών, οι οποίοι εγκλωβίζονται σε εναλλάξ απεικονίσεις αφέλειας και βαρβαρότητας. Η οπτική αυτή διαπλέκεται με αντικομμουνιστικά στερεότυπα αλλά και με μία βαθιά δυσπιστία απέναντι στα αντιαποκιοκρατικά κινήματα και τις επαναστάσεις με εθνικοανεξαρτησιακό περιεχόμενο. Το σύνολο του έργου του Ερζέ στον Τεν Τεν δείχνει έναν άνθρωπο με στενό ορίζοντα σκέψης και καλές προθέσεις, από την άποψη ότι πράγματι ήθελε να διαμορφώσει ένα πρότυπο ηρωισμού και ανθρωπισμού. Ταυτόχρονα, ο Ερζέ είναι σταθερά εγκλωβισμένος στις κυρίαρχες ιδέες της κάθε περιόδου και σε μία διάθεση να πάει με το ρεύμα. (Θέλω να) Πιστεύω ότι αυτό τον έκανε να εργαστεί σε ένα περιοδικό που συνεργαζόταν με τους Ναζί και όχι κάποια προσωπική πεποίθηση στη φυλετική ανωτερότητα των λευκών. Στην περίπτωση του Τεν Τεν ισχύει ότι «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις».

Πηγή

Μαρτίου 6, 2019

Το νέο τεύχος του πολύ καλού περιοδικού Allstar Basket, που κυκλοφορεί από σήμερα, περιέχει και μια έκπληξη: ένα κόμικ - βιογραφία του Βασίλη Σπανούλη!!!

Σενάριο: Δημήτρης Καρύδας, Σχέδιο: Παναγιώτης Τσαούσης

Εντυπωσιακό εξώφυλλο, ομολογουμένως, περισσότερα όταν αγοράσουμε το τεύχος και διαβάσουμε το κόμικ

Το καλύτερο όμως όλων, είναι ότι στο εξώφυλλο, γράφει #1, άρα μπορούμε να ευελπιστούμε ότι θα δούμε σύντομα και άλλα αφιερώματα σε άλλους μπασκετμπολίστες :yahoo:

Και η είδηση από την ιστοσελίδα του περιοδικού

Πάντα τέτοια, πολύ σημαντικό ότι είναι από Έλληνες δημιουργούς και για Έλληνες αθλητές, ολοένα και περισσότερα κόμικς στα περίπτερα :beer:

Μαρτίου 6, 2019

Φυσικά

Μαρτίου 6, 2019

Βασίλη, είναι πλέον διαθέσιμα, μόνο όσα είναι στο πρώτο ποστ. Δυστυχώς, για δύο μέρες δεν πρόλαβες το Hulk

Το Darkness είναι του Δεκεμβρίου 1996, ορίστε και το εξώφυλλο

Μαρτίου 5, 2019

59 λεπτά πριν, thor77 είπε:

Συγχαρητήρια στους οργανωτές της ψηφοφορίας αλλά και στους νικητές. Εγώ θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση για κάτι που με παραξένεψε τώρα που το είδα. Στην κατηγορία σειρές, βλέπω ότι το κριτήριο είναι η σειρά ν'αποτελείται από τουλάχιστον 10 τεύχη. Οι σειρές της Μικρός Ήρως (Ντύλαν Ντογκ, Ζαγκόρ, Μίστερ Νο και Τεξ) εντός του 2018 είχαν εκδώσει μόνο 1 τεύχος, τώρα έχουν φτάσει τα 2 και για να φτάσουν στα 10 (με δεδομένη την τρίμηνη περιοδικότητά τους) θα μπούμε στο 2021. Δεν θα ήταν ορθότερο να είχαν ενταχθεί στις λίμιτιντ;

Πολύ εύλογη η απορία και είμαι σίγουρος ότι την έχουν κι άλλοι, συνεπώς χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να αποσαφηνίσω τα κριτήριά μας.

Διευκρινίζω, λοιπόν, ότι με τα Limited Series υπάρχουν οι εξής δύο προϋποθέσεις:

α) Να έχει δηλώσει ο εκδότης ότι η σειρά θα ολοκληρωθεί σε Χ τεύχη

β) Ο αριθμός Χ να είναι έως 10

Συνεπώς, εντάσσουμε σε αυτή την κατηγορία εκδόσεις, που πληρούν και τις δύο αυτές προϋποθέσεις.

Σε περίπτωση που μια limited series συνεχίσει και μετά τα 10 τεύχη, έστω και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, εντάσσεται αυτομάτως στις Σειρές, όπως έγινε φέτος με τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα

Αντιθέτως, εάν ο εκδότης δεν έχει δηλώσει την πρόθεσή του να βγάλει Χ αριθμό τευχών (όπως έγινε με τις εκδόσεις του Ανεμοδουρά, στις οποίες αναφέρεσαι) ή εάν ο αριθμός Χ είναι μεγαλύτερος του 10 (όπως έγινε πχ με τα Κόρτο Μαλτέζε και Ερίκ Καστέλ της ίδια εκδοτικής), τότε αυτές εντάσσονται αυτομάτως στις Σειρές.

Είμαι ο πρώτος που αναγνωρίζει ότι τα κριτήρια είναι ασαφή, αφού σε ένα μεγάλο βαθμό καθορίζονται από τους εκδότες, αλλά αφενός θεωρήσαμε ότι δεν πρέπει να συναγωνίζονται μαζί σειρές που θα ολοκληρωθούν μετά από Χ τεύχη και σειρές οι οποίες, εν δυνάμει, μπορούν να συνεχίζονται επ'άπειρον. Συνεπώς, πρέπει να μπούνε κάποια κριτήρια και επιλέξαμε αυτά, παρόλο που υπάρχουν ατέλειες.

Όπως όμως αναφέρω και στο πρώτο ποστ, οι γνώμες και οι παρατηρήσεις σας είναι παραπάνω από καλοδεχούμενες. Εάν υπάρχει καλύτερη πρόταση, είμαστε εδώ, τη συζητάμε και σίγουρα θα την εφαρμόσουμε.

Μαρτίου 4, 2019

Το εξώφυλλο του τεύχους 67, αφού κυκλοφόρησε το #68.

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Οι γελοιογραφίες στο άλμπουμ

Μαρτίου 4, 2019

Αλτάν, ο επισκέπτης με το αιχμηρό πενάκι

Το σκίτσο μεταφέρει την κουβέντα ανάμεσα σε έναν ιδιοκτήτη μηχανουργείου και τον υπάλληλό του: «Στο μέλλον, τα μηχανήματα θα σε αντικαταστήσουν, Τσιπούτι», λέει χαιρέκακα ο πρώτος. Για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση: «Κι εσύ τι θα κάνεις τότε, αφεντικό; Θα έρχεσαι σπίτι να μου τα πρήζεις;».

Η γελοιογραφία φέρει την υπογραφή ενός από τους ζωντανούς θρύλους της ιταλικής σάτιρας, του Αλτάν. Ο 78χρονος, πολυβραβευμένος δημιουργός, που έδωσε τα διαπιστευτήριά του στο ελληνικό κοινό μέσα από τις παλαιότερες δημοσιεύσεις και εκδόσεις γελοιογραφιών και κόμικς («Αυτοκαταστροφή», «Τρίνο», «Άντα», «Κολόμπο» κ.ά.) της Βαβέλ, πρόκειται να επισκεφθεί την Αθήνα στο τέλος του μήνα για τα εγκαίνια μιας έκθεσης με αυτόν ως τιμητικό καλεσμένο.

«Ο Αλτάν προσεγγίζει τα θέματά του με τρόπο οριστικό. Χειρουργικό. Σκληρό», είχε πει για αυτόν ο συμπατριώτης του, συγγραφέας Εντμόντο Μπερσέλι. Συμπληρώνοντας εφέτος σαράντα πέντε χρόνια δημιουργικής πορείας στα εδάφη της σάτιρας, ο Φρανσέσκο Τούλιο Αλτάν όπως είναι το πλήρες όνομά του, κουβαλά στις αποσκευές του ένα εντυπωσιακό όγκο δουλειάς. Τόσο σε παιδικά αναγνώσματα και σειρές κινουμένων σχεδίων, όπως η «Πίμπα», όσο και σε κόμικς για ενηλίκους – το προνομιακό πεδίο δράσης του.

Με το αιχμηρό του χιούμορ ο Αλτάν σαρώνει τα πάντα στις βινιέτες που σκιτσάρει: την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία, τους έχοντες και κατέχοντες, τη Μαφία και τα παντός είδους λαμόγια. Από τα βέλη του δεν γλιτώνει ούτε η Αριστερά, με τις λαθεμένες στρατηγικές και τις αυταπάτες της. Στα σκίτσα του, οι ανδρικές φιγούρες είναι «στραβοχυμένες», με κακόσχημες γραμμές και μύτες σαν προβοσκίδα. Με τις γυναίκες, αντίθετα, είναι αβρός. Οι πρωταγωνίστριές του είναι όμορφες, καμπυλόγραμμες και σχεδόν πάντα γυμνές, σαν την αλήθεια των λόγων που ξεστομίζουν.

Η έκθεση, με τιμώμενο καλεσμένο τον Αλτάν, θα φιλοξενηθεί σε αίθουσα του σταθμού μετρό Συντάγματος από 1-7 Απριλίου 2019. Διοργανώνεται από την… καθ’ ύλην αρμόδια Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων, σε συνεργασία με την Βουλή των Ελλήνων, την Περιφέρεια Αττικής, το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ και την εταιρία του Μετρό. Είναι η τέταρτη, κατά σειρά, χρονιά που τα δραστήρια μέλη της Λέσχης (όλοι επαγγελματίες, γνωστοί από δημοσιεύσεις στον ημερήσιο, περιοδικό και ηλεκτρονικό τύπο) συνενώνουν τις δυνάμεις τους με συναδέλφους από ξένες χώρες.

Στο πλαίσιο της ετήσιας έκθεσης σκίτσου Cartoonfair φιλοξενούνται κάθε χρόνο, πέρα από τα σκίτσα Ελλήνων, έργα δημιουργών από χώρες με πλούσια γελοιογραφική παράδοση. Στόχος αυτής της δραστηριότητας είναι να «συστήσει» στο ελληνικό κοινό διαφορετικές σχολές και τεχνοτροπίες. Φέτος, τα μέλη της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων επέλεξαν να εκθέσουν έργα ιταλών δημιουργών, με επικεφαλής τον Αλτάν. Δέκα σκιτσογράφοι, με δόκιμη θητεία στον ιταλικό τύπο, θα πλαισιώσουν τον «σημαιοφόρο» Αλτάν που θα παρουσιάσει αυτοπροσώπως τα έργα του.
Οι βινιέτες των Ιταλών θα συναντηθούν στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγματος με εκείνες των Ελλήνων: 32 σκιτσογράφοι θα παρουσιάσουν 130 γελοιογραφίες που έχουν δημοσιευτεί στον ελληνικό Τύπο, ή έγιναν αποκλειστικά για την έκθεση. Όπως κάθε χρόνο, τα έργα τους υπηρετούν μια συγκεκριμένη θεματική ενότητα. Εφέτος, το θέμα –και ο τίτλος– της έκθεσης είναι «Democrisis– Η Δημοκρατία σε κρίση». Στο ίδιο μήκος κύματος, άλλωστε, είναι συντονισμένες οι περισσότερες βινιέτες του Αλτάν. Σχολιάζοντας με το δικό του, μοναδικό τρόπο την κρίση της Δημοκρατίας στη χώρα του (και όχι μόνο), βάζει έναν αντιήρωά του να λέει: «Εντάξει τώρα, ας είμαστε ειλικρινείς: Αυτή την περίφημη δημοκρατία, μήπως μας την σύστησε κάνας γιατρός;»

Πηγή

Μαρτίου 4, 2019

Πίσω από τις σκιές

Ελενα Μαρούτσου

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Ο Soloup, πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, κατάφερε με το προηγούμενο graphic novel του με τίτλο «Αϊβαλί» να σπάσει τον στενό κύκλο αναγνωστών που παρακολουθούν το συγκεκριμένο είδος και να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινό, αποσπώντας βραβεία και αναγνώριση, ενώ η έκθεση «Αϊβαλί - ένα ταξίδι στον χρόνο» υπήρξε η πρώτη μεγάλη έκθεση για βιβλίο κόμικς που φιλοξενήθηκε σε ελληνικό μουσείο.

Σε αυτή την επιτυχία συνέβαλε, πιστεύω, ο εμπλουτισμός του είδους με αφηγηματικούς τρόπους και θεματικές επιλογές που προσιδιάζουν στη σύγχρονη λογοτεχνία.

Ετσι, η πολυπρισματική αφήγηση και η διακειμενικότητα, που υπηρέτησαν με υποδειγματικό τρόπο τον πλουραλισμό των προσεγγίσεων της μικρασιατικής καταστροφής στο Αϊβαλί, απαντούν και στο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Ο Συλλέκτης» και υπότιτλο «Εξι διηγήματα για έναν κακό λύκο».

Εδώ ο Soloup καταπιάνεται με έναν «πόλεμο» μικρότερου μεγέθους, με θύματα τα μέλη μιας οικογένειας μετά το διαζύγιο. Στο πρώτο διήγημα, μια παρέα συνταξιούχων, που συναντιέται τακτικά σε ένα καφενείο, συζητά για συλλέκτες. Κάποιος της παρέας μιλά για έναν άντρα που συλλέγει αριθμούς κυκλοφορίας ταξί.

Πρόκειται για τον Διονύση, τον ήρωα που η ιστορία του διατρέχει και τα έξι διηγήματα, τον οποίο παρακολουθεί ο πρώην γείτονάς του να έρχεται κάθε πρωί στην εξώπορτα του άλλοτε σπιτιού του και να παρακολουθεί τη μάνα να βάζει το κοριτσάκι τους σε ένα ταξί για το σχολείο, ενώ αυτός πασχίζει να προλάβει να της πει μια «καλημέρα». Οταν το ταξί απομακρύνεται, αυτός καταγράφει σε ένα μπλοκάκι τον αριθμό.

Από πλάγια οπτική γωνία επανέρχεται η ιστορία του Διονύση και στο δεύτερο διήγημα. Εδώ, κεντρικός ήρωας είναι ένας πρόσφυγας από τη Συρία που ανακρίνεται στο αστυνομικό τμήμα γιατί «έκλεψε» ένα κλουβί με ένα καναρίνι από κάποιο διαμέρισμα. Μαθαίνουμε πως ο πρόσφυγας δούλευε σε κατάστημα ωδικών πτηνών και είχε δεθεί ιδιαίτερα με αυτό το πουλάκι. Ομως στη συνέχεια το αγόρασε ο Διονύσης, όσο ακόμη ζούσε με την οικογένειά του. Ο «πόλεμος» του ζευγαριού έφερε και την παραμέληση του καναρινιού, που αρχίζει να μαραζώνει. Ο πρόσφυγας το διαισθάνεται και στην πραγματικότητα το «κλέβει» για να το σώσει.

Συνεχίζοντας να αλλάζει αφηγητές και οπτικές γωνίες και στα επόμενα διηγήματα, ο δημιουργός μάς μεταφέρει ιστορίες ανατροπής της πρότερης ευτυχίας και απώλειας, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την ιστορία του Διονύση.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το πέμπτο διήγημα: πρόκειται για μία διαφορετική εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας (με διακειμενικά δάνεια από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων), όπου το παραμύθι που αφηγείται η μητέρα στην κόρη αποτελεί διαστρεβλωμένη εκδοχή της αλήθειας, ένα «μύθευμα» της μάνας, μέσα από τα δικά της αισθήματα πόνου και θυμού.

Στο τελευταίο, ο ίδιος ο Διονύσης ανατρέχει στις ευτυχισμένες μέρες της οικογένειας, αρχής γενομένης από τη γέννηση της κόρης, το μεγάλωμα και το δέσιμο με τον μπαμπά, για να αφηγηθεί στη συνέχεια τη ρήξη, τις δικαστικές περιπέτειες και τις ανεφάρμοστες δικαστικές αποφάσεις.

Δεν δύναμαι να σχολιάσω το κομμάτι του βιβλίου που αφορά τα σκίτσα, εντούτοις μου φάνηκε εξαιρετική η ιδέα του δημιουργού να είναι όλα ασπρόμαυρα, εκτός από το παραμύθι όπου συναντάμε μόνο το πράσινο και το κόκκινο, δύο χρώματα που προσδίδουν ένταση σε αυτό το διήγημα που αποτελεί «κλειδί» για την κατανόηση του βιβλίου. Ιδιαιτέρως εύστοχη και ενδιαφέρουσα η αρχή κάθε κεφαλαίου, όπου απεικονίζονται δύο χέρια να σχηματίζουν σκιές στον λευκό τοίχο της σελίδας, αποδίδοντας τον τίτλο (Πεταλούδες, Κακός λύκος κ.λπ.).

Διακρίνουμε εδώ μια έμμεση αναφορά στην πλατωνική θεωρία, σύμφωνα με την οποία εδώ, στη Γη, βλέπουμε μόνο τις «σκιές» των ιδεών, όχι την ίδια την ουσία και την αλήθεια τους. Αλλωστε, όλο το βιβλίο αποτελεί μια έκκληση να διαχωριστεί το «κατασκεύασμα» από την αλήθεια, μια συγκινητική χειρονομία ενός πατέρα που υποφέρει από τη στέρηση της κόρης του και προσπαθεί να ακουστεί και η δική του πλευρά· μια πλευρά που εκ των πραγμάτων σήμερα αδικείται από τη Δικαιοσύνη (ένα θέμα το οποίο θίγει και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στο πρόσφατο βιβλίο του Ολομόναχος).

Μοναδικό, ίσως, αδύνατο σημείο αποτελούν κάποιες ρητορικές, δραματικές νότες προς το τέλος («Αναρωτηθήκατε ποτέ, Αξιότιμοι δικαστές, πόσο απέχει μια Ανεφάρμοστη Απόφαση, μια Αναβολή, από την Αυτοδικία και την Αυτοκτονία;» «Εσύ, κυρά Δικαιοσύνη, δεν έχεις καμιά ευθύνη γι' αυτά τα εγκλήματα;»). Σε κάθε περίπτωση, ο Συλλέκτης είναι ένα συγκινητικό καλειδοσκοπικό βιβλίο, ένα οιονεί μυθιστόρημα κατακερματισμένο σε μικρές ιστορίες για μια κατακερματισμένη οικογένεια.

Πηγή

Μαρτίου 4, 2019

Από το efsyn.gr

Κόμικς στον πέρα κάμπο

Γιάννης Κουκουλάς

Τα φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα είναι πολλά. Και δεν γίνονται πια μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το «LA Comics Festival» ξεκινά σε λίγες ημέρες στη Λάρισα με πλούσιο πρόγραμμα, γεμάτο εκθέσεις, ομιλίες, workshops, παρουσιάσεις, προβολές, παιχνίδια, συναυλίες κ.ά.

«LA Comics Festival» στις 4 Μαρτίου, όχι στο Λος Αντζελες. Στη Λάρισα!

Η Λάρισα είναι ο επόμενος σταθμός των Ελλήνων δημιουργών κόμικς και όλης της κοινότητας των φίλων της ένατης τέχνης. Το φεστιβάλ «LA», για μία ολόκληρη εβδομάδα, από τις 4 έως τις 10 Μαρτίου, συγκεντρώνει 50 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και ετοιμάζεται να παρουσιάσει τα έργα τους μέσω μιας σειράς εκθέσεων που πλαισιώνονται από ποικίλες εκδηλώσεις.

Την ευθύνη της διοργάνωσης έχει ο «Σύλλογος Κόμικς και Τεχνών ΕΤουΚού» σε συνεργασία με την αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων, ενώ οι εκδηλώσεις θα φιλοξενηθούν στον πολυχώρο «Μύλος του Παππά».

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, «πρόκειται για πολυθεματική και πολυεπίπεδη εκδήλωση που εστιάζει στον χώρο της 9ης τέχνης και απευθύνεται σε φίλους των τεχνών, λάτρεις των κόμικς, γραφίστες, εικονογράφους, animators, αναγνώστες, φοιτητές οπτικής επικοινωνίας και multimedia, δασκάλους και μαθητές, γονείς και παιδιά».

Από τις εκθέσεις ξεχωρίζει αυτή με τον τίτλο «Μονοσέλιδα», με τη συμμετοχή 40 Ελλήνων και Κυπρίων καλλιτεχνών που δημιουργούν ιστορίες με τον αυστηρό περιορισμό της ολοκλήρωσής τους σε μόνο μία σελίδα. Με ενδιαφέρον αναμένονται επίσης και οι εκθέσεις «Αγροτικές Αφίσες» και «Εναλλακτικές Αφίσες» αλλά και η έκθεση «Τα Κόμικς που δεν μας Αφηναν να Διαβάζουμε», μια επιλογή ενήλικων κόμικς από την προσωπική συλλογή του Μέλανδρου Γκανά, ψυχής του φεστιβάλ και ιδρυτή των Εκδόσεων του Κάμπου που επικεντρώνονται σε εκδόσεις κόμικς νέων και ανεξάρτητων δημιουργών.

Το πρόγραμμα των workshops θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων καθώς η θεματολογία είναι ιδιαίτερα πλούσια καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας:

Παιδικό Εργαστήριο, σε συνεργασία με την Υπατη Αρμοστεία, στο τέλος του οποίου θα μοιραστούν σε μαθητές αντίτυπα από την έκδοση κόμικς με θέμα το μεταναστευτικό – δωρεά του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Εργαστήριο Κόμικς από τον Μέλανδρο Γκανά.

Παιδικά Κόμικς από τους Μέλανδρο Γκανά και Θανάση Καραμπάλιο.

Εργαστήρι σεναρίου και σχεδίου από τον Απόστολο Ιωάννου.

Χτίζοντας τον σκελετό μιας ιστορίας από τον Αθανάσιο Βασιλάκη.

Flip Book Shadows από τη Φωτεινή Καλούδη.

Εργαστήριο Δερματοστιξίας από τον Ορέστη Κοτοπούλη (Slab).

Live Painting μινιατούρας από την OWLS Society.

Συναρμολόγηση και βάψιμο μινιατούρας από την OWLS Society.

Dungeons and Dragons One Shot από τους Ζήση Αποστολίδη και Αρη Γκρίμπα.

Grafiti από τους Hood Spirit.

Θα διεξαχθούν επίσης τρεις συζητήσεις γύρω από τη γελοιογραφία, τα κόμικς, τα fanzines και τις αυτοεκδόσεις στην Ελλάδα, που είναι όλο και περισσότερες τα τελευταία χρόνια:

Fanzines - Αυτοεκδόσεις με ομιλητή τον Μέλανδρο Γκανά.

Ο Κύκλος των Κόμικς με ομιλητή τον Βάιο Κουτριτζέ.

Γελοιογραφία με ομιλητή τον Απόστολο Κουρσοβίτη (Κουρσό).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται να έχει και το Masterclass που θα παραδώσει ο Ιορδάνης Στυλίδης, ένας από τους πρωτοπόρους Ελληνες δημιουργούς από τη δεκαετία του 1980 κιόλας, με τίτλο «COMX - Ιδιότροπες εξηγήσεις για τις κοινόχρηστες εκφράσεις», ενώ από τις προβολές ξεχωρίζει το πρόγραμμα με τις cult ταινίες, το πρόγραμμα βραβευμένων παιδικών ταινιών animation με θέμα την οικολογία, σε συνεργασία με το Thessaloniki Animation Festival (TAF), τα κυπριακά παιδικά animations του Αλέξη Χαβιαρά, οι προβολές των cult ταινιών του Γιάννη Ρουμπούλια, το πολυβραβευμένο 3D animation «Agrinoui», το «Stroutho» κ.ά.

Το πρόγραμμα συμπληρώνουν και μια σειρά εκδηλώσεις, όπως το Grafiti Day από τους Hood Spirit - Walk the Line Tattoo, η παράσταση «Jocker» από την Αντονέλλα Χήρα, το Stand Up Comedy από τον Πιέρρο Πατουχέα και το πολύ δημοφιλές τα τελευταία χρόνια σε ανάλογες εκδηλώσεις «Drink and Draw», με τη συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών που σχεδιάζουν και δημιουργούν κόμικς καταναλώνοντας αλκοόλ, μέχρι «τελικής πτώσης».

Τέλος, την Πέμπτη 7 Μαρτίου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια μουσική βραδιά-συναυλία με τον Ζωρζ Πιλαλί και τη Soufra Band, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ οι επισκέπτες θα μπορούν να γνωρίσουν και να παίξουν επιτραπέζια παιχνίδια αλλά και να ξεφυλλίσουν και να αγοράσουν βιβλία από το bazaar εξειδικευμένων καταστημάτων και εκδοτικών οίκων.

info
LA Comics Festival
Πότε: Δευτέρα 4 Μαρτίου έως Κυριακή 10 Μαρτίου
Πού: Μύλος του Παππά, Λάρισα
Η είσοδος στους χώρους του φεστιβάλ καθώς και η συμμετοχή σε panels, workshops, masterclasses, προβολές και events είναι ελεύθερη για όλους.
Για το πλήρες πρόγραμμα και τις ακριβείς ώρες λειτουργίας, οι αναλυτικές πληροφορίες δίνονται στη σελίδα του φεστιβάλ στο facebook: www.facebook.com/lacomicsfestival

Πηγή

Μαρτίου 1, 2019

1. Καλύτερο Ελληνικό Άλμπουμ Αυτοτελές ή όχι

2016 :

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ

2017:

ΓΡΑ-ΓΡΟΥ

2018:

ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ

2019:

ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ

2. Καλύτερη Αυτοτελής Μεταφρασμένη Έκδοση

2016:

MEZOLITH - ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ

2017:

ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ - ΕΚΟΥΑΤΟΡΙΑ

2018:

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

2019:

(εξ ημισείας)

ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ - Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΛΜΥΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ

3. Καλύτερη Σειρά

2016:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ DISNEY

2017:

ΕΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ

2018:

ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ

2019:

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL

4. Καλύτερη Limited Series

2016:

STAR WARS

2017:

ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ DISNEY - ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΟ ΣΚΑΡΠΑ

2018:

ΒΑΛΚΥΡΙΑ

2019:

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ

5. Καλύτερη Αυτοέκδοση

2016:

ΚΟΜΙΞ WIKI FANZINE

2017:

MONSIEUR CHARLATAN

2018:

GHOST EMERGENCY

2019:

Η ΛΕΦΙΚ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ

6. Καλύτερο Άλμπουμ Γελοιογραφιών

2016:

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

2017:

Ο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΕΚΑ ΜΗΝΕΣ

2018:

(εξ ημισείας)

ΠΑΤΟΥΣΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΚΙΤΣΑ

Ο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΕΚΑ ΜΗΝΕΣ (ΕΠΙΤΟΜΟ)

2019:

(εξ ημισείας)

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΑΣΗΜΙΝΑ - ΑΧΩΡΙΣΤΟΙ ΕΧΡΟΙ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

7. Καλύτερη Ανθολογία / Πολυθεματικό

2016:

ΤΟ ΠΙΟ ΚΡΥΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

2017:

ΜΠΛΕ ΚΟΜΗΤΗΣ 01

2018:

ΜΠΛΕΚ

2019:

ΜΠΛΕΚ

8. Καλύτερη Επανέκδοση

2016:

ELYSIUM ONLINE

9. Καλύτερο Λαϊκό Ανάγνωσμα - Πρωτότυπο Υλικό ή Επανέκδοση

2016:

ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

10. Καλύτερο Βιβλίο ή Μελέτη σχετικά με τα Κόμικς

2016:

ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΩΝ

Μαρτίου 1, 2019

Η τρίτη ετήσια ψηφοφορία των μελών μας για να αναδείξουμε τα καλύτερα κόμικς της περσινής χρονιάς ανά κατηγορία μόλις τελείωσε και έφτασε και η ώρα του απολογισμού, όπως κάναμε πέρυσι και πρόπερσι.

Στην πρώτη κατηγορία, Ελληνικό άλμπουμ αυτοτελές ή όχι είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα μονομαχία ανάμεσα σε δύο κόμικ με παρεμφερή θεματολογία. Τελικά, νικητής ανακηρύχθηκε το κόμικ Λήσταρχοι με σχετικά μικρή διαφορά από το 1800. Και τα δύο κόμικ αφήσανε πολύ πίσω όλα τα υπόλοιπα και το γεγονός ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα συνεχιστούν και μέσα στο 2019 ανεβάζει τις πιθανότητες να δούμε μια επανάληψη της ίδιας μονομαχίας του χρόνου. :mafia: Να λοιπόν, που το ελληνικό γουέστερν είναι παρόν και δυνατό

Από εκεί και μετά είχαμε αρκετές ισοψηφίες στις επόμενες θέσεις. Εντύπωση μου προκάλεσε ότι τα θεωρητικά φαβορί δεν κατάφεραν να συναγωνιστούν τους δύο πρώτους νικητές. Εγώ ψήφισα τα 1800, Μυστικά του Βάλτου, τις δύο Νύφες τους Δράκουλα και το Συλλέκτη, αφού αυτά ξεχώρισα από όσα ελληνικά άλμπουμ διάβασα φέτος, σε μια ακόμα ιδιαιτέρως παραγωγική χρονιά για τα ελληνικά κόμικς. :cheers2:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν 82 μέλη.

Στη δεύτερη κατηγορία τις Αυτοτελείς Μεταφρασμένες Εκδόσεις, έπεσαν κυριολεκτικά κορμιά . Η προαιώνια"¨κόντρα BD - υπερηρωικών έληξε με τα πρώτα να καταλαμβάνουν την πρωτιά, αλλά τα δεύτερα έχουν οριακά περισσότερες θέσεις στην πρώτη πεντάδα. Τελικά, με βραχεία κεφαλή, νικητής ήταν Ο Θάνατος του Στάλιν, με δύο ψήφους διαφορά από το The Infinity Gauntlet και τρεις από το Χ-ΜΕΝ: Το Έπος του Μαύρου Φοίνικα , αμφότερα κλασικά και σεβάσμια υπεηρωικά κόμικς. Θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη εάν δεν κάνω και αναφορά στα The Punisher: Οι δουλέμποροι και Λούκυ Λουκ: Ο Ντόλης δεν απαντάει πια, δύο επίσης εξαιρετικά κόμικς, τα οποία συμπλήρωσαν την πρώτη πεντάδα παίρνοντας επίσης, πολλούς ψήφους.

Εγώ εκτός από τα 5 πρώτα, ψήφισα επίσης τα εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου, Υπομονή και Η Πρηνής Θέση του Σκοπευτή.

Γενικά, παρατηρούμε πόσα πολλά και ενδιαφέροντα ξένα κόμικς κυκλοφορούν κάθε χρόνο στα ελληνικά και ευελπιστώ να συνεχιστεί αυτή τη τάση. :beer5:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν 72 μέλη.

Η τρίτη κατηγορία είναι η Καλύτερη Σειρά (δηλαδή πάνω από 10 τεύχη). Εδώ, παρά την παρουσία δύο περσινών νικητών, του Ερίκ Καστέλ, νικητή σε αυτήν την κατηγορία πέρυσι, αλλά και των Απάντων του Ρομάνο Σκάρπα, περσινού νικητή στην κατηγορία Limited Series (η έκδοση μεταφέρθηκε στην κατηγορία των σειρών, αφού συνεχίστηκε και ξεπέρασε τα 10 τεύχη), η ψηφοφορία κατέληξε σε παράσταση για έναν ρόλο, αφού ο Κόρτο Μαλτέζε άφησε πίσω του όλους τους άλλους από πάρα πολύ νωρίς. Πρώτος λοιπόν ο Κόρτο, δεύτερος ο Σκάρπα και τρίτος - να η μεγάλη έκπληξη! - ο Ντύλαν Ντογκ, που αποδεικνύει ότι έχει κάποιο κοινό στην χώρα μας.

Κόρτο, Ντύλαν Ντογκ, Μίστερ Νο ήταν οι δικές μου επιλογές και εύχομαι του χρόνου να υπάρξουν ακόμα περισσότερες επιλογές για να ψηφίσουμε. :cheers4:

Σε αυτή την κατηγορία ψήφισαν 77 μέλη.

Η τέταρτη κατηγορία είναι τα Limited Series, δηλαδή οι σειρές έως 10 τεύχη. Λιγότερες οι υποψηφιότητες εδώ και επίσης υπήρξε ένας ξεκάθαρος νικητής, η Βαλκυρία, που από πολύ νωρίς πήρε κεφάλι, αφήνοντας αρκετά πίσω τη δεύτερη σε ψήφους έκδοση, το Editors Choice: Κλασική Βιβλιοθήκη Ντίσνεϋ, ενώ καμία άλλη έκδοση δεν ξεπέρασε τις 10 ψήφους.

Πάντως, και σε συνδυασμό με την κατηγορία των Σειρών, παρατηρούμε μια στροφή σε εκδόσεις εφημερίδων ή βιβλιοπωλείου. Δυστυχώς, με εξαίρεση τα κόμικς της Ντίσνεϋ και πάρα τις προσπάθειες των εκδόσεων Μικρός Ήρως και Anubis, οι οποίες κάνουν πολύ στοχευμένες κινήσεις, σχεδόν κανείς δεν τολμά πλέον να κυκλοφορήσει κόμικς στα περίπτερα και αυτό σημαίνει πολλά...

Βαλκυρία και ξερό ψωμί από εμένα, τίποτα άλλο από όσα διάβασα σε αυτήν την κατηγορία δεν με ικανοποίησε τόσο πολύ. ώστε να το ψηφίσω, εύχομαι όμως να αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον. :cheers3:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν 72 μέλη.

Η πέμπτη κατηγορία, οι Αυτοεκδόσεις, είναι αυτή που παραδοσιακά συγκεντρώνει τις περισσότερες υποψηφιότητες, κάτι αναμενόμενο με βάσει τον οργασμό που ευτυχώς παρατηρείται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τομέα και φυσικά η περασμένη χρονιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Με απροσδόκητα και εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό και συντρίβοντας κάθε άλλη υποψηφιότητα, νικητής ήταν το Ghost Emergency, καταγράφοντας τεράστια διαφορά από τη δεύτερη έκδοση, το Πόναν ο Μάρμαρος: Η Επέλαση των Μαρμάρων και από το Hard Porn - A Mini Pornographic Novel, ενώ καμία άλλη έκδοση δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τις 10 ψήφους.

Δυστυχώς, εγώ δεν έχω διαβάσει κανένα από τα τρία πρώτα. Ψήφισα τα Butterfly Effect, Born to Die, Fallen Light 3, Rεμπετοκρατία 3, Στα Βαθιά Ρέματα και τους Χάρτινους Κύκνους, τα οποία όλα μου άρεσαν σχεδίν εξίσου, αν και αν ήταν να διαλέξω μόνο ένα, θα διάλεγα το Butterfly Effect.

Εύχομαι οι Έλληνες κομίστες να έχουν πάντα κέφι και όρεξη και να μας προσφέρουν ωραία, αλλά και πολύ προσεγμένα φανζίν, όπως κάνουν τώρα. :beer2:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν 91 μέλη, τα περισσότερα από κάθε άλλη κατηγορία.

Σε αντίθεση με τις Αυτοεκδόσεις, η έκτη κατηγορία, οι Γελοιογραφίες, είναι αυτή που συνήθως συγκεντρώνει τις λιγότερες ψήφους και αυτή που επιφύλαξε τη μεγαλύτερη ίσως έκπληξη (για εμένα τουλάχιστον) αφού το Πατουσάκια και άλλα ερωτικά σκίτσα κόντραρε μέχρι τέλους τον περσινό και προπέρσινο νικητή Αρκά και την επίτομη έκδοση του Φεβρουαρίου και των Δώδεκα Μηνών και τελικά ισοψήφισε μαζί του, προσφέροντάς μας το πρώτο εξ ημισείας βραβείο στις ψηφοφορίες μας

Δεν έχω διαβάσει κανένα από τα δύο, συνεπώς η δική μου ψήφος πήγε στο Ναπολέων και Ασημίνα - Το άλλο μου μισώ, που μου θύμισε πολύ τον παλιό Αρκά.

Με το ρυθμό που συνεχίζει ο Αρκάς, σίγουρα θα έχουμε και άλλα άλμπουμ του. από την άλλη όμως μακάρι να δούμε και άλμπουμ από άλλους γελοιογράφους, αφού είναι ένα είδος που έχει ευδοκιμήσει ιδιαίτερα στη χώρα μας. :cheers5:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν 47 μέλη, τα λιγότερα από κάθε άλλη κατηγορία.

Καλά όλα αυτά, αλλά η στιγμή που όλοι περιμένατε, η μητέρα όλων των ψηφοφοριών ήταν στην έβδομη κατηγορία, τις Ανθολογίες και τα Πολυθεματικά. Μπλεκ και Μπλε Κομήτης, δυο διαφορετικές προσεγγίσεις, δύο διαφορετικές γενιές, δύο διαφορετικά κοινά, δύο άλλοι κόσμοι - όπως ανέφερε και ο totally_wired - ή μήπως όχι; Πηγαίναν ψήφο-ψήφο για το μεγαλύτερο διάστημα της ψηφοφορίας, αλλά τελικά πήρε προβάδισμα ο Μπλεκ και κατάφερε όχι μόνο να το κρατήσει, αλλά και να το διευρύνει. Μπροστά στους δύο μονομάχους, οι υπόλοιπες υποψήφιες εκδόσεις δεν είχαν καμία τύχη, ούτε καν τα Ρίγη δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε διψήφιο αριθμό ψήφων. Άλλη μια μονομαχία, που θα επαναληφθεί και του χρόνου.

Μπλε Κομήτη ψήφισα και εύχομαι να μακροημερεύσουν και οι δύο πολύ καλές εκδόσεις, που στολίζουν τα περίπτερά μας. :beer:

Σε αυτήν την κατηγορία ψήφισαν συνολικά 79 μέλη.

Φέτος ψήφισαν συνολικά 163 διαφορετικά μέλη του φόρουμ σε τουλάχιστον μια από τις κατηγορίες, αριθμός αισθητά ανεβασμένος σε σχέση με πέρυσι και πρόπερσι.

Αρχικά, διευκρινίζω ότι οι δημοσκοπήσεις έχουν κλειδωθεί και όποια σχόλια θέλετε να κάνετε, μπορείτε να τα κάνετε σε αυτό εδώ το θέμα. . Και θεωρώ τα σχόλιά σας απαραίτητα για να βελτιωθεί αυτή η προσπάθεια που κάνουμε

Χαίρομαι πάρα πολύ, που παρά τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας, μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε ένα σημαντικό αριθμό εκδόσεων κόμικς, πολλά από τα οποία είναι και πολύ ποιοτικά, όπως φαίνεται από τις δικές σας προτιμήσεις.

Μην ξεχάσετε λοιπόν, να διαβάσετε ό,τι αγοράσετε το 2019, επειδή η δημοσκόπηση για την τρέχουσα χρονιά έχει ήδη αρχίσει να στήνεται

Θα θέλαμε και τις δικές σας γνώμες και παρατηρήσεις σε αυτό το θέμα, αφού η γνώμες σας είναι πολύ σημαντικές για εμάς και θα μας βοηθήσουν να κάνουμε αυτές τις ψηφοφορίες ακόμα καλύτερες και αντιπροσωπευτικότερες.

Επιπλέον, επαναλαμβάνω σχεδόν αυτολεξεί όσα είχα γράψει και πέρυσι και πρόπερσι με την ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα:

Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω ότι δικαίωμα συμμετοχής στην ψηφοφορία είχαν όλες οι εκδόσεις που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2018 και είχαν παρουσίαση στο φόρουμ. Δεν είμαστε σε θέση ούτε εμείς να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα ποιες εκδόσεις κυκλοφόρησαν μέσα σε κάποια χρονιά, εκτός εάν γίνει παρουσίαση εδώ μέσα. αν λοιπόν, δεν είδατε κάποια έκδοση που διαβάσατε και σας άρεσε, θυμηθείτε την επόμενη φορά, που θα διαβάσετε κάτι, να κάνετε μια παρουσίαση, για να ενημερωθούμε και να την έχουμε υπόψη μας και εμείς. Ελπίζουμε να έρθει η μέρα που όλοι οι εκδοτικοί οίκοι ή/και οι δημιουργοί, οι οποίοι κυκλοφορούν κάποιο κόμικς να μας στέλνουν κάποιο αντίτυπο για τη βιβλιοθήκη της Λέσχης, έτσι ώστε να έχουμε κι εμείς μια ακόμα πληρέστερη εικόνα της εκδοτικής παραγωγής, αλλά δυστυχώς είμαστε ακόμα πολύ μακρυά από αυτή τη στιγμή. Επίσης, για την ώρα, δεν έχουμε τη δυνατότητα να συμπεριλάβουμε κόμικς που είναι μέσα σε περιοδικά, ούτε webcomics, αν και πολύ θα το επθυμούσαμε.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα μέλη της ΔΟ, γιατί όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, με βοήθησαν να στήσω τις δημοσκοπήσεις, κυρίως όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους (κατ' αλφαβητική σειρά) @Dr Paingiver (ο οποίος έφτιαξε τις αρχικές λίστες). @germanicus (ο οποίος ήταν πάντα παρών, όποτε τον χρειάστηκα)και @Θρηνωδός (ο οποίος κρατούσε τις λίστες διαρκώς ενημερωμένες) χωρίς τη βοήθεια των οποίων δεν θα υπήρχαν οι ψηφοφορίες. :respect:

Και φυσικά, θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα όλους εσάς που ψηφίσατε και βοηθάτε στη θεσμοθέτηση των Βραβείων μας. :clap2:

Άντε, και του χρόνου, με ακόμα περισσότερα και ακόμα καλύτερα κόμικς :beer:

Φεβρουαρίου 26, 2019

Να'μαι κι εγώ

Φεβρουαρίου 24, 2019

Soloúp: Περνάει πολλές κρίσεις η οικογένεια σήμερα

Λίγα χρόνια μετά «Τα ελληνικά κόμικς» και το βραβευμένο «Αϊβαλί», ο Soloúp (Αντώνης Νικολόπουλος) επανέρχεται με το νέο του graphic novel «Ο συλλέκτης. Εξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» (Εκδόσεις Iκαρος), με θέμα τον τρόπο που διαχειρίζεται μια οικογένεια το διαζύγιο των γονιών.

Αφορμή για την κουβέντα με τον δημιουργό κόμικς είναι η έκθεση που γίνεται στο Μουσείο Μπενάκη αυτές τις μέρες, στην οποία παρουσιάζεται πρωτότυπο υλικό από το graphic novel: storyboards, προσχέδια, σκίτσα σε μολύβι, ασπρόμαυρες και έγχρωμες σελίδες κόμικς, εικαστικά και κατασκευές που ζωντανεύουν τις έξι διηγήσεις του βιβλίου.

Τα graphic novels έχουν βρει το κοινό τους στην Ελλάδα;

Σίγουρα τα graphic novels, αυτή η επιμέρους φόρμα των κόμικς, αποκτούν χρόνο με τον χρόνο όλο και μεγαλύτερο κοινό. Εχουν ακόμη δρόμο να κάνουν ώστε να γίνουν εντελώς οικεία σε κάποιον που διαβάζει για παράδειγμα λογοτεχνία ή άλλα βιβλία.

Τα μίντια τα αντιμετωπίζουν με αμηχανία;

Στο παρελθόν τα κόμικς αντιμετωπίζονταν ως παραλογοτεχνία ή κάτι το υποδεέστερο σε σύγκριση με άλλες τέχνες. Τα graphic novels από την άλλη έχουν ταυτιστεί με εκείνα τα κόμικς που επιχειρούν –ανεξάρτητα από το αν το καταφέρνουν– ένα ποιοτικό άλμα. Αυτό συχνά αποτυπώνεται με θετικά σχόλια στις βιβλιοκριτικές και σε άρθρα στον Τύπο. Παρ’ όλα αυτά δεν παύουν να είναι κόμικς κι αυτό δημιουργεί την αμηχανία που περιγράφετε.

Περνάει κρίση η ελληνική οικογένεια;

Περνάει πολλές κρίσεις η οικογένεια. Αλλοτε από εξωτερικούς παράγοντες όπως οι άσχημες οικονομικές συνθήκες που πρεσάρουν τα νοικοκυριά, άλλοτε από τη μεταβολή των κοινωνικών ρόλων των φύλων, άλλοτε, σε πιο προσωπικό επίπεδο, από τις σχέσεις του ζευγαριού και τη συνεννόηση δύο γονέων για τα παιδιά τους. Συχνά όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια εκρηκτική, μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ο «Συλλέκτης» αποτυπώνει μια τέτοια συνθήκη και αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να βγει κάποιος από μια παρόμοια κατάσταση με αξιοπρέπεια. Το «γιατί» όμως συμβαίνουν αυτά είναι ένα τεράστιο ερώτημα και σίγουρα υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα, ψυχολόγοι ή κοινωνικοί λειτουργοί, που θα μπορούσαν να το απαντήσουν.

Πώς αντιμετώπιζαν οι παλιότερες οικογένειες τις κρίσεις;

Σίγουρα στο παρελθόν υπήρχαν λιγότερα διαζύγια. Υπήρχε περισσότερη ελαστικότητα και ανοχή στους γάμους. Αυτό δεν σημαίνει πως υπήρχαν και λιγότερα προβλήματα ή καταπίεση, απλώς τα ζευγάρια δεν έφταναν τόσο εύκολα στο διαζύγιο.

Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε την ιστορία σας μέσα από έξι διαφορετικές οπτικές;

Δεν υπάρχει μόνο σωστό και μόνο λάθος. Οι διαφορετικές οπτικές γωνίες φωτίζουν πτυχές της ίδιας κατάστασης που θα ήταν αδύνατο να τις αντιληφθούμε αν τις κοιτάζαμε μόνο από μία πλευρά.

Ποιος είναι ο κακός λύκος στον οποίο αναφέρεται ο υπότιτλος του βιβλίου;

Ουσιαστικά πρόκειται για τον κεντρικό χαρακτήρα του graphic novel, τον Διονύση. Κακός λύκος στα μάτια της θυμωμένης κόρης του. Είναι κάτι που δυστυχώς συμβαίνει συχνά σε παιδιά έπειτα από ένα διαζύγιο και σχετίζεται με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Και αυτή η κατάσταση μπορεί να γίνει καταστροφική για τη σχέση τους όταν ο άλλος γονέας που ζει με το παιδί τροφοδοτεί τον θυμό και παρεμποδίζει την επικοινωνία. Ο Διονύσης λοιπόν ζει μια τέτοια κατάσταση που οι επιστήμονες περιγράφουν ως «γονική αποξένωση».

Οφείλουν δύο γονείς που χωρίζουν να διατηρήσουν καλές σχέσεις μεταξύ τους;

Επιβάλλεται, κυρίως προς όφελος των παιδιών. Κι αν δεν μπορούν οι γονείς, θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικοί μηχανισμοί της πολιτείας με κοινωνικούς διαμεσολαβητές και ψυχολόγους που θα την επέβαλλαν. Σήμερα τα δικαστήρια με τον τρόπο που λειτουργούν μας προσανατολίζουν στην αντίθετη κατεύθυνση: στις κακές σχέσεις.

Δηλαδή;

Η παρωχημένη Δικαιοσύνη επιδεινώνει αντί να γιατρεύει το πρόβλημα. Νόμοι ανισοβαρείς, ατέλειωτες αναβολές δικών, απουσία της διαμεσολάβησης ψυχολόγων και ειδικών. Το ελληνικό νομικό σύστημα έχει μείνει δεκαετίες πίσω από αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ελπίζω πως την Κυριακή 3 Μαρτίου, στην ημερίδα που διοργανώνουμε στο πλαίσιο της έκθεσης «Ο συλλέκτης» στο Μπενάκη της Πειραιώς, θα ανοίξει επιτέλους κι εδώ μια σοβαρή συζήτηση.

Τι έχετε προγραμματίσει για την ημερίδα;

Εχουν κληθεί να δώσουν το παρών επιστήμονες από Ευρώπη και Αμερική πλαισιωμένοι από Ελληνες συναδέλφους τους. Πανεπιστημιακοί απ’ όλες τις ειδικότητες, γιατροί, νομικοί, ψυχολόγοι θα αγγίξουν για πρώτη φορά στη χώρα μας το ζήτημα της γονικής αποξένωσης και της προοπτικής της συνεπιμέλειας.

INFO

«Ο συλλέκτης. Εξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Iκαρος. Πληροφορίες για την έκθεση: benaki.gr

Πηγή

Φεβρουαρίου 24, 2019

Graphic novels: ένας αμφιλεγόμενος όρος με αμφισβητήσιμη χρησιμότητα

Γιάννης Κουκουλάς

Στο «Graphic Novels» o Paul Gravett επιλέγει μια σειρά από κόμικς που χαρακτηρίζει ως graphic novels, αν και κάποια από αυτά είχαν πρώτα δημοσιευτεί σε συνέχειες, άλλα είχαν δημιουργηθεί πριν επικρατήσει ο όρος και άλλα αποτελούν αυτοβιογραφίες ή δημοσιογραφικά ντοκουμέντα.

Τα τελευταία χρόνια ο όρος «graphic novel» χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από δημιουργούς και εκδότες για να χαρακτηρίσει και να περιγράψει ορισμένα κόμικς. Πώς προέκυψε μια τέτοια «αναγκαιότητα»; Και ποιο είναι το περιεχόμενο του όρου; Ανταποκρίνεται σε κάτι αντικειμενικά υπαρκτό ή αποτελεί ένα εκδοτικό τέχνασμα;

Πριν από λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο πλαίσιο της έκθεσης του Soloup με αφορμή το εξαιρετικό βιβλίο του «Ο Συλλέκτης: έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο», ημερίδα με τίτλο «Τα graphic novels: Απαιτητικές αφηγήσεις από μια ώριμη φόρμα των κόμικς». Σε αυτήν πήραν μέρος ως ομιλητές Ελληνες δημιουργοί κόμικς, σχεδιαστές, σεναριογράφοι, εκδότες, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι κ.ά. και αναπτύχθηκε ένας έντονος και γόνιμος διάλογος για τις κατευθύνσεις των σύγχρονων κόμικς και ιδιαίτερα αυτών που (αυτο;)χαρακτηρίζονται graphic novels.

Ο υπογράφων είχε την τιμή να πάρει μέρος στην ημερίδα και να υποστηρίξει την άποψη ότι ο όρος «graphic novel» στερείται νοήματος και περιεχομένου παρά τις αδιαμφισβήτητα καλές προθέσεις όσων τον χρησιμοποιούν. Προθέσεις, ωστόσο, που δεν έχουν και το ανάλογο αποτέλεσμα, καθώς η τεχνητή διάκριση που ακουσίως δημιουργείται ανάμεσα στα graphic novels και στα μη graphic novels οδηγεί σε κόμικς δύο ταχυτήτων χωρίς να υπάρχουν κριτήρια κανενός είδους για κάτι τέτοιο παρά μόνο η εκπεφρασμένη δήλωση ένταξης.

Εξηγούμαι: Λίγο – πολύ, είναι σαφές σε όλους τι είναι τα κόμικς. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ένας κοινώς αποδεκτός ορισμός -και κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και ούτε κατά διάνοια αρνητικό-, η συντριπτική πλειονότητα των open minded αναγνωστών και φιλότεχνων μπορεί να αναγνωρίσει με βάση κάποια στοιχειώδη μορφικά χαρακτηριστικά την τέχνη των κόμικς και να τη διακρίνει από κάθε άλλη, όσο κι αν τα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα και η ώσμωση ανάμεσά τους όλο και εντονότερη. Τα χαρακτηριστικά, όμως, είναι μορφικά, δεν αφορούν και δεν μπορεί να αφορούν το περιεχόμενο.

Οι Έλληνες εκδότες του "Κόμικς ή Κόμιξ;" απαρνούνται τον όρο graphic novels του αγγλικού πρωτοτύπου μια και τότε (1999) δεν είχε ακόμη διευρυνθεί η χρήση του, επιλέγοντας αντ’ αυτού να αυτοϋπονομεύσουν το βιβλίο τους προσθέτοντας ένα άσκοπο «σχεδόν».

Επειτα από δεκαετίες απαξίωσης και απόδοσης πολλαπλών και ποικίλων κατηγοριών εναντίον τους με κλισέ διαφόρων ειδών [γλωσσική ένδεια, παραλογοτεχνία, υποκουλτούρα, φτηνή τέχνη, pulp, «μικυμάου», ξενόφερτο είδος (!) κ.ά.], τα κόμικς κατάφεραν να εδραιωθούν στο πάνθεον των τεχνών, να αποκτήσουν έναν (μη αξιολογικό) αριθμό («ένατη τέχνη») και να κατακτήσουν το κοινό που μπορεί να μην ντρέπεται πια να τα διαβάζει. Μπήκαν στα καθωσπρέπει βιβλιοπωλεία, εκτέθηκαν σε μουσεία και χώρους τέχνης, έγιναν αντικείμενο μεγάλων φεστιβάλ και συνεδρίων, απασχόλησαν και απασχολούν καθηγητές, διανοούμενους, κριτικούς, ιστορικούς και θεωρητικούς. Για ποιο λόγο θα πρέπει να επινοηθεί ένας νεοπαγής χαρακτηρισμός για κάποια από αυτά; Και με ποια κριτήρια;

Οταν ο Will Eisner το 1978 κυκλοφόρησε το «A Contract With God», χρησιμοποίησε τον όρο graphic novel για να περιγράψει το έργο του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε αλλά ήταν αυτή που τον έκανε ευρύτερα γνωστό με αποτέλεσμα να διαδοθεί η χρήση του, με αργούς ρυθμούς αλλά σταδιακά αυξανόμενη διείσδυση. Ο όρος είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σε ορισμένες περιπτώσεις αλλά χωρίς ιδιαίτερη αποδοχή.

Το παράδοξο είναι πως το βιβλίο του Eisner, αντίθετα με όσα υποστηρίζουν οι θιασώτες του όρου, δεν είναι μια ενιαία εκτενής αφήγηση αλλά μια σπονδυλωτή ιστορία που συντίθεται από τέσσερις αυτοτελείς μικρότερες! Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όμως, ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται από όλο και περισσότερους δημιουργούς για να χαρακτηρίσει κόμικς που έχουν μεγαλύτερη έκταση από τα συνηθισμένα comic books των 24 σελίδων, κυκλοφορούν απευθείας σε τόμο χωρίς προηγουμένως να έχουν εκδοθεί σε συνέχειες και έχουν κατά κανόνα πιο ενήλικη θεματολογία.

Θεωρώ όλες αυτές τις διακρίσεις είτε τεχνικού τύπου είτε φορμαλιστικές. Ως προς την έκταση, ήδη από το 1828 ο Rodolphe Topffer είχε δημιουργήσει το «The Adventures of Obadiah Oldbuck», ένα βιβλίο που διαθέτει όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά, ενάμιση αιώνα πριν από τον Eisner. Ο Harvey Kurtzman το είχε κάνει το 1959 με το «The Jungle Book» και καθαρά ενήλικο θέμα ενώ και άλλα βιβλία πριν από το 1978 θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιήσει τον όρο αλλά δεν το έπραξαν.

Η ανάγκη που κάλυψε η επινόηση ενός όρου κενού περιεχομένου ήταν περισσότερο η διεύρυνση του αναγνωστικού κοινού και η κατάκτηση των προκατειλημμένων απέναντι στα κόμικς έπειτα από δεκαετίες συνεχών επιθέσεων και διαρκούς αμφισβήτησης της αξίας τους ως μέσου και ως τέχνης από τους συντηρητικούς οπαδούς της καθαρότητας των τεχνών και από τους φοβικούς δασκάλους, φιλολόγους κ.λπ. ως προς την απώλεια των γλωσσικών δεξιοτήτων των παιδιών.

Ο Stephen Weiner (αριστερά) προτείνει τα καλύτερα graphic novels εντάσσοντας σε αυτά comic strips, comic books και κάθε είδους κόμικς, ο Paul Gravett στο «1001 Comics» αποφεύγει τον όρο, ενώ οι Robert Weiner και Carrye Kay Syma συνδυάζουν κόμικς και «graphic novels» ως να επρόκειτο για δύο διαφορετικά είδη.

Το εκδοτικό μάρκετινγκ είχε βρει τον τρόπο να πλασάρει το κρέας σαν ψάρι ώστε να μη νιώθουν τύψεις οι καταναλωτές του και έτσι πολλά κόμικς έγιναν graphic novels. Οποιαδήποτε άλλη τεχνητή διάκριση δεν βασίζεται σε αντικειμενικά στοιχεία ούτε σε καμιά (ανύπαρκτη) ουσιοκρατική ιδιότητα των graphic novels σε σχέση με τα «ταπεινά» κόμικς του παρελθόντος.

Η άπαξ έκδοση δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο ποιότητας και η θεματολογία (πράγματι όλο και πιο διευρυμένη κατά τις τελευταίες δεκαετίες) δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο ωριμότητας μιας τέχνης. Οι απόψεις περί της ύπαρξης μιας, τάχα, εξελικτικής αλυσίδας στην ιστορία της τέχνης και κατ’ επέκταση στην ιστορία της τέχνης των κόμικς που (υποτίθεται πως) οδηγείται σε όλο και καλύτερες, πιο ώριμες μορφές και θεματολογίες στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι παρωχημένες και ξεπερασμένες.

Τα κόμικς είναι κόμικς (κολλάει γάντι ο τίτλος της σειράς του Τάσου Μαραγκού «Ολα Είναι Κόμικξς») ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, το κοινό στο οποίο απευθύνονται και τον τρόπο με τον οποίο κυκλοφορούν.

Τα manga, για παράδειγμα, που κυκλοφορούν εβδομαδιαίως σε τόμους εκατοντάδων σελίδων, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν graphic novels σε συνέχειες; Ή μια σειρά comic strips, όπως το Krazy Kat του George Herriman που συνεχίστηκε επί 31 χρόνια ή τα Peanuts του Charles Schulz επί πενήντα χρόνια, δεν ήταν graphic novels και έγιναν ξαφνικά όταν συλλέχθηκαν σε τόμους;

Παρά τις αναμφίβολα καλές προθέσεις των χρηστών του όρου graphic novel και παρά τα αριστουργηματικά έργα που έχουν παραχθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες ενδυόμενα τον όρο, η ομπρέλα των «κόμικς» είναι πιο ασφαλής και πιο ειλικρινής.

Η απόπειρα να δοθεί ένα νέο όνομα σε κάτι που δεν είναι νέο ούτε ως προς τη μορφή του ούτε ως προς την έκτασή του ούτε ως προς το κοινό του ούτε ως προς τον τρόπο δημοσιοποίησής του, συσκοτίζει το παρελθόν του. Απαρνείται τις ρίζες του και χωρίς να το θέλει (ή ορισμένες φορές ακριβώς επειδή αυτό επιδιώκει με όρους ατομικού και οικονομικού συμφέροντος) τραβά μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ένα ποιοτικά υποδεέστερο «πριν» (τα κόμικς) και ένα πιο πλούσιο και αξιόλογο «τώρα» (τα graphic novels) προαναγγέλλοντας ένα μεσσιανικά επικείμενο νεφελώδες «μετά» που θα είναι καλύτερο ακριβώς επειδή έπεται των προηγούμενων.

Η ιστορία της τέχνης (και της ζωής των ανθρώπων) έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τέτοιες αντιλήψεις. Και όπως οι εποχές, έτσι και τα έργα τέχνης δεν μπορούν να κρίνονται με όρους «εξέλιξης» και «ωριμότητας».

Υ.Γ.: Η γλωσσοπλαστική ικανότητα των Ελλήνων έχει οδηγήσει σε μια σειρά νεολογισμών, άλλων επιτυχημένων και άλλων λιγότερο: εικονογραφηγήματα (από τον Πέτρο Μαρτινίδη), εικονιστορήματα, εικονιστορίες, εικοναφηγήματα, γραφικές νουβέλες, γραφιστικές νουβέλες και πάει λέγοντας. Θα προτιμήσουμε για πάντα τον όρο κόμικς. Άκλιτο και αμετάφραστο.

Πηγή

Φεβρουαρίου 24, 2019

Το μεγαλείο ενός γελοιογράφου

Τις καταγέλαστες καρικατούρες που έπλασε ο Αριστοφάνης στον Σωκράτη και τον Ευριπίδη, υποθέτω ότι κανείς σήμερα δεν τις αποδέχεται ως αξιόπιστες, ως αντιπροσωπευτικές των ανθρώπων που γίνονται στόχος της σάτιράς του. Κι όμως, οι "Νεφέλες" και οι "Βάτραχοι" θεωρούνται ομόφωνα αριστουργήματα του θεάτρου. Κι αυτό παρότι η αριστοφανική κωμωδία σίγουρα έπαιξε ρόλο στην δικαστική καταδίκη αργότερα του Σωκράτη, ασφαλώς συνετέλεσε στο κλίμα εις βάρος του που τον οδήγησε στο κώνειο.

Το ίδιο ισχύει με πλήθος πορτρέτων λογοτεχνικών. Ούτε ο "προδότης" Βαρνακιώτης του Κάλβου ούτε ο "υπερόπτης" Μαλακάσης του Καρυωτάκη αποδίδουν την πραγματικότητα, όταν μάλιστα δεν την διαστρέφουν και ολότελα. Παρ' όλα αυτά, η φήμη των δύο ποιητών δεν υπέστη βλάβη, ούτε τα επίδικα ποιήματα απωθήθηκαν από τον λογοτεχνικό μας κανόνα.

Γιατί; Προφανώς λόγω του χρόνου που παρήλθε. Κανείς μας δεν γνώρισε βέβαια προσωπικά τον Σωκράτη ή τον Ευριπίδη, οι υποθέσεις Βαρνακιώτη και Μαλακάση είναι ίσκιοι απόμακροι του παρελθόντος, σήμερα δεν μας αφορούν παρά μόνο φιλολογικά. Και δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τα πάθη που ανακινούσαν την εποχή τους.

Το αντίθετο συμβαίνει με την τωρινή, την εντελώς επίκαιρη σάτιρα. Για όποιον δεν συμμερίζεται την γνώμη του Αρκά για τον βίο και την πολιτεία του Τσίπρα, για όποιον μάλιστα τυχαίνει να πρόσκειται στον σατιριζόμενο ή έστω να τον συμπαθεί, η βιαιότητα των επιθέσεων του γελοιογράφου στον πολιτικό είναι σκανδαλώδης. Ένας τέτοιος δεν μπορεί να παραδεχτεί τη μεγαλοφυΐα του Αρκά πόσο μάλλον να αναγνωρίσει την εκπληκτική ευστοχία ειδικά των σκίτσων του που καταπιάνονται με τον Τσίπρα.

Όμως και αυτός ακόμα, εντελώς άθελά του, στο τέλος υποκλίνεται και στα δυο. Από πού φαίνεται; Μα από τις οργίλες αντιδράσεις, από τις απελπισμένες καταγγελίες ότι ο καλλιτέχνης από κάπου "τα πιάνει", από τα λυπημένα σχόλια για την "κατάντια του", κ.ο.κ., κ.ο.κ. Απόπειρες άμυνας είναι όλα αυτά, απόπειρες όμως αμήχανες, απρόσφορες, φτωχές, που σκορπούν σαν το φύλλο στον άνεμο στο επόμενο σκίτσο. Αν ο Αρκάς είχε "ξεπέσει", αν είχε χάσει "το χιούμορ του", αν είχε γίνει όντως "τόσο φτηνός" και "πουλημένος" όσο του καταλογίζουν, η δουλειά του δεν θα ενδιέφερε κανέναν.

Συμβαίνει όμως το αντίθετο, ποτέ δεν ήταν πιο καίριος, πιο δυνατός, πιο επίκαιρος όσο τώρα - εξού και όλη αυτή η λατρεία και το μίσος που ξεσηκώνει. Γιατί ο καλύτερος Αρκάς είναι αυτός των τελευταίων χρόνων. Αυτός που έχει παρατήσει το αριστοκρατικό χιούμορ ή την συμπαθητική ηθογραφία και έχει πιάσει το μαστίγιο.

Εννοείται ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να αρέσει σε όλους, αλίμονο. Αλλά αυτό είναι το γνώρισμα του μεγάλου σατιρικού, ότι δημιουργεί έχθρες. Η σάτιρα στο υψηλότερο επίπεδό της δεν προκαλεί γέλιο. Είναι σαρωτική, πιάνεται από ένα κουσούρι και το διογκώνει ανελέητα, καταφέρνει να κλείσει σε μια ατάκα, μια πινελιά μια ολόκληρη εποχή, έναν ολόκληρο τόπο. Προκαλεί οργή, θυμηδία, αγανάκτηση, πόνο. Αντλεί από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και ένστικτα, και από το μίσος ακόμη: ας σκεφτεί κανείς τον Αρχίλοχο της Νεοφύλης, τον Σολωμό της “Γυναίκας της Ζάκυθος”, τον Παλαμά των “Σατιρικών Γυμνασμάτων”. Σε τέτοιο ύψος αναρριχάται τις καλύτερες στιγμές του ο Αρκάς.

Μόνο οι μεγάλοι το μπορούν αυτό, να διχάζουν τα πνεύματα, να ξεσηκώνουν τα πάθη, να στρέφουν εναντίον τους ώς και πρώην θαυμαστές, να συνεπαίρνουν τα πριν άσχετα πλήθη. Και το μπορούν όχι επειδή είναι τάχα "παραταξιακοί", "τσιράκια της μιας πλευράς", όπως τους τα σούρνουν. Αλλά επειδή είναι τόσο ισχυροί και ανεξάρτητοι πνευματικά και ηθικά ώστε να αντέχουν και στα δυο - και στα ζήτω των οπαδών και στα γιούχα των αντιπάλων.

Πηγή

Φεβρουαρίου 24, 2019