Μετάβαση στο περιεχόμενο

leonidio

Veterans
  • Περιεχόμενο

    3050
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Κερδισμένες ημέρες

    28

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από leonidio

  1. Θερμά και ολόψυχα συλλυπητήρια, Γιάννη μου. Η απώλεια των γονιών είναι πάντα επώδυνη. Σου εύχομαι καλή δύναμη και να σκέφτεσαι, ότι ήταν πολύ περήφανη για σένα και για τις χαρές, που της προσέφερες όλα αυτά τα χρόνια.
  2. Πραγματικά τραγική είδηση. για έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο. Μεγάλο κρίμα, που έφυγε τόσο άδικα. Συλλυπητήρια στην οικογένειά του και καλό του ταξίδι....
  3. Υπήρχε το Περισκόπιο της Επιστήμης, που ασχολείτο με όλα τα θέματα, που αναφέρεις, αλλά έχει κάποιους μήνες να κυκλοφορήσει νέο τεύχος και φοβάμαι ότι έχει αναστείλει (ξανά!) την έκδοσή του Η Εφημερίδα των Συντακτών έχει μια επιστημονική στήλη, την οποία επιμελείται ο Σπύρος Μανουσέλης με επιστημονικά άρθρα, νέα και βιβλιοκριτικές. Δεν έχω υπόψη μου κάτι άλλο στον ελληνικό τύπο πλέον, αλλά ίσως να έχουν κάτι ανάλογο και άλλες εφημερίδες.
  4. leonidio

    Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ

    Πρέπει να το ξεθάψω από εκεί που είναι τώρα. Όταν βρω χρόνο, θα ενημερώσω με ανάρτηση
  5. leonidio

    ΣΧΕΔΙΑ

    Κυκλοφόρησε το τεύχος 74, οπότε ιδού το εξώφυλλο του 73. Η μια γελοιογραφία του τεύχους στο άλμπουμ. το εξώφυλλο ανέβηκε στη βάση
  6. leonidio

    Σχεδία Γελοιογραφίες (από Leonidio)

    Οι γελοιογραφίες του τεύχους 62
  7. Τελείως διαφορετικά πράγματα Προσωπική μου άποψη η δεύτερη πρόταση και περισσότερο θα έλεγα διαπίστωση, παρά άποψη, αλλά τέλος πάντων, όπως το δει καθένας. Η πρώτη πρόταση αναφέρεται στο ποια άρθρα ανεβαίνουν. Δεν έγινε ποτέ καμία πολιτική ή άλλου είδους επιλογή: όλα τα άρθρα που υποπίπτουν στην αντίληψή μας και έχουν κάποια σχέση με κόμικς ανεβαίνουν στο φόρουμ. Εάν κάποια δεν ανεβαίνουν, απλά δεν υποπίπτουν στην αντίληψή των μελών. Εγώ προσωπικά έχω ανεβάσει άρθρα με τα οποία διαφωνώ πλήρως και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο έχει γίνει και με άλλα μέλη του φόρουμ.
  8. leonidio

    ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙΝΑΚΙ

    Σήμερα στην "Εφημερίδα των Συντακτών" αναγράφεται ότι ο δημιουργός αυτής της πολύ καλής σειράς, Διογένης Καμένος, απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών. Σημειώνω, στο δημοσίευμα διάβασα, ότι ο Δημήτρης Καμένος, δημιουργός του Homo και του Φάουστ, που δημοσιεύεται στην ίδια εφημερίδα τα Σάββατα, είναι γιος του εκλιπόντος, κάτι που δεν γνώριζα.
  9. leonidio

    ΣΧΕΔΙΑ

    Ήδη κυκλοφορεί το τεύχος 73. Ορίστε τα εξώφυλλα των τευχών 70, 71, 72 Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. ΟΙ γελοιογραφίες των τευχών στο άλμπουμ
  10. Ακριβώς: δεν υποπίπτουν στην αντίληψη των περισσότερων μελών του φόρουμ. Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και καμία διάθεση να λάβουμε θέσεις. Σε αυτό το φόρουμ έχουν ανεβεί και άρθρα τα οποία κατηγορούν τα κόμικς συλλήβδην. Η αλήθεια, βέβαια, είναι, ότι τα άρθρα που κατηγορούν τον Αρκά είναι πολλαπλάσια από εκείνα που τον υπερασπίζονται. Και μάλιστα προέρχονται από διάφορες πηγές, πολλές από τις οποίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ότι φίλα προσκείμενες σε κάποια πολιτική παράταξη. Το όλο θέμα είναι, δυστυχώς, πάρα πολύ απλό: ο Αρκάς έχει εκνευρίσει πολύ κόσμο, η στροφή στο περιεχόμενο των σκίτσων του έρχεται σε οξύτατη αντίθεση με το παρελθόν του και διεκδικεί το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να δέχεται την κριτική (δίκαιη ή άδικη, δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή), πάρα πολλοί ενοχλούνται από τα σκίτσα του και μάλιστα, αυτοί γίνονται ολοένα και περισσότεροι, όσο ο Αρκάς γίνεται ολοένα και πιο αδιάλλακτος. Όσο τα σκίτσα του ήταν πολιτικά με τη στενή έννοια του όρου (δηλαδή, βολές εναντίον συγκεκριμένου κόμματος), το όλο θέμα κρατιόταν μέσα σε κάποια πλαίσια. Από τη στιγμή, που το σκίτσα έγιναν πολιτικά με την πολύ ευρεία έννοια του όρου με αποκλειστικό σκοπό να ενοχλήσουν μια μερίδα του πληθυσμού, είναι αναμενόμενο, ότι τα αρνητικά άρθρα πολλαπλασιάστηκαν. Και πολλαπλασιάστηκαν, επειδή ο Αρκάς χρησιμοποιεί τη φήμη του, για να πει σε όσους διαφωνούν μαζί του "είστε ηλίθιοι". Κατά τη γνώμη μου, πάντως, δεν είναι εκεί το θέμα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, ουσιαστικά, ο Αρκάς προσπαθεί να το παίξει οσιομάρτυρας και θύμα, ενώ δεν είναι τίποτα από τα δύο. Αντιθέτως, απολαμβάνει (δικαίως!) μια πρωτοφανή ελευθερία λόγου, την οποία όμως χρησιμοποιεί και για να επιτίθεται σε όσους τον κατακρίνουν. Αυτό ακριβώς είναι που έχει πυροδοτήσει την τελευταία φουρνιά σχολίων. Τώρα, για να μη νομίζεις, ότι δεν διάβασα τα άρθρα των συνδέσμων: το τι είναι αστείο και τι όχι, είναι σίγουρα υποκειμενικό. Και οπωσδήποτε, ακόμα κι αν αρέσει σε κάποιον ο Αρκάς, είναι σαφές ότι και τα παλιά του σκίτσα δεν είναι όλα στο ίδιο επίπεδο. Εντούτοις, οι περισσότερες παλιές σειρές του βασιζόντουσαν σε κάποιους μηχανισμούς χιούμορ (λογοπαίγνια, απρόβλεπτες ατάκες, μια κορύφωση στο τελευταίο καρέ), τα οποία προκαλούσαν το γέλιο (σε ορισμένους, έστω). Εδώ, έχουμε πλέον μια διάθεση νουθεσίας ή καταγγελίας, με την οποία πρέπει να είναι κάποιος ταυτισμένος, έτσι ώστε να γελάσει. Επίσης, τα άρθρα που παραθέτεις, δυστυχώς, υπερασπίζονται το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου με έναν πολύ ασαφή τρόπο: υποδηλώνουν ότι ο Αρκάς έχει δικαίωμα να σκιτσάρει ό,τι θέλει, χωρίς να δικαιούται κάποιος να τον κατηγορεί, ενώ, αντιθέτως, όσοι ενοχλούνται από τα σκίτσα του δεν δικαιούνται να τον κατηγορούν. Με άλλα λόγια είναι περίπου υποχρέωση του Αρκά να σκιτσάρει ειρωνευόμενος μια μερίδα του πληθυσμού, ενώ εάν αυτή η μερίδα αντιδράσει, καταπιέζει το δικαίωμα έκφρασης του Αρκά. Συγγνώμη, αλλά ο συλλογισμός μπάζει. Όπως επίσης μπάζει και ο συλλογισμός του Μανδραβέλη στο τέλος του δεύτερου άρθρου: Δηλαδή, η ηγεμονική κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας είναι εξ ορισμού αρνητική, ενώ η επίθεση του Αρκά εναντίον της είναι σωστή, επειδή αυτός είναι αιρετικός και καλλιτέχνης, άρα πρέπει να τον σεβόμαστε. Αδυνατώ να καταλάβω σε τι διαφέρει αυτός ο συλλογισμός από το «αστυνομικός - μπουζούκι -όργανο», που θεωρεί σφάλμα ο αρθρογράφος. Κατά τα άλλα, σαφώς και θα έπρεπε να ανεβούν και αυτά τα άρθρα στο φόρουμ. Θα συμφωνήσω όμως με το φίλο @Mandrake πιο πάνω και θα σε παροτρύνω να τα ανεβάσεις εσύ, για να ενημερωθούν όλα τα μέλη του φόρουμ.
  11. Κι εγώ θεωρώ ότι αυτό το άρθρο είναι εξαιρετικό και παρουσιάζει και πολύ ενδιαφέροντα επιχειρήματα. Μπράβο στο συγγραφέα, που παρουσιάζει ένα δύσκολο θέμα με σοβαρό τρόπο, χωρίς υστερίες και με εμπεριστατωμένα επιχειρήματα. Φυσικά, αυτά ισχύουν και για άλλα άρθρα που έχουν ανεβεί εδώ, απλά έτυχε να κάνω αυτό το σχόλιο για το συγκεκριμένο Τώρα, για το θέμα του Αρκά και τα άρθρα σχετικά με αυτό: το φόρουμ κάνει μια αποδελτίωση των άρθρων που εμφανίζονται στο ελληνικό ίντερνετ και στον τύπο σχετικά με τα κόμικς. "Αποδελτίωση" σημαίνει καταγραφή, χωρίς καμία επιλογή και φυσικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε ανεβάζει το άρθρο συμφωνεί με αυτό. Συνεπώς, από τη στιγμή που δημοσιεύεται ένα άρθρο σχετικά με κόμικς, πρέπει να ανεβαίνει και εδώ - εφόσον φυσικά υποπίπτει στην αντίληψή μας - είτε συμφωνούμε με αυτό, είτε διαφωνούμε. Αυτός που το ανεβάζει, δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενό του, Εάν πατάμε κουμπάκια του στιλ "διαφωνώ" τα χρεώνεται αυτός που έκανε τον κόπο να το ανεβάσει (και πιστέψτε με, κάποιες φορές, το ανέβασμα ενός άρθρου μπορεί να είναι αρκετά χρονοβόρο) και όχι ο συγγραφέας του άρθρου, ο οποίος φέρει την ευθύνη. Εάν διαφωνούμε με το περιεχόμενο ενός άρθρου, είναι καλύτερο να γράφουμε την άποψή μας από κάτω. Αυτά με όλη την καλή διάθεση. Από εκεί και μετά, καλώς ή κακώς, το θέμα του Αρκά είναι στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως ενδεικτικό της δημοφιλίας του Αρκά, ο οποίος - ας μην το ξεχνάμε - υπήρξε και πιθανόν είναι ακόμα ο πιο γνωστός και δημοφιλής Έλληνας γελοιογράφος. Είναι ίσως και ενδεικτικό του τρόπου σκέψης πολλών Ελλήνων μέσα στο μικρόκοσμό μας. Σε κάθε περίπτωση όμως, το θέμα δεν το τρέφουν οι αρθρογράφοι ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, αλλά ο ίδιος ο Αρκάς. Σίγουρα έχει κουράσει ορισμένους, αλλά πιο κουραστική ακόμη είναι η συνειδητοποίηση, ότι σε αυτή τη χώρα, τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης δεν έχουν γίνει ακόμη αντιληπτά. Όπως γράφει και το άρθρο πιο πάνω, η ελευθερία του λόγου περιλαμβάνει και την ελευθερία κριτικής επί του εκφερόμενου λόγου. Το θέμα είναι μείζον και σίγουρα δεν περιορίζεται μόνο στον ελληνικό χώρο. Εάν μας κουράζει αυτή η ανταλλαγή απόψεων, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα, ότι υπάρχουν και σήμερα χώρες, όπου αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Με όλα αυτά, θέλω να επισημάνω, ότι η αυτή η ατέρμονη, ενίοτε εξοργιστική και συχνά κουραστική συζήτηση γύρω από τον Αρκά, είναι υγιής και χρήσιμη, επειδή αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου αυτονόητα για μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και επειδή κάποτε δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, ούτε και για την Ελλάδα. Να γιατί, πρέπει καταρχάς να χαιρόμαστε, όταν διαβάζουμε τέτοια άρθρα, ακόμη κι αν διαφωνούμε με αυτά. Ειλικρινά πιστεύω, ότι κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή, ένας ιστορικός ή ένας κοινωνιολόγος, θα αξιοποιήσει αυτά τα άρθρα, αλλά και τα δικά μας σχόλια πάνω σε αυτά, για να συγγράψει μια διατριβή ή ένα βιβλίο. Και αυτό το γράφω χωρίς καμία περιπαιχτική διάθεση και ειλικρινά, θα χαρώ πολύ, εάν συμβεί.
  12. Σωστή επισήμανση, εγώ τα μπέρδεψα λίγο και το διόρθωσα στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Ευχαριστώ, Δημήτρη!
  13. Οι σειρές από αυτούς τους τρεις ήρωες που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τα αμερικάνικα, αν και μια από αυτές έφτασε σε απροσδόκητα υψηλό νούμερο τευχών. Από την ηλικία που γράφεις ότι είσαι, υποθέτω ότι διάβαζες ίσως κάποιες από τις σειρές της Πέργαμος και /ή της Modern Times και μετά ίσως πήρες κάποια τεύχη των εκδόσεων Anubis, Παρόλα αυτά, θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Καταρχάς, σε παραπέμπω στο index του φόρουμ, όπου μπορείς να βρεις όλες αυτές τις σειρές, που θα αναφέρω. Να ξέρεις όμως, ότι χρειάζεται κάποιο ψάξιμο, επειδή οι σειρές καταχωρούνται με τον ακριβή ελληνικό τίτλο, και συνεπώς, κάποια μπορεί να είναι στο S (Superman) και άλλη στο Σ (Σούπερμαν), ενώ άλλες μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικούς τίτλους. Εντούτοις, έχει γίνει μια προσπάθεια ομαδοποίησης των ηρώων αυτών (δες τα λινκ για Μπάτμαν, Σούπερμαν και Σπάιντερ-Μαν αντίστοιχα), αλλά νομίζω ότι οι λίστες αυτές δεν είναι ενημερωμένες πλήρως, αφού σταματάνε γύρω στο 2016, αν δεν κάνω λάθος. Στην ενότητα Ομαδοποίηση. μπορείς να βρεις και αντίστοιχες πληροφορίες για άλλους ήρωες. Έχε αυτά τα λινκ υπόψιν, όσο θα διαβάζεις τα ακόλουθα, θα βρεις πολλές πληροφορίες για όλες τις σειρές που θα αναφέρω ακολουθώντας τους συνδέσμους στα θέματα που σου γράφω. Η πρώτη εμφάνιση των κόμικς της DC στην Ελλάδα, έγινε το 1960 με τα Καλύτερα Κόμικς και κράτησε για 136 τεύχη. Δημοσιεύτηκαν αρκετές ιστορίες Σούπερμαν και κάποιες Μπάτμαν. Φυσικά, οι ιστορίες είναι παλιές, τα δε τεύχη δυσεύρετα πλέον και αρκετά ακριβά. Υπόψιν, ότι δεν περιέχουν όλα τα τεύχη ιστορίες των δύο ηρώων. Στη συνέχεια, μετά από πάρα πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1978, τη σκυτάλη πήραν οι εκδόσεις Ψαρόπουλος σε μια ιστορική για εμένα σειρά. Κυκλοφόρησαν 103 διαφορετικά τεύχη Σούπερμαν και 8 τεύχη Μπάτμαν. Σε αυτά τα τεύχη φιλοξενήθηκαν κι άλλοι ήρωες της DC, από διάφορες σειρές. Έγινε πολύ ωραία επιλογή ιστοριών και η έκδοση ήταν πολύ καλή. Κι αυτά τα τεύχη δεν είναι πλέον εύκολο να βρεθούν, αλλά είναι σίγουρα φτηνότερα από τα Καλύτερα Κόμικς. Εννοείται, ότι δεν είναι αυτά τα τεύχη που διάβαζες μικρός. Εσύ, ίσως να πρόλαβες την τρίτη εμφάνιση των Σούπερμαν και Μπάτμαν από τις εκδόσεις Πέργαμος που ξεκίνησαν το 1995 και πρέπει να σταμάτησαν κάπου το 2002. Κυκλοφόρησαν 59 τεύχη Σούπερμαν (τα 1-6 με την καταγωγή του ήρωα, τα 7-44 με την ιστορία του θανάτου και της επιστροφής του και τα 45-49 από τη σειρά Superman Adventures, για κοινό μικρότερης ηλικίας) και 60 τεύχη Μπάτμαν (βασισμένα όλα στη σειρά Batman Adventures, επίσης για κοινό μικρότερης ηλικίας) Στο ενδιάμεσο, είχαμε και την τέταρτη εμφάνιση του Μπάτμαν από τη Modern Times με δύο σειρές, το Οι Εχθροί του Μπάτμαν (4 τεύχη) και Batman Σκοτεινός Ιππότης (10 τεύχη). H εκδοτική δεν έβγαλε σειρά με το Σούπερμαν, δημοσίευσε όμως τον ήρωα στη σειρά JLA (10 τεύχη). Λογικά, και αυτές τις σειρές θα τις πρόλαβες στα περίπτερα Δυστυχώς και αυτά τα τεύχη έχουν γίνει πλέον ακριβοθώρητα, αλλά είναι σαφώς πιο φτηνά. Η πέμπτη και τελευταία χρονικά εμφάνιση των ηρώων αυτών έγινε από την Anubis. Κυκλοφόρησαν 12 τεύχη DC Universe (και άλλα 6 με άλλους ήρωες) με την καταγωγή του Superman και το Batman:Hush. Η εκδοτική στη συνέχεια κυκλοφόρησε τις σειρές: Superman/Batman (33 τεύχη), Superman (28 τεύχη), All-Star Superman (6 τεύχη), Batman (36 τεύχη), All-Star Batman (9 τεύχη), ενώ οι δύο ήρωες εμφανίστηκαν και στη σειρά Justice League (10 τεύχη). Κυκλοφόρησαν και κάποιες σειρές των 2 ή 4 τευχών, και δόθηκαν και αρκετά τεύχη με άλλες ιστορίες των ηρώων μέσω της εφημερίδας Έθνος αλλά ας το σταματήσουμε εδώ. Φυσικά, υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα μεμονωμένες εκδόσεις τόμων από την Anubis και πλέον και από την Οξύ, αλλά είναι πρόσφατες κυκλοφορίες και μπορείς να ενημερωθείς για αυτές πολύ εύκολα. Τα τεύχη της Anubis είναι πιο εύκολο να βρεθούν και σίγουρα είναι και φτηνότερα. Λογικά, ίσως βρεις κάποια σε κεντρικά κομιξάδικα. Για το Σπάιντερ-Μαν τώρα: ξεκίνησε από τις εκδόσεις Καμπανά το 1977 και μέχρι το 1992 έβγαλε 589 τεύχη, τα πρώτα 64 σε μεγάλο σχήμα και εν μέρει έγχρωμα (δυσεύρετα και ακριβά), τα 65-493 σε μικρό ασπρόμαυρο (όχι τόσο δύσκολα και σχετικά φτηνά) και τα 494-589 ξανά σε μεγάλο και εξολοκλήρου έγχρωμο σχήμα (κι αυτά εύκολα και σχετικά φτηνά). O τίτλος δημοσίευσε κυρίως ιστορίες από το Amazing Spider-Man, αλλά και από άλλες σειρές του Spider-Man και άλλων ηρώων. Αν και ήταν κακή ποιότητα έκδοσης, υπήρξε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα η μόνη μας επαφή με τα υπερηρωικά κόμικς, για αυτό και είχε κοινό Μετά ανέλαβε η Μαμούθ Κόμιξ, που έβγαλε το περιοδικό Σπάιντερ-Μαν το 1993, το οποίο έφτασε μόνο στα 24 τεύχη και περιείχε ιστορίες από τη σειρά Spider-Man του Todd McFarlane. Δεν είναι ακριβά, αλλά δεν είναι εύκολο να βρεθούν, ίσως να υπάρχουν κάποια σε κεντρικά κομιξάδικα. Λογικά, αυτά δεν τα πρόλαβες. Και εδώ, θα πρέπει να ξεκίνησες από Modern Times. Αυτοί, ξεκινώντας το 1996 έβγαλαν τις σειρές Spider-Man Adventures (27 τεύχη με υλικό της τηλεοπτικής σειράς για μικρότερο κοινό), The Amazing Spider-Man, (12 τεύχη με ιστορίες που είχε δημοσιεύσει πριν ο Καμπανάς), Ultimate Spider-Man (6 τεύχη με σειρά από ένα νέο σύμπαν, βλέπε παρακάτω) και Σπάιντερ-Μαν (30 τεύχη με υλικό που δεν είχε δημοσιευτεί ξανά στην Ελλάδα από διάφορες σειρές του ήρωα). Δεν είναι εύκολα πλέον, αλλά βρίσκονται σχετικά φτηνά. Και πάλι παραλαμβάνει τη σκυτάλη η Anubis, η οποία το 2005 κυκλοφορεί τη σειρά Ultimate Spider-Man (64 τεύχη με την ιστορία να ξαναρχίζει από την αρχή σε ένα εναλλακτικό σύμπαν), που λογικά την πρόλαβες στα περίπτερα. Στη συνέχεια, κυκλοφόρησαν αρκετοί τόμοι με περιπέτειες του ήρωα από το ¨κανονικό" σύμπαν της Marvel και η εταιρεία προχώρησε στην έκδοση της σειράς The Amazing Spider-Man (30 τεύχη). Κατόπιν, κυκλοφόρησαν και κάποιο άλλοι τόμοι και τουλάχιστον δύο σειρές των τριών τευχών και ακόμα βγαίνουν τόμοι και από την Anubis, αλλά και από την Οξύ πλέον, αλλά κι αυτές είναι πρόσφατες κυκλοφορίες και μπορείς να ενημερωθείς για αυτές πολύ εύκολα. Και για τον Σπάιντερ-Μαν, τα τεύχη της Anubis είναι πιο εύκολο να βρεθούν και σίγουρα είναι και φτηνότερα. Λογικά, ίσως βρεις κάποια σε κεντρικά κομιξάδικα. Να σημειώσω, ότι όλα τα τεύχη των σειρών του Ψαρόπουλου, της Μαμούθ, της Πέργαμος και τα περισσότερα της Modern Times (και αυτών των ηρώων, αλλά και όλων των υπερηρωικών) έχουν σκαναριστεί από εμάς και μπορείς να τα δεις, να τα κατεβάσεις και να τα διαβάσεις σε Η/Υ στην ενότητα Εξωτερικές Πηγές, στην οποία ίσως δεν έχεις ακόμα πρόσβαση ως νέο μέλος (θα αποκτήσεις εν καιρώ) ή στο arxeiokomikgr. Αυτά!
  14. Καλημέρα και καλώς όρισες στο φόρουμ Αυτό που ζητάς είναι λογικό, αλλά είναι και εύκολο να απαντηθεί σε πρώτη φάση, αφού φυσικά και υπάρχουν - πλέον - τέτοιες λίστες. Σαφώς πιο δύσκολο είναι να ψάξεις όλα τα τεύχη ένα προς ένα. Σε κάθε περίπτωση, είναι προαπαιτούμενο το να ξέρεις αγγλικά (συγγνώμη, αλλά επειδή δεν γνωριζόμαστε, δεν μπορώ να ξέρω τις γνώσεις σου) Καταρχάς, θεωρώ δεδομένο ότι αναφέρεσαι σε ξένες εκδόσεις, εάν ψάχνεις για ελληνικά τεύχη, εκεί τα πράγματα απλουστεύονται πάρα πολύ Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον Batman, που είναι και ο δικός μου αγαπημένος ήρωας. Εδώ μπορείς να βρεις μια συνοπτική λίστα με όλους τους τίτλους που έχουν κυκλοφορήσει και έχουν κάποια σχέση με τον Batman. Η λίστα είναι με χρονολογική σειρά και καλύπτει και τις διάφορες συλλογές (Trade Paperbacks ή Hardcovers) που έχουν κυκλοφορήσει. Αν και τεράστια, είναι συνοπτική, επειδή περιέχει τις βασικές πληροφορίες (έτος έναρξης, έτος διακοπής για τις σειρές που σταμάτησαν, αριθμός τευχών). Εάν θέλεις να ψάξεις κάθε τεύχος από όλες τις σειρές, μπορείς να μπεις στο comicbookdb.com, που περιέχει πληροφορίες για κάθε τεύχος ξεχωριστά (σεναριογράφος, σχεδιαστής, υπόθεση κτλ), εφόσον φυσικά αυτές οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες (συνήθως είναι). Συγγνώμη, που δεν δίνω λινκ, αλλά για κάποιο λόγο δεν μου ανοίγει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Καλού κακού πάντως, δίνω και λινκ του σαφώς πιο δύσχρηστου (κατά τη γνώμη μου) grand comics database. Πρέπει όμως να ξέρεις τον τίτλο της σειράς που ψάχνεις, επειδή πολλά κόμικς έχουν σχέση με τον Batman, αλλά δεν έχουν τη λέξη "Batman" στον τίτλο, για αυτό είναι καλύτερο να ξεκινήσεις από τη wikipedia. Επίσης, πρέπει να έχεις υπόψη σου, ότι σου βγάζει όλες τις εκδόσεις από όλες τις χώρες που έχει δημοσιευτεί ο Batman. Στο λινκ που έδωσα, πας κατευθείαν στην αμερικανική έκδοση του Batman. Ως παράδειγμα ενός μεμονωμένου τεύχους, έχω επιλέξει το #300, που κάποτε, όταν ήμουν μικρό παιδί, είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά... Ορίστε και τα αντίστοιχα λινκ για τον Superman και τον Spider-Man. Ελπίζω να βοήθησα, έστω και λίγο
  15. Παρέλαβα το τεύχος μου σε πολύ καλή κατάσταση. Σε ευχαριστώ, Νίκο
  16. Καλημέρα. Είναι διαθέσιμα και τα δύο, αλλά η τιμή του Journey Into Mystery 516 παραμένει στα 0 ευρώ
  17. Νίκο, κράτα μου, σε παρακαλώ το Ζαγκόρ 62. Ευχαριστώ!
  18. Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας και εύχομαι και για εσάς ό,τι καλύτερο! ΥΓ Φορτηγό για να κουβαλάω κόμικς;; Μα τόσα πολλά έχω πια;
  19. leonidio

    ΣΧΕΔΙΑ

    Τεύχος 69 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Η μια γελοιογραφία του τεύχους στο άλμπουμ. Το τεύχος 70 κυκλοφορεί ήδη.
  20. Ό,τι δόθηκε στο Comicdom διεγράφη. Ισχύουν πλέον, μόνον όσα υπάρχουν στο πρώτο ποστ. Μέσω ενός φίλου τα τεύχη υπάρχουν και αλλού προς πώληση.
  21. Είναι το παρελθόν που καθορίζει το μέλλον ή συμβαίνει το ανάποδο; Το εξώφυλλο της «Υπομονής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ. DANIEL CLOWES Υπoμονή μτφρ. Δημήτρης Πολιτάκης εκδ. Οξύ, 2018, σελ. 184 Στη σελίδα 17, το πράσινο μάτι της γυναίκας μένει ακίνητο και η ιστορία ξεκινά. Κάποιος δολοφονεί την Υπομονή, τη σύζυγο του Τζακ Μπάρλοου, και ο Τζακ κυνηγά τον δολοφόνο της, ταξιδεύοντας στον χρόνο. Η Υπομονή είναι έγκυος και το μάτι της είναι μια δίνη που μεταφέρει τον Τζακ σε διαφορετικές χρονολογίες, σε μία σειρά από οδυνηρές ενήλικες γεννήσεις που τον προσγειώνουν στην επικράτεια του άλυτου φόβου: από το οικείο 2012, στο 2029 –μια ωμή, μα δίκαιη, εκδοχή του μέλλοντος–, κι από το 2006, στο τεχνολογικά αργό 1985· για να επιστρέψει στο 2012, ανακαλύπτοντας, μαζί με τους αναγνώστες, πως δεν είναι το παρελθόν που καθορίζει το μέλλον, αλλά το ανάποδο. Αν τα χρώματα στα σχέδια του Ντάνιελ Κλόουζ έχουν μια πένθιμη ευφορία, υλοποιώντας ένα σταυροδρόμι αντιφατικών τόνων (ελπίδα, όνειρο, εφιάλτης), αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως, παρά τον ίλιγγο που προκαλεί ο χρόνος, ο οποίος σπρώχνει τον Τζακ να εκτελέσει την αποστολή του –μια αποστολή που ο ίδιος έχει υφάνει για τον εαυτό του, σαν ένα μανδύα που τον έχει παγιδεύσει παντοτινά–, όλα δείχνουν παγωμένα, απολιθωμένα. Ο κόσμος είναι νεκρός και μόνο ο Τζακ είναι ζωντανός «με σάρκα και οστά, καθ’ οδόν προς μια οικογενειακή επανένωση», παρασέρνοντας τον αναγνώστη, που βλέπει τα καρέ του Κλόουζ, λες και είναι η κάτοψη μιας ζωής που δεν έχει: εγκιβωτισμένος στην καθημερινότητά του, λυτρώνεται χάρη στην ευλογημένη ακινησία του, διατηρώντας την εξουσία ενός ματιού που διαρκώς εποπτεύει. Αντιθέτως, ο Τζακ δεν έχει υπομονή, περιπλανιέται στα έτη, όπως ένα σώμα γεμάτο στάχτες που σιγοκαίουν ερήμην του, και καθώς αγωνίζεται ν’ αποτρέψει τη στιγμή του θανάτου της συζύγου του, προστατεύοντας τη γέννηση του παιδιού του, που τόσο λαχταρά, φαίνεται να μη ζυγίζει σωστά τη συνάντηση μ’ εκείνο το αγόρι, κάτω από το χιόνι, ένα απόγευμα του ’85. Σε τεντωμένο σκοινί Μια ανατριχιαστική συνάντηση ενός πενηντάρη με την παιδική του ηλικία, με το ανήλικο σώμα του: ο κορμός του δένδρου, οι νιφάδες που πέφτουν, η μπάλα που κρατά το αγόρι ισορροπούν παρέα πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Αν κάποιος το τραβήξει από τη μία ή την άλλη άκρη, το σκοινί θα σπάσει. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου και των εποχών, τα πράγματα, οι άνθρωποι και τα γεγονότα δένονται μεταξύ τους, γδέρνοντας το ένα το όριο το άλλου. Ο Μπάρλοου θυμίζει τον απελπισμένο ήρωα στο «La Jetée» (1962) του Κρις Μαρκέρ. Στο φιλμ –μια μισάωρη διαδοχή από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πρωτόγονη και φουτουριστική–, ο άνδρας δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Μια εικόνα τον έχει στιγματίσει στην παιδική του ηλικία και είναι τόσο ισχυρή που παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη του: η γαλήνη που εκπέμπεται από το γλυκό πρόσωπο μιας γυναίκας στην αποβάθρα του αεροδρομίου Ορλί, άξαφνα αντικαθίσταται από μια σκηνή χάους. Ο κόσμος ουρλιάζει, κάποιος σωριάζεται και πεθαίνει. Ο άνδρας διαπιστώνει, ύστερα από ένα αναγκαστικό ταξίδι στον χρόνο, οργανωμένο από τους νικητές του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πως αυτό που είχε δει ήταν η στιγμή του θανάτου του, η δολοφονία του, ενορχηστρωμένη από τους διώκτες του· το νεκρό σώμα ενός ανθρώπου που είναι ενήλικας και ταυτόχρονα παιδί. Το παρελθόν διαρκώς ανανεώνεται. Ή, όπως είχε γράψει ο Ελιοτ: «Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος/ Eίναι ίσως και οι δυο παρόντες στον μελλούμενο χρόνο,/ Kι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο./ Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών/ Ολος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί». Γλιστρώντας από το ένα καρέ στο επόμενο, ο Τζακ φτάνει στο σημείο όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τέμνονται, και δεν είναι παρά η πράσινη ίριδα ενός ματιού, γεμάτη στάχτες από το μουσείο της μνήμης του: «Κατάλαβε ότι δεν υπήρχε διέξοδος από τον Xρόνο», συμπεραίνει αφοπλιστικά ο αφηγητής στην ταινία του Μαρκέρ. Ο χρόνος δεν εξαγοράζεται. Η σπείρα του μας περικυκλώνει. Η αγάπη και ο θάνατος αγκαλιάζονται σφιχτά και το ταξίδι δεν τελειώνει. Πηγή
  22. Φτάνει πια με το (υπερτιμημένο) αριστούργημα: 10 superhero graphic novels πολύ καλύτερα από το «Watchmen» Εντάξει, ναι: Το “Watchmen” είναι ένα χάρτινο διαμάντι σπάνιας ομορφιάς. Είναι, όμως, το πιο «εκτυφλωτικό» όλων; Χμ… Ένα χτύπημα με το βούρδουλα στο πρόσωπο- κάτι σπάει μέσα στο στόμα σου, κρακ. Αίμα στο πάτωμα, το οποίο αρχίζει να σχηματίζει μια λίμνη. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει, παίρνοντας υγρή προαγωγή κόκκινου χρώματος: από Μικρή Πρέσπα γίνεται Μεγάλη Πρέσπα.Οι φαιοχίτωνες απέναντί σου επικροτούν. «Μπράβο, μπράβο!», «Ρίξ’ του και με το μπαστούνι του μπέιζμπολ να δούμε λίγο κάτι!», «Βάλ’ του ν’ ακούσει όλα τα τραγούδια της Πάολα στη διαπασών!» και πολλά, σαδιστικής «υφής», ακόμα.Τρως μια εκκωφαντικών διαστάσεων κλοτσιά στην κοιλιά και τότε τα πάντα καλύπτονται από ερεβώδες μαύρο- αυτό ήταν, λιποθύμησες. Με την ακροτελεύτια ανάσα σου, ωστόσο, προλαβαίνεις να ψελλίσεις λίγες λέξεις. Είναι «Εντάξει, το παίρνω πίσω. Το Watchmen είναι το κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών!».Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει κανείς αν τολμήσει έστω και να διανοηθεί- πόσω μάλλον να το διατυπώσει φωναχτά- πως το δημιούργημα του Alan Moore και του Dave Gibbons δεν αποτελεί το κορυφαίο superhero comic όλων των εποχών.Είναι σα να ισχυρίζεσαι πως ο Michael Jordan δεν είναι ο GOAT στο μπάσκετ (συζητήσιμο) ή ο Leo Messi στο ποδόσφαιρο (αυτό κι αν είναι συζητήσιμο…)- οι απανταχού ειδήμονες θα πέσουν να σε φάνε, προτάσσοντας ακράδαντα επιχειρήματα του στυλ «Τι λες βρε αρχιμ@λάκα!». Μόνο που… Μόνο που, ξέρετε, υπάρχει και η (αντικειμενικά υποκειμενική) αντίθετη γνώμη: το Watchmen δεν αποτελεί καν την κορυφαία δουλειά του ίδιου του Moore– αν έχετε διαβάσει το πυκνογραμμένο, ελαφρώς δυσνόητο σε σημεία, μα λυρικά αξεπέραστο “From Hell”, ξέρετε. Όπως και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 superhero graphic novels τα οποία στέκονται μισό σκαλί ψηλότερα από το (εκπληκτικό, δε χωρά αμφιβολία επί τούτου) “Watchmen”.Βέβαια, αν μας στριμώξει και πάλι η Ιερά Εξέταση, θα μιμηθούμε εντέχνως τον Γαλιλαίο και θα παραδεχτούμε πως η γη δε γυρίζει- μα τι στο καλό είχαμε καπνίσει και λέγαμε αιρετικές αρλούμπες; Όταν, όμως, γυρίσουμε την πλάτη μας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία των comics, τότε ίσως βρούμε το θάρρος να πούμε 3 «τηλαυγείς» λέξεις και να διαλύσουμε το σκοτάδι: Κι όμως, γυρίζει. Τι λέτε, πάμε να δούμε 10 graphic novels που αποδεικνύουν γιατί γυρίζει; 10. «The Death of Superman» (1992) των Dan Jurgeins & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα superhero comics είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκούρο τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο, υπέρ το δέον «φωτεινός», Superman έμοιαζε σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης, σκοτώνοντας τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο (για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο;), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, κυρίως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Superman θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει το αρραγές, ως τότε, οικοδόμημα των χάρτινων ηρώων. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται- μέσω μίας, μόλις, εικόνας- απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, πάνω στην στιγμή της ύψιστης απελπισίας, άπαντες αντιλαμβάνονται πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Superman, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. Ο τύπος δεν είναι, βλέπετε, πουλί. Δεν είναι καν αεροπλάνο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. 9. «Old Man Logan» (2009) των Mark Millar & Steve McNiven Στέκεται αγέρωχος μπροστά στο- κινούμενο με 350 χιλιόμετρα- μοιραίο. Τσακισμένος, ψυχικά εξουθενωμένος, έχοντας πιει το ποτήρι του νιχιλισμού μέχρι το τέλος του. Το τραίνο τον χτυπάει, τον συνθλίβει, του τσακίζει τα κόκκαλα. Νεκρός. Όχι ο ίδιος ο Logan, όμως το άλλο του, εξόχως άγριο, μισό: ο Wolverine αφήνει τον ηθελημένο επιθανάτιο ρόγχο του, έχοντας παραιτηθεί από τη ζωή μετά την απώλεια των φίλων του, και με μηδενική διάθεση να συνεχίσει. Πίσω στο 2009 ο υπερταλαντούχος (αν κι ελαφρώς «άνισος») Mark Millar έστησε μια «εναλλακτική» ιστορία του πιο διάσημου X-Man στην Earth-807128, και- εκμεταλλευόμενος το υπέροχο σκίτσο του Steve McNiven- ξεδίπλωσε μπροστά μας την πιο πένθιμη σονάτα του γερασμένου Wolverine. Ο άδειος ψυχικά Logan παλεύει να σκοτώσει το θηρίο μέσα του, θέλει να τερματίσει βίαια την ίδια του την ύπαρξη, όμως κάπου εκεί ανακαλύπτει ποιος και τι κρύβεται πίσω από την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει και αναλαμβάνει ξανά δράση, επιχειρώντας να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά. Λίγο πριν ρίξει οριστικά και αμετάκλητα την προσωπική του αυλαία, ο Old Man Logan έχει μια τελευταία αιμάτινη δουλειά να φέρει εις πέρας. Γι’ αυτό, το γέρικο δέρμα του σκίζεται. Τα άσπρα του μαλλιά ορθώνονται. Οι φλέβες των μυών του διογκώνονται. Έι, κοιτάξτε: νύχια από αδαμάντιο δεν είναι αυτά που φυτρώνουν στα χέρια του; 8. «Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb & Tim Sale Ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Gordon και τον Harvey Dent προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας της Gotham, τον Carmine Falcone, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holliday Killer- έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” μοιάζει να είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit”, με τον Loeb να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το, α λα Agatha Christie, μυστήριο. O Tim Sale παραδίδει εδώ την καλύτερη δουλειά της, πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, καριέρας του, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Dent σε Two- Face αποτελεί κορυφαίο δείγμα «μεταβολής» πειραγμένου ψυχισμού. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Batman, την στιγμή που τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ο Holliday Killer βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα του στον Dark Knight, όμως δείχνει να ξεχνάει ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ο κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου. Το υπέροχο “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κακοφωτισμένο κάδρο. 7. «Marvels» (1994) των Kurt Busiek & Alex Ross Αρκεί μονάχα μια στιγμή- κλικ: ο Green Goblin πετάει στο κενό την Gwen Stacy κι εμείς βλέπουμε τα πάντα μέσα από το, μνημειωδώς καδραρισμένο, μάτι του Spiderman. Η πρόσκρουση στο έδαφος σκοτώνει την Gwen, ο ανήμπορος ν’ αντιδράσει Peter Parker την κρατά στην αγκαλιά του κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε το νήμα της κομμένης μας ανάσας. Το 1994 ο Kurt Busiek σκάρωσε ένα εκπληκτικό κόλπο: αποφάσισε να πει εκ νέου τις πιο διάσημες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel, όπως τις βλέπει ένας «κανονικός» άνθρωπος (εν προκειμένω ο φωτογράφος Phil Sheldon) σ’ ένα κόσμο γεμάτο από αλλόφρονες υπερήρωες. Η καινοφανής του ιδέα απογειώνεται μ’ αρμονικό τρόπο χάρη στο ασύλληπτο σχέδιο του πρωτοπόρου Alex Ross, ο οποίος με την γνωστή υπερρεαλιστική του μέθοδο κάνει τους αναγνώστες να πιστεύουν πως από στιγμή σε στιγμή οι ήρωες θα βγουν από το χαρτί και θα ζήσουν στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το “Marvels” ν’ απαιτεί να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα από το Universe της Marvel (όχι να είσαι μετεμψύχωση του Stan Lee, αλλά έστω τα βασικά), όμως μόλις αφεθείς στη μαγεία του είναι δεδομένο πως θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την καρδιά σου και θα φωλιάσει εκεί για πάντα, σαν… σαν… Σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαύμα. 6. «All-Star Superman» (2006) των Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Grant Morrison έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον»- και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Moore (μην στενοχωριέσαι Alan, εσύ έκανες το V for Vendetta και το From Hell. Α, ναι: και το Watchmen). Ο Superman εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Lex Luthor, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes”- σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή- καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Lois Lane πως ο Superman και Clark Kent είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All-Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική ημερομηνία και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα, πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet- όπως και σύσσωμος ο πλανήτης- σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που ο προστάτης τους γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: ολόκληρη η Metropolis έχει καλυφθεί από ένα και μόνο γράμμα. Το “S”. 5. «Kraven’s Last Hunt» (1987) των J.M. DeMatteis & Mike Zeck Ένα βελάκι στο λαιμό, έπειτα ξύλο μέχρι (φαινομενικού) θανάτου, μετά σκάψιμο ενός τάφου, το άψυχο σώμα «βυθίζεται» βουβά στην στοργική αγκάλη της αδηφάγου γης και μετά, από πάνω, πέφτει θορυβωδώς η ταφόπλακα: Spiderman. Πριν από 30+ χρόνια ο J.m. DeMatteis, αφού εισέπραξε αρχικά σωρεία αρνητικών απαντήσεων, κατάφερε να πείσει, επιτέλους, τη Marvel να του δώσει την ευκαιρία να ποτίσει με κατάμαυρο μελάνι τον εκτυφλωτικά φανταχτερό Spidey- και το αποτέλεσμα ήταν απλά μυθικό. O κυνηγός Kraven μπορεί να μην ανοίγει στην ελίτ των αντιπάλων του Ανθρώπου-Αράχνη, όμως σ’ αυτήν την διεστραμμένα απολαυστική ιστορία πετυχαίνει κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα χρονικά της 9ης τέχνης: στο τέλος ο κακός κερδίζει- έστω και μ’ έναν τρόπο που θυμίζει έντονα ερμαφρόδιτη ήττα. Το στόρι θέλει τον Kraven να θάβει ζωντανό τον Spiderman, αφού πρώτα τον ρίχνει σε κώμα, και να φοράει την στολή του καταπολεμώντας το έγκλημα. Ο στόχος του, σαφής: θέλει ν’ αποδείξει σε όλους πως είναι καλύτερος του «προκατόχου» του. Τα πάντα, όμως, αλλάζουν όταν ένα εκνευρισμένο χέρι «φυτρώνει» μέσα από το χώμα στον τάφο του Spiderman. Ο Peter Parker ξυπνάει και μετά τα πράγματα οδηγούνται με φρενήρεις ρυθμούς σε μια κορύφωση που φοράει το προσωπείο του θανάτου- ενός θανάτου που κράτησε 23 ολόκληρα χρόνια. Σσσσς, ακούστε: μπαμ! Έπειτα, ένα πτώμα. Ποιος να είναι, άραγε; 4. «Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth» (1989) των Grant Morrison & Dave McKean Το κόνσεπτ σχετικά απλό: οι τρόφιμοι του Arkham (του μέρους που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί της Gotham) με πρωτοστάτη τον Joker εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Batman. Ο «Άνθρωπος- Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο- κυρίως- στις ψυχολογικές. Χάρη στο χαοτικό σκίτσο του McKean, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα ενός πρωτοφανούς νουάρ τρόμου και ο Morrison σκαρώνει το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Batman αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Joker- μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας- τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two- Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Arkham: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει- εννοώντας τον έξω κόσμο- ο Πρίγκιπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ μέσα θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Batman χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 3. «Daredevil: Born Again» (1986) των Frank Miller & David Mazzucchelli Τρέμει ανεξέλεγκτα. Κρυώνει. Κάθε πόρος του κορμιού της ζητά εκείνη την ουσία που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο- ένα μικρό τσίμπημα είναι αρκετό για να διώξει μακριά τους ατελεύτητους εφιάλτες. Την λένε Karen Page, είναι η πρώην φίλη του Matt Murdock, και προτίθεται να προδώσει τη μυστική ταυτότητα του δικηγόρου προκειμένου να «φτιαχτεί» για μια έσχατη φορά. Ο Kingpin της υπόσχεται πως θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας των ναρκομανών, αρκεί να του πει ό,τι ξέρει. Του λέει. Κι έπειτα στο Hell’s Kitchen ξεσπάει μια πρωτοφανής κόλαση- τουλάχιστον για τον Matt, που βλέπει ολόκληρη την ζωή του να καταστρέφεται σαν χάρτινος πύργος καμωμένος από ελαττωματικά τραπουλόχαρτα. Το 1986, μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο των comics εν γένει, ο Frank Miller αποφάσισε να ξεδιπλώσει σε όλο του το μεγαλείο το απύθμενο ταλέντο του και, όταν άφησε κάτω την γραφίδα, ανάγκασε τους πάντες να του υποκλιθούν. Το “Born Again” αποτελεί την τελευταία ιστορία του Daredevil από τον Miller, που συνεργάστηκε άψογα με τον Mazzucchelli (με τον οποίον, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα έφτιαχναν το σπουδαίο “Year One” του Batman), και αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για τον “Man without fear”. Ο εκκεντρικός δημιουργός αρπάζει τον DD από το λαιμό και τον σέρνει στις λάσπες, την καταστροφή και την ανείπωτη οδύνη, πριν τον ανυψώσει, μαεστρικά, στην επιφάνεια, προκειμένου να βροντοφωνάξει “The End” με τους δικούς του όρους. Στο “Born Again” ο Daredevil αναγεννά το θνησιμαίο του σαρκίο, το φέρνει αντιμέτωπο με τον σαδιστή Kingpin και στο τέλος φροντίζει οι ψυχικές του ουλές να γιατρευτούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη μέρα, το γνωρίζουμε καλά πλέον, η κόκκινη στολή του «Διαβόλου» πέθανε. Και η αγάπη, που να πάρει, την έθαψε για πάντα. 2. «Kingdom Come» (1996) των Mark Waid & Alex Ross Ο Superman στην αυτο-εξορία. Η Wonder Woman και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League ν’ απέχουν διακριτικά από την ενεργό δράση για σχεδόν μια δεκαετία-την περίοδο, δηλαδή, που μια νέα γενιά υπερανθρώπων λυμαίνεται τη γη, έχοντας μετατρέψει σε πεδίο μάχης τους δρόμους και με την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής να κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πάντων. Όσο για εκείνον… Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μη χάνετε την ελπίδα σας. Όχι όσο υπάρχει ο Batman, τουλάχιστον. Ο αξεπέραστος Alex Ross συνέλαβε την ιδέα της «απόλυτης» πλοκής για το DC Universe όταν δούλευε πάνω στο (παρεμφερές) “Marvels”. Η ιστορία, λοιπόν, εξελίσσεται κατά παρόμοιο τρόπο με το αριστούργημα της Marvel, μόνο που τούτη τη φορά τα πάντα γίνονται ελαφρώς καλύτερα, χορεύοντας ονειρεμένο βαλς με την τελειότητα στο φεγγαρόφως. Με τον συγγραφέα Mark Waid να κάνει αρχιμανδρίτες (τους παπάδες τους ξεπέρασε προ πολλού) και τον Ross να παραδίδει το αψεγάδιαστο, ολοζώντανο σχέδιό του γι’ ακόμα μια φορά, το Kingdom Come- μια συμβολική ιστορία για την ανθρωπότητα εν γένει, ιδωμένη από την σκοπιά ενός πάστορα- φέρνει μ’ εκτυφλωτικό τρόπο στο προσκήνιο όλα τα πλεονεκτήματα της DC, η οποία σαν Universe μπορεί να υπολείπεται της Marvel, όμως διαθέτει απείρως πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Justice League, έστω και «τραυματισμένη», επιστρέφει, ο Superman φοράει και πάλι την στολή του και η υπέρτατη μάχη για την σωτηρία του σύμπαντος ξεκινά, με τον Lex Luthor να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο. Μόνο που εκείνος τον βλέπει. Όταν «ξεμπερδέψει» κανείς με το, έμπλεο θρησκευτικών αναφορών, Kingdom Come, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει μια μεταλλική γεύση στο στόμα. Αν αφήσει τον Χρόνο να τρέξει για λίγο στο πλάι του, όμως, μια ανέλπιστη γλύκα θ’ ανθίσει και θα καλύψει τα πάντα. DC, ελθέτω η Βασιλεία σου, λοιπόν. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Αμήν. 1. «The Dark Knight Returns» (1986) του Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου… Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Batman ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Frank Miller- που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν αφήσει τον ακροδεξιό εαυτό του ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο- παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, σέρνοντας τον Batman στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ.Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας από καιρό κρεμάσει την στολή, ο Bruce Wayne γυρίζει στη Gotham, που έχει βουτηχτεί στα ελώδη νερά ενός αστικού βούρκου. Μια βόλτα στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του και η προσπάθεια δύο αδαών να τον ληστέψουν αρκούν για ν’ ανάψει και πάλι η (άσβεστη) φλόγα και να κατακάψει τους πάντες στο πύρινο διάβα της.Ο Bruce επιστρέφει- σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του- στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα και ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη, με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού- της θηλυκής εκδοχής του Robin, δηλαδή.Αυτός ο Batman είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Miller κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ το σχέδιο (και πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια- σχεδόν απτά- ζοφερό.Το “Dark Knight Returns” άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero comics, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους (εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες) και μεγάλωσαν απότομα. H σκηνή, φυσικά, που κλέβει την παράσταση στο κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών είναι η ευθεία σύγκρουση του Σκοτεινού Ιππότη με τον Άνθρωπο-Ατσάλι: «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Bruce στον αιμόφυρτο Clark, λίγο πριν προδοθεί «οικειοθελώς» από την υπέργηρη καρδιά του.Ο Batman δε μένει πια εδώ, ωστόσο αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ο Χρόνος μοιάζει να τον νίκησε, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Αν ψάξει κανείς κάτω από την έπαυλη των Wayne, εκεί που το μέλλον αγκαλιάζει το παρελθόν, θα καταλάβει το γιατί: οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Το σήμα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό της Gotham είναι η καλύτερη απόδειξη: αποτελείται από ένα λευκό πλαίσιο, μ’ ένα ιδιαίτερο σχήμα στο κέντρο του. Το βλέπετε. Το βλέπουμε κι εμείς. Χαμογελάμε με νόημα για το χθες, στο σήμερα, το αύριο, το πάντα.Είναι μια Νυχτερίδα. Πηγή
  23. leonidio

    BATMAN: ΛΕΥΚΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ

    Εμένα από την άλλη με εξέπληξε θετικά και θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε. Σίγουρα το πολιτικό σχόλιο ήταν ισχνό και κάποια πράγματα ήταν λίγο βιαστικά, αλλά σε καμία περίπτωση το πολιτικό θέμα δεν είναι το κυρίαρχο στο κόμικ. Το κυρίαρχο θέμα είναι η σχέση μεταξύ Μπάτμαν και Τζόκερ και κατά τη γνώμη μου εδώ, ο Murphy παίρνει σχεδόν άριστα: νομίζω ότι παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία την παράνοια και των δύο πρωταγωνιστών και γενικά έπαιξε με απρόσμενα μεγάλη επιτυχία με το δισυπόστατο της σχέσης τους, παρουσιάζοντάς τους ως όψεις του ιδίου νομίσματος και εκφάνσεις του ιδίου ψυχολογικού υποβάθρου. Ποιος είναι τρελός, ποιος είναι ο λογικός και εν τέλει τι σημαίνει τρέλα και τι λογική; Το κυριότερο ερώτημα: πόσο μπορεί να υπάρξει ο Μπάτμαν χωρίς τον Τζόκερ και αντιστρόφως και κατά πόσο η ύπαρξη της έκνομης παρανοϊκής δραστηριότητας του Τζόκερ, επιτρέπεται να δικαιολογεί την εντός των ορίων του νόμου παράνοια του Μπάτμαν. Νομίζω ότι το κόμικ έπαιξε με μεγάλη επιτυχία πάνω σε αυτά τα θέματα, αν και στο τέλος μάλλον δίστασε ο Murphy να το σπρώξει κι άλλο. Ακόμη κι έτσι, οι διάλογοι ήταν μεστοί, το σχέδιο εξαιρετικό (αν και φοβάμαι ότι θα ξενίσει όσους δεν έχουν επαφή με το Murphy, οι χρωματισμοί του Hollingsworth εξαιρετικοί, )και επιτέλους διαβάσαμε και ένα υπερηρωικό που απευθύνεται πρωτίστως έως αποκλειστικά σε ενήλικες Αυτά, για να μην ξεχνάμε ότι αυτά τα κόμικ δημιουργούνται συνήθως υπό ασφυκτικές συνθήκες για τους δημιουργούς.
  24. Κανένα πρόβλημα, Δημήτρη
  25. Όλα τα comics της Image που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσεις (Μέρος Β’) Επιτέλους! Έφτασε η ώρα για το δεύτερο μέρος με τα απαραίτητα κόμικς προς ανάγνωση για όσους θέλουν να εισαχθούν στον μαγευτικό κόσμο της Image. Στο σημερινό άρθρο θα βρείτε από ιστορίες τρόμου μέχρι ερωτικά γράμματα στην ποπ κουλτούρα. Ιστορίες τολμηρές, σχεδιαστικά και σεναριακά, που δύσκολα θα έβρισκαν θέση στους δύο μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Ας μην χρονοτριβούμε άλλο λοιπόν, και πάμε να δούμε για ποιούς λόγους η Image έχει κερδίσει την εκτίμηση των αναγνωστών κόμικς. Outcast Η Image, μεταξύ άλλων, έχει διακριθεί επειδή φιλοξενεί μερικά από τα καλύτερα κόμικ τρόμου των τελευταίων χρόνων. Σε αυτή την κατηγορία έχει περίοπτη θέση το Outcast των Kirkman και Azaceta, το οποίο μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με την ομώνυμη σειρά που έβγαλε δύο σεζόν. O πρωταγωνιστής Kyle Barnes ζει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη και έρχεται διαρκώς στη ζωή του αντιμέτωπος με υπερφυσικά φαινόμενα καθώς οι πιο κοντινοί του άνθρωποι καταλαμβάνονται από δαίμονες. Ο Kyle, για λόγους που δεν γνωρίζει, μπορεί να βλάψει τους δαίμονες όμως θα αποφασίσει να «αξιοποιήσει» συστηματικά το χάρισμα του μόνο όταν θα συμμαχήσει με έναν ιερέα ο οποίος ανανεώνει με ενθουσιασμό την πίστη του. Το σενάριο παίρνει όλα τα κλασικά μοτίβα της φαντασίας με δαίμονες και εξορκισμούς και προσπαθεί να τα ανανεώσει, δίνοντας τον τόνο του εξαιρετικά επιτυχημένου Kirkman που έχει ήδη δώσει διαπιστευτήρια με την ικανότητα του να δίνει νέα πνοή σε πολυφορεμένα κλισέ στο Walking Dead. Το σκίτσο του Azaceta επιμένει σε σκούρα και μουντά χρώματα, είναι λιτό και δεν υπάρχουν στιγμές θριάμβου.Επιμένει στον ρεαλισμό ακόμα και στις πιο υπερφυσικές στιγμές, όπως οι εξορκισμοί. Στο Outcast η βία κυριαρχεί, μην αφήνοντας περιθώριο για στιγμές θριάμβου και αφελούς ηρωισμού και αυτή ακριβώς την αίσθηση αποδίδει το στυλ του Azaceta. Lazarus To κόμικ των Rucka και Lark είναι ένα έργο επιστημονικής φαντασίας υψηλών προδιαγραφών. Σε ένα δυστοπικό μέλλον, ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει αποψιλωθεί, το κράτος έχει καταρρεύσει και η κοινωνία έχει επιστρέψει σε ένα φεουδαρχικό σύστημα όπου η γη έχει μοιραστεί σε δεκαέξι οικογένειες που ελέγχουν δικούς τους στρατούς και κατέχουν το σύνολο της εξουσίας. Κάθε οικογένεια έχει υπό τον έλεγχο της έναν Lazarus με εξαιρετικές δεξιότητες στη μάχη και ικανό να αναγεννιέται, επουλώνοντας ακόμα και θανατηφόρα τραύματα. Η ιστορία επικεντρώνεται στην πορεία της Forever, της Lazarusτης οικογένειας Carlyle η οποία έχει επιτελικό ρόλο στο στρατό της οικογένειας της ενώ, καθώς ενηλικιώνεται, αρχίζει να αμφισβητεί τη θέση της αλλά και την ίδια την αξία του συστήματος. ΤοLazarus διακρίνεται για τη λεπτομερή απεικόνιση ενός εξαιρετικά αντιφατικού χαρακτήρα που βιώνει μία διαρκή εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στις νέες εμπειρίες που βιώνει, στο πλαίσιο αξιών με το οποίο έχει ανατραφεί αλλά και τα βιολογικά χαρακτηριστικά που της αποδόθηκαν μέσα από την κατασκευή της. Ο Rucka χτίζει το σενάριο του αντλώντας στοιχεία από μία μεγάλη γκάμα και συνδυάζοντας τα με έναν πρωτότυπο τρόπο. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει: μία συγκλονιστική ιστορίας προσωπικού αγώνα και αναζήτησης που ρίχνει καυστικά σχόλια σε κοινωνικές ανισότητες. The Wicked + The Divine Κάθε δώδεκα χρόνια, δώδεκα μυθολογικές φιγούρες μετενσαρκώνονται σε νεαρά άτομα με θεϊκές δυνάμεις και προσδόκιμο ζωής μονάχα δύο έτη. Ένα φαινομενικά καθημερινό κορίτσι, η Laura, θα έρθει σε επαφή με έναν κόσμο μαγείας, θανάτου, συναυλιών και πάρτι, χωρίς να είναι έτοιμη για όλα αυτά. Ο Kieron Gillen προσπαθεί να εκφράζει διαρκώς την αγάπη του για την ποπ κουλτούρα (για παράδειγμα, αυτή την περίοδο γράφει το ανεπίσημο σίκουελ του Watchmen) και το The Wicked + The Divine είναι η καλύτερη απόδειξη. Έχοντας ως παρέα το σχέδιο του Jamie McKelvie, με τον οποίον συνεργάστηκαν στο Phonogram και το Young Avengers, γράφει μια ιστορία για ποπ είδωλα που τυχαίνει να είναι και θεοί, εξερευνώντας ζητήματα ταυτότητας και παίζοντας με την αντίληψη μας για την τέχνη και τα fandoms που ουκ ολίγες φορές αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Σε όλα αυτά προσθέστε ένα πολυπολιτισμικό καστ χαρακτήρων με ποικίλες σεξουαλικές κατευθύνσεις, αρκετές υπερηρωικές πινελιές, μπόλικη μυθολογία, arcs βασισμένα σε τραγούδια της Taylor Swift και μπορείτε να αντιληφθείτε γιατί το συγκεκριμένο κόμικ έχει αγαπηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. Sex Criminals Ιστορίες σαν και το Sex Criminals μας υπενθυμίζουν τους λόγους για τους οποίους χρειαζόμαστε εκδοτικές που ξεφεύγουν από το δίπολο των Marvel και DC. Για παράδειγμα, ενώ η DC λογοκρίνει τεύχη, επειδή παρουσιάζεται ολόγυμνος ο Bruce Wayne(!), η Image δίνει απόλυτη ελευθερία σε δημιουργούς να εκδώσουν μια σειρά, όπου οι πρωταγωνιστές της έχουν τη δυνατότητα να σταματούν το χρόνο όταν φτάνουν σε οργασμό, οπότε αποφασίζουν να ληστεύουν τράπεζες! Βέβαια, το ενδιαφέρον με το Sex Criminals δεν εξαντλείται στην ομολογουμένως παλαβή ιδέα του. Το σεξ χρησιμοποιείται ως μέσο εμβάθυνσης των χαρακτήρων με το σενάριο του Matt Fraction να ρίχνει φως σε όλες τις πτυχές της σεξουαλικότητας (αλήθεια, πόσες φορές έχουμε δει ασέξουαλ άτομα στην ποπ κουλτούρα;). Κερασάκι στην αφροδισιακή τούρτα του Sex Criminals είναι το πάντα ξεκαρδιστικό γράψιμο του Matt Fraction, αλλά και το πολύχρωμο, γεμάτο ζωή σχέδιο του Chip Zdarsky που αγκαλιάζει πλήρως τις pulp καταβολές της ιστορίας. Astro City Μεταξύ μας, η επιλογή του Astro City αποτελεί μια μικρή κλεψιά, αφού ναι μεν ξεκίνησε να εκδίδεται απ’ την Image, αλλά σύντομα μετακόμισε στη Vertigo. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν άδικο, μια τέτοια τεχνική λεπτομέρεια να αποτρέψει την αναφορά μιας τόσο ενδιαφέρουσας σειράς υπερηρωικών κόμικς. Η ανθολογική δομή επιτρέπει της να ξεδιπλώσει διάφορες πτυχές της μυθολογίας της διατηρώντας όλα τα κλισέ που έχουμε αγαπήσει στο είδος, δίνοντας όμως βαρύτητα και σε πρόσωπα που σπάνια μας απασχολούν στις πιο παραδοσιακές προσεγγίσεις παρόμοιων ιστοριών. Έτσι, εκτός από μυστικές ταυτότητες και μανιακούς κακούς, η σειρά αφιερώνει χρόνο και στους απλούς καθημερινούς πολίτες της πόλης, που έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζονται μονάχα ως ποσοστά παράπλευρων απωλειών. Έτσι, οι ιστορίες του Kurt Busiek ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα στις εκκεντρικές ιδέες που συναντά κανείς σε υπερηρωικά κόμικς και στη slice of life παρουσίαση της ζωής ανθρώπων που αναδεικνύονται σε ήρωες στη δικιά τους μικρή κλίμακα. Με αυτό τον τρόπο, το Astro City καταφέρνει να αποτελεί την ίδια στιγμή μια γνώριμη, αλλά και τόσο ιδιαίτερη προσέγγιση που δεν θα μπορούσε να πρωτοεμφανιστεί πουθενά αλλού, παρά μόνο σε μια εκδοτική σαν την Image. Το πρώτο μέρος μπορείτε να το (ξανα)διαβάσετε εδώ: Το πρώτο μέρος του άρθρου στο δικό μας φόρουμ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.